Thursday, February 28, 2013

က်န္ရွိေနတဲ့သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ








 
~က်န္ရွိေနတဲ့သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ~

တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ နန္းေဆာင္ထဲကို ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ၀င္လာခ်ိန္မွာ အေစာင့္ေတြက မတားဆီးလိုက္နိဳင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ၾကီးဆီကို တန္းေရာက္သြားပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးကလည္း ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။

“အရွင္ဘုရား... ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲ ဘုရား”
“ငါအိပ္ဖို ့အခန္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အလိုရွိတယ္”
“အို...အရွင္ဘုရား ေနရာမွားလာျပီ။ ဒါ တည္းခိုခန္းမဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ဘုရား။”
“ေနပါအံုး။ ေမးပါအံုးမယ္။ မင္းေျပာတဲ့ ဒီနန္းေတာ္မွာ မင္း အရင္ ဘယ္သူေနသြားသလဲ”
“တပည့္ေတာ္အရင္ တပည့္ေတာ္ အေဖ ေနသြားပါတယ္။ အခု တပည့္ေတာ္ အေဖ မရွိေတာ့ပါဘူး။”
“မင္းအေဖ အရင္ေကာ ဘယ္သူေနသြားသလဲ”
“တပည့္ေတာ္ အဘိုး ေနသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး ဘုရား”
“မင္းအဘိုးအရင္ေကာ”
“တပည့္ေတာ္ အေဘး ေနသြားပါတယ္ ဘုရား”
“ဒါမ်ားကြာ.... နန္းေတာ္တဲ့၊ မင္းအေဖလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရျပီ၊ မင္းအဘိုးလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရျပီ၊ မင္းအေဘးလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရျပီ၊ မင္းလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရအံုးမယ္၊ ဒါတည္းခိုခန္းမဟုတ္လို ့ ဘာလဲကြာ”

ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးရဲ ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘုရင္ၾကီးလည္း တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးတဲ့ “ေၾသာ္... ငါဟာတည္းခိုခန္းမွာ ေနေနပါလား” ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္သစ္တစ္ခု လင္းကနဲ ၀င္သြားပါေတာ့သတဲ့။
(ဂ်ပန္ ဇင္ပံု၀တၳဳ)

ဘုရင္ၾကီးက ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးကို အခန္းေပး မေပးေတာ့ စာထဲမွာ ဆက္ျပမထားပါဘူး။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဘုန္းၾကီးေျပာသလို အားလံုး အားလံုးဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ေခတၱခဏ ၀င္တည္းေနၾကရတာပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သတ္မွတ္ရက္ေစ့ရင္ အိမ္ျပန္ၾကရမွာပါ။
ဒီေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနခြင့္ရအံုးမလဲ...?

လူ ့ဘ၀သက္တမ္းကို ေယဘုယ် ၇၅ႏွစ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အသက္ ၄၀ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၃၅ ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္ ၅၀ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၂၅ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္၆၀ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၁၅ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။

လက္က်န္အခ်ိန္ကနည္းေနပါျပီ။ က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္က ကိုယ့္အတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ဟာ သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို ေ၀ဖန္ေနရမယ့္အခ်ိန္၊ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေနရမယ့္ အခ်ိန္၊ အရြယ္ျဖစ္ေနပါျပီ။

ဆိုလိုတာက သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေနဖို ့က အဓိကပါ။

ဒီေတာ့ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ....?
ဒီေမးခြန္းကို ေန ့တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရမွာပါ။
ဒါဆို လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ တန္ဖိုးကို ဘာနဲ ့ဆံုးျဖတ္မလဲ။ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြနဲ ့တိုင္းတာမလား။

ဒါေတြနဲ ့တိုင္းတာလို ့မရပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ပဲ တိုင္းတာရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ ျပည့္စံုေနရင္ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။

ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြေတာ့ရွိပါရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ သိကၡာသံုးပါး မရွိဘူးဆိုရင္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို ့ မဆိုနိုင္ပါဘူး။ ရာထူးဌာနႏၱရ စသည္ေတြလည္း ရွိမယ္၊ သိကၡာသံုးပါးလည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲ။

ဒါကိုေထာက္ျပီး ကိုယ့္မွာ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြ မရွိေပမယ့္ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိကၡာသံုးပါးတည္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရံုပါဘဲ။

မနက္အိပ္ရာထ ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ျပီးတာနဲ ့ ဘုရားခန္းထဲသြားလိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ ငါးပါးသီလယူလိုက္ပါ။ ဒါဆို သီလသိကၡာတည္သြားပါျပီ။ ေနာက္ ဂုဏ္ေတာ္ကို ငါးမီနစ္၊ ေမတၱာကို ငါးမိနစ္ ပြားလိုက္ပါ။ ဒါဆို သမာဓိသိကၡာတည္သြားပါျပီ။ ေနာက္ဆက္ျပီး ၀ိပႆနာကို ငါးမိနစ္ပြားလိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ပညာသိကၡာတည္သြားပါျပီ။

သိကၡာသံုးပါး ကိုယ့္ရင္ထဲကို ေရာက္သြားတာနဲ ့ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ခက္လား။ မခက္ပါဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေပးရပါတယ္။

ျပီးေတာ့ “ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာတန္ဖိုးရွိေနတာပဲ” လို ့ အသံထြက္ျပီး သံုးၾကိမ္ေလာက္ ရြတ္လိုက္ပါ။

ေန ့ခင္းက်ရင္ တစ္ၾကိမ္ရြတ္လိုက္ပါ။ ညပိုုင္းေရာက္ရင္ တစ္ၾကိမ္ရြတ္လိုက္ပါ။ အသံနဲ ့ပါ ပူးတြဲျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္တာပါ။

ကိုယ့္ရင္ထဲ သိကၡာသံုးပါး ေရာက္လာတာနဲ ့ စိတ္ပါ၀ါစြမ္းအားေတြလည္း အလိုလိုေရာက္လာတာပါ။ တရားသံနဲ ့ေျပာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳလာတာပါ။

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳသြားျပီဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ သူတစ္ပါးၾကည္ညိဳတာ မၾကည္ညိဳတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳဖို ့က အဓိကပါ။

အသံထြက္ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးတာကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ ့။ အသံထဲမွာ စြမ္းအားေတြရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန ့ကို သံုးခါေလာက္ အသံထြက္ျပီး ရြတ္ဆိုပါ။ အသံကလည္း ကိုယ့္ရဲ ့စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြမႈကို ကူညီပါလိမ့္မယ္။

တစ္ခါတေလ အဆင္မေျပမႈေတြ ၾကံဳတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကဓံဆိုးေတြ ေတြ ့ၾကံဳတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ အားငယ္စိတ္၀င္လာရင္ ကိုုယ့္ရင္ထဲကို သိကၡာသံုးပါး တည္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။ တည္လိုက္တာနဲ ့ ကိုယ္ဟာ တန္ဘိုးရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါျပီ။ ဒါဆို ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုေတာ့ပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုုယ့္ကို မုန္းေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ။ သူ ့ဟာသူ ၾကိဳက္သေလာက္မုန္း၊ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ အျခံအရံ အသိုင္းအ၀ိုင္းမရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ္က မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ကားမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ မက်န္းမာဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ေငြေၾကး မခ်မ္းသာဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို အျခံအရံအသိုင္းအ၀ိုုင္းေတြနဲ ့ ဆံုးျဖတ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ပဲ ဆံုးျဖတ္တာပဲ။

အလုပ္သြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ေတာ္ေလးကို ပြားေနမယ္။ အလုပ္နားေနတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာာလည္း ဂုဏ္ေတာ္ေလးကို ပြားေနမယ္။ ေနာက္ဆံုးအိမ္သာတက္ရင္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီေတြ ေတြးမေနဘဲ ဂုဏ္ေတာ္ေလးပြားတက္မယ္ဆိုရင္ ပိုုက္ဆံမကုန္ဘဲ သမာဓိသိကၡာေတြျဖစ္ေနတာပါ။။ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြမွာလည္း တတ္နိဳင္သမွ် သတိေလးကပ္ျပီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ပညာသိကၡာေတြတည္ေနတာပါ။

“ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာတန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးေလးကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေသခ်ာ ထည့္ထားရမွာပါ။ တတ္နိဳင္ရင္ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ရဲ ့အလုပ္စားပြဲေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္အျမဲ ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ” ဆိုတဲ့စာတမ္းေလးကို ကပ္ထားရမွာပါ။ ဒါဆို စာတမ္းကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတာ သတိေပးျပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးကို သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ေနသြားရံုပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေတြးစရာ သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ဥဒယဘဒၵဇာတ္ကေလးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပပါအံုးမယ္

တစ္ခုေသာ ညတစ္ညမွာ ဥဒယဘဒၵမင္းသမီးဟာ ျပႆဒ္ထက္ တိုက္ခန္းမွာ ေနေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လုလင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ဟာ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္လုလင္က မင္းသမီးကို လူပ်ိဳစကား စေျပာပါတယ္။

“မင္းသမီး... တစ္ညေလာက္ သင့္တိုက္ခန္းမွာ အတူတကြ ေနပါရေစ”

မင္းသမီးလည္း အေတာ္ထိတ္လန္ ့သြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ေအာက္မွာ အေစာင့္ေတြအမ်ားၾကီး ခ်ထားလို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးက “ဘယ္လိုလုပ္ တက္လာတာလဲ” ျပန္ေမးပါတယ္။

လုလင္ကလည္း “ငါဟာ နတ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ငါ့အတြက္ မခက္ပါဘူး။ သင္က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ပါလာတဲ့ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ ေပးပါ့မယ္” လို ့ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ မင္းသမီးက “သင့္ဟာသင္ နတ္သားမကလို ့ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းေဟာင္း မင္းသားမွတစ္ပါး ဘယ္သူ ့ကိုမွ မျမတ္နိဳးဘူး။ သင္ျပန္ပါေတာ့” လို ့ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒုတိယညက်ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳနတ္သားက ေငြခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္လႊတ္ပါတယ္။

တတိယညက်ေတာ့လည္း လုလင္ပ်ိဳနတ္သားက ေၾကးခြက္နဲ ့ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ခ်စ္ေရးဆိုလာျပန္ပါတယ္။

ဒီမွာတင္ မင္းသမီးက စဥ္းစားပါျပီ။ ပထမရက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့။ ဒုတိယရက္မွာ ေငြခြက္နဲ ့။ တတိယရက္မွာ ေၾကးခြက္နဲ ့ဆိုေတာ့ သူ ့အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးက လုလင္ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။

“အသင္ ေယာက်္ား...ေယာက်္ားဟာ မိန္းမကို ခ်စ္ေရးဆိုရင္ ဥစၥာပစၥည္းကို တိုးတိုးပဲ ေပးရတယ္။ သင္က ဘာျဖစ္လို ့ တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပးရတာလဲ” လို ့ ေမးပါတယ္။

ဒီေတာ့ လုလင္ပ်ိဳကလည္း ျပန္ေျဖပါတယ္။ “မင္းသမီးရယ္၊ သင့္ရဲ ့အသက္နဲ ့ ရုုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ တိုးတိုးပ်ိဳပ်ိဳလာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဥစၥာပစၥည္းကို တိုးတိုးေပးမွာေပါ့။ သင္မင္းသမီးရဲ ့အသက္နဲ ့ ရုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့အိုအိုလာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ပစၥည္းကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပးတာပါ။ မင္းသမီးရယ္ တစ္ရက္ တစ္ည ကုန္လြန္တာကို ထားလိုက္ပါဦး။ အခု သင့္ကို ငါၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ သင့္ရဲ ့ရုပ္ရည္ အဆင္းေတြက တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ ့ အို အို လာေနျပီေလ။ တျဖည္းျဖည္း တစ္ေန ့ထက္ တစ္ေန ့ ပ်ိဳပ်ိဳလာတာမွ မဟုတ္တာ” လို ့ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ လုလင္နတ္သားက မင္းသမီးကိုု နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ဆက္ျပီး ေဟာျပေပးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳက အတိတ္လူ ့ဘ၀က မင္းသမီးရဲ ့ခင္ပြန္းေဟာင္းပါ။ လူ ့ျပည္မွွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးေဟာင္းကို လာျပီး သတိေပးတရားေဟာတာပါ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ရက္ကုုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္ နီးနီးသြားတာပါ။ ေသဖို ့တစ္ရက္ နီးသြားတာနဲ ့ ကုသိုလ္ျပဳဖို ့ အခြင့္အေရးေတြ တစ္ရက္ေလွ်ာ့သြားတာပါ။ ျပီးေတာ့ တစ္ရက္ကုန္္သြားတာနဲ ့ အို အိုသြားတာပါ။ တိုး တိုးျပီး ပ်ိဳပ်ိဳ မလာပါဘူး။

ဒီတရားသေဘာကို အေျခခံျပီး ဆရာေတာ္ဘုရားေတြက “တစ္ရက္ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသရန္ တစ္ရက္နီးလာျပီ” လို ့ သတိေပးထားပါတယ္။

မနက္အိပ္ရာကနိဳးတာနဲ ့မထေသးဘဲ “တစ္ရက္ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသရန္ တစ္ရက္ နီးလာျပီ” လို ့ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ဆင္ျခင္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သတိေပးျပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ တစ္ေန ့တာျဖတ္သန္းတဲ့အခါ အကုသိုလ္ျပဳခ်င္စိတ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္သလို ကုသိုလ္ျပဳဖို ့ကိုလည္း ေသခ်ာအားထုတ္ေတာ့မွာပါ။

တစ္ရက္ကုုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္နီးလာျပီဆိုတာေလးကို သံေ၀ဂျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာဆင္ျခင္ရမွာပါ။

ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသိုလ္ပါရမီျဖည့္ဖို ့ အခြင့္အေရး ရက္ေတြက ပိုျပီး ရွိေနပါေသးတယ္။

ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန “က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေသခ်ာေမးျပီး က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းအတြက္ “ဘ၀ပံုစံ” ကို ေသခ်ာခ်ရမွာပါ။ ကိုယ္ခ်ထားတဲ့ “ဘ၀ပံုစံ” အတိုင္း ေနသြားဖို ့ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။

အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၃၁.၈.၂၀၀၉

စာၾကြင္း။ ။ ဒီဓမၼစာစုေလးဟာ စာေရးသူ ၄.၆.၂၀၀၉ ေန ့က မံုရြာေဗာဓိတစ္ေထာင္မွာ ၀န္ခ်ီစက္ျပဳတ္က်လို ့ ေျခေထာက္က်ိဳးျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ေဟာထားတဲ့ တရားေလးကို ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။

