အရည္ေပ်ာ္သြားေသာ နာရီ စကၠန္႔လက္တံမ်ား အေၾကာင္း
မိတ္ေဆြတို႔ ၾကားဘူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္၊ အခ်ိန္သည္ေငြ အခ်ိန္သည္ေရႊ ဆုိတဲ့စကားတစ္ခု။
ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ အခ်ိန္ကို ဒီထက္ပိုေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္၊ အခ်ိန္သည္ အသက္၊ အခ်ိန္သည္ ဘ၀………..
အခ်ိန္သည္ အသက္၊ အသက္သည္ ဘ၀၊ ဘ၀သည္ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆုံး၊ အခ်ိန္ႏွင့္ဘ၀သည္ တစ္ထပ္တည္း တန္ဘုိးရွိသည္၊ ဘ၀ သုိ႔မဟုတ္ အသက္သည္ ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆုံး လို႔ဆိုလိုတာကို လက္ခံလွ်င္ျဖင့္ ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆုံး ေနာက္ထပ္တစ္ခုဟာ အခ်ိန္ပါပဲ။
အသက္ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ ဘ၀ရွိေနေသးပါတယ္၊ ဘ၀ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ အခ်ိန္လည္း ရွိေနပါေသးတယ္၊ အသက္ေပ်ာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀လည္း အဆုံးသပ္သြားတာေပါ့၊ အခ်ိန္တစ္ခု အဆုံးသပ္သြားတာေပါ့၊ တစ္ခုေလ၊ ဘ၀အားလုံး အဆုံးသပ္တာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပ၊ ဘ၀က သံသရာရွိေနေသးသမွ် ရွိေနရအုံးမွာကိုးေနာ။
ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ အသက္ဆုိတာကို ဒီလုိဖြင့္ဆုိခ်င္တယ္- အသက္= ဘ၀= အခ်ိန္၊ အဲဒီလိုေလးေပါ့၊ သေဘာက်မွလက္ခံပါ၊ မတူရင္လည္း ျငင္းလုိက္ၾကေပါ့ ေနာ။
[Live is of quail life. The Life is of quail Time.]
ခု အဲ အေရးႀကီးဆုံး တန္ဘိုးအျမင့္ဆုံးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ခင္ဗ်ားေရာ ကၽြႏု္ပ္ေရာ အေရေဖ်ာ္ပစ္ေနၾကတယ္၊ အခ်ိန္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ကုန္ပီ၊ အရည္ေပ်ာ္ကုန္ပီ အခ်ိန္ေတြ၊ ဘယ္လုိ မ်ားေဖ်ာ္ပစ္ခဲ့ၾကလိမ့္ဲ။
ခင္ဗ်ား စဥ္းစားဘူးလား၊ သတိထားမိရဲ့လား၊ ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ေတြကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီပန္းကန္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ခင္ဗ်ားရင္ဘက္ထဲက အန္ထြက္လာတဲ့ အရည္မရ အဖတ္မရတဲ့ ေလေတြနဲ႔အတူ ေဖ်ာ္ေသာက္ ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။
ညေနခင္းရဲ့အလွတရားေတြကိုေရာ မူးရစ္ေစတတ္တဲ့ အရက္ေသစာေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ေစေအာင္ ေဘာလုံး စကားေတြကို အျမည္းလုပ္ပီး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား မူးရစ္ေတြေ၀ေစခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီးခဲ႕ၿပီလဲ။
