ရဟန္းေတာ္မ်ား ေန့လြဲညစာ မစားရျခင္းအေၾကာင္း

ရဟန္းေတာ္မ်ား ေန့လြဲညစာ မစားရျခင္းအေၾကာင္း 

ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖုိ႔ အစားအစာကုိ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ အစားအစာ အတုိင္း အတာကုိေရာ၊ ကုိယ့္၀မ္းအတုိင္းအတာကုိေရာ သိရွိၿပီးသကာလ ဘုဥ္းေပး သုံးေဆာင္ ရပါတယ္။ မိမိရဲ႕ သပိတ္၊ ပန္းကန္ထဲကုိ ကုန္ႏုိင္သေလာက္သာထည့္ၿပီး ထည့္သေလာက္ ကုန္ေအာင္ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ရပါတယ္။ အစားအစာကုိ ေဆးအျဖစ္မွတ္ယူၿပီး အစာလည္းေဆး ေဆးလည္း အစာျဖစ္ေအာင္ ဘုဥ္ေပးသုံးေဆာင္ရပါတယ္။

တစ္ခါက ဘုရားရွင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ တစ္ေနရာကုိ ခရီးသြားစဥ္ ဘုရားရွင္က “ရဟန္းတုိ႔၊ ေန႔လြဲညစာ မစားၾကပါနဲ႔၊ ေန႔လြဲညစာမစားပဲ ေနတာက က်န္းမာေရးပုိေကာင္းပါတယ္။ ဖ်ားမႈ နာမႈ ကင္းေ၀းမယ္၊ စိတ္လန္းဆန္းမႈလည္းရရွိလာမယ္။ စြမ္းအင္ေတြတုိးပြါးလာၿပီး ေနရထုိင္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္” လုိ႔ေျပာဘူးပါတယ္။ (ကီဋာဂိရိသုတ္၊ မဇၥ်ိမနိကာယ္)

ဘုရားရွင္လက္ထက္ အေစာဦးကာလေတြတုန္းက ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီလုိေန႔လြဲညစာမစားဘုိ႔ ဆုံးမစကားေတြကုိ လြယ္လြယ္ကူကူလက္ခံခဲ့ဟန္ေတာ့ မတူပါဘူး။ မဇၥ်ိမနိကယ္၊ လဋဳကိေကာပမ သုတ္ထဲမွာ ညစာမစားရတာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ရွင္ဥဒါယီဆုိတဲ့ရဟန္းတစ္ပါးက ဘုရားရွင္ကုိ ဒီလုိ ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။

 “ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔တေတြဟာ အရင္တုန္းကဆုိရင္ ေန႔ေရာ ညပါ အစာအာဟာရေတြကုိ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေနၾကတာပါ။ အခု အရွင္ဘုရားက မစားနဲ႔ဆုိေတာ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔တေတြ စိတ္ဆင္းရဲမႈ အင္မတန္ျဖစ္ေနရပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔က အရွင္ဘုရားအေပၚမွာ ခ်စ္၊ ေၾကာက္၊ ရုိေသျခင္းရွိၾကလုိ႔ အရွင္ဘုရားစကားကုိ နားေထာင္ကာ ညစာ မစားၾကပါဘူးဘုရား” တဲ့။ ဒီ့အျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ညစာစားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္လုိက္လုိ႔ ရရွိတဲ့အက်ဳိးတရားေတြကုိ ဒီလဋဳကိေကာပမသုတ္ထဲမွာ အက်ယ္တ၀င့္ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။ ဆန္ေစ်း ဆီေဆးႀကီးေနတဲ့ ယေန႔လုိ ေခတ္ႀကီးမွာ ဘုရားရွင္ကသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ညစာမစားရ ဆုိတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒမထားခဲ့ဘူး ဆုိရင္ (ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ညစာစားခြင့္ျပဳထားခဲ့မယ္ဆုိရင္) အရုဏ္ဆြမ္းအတြက္ တစ္ခါ ဆြမ္းခံထြက္၊ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ တစ္ခါ ဆြမ္းခံထြက္၊ ညဆြမ္းအတြက္ တစ္ခါဆြမ္းခံ ထြက္ေနရေတာ့ မွာေပါ့။

 ဒီလုိသာ တစ္ေန႔ကုိ ဆြမ္းခံ သုံးခါထြက္ရမယ္ဆုိရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္္ကလည္း မလြယ္ကူ သလုိ ဆြမ္းလွဴဒါန္းရမည့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားဘက္ကလည္း အင္မတန္ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ႀကီးကုိ ထမ္းေဆာင္ရေတာ့မွာပါ။ အားလုံးသိၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတုိင္း ဘုရားရွင္ဟာ ဘုရားအျဖစ္နဲ႔ ၄၅ ႏွစ္ၾကာ ၄၅ ၀ါၾကာေနၿပီး အသက္ ၈၀ အရြယ္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားၿဖစ္ၿပီး ၄၅ ႏွစ္ထဲမွာ ပထမႏွစ္ ၂၀ မွာ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြကုိ မပညတ္ရေသးပါဘူး။ ဆုိေတာ့ ၀ိနည္း

စည္းကမ္းေတြ မရွိေသးဘူးေပါ့။

 ဒီေတာ့ကား ညစာစားလုိတဲ့ရဟန္းေတာ္မ်ား ညစာ စားၾကမွာပါဘဲ။ ညစာအတြက္ ဆြမ္းခံ ထြက္ရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီလုိညစာစားျခင္းရဲ႕ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးနဲ႔ ညစာအတြက္ ဆြမ္းခံ ထြက္ရတဲ့ဒုကၡေတြကုိ ရွင္ဥဒါယီဆုိတဲ့ရဟန္းႀကီး ေနာက္ပုိင္းမွာ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဆြမ္းခံထြက္ရတဲ့ဒုကၡေတြကုိ သူကုိယ္တုိင္ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရတာကုိး။ ဒါကုိ ဒီလဋဳကိေကာပမ သုတ္ေတာ္ မွာ ဒီလုိ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါေသးတယ္။

“အသွ်င္ဘုရား ေရွးကျဖစ္ဖူးသည္မွာ ရဟန္းတို႔သည္ ညဥ့္ေမွာင္မိုက္၌ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ၾက ကုန္သည္ ရွိေသာ္ အညစ္အေၾကးစြန္႔ရာသို႔လည္း ဝင္မိၾကကုန္၏၊ ညြန္တြင္းသို႔လည္း က်ၾကကုန္၏၊ ဆူးရွိေသာ တြင္းကိုလည္း နင္းမိၾကကုန္၏၊ အိပ္ေနေသာ ႏြားမကိုလည္း တက္နင္းမိၾကကုန္၏၊ ခိုးခဲ့ၿပီးေသာသူခိုး မခိုးရေသးေသာ သူခိုးတို႔ႏွင့္လည္း ေတြ႕ဆံုမိၾကကုန္၏၊ မာတုဂါမသည္မူလည္း ထိုရဟန္းကိုေမထုန္ အက်င့္ျဖင့္ ဖိတ္၏ 'ေမထုန္က်င့္ရန္ ေျပာဆို၏'။

အသွ်င္ဘုရား ေရွးကျဖစ္ဖူးသည္မွာ တပည့္ေတာ္သည္ ညဥ့္ေမွာင္မိုက္၌ ဆြမ္းအလို႔ငွါ လွည့္လည္၏၊ အသွ်င္ဘုရား ခြက္ေဆးေၾကာေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ လွ်ပ္စစ္ျပက္ေသာ အခိုက္၌ အကြၽႏု္ပ္ ကို့ျမင္၍ 'အမေလး ကိုယ္က်ဳိးနဲပါေပါ့၊ ဘီလူးႀကီးပါတကား'ဟု လန္႔ေအာ္ပါ၏။ အသွ်င္ဘုရား ဤသို႔လန္႔ေအာ္ေသာ္ တပည့္ေတာ္သည္ 'ႏွမ ငါသည္ ဘီလူးမဟုတ္ပါ၊ ဆြမ္းရပ္ေနေသာ ရဟန္းပါ' ဟု ထိုမိန္းမကို ေျပာဆိုခဲ့ပါ၏၊

'ရဟန္းအား မိဘမဲ့ေလေယာင္တကား၊ ရဟန္းအားမိဘမဲ့ေလေယာင္ တကား၊ ရဟန္း ထက္လွစြာေသာ ဓားငယ္ျဖင့္ သင္၏ ဝမ္းဗိုက္ကို ထိုးေဖာက္ျခင္းကျမတ္ေသး၏၊ ညဥ့္ေမွာင္မိုက္၌ ဝမ္းဟူေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ျခင္းသည္ မျမတ္သည္သာတည္း' ဟု ထိုမိန္းမက ဆိုပါ၏။” (မဇၥ်ိမနိကာယ္၊ လဋဳကိေကာပမသုတ္၊ ပုိဒ္ေရ ၁၄၈) ဒါက ဘုရားရွင္လက္ထက္က ညစာအတြက္ ဆြမ္းခံၾကြဘူးတဲ့ရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕အေတြ႔အႀကဳံကုိ ေဖာ္ျပတာပါ။

ဘုရားရွင္ကလည္း 'အၾကင္ရဟန္းသည္ မြန္းလြဲေသာအခါ၌ ခဲြဖြယ္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေဘာဇဥ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း ခဲမူလည္း ခဲျငားအံ့၊ စားမူလည္း စားျငားအံ့၊ (ထိုရဟန္းအား) ပါစိတ္အာပတ္အျပစ္သင့္ေစ'' ၀ိနည္းဥပေဒ တစ္ခုကုိ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိနယပိဋက၊ ပါစိတ္ ပါဠိေတာ္မွာလာတဲ့ ဒီ၀ိကာလေဘာဇနသိကၡာပုဒ္အေၾကာင္းကုိ အက်ယ္မေျပာလုိ ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေျပာလုိတာက ဘုရားရွင္က ေန႔ ၁၂ နာရီမွ ေနာက္ေန႔မနက္ အရုဏ္တက္သည္အထိ အဆုိင္အခဲျဖစ္တဲ့ ထမင္း၊ ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံ၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ ကိတ္မုန္႔၊ ေပါင္မုန္႔စတဲ့ အစုိင္အခဲျဖစ္တဲ့ အစားအစာ (Solid Foods) ေတြကုိသာ စားခြင့္မျပဳတာပါ။

အပ္စပ္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္တုိ႔ကုိ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ 100 Plus, Red Bull (ကၽြဲရုိင္း)လုိ အေအးမ်ဳိးေတြကုိလည္း က်န္းမာေရးအရ ေသာက္လုိ႔ရပါတယ္။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံက လက္ဖက္ေျခာက္ထြက္တဲ့ႏုိင္ငံဆုိေတာ့ ညေနပုိင္း သီရိလကၤာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း ေတြကုိ အလည္သြားရင္ လက္ဖက္ရည္ေတြနဲ႔ဧည့္ခံတာကုိ ႀကဳံဘူးပါတယ္။ ထုိင္း ဘုန္းႀကီးေတြ ကေတာ့ ေကာ္ဖီ၊ မုိင္လုိစတာေတြကုိ ေသာက္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး ညေနပုိင္း ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ႏြားႏုိ႔မထည့္ရင္ ညေနပုိင္း ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေကာင္းၿပီး ႏြားႏုိ႔မထည့္ရင္ေတာ့ မေသာက္ေကာင္းဘူးလုိ႔ ထုိင္းဘုန္းႀကီး သီရိလကၤာ ဘုန္းႀကီးတခ်ဳိ႕က ေျပာျပန္ပါတယ္။

 ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ေတြကုိ မေသာက္ေကာင္းဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္၊ သေဘၤာသီးေဖ်ာ္ရည္လုိဟာမ်ဳိးေတြကုိ ႏုိ႔ဆီနဲ႔ ေဖ်ာ္ေသာက္တာကုိ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ဘူးပါတယ္။ ဒီလုိေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္မ်ဳိး၊ သေဘၤာသီးေဖ်ာ္ရည္မ်ဳိးကုိ ေသာက္လုိ႔ရတယ္ဆုိရင္ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္လည္း ေသာက္လုိ႔ရ သင့္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာျပည္ အခ်ဳိ႕ေဒသေတြမွာေတာ့ ၾကက္သြန္သုတ္၊ ဂ်င္းသုတ္ေတြကုိ ညေနပုိင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေကာင္းတယ္လုိ႔ယူဆၿပီး ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္း ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ေနတာကုိ ေတြ႔ဘူးပါတယ္။

 ၿခဳံၾကည့္လုိက္ရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနနဲ႔ ကုိယ္ေနေနတဲ့ေဂါစရဂါမ္ပတ္၀န္းက်င္က ဒကာ ဒကာမေတြအလုိအတုိင္း က်င့္သုံးေနၾကတယ္လုိ႔ထင္မိပါတယ္။ ေကာ္ဖီ လက္ဖက္ရည္ကုိ ညေနပုိင္း အခ်ိန္မွာ ရဟန္းေတာ္ေသာက္ရင္ ျမန္မာဒကာ ဒကာမမ်ားက ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔ အညီ မေနဘူး ဆုိၿပီး အထင္ေသးတတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ညေနပုိင္းအခ်ိန္ေတြမွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ေကာ္ဖီလက္ဖက္ရည္မေသာက္ၾကပါဘူး။ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္၊ သေဘၤာသီးေဖ်ာ္ရည္ လုိဟာမ်ဳိးေတြကုိ ေသာက္ရင္ေတာ့ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔ညီတယ္လုိ႔ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။

ဆုိေတာ့ ညေနပုိင္းအခ်ိန္ေတြမ်ာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္၊ သေဘၤာသီး ေဖ်ာ္ရည္လုိဟာမ်ဳိးေတြကုိ ေသာက္ၾကျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ထင္ရွားတဲ့ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးကေတာ့ ညေနပုိင္း ဘိလပ္ရည္ (ဟုိးတုန္းကေပၚခဲ့တဲ့ စိမ္းစိမ္းအရည္) ကုိေတာင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ညေနပုိင္းေသာက္သင့္ မေသာက္သင့္ စဥ္းစားသင့္တယ္လုိ႔ မိန္႔ဘူးတယ္ဆုိတာကုိ တဆင့္စကားၾကားဘူးပါတယ္။ ဘာအစားအစာကုိ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲစားစား ဘာေၾကာင့္စားတယ္ ဆုိတာကုိ သတိမူရပါမယ္။