စာေရးသူ က်ိဳးျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ႏွစ္စိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္စိတ္က ေၾကာက္လန္ ့သြားတဲ့စိတ္ပါ။ တစ္စိတ္က သံေ၀ဂ စိတ္ပါ။ သံေ၀ဂစိတ္ျဖစ္တာ ေကာင္းေပမယ့္ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္က်ေတာ့ လူကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးပါတယ္။ ခရီးေ၀းသြားရမွာေတာင္ ေၾကာက္သြားပါတယ္။ ဘ၀မွာျဖစ္ခ်င္တာေတြ အကုန္နီးပါးျဖစ္၊ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္နီးပါးရဆိုေတာ့ “ေၾသာ္...ငါအတိတ္ကုသိုလ္ ပါရမီေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့ပါလား၊ ဒီဘ၀ျပဳေနတဲ့ကုသုိလ္ေတြကလည္း အက်ိဳးေပးေနပံုရတယ္။ ဆက္လည္း ျပဳေနအံုးမွာဆိုေတာ့ ေနာင္လည္း ဒီထက္မကတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြက လာေနအံုးမွာပဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးက အစဥ္သျဖင့္ရွိေနလို ့ပါ။ ဒီမွာတင္ အျဖစ္ဆိုးၾကီးနဲ ့ ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္၀င္သြားပါတယ္။ က်ိဳးျပီးေနာက္ပိုင္း ဒကာ ဒကာမေတြက ယခင္ကထက္ ပိုဂရုစိုက္ေပးပါတယ္။ န၀ကမၼဆိုလည္း ကပၸိယမွတစ္ဆင့္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံလွဴေပးတာပါ။ ဘယ္ေဆးရံုသြားခ်င္လဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ဆိုျပီး ကုန္က်စရိတ္ အကုန္လွဴမယ္လို ့ ဆိုလာတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြလည္း အမ်ားၾကီးရယ္ပါ။ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ဆရာ၀န္ေတြကလည္း သိပ္ဂရုစိုက္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါ ဓမၼစာစုေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေန ့ေရာ ညပါ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေဟာခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဟာရတာလည္း မရိုးနိဳင္၊ နာရတာလည္း မရိုးနိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္ေဟာခဲ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ေဟာေနဆဲပါ။

စာေရးသူနဲ ့စာဖတ္သူဆိုတာ မသိၾကေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုုယ္က ရဟန္းဆိုေတာ့ ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ ့ ပိုျပီးေတာင္ ရင္ႏွီးစိတ္ ျဖစ္ၾကအံုးမွာပါ။

စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးရင္ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့စာဟာ စာဖတ္သူအတြက္ လက္ခံက်င့္ၾကံအားထုတ္ဖို ့ ပိုျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။ ဒီဓမၼစာစုေလးဟာ စာဖတ္သူအတြက္ က်င့္ခ်င္စရာ အက်င့္စရဏေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို ့လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။

တကယ္လို ့ စာဖတ္သူက ရင္းႏွီးစိတ္ကို အေျခခံျပီး လက္ေတြ ့က်င္ျ့ဖစ္သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူအတြက္ ေရးရက်ိဳး နပ္သြားပါျပီ။
 
—ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)

Wednesday, February 27, 2013

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ဖမ္းဆုပ္ပါ 抓住你要的幸福


ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ဖမ္းဆုပ္ပါ 抓住你要的幸福


အသက္ႀကီးလာေလ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ႐ွားပါေလပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္၊ မေပ်ာ္ရႊင္ဘူးဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္စရုိက္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနၿပီး သူပိုင္ဆိုင္တဲ့စည္းစိမ္ဥစၥာနဲ႔ လံုးဝမဆိုင္ေၾကာင္းကို တျဖည္းျဖည္းသိလာခဲ့ရတယ္။

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ဆုေတာင္းၿပီးရလာတာ မဟုတ္သလို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႔ဆံုၿပီးရလာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး" ဆိုတဲ့အေျပာက ဟုတ္သလိုလိုရွိခဲ့ပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ရင္ထဲက စိတ္ကူးအိပ္မက္ရဲ႕မ်ဳိးေစ့ေလးပါ။ ဘဝတစ္ခုလံုးရဲ႕ ျပင္းပ်တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးမွ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အသီးအပြင့္ေတြ ဖူးပြင့္လာမွာျဖစ္တယ္။
ဘဝရဲ႕ျပင္းပ်တဲ့ဆႏၵ မရွိသူက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ေတြ႔ဆံုဖို႔ အင္အားလံုေလာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို လူတိုင္းခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ကိုယ့္ရင္ခြင္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ နဂိုကတည္းက ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားပါ။
ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုကေန ေပါက္ပြါးလာခဲ့သူကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ပင္ပန္းပန္း ရုန္းကန္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ေငြေၾကးမျပည့္စံုတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြပဲရွိမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လံုေလာက္တဲ့ေငြေၾကးရွိမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရွိမယ္လို႔ ထင္မွတ္မွားခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေထာင္တစ္စုမွာ ေငြေၾကးေတြ ဘယ္ေလာက္စုေဆာင္းရမွ၊ ဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္ပိုင္ဆိုင္မွ လံုေလာက္တယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ?
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က လခေကာင္း၊ အလုပ္ေကာင္းတဲ့ Micro-soft ေဆာ့ဝဲလ္ကုမၸဏီကေန ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ထြက္ဖို႔စီစဥ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုႀကီးေလးတဲ့ေမးခြန္းကို ေမးမိတယ္။ အေမက အလြယ္တကူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအေျဖေပးပါတယ္။
"အေမတို႔မွာ မိသားစုသံုးေယာက္ပဲရွိတာ တစ္လကို ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္(ထိုင္ဝမ္ေငြ)နဲ႔ပဲ အသားငါးေတြ နပ္တိုင္းစားႏိုင္ပါတယ္"

ဒုတိယကမာၻစစ္ကို ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့အေမအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ ကိုယ့္လင္ေယာက္်ား၊ ကိုယ့္သားသမီးနဲ႔အတူ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ေနရဖို႔ပါပဲ။ တစ္မိသားစုလံုး အသားငါးေတြနဲ႔နပ္တိုင္း ဝဝလင္လင္စားႏိုင္ရံုနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို အလြယ္တကူရႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အေမရဲ႕အေျဖက ေတြေဝေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေငြေၾကးရဲ႕ေက်းကြၽန္ဘဝကေန ကြၽန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး "ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔" အခြင့္ရခဲ့တယ္။

ကိုယ္ပိုင္ရံုးခန္းေလးတစ္ခုဖြင့္ၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကူးတခ်ဳိ႕ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရုတ္တရက္ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာေပါက္ၿပီး ေလျဖတ္သြားခဲ့ရလို႔ သြားလာလႈပ္ရွားမႈမွာ အခက္အခဲႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့မိသားစုမွာ ႀကီးမားတဲ့ထိခိုက္မႈႀကံဳခဲ့ရတယ္။ မိသားစုအားလံုး တက္ညီလက္ညီ ႀကံ့ႀကံ့ခံၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထရပ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေမဘဝရဲ႕ အခက္အခဲဆံုးအခ်ိန္ကို အေဖာ္လုပ္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။
အေဖက "နပ္စ္" ေနရာမွာသရုပ္ေဆာင္ၿပီး အေမကိုျပဳစုတယ္။ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္သြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ အစ္မႏွစ္ေယာက္လည္း မၾကာခဏျပန္လာၿပီး "ေဆးေက်ာသုတ္သင္သူ" "အာဟာရစပ္သူ"အျဖစ္ ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က "ဒါရိုက္ဘာနဲ႔ အကူ"အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့တယ္။
ဒီအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေဝးမသြားတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုအားလံုးကို တစ္စုတစ္စည္းတည္း ရွိေစခဲ့တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးေတြ မလိုအပ္ဘူးဆိုေပမယ့္ အေျခခံစားဝတ္ေနေရးအတြက္ေတာ့ ေငြေတြလိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုလ်ံတဲ့ေငြေၾကးေတြက အသံုးမတတ္ရင္ အက်ဳိးမေပးသလို က်န္းမာေရး၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကိုလည္း ဝယ္ယူလုိ႔ မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ခရီးသြားခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္ ရိုးရွင္းတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ ခံစားခြင့္ရခဲ့တယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံက ကေလးေတြ ဆင္စီးၿပီး ေဘာလံုးကန္ၾကတယ္။
တီဘက္ Turpanကရြာသားေတြ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စပ်စ္သီးေတြစိုက္ၿပီး ကမာၻေပၚကအေမႊးဆံုး စပ်စ္ဝိုင္ကို ေသာက္ၾကတယ္။
အေ႐ွ႕ဥေရာပပိုလို(Polo)က ပင္လယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ Latviaၿမိဳ႕လမ္းမေပၚမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္သိုက္ ပယင္းလက္ဝတ္လက္စားေတြ ဝယ္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ တစ္ရာေလာက္ပဲ တန္ဖိုးရွိတဲ့ပစၥည္းကို သူတို႔ၾကည့္ရတာ အဖုိးတန္ရတနာကို ဝယ္ယူေနရသလို ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ရိုးသားတဲ့အျပဳအမႈမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ ဘဝရဲ႕အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြအျပင္ ေရာင့္ရဲတတ္ဖို႔နဲ႔ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့စိတ္လည္း လိုပါေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ဖန္တီးေပးႏိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ ေငြေၾကးဥစၥာျပည့္စံုေပမယ့္ ဒါေတြကို ဝယ္ယူလို႔ မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ အတြင္းစိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ ခံစားခ်က္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ရွာယူရမွာျဖစ္ၿပီး တစ္ျခားလူဆီကေန ငွါးယူလို႔ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ရခ့ဲရင္လည္း ခဏတာေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူဆီကေန ရလာတာျဖစ္တယ္လို႔ လူအမ်ားကထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါက အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။

တကယ္လို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မခံစားတတ္၊ မထိန္းခ်ဳပ္တတ္ပါဘဲ တျခားလူဆီက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေတာင့္တတာဟာ မတရားသလို သူ႔အတြက္လည္းဝန္ပိုေစပါတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့လူကို "ငါ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြေပး" ဆိုတဲ့ ႀကီးေလးတဲ့တာဝန္ကို ထမ္းပိုးထားေစတာနဲ႔ မျခားပါဘူး။
အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကသူႏွစ္ဦး ေပ်ာ္ရႊင္တယ္၊ မေပ်ာ္ရႊင္ဘူးဆိုတာကို သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုယ္စီ ရွိသလားဆိုတာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ရလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္ရႊင္ေနသူျဖစ္မွ တဖက္သားအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ေပးႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို တျခားလူစီကေန ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတာင္းယူလို႔ မရႏိုင္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို လူေတြနဲ႔ရက္ရက္ေရာေရာ မွ်ေဝခံစားႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားလူကို ေပးကမ္းႏိုင္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက မွ်ေဝလိုက္လို႔၊ ေပးကမ္းလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေဝမွ်လိုက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကမ်ားေလ ကိုယ့္ျပန္ရတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက မ်ားေလဆိုတာကို တအံ့တၾသေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ လူတိုင္းရဲ႕ရင္ထဲက ခပ္လို႔မကုန္ႏိုင္တဲ့ တြင္းေရေလးတစ္ခုျဖစ္တယ္။

စီးဆင္းတာမ်ားေလ၊ ခပ္ယူတာမ်ားေလ မျပတ္လ်ံထြက္ေလျဖစ္ၿပီး လႈပ္ရွားေလးတက္ၾကြေလ၊ ေပးေလမ်ားေလျဖစ္တဲ့ တြင္းေရျဖစ္တယ္။
ဒါဟာ ဘဝကိုမယုတ္ေလ်ာ့ေစတဲ့ အင္အား၊ သံလိုက္စက္ကြင္းႀကီးျဖစ္တယ္။ အင္အားမ်ားမ်ားသံုးၿပီး ထုတ္လြတ္ေလ စက္ကြင္းက်ယ္ျပန္႔ေလ၊ ကိုယ္နဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အသြင္အျပင္တူသူကုိ ဆဲြငင္ေပးေလျဖစ္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မခံစားတတ္သူအတြက္ စက္ကြင္းကလည္း ေသးငယ္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။

မူရင္း--- http://share.youthwant.com.tw/sh?do=D&id=31021768
ႏိုင္းႏိုင္းစေန

                                                     抓住你要的幸福


年紀漸長,愈來愈知道「幸福」的可貴。
也慢慢了解:一個人是否夠擁有幸福,多半和他本身的個性直接相關,和他本身有多少財富,關係並不大。
至於「幸福,可遇不可求」這種說法,更覺得似是而非了。

幸福,是心中一顆夢想的種子,需要用整個生命的熱情去耕耘灌溉,它既不是遇到的,也不是求來的。
缺乏生命的熱情的人,沒有足夠能量,遇不到也求不到幸福。
幸福,原來是眾裡尋它千百度,卻在自己內心的燈火闌珊處。

小時候在經濟不甚寬裕的家庭中長大,看盡父母為錢勞苦奔波的窘境,一直相信「貧賤夫妻百世哀」,誤以為只有賺到足夠的錢,才能獲得幸福。
而一個人或一個家庭,必須累積多少錢、擁有多少財富才算足夠呢?
幾年前,當我決定要離開Micro-soft微軟公司那份待遇及福利十分優厚的工作前,我問自己這個沉重的問題,母親卻給我十分輕鬆的答案:「我們一家三口,每個月只要新台幣兩萬五千元,就可以餐餐吃魚吃肉了。」

經歷過第二次世界大戰的母親,對幸福的渴望只不過是和她的丈夫及兒子團聚,全家餐餐有魚有肉可吃,如此簡單而容易獲得幸福。
這個答案,對當時的我而言,有極其關鍵性的影響。

我終於在職場上脫離金錢的牢籠,得到「做自己想做的事」的自由。
成立工作室幾年後,實現了一些小小的夢想,有了一點基礎的儲蓄。
母親卻意外腦幹出血導致中風,從此失去自由行動的能力。
這對一個幸福的家庭而言,是一次重大的打擊。


所幸,我們全家人同心協力堅持要再站起來,陪伴母親度過生命的難關。
父親扮演「生活看護」的角色,兩位已出嫁的姊姊也常回來充當「造型師」及「營養師」,我則兼任「司機及雜役」。

幸福,不但沒有遠離,反而將全家人更親密地圍繞在一起。
錢財並非完全沒有用,基本的生活開銷還是要顧到。
但是,過多的錢財,真的沒有太多用途,它換不回健康,也買不到快樂。
同樣居住在這片土地的人們,基本上都是有錢人,至少以「小康之家」佔大多。

但是,我們卻不見得能將生活過得十分幸福、快樂。
比起東南亞中國大陸、甚至更遠的東歐,那些經濟上還有待改善的地方,我們有錢多了,但是,他們可能過得比我們幸福、快樂。
多年來獨自旅行的經驗,讓我有幸能見識清貧的幸福。

泰國
鄉間的孩童,騎在大象身上賽球。
中國新疆吐魯番的村民,他們自己種葡萄,喝著世界上最香醇的紅酒。
在東歐波羅的海三小國之一的拉托維亞街道上,我看見一群婦人正在選購琥珀飾品,價值約新台幣一百元,她們卻像在買百萬名鑽般慎重而興奮。
從他們單純而珍惜的表情,一再印證幸福的種種可能性。

維持生活基本的條件之外,需要的是知足而感恩的心情,是敏銳而細膩的眼光,是自然而優雅的美感,是誠懇而體貼的自信。
這些足以創造幸福、維繫快樂的條件,非關財富,但對某些已經被利慾薰心的人來說,可能比財富還更難獲得。
畢竟,這是很內省的功夫,必須反求諸己,才能重新獲得。

幸福是發自內在的感覺,不假外求;也不是可以靠別人給的。
依賴別人施捨的幸福,如海市蜃樓般虛無的繁華,只是暫時的假象。
很多人以為:幸福,是來自於愛你的人。
其實,這是很危險的想法。

