Friday, September 30, 2011

သမဏာနဥၥဒႆနမဂၤလာ-ရဟန္းသူျမတ္တို႔ကို ဖူးေျမာ္ရျခင္းသည္ မဂၤလာ

သမဏာနဥၥဒႆနမဂၤလာ-ရဟန္းသူျမတ္တို႔ကို ဖူးေျမာ္ရျခင္းသည္ မဂၤလာ


ရဟန္းသူျမတ္တို႔ကို ဖူးေျမာ္ရျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္သည္။

ေအာက္ပါပံု၀တၳဳကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပပါသည္။
ေရွးသေရာအခါ အလႅကပၸ အမည္ရွိေသာတိုင္း၀ယ္ ကူးစက္တတ္ေသာ ေရာဂါႀကီးတမ်ိဳး ျဖစ္ပြားသည္။ ေဆးကု၍မရ၊ လူအမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးၾကသည္။
ေယာက်္ားတေယာက္သည္ ေၾကာက္ရြ႔ံလွသျဖင့္ ဇနီးႏွင့္သားငယ္ကို ေခၚယူကာ အျခားတုိင္း တတိုင္းသို႔ ထြက္ေျပးသည္။ လမ္းခရီးတြင္ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေက်ာ္လြန္ျပီးေနာက္ ညေနခ်မ္းအခ်ိန္၌ ႏြားေက်ာင္းသားတဲတခုသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ သူတို႔ ၃-ေယာက္ကို ျမင္လွ်င္ ကရုဏာျဖစ္မိသည္။ 


ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းစြာလက္ခံေကၽြးေမြးသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူသည္ အလြန္ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္လွသျဖင့္ အလြန္အက်ဴး စားေသာက္သည္။ ဤတြင္ အစာမေၾကေရာဂါရကာ ထိုည လြန္ေသာအခါ ေသဆံုးသြားေလသည္။
သူသည္ ေသခါနီး၀ယ္ စိတ္စြဲလမ္းသျဖင့္ ႏြားေက်ာင္းသားတဲရွိ ေခြးမ၏၀မ္း၌ ပဋိသေႏၶ ယူေလသည္။ ေခြးမသည္ လေစ့ေသာ္ သားငယ္ကို ဖြား၏။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ထိုေခြးငယ္ကို ခ်စ္ခင္သျဖင့္ အစာေကာင္းစြာ ေကၽြးသည္။ 

မိမိသြားေလရာသို႔ အတူ ေခၚေဆာင္သြားေလ့ရွိသည္။
တေန႔သ၌ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္တပါးသည္ ႏြားေက်ာင္းသားထံ ဆြမ္းခံၾကြေရာက္လာသည္။ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ဆြမ္းကပ္လွဴသည္။ ၾကည္ညိဳလွသျဖင့္ မနီးမေ၀းတြင္ တ၀ါတြင္း သီတင္းသံုးေတာ္မူပါရန္ ေတာင္းပန္သည္။ ဆြမ္းကိုလည္း မိမိကပင္ တာ၀န္ယူ လွဴဒါန္းလိုပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ အရွင္ျမတ္လည္း လက္ခံေတာ္မူသည္။ တဲႏွင့္ မနီးမေ၀း ေတာအုပ္တခု၌ သီတင္းသံုးေနထိုင္ေတာ္မူသည္။
ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အရွင္ျမတ္ထံသို႔ သြားလွ်င္ ေခြးငယ္ကို ေခၚေဆာင္သြားတတ္သည္။ ေခြးငယ္သည္ လိမၼာလွသည္။ လမ္းကို ေကာင္းစြာသိေနသည္။ တေန႔သ၌ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ အရွင္ျမတ္အား-မိမိမအားလပ္ေသာအခါ မိမိကိုယ္စား ေခြးငယ္အား လႊတ္လိုက္ပါမည္။ ေခြးငယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ မိမိအိမ္သို႔ ဆြမ္းအလွဴခံ ၾကြေရာက္ပါမည့္အေၾကာင္း ပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားသည္။
ဤသို႔ မွာထားသည့္အတိုင္းလည္း မိမိမအားလပ္ေသာေန႔မ်ားတြင္- ခ်စ္သား၊ အရွင္ျမတ္ကို သြားေရာက္ပင့္ေဆာင္ေလာ့-ဟု ဆိုေလသည္။ ေခြးလိမၼာကလည္း သြားေရာက္ျပီးလွ်င္ အရွင္ျမတ္၏ ေျခရင္း၌ ၀ပ္တြားေနသည္။

အရွင္ျမတ္လည္း ဆြမ္းပင့္ေရာက္လာေလသည္ဟု သိရွိေတာ္မူကာ ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူသည္။ အရွင္ျမတ္သည္ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ၀ယ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူေသာအခါ ဆြမ္းက်န္အခ်ိဳ႔ကို ေခြးလိမၼာအား ေပးကမ္းေကၽြးေမြး တတ္သည္။ ေခြလိမၼာလည္း အရွင္ျမတ္ကို အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေလသည္။
၀ါကၽြတ္ေသာအခါ အရွင္ျမတ္က ႏြားေက်ာင္းသားအား အခ်ိန္ေစ့ျပီျဖစ္သျဖင့္ အရပ္တပါးသို႔ မိမိၾကြသြားေတာ္မူမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူကာ ၾကြသြားေတာ္မူသည္။ ေခြးလိမၼာသည္ အရွင္ျမတ္ အျပီးတိုင္ ၾကြသြားေတာ္မူသည္ကို သိေသာအခါ လြမ္းဆြတ္၍ ႏွလံုးကြဲကာ ေသဆံုးသြားရွာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အရွင္ျမတ္ကို ဖူးျမင္ရေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္၀ယ္ နတ္သားသြားျဖစ္ေလသည္။
ထိုနတ္သားသည္ ေခြးလိမၼာျဖစ္စဥ္က အရွင္ျမတ္ ေဘးရန္ကင္းေအာင္ သားရဲမ်ားအား က်ယ္ေလာင္စြာ ဟိန္းေဟာင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုကုသိုလ္ကံအက်ိဳးေၾကာင့္ အလြန္အသံေအာင္သည္။ ထိုနတ္သား၏ အသံသည္ နတ္ျပည္အလံုးကို လႊမ္းဖံုးသြားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုနတ္သားသည္ ေဃာသက-နတ္သား ဟူေသာ အမည္ကို ရရွိ္ေလသည္။

အကိုး။ ။ ေဃာသက သူေဌး (မဟာဗုဒၶ၀င္-တတိယတြဲ)
ဆရာႀကီး မင္းယုေ၀
Posted by အရွင္နႏၵသာရ(သစၥာေရာင္ျခည္)

Thursday, September 29, 2011

အရိပ္နွင့္ခရီးသြားေနၾကသူမ်ား

အရိပ္နွင့္ခရီးသြားေနၾကသူမ်ား

သာမာန္အားျဖင့္ ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ေလာကမွာ မိဘႏွစ္ပါး အသက္ထင္ရွား ရွိေနၾကတဲ့ သားသမီးေတြက  မိနဲ့ဖနဲ႔ ေနရသူေတြ၊ မိရိပ္ ဖရိပ္ ခုိလႈံခြင့္ ရသူေတြ ျဖစ္တယ္၊ မိဖႏွစ္ပါးလုံး ဆုံးပါး ကြယ္လြန္ သြားၾကတဲ့ သားသမီးေတြ ကေတာ့ မိမဲ့ ဖမဲ့ေတြ၊ မိရိပ္ဖရိပ္ ခုိလႈံခြင့္ မရၾက သူေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။


ဒီေနရာမွာ အရိပ္အာဝါသ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား ၾကားဖူးနားဝ ရွိထားျပီး ျဖစ္တဲ့ အရိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္း ကေလးကုိလည္း နည္းနည္းေတာ့ ထပ္ျပီးေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။


ေနပူစပ္ခါး ခရီးသြား ေနၾကသူေတြအတြက္ သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္ဟာ အလြန္ေအးျမ ပါတယ္တဲ့၊ သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္ဆုိတာ မွတ္သားရ လြယ္ကူေအာင္ ေျပာလုိက္တာပါ၊ အမွန္ကေတာ့ အုိးအိမ္ အေဆာက္ အအုံးစတဲ့ သက္မဲ့ခုိလႈံစရာ အားလုံးကုိပဲ ေျပာလုိတာပါ။


ခုိလႈံတဲ့ အရိပ္အာဝါသဆုိတာ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးမွာေတာ့ “ ေသနာသနံပိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ- မွီခုိေနထုိင္တဲ့ အေဆာက္အုံ အရိပ္အာဝါသမွန္သမွ်ဟာလည္း လူေတြ (သတၱဝါေတြ အားလုံး)ကုိ ခ်မ္းသာေအာင္ ေက်းဇူးျပဳေပးေန တဲ့ ေက်းဇူး ရွင္ေတြပဲ” လုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူ ပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီး သူမမ်ားက “အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး မလုပ္ၾကနဲ႔”လုိ႔ သတိေပး ခဲ့တာေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္ ေက်းဇူးရွင္ တုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးတရားကုိ ေရရွည္ခံစားခ်င္ရင္ သက္ရွိ ေက်းဇူးရွင္ မ်ားကုိ မဆုိထားနဲ႔ သက္မဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္တဲ့ သစ္ပင္သစ္ေတာတုိ႔ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမတုိ႔ အေဆာက္အုံတုိ႔ အေပၚမွာေတာင္ ေက်းဇူးေစာင့္သိႏုိင္မွ ေက်းဇူးခံစားခြင့္ရၾကမွာပါ။


မိမိတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆုိရင္ ဇာတိနယ္ေျမ အလယ္ရုိးမေတာင္ေျခ တစ္ဝုိက္မွာရွိတဲ့ ရြာေတြမွာ ရြာက ထြက္လုိက္ျပီဆုိတာနဲ႔ ပင္ႀကီးပင္ငယ္ သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္ေတြဟာ အဆက္မျပတ္ စိမ္းစုိ ညို့မႈိင္းေနတာပဲ။ သစ္ပင္ ေတာေတာင္က စိမ္းစုိ ေအးျမေနေလေတာ့ စိမ့္စမ္းေတြ၊ ေရက်ေရဝပ္ ေရစလုပ္ေတြကလည္း ေႏြရာသီ ေရာက္သည္အထိ မခန္းေျခာက္ၾကဘူး။ ေႏြရာသီမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ အလွဴအတန္းၾကြတဲ့အခါ ေနာက္ပါ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လုိက္ၾကရေတာ့ ဘယ္ေကြ႔မွာအရိပ္ခုိနားစရာ ဘာအပင္ႀကီး ရွိတယ္ဆုိတာ မွတ္မိေနတယ္။



အသီးမွည့္ သီးေၾကြ ေကာက္စားစရာ ခူးစားစရာ တည္ပင္၊ လြန္ပင္၊ ႀကိဳ႔ပင္၊ ဆီးျဖဴ ဖန္ခါးပင္တုိ႔ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျပတ္ဘူး။ ကေလးသူငယ္ ဘဝမွာေတာ့ တည္သီး၊ လြန္သီး၊ ႀကိဳ႔သီးအမွည့္ေၾကြေတြကလည္း ေတာလမ္းခရီးမွာေတာ့ အေမာေျပ အဆာေျပ စားရတာ တယ္အရသာရွိတာပဲ။ အဲဒီလုိ အသီး မွည့္ေၾကြေတြ မေတြ႔ရင္လည္း ဆီးျဖဴ ဖန္းခါးသီး ခူးစားျပီး သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္ခုိထားတဲ့  စိမ့္ေရ စမ္းေရ စလုပ္ေရေအးေအးကုိ ေသာက္လုိက္ ရတာကလည္း အခုေခတ္ ကာလေပၚ ေဖ်ာ္ရည္ေတြထက္ကုိ ခ်ိဳျမိန္ တယ္လုိ႔ ေအာက္ေမ့ရတယ္။


အဲခုေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ သြားၾကရတဲ့အခါ ကုန္းေခါင္ေခါင္ ေတာင္ကတုန္းေတြနဲ႔ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးေတြျဖစ္ျပီး ဘာအရိပ္မွ အေမာေျပ အပူေျပေလာက္ေအာင္ ခုိလႈံစရာလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ သစ္ရိပ္ေတာေတာင္ေတြ ေျပာင္ကုန္ျပီ ဆုိေတာ့ မုိးကလည္းေခါင္ စမ္းေရေတြလည္း ခန္းေျခာက္နဲ႔ ေတာလမ္းခရီးမွာ ေရဘူးမပါရင္ ခရီးသြားလုိ႔ကုိ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါဟာ အေၾကာင္းရင္း စစ္လုိက္ေတာ့ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး လုပ္ရုံတင္မကဘူး အပင္ခုန္ အျမစ္တူးျပီး မီးေသြးဖုတ္ပစ္ၾကလုိ႔ပဲ။ မီးေသြးနဲ႔ မုိးေခါင္တာကလည္း… မုိးေခါင္ေတာ့ သီးႏွံမရ၊ သီးႏွံမရလုိ႔ စားစရာ မရွိေတာ့ မီးေသြးဖုတ္၊ မီးေသြးဖုတ္ေတာ့ သစ္ေတာျပဳန္းတီး၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးေတာ့ မုိးေခါင္၊ မုိးေခါင္ ေတာ့ သီးႏွံမရ၊ သီးနွံမရေတာ့ မီးေသြးဖုတ္နဲ႔ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရုိ္က္တာထက္ေတာင္ လုံးျခာ လုိက္ေန ၾကျပီ။ ဆုိလုိတာ ကေတာ့ သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ သစ္ပင္တုိ႔ အေပၚမွာလည္း ေက်းဇူး ေစာင့္သိမွ ေက်းဇူးခံစား ရတယ္ ဆုိတာပါပဲ။


အိုးအိမ္ အေဆာက္အသုံးေတြလည္း ဒီအတုိင္းပဲ မျပဳျပင္ မထိန္းသိမ္းရင္ေတာ့ တိုက္တာ အေဆာက္အအုံႀကီးေတြေတာင္ မုိးယုိတာတုိ႔ ေညာင္ပင္ေပါက္ျပီး အက္ကြဲျပဳိပ်က္တာတုိ႔ဆုိတာ ျဖစ္သြားၾကစျမဲပဲ မဟုတ္လား။


အဲ… သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ အေဆာက္အအုံရိပ္ဆုိတာ ေနပူစပ္ခါးဒဏ္၊ ေလးဒဏ္ မုိးဒဏ္တုိ႔ကုိသာ ကာကြယ္ ေပးႏုိင္တာ၊ ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာ ေလာကဓံ အပူေဘးနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔ရျပီဆုိရင္ေတာ့ မိရိပ္ ဖရိပ္ ခုိလႈံခြင့္ရမွသာ အပူေဘးမွ သက္သာ ခြင့္ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သစ္ရိပ္ ဝါးရိပ္ထက္ မိရိပ္ ဖရိပ္က ပုိျပီး ေအးျမတယ္လုိ႔ ဆုိရတာပါ။


သာမန္ ေလာကဓံ စားဝတ္ေနေရး အပူေဘးထက္ ေလာကျပႆနာ အပူေဘးနဲ႔ ႀကဳံရျပီ ဆုိရင္ေတာ့ မိဖတုိ႔ရဲ့ ရင္ခြင္ရိပ္နဲ႔တင္ မလုံေလာက္ပါဘူး၊ အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းမ်ားနဲ႔ ညြန္ၾကားဆုံးမ သြန္သင္ျပတဲ့ ဆရာသမားတုိ႔ရဲ့ အရိပ္ကုိ ခုိလုံခြင့္ ရမွသာ ေအးျမႏုိင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိရိပ္ ဖရိပ္ထက္ ဆရာသမားရိပ္က ပုိေအးျမတယ္လုိ႔ မိန္႔ဆုိတာေပါ။


ေလာကဓံေဘးေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဝးေဝး ျပႆနာ အခက္အခဲေတြကုိ ဘယ္လုိပဲ ေက်ာ္လႊားႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ အုိ၊ နာ၊ ေသေရး ဆုိတဲ့ အပူေဘးကေတာ့ ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲမရ ပါဘူး။ ဒီအပူေဘးကုိေတာ့ မိရိပ္ ဖရိပ္ ဆရာသမား အရိပ္ကလည္း မေအးျမနိဳင္ေစ ပါဘူး။ ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္ကသာ ေအးျမေစႏုိင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အရိပ္အားလုံးတုိ႔ထက္ ဘုရား၊တရား၊ သံဃာ ဆုိတဲ့ ရတနာ သုံးပါး အရိပ္က အေအးျမဆုံးလုိ႔ ဆုိၾကတာပါ။


အဲဒီသက္ရွိ အရိပ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘုရားရွင္က“ အရိပ္ကုိျမင္လ်က္ အရိပ္နွင့္မေတြ႔႔ရသူ၊ အရိပ္ကုိမျမင္ရေသာ္လည္း အရိပ္ႏွင့္ ေတြ႔ေနရသူ” ဆုိျပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျခား ျပပါတယ္။ (ထပ္ျပီးခြဲရင္ေတာ့ အရိပ္ကုိ ျမင္လည္းျမင္ အရိပ္နဲ႔လည္း ေတြ႔ေနရသူ၊ မျမင္လည္းမျမင္ မေတြ႔လည္း မေတြ႔ရသူတုိ႔ကုိ လည္း မွန္းဆ သိႏုိင္ပါမယ္)။


ဒီအေၾကာင္းကုိ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတာကေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကုိ မမွိတ္တဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ အျမဲတမ္း ဖူးျမင္ေနလုိ တဲ့အထိ ဘုရားရွင္အေပၚ အၾကည္ညိဳလြန္လွတဲ့ အရွင္ဝကၠလိ မေထရ္ကုိ ဆုံးမတဲ့ အေနနဲ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါ။ ဘုရားရွင္ ေဟာျပ ခ်က္ကေတာ့..

 ေယာ ဟိ ပႆတိ သဒၶမၼံ-
ငါဘုရားေဟာညြန္ဆုံးမတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားနဲ႔ အျမဲေတြ႔ ေနသူဟာ..
ေသာ မံ ပႆတိ ပ႑ိေတာ-
(ငါဘုရားရွင္ကုိ မျမင္ရေသာ္လည္း) ငါဘုရားကုိ ေတြ႔ေန တဲ့ ပညာရွိျဖစ္တယ္။


အပႆမာေနာ သဒၶမၼံ-
ငါဘုရားေဟာၾကားတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားကုိ မေတြ႔ရဘူးဆုိရင္ ေတာ့…

မံ ပႆမၸိ နပႆတိ-
ငါဘုရားကုိ ျမင္ေနေသာ္လည္း ငါဘုရားနဲ႔ မေတြ႔ရသူ ျဖစ္တယ္တဲ့၊  (အပ.၂.၁၁၇ )


အရွင္ဝကၠလိဆုိတာ ဘုရားရွင္ကုိ အလြန္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့၊ သူၾကည္ညိဳတာက လကၡဏာ ႀကီးငယ္ အသြယ္္သြယ္တုိ႔နဲ႔ တင့္တယ္ေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ့ ရူပကာယကုိသာ ၾကည္ညိုတာ၊ စကၠဝက္ငွက္မ်ားဟာ လမင္းႀကီး သာေနတဲ့အခါ မမွိတ္တဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္ေနသလုိ အရွင္ဝကၠလိ ကလည္း တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနခ်င္တာ၊ ဘုရားရွင္ဆုံးမတဲ့အတုိင္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိတဲ့ သိကၡာ သုံးပါးကုိ က်င့္ႀကံ အားထုတ္ဖုိ႔က်ေတာ့ လုံးဝစိတ္မပါဘူး။



ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္က “ အပုပ္ေကာင္ ျဖစ္တဲ့ ငါဘုရားရွင္ရဲ့ ရူပကာယႀကီးကုိ ၾကည့္ေနလုိ႔ ဘာအက်ိဳးရွိ မွာလည္း ၊ ငါဘုရား ေဟာညြန္ျပတဲ့ အတုိင္း မလုိက္နာ မက်င့္သုံးဘူးဆုိရင္ ငါဘုရားရွင္ရဲ့ သကၤန္းစ ကုိ ဆြဲျပီး လုိက္ေနေပမယ့္ ငါဘုရားရွင္ နဲ႔ ေဝးေနမွာပဲ၊ ငါဘုရားရွင္ရဲ့ အရိပ္ကုိ ရသူမမည္ဘူး။ ငါဘုရား ေဟာညြန္တဲ့ သိကၡာ သုံးပါး အက်င့္တရားတုိ႔ကုိ ေလးစား လုိက္နာ သူကေတာ့ ငါဘုရားရွင္ နဲ႔ ခရီးမုိင္တာ ကုေဋ ကုဋာပဲ ေဝးေနေန၊ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲဲ ကြာေနေန ငါဘုရားနဲ႔ အျမဲေတြ႔ေန သူ၊ ငါဘုရားရဲ့ အရိပ္ကုိ အျမဲခုိလႈံေနသူ စင္စစ္ျဖစ္မယ္”လုိ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါ။


ဘုရားရွင္ရဲ့ အရိပ္ကုိ ခုိလႈံခြင့္ရသူ၊ မရသူတုိ႔ ထုံးကုိ ႏွလုံးမူျပီး မိဖရိပ္ ဆရာသမားရိပ္ ခုိလႈံခြင့္ရသူ မရသူတုိ႔ကုိလည္း မွန္းဆသိႏုိင္ပါ လိမ့္မယ္၊ ဥပမာ အခုအခ်ိန္မွာ မိဖႏွစ္ပါးလုံး ဆုံးပါး ကြယ္လြန္သြားၾကလုိ႔ က်န္ရစ္တဲ့ သားသမီးမ်ား ဆုိပါစုိ႔၊ မိဖႏွစ္ပါးလုံး ကြယ္လြန္ သြားၾကရုံနဲ႔ ဒီ သားသမီးေတြဟာ မိမဲ့ဖမဲ႔ေတြ၊ မိရိပ္ ဖရိပ္ခုိလႈံခြင့္ မရေတာ့သူေတြလုိ႔ ဆုိၾကရမလား၊ ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ရဲ့ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္အရဆုိရင္ က်န္ရစ္သူ သားသမီးေတြဟာ မိဖမ်ား မရွိေတာ့ေပမယ့္ မိဖရဲ့ ေက်းဇူးဂုဏ္ေတြကုိ ေက်ာက္ထီးပမာ အေလးျပဳျပီး မိဖမ်ား ဆိုဆုံးမတဲ့အတုိင္း မိဖ မႀကိဳက္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကုိ ေရွာင္ရွားၾကဥ္ေနၾကမယ္၊ မိဖ ျဖစ္ေစခ်င္၊ လုပ္ေစခ်င္တာေတြကုိ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ လုိက္နာေသးသမွ် ဒီသားသမီးမ်ားဟာ မိမဲ့ဖမဲ့ေတြ၊ မိရိပ္ ဖရိပ္  ကင္းကြာေန သူေတြလုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူး၊ အျမဲတမ္း မိရိပ္ ဖရိပ္နဲ႔ ဘဝခရီး သြားေနသူမ်ားလုိ႔သာ ဆုိရ မွာပါ။


အဲ… မိဖႏွစ္ပါး  သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနၾကေပမယ့္ မိဖတုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးဂုဏ္ေတြကုိ မသိတတ္ဘူး၊ အသိအမွတ္မျပဳဘူး ၊ ေလးစား လုိက္နာမႈလည္း မျပဳဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ဒီသားသမီးမ်ိဳးဟာ မိဖမ်ားနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ျပီး အရႈိက္ကုိ ထုိးေနသူမ်ား လုိ႔သာ ျဖစ္ေနၾက မွာပါ၊ မိရိပ္ဖရိပ္ ခုိေနသူ မျဖစ္ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူး၊ ဒီလုိလူမ်ားဟဟာ အရိပ္ေအာက္မွာ အပူမိေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကလုိ႔ ေနပူေအာက္မွာ အပူမိေနၾကသူမ်ားထက္ အႏၱရာယ္ႀကီးပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္၊ ေနပူေအာက္မွာမိတဲ့ အပူက ပူရုံသာပူမွာပါ၊ မေလာင္ျမိဳက္ပါဘူး၊ အရိပ္ေအာက္ မွာ အပူမိေနျပီ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီပူဟာ ေနပူ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေနပူ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ပူရုံသာပူမယ့္ အပူမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေလာင္ျမိဳက္မယ့္ အပူမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါျပီ၊ ေလာင္ျမိဳက္တယ္ဆုိတာ ေတာင္မွ သာမန္ မီးလုိ ေလာင္ျမိဳက္တာမ်ိဳး မဟတု္ပါဘူးတဲ့၊ သာမန္ မီးေလာင္တာက အျပင္း ထန္ဆုံး ေလာင္ျမိဳက္ဦးေတာ့ တစ္ဘဝ အသက္ခႏၶာကုိသာ ေလာင္ျမိဳက္ေစပါတယ္၊ ေက်းဇူး ရွိသူမ်ားအေပၚ ေက်းဇူး ကန္းတဲ့အတြက္ ေလာင္ျမိဳက္တဲ့ဆုိးက်ိဳး ဒုကၡမီးကေတာ့ သံသရာ အဆက္ ဆက္ အထိ  ဘဝမ်ားစြာကုိ ေလာင္ျမိဳက္ ေစတတ္ ပါတယ္တဲ့။


