Thursday, March 31, 2011

ကံဳရမဲ့သင့္ၾကမၼာ

ၾကံဳရမဲ့သင့္ၾကမၼာ

ဘဝေနနည္း သုတရွာမွီးသူဟာ ၾကားျမင္သုတႏွင့္ျပည့္စုံသူတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ေနရာကို ႀကီးစြာလုံ႔လျပဳၿပီး အေရာက္သြားရမယ္။ (ေဝဏႈဒါသ)

ကႆပျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ရဟန္း တစ္ပါးရွိဖူးတယ္။ ပကတိသေဘာအရ ဓုတင္အက်င့္ေတြကိုက်င့္၊ ဝိနည္းေလးစားၿပီး သီလရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အျခား႐ြာက မေထရ္တစ္ပါး ၾကြလာတယ္။ ေနာက္ၾကြ မေထရ္ကုိ ေက်ာင္းဒကာက ဆြမ္းေကြၽး လႈိက္လွဲပ်ဴငါျပဳ တဲ့အခါ ဒီရဟန္း စဥ္းစားတယ္ 'အယံ ကုဋဳမၺိေကာ ပရိဘိေႏၷာ၊ သစာယံ ဘိကၡဳ ဣမသၼႎ ဝိဟာေရ ဝသိႆသတိ၊ န မံ ဧသ ကိသၼိဥၥိ ဂဏယိႆတိ = ငါ့ဒကာ ေတာ့ သူ႔ဖက္ကို ပါေနၿပီ။ ဒီကိုယ္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းမွာ ဆက္ေန ရင္ေတာ့ ဒိီဒကာ ငါ့ကို ထည့္ေတာင္တြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး'လို႔ စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ေရာက္ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ သူ႔ဒကာ ရင္းႏွီးမသြားေအာင္ အဆက္ျဖတ္ထားတယ္။ ဧည့္ကိုယ္ေတာ္ မၾကာခင္ ထြက္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔လဲ အကြက္ေခ်ာင္းေနတယ္။ ညေနမွာ ေက်ာင္းကို ဒကာ ေရာက္လာၿပီး အ႐ုဏ္ ဆြမ္းစားပင့္တယ္။ ဧည့္သည့္ကိုယ္ေတာ္ကို ေမးတဲ့အခါ 'ဒီဘုန္းႀကီးက အေစာႀကီး က်ိန္းတယ္။ သူက လူနဲ႔သိပ္ စကား မေျပာဘူး။ အခန္းထဲမွာ ဘာလုပ္ေနတယ္ မသိပါဘူး'လို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ဟန္နဲ႔ ကြယ္ရာမွာ သူ႔ဒကာကိုေျပာၿပီး

ေတြ႕ခြင့္မရေအာင္ လုပ္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔နံနက္ ေက်ာင္းဒကာအိမ္ကို အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားသြားတဲ့အခါ ဌာေန ရဟန္းဟာ ေနာက္ေရာက္မေထရ္ကို မႏႈိးဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး အိပ္ရာက ထသြားတယ္။ 'ဧည့္သည္ ကိုယ္ေတာ္ေကာ ဘုရား'လို႔ ဒကာက ေမးတဲ့အခါ 'ကိုယ့္ဒကာမိသားစုမို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရအုံးမယ္၊ ဒီကုိယ္ေတာ္ မေန႔က ခင္ဗ်ာ့အိမ္မွာ အစားေကာင္းေတြ စားလာလို႔ အိပ္ေနလိုက္တာ သိုးေနတာပဲ။ ဒီမနက္ ႏႈိးေတာင္မရဘူး၊ ဒါနဲ႔ ထားပစ္ခဲ့ရတယ္' လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ --ေနာက္ေရာက္ ဧည့္သည္မေထရ္ဟာ သာမန္မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ဓုတင္ေဆာင္ရဟႏၲာႀကီး။ သို႔တေစ အဲဒီအညတရ ရဟန္းက ခန္႔မွန္း ေျမာ္ျမင္ႏိုင္တဲ့ ပညာမရွိေတာ့ ဧည့္သည္ မေထရ္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို မသိရွာဘူး။ ဓုတင္ေဆာင္ပုဂၢဳိလ္ကိုပင္ မသိရေကာင္းလားလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ တကယ့္ ဓုတင္ေဆာင္ပုဂၢဳိလ္ဟာ မိမိရဲ႕အက်င့္ကို သူတစ္ပါး မသိေအာင္ေနတာကိုး။ အဲဒီလိုေနတာကို စာလို ဓုတဂၤအပၸိစၧာလို႔ ေခၚတယ္။ ဒီေဝါဟာရကို နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ အက်င့္ျမတ္ကိုမၾကြားဝါျခင္းလို႔ ဆိုႏိုင္အံ့ ထင္ပါရဲ႕။

ဓုတဂၤအပၸိစၧာကို သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့ က်မ္းဂန္လာျဖစ္ရပ္

ေတြက အတုယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သုသာန္ ဓုတင္ေဆာင္ မဟာကုမာရ မေထရ္ဟာ အႏွစ္ ၆ဝ သုသာန္မွာ ဓုတင္ေဆာက္တည္ခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ဘူးတဲ့။ 'သုသာန္မွာ ႏွစ္ ၆ဝ ၾကာ၊ မျပတ္မလပ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ငါ၊ ငါမွတစ္ပါး မည္သူမွ်မသိ၊ ၾသ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဓုတင္ေဆာင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး ျဖစ္ပါ၏' လို႔ က်မ္းဂန္မွာ စာတင္ ခံရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ထူးႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ သီဟိုဠ္ကြၽန္းက ေစတိယေတာင္မွာ ညီအစ္ကို ရဟန္း

ႏွစ္ပါး သီတင္းသုံးၾကသတဲ့။ တစ္ေန႔ ညီငယ္ျဖစ္သူက ဒါယကာ တစ္ေယာက္လာလႉတဲ့ ႀကံပိုင္းေလးကို ယူလာရင္း ေနာင္ေတာ္မေထရ္ကို သုံးေဆာင္ပါအုံးဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ 'ေနပေစေတာ့'လို႔ ေနာင္ေတာ္က ျငင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာင္ေတာ္မေထရ္ဟာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးလို႔ ခံတြင္းသုတ္သင္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီေတာ့ ညီေတာ္က 'ေနာင္ေတာ္ ဧကာသနိက္ (တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အၿပီးစားတဲ့) ဓုတင္ကို ေဆာက္တည္ေနပါသလားလို႔ ေမးတယ္။ ေနာင္ေတာ္က ခဏစဥ္းစားရင္း 'အင္း ႀကံပိုင္းကို စား

ၾကည့္ေသးတာေပါ့၊ ယူခဲ့ေလ'လို႔ ညီေတာ္ေျပာတဲ့ ဓုတင္ကို မိမိေဆာက္တည္ေနေၾကာင္း ညီေတာ္ကို မသိေစခ်င္တာနဲ႔ အႏွစ္ငါးဆယ္ ေဆာက္တည္ထားတဲ့ ဓုတင္အက်င့္ကို ဖ်က္ၿပီး စကားလႊဲေျပာလိုက္တယ္ (အံ-႒ ၁၊ ၅၉)။

သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ဟာ မိမိဓုတင္က်င့္ေနတာကို လူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ မိမိကိုၾကည္ၫိုေနတဲ့လူေတြ သိ

ေအာင္ လုပ္ျပေလ့မရွိပါဘူး။ အက်င့္ျမတ္ဆိုတာ မိမိ အတြက္ပဲ မဟုတ္လား။ မိမိကို အထင္ႀကီးေအာင္ သူ

တစ္ပါးကို အထင္ေသးေအာင္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဓုတင္ က်င့္ျပတာမ်ဳိးက အက်င့္စစ္မွမဟုတ္ဘဲ။ က်မ္းဂန္မွာ အဲဒီလိုလုပ္တာကို မာယာ(လွည့္ပတ္တာ) သာေဌယ် (ေကာက္က်စ္တာ)လို႔ ေခၚတယ္။ လူေရွ႕မွာ ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ မ်က္စိကိုမိွတ္ ဘုရားလိုေနျပၿပီး စိတ္ထဲက ဣႆာ(မနာလို) မစၧရိယ(ဝန္တို) လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးေပါ့။ ဒီပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးဟာ 'မုေဠႇသု လဘေတ လာဘံ = လူၿပိန္းေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္ ဘုန္းႀကီး လာဘ္႐ႊင္တယ္' ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္တဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္။ သီဟိုဠ္ေခတ္က ေသေသာက္ၾကဴး (အရက္သမား) တစ္ေယာက္ဟာ မေထရ္တစ္ပါးႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ဘုန္းႀကီးဝတ္တယ္။ မေထရ္ေနာက္ကလိုက္ရင္း ႐ြာတစ္႐ြာေရာက္ေတာ့ ဒကာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ သခၤမ္း ေက်ာင္းငယ္မွာ သီတင္းသုံးေနရစ္တယ္။ ပရိယတၱိ(ဗုဒၶ ေဟာၾကားတဲ့ က်မ္းဂန္စာေပ)ကို ေကာင္းစြာ မသင္ၾကားခဲ့

ရရွာတဲ့ ဒီေတာထြက္ (ဝုၯပဗၺဇိတ = အ႐ြယ္လြန္မွ ဘုန္ႀကီး ဝတ္လာသူ) ကိုယ္ေတာ္ဟာ သဒၶါတရား အားေကာင္းၿပီး အသိပညာနည္းတဲ့ ဒကာလင္မယား အထင္ႀကီးေအာင္ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒကာလင္မယားခမ်ာ ေတာထြက္ကို ၾကည္ညဳိၿပီး အမွားဆုံးမတာကို ခံယူမိတဲ့အတြက္ မင္းျပစ္ မင္းဒဏ္လဲသင့္ ေသလြန္တဲ့အခါလဲ ငရဲသို႔ေရာက္ရတယ္(သီဟဠဝတၴဳပကရဏ၊ ဓုလီပါပဝတၴဳ)။ ပညာမဲ့

ဘုန္းႀကီးရဲ႕ မာယာ သာေဌယ်ေၾကာင့္ ကိုးကြယ္သူတို႔ ဒုကၡေရာက္ရပုံကို စပ္မိလို႔ေျပာျပလုိက္တာပါ။

ဤျဖစ္ရပ္ပါ ေက်ာင္းဒကာက လူဆင္ (ဒါဆိုဒါပဲ၊ ဟိုဟာကို မလိုဘူးဆိုတဲ့လူ) ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေျမာ္အျမင္ရွိတယ္။ မိမိကုိယ္ေတာ္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္း ဆြမ္းျပဳစုတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဆြမ္းဟင္းလ်ာေတြကို ေကာင္းစြာ ျပင္ဆင္ၿပီး 'ဦးဇင္းဘုရား၊ ဧည့္ကိုယ္ေတာ္က ခရီးပန္းလာလုို႔

မႏိုးတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီဆြမ္းဟင္းေတြကို ထည့္ယူသြားၿပီး ေကြၽးပါဘုရား'လို႔ ဆရာကိုယ္ေတာ္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ကုိယ္ေတာ္ကလဲ ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ မျငင္းပါဘူး။ သပိတ္ ထဲထည့္ၿပီး ဧည့္သည္အတြက္ ဆြမ္းဟင္းေတြကို သယ္ယူခဲ့တယ္။ ျပႆနာက ဒီကစၿပီး ပိုႀကီးက်ယ္သြားခဲ့တာပဲ။ သယ္ယူလာရင္းနဲ႔ အညတရရဟန္း စဥ္းစားလိုက္ပုံ 'သေစ ေသာ ဘိကၡဳ ဣမံ ပါယာသံ ပိဝိႆတိ၊ ဂီဝါယံ ဂေဟတြာ နိကၠၯိယမာေနာပိ န ဂမိႆတိ = ဒီရဟန္းႀကီး ဒီလို အစားေကာင္းေကာင္းကို စားမိၿပီးရင္ ဒီေက်ာင္းက

ကန္ထုတ္ေတာင္ထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး' တဲ့။ ဒါနဲ႔ လူသူ မသိေအာင္ လက္စေဖ်ာက္တဲ့အေနႏွင့္ မီးေလာင္ေျမတစ္ေနရာမွာ က်င္းတူးၿပီး သပိတ္ထဲက ဆြမ္းေတြအားလုံး ေျမျမႇဳပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ ရဟန္းကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ ေစာေစာက ဣႆာ မစၧရိယစိတ္ မႊန္ေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ငါလုပ္ခဲ့တာကို သူသိလို႔ထြက္သြားတာ၊ ရဟႏၲာျဖစ္မွာပဲလို႔ မိမိ လုပ္ခဲ့တာအေပၚ ရင္ထုမနာျဖစ္တယ္။ 'ၾသ ငါဟာ တကယ့္ပညာရွင္ ရဟႏၲာပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ အတူတူေနခဲ့ရေပမဲ့ မိမိမပိုင္တဲ့ ေက်ာင္းစုတ္ကို ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္က မိမိထံကလုယူမွာကို ေၾကာက္လို႔ ရဟႏၲာကို ျပစ္မွားမိၿပီ'။

အေျမာ္အျမင္ရွိသူဟာ ပညာရွိပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခဏေလာက္ ေတြ႔လိုက္ရရင္ အသိပညာရယူဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟင္းအရသာကို လွ်ာက သိသလိုပဲ(နီတိက်မ္း)။ ရဟႏၲာကို ျပစ္မွားမိတဲ့ ဒီအညတရရဟန္းငယ္ဟာ ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ငရဲေရာက္ရတဲ့အျပင္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲမျပည့္စုံတဲ့ ဘဝမွာျဖစ္ရတယ္။ ေဂါတမဗုဒၶျမတ္စြာ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါ ေကာသလ တုိင္းက တံငါ႐ြာတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားလာတယ္။ ကံေခတဲ့ ကေလး။ ဒီကေလးရဲ႕ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဒီေက်း႐ြာ မီးေလာင္ ေရလႊမ္းတယ္။ မိခင္ဒုကၡေရာက္တယ္။ ဒါနဲ႔ေမြးၿပီးတဲ့အခါ မိခင္က လက္ထဲခြက္တစ္ခု ထည့္ေပးခဲ့ၿပီး စြန္႔ပစ္တယ္။ ထူးျခားခ်က္က ဒီသူငယ္က ဒီဘဝမွာ ရဟႏၲာျဖစ္မဲ့ ကုသုိလ္ထူးရွိေနတယ္။ ဒီလိုပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးက မည္

သည့္နည္းႏွင့္မွ် ရဟႏၲာမျဖစ္ဘဲ အသက္မေသႏိုင္ဘူးလို႔ က်မ္းဂန္မွာဆိုတယ္။ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ က်ီးကန္း ငွက္လို အမႈိက္ပုံထဲက အစားအစာကို ရွာစားေနခိုက္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕တယ္။

အရွင္ျမတ္က 'ေဟ့ ေကာင္ေလး၊ လာစမ္းပါအုံး' ဆိုေတာ့ ေရာက္လာၿပီး အရွင္ျမတ္ကို ရွိခိုးၿပီးထိုင္ေနတဲ့အခါ

အရွင္ျမတ္က ဇာတိရပ္႐ြာ မိဘေတြကို ေမးတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ျဖစ္ရပ္စုံေျပာတဲ့အခါ အရွင္ျမတ္က သနားက႐ုဏာျဖစ္ၿပီး 'ဒါျဖင့္ မင္း ကိုရင္ လုပ္မလား'လို႔ ေမးတယ္။ 'တပည့္ေတာ္လုိေကာင္ကို ဘယ္သူက သကၤန္း စည္းေပးမွာလဲဘုရား' ဆိုေတာ့ အရွင္ျမတ္ႀကီးက 'ငါစည္း ေပးမွာေပါ့' လို႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႕ ေက်ာင္းကို ေခၚသြားၿပီး ဆံပင္ရိတ္၊ ေရခ်ဳိးေပးၿပီး သကၤန္းစည္းေပးထားလိုက္တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္တဲ့အခါ ရဟန္းျပဳၿပီး ေလာသက တိႆမေထရ္ျဖစ္လာတယ္။ ဆြမ္းခံလို႔ မရဘူး။ လာဘ္လာဘ အလြန္နည္းပါးတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ဝိပႆနာတရား ပြားမ်ားရင္း ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။ ထူးျခားတာက ရဟႏၲာျဖစ္ေပမဲ့ ဆြမ္းခံလို႔မရဘူး။ ေန႔တိုင္း ဆြမ္းဝေအာင္မစားရတာရယ္၊ ေကာင္းေကာင္း မစားရတာရယ္ေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳမဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာတယ္။ ဘဝဆုံးမဲ့ေန႔မွာ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ အရွင္ေလာသကတိႆ ႏွင့္အတူ ဆြမ္းခံဝင္တယ္။ ဒီေန႔မွာအရွင္သာရိပုတၱရာလဲ သာဝတၴိၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ လက္အုပ္ခ်ီ

ကန္ေတာ့တာေတာင္ မခံရဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေလာသကကို ေက်ာင္းျပန္ခိုင္းၿပီး တစ္ပါး

တည္းဆြမ္းခံထြက္တယ္။ အရွင္သာရိပုတၱရာက မိမိကိုလႉလို႔ က်န္တဲ့ဆြမ္းဟင္းေတြကို အရွင္ေလာသကထံ သြားၿပီး လႉခိုင္းတယ္။ အရွင္ေလာသကထံ ဆြမ္းဟင္း ယူလာသူေတြ လမ္းမွာတင္ေမ့ၿပီး ကိုယ္ဟာကိုယ္ စားမိလိုက္လို႔ အရွင္ေလာသကဆီ မေရာက္ဘူး။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့

အရွင္ေလာသကကို ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ဘုဥ္းေပးရမွာေပါ့ဘုရား လို႔ဆိုတယ္။ ဆြမ္းမဘုဥ္းေပးရေသးမွန္း သိသျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာဟာ ေကာသလနန္းေတာ္သြားၿပီး စတုမဓု အလႉခံၿပီး သပိတ္ကို ကိုင္ေကြၽးမွသာ ဝေအာင္စားႏိုင္တယ္။ ဒီေန႔မွာပဲ အရွင္ေလာသက ပရိနိဗၺာန္စံတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ သၿဂႋဳဟ္စ်ာပနျပဳေပးၿပီး ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ေစတီတည္ထားပါသတဲ့ (ဇာ-႒ ၁၊ ၂၅၅)။

Ashin Kelasa

1651 E Manhatton Dr

Tempe, AZ 85282, USA

Wednesday, March 30, 2011

ဘ၀ရဲ့ အေျခခံ အခြင့္အေရး

ဘ၀ရဲ့ အေျခခံ အခြင့္အေရး

ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ဆိုတဲ့ အတိုင္း မိမိရဲ့ ေမြးေန႔ကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး စဥ္းစားမိသမ်ွ ကေလးကို ေမြးေန႔ပြဲ လာေရာက္ၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္မ်ားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဟာေျပာေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ စကားေလးေတြပါပဲ၊ သိပ္ေတာ့လဲ ေလးေလး နက္နက္ ႀကီးေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး၊ ပထမဆံုး ေပးျဖစ္ခဲ့ တာကေတာ့ အရင္ေျပာခဲ့ၿပီး ျဖစ္တဲ့ စကားရဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ ကေတာ့ သက္ရွိ အရိပ္ေတြ ဆိုတာ သူတို႔ေတြ သက္ရွိထင္ရွား မရွိေတာ့ ေပမယ့္လဲ သူတုိ ့ရဲ့အရိပ္ကို မဖ်က္သမွ် အရိပ္ေတြဟာ အနႏ​ၱတုိင္ေအာင္ မပ်က္ဘဲ အၿမဲေအးျမေစ ႏုိင္ေစစြမ္းရွိတယ္။ ....


သူတို ့ရဲ့ အရိပ္ကို ဖ်က္ဆီးမိရင္ေတာ့ သူတုိ ့အသက္ထင္ရွားရွိေနေပမယ့္ အရိပ္ေတြပ်က္ၿပီး အပူမိတတ္တယ္၊ သက္ရွိရိပ္ကို ဖ်က္ရာမွာ အဖ်က္ခံရတဲ့ အရိပ္ေတြပူသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖ်က္သူေတြ ပူၾကမွာ၊ ပူတယ္ဆုိတာေတာင္မွ ရိုးရိုးပူရုံသာမကဘူး ေလာင္ၿမိဳက္တတ္တယ္ဆိုတဲ ့အေၾကာင္းပါ။

ေမြးေန ့မွာ ဆက္ၿပီးေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ေမြးဖြားလာသူတိုင္းရဲ့ အေျခခံအခြင့္အေရးအေၾကာင္းပါပဲ။ အေျခခံ အခြင့္အေရးျပည့္၀ဖုိ ့ စဥ္းစားတဲ့အခါ အေျခခံတရားက ဘာေတြလဲဆိုတာကို စၿပီးစဥ္းစားမိပါတယ္။ အေျခခံ တရားေတြကို လုိက္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္တဲ့ အခါမွာ သုဂတိဘံုကို ေရာက္ေစတဲ့ အတိတ္ ကုသုိလ္ကံတရားနဲ ့ သာသနာေတာ္ကို ႀကံဳႀကိဳက္ေစတဲ့ ပါရမီ တရားေတြကစၿပီး တြက္ဆ စဥ္းစား ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူ ့အေျခခံတရားေတြထဲမွာ အတိတ္အေျခခံတရားျဖစ္တဲ့ ကုသုိလ္ကံမ်ိဳးေစ့နဲ ့ ပါရမီမ်ိဳးေစ့ဆုိတဲ့ တစ္စံုရယ္၊ အခုဘ၀မွာ လူျဖစ္ရျခင္း သာသနာေတာ္နဲ ့ ႀကံဳႀကိဳက္ရျခင္းဆုိတဲ့ အခြင့္ထူး အေျခခံတစ္စံုရယ္ကို သတိျပဳမိလာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းလိုလုိ ၾကားသိဖူးၾကတဲ့အတိုင္းပဲ သက္ရွိသတၱ၀ါတိုင္းမွာ ရုပ္တရား နာမ္တရားဆိုတဲ့ အေျခခံတရားႏွစ္ခု အေၾကာင္းပါ။ ဒီအေျခခံတရား ႏွစ္ခုတို ့မွာလဲ ရုပ္တရားမွာ ရုပ္ရဲ့ စြမ္းအားေတြရွိသလုိ နာမ္တရားမွာလဲ နာမ္ရဲ့စြမ္းအားေတြဆိုတာ ရွိပါတယ္။

ရုပ္ရဲ့ စြမ္းအားေတြဆိုတာကေတာ့ အဆင္း, အသံ, အနံ ့, အရသာ, အေတြ ့အထိဆိုတဲ့အျပင္ အာရုံေတြကို ယူေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ မ်က္ေစ့, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကိုယ္တုိ ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ နာမ္ရဲ့ စြမ္းအားေတြကေတာ့ သဒၶါ, ၀ီရိယ, သတိ, သမာဓိ, ပညာဆိုတဲ့ ဗလငါးပါး တုိ ့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္စြမ္းအားေတြဆိုတာ အျပင္ပအာရုံေတြနဲ ့ဆက္သြယ္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းအားေတြျဖစ္လို ့ သူတို ့လို ‘အျပင္အားေတြ’ လို ့လဲ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ နာမ္ရဲ့စြမ္းအားေတြကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ့ အတြင္းအက်ဆုံး ဟဒယႏွလုံးသားမွာ တည္မွီျဖစ္ေပၚတဲ့အားေတြျဖစ္လုိ ့ ‘ အတြင္းအား ’ လုိ ့ ဆိုရမွာေပါ့။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တရားဦးျဖစ္တဲ့ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္မွာ ေဟာေျပာခ်က္အရဆိုရင္ သာသနာပ ကာလသားလူေတြဟာ အတြင္းအားအေၾကာင္း သိသူရွားတယ္၊ အျပင္အားမ်ားကိုသာသိၾကၿပီး အျပင္အားေတြရဲ့ အခြင့္အေရးျပည့္၀ေရးကုိသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကတယ္။ အျပင္အားေတြက ဘ၀ရဲ့ လက္ဦးအိမ္ရွင္လုိျဖစ္တဲ့ တဏွာ ေလာဘနဲ ့ ေပါင္းမိၾကရာက မ်က္ေစ့အႀကိဳက္၊ နာအႀကိဳက္စတဲ့ အာရုံေတြကို ရွာေဖြခံစားၾကတယ္၊ အတိုင္းထက္အလြန္ ရယူပုိင္ဆုိင္ၾကဖုိ ့လဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကတယ္၊ ေလာကထဲမွာေတာ့ အဲဒီလုိ ခံစားစရာ အာရုံငါးပါးေတြကုိ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ထားတဲ့ ေရႊေငြေက်ာက္သံစတဲ့ ပစၥည္းသတၱဳေတြ မ်ားမ်ားပိုင္ဆုိင္ထားရတာကိုပဲ တကယ္ခ်မ္းသာ အစစ္ႀကီးလို ့မွတ္ထင္ၾကပါတယ္၊ ေလာကမွာ သတ္မွတ္ေခၚဆုိၾကတဲ့ ‘လူခ်မ္းသာေတြ’ ဆိုတာဟာ အဲဒီအာရုံငါးပါးေတြကို မ်ားမ်ားပိုင္ဆုိင္ၾကသူေတြကို ေခၚၾကတာပါပဲ။

