မုဒိတာ လမင္း
ၾကယ္ေတြလေတြကုိ
ေငးၾကည့္မိဖုိ႔ ေမ့ေနခဲ့တာ ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒီည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ
ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္ ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ေကာင္းကင္းမွာ လႏွစ္စင္းသဏၭာန္
ေတြ႔ရမယ္ဆုိလုိ႔ အခန္းထဲကထြက္ကာ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
သူတုိ႔ေျပာသလုိ လႏွစ္စင္းလုိေတာ့ မေတြ႔ရပါဘူး။ ေအာက္မွာလည္း အလင္းေရာင္က
ရွိေန၊ ေနာက္ၿပီး ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ကုိယ္ငယ္ငယ္ ကုိယ့္ေမြးရပ္ေျမက
ေကာင္းကင္မွာလုိ ၾကယ္တာရာ ေတြက မစုံလင္ေလေတာ့ တခုခု လုိေနသလုိ ခံစားမိတယ္။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၾကယ္ေတြလေတြအေၾကာင္း တခုတ္တရ ေျပာျပတတ္တဲ့ အသံတစ္သံ
ေပ်ာက္ေနသလုိျဖစ္ေနလုိ႔ လစ္ဟာေနသလုိ ထင္မိတယ္။
(၁)
ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကေဝည
ေမေမ့ ... ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ ...
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကိုေတာင္ပံနဲ႔ တဖ်န္းဖ်န္း႐ုိက္ၾကတယ္ ... ။
ေလာကအတုမွာ ... လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္းကိုယ္ထမ္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု ... ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ ... ။
ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြက ေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကို ေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ ... ။
ၾကယ္တာရာေတြ စူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ကေဝည
ေမေမ့ ... ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ ...
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာ လူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကိုေတာင္ပံနဲ႔ တဖ်န္းဖ်န္း႐ုိက္ၾကတယ္ ... ။
ေလာကအတုမွာ ... လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္းကိုယ္ထမ္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ ...
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု ... ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ ... ။
ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြက ေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကို ေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ ... ။
(တာရာမင္းေဝရဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း-မွ။ www. planet.com ကေန ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)
ၾကယ္ေတြလေတြအေၾကာင္းကုိ
ကဗ်ာဖြဲ႕သူေတြက ဖြဲ႔ၾကတယ္။ သီခ်င္းသီသူေတြကလည္း သီၾကတယ္။
နကၡတ္တာရာေတြအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားသူေတြကလည္း သူတုိ႔အျမင္နဲ႔သူတုိ႔
နကၡတ္ဆုိင္ရာ အဓိပၸါယ္ အမ်ိဳး မ်ိဳးဖြင့္ၾကတယ္။ ေဗဒင္ဆရာေတြကလည္း
ၿဂိဳဟ္ေတြ နကၡတ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး နာမည္ေရြးတာေတာင္မွပဲ
ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ ေမြးတယ္။ ဘာနကၡတ္နဲ႔ယွဥ္တယ္ရယ္လုိ႔ လေတြၾကယ္ေတြနဲ႔
မလြတ္ႏိုင္စြာ အမည္ေပးၾက၊ ေရြးတတ္ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝအတြက္ ၾကယ္လေတြက
ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ပါဝင္ပတ္သက္မႈရွိတယ္၊ လႊမ္းမုိးခ်ယ္လွယ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ
တိတိက်က် မသိေပမယ့္ လူသား ေတြၾကားမွာ ၾကယ္တာရာေတြက
ေတာ္ေတာ္ေနရာယူထားတာကုိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာကုိ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ကုိယ့္ဘဝမွာလည္း
ၾကယ္တာရာေတြ၊လေတြက ေတာ္ေတာ္အေရးပါတဲ့ေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ ၾကယ္ေတြလေတြ က
တခါခါမွာ ကုိယ့္ဘဝ အေမွာင္ညမ်ားအတြက္ လမ္းျပေတြျဖစ္သလုိ၊ တခါခါမွာေတာ့လည္း
ကုိယ့္စိတ္ကုိ လွပစြာထားတတ္ေအာင္ ခ်ယ္သတတ္တဲ့
ပန္းခ်ီဆရာေတြျဖစ္ေနတတ္တယ္လုိ႔လည္း ခုိင္ခုိင္မာမာ ယုံၾကည္ မိျပန္တယ္။
ေဟာဟုိၾကယ္တန္းက ေမာင္ရင္ဆုိင္းထမ္း၊ ဟုိၾကယ္စုကေတာ့ ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္၊ ဟုိး
ေျမာက္ ဖက္ဆီက အေတာက္ပဆုံးၾကယ္ႀကီးကေတာ့ ဓူဝံၾကယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။
ဟုိမွာျမင္ရတယ္ မဟုတ္လား။ ဘဲပုံ ၾကယ္၊ ေဟာဟုိဖက္မွာေတာ့ လိပ္တစ္ေကာင္။
ေကာင္းကင္တခြင္
ေတာက္ပစြာလင္းလက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြကုိ လက္ညွိဳးထုိးလုိ႔ ၾကယ္ေတြအေၾကာင္း
ေျပာျပ တတ္တဲ့ အဖြားဟာ ခုေနခါမွာ ၾကယ္တစ္လုံးလုံးဆီမွာမ်ား
ေရာက္ေနေလမလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ၾကယ္ေတြလေတြသာ ဒီကမၻာမွာ
မရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ ကုိယ္ဟာ လွပစြာ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္လာ မယ္
မဟုတ္ပါဘူး။
လကုိေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လုိ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့၊
ဝတၴဳတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း မရုိးႏုိင္စြာ ဖတ္မဝတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လုိ
ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္းက ၾကည္ႏူး ဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ရာ ရင္မွာေပၚလာရျပန္တယ္။ ဒီညေကာင္းကင္မွာ
တကယ္ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက လႏွစ္စင္း မျဖစ္ခဲ့ ေပမယ့္ ရင္တြင္းမွာသာခဲ့တဲ့
လတစ္မင္းေၾကာင့္ တကယ့္ကုိ လႏွစ္စင္းျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ညပါ။
ပိန္းပိတ္ေအာင္
ေမွာင္လြန္းတဲ့ လမုိက္ညမ်ားမွာ ေကာင္းကင္ကို လက္ညွိဳးညႊန္လုိ႔ ငါ့ေျမး
ဟုိမွာၾကည့္စမ္း၊ ခု ျမင္ရတဲ့ၾကယ္ေတြရဲ့ အလင္းက လသာညမ်ားမွာ ျမင္ရတဲ့
ၾကယ္ေတြရဲ့ အလင္းထက္ ပုိလင္းတယ္ မဟုတ္ လား။ ဒီလုိပဲေပါ့ေျမးရယ္။ တခါခါ
ကိုယ့္ဘဝမွာ အရာအားလုံး ပိန္းပိတ္ေအာင္ အေမွာင္က်ေနၿပီဆုိလ်င္ ကုိယ့္
မွာရွိတဲ့ အလင္းေရာင္က ပုိေတာက္ပလာတတ္တာ။ ငါ့ေျမးႀကီးလာရင္လည္း ဘဝမွာ
ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးလည္း ရွိလာႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္
