ျပဳံးခြင့္ျပဳပါ လူႀကီးမင္း

 ျပဳံးခြင့္ျပဳပါ လူႀကီးမင္း

 

ေငြေရာင္တုိယုိတာကုိ႐ုိလာကားေလးသည္ လစ္ဘာတီလမ္းတေလ်ာက္ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ ဦးတည္ေျပးလွ်က္ရွိသည္။ ေမာင္းႏွင္သူက ေဒါက္တာအရွင္ၾသသဓ။ သူ႔နံေဘးတြင္မူ ေ၀ဇယႏၱာဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရ။ “အိပ္ေရး၀ရဲ႕လား’’ ဟု ေဒါက္တာ ၾသသဓ လွည့္ေမးခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကုိယ္က ခါးပတ္ကုိပတ္ေနခ်ိန္ေလ။
 

ကုိယ္တုိ႔တေတြဦးတည္ရာကား ဒလဲ၀ဲယားစတိတ္ဆီ။ Traffic ႏွင့္ မတုိးရန္ လုံ႔လထားကာ ထြက္လာၾကသည့္တုိင္ လမ္းေပၚမွာကားေတြက ဥဒဟုိ ေျပးႏွင့္ေနၾကၿပီ။ GPS ေခၚ လမ္းညႊန္ကိရိယာ၏ ဘယ္ခ်ဳိးညာေကြ႕ဆုိသည့္ လမ္းညႊန္မႈကုိနာခံရင္း တနာရီခန္႔ေမာင္းအၿပီးမွာေတာ့ ဦးတည္ရာ Newark ကုိ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ျပီ။

ၿမိဳ႕နွင့္မလုိက္ေအာင္ ထည္လွသည့္ တကၠသိုလ္အေဆာက္အဦးႀကီးနားအျဖတ္မွာေတာ့ “ဒီစတိတ္က Tax မရွိဘူး။ ေအာ္ရီဂြန္လုိပဲ’’ ဆရာ ေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရကမိန္႔ေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္မွာ ဘယ္ပစၥည္း၀ယ္၀ယ္ ေရာင္း၀ယ္ခြန္ေဆာင္ရတာကုိ အမွတ္ရသည္။ 

သည္စတိတ္ႏွစ္ခုသာ အခြန္လြတ္သည္တဲ့။ စတိတ္ငါးဆယ္လုံး သူ႔စတိတ္ သူ႔ဥပေဒႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲၾကၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကပုံကျဖင္႔ အတုလုိက္ဖြယ္ ပင္။

လမ္းဆုံေလးတစ္ခုကုိေကြ႕အၿပီးမွာေတာ့ အိမ္ပုံစံ၊ ပင္လုံးကြၽတ္ပြင့္ေနေသာ ပင္ျပတ္ေလးမ်ား၊ ျမက္ခင္းစိမ္းကအစ မနီးယုိးစြဲမုိ႔ အိမ္နံပါတ္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္႐ႈကာ ကားရပ္လုိက္သည့္တုိင္ ေ၀ခြဲမရ။ အရွင္ႏွစ္ပါးတုိ႔ စူးစမ္းေနစဥ္မွာပင္ တဖက္တုိက္မွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အ မ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦး ထြက္ႀကိဳလာသည္။ ထုိအခါမွ အိမ္မွားရပ္မိေၾကာင္းသေဘာေပါက္ကာ ရယ္ေမာမိလိုက္ၾကသည္။