如果,你自己無法掌控幸福,而將幸福與否的關鍵,放在別人手上,對彼此而言,都是太大的負擔,也不公平!
再說,怎麼忍心讓愛我們的人,承擔這樣巨大的責任。
兩個相愛的人,能不能擁有共同的幸福,最先決的條件,是他們各自是不是幸福的人。
唯有自己本身就是幸福的人,才能和另一個人共同創造幸福。

我們無法向別人乞討幸福,卻可以大方地和別人分享幸福,甚至對別人奉獻幸福。
更奇妙的是,分享與奉獻,完全無損於我們本身擁有的幸福。
反而,會因為你付出愈多幸福,就在付出的同時,獲得愈多幸福。
幸福,是每個人心底的一口永不乾凅的活泉。
流出來愈多、被舀走愈多,它愈是不停湧出。愈動愈有活力;愈給愈快樂。

這是生命不滅的能量,它形成一種磁場。
放出的能量愈大,形成的磁場範圍就愈遼闊。
可以吸引和你有同樣幸福特質的人,在適當的時候、適當的地點相遇。
有情的人,一定會相遇。但是,相遇的不一定是真正的有緣人。
對於那些自省功夫不夠、修練程度不深的人來說,生命的能量十分微弱,磁場交會時不免產生混亂。

他們的碰撞,只會有短暫的火花,來不及留下彼此互放的光亮。
若不是幸福的所在,無須強留。
我們可以在錯誤中學習,領悟之後,要讓錯誤離開,或讓自己遠走。
糾纏與眷戀,都是混亂,只會浪費能量。


末世男女,常錯把短暫的火花中發生的激情,拿來燃燒通往永恆的愛情引線。
奈何它的燃點不夠、持續力也不足,無法化剎那為永恆。
世間能永恆的,唯有真愛。

作者:  燎原之火

Tuesday, February 26, 2013

လူ႔အသက္….အလုအယက္တစ္ရာ

 လူ႔အသက္….အလုအယက္တစ္ရာ

လူတို႔၏ အသက္တမ္းကုိ ဗုဒၶလက္ထက္က (၁ဝဝ) တမ္းဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး နွစ္ေပါင္း (၁ဝဝ) ၾကာလွ်င္ (၁)ႏွစ္ေလ်ာ့သည္ဟု ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ဤသုိ႔ဆုိေသာ္ ဗုဒၶ၏ ဝါေတာ္(၄၅)ဝါႏွင့္ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္စံခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၅၅) ကုိေပါင္းလွ်င္ (၂၆ဝဝ) တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ေလၿပီ။ လူတို႔၏ အသက္တမ္းလည္း
၁ဝဝတမ္းမွ (၂၆)ႏွစ္ ေလ်ာ့နည္းခဲ့ၿပီမို႔ ယခုဆိုလွ်င္ လူတုိ႔၏ အသက္တမ္းကား (၇၄) ႏွစ္သက္တမ္းဟု ဆိုရေပမည္။ ထို (၇၄) နွစ္ဆုိသည္မွာလည္း လူတုိင္း သက္တမ္းေစ့ေနရသည္ ေတာ့မဟုတ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ကံၾကမၼာအလွည့္ အေျပာင္းရွိတာမို႔ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသခဲ့ၾကရသူေတြလည္း ဒုုႏွင့္ေဒးပင္။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ သက္တမ္းေစ့ေနရသည့္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ ကြ်ႏု္ပ္ေလ့လာၾကည့္ခ်င္မိသည္။
၇၄ နွစ္သက္တမ္းေစ့သူ တစ္ေယာက္ဆိုပါစုိ႔။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ သူဟာ ၇၄ နွစ္အသက္ ရွည္တဲ့သူေပါ့။ သူ အသက္ရွည္ေနထိုင္ခဲ့တာ ၃၇ နွစ္ပဲရွိတယ္လုိ႔ ကြ်ႏု္ပ္ ေျပာလုိက္လွ်င္ လြန္မ်ားေန မလား မေျပာတတ္ေပ။ “ငါ့စကားႏြားရ” ဆုိတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ကြ်ႏု္ပ္ေျပာျခင္း မဟုတ္တာ အမွန္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုဟာ ေန႔ခင္းမွာ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး ညပုိင္းက်ရင္ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သမွ်ကုိ တစ္ညတာ အိပ္စက္ အနားယူတတ္ၾကလို႔ပါပဲ။

 ဒါေၾကာင့္ တစ္ရက္မွာ ၂၄နာရီရွိသည့္အနက္ ေန႔ပိုင္း၁၂ နာရီကုိ ႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္လို႔သတ္မွတ္ၿပီး ညပုိင္း၁၂နာရီကုိေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အိပ္စက္အနားယူတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ခြဲျခားၾကည့္လုိက္ပါ။ သက္ရွိသတၱဝါတုိင္း ပဋိသေႏၶ စိတ္ရယ္(မိခင္ဝမ္းထဲမွာ ရွိေနျခင္း)၊ ဘဝင္စိတ္ရယ္(အိပ္စက္ျခင္း)၊ စုတိစိတ္ရယ္(ေသျခင္း) အတူတူ ပဲဆုိတာကုိ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ အတိအလင္း ေဟာၾကားထားပါတယ္။ 

ဒီအတုိင္းဆိုလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ တစ္ေယာက္မွာ ဘဝင္စိတ္ျဖစ္ေနတာမို႔ သူ႔မွာ ဘာကုသုိလ္မွ မရသလုိ ဘာအကုသုိလ္ မွလည္း မရႏိုင္ပါဘူး။ ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္း မျဖစ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္အတြက္ လူ႔ေလာကမွာ ေနတာဟာ အလကားေနသလုိ ျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္
ခုနက ၇၄ နွစ္သက္တမ္းရွိသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္စက္ျခင္းအခ်ိန္ေတြကုိ ႏႈတ္လုိက္မယ္ဆုိလွ်င္ သူတကယ္ အသက္ရွည္ခဲ့တာ ၃၇ နွစ္ပဲလုိ႔ ကၽြႏု္ပ္ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

၃၇ႏွစ္ အသက္ရွည္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ လူ႔ဘဝေနရသည့္အခိုက္ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ခ်ည္း ေနခဲ့ရသလား ဆိုတာ ထပ္စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ေရွးဦးစြာ ဗာလဆိုတဲ့စကားလုံးေလးကုိ သတိျပဳ ၾကည့္လုိက္ပါ။ ဗာလဆိုတဲ့စကားလုံးကုိေတာ့ စာဖတ္သူမ်ား ၾကားဖူးၿပီးျဖစ္မွာပါ။ မဂၤလသုတ္မွာ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဗာလကုိ ကြ်ႏု္ပ္က ၂ မ်ိဳးခြဲျပခ်င္တယ္။

၁။ဗာလ=မသိျခင္း။ 

မသိျခင္းဆုိသည္မွာ ကုသုိလ္+ အကုသုိလ္ ခြဲျခားမသိတာကုိ ဆုိလိုပါတယ္။ ႏုိ႔စုိ႔အရြယ္ကေလးငယ္ ဘဝကစၿပီး ပညာသင္ၾကားလုိ႔ရမယ့္ ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ထိ ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ေလးေတြ ရဲ႕စိတ္ထင္မွာ အခ်ိန္တန္စား၊ အခ်ိန္တန္အိပ္၊ အခ်ိန္တန္ေဆာ့ကစားဖို႔ေလာက္ပဲ သိေသးတာမို႔ ကုသုိလ္+အကုသုိလ္ တစ္ခုခုျပဳမိေသာ္လည္း ခြဲျခားမသိႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ ဗာလ=မသိျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလိုက္ပါတယ္။

၂။ဗာလ=မိုက္မဲျခင္း(လူမိုက္)။ 

လူမိုက္ဆိုကတည္းက သိလ်က္နဲ႔မိုက္တယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္သင့္ပါၿပီ။ အသက္ႀကီး၊ အသိႀကီး လာေပမယ့္ အမွားကုိ မွားမွန္းသိလ်က္နဲ႔ မျပဳျပင္ဘဲ မိုက္ေနၾကသူေတြကုိ ဆိုလုိတာပါ။ စာဖတ္သူမ်ား ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ (ဥပမာ= အရက္ကုိ စြဲစြဲလန္းလန္း ေသာက္ေန ၾကတဲ့သူေတြ၊ သူ႔အသက္သတ္ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳေနၾကတဲ့သူေတြ စသည္စသည္ မ်ားစြာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။)

ေနာက္တစ္ခုက ဇရာဆုိတဲ့ ပါဠိစကားေလး တစ္လုံးပါ။ ျမန္မာလုိေတာ့ အိုမင္းျခင္း၊ ရင့္ေရာ္ျခင္းလုိ႔ ျပန္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ “အိုမင္းမစြမ္း” ဆိုတဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြ သုံးခဲ့တဲ့စကားေလး ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ လူသားတို႔ အိုးမင္းမစြမ္းျဖစ္လာၿပီဆိုလွ်င္ နီးလ်က္နဲ႔ေဝးရတဲ့ ရထားသံလမ္း မ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံျဖစ္ၾကသလုိ စိတ္နဲ႔ကုိယ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ နီးေနေပမယ့္လုိ႔ ဆုံႏိုင္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းလွပါတယ္။ အိုမင္းရင္ မစြမ္းေတာ့ပါဘူး၊ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုလုိပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ခ်င္စိတ္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိေနေပမယ့္ ကုိယ့္အိမ္က ဘုရားစင္ေရွ႕ သြားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပါပဲ။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ဘယ္ေလာက္ျပဳခ်င္ေပမယ့္ ျပဳလုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ကင္းမဲ့ေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။ 

စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ တကယ္အသက္ရွည္တာ ၃၇နွစ္ပဲဆိုတာကုိ မေမ့လုိက္ပါနဲ႔။ အဲ့ဒီ ၃၇ႏွစ္ကုိ အခု ကြ်ႏု္ပ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဗာလနဲ႔ဇရာတရားက ဝါးမ်ိဳးသြားလုိက္တာ ထက္ဝက္ေလ်ာ့သြားျပန္ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူေတြအသက္ရွင္ လႈပ္ရွား ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကုသုိလ္မျဖစ္ရင္ အကုသုိလ္ျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ ဗာလနဲ႕ဇရာတရား လက္ဝယ္ပုိက္ ေထြး ထားသူမ်ားအတြက္ ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာအျဖစ္မ်ားမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာတာ လက္ခံႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဆို သက္တမ္းေစ့ေနသူ တစ္ေယာက္ တကယ္အသက္ ရွင္ေနထိုင္သြားရတာဟာ ၁၈ နွစ္နဲ႔ ၆လပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။
ဒီ ၁၈နွစ္နဲ႕၆လကုိေရာ ကုသုိလ္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အသက္ရွင္ေနသြားရမွာလား ဆုိတာ ဆက္ၾကည့္ၾကပါအုံးစုိ႔။ 

ဗ်ာဓိ=နာျခင္းတရားတဲ့။

 ဒီဗ်ာဓိတရားဟာ လူသားေတြ ေမြးဖြားလာစဥ္ ကတည္းက လူသားႏွင့္အတူ လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ပါလာခဲ့တဲ့တရားလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ လူ႔ဘဝ ခဏတာေလးအတြင္းမွာ နာျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ၾကဖူးပါၿပီ။ ေသးေသးမႊားမႊားနာျခင္း (ခလုပ္တိုက္လို႔ ေျခေထာက္ပဲ့သြားတာမ်ိဳး၊ ေခ်ာ္လဲလို႔ ဒူးပြန္းသြားတာမ်ိဳး၊ ဆူးစူးတာမ်ိဳး၊ အေအးမိလို႔ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးတာမ်ိဳး စသည္…)သာမက တစ္ခါတစ္ရံ ႀကီးႀကီးမားမား နာျခင္းမ်ိဳးပါ ခံစားၾကရပါ တယ္။ အစားအေသာက္မွားလို႔ ဗိုက္ေအာင့္ဗိုက္နာျဖစ္တာတုို႔၊ ေလနာတာတုိ႔၊ ေလျဖတ္ခံထားရတဲ့ အတြက္ အိပ္ရာထဲမွာ ကုိယ့္မစင္ကုိယ္ မသန္႔ရွင္ႏိုင္တဲ့အထိ ခံစားရၿပီဆုိလွ်င္ ေသတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္လုိ႔ ေသမင္းကုိလက္ယပ္ေခၚမိတဲ့အထိေတာင္ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ 

ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အူအတက္ေပါက္လုိ႔ ဗုိက္ေအာင့္တဲ့ေဝဒနာခံစားရစဥ္တုန္းက သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ…..“ဒီေဝဒနာခံစားရတာ ထက္ ေသတာကမွ ေကာင္းေသးတယ္ကြာ”တဲ့ ကြ်ႏ္ုပ္ နားနဲ႔ဆက္ဆက္ ၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္အသက္ရွင္ေနထိုင္ရတဲ့ ၁၈ႏွစ္နဲ႔၆လဟာလဲ အေကာင္းနဲ႔ခ်ည္း အသက္ရွင္ခဲ့ရတာမဟုတ္၊ ဗ်ာဓိတရားနဲ႔ နပန္းလုံးရင္း အသက္ရွင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါ တယ္။

“လူတစ္ခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ”ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း လူသားတစ္ေယာက္အဖို႔ လူမႈကိစၥ အဝဝ ရွိၾကမွာ မလြဲပါဘူး။ လူျဖစ္လာစ အခ်ိန္ကတည္းက လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ဟာ အလုိ အေလ်ာက္ ပါလာစၿမဲပါပဲ။ အရြယ္ႀကီးလာတာႏွင့္အမွ် လုိခ်င္မႈမ်ားလည္း ပုိပိုႀကီးလာတတ္ၾကပါတယ္။ သမုဒၵရာ ဝမ္း တစ္ထြာအတြက္ ရွာေဖြရုန္းကန္ၾကရင္း ေလာဘတဏွာရဲ႕ ႀကီးစုိးမႈဒဏ္ကုိ အလူးအလဲ ခံစားၾကရျပန္ပါတယ္။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္သာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနရုံနွင့္
အားမရ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကတဲ့အခါမွာ လူသားေတြ အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင့္ဆိုေနတဲ့ “အခ်စ္”ဆိုတာႀကီး ႏွလုံးသားကုိယ္စီမွာ ကိန္းေအာင္းလာပါေတာ့တယ္။

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကုိ ရင္တြင္းမွာမ်ိဳသိပ္ထားရတာ ၿငီးေငြ႕လာျပန္ေတာ့ ႏွလုံးသားမွပြင့္အန္ ထြက္လာၿပီး လင္မယားဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္ဖုိ႔အေရး ႀကိဳးစားၾကျပန္ပါတယ္။
နွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါး ရွာေဖြစား ေသာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ စီးပြားဥစၥာေတြ မေတာ္မတရားနည္းနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းရွာေဖြ လာၾကပါတယ္။ ဒါကိုပဲ လူသားတုိ႔က “အခ်စ္” (တပ္မက္ျခင္း)ဟု နာမည္ကင္ပြန္းတပ္ကာ ေလာကကို အေရာင္ျခယ္လိုက္ ၾကျခင္းပါပဲ။