တန္ဘိုးမ်ားလွတဲ့ ေနမင္းသခင္ေပးဆပ္ထားတဲ့ ေန႔လည္ခင္းရဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေရာ ဘာအလုပ္မွမပါဘဲ တစ္စုံတရာ အက်ဳိးမပါဘဲ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျဖဳန္းတီးျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။
ပူေသးလုိ႔၊ ေအးလြန္းလုိ႔၊ ေစာေသးလုိ႔၊ ေနာက္က်သြားလုိ႔၊ ဗိုက္၀လြန္ေနလုိ႔၊ ဗိုက္ဆာေနေသးလုိ႔ဆုိၿပီးေတာ႕ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေတႊြ ကုန္လြန္ေစ ခဲ့ပါေသးသလဲ…………။
တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ရွိေနေသးတဲ့အခါမွာ ဘ၀ဟာ လွေနေသးတာပါ၊ အသက္ မပါေတာ့တဲ့ ဘ၀မွာေေတာ့ အခ်ိန္ကုန္သြားပီမုိ႔ ေန၀င္ မုိးခ်ဳပ္ညလုိ ေမွာင္မုိက္သြား တတ္တာကိုေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သတိထားမိခဲ့ပါ ေသးတုန္း။
အသက္မရွိေတာ့ရင္ ဘ၀မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘ၀မရွိေတာ့ရင္ အခ်ိန္ကုန္သြားပီ၊ အခ်ိန္ကုန္သြားမွျဖင့္ ဘာမ်ားလုပ္လုိ႔ ရေတာ့မွာမုိ႔ ခုလုိအခ်ိန္ေတြကို အေရေဖ်ာ္ပစ္ေနၾက ပါလိမ့္၊ ဘယ္က အားကုိးမ်ားရွိထားလုိ႔ အဲဒီတန္ဘုိးေတြကို တန္ဘိုးမဲ့ေစေနၾကပါလိမ့္ေနာ္။
ၾကားဘူးမိပါရဲ့- နီတိစကားတစ္ခု-
(က) ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ
(ခ) ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ
(ဂ) တတိယအရြယ္မွာ ဘာ၀နာရွာတဲ့
နီတိဆရာကေတာ့ နီတိစကားပဲဆုိေပမွာေပါ့၊ နီတိဆရာဆုိတာကလည္း ေလာကအေၾကာင္းေလာက္ပဲ သိတတ္တာကလား၊ ေလာကရဲ့ ဟုိဘက္အလြန္ ေလာကုတၱရာဆုိတာကိုေတာ့ ဘယ္သိႏိုင္ပ။
ေလာကရဲ့အလြန္ ဟိုမွာဘက္ ေလာကုတၱရာကိုေတာ့ ဘုရားရွင္သာလွ်င္ အကုန္အစင္သိႏုိင္တာမဟုတ္ပါေလလား၊ အကုန္သိတတ္တဲ့ ဘုရားစကား မဟုတ္ေလေတာ့ တစ္သမတ္တည္း ယူထားရင္ျဖင့္ အခ်ိန္ဆုိတာနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ အလြဲႀကီးသာလြဲေတာ့မေပါ့။
သူက ဘ၀ကို အၾကမ္းေလးတြက္ျပထားတာ၊ အႏုမစိပ္ပါဘူး၊ ဘုရားကေတာ့ အႏုစိတ္ပီး ဘ၀ကုိ အေကာင္ထည္ေပၚတည္ေဆာက္ေပးထားခဲ့တယ္၊ အခ်ိန္ကို ကိုယ္မပိုင္ေသးသမွ် အခ်ိန္ေတြဟာ သတၱ၀ါေတြကို မနက္ ေန႔ ည အခါမလပ္ ၀ါးမ်ဳိေနတယ္တဲ့၊ ဘယ္အရာေတြကမ်ား အခ်ိန္ကို ၀ါးမ်ဳိေနပါလိမ့္။
အုိျခင္းတရားကလည္း အခ်ိန္ကုိ နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြနဲ႔အမွ် ၀ါးမ်ဳိေနတယ္၊ နာျခင္းတရားကလည္း အခ်ိန္ကို နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြနဲ႔အမွ် ၀ါးမ်ဳိေနတယ္၊ ေသခ်င္းတရားကလည္း အခ်ိန္ကို နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြနဲ႔အမွ် ၀ါးမ်ဳိေနတယ္တဲ့။