မေဟာ္ဂနီေရာင္ ဂ်ပန္ေမပယ္ပင္ပုေလးနားမွာ ကားကုိရပ္လုိက္ေတာ့ တုိက္ထဲမွ ပိန္ပိန္ပါးပါးအမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျပန္သည္။ ဦးထင္လတ္ႏွင့္ ေဒၚျမဟန္တဲ့။ လွဳိက္လွဲပ်ဴငွာစြာေနရာေပးရင္း ဂါရ၀ျပဳအၿပီးမွာေတာ့ ဟင္းလ်ာစီမံျခင္းကုိ လက္ စသတ္ရန္ ေဒၚျမဟန္က မီးဖုိးခန္းသုိ႔ ၀င္သြားသည္။ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္းက သူ႔ဘ၀အပုိင္းအစတခ်ဳိ႕ကုိ ေျပာျပသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဖခင္ ကုိ ဂ်ပန္မ်ားဖမ္းသြားရာ ဒီေန႔အထိ မေတြ႔ရေတာ့ေၾကာင္း၊ သူအပါအ၀င္ မိသားစုအားလုံးကုိ လာေခၚကာ ရက္ (၁၀၀) တိတိ ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ႔ရေၾကာင္း၊ မိခင္ၾကီး၏ က်န္းမာေရး လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ပုံႏွင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ဆည္းကပ္ႏုိင္ေအာင္ ဘာသာေရး ဦးေဆာင္ေပးမႈအေၾကာင္းမ်ား။

ပုိ၍စိတ္၀င္စားဖြယ္ကား ခင္ပြန္းသည္က ကင္မရာမင္းလုပ္၍ ဇနီးသည္က အဂၤလိပ္လုိ ေနာက္ခံေျပာေပးကာ သူတို႔ေမာင္ႏွံ မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ ေသာ ျမန္မာ႔သမုိင္းႏြယ္သည့္ Document ေလးပင္၊ ထုိစီဒီေလးကုိၾကည့္ရွဳၾကရင္း ကုိယ္႔စိတ္ေတြဟာ ေတာေတာင္ထူထပ္သည့္ အမိေျမရဲ႕ နယ္စပ္ေတြဆီ လြင့္ျပန္႔သြားေတာ့သည္။ သူတုိ႔ေမာင္ႏွံ၏ တာ၀န္ေက်ေသာ အဇၥ်တၱအလွေလးကုိလည္း ျဖတ္ခနဲေတြ႔လုိက္ရသည္။ (၁၁) နာရီခန္႔မွာေတာ့ ဆြမ္းဆက္ကပ္ၾကသည္။ 

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ကြၽႏု္ပ္မေမ့ႏုိင္ေသာ ထမင္းတနပ္ကဲ႔သုိ႔ပင္။ ကိုယ္တုိ႔အတြက္လည္း မ ေမ့ႏုိင္သည့္ ဆြမ္းတနပ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေက်ာ္၊ ငါးေျခာက္အုိးႀကီးႏွပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္၊ သခြားသီးတုိ႔၊ အမဲႏွပ္၊ စြန္တန္ဟင္းခ်ဳိ၊ ၀က္ သားႏွင့္ မရမ္းျပား၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္၊ ဟင္းလ်ာတုိ႔ကား ကုိယ္တုိ႔သုံးပါးကုိ ေခါင္းမေဖာ္ေစေတာ့၊။

“ဟင္းခ်က္ေရာ ဟင္းစပ္ေရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ” ဆုိသည့္ ေဒါက္တာၾသသဓ၏မွတ္ခ်က္ကုိ ေနာင္ေတာ္ႀကီး အရွင္ဣႏၵာစာရက သုံးႀကိမ္ေျမာက္ဆြမ္းထပ္ထည့္ျခင္းျဖင့္ ေထာက္ခံျပလုိက္သည္။ တကယ့္ စားၿမိန္ဆြမ္းပင္။

“တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ကုသုိလ္ထူးတာပဲဘုရား။ ခုလုိဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာ အရင္ကလဲ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ မျပတ္ဘူးဘုရား”
“ဟုတ္တယ္၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေရာက္ခဲ႔ဘူးတယ္ေလ” ေဒါက္တာၾသသဓ၏စကား အဆုံးမွာ “ဒကာႀကီးတုိ႔အိမ္က ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္တုိ႔ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္တုိ႔ နယူးေယာက္ႂကြတုိင္း တေထာက္နားရာ ကြန္းေထာက္ ေဆာင္ေလ” ဟု ဦးဣႏၵာစာရက ျဖည့္စြက္လုိက္သည္။ 