အဓိက ျပႆနာကေတာ့ အျပင္အားေတြကိုသာ အသုံးမ်ားလာၾကတဲ့အခါ သဒၶါပညာစတဲ့ အတြင္းအားေတြဟာ လုံး၀ဆိတ္သုဥ္း ၾကေတာ့မေလာက္ နီးပါးအထိ ေလ်ာ့ပါးသြားၾကပါတယ္။ လူရဲ့ ပင္ကုိယ္မ်ိဳးေစ့ျဖစ္တဲ့ ကုသုိလ္တရားရဲ့ အျပစ္ကင္းျခင္း၊ ေကာင္းက်ိဳးေဆာင္ျခင္းဆိုတဲ့ အသိတရားေလာက္ေတာင္ ထားေဖာ္မရၾကေတာ့တဲ့ အထိကိုေလ်ာ့ပါးသြားၾကတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ‘ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ’ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ ့ကိုယ့္အတြက္ရေရးကိုသာ အဓိကထားလာၾကတဲ့အခါ ဒီကိေလသာ အပူရည္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္က်င့္တရားေတြလဲ ကိုယ္ေငြ ့တရားေတြျဖစ္သြားၾကၿပီး အေငြ ့နဲ ့အတူ လြင့္ပ်ယ္သြားၾကပါတယ္။ လူဆန္တဲ့ အသိတရားေတြလဲ အေငြ ့ပ်ံတဲ့အထဲ ပါသြားပါတယ္။

အသိမဲ့ေလ အမုိက္ႀကီးေလဆိုတဲ့ ဓမၼတာအတိုင္းပဲ အာရုံေတြ မ်ားမ်ား ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္ေရးအတြက္ လူအင္အားေတြ စုၾက၊ နယ္ေျမေတြ သူပုိင္ငါပုိင္ သိမ္းပုိက္ၾကနဲ ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အင္အားႀကီးသူေတြက အရာရာကို ပိုင္စုိးခ်ယ္လွယ္တဲ့ ပေဒသရာဇ္ ရွင္ဘုရင္ေတြဆိုတာအထိ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး အင္အားၿပိဳင္ပြဲေတြ နယ္ေျမလုယူ ခ်ဲ ့ထြင္မွဳေတြ အပါအ၀င္ ေသြးထြက္သံယုိ သတ္ျဖတ္ တိုက္ခုိက္ပြဲေတြအထိ အျပစ္ႀကီးေတြ က်ဴးလြန္္ၾကတာလဲရွိလာပါတယ္။

အာရုံငါးပါး ကာမဂုဏ္ တရားေတြဆိုတာကလဲ ‘ကာမငါးေထြ၊ ဆားငံေရသို ့၊ ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ၊ ေသာက္မေျပတည့္’ ဆိုတဲ့အတိုင္း ရေလလိုေလ ျဖစ္တတ္စၿမဲပဲ။ အတြင္းအား အသိနည္းတဲ့အတြက္ သတိမထားမိၾကတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ပိုင္ဆိုင္သူနဲ ့ပုိင္ဆိုင္စရာေတြဆိုတာ သခၤ ါရနယ္က ပစၥည္း၀တၱဳေတြ ခ်ည္းျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ ေသကြဲရွင္ကြဲ တစ္ကြဲကြဲနဲ ့ကြဲကြာရၿမဲ ခြဲခြာရၿမဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒါကို သတိမထား အသိမပြားႏုိင္တဲ့အတြက္ အစြဲနာၾကသူ တိုင္းဟာ ‘အစြဲနာ အခြာခက္’ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ သခၤါရဓမၼနိယာမ အတိုင္း ကြာက်သလုိ သက္ေသာင့္ သက္သာ မျဖစ္ၾကဘဲ ခြါခ်သလို က်င္နာခံခက္တဲ့ ဒုကၡႀကီးနဲ ့ေတြ ့ၿပီး ၀မ္းနည္းပူေဆြးမွဳေတြနဲ ့ပဲ တစ္ဘ၀ဇာတ္ကို ငိုျခင္းနဲ ့အဆံုးသတ္ၾကရတယ္။ ဒီလုိအာရုံငါးပါးကို အသိမဲ့သိမ္းပုိက္ခံစားရင္း ဘ၀ကို ငိုႀကီးခ်က္မနဲ ့ဇာတ္သိမ္းၾကရ သူေတြကို တရားဦး ေဒသနာေတာ္မွာ ‘ ကာမ သုခလိႅကာႏုေယာ= ကာမခ်မ္းသာ ခံစားမွဳ အစြန္းေရာက္သမားေတြ’ လုိ ့ မွတ္ခ်က္ခ်ေတာ္မွဳပါတယ္။

အစြဲနာသေလာက္ အခြာခက္ၿပီး က်င္နာခံခက္တဲ့ ဒုကၡေတြနဲ ့သာ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကရသူေတြရဲ့ ျဖစ္ရပ္ကုိ သံေ၀ဂပြားၿပီး သတိထားမိသူတခ်ိဳ ့လဲရွိလာျပန္တယ္။ သူတို ့သတိျပဳမိတာကေတာ့ အျပင္အားေတြကို အထိမ္းမဲ့ လႊတ္ေပးထားတဲ့အတြက္ အျပင္စြမ္းအားေတြနဲ ့ဘ၀ဦးပုိင္တဏွာတို ့ရဲ့ အလိုကိုလိုက္ရင္း အာရုံငါးပါးေတြကို အစားႀကီးၾက၊ အစြဲနာၾကလို ့ဒီလုိအက်ပ္ဆုိက္ၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္အားေတြကို လံုး၀ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွ ဒီဒုကၡႀကီးက လြတ္ေျမာက္မယ္၊ အာရုံေတြကို စြန္ ့ခြာရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ အာရုံကိုရွာေဖြခံစားေနၾကတဲ့ ၿမိဳ ့ရြာကို စြန္ ့လႊတ္ၿပီး ေတာနက္ရာ မွာေနၾကမယ္လို ့ဆံုးျဖတ္ခံယူၾကတဲ့ အုပ္စုအနည္းငယ္ပါ။

သူတို ့ဟာ လူ ့ေဘာင္ရပ္ရြာကို စြန္ ့ခြာၿပီး ေတာနက္ရာမွာ ေနထုိင္ၾကရင္း အျပင္အားမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ မ်က္ေစ့, နား, ႏွာတို ့ကို အျပင္းအထန္ ထိန္းခ်ဳပ္ညွင္းဆဲတဲ့ အက်င့္ကို က်င့္ၾကပါတယ္။ သူတုိ ့ဟာ ‘ဒုကၡနဲ ့ရင္းႏိုင္မွ သုခရမယ္’ လို ့ခံယူၾကသူမ်ားပီပီ အသက္ကိုထိန္းဖုိ ့အစားအစာကိုေတာင္ေတာထဲမွာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အသီးအရြက္ အေခါက္ေလာက္နဲ ့ပဲ မွ်တၾကပါတယ္။ ကာယကုိ ကာကြယ္ဖို ့အ၀တ္အစားကိုလဲ တခ်ိဳ ့က ဟီရိၾသတၱပၸကို လံုတယ္ဆုိရံု သစ္ရြက္သစ္ခြံတို ့နဲ ့ ကာကြယ္ထားၾကၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ေဖာ႒ဗၺာရုံ အၿခံဳအ၀တ္တို ့ကို လံုး၀စြန္ ့ပယ္ၾကတာပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ အာရုံခံစားလိုစိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာေသးတယ္ဆိုရင္လဲ ‘ပူရင္ မီးလွဳံ၊ ခ်မ္းရင္ ေရခ်ိဳး၊ နားရင္ ႀကိဳးခုန္၊ ေမာရင္ ဇယ္ခုပ္’ ဆိုတာေတြလုပ္ၿပီး ႏိုးၾကားေနခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးဖတ္ဖတ္ေမာခ်ိန္မွာ အနည္းငယ္သာ အိပ္စက္နားေနၿပီး က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သူတို ့သတိမထားတတ္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဘ၀ရဲ့ အေျခခံမွာ ရုပ္တရား, နာမ္တရား ႏွစ္ပါးရွိသလုိ ရုပ္စြမ္းအား နာမ္စြမ္းအား ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ရုပ္စြမ္းအားေတြကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္ ့သတ္ခ်က္မရွိ ခံစားသိမ္းပိုက္မွဳလြန္ကဲတဲ့အတြက္ စိုးရိမ္ပူေဆြးမွဳေတြနဲ ့ ဇာတ္သိမ္းရတာေတြကို သံေ၀ဂယူၿပီး ရုပ္စြမ္းအားေတြကို ခြ်င္းခ်က္မထား ကန္ ့သတ္ထိမ္းခ်ဳပ္ပစ္ဖို ့ႀကိဳးစားၾကတာပါ။

အမွန္ကေတာ့ ရုပ္ရဲ့ စြမ္းအားေတြကုိ အကန္ ့အသတ္ အထိန္းအခ်ဳပ္မရွိ လႊတ္ေပးထားတဲ့အတြက္ ရုပ္ပုိင္းဆိုင္ရာ အာရုံခံစားပိုင္ဆိုင္မွဳေတြ မ်ားျပားလာတဲ့အခါရုပ္အတြက္ ျပည့္စံုၾကြယ္၀သလို ထင္ရေပမယ့္ နာမ္မွာေတာ့ နာမ္ရဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားလို ့ေခၚႏိုင္တဲ့ တဏွာဥပါဒါန္ေတြ၊ ဣႆာမေစ ၦရေတြစတဲ့ အသိဉာဏ္ပိတ္တရားေတြ တိုးပြားလာတဲ့အတြက္ နာမ္စြမ္းအားေတြ က်ဆင္းရတာပါ၊ တိုးသင့္တဲ့ စြမ္းအားေတြက ေလ်ွာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး ေလ်ာ့ပါးေပ်ာက္ကြယ္သင့္တဲ့ တရားေတြက တိုးပြားလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ အပူမ်ိဳးတရားေတြ တုိးပြားသေလာက္ အပူေတြလဲ တိုးပြားၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကတာပါ။

ဒီအပူဒုကၡေတြကို ၿငိမ္းေစခ်င္ရင္ အတြင္းအားျဖစ္တဲ့ နာမ္စြမ္းအားေတြကို ျမွင့္တင္ၿပီး ကိေလသာ အပူအားေတြကုိ ေလ်ာ့ပါးေအးၿငိမ္းေစရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတြင္းပူေတြကို အတြင္းအားမ်ားနဲ ့သာ ၿငိမ္းေအးရမွာလုိ ့ သေဘာမေပါက္ၾကေလေတာ့ အတြင္းပူ ၿငိမ္းေရးအတြက္ အျပင္အားေတြကိုသာ ေလ်ာ့ခ်ဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့အတြက္ အတြင္းပူေတြက မၿငိမ္းတဲ့အျပင္ အငတ္ေဘးဆုိက္ၿပီး အျပင္ပူေတြပါ ထပ္တိုးလာပါတယ္။

ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)

ေမတၱာမ်ားျဖင့္္....

ေမတၱာဥယ်ာဥ္

http://www.ashinsirinda.com/]http://www.ashinsirinda.com

၂၀၁၁-ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၃-ရက္၊ တနလၤာေန႔

ဇာတ္ေပါင္းခန္း



ဇာတ္ေပါင္းခန္း

“ဘုန္းႀကီးေသာဘာေသာ နားမလည္ဘူး၊ တုိ႔ရြာကို ေစာ္ကာလုိ႔ကေတာ့ သူေသ ကိုယ္ေသ ေဆာ္ပစ္လုိက္မယ္”

ကာလသား ဖိုးေထာင္၏ ထန္းရည္ မူးမူးႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္း၀ါး သံမွ အစျပဳ၍ ေရကန္ထဲ ခဲႀကီးႀကီး တစ္လံုး ခ်လုိက္သလုိ တစ္ရြာလံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ဂယက္ အျပန္႔က်ယ္ သြားသည္။ ကုဋီတို႔၊ ေရတြင္းတုိ႔ အၿပီးသတ္ၿပီး
သိမ္ေက်ာင္းပင္ ၿပီးလုၿပီးခင္ အေနအထား ေရာက္ရွိေနၿပီ။ အခ်ိန္တုိတို အတြင္းမွာပင္ ဦးပဥၨင္းေလး၏ စီမံခန္႔ခဲြမႈ၊ တက္တက္ႂကြႂကြ ေန႔မအား ညမနား ေဆာင္ရြက္မႈ တုိ႔ေၾကာင့္ ယခုကဲ့သုိ႔ အေကာင္အထည္ ေပၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီး ႀကိဳတင္ စိုးရိမ္ထား သလုိ ျပႆနာ စတင္ ေပၚေပါက္ လာေတာ့သည္။

ေက်ာင္းသို႔ ရြာသားေတြ တစ္အုပ္ တစ္မႀကီး ေရာက္ရွိ လာၾကသည္။ ေက်ာင္းၿပိဳလု နီးနီးေက်ာင္းႏွင့္ အျပည့္ ေရာက္ရွိ လာၾကသည္။ အခါႀကီး ရက္ႀကီး တရားနာ ပရိသတ္ ထက္ပင္ ပိုေသးသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ မဆန္႔၍ ေက်ာင္းျပင္ တြင္လည္း လူအုပ္စုတို႔ မနည္းလွေပ။ ထန္းေတာ ရြာတစ္ရြာတည္း သာမက ရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္ကလည္း လာေရာက္ၾကပံု ေပၚသည္။

ထုိပရိသတ္ ထဲတြင္ အကဲဆံုးမွာ ဒကာႀကီး ဦးဘတုတ္ႏွင့္ ကာလသား ဖိုးေထာင္တုိ႔ ျဖစ္သည္။ “စကားနဲ႔ ရွင္း၊ တရားနဲ႔ ရွင္းလို႔ မရရင္ ဓားနဲ႔ ရွင္းမဟဲ့” အႀကံျဖင့္ ထန္းလွီး ဓားကိုင္၍ ေရာက္လာသည္။ ရြာလူႀကီး ဦးဘေဆာင္က မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ဓားကို သိမ္းထားရသည္။

“ကိုင္း ဘာကိစၥ လာၾကတာလဲ”

အေၾကာင္းရင္းကို သိေပမယ့္ မသိက်ဳိးကြၽံ ျပဳ၍ ဘုန္းႀကီးက ေမးလုိက္သည္။
“ဘာကိစၥ လာရမွာလဲ၊ ဦးပဥၨင္းေလးနဲ႔ သံသယ ရွင္းခ်င္လုိ႔ လာတာ။ မဟုတ္တာေတြ ယုတ္မာေတြ သကၤန္း ၿခံဳေပမယ့္ မလံု ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ”

“ဘာေတြ မဟုတ္တာလဲ၊ ဘာေတြ ယုတ္မာတာလဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ေအာင္ ေျပာၾကစမ္းပါ”

ဦးဘေဆာင္က လူအုပ္ထဲက ထလာသည္။
“ဒီလုိပါ အရွင္ဘုရား၊ ဦးပဥၨင္းေလးဟာ ရဟန္းသံဃာ အက်င့္ မက်င့္ဘဲ ရပ္ႀကီး ရြာမ လူ၀တ္ေၾကာင္ အက်င့္ကို က်င့္ေၾကာင္း စြပ္စြဲၾကလုိ႔ပါ”

ခက္ၿပီ။ အေထာက္အထား မခိုင္လံုဘဲ လူစုလူေ၀းႏွင့္ မလာေရာက္ တန္ရာ။ ဘုန္းႀကီး အေနျဖင့္လည္း သိတန္သေလာက္ သိထားသည္။ ဦးပဥၨင္းေလး ေခၚ၍ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားေလး၏ တစ္ဆင့္ စကား ျပန္႔ပြားမႈက အဓိက က်ေပလိမ့္မည္။ တစ္ရက္တြင္ ရြာတစ္ရြာက ပင္႕ဖိတ္၍ တရားေဟာရန္ အခ်က္အလက္မ်ား စုေဆာင္းေနေသာ ဦးပဥၨင္းေလးသည္ ဒကာမ်ား ေရာက္ရွိ လာခ်ိန္တြင္ ကျပာကယာ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ သန္႔စင္ရျခင္း၊ သင့္ေလ်ာ္ေသာ သကၤန္းလဲလွယ္ ၀တ္ဆင္ရျခင္း တုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ မီေစရန္ ေက်ာင္းသား ေလးအား အကူအညီ ေတာင္းရသည္။ ထုိစဥ္ ဦးပဥၨင္းေလး၏ ခရီးေဆာင္အိတ္ ဖြင့္လွစ္ခုိက္ ဘုန္းႀကီး ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္ မအပ္စပ္ ေသာ ေယာက်္ား၀တ္စံု တစ္စံုအျပင္ မိန္းမ၀တ္စံု တစ္စံုတို႔ကို ေက်ာင္းသားေလးက ေတြ႔ရွိသြားသည္။

ေက်ာင္းသားေလးက သူေတြးမိသလုိ ေဘးလူေတြကို ေျပာမိသည္။ မၾကာမီ ဦးပဥၨင္းေလး လူ၀တ္ လဲေတာ့မည္။ မယ္ဇာရည္ ဆုိေသာ အေခ်ာအလွ သမီးကညာႏွင့္ အေၾကာင္း ဆက္ေပါင္းဖက္ ေတာ့မည္။ ၀တ္စံုေတြပင္ ၀ယ္ၿပီးၿပီ ဟူေသာ သတင္းသည္ တစ္ခဏခ်င္း မွာပင္ ျပန္႔ပြားသြားသည္။ ရပ္သိရြာသိ ဘုန္းႀကီးသိ အကုန္လံုးသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မယ္ဇာရည္အား တစ္ဖက္သတ္ ႀကိတ္ပိုး ပိုးေနေသာ ကာလသား ဖိုးေထာင္ မခံမရပ္ ႏုိင္ျဖစ္ကာ ထန္းရည္ မူးယစ္ရင္း ႏႈတ္ၾကမ္း အာၾကမ္းျဖင့္ ရမ္းကားလာသည္။ သမီးထိ ဓားၾကည့္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ဦးဘတုတ္က တစ္ခန္းထ လာျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ လူအုပ္စုႀကီး ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။

“ကိုင္း ဒကာ ဒကာမမ်ားရဲ႔ သံသယကို ဦးပဥၨင္း ရွင္းစရာ ရွိတာ ရွင္းေပးလိုက္”

ေနာက္ဆံုး ဘုန္းႀကီး အေနျဖင့္ တိုးတိုးစကား ေမးခ်ိန္ မရေတာ့၍ လူအုပ္စု ေရွ႕တြင္ ဦးပဥၨင္းေလး၏ အ႐ႈပ္ထုပ္ကို ျဖည္ျပ ခုိင္းလိုက္မိၿပီ။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိသည္။ မတတ္ႏုိင္။ ထုိကိစၥ ထုိမွ်ႏွင့္ မၿပီးလွ်င္ ထုိ႔ထက္မက ႀကီးမားႏုိင္သည္။ မီးကို မေလာင္ခင္က တားခ်ိန္ မရ၍ မီးေလာင္ခ်ိန္တြင္ ၿငိမ္းလုိၿငိမ္းျငား ၿငိမ္းသတ္စရာ ရွာမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးပဥၨင္းေလးသာ မရွင္းလွ်င္ ထုိအ႐ႈပ္ထုတ္မွာ ပို၍ ႐ႈပ္လာႏုိင္သည္။

ဦးပဥၨင္းေလးက မမွိတ္မသုန္ မတုန္မလႈပ္ ရွိေနသည္။ ပရိသတ္ေတြက ေသာေသာ ႐ုတ္႐ုတ္ က်က္က်က္ ျဖစ္ေနသေလာက္ ဦးပဥၨင္း ေလးက သူမဟုတ္ သလုိ တည္ၿငိမ္း ေအးေဆးလွသည္။ ဘုရား ေက်ာင္းေဆာင္ဘက္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ေနသည္။ ပရိသတ္ေတြ ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ထုိင္ရမလုိ၊ ထရမလုိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဘုန္းႀကီး ကိုယ္တုိင္ပင္ တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္ မျဖစ္ေစ ရန္သာ ဆုေတာင္း ေနမိသည္။ လူၾကား မေကာင္း သူၾကားမေကာင္း၊ ျပႆနာေတြ အူေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနပါ ေပါ့လား။

“ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးတုိ႔ ၾကားသိသလုိ ဦးပဥၨင္းေလး ၾကားသိ ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါသေရွ႕ မထားၾကပါနဲ႔ဦး။ အားလံုး ေက်နပ္တဲ့ အထိ ဦးပဥၨင္း ရွင္းျပပါမယ္။ သံသယ ျမဴတစ္ မႈန္ေလးေတာင္ မက်န္ ေစရပါဘူး”

ဦးပဥၨင္းေလးက ဘုရား၀တ္ျပဳ အၿပီး ပရိသတ္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလ်က္ တရား ေရေအး အၿမိဳက္ေဆးတိုက္ ေကြၽးသကဲ့သုိ႔ ေအးေအးလူလူ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ေသာ အပူမီးေတာက္ကို ဦးပဥၨင္းေလး၏ တရား ေရစင္ႏွင့္ ပက္ဖ်န္း၍ မရျဖစ္ေနသည္။

“တရားနာဖုိ႔ လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားေဟာ မေနနဲ႔ ရွင္းစရာရွိ ရွင္း။ မရွင္း ႏိုင္ရင္ေတာ့ အဆုိးမဆိုနဲ႔”

ဖိုးေထာင္ အမွဴးျပဳေသာ ကာလသား တစ္သိုက္၏ မိုက္မဲမႈက စကားေနာက္ တရား ပါခ်င္သည္။ ဒကာႀကီးေတြ ကိုယ္၌ကလည္း ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမရ ေဒါသ ေနာက္ အလြယ္တကူ လုိက္ခ်င္သည္။
“ေမာင္ပဥၨင္း စကားကို ၿပီးေအာင္ နားေထာင္ပါ။ မရွင္းရွင္ ေမးပါ။ ပရိသတ္ပဲြ မဆူေအာင္ လူႀကီးေတြက ထိန္းေပးပါ။ တရား အတုိင္း ျဖစ္ေစရပါမယ္”

ဘုန္းႀကီး၏ စကားကို အထုိက္ အေလ်ာက္ နာခံၾက၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ဦးပဥၨင္းေလး၏ ေအးတိေအးစက္ အမူအရာက ပရိသတ္ကို ေဒါပြေအာင္ ဆြေပးတာႏွင့္ တူေနသည္။ ဦးပဥၨင္းေလးက တည္ၾကည္ေသာ ကာယိေျႏၵ၊ ႀကံ့ခိုင္ေသာ မနိေျဒၵတို့ျဖင့္ ထုိင္ရာမွ ထ၍ ပရိသတ္ အမ်ားကို ရင္ဆုိင္သည္။
“ဦးပဥၨင္း အေနနဲ့ ဦးစြာ ပထမ ေျပာခ်င္တာက ငယ္စဥ္ ကတည္းက ရည္မွန္းထားတဲ့ သာသနာ့ ေဘာင္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ဘယ္အေၾကာင္း ႏွင့္မွ် မေရွာင္ ခြာႏုိင္ပါဘူး။ ပရိယတၲိ စာေပသင္ၾကားဖို႔ ကလည္း အေၾကာင္း အားေလ်ာ္စြာ ရွိေနပါေသးတယ္”

ဦးပဥၨင္းေလး စကားမဆံုးမီ ကာလ သား တစ္သိုက္ထံမွ ကြၽက္စီ ကြၽက္စီ ျဖစ္လာျပန္သည္။
“ဒါဆုိ ဘာကိစၥ ပုဆိုးေတြ၊ ထမီေတြ ၀ယ္လာရတာလဲ။ ဆင္ေကာင္ႀကီး ေတြ႔ေနမွာေတာ့ ဆင္ေျခရာ လုိက္ရွာဖုိ႔ လိုေသးလုိ႔လား”

“သည္းခံပါ ဒကာေလးတုိ႔၊ ဦးပဥၨင္း လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ရွင္းပါရေစဦး”

“ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ဦးမွ ေပါ့ကြ။ ခုလုိ ၀င္၀င္ ေျပာေနရင္ လုိရင္း ဘယ္ေရာက္ ေတာ့မွာလဲ”

ရြာလူႀကီး ဦးဘေဆာင္က မတ္တပ္ ရပ္၍ ဟန္႔တား ရေတာ့သည္။
“ေကာင္ေလး ေတြကိုခ်ည္း အျပစ္ မေျပာနဲ႔ ေလကြာ။ မင္းဦးပဥၨင္း စကားက လုိရင္းမွ မေရာက္ဘဲ၊ တရားေဟာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူတကာ ေခါင္းညိတ္ေအာင္ ေျပာတတ္တာကို အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျပာေနတာကြ”

“ဘတုတ္ရာ မင္းက ကေလးေတြကို ထိန္းရမွာ၊ မင္းကိုယ္တုိင္ ေရာေယာင္ ပါလုိက္ခ်င္ေတာ့ မခက္ဘူးလား”

ကာလသားေတြ အျပင္ လူႀကီး အခ်င္းခ်င္းလည္း အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
“ခဏေလာက္ သည္းခံ ေပးၾကပါ။ ဦးပဥၨင္း လုိရင္းေရာက္ေအာင္ ရွင္းလင္း ေပးပါ့မယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသား ဦးပဥၨင္းရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ယူေပးပါဦး”

ပရိသတ္ အားလံုး အပ္က်သံမွ် မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ သြားသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ျပႆနာ တက္ရသည္ ဟူေသာ ေၾကာက္ရြံ႔ အားနာစိတ္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားေလးက ဦးပဥၨင္းေလး၏ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို မရဲတရဲ မႏုိင့္တႏုိင္ယူ လာေပးသည္။
“ဒကာႀကီး ဦးဘတုတ္ ေရွ႔ကို ႂကြပါ” ဟု ဦးပဥၨင္းေလးက လွမ္းေခၚသည္။