မအိုခ်င္ေသးပါဘူးဆုိၿပီး နားေနလို႔ရၾကပါရဲ့လား။
မနာခ်င္ေသးပါဘူးဆုိၿပီးေရာ အေစာင့္ခုိင္းထားလုိ႔ ရပါ့မလား။
မေသခ်င္ေသးပါဘူးဆုိၿပီးေရာ ျငင္းပစ္လုိက္လုိ႔ ရၾကပါရဲ့လား။
ခက္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔မ်ား အခ်ိန္ကို ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ အခိုင္းအေစတစ္ေယာက္လုိ ကန္႔သတ္ ထားၾကတာမ်ား အဲ့ကုိၾသကုန္ေရာဆုိသလုိပါပဲ။
ၾကည့္ ဘုရားစကား-
၁။ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာ ေသမယ္ဆုိတာကို ဒို႔ႀကဳိမသိ
၂။ ဘယ္အနာနဲ႔ ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆုိတာကို ဒုိ႔ႀကဳိမသိ
၃။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္နာရီ ဘယ္စကၠန္႔မွာ ေသမယ္ဆုိတာကို ဒို႔ႀကဳိမသိ
၄။ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသ ဘယ္သခ်ႋဳင္း ေသမယ္ဆုိတာကို ဒုိ႔ႀကဳိမသိ
၅။ ေသပီးရင္ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ၾကမယ္ဆုိတာကို ဒုိ႔ႀကဳိမသိ တဲ့…
ကဲ ဒီလုိဆုိ ဘာလုိ႔မ်ား အခ်ိန္ကို အသက္ကို ဘ၀ကို သုံးပိုင္းပုိင္းၿပီးေနရာေပး သတ္မွတ္ထားၾကပါလိမ့္။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဘ၀ဟာ ေၾကာက္စရာ ၿငီးေငြ႔ဘြယ္ရာ မလုိခ်င္ မေတာင့္စရာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ အသုံးခ်တတ္ရင္လည္း ဘ၀က ေပ်ာ္စရာ ေနေပ်ာ္ေမြ႔ႀကီး ျဖစ္ျပန္ေရာ။
အတိတ္ကိုမေတြးနဲ႔တဲ့ သကၤန္းစာယူပီး ေရွာင္သင့္တာေရွာင္၊ ေဆာင္သင့္တာ ေဆာင္ပီး အလုပ္လုပ္တဲ့၊ အနာဂတ္ကိုလည္း ေမွ်ာ္ေတြးမေန႔နဲ႔တဲ့၊ မေရာက္ လာေသးဘူး၊ လုပ္စရာရွိတာ ခုလုပ္တဲ့။
ေဟာ ဆက္ၿပီး ျမတ္ဘုရားက မွတ္သားလုိက္နာဘြယ္ရာ ေဟာထားျပန္ေရာ- ပစၥဳပၸန္ဆုိတာ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္လုိပဲတဲ့၊ ခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကိုၾကည့္ အတိတ္က ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကို ျမင္ႏိုင္တယ္တဲ့၊ ထပ္ၾကည့္တဲ့ ခု ငါဘာေတြလုပ္သလဲ၊ အဲဒါဟာ အနာဂတ္အတြက္တဲ့။
ေရွးကေကာင္းလုိ႔ ခုေကာင္းတယ္၊ ခုေကာင္းရင္ ေနာင္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္တဲ့ ဒါလညး္ ဘုရားစကား။