သားသမီးေတြ သုိက္ျမဳံခြဲေခ်ၿပီမုိ႔ ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသာေနသည့္ သပ္ယပ္ခမ္းနားေသာ သည္အိမ္ႀကီးသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ သီလေရာင္၊ သကၤန္းေရာင္တုိ႔ျဖင့္ အသေရတုိးခဲ႔ေယာင္ပင္၊ သဒၶါဗလ၀ဆုိသည့္စကားလုံးေလး ကုိ ကုိယ္စဥ္းစားေနမိသည္။

အခ်ဳိပြဲကပ္ေတာ့လည္း ေရခဲမုန္႔၊ ရာသီကလည္းေအး ဗုိက္ကလည္းေလး၍ ကုိယ္တုိ႔သုံးပါးလုံး ျငင္းလုိက္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ “ဒီအုိက္စ္က ရင္က ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၿပီဘုရာ႔။ ႏုိ႔ကုိလည္း သူတုိ႔ေမြးတဲ႔ႏြားျခံက သုံးတာ၊ ဒီမွာသိပ္နာမည္ႀကီးတာ” ဦးထင္လတ္၏စကားေၾကာင့္ စိတ္၀င္ စားသြားၾကသည္။ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္ဦးမွဆုိသည့္စိတ္ကူးသည္ ေရခဲမုန္႔ကုန္သြားမွပင္ ရပ္ေတာ့သည္။ ေၾကျငာသင့္ေသာ အရာပါေပ။

တေအာင့္တနား နားေနၿပီးေတာ့ ကမာၻ႕အႀကီးဆုံးေသာဥယ်ာဥ္ကုိ လုိက္ပုိ႔သည္။ စတိတ္ျခင္းကပ္လ်က္ရွိေသာ ပင္ဆယ္လ္ေဗနီးယား ျပည္နယ္၊ Kennett Square သုိ႔ ကားကုိ ကြၽမ္းက်င္စြာေမာင္းႏွင္ရင္း တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ဦးထင္လတ္က လက္ညႇဳိးညႊန္ကာ

“တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေရခဲမုန္႔ဆုိင္က ဟုိဟာေလ၊ ေနာက္ဖက္ကဟာက ႏြားျခံေပါ့’’

Weekend မဟုတ္ပဲ ကားမ်ားတန္းစီေနသည္ကုိၾကည့္ရင္း တကယ့္ေအာင္ျမင္တဲ့လုပ္ငန္းေလးေပပဲ။ မိဘလက္ငုတ္ကုိ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေအာင္ ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းႏုိင္တာကုိက ဂုဏ္ျပဳစရာ၊ ကုိယ္တုိ႔ဆီမွာဆုိ …. အင္း ….။

တေနရာတြင္လည္း “ဟုိအေဆာက္အဦးေတြက စားမႈိစုိက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္တဲ႔ ေနရာေတြေပါ့” မ်ားစြာေသာအေဆာက္အဦးေတြကုိ ကားေပၚ မွပင္ လွမ္းေငးလုိက္ၾကရသည္။

နာရီ၀က္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ Longwood garden ဆုိသည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးဆီ ေရာက္ၾကၿပီ။ ကားကို ေပါ႔ပါးစြာေမာင္းႏွင္သကဲ႔သုိ႔ ကား ေပၚမွ သြက္လက္စြာဆင္းလ်က္ ေရွ႕ေဆာင္သြားေနသူ ဦးထင္လတ္ကုိ အသက္ (၈၀) အရြယ္ဆုိတာ ျမင္သူတုိင္း ယုံအံ႔မထင္။ ဥတုအာ ဟာရစသည္ ဥပနိႆယပစၥည္း ေက်းဇူးျပဳပုံကြာ၍ထင့္။ သည္က (၈၀) အရြယ္က ကုိယ္႔ဇာတိက (၅၀) ေက်ာ္ရြယ္ အကုိေတြ ဦးေလးေတြ ထက္ပင္ သန္စြမ္းေနေတာ့သည္။

သူ႔လုိပင္ ပန္းအလွကုိ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသူေတြကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ စတုတၳအရြယ္အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားပင္။ ဇရာကုိ ပြင့္သစ္တုိ႔ျဖင့္ ေခတၱေမ႔ေဖ်ာက္ၾကေလသလားမသိ။ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ အရြယ္စုံ ပ်ားပန္းခတ္ စည္ကားေနမည္မွာဧကန္။