“က်ဳပ္ကို ေရွ႕ေခၚၿပီး အရွက္ခဲြ ၾကမလုိ႔လား။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ မရဘူး မွတ္”

ဦးဘတုတ္က ထုိင္ရာမထ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေျပာသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပရိသတ္ကလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံစ ျပဳလာသည္။
“ဒကာႀကီး ဦးဘတုတ္ ေမာင္ပဥၨင္း ရွင္းျပခ်င္လုိ႔ ေခၚတာ လုိက္နာမွေပါ့။ ဘာ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ေတြ လုပ္ေနရတာလဲ” ဟု ဘုန္းႀကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ မိန္႔မွ ဘုန္းႀကီး၏ ၾသဇာကို မလြန္ဆန္ႏုိင္၍ ဦးဘတုတ္ မထခ်င္ထခ်င္ ထလာသည္။

“ဒကာမႀကီး ေဒၚမယ္မနဲ႔ ဒကာမေလး မယ္ဇာရည္ေရာ ေရွ႕ကို ႂကြပါဦး”

“ဘာလုပ္ မလုိ႔လဲ ႐ႈပ္႐ႈပ္ ရွက္ရွက္ေတာ္ မလာႏုိင္ပါဘူး”

“အေမကလည္း ေခၚမွေတာ့ သြားရမွာ ေပါ့ေတာ္။ ေခ်ာ္ေတာ ေငါ့မေန ပါနဲ႔”

သားအမိခ်င္း ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၿပီး ပရိသတ္ ေရွ႕ေမွာက္သို့ ကေမာက္ ကမ ေရာက္လာၾကသည္။ မယ္ဇာရည္ ေလးခမ်ာ ဦးပဥၨင္းေလး တစ္ခုခု ျဖစ္မွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အမ်ားထင္ သလုိ မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ရွင္းျပခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးပဥၨင္းေလး အေပၚ ထားရွိေသာ သံေယာ ဇဥ္သည္ ျဖဴစင္မြန္ျမတ္ ေသာ္လည္း တိမ္းညြတ္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္း မ်ားမ်ား ပါ၀င္သည္ကို သိေနသည္။

“ေမာင္ေက်ာင္းသား ေတြ႔ထားတဲ့ ဦးပဥၨင္း အိတ္ထဲက ပုဆုိးေတြ ထဘီေတြ၊ အက်ႌေတြ ထုတ္လုိက္စမ္း”

ပဥၥလက္ မ်က္လွည့္ ဆရာႀကီး၏ အံ့ၾသ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ ျပကြက္ကို ၾကည့္ရမည္ ကဲ့သို႔ ဘုန္းႀကီး အပါအ၀င္ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ ထိတ္တလန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေနာက္နား က်က်က လူေတြလည္း ထုိင္ရာမွ ထၾကည့္ၾကသလုိ ေက်ာင္း၀င္းထဲက ပရိသတ္ေတြ ထုိင္ရာမွ ထ၍ တံခါးေပါက္ရွိရာ ေျပးၾကည့္ၾကသည္။ ေစာေစာက တရားပြဲႏွင့္ တူသလုိ ရွိသည္။ ယခုေတာ့ မ်က္လွည့္ပြဲ ၾကည့္ရသလုိ ပါပဲလားဟု ဘုန္းႀကီး ေတြးေနမိသည္။ ေက်ာင္းသားေလးက ဦးစြာ ပုဆိုးႏွင့္ အက်ႌကို ထုတ္ေပးသည္။

“ဒကာႀကီး ဦးဘတုတ္ ခဏေလာက္ မတ္တပ္ရပ္ပါဦး”

“ဘာေတြလဲဟ။ လူကို ေကာင္းေကာင္း မေနရဘူး”

ဦးဘတုတ္က ျမည္တြန္ ေတာက္တီးရင္း ထလာသည္။
“ေဟာဒီ ေယာက်္ား ၀တ္လံုခ်ည္နဲ့ အက်ႌက ဦးပဥၨင္းသာ လူ၀တ္လဲၿပီး ၀တ္မယ္ ဆုိပါေတာ့ လုိက္ပါ့မလား။ အဆင္က ေဟာဒီ ဒကာႀကီး ဦးဘတုတ္တုိ႔နဲ႔မွ လုိက္မယ့္ အဆင္ျဖစ္ မေနဘူးလား”

ဦးပဥၨင္းေလးက လူႀကီး၀တ္ အနံႀကီး ကြင္းက်ယ္ ကြက္ေထာက္ ပုဆုိးႏွင့္ လည္ကတံုး အက်ႌတုိ႔ကို ဦးပဥၨင္းေလး၏ ကိုယ္မွ ကပ္ၾကည့္ၿပီး ဦးဘတုတ္၏ ကိုယ္မွာ ကပ္ျပသည္။
“ခုေခတ္မွာ လူႀကီး၀တ္ လူငယ္၀တ္ အဆင္မေရြး ၾကပါဘူး။ လူႀကီးဆင္လည္း လူငယ္ေတြ ၀တ္ၾကတာ ပါပဲ”

ကာလသား တစ္သိုက္၏ စီခနဲ အသံၾကားရ ျပန္သည္။ ဦးပဥၨင္းေလး၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ မခုိင္လံုေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ၾကျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။
“ဒကာမႀကီး ေဒၚမယ္မနဲ႔ ဒကာ မေလး မယ္ဇာရည္တုိ့ ခဏေလာက္ မတ္တပ္ ရပ္ေပးပါဦး”

“တကတည္းေတာ္ ဘာမွန္းလည္း မသိပါဘူးဟဲ့။ ဘုန္းႀကီးက အထည္ေရာင္း မလုိ႔လား၊ မ၀ယ္ႏုိင္ဘူးေနာ္။ ထန္းလ်က္ ေစ်းေတြ က်ေနတာ”

“အေမကလည္း ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ။ ရပ္ဆုိ ရပ္စမ္းပါ။ ေဘာက္မေျပာ စမ္းပါနဲ့”

သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ျငဴျငဴစူစူ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေျပာရင္း ထရပ္ၾက သည္။
“ေဟာဒီ ထဘီနဲ႔ အက်ႌကေကာ ဒကာမႀကီးနဲ႔ လုိက္တဲ့ အဆင္လား၊ ဒကာ မေလးနဲ႔မွ လွတဲ့ အဆင္လား ခဲြျခား ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ”

ေက်ာင္းသားေလး ထုတ္ေပးေသာ ပြင့္႐ိုက္ ပါတိတ္ ထဘီႏွင့္ ရင္ဖံုး အက်ႌတုိ႔ကို ဦးပဥၨင္းေလးက ျဖန္႔ျပသည္။
“ငရဲ ငအံုႀကီး ေနပါ့မယ္ေတာ္၊ ေပး စမ္းပါ”

ေဒၚမယ္မက ဦးပဥၨင္းေလး လက္ထဲမွ ထဘီႏွင့္ အက်ႌတို႔ကို ဆိုးခနဲ ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူရင္း သူမကိုယ္တြင္ ကပ္ျပသည္။ ေဒၚမယ္မ အျပဳအမူေၾကာင့္ ျပက္လံုးေကာင္း တစ္ခုလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြား၍ ပရိသတ္တိ၏ ရင္ထဲက အႀကိတ္အခဲသည္ အနည္းငယ္ ေၾကပ်က္စ ျပဳလာသည္။ မာေက်ာရာမွ ေပ်ာ့ေျပာင္း စျပဳလာသည္။

“ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးတုိ႔ အတြက္ ဦးပဥၨင္း ၀ယ္လာ ခဲ့တာပါ”

“ဘာ သေဘာလဲကြ။ လူႀကီးေတြကို ပုဆုိး၊ ထမီေတြ ေပးၿပီး သမီးေတာင္း မလုိ႔လား”

ကာလသား တစ္သိုက္ တစ္လဲြ ဆံပင္ေကာင္း မေၾကႏုိင္၊ မခ်မ္းႏုိင္ ဆူဆူညံညံ ေလာင္ၿမိဳက္ လာျပန္သည္။
“ဟဲ့ ေမာင္ပဥၨင္း စကားမဆံုး ေသးခင္ ဘယ္သူမွ ၀င္မေျပာၾကနဲ႔”

ဘုန္းႀကီးက အေရးေပၚ ဟိန္းေဟာက္လိုက္မွ ကာလသား တစ္သိုက္လညး္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။
“ဒကာႀကီးတုိ႔ မိသားစုေရွ႕ နားမွာပဲ ေနရာ ယူေပးၾကပါဦး”

“လူတကာေရွ႕ ပုဆုိးေတြေပး၊ ထဘီေတြ ေပးနဲ႔ ဘာသေဘာလဲဟ။ ဒီလုိေလး ရွင္းျပ႐ံုနဲ႔ ေက်ေအးမယ္ မထင္နဲ႔”

ဦးဘတုတ္က ဘုန္းႀကီး ဟန္႔တားေနသည့္ ၾကားမွပင္ ေဒါပြျဖစ္ေအာင္ ပြလုိက္ေသးသည္။ ဘုန္းႀကီး၏ ႐ႈတင္းတင္း အၾကည့္ေၾကာင့္သာ စကားရွည္ရွည္ မေျပာရဲဘဲ ရပ္လုိက္ရသည္။
“ဒကာႀကီး ဦးဘတုတ္ကို ေမးျမန္း စရာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္”

“ဘာမ်ား ေမးဦးမလုိ႔ပါလိမ့္”

“ဒကာႀကီးတုိ့မွာ သမီးေလး မယ္ဇာရည္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာလား။ က်န္တဲ့ သားသမီးေတြ မထြန္းကား ဘူးလား”

မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္၍ အံ့ၾသ ထိတ္လန္႔ သြားသည္။ ဦးဘတုတ္က ခါတုိင္းဆုိ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဘြင္းဘြင္းႀကီး တံု႔ျပန္ ေျပာဆုိေနက် ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ် မေျဖဆုိႏုိင္၊ ႏႈတ္အံ ေသသလို ျဖစ္ေနသည္။
“ဒီသမီးတင္ ဘယ္ကပါ့မလဲ ဦးပဥၨင္းရယ္။ သားေလး တစ္ေယာက္လည္း ရွိပါေသးတယ္”

ဦးဘတုတ္ မေျဖႏုိင္ သည္ကို ေဒၚမယ္မက သြက္သြက္လက္လက္ ၀င္ေျပာသည္။ ဦးဘတုတ္၊ ေဒၚမယ္မႏွင့္ မယ္ဇာရည္ တုိ႔အား သံုးပြင့္ ဆုိင္ အျပန္အလွန္ ၾကည့္ေမာ ေနၾကသည္။ သို႔ေလာ သို႔ေလာဟူေသာ ေတြးေတာစရာ ေလးေတြလည္း ၀င္လာသည္။ ဦးပဥၨင္း ေလး၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း စူးစူးစိုက္စုိက္ ၾကည့္ေန ၾကသည္။ ပရိသတ္ အားလံုးကလည္း ဦးပဥၨင္းေလး၏ ပေဟဠိလို ျဖစ္ေနေသာ အေျဖညႇိသည့္ စကားသံတုိ႔ တစ္ခြန္းမက်န္ ၾကားသိေစရန္ နားစြင့္၍သာ ေနၾကသည္။
“အဲဒီ သားေလးေကာ ဘယ္ ေရာက္ သြားသလဲ”

“ေဟာဒီက ကိုဘတုတ္ေပါ့။ သားေလးေက်ာင္း ေနခ်င္တာကို ေက်ာင္းမထားဘဲ ျမဴအုိး ေကာက္ခိုင္းလုိ ခိုင္း၊ ထင္းေခြခိုင္းလို ခုိင္း၊ ေက်ာင္းထားေပးဖုိ႔ ပူဆာ တာကို ႐ိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္းလုပ္လုိ႔ ကေလး အရြယ္တည္းက ထြက္ေျပးသြားတာ ေသသလား၊ ရွင္သလားေတာင္ မသိရပါဘူး။ သားေလး ဖိုးဉာဏ္ရဲ႕ အီး ဟီးအီး”

မဆင္ဘဲ ျဗဳန္းခနဲ ရြာခ်သည့္ မိုးလုိ ေဒၚမယ္မ ခမ်ာ စကားလည္း ဆံုးေရာ ဟီးတိုက္၍ ငိုလုိက္ျပန္ေရာ။ ဦးဘတုတ္ေရာ မယ္ဇာရည္ပါ မလႈပ္မယွက္။ ပရိသတ္ အားလံုးလည္း ေဒၚမယ္မ၏ ေသာကကို ၾကည့္၍ ငိုရခက္၊ ရယ္ရခက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
“ေက်ာင္းေနခ်င္လုိ႔ ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားတဲ ဖုိးဉာဏ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ခုခ်ိန္မွာ ဦးပဥၨင္းေလး ဉာဏ၀ရရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ ထင္မွတ္ မထားၾကဘူး မဟုတ္လား”

ဟင္ ဟာ အုိ ဟူေသာ အာေမဋိတ္သံေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဘုန္းႀကီးပင္လွ်င္ ဦးပဥၨင္းေလးကို ၾကည့္၍ မ်က္ရည္၀ဲသည္ အထိ နင့္ခနဲ ခံစားသြား မိသည္။
“ေအာင္မယ္ေလး ဒါသားေလး ဖုိးဉာဏ္ အဲဟုတ္ေပါင္။ ဦးပဥၨင္းေလး ဉာဏ၀ရတဲ့လား။ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ ေကာင္းပါလား သားရယ္။ ေမေမ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လြမ္းေနရတာပါ”

ေဒၚမယ္မက ေအာ္ႀကီးဟစ္ က်ယ္ ေျပာရင္း ၀မ္းသာမ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ သလုိ
“မွားေတာ့ မလုိ႔ပါလား သားေလးရယ္။ အသံုးမက် လိုက္တဲ့ ဖေအလုိလူ ဇမၺဴမွာ ရွိေသးလို႔လား”

ဦးဘတုတ္က သူ႔ရင္ကို တအုန္း အုန္းထုလုိ႔ ေအာ္ဟစ္ သကဲ့သုိ႔
“အစ္ကို အစ္ကို ဦးပဥၨင္းေလးဟာ အစ္ကိုတဲ့လား” မယ္ဇာရည္ကလည္း ၀မ္းသာမဆံုး မ်က္ရည္သုတ္ရင္း ထခုန္သည္။

“ရြာက ထြက္ေျပးလာရင္း လမ္းမွာ ထန္းလ်က္၀ယ္တဲ့ ကုန္သည္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ မႏၱေလးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ အပ္ႏွံေပးတဲ့ အတြက္ ခုလုိ သာသနာ့ ဓဇသီရိပ၀ရဓမၼာ စရိယဘဲြ႔ရ ဦးပဥၨင္းေလး ျဖစ္လာတာပါ။ ဘဲြ႔ရၿပီး စာေအာင္ သံဃာေတြကို လွဴၾက တန္းၾက ဆုေပးၾကလုိ႔ ၀တၴဳေငြေၾကး ေလးေတြ စုမိ ေဆာင္းမိ လာပါတယ္။ ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္တုိ႔ကို သတိလည္းရ ေက်းဇူး လည္း ဆပ္ခ်င္လုိ႔ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ အ၀တ္ အထည္ေတြကို ၀ယ္လာ မိတာပါ။ ဒီထက္ ေစာေစာက ခမည္းေတာ္၊ မယ္ေတာ္တုိ႔ကို ကန္ေတာ့ ခဲ့ရင္ ခုလို ျပႆနာ ေပၚေပါက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သိမ္ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီးလုိ႔ ေရစက္ခ်ပဲြ အမီ ေပးဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ အတြက္ ခုလုိ ျပႆနာ ေပၚေပါက္ လာတာပါ။ အားလံုး ရွင္းၾကရဲ႔လား” ဦးပဥၨင္းေလး၏ ရွင္းလင္းခ်က္ စကားအဆံုး တ႐ုန္း႐ုန္း ထမျပန္ၾကဘဲ မင္သက္ မိေနၾက သလုိ ပရိသတ္ အားလံုး မတုန္မလႈပ္ ပန္းပု႐ုပ္မ်ား ျဖစ္သြားၾက ေလသည္။

ၿခိမ့္သဲ

Tuesday, March 29, 2011

မိန္းမႏွင့္သိမ္



မိန္းမႏွင့္သိမ္

''ဦးေလး သိမ္ထဲ မိန္းမေတြ မဝင္ေကာင္းဘူးလား''
''ဝင္ေကာင္းပါတယ္''
''ႏို႔ ဘာၿဖစ္လို႔ သိမ္ထဲကို မိန္းမေတြ ဝင္ရင္ ေမာင္းထုတ္ၾကရတာလဲ''
''ေမာင္းမထုတ္ပါဘူး''
''အို... ဟုတ္တယ္၊ ကေန႔ဘဲ ေဌးေဌးတို႔ ေမာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတယ္၊ မိန္းမၿဖစ္ရတာ သိပ္ေအာက္တန္း က် တာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ေလ မိန္းမလဲလူပါဘဲ''
ေဌးေဌးကား စာေရးသူ၏ တူမေလးၿဖစ္သည္။ မံုရြာၿမိဳ႕ အမွတ္(၂) အ.လ.က၌ (ဂ)တန္းတြင္ ပညာသငၾကားေနသူ ၿဖစ္သည္။ သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ စစ္ကိုင္းသို႔ ဘုရားဖူးလိုက္ပါလာခဲ့၏။ ေတာင္ေပၚဘုရားမ်ားကုိ အႏွံ႕ဖူးၿပီး ေခ်ာင္သို႔ၿပန္အေရာက္တြင္ အထက္ပါ အတိုင္း မေက်ႏိုင္မခ်မ္းႏိုင္ၿဖစ္ကာ ေမးလိုက္ၿခင္းပင္ ၿဖစ္သည္။ တစံုတခု ၿဖစ္ခဲ့ၿပီဟု စာေရးသူ ရိပ္စားမိ လိုက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ေမးၿမန္းၾကည့္ရ၏။ ၿဖစ္ပံုကား ဤသုိ႔တည္း။


နံနက္ေလးနာရီအခ်ိန္ေလာက္မွထ၍ အေစာၾကီးပင္ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္သြားၾကသည္။ အရုဏ္မတက္မီပင္ ပရကၠမေခ်ာင္သို႔ေရာက္ၾက၏။ အေရွ႕ပရကၠမ၊ အေနာက္ပရကၠမ ဟု ႏွစ္ေခ်ာင္ရွိရာ ဆရာေတာ္တပါးစီ သီတင္းသံုးၾကသည္။ ထိုဆရာေတာ္မ်ားသည္ ဂူတြင္းေအာင္းလ်က္၄င္း၊ သစ္သီးဆြမ္း -ပဲၿပဳတ္ဆြမ္းတို႔ကိုသာ မွ်တရံုဘုဥ္းေပးလ်က္၄င္း၊ ရဟန္းတရားကုိ အၿပင္းအထန္ အားထုတ္ေနၾကပါသည္။ အရုဏ္တက္ၿပီဆိုလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းဂူအတြင္းမွထြက္၍ ဆြမ္းခံေလ့ရွိရာ ထိုဆရာေတာ္မ်ားကုိလည္း ပဲၿပဳတ္ ဆြမ္း ေလာင္းလွဴရန္အတြက္ ဤကဲ့သို႔ အေစာၾကီးေတာင္ေပၚသို႔ တက္ၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဆြမ္းေလာင္း လွဴၿပီးေသာအခါ ဆရာေတာ္က သီလေပးသည္။ ဤအခ်ိန္မွတပါး အၿခားအခ်ိန္မ်ားတြင္ လံုးဝ လူေတြ႕မခံၾကေပ။


ေဌးေဌးတို႔ တသိုက္သည္ သီလယူၿပီးေနာက္ အေနာက္ပရကၠမေခ်ာင္တြင္းရွိ သိမ္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္၍ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိ ဦးခ်ရွိခိုးၾကသည္။ ပါလာသည့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကိုလည္း ညႇိထြန္းပူေဇာ္ၾကသည္ဆို၏။ ထိုအခါ ပရကၠမေခ်ာင္ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အလုပ္အေကြၽး ၿဖစ္ဟန္တူေသာ ရဟန္းငယ္ေလးတပါးက '' ဒီအထဲ မိန္းမေတြမဝင္ရဘူး၊ ဒါ သိမ္'' ဟု ေၿပာလ်က္ ေဌးေဌးတို႔တသိုက္ကုိ ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿခင္း ၿဖစ္သတည္း။
ဒါကုိပင္ အေတးထားခဲ့ေသာ တူမက စာေရးသူကုိ ေမးခြန္းထုတ္ေလေတာ့သည္။ ''မိန္းမၿဖစ္ရတာ သိပ္ေအာက္တန္းက်တာဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ေလ မိန္းမလဲလူပါဘဲ'' ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေသး၏။ မွန္ပါသည္၊ မိန္းမလဲလူ ေယာက်္ားလဲလူပင္ၿဖစ္သည္။ မိန္းမကၿမတ္သည္၊ ေယာက်္ားကၿမတ္သည္ဟု ခဲြၿခားရန္လည္း အေၾကာင္းမရွိေခ်။ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ စိတ္ေနသေဘာထားတို႔၏ ၾကီးမားမြန္ၿမတ္ၿခင္းသာ အဓိက ၿဖစ္ေပသည္။ အဂၢညသုတ္ (သုတ္ပါေထယ် ပါဠိေတာ္) ၌လည္း ဤအတိုင္းပင္ ဗုဒၶၿမတ္စြာ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါ သည္။ စာေရးသူသည္ တူမၿဖစ္သူကုိ ေဖ်ာင္းဖ်ႏွစ္သိမ့္ရင္း အမ်ားလည္း ေဝဘန္ေထာက္ရႈႏိုင္ရန္ ဤ''မိန္းမႏွင့္သိမ္'' ေဆာင္းပါးကုိ ေရးသားတင္ၿပ လိုက္ရပါသည္။


ပါလိုဠိ ''သီမာ'' ကို ၿမန္မာလို ''သိမ္'' ဟု သံုးစြဲထားၿခင္း ၿဖစ္၏။ ''သီမာ'' သဒၵါသည္ အပိုင္းအၿခားအနက္ကုိ ေဟာ၏။ ''ရဟန္းသံဃာမ်ား ဥပုသ္ ကံ စသည္ၿပဳရန္အတြက္ ပိုင္းၿခား သတ္မွတ္ရာတြင္ ၪတ္-ကမၼဝါစာတို႔ၿဖင့္ ရြတ္ဖတ္၍ သမုတ္(သတ္မွတ္ )ထားေသာ သိမ္ (ဗဒၶသိမ္)၊ ၪတ္-ကမၼဝါစာ တို႔ၿဖင့္ မရြတ္ဖတ္ရဘဲ အလိုလိုပင္ ဥပုသ္ကံ စသည္ၿပဳႏိုင္ေသာသိမ္ (အဗဒၶသိမ္)ဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိေလသည္။ ''ဂါမသိမ္'' သည္ အဗဒၶသိမ္မ်ိဳးတြင္ ပါဝင္၏။ သူၾကီးတေယာက္ အခြန္အတုပ္ ေကာက္ယူခြင့္ရွိေသာ အရပ္သည္ (၂-ရြာ ၃-ရြာ ရွိေသာ္လညး္) ဂါမေခတ္ တေခတ္မည္၏။ ထိုဂါမေခတ္နယ္သည္ ရဟန္းအားလံုး စုရံုး၍ ကံၿပဳႏိုင္ေသာ ဂါမသိမ္တမ်ိဳး ၿဖစ္ေလသည္။
ဤသူၾကီးတပိုင္ ဂါမေခတ္(ဂါမသိမ္) အတြင္းဝယ္ လူတို႔သည္ လင္ယူသားေမြး လုပ္ေနၾက၏။ အညစ္ အေၾကးတို႔ကုိလည္း စြန္႔ခ်ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယင္းသူၾကီးတပိုင္ ဂါမေခတ္(ဂါမသိမ္) အတြင္းဝယ္ ေယာက်္ားေတြခ်ည္းသာ ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သိမ္အတြင္း မိန္းမေတြ မဝင္ရဟု အထင္ေရာက္ေနၿခင္းမွာ လံုးဝ လြဲမွားေနၿခင္းသာၿဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားအတြင္းဝယ္ ေက်ာက္တိုင္မ်ား (သီမႏၲရိတ္တိုင္မ်ား) စိုက္၍ သမုတ္ထားေသာ (ဗဒၶ)ခ႑သိမ္မွာလည္း ထိုနည္း¤င္းပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ''သိမ္အတြင္း မိန္းမေတြဝင္လွ်င္ ငရဲၾကီးသည္'' ဟု ေၿပာဆိုထင္မွတ္ေနၾကၿခင္းမွာ ပိုလြန္ေနေသာ လြဲမွားမႈသာ ၿဖစ္ေခ်သည္။


