Friday, August 31, 2012

အတုျမင္ အတတ္သင္


 အတုျမင္ အတတ္သင္

အတုျမင္အတတ္သင္ဟုျမန္မာမူ႔နယ္ပယ္တြင္ အသုံးမ်ားၾကသည္။ မိဘ၏အေျပာအဆုိ၊ အေနအထိုိင္၊ အမူ႔အယာကုိ သားသမီးမ်ားကအတုလုိက္ၾကသည္။ ဆရာသမားမ်ား၏ အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္ အမူ႔အယာကုိ တပည့္မ်ားကအတုလုိက္ၾကသည္။ ထုိထက္ပုိ၍ဆုိရေသာ္ အႏုပညာရွင္ တုိ႔၏ ဟန္ပန္အမူ႔အယာမွစ၍ အားလုံးကုိ လူငယ္ပရိသတ္တုိ႔ကအတုလုိက္ၾကသည္။ သားသမီး၏အတုလုိက္မူ႔ကုိခံယူရေသာမိဘႏွစ္ဦးစလုံးက သားသမီးအတုယူမမွားေအာင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကစံျပျဖစ္ေအာင္ေနေပးဘုိ႔လုိပါသည္။ ရတနာသုံးမ်ားကုိကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေသာ မိဘမ်ားျဖစ္ပါကလည္း ရတနာသုံးပါးကုိရုိေသကုိင္းရူိင္းမူ႔၊ ကံငါးပါးလုံၿခဳံေအာင္ေစာင့္ထိန္းမူ႔တုိ႔ရွိရပါ မည္။ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္အမူအယာ၊ ႏူတ္အမူအယာတုိ႔ ယာဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ဘုိလုိပါသည္။ 

သုိ႔မွသာ မိမိတုိ႔ ထံမွအတုယူေနေသာ သားသမီးမ်ားမွာ ယာဥ္ေက်းလိမၼာေသာသားသမီးမ်ား၊ တုိင္းျပည္၏အနာဂတ္ ရတနာမ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သားသမီးတုိ႔အတုယူမမွားဘုိ႔၊ သားသမီးမ်ားလိမၼာဘုိ႔ တုိင္းျပည္၏ သားေကာင္းရတနာျဖစ္ဘုိ႔၊ သမီးေကာင္းရတနာျဖစ္ဘုိ႔ဆုိသည္မွာ မိဘႏွစ္ဦးစလုံးမွာအေရးႀကီးဆုံး ျဖစ္ပါသည္။ လက္ဦးဆရာမည္ထုိက္စြာပုဗၺာစရိယ မိႏွင့္ဖ ဟုဆုိထားၾကေလသည္။ ဆရာသမားမ်ားကုိယ္တုိင္ကလည္း ေစတနာထားၿပီးအတတ္ပညာသင္ၾကားေပးဘုိ႔လုိသလုိ တပည့္မ်ား၏ကုိယ္အမူ႔ယာ ႏူတ္အမူအယာတုိ႔၌လည္းလိမၼာယာဥ္ေက်းေအာင္သင္ၾကားေပးျခင္း၊ ကုိယ္တုိင္စံနမူအျဖစ္ေနေပးျခင္းစသည္တုိ႔လုိအပ္ပါသည္။ ဆရာသမားမ်ားကုိယ္တုိင္က ကုိယ္က်င့္ သီလမေကာင္း ကံငါးပါးမေစာင့္ပါကတပည့္ကမည္သုိ႔ေလးစားအားက်ပါမည္နည္း၊ အတုျမင္ အတတ္သင္ေသာ တပည့္မွာအဘယ္မွာေကာင္းႏူိင္ပါအံ႔ပါနည္း။ 