“ကတညဳတ၊ ကတေဝဒိ၊ မသိတတ္သူ၊ လူမသမာ၊ ထုိမ်ားစြာတုိ႔၊ ဥစၥာစည္းပြား၊ ေလွ်ာ့ပါး ယိမ္းယုိင္၊ ျမဲမခုိင္ဘူး၊ ဓမၼကရုိဏ္စစ္ေရ၊ က်ဖ်ားေရသုိ႔၊ သေရမတုိး၊ ဘုန္းေရာင္ညိွဳးလ်က္၊ တန္ခုိး ေန႔ည၊ ဆုတ္လပမာ၊ ယုတ္တတ္စြာ၏” ဆုိတဲ့ မဃေဒဝ ဆုံးမ လကၤာ အတုိင္းပါပဲ။


ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေရွးလူႀကီးမ်ားရဲ့ ဆုိရုိး တစ္ခုရွိပါေသးတယ္ “အပူအားလုံးထဲမွာ စုိတဲ့ လက္ကုိ ေျခာက္ခန္းေစတဲ့ အပူဟာ အျပင္းဆုံးပဲ” တဲ့ ဒီစကားထဲမွာ “ စုိတဲ့လက္”ဆုိတာ ေရစုိ ေနတဲ့ လက္ကုိ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီမွာ ဆုိလုိတဲ့ “စုိတယ္” ဆုိတဲ့ စကားက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ “ေမတၱာသိေနဟ” ေမတၱာအစုိဓာတ္” ဆုိတာကုိ ရည္ညြန္းေျပာဆုိတာပါ၊ မိမိ အေပၚမွာ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာအစုိဓာတ္ ေပးေနၾကတဲ့ မိဖတုိ႔ ဆရာသမားတုိ႔ကုိ ဆုိလုိပါတယ္၊ “ ေျခာက္တယ္” ဆုိတာကေတာ့ ေက်းဇူး ကန္းမႈ၊ အမ်က္ေဒါသ အာဃာတေတြနဲ႔ တု႔ံျပန္မႈမ်ားကုိ ရည္ ညြန္းတာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အတုိခ်ဳပ္ကေတာ့ “ေက်းဇူးရွိသူတုိ႔ အေပၚမွာ ေက်းဇူး ကန္းသူဟာ အျပင္းထန္ဆုံး အပူဒဏ္ကုိ ခံစားရမယ္”လုိ႔ ဆုိလုိက္တာပါပဲ။


စုိတဲ့လက္ကုိ ေျခာက္ေစတဲ့အပူဟာ အပူဟူသမွ်ထဲမွာ အပူဆုံး ျဖစ္သလုိ စုိတဲ့လက္ကုိ ေအးျမေစတဲ့ အေအးဓာတ္ဟာလည္း ေအးျမမႈ ဟူသမွ်ထဲမွာ အေအးျမဆုံးလုိ႔ ဆုိရပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခုလုိ မိဖတုိ႔ရဲ့ ေက်းဇူးဂုဏ္ကုိ အာရုံျပဳျပီး သားသမီး ဝတၱရား ျဖစ္တဲ့ “လႈမွ်ေဝ၍” ဆုိတဲ့တာဝန္ကုိ မပ်က္မကြက္ ႏွစ္စဥ္မွန္မွန္ ျပဳလုပ္ၾကျခင္းဟာ စုိတဲ့လက္မ်ားကုိ မိမိတုိ႔စြမ္းႏုိင္ ရာက ေအးျမေစျခင္း ပဲျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ သားသမီးမ်ားဟာ အျမဲတန္း ေအးျမေနသူမ်ား အျမဲတန္း မိနဲ႔ ဖနဲ႔ တြဲေနရသူမ်ား၊ မိရိပ္ ဖရိပ္နဲ႔ ဘဝခရီး ဆက္ေနၾကသူ မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မိမဲ့ဖမဲ့ မိေဝး ဖေဝးမ်ား မျဖစ္ႏုိင္ၾကပါဘူး။


အားလုံး သံသရာ ခရီးတစ္ေလ််က္ အရိပ္မ်ားနဲ႔ ခရီးသြားေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္း ရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္။



ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)


Wednesday, September 28, 2011

ေလာကဓံႏွင့္ လူသား၊၊ ၊၊

 

ေလာကဓံႏွင့္ လူသား၊၊ ၊၊

စာေပတြင္ “ေလာကဓံ”ရွိ၍သာ “လူသား”သည္ ၿဖစ္ေပၚလာရေၾကာင္း တင္ၿပထားသကဲ့သုိ႔၊ လူသားရွိ၍သာ ေလာကဓံမ်ား ေပၚေပါက္လာရသည္ဟုလည္း ဆုိၿပန္သည္၊၊ မည္သို႔ဆုိေစ လူသားႏွင့္ေလာကဓံသည္ အဆက္အစပ္တစ္ခု ၿဖစ္ေလသည္၊၊

ေလာကဓံႏွင့္ကင္းေသာ လူသားဟူ၍ၿဖစ္ေစ၊ လူသားႏွင့္ကင္းေသာ ေလာကဓံဟူ၍ၿဖစ္ေစ ရွိႏိုင္မည္ မဟုက္ေခ်၊၊ ေန၏အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ အရိပ္တစ္စုံတရာကို ၿမင္ေတြ႔ရသည္မွာ ထုိအရိပ္၏
အထည္ၿဒပ္တည္ရွိေန၍သာၿဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္၊၊

ေလာကဓံႏွင့္ လူသားသည္လည္း ေနေရာင္တြင္ၿဖစ္ေပၚေသာ အရိပ္ႏွင့္ၿဒပ္ပမာၿဖစ္သည္၊၊ ၿဒပ္မရွိဘဲ အရိပ္မေပၚႏုိင္သကဲ့သို႔ အရိပ္ေပၚေနၿခင္းသည္ အထည္ၿဒပ္တည္ရွိေနၿခင္းေၾကာင့္ ၿဖစ္ရသည္၊၊

ေနေရာင္၏ေအာက္တြင္ အရိပ္ထင္ရာ၌ ၿဒပ္ရွိ၍၊ ၿဒပ္ရွိၿခင္းေၾကာင့္အရိပ္ထင္ရသည္ဟု ပုံေသမမွတ္ယူႏုိင္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေနေရာင္မရွိဘဲလည္း ၿဒပ္မွအရိပ္ကို မရရွိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္၊၊

ဤသို႔ဆုိေသာ္ ေနေရာင္၊ ၿဒပ္၊ အရိပ္တုိ႔သည္ “အညမည”သေဘာအားၿဖင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ အရည္အေသြး မ်ား ၿဖစ္ၾကေလသည္၊၊ လူသားဟူ၍ ကမၻာေလာကအတြင္း ၿဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ေလာကဓံဟူသည့္ အရိပ္ ထင္ေပၚလာရသည္၊၊

သုိ႔ေသာ္ လူသားေပၚေပါက္မႈသက္သက္ၿဖင့္လည္း ေလာကဓံသည္ ၿဖစ္ေပၚေရာက္ရွိမလာတတ္ၿပန္၊ ေလာကဓံမ်ား လူသားထံသို႔ေရာက္လာေစရန္ ထူးၿခားသည့္လူသား၏ အၿပဳအမူမ်ားလည္း လိုအပ္ လာၿပန္သည္၊၊

ဤအၿပဳအမူမ်ားအေပၚတည္မွီ၍ အေကာင္းႏွင့္အဆုိးေလာကဓံမ်ား လူသားထံေရာက္ရွိလာသည္ကုိ သဘာ၀သက္ေသမ်ားက ေဖာ္ညႊန္းလ်က္ရွိေလသည္၊၊ လူသားတုိ႔၏ ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ မလြဲမေသြၾကဳံ ေတြ႔ရမည့္ “ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိး”ကို စာေပတြင္ေဖာ္ၿပထားသည္၊၊

ေလာကဓံအေၾကာင္းကို လူတုိင္းပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေနစဥ္လုိလုိေၿပာတတ္ၾကသည္၊၊ ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးကို မည္သူက ေဖာ္ထုတ္ၿပသခဲ့သည္၊ မည္သည့္က်မ္းတြင္ အေသးစိတ္ေလ့လာရရွိႏုိင္သည္ကို သိသူနည္းပါးမည္ဟု ထင္မိပါသည္၊၊

ေလာကဓံကုိ စာလုံးၿဖင့္ေရးသားသည့္အခါ “ေလာကဓမ္”ဟုၿဖစ္ေစ၊ “ေလာကဓံ”ဟုၿဖစ္ေစ ေရးသားႏုိင္
ပါသည္၊၊ “ေလာကဒဏ္”ဟု မေရးသားႏုိင္ပါ၊၊ အေၾကာင္းမွာ “ေလာကဓံ”စကားလုံးသည္ “ေလာကဓမၼ”
ဟူသည့္ ပါဠိေ၀ါဟာရမွဆင္းသက္လာသည့္ ပါဠိသက္ၿမန္မာ စကားလုံးၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

“ေလာကဒဏ္”ဆုိသည္မွာ ေလာကၾကီးက လူသားတုိ႔ကိုေပးေသာ ၿပစ္ဒဏ္မ်ားၿဖစ္သည္ဟု ေရးသားထားေသာ စာအုပ္ႏွင့္အေရးအသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရဘူးပါသည္၊၊ လုံး၀မွားယြင္းသည့္ အေရးအသား ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ဤသို႔ေရးသားၿခင္းမွာ မူလ “ေလာကဓံ”ေ၀ါဟာရကုိ “ေလာကဒဏ္”ဟု မွားယြင္းေရးသားရာက ၿဖစ္ေလာက္မည္ထင္သည့္ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ေရးသားလိုက္ရာက စာေပ အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လိုက္မိၿခင္းၿဖစ္တန္သည္၊၊

ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးကို ဗုဒၶရွင္ေတာ္သည္ ပထမေလာကဓမၼသုတ္၊ ဒုတိယေလာကဓမၼသုတ္ဟု သုတ္ႏွစ္မ်ဳိးခြဲၿခား၍၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္ပါဠိေတာ္တြင္ အေသးစိတ္သင္ၾကား၊ ေဟာေၿပာထားပါသည္၊၊ ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးကို သာဓကပုံၿပင္မ်ားစြာၿဖင့္ သင္ၿပထားသည့္ အၿခားပါဠိစာေပမ်ားစြာလည္း ရွိပါေသးသည္၊၊

ေလာကဓမၼ=ေလာကဓံဟူသည္မွာ ေလာကတြင္ၿဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည့္ အေၿခအေနရွစ္မ်ဳိး၊ ေလာကတြင္ ၾကဳံေတြ႔ရမည့္ အေၿခအေနရွစ္မ်ဳိးဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိ ရပါမည္၊၊ ေလာကထဲတြင္ လူသားဟူ၍ ေမြးဖြားလာသူတုိင္း ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးလုံးကိုၿဖစ္ေစ၊ တစ္မ်ဳိး၊ ႏွစ္မ်ဳိး၊ သုံးမ်ဳိးကိုၿဖစ္ေစ၊ ဧကန္ၾကဳံေတြ႔ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးတြင္ မည္သည့္ေလာကဓံက အေကာင္း၊ မည္သည့္ေလာကဓံကအဆုိးဟူ၍ ပုံေသ
သတ္မွတ္၍ မရႏုိင္ပါ၊၊ လူသား၏ ေလာကဓံကိုခံယူပုံစိတ္အေၿခအေနေပၚတြင္မူတည္၍ ေလာကဓံအဆုိးႏွင့္ အေကာင္းဟူ၍ ၿဖစ္ေပၚလာရသည္၊၊

ေလာကဓမၼ=ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိး-
(၁) ရရွိမႈ၊
(၂) မရရွိမႈ၊
(၃) အသိုင္းအ၀ုိင္းရွိမႈ၊
(၄) အထီးက်န္ဆန္မႈ၊
(၅) ခ်ီးမႊန္းခံရမႈ၊
(၆) ၿပစ္တင္၊ ကဲ့ရဲ့ခံရမႈ၊
(၇) ခ်မ္းသာမႈ၊
(၈) ဆင္းရဲမႈ၊ တုိ႔ၿဖစ္ပါသည္၊၊

“ရရွိမႈ”
ရရွိမႈဟုဆုိရာတြင္ လူသား၏ဘ၀တြင္ လုိခ်င္သည္မ်ား၊ လုိအပ္သည္မ်ား အလြယ္တကူ ရွာေဖြရရွိမႈကို ဆုိလိုပါသည္၊၊ စီးပြားဥစၥာႏွင့္၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ အိမ္ေထာင္မႈဘ၀ သာယာစိုေၿပေရးတုိ႔ ပါ၀င္ပါသည္၊၊

“မရရွိမႈ”
ရရွိမႈ၏ဆန္႔က်င္ဘက္သည္ မရရွိမႈၿဖစ္ပါသည္၊၊ လူတို႔၏ဘ၀တြင္ လိုအပ္သည္မ်ား လုိခ်င္သည္မ်ားမွာ တခါတရံအလြယ္တကူ ရွာေဖြမရရွိသည့္အခါမ်ားလည္း ရွိေနတတ္ပါသည္၊၊ စီးပြားဥစၥာႏွင့္၊က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊အိမ္ေထာင္မႈဘ၀သာယာစုိေၿပေရးတုိ႔ပင္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

ဤသို႔ၿဖစ္ရသည္မွာ ေလာကၾကီးၿဖစ္ေစ၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကၿဖစ္ေစ ၿပစ္ဒဏ္ေပးသည္မဟုက္ဘဲ၊ ေလာကအတြင္း ၿဖစ္ေလ့ရွိသည့္အေၿခအေနတစ္ရပ္အေနၿဖင့္ မွတ္ယူရမည္ၿဖစ္ပါသည္၊၊

“အသုိင္းအ၀ုိင္းရရွိမႈ”
ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ ေနထုိင္ခြင့္ရသည္ကို အသိုင္းအ၀ိုင္းရရွိမႈ ေလာကဓံဟု ေခၚပါသည္၊၊ ဤသို႔အသိုင္း၀ုိင္းေကာင္းကို ရရွိသည့္အတြက္ ကူညီသူ၊ အားေပးသူ၊ ခ်စ္ခင္ယုသူ၊ ေထာက္ပံ့ေဖးမသူမ်ားသၿဖင့္ ဘ၀သည္ ခ်မ္းေၿမ့ဖြယ္ သာယာစိုေၿပရေတာ့သည္၊၊

ထေနာင္းပင္ရိပ္တြင္ ထန္းလ်က္ခဲကို ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ခဲစားေနရသည့္တုိင္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ မိတ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေထြေထြလီလီ အႏွီႏီွၿဖင့္စကားေဖာင္ဖြဲ႔ရင္း စားေသာက္ရၿဖင့္ နတ္ဘုံနတ္နန္းတမွ် သာယာေပ်ာ္ရႊင္ရတတ္သည္ကို သိရသည္၊၊

လူသားသည္ ပင္လယ္ႏွင့္ ကႏၱာရမ်ားတြင္ ၿဖစ္ေပၚေလ့ရွိေသာ ကြ်မ္းတစ္ခု မဟုက္ေၾကာင္း Man is not Island.ဟု ပညာရွင္တုိ႔ဆုိခဲ့ၾကသည္၊၊ ကမၻာေပၚတြင္ လူသန္းေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္မွ်ရွိေနေသာ္လည္း၊ မိမိႏွင့္ အေတြးအေခၚတူသူ၊ ႏွစ္သက္မႈတူသူ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တူသူ၊ မိမိကိုႏွစ္သက္သူ၊ မိမိကႏွစ္သက္သူမရွိသည္ကို အသုိင္းအ၀ုိင္းမရွိမႈေလာကဓံဟု ေခၚရပါသည္၊၊

ဤအေၿခအေနတြင္ လူသားသည္အ၀ုိင္းအ၀ုိင္းကို ရွာေဖြမရရွိေတာ့ဘဲ ၿဖစ္ရေတာ့သည္၊၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူမွကင္းဆိတ္သည့္ဘ၀တြင္ ၿပင္းရိ၊ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရပ္တည္ရေတာ့သည္၊၊ စီးပြားဥစၥာႏွင့္၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးအဆင္ေၿပသည့္တုိင္ မိတ္ေဆြအသိုင္းအ၀ုိင္း၊ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူ၊ ခံစားခ်က္ကို မွ်ေ၀မည့္သူမရွိဘဲ ရပ္တည္ရသည့္ အေၿခအေနတြင္ ဘ၀သည္သာယာဖြယ္ မၿဖစ္ေတာ့ေပ၊၊

အသိုင္းအ၀ိုင္းမရွိမႈေလာကဓံကို ရင္ဆုိင္ရၿပီဆိုလ်င္ လူသားသည္ ေရႊဘုံေပၚတြင္ ေရႊအသီးမ်ားကို စားသုံး ေနရသည့္တုိင္ အရသာကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိလိမ့္မည္ မဟုက္ပါေခ်၊၊

“ၿပစ္တင္ေ၀ဖန္ခံရမႈ”
လူသားသည္ ရပ္တည္မႈတစ္ခုအတြက္ ဥစၥာပစၥည္းကို ရွာေဖြရသည္၊၊ အတတ္ပညာကုိ သင္ယူရသည္၊ က်န္းမာေရးကုိ ေဆာက္တည္ရသည္၊ အိမ္ေထာင္မႈဘ၀ကုိ ထူေထာင္ရသည္၊၊ ဤေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ စကားလုံးေ၀ါဟာရအားၿဖင့္ မမ်ားလွေသာ္လည္း လက္ေတြ႔အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရာတြင္ လြယ္ကူေသာတာ၀န္မ်ား မဟုက္ေခ်၊၊

မိမိဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ မိမိၾကဳိးစားေနစဥ္အတြင္း လူသားသည္ ပတ္၀န္းက်င္၏ ၿပစ္တင္ေ၀ဖန္၊ ကဲ့ရဲ့မႈမ်ားကို မေရွာင္မလႊဲသာ ေတြ႔ၾကဳံၾကရသည္၊၊ ၿပစ္တင္မႈေ၀ဖန္ခံရမႈေလာကဓံဟု စာေပကဆုိပါသည္၊၊ “ေလာကတြင္ ကဲ့ရဲ့ၿပစ္တင္ေ၀ဖန္ခံရမႈမွ လြတ္သူမရွိ”ေၾကာင္း ဗုဒၶရွင္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ဆုံးမထားပါသည္၊၊

မ်ားစြာေသာလူတုိ႔သည္ အၿခားသူ၏အၿပစ္ကို အခ်ိန္ယူ၍ ၿမိန္ေရ ယွက္ေရေၿပာဆုိ ေနတတ္ၾကသည္မွာ ထူးဆန္းသည့္ လုပ္ရပ္ၿဖစ္သည္၊၊ ကဲ့ေ၀ဖန္ခံရသူသည္ မိမိမွာ တကယ္အၿပစ္ေၿပာဖြယ္ရွိေနပါက ၿပဳၿပင္သင့္ၿပီး၊ အကယ္၍ အမွားတစ္စုံတရာမရွိက မိမိကိုအမ်ားက စိတ္၀င္တစားရွိ၍သာ သူတို႔၏ တန္ဖုိးရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားထဲမွ အခ်ိန္တစ္ခုကိုယူ၍ မိမိအေၾကာင္းကို ေၿပာဆုိေနၾကသည္ဟု ၀မ္းေၿမာက္သင့္လွသည္၊၊

လူတုိ႔၏သဘာ၀မွာ သူတို႔အေလးမထားေသာ၊ စိတ္မ၀င္စားေသာအေၾကာင္းအရာကို အခ်ိန္ယူေၿပာ ဆုိတတ္သည့္ သဘာ၀မရွိၾကရကား၊ မိမိအေၾကာင္းကို အဆုိးဘက္မွၿဖစ္ေစကာမူ ေၿပာဆုိေနဦးေတာ့ မိမိသည္လူအမ်ား၏ စိတ္၀င္စားမႈ၊ အေလးထားမႈကို ရရွိေနၿပီဟု သတ္မွတ္ႏုိင္ၿပီ ၿဖစ္သည္၊၊

“ထင္ရွားသူတုိင္း၊ ေပၚလြင္သူတုိင္း၊ နာမည္ရသူတုိင္း၊ ေအာင္ၿမင္သူတုိင္း၊ ခ်မ္းသာသူတုိင္းသည္ အမ်ား၏ပါးစပ္ဖ်ား၊ အသဲႏွလုံးၾကားတြင္ အဆုိးဘက္မွေရာ အေကာင္းဘက္မွပါ ေၿပာဆုိ၍အရသာရွိဖြယ္ ကိတ္မုန္႔တစ္လုံးၿဖစ္ေနသည္ကို ဂုဏ္ယူရမည္”ဟု ေဒးကာနယ္ဂီ၏ မိတၱဗလဋီကာတြင္ ေဖာ္ၿပထားသည္၊၊

သုိ႔ေသာ္“မိမိမွာ တကယ္အမွားရွိ၍ ၿပစ္တင္ေၿပာဆုိလာလ်င္မူကား ထုိသူကိုေရႊးအုိးကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးေသာ သူကဲ့သုိ႔သေဘာထားၿပီး ဆရာတင္ရမည္”ဟု ဗုဒၶရွင္ေတာ္က ညြန္ၾကားပါသည္၊၊

“ခ်ီးမႊန္းေထာပနာၿပဳခံရမႈ”
လူသည္ မိမိ၏ရပ္တည္မႈအလုပ္ကို ပုံမွန္လုပ္ေနသည္ၿဖစ္ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္မွ အလိုမက်သည့္ အခါတြင္ ကဲ့ရဲ့ၿပစ္တင္တတ္ၾကၿပီး၊ သေဘာေတြ႔သည့္အခါတြင္လည္း ခ်ီးမႊန္းေၿပာဆုိတတ္ၾက ၿပန္သည္၊၊ ဤသည္ကို ခ်ီးမြန္းခံရမႈေလာကဓံဟု ေခၚပါသည္၊၊ အမွန္မွာ မိမိကို္ယ္တုိင္သည္ ပတ္၀န္းက်င္၏ ခ်ီးမႊန္းမႈ၊ ကဲ့ရဲ့မႈကိုလက္ခံရယူရန္တမင္ ၿပဳလုပ္ေနသည္မဟုက္သည္ကုိ သိရွိၿပီးၿဖစ္သည္၊၊

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားသည္ မိမိကိုပတ္၀န္းက်င္က ခ်ီးမႊန္းသည္ၿဖစ္ေစ၊ ကဲ့ရဲ့သည္ၿဖစ္ေစ၊ သတိထား ဆင္ၿခင္သင့္သည္ကလြဲၿပီး မ်ားစြာအာရုံၿပဳ၊ ဂရုထားေနရင္ မလုိအပ္ေခ်၊၊ ဗုဒၶႏွင့္ အၿခားေသာႏိုင္ငံအာ ဇာနည္မ်ားစြာတုိ႔မွာ လူသားတစ္ရပ္လုံးအတြက္ အနင့္နာခံ ေကာင္းက်ဳိးၿပဳၾကသူမ်ားၿဖစ္သည္ကို သိရွိၾကသည္၊၊ သို႔ေသာ္ အၿပစ္ၿမင္စိတ္အားၾကီးေသာသူမ်ားမွာ အလြတ္ေပးသည္မရွိဘဲ အၿပစ္ဆုိၾကေသးသည္ကို ေတြ႔ရမည္ၿဖစ္သည္၊၊

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၿပစ္တင္ေ၀ဖန္မႈေလာကဓံကုိခံရသည့္အခါ စာဖတ္သူအေနၿဖင့္ ေလာက၏သဘာ၀တစ္ခု အေနၿဖင့္သာ လက္ခံသင့္ၿပီး၊ မ်ားစြာမတုန္လႈပ္သင့္ေပ၊၊ မဂၤလသုတ္တြင္ “ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ မတုန္၊ မလႈပ္ေနႏုိင္ၿခင္းကို မဂၤလာတစ္ခု၊ ေကာင္းၿခင္းတစ္ခု”ဟု ဆုိထားပါသည္၊၊ ဆုိလိုသည္မွာ ေလာကဓံကုိ ရင္ဆုိင္ရဲၿခင္းကို မဂၤလာဟုဆုိလိုၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္၊၊ စာေရးသူအေနၿဖင့္မူ “ေလာကဓံကို ရင္ဆုိင္ရဲၿခင္း၊ ၾကဳံေတြ႔လာရသမွ်ေလာကဓံမ်ားေၾကာင့္ မတုန္၊ မလႈပ္ခိုင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ႏိုင္ၿခင္းကို သတၱိရွိၿခင္း”ဟု ၿမင္မိပါသည္၊၊