ဥပုသ္ကံစေသာ ကံၾကီးကံငယ္ၿပဳရာ၌ ၾကဥ္ဖယ္ထားရမည့္ ပုဂၢဳိလ္(ဝဇၨနိယပုဂၢဳိလ္)မ်ားတြင္ လူဝတ္ေၾကာင္လည္း ပါရွိေလသည္။ လူဝတ္ေၾကာင္ဟု ဆိုရာ၌ မိန္းမသာမက ေယာက်္ားမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ ''သိမ္အတြင္း ကံၿပဳေနခ်ိန္၌ လူဝတ္ေၾကာင္စသည္ မပါဝင္ေစရ၊ ၾကဥ္ဖယ္ထားရမည္'' ဆိုေသာ္လည္း သိမ္ထဲတြင္ မဝင္ရဟု တားၿမစ္ထားၿခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ ကံေဆာင္ေနေသာ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဟတၳပါသ္(ႏွစ္ေတာင့္ထြာ) မဆက္စပ္ဘဲ ဟတၳပါသ္(ႏွစ္ေတာင့္ထြာ) လြတ္ရာ အရပ္က ရွိႏိုင္သည္၊ ေနႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ရွိေနၿခင္းေၾကာင့္ မည္သည့္ကံမွ် ပ်က္ၿပားမႈမရွိေခ်။ (ေတ ဟတၳပါသေတာ ဗဟိကရဏဝေသန ဝေဇၨတဗၺာ- လူစေသာ ႏွစ္က်ိပ္တေယာက္ေသာ ဝဇၨနိယ ပုဂၢဳိလ္တို႔ကို ႏွစ္ေတာင့္ထြာ ဟတၳပါသ္မွအပ ၿပဳၿခင္းၿဖင္ ့ၾကဥ္ဖယ္ထားရမည္။ ။ ကခၤါဝိတရဏီအ႒ကထာ)။


''ႏွစ္ေတာင့္ထြာ အတြင္းသာ မရွိေစရ'' ဟူေသာ မိန္႔မွာခ်က္ကုိ သေဘာမမူဘဲ အခ်ိဳ႕ရဟန္း မ်ားသည္ ရဟန္းခံ(ဥပသမၸကံေဆာင္)ရာ၌ မိန္းမမ်ားကုိသာမက ေယာက်္ားမ်ားကုိပါ မာန္မဲ၍ သိမ္ အတြင္းမွ ေမာင္းထုတ္ တတ္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ လူတို႔ကုိ သိမ္အတြင္းမွေမာင္းထုတ္ၿခင္းသည္ စာရွိထက္ ပိုလြန္ၿခင္းသာတည္း-ဟု ဧဝကန္ မွတ္ရေပမည္။ ယင္းသို႔ တတ္ေယာင္ကားၿဖင့္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ား ''လူတတ္-လူစြာ'' လုပ္ၿခင္းေၾကာင့္ပင္ ''သိမ္အတြင္း မိန္းမ မဝင္ရ မဝင္ေကာင္း'' ဟူေသာ အစဲြသည္ ၿပန္႔ႏွံ႕ေနၿခင္း ၿဖစ္ေပသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သီတင္းကြၽတ္လက စာေရးသူသည္ ၿမဳိ႕သာသို႔ေရာက္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သာႏွင့္ ၃-မိုင္ခန္႔ ေဝးေသာ အရပ္တြင္ ''ေရၿမိဳ႕ဘုရား'' ဟုေခၚေသာ ေရွးေစတီတဆူရွိပါသည္။ ထိုေစတီ၏လိုဏ္အတြင္းမွ ရုပ္ပြားေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ မွိတ္သြားလို႔တဲ့ဟူေသာ သတင္းသည္ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ၿဖစ္လာသည္။ တဆင့္ေၿပာၿဖင့္ မယံုၾကည္ဘဲ ကိုယ္တိုင္ၿမင္သိရမွ ေက်နပ္တတ္ေသာ ဝါသနာေၾကာင့္ သြားေရာက္ဖူးၿမင္ေလ့လာခဲ့ပါသည္။ မ်က္လံုးေတာ္မ်ားကုိ မ်က္ခြန္မ်ားၿဖင့္ဖံုးအုပ္၍မွိတ္သြားၿခင္း၊ ပိတ္သြားၿခင္းမ်ိဳးကား မဟုတ္ပါ။ မ်က္ႏွာေတာ္ႏွင့္ တၿပင္တည္း မ်က္ၿဖဴမ်က္နက္ဝန္းတို႔ကုိပါမခ်န္ပဲ မ်က္ႏွာေတာ္ တခုလံုး ေရႊဘိန္းခ်ၿခင္းသာၿဖစ္ေလသည္။
မည္သို႔ဆိုေစ-မ်က္လံုးေတာ္မ်ား မွိတ္သြားလို႔တဲ့ ဟူေသာ သတင္းေၾကာင့္ စာေရးကဲ့သို႔ပင္ လာေရာက္ ေလ့လာ သူ ဖူးေမွ်ာ္သူေတြမစဲပါ၊ ဤသို႔ဖူးေမွ်ာ္လာရာတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာေယာက်္ားမ်ားက ဘုရားလုိဏ္ဂူအတြင္းသို႔ ဝင္၍ ဆီမီးထြန္းညွိၿခင္း၊ ပန္းကပ္ၿခင္းမၿပဳရန္ မိန္းမမ်ားအား တားဆီး ပိတ္ပင္ၾကေလသည္။

စာေရးသူမွာ ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့သၿဖင့္ ''မတားဆီးပါနဲ႔၊ သူတို႔လည္း ဘုရားဖူးခ်င္လို႔ လာၾကတာပဲ၊ သူတို႔ၾကိဳက္သလို အားရေက်နပ္ေအာင္ဖူးၾကပါေစ'' ဟုေၿပာလိုက္ရေပသည္။ မိိန္းမသား မ်ားကုိ ႏွိမ္ေပါက္ထား၍ ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္၊ မိုးၾကိဳးပစ္လိမ့္မယ္ စသည္ၿဖင့္ ေခ်ာက္လွန္႔ၿခင္းမ်ိဳးကား လံုးဝ ႏွစ္ၿမိဳ႕စရာမဟုတ္ေခ်။ ကုသိုလ္ဆႏၵၿဖင့္ ၿပဳရာ၌ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်င္ ပစ္စမ္းပါေစ။ ဝံ႔စားေသာသတိၲကိုပင္ ေမြးၿမဴရေပမည္။ ဆင္ၿဖဴေတာ္ကို လွဳဒါန္းလိုေသာ ေဝႆန္မင္းၿမတ္သည္ ''ဆင္ၿဖဴေတာ္လွဴၿခင္းေၾကာင့္ ငါ့ကုိသတ္ခ်င္လည္းသတ္ၾက။ ႏိုင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္ခ်င္လည္း ႏွင္ထုတ္ၾက။ မလွဴမဒါန္းပဲကား ငါမေနႏိုင္'' ဟု ရဲရဲဝင့္ဝင့္ မိန္႔ၿမြတ္၍ လွဴဒါန္းလိုက္ေလသည္။ ေရႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကား ''ဝီေရာ ကုသလကရေဏ-ကုသုိလ္ၿပဳရန္ အခြင့္ၾကံဳလွ်င္ မေၾကာက္မရြံ႕ ေနာက္မတြံ႕ပဲ သက္စြန္႔ၾကိဳးပမ္း ရဲစြမ္းသတၲိရွိသူၿဖစ္ပါေစ-ခလို'' ဟုပင္ ဆုေတာင္းခဲ့ေလသည္။
ယေန႔ေခတ္သည္ အေၾကာင္းယုတၲိမတန္ဘဲ ငရဲႏွင့္ေခ်ာက္ စာအုပ္ၾကီးႏွင့္ေပါက္ေန၍ မၿဖစ္ေခ်။ သာသနာေတာ္၌ မၾကည္ညိဳေသးသူတို႔ကုိ ၾကည္ညိဳလာေစရန္၄င္း၊ ၾကည္ညိဳၿပီးသူတို႔ကုိ သဒၶါတရား တိုးပြားေစရန္၄င္း ေၾကာင္းက်ိဳးညႊန္ၿပရေပမည္။ေနရာတကာ၌ အထက္စီးကေနလ်က္ ၾကိမ္း ေမာင္းၿခင္း၊ ေငါက္ငမ္းၿခင္းတို႔ကား စင္စစ္ရိုင္းၿပၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္။ အရွိကုိအရွိတိုင္း အမွန္ကုိ အမွန္တိုင္း ဗုဒၶ အလိုေတာ္က် မပိုမလို ေၿပာဆိုၿပဳလုပ္ရန္လည္း အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ လူတိုင္းအေပၚ ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံလ်က္ ဗုဒၶညႊန္ၿပခဲ့သည့္ သေဘာတရားေရးရာ၌လည္း ပိုင္ႏိုင္ ထိမိေအာင္ ေလ့လာထားသင့္ေၾကာင္း တင္ၿပလိုက္ရေပသည္။

အရွင္မေဟာသဓ ပ႑ိတ
၁၁-၇-၇၁
ဓမၼဗ်ဴဟာ (အတြဲ ၉၊ အမွတ္ ၉။)

Monday, March 28, 2011

သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ရာ၀ယ္….

သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ရာ၀ယ္….

သရဏဂုံတရားေတာ္မ်ား နာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးျဖစ္လုိက္ပါတယ္…… သရဏ ဆုိသည္မွာ
ေဘးအႏၲရာယ္ကုိ တားဆီး ကာကြယ္ေပးတတ္ေသာ၊ ပယ္ေဖ်ာက္ေပးတတ္ေသာ အရာ/ပုဂၢိဳလ္ ဟု အဓိပၸါယ္ရေပသည္။
ေဘးအႏၱရာယ္ဆုိသည္မွာ

1. ၀ဋ္ေဘး (ကိေလသာ၀ဋ္၊ ကမၼ၀ဋ္၊ ၀ိပါက၀ဋ္)

2. စိတ္ပူေလာင္မႈ

3. ကုိယ္ဆင္းရဲမႈ

4. ဒုဂၢတိဘုံဆင္းရဲမႈ တုိ႔ကုိ ဆုိလုိသည္။

ထုိ(၄)မ်ဳိးေသာ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈတုိ႕ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေပးတတ္ေသာ၊ တားဆီးကာကြယ္ေပးတတ္ေသာ အရာ/ပုဂၢိဳလ္ သည္ သရဏ ျဖစ္ေပ၏။ တနည္းအားျဖင့္ ကိေလသာ စိတ္အပူတုိ႔ကုိ သက္သာ ေလ်ာ့ပါးသြားေစမွသာလ်င္ သရဏ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သရဏ ဆုိသည္မွာ ကုိးကြယ္ရာပင္ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ (၄)မ်ဳိးေသာ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ စိတ္ပူေလာင္မႈ တုိ႔ကုိ မသက္သာေစႏုိင္ေသာ၊ ကာကြယ္တားဆီးျခင္းငွာ မစြမ္းႏုိင္ေသာ အရာတုိ႔သည္ သရဏ မမည္ေပ။ သရဏ မျဖစ္လ်င္ ကုိးကြယ္ရန္မထုိက္၊ ၾကည္ညိဳရန္မထုိက္ေပ။ ကုိးကြယ္ရာ မျဖစ္ေပ။

ဗုဒၶ သည္ သရဏ ျဖစ္၏။ ဓမၼ သည္လည္း သရဏ ျဖစ္၏။ သံဃာ သည္လည္း သရဏ ျဖစ္၏။

ဗုဒၶ သည္ ေဘးဒုကၡမ်ားကုိ တားျမစ္ေပးတတ္၏။ အက်ဳိးစီးပြားမဲ့ကုိ တားဆီးေပးတတ္သည္။ ေကာင္းရာကုိ လမ္းညႊန္ေပး၏။ အက်ဳိးစီးပြားေကာင္းကုိလည္း ျဖစ္ေစတတ္သည္။ ေဘးဒုကၡမ်ားမျဖစ္ေစရန္ မေကာင္းမႈတုိ႔ကုိ မျပဳလုပ္ရန္၊ မေျပာဆုိရန္၊ မၾကံစည္ဖုိ႔ရန္ ဆုံးမ ေပးျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာမ်ားရေစရန္ ေကာင္းမႈတုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ ေျပာဆုိ ၾကံစည္ၾကဖုိ႔ရန္လည္းေကာင္း လမ္းညႊန္ေပးေလသည္။
ထုိေၾကာင့္ သရဏ ျဖစ္ေပ၏။

ဓမၼ ဆုိသည္မွာ မဂ္ေလးတန္၊ ဖုိလ္ေလးတန္၊ နိဗၺာန္ ဟူေသာ ေလာကုတၱရာကုိးပါး ႏွင့္ သုတၱန္၊ ၀ိနည္း၊ အဘိဓမၼာ ဟူေသာ ပဋိကတ္ သုံးပုံတုိ႔ ပင္ျဖစ္ေပ၏။

ထုိဓမၼ သည္ ဘ၀ကႏၱာရခရီးခဲမွ လြန္ေျမာက္ေစသည္၊ ထုတ္ေဆာင္ေပးတတ္သည္။ ဘ၀အခက္အခဲမ်ားကုိ လြန္ေျမာက္ေစတတ္သည္။ ကုိယ္ဆင္းရဲမႈ စိတ္ဆင္းရဲမႈတုိ႔ကုိ သက္သာေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သရဏ ျဖစ္ေပ၏။
သံဃာအား နည္းနည္းေလး လွဴရုံမွ်ျဖင့္ ၾကီးက်ယ္ မ်ားျပားေသာ အက်ဳိးထူးမ်ားကုိ ရေစတတ္သည္။ ျမတ္ေသာ အလွဴကုိ ထုိက္တန္ေတာ္မူျခင္းသည္ အရိယာသံဃာ၏ ဂုဏ္ရည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံဃာသည္လည္း သရဏ မည္ေပ၏။ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ တြင္ သံဃာသည္ အရိယာသံဃာကုိ ရည္ရြယ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ” (သံဃာကုိ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ ပါ၏) ဟု ဆုိရာ၌ သမုတိသံဃာ (ပုထုဇဥ္ ရဟန္း သံဃာ) မ်ားမွ တဆင့္ အရိယာသံဃာတုိ႔၏ ဂုဏ္ရည္တုိ႔ ကုိ သတိရ အမွတ္ရလ်က္ ရည္မွန္းလ်က္ ရြတ္ဆုိရေပမည္။

ဥပမာ..ေစတီေတာ္၊ ဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိ ရွိခုိးတုိင္း ထုိဆင္းတုေတာ္မွတဆင့္ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကုိ ထြင္းေဖာက္ အာရုံျပဳရပါသည္။ ထုိ႔အတူပါပဲ ပုထုဇဥ္ ရဟန္း သံဃာတုိ႔ကုိ ဆင္းတုေတာ္မ်ားကဲ့သုိ႔ သေဘာထားလ်က္ အရိယာ ျဖစ္ျပီးေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား၏ ဂုဏ္ရည္ထိေအာင္ ရည္မွန္းလ်က္ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ႏိုင္ပါမွ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ စစ္စစ္ကုိ ရေပမည္။ သံဃာကုိ သင္ေပးေနတဲ့ ဆရာပဲလုိ႔ ဆရာ အဆင့္ေလာက္ သတ္မွတ္ရုံမွ်ျဖင့္ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ မျဖစ္ေသးေပ။ သရဏဂုံ စစ္စစ္ ရေအာင္ အရိယာ သံဃာထိေအာင္ ရည္မွန္း ပူေဇာ္ ကုိးကြယ္ရေပမည္။ သရဏဂုံ = သရဏ + ဂမန
သရဏဂုံ ဆုိသည္မွာ သရဏ ႏွင့္ ဂမန ေပါင္းစပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ဂမန ဆုိသည္မွာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိသရဏသုံးပါး ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ ၏ အထက္ပါ အရည္အေသြး ဂုဏ္ရည္မ်ားကုိ အာရုံျပဳျပီး ၾကည္ညိဳေလးျမတ္ေသာ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါျဖစ္ဖုိ႔ရန္ လုိေပသည္။ ထုိသဒၶါကုိ အေျခခံလ်င္ သမၼာဒိ႒ိ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထုိ မွန္ကန္ေသာ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါ သည္ပင္လ်င္ ဂမန မည္ေပသည္။ ထုိေၾကာင့္ သရဏဂမန(သရဏဂုံ) သည္ ရတနာသုံးပါးအေပၚ ေရာက္ေနေသာ ယုံၾကည္မႈသဒၶါ ႏွင့္ အသိမွန္ (သမၼာဒိ႒ိ) ျဖစ္၏။ လြယ္လြယ္ျဖင့္ တုိတုိဆုိရလ်င္ ကုိးကြယ္ရာအျဖစ္ သိမွတ္ျခင္း ဟုလည္း အဓိပၸါယ္ရေပသည္။ ကုိးကြယ္ရာအျဖစ္ သိမွတ္ရာ၌ ထုိမွန္ကန္ေသာ ယုံၾကည္မႈသဒၶါ သည္ ေရွးဦးစြာ အေရးၾကီးေပသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ မွန္ကန္ေသာ သဒၶါျဖစ္ပါမွ သရဏဂုံတည္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္ ျဖစ္ေပေတာ့မည္။

သရဏဂုံ အမ်ဳိးအစား (၂) မ်ဳိးရွိေလသည္။
ေလာကုတၱရာသရဏဂုံ ႏွင့္
ေလာကီသရဏဂုံ
တုိ႔ျဖစ္၏။

ေလာကုတၱရာသရဏဂုံ ဆုိသည္မွာ သစၥာေလးပါးကုိ သိျမင္ျပီးသူ၏ သႏၲာန္၌ျဖစ္ေသာ ရတနာသုံးပါးအေပၚ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာစိတ္ျဖစ္၏။ သစၥာသိသူ၏ သရဏဂုံ ျဖစ္သည္။ ေလာကုတၱရာသရဏဂုံသည္ ပ်က္စီးျခင္းမရွိ၊ ညစ္ညဴးျခင္းလည္း မရွိေတာ့ေပ။ မဂ္စိတ္ႏွင့္ အတူတူျဖစ္ေသာ ရတနာသုံးပါးအေပၚ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္စိတ္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္မွသာလ်င္ ေလာကုတၱရာသရဏဂုံကုိ ရေပမည္။ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ မရႏုိင္ေပ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။
ပုထုဇဥ္တုိ႔သႏၲာန္၌ျဖစ္ေသာ ရတနာသုံးပါးအေပၚ ယုံၾကည္ အားကုိးမႈ စိတ္သည္ ေလာကီသရဏဂုံျဖစ္၏။ ေလာကီသရဏဂုံႏွင့္ ကိေလသာတုိ႔ကုိ ေခတၱ ခဏမွ် ပယ္ႏုိင္ေလသည္။ တဒဂၤပဟာန္ျဖင့္ ကိေလသာကုိ ပယ္ျခင္းျဖစ္၏။

ေလာကီသရဏဂုံသည္ ညစ္ညဴးတတ္သည္ ပ်က္စီးတတ္ေပသည္။
ရတနာသုံးပါးအေပၚ နားမလည္ျခင္း(အ၀ိဇၨာ)၊ ရတနာသုံးပါး၏ ဂုဏ္ရည္တုိ႔ကုိ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလားဟု သံသယျဖစ္ေနျခင္း (၀ိစိကိစၧာ) တုိ႔သည္ ေလာကီသရဏံဂုံ ညစ္ႏြမ္းတတ္ေပသည္။ တကယ္ နားလည္ျပီး ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ႏုိင္ပါမွလည္း သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေသာ ေလာကီသရဏဂုံ စစ္စစ္ကုိ ရေပမည္။

ေလာကီသရဏဂုံသည္ ပ်က္စီးတတ္ေပသည္။ ပ်က္စီးရာ၌လည္း အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္း ႏွင့္ အျပစ္မရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္းဟု (၂)မ်ဳိးရွိ၏။ အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္းမွာ…ဘာသာေျပာင္း ကုိးကြယ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ သရဏ မဟုတ္ေသာ အရာမ်ားကုိ လက္ခံခ်င္ေသာ (တဏွာ) ႏွင့္ ထုိ သရဏ မဟုတ္ေသာ အရာမ်ားကုိ မွန္တယ္ထင္ေသာ (ဒိ႒ိ) ရွိလ်င္ အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
အျပစ္မရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္းမွာေတာ့..ေသဆုံးသြားေသာအခါ ျဖစ္ပါသည္။ ေသေသာအခါ စိတ္မရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေဆာက္တည္ထားေသာ ေလာကီသရဏဂုံ ပ်က္စီးသြားေတာ့သည္။ အျပစ္မရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ဘာသာျခား ပုဂၢိဳလ္တဦးအား မိမိ၏ ဆရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္ေသာ အားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း ကန္ေတာ့ လ်င္ ေလာကီသရဏဂုံ မပ်က္စီးႏုိင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ယခုေခတ္ အထက္လူၾကီး ျဖစ္ေနလုိ႔ ေၾကာက္လုိ႔ လက္အုပ္ခ်ီေသာအားျဖင့္လည္း ကုိယ္ေဆာက္တည္ထားေသာ သရဏဂုံ မပ်က္စီးႏုိင္ပါဘူး။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေတာ့ သရဏမဟုတ္ေတာ့အရာတုိ႔ကုိ သဒၶါျဖင့္ ကုိးကြယ္လ်င္ သရဏဂုံ ညစ္ႏြမ္း ပ်က္စီး ပါေတာ့သည္။

သရဏဂုံ ေဆာက္တည္ရာမွာ..ျမန္မာလုိ အဓိပၸါယ္ျဖင့္လည္း ေဆာက္တည္ႏုိင္ပါသည္…

1. တပည့္ေတာ္၏ အသက္ ႏွင့္ ခႏၶာကုိ ဗုဒၶ ဓမၼ သံဃာ တုိ႔အား လွဴဒါန္းပါ၏။ (ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္ေနပါေစ ရတနာ သုံးပါးတုိ႔အေပၚ၌ ထားရွိေသာ ယုံၾကည္မႈ ဆည္းကပ္မႈ သဒၶါကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔ဘူး ဟု အဓိပၸါယ္ရေပသည္။)

2. မွီခုိစရာ အားကုိးစရာ ဆည္းကပ္စရာ အလုပ္အေကြ်းျပဳစရာ ရွိပါက..ရတနာသုံးပါးတုိ႔အတြက္ပဲ ျပဳမည္။

3. လက္အုပ္ခ်ီ အရုိအေသျပဳ ရွိခုိးတဲ့အခါမွာလည္း ရတနာသုံးပါးကုိပဲ ရွိခုိး ကန္ေတာ့ မည္။

4. တပည့္အျဖစ္ ခ်ဥ္းကပ္ ေသာ အခါမွာလည္း ရတနာသုံးပါးထံမွာပဲ တပည့္ခံ ခ်ဥ္းကပ္မည္။ ထုိသုိ႔ ရြတ္ဆုိျခင္းအားျဖင့္လည္း ေလာကီသရဏဂုံကုိ ေဆာက္တည္ရာေရာက္ပါသည္။

အထက္ပါတုိ႔မွာ..သရဏဂုံကုိ ေဆာက္တည္ျခင္းနဲ႔ ပက္သက္ေသာ အေလး အနက္ထားရမည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ သရဏဂုံကုိ စစ္စစ္ကုိ ရၾကေစျခင္းအက်ဳိးငွာ ေရးသားလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

by admin

http://sankooo.iblogger.org

ေအာက္ပါတရားေတာ္မ်ားအား နာၾကားမွတ္သားျပီး ေရးသားထားပါသည္

ဗုဒၶဘာသာအေျခခံတရားေတာ္မ်ား - ေဒါက္တာ သီလာနႏၵာဘိ၀ံသ

သရဏဂုံ(၃)ပါးတရားေတာ္ - ေဒါက္တာအရွင္ဥာဏိႆရ

သရဏဂုံတရားေတာ္ - အရွင္ေကာသလႅ (ဓမၼေစတီ)

Sunday, March 27, 2011

ဓမၼဥပေဒသမ်ား

ဓမၼဥပေဒသမ်ား

တရားမွန္သမွ် သစၥာတရားက လြတ္တာမရွိဘူး(စတုသစၥ ၀ိနိမုေတၱာ ဓေမၼာ နာမ နတၳိ)၊ ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္ကုိ ေလးစားလုိက္နာျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္ရဲ့ျဖဴစင္တဲ့ သီလကုိ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ရင္း တရားထူး အသိဥာဏ္ထူးရနိဳင္တယ္၊ ၀ိနည္းတရားဟာလဲ သစၥာတရားပါ၊ ၀ိနည္းဟာ ပညတ္သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ ပရမတ္သေဘာတရားေတြ ပါေနတာကုိ သတိထားသင့္ပါတယ္၊

ပိဋကတ္သုံးပုံဆုိတာ ဘုရားရွင္ေဟာထားတဲ့ ပရမတ္သေဘာတရားေတြကုိ အကၡရာေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲမွတ္တမ္း တင္ထားျခင္းမဟုတ္လား၊ စာအတုိင္းေျပာျပလုိ႔ စာေပနဲ႔ညွိလုိ႔ ဆုပ္ကုိင္ထားတယ္ထင္ရင္ ဆရာမကူ သယမၻဴဥာဏ္ပုိင္ရွင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊

အသိဥာဏ္ထူးရသြားတဲ့ ေလာကအေပၚဓမၼသဘာ၀အတုိင္း ၾကည့္နိဳင္တဲ့ အရိယာ သာ၀ကတစ္ေယာက္ဟာ ဘုရားအေပၚမွာ ယုံၾကည္မႈျပည့္၀သြားပါျပီ၊ ဘုရားကုိ ယုံၾကည္ရင္ ဘုရားေဟာတဲ့ တရားကုိလဲ ယုံၾကည္လက္ခံပါျပီ၊ ဘုရားေဟာတာကုိ လက္ခံနိဳင္ရင္ ဘုရားေဟာတဲ့ ပိဋကတ္သုံးပုံဆုိတာကုိလဲ လက္ခံနိဳင္တဲ့ အဆင့္ ျပည့္ျပည့္ ၀၀ ရွိသြားျပီလုိ႔ ဆုိနိဳင္တယ္။