ထုိေၾကာင့္သားေကာင္းရတနာမ်ား ေမြးထုတ္ေပးရာ အေျခခံေက်ာင္းမ်ားမွစ၍ တကၠသုိလ္မ်ားတုိင္ေအာင္ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေနေသာ ဆရာ/ဆရာမတုိ႔သည္ တပည့္တုိ႔အတြက္ တကယ္႔ ဆရာ = ဆယာ -အရိပ္၊ တပည့္မ်ားအတြက္ ေအးခ်မ္းေသာ အရိပ္အာ၀ါသအစစ္ျဖစ္ဘုိ႔အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ တပည့္မ်ားအတုျမင္ အတတ္သင္မမွားဘုိ႔ ဆရာမ်ားတာ၀န္ရွိလွေပသည္။ အႏုပညာရွင္မ်ားသည္ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္ေမာင္မယ္တုိ႔အေပၚ၌အလြန္လြမ္းမုိးပါသည္။ အႏုပညာရွင္တုိ႔၏ အေနအထုိင္၊ အမူ႔အယာ အေျပာအဆုိ အ၀တ္အစားစသည္တုိ႔ကုိအတုယူၾက သည္။ အတုယူၿပီဆုိလွ်င္ အႏုပညာရွင္မ်ားဘက္ကေကာင္းတဲ႔အရာျပန္ေပးဘုိ႔လုိပါသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အႏုပညာရွင္တေယာက္ျဖစ္လာဘုိ႔ရန္ သည္လူငယ္ေမာင္မယ္ပရိသတ္တုိ႔က အဓိကအားေပးေန ေသာေၾကာင့္ အႏုပညာရွင္တေယာက္ျဖစ္လာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ 

ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ပရိသတ္သည္မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္ေပသည္။ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာပရိတ္သတ္ကုိ မေစာ္ကားမိဘုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ ထုိအထဲမွတုိင္းျပည္၏အနာဂတ္သားေကာင္းရတနာ သမီးေကာင္းရတနာ ျဖစ္ေသာ လူငယ္ေမာင္မယ္တုိ႔အား အတုျမင္အတတ္သင္မမွားေအာင္ အႏုပညာရွင္မ်ား ဘက္ကလည္းပါ၀င္ဘုိ႔ လုိအပ္ပါသည္။ အတုျမင္အတတ္သင္ဆုိသည့္စကားအတုိင္းေကာင္းျမတ္ ေသာတရားေတြကုိတတ္ေအာင္သင္ဘုိ႔ေပသည္။ စာေရးသူတုိ႔ေက်ာင္း၌ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေက်ာင္းသားကေလးငယ္မ်ားရွိၾကပါသည္။ 

ထုိကေလးငယ္တုိ႔တြင္ ေမာင္ဖုိးထူးသည္ စာေရးသူနာေရးကိစၥၾကြေသာအခါအျမဲတမ္းသူက ဆြမ္းခ်ဳိင့္ ၍လုိက္ရပါသည္။ စာေရးသူက နာေရးကိစၥမ်ားတြင္ သီလေပးၿပီးပါကအျမဲတမ္း သံေ၀ဂလကၤာ တုိင္ေပးၿပီးဆုိခုိင္းပါသည္။ အုိမူ႔ဆုိတာေၾကာက္စရာ၊ ငါမွာရွိေနသည္၊ အိုမူ႔တရားလြန္စုိး၀ါး ေရွာင္ရွား မရၿပီ စသည္ျဖင့္အျမဲတမ္းတုိင္ေပးၿပီးဆုိခိုင္းပါသည္။ နာေရးအျမဲတမ္းလုိက္ေနေသာ ေမာင္ဖုိးထူး သည္ တရားလုိက္မနာေသာ္လည္း ထုိလကၤာေလးေတြကုိအလြတ္ရေနေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တေန႔စာေရးသူနာေရးတခုက ျပန္လာေသာအခါ ေမာင္ဖုိးထူးသည္ပါလာေသာဆြမ္းဟင္းမ်ား ကုိလွယ္၍ ခ်ဳိင့္မ်ားေဆးေၾကာေနပါသည္။ ထုိသုိ႔ေဆးေၾကာေနစဥ္ ေမာင္ဖုိးထူးဘာလုပ္ေနသနည္း၊ သံေ၀ဂလကၤာကုိဆုိလ်ွက္ခ်ဳိင့္ေဆးေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူက အမွတ္မထင္ၾကားခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ကေလးမ်ားမွာပုိ၍ပင္ အတုျမင္အတတ္သင္ၾကပါေလသည္။ စာေရးသူေက်ာင္းကစာသင္သားကုိရင္ေလးမ်ား အတုျမင္အတတ္သင္ပုံကုိလည္းေျပာျပပါအုံး မည္။ 