 ရဟန္းေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ အစားအစာ စားတဲ့ေနရာမွာ ဘုရားရွင္က ဒီလုိ ဆင္ျခင္ၿပီး စားရမယ္လုိ႔ မိန္႔မွာခဲ့ပါတယ္။ “ဤသည့္စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကုိ၊ ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊ လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ျဖဳိးျခင္းငွာ၊ မသုံးပါဘူး၊ ေလးျဖာဓာတ္ေဆာင္၊ ဤကုိယ္ေကာင္သည္၊ ရွည္ေအာင္တည္လ်က္၊ အသက္မွ်တန္း၊ မေမာပန္းျငား၊ ဘုရားသာသနာ၊ က်င့္ႏွစ္ျဖာကုိ၊ က်င့္ပါႏူိင္ေစ၊ ေစဒနာေဟာင္း-သစ္၊ မျဖစ္ေစရ၊ ယာပုိက္မွ်လစ္ ခပ္သိမ္းျပစ္ကုိ မျဖစ္ေလေအာင္၊ခ်မ္းေျမ႔ေအာင္ဟု သုံးေဆာင္မီွ၀ဲပါသတည္း။”

ကိုးကား: လဋဳကိေကာပမသုတ္၊ မဇၥ်ိမနိကာယ္ ကီဋာဂိရိသုတ္၊ မဇၥ်ိမနိကာယ္ ၀ိနယပိဋက၊ ပါစိတ္ပါဠိေတာ္

BY The Express Times

ရဟန္းႏွင့္ ၾကာ

ရဟန္းႏွင့္ ၾကာ

စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ ရေသ့ကို ဖူးျမင္ရ၍ ထိုအခါ ငါ၏ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အက်ိဳး ရွိေလစြဟု ေအာက္ေမ့ မွတ္ထင္ခဲ့၏။

‘အရွင္ရေသ့ … အရွင့္အား အျခားေပးလွဴရန္ လွဴဖြယ္ မရွိပါ..။ အရွင့္အား ဤၾကာပန္း တို႕ကို လွဴပါ၏။ အရွင္ရေသ့ ၏ သမၼာသေမၸာဓိဥာဏ္ အက်ိဳးငွာ အရွင္ႏွင့္ အတူ ေပါင္းဆံု ရျခင္းျဖစ္ပါ ေစကုန္’

(ယေသာဓရာေထရီအပါဒါန္)

(၁)
အနႏၲေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ သြားသည့္အတြက္ သူ ရြာသို႔ အေရးေပၚ ျပန္သြားရသည္။ ဧၿပီလ (၈)ရက္ အ႐ုဏ္ မတက္မီ ေဟာင္ေကာင္ သြားရန္ အားလံုး စီစဥ္ထားၿပီးကာမွ ထိုခရီးစဥ္ကို အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ သူဖ်က္ သိမ္းလိုက္သည္။ ထိုေန႕ မြန္းလြဲခ်ိန္တြင္ ဖခင္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ဖုန္းဝင္ လာျခင္းျဖစ္ သည္။ အေဖက သားရဟန္းကို အလွမ္းမေဝးေအာင္ တားထား လိုက္ေလသလား …။ ခမည္းေတာ္ ႀကီးဟူေသာ အေခၚ အေဝၚထက္ အေဖဟု အာလုပ္ျပဳတာ ကို ႏွစ္ ၿခိဳက္ေသာ အေဖ..။

ရြာဦး ဘုုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းအဝင္ မုခ္ဦးဝ ေရကန္သာ႐ိုးေပၚ ရွိ အိမ္အမွတ္ (၁) တြင္ သူ႕မိဘႏွစ္ပါး ေနထိုင္သည္။ အေဖ ေဆာက္ ထား ေသာ ေက်းလက္ အိမ္ငယ္ တြင္ အေဖ မရွိေတာ့ၿပီ။ အေမက မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းျဖင့္ သူ႕ကို ႀကိဳရွာ သည္။ ကိုယ္ေတာ့္ အေဖ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အေဖ့ မ်က္ႏွာကို လွစ္ဟျပေတာ့ ၿပံဳးရိပ္ေလး ရွိေန သည္။ ထိုုင္ေနရင္း စကားေျပာရင္း သံသရာ ခရီးေဝးကိုု ထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မကြယ္လြန္မီ ညက အေဖက သား ရဟန္းေဟာေသာ တရားကို နာသည္။ သားကို အလြန္အမင္း ဂုဏ္ယူတတ္ ေလသည့္ ဖခင္တို႕၏ ေလယူေလသိမ္း အတိုင္းပင္ ”ငါ့သား စာေတြ တတ္လိုက္တာ”တဲ့..။

အေဖက တရား အဆံုုးတြင္ သာဓု အႀကိမ္ ႀကိမ္ ေခၚ သြားခဲ့ သည္ဟု ၾကားရေသာအခါ ရဟန္း ဆိုုသည့္တိုုင္ စိတ္မခိုင္…။ ႏွမငယ္ မ်ား အေဖ့ကိုု တတမ္း တတ ျမည္တမ္း ငိုုယိုတိုင္ တည္ၾကသည့္ အခါမွာ ေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲ သြားရသည္။ ”ကိုယ္ေတာ့္အေဖ က လူစိတ္ေကာင္းႀကီးမို႕ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္မွာပါ”ဟု ပါရမီျဖည့္ဖက္ႀကီး အေပၚ စိတ္ေျဖ ေတြးျဖင့္ စကားေအးေအး ဆိုႏိုင္သည့္ အေမ့ကိုသူ ေက်နပ္သြားသည္။ အေဖရွိစဥ္ ကေတာ့ နီး တက်က္က်က္..။ ေဝးေနၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ား မွာေတာ့ အေဖက အေမ့ အေကာင္း၊ အေမက အေဖ့ အေကာင္း အေၾကာင္းစုုံ ခင္းတတ္ၾကသည္။ ”ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ခြဲသြားမယ္ မထင္လို႔ ေျပာမိ ဆိုမိတာပါ ကိုေက်ာ္သန္းရယ္” တဲ့..။

ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္၊ အရက္ေသာက္လိုုက္ အေဖ့အား အေမက က႐ုုဏာေဒါေသာ တတ္ျခင္း ကို ရည္ၫႊန္းသည့္ စကားတြင္ ခ်ိန္းဆိုမႈ မရွိေသာ ေသျခင္း တရား ၏ ေျခလွမ္းကိုပါ သံေဝဂ ယူလိုက္ ေသးသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာ မႈန္မႈန္ေလးကို စာနာမိစြာ အေမ့ ပခံုးသားေပ်ာ့ အိအိေလးကို ဖြဖြ ဖိဖိ ထိကိုင္ႏွစ္သိမ့္ ေပးမိသည္။ အေမေျပာျပေသာ အေဖ့ အေၾကာင္းကို နားေထာင္ရင္း အေဖ့ အခ်စ္ ေတာ္ရြာဦးေရကန္ ကို ေမွ်ာ္ေငးေနမိသည္။ အေဖက ေရကန္ထဲမွ မိုးေရစစ္စစ္ ကိုမွ ေရေႏြး က်ိဳေသာက္ေလ့ ရွိသည္.။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေရကန္ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚရွိ အျဖဴေရာင္ ၾကာပန္းမ်ား လင္းလင္း ပြင့္လာသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။

(၂)
သာမန္ပုထုဇဥ္ ဇနီးေမာင္ႏွံ မွ်သာ ျဖစ္ၾကေလေသာ သူ႕မိခင္ဖခင္ တို႕၏ ေပါင္းဆံုမႈ တြင္ပင္ အက်ိဳးလိုလားမႈ စမ္းေရမ်ား ဤမွ်ေလာက္ ေရစီးေရ လာ ေကာင္းေနေသး လွ်င္ ဟူေသာ အေတြးေၾကာင့္ အႏိႈင္းမဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ႀကီးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးေလသည့္ ဗုဒၶ အရွင္ႏွင့္ ယေသာဓရာ ေထရီ တို႕၏ အဦးအစ ေတြ႕ဆံုခန္းကို စိတ္ျဖင့္ ကလစ္ မိသြားသည္။ ထိုပါရမီေရကန္ သာတြင္ ၾကာပန္းျဖဴျဖဴမ်ား ပြင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီပကၤရာ ဘုရားျမတ္၏ ေျခေတာ္ရင္း ႏြံဗြက္ အိုင္ထဲ ဝမ္းလ်ား ထိုးေမွာက္ကာ ခႏၶာကိုယ္ တံတား ေဆာက္ လွဴဒါန္းေနသည့္ လူေခ်ာလူလွ သုေမဓာ ရေသ့ငယ္အား ၾကာငါးခိုင္ ေပးဆက္ေနေသာ သတို႕သမီး သုမိတၱာ၏ ပံုရိပ္က ဘုရားတန္ေဆာင္း တိုင္း၏ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီကား မ်ားအတြက္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ အရွိဆံုး အႏုပညာ ဘာသာရပ္ တစ္ခုျဖစ္သည္။ 

 ”ဤသတို႕သမီးသည္ သင့္ အက်ိဳးငွာ တူမွ်ေသာ စိတ္ရွိ သည္၊ တူမွ်ေသာ ေကာင္းမႈ ကံရွိသည္၊ တူမွ်ေသာ အမႈကိစၥကို ျပဳေလ့ ရွိသူျဖစ္လတၱံ႕၊ ကာယကံ၊ ဝစီကံအားျဖင့္ ခ်စ္အပ္သူ ျဖစ္လတၱံ႕၊ ဤသတို႔သမီး သည္ ႐ႈခ်င္ ဖြယ္ ရွိသူ၊ ခ်စ္ဖြယ္ရွိသူ၊ စိတ္ႏွလံုးကို ပြားေစ တတ္သူ၊ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကားကို ေျပာဆုိေလ့ ရွိသူျဖစ္၍ ထိုျမတ္စြာ ဘုရား၏တရားတို႕၌ အေမြခံသူ တန္ခိုး ႀကီးသူျဖစ္လတၱံ႕၊ အရွင္၏ ဘ႑ာၾကဳတ္ ကို အစဥ္ေစာင့္ေရွာက္ သကဲ့သို႔ ဤအတူ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တို႔ကို အစဥ္ေစာင့္ ေရွာက္လတၱံ႕၊ ”ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္၏ ဗ်ာဒိတ္ ေတာ္ စကား လံုးတိုင္းတြင္ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုးက ထင္းထင္း ေပၚလြင္ေနသည္။

ေယာက်္ားျမတ္ႏွင့္ အတူ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ ေလာက အတြက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည့္ မိန္းမျမတ္ျဖစ္ ထိုက္ေသာ အခြင့္အလမ္း ကို ၫႊန္းေတာ္မူသည္။ ယေန႕ေတာင္းဆို ေနေသာ အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရး ဟူသည္ သံသရာႏွင့္ ကံၾကမၼာကို ယံုၾကည္ လက္ခံထားေသာ ဗုဒၶဝါဒီ တို႔အတြက္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာ တစ္သိန္း ကာလက ႏြံေတာတစ္ခု တြင္ပြင့္ခဲ့ၿပီးေသာ ၾကာျဖဴ ျဖစ္သည္။ တူမွ်ေသာ စိတ္၊ တူမွ်ေသာ ကံ၊ တူမွ် ေသာ အမႈ ရွိေသာ မိန္းမ..။

ကာယကံ၊ ဝစီကံ အားျဖင့္ ခ်စ္အပ္ေသာ မိန္းမ..။ စိတ္အလွ ႐ုပ္အလွ တို႕ျဖင့္ စြယ္စုံ ဝင္းပေနေသာ စံမိန္းမ …။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ ၏ ပါရမီျဖည့္ဖက္ အျဖစ္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေသာ မိန္းမ…။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလ အတိုင္းအတာသည္ ဘုရား ဆုပန္ သုေမဓာရေသ့ငယ္ ေလွ်ာက္ရမည့္ သံသရာ ခရီးေပၚ က ႏွလံုးေသြး စြန္းေသာ ပါရမီလမ္းသာ ျဖစ္သည္။

သတို႔သမီး သုမိတၱာက မိန္းမသား အခ်စ္ သက္သက္ျဖင့္ အရဲကိုးကာ ပံ့ပိုးျဖည့္ဆည္း လိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ကမၻာ အသေခ်ၤ စြဲၿမဲ အကဲပိုလြန္းေသာ ပါရမီ အခ်စ္ က ေလာကသားတို႔ အက်ဳိးစီးပြား၊ ေလာကသားတို႕ ခ်မ္းသာ ဟူေသာ ရည္သန္ခ်က္ ႀကီးမားလွသည့္ ေယာက်္ားျမတ္ အတြက္ ကူေသာ လက္၊ ကမ္းေသာ ပဝါျဖစ္ လာေလသည္။ ခ်စ္ျမတ္ ၾကည္ညိဳေသာ ရွင္သုေမဓာကို ျမင္ေနရလွ်င္ပင္ သူမက အသက္ရွင္ရ က်ိဳးနပ္ပါသည္တဲ့။

 သို႕ႏွင့္ သူမက ၾကာငါးခိုင္ကို လွဴသည္။ ၾကာငါးခိုင္ သည္ သူမ၏ သံသရာ တစ္ခုလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေလ သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တို႕အတြက္ ကမၻာ တစ္သိန္း ဟူေသာ ကာလသည္ မိမိတစ္ဦး တစ္ေယာက္ ျမတ္ေသာ သာဝက အျဖစ္ ေရာက္ဖို႕ ပါရမီျဖည့္ရန္ လံုေလာက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ သုမိတၱာေလးက ေမာင့္ဘက္ လိုက္ကာ ေလးသေခ်ၤ ႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ၾကာေအာင္ အမိုက္ေတြ ကို ဝိုင္းကူ ရွင္းေပးခ်င္လွၿပီ..။

