စိတ္ထဲ ရိပ္ခနဲ လင္းလက္သြားတဲ့ အလင္းေရာင္ေလးေတြ အေၾကာင္း

 စိတ္ထဲ ရိပ္ခနဲ လင္းလက္သြားတဲ့ အလင္းေရာင္ေလးေတြ အေၾကာင္း

Time

The foolish call for the unchangeable past,

While life walks toward the future;

They simply lose their present and future.

(Chai Na Pol Akarasupaset)

...

လူမိုက္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲပစ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ (ျပန္မရႏိုင္တဲ့) အတိတ္ကို တမ္းတတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ အဲဒီလိုတမ္းတေနခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ အနာဂတ္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေနတယ္ ဆိုတာ သူတို႔မသိၾကဘူး။ဒါေၾကာင့္မို႔ လူမိုက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ဘ၀နဲ႔ အနာဂတ္ေတြကို အလြယ္တကူ ဆံုးရႈံးေနၾကတာပဲေပါ့။

ဓမၼအေတြးစမ်ား

အပိုင္း - ၁

ပစၥဳပၸန္မွာ အာရံုနဲ႔စိတ္ အဆင္ေျပေအာင္ေန

စာအုပ္စင္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက ဒီစာအုပ္ကေလးကိုေတာ့ ခဏခဏဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ျဖစ္တိုင္းလည္း ဓမၼနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေတြးအမွ်င္ေတြက ရင္ထဲမွာ ဖြဲ႕သီလာတတ္ပါတယ္။

စာအုပ္အမည္က The Foolish, The Clever, The Wise ပါ။ မူရင္းစာရင္း စာေရးဆရာကေတာ့ Chai Na Pol Akarasupaset တဲ့။ ဒီစာအုပ္ကို ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာ လြတ္လပ္အိမ္က ဘာသာျပန္ထားပါတယ္။ လူမိုက္၊ လူလိမၼာႏွင့္ ပညာရွိလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ကေလးက အတြဲ(၂)တြဲေတာင္ ထုတ္ေ၀ၿပီးပါၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ ဒီစာအုပ္ကေလးကို အားေပးတဲ့သူ နည္းေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ခဏခဏရိုက္ရလြန္းလို႔ ကုန္သြားေလသလား မသိႏိုင္ပါဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္ေတြဘက္ လွည့္ျဖစ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဒီစာအုပ္ကို အေတြ႕ရနည္းၿပီး အေတြ႕က်ဲေနတတ္လို႔ပါ။

ထားပါေတာ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အေရးႀကီးတာက ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပါ။ ဒီေတာ့ကာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ ရင္ထဲကို ထိရွသြားသမွ်ေတြကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္။

ဒီစာပိုဒ္ေတြကို ဖတ္ရင္းက ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးထဲမွာ ပါေနသလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဆန္းစစ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရိုးရိုးသားသား အမွတ္ေပးၾကည့္မိေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္စိတ္ဟာ The Foolish (လူမိုက္) အုပ္စုထဲမွာ ေရာက္ေနတတ္ၿပီး တစ္ခါတေလမွာေတာ့လည္း The Clever (လူလိမၼာ) ထဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မူရင္းစာေရးဆရာ ၫႊန္းဆိုထားတဲ့ The Wise (ပညာရွိ) အုပ္စုထဲေရာက္ဖို႔ေတာ့ အေတာ္ႀကိဳးစားရဦးမွာပါလား ဆိုတာကိုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားလည္ေနမိျပန္ပါတယ္။

ေလာကမွာ လူသားေတြအားလံုး တစ္ေန႔တာဆိုတဲ့ ေနထြက္ ေန၀င္ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခုကို ၿပိဳင္တူရၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကို အသံုးခ်ပံုခ်င္းကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အခ်ိန္ကိုမူတည္ၿပီးေတာ့ စာေရးဆရာက အုပ္စုသံုးစု ခြဲလိုက္ဟန္တူပါရဲ႕။

Time

The foolish call for the unchangeable past,

While life walks toward the future;

They simply lose their present and future.

လူမိုက္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲပစ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ (ျပန္မရႏိုင္တဲ့) အတိတ္ကို တမ္းတတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ အဲဒီလိုတမ္းတေနခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ အနာဂတ္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေနတယ္ ဆိုတာ သူတို႔မသိၾကဘူး။

ဒါေၾကာင့္မို႔ လူမိုက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ဘ၀နဲ႔ အနာဂတ္ေတြကို အလြယ္တကူ ဆံုးရႈံးေနၾကတာပဲေပါ့။

ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ကို ကိုယ့္စိတ္ဟာ The foolish (လူမိုက္) အုပ္စု၀င္ ျဖစ္မွန္းမသိ၊ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါရဲ႕။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ အသာထား။ တရားထိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပိုသိသာတယ္။ စိတ္ဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္ဖို႔ ေပးထားတဲ့အာရံုျဖစ္တဲ့ ၀င္ေလ ထြက္ေလအေပၚမွာ ၾကာၾကာ ေနေလ့မရွိဘူး။ အတိတ္မွာ က်က္စားခဲ့တဲ့ အာရံုေတြဆီကို ျပန္ျပန္ေရာက္သြားတာ။ ပစၥဳပၸန္အာရံုနဲ႔ ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ မနည္းႀကိဳးစားရတယ္။ ၀ီရိယကို တြန္းတင္ေပးရတယ္။

“ပါသၼိ ံ ရမတိ မေနာ” ဆိုတဲ့အတိုင္း စိတ္ဟာ မေကာင္းမႈမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ေတာ့ သတိမပါ၊ ဉာဏ္မပါဘဲ က်က္စားေပ်ာ္ပါးခဲ့တဲ့ အာရံုအေဟာင္းေတြဆီကိုပဲ တ၀ဲ၀ဲရယ္တဲ့ တလည္လည္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အညစ္အေၾကးစြန္းထင္းခဲ့တဲ့ အာရံုေတြကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ပစ္ေနတဲ့ ၀င္ေလထြက္ေလကို ႐ႈမွတ္ျခင္းဆိုတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ပစၥဳပၸန္အာရံုကို ဆံုးရႈံးသြားရပါေတာ့တယ္။ အာရံုအညစ္အေၾကးေတြကို ေဆးေၾကာဖို႔ရာ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ အနာဂတ္မွာ ရလာမယ့္ ရွင္းသန္႔တဲ့အာရံု သက္သက္နဲ႔ ထိေတြ႕ဖို႔ရာ အခြင့္အလမ္း နည္းသြားၿပီေပါ့။

ဒါေၾကာင့္မို႔ စာေရးဆရာကေျပာတာေပါ့။ လူမိုက္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္ကို လြယ္လြယ္ကေလး ဆံုး႐ႈံးၾကတယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ မွန္လိုက္ေလေပါ့ေနာ္။

ေရွ႕တစ္ဆင့္ တိုးၾကည့္ရေအာင္ -

The clever dream of the unreal future, while life need something to live with now. They are usually dissatisfied with the present.

လူလိမၼာေတြဟာ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို အိပ္မက္ မက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘ၀ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္က ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အတူေနဖို႔ပါ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို အၿမဲမေက်နပ္ဘူး ျဖစ္ေနၾကတယ္။

စိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္အာရံုနဲ႔ တည့္ဖို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲ ဆိုတာၾကည့္ေနာ္။ လူလိမၼာလို႔ အေခၚခံရသူေတြေတာင္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္တတ္ၾကတာကို စာေရးဆရာက ေထာက္ျပထားတာ။

လူမိုက္ေတြက အတိတ္ကို တမ္းတေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူလိမၼာေတြဟာလည္း မေရာက္ေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို အိပ္မက္ မက္တတ္ၾကတယ္။ အနာဂတ္ကို အိပ္မက္ မက္ေနၿပီဆိုကတည္းက ပစၥဳပၸန္အာရံုေပၚမွာ စိတ္ကိုတည့္ေအာင္ မထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ သူတို႔အိပ္မက္ထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္း အနာဂတ္ကာလကို မေရာက္မခ်င္း ရင္ေမာေနရေတာ့တာေပါ့။ အနာဂတ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္မွာ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္လာမွာပါ။ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္လာမွာခ်င္း အတူတူ လက္ရွိရထားတဲ့ ပစၥဳပၸန္ကာလကိုပဲ အေကာင္းဆံုးတည္ေဆာက္ ေလ့က်င့္ထားတဲ့စိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ခ်င္းဆက္သြားလို႔ အနာဂတ္ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ အိပ္မက္ေတြဟာ လက္ေတြ႕ဘ၀ ျဖစ္လာမွာပါ။

သို႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါလိုခ်င္တဲ့ အနာဂတ္ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့ပံုစံနဲ႔ အနာဂတ္ မေရာက္ေသးဘူးနဲ႔ လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကို မေက်နပ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ အၿမဲရင္ဆိုင္ေနၾကမွာပါ။

ဒါဆိုရင္ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတိတ္နဲ႔ မေရာက္ေသးတဲ့ အနာဂတ္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ေတြကို နားလည္ထားတဲ့ The Wise (ပညာရွိ)ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသြင္းတတ္ပံုကို ေလ့လာၾကည့္ၾကရေအာင္ -

The wise stand in the real present, stretch the past, present and future into direction.

Their lives are powerful and directed towards success.