“ခ်မ္းသာမႈ”
လူ႔ေလာကတြင္ ခ်မ္းသာမႈပုံစံ (၄)မ်ဳိးရွိေၾကာင္း ပါဠိစာေပတြင္ ေလ့လာရသည္၊၊ ခ်မ္းသာမႈသည္လည္း ေလာကတြင္ၾကဳံရတတ္သည့္ ေလာကဓံတစ္ခုမွ်သာ ၿဖစ္သည္၊၊ အၿခားေလာကဓံမ်ားႏွင့္ မကြာၿခားသည့္ အေၿခအေနတစ္ရပ္ပင္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

(၁) ဥစၥာပစၥည္းရွိ၍ ခ်မ္းသာမႈ၊
(၂) အသုံးၿပဳခြင့္ရသၿဖင့္ ခ်မ္းသာမႈ၊
(၃) အေၾကြးကင္းသၿဖင့္ ခ်မ္းသာမႈ၊
(၄) ဘ၀တြင္အၿပစ္ကင္းသၿဖင့္ ခ်မ္းသာမႈတုိ႔ ၿဖစ္သည္၊၊

“ဆင္းရဲမႈ”
ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးတြင္ ေနာက္ဆုံးေဖာ္ၿပထားသည့္ ေလာကဓံသည္ “ဆင္းရဲမႈေလာကဓံ”ၿဖစ္သည္၊၊ ဤေလာကဓံကို အဆုိး၀ါးဆုံးေလာကဓံၿဖစ္သၿဖင့္ ေနာက္ဆုံးမွေဖာ္ၿပသည္ဟု မမွတ္ယူႏုိင္ေခ်၊၊
ဆင္းရဲမႈေလာကဓံသည္လည္း အၿခားေလာကဓံမ်ားနည္းတူ ေလာကတြင္ေတြ႔ၾကဳံရတတ္သည့္ အေၿခ
အေနတစ္ခုမွ် ၿဖစ္သည္၊ ထုိ႔ထက္ဘာမွ် ထူးၿခားသည္မဟုက္ပါ၊၊

ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးကို သရုပ္အားၿဖင့္တင္ၿပခဲ့ၿပီ ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ယၡဳအခါ ေလာကဓံမ်ားေပၚ သေဘာထားပုံမ်ားကို တင္ၿပမည္ၿဖစ္ပါသည္၊၊ ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးတြင္ မည္သည့္ေလာကဓံသည္ အဆုိးၿဖစ္သည္ဟု ပုံေသမမွတ္ရေၾကာင္းအထက္တြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္၊၊

မွန္သည္၊၊ လူသား၏ စိတ္ထားအေပၚတြင္မူတည္၍ ေလာကဓံ၏ဖိအားသည္ သက္ေရာက္ပါသည္၊ ဆုိလုိသည္မွာ ေလာကဓံရွစ္မ်ဳိးကို ဘာသာမ်ားစြာ၏ ဘုရားမ်ားစြာႏွင့္အတူ၊ ဘုရင္မ်ားေရာ၊ အစိုးရမ်ား၊ လူမ်ား၊ ဘာသာအသီးသီးမွ သံဃာမ်ားပါ မလြဲမေသြေတြ႔ၾကဳံၾကရသည္၊၊

မိမိသည္စိတ္စြမ္းအား ေပ်ာ့ညံ့သူၿဖစ္လ်င္ ေလာကဓံ၏ဖိအားသည္ မိမိအေပၚမ်ားစြာ သက္ေရာက္တတ္ၿပီး၊ မိမိကအင္အားရွိသူ၊ စိတ္စြမ္းအားရွိသူ၊ သတၱိႏွင့္ၿပည့္စုံသူၿဖစ္လ်င္ ေလာကဓံသည္ တစ္စုံတရာဖိအားကို ေပးႏုိင္မည္မဟုက္ေၾကာင္း မွတ္ယူရမည္၊၊

ေလာကဓံမ်ားတြင္ သာယာဖြယ္ေလာကဓံႏွင့္ မႏွစ္ၿမဳိ့ဖြယ္ေလာကဓံႏွစ္မ်ဳိးေရာေနသည္ကို သတိၿပဳမိမည္ ၿဖစ္သည္၊၊ သတိၿပဳဖြယ္အေနၿဖင့္ သာယာဖြယ္ေလာကဓံကုိ သာယာလြန္းသူ၊ မႏွစ္ၿမဳိ႔ဖြယ္ေလာကဓံကုိ မုန္းတီးလြန္းသူမ်ားသည္ စိတ္အားသတၱိနည္းသူမ်ားၿဖစ္ၿပီး၊ ေသၿခာေပါက္ ထုိသူမ်ားကို ေလာကဓံက နင္းေၿခတတ္သည္ကို သတိၿပဳရပါမည္၊၊

မိမိထံေရာက္ရွိလာသည့္ သာယာဖြယ္ေလာကဓံကုိၿဖစ္ေစ၊ မႏွစ္ၿမဳိ႔ဖြယ္ေလာကဓံကိုၿဖစ္ေစ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္ခုိင္၊ တည္ၾကည္စြာၿဖင့္ ထိမ္းမတ္တတ္သူကို ေလာကဓံမ်ားက ဖိစီးႏွိပ္စက္ကလူ မၿပဳႏုိင္သည္ကုိ စာေပသာဓက၊ လက္ေတြ႔ဘ၀သာဓကမ်ားစြာတြင္ ေတြ႔ရွိႏုိင္သည္၊၊ ပညာရွိတုိ႔ကမူ “ေလာကဓံဟူသည္ လူသားကို ေရႊစစ္ မစစ္ေပတင္သကဲ့သုိ႔၊ လူသား၏စိတ္ဓာတ္မည္မွ် ခိုင္မာသည္ကို စမ္းသတ္သည့္၊ စစ္ေဆးသည့္မွတ္ေက်ာက္” မ်ားအၿဖစ္ ေရးသားၾကသည္၊၊

“ေရႊစစ္လ်င္ ေပတင္ခံႏုိင္သည္၊ ေရႊမစစ္လ်င္ ေပေပၚတြင္ ကြဲရသည္၊၊ စိတ္ဓာတ္သတၱိအားမေကာင္းလ်င္ ေလာကဓံႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ကြဲသည္၊ စိတ္ဓာတ္သတၱိအားေကာင္းလ်င္ ေလာကဓံမ်ားကလူသားကုိ ပို၍ထူးခြ်န္ေၿပာင္ေၿမာက္ေအာင္ ေၿမေတာင္ေၿမွာက္ေပးသည္”ဟု အဆုံးစြန္ဆုိလိုပါသည္၊၊

“ေလာကဓံႏွင့္လူသား” ေခါင္းစဥ္ၿဖင့္ အရွင္၏တင္ၿပေဆြးေႏြးခ်က္ ဤတြင္ၿပည့္စုံၿပီဟု ယူဆပါသည္၊၊ ေလာကဓံ၏ စမ္းသတ္မႈေအာက္တြင္ ထူးခြ်န္သူမ်ား၊ ပုိ၍ပို၍ေတာက္ေၿပာင္သူမ်ား၊ ၾကီးပြားတုိးတက္သူမ်ား၊ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ဘ၀ကို ပုိင္ဆုိင္ရရွိသူမ်ား ၿဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း အလင္းစက္အရွင္ ဆုေတာင္းလုိက္ ပါသည္၊၊ ၊၊



ေမတၱာၿဖင့္--
အရွင္ေက၀လ(အလင္းစက္)
ဘာ၀နာ၀ိဟာရ-သီရိလကၤာ၊
(၈.၅.၂၀၁၁)

Tuesday, September 27, 2011

ဓမၼကထိက ဟူသည္


ဓမၼကထိက ဟူသည္

စာမိတ္ဆက္
ဒီပုိ႕စ္ေလးျဖစ္လာပုံကေတာ့ မေန႕တေန႕ကမွ စာေရးသူအေကာင့္ကို ဖိတ္ျပီး ေမးခြန္းတခု ေမးလာပါတယ္၊ သူကေတာ့ အရွင္ျမတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္က ေမးတယ္‘‘ အရွင္ဘုရား၊ ေမးခြန္းတခုေလာက္ ေမးပါရေစ၊ ဓမၼကထိက တပါးျဖစ္ဖုိ႔ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြႏွင့္ ျပည့္စုံရပါမည္ဘုရာ?’’ တဲ့။ စာေရးသူ ေျဖလုိက္ပါတယ္ ‘‘အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္က ဓမၼကထိက မဟုတ္လုိ႔ ဓမၼကထိကေတြ ဘာေတြ ျပည့္စုံရမည္ဆုိတာ မသိပါဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ စာေတြထဲမွာေတာ့ ေတြ႔ဖူးပါတယ္ဘုရား။’’ ရွာၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္ဘုရား၊ ငယ္ငယ္က ေလ့လာဖူးခဲ့တာဆုိေတာ့ ေမ့ေနျပီ၊ ဘယ္နားမွာ ပါရွိတယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ မမွတ္မိေတာ့ပါဘုရားဟူ၍ပဲ ျပန္ၾကားလုိက္ရပါသည္။

ေမးသူသည္ ဓမၼကထိကတစ္ပါးလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ သို႔မဟုတ္ ဓမၼကထိကတစ္ပါး ျဖစ္ခ်င္သူလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ ဒါမွမဟုတ္ ယေန႔ေခတ္သစ္ ေခတ္ေပၚ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္ေလးမ်ားကို စိတ္၀င္စားေနသူလဲျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ေခတ္သစ္ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ေလးမ်ားသည္ အရွိန္ျမင့္စြာ တဟုန္ထိုး ေပၚလာျပီး မၾကာမီမွာပဲ အရွိန္ျပင္းစြာ က်ဆင္းသြားသူေတြလဲ ရွိေနသည္၊ တခ်ိဳ႕လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်သြားေနသူေတြလဲ ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕လဲ ရပ္တန္႕ေနသူေတြလည္းရွိေနသည္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အရွိန္ျမင့္စြာ တက္လွ်က္ပင္၊ ေအာင္ျမင္လွ်က္ပင္ ရွိေနသည္။ ထုိအသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဓမၼကထိကမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေန ရေသာ ထုိအရွင္သည္ ဤကဲ့သုိ႔ ေမးဟန္တူပါသည္။

ဘုန္းကံရွိေသာ ဓမၼကထိက
က်မ္းျပဳအေက်ာ္ ေတာင္ျမိဳ႕မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကမူ‘‘ ဓမၼကထိက တစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔ထက္ စာခ်ဘုန္းၾကီးျဖစ္ဖုိ႔ အလြန္ခက္ခဲပါတယ္’’ဟူ၍လည္း မွတ္ခ်က္ေပးသြားသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ စာခ်ဘုန္းၾကီမ်ားကိုလည္း စာခ်ပ်က္မည္ဆုိးသျဖင့္ တရားေဟာျခင္းကို မလုိလားေပ။ စာခ်ဘုန္းၾကီး တစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔ဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာသင္တိုက္ၾကီးထဲမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေပးဆက္ရသည္။ သံဃာထုပရိသတ္ကို စာခ် စာသင္ေပးႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အာ၀ဇၹန္း ေကာင္းေသာ သူမ်ား ဓမၼကထိကတစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔ရန္မွာ ခက္ခဲလိမ့္မည္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား အက်ိဳးမ်ားသည့္ ဓမၼကထိကတပါး ေပၚထြန္းလာဖုိ႔ကလည္း အလြန္ရွားပါးလွပါသည္၊ ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓမၼကထိက ဆုိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္သည္ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကထဲကပင္ ရွိေနခဲ့သည္။ အေျပာေကာင္း အေဟာေကာင္း ဓမၼကထိက တစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔သည္ သူ၏ ေရွးဘုန္းေရွးကံေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိ္င္သည္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ အမ်ိဳးသားဘက္ကေရာ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကေရာ တရားေဟာ အေကာင္းဆုံး ဘြဲ႔ (ဓမၼကထိကဘြဲ႔)ထူးမ်ားကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့သည္။ လက္ယာရံ ပညာအရာအေတာ္ဆုံး အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ လက္၀ဲ တန္ခုိးအၾကီးဆုံး အရွင္ေမာဂၢလာန္တို႔ကို ထူးခြ်န္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း တရားေဟာ ဓမၼကထိကအရာ၌ကား အရွင္ပုဏၰမေထရ္ႏွင့္ ဓမၼဒိႏၷာရဟန္းမတုိ႔ေလာက္ မေျပာင္ေျမာက္ ေသာေၾကာင့္ ဓမၼကထိကရာထူး ဘြဲ႔ထူးမရၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓမၼကထိကဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္သည္လည္း ထူးျခားေသာ ဂုဏ္တခုျဖစ္ရကား အမ်ားစုက အားက်ၾကသည္။

လူၾကည္ညိဳမ်ား
အဒၶမိဒံ ဘိကၡေ၀ လာဘာနံ ယဒိဒံ ဓမၼကထိကတၱံ= ဘုန္းကံၾကီးေၾကာင္း မ်ားစြာထဲက တရားေဟာဓမၼကထိကသည္လည္း တပါးအပါ၀င္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းၾကီးလုိလွ်င္ တရားေဟာဟု ဆိုလိုသည္။ ထုိအဂုၤတၱရ နိကာယ္ထဲမွာပဲ ေလာကမွာ လူအမ်ား ၾကည္ညိဳျခင္းအေၾကာင္း ေလးမ်ိဳးကို ျပထားသည္။ ဘုန္းၾကီးေၾကာင္း ၄ မ်ိဳးလုိ႔လဲ ေခၚပါတယ္။

၁။ ရူပပၸမာေဏာ= ရုပ္ကို ၾကည့္၍ ၾကည္ညိဳသူ။ စာက ဆုိတယ္ ၃ ေယာက္တြင္၂ ေယာက္ေသာသူက ရုပ္ကိုပဲ ၾကည့္ျပီး ၾကည္ညိဳၾကသည္။
၂။ ေဃာသပၸမာေဏာ= အေက်ာ္အေဇာကို သို႔မဟုတ္ အသံေကာင္းသူကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ညိဳသူတုိ႔သည္ ၅ ေယာက္တြင္ ၄ ေယာက္ေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
၃။ လူခပၸမာေဏာ= ျခိဳးျခိဳးျခံျခံ၊ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး က်င့္ေသာသူကို ၁၀ ေယာက္တြင္ ၉ေယာက္ေသာ သူတုိ႔ ၾကည္ညိဳၾက၏။
၄။ ဓမၼပၸမာေဏာ= သူ၏သႏၱာန္မွာ ရွိေသာတရားေတာ္ကို သို႔မဟုတ္ သူေဟာေသာ တရားကို ၾကည္ညိဳသူမ်ားကေတာ့ တသိန္းမွ တေယာက္ပဲ ရွိသည္တဲ့။ ဆုိလုိသည္မွာ သဒၶါကဲ ပညာနဲသူေတြ မ်ားျပားသည္ဟု ဆုိလုိသည္။
ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း အေဟာေျပာေကာင္းတာခ်င္း တူေနရင္ေတာင္မွ ဥပရိရုပ္ေကာင္းေသာ ဓမၼကထိကမ်ားက ေနရာပုိေပးခံရသည္။ အခ်ိဳ႕ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ဓမၼကထိက က‘‘ ဘုန္းဘုန္းက (ဦးဇင္းက) ဘယ္သူနဲ႕တူတယ္ ဘယ္၀ါနဲ႕တူသည္’’ ဆုိျပီး ရုပ္ရွင္မင္းသား နာမည္တပ္ခါ ေျပာေလ့ရွိသည္။

ေခါင္းေခါင္းပါးပါး ျခိဳးျခံစြာ ေနသူထက္ ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ သန္႔သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ ေနသူကို ပုိအထင္ၾကီးေနၾကသည္ဟု ထင္မိသည္။ စာထဲမွာေတာ့ ၁၀ ေယာက္တြင္ ၉ ေယာက္က ေလာဘနဲ၍ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနသူကို ၾကည္ညိဳၾက၏ဟု ဆုိ၏။ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ အမွန္တကယ္ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး က်င့္ေနသူမ်ားကို ၾကည္ညိဳသူမ်ားကိုလည္း စာေပမွာ မ်ားစြာေတြ႕ရသည္။ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ၾကီးကဲ့သုိ႔ ဓုတင္အက်င့္ကို အားထုတ္သူမ်ားကို ၾကည္ညိဳသူတုိ႔သည္ ဥာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ေသာ သဒၶါတရားရွိသူတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သာသနာမွာ ဥာဏ္ရွိသူမ်ား မ်ားစြာလုိအပ္ေပသည္။ ဘုိးေတာ္ေယာင္ေယာင္ ဘြားေတာ္ေယာင္ေယာင္ အၾကားအျမင္ေယာင္ေယာင္ သာသနာကို ဗန္းျပျပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ျပဳေနသည္ကို ပညာမြဲ သဒၶါကဲတဲ့သူေတြက အားေပး အားေျမာက္ လုပ္ေပးေနသည္တုိ႔သည္ သာသနာအတြက္ မ်ားစြာ အႏၱရာယ္ျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္ကို အနီးကပ္ တိုက္ဖ်က္ေနသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အတြင္း ရန္သူဟူ၍လဲ ေခၚႏုိ္င္ပါသည္။ မွန္ပါသည္၊ သဒၶါတရားအားေကာင္းျပီး ပညာနဲတဲ့ (ဗလ၀ သေဒၶါ မႏၵပေညာ) သူေတြအတြက္ မုဓပၸသႏၷ= အခ်ည္းအႏွီး အက်ိဳးမမ်ားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ၾကည္ညိဳတတ္ၾကသည္။

ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါက ဇမၺဴကအမည္ရွိ တကၠဒြန္း တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သူ၏ ေရွး အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ည အခါ လူ႔မစင္ေတြကို စားျပီး ေျမၾကီးေပၚမွာ အိပ္ေလ့ရွိေသာ ထိုတကၠဒြန္းၾကီးကို လူေတြက သိပ္ၾကည္ညိဳၾကတယ္၊ လူေတြေရွ႕မွာေတာ့ ေခါင္းေခါင္းပါးပါး အက်င့္ေယာင္ေဆာင္ျပီး လူေတြ လွဴေသာ ေကာင္းေပ့ဆုိသည့္ အစားအစာမ်ားကို လူေတြ ေက်နပ္ေအာင္ဆုိျပီး ျမတ္ဖ်ားေလးျဖင့္တုိ႔ကာ စားျပသည္၊ လွဴသမွ် အ၀တ္ေတြကိုလည္း ငါမ၀တ္ဟု ပယ္ကာ အမိေမြးတိုင္းအဖေမြးတုိင္းသာ ေနသည္၊ ေျမၾကီးျပိဳမွာစိုး၍ ေျခတစ္ဖက္ပဲ ေထာက္ထားျပီး ရပ္ထားျပေလ့ရွိသည္၊ ေလကိုပဲ စားသည္ဟု ဆုိကာ ပါးစပ္ကို အျမဲတမ္း ဟ ထားျပသည္။ လူေတြကို ၀ါၾကြားသည္၊ လွည့္ပတ္ေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ အဟုတ္ထင္ျပီး ၾကည္ညိဳလုိက္ၾကသည္၊ ညေရာက္ေသာအခါ လူသူ မရွိေသာအခါမွ အျပင္ထြက္ျပီး လူ႕မစင္ကို စားသည္၊ ေျမၾကီးေပၚမွာပဲ အိပ္သည္။ ဒါကိုပဲ မုဓပၸသႏၷ ဟုေခၚသည္၊ သဒၶါလြန္ျပီး ပညာနဲေသာသူတုိ႔သာ ျဖစ္သည္။

ဓမၼကထိကမ်ား တာ၀န္
ႏုိင္ငံမွာ အေဟာအေျပာျဖင့္ အေရးပါအရာေရာက္ေနသူမ်ားဟု ဆုိေသာ ဓမၼကထိကမ်ားကသာ ထုိအတြင္းရန္ အျပင္ရန္ေတြကို က်ယ္ျပန္႔စြာတားဆီးႏုိင္ျခင္း၊ အသိဥာဏ္နဲသူမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဗဟုသုတမ်ား ေပးႏုိင္ၾကသျဖင့္ မုဓပၸသႏၷပုဂၢိဳလ္မ်ား ေလ်ာ့သြားႏုိင္ဖြယ္ရွိသည္။ ထုိဓမၼကထိကမ်ားကိုေတာ့ အလင္းေရာင္ေပးသူ၊ အမတဒေဒါ- အျမိဳက္နိဗၺာန္ကို ေပးသူဟူ၍ ေခၚၾကသည္။ ဒါ့ျပင္ သာသနာေတာ္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားမည့္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ထုိဓမၼကထိက မ်ားက တက္ႏုိင္သျဖင့္ သာသနာအတြက္ အားကိုးထုိက္သူမ်ား (ဗဟုဇနဟိတဓရ-အမ်ားအက်ိဴးသယ္ပုိးသူ) ဟု ဆုိႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏွေျမာစရာေကာင္းသည္မွာ ယေန႔ ေခတ္သစ္ဓမၼကထိကမ်ားသည္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ျပဳတ္က်ေနသည္တုိ႔မွာ သဒၶါတရားအားနဲျခင္း၊ ပညာနဲျခင္း၊ အစြန္းေရာက္ ပညာမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးက အိႏၵိယေရာက္ ပညာေတာ္သင္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကို ‘‘ရဟန္းေတာ္ေတြအေနနဲ႔ ပိဋကတ္ေတာ္က ေလးနက္တဲ့ က်မ္းၾကီး က်မ္းခုိင္ေတြကုိ ပုိင္နုိင္ေအာင္ လုပ္ထားၾက။ ေလးနက္တဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ေလ့လာထားရင္ ပညာရွိၾကီးေတြၾကား မွာ ၾကာရွည္တည္တံ့တယ္။ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ ေပၚျပဴလာလုိက္ေနရင္ေတာ့ စတာနဲ႔ဆုံးနုိင္တယ္။ ယေန႔ျမန္မာ နုိင္ငံက ဓမၼကထိက ေတြၾကားမွာ ခုေပၚလုိက္ ခုေပ်ာက္လုိက္ျဖစ္ေနၾကတာဟာ ဗုဒၶရဲ႕ ေလးနက္တဲ့ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို ပုိင္နုိင္ေအာင္ မကုိင္ၾကလုိ႔ျဖစ္တယ္။ ဓမၼကထိကလုပ္ခ်င္ရင္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ၀ိသုဒၶိမဂ္ မဟာသတိပ႒ာန သုတ္ေတြကုိ ေၾကညက္ေအာင္ေလ့လာျပီး ကုိယ္နဲ႔အတူ ေဆာင္ထားရမယ္။ ဒါေတြဟာ ပိဋိကတ္ေတာ္ထဲက ေလးနက္တဲ့ က်မ္းၾကီးေတြပဲ’’ ဟု သတိေပးစကား အမိန္႔ရွိသည္။ ကုိယ္ႏွင့္အတူေဆာင္ထားရမည္ ဆုိသည္မွာ ထုိတရားေတာ္ေတြကို ကိုယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ ထည့္ထားဖုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။

‘‘ပလႅင္ေပၚက ေအာက္ဆင္းမသြားနဲ႕၊ ေရႊပလႅင္ေပၚထုိင္ေနတဲ့သူသည္ ေရႊပလႅင္ႏွင့္တန္ေအာင္ေျပာ၊ ေရႊပလႅင္က စကားကိုပဲ ေျပာ၊ လမ္းေဘးက လူေလ လူလြင့္ေတြရဲ့စကားကို ပလႅင္ေပၚယူေျပာလွ်င္ ကိုယ္ ဘယ္ေရာက္သြားမလဲ? လမ္းေဘးက လူျဖစ္သြားမည္’’ ဟု စံကင္းဆရာေတာ္ၾကီးက ဓမၼကထိကအေက်ာ္ အနီးစခန္းဆရာေတာ္အား သတိေပးစကား ေျပာခဲ့သည္။ ပိဋကတ္က်မ္းလာ မဟုတ္ဘဲ သူေျပာ လူေျပာ လမ္းေဘးက စကားမ်ားကို ပလႅင္ေပၚသယ္လာျပီ တြင္တြင္ၾကီး ေဟာေနလ်င္ မိမိလည္း လမ္းေဘးကလူျဖစ္သြာမည္တဲ့။