နိေ၀သကသုတၱန္မွာ ဘုရားရွင္ ေဟာျပထားတာကေတာ့ ဓာတ္ၾကီးေလးပါးရဲ့ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲမႈ ရွိခ်င္ေတာ့ရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါဘုရားအေပၚမွာ ယုံၾကည္သက္၀င္တဲ့စိတ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲပါဘူးတဲ့။( နေတြ၀ ဗုေဒၶ အ၀ေစၥပၸသာေဒန သမႏၷာဂတႆ အရိယသာ၀ကႆ သိယာ အညတၳတၱံ တၾတိဒံ အညတၳတၱံ)။

ေသာတာပန္ျဖစ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္းေတြမွာလဲ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားရွိျခင္း၊ ေျဖာင့္မတ္ျခင္းဆုိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ပါတယ္၊ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္မႈ မရွိသူဟာ ဘုရားေဟာတာေတြကုိ လက္မခံနိဳင္ဘူး၊ ဘုရားကုိ မယုံၾကည္တဲ့သူဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ မယုံဘူး၊ ဒီလုိဆုိရင္ သူဟာလဲ သာမာန္လူအဆင့္ သာမန္အသိဥာဏ္အဆင့္လုိ႔ သတ္မွတ္နိဳင္တယ္။ ဒီလုိလူဟာ ဘုရားေဟာတာကုိလဲ လက္မခံ။ ဓမၼကုိလဲ မယုံၾကည္၊ သံဃာေတာ္ အစဥ္အဆက္ကကုိလဲ ပစ္္မယ္လုပ္မိေတာ့တာပါ၊ သတိျပဳဖြယ္ ေကာင္းေပစြ။ ။

သမာဓိရွိမွ ၀ိပႆနာအသိဥာဏ္ျဖစ္ေပၚမယ္၊ သမာဓိမရွိရင္၀ိပႆနာဥာဏ္ မျဖစ္ေပၚဘူး၊ သမာဓိမထူေထာင္ဘဲ သမာဓိ ထူေထာင္တဲ့နည္းကုိ သင္မေပးဘဲ ၀ိပႆနာ ဥာဏ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ အလြန္႔အလြန္ စဥ္းစားစရာပါ။ သမာဓိျဖစ္ဖုိ႔လဲ သီလျပည့္စုံရမယ္ဆုိတဲ့ မဟာနာမသကၠ သုတၱန္လာ စကားေတြက တကယ့္ကုိ မွတ္သားစရာ ဓမၼဥပေဒသေတြပါ၊

ဘုရားရွင္က တုေမွဟိ ကိစၥမာတပၸံ၊ အကၡာတာေရာ တထာဂတာ..တဲ့။ ငါဘုရားကေတာ့ နည္းေပးလမ္းျပ သင္ေပးတဲ့သူပဲ။ လုပ္စရာ ကိစၥေတြကို သင္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ၾကိဳးစားၾကရမယ္..တဲ့။ ဒါ ဘုရားစကား၊ဘုရားကုိယုံၾကည္ရင္ ေသခ်ာမွတ္သားသင့္တဲ့ စကားေတာ္၊

သမာဓိရေအာင္ အားျဖည့္ေပးတယ္၊ ၀ီရိယေပၚလာေအာင္ အားျဖည့္ေပးတယ္ဆုိတာ တကယ္မဟုတ္ဘူး၊ ဒီစကားကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာေနတယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အမွားပဲ။ ဓမၼဥပေဒသကုိ ေလးစားလုိက္နာ ယုံၾကည္တယ္ဆုိရင္ေပါ့။

အဲဒီအက်င့္ကုိ က်င့္လုိက္လုိ႔ အကုသိုလ္ေတြတုိးပြားမယ္(မွားမွန္းမသိေတာ့ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေတာ့တာပါ၊အကုသုိလ္ျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ဥာဏ္ေတြ အသိေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး) ကုသုိလ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အက်င့္မဟုတ္ဘူး၊

မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္တဲ့ က်င့္စဥ္ဆုိတာ.. ဒါကုိက်င့္လုိက္လုိ႔ အကုသုိလ္ေတြ ေလ်ာ့သြားမယ္၊ ကုသုိလ္ေတြ တုိးတုိးလာမယ္၊အသိဥာဏ္ေတြ ျမင့္ျမင့္လာမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြပါ..တဲ့(သီလဗၺတသုတၱန္) အလြန္မွတ္သားထုိက္တဲ့ ဓမၼဥပေဒသမ်ားပါ။

စတန္႔ထြင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြကုိ ေရွာင္ရွားေတာ္မူၾကပါ။
သံစဥ္ေတးသြားေတြကုိ ေျပာင္းမဆုိၾကပါနဲ႔၊
အရွိကုိ အရွိတုိင္း လမ္းညႊန္ျပေတာ္မူၾကပါ။
အဓမၼကုိ ဓမၼ။ ဓမၼကုိ အဓမၼလုိ႔ ေဟာေျပာလမ္းညႊန္ျခင္းဟာ သာသနာေတာ္ ကြယ္ေပ်ာက္ေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္..လုိ႔သာ ဟစ္လုိက္ခ်င္ပါရဲ့။

ဘုရားေဟာတဲ့တရားကုိ ကုိယ္ေဟာသေယာင္ ၊ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ လမ္းညႊန္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာ့ဆရာၾကီးမ်ား က်င့္စဥ္ကုိ ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္နဲ႔ သိေလဟန္ လုပ္ေနျခင္းဟာ အၾကီးစား သာသနာ ခုိးသူၾကီးအဆင့္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားသင့္တယ္၊

ဟုတ္ပါတယ္၊ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ ေျဖာင့္မတ္တဲ့လမ္း တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းဆုိတာ အျငင္းပြားဖြယ္ မရွိပါ၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းမေပၚက ေသြဖယ္ေနျခင္းဟာ အျငင္းပြားဖြယ္ သံသယျဖစ္ဖြယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ သစၥာဆုိတာ အျမဲမွန္ေနတယ္ဆုိရင္ ျငင္းစရာမွ မဟုတ္တာ။ အသစၥ အဘူတ..မမွန္ကန္လုိ႔ ေျဖရွင္းျခင္း ျငင္းခုံးျခင္း သံသယပြားျခင္း ျငိမ္မေနဘဲ ျပန္လည္ေျပာဆုိျခင္းေတြ လုပ္ေနၾကရတာပါ၊
ဓမၼဥပေဒသ ဆုိတာ ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိပါ၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း လမ္းညႊန္ျပတဲ့ သဘာ၀စည္းကမ္းဟာ ဓမၼဥပေဒသပါ၊

Posted by yawcommunity

Saturday, March 26, 2011

ထာ၀ရ ရာႏႈန္းျပည့္လူ။


ပစၥည္းဥစၥာ အဂၤါေျခလက္ ကုိယ္အသက္ပါမက်န္ အပ၀တၳဳ ၊ ရုပ္ခႏၶာစုႀကီး ပ်က္စီးပါေစ၊ အတြင္း အႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ပါရမီေကာင္းမႈ(နာမ္ခႏၶာစု) မပ်က္စီးရင္ ေသတာေတာင္ ပ်က္စီးတယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူး။
(ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ၀ိသုဒၶါရုံဆရာေတာ္ႀကီး)

ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ၀ိသုဒၶါရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရွိစဥ္က ရန္ကုန္ က်ိဳကၠစံမွာ သီတင္း သုံးေနေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး တည္ေထာင္သီတင္းသုံးခဲ့တဲ့ ေရႊက်င္ဂုိဏ္း ပင္ရင္းမူလ မႏၱေလးျမိဳ႔ အေရွ႔၀ိသုဒၶါရုံေက်ာင္းတုိက္ႀကီးထဲက ေက်ာင္းအခ်ိဳ့ မီးေလာင္ ပ်က္စီး သြားတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ ေလ်ာက္ထားၾကတဲ့အခါ အထက္ပါ ဆုံးမ ၾသ၀ါဒကုိ ႏႈတ္က ျမြတ္ၾကားသလုိ ဂါထာနဲ႔လဲ ေရးဖြဲ႔ျပီး တပည့္ရဟန္းမ်ားကုိ ဆုံးမေတာ္ မူခဲ့ ပါတယ္။
undefined
ဆရာေတာ္ႀကီးအဆုံးအမက ဂါထာ သုံးပုဒ္ရွိပါတယ္။ ဆိုလုိရင္းကေတာ့ ဘ၀သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ စၾက၀ေတးမင္းစည္းစိမ္မ်ိဳးအထိလဲ ရွိခဲ့ဖူးမွာပဲ။ အဲဒီ ဘ၀ေတြမွာ ရခဲ့ဖူးတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ (ရုပ္ခႏၶာ)ေတြလဲ ဆုံးရႈံး ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သဘာ၀အတုိင္း ပ်က္စီးခဲ့ျပီး တကယ္ တမ္းဘ၀ကုိ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တာက အဲဒီ ၀တၳဳေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိတုိ႔ ဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ပါရမီေကာင္းမႈ (နာမ္ခႏၶာစု) ကသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ခႏၶာေတြ ဘယ္လုိပဲ ပ်က္စီးပါေစ၊ နာမ္ခႏၶာ ပါရမီေကာင္းမႈေတြသာ မပ်က္စီးေစနဲ႔။ ဒီပုဂၢိဳလ္ မ်ိဳးကုိ ေသသြားေတာင္မွ ပ်က္စီးသူလုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုံးမခဲ့တာပါ။

“လူ”ဆုိတာ ရုပ္ နာမ္ ႏွစ္ခုတုိ႔ရဲ႔ အစုအေ၀း ျဖစ္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ၾကားဖူးသူ မ်ားပါ လိမ့္မယ္။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကုိယ္ဆုိတဲ့ အျပင္က ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးက ရုပ္ အစုအေ၀းႀကီးပါ။ အတြင္းမွာ သိျမင္ ခံစား မွတ္သား ႀကံစည္တတ္တဲ့ သိမႈ အစုအေ၀းကုိ နာမ္ ခႏၶာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီရုပ္တရား နာမ္တရား နွစ္မ်ိဳးလုံး ျပည့္စုံေနခုိက္ကုိ သက္ရွိ“လူ”လုိ႔ ေခၚရ တာပါ။
လူ႔ဘ၀ တစ္ခုရဲ႔ ေယဘုယ် ျဖစ္စဥ္ကုိ သုံးသပ္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ပထမ အရြယ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ လူ႔ဘ၀ေရာက္ျပီး အႏွစ္သုံးဆယ္ အရြယ္ေလာက္အထိဟာ ရုပ္ခႏၶာရဲ့ ႀကီးထြားမႈက အားသာ ပါတယ္။ ဒီအရြယ္မွာ နာမ္ခႏၶာစုကလဲ ရုပ္ခႏၶာႀကီးထြားမႈနဲ႔ ရုပ္ခႏၶာရဲ့ အေထာက္အပံ့ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာ ပစၥည္းဥစၥာ တုိးတက္မႈကုိပဲ အဓိက အားသာေနတာ မ်ားတတ္ပါတယ္။
နာမ္ခႏၶာစုရဲ့ တကယ္တုိးတက္မႈ အစစ္ဆုိတာ ကုိယ္က်င့္သီလ၊ စိတ္ဓာတ္တည္ျငိမ္မႈ သမာဓိနဲ႔ သဘာ၀တရားရဲ့ သေဘာအမွန္ကုိ သိတတ္တဲ့ ပညာတရားမ်ား တုိးတက္ ႀကီးထြား မႈကုိသာ ေခၚရတာပါ။ ရုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာ အေထာက္အကူ ျဖစ္တဲ့ ေလာကီအတက္ပညာ တုိးတက္ ႀကီးပြားမႈဟာလဲ တကယ္ နာမ္ခႏၶာတုိးတက္မႈ အစစ္မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါကလဲ ဒီအတတ္ပညာေတြနဲ႔ ရွာေဖြရရွိထားတဲ့ ပစၥည္း ဥစၥာေတြက အရြယ္သုံးပါးမေရြး ခ်မ္းသာမႈကုိ ေပးႏုိင္စြမ္း မရွိတာနဲ႔ ေသရြာအထိ ယူေဆာင္လုိ႔ မရႏုိင္တာကုိ သေဘာေပါက္မွ နားလည္ လက္ခံႏုိင္မွာပါ။

ပထမအရြယ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ရုပ္ခႏၶာ ႀကီးထြားတုိးတက္မႈ အားသာေနတဲ့ အရြယ္မွာ နာမ္ခႏၶာ ရဲ့ တကယ္တုိးတက္မႈ အစစ္ျဖစ္တဲ့ သီလ၊သမာဓိ၊ပညာတုိ႔က မ်ားေသာ အားျဖင့္ အင္အား နည္းပါးတာဟာ လူအမ်ားစုႀကီးရဲ့ ေယဘုယ်ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါ။
ပထမအရြယ္ လြန္လာျပီဆုိရင္ေတာ့ ရုပ္ခႏၶာရဲ့ သဘာ၀ႀကီးထြားမႈလုိ႔ဆုိရမယ့္ မ်ိဳးရုိးဗီဇ ဆုိင္ရာ ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ အရပ္အေမာင္း ႀကီးထြားမႈမ်ားက ရပ္ဆုိင္းသြားပါျပီ။ ( သဘာ၀လြန္ ျဖစ္တဲ့ ၀ျဖိဳးတာ၊ ဗုိက္ရႊဲတာမ်ိဳးကေတာ့ သဘာ၀ႀကီးထြားမႈလုိ႔ မဆုိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး) ဒီအရြယ္မွာ ရုပ္တရားနဲ႔အတူ နာမ္တရားစုကလဲ အင္အားအညီအမွ် တုိးတက္ ရင့္က်က္ ႀကီးထြားလာဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
မဂၤလာတရားေတာ္မွာပါတဲ့ အနကုလ=အေႏွာင့္အယွက္ကင္းရမယ္။ အန၀ဇၨ= အျပစ္ ကင္းရမယ္ဆုိတာ ဒီအရြယ္မွာ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး အခ်ိဳးအစားညီမွ်ေအာင္ သတိျပဳရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိ တာပါ။ အနကုလ ဆုိတာက စီးပြားရွာရာမွာ အေပ်ာ္အပါး အေသာက္အစားဆုိတဲ့ အေႏွာက္ အယွက္ေတြ ကင္းစင္ရမယ္လုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ျပီး၊ အန၀ဇၨ ဆုိတာ မေကာင္းမႈ ဒုစရုိက္ ကင္းစင္ျပီး ကုိယ္က်င့္သီလ အေျခခံတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္မာမႈကုိ တည္ေဆာက္ရမယ္။ သဘာ၀ရဲ့ မတည္မျမဲ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာကုိ သတိျပဳ နားလည္ ထားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။
ဒုတိယအရြယ္ရဲ့ ထက္၀က္ကုိ ေက်ာ္လြန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ရုပ္တရားစုတုိ႔ဟာ သိသိ သာ သာ ေလ်ာ့နည္းလာပါျပီ။ ပုံမွန္ႀကီးထြားမႈ ေလ်ာ့နည္းလာရုံသာ မကဘူး ျပင္ပအာရုံ ခံစားႏုိင္မႈ တုိ႔လဲ သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြားေလာက္ပါျပီ။ ဒီအခါမွာ ရုပ္တရားစု က်ဆင္းလာမႈနဲ႔အတူ နာမ္တရားစု(စိတ္ဓာတ္)ပါ က်ဆင္းလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူဟာ ရာႏႈန္းမျပည့္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

အမွန္တကယ္ ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ ရုပ္တရားစုႀကီးသိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြား တာကုိ သတိထား အသိပြားျပီး ဒါဟာ သဘာ၀ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္(ယထာဘူတ) သေဘာပဲဆုိတဲ့ အသိအမွန္(ယထာဘူတဉာဏ္)ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ႀကိဳးစား ၾကရမွာပါ။
ဒီအသိဉာဏ္ ရဘုိ႔ဆုိတာကလဲ အေျခခံကုိယ္က်င့္ တရားကစျပီး တည္ေထာင္ရပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္တရာကုိ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေအာင္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ အက်င့္ပါ အရွိန္ရေနတဲ့ ကုိယ္က်င့္တရား ခ်ြတ္ယြင္းမႈေတြက စိတ္ဓါတ္ကုိ ယိမ္းယုိင္လႈပ္ရွားေနေအာင္ ဆင္ေျခေပးဆြဲ ေဆာင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီဆင္ေျခေတြနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ မခုိင္မမာ(သမာဓိမရ) ျဖစ္ေနသမွ် သဘာ၀အမွန္ကုိ သိျမင္ႏိုင္ေရး(ယထာဘူတဉာဏ္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္တုိ႔ဟာလဲ အလွမ္းေ၀းေန ဦးမွာပါ။

ယထာဘူတဉာဏ္နဲ႔ ေထာက္ကန္ေပးႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ရုပ္ခႏၶာပ်က္စီးမႈကပင္ နာမ္ခႏၶာ( သိမႈ အစုေအ၀း) ရင့္သန္မႈ အေထာက္အကူ ေပးေနပါလိမ့္မယ္။ ရုပ္ခႏၶာ ယုိယြင္း ပ်က္စီးလာတာႏွင့္ အမွ် နာမ္ခႏၶာကုိ တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတည္ေထာင္ ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ လူဟာ အျမဲတမ္း ရာႏႈန္းျပည့္ေနမွာ မလြဲပါဘူး။
ပိဋကတ္ေတာ္ထဲမွာပါတဲ့ က်ာ။ကုိက္ခံရတဲ့ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး ေျခဖ်ားကစျပီး က်ားစား ခံရတဲ့အခါ ဒီခံစားမႈအေပၚမွာ မျပတ္သတိထား အသိပြါးရင္း ေနာက္ဆုံး ရုပ္ခႏၶာအဆုံး ပ်က္စီး (ေသဆုံး)ခ်ိန္မွာ နာမ္ခႏၶာက ရာႏႈန္းကုိေက်ာ္လြန္ျပီး ေလာကုတၱရာအသိရဲ့ အျမင့္ဆုံး အဆင့္ ျဖစ္တဲ့ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳသြားရတာဟာ ရုပ္ခႏၶာ ပ်က္စီးမႈကုိ နာမ္ ခႏၶာတုိးပြါးဖုိ႔ အျဖစ္ စနစ္တက် ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ အဆုံးအမႏွင့္အညီ အသုံးခ်သြားတဲ့ သာဓက တစ္ရပ္ပါပဲ။

နကုလပိတာ နကုလမာတာတုိ႔ကုိ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ “ ခႏၶာကုိယ္ နာေသာ္လည္း စိတ္မနာေစနဲ႔” ဆုိတဲ့ အဆုံးအမ၊ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေဟာၾကား ေလ့ရွိတဲ့“ရုပ္ခႏၶာႀကီးက ေသရြာဘက္သြားေနခ်ိန္မွာ နာမ္ခႏၶာ(အထူးသျဖင့္ ဉာဏ္ပညာ)က မေသရာဘက္ သြားေနေစရမယ္” ဆုိတဲ့ အဆုံးအမမ်ားဟာလဲ ဒီသေဘာကုိ ညႊန္ျပေနတာပါ။
“ရုပ္ခႏၶာရဲ့ ယုိယြင္း ပ်က္စီးမႈမ်ားကုိ နာမ္ခႏၶာ(အသိဉာဏ္)ရဲ့ တုိးတက္မႈအတြက္ အသိထား အသိပြားေအာင္ အသုံးခ်ၾက”လုိ႔ ဆုိလုိရင္းပါပဲ။ ဒီလုိ ရုပ္ဘက္က ေလ်ာ့နည္းမႈကုိ နာမ္တရားရဲ့ တုိးတက္မႈနဲ႔ အစားထုိးနိဳင္သမွ် လူဟာ ေသသည္အထိ အျမဲတမ္း“ရာနႈန္းျပည့္” ျဖစ္ေနမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒီစာရဲ့ အစမွာပါတဲ့ ေရႊက်င္သာသနာပုိင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမလုိရင္းကေတာ့ ေသသည္အထိသာမကဘူး။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္သည္အထိ မပ်က္စီးဘူးလုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ တရားဂုဏ္ေတာ္ေတြထဲက “ ၾသပေနယ်ိက= အနီးကပ္ေဆာင္ယူျခင္း” ဂုဏ္ဆုိတာ ဘ၀သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ အခါအခြင့္ႀကုံရင္ အက်ိဳးေပး ႏုိင္ဖုိ႔ ကမၼသတၱိမ်ားက အနီးကပ္ လုိက္ေနသလုိ မေပ်ာက္မပ်က္ တည္ရွိေနတယ္လုိ႔ ဆုိလုိ တာပါ။

ဘ၀ကုိ သခၤ်ာတြက္နဲ႔ တြက္လုိသူတုိ႔အဖုိ႔ကေတာ့ စားလဒ္မ်ားကုိ ဒီအတုိင္းထားရင္ တည္ကိန္းထက္ေလ်ာ့ေနမယ္။
စားလဒ္ကုိ စားကိန္းနဲ႔ေျမွာက္ရင္ တည္ကိန္းပဲ အလြန္ဆုံးရမယ္။
စားလဒ္(သုိ႔မဟုတ္) စားကိန္းမ်ားကုိ တည္ကိန္းနဲ႔ ေျမွာက္ပြားရင္ေတာ့ တည္ကိန္းထက္ ပုိလြန္တဲ့ အေျဖကုိ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဘ၀က တည္ကန္း အခ်ိန္က စားကိန္း၊ ရုပ္ခႏၶာ အုိမင္းမႈမ်ားကုိ စားလဒ္မ်ားလုိ သေဘာ ထားျပီး တြက္ၾကည္ဖုိ႔ပါ။
သာသနာနဲ႔ ႀကုံတုန္းမွာ“ ထာ၀ရ ရာႏႈန္းျပည့္လူ အျဖစ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ေအာင္” သတိထား အသိပြားႏုိင္ၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

Friday, March 25, 2011

အေကာင္းၿမင္စိတ္ႏွင့္ ရုိးစင္းေသာဘ၀

အေကာင္းၿမင္စိတ္ႏွင့္ ရုိးစင္းေသာဘ၀

လူတုိင္းတြင္ ဘ၀တစ္ခုစီကို ပုိင္ဆုိင္ရသည္၊၊ လူမ်ားစြာရွိသည့္အေလ်ာက္ ဘ၀တုိ႔သည္လည္း မ်ားစြာပင္ ၿဖစ္သည္၊၊ ဘ၀တစ္ခုစီကိုသာ ပုိင္ဆုိင္ထားၾကေသာလူသားတုိ႔ၿခင္းတူေသာ္လည္း ဘ၀ကုိၿမင္ပုံၿခင္း၊ သုံးသပ္ပုံၿခင္းကား မတူညီၾကေပ၊၊

ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ပုံၿခင္းႏွင့္ ဘ၀ၿဖတ္သန္းပုံၿခင္းလည္း မ်ားစြာပင္ကြာၿခားၾကသည္၊၊ ဘ၀သည္ ၿပဳလုပ္တတ္သည့္သတၱိ မရွိသည့္အရာၿဖစ္သည္၊ လူသားသည္သာ ဘ၀ကိုစိတ္ၾကဳိက္ၿပဳသူ ၿဖစ္ေလသည္၊၊

လူသား၏ ပုံေဖာ္မႈအေပၚတည္မွီ၍ ဘ၀သည္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အဖုံဖုံၿဖစ္ရသည္၊၊ ရုိးစင္းေသာဘ၀၊ ဆန္းၿပား ေသာဘ၀၊ ရွင္းလင္းေသာ ဘ၀၊ ရႈပ္ေထြးေသာ ဘ၀၊ အဆင့္ရွိေသာ ဘ၀၊ ေအာက္က်ေသာ ဘ၀၊ စသည္ စသည္တုိ႔သည္ လူသား၏တည္ေဆာက္ ပုံေဖာ္မႈအေပၚတည္မွီ၍ ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ဘ၀မ်ဳိးစုံတုိ႔ ၿဖစ္သည္၊၊

အဆုိးၿမင္စိတ္ႏွင့္ ဆန္းၿပားေသာ ဘ၀၊
အေကာင္းၿမင္စိတ္ႏွင့္ ရုိးစင္းေသာ ဘ၀၊
ရုိးေအးမႈႏွင့္ ရွင္းလင္းေသာ ဘ၀၊
ေကာက္က်စ္မႈႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေသာ ဘ၀၊
ထက္ၿမက္မႈႏွင့္ အဆင့္ရွိေသာ ဘ၀၊
သိမ္ငယ္စိတ္ႏွင့္ ေအာက္က်ေသာ ဘ၀၊ ဟူ၍ ဘ၀အသီးသီးကို စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာႏွင့္တြဲစပ္ၿပီး သိမွတ္ႏုိင္သည္၊၊

ေလာကတြင္ လူမ်ားစြာႏွင့္ သူတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ထားရေသာ ဘ၀မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ထုိသူမ်ား၏စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ၿဖစ္တည္မႈကို ေလ့လာအကဲခပ္ႏုိင္သည္၊၊ လူအခ်ဳိ႔သည္ ထူးေထြဆန္းၿပားသည့္ ဘ၀ကိုခုံမင္ၿပီး၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ နာမည္တပ္မႈခံရတတ္သည့္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ ေဖာ္ၿပမႈမ်ားကို စိတ္ပါပါလုပ္ေဆာင္ တတ္ၾကသည္၊၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ား၏စိတ္သည္ သဘာ၀အားၿဖင့္ အဆုိးၿမင္တတ္ရကား ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို မ်ားစြာရခဲလွသည္၊၊