(၃)
ၾကာပန္း ဆိုသည္က ႏြံမွ ႐ုန္းထြက္ကာ ေနကို ဦးတည္ရန္ ေကာင္းကင္ကို မ်က္ႏွာမူရ ၿမဲျဖစ္သည္။ သန္႕ရွင္းေသာ၊ ၾကည္လင္ေသာ လြတ္ေျမာက္ေသာ၊ အျပစ္ မရွိေသာ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေသာ ဝိေသသန မ်ားစြာ ရနံ႔ထြက္ေနသည္။ သုေမဓာသည္ ၾကာျဖဴ တစ္ပြင့္ျဖစ္သည္။ သုမိတၱာ သည္လည္း ၾကာျဖဴ တစ္ပြင့္ပင္ ျဖစ္သည္။။ ခုေတာ့ လည္း ထိုၾကာျဖဴျဖဴ မ်ားက သံသရာႏြံမွ အတူတူ ႐ုန္းထြက္သြားခဲ့ၾကၿပီ၊ သစၥာေနဝန္း အတြက္ အသက္အေသြး ေပးအပ္ခဲ့ ၾကၿပီ။ နိဗၺာန္ မိုးသားေအာက္တြင္ အၿမိဳက္ေရ ကို ေသာက္ခဲ့ၾက ၿပီ။ ၾကာျဖဴ မ်ိဳးေစ့မ်ားစြာ ေလာက ေရကန္ျပင္ေပၚ ႀကဲပက္လိုက္သည္။ ယေသာဓရာေထရီ က မိန္းမ တစ္ေယာက္ ၏ ခိုင္ခံ့လွေသာ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္စိတ္ အမာထည္ကို ဂါထာဖြဲ႕သီကာ ဗုဒၶ အရွင္အား ေနာက္ဆံုးစကား ေလွ်ာက္ၾကားခဲ့သည္။

”သုခပၸတၱာႏုေမာဒါမိ၊ န စ ဒုေကၡသု ဒုမၼနာ။ သဗၺတၳ တုလိတာ ေဟာမိ၊ တုယွတၳာယ မဟာဝီရ။ သခင္ လန္းေတာ့ ကြၽန္မေပ်ာ္၊ ဆင္းရဲ ေသာ္လည္း ဝမ္းမနည္း။ အရာ အားလံုးမွာ အတူတူပဲ ျဖစ္ခဲ့။ အရွင့္ အတြက္သာပ သခင္ ဘုရား။”  ဗုဒၶအရွင္ ကိုယ္တိုင္က ခ်ီးက်ဴးစကား ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ ရ၏။ ”ဥပကာရာစ ယာ နာရီ၊ ယာ နာရီ စ သုေခ ဒုေခ။ အတၳကၡာယီ စ ယာ နာရီ၊ ယာ စ နာရီ ႏုကမၸိကာ။ (ယေသာဓရာသည္) ေက်းဇူးလည္းျပဳတတ္ေပ ေသာ မိန္းမျမတ္၊ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ သံသရာဝဲမွာ လက္တြဲ မျဖဳတ္ ခဲ့ေသာ မိန္းမျမတ္၊ အက်ိဳးျဖစ္ရန္ မွန္သာစကားကို သာဆိုေပေသာ မိန္းမျမတ္၊ အၿမဲအစဥ္သာ ေစာင့္ေရွာက္ ရွာေသာ မိန္းမျမတ္ ေပတည္း။”

အမွန္ တကယ္ေတာ့ သုမိတၱာ၏ ဇြဲက သုေမဓာကို ရင္ေပါင္တန္း လုိက္သည္။ ကာလ အတိုင္းအတာ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္မႈကိုသာ စံခ်ိန္ယူ ရလွ်င္ သုမိတၱာ သည္ပင္ ဘုရားျဖစ္ ထိုက္ေသာ သတၱိမ်ိဳး ရွိေနသည္။ အမ်ိဳးသား ဘဝကို ယူ၍ ဘုရား ဆုပန္ကာ သီးျခားတစ္ဆူ ပြင့္ႏိုင္ေလာက္ ေသာ ပါရမီ လက္မ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ သည္လည္း ေလာက ကို ေပးဆပ္ႏိုင္သည္ ပဲမဟုတ္လား…။

အေမရိကန္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ သူေဌးႀကီး မစၥတာ ဝါရင္းဘတ္ဖက္က  သီးျခားေဖာင္ေဒးရွင္း ထူေထာင္ႏိုင္ေသာ္လည္း မစၥတာ ဘီလ္ဂိတ္တို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ဂိတ္ေဖာင္ေဒး ရွင္း တြင္ အလွဴေငြ မ်ားစြာ ပူးေပါင္း ပါဝင္လိုက္ေသာ သတင္းကို ဖတ္ရသည့္အခါ သုမိတၱာကို သတိရမိသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အတၱနည္း လိုက္ပါသ လဲ။ ေလာက အက်ိဳး သယ္ပိုးရန္အတြက္ဆို ေဖာင္ေဒး ရွင္းေတြ အမ်ားႀကီး မလို…။ ေမတၱာတရားျဖင့္ ခြန္အား ရွိသူခ်င္း ေပါင္းစည္း လိုက္႐ံု…။ ေလာက ခ်မ္းသာေရး သက္ သက္ ေဆာင္ရြက္ဖို႕ အတြက္ ကေတာ့ ေယာက်္ားဘဝကို တခုတ္တရ ဆုေတာင္းေနရန္ မလို…။ ခ်စ္ျခင္း တရားျဖင့္ ပါရမီတူ သူခ်င္း ကုသိုလ္ ဝတ္မႈန္ ကူးလိုက္႐ံု …။

(၄)
အေမက အေဖ့ ႐ုပ္အေလာင္း ေဘးတြင္ ၿငိမ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနဆဲ…။ သူကေတာ့ ကန္ေရျပင္ထဲမွာ ၾကာပန္းေတြ ခူးယူလို႔မကုန္ …။ ၾကာပန္းေတြ ပြင့္လိုက္တာ….။

ဓမၼဂဂၤါ

ဘဝသင္ခန္းစာ ငါးသံုးေကာင္ ဥပမာ

ဘဝသင္ခန္းစာ ငါးသံုးေကာင္ ဥပမာ

(၁) Chum salmon ငါး

 Chum salmon ငါးအမဟာ ဥ,ဥၿပီးတာနဲ႔ ဥရဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဥကေပါက္လာတဲ့ ငါးကေလးေတြဟာ အစာမ႐ွာတတ္ေသးေတာ့ မိခင္ရဲ႕အသားကိုပဲ စားရေတာ့တယ္။ Chum salmon အမဟာ ငါးကေလးကိုက္တဲ့ဒဏ္ကို အံႀကိတ္ၿပီး ခံခဲ့ပါတယ္။ ငါးကေလးေတြ ႀကီးျပင္းလာခ်ိန္မွာ ငါးအမဟာ အစားခံရလို႔ အ႐ိုးပဲက်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။ Chum salmonငါးအမဟာ ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့မိခင္ေမတၱာကို အသံတိတ္ ေပးဆပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ Chum salmon ငါးက မိခင္ေမတၱာျပည့္ဝတဲ့ ငါးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။

(၂) Northern snakehead

ဒီငါးမ်ဳိးက ဥ,ဥၿပီးတာနဲ႔ မ်က္စိႏွစ္လံုးအလင္းကြယ္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ငါးဟာ မ်က္စိ မျမင္ေတာ့ အစာမ႐ွာႏိုင္လို႔ ဆာေလာင္တဲ့ဒဏ္ကိုခံရပါတယ္။ ဥကေပါက္လာတဲ့ ငါးေပါက္ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာဟာ မိခင္အစာငတ္ေသသြားမွာကို မၾကည့္ရက္လို႔ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ မိခင္ရဲ႕ပါးစပ္ထဲ ကူးခတ္ဝင္ေရာက္ၿပီး မိခင္ကိုအာရဟာျဖည့္ေပးၾကပါတယ္။ မိခင္က အသက္႐ွင ္က်န္ရစ္ခဲ့ေပမယ့္ ငါးကေလးေတြရဲ႕အသက္႐ွင္ႏႈန္းက ၁ဝပံုပံု ၁ပံုပဲ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ မိခင္အတြက္ သူတို႔ဟာ ငယ္႐ြယ္တဲ့အသက္ကို စေတးခဲ့ၾကပါတယ္။ Northern snakehead ငါးက မိဘကုိ ႐ိုေသကိုင္း႐ႈိင္းတဲ့ငါးျဖစ္ပါတယ္။

(၃) ေဆာ္လမြန္ငါး

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ဥ,ဥတဲ့ရာသီေရာက္တိုင္း ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔ဟာ ခရီးမိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၿပီး ပင္လယ္ျပင္ကေန ကုန္းတြင္းပိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ ျမစ္ေခ်ာင္းဆီ အေရာက္ျပန္ၾကပါတယ္။ ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔ရဲ႕အျပန္လမ္းဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလြန္းလွတာကို CCTV႐ုပ္ျမင္သံၾကားရဲ႕ တိရစာၦန္ကမာၻအစီအစဥ္မွာ ႐ိုက္ကူးတင္ဆက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေရတံခြန္ေတြကို ဆန္တက္ရပါတယ္။ ေရတံခြန္ေဘးမွာက ဝက္ဝံေတြ အုပ္စုလိုက္ ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ ေရတံခြန္ကို မဆန္တက္ႏိုင္တဲ့ ေဆာ္လမြန္ငါးေတြဟာ ဝက္ဝံညိဳ ေတြရဲ႕ အစာျဖစ္ရပါတယ္။ ေရတံခြန္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ ငါးေတြက လက္ပန္းက်ေနခဲ့ေပမယ့္ လင္းယုန္ငွက္ေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးတာကို ရင္ဆိုင္ရပါေသးတယ္။

ကံေကာင္းတဲ့ငါးေလာက္ပဲ ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္တာကို ေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သိုေလာင္ထားတဲ့ အင္အားနဲ႔အဆီေတြ ကုန္ခမ္းသြားမွ ေဆာ္လမြန္ငါးေတြဟာ ကိုယ့္ေနရပ္ဆီ ျပန္ေရာက္ၾကၿပီး သူတို႔တစ္သက္မွာ အေရးပါဆံုးျဖစ္တဲ့ မိတ္လိုက္၊ ဥ, ဥတဲ့ကိစၥကို လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သူတို႔ေမြးရပ္ဌာေနမွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေသဆံုးသြားၾကပါတယ္။

 ေနာက္တစ္ႏွစ္ ေႏြဦးရာသီမွာ ေဆာ္လမြန္ငါးေလာင္းေလးေတြ ေပါက္ဖြားလာၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျမစ္ေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ စီးေမ်ာလိုက္ပါၿပီး သူတို႔ရဲ႕ေ႐ွ႕မ်ဳိးဆက္အတိုင္း ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘဝလမ္းကို စတင္ၾကပါတယ္။ ေဆာ္လမြန္ငါးဟာ ေမြးရပ္ဇာတိကို ျမတ္ႏိုး တြယ္တာတဲ့ ငါးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာကမွာ အနည္းဆံုး ငါးသံုးေကာင္က ကၽြန္မတို႔ကို သက္ဝင္ခံစားေနေစခဲ့ပါၿပီ။

ပထမငါးတစ္ေကာင္က မိဘျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ကိုဘဝေပးခဲ့သူျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကိုခဲြခြာၿပီး အေဝးကို ထြက္သြားမယ့္ကၽြန္မတို႔ကို မ်က္စိတစ္ဆံုးနဲ႔ သူတို႔ပုိ႔ေဆာင္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္တမ႐ွိ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမထားဘဲ သူတို႔ေပးဆပ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ငါးတစ္ေကာင္က သားသမီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဝမ္းကကၽြတ္တာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေသြးသား ေတာ္စပ္သူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစ အိုမင္းတဲ့အထိ အတူတကြေနထိုင္ အေဖာ္ျပဳသြားမယ္လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေကာင္က ေမြးရပ္ဇာတိျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေဝးကိုေရာက္ေရာက္၊ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အိမ္အျပန္လမ္းဆိုတဲ့ လမ္းမေပၚဆီ ကၽြန္မတို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာပါ။

ကၽြန္မတို႔က အထီးက်န္တဲ့ ငါးတစ္အုပ္ပါ။ ဒီကမာၻေလာကထဲ မေတာ္တဆ ကူးခတ္ေရာက္႐ွိ လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဒီေလာကထဲမွာ ခိုလံႈေနထိုင္ရင္း ကၽြန္မတို႔ဘဝရဲ႕ငါးသံုးေကာင္ကို ျမတ္ႏိုးတြယ္တာခ်စ္ခင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

ဖိုးသူေတာ္ (www.phothutaw.com)
Credit: 99 Sanay

မခ်စ္တတ္, မျမတ္ႏိုးတတ္ တဲ့အခါ

★ မခ်စ္တတ္, မျမတ္ႏိုးတတ္ တဲ့အခါ ★

(၆) ႀကိမ္ေျမာက္ "နိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာယကအဖြဲ႔" အစည္းေ၀းပြဲႀကီးကို "ရန္ကုန္ၿမိဳ႕"တြင္ လြန္ခဲ႔ေသာ "၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ [၂၂ ]ရက္ေန႔" ကျပဳလုပ္က်င္းပခဲ့ေၾကာင္း ၂၃ရက္ေန႔ ထုတ္ သတင္းစာထဲမွာ ပါရွိပါသည္။ ထိုအစည္းအေ၀းတြင္ ဥကၠဌျဖစ္ေတာ္မူေသာ "မေကြး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး" ၏ "သရဏီရၾသ၀ါဒကထာ"မွာ မွတ္သားဖြယ္ရာေကာင္းလွ၍ ျပန္လည္ မွ်ေဝလိုက္ပါ၏။

"မေကြးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး" က တက္ေရာက္လာၾကေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္တို႔အား ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ-

"ဆရာေတာ္အရွင္ျမတ္တို႕ဘုရား။ ယခုသာသနာေတာ္ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္အခါ၌ "အဓမၼ"ကို "ဓမၼ" ဟုျပျခင္း စသည္ျဖင့္ လူအမ်ား စီးပြားခ်မ္းသာမဲ့ျခင္း၊ အက်ိဳးမဲ့ျခင္း၊ နတ္လူတို႕ အစီးအပြားမဲ့ျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းငွာ က်င့္ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ မ်ားစြာေသာ "အကုသိုလ္"ကို ျဖစ္ပြားေစၾကကာ သာသနာ ေတာ္ႀကီး ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ျပဳ လုပ္ေနၾကသည့္ ရဟန္း၊ သာမေဏမ်ား ေပၚေပါက္ေနၾက သည္ကို ၾကားသိၾကရပါသည္ဘုရား။

အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားက လည္း ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာေတာ္ ေမွးမွိန္ ကြယ္ေပ်ာက္၍ မဟာယာန သာသနာျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾက သည္ကိုလည္း ၾကားသိေနရပါသည္ ဘုရား။"

စသျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။

"ေလာကတြင္ ျမတ္ႏိုးမႈမရွိလွ်င္ ေပ်ာက္ဆံုးတတ္ျခင္းသည္ သဘာ၀ပင္ျဖစ္ပါ၏။ လူတိုင္း တန္ဖိုးရွိေသာ"ရတနာ"မ်ားကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုး ထားတတ္ၾကေသာ္လည္း တန္ဖိုးမရွိေသာ "ေက်ာက္"မ်ားကိုေတာ့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ဖို႔၊ "လမ္းခင္း ေက်ာက္"လုပ္ပစ္တတ္ၾကပါသည္။

"ျမတ္စြာဘုရားရွင္"ကလည္း-
"ေလာကမွာ တရားစစ္၊ တရားမွန္ျဖစ္ေသာ "ဓမၼ"ကို၊ တရားစစ္၊ တရားမွန္ မဟုတ္ေသာ၊ "အဓမၼ"ဟု လုပ္ၾကလွ်င္၊ ၀ိနည္းစစ္၊ ၀ိနည္းမွန္ျဖစ္တဲ့ "၀ိနယ"ကို၊ ၀ိနည္းစစ္၊ ၀ိနည္းမွန္မဟုတ္တဲ့ "အ၀ိနယ"ဟု လုပ္ေနၾကၿပီဆိုလွ်င္၊ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ "မေဟာေျပာအပ္၊ မေဟာေျပာခဲ့သည္" မ်ားကို၊ "ေဟာေျပာအပ္၊ ေဟာေျပာခဲ့သည္"ဟုဆိုကုန္ၾကလွ်င္၊ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ "ေဟာေျပာအပ္၊ ေဟာေျပာခဲ့သည္" မ်ားကို၊ "မေဟာေျပာအပ္၊ မေဟာေျပာခဲ့ပါဘူး"ဟု ဆိုကုန္ၾကလွ်င္၊။ပ။ ဒီသာသနာ ေတာ္ႀကီးကြယ္ပလိမ့္မယ္ "ဟု ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။(အံ၊ ၁၊ ၁၈-၁၉)။

ထိုအေၾကာင္းမ်ား ၾကားရ၊ ျမင္ရသည္မွာ သာသနာအတြက္္ ရင္ေလးစရာေတြပါဟု ုယူေသာ္ ရပါသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကသတိတရားရွိရွိ၊ အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ဘာသာသာသနာခ်စ္စိတ္ ရွိရွိျဖင့္ အမ်ား ေကာင္းက်ိဳး၊ နတ္လူျဗဟၼာသတၲ၀ါတို႔ေကာင္းက်ိဳးကို ေရွ႕႐ႈ၍"အဓမၼတရား"ေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္တြင္ ပစၥည္းေလးပါးေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းမႈ ျပဳေနၾကေသာဒကာ၊ ဒကာမေတြ ဘက္မွလည္း သတိတရားရွိရွိျဖင့္ "သာသနာဖ်က္လုပ္ငန္း"မ်ားကို တြန္းလွန္သင့္ပါသည္။

ထိုမွသာလွ်င္ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီးအဓြန္႔ရွည္တည္တံ့မွာျဖစ္ပါသည္။ "အဓမၼ"မ်ားကို တြန္းလွန္ရန္ ဆိုသည္က "ဓမၼ"မ်ားကိုဦးစြာ သိထားမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

"ဓမၼ"ကို "ဓမၼ"မွန္းမသိေသာအခါ "အဓမၼ"ႏွင့္ "ဓမၼ"ကိုမွားၿပီး က်င့္ေနတတ္ပါသည္။ အတု ဆိုသည္က အစစ္ကို ပံုစံယူ၍ ဆင္တုေအာင္လုပ္ထားတဲ့အရာပဲ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာလို႔ရမည္ ထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "အဓမၼ"ဟုဆိုလိုက္တိုင္း "ဓမၼႏွင့္ လံုး၀မတူတဲ့အရာ" ဟုေတာ့ လံုး၀မထင္လိုက္ပါႏွင့္။  ခပ္ဆင္ဆင္ေလး တူပါသည္။ ဆင္တူယိုးမွားရွိပါသည္။ သတိျပဳၾကပါ။

ေနာေပတဲ႔ ယခုအခ်ိန္တြင္မေတာ့ ေဗဒင္၊ အင္း၊ အိုင္၊ မႏၲရား၊ နကၡတ္၊ ျပႆဒါး၊ ရက္ရာဇာမ်ားက ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်ိဳ႕ကို အႏိုင္ယူ ေနၾကသည္မွာ အားလံုးအျမင္ပင္ျဖစ္ပါ၏။

ေဗဒင္ဆရာမွ ခိုင္းလိုက္လွ်င္ ဘာမဆိုလုပ္ပါ၏။ ေဗဒင္ပညာရပ္ဆိုသည္မွာ " ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မပြင့္ေပၚခင္ကတည္းက တည္ရွိခဲ့တဲ့ပညာတစ္ခုပါပဲ" ဟု အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔က ဆင္ေျခေပးတတ္ၾက ပါသည္။ျမတ္ဗုဒၶေလာင္းလ်ာကုိ ဧကန္ စင္စစ္ဘုရားျဖစ္မည္ဟုေဟာခဲ့ျခင္းမွာ အထင္အရွား ရွိေနပါသည္ဟု ေျပာဆိုခ်က္ကိုလည္း လက္ခံပါသည္။

ေနာ့ေပတဲ႔ တစ္ဖက္ကၾကည့္ေသာအခါတြင္ အေလာင္းေတာ္ကို ဧကန္စင္စစ္ဘုရားျဖစ္မယဟု္ ေျပာခဲ့တဲ့သူမ်ားမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က အစာအာဟာရ ျပန္လည္မွီ၀ဲ၍ တရားက်င့္ေသာ အခါမွေတာ့ "အျပင္း အထန္က်င့္တုန္းကေတာင္ ဘုရားမျဖစ္ႏိုင္တာ၊ ခုလိုအစားအစာေတြ ျပန္လည္စားေသာက္ၿပီး က်င့္လို႔ကေတာ့ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး" ဆို၍ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကပံုမွာ လည္း သူရို႕ ေဗဒင္ပညာကို သူရို႕ကိုယ္တိုင္က မယံုၾကဘူးဆိုသည္ ကို သက္ေသထူလို႔ရပါသည္။

ပညာရပ္အေနျဖင့္ လက္ခံလို႔ရပါ၏။သို႔ေသာ္ အားကိုးထိုက္ေသာ အရာမဟုတ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သိထားသင့္ပါသည္။

ယခု ျဖစ္ေနသည္က မေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ဆိုးမ်ား တစ္ခုခုၾကံဳရၿပီေဟ့ဆိုသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ျပဳခဲ့ေသာ အတိတ္ကံကို ပစ္ပယ္၍ ေဗဒင္ဆရာဆီ ေျပးတတ္တ့ဲအက်င့္မ်ားက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေဖ်ာက္မရေအာင္ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

သူရို႕ေတြက ဘုရား ထံတြင္ ေဗဒင္ မွ ေျပာသည့္ အတိုင္း အေမႊးနံ႔ သာတိုင္ေတြထြန္း၊ ပန္းေတြ၊ ေရခ်မ္းမ်ားကပ္ပါ၏၊ တရားေတာ္မ်ားကို လည္း ဂါထာ၊ မႏၲန္မ်ား ဖြဲ႔ ၊ သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ဟိုဟာပင့္ရြက္ခိုင္း၊ ဒီဟာပင့္ရြတ္ခိုင္းႏွင့္၊ ဘာေန႔သား ဆရာေတာ္ကို ဘာကပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ၊ ဘယ္ေန႔နံဘုရားမွာ၊ ဘယ္ေထာင့္ ကေနၿပီးေတာ့၊ ဘာဂါထာကို ရြတ္ရမယ္ဆိုတာေတြႏွင့္ ရတနာသံုးပါလံုးကို အသံုးခ်စရာတစ္ခုအေနျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းသည္ ယေန႔ႏိုင္ငံ၏ ျမင္ကြင္းတစ္ခုျဖစ္ေနေလၿပီ။

အထက္တြင္ဆိုခဲ႔သလို တန္ဖိုးရွိသည့္ ရတနာ ကို တန္ဖိုးမသိေသာ အခါ လမ္းဆင္း ေလွ်ာက္ဖို႔ လမ္းခင္းေက်ာက္ လုပ္ပစ္လိုက္ျခင္းသည္ အလြန္မိုက္မဲတဲ့သူမ်ားဟု ေျပာလွ်င္ရမည္ထင္ပါသည္။

အလွဴလုပ္တာေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဗဒင္ဆရာ တိုက္တြန္းလို႔လုပ္ျခင္း မဟုတ္ပဲ ၾကည္ညိဳ သဒၶါတရားႏွင့္ လုပ္ေသာ အလွဴက မြန္ျမတ္သန္႔စင္ပါသည္။ ေဗဒင္က တစ္ဆင့္လာေသာ အလွဴသည္ မေလ်ာ္ကန္ေသာ တိုက္တြန္းမႈမ်ား ပါေနသည့္အတြက္ မျမတ္ပါ။

ထို႔အျပင္ မိမိ အစီအရင္ မေအာင္ျမင္ခဲ့လွ်င္၊ "လွဴသာလွဴေနရတယ္၊ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး"ဟု ျဖစ္လာေသာအခါ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈသဒၶါတရားသည္ တစ္ျဖည္းျဖည္း အားနည္းလာတတ္ပါသည္။ ယံုၾကည္မႈက် ဆင္းလာရာမွ လက္မခံႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျခအေန အထိကို ထိုးဆင္းသြားႏိုင္ပါသည္။

ထို႔ ေၾကာင့္ ေဗဒင္ပညာ အစရွိေသာ အရာမ်ားသည္ သာသနာကို တိုက္ရိုက္ႀကီး ကြယ္ေအာင္ မလုပ္ေသာ္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿဖိဳလွဲေန သည္ ဆိုျခင္းကို သိထား၊သတိထားသင့္ပါသည္။ သူသည္လည္း ဓမၼႏွင့္ ဆင္တူေသာ အဓမၼသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအဓမၼကို ျပဳေနသမွ် သာသနာ ကြယ္ရပါလိမ့္မည္။

ရတနာသံုးပါးနဲ႔ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ျခင္း မရွိတဲ့သူအတြက္ကေတာ့-

"သတၲ၀ါတစ္ေယာက္၊ ယူမွားေမွာက္ကို၊
သိန္းေလာက္ဘုရား၊ လွန္ေသာအားျဖင့္၊
ေဟာၾကားေခ်ခၽြတ္၊ ေျဖမလြတ္ဘူး"ဟု

ေရွးစာေပက်မ္းဂန္မ်ားက ဆိုေသာေၾကာင့္ ထိုသူမ်ိဳးတို႔ကိုေတာ့ မေျပာလိုပါ။

တစ္ကယ္အစစ္အမွန္ သာသနာကို ခ်စ္တဲ့သူမ်ား အတြက္သာ တင္ျပလိုပါသည္။
"၀ိနယ"ေဒသနာ သည္ "သာသနာ"။
"မဂၢင္ရွစ္ျဖာ" သည္ "သာသနာ"။
"သိကၡာသံုးပါး" သည္ "သာသနာ"။
"ေဗာဓိပကၡယတရား[၃၇] ပါး" သည္ "သာသနာ"။
"ဘုရားအဆံုးအမေတာ္"ေတြ သည္ "သာသနာ"။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္္ "သာသနာျပဳတယ္"ဆိုသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူသည့္ အတိုင္း လိုက္နာ၊ ျပဳမူ၊ေနထိုင္ျခင္းသည္ "သာသနာျပဳ"ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

"၀ိနည္း"ကိုလိုက္နာျခင္းသည္လည္း၊ "သီလတရား"ကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းျဖစ္၍ "သာသနာ ျပဳျခင္း" ျဖစ္ပါ၏။ "ကမၼ႒ာန္း (၄၀)" မွတစ္ခုခုကို ပြားမ်ား ေနျခင္းသည္ "သမထ"အားထုတ္ ေနျခင္းျဖစ္၍ "သမာဓိတရား"ကိုျဖည့္စြမ္းေနေသာေၾကာင့္ "သာသနာျပဳတယ္"ေခၚပါသည္။

"မဂၢင္တရား"ေတြ၊ "ေဗာဓိပကၡယတရား"ေတြ အားထုတ္ေနျခင္းသည္ ပညာတရား တိုးပြားေစျခင္း ငွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ "သာသနာျပဳျခင္း" ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ျဖင့္ အေျခခံ(၅)ပါး သီလကစ၍ သီလတရားကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းမရွိျခင္းသည္ သာသနာပ်က္စီးေစႏိုင္ပါသည္ ဟု ေျပာလွ်င္ လြန္ရာမ်ားက်ေနေတာ့မလား။

သမထ ဘာ၀နာ မပြားမ်ားပဲေနျခင္းသည္ သာသနာကို ပ်က္စီးေစပါသည္။ ပညာတရားတို႔ ပြားေအာင္ ၀ိပႆနာအလုပ္မလုပ္ျခင္းသည္ သာသနာကို ပ်က္စီးေစပါသည္။ မိမိမလုပ္သည့္ အတြက္ မိမိအက်ိဳးမရသည့္အျပင္ သာသနာကိုပါ အရွည္တည္တံ့ေအာင္ မေစာင့္ထိန္းရာ ေရာက္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က -
တရားမနာျခင္း၊ တရားစာေပမ်ား ေလ့လာသင္ယူမႈမရွိျခင္း၊ ႏႈတ္တက္အာဂံု ေဆာင္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိျခင္း၊ ေဆာင္ထား သမွ်ေတြကို မွတ္မွတ္သားသားမရွိျခင္း၊ ပဋိပတၲိလုပ္ငန္းကို အားထုတ္ လုပ္ကိုင္ျခင္း မရွိျခင္းေတြသည္ သာသနာကြယ္ ေၾကာင္းေတြပါလို႔ အတိအလင္းေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။ ဤသည္မ်ားကို သိသင့္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကိုယ့္အမ်ိဳး ဘာသာ၊ သာသနာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔၊ ေလးစား တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ အဓိက ေျပာလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

သာသနာေတာ္ႀကီးသည္္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ခရီးကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေသာအခါတြင္ သာသနာတြင္းကို ထိုးႏွက္ခ်က္ ေတြမ်ားလြန္းသျဖင့္ ဒါဏ္ရာမ်ား ဗလပြျဖစ္ေနပါၿပီ။