သီတဂူဆရာေတာ္ႏွင့္ဓမၼကထိက
ယခုဆုိလွ်င္ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီး၏ သက္ေတာ္သည္ ၇၄ ႏွစ္ရွိျပီး လာမည့္တေပါင္းလျပည့္ေန႔ဆုိရင္ ၇၅ ႏွစ္ျပည့္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ သက္ေတာ္ၾကီးရင့္ေပမဲ့ လူငယ္ေတြ ထက္ပင္ သာသနာႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ သြက္သြက္လက္လက္ အလုပ္ လုပ္ႏုိင္ေနေသးသည္မွာ အံၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္အထိ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ဓမၼကထိက ေလာကမွာ ထိပ္ဆုံးက ေနရာယူႏုိင္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း? သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ဓမၼကထိကအသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ သဲကုန္းဆရာေတာ္ဟူ၍၎၊ သပိတ္အုိင္ ဆရာေတာ္ဟူ၍၎ လူသိမ်ား ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ရာမွ သီတဂူသာသနာျပဳ အဖြဲ႔ဟူ၍ အမည္သစ္တင္ကာ သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားကို အင္တုိက္အားတုိက္ မရပ္မနား ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ အလုပ္လုပ္လာရာက သီတဂူဆရာေတာ္ဟူ၍ တကမၻာလုံးက သိလာၾကသည္။ ဓမၼကထိကေလာကတြင္ လူငယ္ လူလတ္ လူၾကီးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္က်လုိက္ အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚလာခ်ိန္မွာ ထိုအရြယ္မ်ိဳးစုံဓမၼကထိက အသုိင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ ယေန႔အထိ ေရွ႕တန္းက ရပ္တည္ႏုိင္ေနျခင္းသည္ သူ၏ သာသနာျပဳ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သာသနာျပဳ ျပယုဂ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေရစီမံကိန္း (ေရအလွဴေတာ္)၊ ေဆးရုံမ်ားစီမံကိန္း (ေဆးအလွဴေတာ္)၊ တကၠသိုလ္မ်ား စီမံကိန္း (ပညာေရးအလွဴေတာ္)ႏွင့္ သာသျပဳအသင္းအဖြဲ႔မ်ား (လူမႈေရးအလွဴေတာ္)မ်ားအျပင္ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ႏုိင္ငံတကာတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိယ္စားျပဳအျဖစ္ ကမၻာ့ဗုဒၶဘာသာမ်ားတြင္ ျမန္မာက ေရွ႕တန္းက ရပ္တည္ႏုိင္ေစခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ဘာသာေရးအစည္းအေ၀းမ်ား၊ ႏုိင္ငံတကာ ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမ်ား၊ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာကို တက္ေရာက္ကာ ျမန္မာ့ဂုဏ္ သာသနာ့ဂုဏ္ကို ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ဂုဏ္မ်ားကို ေဆာင္ႏုိင္ရန္မွာ ပိဋကတ္ေတာ္ကို ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ရွိေသာေၾကာင့္၎၊ သာသနာျပဳလုိစိတ္ သဒၶါတရားစိတ္ကို (Mind power) ကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ မိမိကိုယ္တုိင္ကပင္ ပဋိပတ္တြင္ ႏွစ္ျမဳပ္၍ ႏွစ္မ်ားစြာ အားထုတ္ခဲ့ဖူးေသာ စရဏအစြမ္းေတြႏွင့္ အေဟာအေျပာ စြမ္းရည္တုိ႔ေပါင္းစပ္ကာ အားထုတ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သူဟု သုံးသပ္မိပါသည္။

စာေရးျခင္း (က်မ္းျပဳ)၊ စာခ်ျခင္း၊ ပဋိပတ္ (စရဏ) ႏွင့္ တရားေဟာျခင္းတုိ႔ကို တျပိဳင္တည္း အလုပ္လုပ္ေသာေၾကာင့္ စာဆုိေတာ္ ဓမၼကထိက၊ က်မ္းျပဳဓမၼကထိကဟူေသာ စြမ္းရည္သတၱိ တုိ႔သည္ ပလႅင္ကို ခုိင္ျမဲေစရုံမက ေရွ႕သို႔တိုး၍တုိး၍ပင္ ခ်ီတက္ေစႏုိင္သည္။

ဓမၼကထိက အဂၤါမ်ား
အခါတစ္ပါး အရွင္အာနႏၵာက ဘုရားရွင္အား ပရိသတ္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ျခံရံလ်က္ ဥဒါယီအရွင္ျမတ္ တရားေဟာေနတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ညီဘြားအာနန္! တရားေဟာဓမၼကထိကေကာင္း တပါးျဖစ္ဖုိ႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး၊ ဓမၼကထိက (တရားေဟာ) ေကာင္းတပါးျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ ကိုယ္တြင္းမွာ အခ်က္ ၅ ရပ္ ရွိထားဖုိ႔ လုိတယ္။ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ အဲဒီ အဂၤါ (၅) ရပ္ ျပည့္စုံေနကာမွ ဓမၼကထိကေကာင္း တေယာက္ျဖစ္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ပလႅင္ေပၚတက္ျပီး ေဟာေျပာေနသူတုိင္းကို ဓမၼကထိကဟု မဆုိႏိုင္ဟူ၍လည္း မွတ္သားရမည္။ (အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ပဥၥကနိပါတ္၊ ဥဒါယီသုတ္)

ထုိအဂၤါ မ်ားက--
(၁) အႏုပုဗၺႎ ကထံ ကေထႆာမိ= တရားေတာ္ကို အစဥ္အတုိင္း ေဟာၾကားျခင္း။
တရားေဟာသည့္အခါ ဒါနကထံ သီလကထံ သဂၢကထံ စသည္အားျဖင့္ အစဥ္အတုိင္း ေဟာရမည္၊ အႏုပုဗၺီကထာ ဟူ၍လည္း ေခၚသည္။ အႏုပုဗၺီကထာ ဟူသည္- ဒါန၏အက်ိဳးေက်းဇူး သီလ၏အက်ိဳးေက်းဇူး ထုိဒါန သီလတုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ပုံ စသျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္း။ ေဒသနာ အစဥ္အတုိင္းကိုေသာ္၎၊ သုတၱန္ ဂါထာလာစသည္တုိ႕၏ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ တရားေတာ္ကို ေဟာမည္ဟူ၍ စိတ္တြင္ ထားရွိရပါမည္။ ဆုိလုိသည္ ထုိဒါန သီလ သုတၱန္ ဂါထာတုိ႔မွ ေသြဖယ္ေသာ မေလ်ာ္ေသာ ဆန္႔က်င္ေသာ အျခားစကားမ်ားကို မေဟာသင့္ဟု ဆုိလုိသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆုံးမမွ ေသြဖယ္ေသာ ဆန္႔က်င္ေသာ တရားမ်ား မေဟာသင့္ဟု မွတ္သားရမည္။

(၂) ပရိယာယဒႆာ၀ီ ကထံ ကေထႆာမိ= အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ျပလ်က္ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားျခင္း။ ပရိယတၱိစာေပမ်ား ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ႏုိင္ႏွင္း (၀ိဇၨာ) ျပီး ပဋိပတ္ (စရဏ) ပါအားထုတ္ကာမွ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းအက်ိဳး သဘာ၀တရားမ်ား ဆက္စပ္လွ်က္ ေလးေလးနက္နက္ ေဟာႏုိင္ေျပာႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါသည္။
(၃) အႏုဒၵယတံ ပဋိစၥ ကထံ ကေထႆာမိ= အစဥ္သနားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ (သနား ေစာင့္ေရွာက္လုိ သျဖင့္) တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားျခင္း။

သတၱ၀ါတုိ႔သည္ သံသရာ ဒုကၡတည္းဟူေသာ က်ဥ္းေျမာင္းအရပ္မွာ ျဖစ္ေနရသျဖင့္ အုိ နာ ေသ ေသာက ပရိေဒ၀ စေသာ ဒုကၡမ်ားစြာ ခံစားေနၾကရသည္။ ထုိဒုကၡမွ ကယ္တင္မယ္ဆုိတဲ့ သနား ကရုဏာစိတ္ ထားျဖင့္ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားျခင္းျဖစ္သည္။

(၄) န အာမိသႏၱေရာ ကထံ ကေထႆာမိ= လာဘ သကၠာရ (အာမိသ) ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ (မလုိလားဘဲ) တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားျခင္း။

ဒုတိယသပိတ္အုိင္ေတာရ ဆရာေတာ္ၾကီးက ‘‘ မင္းတုိ႔ နယ္လွည့္ဓမၼကထိကမ်ား ေငြေတြ သိပ္ရတယ္၊ အဲဒါ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြေတြကြ၊ မင္းတုိ႔က တရားေဟာျပီး ေျမြေဟာက္ေတြ ေက်ာင္းယူျပန္လာတာကိုးကြ၊ သတိထားကြ ကိုက္လိမ့္မယ္‘‘ ဟု ဓမၼကထိကမ်ားအတြက္ မွတ္သားစရာေျပာခဲ့သည္။ ရလာတဲ့ အဆိပ္ျပင္းေျမြႏွင့္တူေသာ ေငြေတြကို ဘယ္လုိအသုံးခ်မလဲ How to apply? ဓမၼပူဇာမွ ရရွိလာေသာ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေျမြႏွင့္တူေသာ ေငြမ်ားကို သာသနာေရးအတြက္ႏွင့္ လူမႈေရးေတြအတြက္ ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်ႏုိင္လွ်င္ ထုိအဆိပ္ျပင္းေျမြကို လယ္ပင္နာနာညစ္ႏုိင္သလုိပင္ ျဖစ္သည္။ အသုံးခ်မႈမွန္ကန္သည္ဟု ဆုိလုိသည္။

(၅) အတၱာနဥၥ ပရဥၥ အႏုပဟစၥ ကထံ ကေထႆာမိ= မိမိကုိယ္ကို၎ သူတပါးကုိ၎ မထိပါး မပုတ္ခတ္ဘဲ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားျခင္း။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ဂုဏ္အင္ ၅ မ်ိဳးတုိ႔တြင္ ၁ ႏွင့္ ၂ သည္ ပရိယတၱိအရည္အခ်င္း (Learned or Learned power, Knowledge) ကို ျပသည္။ ၃၊၄ႏွင့္ ၅ အခ်က္တုိ႔သည္ ဓမၼကထိက၏ စိတ္ဓာတ္ (Mintal power, Mental quality) ကိုျပသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ ၀ိဇၨာႏွင့္စရဏ ၂ မ်ိဳးလုံးျပည့္စုံထားဖုိ႔ပဲျဖစ္သည္။ စာေပပရိယတၱိမ်ားစြာ ေလ့လာျပီးေသာ သူသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားေတာ္ အဆုံးအမမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဟာႏုိင္ေျပာႏုိင္မည္။ သဒၶါ သီလ စေသာ သူေတာ္ေကာင္းတရား စရဏမ်ား မိမိသႏၱာန္ကိန္း၀ပ္ေနေသာ သူသည္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲတြင္ က်ေနေသာ သတၱ၀ါေတြ အေပၚ သနားစိတ္ ေမတၱာစိတ္မ်ား ထားရွိကာ လာဘသကၠာရ=အလွဴ၀တၳဳ (ဓမၼပူဇာ)အေပၚမွာ ignorance လုပ္ႏုိင္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

နံပါတ္ ၅ အရည္အခ်င္းသည္ ဓမၼကထိကမ်ားအဖုိ႔ သတိထားစရာ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားက မိမိကုိယ္ကို ျမင့္တင္ သုိ႔မဟုတ္ ၾကြား၀ါလုိေသာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအား ရႈံ႕ခ် အျပစ္ေ၀ဖန္တတ္သည္။ ကိုယ္ကပဲ တတ္သလုိလုိနဲ႔ ေရွးက က်မ္းအျပဳေက်ာ္ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၊ သာသနာေတာ္အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံအလုပ္လုပ္ေနသူေတြကို ေသးငယ္ေသာ မေျပာပေလာက္ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးကိုပင္ အျပစ္ၾကီးလုပ္ကာ ခ်ဲ႕ထြင္တက္သည္။ ဒါကို စာက အတၱဳကၠံသန ပရ၀မၻန ဟု ေခၚသည္။

ဓမၼကထိက ၄ မ်ိဳး
ထုိ႔ျပင္ ထုိအဂၤုတၱရနိကာယ္လာ ဓမၼကထိကသုတ္ႏွင့္ အဘိဓမၼာပုဂၢလပညတ္ ပါဠိေတာ္တုိ႔မွာလည္း ဓမၼကထိက ၄ မ်ိဳးကိုျပဆုိထားသည္။
၁။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဓမၼကထိကသည္ တရားကို အနည္းငယ္သာ ေဟာ၏၊ ထုိတရားသည္ လူတုိ႔ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္လည္း မပတ္သက္။ ထုိဓမၼကထိက၏ ပရိသတ္သည္လည္း အက်ိဳးရွိ မရွိကို နားမလည္။ ဤအုပ္စုကို ဗာလဓမၼကထိကႏွင့္ ဗာလ ပရိသတ္ဟု ေခၚသည္။
၂။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဓမၼကထိကသည္ အနည္းငယ္ေသာ တရားေတာ္ကို ေဟာေပမဲ့ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ဆက္စပ္မႈရွိ၏၊ သို႔ေသာ္ ထုိသူ၏ ပရိသတ္ကမူ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ဆက္သည္ မဆက္သည္ကို မသိ နားမလည္။ အနီးစခန္းဆရာေတာ္ ေျပာသလုိ အုိးကြဲထဲ ေရေလာင္းထည့္သလုိပဲတဲ့။ ကြဲေနသာ အုိးထဲ ေရဘယ္ေလာက္ပင္ ေလာင္းထည့္ထည့္ ဘာမွ က်န္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ဤအုပ္စုကိုေတာ့ သဘာ၀ ဓမၼကထိကႏွင့္ ဗာလပရိသတ္ ဟု ဆုိ၏။
၃။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဓမၼကထိကေတာ့ မ်ားမ်ားေဟာေပမဲ့ အက်ိဳးကားမရွိ၊ သို႔ေသာ္လည္း ပရိသတ္သည္ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ဆက္စပ္သည္ မဆက္စပ္သည္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိ၏၊ နားလည္၏။ ဗာလဓမၼကထိကႏွင့္ ပ႑ိတပရိသတ္ ဟုမွတ္။
၄။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဓမၼကထိကကေတာ့ မ်ားမ်ားလည္းေဟာ၏၊ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕လည္းယွဥ္၏၊ သူ၏ပရိသတ္ကလည္း အက်ိဳးရွိ မရွိကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္လွ၏။ ဤအုပ္စုကိုေတာ့ ပ႑ိတဓမၼကထိကႏွင့္ ပ႑ိတပရိသတ္ ဟု ေခၚ၏။
ဤသို႔အားျဖင့္ ေဟာသူ နာသူတုိ႔၏ အရည္အခ်င္းအစုံတုိ႔ကို ထုတ္ျပထားသည္၊ ကိုယ္ ဘယ္အုပ္စု ဘယ္အစုံမွာ ပါ၀င္ေနသလဲဆုိတာ ကိုယ့္ဘာသာကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကရေပလိမ့္မည္။ နံပါတ္ (၁)အုပ္စုသည္ အညံ့ဆုံးျဖစ္သည္၊ နံပါတ္ (၄) အုပ္စုသည္ကား အေကာင္းဆုံး အေတာ္ဆုံး ျဖစ္သည္။

နိဂုံး
ဓမၼကထိကႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စာေပမွာ မ်ားစြာ ရွာေဖြ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္၊ သုိ႕ေသာ္ မိမိလက္လွမ္းမီသေလာက္ကိုသာ တင္ျပရသျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ နားလည္ေပးႏုိင္ပါလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

က်မ္းကိုးမ်ား
၁။ အဂၤုတၱရနိကာယပါဠိေတာ္ ပထမအုပ္
၂။ အဂၤုတၱရနိကာယအ႒ကထာ ပထမအုပ္၊ ဒုတိယအုပ္
၃။ ဓမၼပဒအ႒ကထာ
၄။ သရုပ္ျပအဘိဓာန္
၅။ သီတဂူဆရာေတာ္၏ၾသ၀ါဒမ်ား
၆။ ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္ (၎ အ႒ကထာ)

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား
၁၇-၁၂-၂၀၁၀

Monday, September 26, 2011

“မီးေသြးလုိလူ”…

“မီးေသြးလုိလူ”…
ဤစကားေလးကုိ ဟိေတာပေဒသ ဆုံးမစာေလ့လာ ဖတ္႐ႈစဥ္က သတိျပဳမိခဲ့၏။
တုိက္တုိင္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒ စာအုပ္ေလးတြင္လည္း ဤစကားလုံးကုိ အသုံးျပဳ၍ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးထားသည္ကုိ ဖတ္လုိက္ရ၏။

ဟိေတာပေဒသဆုံးမစာတြင္ လူေတာ္လူေကာင္းႏွင့္ လူဖ်င္းလူမုိက္ ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ လူမုိက္သည္ မီးေသြးႏွင့္တူေၾကာင္း ဥပမာေပးထား၏။ မီးေသြးသည္ မီးအပူရွိန္ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ပူေလာင္ေနၿပီး မီးၿငိမ္းသြားသည့္အခါတြင္ကား မည္းညစ္ေပက်ံမႈကုိ
ျဖစ္ေစ၏။ မီးရွိသည့္ မီးေသြးသည္ ကုိင္သူကုိ ပူေလာင္ေစၿပီး မီးၿငိမ္းသြားသည့္ မီးေသြးသည္ကား ကုိင္သူ၏လက္ကုိ မည္းညစ္ေစ၏။ ထုိ႔အတူ လူမုိက္သည္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္မ်ားျဖင့္ ပ်က္စီးတတ္သကဲ့သုိ႔ ေပါင္းေဖာ္သူ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားကုိလည္း မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မ်ားျဖင့္ ပ်က္စီးေစတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူမုိက္သည္ စင္စစ္အားျဖင့္ လူဟုဆုိေသာ္လည္း “တန္ဖုိးမရွိသည့္လူ၊ မီးေသြးလုိလူ”သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မွန္၏။ ေလာကတြင္ မီးေသြးလုိလူမ်ား အမ်ားအျပားရွိ၏။ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမျပဳသည့္ လူမ်ားသည္ ဆုတ္ကပ္ကာလတြင္ တျဖည္းျဖည္း တုိးပြားမ်ားျပားလာ၏။ အသိဉာဏ္ကင္းၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳးမသိ မိမိအတြက္ တစ္ခုတည္းသာ ၾကည့္သူမ်ား၊ မိမိေကာင္းစားမည္ဆုိလွ်င္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆုိသူမ်ား၊
တစ္ဘ၀ တစ္ႏွပ္စာၾကည့္ကာ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး တမလြန္အက်ိဳးကုိ မၾကည့္သူမ်ား၊ လုပ္ခ်င္တာတစ္ခုပဲသိၿပီး မိမိအက်ိဳးလည္း မရွိ၊ အမ်ားအက်ိဳးလည္း မရွိသည့္လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ဇြတ္အတင္းလုပ္ေနသူမ်ား စသူစသူမ်ားသည္ အတၱလည္းမျဖစ္
ပရလည္းမျဖစ္သည့္ မီးေသြးလုိလူမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။

“ေခတ္ကာလက ဖန္တီးေပးလုိက္ေတာ့လည္း လုိက္လုပ္ျဖစ္ေနတာေပါ့”ဟု ေခတ္ကာလကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ မေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ျဖစ္ေန၊ “လုပ္သာလုပ္စမ္းပါ၊ ဘာမွပူမေနနဲ႔ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ေစ်းေပါ့”ဟု မိမိလုပ္သည့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ မိမိႏွင့္အတူ အျခားမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားကုိပါ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းေနသူမ်ားသည္ စင္စစ္ မီးေသြးလုိလူမ်ားသာ ျဖစ္၏။

ျမန္မာစကားတြင္ “ဆန္ကုန္ေျမေလး”ဟူေသာ စကားရွိ၏။ မေကာင္းသည့္သူ၊ တန္ဖုိးမရွိသည့္သူ၊ မုိက္မဲသည့္သူ စသည့္ သူမ်ားသည္ လူ႔ေလာကတြင္ အသက္ရွင္ေနေသာ္လည္း မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမျပဳသည့္ အျပင္ ေန႔စဥ္စားေသာက္ေနသျဖင့္ ဆန္သာကုန္ကုန္သြား၊ သူ႔ကုိ ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွာ ထားေပးရသျဖင့္ ထမ္းထားရသည့္ ေျမၾကီးသာ ေလးေလးသြားသျဖင့္ ထုိသုိ႔ေသာသူမ်ားသည္ ဆန္ကုန္ၿပီး ေျမၾကီးသာ ေလးလံေစသည့္သူမ်ား
ျဖစ္ေၾကာင္းသုံးႏႈန္း ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိဆန္ကုန္ေျမေလးမ်ားသည္ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမၿပီး အမ်ားအတြက္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ အက်ိဳးမဲ့ေစသျဖင့္ ပူလည္းမေကာင္း၊ ေအးလည္းမေကာင္းသည့္
မီးေသြးသဖြယ္ျဖစ္ေနသည့္ လူသာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

မိမိအတြက္၊ အမ်ားအတြက္ မည့္သည့္ဘက္မွ အက်ိဳးမရွိေသာ လူမ်ားသည္ မီးေသြးလုိ လူမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ဟိေတာပေဒသ အဆုံးအမကုိ ဖတ္ရင္း အတိတ္က မီးေသြးလုိလူအခ်ိဳ႕ကုိ သတိရမိ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ သူမ်ားသည္ မည့္သည့္အခ်ိန္၊
မည္သုိ႔ေသာ သူမ်ားႏွင့္ေတြ႕ေနေစကာမူ မီးေသြးကား မီးေသြးသာ ျဖစ္ေနေပေတာ့၏။
ေနာက္ဆုံး ျမတ္ဗုဒၶကဲ့သုိ႔ အႏႈိင္းမဲ့အရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ေသာ္လည္း အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီးျဖင့္ မီးေသြးလုိလူအျဖစ္ ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့သူ
အခ်ိဳ႕ပင္ရွိခဲ့၏။ ဗုဒၶလက္ထက္ရွိ မီးေသြးလုိလူမ်ားတြင္ အထင္ရွားဆုံးသူမွာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေယာက္ဖေတာ္ျဖစ္သည့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ပင္ျဖစ္၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အမွန္ပင္ မီးေသြးလုိလူ ျဖစ္ခဲ့၏။

ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ေတြ႕၊ ဘုရားသာသနာႏွင့္ႀကဳံကာ အျမတ္ဆုံး ရဟန္းဘ၀ကုိ ရေနခဲ့ေသာ္လည္း ရဟန္းတရားကုိ ရေအာင္ အားမထုတ္ခဲ့သည့္အျပင္ သူ႔ကုိအမွီျပဳခဲ့သည့္ အဇာတသတ္ကဲ့သုိ႔ေသာ သူမ်ားကုိပင္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ႀကီးမ်ား လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးခဲ့၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ အသက္ရွင္ခဲ့မႈသည့္ အက်ိဳးမရွိ အခ်ည္းႏွီး သက္သက္သာ ျဖစ္ခဲ့၏။ မီးေသြးသည္ ပူေနသည့္အခ်ိန္ ကုိင္သူကုိ ပူေလာင္ေစၿပီး၊ ေအးေနသည့္အခ်ိန္ ကုိင္သူကုိ မည္းညစ္ေစသကဲ့သုိ႔ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အသက္ရွင္စဥ္ အခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္ကုိလည္း မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းႏွီးသာ ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးကုိလည္း ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာအက်ိဳးမဲ့ကုိ ျဖစ္ေစခဲ့ေပ၏။

ယခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္လည္း ထုိကဲ့သုိ႔ မီးေသြးလုိလူမ်ားကုိ အမ်ားအျပားေတြ႕ဖူး၏။ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ ဒုစ႐ုိက္မ်ားကုိ စိတ္၀င္တစား လုပ္ေနမိသကဲ့သုိ႔ သူတစ္ပါးကုိလည္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ ဒုစ႐ုိက္မ်ား
လုပ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းေပးေနသူမ်ားသည္ စင္စစ္ မီးေသြးလုိလူမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ တစ္ခါက တရားပဲြတစ္ခုသုိ႔ၾကြစဥ္ ဘုန္းႀကီးေနာက္ကြယ္တြင္ ေျပာေနၾကေသာ ဒကာေလးႏွစ္ဦး၏ စကားမ်ားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိပါ၏။ တစ္ေယာက္က
“ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ မေရာက္ခင္က အရက္လည္းမေသာက္တတ္၊ ဖဲလည္းမ႐ုိက္တတ္၊ ေလာင္းကစားလည္း မလုပ္တတ္ဘူး၊ အခု ဒီမွာလာၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ ဒါေတြအကုန္ လုပ္တတ္သြားတယ္..”ဟု ေနာက္သလုိ ေျပာင္သလုိ ေျပာ၏။ ထုိအခါ ေနာက္တစ္ေယာက္က “မုဆုိးနားနီးမုဆုိး၊ တံငါနားနီးတံငါ ဆုိသလုိ မင္းလည္းငါနဲ႔နီးေတာ့ ငါ့ဆီက
ပညာေတြ ရသြားတာေပါ့ကြာ..”လုိ႔ ျပန္ေျပာသံကုိလည္း ၾကားလုိက္၏။ ထုိကေလးႏွစ္ေယာက္ ေျပာသံမ်ားသည္ ေနာက္သလုိ ေျပာင္သလုိ အေပ်ာ္သေဘာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေရးသူ
အေတြးမ်ားကား မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းႏွင့္ မေကာင္းသည့္ အေဆြခင္ပြန္းမ်ား၏ သေဘာမ်ားကုိ သတိတရ ျဖစ္ေစခဲ့၏။