ပညာရွိကေတာ့ လက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာပဲ ေနရတယ္။

အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္တို႔ကို လားရာတစ္ခုဆီ ဦးတည္ထားတယ္။

သူတို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ စြမ္းအားေတြရွိၿပီး ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိတယ္။

ဆိုလိုတာက အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကာလပညတ္ကို ႏွလံုးမသြင္းေတာ့ဘူး။ ေပၚဆဲအာရံုေပၚမွာပဲ စိတ္ကို တည့္ေအာင္ထားတယ္။ ေပၚဆဲအာရံုေပၚမွာ စိတ္ကို တည့္ေအာင္ထားေတာ့ ဘာေတြ႕ရမွာတံုးလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ေမးစရာရွိရင္ အေျဖလည္း ရွိရမွာေပါ့။ ေပၚဆဲအာရံုမွာသာ စိတ္ကို တည့္ေအာင္ထားၾကည့္။ အာရံုရဲ႕ မၿမဲတဲ့သဘာ၀ကို ဉာဏ္က သိလာပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီေတာ့ မၿမဲတဲ့သဘာ၀ကို သိၿပီဆိုရင္ ဘာကို စြဲလမ္းတပ္မက္ေနဦးေတာ့မွာလဲ။ စြဲလမ္းတပ္မက္မႈကင္းတဲ့စိတ္ဟာ စြမ္းအားေတြ ျပည့္လာတယ္။ ခြန္အားသစ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေအာင္ျမင္ၿပီေပါ့။ ေအာင္ျမင္မႈေတြထဲမွာ အဆင့္အျမင့္ဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္းပါပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကို အစိုးရ ေအာင္ႏိုင္ျခင္းဟာ အဆင့္အျမင့္ဆံုး ေအာင္ျမင္မႈပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ တိပိဋကဓရ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ ‘လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ကာလ(လက္ငင္းအခ်ိန္)ကို နိဗၺာန္အထိ အက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ပါ’ ဆိုတဲ့ အဆံုးအမအတိုင္း ပစၥဳပၸန္မွာ အာရံုနဲ႔ စိတ္ တည့္ေအာင္၊ အဆင္ေျပေအာင္ ေနႏိုင္ရင္ျဖင့္ လူမိုက္၊ လူလိမၼာေတြဘ၀က လြန္ေျမာက္ၿပီး ပညာရွိ (The Wise) ဘ၀ကို ေရာက္ႏိုင္မယ့္အေၾကာင္း၊ ဓမၼအေတြးစတစ္ခုကို ေရးျပလိုက္ရတာပါ။

စီးပြားရွာတဲ့နယ္ပယ္ျဖစ္ျဖစ္

အႏုပညာနယ္ပယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊

ပညာေရးနယ္ပယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊

ဘယ္နယ္ပယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊

ဘယ္နယ္ပယ္မွာမဆို

ေအာင္ျမင္မႈေတြအထြတ္အထိပ္ဆိုတာက

တစ္ေနရာတည္းရယ္။

ဒီအျမင့္ဆံုးကေနရာကိုရဖို႔

အံုလိုက္ က်င္းလိုက္ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး

အေပၚမေရာက္ ေရာက္ေအာင္တက္ေနၾကတဲ့

ျမင္ကြင္းက ရင္ေမာစရာပါ။

ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနသူရဲ႕

ေျခေထာက္ကို ဆြဲခ်၊

ကိုယ့္ေနာက္က တက္လာမယ့္သူရဲ႕

ေခါင္းကို နင္းခ်နဲ႔ဆိုေတာ့

လိုခ်င္တာတစ္ခုေၾကာင့္

မလိုခ်င္တာေတြကို

ဖယ္ရွားပစ္ေနရတဲ့ဒုကၡေတြက

မနည္းပါလား။

လြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္ . . . . .

“မေကာင္းမႈေရွာင္

ေကာင္းမႈေဆာင္

ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား”

ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားအဆူဆူရဲ႕ အဆံုးအမပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၂)ႏွစ္ေက်ာ္က မိုင္းျပင္းၿမိဳ႕နယ္၊ သု၀ဏၰလွ်ံေတာင္ေပၚမွာ ဒီအဆံုးအမစကားကို ဆရာအရွင္ရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားကတစ္ဆင့္ ျပန္ၾကားခဲ့ပံုကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီအဆံုးအမ စကားလံုးေတြဟာ ရင္ထဲကို တရားသားအျဖစ္ စီး၀င္သြားခဲ့လို႔ပါ။

အဲဒီကစလို႔ ဘ၀အျမင္ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အတိတ္ကအရိပ္ေတြကိုလည္း မၾကာခဏ အမွတ္ရျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ(၁၂)ႏွစ္ရဲ႕ ေရွ႕ကာလေတြတုန္းကဆိုရင္ ကိုယ့္စိတ္ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့သလဲ။

စာေရးဆရာ Chai Na Pol Akarasupaset ရဲ႕ Dealing with Badness (မေကာင္းမႈကို ေျဖရွင္းျခင္း) စာပိုဒ္ထဲက The Foolish ေတြရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္။

Dealing with Badness

မေကာင္းမႈကို ေျဖရွင္းျခင္း။

The foolish perform one bad deed to get rid of Badness, which doubles their troubles.