သာသနာကို မၿပိဳ ၿပိဳေအာင္ၿဖိဳခ်င္ေနတဲ့သူမ်ားကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္။ ထိုအထဲကိုယ္ မပါရင္ ေတာ္လွၿပီမွတ္ရပါမည္။ ေနာ့ေပတဲ႔ မည္သူေတြဘယ္ေလာက္ပဲၿဖိဳၿဖိဳ၊ ဘယ္လာက္ပဲတြန္းလွန္ တြန္းလွန္၊ ဘယ္၀ါဒေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးစိုး ႀကီးစိုး အင္ၾကင္းေတာမွာ ေမြး၊ အင္ၾကင္းေတာမွာ ပရိနိဗၺာန္စံ၊ အင္ၾကင္းတို႔ရဲ႕ သစၥာတရားသည္ ဘယ္ေတာ့မွေပ်ာက္ကြယ္ေမွးမွိန္ျခင္းမရွိဘဲ၊ ပတၱျမားစင္စစ္ ႏြံမနစ္သည့္သန္႔စင္မြန္ျမတ္ ခိုင္မာလ်က္ရွိသည္သာရွိပါသည္။

သီလသိကၡာ၊ သမာဓိသိကၡာ၊ ပညာသိကၡာမ်ားသည္ ေက်ာက္စိုင္၊ ေက်ာက္သားေတြလို ၾကံံ႕ၾကံ႕ခံႏိုင္ေနသည္မွာ သာသနာပဲျဖစ္သည္ ဆိုျခင္း ကိုေတာ့ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ပါသည္ ။ တစ္ကယ္တမ္း ေျပာရလွ်င္ သာသနာ ကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ပဲလိုတာသည္။ ခ်စ္တတ္မွ ျမင့္ျမတ္တာကို ရွာမွာျဖစ္ပါသည္။ မွန္ကန္တာ ကိုရွာမွာျဖစ္ပါသည္။ျမတ္ႏိုးမွ တန္ဖိုးထားၾကမွာျဖစ္ပါသည္။

မခ်စ္တတ္၊ မျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့အခါ သာသနာကို အလြဲလိုက္၊ အျမဲမိုက္ ေနခဲ့ၾကသျဖင့္ လြဲသူတို႔သြား၊ မိုက္သူတို႔သြားသည့္ အပယ္ဆင္းရဲတြင္ ၿမဲၿမံစြာခံေနခဲ့ရျခင္းကို ဂဂၤါ၀ါဠဳ သဲစုမက ပြင့္ခဲ့ၾကေသာ ဘုရားအဆူဆူနဲ႔ လြဲၿပီးလွ်င္ ဒုကၡသက္ရွည္ ယခု ဒုကၡခႏၶာ လြယ္ထားရသည္ ကို သံုးသပ္ေထာက္ရွဴ ၍ နားလည္သင့္ပါသတည္း။

ခ်မ္းသာၾကပါေစ..၊ေအးၿငိမ္းၾကပါေစ..၊ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ

ဉာဏ္လင္းၿမိဳ႕

၁၃၇၅ခုႏွစ္၊ျပာသို လဆုတ္(၄) ရက္ ၊(19th-January,2014)၊တြင္ ေရးသားပူေဇာ္သည္။

ဝါတြင္းကာလႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း

ဝါတြင္းကာလႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တဲ့ အလြန္ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ....
♦ ေသသူကုိ သရဏဂုံတင္ေပးရမယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္၊
♦ ဘုရားေတာင္မွ မိဘေက်းဇူးကုိ ႏုိ႔တစ္လုံးဘုိးပဲ ေက်ေအာင္ဆပ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္၊
♦ သာသနာ့ေဘာင္၀င္မယ့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကုိ နတ္ျပေပးရတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္၊
♦ အလွဴပဲြေတြမွာ မုိးတားဖုိ႔အတြက္ ရွင္ဥပဂုတ္ပဲြထုိးၿပီး မ႑ပ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားေပးေလ့ရွိတဲ့အခ်က္ စတာေတြပါ။

ဒါေတြက အလြန္လဲြမွားၿပီး ယေန႔အထိ အမ်ားလက္ခံ ယုံၾကည္ေနၾကတဲ့ အရာေတြထဲက ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြပါ။ ဒီအလဲြေတြထဲက ေနာက္တစ္ခုက ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့အခ်က္ကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျပန္ပါၿပီ။

၀ါမ၀င္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ျဖစ္မယ္၊ ၀ါကၽြတ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကမယ္ဆုိတဲ့့ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ဒီအခ်က္ အေပၚမွာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္လူငယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဘ၀င္မက် ျဖစ္လာၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့ ဒီအယူအဆဟာ ဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူ၊ သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့တာလားလုိ႔ ေမးလာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းလုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳရမယ္ ဆုိတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒ ပညတ္သတ္မွတ္ၿပီး ခ်ိန္မွသာ ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳေနတဲ့ သုံးလတာ ကာလကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး ေခၚေ၀ၚသုံးစဲြၾကတဲ့ ေ၀ါဟာရျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ၀ါတြင္းဟာ လူေတြအတြက္ ေတာ့ မုိးတြင္းကာလပါပဲ။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါတြင္းသုံးလကာလပတ္လုံး တစ္ျခားတစ္ေနရာသုိ႔ ၾကြေရာက္ေတာ္မမူဘဲ ကုိယ္၀ါဆုိရာ ေက်ာင္းတုိက္အရာမ္တြင္းမွာပဲ ေနထုိင္သီတင္းသုံးၾကဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ိနည္းဥပေဒဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ဘာမွမသက္ဆုိင္ပါဘူး။ ဘယ္သူကဘယ္လုိ စတင္ခဲ့တယ္၊ ဘယ္တုန္းကစၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ အတိအက် ေျပာလုိ႔မရတဲ့ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရ ဆုိတဲ့ ဒီယုံၾကည္ခ်က္ဟာ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ပိဋကတ္မွာ ပါတဲ့အခ်က္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆုိရင္ ၀ါဆုိဖုိ႔ ပညတ္ခ်က္ေတြ မသတ္မွတ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္လုိ သတ္မွတ္ၾကသလဲဆုိတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ဘုရားရွင္၀ါဆုိဖုိ႔ ၀ိနည္းဥပေဒ သတ္မွတ္ခ်ိန္ဟာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနာက္ပုိင္းမွ ေပၚေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္သာ သီးသန္႔၀ိနည္း ဥပေဒထားကာ ပညတ္ခ်က္ပဲရွိပါတယ္။ လူေတြအတြက္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ဘာမလုပ္ရဘူး၊ ဘယ္မသြားရဘူး စတဲ့ ဥပေဒ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္ ေစလုိတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္အခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ၀ါတြင္းကာလမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါတြင္းမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ ဥပုသ္သီလေစာင့္လုိ႔ ရပါတယ္။

ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြအတြက္ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား နည္းေအာင္၊ ကိေလသာမ်ားပါးေအာင္ က်င့္ႀကံေနထုိင္ၾကဖုိ႔သာ ေဟာၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ျပဳရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ အထူးတလည္ ေဟာၾကားသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ား ကုိေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ကာမဂုဏ္ေမထုန္ မမွီ၀ဲရဆုိတာကုိေတာ့ အထူးသတ္မွတ္ ပညတ္ေတာ္ မူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္ အထူးေဟာေတာ္မူတဲ့အခ်က္က အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ေနာက္ပုိင္း အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ဘယ္လုိအဆင္ေျပေအာင္ ေနထုိင္ရမယ့္အခ်က္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳသူ လင္ေယာက်္ား ဇနီးမယားတုိ႔ လုိက္နာက်င့္ႀကံရမယ့္ တာ၀န္မ်ား၊ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ ထိခုိက္ပ်က္ျပားေစမယ့္အျပင္ သံသရာပါ ဒုကၡေေရာက္ေစမယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားကုိ မျပဳလုပ္ၾကဖုိ႔ ပညတ္သတ္မွတ္ေတာ္ မူေပးတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳရမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး ဆုိတဲ့အခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။

အိမ္ေထာင္ျပဳမႈဟာ ေရွးပေ၀သဏီတည္းက လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အလုပ္ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ အရိယာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္တဲ့ ေသာတာပန္မွစၿပီး အနာဂါမ္အထိ သူေတာ္စင္ေတြလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က လူသန္းေပါင္း ၇၀ေလာက္ ရွိတဲ့ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ႀကီးဟာ အရိယာပုဂၢိဳလ္ခ်ည္းပဲ သန္းေပါင္း ၅၀ခန္႔ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီသာ၀တၱိၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားေတြဟာလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈဟာ ၀ါတြင္းကုိေရွာင္ၿပီး ျပဳတယ္ဆုိတာကုိ ဗုဒၶစာေပမွာ အထူးေဖာ္ျပတာ မရွိၾကပါဘူး။ သူတုိ႔အဆင္ေျပ သင့္ေလ်ာ္ခ်ိန္မွာ ျပဳၾကမွာပါ။

ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ၄၅ႏွစ္ပတ္လုံး အိႏၵိယႏုိင္ငံတစ္၀ွန္း လွည့္လည္သီတင္းသုံးတဲ့ အခ်ိန္ဟာ သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသုံးခ်ိန္က ပုိမ်ားပါတယ္။ ဒီလုိ ဘုရားရွင္ သီတင္းသုံးခ်ိန္မ်ားၿပီး အရိယာသူေတာ္စင္ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ သာ၀တၳိျမိဳ႕မွာ သတ္မွတ္ပညတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြဟာလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကာလသတ္မွတ္ ေဟာၾကားခ်က္ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕သားတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း အေၾကာင္းေတြလည္း စာေပမွာ အမ်ားႀကီးေတြ႔ေနရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မရွိခဲ့့ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ဟာ လူေတြအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈ၊ မျပဳမႈ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ ကာလ၊ မျပဳသင့္တဲ့ ကာလေတြထက္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈေတြကုိ ပုိၿပီးဦးစားေပးပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ ႏွစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးခုိင္ၿမဲဖုိ႔ လုိက္နာသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္မ်ားကုိသာ ဦးစားေပးေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီလုိဆုိရင္ ဘုရားေဟာမဟုတ္တဲ့ ဒီ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေလးေလးနက္နက္ ရွိေနၾကတာလဲလုိ႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေရွးအစဥ္လာကတည္းက အ႐ုိးစဲြလာခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေရွးကလူႀကီးသူမမ်ားဟာ ဘုရားသာသနာကုိ အလြန္သတ္၀င္ ယုံၾကည္ၾကၿပီး ဘာသာေရးကုိ အထူးအေလးထားတဲ့ သူမ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၀ါတြင္းကာလ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တဲ့ လူေတြအေနနဲ႔လည္း ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ဒီအိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးျခင္း ကိစၥမ်ားကုိ မလုပ္ၾကဘဲ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အလုပ္မ်ားနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၿပီး မုိးတြင္းကာလမွာသာ အနားရၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား မ်ားမ်ားလုပ္ျဖစ္ၾကဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း ၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ အထူးတလည္ မျပဳလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားမိတာက ၀ါတြင္းကာလဟာ မုိးရာသီကာလ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ဖုိ႔အတြက္ မိုးအဆက္မျပတ္ရြာမႈက အခက္အခဲျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္ေစသလုိ မုိးရာသီကာလ သီးႏွံစပါး စုိက္ပ်ိဳးထားခ်ိန္မ်ားျဖစ္လုိ႔ စား၀တ္ ေနေရးအရလည္း အခက္အခဲ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခ်က္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မုိးတြင္ကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ မျပဳလုပ္ၾကဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအစဥ္ အလာမ်ားဟာ အခုေခတ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဗဒင္ယၾတာ ဓာတ္႐ုိက္ဓာတ္ဆင္ ဆရာမ်ားရဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ပဲ တစ္ခုခုျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ အိမ္ေထာင္ေရးပဲ မတည္ၿမဲေတာ့သလုိ၊ တစ္ခုခုပဲ ထျဖစ္ေတာ့မလုိ ေျပာဆုိေဟာေျပာလာၾကရာက ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရဆုိတဲ့ အစဥ္အလာ ယုံၾကည္မႈႀကီးက လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္ လာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပဳ အိမ္ေထာင္ျပဳသူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ အေနအထားကုိလုိက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈဆုိတာ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳမိလုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပမႈ မေျပမႈ ျဖစ္ရတယ္ဆုိတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ၀ါပမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳသူေတြလည္း အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ တာ၀န္ကုိယ္စီေက်ပြန္ၿပီး အက်င့္သီလ ေကာင္းမြန္ေနမႈကသာ အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈက အဓိကမက်ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ႐ုိးစဲြေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈဟာ အလြန္အမတန္ ေဖ်ာက္ဖုိ႔ခက္လွပါတယ္။

အခုဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္၀ွန္းလုံးလုိလုိ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈကုိ ေရွာင္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီး ေဖာက္ထြက္ဖုိ႔က အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ယူရမယ့္အေနအထား ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလုိ အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးကိစၥမ်ိဳးဆုိတာဟာလည္း ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေရးအရ ၾကည့္ရင္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံကုိ အားေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလည္း သက္ေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလုိ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ မျပဳရဆုိတဲ့ အယူႀကီး ရွိေနၾကေပမယ့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဘက္ကေရာ လူႀကီးသူမမ်ားဘက္ကပါ အထူးတလည္ အေရးေပးၿပီး ေျပာဆုိတြန္းလွန္ျခင္း မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳရတဲ့ အတြက္ သံသရာဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ အလုပ္မဟုတ္ႏုိင္လုိ႔ ဒီအေပၚမွာ အထူးအေလးထားျခင္း မရွိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဗုဒၶဘာသာ ယုံၾကည္မႈ အားေကာင္းလွတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ သံဃာေတာ္မ်ား အေလးအနက္ထားရာ ၀ါတြင္းကာလမွာ သာသနာ့၀န္ထမ္းေတြေတာင္ ဒီလုိေနၾကတာမဟုတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားလည္း အိမ္ေထာင္ျပဳ သားေမြးျခင္းမ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာ အေကာင္းဘက္က ၾကည့္ရင္ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလွတဲ့အခ်က္ပါ။

♦ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္က ဘုရားေဟာလုိ႔၊ ေဗဒင္ယၾတာဆရာေတြက ေျပာလုိ႔ အိမ္ေထာင္ မျပဳၾကဘူးလုိ႔ နားလည္သတ္မွတ္ ေျပာဆုိၾကတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားရွင္အေနနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ မျပဳရဘူးဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ လုံး၀ေဟာၾကားေတာ္ မမူပါဘူး။ ဒီလုိ ဘုရားေဟာ မဟုတ္တာကုိ ဘုရားေဟာသလုိမ်ိဳး ေျပာဆုိသတ္မွတ္ၾကရင္လည္း အျပစ္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