 “အခ်စ္တစ္ခုရွိလွ်င္ ဒုကၡတစ္ခုရွိသည္” ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားအတုိင္း အခ်စ္တို႔ေပါင္းဆုံရာမွ ဒုကၡတုံးေလးမ်ား ေလာကထဲ ေပါမ်ားလာပါေတာ့တယ္။ ဒုကၡတုံးေလးမ်ားဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ ပါဘူး။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူသားမ်ားပါပဲ။ ဒုကၡတုံးေလးမ်ားေလ ပုိရွာေဖြရေလျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါးတင္ မဟုတ္ေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္၊ တိုးပြားလာသည့္ သားစဥ္ေျမးဆက္အတြက္၊ ေဆြစဥ္မ်ိဳး ဆက္အတြက္၊ ရပ္က်ိဳးရြာက်ိဳးအတြက္၊ ထို႔မွတဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္-တိုင္း-ႏိုင္ငံ အက်ိဳးအတြက္ စသည္ စသည္ …။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ၁၈နွစ္ ၆လပတ္လုံး လူမႈဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ ဝမ္းစာရွာခဲ့ရေပသည္။ ထိုလူသား၏ ဘဝေနာက္ဆုံးခရီးတြင္ မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရသည့္ ဇနီးမယား သမီးသားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္းမ်ားကုိ ထာဝရအၿပီးအပုိင္ ခြဲခြါသြားရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ထိုလူသားအတြက္ လူ႔ခ်မ္းသာဆုိ သည္မွာ အင္မတန္မွ နည္းပါးလွသည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ ယူဆမိပါသည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ လူ႔ဘဝရခုိက္ ဘုရားသာသနာေတာ္ႏွင့္လည္းႀကဳံခုိက္ လူ႔သက္တမ္းဟာ တကယ္ပင္ တိုေတာင္းလွတာမို႔ မေဝးေတာ့တဲ့ ေသျခင္းတရားကုိ ေတြးျမင္ဆင္ျခင္ၿပီး လူ႔ခ်မ္းသာ အစစ္ (ကုသုိလ္တရားမ်ား)ကုိ ရယူႏိုင္ၾကေစရန္အတြက္....
ေအာက္ပါသံေဝဂကဗ်ာျဖင့္ အဆုံးသတ္လုိက္ပါရေစ....
လူ႔အသက္….အလုအယက္တစ္ရာ။
အိပ္ျခင္း ထက္ဝက္ျခမ္း.… ျခမ္းဝက္ႏိုးလာ။
ဗာလနဲ႔ဇရာ…. တာတဝက္ကုန္သြား။
ဗ်ာဓိရယ္ လာၿငိတယ္ မၾကာမၾကာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါ ေသေလာက္နီးပါပဲ။
ႀကီးလုိက္ေလ လူမႈထမ္းရာက
ဝမ္းစာရွာ ခင္တာနဲ႔ခြဲရရင္
သုခရယ္ဆိုဖုိ႔ပဲ
နည္းလွခ်ည္လား…။





Monday, February 25, 2013

“ရွင္ေကာင္းတပါး သားေကာင္းတေထာင္”



 “ရွင္ေကာင္းတပါး သားေကာင္းတေထာင္” 

ကြန္ျပဴတာ Screen ညာဘက္စြန္းမွ 1:40 AM ဟုအခ်ိန္ကိုေတြ႕လုိက္မွ ညဥ့္နက္ပါပေကာဟု အမွတ္ျပဳလိုက္မိသည္။ Laptopေလးေရွ႕မွ ထလိုက္သည္။ ဝန္းက်င္သည္ ၿငိမ္ဆိတ္လ်က္၊ Winter ရာသီအစေပမင့္ အေအးကမနိမ့္။ ခါးကို အသာဆန္႔လိုက္ရာ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္သြားသည္။ အိပ္ခ်ိန္ကို ခႏၶာက ေတာင္းဆိုေနၿပီေလ။ တံခါးကိုဟ၍ အျပင္ကို ထြက္လိုက္ေသာအခါ အံ့ၾသသြားရသည္။ အခန္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားပြဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကိုယ္ေတာ္ေလးေၾကာင့္ ေတာ့မဟုတ္။ သည္ျမင္ကြင္းက ရိုးေနလွၿပီ။

     ျမင္ကြင္းဆန္းက ထိုကိုယ္ေတာ္ေလး၏စားပြဲေဘးတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာေရာက္ေနၾကေသာ စံုတြဲ ေၾကာင့္ပင္၊ ပူပူေႏြးေႏြး နာမည္ေက်ာ္မ်ားဟု ဆိုရမည့္လင္မယား၊ မွတ္မွတ္ရရ ၿပီးခဲ့သည့္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ညကဇာတ္လမ္း၊ "ကရင္မက ဖိုးနီကို တူနဲ႔ထုလိုက္လို႔၊ ကရင္မကို ရဲဖမ္းသြားၿပီ" ဆိုသည့္ သတင္း၊ ယခု … ထိုသတင္း၏ေနာက္ဆက္တြဲ။

အပိုင္းပိုင္း၊ အမႊာမႊာျပတ္ေနေသာ စာရြက္မ်ားကို ေရွ႕မွာခ်ရင္း ကိုယ္ေတာ္ေလးက ဆက္စပ္၍ အဓိပၸါယ္ေဖၚရန္ အားထုတ္ေနဟန္၊ ထိုေမာင္ႏွံကို ၿပံဳး၍ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ေစ့ငုမိေတာ့ ပို၍အံ့ၾသသြား ရသည္။ ေယာက္်ားကို တူႏွင့္ထုၿပီး 911 ကို ဦးေအာင္ေခၚခဲ့ေသာ္ျငား ကရင္မ အမွဳကမေပါ့၊ ရင္ေသြး ငယ္မ်ားေရွ႕တြင္ ျပဳခဲ့သည့္အတြက္ ပို၍အျပစ္ေလးေနသည္။ သည္တိုင္းျပည္မွာ Woman Right က ျမင့္သည္မွန္ေပမယ့္ တူႏွင့္ထု ေလာက္ေအာင္ မျမင့္ေၾကာင္းကို သိပံုမရ၊ ေတာ္ေပေသး၊ ဒဏ္ရာက မႀကီးလို႔၊ သည္အထဲ ငယ္ေပါင္းျဖစ္ေၾကာင္းေထာက္ကူမည့္ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြကိုလည္း စိတ္လုိက္မာန္ပါ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ခဲ့သတဲ့။ ခုေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ေဒါသေတြျပယ္ၿပီး ေသာက ဖယ္ဖို႔ သူတို႔အားကိုးရာဆီ ရဲေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ေရာက္ေနၾကျခင္း၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေတာ့မသိ၊ ကိုယ့္မွာ ၾကားရံုႏွင့္ ရယ္ေမာရသည့္ အျဖစ္၊ ရယ္ၿပီး ေမာခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ပင္။

သူတို႔ကို ႏွဳတ္ဆက္ကာ အိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ ဗုဒၶါႏုႆတိ ပြားၿပီးသြား၍ အတန္ၾကာသည့္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္။ အေတြးစဥ္သည္ အမွ်င္တန္းေတာ့သည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္ေလးတို႔ ဆက္ႏြယ္မွဳက ျပက္ထင္လာျပန္သည္။ သည္ႏိုင္ငံႀကီးသို႔ မရြယ္ဘဲေရာက္ခဲ့ၿပီး မရည္ဘဲေက်ာင္းထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္အတြက္ သူသည္ အစစ ေဖးမခဲ့သူ၊ ကိုယ့္အတြက္မွမဟုတ္ပါဘူးေလ … ျမန္မာျပည္ဖြားမွန္လွ်င္ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမျခား … အားလံုး အတြက္ သူဟာ ... ။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ သိမ္ေတာင္ဆရာေတာ္ အရွင္ေနမိႏၵာလကၤာရာဘိဝံသက မိတ္ဆက္ေပးကာ ကိုယ့္ကို အပ္ႏွံသြားခဲ့သည္။ ပါဠိစာေပ ပညာရွင္တဦး၏သား၊ (၈၈)မ်ိဳးဆက္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တပ္မွ သာသနာ့ ေဘာင္ဝင္လာသူ … စသည့္ သူ႕ထုပၸတ္ တစြန္းတစကိုလည္း ေျပာျပလိုက္ေသးသည္။ သူ႕ဖခင္၏ အမည္ကိုၾကားေသာအခါ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္စာအုပ္ႀကီး တအုပ္တြင္ နိဒါန္းေရးသူဟု သိလိုက္သည္။

၂ဝ၁ဝခု ဇြန္လက နယူးေယာက္၊ ယူတီကာၿမိဳ႕ထိ လာႀကိဳမွ သူ႕ကိုေတြ႕ဖူးျခင္းပင္၊ ကိုယ္ေနမည့္ ဝစၥကြန္စင္ျပည္နယ္ထိ ဆယ့္ႏွစ္နာရီခန္႔ခရီးကို ေအးေအးေဆးေဆး ကားဒိုင္ခံေမာင္းေပးေနေသာ သူ၏ နံေဘးမွာထိုင္ရင္း အကဲခတ္ခဲ့သည္။ ၾကားခဲ့ဖူးေသာသူ႔အေၾကာင္းႏွင့္ ျမင္ေနရေသာ သူ႔သြင္ျပင္တို႔သည္ မတိမ္းလွ။ဘြဲ႕အမည္ "အရွင္ကုသလ" ၊ “ကုလပုတၱ"

ဟူေသာစကားလံုးေလးကို တီးတိုးရြတ္လိုက္မိသည္။ ပိဋကတ္စာေပတြင္ ေတြ႕ရေလ့ရိွေသာ စကားေလး။ "အမ်ိဳးေကာင္းသား" တ့ဲ။ သာသနာ ေတာ္သို႔ သဒၶါ စစ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာေသာ " ယသ " သူေဌးသားလိုလူေတြကို ႏွင္းသည့္နာမ၊ အင္း … သူလဲ … ။

သို႔ႏွင့္ အေတြးတို႔ေညာင္းကာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ၊ ေရေဟာင္း စြန္႔လိုမွ ဖ်တ္ခနဲႏိုးလာသည္၊ လူးလြန္႔ထစဥ္ အခန္းျပင္မွ တခ်က္ခ်က္ျမည္သံကိုၾကားရရာ ကိုယ္ေတာ္ ေလး က်ိန္းေသးဟန္မတူ၊ တံခါး အသာလွပ္၍ ထြက္လိုက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းပင္၊ စားပြဲထက္မွာ ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ အလုပ္လုပ္ဆဲ၊ မနီးမေဝးတြင္ လူတဦးကလည္း ထိုင္လ်က္သား၊ လူသာေျပာင္း သြားသည္၊ သူကမေျပာင္း။

နံရံထက္မွ နာရီကိုအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ 3:15 AM တဲ့။ ဒုတိယဆိုင္းလုပ္သားျဖစ္မည္။ ကိုယ့္ကို ျမင္ေတာ့ " တပည့္ေတာ္ Food Stamp ေလွ်ာက္ဖို႔အတြက္ အလုပ္အျပန္ တန္းဝင္လာတာ ဘုရား " တဲ့။ လက္အုပ္ခ်ီကာ လွမ္းေျပာလာ၍ ၿပံဳးးကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
အခန္းတြင္းျပန္ေရာက္၍ အိပ္ယာထက္လွဲအိပ္သည္၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ျပန္၊ စိတ္သည္ အေတြးကို ယာဥ္ျပဳကာ ခရီးထြက္ေခ်ၿပီ။

တေန႔ ကုိယ္ေရာက္ခိုက္ " ဆရာေတာ္၊ ေဆးရံုမွာ လူနာအတြက္ ပရိတ္ရြတ္ဖို႔ ႂကြေပးပါဘုရား " ဆို၍ သူႏွင့္အတူ သည္ ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႕က ေဆးရံုႀကီး ကိုေရာက္ခဲ့သည္။ အေရးေပၚခန္းတခုတြင္ လူနာကား အသက္ျပင္းစြာ ရွဴေနရံုမွတပါး မလွဳပ္မယွက္၊ ပကတိ ပက္လက္၊ ေျခာက္မ်ိဳးထက္ မနည္းေသာ ေဆးပိုက္ေတြက ဝဲယာ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္၊ Monitor ေပၚမွ လူနာ၏အေျခအေနကို ဆရာမတဦးက စစ္ေဆး ေနသည္။ ဇနီးႏွင့္၊ မတိမ္းမယိမ္းရင္ေသြးငယ္ ေလးေယာက္ကား ညႇဳိးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာတို႔ျဖင့္။

ဆရာမက ၿပံဳးျပကာ ထြက္ခြာသြားမွ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေသြး၊ ေဆး၊ ဆီး စသည့္ အညႊန္းကိန္း တို႔ကို ဖတ္ၾကည့္ၿပီး လူနာရွင္အား ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ ၿပီး … သူႏွင့္ကိုယ္ ကုတင္တဘက္တခ်က္မွာ ရပ္လ်က္ ပရိတ္ေမတၱာတို႔ ရြတ္ပြားခဲ့ၾကသည္။ တႀကိမ္မက၊ ရက္ျခား၊ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႀကိမ္ပင္။

ဇနီးသည္အလုပ္ျပန္တြင္ အိမ္ေရွ႕၌ ေမ့ေျမာေနတာ ေတြ႕ရသတဲ့၊ ခုေတာ့ ေဆးရံုမွာ ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ငါးဆယ္ - ငါးဆယ္ ရာႏွဳန္းအေနအထားမွ ခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿပီတဲ့။ ကမၼသကာ ဇံုသို႔ပို႔ရန္ လူနာရွင္၏လက္မွတ္ထိုးဖို႔သာ လိုေတာ့သည္တဲ့။ သတင္းေမးလာသူတို႔ကလည္း အားေပး သလိုႏွင့္ ထင္ေၾကးေတြသာ တေယာက္တမ်ိဳး ေပးသြားၾကသည္။ လက္လႊတ္လိုက္သင့္ၿပီ၊ ဘာ … ညာ ... ႏွင့္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ထိုထင္ေၾကးမ်ားကို ပယ္ဖ်က္ေပးေနရသည္။ အေျခအေနထူးေၾကာင္း၊ မေန႔ကထက္ပင္ နွလံုးခုန္တာေကာင္းေၾကာင္း လူနာရွင္မိသားစုကို ရွင္းျပရသည္မွာ ေရာက္တိုင္း လိုလိုပင္။

ကိုယ္ကေတာ့ လူနာကိုေငးရင္း ဘဝကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား လက္လြတ္စပယ္ ထားၾကပါလိမ့္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အေသာက္အစားက မကင္း၊ ဇနီးသည္ကို ရိုက္ႏွက္မွဳျပစ္ခ်က္ႏွင့္ အလုပ္ကရွာမရ၊ သည္ေတာ့စိတ္ညစ္၊ စိတ္ညစ္ေတာ့တိုးေသာက္၊ ေသာက္ေတာ့ … ဟူး … ။