လူမိုက္ေတြဟာ မေကာင္းတာတစ္ခုကို မေကာင္းမႈနဲ႔ပဲ ဖယ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ သူတို႔ရဲ႕ဒုကၡကို ႏွစ္ဆတိုးပြား လာေစပါတယ္။

အေျခခံအက်ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဖို႔ဆိုၿပီး ကြမ္းကိုစားတယ္။ ၾကာေတာ့ ေဆးလိပ္ေရာ၊ ကြမ္းေရာ စြဲသြားပါေလေရာ။ အရက္ျဖတ္ဖို႔ဆိုၿပီး မူးယစ္ေဆး၀ါး ေဆးျပားေတြသံုးတယ္။ အနံ႔မနံေတာ့ လူၾကားထဲမွာလည္း အမူးသမားလို႔ အထင္မခံရဘူးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီေဆးျပားေတြရဲ႕ဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ ခံရၿပီး အသက္ေပးသြားခဲ့ၾကသူေတြလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ စလုပ္ထားတဲ့အက်င့္ဆိုးက ကိုယ့္ကို ဒုကၡျဖစ္ေစတာကို မရိပ္မိေတာ့ ေနာက္ဒုကၡ တစ္ခုနဲ႔ အစားထိုးတဲ့အခါ ဒုကၡႏွစ္ဆပြားၿပီး အသက္ပါ ေပးလိုက္ရတာေပါ့။

ဒါက အက်င့္ဆိုးကို က်င့္မိလို႔ ဒုကၡႏွစ္ဆပြားတာ။

စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္ကို ေမြးမိလို႔ ဒုကၡႏွစ္ဆပြားတာကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွ်ဥ္းၿပီး သတ္ေနသလိုပါပဲ။

ဆိုပါေတာ့။ စီးပြားရွာတဲ့နယ္ပယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာနယ္ပယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာေရးနယ္ပယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္နယ္ပယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္နယ္ပယ္မွာမဆို ေအာင္ျမင္မႈအထြတ္အထိပ္ဆိုတာက တစ္ေနရာတည္းရယ္။ ဒီ အျမင့္ဆံုးကေနရာကိုရဖို႔ အံုလိုက္ က်င္းလိုက္ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အေပၚမေရာက္ ေရာက္ေအာင္ တက္ေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းက ရင္ေမာစရာပါ။

ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနသူရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ဆြဲခ်။ ကိုယ့္ေနာက္က တက္လာမယ့္သူရဲ႕ ေခါင္းကို နင္းခ်နဲ႔ဆိုေတာ့ လိုခ်င္တာ တစ္ခုေၾကာင့္ မလိုခ်င္တာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြက မနည္းပါလား။ လိုခ်င္တာက ေလာဘ၊ ေလာဘေစတသိက္ဟာ အကုသိုလ္ ေစတသိက္၊ တနည္းအားျဖင့္ မေကာင္းမႈ။ အဲဒီေလာဘေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္။ ေဒါသက မလိုခ်င္တာ။ ဒါလည္း အကုသိုလ္ ေစတသိက္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မေကာင္းမႈေပပဲ။

ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာက ေျပာတာေပါ့။ လူမိုက္ေတြဟာ မေကာင္းတာတစ္ခုကို မေကာင္းမႈနဲ႔ဘဲ ဖယ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္တဲ့။ အဲဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ဒုကၡကိုပဲ ႏွစ္ဆတိုးပြားေစတယ္ ဆိုတာေလ။ မွန္လိုက္တာေနာ္။

လူမိုက္ေတြထက္စာရင္ အသိဉာဏ္နည္းနည္း အဆင့္ျမင့္လာသူေတြကိုေတာ့ လူလိမၼာလို႔ ေခၚၾကတာေပါ့။ လူလိမၼာေတြဟာ အသိဉာဏ္ေလးရွိေတာ့ လူမိုက္ေတြလိုေတာ့ မေကာင္းမႈနဲ႔ မေပ်ာ္ပိုက္ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မေကာင္းမႈကိုလည္း ေကာင္းမႈနဲ႔ အစားထိုးတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဒါကလည္း ဆရာသမားေတြရဲ႕ အဆံုးအမကို ရထားၾကလို႔ေပါ့။ ဒါကို စာေရးဆရာက လူလိမၼာ (The Clever) ေတြရဲ႕ မေကာင္းမႈေျဖရွင္းပံုကို ဒီလို ေရးသားထားေလရဲ႕။

The clever perform goodness to get rid of one badness, which creates uncountable conflicts of dualism.