♦ ဒီေနရာမွာ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္မျပဳျခင္းကုိ ဘုရားေဟာလုိ႔ မျပဳတာလုိ႔ မမွတ္ၾကဘဲ ၀ါတြင္းကာလ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ ကိေလသာ အာ႐ုံကာမဂုဏ္မ်ား နည္းေနေစဖုိ႔နဲ႔ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈမ်ား မ်ားမ်ားလုပ္ခြင့္ ရေစဖုိ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကုိ မျပဳၾကျခင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ လက္ခံ ယုံၾကည္လုိက္ၾကရင္ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၀ါတြင္းကာလမွာ လူေတြလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳရ၊ ေမထုန္မျပဳရ၊ ရွစ္ပါးသီလပဲ ေဆာက္တည္ၿပီး ေနရမယ္ဆုိတာ သတ္မွတ္ ေဟာၾကားခ်က္ မရွိပါဘူးဆုိတာပါ။

မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိကလည္း ျပဳႏုိင္ၾကပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိ႔ အပါယ္ငရဲ လားရတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္လုိ႔ ကာေမသုမိစၧာစာရကံ က်ဴးလြန္လုိ႔ အပါယ္ငရဲ လားရတာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါတြင္းကာလနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းသည္ ဘာမွမသက္ဆုိင္တဲ့ အတြက္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ၀ါဆိုခ်ိန္ ေၾကာင့္ တုိ႔ေတြအိမ္ေထာင္ျပဳေရးကုိ ထိခုိက္တယ္ဆုိတာ မေတြးၾကဖုိ႔နဲ႔ဲ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက ၀ါတြင္း ၀ါပ အဓိကမက်ဘဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေနာက္ပုိင္းအိမ္ေထာင္ရွင္ႏွစ္ဦးတုိ႔ရဲ႕ တာ၀န္ေက်မႈနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရး မေဖာက္ျပန္မႈကသာ အဓိကက်ပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

ဆရာေတာ္ မနာပဒါယီ အရွင္

ရန္ၿငိဳးေျဖရာ ေမတၱာတုိက္ပြဲ

*ရန္ၿငိဳးေျဖရာ ေမတၱာတုိက္ပြဲ*

၁။ ရန္သူရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ တႏံု႔ႏံု႔ တေျမ့ေျမ့ စိတ္မေက်ခ်မ္းဖြယ္ရာ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔မိသူ ရွိေနလွ်င္ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ၊ မခ်စ္မမုန္း အလယ္အလတ္စား ရွိသူမ်ားအေပၚ ေမတၱာစ်ာဥ္စိတ္ (အနည္းဆံုး ဥပစာရသမာဓိ) ျဖစ္ေပၚေအာင္ တစ္ဦးခ်င္း ပြားမ်ားေနရ၏။ ၿပီးမွ ရန္သူကို ပြားရသည္။

အကယ္၍ ေမတၱာပြားေနဆဲ ေဒါသ အာဃာတစိတ္ ၀င္ေႏွာက္လာခဲ့လွ်င္ ေရွးပုဂၢိဳလ္မ်ား အေပၚ ျပန္၍ပြားရသည္။ မႏိုင္လွ်င္ ေရွ႕မတက္ရ၊ မိမိေဒါသကို မႏိုင္မခ်င္း တိုက္ရေသာ ေမတၱာတိုက္ပြဲ ျဖစ္၏။ ဤနည္းျဖင့္ မႏိုင္လွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ ဆင္ျခင္ပါ။

သင္ ဘုရားစကား နားေထာင္သူလား

၂။ “ေလာကမွာလည္း ခ်မ္းသာ၊ သံသရာ လြတ္ေျမာက္မႈကိုလည္း ရွာေနပါသည္ ဆိုေသာ အိုေယာဂီ၊ “ခိုးသားဓားျပ လူဆိုးမ်ားက အစြန္းႏွစ္ဘက္ အရိုးတပ္ထားေသာ ငါးမန္းစြယ္လႊျဖင့္ တိုက္ျဖတ္ ခံရေသာ္လည္း စိတ္မဆိုးရ၊ ထိုသူအေပၚ အမ်က္မထြက္ရ၊ စိတ္ဆိုးစိတ္ပ်က္ အမ်က္ထြက္ေသးလွ်င္ ထိုေယာဂီဟာ ငါဘုရားစကားကို နားေထာင္သူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေဟာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါတင္မက-

အရင္လူထက္ ေနာက္လူမိုက္

၃။ “ပထမ အမ်က္ထြက္သူကို တံု႔ျပန္၍ အမ်က္ထြက္လွ်င္ ပထမလူထက္ ယုတ္မာတဲ့သူ ျဖစ္သြားၿပီ။ တံု႔ျပန္ အမ်က္မထြက္ဘဲ သည္းခံႏိုင္မွ ေအာင္ႏိုင္ခဲေသာ စစ္ပြဲ (ကိေလသာစစ္ပြဲ) ကို ေအာင္ႏိုင္မယ္” လို႔လည္း ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္။ အမ်က္ထြက္တာ အက်ိဳးယုတ္မွန္း သင္ျမင္ေနရပါလ်က္ ထိုလမ္းစဥ္ကိုပဲ သင္ထပ္ၿပီး လုိက္ေနျပန္ၿပီ။

ျပည္သူ႔အက်ိဳး ကိုယ့္အက်ိဳး

၄။ သူတစ္ပါး အမ်က္ထြက္၍ လက္ေတြ႔ ဆင္းရဲပူပန္ရသည္ကို သိတဲ့သူဟာ အမ်က္မထြက္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းစိတ္ကို ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းလိုက္ႏိုင္လွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနရရံုမွ်မက တစ္ဘက္သား အက်ိဳးကိုပါ က်င့္ေဆာင္သည္ မည္သတဲ့။ (မိမိ သူတစ္ပါး ႏွစ္ဦးသား အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္လိုသူလို႔ ေခၚသတဲ့။)

စိတ္ဆိုးလွ်င္ ရုပ္ဆိုး

၅။ အိုေယာဂီ.. ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူဟာ (၁) အရုပ္ဆိုးလာတယ္၊ (၂) ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မအိပ္ရ မေနရဘူး၊ (၃) အက်ိဳးစီးပြားလည္း ပ်က္တယ္၊ (၄) စည္းစိမ္ဥစၥာ ယုတ္ေလ်ာ့တယ္၊ (၅) ေျမြဆိုးနား မကပ္ရဲသလို ေဒါသႀကီးသူမွာ အေျခြအရံလည္း မရွိဘူး၊ (၆) မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း မရွိဘူး၊ (၇) ေသတဲ့ေနာက္ သုဂတိဘ၀ကို မရ၊ အပါယ္ေလးပါးသို႔ က်တတ္တယ္။

အိုေယာဂီ.. ဒါေတြဟာ သင့္ရန္သူက သင့္ကို ျဖစ္ေစခ်င္ေနတဲ့ ဟာေတြခ်ည္းပဲ၊ သင္ဟာ သင့္ရန္သူ အႀကိဳက္ကိုခ်ည္း ေလွ်ာက္ၿပီး လုပ္ေနသလို ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ သင့္အေပၚ ရန္သူက လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို ရန္သူအႀကိဳက္ သင့္ဟာသင္ လိုက္ပါလုပ္ေနရာ မေရာက္ပါလား။

ထင္းကုလားတံုး အသံုးမက်

၆။ အိုေယာဂီ.. သူေသေကာင္ မီးဖုတ္ရာ၌ ထုိးဆြတဲ့ သံစူး၀ါး ထင္းကုလားတံုးဟာ အိမ္ေဆာက္ဖို႔၊ မီးဆိုက္ဖို႔ ေတာေရာအိမ္ပါ ဘာမွ အသံုးမ၀င္ေတာ့ သလို အလိုရမၼက္ႏွင့္ အမ်က္ေဒါသႀကီးတဲ့ ေယာဂီဟာ ကာမဂုဏ္ ခံစားမႈကိုလည္း မရ၊ အက်င့္ဓမၼလည္း ဆံုး႐ံႈး ထင္းကုလားတံုးပဲ လို႔လည္း ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္။

အိုေယာဂီ.. သင္ဟာ ဘုရားစကားကို မလိုက္နာသူ၊ ပထမ ေဒါသထြက္သူထက္ ပို၍ယုတ္မာကာ ေအာင္ပြဲမရသူ၊ ရန္သူအႀကိဳက္ ခုေရာေနာင္ပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နစ္နာ ဆံုး႐ံႈးေအာင္ လုပ္သူ ထင္းကုလားတံုးလိုလူ ျဖစ္ေနၿပီ။”

ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ဘုရားေဟာ ေဒသနာ စာေပက်မ္းဂန္ အရလည္း ဆင္ျခင္၍ ေဒါသကို ေရွာင္ၾကဥ္ရ၏။ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ား ေျပာဆို ဆံုးမခ်က္မ်ားကို ေအာက္ေမ့၍လည္း ဆင္ျခင္ရ၏။ ဤေနရာ၌ အရွင္သာရိ ပုတၱရာ၏ ရန္ၿငိဳးေျဖနည္းကိုလည္း မွတ္သားသင့္သည္။

ေကာင္းကြက္ကေလးမ်ားကို ရွာၾကည့္
အရွင္သာရိပုတၱရာ ရန္ၿငိဳးေျဖနည္း

၇။ ရန္ၿငိဳးေျဖေဖ်ာက္နည္းႏွင့္ စပ္၍ အရွင္သာရိ ပုတၱရာက ရဟန္းမ်ားကို ေဟာၾကားဖူး၏။ “အဂၤုတၳိဳရ္ ပဥၥကနိပါတ္ ဒုတိယ အာဃာတ ပဋိ၀ိနယသုတ္” ဟု ေခၚ၏။ အတိုခ်ဳပ္ ဆိုလိုခ်က္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္။

ေလာက၌ ရန္ၿငိဳးထားမိေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ငါးမ်ိဳးငါးစားခြဲျခား၍ ပုဂၢိဳလ္အလိုက္ “ဆိုးတာကို ေမ့ေဖ်ာက္လ်က္ ေကာင္းကြက္ကေလး မ်ားကိုသာ ရွာၾကံႏွလံုးသြင္း၍ ေျဖေဖ်ာက္ရေသာနည္း” ျဖစ္သည္။ လူတိုင္း၌ အဆိုးရွိသကဲ့သို႔ အေကာင္းကေလးမ်ားလည္း ရွိျမဲပင္။

(၁) အခ်ိဳ႕ရန္သူမွာ ကိုယ္အမူအယာ ယုတ္ေသာ္လည္း ႏႈတ္ေကာင္း၏။ (ကာယကံ ဒုစရိုက္ ျပဳေသာ္လည္း ၀စီသုစရိုက္ က်င့္သူျဖစ္၏။) ပံ့သကူ အ၀တ္စုတ္ကို သကၤန္းခ်ဳပ္ရန္ ေကာက္ယူေသာ ရဟန္းသည္ အညစ္အေထး အေဆြးအေျမ့ေနရာကို ျဖတ္ပယ္၍ အေကာင္းကေလးမ်ား ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ ခ်ဳပ္စပ္ရသကဲ့သို႔ ထိုသူ၏ ရိုင္းျပေသာ ကိုယ္အမူအက်င့္ကို ေမ့ေဖ်ာက္ကာ ၀စီကံ စင္ၾကယ္မႈကိုသာ ၾကည့္႐ႈ ၀မ္းေျမာက္၍ ေနရမည္။

(၂) ႏႈတ္ရိုင္း၍ ကိုယ္ယဥ္ေက်းသူမ်ိဳး အေပၚ၌လည္း ခရီးပန္း ေရဆာေနသူအတြက္ ေမွာ္ေသး ေမွာ္မႈိက္မ်ားရွိေသာ ေရကန္ကို ေတြ႔လွ်င္ ေမွာ္ေရညွိမ်ားကို ဖယ္ကာဖယ္ကာ ေရကိုသာ လက္ခုပ္ျဖင့္ ေသာက္ရသကဲ့သို႔ ေကာင္းကြက္ကိုသာ ႐ႈ၍ ေျဖေဖ်ာက္ရမည္။ (အေျပာက သူ႔၀သီမို႔ အေပါက္ဆိုးေပမယ့္ သူ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္.. စသည္)

(၃) အခ်ိဳ႕သူမွာ ကိုယ္ေရာ ႏႈတ္ပါ ရိုင္းျပေသာ္လည္း ထိုသူႏွင့္စပ္၍ ရံခါ ၀ိပႆနာ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈကို ရတတ္ေသာ အလွည့္ ရွိတတ္ေသး၏။ ထိုသူမ်ိဳး အေပၚ၌ ေႏြအခါ ခရီးပန္း ေရဆာေနသူအတြက္ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ေရသည္ပင္ အက်ိဳးျပဳတတ္သကဲ့သို႔ သေဘာထားရေသးသည္။ ထိုႏြားေျခရာခြက္ထဲက ေရကို လက္ခုပ္ျဖင့္၊ ခြက္ျဖင့္ ခပ္ယူလွ်င္ ေနာက္က်ိသြားႏိုင္၏။ ေလးဘက္ေထာက္၍ ေသာက္တတ္ပါလွ်င္ မြတ္သိပ္မႈ ေျပေပ်ာက္ႏိုင္ သကဲ့သို႔ ထိုသူ၏ ကိုယ္ႏႈတ္ ရိုင္းျပမႈကို ေမ့ေဖ်ာက္ကာ သူ႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရရွိေသာ ၀ိပႆနာ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈ ကေလးကိုသာ အာရံုျပဳၿပီး ေက်နပ္ရမည္။

(၄) ကိုယ္ႏႈတ္လည္း ရိုင္းျပ၊ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ေရေလာက္မွ ေက်းဇူးမရွိ၊ ၀ိပႆနာ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ တစ္ကြက္မွ ရွာမေတြ႔ေသာ သူမ်ိဳးလည္း ရွိေပေသး၏။