ငါ့ေျမးမွာရွိတဲ့ အစြမ္းအစကုိ ထုတ္ျပခြင့္ရတာပဲလုိ႔ ေတြးၿပီး အေမွာင္ဘဝကုိ
ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆုိင္ရမယ္လုိ႔ အဖြားက ေျပာတတ္တယ္။ ဒီလုိေျပာခ်ိန္မ်ားမွာ
အေမွာင္ၾကားက ေတာက္ပေနတတ္တဲ့ အဖြားရဲ့မ်က္လုံးေရာင္ဟာ
ေကာင္းကင္မွာျမင္ရတဲ့ အေတာက္ပဆုံးၾကယ္ရဲ့အလင္းထက္ ပုိၿပီးလင္းလက္ေနသလုိ
ထင္မိတယ္။ အဲဒီအလင္းက ကုိယ့္ကုိခြန္အားေတြေပးသလုိလည္း ခံစားခဲ့မိတယ္။
ကုိယ့္အရြယ္
ေတာ္ေတာ္ေလးရလာတဲ့အထိ အေမွာင္ညေတြကုိေတြ႔ရလုိ႔
အလင္းမဲ့ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ အဖြားေျပာတဲ့
ၾကယ္ရဲ့အလင္းေရာင္အေၾကာင္းကုိ သတိရမိတတ္တယ္။ သတိရမိတုိင္းလည္း ေကာင္းကင္
တခြင္ကုိေမာ့ၾကည့္လုုိ႔ အေတာက္ပဆုံး ၾကယ္တစ္လုံးကုိ ရွာေနမိတတ္တယ္။
ဒီအေတာက္ပဆုံး ၾကယ္တစ္ လုံးဆီမွာ အဖြားရဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံမ်ား
ေတြ႔ႏုိင္ေလမလားလုိ႔ ထင္ေနမိတာကုိလည္း ကုိယ္ဝန္ခံရမွာပါ။
ခုေတာ့လည္း
ထာဝရ အလင္းမမဲ့တဲ့ အရပ္မွာ ေနေနခဲ့တာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာလာခဲ့ၿပီမုိ႔
အေမွာင္ညဆုိတာကုိ ေတာင္မွ သတိမထားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘဝရဲ့
အခက္အခဲတစ္ခုခုနဲ႔ ေတြ႔ေလတုိင္းေတာ့ ၾကယ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာတတ္တဲ့
အဖြားရဲ့စကားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိတတ္ပါတယ္။ ဒီညမွာလည္း ေကာင္းကင္ က
အေတာက္ပဆုံးၾကယ္တစ္လုံးကုိ ရွာေဖြေနျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပာျပေနဖုိ႔
လုိမယ္မဟုတ္ပါဘူးေလ။
လမုိက္ညမ်ားမွာ
ၾကယ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတတ္တဲ့အဖြားက လသာညမ်ားမွာဆုိရင္ျဖင့္ လအေၾကာင္းကုိ
တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေျပာတတ္ျပန္တယ္။ ေရႊလမွာ ယုန္ဝပ္လုိ႔၊ ဆန္ဖြတ္သည့္ အဖုိးအုိ၊
ေဟာၾကည္႔ပါဆို၊ ဆုိသာဆုိ ပုိမုိသည့္ စကား၊ ကေလးငယ္ အငိုတိတ္ေအင္၊
အရိပ္ေယာင္ျပတယ္၊ ဖုိးလနတ္သား-ဆုိတဲ့ ကေလးကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ အဖြားႏႈတ္က
ရြတ္ဆုိတာကုိ မၾကာမၾကာ ၾကားရတတ္တယ္။ လသာညမ်ားမွာ သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔
ေမာင္းေထာင္းဆန္ဖြတ္ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အညာေတာရြာဓေလ့မွာ
ဆန္ဖြတ္သည့္အဖုိးအုိဆုိတဲ့ ဒီကေလး ကဗ်ာ ေလးဟာ
ပုိမုိအဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေနေလသလားေတာ့ မဆုိႏုိင္ဘူးေပါ့။
လျပည့္ညမ်ားမွာ
ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လကုိ ၾကည့္လုိ႔-ေျမးဟုိမွာၾကည့္၊ အဖုိးအုိက
ေမာင္းေထာင္းေနတာ၊ အမယ္ႀကီး(အဖြားအုိ)က ေရွ႔မွာဆန္ျပာလုိ႔။ ေတြ႔ တယ္
မဟုတ္လား၊ ညိဳဒုတ္(ေခြး)ႀကီးကလည္း အဖြားအုိေဘးမွာ
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္လုိ႔ဆုိၿပီး ယုန္ဝပ္လရဲ့ ဆန္ဖြတ္ည ပုံျပင္အလွကုိ
မရုိးႏုိင္စြာ ရွင္းျပတတ္တယ္။ လထဲမွာေတြ႔ရတဲ့ အမဲေရာင္အရိပ္က အဖြားေျပာျပ
ေတာ့လည္း တကယ့္ကုိမွ ဆန္ဖြတ္ ဆန္ျပာသူေတြ၊ ညိဳဒုတ္ေတြ ျဖစ္လုိ႔။ ကေလးဘဝရဲ့
ၾကယ္လပုံျပင္ေတြဟာ ျပန္လည္သတိရေလတုိင္း တကယ့္ကုိမွ လြမ္းေမာဖြယ္