လူလိမၼာက မေကာင္းတာကိုဖယ္ရွားဖို႔ ေကာင္းမႈကို ျပဳလုပ္ေပမယ့္ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈတို႔ရဲ႕ၾကားမွာ မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ ပဋိပကၡကို ဖန္တီးမိတယ္တဲ့။

မေကာင္းတာကို မလုပ္ဘူး။ ေကာင္းတာကို လုပ္ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုတာကေတာ့ ၀မ္းသာစရာပါ။ အက်င့္ေျပာင္းသြားၿပီကိုး။ အက်င့္ဆိုးကို ပစ္ပယ္ၿပီး အက်င့္ေကာင္းကို က်င့္ျဖစ္တာကေတာ့ မဂၤလာပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လို အေကာင္းဘက္ကို ေျပာင္းမလာေသးတဲ့သူေတြ အေပၚေတာ့ အျပစ္ျမင္တတ္ၾကေသးတယ္။ ငါေကာင္းၿပီ၊ သူတို႔ မေကာင္းၾကေသးဘူးေပါ့။ မေကာင္းေသးတဲ့ သူေတြကိုပဲ သနားစရာလိုလိုနဲ႔ အေပၚစီးက ငံု႔ၾကည့္တတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါကိုက ေကာင္းတာမွာ ‘ငါ’ ကပ္ၿပီး ငါေကာင္းတာ၊ ငါ့ေကာင္းမႈဆိုၿပီး ျပန္စြဲလမ္းေနေတာ့ မာနက စိတ္ထဲ ေနရာယူလို႔ ရသြားၿပီေပါ့။

ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို ဓမၼလို႔မျမင္ဘဲ ‘ငါ’ တပ္ၿပီး စြဲလမ္းလိုက္ေတာ့ အျမင္မွားဒိ႒ိ၀င္ၿပီေလ။ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ကုသိုလ္အေပၚ ႏွစ္သက္ေနတာ၊ သာယာေနတာေတြဟာလည္း ရပ္တန္႔မႈတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ကုသိုလ္အေထာက္အပံ့ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈေတြကို အရင္းျပဳၿပီး လြတ္ေျမာက္မႈလမ္းစကို ရွာရမွာ။

ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာက ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနတတ္တဲ့ လူလိမၼာေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ပဋိပကၡကို အမိအရ ေဖာ္က်ဴးထားတာ . . . ဒါျဖင့္ရင္ စာေရးဆရာက ဘာကို ဆက္ေျပာခ်င္တာလဲ။ ဒီေခါင္းစဥ္တစ္ခုတည္း ေအာက္မွာပဲ အျမင္ခ်င္းမတူတဲ့ ပညာရွိ (The Wise) ေတြရဲ႕ အျမင္ရွင္းပံုကို ဒီလိုေရးဖြဲ႕ထားျပန္ပါတယ္။

The wise liberate themselves from all badness and goodness, which brings about eternal liberty after tiresome work.

ပညာရွိကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ကို မေကာင္းမႈ၊ ေကာင္းမႈကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ေနတယ္။ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ အလုပ္ေတြရဲ႕ေနာက္က ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္မႈကို ေဆာင္ယူတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ပညာရွိစာရင္း၀င္သြားတဲ့ ဉာဏ္ႀကီးသူေတြကေတာ့ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြကို လံုး၀ မလုပ္ေတာ့တာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကိုေတာ့ သူတို႔လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကုသိုလ္လို႔ မစြဲလန္းေတာ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ‘ငါ’ မတပ္ေတာ့ဘူး။ ငါလုပ္တာေပါ့လို႔လည္း မာန မေထာင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ကာ သူတို႔ဟာ ကုသိုလ္တရားကေန ထပ္မံလြတ္ေျမာက္သြားတာေပါ့။

ဘယ္ေလာက္အထိ လြတ္ေျမာက္သြားသလဲ။

ကုသိုလ္ဆိုတာလည္း သခၤါရတရားပဲ။

အကုသိုလ္ဆိုတာလည္း သခၤါရတရားပဲ။

“ျပဳျပင္စီရင္အပ္တဲ့ သခၤါရတရားမွန္သမွ် ပ်က္စီးတတ္တဲ့ သေဘာရွိကုန္သည္။ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆေသာ သတိတရားနဲ႔ ေနရစ္ၾကကုန္ေလာ့” ဆိုတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမိန္႔မွာခ်က္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

သခၤါရမွန္သမွ် ပ်က္စီးတတ္တာကို ဉာဏ္ႀကီးတဲ့ ပညာရွိေတြက သိၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ ကုသိုလ္သခၤါရကို ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း မရွိေတာ့ဘူး။ (အကုသိုလ္ကေတာ့ လႊင့္ပစ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ)။ ဒါေၾကာင့္ လက္လႊတ္လိုက္တယ္။ လက္လႊတ္လိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ သခၤါရ နယ္ပယ္က လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး အသခၤါရနယ္ပယ္ကို ကူးသြားၿပီ။ ျပဳျပင္စီရင္ျခင္းမရွိတဲ့ နယ္ပယ္ကို ေရာက္သြားၿပီ။ ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ျပဳျပင္စီရင္အပ္တဲ့ သခၤါရတရားထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ေနတဲ့ ကုသိုလ္တရားကိုပင္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာလို႔ျမင္ေနၿပီ။ ပ်က္ျခင္းရဲ႕ အနိစၥတရားကို နားလည္သူဟာ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ ဒုကၡကိုပါ တြဲျမင္သြားၿပီ။

ပညာရွိေတြရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ေနတတ္တဲ့ စိတ္ရဲ႕ အေျခအေနသဘာ၀ကို ေရးဖြဲ႕တင္ျပႏိုင္တဲ့ မူရင္းစာေရးဆရာကိုလည္း စိတ္ထဲကေန တေလးတစား ခ်ီးမြမ္းရင္းနဲ႔ အားက်လိုက္မိပါရဲ႕။

ပုထုဇဥ္ဆိုတာကလည္း

အလြယ္တကူျပစ္မွားတတ္တဲ့

အက်င့္စရိုက္ရွိသူေတြမဟုတ္လား။

အေပၚယံရွပ္ျမင္တဲ့ အျမင္နဲ႔

ေလာကႀကီးကို ၾကည့္ေနခဲ့တာ

ၾကာၿပီဆိုေတာ့

ကိုယ့္ရဲ႕ျပစ္မွားလြယ္တဲ့

ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံမႈေတြေၾကာင့္

တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဆပ္ရမယ့္

၀ဋ္ေႂကြးနဲ႔ အျပစ္ဒဏ္ကို

မသိရွာၾကဘူး။

ဒါကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက

မဟာကရုဏာဉာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔

ျမင္ေတာ္မူပါတယ္။

စိတ္ထားသန္႔စင္ ႐ႈျမင္လွ်င္ . . .

ငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

“လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဆိုတာ အဲဒီလူ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးက သူ႔ပခံုးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို သူ ဘယ္ေလာက္အထိ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔ တိုင္းတာရမွာပဲ”

စာေရးဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားပါ။ ဒီစကားက ရင္ၾကားထဲ စိမ့္၀င္သြားေတာ့ လူငယ္သဘာ၀ သမိုင္းေပး တာ၀န္ဆိုတာကို ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးရတာ လြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ရုန္းကန္ရတာ ခက္ခဲလွပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အသက္အရြယ္က ႀကီးလာ၊ အေတြ႕အႀကံဳက အသင့္အတင့္ ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္းကိုပဲ ျပန္ကိုးကားၿပီး ေလာကႀကီးကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

“ကၽြႏ္ုပ္ကေရာ ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါဦးေတာ့မည္နည္း”

အေတြ႕အႀကံဳေရစီးေၾကာင္းေပၚမွာ ေတြ႕ခဲ့ရသမွ်လူေတြကို ျပန္သတိရျဖစ္တဲ့အခါ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို တိုင္းတာဆံုးျဖတ္တဲ့သူေတြ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အျပဳအမူ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ေနၾကတာပါလား ဆိုတာကို သိျမင္လာပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီ အျမင္ဟာ အေပၚယံအျမင္ပဲ ရွိေတာ့မွာေပါ့။

စာေရးဆရာ Chai Na Pol Akarasupaset က Real Values (စစ္မွန္တဲ့တန္ဖိုး) ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ထဲမွာ The Foolish (လူမိုက္)ေတြရဲ႕ လူ႔တန္ဖိုးျဖတ္အျမင္ကို ဒီလိုေရးသားထားပါတယ္။

The foolish perceive man’s value by his conduct, they understand only the exterior.

လူမိုက္ေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူတို႔ရဲ႕ အျပဳအမူ၊ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ပဲ ႐ႈျမင္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ အေပၚယံကိုပဲ နားလည္တယ္။

လူေတြထဲက လူေတြမေျပာနဲ႔။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္တုန္းကေတာင္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြရဲ႕ အေပၚယံ ႐ႈျမင္တတ္ပံုႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ သာဓကတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရ ရဟႏၱာမေထရ္ ျမတ္ႀကီးေတြ (၄၁)ပါး ေပၚထြန္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အရွင္လကု႑ကဘဒၵိယမေထရ္ျမတ္ႀကီးလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ပါ။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ အသံေတာ္ဟာ သာယာခ်ိဳၿမိန္ ေအးခ်မ္းလွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာ အဆင္းေတာ့ မလွပရွာပါဘူး။ ပုပုကြကြနဲ႔ အၾကည့္ရဆိုးတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းေတြက အခ်ိဳးမက်တဲ့ ခႏၶာပိုင္ရွင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကပါတယ္။

အသံခ်ိဳၿမိန္လြန္းလို႔ အသံသာတဲ့အရာမွာ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ ရထားေပမယ့္ အဆင္းမလွျပန္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြအတြက္ ကဲ့ရဲ႕စရာ ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။