စကတည္းက ယဥ္ဆုိသလုိ အ၀င္၀မွာပင္ Tulip ပန္းေရာင္စုံေတြက ႀကိဳလင့္ေနၿပီ။ ၿပီး… ဗီဇအေလွ်ာက္ ရွင္သန္ခြင့္မရေအာင္ စီမံခံထား ရသည့္ သစ္ပင္ပ်ဳိေလးတခ်ဳိ႕ကလည္း နံရံကုိကပ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္ဆန္႔ကားထားသည့္ ေယာက်္ားတုိ႔လုိရပ္လ်က္။

အတြင္းကုိ၀င္လုိက္ေတာ့ ယာဘက္တြင္ သီေယတာႏွင့္ ၀ဲဘက္မူ လက္ေဆာင္ပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္၊ ဥယ်ာဥ္၏အေၾကာင္းကုိ မိတ္ဆက္ ေပးေသာ ႐ုပ္ရွင္ကို သီေယတာတြင္ ေခတၱ၀င္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ ျပကြက္မ်ားကေတာ့ ႐ႈေမာဖြယ္ပင္။ 

သုိ႔ႏွင့္ တကယ့္ျပကြက္မ်ားကုိ ၀င္ၾကည့္႐ႈရန္ လက္မွတ္၀ယ္ၾကရာ တေစာင္ (၁၈) ေဒၚလာတဲ့။ ပန္းေတြကုိေငးယုံမွ်ႏွင့္ သည္မွ်ေသာတန္ဘုိးကုိ စြန္႔သင့္ပါ႔မလားဟု တြန္႔ ဆုတ္လုိက္မိသည္။

ဒါမ်ဳိးေတြ သည္ႏုိင္ငံရဲ႕စတိတ္တုိင္းလုိလုိမွာ ရွိၾကတာပဲ။ တေန႔ကပဲ ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ၀င္ၾကည့္ခဲ့ၾကေသးတာကုိ အမွတ္ရသည္။ အဲဒီမွာဆုိ ကုိယ္တုိ႔ေျမက ပန္းမာလာေတြႏွင့္ သဘာ၀ေပါက္ေရာက္ပင္ေတြကုိပင္ ေတြ႔ခဲ႔ေသး။ ျမန္မာဟုစာခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ပန္းအုိးေလးတခု ဆို လွ်င္ ကုိယ္တုိ႔ျမင္ပင္ မျမင္ဖူး။ 

တေနရာမွာေတာ့ အထက္အညာ အေလာင္းေတာ္ကႆပ သစ္ေတာဧရိယာက ေပါက္ေရာက္ပင္ေတြကုိ ျပသထားသည္မွာစုံစြ။ ကုိယ္တုိ႔တေတြက ရွိမွန္းမသိမီမွာပင္ သူတုိ႔က ထိန္းသိမ္းျပသထားႏွင့္ပါေပါ႔လားဟု မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိလုိက္ေသး။

ကုိယ့္ေနရာ ၀က္စ္ကြန္စင္က မီလ္၀ါးကီးၿမိဳ႕မွာလည္း ခြၽန္ခြၽန္ခုံးခုံး ဒုံးႀကီးသုံးခုအတြင္းမွာလည္း ျမန္မာအပါအ၀င္ ကမၻာအရပ္ရပ္က အပင္ ေတြျပသထားသည္မွာ စုံမွစုံ၊ ေခြးေတာက္ပင္၊ ကင္ပြန္းပင္တုိ႔ပင္ ေတြ႔လုိက္ေသး။ ကုိလုိရာဒုိစတိတ္ေရာက္စဥ္ကလည္း နည္းတူပင္။ ခု လည္း သိပ္ထူးမည္မထင္ဟု ေတြးေနမိသည္။ တဦးလွ်င္ (၁၈) ေဒၚလာ။ ေလးေယာက္ဆုိေတာ့ ….။