မိမိကုိယ္တုိင္လည္း မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ေနၿပီး မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းမ်ားကုိလည္း အပါယ္အထိ လားေစတတ္သည့္ မီးေသြးလိုလူမ်ိဳး သုိ႔မဟုတ္ မေကာင္းမႈ၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္သည့္ မိတ္ေဆြတုႏွင့္ မိမိႏွင့္အတူ မိတ္ေဆြအေပါင္း
အသင္းမ်ားကုိလည္း ေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစတတ္သည့္ မိတ္ေဆြစစ္တုိ႔၏ သေဘာလကၡဏာမ်ားကုိ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္တြင္ ေဖာ္ျပထား၏။
ထုိသုတ္တြင္
“၁။ ေသရည္ေသရက္ေသာက္ျခင္း၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္ျခင္း၊
၂။ အခါမဲ့ခရီးသြားျခင္း၌
အေပါင္းအေဖာ္ ျဖစ္ျခင္း၊
၃။ ပဲြလမ္းသဘင္ ၾကည့္႐ႈနားေထာင္ျခင္း၌
အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္ျခင္း၊
၄။ ေလာင္းကစားျခင္း၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္ျခင္း။ ဟူေသာ
ဤေလးပါးေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ျဖင့္ ပ်က္စီးေၾကာင္း၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္ေသာ
မိတ္ေဆြစစ္မဟုတ္သည့္ မိတ္ေဆြတုကုိ သိအပ္၏။” ဟူ၍လည္းေကာင္း
“၁။ မေကာင္းမႈမွ
တားျမစ္တတ္ျခင္း၊
၂။ ေကာင္းမႈ၌ သက္၀င္ေစရန္ တုိက္တြန္းတတ္ျခင္း၊
၃။ မၾကားဖူးေသာ
တရားစကားကုိ ေျပာၾကားတတ္ျခင္း၊
၄။ နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ခရီးလမ္းကုိ
ေျပာၾကားတတ္ျခင္းဟူေသာ ဤေလးပါးေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ျဖင့္ ခ်မ္းသာအတူ၊
ဆင္းရဲအတူျဖစ္ေသာ ေကာင္းေသာ စိတ္ႏွလုံးရွိသည့္ မိတ္ေဆြစစ္ကုိ သိအပ္၏”
ဟူ၍လည္းေကာင္း ေဖာ္ျပထား၏။

ထုိလကၡဏာမ်ားကုိ ၾကည့္ပါက မိတ္ေဆြတုႏွင့္ မိတ္ေဆြစစ္တုိ႔၏ ကြာျခားခ်က္ကုိ ေကာင္းစြာသိႏုိင္၏။ အထူးသျဖင့္ မိတ္ေဆြတု၏ သေဘာမ်ားသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူ႔ေလာကတြင္ ေပါင္းသင္းေနၾကသည့္ လက္ေတြ႕ဘ၀မ်ားႏွင့္ ကုိက္ညီေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
စာေရးသူႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ကေလးမ်ားတြင္ အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ားသည္ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ယခင္က မလုပ္ဖူးသည့္ မလုပ္တတ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိပင္ လုပ္တတ္ေနၾကသည္ကုိ သတိထားမိေန၏။ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိစဥ္က အရက္မေသာက္တတ္၊ ဖဲမ႐ုိက္တတ္သည့္
ကေလးမ်ားသည္ ယခုအခါတြင္ အရက္သမားေလးမ်ား၊ ဖဲသမားေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ေနၾက၏။

ထုိကေလးမ်ားသည္ မုဆုိးနားနီးမုဆုိး၊ တံငါနားနီး တံငါဆုိသလုိ အရက္ေသာက္တတ္၊ ဖဲ႐ုိက္တတ္၊ ေလာင္းကစားလုပ္တတ္သည့္ သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေပါင္းသင္းမိရာမွ ထုိအတတ္မ်ား တတ္လာခဲ့ၾက၏။ ထုိလူငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္
ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသူမ်ားသည္ ေရွးယခင္ကတည္းပင္ ထုိအလုပ္မ်ားတြင္ က်င္လည္ေနသူမ်ားျဖစ္၏။ ထုိသူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း မိမိတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည့္ အလုပ္မ်ားအေပၚတြင္ ေနာင္တမရ သတိသံေ၀ဂ မျဖစ္ၾကဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျဖင့္ ႐ုန္းမထြန္ႏုိင္
ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ သတိထားမိ၏။ မိမိတုိ႔သည္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေနသည္ကုိ သတိမျပဳမိၾကသည့္အျပင္ အျခားသူမ်ားကုိပါ အတူလုပ္ျဖစ္ၾကရန္ ဆဲြေခၚေနေပေတာ့၏။

မေကာင္းမႈ၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္သည့္ မိတ္ေဆြတုဟူသည္ ၎တုိ႔ကုိ ဆုိရမလုိပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ထုိကဲ့သုိ႔ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္မ်ားတြင္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္ေဆာင္ေနသကဲ့သုိ႔ သူတစ္ပါးတုိ႔အားလည္း
အတူပါ၀င္ေစကာ မေကာင္းမႈ၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္သည့္ ထုိသူမ်ားသည္ မိမိအက်ဳိးႏွင့္ သူတစ္ပါးအက်ိဳး ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကုိ ပ်က္ဆီးေစၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကုိသာ ျဖစ္ေစၾကသည့္ မီးေသြးလုိလူမ်ားသာ ျဖစ္ေနၾကျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ မီးေသြးလုိလူသည္လည္း ျပဳျပင္လုိက္မည္ဆုိလွ်င္ ေနာက္က်သည္ဟူ၍ မရွိေပ။ မေကာင္းမႈကုိ မေကာင္းမႈဟုသိၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္လွ်င္ အျပဳေကာင္းျဖစ္ကာ အျပဳေကာင္းလာလွ်င္ အေကာင္းျဖစ္လာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ “မမွားေသာ ေရွ႕ေန၊ မေသေသာ ေဆးသမား မရွိ” ဟုဆုိသကဲ့သုိ႔ အမွားမလုပ္မိသူ၊ မမွားဖူးသူမည္သည္ မရွိလွေပ။
အမွားကုိ အမွားဟုသိၿပီး အမွန္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ဟူေသာ စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိသာ ပုိင္ပုိင္ခ်ကာ ျပဳျပင္ၾကရန္သာ လုိအပ္ေပ၏။

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ “ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္ထက္ ေကာင္းေသာအခ်ိန္သည္ မရွိ”ဟူေသာ စကားကုိ
ႏွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ကာ မိမိ၏ မေကာင္းသည့္လုပ္ရပ္ကုိ ယခုခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ျခင္းသည္သာ က်န္ခဲ့သည့္ အတိတ္ကာလႏွင့္ မေရာက္ေသးသည့္ အနာဂတ္ကာလမ်ားထက္ သာလြန္သည့္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။
ေသခ်ာသည္မွာ မီးေသြးလုိလူသည္လည္း ပတၱျမားလုိလူ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟူသည့္
အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ရခဲလွသည့္ လူ႔ဘ၀ကုိ ရရွိထားသည့္အျပင္ အေကာင္းဆုံးဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ လူသားမ်ားသည္ ရရွိထားသည့္ မိမိတုိ႔၏ အေကာင္းဆုံးဘ၀တြင္ တန္ဖုိးရွိသည့္သူမ်ား၊ မိမိအက်ိဳး သုိ႔မဟုတ္ အမ်ားအက်ိဳး၊ သုိ႔မဟုတ္ မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးတစ္ခုခုကုိ ထူးခြ်န္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သည့္သူမ်ား မျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိလည္းမေကာင္း၊ သူတစ္ပါးကုိလည္း မေကာင္းျဖစ္ေစသည့္
မီးေသြးလုိလူမ်ိဳးကား မျဖစ္ၾကရန္ အထူးလုိအပ္လွ၏။ အကယ္၍ မိမိသည္ မီးေသြးလုိလူ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ရွိေသာ္ မိမိ၏ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္လွ်င္ ေနာက္မက်ေသးသျဖင့္ အျမန္ဆုံး ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။
လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ကုိ မိမိလည္းအက်ိဳး မရွိ၊ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိႏုိင္သည့္ မီးေသြးလုိလူမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း မိမိဘ၀ကုိ မိမိလွေအာင္သာ သတိတရား လက္ကုိင္ထားကာ
ျပဳျပင္ေနထုိင္ၾကပါဟု တုိက္တြန္းစကား ပါးလုိက္ပါ၏။ အားလုံး မီးေသြးလိုလူ အျဖစ္မွ ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ၾကပါေစ…

စာေရးသူ အရွင္ဝိစိတၱ(မနာပဒါယီ)

Sunday, September 25, 2011

”ဘယ္သူ ကဲ႔ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ ၊ ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန”


”ဘယ္သူ ကဲ႔ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ ၊ ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန”
(ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္)
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုတို႔လက္ထက္မွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ဆရာေတာ္ပါ။ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတဲ့ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ သီးတင္းသံုးခဲ့လို႔ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ သီးတင္းသံုးခဲ့တဲ့ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ဟာ အင္း၀မွာ ဒီေန႔အထိ တည္ရွိေနတုန္းပါ။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပရိယတၱိပညာေရးသမိုင္းမွာ စာတတ္ဆံုးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ပညာရွင္အသီးသီးက(လယ္တီ ဆရာေတာ္တို႔ အပါအ၀င္ ေပါ့) တညီတညြတ္တည္း အသိအမွတ္ျပဳထားရတဲ့ ဆရာေတာ္ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဗုဓ္အစ၊ ဗုဓ္အလယ္၊ ဗုဓ္အဆံုး ဆိုျပီး ဥဒါန္းစကား တြင္ရစ္ခဲ့တာပါ။
အဲဒီဥဒါန္းစကားရဲ႕အဓိပၸါ့ယ္က ဗုဓ္အစဆိုတာ ဗုဒၶဘုရား၊ ဗုဓ္အလယ္ဆိုတာက အရွင္မဟာဗုဓၶေဃာသပါ။ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသဆုိတာက သီရိဓမၼာေသာကမင္းေပၚျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ေထရ္အရွင္ပါ။ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အားလံုးရဲ႕ အဖြင္႔ျဖစ္တဲ့ အဌကထာေတြကို ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္လို႔ေျပာရရင္း ပါဠိေတာ္ရယ္၊ အဌကထာရယ္ ၊ ဋီကာရယ္ကို ကြဲကြဲျပားျပားသိထားေစခ်င္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္ဆိုတာ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ မူရင္းစကားေတြကို ေခၚတာပါ။ အဌကထာဆုိတာ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္ေတြကို ဥာဏ္ႏုသူေတြ ေလ့လာက်က္မွတ္တဲ့အခါ မရွင္းမလင္းနဲ႔ အခက္အခဲေတြ႕မွာဆိုးလို႔ ပါဠိပုဒ္ တစ္ပုဒ္ခ်င္းကို ဖြင့္ဆိုအက်ယ္ခ်ဲ႔ျပီး ေရးသားထားတဲ့က်မ္းစာပါ။ ဋီကာဆိုတာကေတာ့ အဲဒီအဌကထာက်မ္းကို တစ္ခါထပ္ျပီး ထပ္ဆင္႔ဖြင္႔ဆို ေရးသားထားတဲ့ က်မ္းစာပါ။ ဒီဋီကာက်မ္းကိုပဲ မရွင္းမွာဆိုးလို႔ဆိုျပီး ထပ္ဆင့္ဖြင္႔ဆိုတဲ့ အႏုဋီကာ၊ မဓုဋီကာဆုိတာေတြလဲရွိပါေသးတယ္။ ဒါက က်မ္းစာအမ်ိဳးအစားေတြကို ခြဲျခားသိရေအာင္ ေျပာျပတာပါ။
အထက္ကစကားကို ျပန္ေကာက္ရင္ ဗုဓ္အဆံုးဆိုတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ပါပဲ။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရယ္၊ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသရယ္၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရယ္ အဲဒီသံုးပါးဟာ ဗုဒၶဘာသာပညာအရာမွာ ေခတ္ကာလအေလ်ာက္ေပါ့ အေတာ္ဆံုး အတတ္ဆံုးပါတဲ့။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ စာအတတ္ဆံုးလို႔ ဆိုၾကတာကေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ေနာက္ခံသမိုင္းတစ္ခုတည္းကို ၾကည့္ျပီးေျပာၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့က်မ္းစာေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္ကိုၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႔ စာေပစြမ္းရည္ကို အရင္မေျပာခင္ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ပထမဆံုးေတြ႔ရတာက ဘၾကီးေတာ္မင္းတရားနဲ႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုေပါ့ေလ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါး အထူးကိုးကြယ္တဲ့ဆရာေတာ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိဖုရားႏွစ္ပါးကို မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ေျပာစရာရွိရင္လဲ၊ တိုတုိတုတ္တုတ္နဲ႔ ထိထိမိမိခပ္ျပတ္ျပတ္သာ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ မ်က္ႏွာသာမေပးပံုကေတာ့ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ဇာတိျပေတာ့တာပါပဲ။ မင္းမိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကိုပင့္ျပီး အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေရစက္ခ်လွဴဳဒါန္းပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေရစက္ခ်ပြဲမွာ ပရိသတ္ကလဲ စံုလွပါတယ္။ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ေပါ့။ အဲဒီမွာေရစက္ခ်ျပီးေတာ့ မင္းနဲ႕ မိဖုရားႏွစ္ပါးက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ၾသ၀ါဒေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုၾသ၀ါဒေပးလဲဆုိေတာ့ ” မင္းနဲ႔တူေအာင္က်င္႔က ငါတို႔ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးရန္မလို၊ မင္းႏွင္႔တူေအာင္မက်င္႔က ငါတို႔ႏွင္မဆိုင္ အ၀ီစိႏွင္႔သာဆိုင္သည္” ကဲ ဘယ္ေလာက္တိျပီး ဘယ္ေလာက္ထိမလိုက္ပါသလဲ။ ဆရာေတာ္ႏွင္႔ မင္းမိဖုရားတို႔ဟာ အခုမွေတြ႔ၾကတာပါ။ အရင္ကမေတြ႕ဖူးပါဘူး။ ဆရာတာ္ဘ၀သမိုင္းစာမ်က္နွာမွာ စကားေျပာတာ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ အျမဲစာၾကည့္စာေရးအလုပ္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတာပါပဲ။ မႏၱေလးကစာခ်ဆရာေတာ္တစ္ပါးေျပာသလို ပရိယတၱိနဲ႔ ကိေလသာပယ္ထားတဲ့သေဘာပါ။ ဆရာေတာ္က မလႊဲမေရွာင္သာ စကားေျပာရရင္လဲ တိုတိုနဲ႔ထိထိမိမိပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အပိုမေျပာပါဘူး။
ဆရာေတာ္ စကားကို ထိထိမိမိေျပာတတ္ပံုနဲ႔ ပက္သတ္ျပီး အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးကို ေျပးျပီးသတိရမိပါေသးတယ္။ အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦးကို ေျပးျပီး သတိရမိပါေသးတယ္။ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးဆိုတာ စကားအလြန္တတ္တဲ့ ပညာရွိအမတ္ၾကီးအျဖစ္ အားလံုးသိထားျပီးသားပါ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေပါ့ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးတစ္ေယာက္ ဆရာေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ဖို႔ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာပါတယ္။ အမတ္ၾကီးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က ေရကန္အနီးမွာ တံျမက္လွည္းေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးက ေက်ာင္းတလင္းျပင္ေပၚမွာပဲ ဦးခ်ကန္ေတာ့ရတယ္ေပါ့။ ဦးခ်ျပီးေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦး အျပန္အလွန္စကားေျပာပံုကိုၾကည့္ပါဦး။
ဦးေပၚဦး   -  ေရကန္ၾကီးက အလြန္ေကာင္းပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္  ေအး ေကာင္းတယ္။
ဦးေပၚဦး   -  ေရကလဲ အလြန္ၾကည္ပါေပတယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္ ေအး ၾကည္တယ္။
ဦးေပၚဦး    ေရကန္ၾကီးဘယ္ေလာက္နက္ပါသလဲ ဘုရား
ဆရာေတာ္  ငါမသိဘူး။
ဦးေပၚဦး  ဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူတဲ့ ေက်ာင္းတိုက္အတြင္းမွာျဖစ္လို႔ နီးတဲ့အတြက္ သိလိမ့္မည္ထင္မွတ္၍ ေလွ်ာက္ထားမိပါတယ္ဘုရား
ဆရာေတာ္ နီးတိုင္းသာ သိရမယ္ဆိုရင္ သင့္ရဲ႕ႏွုတ္ခမ္းေမြး ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိပါသလဲ။
ဦးေပၚဦး  သတိမထားမိ၍ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိပါဘုရား။
ဆရာေတာ္  သင့္ႏွုတ္ခမ္းေမြးကိုမွ ဘယ္ႏွစ္ပင္ရွိေၾကာင္း မသိဘဲ ဒီေရကန္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ကိုေရာ ငါ သိႏိုင္မွာလား။
ဆရာေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးလဲ ေရွးကိုစကားမဆက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးခ်ျပီး ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ျပတ္သြားရပါေတာ့တယ္။
ဆရာေတာ္ဟာ အေျပာအဆိုသာ ထိမိတာမဟုတ္ပါဘူး။ အျပဳအမူပိုင္းမွာလဲ ထိမိလွပါတယ္။ အျပဴအမူ ထိမိပံုကေတာ့ က်မ္းျပဳတဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဟာ ဆယ္ေၾကာင္းေပ သံုးအဂၤါရွိတဲ့ က်မ္းတစ္ေစာင္ေရးသားျပီး ဆရာေတာ္ထံယူလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ထံ ေရာက္ေတာ့ သူရဲ႕က်မ္းစာကိုၾကည့္ရွဴျပီး အမွားရွိရင္ မွားတဲ့ေနရာကို ထံုးစက္ျပေပးပါဘုရားတဲ့။ ဆရာေတာ္ကလဲ ေအး ထားခဲ့ မနက္ျဖန္ညေန လာယူလို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္.
ရဟန္းငယ္ေရးတဲ့က်မ္းစာကို ေသခ်ာၾကည့္ရွဴပါတယ္။ ၾကည့္ရွဴ႕ေတာ့ က်မ္းစာက တစ္ေစာင္လံုး ကေမာက္ကမနဲ႔ အမွားေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာေတာ္က အနားမွာ ရွိတဲ့ တပည့္ရဟန္းတပါးကိုေခၚျပီး ေမာင္ပဥၨင္း ဒီေပစာကို ဟိုထံုးအိုးၾကီးထဲမွာ ျမဳပ္သြားေအာင္ သြားႏွစ္ထားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေန စာမူရွင္ရဟန္း စာမူလာယူေတာ့ ဆရာေတာ္က ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ေပစာဟိုထံုးအိုးၾကီးထဲမွာ ႏွစ္ထားတယ္ ယူသြားလို႔ မိန္လိုက္ပါတယ္။ စာမူရွင္ရဟန္းကလည္း ကိုယ့္ေပစာကိုယူျပီး မိမိေက်ာင္းျပန္သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါသတဲ့။ သီတင္းသံုးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆရာေတာ္အျပဳအမူကို သေဘာက်လြန္းလို႔ ဆရာေတာ္ရွိရာ ေက်ာင္းတိုက္ကိုမွန္းျပီး ဦးခ်ၾကပါသတဲ့။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ရဲ႕ စာေပေ၀ဖန္ေရးဆိုရင္လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ဆရာေတာ္က အမွားေတြထူလဗ်စ္နဲ႔ က်မ္းစာကိုေ၀ဖန္ရမွာအားနာလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းတစ္ခုခုကို ငဲံ့လို႔ ေကာင္းပါတယ္        လို႔ေျပာျပီး ျပန္ေပးလိုက္ရင္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒီေန႔ စာသင္သားေတြအထိေပါ့ မေတြး၀ံ့စရာပါပဲ။ ေ၀ဖန္စရာရွိရင္ေ၀ဖန္ျပီး ခ်ီးက်ဴဳးစရာရွိရင္လဲ ခ်ီးက်ဴဳးတာ ပညာရွိေတြရဲ႕ သေဘာတံထြာ ဓမၼာတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ သက္ေတာ္ ၅၅ ႏွစ္ပဲ ေနထိုင္သြားပါရပါတယ္။ ၅၅ ႏွစ္ပဲ ေနသြားရေပမယ့္ ျပဳစုေရးသားသြားတဲ့ က်မ္းစာေတြကေတာ့ ၆၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၈၀ ေလာက္မ်ားေနခဲ့ရင္ က်မ္းေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္မ်ား ျပဳစုသြားမလားလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ျပဳစုတဲ့ က်မ္းေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ထဲမွာ နိႆယက်မ္းခ်ဥ္း ၄၅ က်မ္းတိတိရွိတယ္လို႔ ဆရာေတာ္မာဂဓီ(သာစည္) တို႔က ေဖာ္ထုတ္ျပထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ နိႆယက်မ္းခ်ည္း အဓိကထားျပီးျပဳျပင္ရသလဲဆိုရင္ ေနာင္ေခတ္စာသင္သားေတြ မပင္မပန္း၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သင္ယူေလ့က်က္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းစာနဲ႔ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြမွာ ေန႔စဥ္နဲ႕အမွ် ေတြ႔ေနရတဲ့ ေလာကနီတိဟာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နိႆယ ျပန္ဆိုခဲ့တာပါ။
နိႆယျပန္ဆိုေရးတဲ့ေနရာမွာလဲ က်မ္းစံုလွပါတယ္။နိႆယေတြထဲမွာ သံပ်င္ဋီကာနိႆယေတာင္ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ သံပ်င္ဋီကာဆိုတာ က်စြာမင္းရဲ႕သမက္ျဖစ္ေပမယ့္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးျပဳစုခဲ့တာပါ။  ဒီက်မ္းျပဳစုလို႔လဲ ဘုရင့္သမီးေတာ္ ရခဲ့တဲ့ရာဇ၀င္ရွီပါတယ္။ သံပ်င္ဋီကာနဲ႔ပက္သက္လို႔ သီးသန္႔ေရးသားပါဦးမယ္။
ဆရာေတာ္ျပဳစုခဲ့တဲ့ နိႆယက်မ္းေတြထဲက ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ နိႆယက်မ္း တစ္ေစာင္ကိုျပပါဆိုရင္ ဓမၼစၾကာနိႆယကိုပဲ ျပရမွာပါ။ ျမန္မာျပည္သာသနာသမိုင္းမွာ ဓမၼစၾကာပါဠိကို ပထမဆံုး နိႆယျပန္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ျဖစ္တယ္လို႔  သမိုင္းဆရာတို႔က ဆိုၾကပါတယ္။ ဓမၼစၾကာပါဠိကိုေခတ္အဆက္ဆက္ တျခားဆရာေတာ္ေတြ နိႆယျပန္ဆုိခဲ့ေပမယ့္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နိႆယကို  မေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့လို႔လဲ အစမွာ ” ဘိကၡဴနံ ပဥၥ၀ဂၢီနံ၊ ဣသိပတန နာမေက” အစခ်ီတဲ့  အမႊမ္းဂါထာသံုးပုဒ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္က ဘုရားေဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ဓမၼစၾကာပါဠိနိႆယ ျပန္ဆိုေရးသားစဥ္က ဓမၼစၾကာကို ၾကည္ညိုလြန္းလို႔ဆိုျပီး ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါဠိဂါထာသံုးပုဒ္ကို သီကုံုးျပီး ထည့္သြင္းခဲ့တာပါ။ ဒီေန႕အထိ အဲဒီဂါထာသံုးပုဒ္ကို ဓမၼစၾကာရဲ႕ ပါဠိအစမွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နဲ႔ ပက္သက္ျပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေျပာစရာေတြအမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာေတြထဲက တစ္ခုေျပာစရာရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါခုဒၵသိကၡာနိႆယက်မ္းရဲ႕ ရာဇ၀င္ပါ။ ခုဒၵသိကၡာက်မ္းဆိုတာ ရဟန္းေတာ္ေတြ အတြက္ ၀ိနည္းက်င့္၀တ္ေတြကို ျပထားတဲ့က်မ္းပါ။ ဂါထာေပါင္း ၄၈ ဂါထာရွိပါတယ္။
အဲဒီခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို နိႆယျပန္ဆိုေနခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးက လံုး၀မေကာင္းပါဘူး။ ဒူလာေသြး၀မ္းက်ေရာဂါျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရာဂါက ေလ်ာ့မသြားပဲ တိုးလို႔ တိုးလို႔သာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကုဋီတက္လိုက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ျပီး စားေရးလိုက္နဲ႕ စာေရးရတာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ စားေရးတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေျပာစရာကရွိလာျပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တို႔ေခတ္တုန္းက  ဒီေခတ္လို ေဘာလ္ပင္ေတြ ေဖာင္တိန္ေတြနဲ႔ ေရးရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေပရြက္ေပၚမွာ ကညစ္တံနဲ႔ ခဲရာခဲဆစ္ေရးရတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္မလဲဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။
ကုဋီတက္လုိက္၊ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ျပီး စာေရးလိုက္နဲ႔ စာေရးရတာ အေတာ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတာ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေပၚျပန္မတက္ေတာ့ပဲ ကုဋီထဲမွာပဲ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တပည့္ၾကီးေတြကို ကုဋီနံရံမွာ သင္ပုန္းလိုမီးေသြးနဲ႕ သုတ္လိမ္းခိုင္းေစပါတယ္။ ၀မ္းသြားလိုက္၊ စာထေရးလိုက္နဲ႔ ေန႕မနား ညမနား ေရးသားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေရးျပီးတဲ့ ကုဋီနံရံကစာေတြကို တပည့္ၾကီးေတြကလာျပီး ပုရပိုက္နဲ႔တစ္ဆင့္ ကူးယူေပးထားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ္းတစ္ေစာင္ျပီးတဲ့ အထိပါပဲ။
ဆရာေတာ္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက အနားမယူဘဲ ဘာေၾကာင့္ က်မ္းတစ္ေစာင္ျပီးေအာင္ေရးခဲ့သလဲ။ သာသနာေတာ္အတြက္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေက်ာ္ၾကားမူ၊ ဘာေအာင္ျမင္မူကိုမွ ေမွ်ာ္ကိုးျပီး ေရးသားခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္သဒၶါစစ္စစ္နဲ႔ ေရးသြားတာပါ။
ဆရာေတာ္က ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ခုဒၵသိကၡာနိႆယ နိဂံုးမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားေပးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
၀ိဇၹ မာေနပိ ေရာဂမွိ၊
တံ နေပကၡ ၀ေယာကေတာ
တသၼာဟိ မႏုယုဥၥႏၱဳ။
ေသာတာရတၱာန ေပကၡိေနာ၊
ျမန္မာျပန္
” ကိုယ့္စိတ္မသာ က်င္နာျခင္းရွိလွ်က္လည္း ထိုေရာဂါကို မငဲ့မူ၍သာလွ်င္ ခုဒၵသိကၡာနိႆယကို ေရးသားျပဳစုအပ္၏။ ထုိေၾကာင့္ သင္စာသင္သားတို႔သည္ ကိုယ္ႏွင့္ အသက္ မငဲ့ကြက္ဘဲ ဤခုဒၵသိကၡာက်မ္းကို ကိစၥတစ္ပါး၊ စြန္႔ပစ္ထား၍ ဖန္မ်ားၾကိမ္ခါ လြန္စြာၾကိဳးထုတ္ အားထုတ္ျမဲပင္ ယွဥ္ေစကုန္သတည္း”
ဒီနိဂံုးပါဠိအမွာေလးကို ျပန္ျပန္ၾကည့္မိတိုင္း ဆရာေတာ့္အေပၚ ၾကည္ညိဳလို႔မဆံုး ျဖစ္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ စကားအလြန္နည္းေတာ့ တသီးတသန္႔ ၾသ၀ါဒေပးထားတာေတြ ဘာေတြ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ ၾသ၀ါဒေပးတာလည္း သိပ္ျပီးအားသန္ပံုမေပၚပါဘူး။ အသက္ထက္ဆံုး လက္ကိုင္ထားျပီး ကိုယ္တိုင္လဲက်င့္သံုး တပည့္ေတြကိုလည္း က်င့္သံုးေစခဲ့တဲ့ ေရႊစကားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေရႊစကားေလးကေတာ့
” ဘယ္သူကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊  ဘုရားမကဲ့ရဲ႕ေအာင္ေန” ပါတဲ့
ရေ၀ႏြယ္(အင္မ)
က်မ္းကိုး၊
၁။ ေညာင္ကန္သာသနာ၀င္(ဦးသုဒႆန)
၂၊ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ( ႏွစ္ (၂၀၀) ျပည့္စာေစာင္
၃။  မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္( အရွင္ပညာသာမိ)
ျမတ္သတိ မတ္ ၂၀၀၁