ထိုလူမ်ိဳးအေပၚ၌ အနာေရာဂါႀကီး ႏွိပ္စက္၍ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္မရွိ၊ အစာေရစာ ေဆး၀ါးမရွိ၊ ရြာဆက္ေ၀းေသာ ခရီးအၾကား ဒုကၡႀကီးစြာျဖင့္ ခရီးသြားေနရေသာ လူ႔ဒုကၡိတကို ျမင္ေတြ႔ရေသာ အခါ မိမိလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္၊ သနားစိတ္ကိုသာ ေမြးျမဴရသကဲ့သို႔ “ဒုစရိုက္ဖယ္ရွားကာ သုစရိုက္တရား က်င့္ပြားႏိုင္ပါေစ၊ အပါယ္ငရဲ လြတ္ပါေစ” ဟုသာ ေကာင္းကြက္ကို ရွာမရသျဖင့္ ကရုဏာကိုသာ ပြားေနရမည္။

(၅) ကိုယ္ႏႈတ္ယဥ္ေက်း၊ ၀ိပႆနာ အခြင့္အေရးႏွင့္ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး အေပၚ၌ကား ေႏြအခါ ေရဆာခရီးပန္းသူ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ေတြ႔ရသကဲ့သို႔ အေကာင္းေတြကိုခ်ည္း ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ကာ ရန္ၿငိဳးကို လြယ္ကူစြာ ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ရမည္။

ကံတရားကို ဆင္ျခင္

၈။ အထက္ပါအတိုင္း ဆင္ျခင္၍မွ မေျပေပ်ာက္ေသးလွ်င္ ကံ, ကံ၏အက်ိဳးကို ဆင္ျခင္ရမည္။

“အိုေယာဂီ၊ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ကိုယ္ျပဳတဲ့ ကံတရားအတိုင္းသာ ခံၾက စံၾကရတယ္၊ သူက သင့္အေပၚျပဳလို႔ သင့္မွာ မခံရ၊ မစံရဘူး၊ သူ႔ထိုက္နဲ႔ သူ႔ကံသာ ရွိပါေစ၊ အကုသိုလ္ဟာ အလြန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္၊ သင္ဟာ ကံ, ကံ၏ အက်ိဳးကို သိပါလ်က္ အလြန္ တာ၀န္ႀကီးလွတဲ့ ေဒါသႀကီးကို လက္မခံသင့္ဘူး။”

“သူတစ္ပါးကို ႏွိပ္စက္ပုတ္ခတ္ရန္ မီးက်ီခဲႏွင့္ မစင္ကို ကိုယ္ယူမိတဲ့ သူဟာ သူတစ္ပါးကို မႏွိပ္စက္ရခင္ ပထမဆံုး မိမိမွာ ပူေလာင္ ညစ္ေပေစသလို ကိုယ့္ေဒါသကပဲ ကိုယ့္ကို အရင္ဆံုး ဒုကၡေပးေနၿပီ၊ ေလေအာက္ကေနၿပီး ေလညာကလူကို သဲနဲ႔ ဖုံနဲ႔ ပက္သလို မလုပ္သင့္ဘူး။”

ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေဒါသ၏ အျပစ္မ်ားကို ၾကားနာ ဖတ္႐ႈဖူးသမွ်၊ ေတြ႔ျမင္ဖူးသမွ် ဆင္ျခင္၍ ေဒါသ မထြက္မိေအာင္ စိတ္ကို ထိန္းႏိုင္ရ၏။ ေလ့က်င့္ရ၏။ ေဒါသ ျဖစ္စရာကို ေရွာင္တန္ ေရွာင္သြားရ၏။

တစ္စံုတစ္ခုေသာ တရားေလ့က်င့္နည္း လက္ကိုင္ ရွိလွ်င္ကား အလြယ္တကူပင္ ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ပစ္ရေလသည္။ ေယာဂီမ်ားအတြက္ မခက္ခဲတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္း ႐ႈပြားေနေသာ ေယာဂီမ်ား ေမတၱာကို ေလ့က်င့္လွ်င္ ပို၍ လြယ္ကူထေျမာက္ ခရီးေပါက္ ျမန္ၾကေလသည္။

၁၉၈၇၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ဓမၼာစရိယဦးေဌးလိႈင္ ေရးသားေသာ ေမတၱာ၀ါဒ (ျဗဟၼ၀ိဟာရအဖြင့္) စာမ်က္ႏွာ ၂၆၄ မွ ၂၆၈ ထိ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ဖိုးသား

ပညာရွိ တံခါးမွဴး

 ပညာရွိ တံခါးမွဴး

ေရွးေခတ္က ျမိဳ႔တျမိဳ႔ တည္မည္ဆိုလွ်င္ ရန္သူတို႔ တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီး၍ မရႏိုင္ေအာင္ စီမံၾကရ၏။ ျမိဳ႔ပတ္ပတ္လည္တြင္ အုတ္ျမစ္ကို ခိုင္ခိုင္ခ်ကာ တံတိုင္းျမင့္ျမင့္ ကာရံထားရ၏။ တံခါးတိုင္ႏွင့္တကြ တံခါးရြက္တို႔ကို အခိုင္အခံ႔ တည္ေဆာင္ၾကရ၏။ မင္းေနျပည္ေတာ္ႏွင့္ အလြယ္တကူ ဆက္သြယ္၍ ရႏိုင္ေသာ ျမိဳ႔ဆိုလွ်င္ တံခါးႏွစ္ေပါက္ သံုးေပါက္ စသျဖင့္ သင့္ေတာ္သလို ထားႏိုင္၏။ မင္းေနျပည္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ခက္ခဲသည့္ နယ္ျခားျမိဳ႔ဆိုလွ်င္ကား လံုျခံဳေရးကို အဓိက ထားရသျဖင့္ တံခါးတေပါက္တည္းသာ ထားၾကရေပသည္။

ထိုကဲ့သို႔ နယ္ျခားျမိဳ႔ကို တာ၀န္ခံ ေစာင့္ေရွာက္ရသည့္ တံခါးမွဴးရာထူးကို အရည္အခ်င္းျပည့္၀သည့္ မင္းခ်င္းမ်ားကိုသာ ခန္႔ထားျမဲျဖစ္၏။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တံခါးမွဴး ထမ္းေဆာင္ရသည့္တာ၀န္မွာ တံခါး၀မွေန၍ လူ၀င္လူထြက္ စစ္ေဆးရျခင္း ျဖစ္၏။ နံနက္လင္း၍ ျမိဳ႔တံခါးႀကီး ဖြင့္လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ ျမိဳ႔တြင္းသားတို႔သည္ လုပ္ငန္းကိစၥအ၀၀ျဖင့္ အျပင္သို႔ ထြက္ၾကရ၏။

သူတို႔အထြက္တြင္ တံခါးမွဴးအတြက္ တာ၀န္မႀကီးလွေသာ္လည္း ျပန္၍အ၀င္မွာေတာ့ တာ၀န္ႀကီး ေလးလွ၏။ ျပန္၀င္လာသူ တေယာက္ခ်င္းကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးကာ ျမိဳ႔တြင္းသားဟု အေသအခ်ာသိႏိုင္မွ ျမိဳ႔တြင္းသို႔ အ၀င္ခံရ၏။ အေသအခ်ာ မသိႏိုင္သည့္သူတို႔ကိုကား ျမိဳ႔တြင္းသို႔ မ၀င္ႏိုင္ရန္ တားျမစ္ရေလသည္။

ဤသို႔ေသာ တာ၀န္မ်ားအျပင္ ျမိဳ႔ကို လွည့္လည္ၾကည့္ရႈရေသာတာ၀န္လည္း ရွိေသး၏။ တံခါးမွဴး သည္ ျမိဳ႔ရိုးအျပင္ဘက္က ျမိိဳ႕ပတ္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ကာ ျမိဳ႔ရိုးတံတိုင္းကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ရႈရ၏။ အကယ္၍ ေၾကာင္တေကာင္၀င္ႏိုင္-ထြက္ႏိုင္ေလာက္သည့္ အေပါက္ကေလး ရွိေနလွ်င္ပင္ သက္ဆိုင္ရာ အမႈထမ္းမ်ားကို ဆင့္ေခၚကာ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း အပိတ္ခိုင္း လိုက္ရ ေလသည္။

တေန႔ေသာအခါ တံခါးမွဴးသည္ ျမိဳ႔ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးရာ ျမိဳ႔ရိုးပတ္ပတ္လည္တြင္ အေပါက္အဟာဟူ၍ လံုး၀မေတြ႔ရေပ။ ဤတြင္ သူသည္ တံခါး၀တြင္ ရပ္လ်က္ စဥ္းစားမိသည္မွာ-
ျမင္သာထင္သာတဲ့ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ဒီတံခါးတေပါက္တည္းကသာ ၀င္ၾကရလိမ့္မယ္။ ဒီအတူပဲ ထြက္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ဒီတံခါး တေပါက္တည္းကသာ သူတို႔အားလံုး ထြက္ၾကရလိမ့္မယ္-ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။

( ျမိဳ႔ဟူသည္မွာ နိဗၺာန္ )
သံယုတၱနိကာယ္ သတိပ႒ာနသံယုတ္ နာဠႏၵသုတ္ ပါဠိေတာ္တြင္ တရားစစ္သူႀကီးျဖစ္ေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာက ဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားေသာ ဥပမာပံု၀တၳဳ ျဖစ္ပါသည္။

နာဠႏၵျမိဳ႔၊ ဒုႆပါ၀ါရိက သူေဌးက မိမိ၏သရက္ဥယ်ာဥ္တြင္ ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္း၌ ဘုရားရွင္သီးတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ေနာက္ပါရဟန္းမ်ားႏွင့္အတူ အရွင္သာရိပုတၱရာလည္း သီတင္းသံုးလ်က္ရွိ၏။

တေန႔သ၌ ဆြမ္းကိစၥမ်ားျပီးစီး၍ ဂႏၶကုဋိတိုက္ခန္းတြင္းသို႔ ဘုရားရွင္၀င္ေတာ္မူေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ မိမိေန႔သန္႔ရာဌာနသို႔ လာခဲ့၏။ တပည့္ရဟန္းမ်ား ၀တ္ျပဳ၍ ျပန္သြားၾကေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ေန႔သန္႔ရာဌာနကို တံျမက္လွည္း၏။ ပခံုးေပၚတြင္ အသင့္ပါလာသည့္ သားေရနယ္ကို ေျမေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းလိုက္၏။ တပည့္မ်ားခပ္ေပထားခဲ့ေသာ ေရစင္ေရေကာင္းျဖင့္ လက္ႏွင့္ေျခတို႔ကို အေအးဓာတ္ရေအာင္ ဆြတ္ျဖန္းလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သားေရနယ္ေပၚတြင္ ထက္၀ယ္ဖြဲ႔ေခြ ထိုင္ေနကာ အခ်ိန္ကိုသတ္မွတ္၍ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားေလသည္။

သတ္မွတ္ထားခဲ့ေသာ အခ်ိန္ေစ့၍ ဖလသမာပတ္မွ ထေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ မိမိရရွိထားသည့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ ျပန္လည္၍ဆင္ျခင္မိ၏။ ထိုအခါ ညစ္ေၾကးမတင္ စင္ၾကယ္ သန္႔ရွင္းသည့္ သီလမွ စတင္ကာ ဂုဏ္ေက်းဇူးအသီးသီးတို႔ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ေပၚလာၾက၏။ သီလ၏ေနာက္တြင္ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ၀ိမုတၱိ၊ ၀ိမုတၱဉာဏဒႆန၊ ပထမစ်ာန္ စေသာ စ်ာန္အဆင့္ဆင့္၊ ထို႔ေနာက္ မဂ္ေလးတန္၊ ဖိုလ္ေလးတန္၊ ပဋိသမၻိဒါဉာဏ္ေလးပါး အပါအ၀င္ သာ၀ကပါရမီဉာဏ္ ဟူသမွ်တို႔ တစမက်န္ ေပၚလာ ထင္လာၾကကုန္၏။ ေပၚလာ ထင္လာသည့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြက မ်ားျပားလြန္းလွသျဖင့္ ဤ၍ဤမွ် ဂဏန္းခ်၍ သတ္မွတ္ပိုင္းျခား၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနၾက၏။

ဤတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ဤသို႔ စဥ္းစားမိ၏-
ငါသည္ကား တစိတ္တေဒသမွ်သာ သိႏိုင္စြမ္းေသာ ပေဒသဉာဏ္ ရရွိထားသည့္ သာ၀ကတပါး ျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သာ၀ကတပါး၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြက ဤမွ်ေလာက္ မ်ားျပားေနေသးလွ်င္ ငါ၏ဆရာတဆူ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္တို႔ကား မည္မွ်ေလာက္ မ်ားျပားေပမည္နည္း။

ဤသို႔ စဥ္းစား၍ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ေက်းဇူးေတာ္တို႔ကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေလရာ မိမိ ရရွိထားသည့္ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ားႏွင့္ မႏႈိင္းယွဥ္ေလာက္ေအာင္ သာမြန္ျမင့္ျမတ္လွေသာ ဂဏန္းခ်၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ ေပၚလာ ထင္လာၾကကုန္၏။

ဤသို႔ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွစ္ရပ္တို႔ကို ယွဥ္စပ္၍ ဆင္ျခင္မိေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ရင္တြင္း၌ ျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္း စီးဆင္းလာဘိသကဲ့သို႔ ပီတိေသာမနႆမ်ား ျပည့္လွ်မ္းလာၾက၏။ ဤသို႔ေသာ ပီတိေသာမနႆ တို႔ကို ဖြင့္အံေျပာၾကားဖို႔ ထိုက္တန္ေလာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ကို ရွာေဖြ လိုက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးမွ တပါး အျခားမရွိေတာ့ဟု သေဘာေပါက္လာ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ညေနေစာင္း၍ ဘုရားရွင္တပါးတည္း ကိန္းေအာင္ေနရာမွ ထေတာ္မူလာသည့္အခ်ိန္၊ မ်ိဳးမည္စံုစြာ ပန္းမာလာအေပါင္းတို႔ အညႇာမွ ေၾကြက်လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဘုရားရွင္ေျခေတာ္ရင္း၌ ဦးခိုက္ရွိခိုးျပီးလွ်င္-
 “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္သည္ ဘုရားရွင္၏အေပၚ၌ ဤသို႔ယံုၾကည္ေလးျမတ္ပါ၏။ သဗၺညဳတဉာဏ္ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ အရာ၌ ဘုရားရွင္ထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေသာ အျခား တပါးေသာ ရဟန္းသည္၄င္း၊ ပုဏၰားသည္၄င္း၊ ေရွးကလည္း မေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးပါ။ ေနာက္ေနာင္ မွာလည္း ေပၚေပါက္လာမည္မဟုတ္ပါ။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္လည္း ေပၚေပါက္၍ မေနႏိုင္ပါဘုရား” ဟု အားပါးတရ ေလွ်ာက္ထား၏။