ရုိးစင္းေသာဘ၀ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်၍ အရာရာတြင္ေနာက္ဆုံးမွေနရာယူၿပီး၊ ေနရာထူးကိုေရွာင္ေလ့ရွိ ေသာလူမ်ားစြာတုိ႔လည္း မ်ားစြာပင္ရွိသည္၊၊ ထုိသူမ်ားသည္ ရုိးစင္းသည့္စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ ရသမွ်ကိုေက်နပ္တတ္သည့္ သဘာ၀အေၿခခံရွိထားၾကရကား ၿငိမ္းေအးသည့္ဘ၀ကို ရရွိၾကသည္၊၊
ဓမၼပဒတြင္ စိတ္အေၿခခံႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ အက်ဳိးသက္ေရာက္ပုံႏွစ္မ်ဳိးကို ေဖာ္ၿပထားသည္ကုိ ေလ့လာရမိသည္၊၊

(၁) အၿပစ္ၿမင္စိတ္၊
(၂) အၿပစ္ေၿပာလုိစိတ္၊ တုိ႔သည္ စိတ္အေၿခခံႏွစ္မ်ဳိးၿဖစ္ၿပီး၊
(၁) စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို မရႏုိင္၊
(၂) စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွ ေ၀းကြာသည္၊၊ ဤႏွစ္မ်ဳိးသည္ အက်ဳိးဆက္ႏွစ္မ်ဳိး ၿဖစ္သည္၊၊

အၿပစ္ၿမင္စိတ္သည္ ထုိစိတ္ရွိသူကို စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ ၿပဳသည့္စိတ္ပင္ ၿဖစ္သည္၊၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ စိတ္ဆင္းရဲရမႈမ်ားသည္ အေသအၿခာစီစစ္လ်င္ အၿပစ္ၿမင္စိတ္မွ စတင္ခဲ့ရသည္၊၊ “အရင္းစစ္ေသာ္ အၿမစ္ေၿမက”ဆုိသကဲ့သုိ႔ပင္ ၿဖစ္သည္၊၊ ဘ၀မၿငိမ္းခ်မ္းသူမ်ားတြင္ အၿပစ္ၿမင္တတ္သည့္ စိတ္ခုိ ေအာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရတတ္သည္၊၊

ထုိကဲ့သုိ႔ေသာသူမ်ားသည္ မည္သည့္အရာကိုၾကည့္ၾကည့္ အၿပစ္ၿမင္လုိသည့္ဘက္ကသာ ၾကည့္ေလ့၊ ၿမင္ေလ့ရွိၾကသည္၊၊ စိတ္ကိုက အၿပစ္ၿမင္တတ္ေနရကား ၾကည့္လုိက္သည့္အရာတုိင္းသည္လည္း အၿပစ္ေၿပာစရာခ်ည္းပင္ ၿဖစ္ေနၿပန္သည္၊၊ အဆုိးကိုအၿမဲၿမင္ေနရသည့္ စိတ္မ်ဳိးၿဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ခ်မ္း သာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုလည္း ဘယ္ေသာအခါမွပင္ ရရွိသည္မရွိေတာ့ေပ၊၊

အၿပစ္ၿမင္စိတ္ရွိသူတုိင္းသည္ အၿပစ္ေၿပာေလ့မရွိတတ္၊၊ တခ်ဳိ႔သူမ်ားမွာမူ အၿပစ္ကိုၿမင္တတ္ရုံမက ႏႈတ္မွလည္း ထုတ္ဟေၿပာဆုိရန္ ၀န္မေလးတတ္သည့္အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈမွ ပို၍ပင္ေ၀းကြာသူမ်ား ၿဖစ္ရေတာ့သည္၊၊

စိတ္ခ်မ္းသာမႈမရသူသည္ ၿပဳၿပင္လုိက္လ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈကို တေန႔တြင္ရရွိလာႏုိင္ေသးသည္၊၊ အၿပစ္ဆုိဖုိ႔၀န္မေလးသူ ၿဖစ္ေနပါမူကား စိတ္ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ လုံး၀ကင္းေ၀းသြားသူ ၿဖစ္ သည့္အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွပင္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ ၿငိမ္းေအးမႈကို မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ေတာ့ေခ်၊၊

ေနာက္ဆက္တြဲအက်ဳိးဆက္အၿဖစ္ လူမ်ားစြာ၏မုန္းတီးမႈ၊ ေရွာင္ရွားမႈတုိ႔ကိုလည္း ရရွိတတ္ၿပန္သည္၊၊ ဤအေၿခအေနတြင္ အထီးက်န္မႈၿဖင့္ စိတ္ေရာဂါမ်ားပင္ ရရွိလာတတ္သည္ဟုဆုိထားသည္ကို ေလ့ လာရသည္၊၊

အၿပစ္ၿမင္တတ္ၿပီး၊ အၿပစ္ကိုထုတ္ဟေၿပာဆုိရန္ ၀န္မေလးတတ္သူသည္ မည္သည့္အရာကိုမဆုိ အၿပစ္တင္ေနေလ့ရွိသည္၊ "ဗုဒၶဘုရားရွင္ကိုပင္ နားရြက္ရွည္လြန္းသည္ဟု၄င္း၊ ထာ၀ရဘုရားရွင္ကို တရားမွ်တသည့္ ဖန္ဆင္းရွင္မဟုက္ဟူ၍၄င္း၊" ဘုရားမ်ားကိုပင္ အၿပစ္ရွာေၿပာတတ္ေတာ့သည္၊၊ သာမန္လူတုိ႔အေပၚတြင္ကား ဆုိဖြယ္မရွိ၊ အဆုံးမရွိအၿပစ္ေၿပာေနတတ္သည္၊၊

အၿပစ္ၿမင္စိတ္ႏွင့္ အၿပစ္ေၿပာလိုစိတ္ပင္ကုိယ္ကပင္ ရွိေနသူအဖုိ႔ အၿပစ္လြတ္ေသာ ၾကည့္စရာ၊ ၿမင္စရာဟူ၍ မရွိေပ၊ အရာအားလုံးပင္ သူ႔အတြက္အၿပစ္ေၿပာဖို႔ခ်ည္း ၿဖစ္ေနေတာ့သည္၊၊ ထုိ႔စိတ္ရွိသူကိုယ္တုိင္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈကို မရရွိတတ္ေပ၊၊

အၿပစ္ေၿပာလိုသည့္စိတ္ႏွင့္ ၿပစ္တင္ေၿပာဆုိမႈကို ခုံမင္သည့္အေလ်ာက္ ၿမင္ေနရ၊ ေၿပာေနရသည္ကုိ ေက်နပ္ေသာ္လည္း ထုိသူမ်ား၏စိတ္ပုိင္းရာသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္စိတ္မ်ား၊ ခ်မ္းသာသည့္စိတ္မ်ား မဟုက္သည္ကို သတိၿပဳရမည္၊၊ အၿပစ္ကိုၾကည့္ေလ့ရွိသူ၊ ေၿပာေလ့ရွိသူမ်ားမွာ သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ပူေလာင္ေနသူမ်ား ၿဖစ္သည္ဟု စိတ္ပညာရွင္မ်ားက ဆုိပါသည္၊၊

ၿမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေသာ "ဆရာၾကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္”သည္ “သူတစ္ပါး၏အၿပစ္ကို ၾကည့္တတ္၊ ၿမင္တတ္သူ မၿဖစ္ရပါေစႏွင့္”ဟု ဆုေတာင္းေၾကာင္း သိရသည္၊၊ အတုယူထုိက္သည့္ ဆုေတာင္းပင္ ၿဖစ္သည္၊၊

ၿမန္မာစကားတြင္ “ပ်က္အစဥ္ ၿပင္ခဏ”ဟူ၍ရွိသည္၊၊ ထုိ႔အၿပင္ "လူသားသည္ မိမိႏွင့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္၏ တုိးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈကို အၿမဲမပ်တ္ေလ့လာ အကဲခပ္ေနရမည္"ဟူ၍ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဆုံးမထားသည္ကို သတိၿပဳလ်က္၊ မိမိ၏အၿပစ္ၿမင္တတ္သည့္စိတ္ႏွင့္၊ အၿပစ္ေၿပာလိုစိတ္ကို အေကာင္းၿမင္စိတ္ႏွင့္၊ ခ်ီးမႊန္းတတ္သည့္အၿဖစ္သို႔ ၿပဳၿပင္ယူလ်င္ အမွန္ပင္ ၿငိမ္းေအးသည့္ဘ၀ႏွင့္ ခ်မ္းသာသည့္ဘ၀ကို ရရွိႏုိင္သည္၊၊

ဓမၼပဒတြင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ဗုဒၶကသင္ၿပထားပါသည္၊၊ ထုိဇာတ္လမ္းတြင္ နတ္သားတစ္ေယာက္က ဗုဒၶအားေမးခြန္းအခ်ဳိ႔ကုိ ေမးခဲ့သည္၊ ေမးခြန္းမွာ-
"ဗုဒၶ,လူသားတုိ႔၏ဘ၀ပုံစံေတြ ဘာလို႔မတူညီၾကတာလဲ၊
နတ္သား, စိတ္မတူသည့္အတြက္ ဘ၀ပုံစံမတူညီၾကၿခင္း ၿဖစ္တယ္၊၊"

မွန္သည္၊၊ လူသား၏ဘ၀တြင္ စိတ္ကအရာရာကို ပဲ့ကုိင္ေလ့ရွိသည္၊၊ စိတ္၏အေရးပါပုံကုိ ဓမၼပဒတြင္ မ်ားစြာေဖာ္ၿပပါရွိသည္၊၊ လူသားတြင္ စိတ္ဓာတ္ဆန္းၾကယ္လ်င္ အေတြးအေခၚမ်ား ဆန္းၾကယ္လာသည္၊ အေတြးအေခၚဆန္းၾကယ္လာလ်င္ လုပ္ေဆာင္ၿပဳမူမႈမ်ား ဆန္းၾကယ္လာသည္၊ လုပ္ေဆာင္ၿပဳမူမႈမ်ား ဆန္းၾကယ္လာေသာအခါ အက်ဳိးရလာဘ္မ်ားလည္း အမွန္ပင္ဆန္းၾကယ္လာရေတာ့သည္၊၊

သူေဌးအၿဖစ္ႏွင့္ စည္းစိမ္ေပၚတြင္ေနလုိသူမ်ားသည္ သူေဌးၿဖစ္ေစတတ္သည့္ အလုပ္မ်ဳိးစုံကို သိသိသာသာ ၿဖစ္ေစ၊ မသိမသာၿဖစ္ေစ လုပ္ေဆာင္သၿဖင့္ သူေဌးအၿဖစ္ကို ရရွိသည္၊၊ ဘ၀တြင္ထင္ေပၚေစလုိသူမ်ားသည္ ထင္ေပၚေစတတ္သည့္ အလုပ္မ်ဳိးစုံကိုလုပ္သၿဖင့္ ထင္ေပၚသူမ်ား ၿဖစ္လာရသည္၊၊ ေအးၿငိမ္းေသာဘ၀ကို အလိုရွိသၿဖင့္ အရာရာေနာက္ကြယ္မွေနရာယူၿပီး၊ ေပါ့ပါးသည့္အလုပ္ကိုသာ လုပ္သူမ်ားသည္ေအးၿငိမ္း ေသာဘ၀ကို ရရွိရသည္၊၊ နာမည္ေပၚလြင္မႈႏွင့္၊ ခ်မ္းသာမႈကား သူတကာထက္ အားနဲေနတတ္သည္၊၊

အရွင္ ၿမန္မာၿပည္အထက္ပုိင္း အညာေဒသသုိ႔ေရာက္စဥ္က ၾကီးမားေသာ တမာပင္အရိပ္၊ မန္က်ည္း ပင္အရိပ္တုိ႔တြင္ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ထန္းလ်က္ခဲကို အရသာရွိရွိ၊ ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေသာက္စားၿပီး၊ ေက်းရြာ အေရးအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံတကာအေရးမ်ား၊ သာသနာေရးမ်ားကို ေၿပာဆုိေဆြးေႏြးေနၾကေသာ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္၊၊ သူတို႔၏ဘ၀သည္ စိတ္အားၿဖင့္ အမွန္ပင္ေအးၿငိမ္းေသာ ဘ၀မ်ားၿဖစ္သည္ကိုလည္း ေလ့လာမိခဲ့သည္၊၊

ရုိးစင္း၍ အေကာင္းၿမင္တတ္ေသာဘ၀ဟူသည္ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာဘ၀မ်ား ၿဖစ္ေလသည္ဟုလည္း ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္၊၊ အစစအရာရာတြင္ အေကာင္းဘက္မွ ရႈၿမင္သုံးသပ္ၿပီး၊ အၿဖစ္ကိုသာေတြး ေလ့ရွိသူမ်ား၊ ၾကံေလ့ရွိသူမ်ား၊ ၿပဳမူေလ့ရွိသူမ်ားသည္ ဘ၀တြင္စစ္မွန္သည့္ ေအးၿငိမ္းမႈ၊ ခ်မ္းသာမႈကို ရရွိၾကသည္၊၊

ေနရာတုိင္းတြင္ အေရွ႔ဆုံးမွေနရာယူလ်က္ ထင္ေပၚလိုသူမ်ား၊ ေက်ာ္ၾကားလုိသူမ်ားမွာ အၿမင္လွေသာ္လည္း စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအားၿဖင့္ မ်ားစြာပူေလာင္ၾကရသည္ကို ေန႔စဥ္ဘ၀ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလ့လာအကဲခပ္ ရမိသည္၊၊

ဘ၀ဟူသည္ကလည္း ေရြးခ်ယ္မႈတြင္ တစ္ခုတည္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးတတ္သည့္ အရာၿဖစ္ေနသည္၊၊ ခ်မ္းသာမႈစည္းစိမ္ႏွင့္၊ ေအးခ်မ္းသည့္စိတ္အစဥ္-မည္သည္ကို ေရြးခ်ယ္မည္နည္း၊၊ ခ်မ္းသာမႈကိုေရြးခ်ယ္လ်င္ ေအးခ်မ္းသည့္စိတ္အစဥ္ကို လက္လႊတ္ရေပမည္၊ ေအးခ်မ္းသည့္ စိတ္အစဥ္ကိုေရြးခ်ယ္လ်င္ ခ်မ္းသာမႈကို အနဲႏွင့္အမ်ားဆုိသလို လက္လႊတ္ရသည္၊၊

မည္သုိ႔ဆုိေစ လူသားသည္ မိမိ၏မူလစိတ္အေၿခခံအေလ်ာက္ မိမိေရြးခ်ယ္သည္ကို မိမိရရွိသည္၊ အခ်ိန္တစ္ခုကိုေတာ့ ေစာင့္ရန္လိုသည္၊၊

အရွင္တင္ၿပခဲ့သည့္ စာတမ္းကို အႏွစ္ခ်ဳပ္ေဆြးေႏြးလ်င္-
(1) အၿပစ္ၿမင္စိတ္၊
(2) အၿပစ္ေၿပာလိုစိတ္၊
(3) ဘ၀တြင္ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ဤသုံးမ်ဳိးကိုေတြ႔ရမည္ ၿဖစ္သည္၊၊ စိတ္အေၿခခံအေလ်ာက္ရလာသည့္ အက်ဳိးသက္ ေရာက္မႈႏွင့္၊ ေရြးခ်ယ္မႈအေလ်ာက္ ရရွိသည့္ဘ၀ပုံစံမ်ားကိုလည္း စာတမ္းတြင္ ေတြ႔ရမည္ၿဖစ္သည္၊၊

အၿပစ္ၿမင္စိတ္ကို အေကာင္းၿမင္စိတ္အၿဖစ္၊ အၿပစ္ေၿပာလိုစိတ္ကို ခ်ီးမႊန္းေၿပာလုိစိတ္မ်ားအၿဖစ္ ေၿပာင္းလဲ ရယူႏုိင္ၿပီး၊ ရိုးရွင္းေသာဘ၀မ်ားကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ၾကမည္ဆုိလ်င္ လူသားတုိင္း၏ဘ၀တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုတည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ ၿဖစ္ပါသည္၊၊

“အလင္းစက္”သုိ႔ စာဖတ္သူမ်ား အေကာင္းၿမင္စိတ္၊ ခ်ီးမႊန္းေၿပာဆုိလုိစိတ္မ်ားၿဖင့္ ေအးၿငိမ္းေသာ ဘ၀၊ ရုိးစင္းေသာဘ၀မ်ားကို ပိုင္ဆုိင္ၾကပါေစလို႔ အလင္းစက္အရွင္ ဆုေတာင္းေပးလ်က္ စာတမ္းကို အဆုံးသတ္လုိက္ပါသည္၊၊ ၊၊

အရွင္ေက၀လ(အလင္းစက္)
ဘာ၀နာ၀ိဟာရ-သီရိလကၤာ
(၁၁.၃.၂၀၁၁)

(မွတ္ခ်က္/ ဓမၼပဒဂါထာ၂၅၃၊ ႏွင့္ အံ-၃၊ ေဒ၀ဒတၱ၀ိပတၱိသုတ္တို႔ကို ကိုးကား၍ ဤစာတမ္းကို ေရးသားအပ္ ပါသည္၊၊)

Thursday, March 24, 2011

ခြင့္လႊတ္သည္းခံ စိတ္ေကာင္းေလးနဲ႔ပ်ံခ်ီ



ခြင့္လႊတ္သည္းခံ စိတ္ေကာင္းေလးနဲ႔ပ်ံခ်ီ

‘ျပန္ခ်ီ’ဆုိတဲ့စကားကုိ သုံးလက္စနဲ႔မုိ႔သာ ျပန္ခ်ီလုိ႔ ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ “ေနကၡမ ၀ိတက္၊ အဗ်ာပါဒ၀ိတက္၊ အ၀ိဟိ ံသ၀ိတက္၊ သမၼာဒိ႒ိ”ဆုိတဲ့ ဒီတရား ေလးမ်ိဳးတုိ႔ဟာ သုဂတိဘုံဘ၀သုိ႔ ျပန္လာဖုိ႔ ထုိက္တန္ရုံမွ်မက အာသေ၀ါကုန္ခန္းတဲ့ ရဟႏၱာျဖစ္ဖုိ႔အထိ ထုိက္တန္တဲ့ တရားမ်ားလုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာညြန္ခဲ့တာပါ။

အဲဒီတရားေလးမ်ိဳးထဲက ‘ေနကၡမ၀ိတက္’လုိ႔ေခၚတဲ့ ‘စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတဲ့စိတ္ထား’ ဦးေဆာင္ျပီး ကံသုံးပါး လႈပ္ရွား ကျပျခင္းဆုိတဲ့ ပထမျပန္ခ်ီျပီး ေတာ့ အခု ဒုတိယျပန္ခ်ီ ျဖစ္တဲ့ ‘အဗ်ာပါဒ၀ိတက္’ ကုိ ဆက္ေျပာမွာပါ။

‘အဗ်ာပါဒ၀ိတက္’ဆုိတာ ‘ဗ်ာပါဒ၀ိတက္’နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေတြးအႀကံ ျဖစ္ပါ တယ္။ ပုထုဇဥ္မ်ားအေနနဲ႔ အနမတဂၢ သံသရာကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ေတြဦးေဆာင္ ကျပခဲ့ၾကတာ သမၻာရင့္လွျပီ ျဖစ္လုိ႔ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ကုိ အရင္ေျပာမွ ပုိျပီး သေဘာ ေပါက္လိမ့္မယ္။ ကုိယ္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ကိစၥေပကုိး။

` ‘ဗ်ာပါဒ’ ဆုိတာ ပ်က္စီးေစလုိတာ၊ ဖ်က္ဆီးလုိတာပါပဲ။ သူတစ္ပါး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီး ေၾကာင္း စိတ္ကလည္း ေတြးႀကံတယ္။ ႏႈတ္ကလည္း ေျပာဆုိတယ္။ ကာယကံေျမာက္ လည္း ျပဳမူၾကပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ မတည့္သူ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သူကုိ ကုိယ္တုိင္ကလည္း အစြမ္းကုန္ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ကံသုံးပါးလုံးနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသလုိ၊ သူတုိ႔ ကံအ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါး ပေယာဂေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ပ်က္စီးဆုံးရႈံး နစ္နာၾကတာ ကုိပင္ အရသာခံျပီး ၀မ္းေျမာက္ တတ္ၾကသူေတြ အကုသိုလ္ေ၀စုကုိ မဆီမဆုိင္ ဆတ္ေဆာ့ျပီး ၀င္ယူၾက သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကာပါျပီ။ ႏိုင္ငံျခား အားကစား သတင္းတစ္ခုထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတာ၊ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ နာမည္ႀကီး ေဘာလုံးအတင္းႀကီး တစ္သင္းကုိ အားေပး ၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြ ျမိဳ႔ေတာ္ရဲ့ ညအခ်ိန္မွာ ကားဟြန္းေတြ ဆူညံေအာင္တီးျပီး ဆုိၾက၊ ကၾက၊ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ေပ်ာ္ေနၾကတာ တစ္ျမိဳ႔လုံးကုိ ပြက္ေလာရုိက္ ေနတာပဲတဲ့။ ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ ေအာ္ဟစ္ျမဴးတူးေနၾကတာ သူတုိ႔ အားေပးတဲ့ အသင္း ေအာင္ပြဲတစ္ခုခု ရလုိ႔မ်ားလားဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ပုံကုိ ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္အားထက္ ရြံအား သန္ စရာပါပဲ။

ျဖစ္ပုံကေတာ့ ဘရာဇီးႏုိင္ငံမွာ အဲဒီလူေတြ အားေပးတဲ့ အသင္းနဲ႔ အဓိကျပိဳင္ဘက္ ျဖစ္တဲ့ တျခားနာမည္ႀကိးအသင္းတစ္သင္းက ျပည္တြင္းျပိဳင္ပြဲမွာ သူတုိ႔အသင္းထက္လြန္ ျပီး ခ်န္ပီယံျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ပီယံ အသင္းက တျခားႏုိင္ငံက ခ်န္ပီယံေတြနဲ႔ ဗုိလ္တကာ့ဗုိလ္ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ရာမွာ ေနာက္ဆုံး ဖလားလုပြဲ ေရာက္ေတာ့ တျခားႏုိ္င္ငံအသင္း အႏုိင္ရ ဗုိလ္စြဲသြားလုိ႔ ေပ်ာ္ၾကတာတဲ့။

ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေနာ္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက အသင္းနဲ႔ သူမ်ားႏုိင္ငံ အသင္းက ဗုိလ္လုၾကတာ။ သူမ်ားႏုိင္ငံအသင္းက အႏုိင္ရဗုိလ္စြဲျပီး ကုိယ့္နုိင္ငံအသင္းက အရႈံးႀကီး ရႈံးလာလုိ႔ သူတုိ႔ေပ်ာ္ၾကတာ၊ လႊတ္ခနဲ ၾကည့္လုိက္ရင္ သတင္းေရးတာ မွားမ်ား မွားေန သလားလုိ႔ေတာင္ ထင္စရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအတုိင္း အမွန္ပဲ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကအသင္း ရႈံးလာလုိ႔ကုိ ေပ်ာ္ၾကတာတဲ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေပ်ာ္ၾကတုန္းဆုိေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံအသင္းက ျပည္တြင္းမွာ ကုိယ့္ရဲ့ အဓိကျပိဳင္ဘက္ ရန္သူျဖစ္လုိ႔ဆုိကုိး။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ ကုိယ့္ျပည္ တြင္းက အဓိကျပိဳင္ဘက္အသင္း အႏုိင္ရေအာင္ပြဲခံမွာ မၾကားလုိ မျမင္လုိဘူးေလ။ ဣႆာမစၦရိယေပါ့။ အခု သူတုိ႔ေတာင့္တတဲ့အတုိင္း သူတုိ႔ျပိဳင္ဘက္အသင္း ရႈံးလာလုိ႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ၾကတာ။ တစ္ျမိဳ႔လုံး ဆူညံ ပြက္ေလာရုိက္ေနတာပဲတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ထိ ရုိက္ေပါက္တုိးတဲ့ အလုပ္လဲလုိ႔။ ဗ်ာပါဒ ၀ိတက္ဆုိတာ အဲသေလာက္ အဆင့္နိမ့္တာ။

ဒီဗ်ာပါဒ၀ိတက္ စိတ္ထားေတြဟာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အျမဲလုိလုိ ေတြ႔ေနၾကမွာပါ။ ကုိယ္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ျဖစ္ခဲ့ျပီလဲဆုိတာ မေရတြက္ႏုိင္ ေလာက္ေတာ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ဒုကၡတစ္ခုခုနဲ႔ ႀကဳံရျပီဆုိရင္ေလ “မွတ္ကေရာကြ၊ ဒီေကာင္ ဒီေလာက္ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ လုပ္ခ်င္လွတာ ထိတာေတာင္ နည္းေသးတယ္” ဆုိတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳးေတြ၊ “ၾကည့္ေနပါ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ေျမႀကီးနဲ႔ ေျခေထာက္နဲ႔ လြတ္ ေနရင္ မၾကာခင္ ေမွာက္လ်က္လဲျပီး ေျမႀကီးထဲ ေရာက္သြားမယ့္ ေကာင္ပါ”ဆုိျပီး စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနတာေတြ၊ ျဖစ္သြားျပီ ဆုိေတာ့လည္း “၀မ္းသာ လုိက္ေလကြာ၊ ဒီေကာင္မ်ိဳး ဒီလုိထိေပးမွ” ဆုိျပီး ၀မ္းသာၾကတာေတြ၊ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ဆုိး၀ါးတဲ့ စိတ္ဓာတ္လဲ။ အဲဒါကုိ “ဗ်ာပါဒ၀ိတက္= သူတစ္ပါးအေပၚ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ စိတ္ထား” လုိ႔ေခၚတာ။