ပုထုဇဥ္ဆိုတာကလည္း အလြယ္တကူ ျပစ္မွားတတ္တဲ့ အက်င့္စရိုက္ ရွိသူေတြ မဟုတ္လား။ အေပၚယံရွပ္ျမင္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ေလာကႀကီးကို ၾကည့္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ျပစ္မွားလြယ္တဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဆပ္ရမယ့္ ၀ဋ္ေႂကြးနဲ႔ အျပစ္ဒဏ္ကို မသိၾကရွာဘူး။ ဒါကို ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက မဟာကရုဏာဉာဏ္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ျမင္ေတာ္မူပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ရဟန္းပရိသတ္ေတြ စံုညီတဲ့အခ်ိန္မွာ အရွင္လကု႑ကဘဒၵိယ မေထရ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ စင္ၾကယ္ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဖာ္ထုတ္ခ်ီးမြမ္းေတာ္ မူခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ပုထုဇဥ္ရဟန္းေတြရဲ႕ ျပစ္မွား ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုမႈေတြဟာ ရပ္တန္႔သြားပါေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ပုထုဇဥ္ဘ၀ဆိုတာ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဉာဏ္အလင္းက မပြင့္ေသးေတာ့ စိတ္က အေမွာင္တိုက္ထဲမွာ ေနေနရသလိုပါပဲ။ ဒီေတာ့ကာ အႏၱရာယ္ေတြကို ေပြ႕ပိုက္ထားသူေတြနဲ႔ တူေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြ၊ ေပေတြထဲမွာ ဗာလာနံ - လူမိုက္လို႔ သံုးတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အႏၶပုထုဇဥ္ဆိုတာကိုက ဗာလာနံ - လူမိုက္ေတြ အမ်ားစုပါပဲ။

လူလိမၼာကေတာ့ အသိဉာဏ္ျမင့္လာသူပီပီ လူမိုက္ေတြေလာက္ေတာ့ မရမ္းေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာလည္း လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနဆဲပါပဲ။ စာေရးဆရာက လူလိမၼာေတြရဲ႕ လူ႕တန္ဖိုးအျမင္ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ဒီလို ေရးဖြဲ႕ထားေလရဲ႕။

The clever perceive man’s value by his power, they understand only half.

လူလိမၼာေတြက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုး အာဏာ စြမ္းပကားနဲ႔ ႐ႈျမင္တယ္။ သူတို႔ဟာ တစ္၀က္ေလာက္ပဲ နားလည္တယ္။

ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္ရေတာ့ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ပါရမီဓာတ္ခံ ေကာင္းခဲ့သူဆိုေတာ့ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ဟာ သမထစြမ္းအားနဲ႔ ေလာကီအဘိညာဥ္ကို ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သစၥာတရားကို သူ မျမင္ဘူး။ သူ႔တန္ခိုးစြမ္းအားေလာက္နဲ႔ ဘုရားကိုၿပိဳင္ဖို႔ စဥ္းစားတယ္။ ဘုရား သာသနာေတာ္မွာ ရွိတဲ့ လက္၀ဲရံ၊ လက္ယာရံ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေတြကိုေတာင္ သူ႔လက္ေအာက္မွာ ထားခ်င္တယ္။ ဘုရားထံပါး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘုရားရဲ႕တပည့္တပန္းေတြကို သူ႔ကိုေပးဖို႔ သြားေတာင္းေသးတယ္။ မရတဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲတာ ခံရေတာ့ အရွက္ႀကီးရွက္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ဖို႔အထိ ႀကံစည္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

တစ္၀က္အျမင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္း ကြက္လပ္ျဖစ္ေနေသးတဲ့ အျမင္ပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ က်ပ္မျပည့္တဲ့ အျမင္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေ၀ါဟာရအေနနဲ႔သာ လူလိမၼာျဖစ္ေနတာ။ စိတ္ကေတာ့ မိုက္တဲ့ဘက္ကို ဦးလွည့္ေနတုန္းပဲ။ ရထားတဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားဟာ သာသနာျပဳရာမွာ လ်င္ျမန္ဖို႔၊ အမ်ားအက်ိဳးကို အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဖို႔ပါလားလို႔ ႏွလံုးသြင္းၿပီး သစၥာတရားကို သိျမင္ဖို႔အတြက္ ဆက္ၿပီး ႀကိဳးစားသြားရဦးမွာပါလားလို႔ ဉာဏ္မသြင္းတတ္ေတာ့ ေလာကီအဘိညာဥ္ ရလ်က္သားနဲ႔ လူမိုက္စာရင္း၀င္ၿပီး ဇတ္သိမ္းမလွ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ တန္ခိုးအာဏာ၊ ပါ၀ါ၊ စြမ္းအားဆိုတာေတြဟာ ဉာဏ္မျပည့္စံုေသးတဲ့ (ဉာဏ္ တစ္၀က္ ျဖစ္ေနေသးတဲ့) လူေတြရဲ႕လက္ထဲေရာက္ရင္ အင္မတန္ကို အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။