အင္း … အသက္ရွဴေသးရင္ လူ႔တန္ဖိုးမခ်တဲ့ တိုင္းျပည္မို႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္တို႔ေျမမွာဆို ေဆးဝါးကမျပည့္စံု၊ နည္းပညာက မႂကြယ္ဝ၊ ကိရိယာ တန္ဆာပလာက မေလာက္လံု၊ ကရုဏာက ပါးရွား၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူက တာဝန္မဲ့ႏွင့္ … ၊ ဘဝကိုတန္ဖိုးမထားလိုသူတဦး၏ တန္ဖိုးထားခံရမွဳကိုေတြးရင္း အဲဒီေန႔က ျပန္ခဲ့ၾကသည္။  သင္း … ဆက္၍ ကံေကာင္းပါေစဟုလည္း ေမတၱာျပဳခဲ့သည္။

အံ့စရာပင္၊ ပရိတ္ေတာ္တို႔၏ အာႏုေဘာ္၊ ေဆးဝါးတို႔၏ အာနိသင္၊ ကိုယ္ေတာ္ေလး၏ေမတၱာတို႔ ေပါင္းစံုစြမ္းေၾကာင့္ထင့္၊ ခုေတာ့ ေသရြာက ျပန္ခဲ့ၿပီတဲ့၊ မိသားစုဝန္တို႔ကိုပင္ ထမ္းေနေပၿပီ။

ေဟာ … တခုသတိရျပန္ၿပီ။ တည … ကိုယ္ စႀကႍၤေလွ်ာက္ေနစဥ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး အဝန္းညီစြာ သကၤန္းရံုေန၍ ညဥ္႕နက္မွ ဘယ္ႂကြမလို႔လဲဟု စနည္းနာမိသည္။ သူက အျပင္ႂကြလွ်င္ ဘယ္ခါမဆို သကၤန္းရံုႂကြသည္။ ေျခအိတ္မဝတ္၊ ရွဴးဖိနပ္မစီး၊ ပကတိေျခညွပ္ဖိနပ္သာ၊ ေသြးခဲေအာင္ ေအးေသာ သည္ရာသီကို သူဂရုမထား၊ အျခားျပည္မ်ားမွ အေျခခ်လာေသာ ရဟန္းသြင္ျပင္တို႔ႏွင့္ မေႏွာ။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ သြင္ျပင္ႏွင့္သာ သြားလာေနထိုင္ေလ့ရိွသည္။ ဥတုၾကမ္းႏွင့္ လုိက္ေလွ်ာညီေထြ ဝတ္သင့္ေၾကာင္း၊ "ခုဒၵါႏု ခုဒၵက" ငယ္ေသာသိကၡာပုဒ္ေလးေတြကို ကာလေဒသလိုက္ၿပီး လိုအပ္က ႏွဳတ္ပယ္လိုက ႏွဳတ္ပယ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကိုယ္ကဝိနည္းကို ေျပာသည့္ခါ ၿပံဳး၍ေနသည္၊ မျပင္။ သူ႕ဘႀကီး ေတာမသိမ္ေတာင္ ဆရာေတာ္ထံမွရရိွေသာ ေကာင္းေမြကို အသက္ထက္ဆံုး ထိန္းလိုဟန္ပင္၊ ခုလည္း သကၤန္းရံုေန၍ ဘယ္လဲဟုေမးမိရာ
“ ကိစၥတခု ေပၚလာလို႔ဆရာေတာ္၊ မက်ိန္းေသးရင္ လိုက္ႂကြပါလားဘုရား "

ကားေပၚကို အသာတက္လုိက္သည္။ မလႊဲသာ၊ မေရွာင္သာ၍ ကားကိုမူ သူေမာင္းရသည္။ Downtown ထဲမွ ဓာတ္ဆီဆိုင္တဆိုင္ကို ကားဝင္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုးေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး  လမ္းသလားေနသူ တေယာက္၊ ကားေပၚထိုသူတက္လိုက္ေတာ့ အန႔ံစူးစူးရသည္။ ၿပီး ငိုသံေႏွာကာ ေျပာလုိက္သည္က"ဘုန္းဘုန္းသာမကယ္ရင္ ေသြးခဲေသရမည့္အေၾကာင္း၊ မိန္းမက သိပ္ရက္စက္ေၾကာင္း၊ တံခါး ဖြင့္မေပးေၾကာင္း၊ သူ ျမန္မာျပည္ ကိုသာ ျပန္ခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း" စသည္ အသံဝဲဝဲႏွင့္ ေျပာျပေနသည္။ နားေထာင္ရင္း ကိုယ့္မွာ ရယ္ရမလား၊ ငိုရမလား ခြဲျခားမရ၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္၊

     သည္သို႔ ... ထိုႏွယ္၊ ေသေရးတဖံု၊ ရွင္ေရးတတန္၊ လူေတြႏွင့္ ျပႆနာေရာင္စံုတို႔သည္၊ သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းရိပ္သို႔ေရာက္လာၿမဲ၊ ေရာက္လာမစဲ၊ ေဇတဝန္ကိုယ္ေတာ္ေလးသည္လည္း လူမ်ိဳးမျခား၊ ဘာသာမခြဲ ကူညီၿမဲ၊ ေျဖရွင္းေပးၿမဲႏွင့္ မအားမလပ္ရိွလြန္း၍ " ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး " ဟုပင္ က်ီစယ္ေခၚၾကခဲ့။

က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ အိမ္ဝယ္၊ ဘဏ္ကိစၥ၊ တရားရံုးအာမခံ၊ ဝင္ေငြခြန္၊ Green Card, Citizen ကိစၥ၊ အို … Citizen ေျဖဖို႔ဆို Fort Wayne ၿမိဳ႕မွ Indianapolis သို႔ သံုးနာရီခန္႔ခရီးကို ကိုယ္တိုင္ကား ေမာင္းၿပီး လိုက္ပို႔ေပးၿမဲ၊ ေအးေလ … ကိုယ့္တုန္းကလည္း နယူးေယာက္ထိ ကားေမာင္း ပို႔ခဲ့တာပါပဲ။ တခါတေလ … ခင္ပြန္းအလုပ္သြားခိုက္၊ "အာေဝဏိက" ဒုကၡႀကံဳၾကသည့္ ကိုယ္ဝန္သည္ေတြကိုလည္း "ကမၼဇေလ" အေရးေပၚလွဳပ္၍ ေဆးရံုကို ကားေမာင္းပို႔ေပးရၿမဲ၊ လက္မွတ္ထိုးဖို႔လိုလွ်င္ အေရးေပၚ ဖခင္ ေနရာမွာ ထိုးေပးရၿမဲ၊ "
ေခတ္သစ္အရွင္အဂၤုလိမာလေပါ့ " ဟု ကိုယ္ရယ္ေမာေျပာမိေသး။
သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနလို႔ မၿပီးေသးဘူး၊ အိပ္ဦးမွ … အိပ္ဦးမွ … ေစာင္ကိုဆြဲတင္လိုက္စဥ္
“ နံပါတ္မွတ္မိလား "

“ မမွတ္မိဘူးဦးဇင္း၊ ဂရင္းကဒ္က ရၿပီးေနာက္ေန႔မွာ ေပ်ာက္သြားတာ "
ကိုင္း … မွတ္ကေရာ၊ ကိုယ္အႀကီးအက်ယ္အံ့ၾသသြားသည္။ ေနမွဳအတြက္ အေရးႀကီးေသာ အရာတခုသည္ ေန႔ရ ညေပ်ာက္ရတယ္လို႔ ...။
“ အင္း … သံုးလေလာက္ေတာ့ ၾကာႏိုင္တယ္၊ အစက ျပန္စရမွာ "

“ ေငြအမ်ားႀကီးကုန္မလား ဦးဇင္း " အသံတိတ္သြားသည္။ စဥ္းငယ္ၾကာမွ
“ အင္း … နည္းနည္းေတာ့ကုန္မယ္၊ အခ်ိန္ၾကာမယ္ " ၊  တိတ္သြားၾကျပန္သည္။ လူးလဲထကာ ကိုယ္အျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ အႏွီ Green Card ေပ်ာက္ဆံုးသူသည္ လက္တဖက္မပါရွာ။ အမိေျမ ေတာနက္တေနရာတြင္ မ်က္လံုး၊ ေျခလက္ အဂၤါေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရရွာေသာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ သားေတြမွ တေယာက္ပင္၊ အသက္ကိုပင္ ပဓါနမထားတဲ့သူေတြပဲေလ … ဟူး ... ။

“ ကိစၥမရိွပါဘူး၊ ဒါမ်ိဳးကမွ ပိုစိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာ၊ ေန႔စဥ္ကိစၥေတြက ကြက္လပ္ျဖည့္၊ လက္မွတ္ထိုးရံုဆိုေတာ့ သိပ္မခက္ဘူး "

အာဂ ကိုယ္ေတာ္ေလးပါလား။ သူ႕ေဇတဝန္ရိပ္တြင္ စည္ကားေနျခင္း၏ အေၾကာင္းစစ္ကို ျပက္ခနဲျမင္လိုက္သည္။ ထိုစည္ကားသူေတြထဲတြင္ ေခါင္းၿမီးၿခံဳသူေလးေတြလည္း အေရးႀကံဳလွ်င္ လူေျခတိတ္တြင္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက မျငင္း၊ ကူၿမဲ၊ ေဖးမၿမဲ။ ျမန္မာျပည္ဖြား ျဖစ္လွ်င္ ၿပီးစတမ္း။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေသာျမန္မာျပည္ဖြားတခ်ိဳ႕၏လုပ္ရပ္၊ ေကာင္းဖို႔၊ ကိုယ္က်ိဳးရိွဖို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔လူမ်ိဳးဟု ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားၾကၿပီး၊ ထုိလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္ဖို႔၊ ဂုဏ္သိမ္ငယ္ဖို႔ႀကံဳမူ ျမန္မာ ျပည္သားဟု ေျပာတတ္ၾကျခင္းကိုကား ကိုယ္ေတာ္ေလး စိတ္မခ်မ္းေျမ႕။ တခါက အမ်ားသံုး အဝတ္ ေလွ်ာ္စက္ (Loundromat) တခုမွာ ကြမ္းတံေတြး ေထြးသည့္လုပ္ရပ္မ်ိဳး ... ။

ေနာက္ၿပီး ... လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာစဥ္ကအျဖစ္မ်ိဳး၊  " စပါးေထာင္း ရာ ေမာင္မပါ၊ စပါးျပာရာ ေမာင္မလာ၊ ထမင္းစားရာ ေမာင္ကပါ " ဆိုသည့္ လူတခ်ိဳ႕၏ လုပ္ရပ္မ်ား ... စသည္ ... စသည္ ... ။

တခါတေလေတာ့ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ရယ္ မဆိုႏိုင္။ FBI ကလာၿပီး သူ႔ကိုေတြ႕တတ္ျပန္သည္။ ျမန္မာကြန္ျမဴနတီမွာ အမွဳအခင္းနည္းပါးေရး ကူညီဖို႔ေျပာပင္ သြားေသးသတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္ကမူ ၿပံဳးဝတ္ မပ်က္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ကိုယ္ေတာ္ေလးကေတာ့ သူ႔သီတင္းသံုးေဖၚ အရွင္တိကၡ၊ အရွင္ဝါသဝ တို႔ႏွင့္အတူ "သမဂၢသုခ" ရိွစြာ ဝတ္မပ်က္၊ ဗုဒၶါႏုႆတိပြား၊ ပရိတ္ေမတၱာပြားမ်ားရင္း သံဃာေတာ္တို႔ အေရးလည္း ဦးမေလး၊ လူေတြအတြက္လည္း ကိုယ္လက္မေႏွးသူပင္။ ဒါသည္ပင္ ဘုရားရွင္ ေစေတာ္ မူသည့္ " ဗဟုဇနဟိတာယ၊ ဗဟုဇနသုခါယ၊ ေလာကာႏုကမၸါယ " မဟုတ္လား။

အုပ္ခ်ဳပ္သူပေယာဂေၾကာင့္ သူ႔ဘက္၊ ကုိယ့္ဘက္ အျပစ္ျမင္ေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေတာမွီရဟန္း (အရညဝါသီ) ျဖစ္ေစ၊ ရြာေနရဟန္း (ဂါမဝါသီ) ျဖစ္ေစ၊ ခုလို တုိင္းႀကီးျပည္ႀကီးေန (မဟာရ႒ဝါသီ) ျဖစ္ေစ၊ ႏွဳတ္ျဖင့္ျပဳသူ၊  ကိုယ္ျဖင့္ျပဳသူ၊ စိတ္ျဖင့္ျပဳသူ၊ ကိုယ္ ႏွဳတ္ ႏွလံုး သံုးပါးလံုး ျဖင့္ ျပဳသူ၊ ျပဳပံုျခင္းသာ ကြဲေကာင္းကြဲမည္၊ လူအမ်ားကို အက်ိဳးစီးပြားရိွေစမွဳ၊ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္မွဳက ေတာ့ အတူတူပါပဲေလ။ ခု ... ဒီကိုယ္ေတာ္ေလး ... ဆို ...

အလို ... ၾကည့္စမ္း၊ (၈၈) အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ အမိေျမအတြက္ သားေကာင္းမ်ားစြာကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ရံုမက သာသနာေတာ္အတြက္လည္း ရွင္ေကာင္းတပါးကိုပါ သန္႔စင္ေပးခဲ့ပါေရာလား။
ကံထြန္းသစ္
02-19-2013
4:58 A.M

Sunday, February 24, 2013

အိမ္ .....


အိမ္ .....

အိမ္ ဆုိတာ ...ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ ၾကင္နာေထြးေပြ႕မႈေတြ၊ အခ်စ္ေတြ ျပည့္နွက္ေနတဲ့ အရိပ္အာဝါသေလးေပါ့... စိန္ေတြ ေရႊေတြ ဂုဏ္ေတြ မာနေတြ အတၱေတြနဲ႕ လြတ္ကင္းေနတဲ့ ေနရာေလးေပါ့...
သူစိမ္းေတြ နဲ႕ဆက္ဆံဖုိ႕ အျမဲခက္ခဲခဲ့တဲ့ကၽြန္မက အျပင္မွာ စိတ္ပင္ပန္းလာခဲ့ရသမွ်ေတြဟာ အိမ္ျခံဝင္းဝမွာ ေမေမ့မ်က္နွာကို ျမင္လုိက္ရတာနဲ႕ အဲဒီစိတ္ညစ္စရာေတြက ခြာခ်ခဲ့တဲ့အေရခြံလုိ ဟုိတစဒီတစ နဲ႕အိမ္အျပင္မွာ က်န္ခဲ့ျမဲေလ...

ရီသံလြင္လြင္ေလးေတြ၊ စေနာက္သံေတြ၊ တခါတခါ ေအာ္ဟစ္ဆူပူတတ္တဲ့ ေမေမ့အသံေတြ၊ ေလာကၾကီးအေၾကာင္း ဘဝအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတတ္တဲ့ ေဖ့ အသံေတြ၊ ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ႕ ကြၽန္မနဲ႕အမရဲ႕ ရန္ျဖစ္သံေတြ၊ သီခ်င္းဆုိသံေတြ... အရာအားလံုးဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနြးေထြးမႈေလး တခုတည္းေအာက္က အသိုက္အျမံဳေလးေလ... ကၽြန္မ အဘိဓာန္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က အဲ့လုိေလ... ခုေတာ့ ကၽြန္မသိပ္တန္ဖုိးထားခဲ့ရတဲ့.. အိမ္ ေလးနဲ႕ အေဝးမွာ.. ေမေမ့ရင္ခြင္နဲ႕ ေဝးသထက္ ေဝးေဝး... ဟုိး... အေဝးၾကီးမွာ... ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း......