ဒီလုိ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ အႀကံအစည္ေတြ ဦးေဆာင္ျပီး ကံသုံးပါးေျမာက္ေအာင္ ကျပခဲ့ ၾကတာဟာ အနမတဂၢ သံသရာကတည္းက ဆုိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ျပီဆုိတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိ ဇာတ္သိမ္းၾကတယ္ ဆုိတာကေတာ့ ဘုရားရွင္ ကုိယ္တုိင္က ေဟာျပထားခဲ့လုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္းလုိလုိ ၾကားဖူးနား၀ ရွိေန ၾကပါျပီ။ “ဧ၀ ေမတႆ ေက၀လႆ ဒုကၡကၡ ႏၱႆ သမုဒေယာ ေဟာတိ” ဆုိတဲ့ ပဋိစၥ သမုမၸါဒ္နိဂုံးမွာ ေဟာေတာ္မူထားတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ၀မ္းနည္း၊ ငုိေၾကြး၊ ကုိယ္ဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ပူပန္မႈေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလုိက္ျပီး၊ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ဆုိတာ အနားေတာင္ သီခြင့္မရခဲ့တဲ့ ဆင္းရဲအစုႀကီးနဲ႔သာ တစ္ဘ၀ ဇာတ္သိမ္းခဲ့ရျပီး ဒီဇာတ္လမ္းႀကီးကုိပဲ ထပ္တလဲလဲ ကျပေနၾကရတာပါ။

“အဲဒါကုိ အေလးအနက္ သေဘာေပါက္ၾကတဲ့ ဘုရားရွင္ တပည့္သားမ်ား အေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ဇာတ္သိမ္းကေန ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္သိမ္းျခင္းနဲ႔ သိမ္းလုိၾကတယ္ဆုိရင္ အဲဒီ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ‘အဗ်ာပါဒ ၀ိတက္’ ဆုိတဲ့ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတဲ့ စိတ္ေကာင္းကေလး ေမြးလုိက္ပါ’ တဲ့။

“သူတစ္ပါးအေပၚ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ စိတ္ထား၊ ဖ်က္ဆီးလုိတဲ့စိတ္ထား၊ ရန္ျငိဳးအာဃာ တ အျငိဳးအေတးဆုိတဲ့ စိတ္ေတြ မထားေတာ့ဘဲ သံသရာခရီးသြား ဒုကၡနယ္သားအခ်င္း ခ်င္းအေပၚ ဆင္းရဲဒုကၡ ကင္းေ၀ေစလုိတဲ့ စိတ္ထား၊ အခက္အခဲ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ကင္းေ၀ေစလုိတဲ့ စိတ္ထား၊ ေဘး၊ ေရာဂါ၊ ရန္၊ အႏၱရာယ္ေတြ ကင္းေစလုိတဲ့ စိတ္ထား ကုိ ေမြးလုိက္ပါ” တဲ့။

“ကုိယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ မရဘဲ သူတစ္ပါးႀကုံရတဲ့ ဒုကၡကုိ ၾကည့္ျပီး အကုသိုလ္ ယူေနမယ့္အစား ကုိယ့္အိတ္ထဲက တစ္ျပားမွ မစုိက္ရဘဲနဲ႔ ‘သူတစ္ပါး ႀကဳံရတဲ့ ဒုကၡေတြ လြတ္ေျမာက္ပါေစ’ ဆုိတဲ့ ေမတၱာစိတ္ကေလးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူ လုိက္စမ္းပါ”လုိ႔ တုိက္တြန္း လုိက္တာပါပဲ။

ဒီလုိ စိတ္ဓာတ္ကေလး မိမိရဲ့ ႏွလုံးအိမ္ထဲမွာ ထာ၀ရ ကိန္းေနမယ္ဆုိရင္ ‘မေနာကံ’ ဆုိတဲ့ ဒါရုိက္တာေကာင္း ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားမႈ ရွိလာျပီျဖစ္လုိ႔ ၀စီကံ သရုပ္ေဆာင္ေတြ၊ ကာယကံ သရုပ္ေဆာင္ေတြလည္း အကုန္လုံး ေကာင္းလာၾကမွာပါ။ အားလုံး ေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ အားလုံး ေကာင္းသြားၾကမွာပါ။ အားလုံး ေကာင္းဖုိ႔ အတြက္ အားလုံး ေကာင္းဖုိ႔ လုိပါတယ္။ “ကံသုံးမ်ိုး ေကာင္းရင္ ေကာင္းက်ိုး အားလုံးနဲ႔ ျပည့္စုံမယ္” လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။

မိမိတုိ႔ ဇာတိိရြာနဲ့ မနီးမေ၀း ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ ေရွးေခတ္ သူႀကီးေဟာင္း အစဥ္ အဆက္ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခုေနာက္ပုိင္းမွာ တုိးတက္ ႀကီးပြား လာၾကတဲ့ အမ်ိဳးတုိ႔ အစဥ္ အလာအရ ရန္ျငိဳး အာဃာတ ႀကီးမားၾကတာ အခ်င္းခ်င္း သားေပး သမီးယူ ကိစၥမ်ိဳးေတာင္ အျဖစ္မခံဘူး။ လူငယ္ခ်င္း ရည္ငံၾကတယ္ ဆုိဦးေတာ့ လူႀကီးမ်ားက “မေနနုိင္လုိ႔ ေသခါနီးမွ ေသေရာ့ မေပးစားဘူး” ဆုိတဲ့ အေပါက္မ်ိဳး အျမဲထားတယ္။ ဒီမ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ရြာထဲမွာ ေတာင္ပုိင္းနဲ႔ ေျမာက္ပုိင္းဆုိျပီး ကြဲၾကသလုိ ကုိးကြယ္ ဆည္းကပ္ရာ ဘုန္း ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြလည္း ေတာင္ေက်ာင္း၊ ေျမာက္ေက်ာင္း ဆုိျပီး ႏွစ္ေက်ာင္းကြဲျပား လာပါတယ္။

“ရြာအမႈ ဘုန္းႀကီးပတ္” လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အခ်င္း ခ်င္းကလည္း ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး ၊ ပညာေရးကလြဲလုိ႔ က်န္တဲ့ကိစၥေတြ အားလုံး လုိလုိမွာ အခ်င္းခ်င္း အျပိဳင္အဆုိင္ပဲ။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ သီတင္းကြ်တ္(၀ါကြ်တ္ မီးထြန္း ပြဲပါပဲ။ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ေဗ်ာက္အုးိေတြ အျပိဳင္အဆုိင္ ေဖာက္ၾက၊ လူငယ္ေတြ လုပ္ၾကတဲ့ အရပ္ျပဇာတ္ေတြမွာ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ေစာင္းၾက၊ ေျမာင္းၾက၊ ရန္စၾကေပါ့။

တစ္ႏွစ္မွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆုိးသလဲဆုိ ဥပုသ္ရက္မွာ ေက်ာင္း၀ုိင္းထဲ ဆြမ္းေတာ္ႀကီး ေလာင္းလွဴဖုိ႔ သြားၾကတဲ့ မိန္းကေလး အတန္းထဲ တစ္ဖက္ ကာလသား ေတြက ေဗ်ာက္အုိး အတြဲလုိက္ ပစ္ထည့္လုိက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ လန္႔ဖ်ပ္ျပီး တုိးေ၀ွ႔ ေျပးလာရင္း ဆြမ္းအုပ္ေတြ ေမွာက္လုိေမွာက္၊ လုံခ်ည္ေတြ ဖုိးရုိးဖားရား ကုိးရုိးကားရား အျဖစ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး ဟုိဘက္ပုိင္း၊ ဒီဘက္ပုိင္း တုတ္တျပက္ ဓားတျပက္ျဖစ္ျပီး ရုံးျပင္ ကနား ေရာက္ပါေရာ။ အျပန္အလွန္ စြဲၾကတုိင္ၾကဆုိေတာ့ ေယကၤ်ားေတြ အားလုံး ေလာက္နီးပါးက တရားခံ၊ မိန္းမေတြ အားလုံးနီးပါးက သက္ေသေပါ့။

ဒီျမိဳ႔နယ္မွာ ဒီရြာက မႈခင္း အမ်ားဆုံးလုိ႔ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ဒီရြာရဲ့ ရန္ျငိဳး အာဃာတ ေတြရယ္လုိ႔ သိထားတဲ့အတြက္ ရုံးကလည္း ပညာသား ျပလုိက္တယ္။ မုိးဦးက်လုိ႔ ႀကဲ ေကာင္း လွဲေကာင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ ရုံးခိ်န္းဆင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ႏွစ္လုံး ေတာင္သူ လုပ္ငန္း ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ရန္ျငိဳးေတြက ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။

လူႀကီးေတြက မာန္မာနေတြ၊ ေဒါသေတြနဲ႔ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ မေခၚႏုိင္ မေျပာႏုိင္ တင္းမာ ေနၾကေပမယ့္ လူငယ္ေတြကေတာ့ ရြာနဲ႔ သုံးမုိင္ေက်ာ္ ေလာက္ေ၀းတဲ့ အလယ္ တန္းေက်ာင္းမွာ အတူ ေက်ာင္းတက္ ေနရတာျဖစ္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူ ငယ္ခ်င္းမ်ား အျဖစ္ ခင္မင္ရင္းနွီးၾကပါတယ္။

တစ္နွစ္ မုိးဦးက်မွာ ေတာင္ပုိင္း သူႀကီးရဲ့သား ေတာထဲမွာ ယာထြန္းရင္း ပုိးထိ( ေျမြ ေပြးကုိက္)ပါေလေရာ၊ အနီးအပါး ယာကြက္မွလည္း ေျမာက္ပုိင္း သူႀကီးတုိ႔ သားအဖနွစ္ ေယာက္က ထြန္စက္နဲ႔ ယာထြန္ေနၾကတယ္။ ပုိးထိတဲ့ ကေလးကေအာ္ျပီး အကူအညီ ေတာင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ေျမာက္ပုိင္း သူႀကီးသားက မေနနုိင္ဘူး၊ ထြန္စက္ကုိ ဒီ အတုိင္း ရပ္ထားခဲ့ျပီး ေျပးသြားပါတယ္။ အနားေရာက္လုိ႔ အက်ိဳးအေၾကာင္းစုံ သိတဲ့အခါ အေဖကုိ လွမ္းေအာ္ေခၚရင္ သူ ဗဟုသုတရွိထား သေလာက္ ေရွးဦးသူနာျပဳနည္းနဲ႔ ဒဏ္ ရာအထက္နားမွာ သူ၀တ္ထားတဲ့ စြပ္က်ယ္အကႌ်ကုိ ခြ်တ္ျပီး စည္းေပးလုိက္တယ္။ အေဖ ေရာက္လာေတာ့ နွစ္ေယာက္သား ေပြ႕သယ္ျပီး သုံးမုိင္ေက်ာ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ တုိက္နယ္ ေဆးရုံရွိရာကုိ ထြန္စက္နဲ႔ သယ္ျပီး ပုိ႔လုိက္ၾကပါတယ္။

ေဆးရုံ အခ်ိန္မီ ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ ကေလးဘာမွ ကတိမ္းကပါး မျဖစ္ဘဲ သက္သာခြင့္ ရသြားပါတယ္။ အေျခအေန စိတ္ခ်ရျပီဆုိတာ သိေတာ့မွ ကေလးကုိ ေဆးရုံမွာပဲ ထားခဲ့ကာ ေျမာက္ပုိင္းလူႀကီးတုိ႔ သားအဖက ရြာျပန္ျပီး ေတာင္ပုိင္းက ကေလးမိဘေတြကုိ သတင္းေပးၾကေတာ့ ေဆးရုံလုိက္သြားၾကတယ္။ ဟုိေရာက္လုိ႔ အေၾကာင္းစုံလည္းသိရ၊ ကေလးကလည္း စိတ္ခ်ရျပီဆုိေတာ့ ရြာကုိ ျပန္လာျပီး ေတာင္ပုိင္္လူႀကီးက ေျမာက္ပုိင္း လူႀကီးအိမ္ကုိ ေနာက္ပါ ကုိယ္ရံေတာ္ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း သြားတယ္။

ဟုိေရာက္ေတာ့ “ ကဲ….ရွည္ရွည္ ေ၀းေ၀းေတြ ေျပာမေနေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္းတုိ႔၊ တုိ႔ လူႀကီးေတြ ရန္ျငိဳး အာဃာတႀကီးခဲ့ၾကလုိ႔ ရြာလည္း နာမည္ပ်က္၊ လူေတြလည္း စီးပြားပ်က္နဲ႔ ႀကဳ့ံခဲ့ရတာ ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြ မ်ားလွျပီ၊ ခုလည္း သူတုိ႔ ကေလးခ်င္းက ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္နဲ႔ အခ်ိန္မီ ကယ္ခဲ့ေပလုိ႔သာ မဟုတ္ရင္ ငါ့သား ေရစုံ နစ္ရမွာ၊ ကေလးေတြခ်င္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾကသလုိ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔လည္း ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ။ ကေလးေတြက အသိအလိမၼာ ရွိၾကလ်က္နဲ႔ တုိ႔တစ္ေတြက မမုိက္သင့္ၾကေတာ့ဘူး။ ငါလည္း မင္းအေပၚ ဘာရန္ရန္ျငိဳးမွ မထားေတာ့ဘူး၊ အားလုံး ခြင့္လႊတ္တယ္။ မင္းလည္း ငါ့အေပၚ ခြင့္လႊတ္ပါ”ဆုိျပီး ေတာင္းပန္လုိက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ သူတုိ႔လည္း ေမာဟ မာန္မာနေတြ ဖုံးထားၾကလုိ႔သာ တင္းေနၾကတာ။ တစ္ရြာတည္းေန၊ တစ္ေရထဲ ေသာက္၊ တစ္ေက်ာင္းတည္း ထြက္ေတြပဲဟာ ဘယ္ေအာင့္ထားနုိင္ၾကမလဲ။ တစ္ခါတည္း ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားရွိမွ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဖက္ငုိရင္ အလြမ္းေတာင္ သယ္ေန လုိက္ၾကပါေသးသတဲ့။

ခုေတာ့ အဲဒီရြာႀကီးက တုိက္ေတြ၊ ကားေတြ၊ တီဗြီစေလာင္းေတြနဲ႔ ညီညြတ္စည္ကား ေနၾကပါျပီ၊ ဒါဟာ ေလာကေရး သက္သက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ ဗ်ာပါဒ၀ိတက္ေတြကုိ အဗ်ာပါဒ၀ိတက္နဲ႔ အစားထုိးႏုိင္ခဲ့ ရင္ ေလာကေရးမွာသာ မကပါဘူး ဒီထက္အေရးႀကီးတဲ့ ဓမၼေရးရာမွာလည္း..

အပဏၰက ပဋိပဒံ ပဋိပေႏၷာေဟာတိ- မခြ်တ္မယြင္းတဲ့ အက်င့္ကို က်င့္သူျဖစ္တယ္။ ေယာနိစႆ အာရဒၶါေဟာတိ အာသ၀ါနံ ခယာယ- အာသေ၀ါကုန္ခန္း(ရဟႏၱာ)ျဖစ္ရန္ အေၾကာင္း တရားနဲ႔ ျပည့္စုံသူလည္းျဖစ္တယ္”လုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

အေတြးမွန္၊ အေျပာမွန္၊ အျပဳမွန္မ်ားနဲ႔ ဘ၀ျပန္ခ်ီကုိ စည္းခ်က္ညီညီ ကႏုိင္ၾကပါေစ။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

Wednesday, March 23, 2011

ေစတနာပါမွ ဒါနျဖစ္မယ္

ေစတနာပါမွ ဒါနျဖစ္မယ္

သဒၶါေဖြးျဖဴ ေမတၱာကူျပီး စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္း၊ တြယ္တာမႈကင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းကုိ တစ္ပါးသူလက္တြင္းသိုိ႔ စြန္႔ႀကဲေပးပမ္းႏုိင္ျခင္း ဟာ"ဒါန"ျပဳတာပါ။ အလွဴဒါနဆုိတာ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ျပဳတတ္ရင္ ဘ၀ကုိလည္း လွေစတယ္၊ ေလာကကုိလည္း လွေစတယ္။ စိတ္ကုိလည္း လွေစ ပါတယ္။

ဒါနနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အစြန္းနွစ္ဖက္ ရွိပါတယ္။ ဒါနဆုိတာ သံသရာကုိ က်ယ္ေစ၊ ၀ဋ္ကုိ လည္ေစတာပါကြာ´လုိ႔ ဒါနကုိ ပယ္ရင္လည္း အသိဉာဏ္ကင္းတာမုိ႔ အစြန္းဘက္ကုိ ေရာက္ ေစပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ"ဒါန မပါရင္ သံသရာမွာ မ်က္ႏွာငယ္တယ္၊ တမလြန္ရိကၡာ အျဖစ္ သယ္ကုိ သယ္ရမယ္"လုိ႔ ဒါနကုိ ဖက္တြယ္ ထားျပန္ရင္လည္း မိမိကုိယ္က်ိဳး အတြက္ ေငြတုိး ေပးထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္တာမုိ႔ အစြန္းဘက္ကုိ ေရာက္တာပါပဲ။

ယခုလုိ သူေတာ္ေကာင္း တရားထြန္းကားတဲ့ကာလမွာ အဲဒီ အစြန္း(၂)ပါးကုိပယ္ျပီး အလယ္၊ အလတ္လမ္းက `၀ိ၀ဋနိႆိတ၊ ပါရမီ ဒါနမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ပါမွ နည္းမွန္းလမ္းမွန္ အထက္တန္းက် ေအာင္ျမင္ဖြံျဖိဳး သာသနာတြင္း ကုသုိလ္ဒါနမ်ိဳးျဖစ္ႏုိင္မွာပါ။

အလွဴဒါနတစ္ခုမွာ အေပၚယံ အျပင္ပန္းအသြင္သ႑ာန္နဲ႔ အတြင္းအႏွစ္သာရလုိ႔ အပုိင္း (၂)ပုိင္း၊ က႑(၂)ခု ရွိပါတယ္။ ဆြမ္း၊သကၤန္းစတဲ့ လွဴဘြယ္၀တၳဳ ရဟန္းသံဃာေတာ္စတဲ့အလွဴ ခံပုဂၢိဳလ္၊ လွဴဒါန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ့ ကုိယ္နႈတ္အမူအရာ စတာေတြဟာ အလွဴဒါနတစ္ခုရဲ့ အျပင္ပန္း သ႑န္ ေတြပါ။ ဒီလွဴဘြယ္၀တၳဳေတြ ကုိလွဴဒါန္းေနတဲ့အခါအလွဴရွင္ပုဂၢိဳလ္ရဲ့ သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေပၚ ေနတဲ့ အလွဴနဲ႔စပ္တဲ ့စိတ္ေစတနာေတြကမွ အလွဴဒါနရဲ့ အတြင္းအနွစ္သာရေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဘ၀သံသရာမွ အလွဴဒါနတစ္ခု အက်ိဳးေပးတဲ့အခါ အျပင္ပန္းအသြင္သ႑ာန္ေတြက အက်ိဳးေပးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အတြင္းအႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ စိတ္ေစတနာေတြက အက်ိဳးေပးတာပါ။ အေပၚယံအသြင္သ႑ာန္ကုိသာ ေလာကပကာသန ေနာက္လုိက္ျပီး ဟန္ေဆာင္လုပ္လုိ႔ရေပ မယ့္ အတြင္းအႏွစ္သာရ ကုသုိလ္ အက်ိဳးေပးကေတာ့ ဟန္ေဆာင္လုပ္ယူလုိ႔မရႏုိင္ပါဘူ။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴဒါန္တစ္ခုျပဳတဲ့အခါ အေပၚယံအျပင္ပန္း လူျမင္ေကာင္းဖုိ႔ အမ်ားေက်နပ္ဖုိ႔ ထက္ အတြင္းအႏွစ္သာရ စိတ္ေစတနာေကာင္းဖုိ႔ ကို္ယ္တုိင္ေက်နပ္ဖုိ႔က ပိုျပီးအေရးႀကီးပါတယ္။

အေပၚယံ အသြင္သ႑ာန္သာႀကီးက်ယ္ျပီး အတြင္းအႏွစ္သာရမဲ့တဲ့ အလွဴေတြဟာ အုိးကုန္သည္၊ ပုတ္ကုန္သည္ေတြနဲ႔တူပါတယ္။ အုိးကုန္ သည္ ပုတ္ကုန္သည္ေတြဟာ လွည္း တစ္စီးတုိက္ အုိးေတြ ပုတ္ေတြလာေရာင္းတဲ့အခါ အျမင္သာႀကီးက်ယ္ေပမယ့္ တန္ဖုိး ေငြေၾကး က်ေတာ့ အရနည္းပါတယ္။

အေပၚယံအသြင္သ႑ာန္ မႀကီးက်ယ္ေပမယ့္ အထဲမွာအနွစ္သာရအျပည့္အ၀ပါတဲ့ အလွဴေတြကေတာ့ ေရႊကုန္သည္ စိတ္ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ဥပမာတူတယ္။ ေရႊကုန္သည္ စိတ္ကုန္ သည္ စိန္ကုန္သည္ေတြဟာ လာေရာင္းတဲ့ပစၥည္းက လူမျမင္ သူမျမင္ တစ္ခုတေလ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရာင္းေၾကးက တနင္းတပုိး သိန္း သန္္းခ်ီျပီးရပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ စပ္ျပီးေတာ့ ကေလးဘ၀တုန္းက နားေထာင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ပုံျပင္ကေလး တစ္ပုဒ္ ကုိ သတိရမိပါတယ္။ ေစတနာပါမွ ဒါနျဖစ္တယ္

တစ္ခါတုန္းက ဗာရဏသီျပည္မ်ာ အင္မတန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ သူေဌးႏွစ္ဦး ရွိခဲဇူး တယ္။ အဲဒီ သူေ႒းနွစ္ဦးဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တာမုိ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အင္မတန္မွ ခ်စ္ခင္ၾက သတဲ့။

ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒း ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စရုိက္က မတူၾကဘူး။ သူေ႒းတစ္ေယာက္က ဂုဏ္ပကာသနေတြကုိ ခင္မင္ျပီး အလြန္ၾကြား၀ါခ်င္တယ္။ ေစတနာ သဒၶါမပါဘဲ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ဆုိျပီး အလြန္အကြ်ံ အလွဴအတန္းလုပ္တယ္။ က်န္သူေ႒း တစ္ေယာက္ကေတာ့ လွဴသင့္သေလာက္လွဴ၊ စားသင့္သေလာက္စားျပီး ရုိးရုိးေအး ေအးပဲ ေနထုိင္ပါတယ္။

အဲဒီလုိနဲ႔ နွစ္အနည္းငယ္ၾကာလာတဲ့အခါမွာ ဂုဏ္လုိခ်င္လုိ႔ အလွဴအတန္းအမ်ားႀကီးလုပ္ တဲ့ သူေဌးဟာ တျဖည္းျဖည္း ပစၥည္းဥစၥာေတြ ဆုံးပါးျပီး ဆင္းရဲသြားသတဲ့။ ဒါန႔ဲ ဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေ႒းဟာ သူ႔မွာ ဘာမွ် ေရာင္းခ်သုံးစြဲစရာ ပစၥည္းမရွိေတာ့လုိ႔ သူျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈေတြကုိပဲ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းထံ ေရာင္းခ်ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ့ ဇနီးျဖစ္သူကုိပါ အတူေခၚျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးထံကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီလုိ ခရီးထြက္လာရင္း လမ္းခုလတ္ ဇရပ္တစ္ခုမွာ အေမာအပန္းေျဖကာ ပါလာတဲ့ ထမင္းထုပ္ကုိ စားမယ္ဆုိျပီး ေျဖလုိက္တယ္။ ထမင္းထုပ္ကေလး ငယ္ငယ္မုိ႔ နွစ္ ေယာက္ေ၀မွ်ျပီးစားရတယ္။ အဲဒီ အခုိက္မ်ာ ေခြးပိန္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ ယုိင္တိယုိင္ထုိးနဲ႔ ဇရပ္နား ကပ္လာသတဲ့။ အဲဒီအခါ ထမင္းစားေနတဲ့ သူေဌးဆင္းရဲက `ရွင္မရယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေခြးပိန္ကေလးဟာ အစာမစားရတာၾကာလုိ႔ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္တာနဲ႕ တူပါရဲ့ ။ သနားစရာေလးကြာ၊ အခု တုိ႔စားေနတဲ့ ထမင္းထုပ္ကုိ ေခြးကေလး ေကြ်းလုိက္ရေအာင္´လုိ႔ ဇနီး ျဖစ္သူကုိ ေျပာလုိက္တယ္။

ဇနီးျဖစ္သူကလည္း သေဘာတူၾကည္ျဖဴစြာ သူတုိ႔စားမယ့္ ထမင္းထုပ္ကုိ `ေခြးပိန္က ေလး ၀ေအာင္စားပါေစ´ဆုိတဲ႔ ေစတနာနဲ႔ အကုန္လုံး ခ်ေကြ်းပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္က ေတာ့ ဇရပ္နေဘးက ေရးအုိးစင္မွာ ေရအ၀ေသာက္ျပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသူေ႒းထံ သူတုိ႔ဇနီးေမာင္နွံ ေရာက္သြားတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးကုိ ဆင္းရဲသြားတဲ့သူေဌးက` ငါျပဳထားတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြ ေရာင္းခ်ဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းထံလာခဲ့ တာပဲ။ သေဘာတူ ၀ယ္ယူမယ္ဆုိရင္ တစ္ဘ၀လုံးျပဳထားတဲ့ ကုသုိလ္အကုန္ေရာင္းခဲ့မွာ´လုိ႔ ေျပာျပသတဲ့။