သုိ႔ေသာ္ ထုိတြန္႔ဆုတ္မႈသည္ သိပ္မခံလုိက္။ တစတစႏွင့္ ေပ်ာက္ပ်ယ္သြားလုိက္ပုံမွာ ….။

ဂိတ္အေဆာက္အဦးမွထြက္၍ ဥယ်ာဥ္တြင္းေျခခ်လုိက္သည္ႏွင့္ ရြက္သစ္ထုိးစ ေတာကုိလွမ္းျမင္ရသည္။ ေလာင္း၀ုဒ္ (Long wood) ဆုိ သည့္အတုိင္း ထင္း႐ွဴးႏြယ္၀င္ ႀကီးမားေျဖာင့္တန္းသည့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကုိ လွမ္းေတြ႔ရသည္။ ထုိေတာဆီအသြား ႏွင္းဆီႏြယ္ပင္မ်ားကုိ ကၾကီးသ႑ာန္ အခုံးအခုံးျပဳကာ၀န္းရံလွ်က္ ထုိင္ခုံေလးမ်ားႏွင့္ နားေနရာေလးကလည္း နားခ်င့္စဖြယ္။ ေရွ႕ဆက္လုိက္ေတာ့ နီညိဳ၀ါျဖဴ ခရမ္း ပန္းေရာင္ က်ဳးလစ္ပန္းခင္းမ်ားက လမ္းနံေဘး၀ဲယာ၊ အေရာင္အေသြးကစုံသလုိ အမ်ဳိးအစားကလည္းေလးမ်ဳိးေလာက္ထိ သတိ ထားလုိက္မိရဲဲ႕။ တေမ့တေမာ ကုိယ္ေငးေနတုန္း “ဒါက ဒီရာသီမုိ႔ က်ဳးလစ္ပန္းေတြ ေတြ႔ရတာ။ တခါတေလ ဂႏၶမာပန္းေတြ၊ ႏွင္းဆီေရာင္စုံေတြ သူ႔ရာသီအလုိက္ ခ်ိန္းသြားတာ။ ေလးလတႀကိမ္ေလ” ဦးထင္လတ္စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသစိတ္၀င္စျပဳၿပီ။

တေမွ်ာ္တေခၚ ျမက္ခင္းကမၺလာႏွင့္ ေငြေရာင္ေရပန္းဥယ်ာဥ္နားကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း သဘာ၀ေရကန္ေလးက ေရေတြကုိ လုိအပ္သလုိပုံ သြင္းထားလုိက္ပုံက ေရပန္းေတြ နိမ္႔လုိက္ျမင့္လုိက္၊ ထုိင္လုိက္ ထလုိက္ႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီပင္။ “လပ္စ္ေဗးဂတ္စ္မွာဆုိ ေရပန္းေတြက တီးလုံးနဲ႔လႈပ္ရွားတာ ကေနသလုိပဲ” ဟု ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးဣႏၵာစာရကေျပာ၏။ “ေအာ္ … ဒီကလူေတြ ပန္းကုိသာလွပေစတာမဟုတ္ဘူး။ ျမက္ကုိလည္း ပန္းျဖစ္၊ သစ္ပင္ကုိလည္း ပန္းျဖစ္၊ ေရကုိလည္း ပန္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ၾကပါလား” ဟု ေတြးလုိက္မိသည္။

ေဒါက္တာၾသသဓႏွင့္ ဦးထင္လတ္တို႔ကေတာ့ ကင္မရာေတြႏွင့္ ႐ုိက္လုိ႔မဆုံး။ ဖလင္မလုိ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္မုိ႔ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ သူ႔တုိ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း Portland က ညီ အရွင္သီရိန္ကုိ အမွတ္ရလုိက္ေသး၊

“ခုနက ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာျမင္ခဲ့တဲ့သစ္ပင္ေတြၾကားက အိမ္ကေတာ့ ဟုိဟာေလ။ အဲဒီကုိ မသြားေတာ့ဘူး။ ပန္းဥယ်ာဥ္ဆီသြားၾကစုိ႔” ဟု ဦးထင္ လတ္ဆုိကာမွ ေအာ္ …. ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲ မေရာက္ေသးဘဲကုိး။