အိမ္ဆုိတာ...အမိုးအကာနဲ႕နားခိုရာဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မအိမ္လုိ႕မသတ္မွတ္ထားတဲ့ အိမ္ဆုိတဲ့ေနရာတခုမွာ ေနေနတယ္ေလ... ကၽြန္မ စက္ဆုပ္ရြံရွာခဲ့တဲ့ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ လူမဟုတ္ စက္ရုပ္မဟုတ္ေတြ စုစည္းထားရာ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာေပါ့...။ ကၽြန္မ အမုန္းဆံုးဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြ ေအးစက္စက ္ေနြးေထြးမႈေတြ ေကာက္က်စ္တဲ့ၾကင္နာမႈအတုေတြၾကားမွာ ငယ္ဆုိတာ ငယ္မဟုတ္ေတာ့သလုိပဲ..

ကၽြန္မမ်က္နာ ကၽြန္မနာမည္ၾကီးနဲ႕အသက္ရွင္ေနရေပမယ့္ကၽြန္မရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈအစစ္မွန္က ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္...။ မွန္ၾကည့္ရင္ေတာင္ အၾကည့္ေတြက သူစိမ္းဆန္ေနသလုိ အလန္႕တၾကားခံစားမိတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္ အျပံဳးေတြကို အရုိးသားဆံုးအျပံဳးတခုနဲ႕ ျပန္တုန္႕ျပန္နိုင္ဖုိ႕ခက္ခက္ခဲခဲၾကိဳးစားရင္း ဓာတ္ပံုေလး ထဲက အရုိးသားဆံုးအျပံဳးေတြကို ျပန္ကူးယူေနရတယ္ေလ...။ ငယ္ ဆုိတ့ဲ ေကာင္မေလး ကၽြန္မဘဝထဲက ထာဝရထြက္ခြာသြားမွာစုိးလို႔ပါ...။

ကၽြန္မသိပ္ခင္တဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလးက အားေပးတယ္...။ ေနာင္တခ်ိန္နီးရဖုိ႕ခနေဝးတယ္ပဲ သေဘာထားလုိက္ပါတဲ့... သူကေတာ့ အဲ့လုိပဲခံယူတယ္တဲ့...။ သူ႕ရဲ႕ အဲ့ဒီစိတ္ေတြ ကၽြန္မဆီမွာရွိေနခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႕ အားမလုိအားမရ ခ်က္ခ်င္းေတြးမိတယ္... ကၽြန္မဘာလုိ႕အဲ့လုိေတြးလုိ႕မရတာလဲ...။ သူေျပာဖူးသလုိ ကေလးဆန္ေနလုိ႕လား...။

 ဟုတ္မွာပါ.... ကၽြန္မက ေမ့အိမ္က ေမ့ကေလးေလးပဲ ထာဝရျဖစ္ေနခ်င္ခဲ့သူပဲေလ...။ ခုေတာ့ အျပံဳးတုေတြ အခ်စ္ေယာင္ေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ေပ်ာက္မသြားရေအာင္ ၾကိဳးစားေနရတာကိုုက အလုပ္ပိုတခုျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ....။ သူေျပာသလုိ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ျပန္နီးခြင့္ မရခင္... ကၽြန္မအစစ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲသူငယ္ခ်င္းရယ္....။ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြသတ္လုိ႕ ငယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလး ကၽြန္မဘဝထဲက ထြက္သြားခဲ့ရင္.......။

ဝမ္းနည္းမ်ိဳသိ္ပ္မႈေတြ၊ ထိန္းခ်ဳပ္သုိဝွက္မႈေတြ၊ တုိးတိတ္ငိုေၾကြးမႈေတြရဲ႕နိွပ္စက္မႈေတြေအာက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ခံနုိင္ရည္ေတြ ျပိဳလဲမသြားခင္.... အိမ္ ျပန္ခဲ့ပါရေစလား ေမေမရယ္...။

အမတ ငယ္

Saturday, February 23, 2013

ေမာင္ႏွမ အခ်စ္ (ရင္ကို စူးရွ ထိဝင္သြားသည့္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္)


ေမာင္ႏွမ အခ်စ္


က်မမွာ က်မထက္ သုံးႏွစ္ငယ္တဲ့ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ကြ်န္မဟာ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ အားလုံးလိုလိုမွာ ရွိၾကတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ထည္ကို ဝယ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မဟာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖ့ စားပြဲအံဆြဲထဲက ေငြ ျပာငါးဆယ္ကို ခိုးယူမိပါတယ္။

ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ေဖေဖက ေငြေပ်ာက္သြားတာကို သိပါတယ္။ ေဖေဖက ကြ်န္မကိုေရာ ေမာင္ေလးကိုပါ နံရံကို မွီၿပီး ဒူးေထာက္ေစပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ႀကိမ္လုံးကို ကိုင္ထားတယ္။

“ဘယ္သူ ပိုက္ဆံ ခုိးသလဲ”လို႔ သူက ေမးပါတယ္။

က်မေလ ၾကက္ေသေသသြားၿပီး စကားေျပာမထြက္ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘယ္သူကမွ အျပစ္ကို ဝန္မခံၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဘယ္သူမွ ဝန္မခံခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ရိုက္ရမွာေပါ့”လုိ႔ ေျပာၿပီး ႀကိမ္လုံးကို ေျမွာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။



ရုတ္တရက္ ေမာင္ေလးက ေဖေဖ့ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲဖမ္းလိုက္ၿပီး “ေဖေဖ၊ ပိုက္ဆံခိုးတာ သားပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ႀကိမ္လုံးရွည္ႀကီးဟာ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚကို တျဖန္းျဖန္း က်လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖဟာ အသက္ရွဴရပ္သြားေလာက္ေအာင္ ေမာင္ေလးကို ရိုက္တဲ့ အထိ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ ေက်ာက္တုံး ခုံေပၚ ထိုင္ၿပီး ေမာင္ေလးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္ပါတယ္။

“မင္းဟာ အခုပဲ ကိုယ့္အိမ္ကပစၥည္း ခိုးတတ္ေနၿပီ။ ေနာင္မွာ ဘယ္လို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြကို လုပ္လာႏိုင္ဦးမယ္ မသိဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ေသေအာင္ ရိုက္ပစ္သင့္တာပဲ။ မင္းဟာ အရွက္မရွိတဲ့ သူခိုးပဲ။”

အဲဒီညက ေမေမေရာ က်မပါ ေမာင္ေလးကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အရိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ မ်က္ရည္ တစ္စက္မက်ဘူး။ ညသန္းေခါင္မွာ က်မ ရုတ္တရက္ ေအာ္ငိုမိတယ္။ ေမာင္ေလးက က်မပါးစပ္ကို သူ႔လက္ေလးႏွင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီး
“အစ္မ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ အားလုံးက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီေလ”တဲ့။

က်မဟာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာကို ကိုယ္ ဝန္ခံႏိုင္တဲ့ သတၱိမရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခုထိ မုန္းေနတုန္းပါပဲ။ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ့ေပမဲ့ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္အပ်က္ တစ္ခုလို ရွိေနတုန္းပါပဲ။ က်မကို ကာကြယ္ခဲ့တုန္းက ေမာင္ေလးရဲ႕ ဖြင့္ထုတ္ဝန္ခံခဲ့တဲ့စကားကို ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေမာင္ေလးက အသက္ (၈)ႏွစ္၊ ကြ်န္မက အသက္ (၁၁)ႏွစ္ အရြယ္ ႏွစ္မွာေပါ့။ ေမာင္ေလး secondary school ေနာက္ဆုံးတက္ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက သူ upper secondary school မွာ ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မကေတာ့ ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ညက ေဖေဖဟာ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးၿပီး တစ္ဗူး ေသာက္ရင္း ၿခံထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတယ္။ ေဖေဖက “ဒို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးက ရလဒ္ ေကာင္းၾကတယ္။ တကယ္ကို ေကာင္းၾကတာကြာ”လုိ႔ ေမေမ့ကို ေျပာေနတာကို က်မ ၾကားရတယ္။ ေမေမက မ်က္ရည္သုတ္၊ သက္ျပင္းခ်ရင္း -
“အမွတ္ေကာင္းေတာ့ေရာ ဘာအသုံးက်မွာလဲ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွာလဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
အဲလို ေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္ေလးက ေျပးထြက္သြားၿပီး ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ေလ။
“ေဖေဖ … သား စာဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္ သင္ရၿပီးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”တဲ့။

ေဖေဖက သူ႔လက္ဝါးကို တစ္ခ်က္လႊဲၿပီး ေမာင္ေလးမ်က္ႏွာကို ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ စိတ္ဓာတ္အားနည္းရတာလဲတဲ့။ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းထားရလို႔ ေဖေဖ လမ္းထြက္ၿပီး ေတာင္းစားရလွ်င္ေတာင္ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိ ငါ ေက်ာင္းထားမယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ တစ္ရြာလုံးက အိမ္ေတြကို တံခါးလိုက္ေခါက္ၿပီး ေငြးေခ်းေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေရာင္ရမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို က်မလက္ေလးႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ညင္ညင္သာသာေလး ကိုင္စမ္းရင္း “ေမာင္ေလးရယ္ … ေယာက်္ားေလး ဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စာသင္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အစ္မတို႔ အခု ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ေမာင္ေလး လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ”လို႔ ေျပာမိတယ္။

အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ က်မဟာ တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ အာရုံမတက္ခင္မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး နဲနဲပါးပါးရယ္၊ ပဲသီးေျခာက္ေလး နဲနဲရယ္ကို ယူၿပီး ေမာင္ေလး အိမ္ကေန လစ္ထြက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။ က်မ အိပ္ရာဘက္ကို အသာေလးလာၿပီး ေခါင္းအုန္းေအာက္ စာတိုေလး ထားသြားခဲ့တယ္။ သူ႔စာေလးက
“အစ္မရယ္ … တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္ အလုပ္တစ္ခု သြားရွာၿပီး အစ္မဆီကို ေငြပို႔ေပးမယ္ေနာ္”တဲ့။ အိပ္ရာေပၚထိုင္ၿပီး စာေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံမထြက္ေတာ့တဲ့ အထိ က်မ ငိုခဲ့ရပါတယ္။

ေမာင္ေလးက အသက္ (၁၇)ႏွစ္ႏွစ္၊ က်မက (၂၀)ႏွစ္ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကေပါ့။ ေဖေဖ တစ္ရြာလုံးက ေခ်းငွါးထားတဲ့ ေငြရယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘိလပ္ေျမသယ္လုိ႔ ေမာင္ေလး ရထားတဲ့ ေငြေလးေတြႏွင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မ အခန္းမွာပဲ စာဖတ္ေနတုန္း အခန္းေဖာ္က လာၿပီး “အျပင္မွာ ရြာသားတစ္ေယာက္ မင္းကို ေစာင့္ေနတယ္”လို႔ ေျပာတယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘာလို႔ က်မကို လာရွာေနတာပါလိမ့္။ က်မ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ အေဝးကပဲ ေမာင္ေလးကို ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း အညစ္အေၾကးေတြ၊ အမႈန္ေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ သဲေတြ ကပ္ေနလို႔ေပါ့။

“ေမာင္ေလးရယ္ … အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖၚကို မင္းဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါလို႔ ဘာလို႔ မေျပာရတာလဲ”လုိ႔ က်မက ေမးေတာ့

သူက “က်ေနာ့ ပုံကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ က်ေနာ္ဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ ဆိုရင္ သူတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိ ထင္ကုန္မလဲ။ သူတို႔ေတြ အမကို မဟားၾကေပဘူးလား”လုိ႔ ၿပဳံးၿပံဳးေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာတယ္။

က်မဟာ အလြန္ စိတ္ထိခုိက္ရၿပီး က်မ မ်က္လုံးေတြမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ေမာင္ေလး ကိုယ္ေပၚက အညစ္အေၾကးေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြကို သုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႔ႀကီးႏွင့္ “တစ္ျခားလူေတြ ဘာေျပာေျပာ အစ္မ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ ဘာပုံပဲ ေပါက္ေနေပါက္ေန ကိစၥမရွိဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

သူက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန လိပ္ျပာပုံ ဆံညွပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ ဆံပင္ကို ညွပ္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕က မိန္းကေလး အားလုံးရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဒီဆံညွပ္ေလး ညွပ္ထားတာကို က်ေနာ္ ေတြ႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစ္မွမွာလည္း တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္လုိ႔ေလတဲ့။ က်မဟာ ေနာက္ကို ျပန္မဆုတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ငိုမိတယ္။

ေမာင္ေလး အသက္ (၂၀)၊ က်မ အသက္ (၂၃)ႏွစ္ အရြယ္ကေပါ့။ က်မရဲ႕ ရည္စားကုိ အိမ္ကို စၿပီးေခၚခဲ့တုန္းက ကြဲေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို ျပင္ထားတာကို က်မ သတိထားမိတယ္။ အိမ္ကိုလည္း သန္႔ရွင္းေနေအာင္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာထားတယ္။ က်မရည္စား ျပန္သြားေတာ့ ေမေမ့ ေရွ႕မွာ ကေလးမေလးလို ကရင္း ‘ေမေမရယ္ အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံစရာ မလိုပါဘူး’လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမေမက ၿပဳံးၿပီးေတာ့ “အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အေစာႀကီး သြားတာ သမီးရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ။ သူ႔လက္က ဒဏ္ရာကို သမီး မျမင္ဘူးလား။ ျပတင္းေပါက္ကို လဲတပ္ေနတုန္း သူ႔လက္ ထိသြားတာေလ” တဲ့။

က်မ ေမာင္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို သြားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း က်မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အပ္ေတြ စူးဝင္ခံရသလို ခံစားရတယ္။ ေမာင္ေလး ဒဏ္ရာကို လိမ္းေဆးလိမ္းေပးၿပီး ပတ္တီး စည္းေပးပါတယ္။ “နာလားဟင္”လို႔ သူ႔ကို ေမးေတာ့ “ဟင့္အင္း၊ မနာပါဘူး”တဲ့။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္မွာဆုိရင္ ေက်ာက္ခဲေတြက က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ေပၚ တစ္ခ်ိန္လုံးလိုလုိ က်ေနတယ္ေလ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာကေတာင္ အလုပ္မလုပ္ေအာင္ က်ေနာ့ကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ဝါက်ရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ သူက စကားကို ရပ္လိုက္တယ္။ က်မ ေမာင္ေလးကို ေက်ာေပးလိုက္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကို လိမ့္ဆင္းက်လာတယ္ေလ။

ေမာင္ေလး အသက္ (၂၃)ႏွစ္၊ က်မ အသက္ (၂၆)ႏွစ္မွာေပါ့။ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဟာ ၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္။ က်မ ခင္ပြန္းက က်မ မိဘေတြကို က်မတို႔ႏွင့္ လာၿပီး အတူေနဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက လာမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ရြာကထြက္လာလိုက္တာႏွင့္ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလု႔ိ ေျပာၾကတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း မိဘေတြႏွင့္ တစ္သေဘာထဲပါပဲ။ သူက “အမရယ္ … ေယာကၡမေတြကိုသာ ဂရုစိုက္ပါ။ က်ေနာ္က ရြာမွာ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္”တဲ့။