တရားရွာတဲ့အလုပ္ ဘာ၀နာပြားတဲ့အလုပ္ကို တတိယအရြယ္မွာ လုပ္ရမယ္တဲ့၊ နီတိဆရာစကားပါ၊ အဲဒီအလုပ္က တကယ္လြယ္လုိ႔လား၊ အသက္ရြယ္ႀကီး၊ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္၊ ခါးကိုင္း နားထုိင္း၊ ဆံျဖဴ၊ သြားေၾကြ၊ ပါးေရ နားေရ တြန္႔၊ အဲဒီခါမ်ားမွပဲ တရားရွာမယ္တဲ့၊ ဟုတ္ၾကပါရဲ့လား။
အဲဒီအလုပ္သာ အဲသေလာက္ လြယ္လြယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေလာကမွာ အပူသည္ေတြ ဒုကၡႏြံတြင္းက သူေတြရွိေတာ့မယ္မဟုတ္၊ အားလုံး ဒုကၡဇာတ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္း နိဗၺာန္ ၀င္စံကုန္ၾကၿပီးၿပီေပါ့၊ ဘာမွလုပ္စရာလုိေတာ့။
ေသမင္းနဲ႔မ်ား အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူ ဘယ္သူမ်ား ရွိေနပါလိမ့္၊ ငါမအား ေသး၊ ဒီေန႔ မေသႏိုင္ဘူး၊ မနက္ဖန္မွလာေခၚ၊ မနက္ဖန္ လုပ္စရာ ေတြရွိေသးတယ္၊ သဘက္ခါမွလာခဲ့၊ ေနာက္ႏွစ္မွာ ငါကထိန္အလွဴ လွဴမယ္ စိတ္ကူးတယ္၊ ဟိုး ေနာက္ႏွစ္မွ လာေခၚပါ၊ စသျဖင့္ ဒီေန႔မနက္ျဖန္ ေသမင္းကို အခ်ိန္းခ်က္လုပ္၊ အမိန္႔ေပးႏုိင္တဲ့သူ ဒီေလာက ဘယ္သူမ်ားရွိႏိုင္ပ။
ေဟ့ ငါမအုိခ်င္ဘူးကြ၊ ေတာ္ၿပီ ဒီအသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္၊ ဒီမွာပဲရပ္ထား၊ ဒီလုိေလးပဲ ငါေနခ်င္တယ္၊ အုိခ်င္းတရား မင္းငါ့အနား မကပ္နဲ႔၊ ငါနဲ႔ ေ၀းေ၀း ေန၊ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီမလာခဲ့နဲ႔ အဲလုိေရာ ေျပာႏိုင္စြမ္းသူ ဘယ္သူရွိပ။
ေဟ့ ငါကေတာ့ မနာခ်င္ဘူးကြ၊ နာတာနဲ႔ ငါနဲ႔မတည္႕ဘူး၊ နာရင္ အမ်ားႀကီး ငါက နာတတ္တာ၊ ဘယ္ေရာဂါမွ ငါမလိုခ်င္ဘူး၊ အေၾကာက္ဆုံးက ကင္ဆာေဟ့၊ ေသြးတိုးလည္း အလုိမရွိဘူး၊ ဆီးခ်ဳိဆုိ ငါကအလြန္မုန္းတယ္၊ ဘယ္အနာေရာဂါ မွ ငါ့ဆီမလာခဲ့နဲ႔၊ ေျပာလုိ႔ရပါရဲ့လား၊ ေရနစ္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ငါက မြန္းတတ္တယ္၊ ကားတုိက္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ငါက အလွမက္တယ္၊ ေခြးရူးကိုက္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ငါက ရူးမွာကို အလြန္ေၾကာက္တဲ့သူ၊ ေလျဖတ္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ေနရခက္လြန္းလုိ႔၊ ဘယ္ဟာမွ ကိုယ္တကယ္ မပိုင္ပါဘူးေနာ္။
ငါက ေတာမွာ မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ပ်င္းတယ္၊ ၿမဳိ ႔မွာပဲေသမယ္၊ ငါက ေတာမွာပဲ ေသခ်င္တာကြ၊ ၿမဳိ႕မွာ ရွဳပ္ရွဳပ္ရွက္ရွက္ မႀကဳိက္ဘူး၊ ေဟ့ လမ္းမွာေတာ့ မေသခ်င္ပါဘူးကြာ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ေဒသမွာပဲ နားေအးပါးေအး ေသပါရေစ၊ သူမ်ားရြာေတြမွာ သူမ်ားအရပ္ေတြမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ မေသခ်င္ပါဘူး၊ ကုိယ့္ေဒသ ကိုယ့္အရပ္မွာပဲ ကိုယ့္ရြာေလးမွာပဲ ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြ စုံစုံလင္လင္နဲ႔ လွလွေလး ေသပါရေစတဲ့၊ အဲလိုေရာ ေတာင့္တလုိ႔ ရပါ့မလား။