ဒီအေတြးျဖစ္ေပၚေနခ်ိန္မွာပဲ မွတ္စုစာအုပ္ထဲက အလြတ္ရလုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ စာပုိဒ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း တစ္ဆက္တည္း သတိရမိပါတယ္။

ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာ သူမ်ားထက္သာသြားတာကို မဆိုလိုပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမရတာ၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းနဲ႔ ေနႏိုင္တာ၊ ရာထူး အျမင့္ဆံုးရတာ၊ ဘြဲ႕ထူးႀကီးႀကီး ရထားတာ၊ ဂုဏ္ျပဳတာေတြ ခံရတာေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈအစစ္ မဟုတ္ဘူး။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ ကိုယ္တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္၊ ကိုယ့္၀ါသနာစရိုက္ ပါရမီနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့အလုပ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူ႕သဘာ၀မွာ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း အေျခခံၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွ်မသိၾကလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့သူပဲ။

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ျမင့္မားေစရန္ စာအုပ္ထဲကပါ။

ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ခန္႔မွန္းရခက္တဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ သူ႔အျမင္၊ သူ႔ေထာက္ခံခ်က္ ရဖို႔ထက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ စင္ၾကယ္ေနဖို႔ အဓိကပါ။ အထင္ဆိုတာကိုက အျမင္ေလာက္ မတိက်ပါဘူး။ ခန္႔မွန္းတယ္ဆိုကတည္းက မွန္ခ်င္မွလည္း မွန္မယ္ဆိုတာ သိထားၿပီးရင္ ကိုယ္လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုး ဆက္လုပ္ေနၿဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ကိစၥဟာ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္မႈနဲ႔ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္မႈရွိ မရွိကိုေတာ့ စင္ၾကယ္သူေတြ၊ စိတ္သန္႔စင္သူေတြက သိႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေလာကမွာ သိစရာမွန္သမွ်ကို စိတ္နဲ႔သိရတာပါ။ စိတ္စင္ၾကယ္သူဟာ သိစရာမွန္သမွ်ကို အကုန္သိျမင္ပါတယ္။ စိတ္စင္ၾကယ္တဲ့သူဟာ ကိုယ့္စိတ္ကိုလည္း အေသအခ်ာသိသလို သူတစ္ပါး စိတ္ကိုလည္း သိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုသိႏိုင္မွသာ ပညာရွိစာရင္း၀င္မွာပါ။

စာေရးဆရာေရးသားထားတဲ့ ပညာရွိေတြရဲ႕ လူ႔တန္ဖိုးျဖတ္အျမင္ဟာ အေတာ့္ကိုေလးနက္ ပါတယ္။

The wise perceive man’s value by his purity, they touch the inner most core of life.

ပညာရွိကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူ႔ရဲ႕ သန္႔စင္မႈနဲ႔ ႐ႈျမင္တယ္။ သူတို႔ဟာ ဘ၀ရဲ႕ အတြင္းအက်ဆံုးအရာကို ထိေတြ႕ၾကတယ္။

ဖုန္ေတြ အလူးလူးေပက်ံေနတဲ့ ေၾကးမံုျပင္တို႔၊ ေရခိုးေရေငြ႕ေတြ ရိုက္ခတ္ထားတဲ့ မွန္မ်က္ႏွာျပင္တို႔မွာ ပံုရိပ္ေတြ ထင္ထင္ရွားရွား မေပၚႏိုင္သလိုပါပဲ။ ႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့စိတ္၊ အညစ္အေၾကးေတြ ထူေျပာေနတဲ့ စိတ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ေတြမွာလည္း လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို အမွန္အတိုင္း ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ့အျမင္ ေပၚႏိုင္ဖို႔ခက္လွပါတယ္။ သန္႔ရွင္းေနတဲ့စိတ္၊ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္ေနတဲ့ စိတ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ အမွန္အတိုင္း အတိအက် ေပၚႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားကို အမွန္အတိုင္း႐ႈျမင္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ကို အရင္သန္႔စင္ေအာင္ လုပ္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒါမွသာ “စိတ္သန္႔စင္သူသည္ စိတ္မသန္႔စင္သူကိုလည္း သိသည္။ စိတ္သန္႔စင္သူကိုလည္း သိသည္” ဆိုတဲ့ စကားရပ္အတိုင္း ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေပြလိမ္ၿပီး မသန္႔မစင္ ျဖစ္ေနေသးရင္ေတာ့ “စိတ္မသန္႔စင္ေသးသူသည္ စိတ္္မသန္႔စင္သူကိုလည္း မသိ၊ စိတ္သန္႔စင္သူကိုလည္း မသိ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ ၀န္ခံရေတာ့မွာပါပဲ . . . . .

ျမသန္းစံ

၁၅-၉-၂၀၀၇။