က်မ ခင္ပြန္းက သူ႔စက္ရုံမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႈး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေမာင္ေလးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ဌာနမွာ မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ ကမ္းလွမ္းတာကို လက္ခံဖို႔ က်မတို႔က ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ္းလွမ္းမႈကို ေမာင္ေလးက ျငင္းခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီအစား အစဆုံး ျပဳျပင္ေရးအလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပဲ ဇြတ္ေပေျပာေနခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးဟာ ေကဘယ္ႀကိဳးတစ္ခုကို ျပဳျပင္ရင္း ေလခါးထိပ္မွာ ေရာက္ေနတာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္လုိက္ခံရၿပီး သူ႔ကို ေဆးရုံကို ပို႔ရတယ္။ က်မႏွင့္ က်မ ခင္ပြန္းတုိ႔ ေဆးရုံကို လုိက္သြားၿပီး သူ႔ကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားတာကို ၾကည့္ရင္း

“မန္ေနဂ်ာ ခန္႔တာကို ဘာလုိ႔ ျငင္းလုိက္ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳး အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္ရဘူးေလ။ အခု ၾကည့္ပါလား။ ေမာင္ေလး ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ခံစားေနရတာေလ။ အစ္မတို႔ ေျပာတာကို ဘာလို႔ နားမေထာင္ရတာလဲ”လုိ႔ ညည္းျငဴေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေလးနက္တဲ့ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကာကြယ္ေျပာဆိုပါတယ္။ “ေယာက္ဖအတြက္ စဥ္းစားပါဦး။ သူက အခုမွ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္ကာစေလ။ က်ေနာ္က ပညာမတတ္ပဲ မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ေကာလဟလ စကားေတြ ျပန္႔ေနမလဲ”တဲ့။

က်မ ခင္ပြန္းရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ဒီလိုဆုိရင္ “အစ္မေၾကာင့္ ေမာင္ေလး ပညာမတတ္တာေလ”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ဘာလို႔ အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာရတာလဲ”လို႔ ေျပာၿပီး က်မလက္ကို ဆုပ္ထားတယ္။

အဲဒီႏွစ္က ေမာင္ေလးက အသက္ (၂၆)ႏွစ္၊ က်မက (၂၉)ႏွစ္ေပါ့။ ေမာင္ေလး ရြာက လယ္သူမေလးကို လက္ထပ္ေတာ့ သူ႔ အသက္ (၃၀) ရွိပါၿပီ။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ အခမ္းအနားမွဴးက “မင္း အေလးစားဆုံးႏွင့္ အခ်စ္ဆုံး တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူလဲ”လုိ႔ သူ႔ကို ေမးတယ္။ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ ယူမေနပဲ “ကြ်န္ေတာ့ အစ္မေပါ့ဗ်ာ”လို႔ သူက ေျဖလိုက္တယ္။ က်မ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ေျပာရင္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းက တစ္ျခားရြာ တစ္ရြာမွာေလ။ ေန႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ အမတို႔ဟာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ သြားရၿပီး အိမ္ျပန္ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လက္အိပ္တစ္စုံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မက သူရဲ႕ လက္အိပ္တစ္ဖက္ကို ေပးတယ္။ သူက တစ္ဖက္ပဲ ဝတ္ၿပီး အေဝးႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မဟာ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ တူကိုေတာင္ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို တုန္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အၿမဲတမ္း သူ႔အေပၚ ေကာင္းပါ့မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့ပါတယ္”တဲ့။

တစ္ခန္းလုံး လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြႏွင့္ ျပည့္လွ်ံသြားခဲ့တာေပါ့။ ဧည့္သည္အားလုံးက ကြ်န္မဘက္ကို အာရုံစိုက္လာပါတယ္။ က်မ စကားေျပာဖုိ႔ ခက္ခဲေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ “က်မ တစ္သက္လုံးမွာ ေက်းဇူးအတင္ရဆုံး တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္”လုိ႔ ေျပာၿပီး ဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အခါသမယမွာ လူအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်မပါးျပင္ေပၚကို စီးဆင္းလိမ့္က်ေနပါေတာ့တယ္။

ဘဝသင္ခန္းစာ
သင့္ဘဝမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သင္ ေမတၱာသက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ဂရုစိုက္ပါ။ သင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေလးက တကယ့္ ေသးေသးေလးလုိ႔ သင္ ထင္ခ်င္ထင္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာသူ အတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးလို႔လည္း အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ႏိုင္တာပါပဲဗ်ာ။
**********************

Bone Nyan
 ေအးခ်မ္းမြန္

Friday, February 22, 2013

ေဒါသကုိ ဘယ္လုိပယ္


ေဒါသကုိ ဘယ္လုိပယ္

တစ္ခါတစ္ေလ ေဒါသ ျဖစ္မိတဲ့အခါ ရင္ထဲက"ဒုတ္. ဒုတ္" ဒုတ္ ဒုတ္"နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။
 ေဒါသျဖစ္တာထက္ အိပ္မေပ်ာ္တာက ပုိေတာင္ စိတ္ဆင္းရဲရပါတယ္။ 
အဲဒီ အိပ္မေပ်ာ္တာ တစ္ခ်က္နဲ ့တင္ ေဒါသ မျဖစ္ခ်င္တာပါ။ မျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ ျဖစ္နရတုန္းပါ။ 
အနာဂါမ္ မျဖစ္ သေရြ႔ေတာ့   ေဒါသ ျဖစ္ေနရဦးမွာပါ။ 
ဒါေၾကာင့္ ေဒါသကုိ ဘယ္လုိ ပယ္ရမလဲ ဆုိတာကုိ သိပ္သိခ်င္တာပါ။ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေဒါသနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္မွာမ်က္ေမွာက္ေခတ္တကယ့္ျဖစ္စဥ္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ထည့္ေဟာ ထား ဖူးပါတယ္။ ေဟာစဥ္တရားေတာ္က ဒီလုိပါ။


*** တစ္ခါက … သုဓမၼ၀တီပုံႏွိပ္တုိက္ တုိက္အုပ္ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတဲ့ ဒကာႀကီးကမွတ္ဖြယ္ ၀တၳဳကေလး တစ္ခုကုိ ေျပာပါတယ္။ ဦးပန္းေမာင္ဆုိတာၾကားေကာင္းၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီဦးပန္းေမာင္က ေရဒီယုိထဲကေနျပီးေတာ့ "မျဖစ္စေလာက္တရားေတာ္" ေဟာမယ္ဆုိလုိ႔ "ဘာမ်ား ေဟာမွာပါလိမ့္မတုန္း" လုိ႔ဘုန္းႀကီးကနားေထာင္ေနတယ္။ သူ ေျပာပုံကမျဖစ္စေလာက္ကေလးနဲ႔လည္း ဒုကၡျဖစ္တတ္တယ္၊ မျဖစ္စေလာက္ကေလးပဲဆုိျပီးေတာ့မရုိမေသမလုပ္လုိက္ပါနဲ႔တဲ့။ ဒကာလူေရာ အဲဒီတုန္းက မၾကားလုိက္ဘူးလား၊ မၾကားဘူးတဲ့သူေတြကပဲ မ်ားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္စေလာက္ တရားေတာ္တဲ့၊ သူ ဥစၥာေကာင္း တယ္၊ အမည္ေပးပုံကေလးကိုက သိပ္ေကာင္းေနတယ္။
ျဖစ္ပုံကလည္း ဆန္းတယ္၊ ဘယ္လုိ လဲဆုိေတာ့ တစ္ခါက အင္မတန္ ရင္းရင္းႏွီးနွီးအတူေနၾကတဲ့ ဦးပဥၥင္းႏွစ္ပါး ရွိပါသတဲ့။ တစ္ပါးက ေရခ်ိဳးေနတယ္။ အဲဒီလုိ ေရခ်ိဳးေနတုန္းသူ့ဖိနပ္ကုိ တစ္ပါးက က်ီစယ္လုိတဲ့အေနနဲ႔ ၀ွက္ထားတယ္။ ဟုိေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေရးခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါဖိနပ္စီးမယ္လုိ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ ့သူဖိနပ္ကို မေတြ႔ရဘူး။မေတြ႔ရေတာ့ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းကလည္း သူ႔ဖိနပ္၀ွက္ထားမွန္းသိလုိ႔ ရယ္စရာအေနနဲ႔သူက ေျပာတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေျပာလုိက္တာပါပဲ။ "ေဟ့… ငါ့ဖိနပ္ကုိ ဘယ္ေခြးခ်ီသြားမွန္း မသိဘူး" လုိ႔ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဖိနပ္ ၀ွက္ထားတဲ့ ဦးပဥၥင္းက စိတ္နာလုိက္တာမေျပာပါနဲ႔ကြာ။ " ငါကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ ဆုိတယ္"လုိ႔ အေတြးေခါင္ျပီးေတာ ့ စိတ္နာလုိက္တာတဲ႔။
ဟုိ ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းကေတာ့ ေစတနာမပါပါဘူး၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္တာပါပဲ၊ စိတ္နာေလာက္ေအာင္လုိ႔ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဖိနပ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဒီလုိေျပာရမွာပဲ။ ဖိနပ္ေခြးခ်ီတယ္လုိ႔ ေျပာတာဟာေျပာရုိး ေျပာစဥ္ပဲ။ အေျပာခံရတဲ့ ဦးပဥၥင္းကေတာ ့"ငါကုိေခြးျဖစ္ေအာင္ေျပာရမလား" ဆုိျပီး စိတ္ဆုိးတာနဲ႔ အုတ္ခဲႀကီးနဲ႔ဖိနပ္ရွင္ ဦးပဥၥင္းရဲ႔ေခါင္းကိုထုလုိက္ တာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာသတဲ့။ ေအာင္မယ္ ေျပာတာကေတာ့ သူ့ဥစၥာမျဖစ္စေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့ဦးပဥၥင္းမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရတယ္။ အုတ္ခဲဲနဲ႔ ထူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈႀကီး ျဖစ္ရတယ္"။
၀မၼိကသုတ္တရားေတာ္ - ႏွာ၁၃၉၊၁၄၀၊၁၄၁။ *** 
စာေရးသူတုိ႔ မမီလုိက္တဲ့ တရားတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ျပန္ေဟာျပလုိ႔သိခြင့္ ရတာပါ။ ဇာတ္လမ္းေလးက စာကတစ္ဆင့္ ဖတ္ရရုံနဲ႔တင္ ၾကက္သီးထစရာပါ။ စိတ္သေဘာ မြန္ျမတ္မႈေလးေတြကေတာ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိ မထိန္းလုိက္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ မိသားျဖစ္သြားရတာပါ။
ဒါမ်ိဳးေလးေတြက လူေလာကမွလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေဒါသအေလ်ာက္ ရာဇ၀တ္သင့္ေနတဲ့ ေထာင္ထဲက သူေတြကုိ ေလာ့လာၾကည့္ရင္ ပင္ကုိယ္ဓာတ္ခံအားျဖင့္ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖ်က္ခနဲျဖစ္လုိက္တဲ့ ေဒါသကုိဖ်က္ခနဲမထိန္းလုိက္ႏုိင္ တဲ့အတြက္ ဖ်တ္ခနဲ ျပဳမိသြားၾကတာပါ။ သတိ၀င္တဲ့အခါမွာ အားလုံးက်ဴးလြန္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဒီလုိ က်ဴးလြန္မိလုိက္တာကုိ "ငါ ျပဳမိလုိက္တာမွ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါမလား" ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ မယုံပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အရာအားလုံးက ေနာက္က် သြားခဲ့ပါျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလာကျပစ္ ဓမၼျပစ္ေတြကုိ နင့္နင့္ ႀကီးခံစားသြား ရေတာ့တာပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္လည္း မေနာကံအဆင့္ ေလာက္မွာပဲ ျဖစ္ေနျပိး ၀စီကံ၊ ကာယကံကုိ ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ထိန္း ထားလုိက္ႏုိင္ရင္ အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးႀကီးနဲ့ ႀကုံရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

အနာဂါမ္ မျဖစ္သေရြေတာ့ ေဒါသကရွိေနဦိးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ဦးေတာ ့မေနာကံအဆင့္မွာပဲ ထိန္းထားလုိက္ႏ ုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မေနာကံအဆင့္မွာပဲ ျဖစ္ေနတာဆုိေတာ့သူတစ္ပါး မသိပါဘူး။ ဒီေတာ့ကုိယ့္ကုိလည္း သူတစ္ပါးက အထင္မေသးေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာမိလုိက္ရင္ ကုိယ္ေဒါသထြက္တာ လူသိသြားပါျပီ၊ ဒါဆုိ ကုိယ့္ကုိလည္း အထင္ေသးသြားပါျပီ။ ဦးဇင္ေလးႏွစ္ပါးရဲ႔ ျဖစ္စဥ္ကုိ အားလုံးၾကားဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ႏႈိုင္း ယွဥ္ ၾကည့္ ရေအာင္ပါ။ 
*** တစ္ခါတုန္းက ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ သစ္ပင္ခုတ္ပါတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္မွာ သားငယ္တစ္ဦိးနဲ႔ေနေနတဲ့နတ္သမီးက သူေနေနတဲ့ ဗိမာန္ကုိ မဖ်က္ဆီးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ ရဟန္းက စိတ္လက္မာန္ပါနဲ႔ ခုတ္ခ်လုိက္တာနတ္သမီးရဲ ႔ သားငယ္ေလးလက္ကုိ ထိခုိက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့နတ္သမီးက ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ျပီး ရဟန္းကုိ သတ္ပစ္မလုိ႔ ႀကံလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသကုိထိန္းသိမ္းျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္ျပပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက  

"ခ်စ္သမီး..ကုိယ့္ရဲ့ ေဒါသကုိ သိမ္းဆည္းႏုိင္ခဲ့တာသိပ္ေကာင္းတာပဲ။ တကယ္လုိ႔ ခ်စ္သမီးက အဲဒီအရဟန္းရဲ့အသက္ကုိအႏၱရယ္ျပဳလုိက္ရင္ ခ်စ္သမီးအတြက္ အကုသုိလ္ေတြတုိးပြားသြားလိမ့္မယ္"  လုိ႔ အားေပးနွစ္သိမ့္စကားေျပာလုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေက်ာင္းအနီးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာေနဖို႔ ေပးလုိက္ ပါတယ္။ 