ထုိစဥ္ကြဲျပားေနသည့္ ကုိယ္တုိ႔အသြင္အျပင္ေၾကာင့္ စူးစမ္းမိတ္ဖြဲ႔လာေသာ အေမရိကန္မBကီးႏွစ္ဦးက ျမန္မာလူမ်ဳိးဟုသိသြားကာ အတူ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ေတာင္းလာ၍ ခြင့္ျပဳၾကရေသး။ ခုလုိေတာင္းဆုိမႈေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကဳံရတာပဲေလ။ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ အိမ္ျဖဴေတာ္ ကုိ သြားတုန္းကဆုိ …။

ပင္ႀကီးအုပ္ကအထြက္မွာေတာ့ အိမ္ႀကီးတေဆာင္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ “ဒါ ဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိလွဴသြားတဲ့ ပုိင္ရွင္ႀကီးရဲ႕အိမ္ေလ” ဦးထင္လတ္က ညႊန္ျပရင္း ၀င္ၾကည့္ခြင့္ရွိေၾကာင္းသိရေတာ့ ေျခမေႏွးခဲ႔။ အမ်ားႏွင့္အတူ ၀င္ၾကည့္ခဲ႔ၾကသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ကပင္ ေခတ္မီ ေသာလူေနမႈက ထင္ဟပ္ဆဲ။ လစ္ဗင္း႐ုဏ္း (Living room) ျဖစ္ဟန္ရွိေသာအခန္းတြင္ မစၥတာ Pierre du Pont ၏ဘ၀ အထၳဳပၸတၱိကုိ တီဗြီျဖင့္ ျပသလ်က္ရွိသည္။ ခန္႔ျငားေသာ ဥပဓိ႐ုပ္ပုိင္ရွင္ မစၥတာ Pierre du Pont သည္ ဒုိင္းနမုိက္လုပ္ငန္းျဖင့္ ခ်မ္းသာလာသူတဲ့။ ေက်ာင္းမ်ား တကၠသုိလ္မ်ားကုိ လွဴ ဒါန္း႐ုံမက ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔စံအိမ္ႏွင့္တကြ သည္ျခံႀကီးကုိ ေဖာင္ေဒးရွင္းဖြဲ႔ကာ အမ်ားၾကည့္႐ႈနားေနရာအျဖစ္ လွဴခဲ႔သည္တဲ့။ ေအာ္ … ဒုိင္းနမုိက္ကေန ပန္းပြင့္ေစခဲ႔သူပါလား။

ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလုံးသြင္းကုိ သာဓုေခၚရင္း အိမ္ႀကီး၏ ခန္းေပါက္ေစ့ တက္သုတ္႐ုိက္လုိက္ၾကည့္႐ႈၿပီး အခ်ိန္လုကာ ပန္းျပတုိက္ႀကီးဆီဘက္ ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ တင့္ဘက္စြာ လူ႔ခါးေလာက္ရွိသည့္ပန္းအုိးႀကီးေလးလုံးက ပင္လုံးေ၀ေန ေသာပန္းပင္ေလးမ်ားျဖင့္ 

 ျပတုိက္တံခါး၀မွ ႀကိဳလင့္ေနသည္။ သည္မွ်ႏွင့္ပင္ (၁၈) ေဒၚလာမက တန္ခဲ့ၿပီဟု ဘ၀င္က်လာသည္။ ၿပီး ျဖဴ နီ ညိဳ ျပာ ၀ါ စိမ္း ခရမ္း လိေမၼာ္ ေရာင္ စဥ္ ခုနစ္သြယ္မက အေသြးအေရာင္က စုံလွသလုိ အခက္၊ အႏြယ္၊ အဆုပ္၊ အခုိင္၊ ပန္းစုိင္၊ ပန္းဆြဲ ပန္းလဲ ပန္းေထာင္အသြင္ေတြကလည္း စုံလွပါဘိျခင္း။