ဤတြင္ ဘုရားရွင္က-
 “သာရိပုတၱရာ၊ သင္သည္ ျမင့္ျမတ္လွစြာေသာ တုန္လႈပ္ျခင္းကင္း၍ ရဲတင္းလွစြာေသာ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္သိသကဲ့သို႔ တိတိက်က် ျပတ္သားလွစြာေသာ စကားကို ဆိုဘိသည္တကား” ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီးမွ

 “သာရိပုတၱရာ၊ အတိတ္တုန္းက ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၾကသည့္ ဘုရားရွင္တို႔၏ စိတ္ကို သင့္စိတ္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္၍ သိႏိုင္ပါသေလာ” ဟု ေမးေတာ္မူ၏။
အနာဂတ္တြင္ ပြင့္ေတာ္မူလတံ႔ေသာ ဘုရားရွင္မ်ားႏွင့္ ယခုလက္ရွိ ပြင့္ေတာ္မူေနသည့္ ဘုရားရွင္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဤသို႔ ေမးေတာ္မူ၏။

ေမးေတာ္မူေလသမွ်ကို အရွင္သာရိပုတၱရာက အရွင္ဘုရား မသိႏိုင္ပါ-ဟူ၍ခ်ည္း ေလွ်ာက္ထားေလရာ-
 “သာရိပုတၱရာ၊ ထိုသို႔ မသိႏိုင္ပါဘဲလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္လွစြာေသာ၊ တုန္လႈပ္ျခင္း ကင္း၍ ရဲတင္းလွစြာေသာ တိတိက်က် ျပတ္သားလွစြာေသာ စကားကို ဆိုရပါသနည္း။”

ဤသို႔ ေမးစစ္ေတာ္မူေသာအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာက-
 “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မွာ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ ဘုရားရွင္တို႔၏စိတ္ကို မိမိစိတ္ျဖင့္ တိုက္ရိုက္ခ်ဥ္းကပ္၍ သိႏိုင္သည့္ဉာဏ္မ်ိဳးကား မရွိပါ။ နည္းယူမွန္းဆ၍ သိႏိုင္ေသာ အႏုမာန၊ နယဂၢါဟ ဉာဏ္မ်ိဳးသာ ရွိပါသည္။ ထိုဉာဏ္မ်ိဳးျဖင့္ သိႏိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ဘုရား” ဤသို႔ ေလွ်ာက္ထားျပီးလွ်င္ ထိုေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ထင္ရွားေစရန္ အထက္ပါ ပညာရွိတံခါးမွဴး ဥပမာကို ထုတ္ေဆာင္ကာ-

 “အရွင္ဘုရား၊ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ ဘုရားရွင္ဟူသမွ်တို႔သည္ နီ၀ရဏတရား ငါးပါးတို႔ကို ပယ္စြန္႔ၾကျပီးလွ်င္ သတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔၌ စိတ္ကို တည္ျငိမ္စြာ စူးစိုက္ထားၾကကုန္လ်က္ ေဗာဇၩင္တရား ခုနစ္ပါးတို႔ကို နည္းမွန္လမ္းက် ပြားမ်ားကုန္၍ အတုမရွိ ျမင့္ျမတ္လွစြာေသာ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကို ထိုးထြင္း၍ သိျမင္ေတာ္မူၾကပါသည္ဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။

အရွင္သာရိပုတၱရာ ေလွ်ာက္ထားေသာ ဥပမာပံု၀တၳဳထဲက အခ်က္အလက္တခုခ်င္းကို အ႒ကထာ ဆရာႀကီးက ဥပေမယ်ႏွင့္ တြဲစပ္၍ ျပပံုမွာ-
နယ္ျခားျမိဳ႔ ဟူသည္မွာ-နိဗၺာန္။
ျမိဳ႔ပတ္လမ္း ဟူသည္မွာ-ဟီရိ ( မေကာင္းမႈမွ ရွက္ျခင္း )
တံခါးေပါက္ ဟူသည္မွာ-အရိယာမဂ္။
ပညာရွိတံခါးမွဴး ဟူသည္မွာ-တရားစစ္သူႀကီး ျဖစ္ေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာ။
ျမိဳ႔ထဲ၀င္ၾက-ထြက္ၾကေသာ ထင္သာ-ျမင္သာ သတၱ၀ါမ်ား ဟူသည္မွာ-အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္၌ ပြင့္ေတာ္မူၾကေသာ ဘုရားရွင္မ်ား။
တံခါးမွဴး၏ ဉာဏ္အျမင္၌ ထိုသတၱ၀ါတို႔ ၀င္ပံု ထြက္ပံုမ်ား ထင္ရွားျခင္းမွာ ထိုဘုရားရွင္တို႔၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ စေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူးမ်ား အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ဉာဏ္အျမင္၌ ေပၚလြင္ ထင္ရွားေနျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

ဤသို႔ ေပၚလြင္ထင္ရွားပံုကို မိမိ၏ အႏုမာန၊ နယဂၢါဟဉာဏ္ျဖင့္ သိႏိုင္ေၾကာင္း အရွင္သာရိပုတၱရာက ဥပမာျဖင့္ ထင္ရွားေအာင္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေပသည္။

( ၀ဏၰသီရိ )

အစြဲအလန္း

*အစြဲအလန္း*

အစြဲအလန္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး သင္ခန္းစာယူစရာေကာင္းတဲ႔ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ စာေရးဆရာ ေမာင္ဗိုလ္ေမြး ေရးသားသည္႔ အႏုပညာစာေပဆုရ ျမန္မာပံုတိုပတ္စမ်ားစာအုပ္မွ “ငါ႔ဘုရားမွ ငါ႔ဘုရား” ဆိုတဲ႔ပံုျပင္ေလး ျဖစ္ပါတယ္။ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။

ရြာတစ္ရြာ၌ရတနာသံုးပါးကို အလြန္ၾကည္ညိဳေသာ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ရိွ၏။ အဖိုးအိုသည္ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း ဘုရားကိုဆြမ္းမွန္မွန္ကပ္ ပန္းေရခ်မ္းပူေဇာ္ျပီး ၀တ္တတ္ေလ႔ရိွ၏။ အိမ္ရိွဇနီး သားသမီး မ်ားကိုလည္း အျမဲပင္ ၀တ္တတ္ခိုင္း၏။တစ္ေန႔၌ အဖိုးအိုေနေသာ ရြာကေလးတြင္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီး တင္ပြဲ က်င္းပရာ ၇ြာအတြင္းရိွ အိမ္တိုင္းမွဘုရားမ်ားကို ဓမၼရံုသို႔ပင္႔၍ ဆြမ္းကပ္ၾကေလသည္။ ဘုရားအလြန္ၾကည္ညိဳေသာ အဘိုးအိုလည္း အိမ္မွဘုရားကို ကိုယ္တိုင္ပင္႔၍ ဓမၼရံုသို႔ပို႔ေလ၏။

ဆြမ္းေတာ္ၾကီးတင္ပြဲ ျပဳလုပ္ေသာေန႔တြင္ ရြာသူရြာသားမ်ားအားလံုးသည္ လွဴဖြယ္၀တၴဳပစၥည္း အစံုအလင္ ျဖင္႔ဘုရားကန္ေတာ႔ရန္ ဓမၼရံုသို႔လာေရာက္ၾကေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အဘိုးအိုလည္း အိမ္သားမ်ားႏွင္႔အတူ လွဴဒါန္းစရာ ခ်ဳိခ်ဥ္၊ သစ္သီး၊ ဆြမ္းခဲဖြယ္၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားျဖင္႔ ဓမၼရံုသို႔ေရာက္ရိွလာ၏။

အဘိုးအိုသည္ အျခားလူမ်ားကဲ႔သို႔ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မ်ားအား လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ႔ျပီး လွဴဖြယ္၀တၴဳ ပစၥည္းမ်ားကို မကပ္ေသးဘဲ ဘုရားစင္ထဲသို႔၀င္ျပီး ဘုရားအဆူဆူ အားလံုးကို ဟိုရွာဒီရွာႏွင္႔လိုက္ရွာေန ေတာ႔၏။ဓမၼရံု၌ေရာက္ရိွေနေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း အဘိုးအို ဘာမ်ားရွာေနပါလိမ္႔ဟူ၍ ၀ိုင္းၾကည္႔ေန ၾကေလ၏။

ေနာက္ဆံုး၌ အဘိုးအိုသည္ အားရ၀မ္းသာစြာ ျပံဳးလိုက္ျပီး “အမယ္ေလး၊ ခုမွပဲေတြ႕ေတာ႔တယ္ ဘုရား။ ဆြမ္း လဲဘုဥ္းေပးပါဘုရား။ ပန္း၊ေရခ်မ္းမ်ားလဲ အလွဴခံပါဘုရား” ဆိုျပီး ေလွ်ာက္တင္ ေလ၏။

ထိုအခါ ေဘးမွလူမ်ားက “အျပင္ကေန ကပ္ျပီးတာဘဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီဘုရားစင္ထဲ ၀င္ကပ္ရ သလဲ အဘရဲ႕” ဟူ၍အဘိုးအိုအားေမး၏။

အဘိုးအိုက “ဒါကေတာ႕ ငါ႕ဘုရားမွ ငါ႔ဘုရားအစစ္ကိုကြ။ ငါ႕ဘုရား ငါရွာျပီး ဆြမ္းမကပ္ဘဲ ေငးေနမိယင္ ဆြမ္းငတ္ေနမွာေပါ႔ကြ” ဟုေျပာလိုက္ေလ၏။

ဤပံုျပင္ေလးကေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။သာမန္ၾကည္႕ရင္ေတာ႔ရယ္စရာေလးေပါ႔ေနာ္။ ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႕အတြက္ သင္ခန္းစာေလးေပးပါတယ္။ ဘယ္လိုသင္ခန္းစာလဲဆိုေတာ႔ ငါ႔ဥစၥာပစၥည္းဆိုတဲ႔စြဲ ေနတဲ႔ငါစြဲအတၱကို ျဖဳတ္ရန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕သေဘာသဘာ၀အရ စြဲလန္းၾကတာဓမၼတာပါဘဲ။ အဲဒီလိုဘဲဆရာေတာ္ေတြကို ကိုးကြယ္ရာတြင္လည္း အစြဲနဲ႕ ကိုးကြယ္ၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေန ထိုင္ခဲ႔တဲ႔ေက်းလက္ေတာရြာ ပတ္၀န္းက်င္ မွာလည္း သံဃာဂိုဏ္းေတ ြအမ်ားအျပားရိွေတာ႔ ငါ႔ ဘုန္းၾကီးမွ ဘုန္းၾကီး ငါ႔ ေက်ာင္းဆိုျပီး စြဲလန္းျပီးအျပိဳင္အဆိုင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အလွဴအတန္းကို အျပိဳင္အဆိုင္လုပ္တာေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းေသာျပိဳင္ျခင္းပါ။

ဒါေပမယ္႔ ငါ႔ ဘုန္းၾကီးဆိုတဲ႔အစြဲကိုေတာ႔ပယ္သင္႔ပါတယ္။အားလံုးေသာသံဃာေတာ္ေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရား ရွင္၏သားေတာ္မ်ားျဖစ္တဲ႔အတြက္ သံဃာကိုရည္းမွန္းျပီး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ သင္႔ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာဆုိတာ ေကာင္းကင္ၾကီးႏွင့္တူပါတယ္၊ ေကာင္းကင္ၾကီးကို လက္ႏွင့္ ရမ္းၾကည့္လုိ္က္ ပါကဘယ္အရာကိုမွ မထိခုိက္မိဘဲ လြတ္လပ္စာ ေ၀့ရမ္းႏိုင္တယ္။

အလားတူပဲ သံဃာကို သံဃာလုိ႔မျမင္ ႏုိင္ပါကအညွိအစြန္းေတြျဖစ္လာႏုိင္တယ္၊ ဒါ ငါ့ကိုယ္ေတာ္ပဲ ဆုိျပီး ေတြးျပန္လ်င္လည္း ကာမရာဂ သံေယာ ဇဥ္ဆုိတဲ့ အညွိအစြန္း၊ သူကေတာ့ သူမ်ား ကိုယ္ေတာ္ သူမ်ား ရဟန္းလုိ႕ သို႔မဟုတ္ မၾကည္ညဳိႏုိင္ေသာ ရဟန္းလုိ႔ ေတြးမိျပန္ရင္လည္း ေဒါသ ပဋိဃ သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ အညွိအစြန္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါအစြဲ စြဲေၾကာင့္ဘဲ သံဃာေဘဒက သံဃာအသင္းခြဲတဲ့ ကံၾကီးအထိ ေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ဆန္႔က်င္ဘက္အေနနဲ႔ အကယ္၍ သံဃာလုိ႔ ေတြးႏုိင္ရင္ အပၸေမယ် အပၸမာဏ- အတုိင္းအတာမရွိ အကန္႔အသက္မရွိတဲ့ အက်ိဳးကို ရေစႏုိင္တယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး အလွဴအတန္းျပဳလုပ္ရာတြင္ အစြဲအလန္းမထားဘဲ သံဃာကို ရည္မွန္းျပီးလွဴဒါန္းသင္႔ပါတယ္။ ထို႔အျပင္ပစၥည္းဥစၥာကိုလည္း အရမ္းစြဲလန္းရင္မေကာင္းပါဘူး။ ေသရင္အဲဒီအေပၚမွာ စြဲလန္းတဲ႔စိတ္နဲ႕ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးသကၤန္းကို စြဲလန္းျပီးေသလြန္ေသာအခါ အဲဒီသကၤန္းမွာ ျပန္ျပီး ေတာ႔“သန္း”ျဖစ္ရတဲ႕သာဓကေလး လည္းရိွပါတယ္။ ထို႕ေၾကာင္႔ဘယ္အရာမဆို အစြဲအလန္း အရမ္းထားလြန္းရင္ မေကာင္းပါဘူး။

အဲဒီစြဲလန္းတဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ဘဲ ကိုယ္႔ကို ျပန္ျပီးေတာ႔ ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။ ဥပါဒါန္ေၾကာင္႔ ဥပါဒ္ေရာက္တတ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင္႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး အစြဲအလန္းအတၱစိတ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ကေနလံုး၀ပေပ်ာက္ ေအာင္ၾကိဳးစားၾကပါဆိုလို႔ေျပာရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။

အားလံုးေသာဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ေတာသားေလး