တကယ္ မပိုင္ပါဘူး၊ အပိုင္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔လုိ႔မ်ားေျပာရင္ ေျပာတဲ့သူကိုမ်ား အမုန္းပြားၾကမလားမသိ၊ ဘ၀အသိကုိ ဘ၀ေလး ရွိေနတုန္း သိေနေစခ်င္လုိက္တာ…
ေဟာ ေသသြားၿပီ၊ ဘ၀တစ္ခုကုန္သြားၿပီ၊ အခ်ိန္တစ္ခု အဆုံးသတ္သြားၿပီ၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္၊ ေနာက္ဘ၀ ဘယ္နားမ်ား နားပ၊ ဘယ္နားမ်ား ျဖစ္ပ၊ ဘယ္လုိပုံဟန္နဲ႔မ်ား ေနရပါ႕၊ ေခြးလား၊ လူလား၊ ႏြားလား၊ ၾကက္လား၊ ငွက္လား၊ ၿပိတၱာလား၊ သရဲလား၊ နတ္လား၊ ျဗဟၼာလား၊ လားလားလား ေပါ့…
အခုဘာျဖစ္ေနလဲ၊ အဲဒါက အတိတ္က အက်ဳိး၊ ေနာက္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ အဲဒါဟာ ခုရဲ့ ပုံရိပ္။ ေရွးကေကာင္းလုိ႔ ခုေကာင္းတယ္၊ ခုေကာင္းရင္ ေနာင္ေကာင္း ပါလိမ့္မယ္တဲ့…
အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိသုံးခဲ့ၾကပါလိမ့္၊ အရည္ေပ်ာ္ေနခဲ့လား၊ အရည္ေဖ်ာ္ခဲ့ေလ သလား၊ ဘ၀ကို တန္ဘုိးထားသလား၊ အသက္ကုိ တန္ဘုိးထားသလား၊ ဘ၀နဲ႔အသက္ကို တန္ဘိုးထားတယ္ဆုိရင္ အခ်ိန္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်ေစခ်င္ပါသည္၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတဲ့ နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြကို အရည္မေပ်ာ္သြားေအာင္၊ အရည္မေဖ်ာ္မိေအာင္ ႀကဳိးစားၾကေစခ်င္ပါသည္။
ဘုရားက တရားကို ဒီလုိအခ်ိန္မွာ အားထုတ္ၾကတဲ့-
၁။ ငယ္ရြယ္ ပ်ဳိမ်စ္ ႏုနယ္တဲ့အခ်ိန္
၂။ အနာေရာဂါကင္းတဲ့အခ်ိန္
၃။ အစာေရစာ ေပါမ်ားတဲ့အခ်ိန္
၄။ တုိင္းျပည္ေအးခ်မ္းခ်ိန္
၅။ သံဃာေတာ္မ်ား အျငင္းမပြား၊ အခ်င္းမမ်ားဘဲ ညီညြတ္တဲ့အခ်ိန္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရားအလုပ္ အားထုတ္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့
တရား အားမထုတ္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါပဲ-
၁။ အိုးမင္းမစြမ္းခ်ိန္
၂။ အနာေရာဂါမ်ားျပား ထူေျပာတဲ့အခ်ိန္
၃။ အစာေရစာရွားပါးၿပီး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့အခ်ိန္
၄။ တိုင္းျပည္မေအးခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္
၅။ သံဃာေတာ္မ်ား မညီညြတ္ဘဲ အသင္းကြဲေနတဲ့အခ်ိန္ပါတဲ့…
ဒီေတာ့ အခ်ိန္သည္ အသက္၊ အခ်ိန္သည္ ဘ၀၊ အသက္နဲ႔ ဘ၀ျပတ္ခ်ိန္သည္ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ေန၀င္မုိးခ်ဳပ္ ေမွာင္မုိက္သြားေလၿပီ…..
အရွင္သာဓိန
ေခတၱ(ဘံုေဘ)