အဲဒီအခါ သူငယ္ခ်င္းသူေဌးကလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ `ေရာင္းသမွ်ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ၀ယ္ယူပါမယ္ဗ်´ လ႔ုိ ဆုိလုိက္ကာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာထည့္ျပီး ခ်ိန္ခုိင္းပါ တယ္။ အဲဒီအခါ ေစတနာအရင္းမခံဘဲ ဂုဏ္ပကာသနကုိ လုိခ်င္တာနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ကုသိုလ္ ေတြျဖစ္တာမုိ႔ ေလးတယ္လုိ႔မရွိဘဲ ေငြဘက္ကပဲ အျမဲအေလးသာေနသတဲ့။ ေက်ာင္းကုသိုလ္၊ ဇရပ္ကုသုိလ္၊ ေရကန္ကုသုိလ္ ဘာကုသုိလ္ပဲထည့္ထည့္ ကုသိုလ္ဘက္က အေလးမသာဘဲ ေငြဘက္ကပဲ အျမဲအေလးသာေနတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ဘ၀လုံးျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြခ်ျပီး ခ်ိန္ၾကည့္လုိက္တာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ အေလးခ်ိိန္ကေတာ့ တက္လာဘူးတဲ့။ ခ်ိန္ခြင္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေငြသားကလည္း မျဖစ္စေလာက္(၁)ပိႆာပဲရွိသတဲ့။ ဒါေတာင္ ကုသိုလ္က မႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ဒီအခါ ကုသိုလ္၀ယ္မယ့္ သူေဌးက"ဟင္း သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းကုသိုလ္ေတြက ဒါအကုန္ပဲ လား၊ က်န္ေနတာရွိရင္ စဥ္းစားပါဦး"လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဆင္းရဲသြားတဲ့သူေဌးကလည္း ေခါင္းကုတ္ ျပီးစဥ္းစားလုိက္တာ ေနာက္ဆုံး လမ္းခရိးမွာ ေခြးပိန္ကေလးတစ္ေကာင္ကုိ ထမင္းတစ္နပ္ အငတ္ခံျပီးေတာ့ ေကြ်းခဲ့တဲ့ကုသိုလ္က ေပၚလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူေဌးဆင္းရဲလည္း" ဟာ၊ သူငယ္ခ်င္း တုိ႔လင္မယား အခု မင္းဆီလာတုန္းက လမ္းမွာ ေခြးပိန္ကေလးကုိ ထမင္းေကြ်းခဲ့ တဲ့ ကုသိုလ္က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီကုသိုလ္ကုိလည္း ထည့္ခ်ိန္လုိက္ပါ"လုိ႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာ ျပတယ္။

အဲဒီအခါ ငတ္ေသလုဆဲဆဲ ေခြးပိန္ကေလးကုိ ေစတနာရွိရွိနဲ႔ ထမင္းေကြ်းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ ဟာ အႏွစ္သာရာ အျပည့္အ၀ ပါတာမုိ႔ ကုသိုလ္ဘက္က အေလးသာလာတယ္။ ကုသိုလ္၀ယ္ တဲ့ သူေဌးကလဲ သူပုိင္ေငြသားေတြသာမက ေရႊသားေတါပါ ထပ္ျဖည့္ေပမယ့္ ကုသိုလ္ဘက္ ကပဲ အေလးသာေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူပုိင္ဆုိင္သမွ် ဥစၥာဓနေတြ အကုန္လုံး ပုံထည့္ေပးတာ ေတာင္မွ ေခြးပိန္ကေလးကုိ ထမင္းေကြ်းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ဘက္ကပဲ အေလးသာေနေလေတာ့ ကုသိုလ္၀ယ္တဲ့ သူေဌးက "ကဲ၊ သူငယ္ခ်င္း ငါ့စည္းစိမ္ေတာ့ကုန္ျပီ ငါ့အတြက္ပစၥည္းတစ္၀က္ ကုိခ်န္ထားျပီး မင္းကုသိုလ္တစ္၀က္အတြက္ ငါ့ပစၥည္း တစ္၀က္ကုိသာ ယူသြားေတာ့လုိ႔ ဆုိျပီး ကုသိုလ္တစ္၀က္ဖုိးအျဖစ္ သူဥစၥာဓနတစ္၀က္ကုိ ဆင္းရဲသြားတဲ့ သူေဌးအား ခြဲေ၀ေပးလုိက္ပါ တယ္။

ျပီးေတာ့ 'သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ဆုိရင္ သေဘာေပါက္၊ ေစတနာရွိမွ လွဴပါကြာ၊ ဂုဏ္ပကာ သန မမက္ပါနဲ႔၊ ေပ်ာ္ရုံသက္သက္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေရျခဳံကုသိုလ္ဆုိတာ ေငြကုန္တာကလြဲလုိ႔ ဘာအက်ိဳးမွ် မျဖစ္ထြန္းပါဘူး။ အသိဉာဏ္န႔ဲယွဥ္ျပီး ကုသိုလ္ျပဳတတ္ရင္ ေငြကုန္နည္းေပမယ့္ တစ္လုံးတစ္ခဲတည္း အက်ိဳးေပးပါတယ္"လုိ႔ သတိေပးစကားလည္း ေျပာၾကားလုိက္ပါေသး သတဲ့။

ဒီပုံျပင္ကေလးဟာ နည္းနည္း ဒ႑ာရီဆန္ေပမယ့္ တကယ့္ဘ၀က လူသားေတြကုိေတာ့ ထင္ဟပ္ ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ဒါနေကာင္းမႈ ျပဳတဲ့အခါ ေစတနာဒါန၊ ၀တၳဳဒါန္ (၂)မ်ိဳးမွာ ေစတနာဒါနက ပုိျပီးပဓာနက်ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တစ္ခါတစ္ရံ ေညာင္ေစ့ကေလးေလာက္လႈ ျပီး ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ အက်ိဳးရတာေတြရွိသလုိ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္လႈ လွဴဒါန္းျပိး ေညာင္ေစ့ကေလးေလာက္ပဲ အက်ိဳးရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

ေစတနာေကာင္းရင္ ကံ(အက်ိဳးေပး)လည္း ေကာင္းတတ္တာမုိ႔ ကံေကာင္းလုိသူေတြဟာ ေစတနာေကာင္းမြန္ေအာင္ ဂရုစုိက္ၾကရမွာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေစတနာဆုိတာကလည္း သူ႔အလုိလုိ ေကာင္းမြန္ခဲတာမုိ႔ ကုိယ့္ဘက္က သဒၶါ၊ ေမတၱာ၊ ပညာအားေတြ မ်ားမ်ားစုိက္ထုတ္ ျပီး ျပဳျပင္ယူၾကရမွာပါ။

သဒၶါတရားဆုိတာ ကံ-ကံရဲ့ အက်ိဳးေပးနဲ႔ ရတနာသုံးပါးရဲ့ စြမ္းရည္သတၱိ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေတြကုိ သိျမင္ ယုံၾကညလက္ခံႏုိင္တဲ့ သေဘာပါ။ သူက"ေရွးကေကာင္းလုိ႔ အခုေကာင္းတယ္၊ အခုေကာင္း ေနာင္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္"ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအက်ိဳးကြင္းဆက္ကုိ လက္ညွဳိးထုိးညႊန္ ျပ ေပးပါလိမ့္မယ္။

ေမတၱာတရာဆုိတာ ေကာင္းက်ိဳးလုိလားတဲ့ ခ်စ္ၾကင္နာမႈပါ။ သူကေတာ့ မုန္းျငိဳးပစ္မွား ေဒါသအာဃာတတရားေတြကုိ ဖယ္ရွားျပီး အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြအေပၚမွာ ခ်င္ၾကင္နာမႈနဲ႔အတူ နူးညံ့သိမ္ေမြ႔ စိတ္အားျပည့္ေစပါလိမ့္မယ္။

ပညာဆုိတာ အေမွာင္ပယ္ခြင္း စိတ္ဓာတ္ကုိ အလင္းရေစျခင္းပါပဲ။ သူက ဒါနကုသိုလ္ရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အညစ္အေၾကးေတြျုဖစ္တဲ့ အရာရာ တပ္မက္တြယ္တာလုိမႈ ေလာဘနဲ႔ ကပ္ေစနဲ ႏွေျမာတြန္႔တုိမႈ မစၧရိယတရားဆုိးေတြကုိ ပယ္ဖ်က္ခ်ိဳးႏွိမ္ေပးတတ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အလွဴဒါနတစ္ခုျပဳတဲ့အခါ နာမည္ေကာင္းရေရး၊ ၾကြား၀ါရေရးထက္ သဒၶါ၊ ေမတၱာ၊ ပညာ ျပည့္၀ေရးကုိသာ အထူးဂရုျပဳၾကရမွာပါ။ ဘ၀သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရျပီးဆုိ ရင္ ေလာကပကာသနေနာက္လုိက္ျပီး ၊ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေဆးဆုိးပန္း ရုိက္ စိတ္ ေစတနာေတြထက္ သဒၶါ၊ေမတၱာ ၊ ပညာတရားေတြျပည့္၀တဲ့ သဘာ၀အလွ စိတ္ေစတနာေတြကသာ တကယ့္အားကုိးရာအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေတာ္၀င္ႏြယ

Tuesday, March 22, 2011

နိဗၺာန္အဟုတ္မက္ေပမယ့္ ႏႈတ္ဆက္ရအုံးမယ္


နိဗၺာန္အဟုတ္မက္ေပမယ့္ ႏႈတ္ဆက္ရအုံးမယ္

သတၱ၀ါတုိင္းဟာ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀၊ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ဆင္းရဲေနၾကရတာကေတာ့ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ လမ္းစဥ္ေတြ လြဲမွား ၾကလုိ႔နဲ႔ တူပါရဲ့။ ခ်မ္းသာျခင္းဆုိတာကလည္း အဓိပၸါယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေကာက္ယူႏုိင္တာကုိး၊ ဒါမွမ ဟုတ္ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ကုိ ရွာမေတြ႔ေသးလုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။


စာေပေတြထဲမွာက” လူ၊နတ္၊နိဗၺာန္(၃)တန္ခ်မ္းသာ”လုိ႔ မွတ္တမ္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာဆုိတာေတြက ေ၀ဒယိကသုခ= အာရုံခံစားမႈ ခ်မ္းသာေတြျဖစ္ျပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ ဆုိတာကေတာ့ သႏၱိသုခ=အာရုံခံစားမႈမဖက္ ျငိမ္းေအးခ်မ္းေျမ႔မႈ သက္သက္လုိ႔ ဖြင့္ဆုိေဖာ္ျပၾက ပါတယ္။ ေ၀ဒယိကသုခ ကာမရသ=(လုိခ်င္နွစ္သစ္ဖြယ္ ရွိပါေပစြလုိ႔ ကပ္ျငိ တြယ္တာမႈ)ကုိ ျဖစ္ေပၚေစျပီး သႏၱိသုခကေတာ့ ၀ိမုတၱိရသ=(လြတ္လပ္ ပါေပစြလုိ႔ ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့မႈ)ကုိ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ ကာမရသဟာ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္း မ်ားစြာနဲ႔ ေရာျပြမ္းေနျပီး၊ ၀ိမုတိၱရသကေတာ့ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈ ဟူသမွ် လုံး၀ကင္းလြတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေတာ္ ေကာင္းသူျမတ္ေတြက ‘နိဗၺာန္’ ဟာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္လုိ႔ ေဟာညႊန္ၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။


နိဗၺာန္ဆုိတာ နိဗၺာနဆုိတဲ့ ပါဠိက ဆင္းသက္လာတဲ့ ပါဠိသက္ျမန္မာေ၀ဟာရ တစ္ခုပါ။ နိဗၺာနဆုိတဲ့ ပါဠိပုဒ္ရင္းဟာ မရွိျခင္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ ‘နိ’ နဲ႔ လုိခ်င္တပ္ မက္မႈ တဏွာလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ “၀ါန” ပုဒ္ ၂ ခု ေပါင္းစပ္ထားတာပါ။ (နိ+၀ါန=နိဗၺာန)။ ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ရဲ့ လုိရင္းအဓိပၸာယ္ဟာ “တဏွာမွ ထြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ တဏွာမရွိျခင္း”ပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။


နိဗၺာန္ဟာ အရာရာတုိင္းက လွပတင့္တယ္ျပီး ေရာက္တဲ့သူတုိင္းက အျမဲေပွ်ာ္ရႊင္ ေနၾကတဲ့ ေနရာေကာင္းတစ္ခု၊ ေကာင္းကင္ဘုံတစ္ခုမဟုတ္ပါ။ နိဗၺာန္ဟာ ေနရာဌာန ဘုံ နန္းျပာသာဒ္ တစ္ခု မဟုတ္ေပမယ့္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္ရသူတုိင္း ကုိယ္ ေတြ႔ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ အာရုံခံစားလုိမႈေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္တာေၾကာင့္ ရရွိတတ္တဲ့ တဒဂၤခဏေလာကီခ်မ္းသာမႈ ဟူသမွ်ထက္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာက အဆရာေထာင္မက ပုိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဆုိတာ ေလာကီခ်မ္းသာေတြနဲ႔ မႏႈိင္းယွဥ္အပ္တဲ့ ေလာကလြန္ အရာတစ္ခု၊ ေလာကုတၱရာ အေျခအေနတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကရဲ့ဖြဲ႔စည္းပုံနဲ႔ ေလာကုတၱ ရာ တည္ရွိေနပုံေတြဟာ ျခားနားကြဲျပားလြန္းတာမုိ႔ ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ရဲ့ အေျခအေနကုိ ေလာကီအေျခအေနေတြနဲ႔ ဘယ္လုိမွ ထပ္တူက်ေအာင္ မေဖာ္ျပႏုိင္ပါဘူး။ အရွင္နာရဒ မဟာေထရ္ကေတာ့ “နိဗၺာန္ဆုိတာ အဘိဓမၼာရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ ဘ၀ဆင္းရဲ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း။ စိတ္ပညာရငေထာင့္က ၾကည့္ရင္ အတၱကုိပယ္ဖ်က္ျခင္း။ ကုိယ္က်င့္စာရိတၱရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ကိေလသာကုိ ပယ္သတ္ျခင္း”လုိ႔ သူ႔ရဲ့နာမည္ေက်ာ္ (Buddhism in a nutshell )စာအုပ္မွာ ေရးသား ထားပါတယ္။


“အာရွတုိက္ရဲ့ လင္းေရာင္ျခည္” စာအုပ္ကုိ ေရးခဲ့သူ(ဆာအက္ဒ္၀င္အာနုိးလ)ကေတာ့“တစ္စုံတစ္ေယာက္က နိဗၺာန္ဟာ ခ်ဳပ္ျငိမ္းဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ သင္ျပလာရင္ အဲဒီလူကုိ သင္လိမ္ညာတာပဲလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က နိဗၺာန္ဟာ ေနထုိင္ဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ သင္ျပလာရင္ အဲးဒီလူကုိ သင္မွားျပီလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါ”ဆုိျပီး နိဗၺာန္နဲ႔သပတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ေရးဖြဲ႔ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ့ သဘာ၀ကုိ ကဗ်ာလည္းမမီ၊ စာလည္း ပီ ေအာင္ မဖြဲ႔ဆုိႏုိင္ပါဘူး။


နိဗၺာန္ဟာ ေရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အားလုံးရဲ့ အျမင့္ျမတ္ဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပန္းတုိင္ဟာ မိမိတုိ႔အတြက္ေတာ့ အျမင္နီးျပီး ခရီးေ၀းေနဆဲပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ထင္ပါရဲ့ “နိဗၺာန္ကုိ ရဖုိ႔ ေရာက္ဖုိ႔ထက္ နိဗၺာန္ကို လုိခ်င္ျမတ္နုိးတဲ့ စိတ္ျဖစ္ဖုိ႔က အေရးႀကီးတယ္။ နိဗၺာန္ကုိ လုိခ်င္မွ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္သြားၾက က်င့္ၾကမွာ။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ ဆုံတဲ့အခါ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေဟာပါဘုရား ေဟာေတာ္မူ ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္ထားရမယ္” ဆုိျပီး အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု၊ မႏၱေလးျမိဳ႔၊ မစုိးရိပ္ဆရာေတာ္ ႀကီးကလည္း တပည့္ ဒကာတစ္ဦးကုိ ဆုံးမ ၾသ၀ါဒ ေပးေတာ္မူဖူးပါတယ္။


ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဓမၼပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိပါေသးတယ္။ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္ ေခာတ္က ခင္မကန္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေျပာျပခဲ့တာပါ။

နိဗၺာန္အဟုတ္မက္ေပမယ့္ ႏႈတ္ဆက္ရဦးမယ္

တစ္ခါတုုန္းက မႏၱေလးျမိဳ႔၊ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ရဲ့ ေတာင္ဘက္အရပ္မွာ ေမာင္ေဆာင္နဲ႔ ေမာင္ ေအာင္ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းနွစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူတုိ႔နွစ္ေယာက္ဟာ အိမ္နီးခ်င္းေတြျဖစ္ျပီး တစ္ဦးနဲဲ႔တစ္ဦး ေျပာမနာ ဆုိမနာ အလြန္ပဲ ရင္းနီွးခင္မင္ၾကတယ္။


သူတုိ႔နွစ္ဦးထဲက ေမာင္ေဆာင္ဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ အျမဲျပဳလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အသက္အ၇ြယ္ေတြႀကီးလုိ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပီး သားသမီးေတြပင္ ရေနေပမယ့္ ေမာင္ေဆာင္ဟာ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း အိမ္ေတာ္ရာဘုရားကုိ မပ်က္မကြက္ သြား ေရာက္ ၀တ္တက္ေလ့ရွိသတဲ့။


တစ္ေန႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေအာင္က ေမာင္ေဆာင္ကုိ “မင္းဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ေဆာင္ ဘုရားကုိ ေန႔စဥ္ ၀တ္တက္ သြားေနရတာလဲ”လုိ႔ ေမးပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေမာင္ေဆာင္က “နိဗၺာန္ လုိခ်င္လုိ႔ေပါ့ကြ”လုိ႔ အေျဖေပးပါတယ္။ ေမာင္ေအာင္က “မင္း တကယ္ နိဗၺာန္ ေရာက္ခ်င္သလား”လုိ႔ ထပ္ဆင့္ေမးရင္ ေမာင္ေဆာင္က “ဟာ ေမာင္ေအာင္ နယ္ မုိက္ပါဘိကြာ၊ ငါ နိဗၺာန္တကယ္ ေရာက္ခ်င္တာပ”လုိ႔ ေျဖေလ့ရွိသတဲ့။


ဒါနဲ႔ ေမာင္ေအာင္က သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ေဆာင္ဟာ နိဗၺာန္ကုိ ေတာင့္တလြန္းလွတယ္၊ တကယ္ ဟုတ္ မဟုတ္ စုံစမ္းၾကည့္ဦးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထားလုိက္ျပီး၊ ေမာင္ေဆာင္ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားကုိ ၀တ္တက္သြားတုိင္း မနီးမေ၀းက ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္လေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ ေမာင္ေအာင္ဟာ ေမာင္ေဆာင္၀တ္တတ္ ျပဳေနက် အခ်ိန္ ထက္ နာရီ၀က္ေလာက္ေစာျပီး အိမ္ေတာ္ရာဘုရားကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေဆာင္ ရွိခုိးဆုေတာင္းျမဲျဖစ္တဲ့ ရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ႀကီးရဲ့ ေနာက္ဘက္မွာ၀င္ျပီး၊ ဇာတ္ထဲက ငွားယူလာတဲ့ နတ္၀တ္တန္းဆာကုိ အျပည့္အစုံ ၀တ္ဆင္လိမ္းျခယ္ကာ ပုန္းကြယ္ ျပီး ေနလုိက္ပါတယ္။ ေမာင္ေဆာင္ဟာ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ၾသကာသနဲ႔ ဘုရာကန္ေတာ့အျပီး “နိဗၺာန္ေရာက္ရပါလုိ၏ဘုရား”လုိ႔ ဆုေတာင္းရွိခုိးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဘုရားေနာက္မွာ ကြယ္ေနတဲ့ ေမာင္ေအာင္က အျပင္ကုိထြက္လာျပီး၊ အသံကုိဖ်က္ကာ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါးပုံစံ နဲ႔ ေမးျမန္းပါတယ္။


“အသင္လူသား။ နိဗၺာန္ကုိ တကယ္ေရာက္ခ်င္သလား” “တကယ္ေရာက္ခ်င္လွပါ တယ္နတ္မင္း” “ေရာက္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္ပုိ႔ေပးမယ္” “အခု လုိက္ရေတာ့မွာလား နတ္မင္းႀကီး ဘုရား” “ဟုတ္တယ္၊ ခ်က္ခ်င္းေခၚခဲ့ ဖုိ႔ သိႀကားမင္းက မွာလုိက္တယ္” အဲဒီလုိ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖလုပ္ရင္းက ေမာင္ေဆာင္ဟာ အသားေတြတုန္လာပါတယ္။ နိဗၺာန္ေရာက္လုိ ေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္းႀကီး ဆုိေတာ့ လုိက္ရမွာလည္းမ၀ံ့မရဲ။ ကုိယ့္ဆုေတာင္းနဲ႔ ကုိယ္ဆုိေတာ့ လည္း မျငင္းဆန္သာျဖစ္ျပီး ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္က မယားနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြကုိလည္း ေျပးျမင္ ေယာင္မိရင္း ထြက္ေပါက္တစ္ခု ေတြ႔လုိက္ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္--

“သားနဲ့မယားကုိ ႏႈတ္ဆက္ပါရေစဦး နတ္မင္း” “ေကာင္းျပီ၊ နႈတ္ဆက္လုိက ႏႈတ္ဆက္ပါ၊ဒါေပမယ့္ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ နတ္မင္း”ဆုိျပီး နတ္မင္းကုိ အရုိအေသေပးကာ ေမာင္ေဆာင္ဟာ အိမ္ကုိ အေျပးျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္လုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ပုံကုိ မယားေျပာျပတုိင္ပင္ တဲ့အခါ မယားက “ ဒီလုိအခြင့္အေရးမ်ိဳး ႀကုံ ႀကုံခဲပါဘိ။ ၾကားေတာင္မွ မၾကားဖူးဘူး၊ ရွင္မုိ႔လုိ႔ ထူးတဲ့ကုသိုလ္ပဲ၊ ကဲ… လုိက္သြားေပေတာ့”လုိ႔ ေျပာသတဲ့။


ဒီအခါ ေမာင္ေဆာင္က “ငါ လုိက္သြားရင္ မင္းမွာ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ခ်က္ရျပဳတ္ရ တဖက္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္မွာေပါ့၊ စဥ္းစားပါဦး”လုိ႔ ေျပာျပန္တယ္။ “အုိ .. က်မအတြက္ ဘာမွ်ထည့္ စဥ္းစားမေနနဲ႔ ရွင့္ကုသုိလ္ႏွင့္ရွင္ လုိက္သာသြားပါ”လုိ႔ မယားကေျပာတဲ့အခါ “နင္မစဥ္းစားေပ မယ့္ ငါ့ကေတာ့ စဥ္းစားရမယ္ဟ”ဆုိျပီး ေမာင္ေဆာင္ဟာ စဥ္းစားေနလုိက္တာ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားဘက္ကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္မွ် ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူးတဲ့။


“မယုံရင္ ပုံျပင္မွတ္”လုိ႔ ဆုိရုိးစကားရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ပုံျပင္ေတြဟာ ဘ၀ထဲကလာတာမုိ႔ ပုံျပင္ထဲမွာလည္း ဘ၀ေတြရွိပါတယ္။ ဒီ ဓမၼပုံျပင္ကေလးနဲ႔စပ္ျပီး စာေရးသူအေနနဲ႔(၁) လူ႔ျပည္မွာ တရားလုိလားသူထက္စာရင္ ကာမဂုဏ္အာရုံေတြကုိ စြန္႔စြန္႔စားစားလုိလားသူဟာ နည္းပါး တတ္ပုံ၊ (၂) ဒါေပမယ့္ အမ်ားလုိခ်င္တဲ့ အရာတုိင္းဟာ တန္ဖုိးမဲ့မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေလာကရဲ့ သဘာ၀ကုိက “တန္ဖုိးႀကီးေလ လူတုိင္းလက္လွမ္း မမီေလ” ျဖစ္တတ္ ပုံနဲ႔ (၃) ေနာက္ျပီး အသိဥာဏ္ ျမင့္မားလာမွပဲ လူေတြရဲ့ တန္ဖုိးထားတတ္မႈကလည္း ျမင့္တက္လာျမဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ရဲ့ အသိဥာဏ္ ရင့္က်က္ျမင့္တက္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းသည္သာ နိဗၺာန္စခန္းဆီကုိ အနီးဆုံးခ်ဥ္းပ္လမ္းတစ္ခု ျဖစ္ပုံေတြကုိပဲ သတိျပဳေတြးမ ိပါေတာ့တယ္။

ေတာ္၀င္နြယ္

2011-ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၄-ရက္၊ေသာၾကာေန႔။

http://sirimangala.com/