Saturday, September 24, 2011

သိၾကားမင္းႏွင့္ သာသနာ


 

သိၾကားမင္းႏွင့္ သာသနာ

သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္
     စည္းစိမ္ေတာ္ ယစ္မူးလို႔ ၊ မျဖစ္ဘူး ဣႏၵာ၊ ကသစ္ဦး သိဂၤါမွာ၊ အလိမၼာ လြန္အား။ ေရႊငါးသန္း ႏွစ္ကုေဋမွာ အေဖ်ာ္ေျဖ ၾကဴးေရာ့ သလား။   ။ ဘယ္သူ႕ကမွ မမႈလာတယ္၊ ကရုဏာ တရား၊ လူ႔ရြာကို ရႈပါျငား မယ္လို႔၊ ဘုရားကို သူဝါ။ အင္ၾကင္းၿမိဳင္ ကုႆိန္နန္း မွာလ၊ စာတမ္းထိုး လ်က္ရွိပါ။   ။ေကာဝိဠ သမီပါ၊ အို ..ဣႏၵာ သိၾကားငဲ့၊ ဘုရား ကိုးကြယ္မွန္၊ ဆင္းခဲ့ ျမန္ျမန္၊ ေထာင္စကၡဳ မွိန္ခဲ့ျပန္လွ်င္၊ စိန္မ်က္မွန္ ဆက္အုံးမယ္ ပေလး။
     ကဗ်ာဆရာႀကီး စေလ ဦးပုည သိၾကားမင္း လူ႕ျပည္ကို မၾကည့္ဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ ေနေၾကာင္းႏွင့္ အထက္ပါ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ အဓိပၸါယ္ ရွိသည့္ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္ကို ေရးစပ္ခဲ့သည္။ “ အို - သိၾကားမင္း - ယခုအခ်ိန္တြင္ သင္သိၾကားမင္း အဖို႔ စည္းစိမ္ ယစ္ေန၍ မျဖစ္ပါ၊ ပင္လယ္ ကသစ္ပင္ဦးရွိ ေဝဇယႏၲာ ေရႊျပာသာဒ္ႀကီး ေပၚ၌ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတြင္ လိမၼာ ကၽြမ္းက်င္လွသည့္ ႏွစ္ကုေဋ ငါးသန္းေသာ ေဒဝစၧရာနတ္ ကညာေႁခြတို႔၏ ေဖ်ာ္ေျဖမႈဝယ္ ယစ္မႈးေနေလ သလားမသိ၊ သင္ သိၾကားမင္းသည္ လူျပည္ လူ႔ရြာ၏ အေရးအရာ တို႔ကို အနည္းငယ္မွ ဂရု မျပဳပါေလ၊ သနားျခင္း၊ ကရုဏာ တရားျဖင့္ ထာဝစဥ္ လူ႔ရြာ လူ႔ျပည္ကို ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ ပါမည္ဟု ျမတ္စြာ ဘုရားကို သင္ေလ်ာက္ထား ခဲ့ျခင္းသည္ လိမ္ညာ၍ ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလေယာင္ တကား၊ ကုသိနာရုံ အင္ၾကင္းစုံတြင္ သင္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပုံ တို႔ကိုကား ျပက္ျပက္ ထင္ထင္ စာတမ္းတင္၍ ရွိေနပါသည္၊ ပင္လယ္ ကသစ္ပင္၏ အနီး၌ စည္းစိမ္ ႀကီးလ်က္ေနေသာ အို သိၾကားမင္း…သင္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ သူမွန္ပါက သာသနာေတာ္ကို ၾကည့္ရႈပါေလ၊ သင္ၾကည့္ရႈရန္ သဟႆေနတိၱ ေခၚ နတ္မ်က္စိ တစ္ေထာင္ မႈန္ဝါးမိွန္မြဲ ေနသည္ဆိုပါမႈ ကၽြႏု္ပ္က စိန္မ်က္မွန္ တစ္လက္ ဆက္သလိုက္ပါမည္ ” ဟု သေရာ္ ေတာ္ေတာ္ ျပက္ရယ္ျပဳ ေရးစပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏၊ ဤကဲ့သို႔ ဦးပုည၏ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္မ်ားသည္ ၇-ပုဒ္ ပင္ရွိခဲ့ေလသည္၊ အျခား ေတးထပ္မ်ားလည္း ဤနည္းႏွင့္နင္ သေရာ္ေရးစပ္ ထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

     ဤသို႔ ေရးသားစပ္ဆို ခဲ့ျခင္းကား ျမတ္စြာဘုရားက ပရိနိဗၺာန္ ဝင္စံခါနီး အခ်ိန္တြင္ သိၾကားမင္းအား သာသနာေတာ္ကို အစဥ္ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာထား အပ္ႏွံခဲ့သည္ ဟူေသာ လူ႔ေလာက ယုံၾကည္မႈအရ ေရးသားစပ္ဆို ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏၊ အထက္ပါ ေတးထပ္တြင္ “ အင္ၾကင္းၿမိဳင္ ကုႆိန္နန္း မွာလ၊ စာတမ္း ထိုးလ်က္ရွိပါ ” ဟူေသာ အပိုဒ္သည္ပင္ ထိုအခ်က္ကို ရည္ၫႊန္းခဲ့ေၾကာင္း ထင္ရွား ေပသည္။
     ျမတ္စြာဘုရားက သိၾကားမင္းအား သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ ရစ္ရန္ မွာထားခဲ့သည္၊ သိၾကားမင္း ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္ ရစ္ပါမည္ဟု ဝန္ခံ ကတိ ထားခဲ့သည္ ဟူေသာ ယုံၾကည္မႈ တို႔ကား ယခု ကာလသာ မဟုတ္၊ ေရွးသေရာ အခါကပင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးလုံး ယုံၾကည္ လာခဲ့ေသာ အစဥ္အလာ ယုံၾကည္မႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။
     “ သာသနာ ၂၅၀၀ - ေက်ာ္လွ်င္ ဘုရား သာသနာ ကုန္၍ သိၾကား သာသနာ ျဖစ္လာမည္၊ သိၾကားမင္း ေစာင့္ေရွာက္၍ မေကာင္းသူ ပယ္ ေကာင္းသူ ကယ္လိမ့္မည္၊ သာသနာ တစ္ဝက္ မင္းေကာင္း တစ္ဆက္ ေပၚေပါက္ လာလိမ့္မည္၊ စၾကာမင္း လာေတာ့မည္” စေသာ စကားတို႔သည္ ထို အစဥ္ အဆက္က အရိုးစြဲခဲ့ေသာ ယုံၾကည္မႈ တို႔ကို အရင္းခံခဲ့ျခင္း ပင္ျဖစ္၏၊ ဤ ယုံၾကည္ခ်က္ ဤ စကားလုံး တို႔ကို ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ ျပဳ၍ပင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀- ေက်ာ္က စေလ ဦးပုညသည္ အထက္ ေဖာ္ျပပါ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္တို႔ကို ေရးသား၍ သိၾကားမင္းကို သေရာ္ခဲ့သည္၊ ထို႔အတူပင္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၆၀၀- ခန္႔က သိၾကားမင္း ေသၿပီဟု ေက်ညာခဲ့ေသာ မေထရ္ တစ္ပါး ေပၚေပါက္ ခဲ့ဘူးေသးသည္။

သိၾကားေသ၍ စည္တီးသူ
     သကၠရာဇ္ ၇၃၀- တြင္ အင္းဝ ထီးနန္း သိမ္းျမန္း စိုးစံခဲ့ေသာ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ လက္ထက္တြင္ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ (အင္းဝ ဘုရင္) သည္ ငယ္ဆရာ ျဖစ္ေသာ ရခိုင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို “ မဟာသံဃ ရာဇာ ” ဟူေသာ ဘြဲ႔တံဆိပ္ အပ္၍ မင္းဆရာ ျပဳသည္၊ ထို ရခိုင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား ေဆးဝါး ဓါတ္ ပေယာဂႏွင့္ အင္းအိုင္ ခလွဲ႔ လက္ဖြဲ႔ မႏၲာန္ တို႔ကို တတ္ကၽြမ္းေသာ ပြဲေက်ာင္းဘုန္းႀကီး မွ်သာ ျဖစ္သည္၊ ပရိယတၱိ ပညာ တတ္ကၽြမ္းသူ မဟုတ္၊ လဇၨီေပသလ မဟုတ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေနာင္ သာသနာဆက္ ဆရာစဥ္သုိ႔ မဝင္ေလ။
     ထိုအခါ ကာလက ပြဲေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးမ်ား သာသနာေရးကို စီမံေန၍ လဇၨီေပသလ ျဖစ္ကုန္ေသာ ပရိယတၱိ ပညာတတ္ သံဃာေတာ္မ်ား နိမ့္က်၍ ေနသည္၊ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ ကိုယ္တို္င္ကလည္း သာသနာေရးႏွင့္ စပ္လာလွ်င္ သူ၏ ဆရာ ပြဲေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးမ်ား၊ အထူးအားျဖင့္ မဟာသံဃရာဇာ ဟူေသာ ရခိုင္ဘုန္းႀကီး ကိုသာလွ်င္ တိုင္ပင္ ေလ်ာက္ထားေလ့ ရွိေပသည္။
     တစ္ညသ၌ ညဥ့္ ၂- ခ်က္တီးေက်ာ္တြင္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ထိုးႏွက္လိုက္ေသာ စည္ႀကီးသံ သည္ မင္း၏ နန္းေတာ္ႏွင့္ တကြ တစ္ၿမိဳ႕လုံးပါ လႊမ္းျခဳံ၍ ထြက္လာသည္၊ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေဝး မနာျပင္ ငါးဆူအရပ္ ေက်ာင္း၌ ေနေသာ ပရကၠမ အႏြယ္ဝင္ အရွင္ေခမာစာရ ဟူေသာ ရဟန္း တစ္ပါးက ထုိးႏွက္ ရိုက္တီးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလ၏ ။
     မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ လည္း “ ဤ စည္တီးသံသည္ ရဟန္းတစ္ပါး ပါးလြန္၍ တီးျခင္း ျဖစ္မည္၊ မည္သည့္ ေက်ာင္းက မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ေသဆုံးသနည္း - ေမးျမန္း ၾကကုန္ ” ဟု အမတ္တို႔ကို ေစလြတ္၍ ေမးျမန္း စုံစမ္း ေစေလသည္၊ အမတ္တို႔လည္း စည္တီးေသာ ေက်ာင္းကို ရွာေဖြ ေမးျမန္း စုံစမ္း ၾကကုန္၏။
     ထိုအခါ မနာျပင္ ငါးဆူအရပ္မွ ပရကၠမ အႏြယ္ဝင္ အရွင္ေခမာစာရ တီးေၾကာင္း သိရသျဖင့္ “ မည္သည့္ ရဟန္း ပုဂၢိဳလ္ ေသဆုံး၍ စည္တီး ပါသနည္း ” ဟု ေမးျမန္း ၾကေလသည္။ အရွင္ ေခမာစာရ က “ မည္သည့္ ရဟန္း ပုဂၢိဳလ္မွ် ေသဆုံးျခင္း မရွိ၊ ဤ စည္တီး ရျခင္းကား တာဝတႎသာ မွ သိၾကားမင္း ေသ၍ တီးျခင္း ျဖစ္သည္ ” ဟု ဆိုေလသည္။
     အမတ္တို႔ ကလည္း ထို အတိုင္းပင္ ဘုရင္ကို ေလွ်ာက္ထားရာ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲက တအ့ံတၾသ ျဖင့္ “ အဘယ့္ေၾကာင့္ သိၾကားမင္း ေသေၾကာင္း သိသနည္း - ျပန္၍ ေမးျမန္းၾကေခ် ” ဟု အမတ္တို႔ကို ေစလႊတ္ လိုက္ျပန္ ေလသည္၊ ထိုအခါ အရွင္ေခမာစာရက “ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခါနီး၌ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ ပါမည္ဟု သိၾကားမင္း ဝန္ခံပါသည္၊ ဤ သို႔ဝန္ခံ ခဲ့ပါလ်က္ ယခုအခါ သာသနာေတာ္ကို ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ငါတို႔အား မေစာင့္ေရွာက္ ပါေသာေၾကာင့္ သိၾကားမင္း ေသေၾကာင္းကို သိရေပသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ စည္ကို တီးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ” ဟု ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူလိုက္ေလသည္။
     အရွင္ေခမာစာရ မိန္႔ၾကားသည့္ အတိုင္းပင္ ဘုရင္အား ေလွ်ာက္ထား ၾကရာ ဘုရင္ မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ သည္ ဆိုလိုေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းစြာ နားလည္ သျဖင့္ “ ဟုတ္ေပသည္ ” ဟုဆိုကာ သဒၶါ ၾကည္ညိဳ၍ ဝမ္းဘဲအင္း ေျမာက္ဘက္ ဒန္႔ေတာ အရပ္တြင္ ေက်ာင္းေဆာက္၍ အရွင္ေခမာစာရ အား တင္လွဴေလသည္၊ စည္းခုံႏွင့္ သိမ္လည္း သမုတ္၏၊ ထိုစည္းခုံႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ကို ရည္၍ ရာဇဝင္တြင္ အဝဒန္႔ေတာ စည္းခုံႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္ ဟု အလွဴစာရင္း သြင္းေလသည္၊ ထိုဆရာကား သထုံဆက္ သီဟိုဠ္ႏြယ္ လဇၨီ ေပတလ ျဖစ္၍ သာသနာဆက္ ဆရာစဥ္ သို႔ ဝင္၏၊ ထီးျဖဴႏွင့္ တကြ တင္လွဴေတာ္ မူသည္၊ သာသနာပိုင္လည္း အပ္ေတာ္မူ၏ ဟု သာသနာ လကၤာရ စာတမ္းတြင္ ဆိုေလသည္။
     ဤကား လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၆၀၀- ခန္႔ အင္းဝ ေခတ္ဦး အခ်ိန္ကပင္ သာသနာကို သိၾကားေစာင့္သည္ ဟူေသာ အယူအဆ ထြန္းကားခဲ့ပုံ သာဓက ျဖစ္ေလသည္။

ပရိနိဗၺာန္ႏွင့္ သိၾကားခန္း
     သို႔ေသာ္ ဦးပုည သည္၎၊ အင္းဝ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ေခမာစာရ သည္၎ လူ႔ေလာက၏ အစဥ္အလာ ယုံၾကည္မႈကို မဆန္႔က်င္ လို၍ ထို သိၾကားမင္း သာသနာ ေစာင့္ေရွာက္သည္ ဟူေသာ ေဝါဟာရကို အသုံးျပဳၾကျခင္း သာ ျဖစ္ေပသည္၊ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခါနီး၌ သိၾကားအား သာသနာ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အပ္ႏွင္းခဲ့ျခင္း လည္းမရွိ၊ သိၾကားမင္း ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္ ပါမည္ဟု ဝန္ခံခဲ့ျခင္း လည္းမရွိသည္ ကိုကား မသိဘဲ ေနၾကမည္ မဟုတ္ေပ။
     မဟာပရိနိဗၺာန သုတ္တြင္ ဘုရားရွင္ သည္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခါနီး၌ ..“ သိယာေခါ ပနာနႏၵ တုမွကံ ဧဝမႆ ” စသည္ျဖင့္ “ အာနႏၵာ .. တရားစကားသည္ ေဟာၾကားေသာ ဆရာ ဘုရားမွ ကင္းကြာခဲ့ေလၿပီ၊ ငါတို႔၏ ဆရာ ဘုရားမရွိ ေတာ့ၿပီဟု သင္တို႔အား ဤသို႔ေသာ ထင္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖစ္ရာ၏၊ အာနႏၵာ .. ငါေဟာၾကားထား ပညတ္ထားေသာ တရားေတာ္ႏွင့္ ဝိနည္းေတာ္ သည္ ငါ ကြယ္လြန္ေသာ အခါ၌ သင္တို႔၏ ဆရာ ဘုရားပင္ ျဖစ္ေပ၏ ” ဟူေသာ စကားကိုသာ မိန္႔ေတာ္ မူခဲ့ေၾကာင္း ပါရွိေပသည္။
     ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ခ်ိန္၌၊ သိၾကားမင္းသည္ အနီး၌ မရွိသည္ မဟုတ္၊ ရွိသည္သာ ျဖစ္၏၊ ဘုရားရွင္ သည္ ေဖာ္ျပပါ အတိုင္း မိန္႔ၾကားေတာ္ မူၿပီးေနာက္ “ဟႏၵ ဒါနိ ဘိကၡေဝ ” စေသာ ေနာက္ဆုံး မိန႔္ခြန္းေတာ္ ပစၧိမဗုဒၶ ဝစနကို မိန္႔ေတာ္မူ၍၊ သမာပတ္ အဆင့္ဆင့္ ဝင္စားေတာ္ မူၿပီးလွ်င္ စတုတၳစ်ာန္ သမာပတ္၏ အဆုံး၌ မဟာ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္ မူသည္။
     ထိုအခ်ိန္တြင္ သဟမၸတိ ျဗဟၼာႀကီး သည္လည္း အနီးတြင္ ရွိသည္၊ သိၾကားမင္း သည္လည္း အနီးတြင္ ရွိသည္၊ ဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ေတာ္ မူသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေျမတုန္လႈပ္ျခင္း စေသာ တိတ္ႀကီး နိမိတ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္၊ ထို႔ေနာက္ ျဗဟၼာမင္းက “ သေဗၺဝ နိကၡိပိႆႏိၲ ” စေသာ သံေဝဂ ဂါထာကို ရြတ္ဆိုသည္၊ သိၾကားမင္းက “ အနိစၥာ ဝတ သခၤါရာ ” စေသာ သံေဝဂဂါထာကို ရြတ္ဆိုသည္၊ ထိုေနာက္မွ အရွင္ အႏုရုဒၶါ အရွင္အာနႏၵာ တို႔ကလည္း သံေဝဂ ဂါထားမ်ားကို အသီးသီး ရြတ္ဆို ၾကသည္၊ သိၾကားမင္းအား သာသနာ ကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာထားခ်က္ လုံးဝ မပါရွိေပ။
     သို႔ေသာ္…သီလကၡန္ အ႒ကထာ အမၺ႒သုတ္ အဖြင့္ (ဒီ၊႒ ၁-၂၃၆) တြင္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူစ သဟမၸတိ ျဗဟၼာမင္း တရားေဟာ ေတာင္းပန္စဥ္ အခါက သိၾကားမင္းလည္း ပါလာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားအား တရား ေဟာေတာ္မူပါ၊ အရွင္ ဘုရားတို႔က ဓမၼစက္ကို လည္ေစေတာ္မူပါ၊ အာဏာစက္ကို တပည့္ေတာ္ တို႔လည္ေစပါအ့ံ ဟု ဝန္ခံခ်က္ႏွင့္ ပါရာဇိကဏ္ အ႒ကထာ (ဝိ၊႒ာ ၁-၅၃) ၌ အရွင္ မဟိႏၵ သီဟိုဠ္ကၽြန္းသို႔ ႂကြခါနီး၌ သိၾကားမင္း လာၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔ အား သီဟိုဠ္ သာသနာ ျပဳရာ၌ အေဖာ္ျဖစ္ရန္ မွာထားခဲ့ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထား သည္ဟု ဖြင့္ဆို ထားခဲ့ျခင္း ကား ရွိေပသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္ မူခါနီး၌ မွာခဲ့ျခင္း မဟုတ္ေပ။
     ဦးပုညသည္ ပညာရွိ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ လူ႔ေလာက၏ ယုံၾကည္မႈကို မဆန္႔က်င္ဘဲ “ အင္ၾကင္းၿမိဳင္ ကုႆိန္နန္း မွာလ ” ဟု ပရိနိဗၺာန္ စံခါနီး ဝန္ခံခ်က္ ေပးသေယာင္ႏွင့္ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္မ်ားကို လူႀကိဳက္ေအာင္ ေရးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္၊ သိၾကားတိုင္ ေတးထပ္ကို သာမက ကဗ်ာဆရာ ပီပီ စိတ္ကူးယဥ္ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သိၾကားမင္း က “ ေမာင္တို႔က စိတ္ညစ္တိုင္း သာ အျပစ္ တင္ေန တာကိုး၊ ေမာင္တို႔ ကေကာ အက်င့္ေကာင္း လို႔လား၊ ငါ ကယ္ခ်င္မွ ကယ္ မွာေပါ့ ” ဟု ျပန္ေျပာ ေလဟန္ျဖင့္ ေတးထပ္ ရႊင္ တစ္ပုဒ္ ကိုလည္း စီကုံး ခဲ့ေသးသည္၊ ပညာရွိ ပီပီ အဖုံး အပိတ္ ညီၫြတ္ေအာင္ ျပဳစု သြားေပသည္ဟု စဥ္းစား၍ ေက်နပ္ ရေလသည္၊ စာေပေလ့လာ ရာ၌ စာေရးဆရာ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ ၏ ယုံၾကည္ခ်က္ စေသာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သုံးသပ္ ဆင္ျခင္၍ ေလ့လာ မွတ္သားပါက ေက်နပ္ဖြယ္ရာ မ်ားကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

သိၾကားမင္းဆို အျပန္ေတးထပ္
     ေရႊဝတႎ ဘုံအုပ္၊ စာလုပ္တိုင္း ငါပါ၊ ဘယ္ေတာ့ ကမွ လူ႔ရြာကို မရႈတာ မရွိ။  ။ စိတ္ညစ္တိုင္း အျပစ္တင္သည္၊ ငါ ဘုရင္ မိုးကအသိ။   ။ အက်င့္တန္ စာဂီမွာ၊ တစ္ဆံျခည္ မရွိ၊ ဘယ္သူ႔မွာ ဘာမရွိ တယ္လို႔၊ ငါမသိ ထင္တယ္၊ ဘယ္ဖူးစာ ဘယ္မွာ ညားတာလဲ၊ ငါ သိၾကား သိပါရဲ႕ကြယ္။   ။ ကယ္သင့္ မွ ငါ ကယ္မယ္၊ တကယ္ပင္ ဧကန္ မွတ္ပါေတာ့ ဝတႎရပ္ ငါဘုံစံ၊ ေၾကးတြက္ မည့္ၾကံ၊ မေကာင္းမႈ ကၽြႏ္ုပ္ႀကံလွ်င္၊ ေရႊစာရံ စူးပါရေစေလး။
(ရေဝထြန္း)