အမ်ဳိးမသိအမည္ မၾကားဖူးေသာပန္းတုိ႔ အပင္တုိ႔ကုိေငးရင္း အံ့ၾသျခင္းကုိသာ ရသအျဖစ္ခံစားေနရေတာ့သည္။ သစ္ခြပန္းတုိ႔စံရာ အခန္း ကုိေရာက္ေတာ့ ႐ႈေမာဖြယ္ေကာင္းလွသည္မွာ ေနရာမွပင္မခြာခ်င္။ “လွလိုက္တာေနာ္” “သိပ္လွတာပဲ” “ဟာလွလုိက္တာ” ဆုိသည့္ အာ ေမဋိတ္ေတြကုိသာ ကုိယ္တုိ႔သုံးပါး အလွည့္က်ရြတ္ဆိုၿပီးရင္း ရြတ္ဆုိေနမိၾကသည္။ ကင္မရာမင္း ေဒါက္တာၾသသဓကလည္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ထြင္သူေတြကုိ ေက်းဇူးတင္ၿပီးရင္း ေက်းဇူးတင္ေနသည္။ ႐ႈမ၀၊ ေငးမ၀၊ မွတ္တမ္းတင္လုိ႔မ၀။

အာရွ၊ အာဖရိက၊ ဥေရာပ၊ အေမရိက၊ ၾသစေတလ် …ကမာၻအရပ္ရပ္က ပန္းမာလ္ေတြ စုေေဆာင္း စုိက္ပ်ဳိးျပသထားမႈ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းႏွင့္ စြမ္းႏုိင္ၾကပုံကုိကား ၾသခ်ရေပမည္။ “အပင္ကပြင့္လွ်င္ ပန္း၊ အႏြယ္ကပြင့္လွ်င္ မာလ္” ဟု ငယ္ငယ္ကမွတ္သားခဲ့ၾကသည့္ သုတေလးပင္ ေမ႔ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စုံလွသည္။

ဒါေတာင္ “ေတာ္၀င္သည့္သဇင္” မရွိဘူးဟု စိတ္ႀကီး၀င္အံ့လုပ္ဆဲ။ 

 ရန္ကုန္ဟုစာတမ္းဆြဲထားေသာအပင္ေလးကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ဘ၀င္ မျမင့္ႏုိင္။ ဘာပင္ေလးပါလိမ္႔ဟု ပေဟဠိႏွင္႔သာ ခြာခဲ႔ရ။ မုိးဦးက်၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားလမ္းေဘးေနရာ တခ်ဳိ႕မွာ ပန္းေရာင္ပြင့္ေလးေတြႏွင့္ ဖုံးေနသည့္ျခဳံႏြယ္မ်ားကုိ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ခုတ္ထြင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ခ်ဳံအျဖစ္ႏွင့္ မ်ဳိးျပဳန္းေရာ့မည္ထင့္။ ဒီအပင္ေလးကေတာ့ ကံေကာင္းေပ တာပဲ။

တတ္လည္း တတ္ႏုိင္ၾကပါေပစြ။ စြမ္းလည္း စြမ္းႏုိင္ၾကပါေပစြ။ အပူပုိင္း၊ အေအးပုိင္း၊ သမပုိင္း၊ ေပါက္ေရာက္ရာ ရာသီဥတုအလုိက္ အပူ အေအးကုိ ဖန္တီးေပးထားသည္မွာ ျပတိုက္ၾကမ္းခင္းပုိက္လုိင္းမ်ားမွ လုိသလုိ ထုတ္လႊတ္ေပးေနသည္။ ပန္းမ်ားအလုိက္ ခင္းက်င္းျပသရာ အခန္းဖြဲ႔စည္းထားပုံကလည္း စနစ္က်ပါဘိေတာင္း။

သည္ကလူေတြဟာ အာဂလူေတြပဲ။ သဘာ၀ကုိ ထိန္းလည္းထိ္န္းသိ္မ္းၾကသလုိ ခုိင္းလည္း ခုိင္းစားတတ္ၾကတဲ့သူေတြပဲဟု ေရရြတ္မိသည္။

“ဒါ အစုိးရနဲ႔ဆုိင္လား”
“ေဖာင္ေဒးရွင္း ရွိတယ္ေလ။ ၀န္ထမ္းသုံးရာေလာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္တယ္။ ဒါတင္မကဘူး သစ္ပင္ပန္းမာလ္နဲ႔ ပတ္သက္ တဲ႔ သင္တန္းေတြလည္း ဒီမွာေပးတယ္”