ရဟန္းငယ္ေလးေကာ၊ နတ္သမီးေလးေကာေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းငယ္ေလးက ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိမထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ နတ္သမီးေလးက ကာယကံ နဲ့့၀စီကံကုိထိန္းလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဒါသျဖစ္တာခ်င္းအတူတူ ကာယကံနဲ႔ ၀စီကံကုိ ထိန္းႏိုင္ျခင္းနဲ႔ မထိန္းႏုိင္ျခင္းကြာသားပါတယ္။ ျဖစ္စဥ္ေလးက စကၠန္႔ပုိင္း ၊ မိနစ္ပုိင္း အတြင္းေလးပါ။ ကုိယ္က ဒီစကၠန္႔ပုိင္း၊ မိနစ္ပုိင္း တြင္းေလးကုိေကာင္းေကာင္း ထိန္းလုိက္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ မထိန္းလုိက္ႏုိင္ရင္ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ဆုိး က်ိဳးႀကီးကုိ ရလုိက္ေတာ့တာပါ။ 
ဒီေနရာမွာ နည္းယူဖုိ႔ေကာင္းတာက နတ္မီးသေလးရဲ့ အျပဳအမူပါ။ နတ္သမီးေလးက ျဖစ္လာတဲ့ေဒါသကုိထိန္းျပီးအားကုိးေလးစားရာျမတ္စြာဘုရားကုိသြားေလွ်ာက္တာပါ ။ သြားေလွ်ာက္တာ အမွားမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ 
ကုိယ္က ဒါေလးကုိ နည္းယူျပီး ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္ေလးစားရတဲ့တရား အသိအေတာ္အတန္ရွိတဲ့ ဆရာသမား၊မိဘမိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း တစ္ဦးဦးဆီ ေျပာျပလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ဆရာမိတ္ေဆြေတြရဲ့တရားစကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၾကားလုိက္ရရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသ က ေျပသြားတာမ်ားပါတယ္။
ဒါလည္း နည္းယူရမယ့္ ေဒါသေျဖနည္းတစ္ခုပါ။ 
 ေဒါသ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ကုိယ္တုိင္မဆုံးျဖတ္ဘဲ ကုိယ့္ထက္အသိဉာဏ္ အေတြ႔အႀကုံရွိတဲ့သူကုိ တုိင္ ပင္ျပီးမွ လုပ္တာက အေကာင္းဆုံးပါ။ ေဒါသျဖစ္ေနတုန္း ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ ဆုံျဖတ္ရင္ မွား တာမ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာျပိဆုိရင္ ကုိယ္ေလးစားရသူ တစ္ဦးဦးကုိ ရင္ဖြင့္ေျပာျပလုိက္ပါ။ ရင္ဖြင့္လုိက္ရင္ စိတ္ကေပါ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ 
တစ္ခု သတိထားရမွာက ကုိယ္တုိင္ပင္ နည္းခံတဲ့သူက တရားအသိ အားနည္းျပီး " ကုိယ့္ကုိ ဒီလုိ ေစာကားတာျငိမ္ခံမေနနဲ႔၊ ျပန္သာ ေဆာ္ပစ္လုိက္ပါလား၊ ငါဘာကူညိရမလဲ"  ဆုိျပီေျမွာက္ေပးတဲ့သူ မျဖစ္ဖုိ႔ောတ့ လုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ တရားအသိအားနည္းတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားသြားတုိင္ပင္မိရင္ကု ိယ္က မက်ဴးလြန္ခ်င္ဦးေတာ့သူေၾကာင့္ က်ဴးလြန္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ျဖစ္သြား ဦးမွာပါ။ 
လူသုံးမ်ိုးေတြ႔ရပါတယ္။ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ေနတဲ့သူရယ္၊
ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ့္ျဖစ္တဲ့ ေဒါသကုိ သိျပီး ရတဲ့နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ပယ္ပစ္တဲ့သူရယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ေနမွန္းမသိဘဲ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့သူ ရယ္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေဒါသမျဖစ္ေအင္ကုိ ေနတာပါ။ သူ့ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျပဳံးျပဳံးနဲ႔ပါ။ မ်က္နာကလည္း ၾကည္လင္ေနတာပါ။ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကၾကည္ေန၊ စိတ္ၾကည္ေနေတာ့ ရုပ္ ကပါ လုိက္ ၾကည္လင္ေနတာပါ။ 
တစ္ခ်ိဳ့က်ေတာ့ အလုိမရွိတဲ့အာရုံ တစ္ခုခုကုိေတြ႔ျပီး ေဒါသေတာ့ ျဖစ္လုိက္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနမွန္းကုိ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။ သိတာနဲ႔ ပယ္လုိ႔ရတဲ့ နည္း တစ္ခုခုနဲ႔ပယ္ပယ္ပစ္တာပါ။ ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္တဲ့ေဒါသက အၾကာႀကီး တည္ မေနေတာ့ပါဘူး။
တခိ်ဳ႔က်ေတာ့ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေပမယ့္ ျဖစ္မွန္းကုိ မသိေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ေဒါသကုိ ဆက္ကာဆက္ကာ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ မေနႏုိင္ေတာ့တဲ့ အဆုံး မေျပာသင့္တဲ့ စကားေတြေျပာခ်လုိက္မိေရာ။ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခ်လုိက္မိေရာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႀကီးမားတဲ့ ေလာကျပစ္၊ ဓမၼျပစ္ႀကီးေတြပါ က်ဴးလြန္မိသူ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ 

ဒီအေျခေနမ်ိဳး ေရာက္သြားရင္သိပ္ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတာပါ။ ကုိယ္က ပါရမီအားနည္းေသးလုိ႔ ပထမ အမ်ိဳးအစားမွာ မပါေသးရင္ေတာင္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားေတာ့ ပါေအာင္ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ေဒါသျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ကုိယ္ေဒါသျဖစ္ေနတာကုိ သိလုိက္ဖုိ႔ပါ။ 
ကုိယ္ေရွ႔မွာရွိတဲ့ ခြက္ ကေလးကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒါသေလးကုိ စိတ္ကေလးနဲ႔ ထုိင္ၾကည့္ေနဖုိ႔ပါ။ တတ္ႏုိင္သေရြ႔ေဒါသရဲ့ သေဘာေလးကုိ မိႏိုင္သမွ်မိေအာင္ ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။ ေဒါသေလးကဘယ္လုိေလးလဲ။ 

ဘယ္လုိေလးျဖစ္ေနတာလဲဆုိျပီး ေဒါသရဲ့သေဘာ ေလးကုိသိေနလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေဒါသျဖစ္ျဖစ္လာျပီဆုိရင္ ႏႈတ္ကလည္း ေျပာလုိက္ပါဦး။ "ကုိင္း… ေဒါသေရ ႀကိဳက္သေလာက္ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့မင္းကုိစုိက္ၾကည့္ေနမွာပဲ" လုိ႔ ေျပာျပီး ေဒါသကို ေသခ်ာသာစုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ရမွာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ 
စိိတ္နဲ႔ၾကည့္ ေနရမွာပါ။ ေရွ့မွာခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကုိ ေသခ်ာစုိက္ၾကည့္ေနရင္ ခြက္ကေလးရဲ့သေဘာေလးကုိသိရသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ေဒါသေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ၊ ဘယ္လုိသေဘာေလး ျဖစ္ေနတာလဲဆုိတာ သိေအာင္ၾကည့္ရမွာပါ။ 

သိစ ၾကည့္စမွာေတာ့ ေဒါသကေလးက ေပ်ာက္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သိပါ၊ သိပါ၊ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါမ်ားလာရင္ ေဒါသေလးက ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ လုိရင္းကေတာ့ ေဒါသျဖစ္လာရင္ ေဒါသကိုျပန္ၾကည့္ေနလုိက္ဖုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိ ေဒါသျဖစ္တာေလးကုိ သိလုိက္ တာဟာ အဆင့္ျမင့္ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္လုိက္ တာပါပဲ။ မဟာသတိပ႒ာန္သုတ္မွာ ေဒါသျဖစ္ရင္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိလုိက္ပါတဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက ရုိးရုိးေလးပဲ ျပထားတာပါ။ က်င့္စမွာေတာ့ ခက္ေနမွာပါ။ က်င့္ပါမ်ားသြားရင္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္ျပီးလြယ္သြားလိမ့္မယ္။ 
မခက္လွတဲ့က်င့္စဥ္ေလးကုိ လက္ေတြ႔က်င့္သုံးၾကည့္သင့္ပါတယ္။ က်င့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကလည္း "ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ ပူေဇာ္ေနတယ္၊ ငါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ့ ပူေဇာ္ေနတယ္" လုိ႔ ႏွလုံးသြင္းေနလုိက္ပါ။

 ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္ ေနတာဆုိေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့မ်က္ႏွာေတာ္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အားနာသြားျပီး ေဒါသကုိ ဆက္ျပီးမျဖစ္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကုိယ္က ျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈို္င္းမဲ့ ၾကည္ညိဳထားလုိ႔ပါ။ "ေဒါသ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ သိလုိက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲ႔ပူေဇာ္လုိက္"၊ "ေဒါ သျဖစ္လုိက္တာနဲ့ သိလုိက္ျပိး ျမတ္စြာဘုရားကုိ အက်င့္နဲံပူေဇာ္လုိက္" နဲ႔ ၾကာေလာေတာ့ ဒုတိယအမ်ိုးအစားထဲမွာ ပါသြားပါလိမ့္မယ္။ 

ဆက္လက္ျပီးက်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပထမ အမ်ိဳးအစားထဲမွာေတာင္ ပါသြားေတာ့မွာပါ။ အဲဒီလုိမွ မေပ်ာက္ရင္" ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္"လုိ႔ ထပ္ကာထပ္ကာ ဆုိေနလုိက္ပါ။ တကယ္လုိ႔ ေဒါသက အင္အားသိပ္ေကာင္းေနရင္လည္း "ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ငါ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္" လုိ႔ အသံကုိ ျမွင့္ျပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးသာ ေအာ္ဆုိေနလုိက္ပါ။ ရြတ္ဆုိရင္းနဲ႔အသိဉာဏ္ ၀င္လာတဲ့အခါေဒါသက ေလ်ာ့သြားတာ မ်ားပါတယ္။ 

အဓိကကေတာ့ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပုထုဇဥ္အေလွ်ာက္ ေဒါသကုိမပယ္ႏုိင္ေသး လုိ႔ေဒါသျဖစ္ေနရေသးေပမယ့္ ကုိယ္ကေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္စိတ္ရွိဖုိ႔ပါပဲ။ ပယ္ခ်င္စိတ္ကုိအေျခခံျပီးရြတ္ေနရင္ ေလ်ာ့ေလ်ာသြားတာမ်ားပါတယ္။ 
ေနာက္တစ္ခု သတိထားရမွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေဒါသ ျဖစ္ရ သူနဲ႔ဘာစကားမွ မေျပာမိေအာင္ရယ္ ဘာမွမလုပ္မိေအာင္ရယ္ အထူးသတိထားရပါမယ္။ ေဒါသထြက္ေနတု န္းေျပာလုိက္ ျပဳလုိက္ရင္ မွားသြားတာမ်ားလုိ႔ပါ။
စာထဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေဒါသျဖစ္ရသလဲလုိေတာ့ အနိ႒ာရုံနဲ႔ အေယာနိေသာမနသိကာရေၾကာင့္ပါတဲ့။ အနိ႒ာရုံဆုိတာ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အာရုံ ကုိယ္အလုိမရွိအပ္တဲ့ အာရုံပါ။ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အဆင္း အသံ အနံ႔ အရသာ အေတြ႔အထိ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အစား အစညာကုိယ္နွစ္သက္တဲ့ ပစၥည္း၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္ တဲ့လူ စသည္ စသည္ေတြေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္ရပါတယ္။ 
ေနာက္တစ္ခုက အေယာနိေသာမနသိကာရ နွစ္လုံးသြင္းမွားမူေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရ ပါတယ္။ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေၾကာင့္လည္း ေဒါသျဖစ္ရတာဆုိေတာ့ အနိ႒ာရုံေတြကုိမျမင္ေအာင္ မၾကားေအာင္ ၾကိဳေရွာင္ထားလုိက္ရင္လည္း ေဒါသကုိ ၾကိဳတားျပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။ စာမွာေတာ့ ေဒါသျဖစ္ရျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ အနိ႒ာရုံနဲ့ အေယာနိေသာမနသိ ကာရ ေၾကာင့္လုိ႔ဆုိေပမယ့္ အေယာနိေသာမနသိကာရအဓိကက်ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အနိ႒ာရုံနဲ့ေတြ႔ဦးေတာ့ ေယာနေသာမနသိကာရနဲ ့
 ႏွစ္လုံးသြင္းလုိက္၇င္ ေဒါသမျဖစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ 
ေဒါသကုိ ပယ္ခ်င္တဲ့သူက ဒီစာမွတ္ခ်က္ကေလးကုိ ေသခ်ာအာရုံျပဳထားရမွာပါ။ ႀကုံလာတဲ့ အာရုံတုိင္းကုိ ေယာနိေသာ မနသိကာရနဲ႔ နွလုံးသြင္းထားလုိက္၇င္ ေဒါသျဖစ္ႏုိင္စရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာထဲမွာ ထပ္ျပထားတာကေတာ့ အနိ႒ာရုံကုိ တားလုိ႔မရပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္္နဲ႔ ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံကေတာ့ အေရွ့ အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ၀ဲ ယာကေန ေပၚခ်င္သလုိ ေပၚေပၚေနမွာပါ။ ဘယ္လုိမွ တားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 
ေယာနေသာမနသိကာရကုိ လက္ကုိင္ထားႏုိင္မွ ကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေဒါသက မျဖစ္ မွာပါ။ 
ဒီေတာ့ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့အာရုံကုိ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ႏွလုံးသြင္းတဲ့အေလ့ေလးကုိထပ္ကာထပ္ကာ ေလ့က်င့္ထုံထားႏုိင္ရပါမယ္။ ေလ့က်င့္စမွာေတာ့ ရခ်င္မွရမွာပါ။ ေလ့က်င့္ပါ မ်ားလာရင္ေတာ့ အတုိင္းအတာ
တစ္ခုအထိေတာ့ ရင့္က်က္သြား ေတာ့မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့ အနိ႒ာရုံေတြ႔လုိက္တာနဲ ့ "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" "ငါ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ ေနမယ္" လုိ႔ ငါးခါေျခာက္ခါေလာက္ ဆင္ျခင္ပစ္ လုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈကုိ ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ ဆင္ျခင္ပါမ်ားရင္ အဲဒီဆင္ျခင္မႈကပဲ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ ကူညီသြားပါလိမ့္မယ္။
ဇာတ္၀တၳဳေတြထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္းနဲ႔ သံေ၀ဂျဖစ္၊ အဲဒီသံေ၀ဂကုိပဲ အေျခခံျပီး ၀ိပႆနာ ဆက္ကူးသြားတာတရားထူး တရားျမတ္ရဖုိ႔အထိေတာင္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္တာပါ။ ဒီေတာ့ ရတာ မရတာထား၊
 ဆင္ျခင္ စရာရွိတာတင္းတင္းသာ ဆင္ျခင္ေနလုိက္ပါ။ ဆင္ျခင္မႈရဲ့ အက်ိဳးကုိေတာ့ခံစား ရပါလိမ့္မယ္။ ေဒါသပယ္နည္းေတြကေတာ့ စာထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ နွလုံးသြင္းျပီး ပယ္တာရယ္၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ ပယ္တာရယ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။ 
ကဲ… စာဖတ္သူ၊ ေဒါသျဖစ္လာတဲ့အခါ "ကဲ… ေဒါသ ၊ မင္းႀကိဳက္သေလာက္ ျဖစ္စမ္း၊ ငါကေတာ့ မင္းကုိေသခ်ာထုိင္ေၾကည့္ေနမွာပဲ" ဆုိျပီး ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသကေလးကုိ စုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ပါ။ ၾကည့္ပါ ၾကည့္ပါမ်ားလာရင္တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ
 ေဒါသနည္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ 
http://shwephyulay.blogspot.in/တြင္လည္းဖတ္ရွ ုနုိင္ပါသည္။