 

 

Friday, September 23, 2011

လမ္းမွားေလွ်ာက္မိသူ၏ မလွပတဲ့ ဘ၀နိဂံုး


လမ္းမွားေလွ်ာက္မိသူ၏ မလွပတဲ့ ဘ၀နိဂံုး
(ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား မမွားရေလေအာင္)
ၿဖစ္ရပ္မွန္ (၁)

ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးက အညာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ တကယ္ၿဖစ္ပ်က္ ခဲ့တဲ့ ၿဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္ၿဖစ္ပါတယ္။

တိတိက်က်ေၿပာရရင္ မုံရြာၿမိဳ႕နယ္၊ အလုံၿမိဳ႕ေလးမွာၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးဟာ ဘုိးေတာ္ဘုရား အိမ္နိမ့္စံဘ၀က ပဒုံဟူေသာအမည္နဲ႔ ၿမိဳ႔တည္ၿပီးစုိးစံခဲ့တာေၾကာင့္ သမုိင္းေၾကာင္းအရာလည္း ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။

အလုံၿမိဳ႕ေလးဟာ ခ်င္းတြင္းၿမစ္ကမ္းနဖူးမွာတည္ရွိေနတာေၾကာင့္လည္း သာယာစုိေျပလွပါသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ခ်င္းတြင္းေရေသာက္သူမ်ားၿဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ အသားအေရစုိေျပလွပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်င္းတြင္းၿမစ္ေရဟာ အလုံၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ နွလုံးသားမ်ားျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

မစုစုလတ္ဟာ ဦးလွၿမတ္+ေဒၚစန္းရီဆုိတဲ့မိဘနွစ္ပါး၊ ညီအစ္ကုိေမာင္နွမမ်ားႏွင့္အတူ အလံုၿမိဳ႕၊ ေရြတံ

ခါးရပ္မွာေနထုိင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔မိသားစုဟာ မ်ိဳးရုိးအစဥ္အဆက္ကတည္းက ေအးေအး ေဆးေဆး

ေနတတ္ၾကသူမ်ားၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ဖခင္ဦးလွျမတ္ကေတာ့ အေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔သာ အခ်ိန္ ကုန္ေနတတ္ၿပီး မိခင္ေဒၚစန္းရီမွာေတာ့ အထက ( ၁ ) အလုံမွ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး ၿဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမၿဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ခေလးငယ္မ်ား ေက်ာင္းပညာေရးျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။

"တပည့္မရွား တစ္ၿပားမရွိ ပီတိကုိစား အားရွိပါ၏" ဆုိတဲ့သူလည္းၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မိမိရဲ့ သားသမီးမ်ားကုိ " အမ်ိဳးကုိဘယ္လုိခ်စ္ရမယ္၊ ဘာသာတရားကုိဘယ္လုိေလးစားတန္ဖုိးထားရမယ္" စတာေတြကုိ ဆုံးမသြန္သင္ဖုိ႔ပ်က္ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ အခုဆုိရင္သမီးၿဖစ္သူ မစုစုလတ္ေတာင္ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ လွေသြးၾကြလုိ႔ေနပါၿပီ။ အသားကလည္းၿဖဴ ရုပ္ဆင္းအဂၤါကလည္းေခ်ာေမြ႕၊ ခႏၶာကုိယ္အခ်ဳိးအစားကလည္းေၿပၿပစ္ေတာ့ ျမင္သူတကာေငးေမာရေလာက္ေအာင္ လွပလြန္းပါတယ္။ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္ဆုိသလုိ သူ႔ရဲ႕ရုိးသားမႈဂုဏ္ကလည္း ပုိၿပီးေတာ့လွပတင့္တယ္မႈကုိ အေရာင္ေတာက္ေစပါတယ္။

အရြယ္လည္းေရာက္လာတဲ့မစုစုလတ္ဟာ မိဘေတြရဲ႕၀င္ေငြကုိ တစ္ဘက္မွကူညီၿပီးရွာေဖြေပးခ်င္တဲ့ အတြက္ စက္ခ်ဳပ္ပညာကုိသင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာနဲ႔ပဲ မိဘ၀င္ေငြကုိ တစ္ဘက္တစ္လမ္းကရွာေဖြၿပီး မိဘေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္အကုိင္ေလးကလည္းရွိ၊ ရုပ္ရည္ကလည္းေခ်ာ၊ သေဘာမေနာကလည္းၿဖဴဆုိေတာ့ သူကုိ လွမ္းၿခဴဖုိ႔ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ ကုိကုိလူပ်ိဳကာလသားေတြကလည္း ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေအာင္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ရာဇင္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လည္း အပါအ၀င္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ရာဇင္ဟာ စုစုလတ္ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္ကုိသြားတုိင္း လမ္းမွေစာင့္ၿပီး ပုိးပန္းေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရုိးသားၿဖဴစင္ေၿဖာင့္မတ္တဲ့ စုစုလတ္ ကုိ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ၿဖင့္ ခ်ိဳၿမရႊင္ၿပတဲ့ ရည္းစားစကားမ်ားေၿပာၿပီး စုစုလတ္ရဲ့အခ်စ္ကုိ ရယူ နုိင္ခဲ့ပါတယ္။

အခ်စ္မ်က္ကန္းသည္မေလးစုစုလတ္ဟာ ရာဇင္ရဲ႕အခ်စ္ကုိ လက္ခံရယူၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ရာဇင္ဟာမစုစုလတ္အေပၚ အလုိလုိက္အၾကိဳက္ေဆာင္ကာ အစြမ္းကုန္ယုယၾကင္နာမႈမ်ား ေပးစြမ္းခဲ့

ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မစုစုလတ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ အမွတ္တရပစၥည္းေလးမ်ားကုိ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိခဲ့ၿပီး အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳမ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ အၾကြားပုိျပခဲ့ပါတယ္။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကုိဘယ္လုိေၿပာရမယ္ ဘယ္လုိခ်ဥ္းကပ္ရမယ္၊ ဘယ္လုိၿမဴဆြယ္ရမယ္ဆုိတာကုိလည္း ကြ်မ္းက်င္ပုိင္နုိင္ၿပီး မိန္းမက်မ္း

ေက်ထားပုံလည္းရပါတယ္။

ရာဇင္နဲ႔မစုစုလတ္ဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္သိပ္ခ်စ္ၾကေပမဲ့ မတူညီတဲ့ျခားနားခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္ အဲဒါကေတာ့ လူမ်ိဳးလည္းမတူ၊ ဘာသာကလည္းျခားနားလုိ႔ေနပါတယ္။

မစုစုလတ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ဳိးစစ္စစ္ျဖစ္တဲ့မိဘနွစ္ပါးက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ၿမန္မာအမ်ီဳးသမီး

ေလးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ရာဇင္ကေတာ့ ၿမန္မာလူမ်ဳိးလည္းမဟုတ္သလုိ ဗုဒၶဘာသာကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္

သူလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိမတူညီတဲ့ ျခားနားမႈေလးေတြေၾကာင့္ မစုစုလတ္မိဘမ်ားကလည္း

ရာဇင္နဲ႔သေဘာမတူခဲ့သ လုိ မစုစုလတ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ရာဇင္နဲ႔လက္ထပ္ဖုိ႔ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ရာဇင္က မစုစု လတ္ကုိ "လူမ်ဳိးမတူ ဘာသာမတူတာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔နွစ္ေယာက္ ေဝးရမယ္ဆုိတာ လုံး၀မျဖစ္ေစရဘူး။ ငါလည္းငါႀကိဳက္နွစ္သက္တဲ့ဘာသာကုိ ကုိးကြယ္မယ္။ မင္းကုိလည္း မင္းႀကိဳက္နွစ္သက္တဲ့ဘာသာကုိ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္ခြင့္ေပးမယ္"ဆုိၿပီး အာမခံခ်က္ ရဲရဲတင္းတင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

ျဖစ္ရပ္မွန္ အပုိင္း( ၂ )

အရုိးခံမစုစုလတ္ခမ်ာ စိတ္ထဲမွာ ရာဇင္ဟာအျခားအျခားေသာလူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားေတြနဲ႔မတူ လိမၼာယဥ္ေက်းမႈရွိတယ္။ လူမႈေရးရွိတယ္၊ သူ႔အေပၚကုိ နားလည္မႈေပးတယ္၊ ဘာသာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ကုိလည္းေပးတယ္ဆုိၿပီး တစ္ကုိယ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္းခမ္းထုတ္ကာ ရာဇင္ကုိ မုိးက်ေရြကုိယ္ နတ္သားတစ္ပါးလုိ ထင္လာခဲ့ပါတယ္။

မစုစုလတ္မိဘေတြကလည္း ရာဇင္နဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ဖုိ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျဖာင္းဖ်ခဲ့ၾကပါတယ္။ " သမီးရယ္ အခုသမီးနဲ႔ခ်စ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့ မယူပါနဲ႔၊ သမီးဒီေကာင္ေလးကုိ လက္ထပ္ယူမယ္ဆုိရင္

ေမေမတုိ႔မိဘဘုိးဘြားအစဥ္အဆက္ေတြ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ မ်ဳိးရုိးဗီဇေတြ ပ်က္စီးကုန္ လိမ့္မယ္၊ သမီးၾကားဖူးမွာပါ၊ ေျမမ်ိဳလုိ႔လူမ်ိဳးမျပဳတ္ လူမ်ိဳမွလူမ်ိဳးျပဳတ္မယ္ဆုိတာ၊ ဒီစကားဟာ ေရွးက လူႀကီးေတြက သက္သက္အဓိပၸါယ္မဲ့ ေျပာခဲ့တာမဟုပ္ဘူး၊ သမီးတုိ႔လုိ အခ်စ္မ်က္ကန္းေတြအတြက္ အေရးတႀကီးမွာခဲ့တဲ့စကားျဖစ္တယ္၊ သမီးအခုဆုိရင္ အဲဒီစကားရဲ႕ စည္းတစ္ဘက္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ တာစူ

ေနၿပီ၊ အသိတရားနဲ႔သတိထားပါသမီးရယ္၊ ေမေမလည္းငယ္ရာကႀကီးလာတာမုိ႔ သမီးတုိ႔လူငယ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိနက္ရိႈင္းစူးနစ္တယ္ဆုိတာ ေမေမနားလည္ပါတယ္။

ေမေမတုိ႔နဲ႔အမ်ဳိးတူဘာသာတူ၊ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ လမ္းေဘးမွာေျချပတ္လက္ျပတ္ ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားနဲ႔ဆုိရင္ေတာင္ ေမေမ အခုလုိမ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ငုိယုိၿပီး သမီးကုိေတာင္းပန္ေနမွာ

မဟုတ္ဘူး၊ လမ္းေဘးကသူေတာင္းစားနဲ႔ယူလို႔ ငါ့သမီးကေမြးတဲ့ ေမေမ့ေျမးေလးေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳး စစ္စစ္ျဖစ္ရေသးတယ္၊ အခုသမီးခ်စ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔သာယူမယ္ဆုိရင္ ငါ့သမီးက ေမြးတဲ့

ငါ့ေျမးေလးေတြဟာ လူမ်ိဳးျခားကျပားေလးေတြျဖစ္ေနေခ်ရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေမေမ့ကုိသနား ၾကင္နာေသာ အားျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီေကာင္ေလးကုိေတာ့ လုံး၀လက္မထပ္နဲ႔ေနာ္"ဆုိၿပီး မိခင္ေဒၚစန္းရီ ခမ်ာ သမီးျဖစ္သူကုိ ငုိယုိၿပီးေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ မစုစုလတ္ကေတာ့ ခပ္မုိက္မုိက္ပဲ အခ်စ္သူရဲေကာင္းႀကီးလုပ္ၿပီး ရာဇင္နဲ႔နွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ယူလုိက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မစုစုလတ္ဟာ ကမ္းမၿမင္လမ္းမၿမင္ နွစ္ဦးသား ခ်စ္ရည္လူး ကာ ေပ်ာ္ရြင္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေလာကမွာသူ႕ေလာက္ကံေကာင္းသူ မရွိဟုပင္ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။

သူတုိ႔လက္ထပ္ၿပီးလုိ႔နွစ္လေလာက္ၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ မင္းသားေခါင္းစြပ္ထားတဲ့ ဘီလူးမ်က္ႏွာ ဟာ တစ္ေန႔တျခား ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလြင္လာပါေတာ့တယ္။ ရာဇင္ဟာ သူတုိ႔ဘာသာရဲ႕ထံုးစံအတုိင္း

မစုစုလတ္ကုိ သူတုိ႔ဘာသာထဲ၀င္ရမယ္လုိ႔ အက်ပ္ကုိင္လာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရာဇင္က တကယ္လုိ႔

မစုစုလတ္အေနနဲ႔ သူတုိ႔ဘာသာထဲကုိမ၀င္ပဲ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဆက္လက္ကုိးကြယ္ယုံၾကည္ေနဦးမယ္ ဆုိရင္ သူတုိ႔ဘာသာရဲ႕ထုံးစံအရ တရား၀င္ဇနီးမယားၿဖစ္မလာ ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေမြးလာတဲ့သားသမီးေတြ

မွာလည္း တရား၀င္သားသမီးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ တိတ္တိတ္ပုန္း ရထားတဲ့သားသမီးမ်ား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေမြဆက္ခံခြင့္မရရွိနုိင္ေၾကာင္း၊ မစုစုလတ္ကုိယ္တုိင္မွာလည္း၊ တရား၀င္ဇနီးမယား မၿဖစ္ေသးတဲ့

အတြက္ လင္မယားခ်င္းကြဲကြာတဲ့အခါ ဘာပစၥည္းမွမရႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မစုစုလတ္ကုိယ္တုိင္

တရား၀င္ဇနီးျဖစ္ေအာင္ သူတုိ႔ဘာသာထဲ၀င္ၿပီး သူတုိ႔ဘာသာနဲ႔အညီ လက္ထပ္ရမညီျဖစ္ေၾကာင္း အက်ပ္ကုိင္လာပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ရာဇင္ရဲ႕မိဘ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြကလည္း သူတုိ႔အိမ္မွာတစ္ျခားဘာသာကုိ ကုိးကြယ္ ယုံၾကည္တဲ့ မစုစုလတ္ရွိေနလုိ႔ လာဘ္မရွိတာ စီးပြားေရးက်တာဆုိၿပီး မစုစုလတ္အေပၚအျပစ္ပုံခ်ကာ မၾကည္ျဖဴႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿငိဳျငင္လာၾကပါတယ္။

အခုေတာ့ လူမ်ိဳးျခားဘာသာျခားရဲ႕စကားကုိယုံၾကည္ၿပီး လက္ထပ္ယူခဲ့တဲ့ မစုစုလတ္ရဲ႕ မုိးေကာင္းကင္

ေရြအိမ္မက္ႀကီးဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းအေရာင္ေတြလြင့္ပါးၿပီး ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရပါၿပီ။ ေပ်ာ္ရြင္ ရယ္ေမာျခင္း

ေတြဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းအရည္ေပ်ာ္ကာ ငုိေၾကြးျခင္းရဲ႕ လမ္းစျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။ သူရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းထက္က ခ်ိဳခ်ိဳျမျမစကားလုံးေတြဟာ ခုေတာ့ခါးတမာေတာလုိ ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ၾကင္စဦးဇနီးေမာင္ႏွံတုန္းက အၾကင္နာပုံရိပ္ေတြဟာလည္း တံလ်ပ္ပမာ အေ၀းဆီသုိ႔သာ တရိပ္ရိပ္ လြင့္ေမ်ာေပ်ာက္ကြယ္သြား ရၿပီတကား။

အခုေတာ့မစုစုလတ္ခမ်ာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တခုခုေတာ့ခ်ရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္နဲ႔မိဘဘုိးဘြား

ေတြရဲ့ မ်ိဳးရုိးဇာတိကုိငဲ့မည္ေလာ၊ မိမိရဲ႕တစ္ဘ၀စာ တစ္နပ္စာ ေရွ႕ေရးကုိငဲ့မည္ေလာ၊ ပဒုိင္းသီးကဲ့သုိ႔ စားလည္းရူး ဆုတ္လည္းစူးျဖစ္ရေတာ့မည့္အေျခအေနသို႔ ဆုိက္ေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။ မိမိရဲ႕အမုိက္ ဇာတ္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ ၿပီးဆုံးေအာင္ က ရပါေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ျပန္လုိ႔လည္း ဘယ္မိဘ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမကမွ လက္ခံမည္မဟုတ္၊ မိဘညီအကုိေမာင္ႏွမေတြက ဒီလူမ်ိဳးျခားဘာသာျခားကုိ လက္ထပ္မယူဖုိ႔ အတန္တန္တားတဲ့ၾကားက မိမိကုိယ္တုိင္က ပုိးဖလံမ်ိဳး မီးကုိတုိးသကဲ့သုိ႔ အခ်စ္သူရဲ ေကာင္းႀကီးလုပ္ၿပီး " ငရဲ " တြင္းထဲသုိ႔ ခုန္ဆင္းခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

အပုိင္း ( ၃ )ဇာတ္သိမ္း

အခုေတာ့ မစုစုလတ္ရဲ႕ဘ၀ကေတာ့ "ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူး" ဆုိတဲ့စကားလုိ ဘယ္အရာမ်ိဳးကုိမွ မထူး

ေတာ့ဘဲ ကံၾကမၼာကုိသာယိုးမယ္ဖြဲ႕ၿပီး လူမ်ဳိးျခားဘာသာဇာတ္ထဲကုိ ေျခစုံပစ္၀င္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားဇာတ္ထဲ၀င္ရတယ္ဆုိတာ ပါးစပ္ကအေျပာနဲ႔၀င္ပါ့မယ္ဆုိၿပီး လုပ္လုိ႔မရဘူး။ သူတုိ႔ယုံၾကည္မႈရွိေအာင္ သူတုိ႔ခုိင္းသမွ် အကုန္လုပ္ျပရတယ္။ မစုစုလတ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဦးထိပ္မွာ

ပန္ဆင္ၿပီး ရွိခုိးဦးခ်ခဲ့တဲ့ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ဟာ အခုေတာ့ မစုစုလတ္ရဲ႕ေျခဖ၀ါးေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။

မိဘဘုိးဘြားစဥ္ဆက္က အေရွ႕အရပ္ကုိ ေခါင္းျပဳအိပ္ခဲ့ရတဲ့မစုစုလတ္ဟာ အခုေတာ့ ေျခအစုံပစ္ကန္ၿပီး အိပ္ခဲ့ရပါၿပီ။ အိမ္ဦးခန္းမွာကုိးကြယ္ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ဟာလည္း သာမန္သစ္သားတုံးအမွတ္

ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။ တန္ခုိးႀကီးေစတီပုထုိးမ်ားဟာလည္း မစုစုလတ္ဘ၀အတြက္ေတာ့ အုပ္ပုံအျဖစ္ေရာက္ခဲ့ရပါ ၿပီ။

သုိ႔ေပမယ့္ မစုစုလတ္အေနနဲ႔ ဘာမွအားအငယ္ခဲ့ပါ။ ဘာကုိမွ လည္း ေတြးၿပီးမပူပန္ခဲ့ပါ။ ေမာင္သာ

ေမ့ဘ၀၊ ေမာင္သာေမ့ရဲ႕ကမၻာျဖစ္လုိ႔ ေနခဲ့မိပါတယ္။ ေလာကမွာ အျမတ္ႏုိးဆုံးအရာေတြလို႔ထင္မွတ္ ထားခဲ့တဲ့ မိဘမ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္နွင့္ ဘာသာတရားေတြကုိ ခ်ိန္ခြင္တစ္ဖက္မွာတင္ၿပီးေတာ့ ရာဇင္ဆုိတဲ့

ေမာင့္ကုိ ခ်ိန္ခြင္တစ္ဖက္မွာတင္ၿပီး ခ်ိန္တြယ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္၊ ေမာင့္ဖက္မွာပဲ အေလးေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္မ်က္ကန္းသည္မေလး မစုစုလတ္မဟုတ္ပါလား။

၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္ မတ္လသုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ မစုစုလတ္တစ္ေယာက္ က်မၼာေရးမၾကာခဏ

ေဖာက္ျပန္လုိ႔ေနပါတယ္။ ညတုိင္းအိပ္တဲ့အခါေတြမွာလည္း အိမ္မက္ဆုိးမ်ားျမင္မက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါထြက္ေပါက္အၿဖစ္ လင္ေယာက်္ားမသိေအာင္ ေဗဒင္ဆရာကုိ အားကိုး

တႀကီးနဲ႔ သြားေမးပါတယ္။ ေဗဒင္ဆရာက ဘုရားမွာအုန္းညြန္႔၊ ဒါန္းညြန္႔မ်ားလွဴၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ

မ်ားလုပ္ဖုိ႔ ယၾတာေပးလုိက္ပါတယ္။ မစုစုလတ္အေနနဲ႔ ေရာဂါေ၀ဒနာ သက္သာ ေပ်ာက္ကင္းေစဖုိ႔

ေဗဒင္ဆရာေပးလုိက္တဲ့ ယၾတာကုိေခ်ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာၿခားဇာတ္ထဲ၀င္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းကန္မွာသြားၿပီး အုန္းညြန္႔၊ ဒါန္းညြန္႔လွဴဖုိ႔ အခက္ေတြ႔ရ ပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္ မၿဖစ္ရေအာင္ ( ၆. ၃. ၂၀၀၀ )ေန႔မွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ကုိ သြားမေနေတာ့ဘဲ မိမိအိမ္မွာတင္ လစ္ပုိပုလင္းထဲကုိ အုန္းညြန္႔၊ ဒါန္းညြန္႔မ်ားထုိးကာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ ခုံေပၚမွာပဲ တင္လွဴလုိက္ပါတယ္။ ဒီစက္ခ်ဳပ္ခုံေပၚမွာ ပန္းတင္လွဴတာကုိျမင္သြားတဲ့ ေယာက္မျဖစ္သူ နုိရဘီက စုစုလတ္ဘုရားမွာပန္းတင္လွဴေၾကာင္း အကုိျဖစ္သူရာဇင္နွင့္ သူ့အိမ္သားေတြကုိ တုိင္ၾကားပါတယ္။ ရာဇင္နဲ႔ေယာကၡမျဖစ္သူမ်ားဟာ စုစုလတ္သူတုိ႔အိမ္မွာပန္းတင္လွဴေၾကာင္းလည္း သိေရာ ယမ္းပုံမီးက် ေဒါသေပါက္ကြဲကာ မစုစုလတ္ကုိေခၚၿပီး ပါးေတြနားေတြရုိက္ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ရာဇင္က "နင့္ဘုရားရွိခုိးမယ့္အစား င့ါဟာႀကီးရွိခုိး” ဆုိၿပီး ပုဆုိးလွန္ၿပကာ ရွိခုိးခုိင္းပါတယ္။

မစုစုလတ္ကုိရုိက္ႏွက္တဲ့ေနရာမွာ ရာဇင္တင္မကပဲ ရာဇင့္အေမနင့္ ေမာင္နွမေလးေယာက္တုိ႔က

၀ုိင္းၿပီးရုိက္ႏွက္ၾကပါတယ္။ လူေလးေယာက္က၀ုိင္းၿပီးရုိက္ႏွက္ၾကတဲ့အတြက္ မစုစုလတ္ခမ်ာ အလြန္ နာက်င္လြန္းလွတာမုိ႔ ေအာ္ဟစ္ငုိေၾကြးၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကုိအကူအညီလွမ္းေတာင္းမိပါတယ္။ မစုစု

လတ္က ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းရမလားဆုိၿပီး ရာဇင္တို႔မိသားစုရဲ႕ ေဒါသဟာ အထြက္အထိပ္သုိ႔ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အိမ္ရွိတံခါးအားလုံးကုိပိတ္ၿပီး စုစုလတ္ပါးစပ္ထဲ

သို႔ အ၀တ္စုတ္မ်ားကုိထည့္ကာ မေသမခ်င္း သတ္ၿဖတ္ပစ္လုိက္ၾကပါတယ္။

မစုစုလတ္ခမ်ာမွာလည္း မိန္ကေလးျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း ေလးေယာက္အားကုိ မယွဥ္ႏုိင္တာက တစ္ေၾကာင္းဆုိေတာ့ သရဲသဘက္စီးေနတဲ့ သူတုိ႔စက္ကြင္းထဲက ဘယ္လုိမွရုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ အိမ္ထဲမွာ