ေဒါက္တာၾသသဓႏွင့္ ဦးထင္လတ္တုိ႔၏ အေမးအေျဖကုိၾကားရေတာ့ ၾကည့္စမ္း ေဒါင့္စုံလုိက္ပါဘိ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလူေတြ ကမာၻကုိ ေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္တာ။

ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္က တကူးတကသြားလည္ၾကသည့္ မႏၱေလးက်ဳံးနံေဘးက မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ႏွင့္ ေမၿမိဳ႕က ႐ုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ေလးေကာ က်န္းမာေရးေကာင္းမွေကာင္းရွာၾကရဲ႕လားဟု အေတြးေရာက္မိသည္။ ရန္ကုန္က စကၠဴပန္းေတြကုိသာ ပန္းအျဖစ္ ပန္တတ္ရွာသည့္ ဗႏၶဳလ ပန္းျခံတုိ႔၊ သခင္ျမပန္းျခံတုိ႔ေကာ စကၠဴပန္းေလးမွ ေ၀ေ၀ပန္ႏုိင္ၾကေသးရဲ႕လား။ အင္း ….. ။

သစ္ပင္ေလးေတြကုိ အေဆာက္အဦးသ႑ာန္၊ သားငွက္အသြင္ျဖတ္ညႇပ္ထားသည့္ဥယ်ာဥ္ေလးကုိ ေနာက္ဆုံးျဖတ္သန္းကာ ထြက္ခဲ႔ၾက သည္။ ဧကသုံးရာေက်ာ္က်ယ္၀န္းသည့္ သည္ဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိ ႏွစ္နာရီခန္႔မွ်ႏွင့္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈသူေတြမုိ႔၊ အဗၻဳတရသမွတပါး ေအးေအးလူလူၾကည့္႐ႈခံစားေနသူေတြလုိ အလွရသကုိ မရခဲ႔ဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ေနာင္လာဦးမည္ဆုိသည့္ မတုိင္ပင္ဘဲ တူညီေန ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္ခဲ႔ၾကရသည့္တုိင္ အေတြးကမဆုံးခ်င္။ “ခိဍပေဒါသိတ” နတ္ေတြပန္းခူးရင္း နတ္သက္ေႂကြတယ္ ဆုိ တာ ဒီလုိဥယ်ာဥ္ႀကီးလား မသိ။

ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ႔ဖူးသည့္ “ျမကန္” ကဗ်ာေလးထဲက အပုိဒ္ေလးကုိ “ပန္းမ်ဳိးဖုံဖုံ၊ ပြင့္မ်ဳိးစုံသည္၊ ဘုံ၀တႎက နႏၵာ၀န္ေလာ၊ တူစြ ဟုတြာ” ဟု ေျပာင္းကာရြတ္လုိက္မိရာ “တာ၀တႎသာက နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မယ္” ဟု ခ်လုိက္ေသာ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးဣႏၵာစာ ရ၏မွတ္ခ်က္ကုိ လြယ္ကူစြာသေဘာတူလုိက္မိသည္။ သည္အတြက္ “အထင္ႀကီးလြယ္ရန္ေကာ” ဟု တစုံတဦးက ဆုိလာအံ့။ ထုိသူကုိယ္ တိုင္ ေရာက္ဖူးမည့္ေန႔ရက္ကုိ ငံ့ရင္း နားလည္စြာျပဳံးေနလုိက္႐ုံသာ။

အျပန္ခရီးတြင္ေတာ့ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္” ဆုိသည့္သီခ်င္းသံေလးက ကားကက္ဆက္မွ လႊင့္ပ်ံလာသည္။ တခ်ိန္က ေလလႈိင္းမွာ မၾကာခဏၾကားရေလ႔ရွိသည့္ အဆုိေတာ္ တကၠသုိလ္သန္းသန္းလြင္၏ မဂၤလာေတးေလး။

သည္သီခ်င္းေလးက သည္ခရီးကုိပုိ႔ေဆာင္ေပးေသာ ဦးထင္လတ္ + ေဒၚျမဟန္တုိ႔ေမာင္ႏွံကုိ ကုိယ္တုိ႔ကိုယ္စား ေျပာေနသေယာင္ပင္။

ကံထြန္းသစ္
ေမ ၅၊ ၂၀၁၂