အျပည့္နဲ႔ပါ။
လအေၾကာင္းေျပာျပတတ္တဲ့
အဖြားစကားထဲမွာ အထူးသတိရေနမိတတ္ကေတာ့ လရဲ့မုဒိတာ စိတ္ထားကုိပါ။
သက္မဲ့လရဲ့ မုဒိတာစိတ္ထား ဆုိတာကုိ ဆန္းေနမလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဖြားေျပာတတ္တဲ့ လရဲ့ မုဒိတာစိတ္ထားကုိေတာ့ ကေလးငယ္ငယ္ အရြယ္ကတည္းကစလုိ႔
ကုိယ္ကေတာ့ႏွစ္သက္သေဘာက်ေနမိ တယ္။
တိမ္တုိက္ေတြ
သူ႔ကုိဖုံးအုပ္လာရင္လည္း 'လ က' စိတ္မဆုိးတတ္ဘူး။ သူကေတာ့ လူူေကာင္းပဲ၊
သူ႔အတြက္ပဲ အလင္းေရာင္ေပးမယ္၊ သူကေတာ့ လူဆုိးမုိ႔ အလင္းေရာင္ မေပးဘူးလုိ႔
ခြဲျခားတတ္တဲ့ စိတ္ထား လမင္းမွာ မရွိ ဘူး။ သူက ရွင္ဘုရင္ႀကီးမုိ႔၊
သူကေတာ့ သူေတာင္းစားမုိ႔ဆုိၿပီး သူ႔အလင္းကုိ ပုိပုိလုိလုိ မျဖစ္ေစဘူး။
ေနာက္ၿပီး သူ႔အလင္းက ဘယ္သူ႔ကုိမွ မပူေလာင္ေစဘူးေလ။ ကုိယ္ေပးႏုိင္တဲ့
တစ္စုံတစ္ရာဟာ အျခားသူေတြအတြက္ အပူ မျဖစ္ေစဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးတယ္။ လမင္းက
ပုိးစုန္းၾကဴရဲ့ အလင္းေလးပဲဆုိၿပီး ပ်က္ရယ္မျပဳသလုိ ေနမင္း
ႀကီးရဲ့အလင္းပဲဆုိၿပီးလည္း မနာလုိမရွဳဆိတ္ မရွိဘူး။ ေန႔အခ်ိန္
ေနမင္းႀကီးထြက္လာေတာ့ သူက အသာအယာ သူ႔အလင္းကုိ ရုပ္သိမ္းေပးလုိက္တာပဲ။
လမင္းႀကီးက တကယ့္ကုိမွ မုဒိတာႀကီးတယ္ေလ။ သူထက္သာတဲ့
အလင္းေတြေရာက္လာေတာ့လည္း လမင္းႀကီးက မနာလုိျဖစ္မေနဘူး။ သူတုိ႔ကုိ
လင္းခြင့္ေပးလုိက္တာပဲ။
ေနာက္ၿပီး
လမင္းႀကီးကုိ ၾကည့္ပါလား။ အၿမဲၿပဳံးေနတယ္ေလ။ ငါ့ေျမးလည္း
လမင္းလုိစိတ္ထားနဲ႔ အၿမဲတမ္းၿပဳံး ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။
ငါ့ေျမးေၾကာင့္ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကုိမွ မပူေလာင္ေစရဘူး။ ေနာက္ၿပီး
လမင္းႀကီးလုိပဲ ငါ့ေျမးလည္း ဟုိလူ႔ကုိသာေစ၊ ဒီလူ႔ကုိနာေစဆုိတဲ့
စိတ္ထားမ်ိဳး မရွိေစရဘူး။ လကြယ္ညမ်ားမွာ အခြင့္မရလုိ႔ မသာရတာကုိ
စိတ္ညစ္မေနပဲ အခြင့္ရတဲ့ လသာညမ်ားမွာ လမင္းႀကီးက အစြမ္းကုန္ ထိန္ထိန္သာ
တာပဲေလ။ ဒါဟာ လရဲ့အလွပဲေပါ့ ေျမးရယ္။ ေျမးလဲ လမင္းႀကီးလုိ ေအးျမျခင္းေတြ၊
အလင္းေတြကုိ အမ်ားႀကီး ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္-ရယ္လုိ႔ ဘဝနဲ႔လကုိ
ယွဥ္္တြဲျပကာ ေျပာတတ္တဲ့ အဖြားစကားသံေတြကုိ နားထဲ မွာ ထင္ထင္ရွားရွား
ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ကုိသိလုိ႔မ်ား လမင္းကတဆင့္ အဖြားက ခုလုိ
စကားဆုိေလသလားလုိ႔လည္း ေတြးမိလုိက္ေသးတယ္။
ေအးျမျခင္းေတြ၊
ညီမွ်ျခင္းေတြ၊ အလင္းေတြေပးတတ္တဲ့ လမင္းအေၾကာင္းနဲ႔အတူ
"မုဒိတာလမင္း"ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးက ကုိယ့္ႏွစ္လုံးသားကတဆင့္
ႏႈတ္ဖ်ားကုိေရာက္လာတယ္။ အျခားဘယ္အရာေတြကုိမွ ပုိင္ ဆုိင္ဖုိ႔ လုိလုိလားလား
မရွိတတ္ေပမယ့္ မနာလုိဝန္တုိျခင္းကင္းတဲ့ စိတ္ထားေကာင္းတစ္ခုကုိ
ပုိင္ဆုိင္တဲ့ လူသားတစ္ဦးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့
အဖြားေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလုိ လမင္းႀကီးလုိ အလင္းေတြ ေအးျမျခင္းေတြကုိ အမ်ားႀကီး
မေပးႏုိင္သည့္တုိင္ ကုိယ္ဟာ လူသားေတြအတြက္ နဲနဲေလးျဖစ္ေစဦးေတာ့ ေအးျမတဲ့
အလင္းေရာင္ ေပးသူတစ္ေယာက္လည္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ေနမိတယ္။ ။
(မုုဒိတာလမင္း)
ဇူလိုုင္ ၇၊ ၂၀၁၁