တင္ပဲ ပြဲခ်င္းၿပီးေသဆုံးသြားပါတယ္။ ရာဇင္တုိ႔မိသားစုဟာ အလြန္လည္ၾကပါတယ္၊ ယုတ္မာတဲ့ေနရာ မွာလည္း နွစ္ေယာက္မရွိဘူးလုိ႔ေတာင္ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ စုစုလတ္အေလာင္းကုိ မေတာ္တဆေသဆံုးမႈ

ေသခင္းပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ သဲလြန္စေဖ်ာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာရွိတဲ့ သူတုိ႔အမ်ဳိးတူ၊ ဘာသာတူ

ေတြအားလုံးကလည္း ေငြအားလူအားနဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး လက္စလက္နေဖ်ာက္ေပးၾကပါတယ္။

စုစုလတ္အေလာင္းကုိ ေျမမျမဳတ္ပဲမီးသၿဂဳိဟ္ဖို႔ စီမံၾကပါတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူေဒၚစန္းရီမွာ သူသမီးဟာ

ေသြးရုိးသားရိုးနဲ႔ ေသတာမဟုတ္မွန္းေတာ့သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ အမႈဖြင့္အေရးယူမယ္ ဆုိရင္လည္း လူမ်ိဳးျခား၊ ဘာသာျခားေတြက ေငြအားလူအားနဲ႔ ဖုံးဖိထားတဲ့အတြက္ အမႈမွန္ေပၚေပါက္ ဖုိ႔မလြယ္ဘူးဆုိတာ ႀကိဳသိထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေဒၚစန္းရီက သမီးျဖစ္သူရဲ႕အေလာင္းကုိ ေျမျမဳတ္

ျခင္း၊ မီးသၿဂိဳဟ္ျခင္းမျပဳပဲ ပုံမပ်က္အုတ္ဂူသြင္းေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒၚစန္းရီရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္း အုတ္ဂူသြင္းၿပီးသၿဂၤဳိဟ္လုိက္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားၿဖင့္ "မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွိၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားနားထဲ သုိ႔ေရာက္ရွိသြားခဲ့ၾကပါတယ္" သံဃာေတာ္မ်ားကလည္း ညတြင္းခ်င္းစုရုံးၿပီး စုစုလတ္ရဲ႕အုပ္ဂူကုိ

ေဖာက္ထြင္းၿပီး စစ္ေဆးၾကည့္ၾကပါတယ္။

ရာဇ၀တ္ေဘးေျပးမလြတ္ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း ရက္ရက္စက္စက္လူမဆန္စြာ သတ္ၿဖတ္ထားတဲ့ အေလာင္းရဲ႕အမႈမွန္ကား ယခုအခါဘြားခနဲေပၚလာပါေတာ့တယ္။

ဒီသတင္းစကားဟာ တစ္ခဏအတြင္းမွာပဲ တစ္ၿမိဳ႕လုံးျပန္႔ႏွံ႔သြားၿပီး တုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားသြားခဲ့ၾကပါ တယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူထုေတြအားလုံးဟာ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ေတြ႕ရာသခ်ဳႋင္းဓါးမဆုိင္းဘဲ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္

ျပသဖို႔ လမ္းမေပၚဆီသို႔ အသီးသီးထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမႈိက္ကစ ျပသာဒ္မီးေလာင္


မျဖစ္ရေအာင္ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့အာဏာပုိင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ အႀကီးအကဲပုဂၢိဳလ္ မ်ားေရာက္ရွိလာၾက ၿပီး တရားခံမ်ားကုိ ဥပေဒအရထိေရာက္စြာ အေရးယူေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေတာ့မွ ျပႆနာ ၿငိမ္းေအးသြားပါေတာ့တယ္။ အာဏာပုိင္အဖဲြ႔အစည္းမွ အၾကီးအကဲပုဂၢဳိလ္မ်ားကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ကတိ စကားအတုိင္း တရားခံရာဇင္ႏွင့္တကြ အေပါင္းအပါေလးဦးတုိ႔ကုိ ညတြင္းခ်င္းဖမ္းဆီးၿပီး အားႏြဲ႔တဲ့ မိန္းခေလးကုိ ေလးေယာက္၀ုိင္းၿပီး မတရားညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ အသီးသီး ေထာင္ဒဏ္တစ္သက္ တစ္ကၽြန္းစီ ခ်မွတ္လုိက္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က သာယာလွပတဲ့အလုံၿမိဳ႕ေလးဟာ ယခုေတာ့ေသြးစြန္းၿပီးအက်ည္းတန္ေလခဲ့ၿပီ။ ၾကည္လင္ေအးၿမတဲ့ခ်င္းတြင္းေရဟာလည္း ေသြးေႏွာၿပီးေတာ့ ေနာက္က်ိခဲ့ေလၿပီတကား….။


ၿမန္မာသူငယ္ခ်င္းမ်ားအဖြဲ ့ဆိုဒ္မွကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္.......

Thursday, September 22, 2011

ကလ်ာဏမိတၱ … (သူငယ္ခ်င္းေကာင္း)

  
ကလ်ာဏမိတၱ … (သူငယ္ခ်င္းေကာင္း)
သူငယ္ခ်င္း တဲ့ …

ဒီစကားလံုးေလးၾကားလိုက္တာနဲ႕ ခင္မင္မႈ႕၊ ျဖဴစင္မႈ႕၊ ရိုးသားမႈ႕ေတြနဲ႕ တြဲၿပီးျမင္တယ္။ ေနာက္ ေပ်ာ္ရြင္မႈ႕ေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈ႕ေတြ၊ နားလည္မႈ႕ေတြ အတူပါလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲကံဆိုးေနပါေစ `သူငယ္ခ်င္း´ လို႕ ေခၚမယ့္သူ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းလို႕ ေခၚစရာတစ္ေယာက္ေလာက္ ေဘးနားမွာရွိေနရင္ အဲဒီသူဟာ ကံေကာင္းသူပါ။

ကိုယ့္မိဘဟာ ကိုယ့္အေပၚအေကာင္းဆံုး လူေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ နားလည္မႈ႕အေပးႏိုင္ဆံုးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြေရာပဲ။ ကိုယ့္ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းကို အၿမဲလိုလားေကာင္းလိုလားေနလိမ့္မယ္။ တကယ္တမ္း ကိုယ္ေတြးသလို တစ္ထပ္တည္းနားလည္မႈ႕ေပးႏိုင္တာက သူငယ္ခ်င္းပဲ။ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ခရီးျခင္းလဲတူတယ္၊ ေလွ်ာက္တဲ့အခ်ိန္ကာလျခင္းလဲတူတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခက္အခဲ ျခင္းလဲတူတယ္။ သူ႕ဆီက အကူအညီေတြအမ်ားႀကီးမရႏိုင္ေပမယ့္ နားလည္မႈ႕ကေတာ့ ျပည့္ျပည့္၀၀ရႏိုင္ တယ္။

`သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မင္းအေၾကာင္းအကုန္သိၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ခ်စ္ေနမယ့္သူ´ တဲ့။ ကိုယ္ေကာင္းလဲ ခ်စ္တယ္။ ကိုယ္မေကာင္းလဲ ခ်စ္တယ္။ လူ႕စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈ႕အကုသိုလ္ဘက္ကို ယိမ္းယိႈင္လြယ္ပါတယ္။ `မေကာင္းတာလုပ္တဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ပိုခင္ၾကတယ္´တဲ့။ လူေျပာမ်ားတဲ့ စကားေလးပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မေကာင္းတာအတူတူလုပ္ဖူးလုိ႕ သံေယာဇဥ္တြယ္တာထက္ မေကာင္းတာလုပ္ခြင့္ေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနရံုပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းသာ မေကာင္းတာလုပ္ဖို႕ ပိတ္ပင္လာတဲ့အခါ ေရွာင္ဖယ္ခ်င္စိတ္ေတြ အလိုလိုေပၚလာတက္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္မစစ္လို႕ေပါ့။

တကယ္ခ်စ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမုန္းမသြားတက္ဘူး။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း အကုသိုလ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာကိုလဲ မၾကည့္ရက္ၾကပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့ဘက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ၾကတက္တယ္။ နည္းလမ္းေတြလဲ သူ႕မွာရွိေနတက္တယ္။ ဒီလိုေျပာလို႕ ကိုယ့္ထက္ သူေတာ္ေကာင္းပီသတဲ့သူေတြနဲ႕ပဲ ေပါင္းရမွာလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီလိုဆို ကမာၻေပၚမွာ သူေတာ္အေကာင္းဆံုးလူအတြက္ ေပါင္းစရာလူမရွိပဲျဖစ္သြားမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့သေဘာက လူဆိုတာ စိတ္ေကာင္း၀င္တဲ့အခ်ိန္၊ မ၀င္တဲ့အခ်ိန္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ပိုဆိုးတဲ့သူလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ ... ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မေကာင္းတဲ့ဘက္ ယိမ္းယိႈင္ေနတဲ့အခ်ိန္ စိတ္ေကာင္း၀င္ေပးၿပီး တည့္မတ္ေပးဖို႕ဆႏၵရွိတာမွန္ရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေပါ့။ ကိုယ္လဲ ဘယ္လုိပဲေပေတေနေန သူငယ္ခ်င္းအတြက္ဆို ေကာင္းတာပဲျဖစ္ေစခ်င္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ဘက္ပဲ ညြန္ေပးတာမ်ဳိးဆို သူ႕အတြက္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းျဖစ္ၿပီေပါ့။ `... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ခ်စ္ေနမယ့္သူ´ လို႕ပဲေျပာၾကတာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ခြင့္ျပဳေနမယ့္သူ ဆိုတာမ်ဳိးမေျပာၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေတြးမိတာေလးက သူငယ္ခ်င္းကိုခ်စ္တာမွန္ရင္ မေကာင္းတဲ့ဘက္ယိမ္းယိႈင္သြားမွာမ်ဳိးကို ခြင့္မျပဳဖို႕ပဲေပါ့။

ျမတ္စြာဘုရားကို သူ႕ညီေတာ္ကစကားတခြန္းေျပာဖူးပါတယ္။ `မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းရွိတဲ့သူဟာ ႀကီးပြါးတိုးတက္ဖို႕ တ၀က္ေသခ်ာတယ္´ တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ `အဲဒီလိုမေျပာနဲ႕ ညီေတာ္´ ဆိုၿပီးေတာ့ သံုးႀကိမ္ေတာင္ တားျမစ္ေတာ္မူသတဲ့။ `မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ရွိတဲ့သူဟာ ႀကီးပြါးတိုးတက္ဖို႕ ရာႏူန္းျပည့္ေသခ်ာတယ္ ညီေတာ္၊ ငါဘုရားတည္းဟူေသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို အရင္းျပဳၿပီး သတၲ၀ါအမ်ား ႀကီးပြားတိုးတက္ၾကရတာသာ ၾကည့္ေတာ့´ လို႔ဆိုေတာ့ ညီေတာ္က ဟုတ္ေပသားပဲ ဆိုၿပီး `သာဓု´ သံုးႀကိမ္ေခၚသတဲ့။

ဗုဒၶဘာသာမွာ လူဆိုး၊ လူမုိက္ဆိုၿပီး ျပစ္ပယ္ကဲ့ရဲ႕ထားတာမရွိပါဘူး။ အျပစ္လုပ္မိတဲ့သူကလဲ ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ခြင့္လြတ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ခယေနစရာမလိုပါဘူး။ အျပစ္လုပ္မိတဲ့သူကို မသိနားမလည္တဲ့သူအျဖစ္သာ သေဘာထားၾကတာပါ။ အဲဒီနားမလည္တဲ့သူကို နားလည္ေအာင္ ဆိုဆံုးမႏိုင္ရင္ ျပႆနာကၿပီးပါပီ။ အဲဒီလို နားလည္လာေအာင္ကလည္း မိတ္ေဆြေတြမွာ အျပည္အ၀တာ၀န္ရွိေနပါသတဲ့။ မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႕လည္း လက္တြဲေခၚေဆာင္သင့္ပါသတဲ့။

ဗလငါးတန္မွာ မိတၲဗလဆိုတာရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအေရအတြက္မ်ားျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းတဲ့၊ ေပါင္းသင္းအပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဖို႕ပါ။ ၃၈ ျဖာမဂၤၤလာမွာ သူမိုက္ကိုမေပါင္းသင္းေရး၊ ပညာရွိလူလိမၼာကိုေပါင္းသင္းေရးဆိုၿပီး ေရွ႕ဆံုးမွာထည့္ထားတာဟာ `သူငယ္ခ်င္း´ နဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားဘယ္ေလာက္အေလးထားလဲဆိုတာ သိေစလိုပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းအမ်ဳိးအစား အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ တူေသာ သိုမဟုတ္ ပိုျမင့္ျမတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ကလ်ာဏမိတၲလို႕ေခၚပါတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကလ်ာဏမိတၲမ်ားကို ရွာေဖြခ်ီးျမင့္တက္ဖို႕နဲ႕ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကလ်ာဏမိတၲျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္ဖို႕လိုပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ယုတ္မာေသာအက်င့္(၁၄)ပါးဆိုတာကို ေရွာင္ရွားႏုိင္ေအာင္ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါဆို႕ …
၁) ကိေလသာျဖင့္ညစ္ညဴးေသာ ပုထုဇဥ္
- သူ႕အသက္သက္ေသာ
- သူဥစၥာခိုးေသာ၊ မေပးခ်င္ပဲ ယူေသာ
- သူ႕အိမ္ရာက်ဴးလြန္ေသာ
- လိမ္ညာေျပာဆိုတက္ေသာ … ဟူေသာ ကမၼကိေလသ ၄ ပါး
၂) အပါယ္သို႕လားေစေသာ
- ဆႏၵာဂတိ - ခ်စ္သျဖင့္ မေကာင္းမႈကိုျပဳျခင္း
- ေဒါသာဂတိ - မုန္းသျဖင့္ မေကာင္းမႈကိုျပဳျခင္း
- ဘယာဂတိ - ေၾကာက္သျဖင့္ မေကာင္းမႈကိုျပဳျခင္း … ဟူေသာ ပါပကမၼ ၄ ပါး (တစ္ခုကဘာလဲမသိဘူး ဟီးဟီး)
၃) မရေသးေသာ ဥစၥာကိုလည္းမရ၊ ရၿပီးသားဥစၥာလည္း ေပ်ာက္ျခင္းသေဘာရွိေသာ
- မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲျခင္း
- ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ သြားလာျခင္း
- ပြဲသဘင္ အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားျခင္း
- ေလာင္းကစားက်ဴးျခင္း
- မေပါင္းေဖာ္ရမည့္သူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ျခင္း
- ပ်င္းရိျခင္း … ဟူသည့္ အပါယမုခ ၆ ပါး
အားလံုးေပါင္း ၁၄ ပါး။

၃)က) မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲျခင္းတြင္
- ဥစၥာပစၥည္း ဆုတ္ယုတ္ျခင္း
- ခိုက္ရန္မ်ားျခင္း
- ေရာဂါမ်ားျခင္း
- ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ျခင္း၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း
- အရွက္အေၾကာက္ ကင္းျခင္း
- ပညာဉာဏ္ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း ... ဟူေသာ အျပစ္ ၆ ပါး
၃)ခ) ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ သြားလာျခင္းတြင္
- ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ျခင္း
- သားမယားကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ျခင္း
- ဥစၥာပစၥည္းကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ျခင္း
- လူဆိုး သူခိုးဟု ယိုးစြပ္ခံရျခင္း
- မဟုတ္မမွန္ စြပ္စြဲခံရျခင္း
- ဒုကၡမ်ားစြာ ၀န္းရံျခင္း ... ဟူေသာ အျပစ္ ၆ ပါး
၃)ဂ) ပြဲသဘင္ အေပ်ာ္အပါး လိုက္စားျခင္းတြင္
- ဘယ္မွာ ကပြဲ ရွိသနည္း
- ဘယ္မွာ ဂီတပြဲရွိသနည္း
- ဘယ္မွာ လက္ေ၀ွ႕ပြဲ စသည္ ရွိသနည္း
- ဘယ္မွာ ဆိုင္းပြဲ ရွိသနည္း
- ဘယ္မွာ အိုးစည္ပြဲ ရွိသနည္း ဟူစူးစမ္း၍ သြားလာေပ်ာ္ပါးသျဖင့္ ဥစၥာပစၥည္း ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားျခင္း
၃)ဃ) ေလာင္းကစားက်ဴးျခင္းတြင္
- ႏိုင္သူ ရန္မ်ားျခင္း
- ရံႈးသူ စိတ္ေသာကေရာက္ျခင္း
- မ်က္ေမွာက္ထင္ထင္ ဥစၥာပစၥည္း ဆုတ္ယုတ္ျခင္း
- ေလာင္းကစားက်ဴးသူျဖစ္ရကား တရားရံုးတြင္ သက္ေသလုပ္ခြင့္ မရျခင္း
- မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတို႕ ေရွာင္ၾကဥ္ခံရျခင္း
- သားမယားကို ေကၽြးေမြးႏိုင္မည့္သူ မဟုတ္ဟု အိမ္ေထာင္ဖက္ မရႏိုင္ျခင္း ... ဟူေသာ ၆ ပါး ရွိၾကေလသည္။
၃)င) မေပါင္းေဖၚရမည့္သူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းေဖၚျခင္းတြင္
- ေလာင္းကစားက်ဴးသူ
- ေသေသာက္က်ဴးသူ
- မိန္းမက်ဴးသူ
- လွည့္ပတ္တက္သူ
- အႏိုင္က်င့္တက္သူကိုေပါင္းပါက ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာအက်ဳိး ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားေစ၏။
၃)စ) ပ်င္ရိျခင္းတြင္
- ေအးသည္ဟူ၍၎
- ပူသည္ဟူ၍၎
- မိုးခ်ဳပ္သည္ဟူ၍၎
- ေစာေသးသည္ဟူ၍၎
- ဆာေသးသည္ဟူ၍၎
- ၀လြန္းၿပီ ဟူ၍၎ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ကာ အလုပ္မလုပ္ေသးသူအဖို႕ မရေသးေသာ ဥစၥာပစၥည္းလည္းမရ၊ ရၿပီးေသာ ဥစၥာပစၥည္းလည္း ျပဳန္းတီးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သံေယာဇဥ္မထားအပ္၊ စြန္႕ပစ္အပ္ေသာ အရာေျခာက္မ်ဳိးရွိေလသည္။
၁) မေကာင္းေသာအရပ္
စစ္ျဖစ္ေသာအရပ္၊ သသနာကြယ္ေသာအရပ္ စသည္တို႕တြင္မေနအပ္ေပ။
၂) မေကာင္းေသာသူငယ္ခ်င္း
မေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း ၁၆ မ်ဳိးရွိပါတယ္။
၃) မေကာင္းေသာ မ်ဳိးႏြယ္
မိမိမ်ဳိးႏြယ္ကို စြန္႕ခြာသင့္ပါက စြန္႕ခြာရေပမည္။
၄) မေကာင္းေသာ အမ်ဳိး။
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမသားခ်င္းျဖစ္ပါေသာ္လည္း စြန္႕ခြာသင့္က စြန္႕ခြာရေပမည္။
၅) မေကာင္းေသာ မယား။
၆) မေကာင္းေသာ ကၽြန္။

၂) မေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း ၁၆မ်ဳိးတြင္
က) သူမ်ားပစၥည္းကို ရေအာင္ယူတက္ေသာ အညဒတၴဳဟရ သူငယ္ခ်င္းတု ၄ ေယာက္
- သူငယ္ခ်င္းအိမ္လာ၍ မိတ္ေဆြ၏ ၀တ္စားတန္စာကို `ေကာင္းလွ၏´ ဟုအဖန္တလဲလဲ ခ်ီးမြမ္းလ်က္ သူငယ္ခ်င္း၏ ဥစၥာကို ရေအာင္ယူတက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- လက္ေဆာင္ အနည္းအညံ့ယူေဆာင္လာၿပီ သူငယ္ခ်င္းထံမွ လက္ေဆာင္အမ်ား အေကာင္း ကို ယူသြားတက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း
- မိမိမွာ ကိစၥႀကီးငယ္ ရွိလွ်င္သာ လုပ္ေဆာင္ေပးေစခ်င္၍လာၿပီး၊ ကိစၥၿပီးလွ်င္ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- သူငယ္ခ်င္းေကာင္းအျဖစ္မဟုတ္ပဲ ကိုယ္က်ဳိး ကိုယ့္စီးပြားအတြက္သာေပါင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း။
ခ) ႏႈတ္ျဖင့္သာေပးအ့ံသကဲ့သို႕ ၀စီပရမ သူငယ္ခ်င္းတု ၄ ေယာက္
- ယခုမွ လာရသလား၊ ေမွ်ာ္တုန္းက မလာ၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ကုန္ခဲ့ၿပီ စသည္ျဖင့္ လြန္ၿပီးသည္ႏွင့္သာ သၿဂၤဳိဟ္တက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- ယခုမူကား ေပးစရာမရွိေသး၊ ေနာင္ခါလာလွ်င္ ေပးစရာရွိလိမ့္မည္ဟု လာလတၲံ ႔သည္ႏွင့္သာ သၿဂၤဳိဟ္တက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- ငါ့အ၀တ္အဆင္တန္ဆာသည္ သင္ႏွင့္ေတာ္၏၊ သို႕ေသာ္ငါ့မွာ အျခား၀တ္ဆင္စရာ မရွိ၍သာ မေပးရသည္ဟု အက်ဳိးမရွိသည္ႏွင့္သာ သၿဂၤဳိဟ္တက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- တစ္ခုခုေသာပစၥည္းငွားလွ်င္ (လွည္းဆိုပါစို႕) ၀င္ရိုး က်ဳိးခံသည္၊ ႏြားျဖစ္လွ်င္ေျခနာခဲ့သည္ဟု အပ်က္ကိုသာ ဆိုတက္ေသာ သူငယ္ခ်င္း။
ဂ) ႏႈတ္ခ်ဳိစြာျဖင့္ သူအႀကဳိက္လိုက္ေျပာတက္ေသာ အႏုပိယဘာဏီ သူငယ္ခ်င္းတု ၄ ေယာက္
- မေကာင္းမႈျပဳရာတြင္ လိုက္ေလ်ာခြင့္ျပဳေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- ေကာင္းမႈျပဳရာတြင္ လိုက္ေလ်ာခြင့္မျပဳေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- မ်က္ေမွာက္မွာ ခ်ီးမြမ္းေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- မ်က္ကြယ္မွာ ကဲ႕ရဲ႕ျပစ္တင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း။
ဃ) အက်ဳိးမဲ့ ပ်က္စီးရာ၌သာ အေဖာ္ျပဳတက္ေသာ အပါယသဟာယ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္
- မူးယစ္ေပ်ာ္ပါး ေသာက္စားရာတြင္ အေဖာ္ျပဳေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ သြားလာရာတြင္ အေဖာ္ျပဳေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- ပြဲလမ္းသဘင္ သြားလာရာတြင္ အေဖာ္ျပဳေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
- ေလာင္းကစားရာတြင္ အေဖာ္ျပဳေပးေသာ သူငယ္ခ်င္း။

အဟမ္း ... သားသမီး၀တ္ငါးပါးထဲမွာ ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတာပါေနပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ဒီေနရမွာ မ်ဳိးႏြယ္ကို မေကာင္းပါကစြန္႕ခြာသင့္တယ္လို႕လဲဆိုျပန္တယ္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္စရာအေၾကာင္း မရွိႏိုင္ဘူလားေပါ့။ ဒီေတာ့ သားသမီး၀တ္ငါးပါးထဲက ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတာ ျမန္မာမို႕လို႕ အဂၤလိပ္ကိုမယူရဘူးလို႕ဆိုလိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ တရုတ္ေဟ့၊ ရွမ္းေဟ့၊ ျမန္မာေဟ့လို႕လဲ ေၾကြးေၾကာ္ေနခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလုိျဖစ္ေအာင္ သံုးေနၾကလို႕သာ အဲဒီလိုျဖစ္သြားရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ... သားသမီးသံုးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ မိဘထက္ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ကုသိုလ္ ပညာသာလြန္တဲ့သားသမီး၊ တန္းတူညီတဲ့သားသမီး နဲ႕ နိမ့္က်တဲ့သားသမီးပါ။ မိဘနဲ႕တန္းတူညီသူ သို႕မဟုတ္ သာလြန္တဲ့သားသမီးဟာ မ်ဳိးႏြယ္ကိုေစာင့္ေရွာက္သူမည္ပါတယ္။

လူဟုဆိုက၊ ရုပ္ကိုမၾကည့္၊ စိတ္ကိုၾကည့္ေလာ့၊
သူ၏သေဘာ လိုက္ေလ်ာေပါင္းသင္း၊ ႏွီးေႏွာျခင္းျဖင့္၊
မကင္းဉာဏ၊ ႏိႈင္းခ်င့္ဆရွင့္၊
ေရွးကခ်စ္ခင္၊ ကၽြမ္း၀င္ မိတ္ေဟာင္း၊
ငယ္ေပါင္းငယ္ခ်စ္၊ ေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။

Ref: သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္။

သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား ရၾကပါေစ။ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးၾကပါကုန္ … 

by  Planet Forums