တေန႔ေက်ာင္းက ေခြးကေလးတေကာင္ေသသည္။ ေခြးေသသည့္အေၾကာင္းကုိ ကုိရင္တပါးက လာေလ်ွာက္သည္။ စာေရးသူက ဒါဆုိလည္းျမဳပ္ျပစ္လုိက္ဟုေျပာလုိက္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ေျပာၿပီးေနာက္ စာေရးသူကစိတ္မခ်၍ သြားၾကည့္ေသာအခါဘာလုပ္ေနသည္ထင္ပါသနည္း။ ကုိရင္ေလးေတြ တြင္းတူးၿပီးေခြးေသေကာင္ကုိ မျမဳပ္ေသးပဲ တြင္းနား၌ေခြးေသေကာင္ကုိခ်ၿပီး ေခြးေသေကာင္ေဘးမွ ပတ္၀ုိင္းလွ်က္ အနိစၥ ၀တ သခၤါရာ-ဂါထာကုိၿပိဳင္တူရြတ္ဆုိသံေ၀ဂပြားေနပါေတာ့သည္။ သူတုိ႔သည္ ဆရာဘုန္းႀကီးတုိ႔ျပဳလုပ္ထားေသာ အျပဳအမူကုိအတုခုိးထားျခင္း အတတ္သင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့ သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းအရာအေတြ႔အႀကဳံတုိ႔ေၾကာင့္ အတုျမင္ အတတ္သင္ဆုိေသာစကားကုိ ပုိ၍ပင္ စာေရးသူလကၡံလာရပါသည္။ ကေလးတုိ႔သဘာ၀ အတုျမင္ အတတ္သင္လြယ္ေပသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြက အတတ္သင္မူ႔ သည္ ေကာင္းေသာအတုကုိျမင္ၿပီး အတတ္သင္ေစျခင္ပါသည္။ 

မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက - ကေလးအရြယ္လိမၼာပါမွ ႀကီးကလိမၼာမည္ မလိမၼာျပည္ေထာင္စုၾကရင္ျဖင့္ ေကာင္းမူ႔ဘယ္မတည္ ကေလးတုိ႔ ေနျပည္ တည္ေစဘုိ႔စိတ္ေစာ နံနက္အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေန႔မကြာ ညဥ့္ပါသုံးလုိ႔ရယ္ ၿပဳံးၾက ေစေသာ္။ ကဗ်ာျဖင့္ဆရာေတာ္ႀကီးကဆုံးမစကားဆုိခဲ႔ပါသည္။ တနည္းဆုိရေသာ္ သတိေပးခဲ႔ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ ကေလးငယ္တုိ႔ အတုျမင္ အတတ္သင္မမွားဘုိ႔သည္ မိဘဆရာမွသည္ အားလုံးတြင္တာ၀န္ ကုိစီရွိပါသည္။ အားလုံးကမိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းဘုိ႔အေရးႀကီးပါသည္။ မိမိတုိ႔၏၀ံသာႏုရကၡိတ တရားမ်ားကုိ ကေလးငယ္တုိ႔တန္ဖုိးးထားတတ္ဘုိ႔အမတန္အေရးႀကီးပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ အမိျမန္မာ ျပည္ႀကီး၏ သားေကာင္းရတာနာေလးမ်ား ေပၚထြန္းဘုိ႔၀ုိင္း၀န္းႀကီဳးပမ္းဘုိ႔အခ်ိန္ေရာက္ေနပါေတာ့ သည္။ 

 Posted by shwenankathu

Thursday, August 30, 2012

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ Current age of World and Buddhism

မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ Current age of World and Buddhism
ယေန႔ေခတ္သစ္ကမၻာၾကီးတြင္ (Modern world) တုိးတက္မႈအတုိင္းတာအားျဖင့္ ၾကည့္မည္ဆုိ လွ်င္ လြန္စြာတုိးတက္ေနသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႔တုိးတက္လာျခင္းသည္ ေကာင္းေသာ တုိးတက္ ျခင္းဟု ဆုိလွ်င္လည္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ မေကာင္းေသာတုိးတက္ျခင္းဟုလည္း ဆုိႏုိင္မည္သာျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ နည္းဟု စဥ္းစားေတြးေတာဖြယ္ရာ ရွိႏုိင္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ (Well development) ေကာင္းေသာ တုိးတက္ျခင္းမ်ားသည္ လူသားတုိ႔ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ၾကရေသာ (Material things) ပစၥည္းဥစၥာမ်ား၊ မိမိတုိ႔ ႏွစ္သက္ေသာ အရာဝတၳဳမ်ားကုိ မိမိႏွစ္သက္သလုိ သုံးစြဲႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ထုိ႔အျပင္ မိမိတုိ႔သည္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ (Science age) သိပၸံေခတ္ၾကီး ျဖစ္သည္အျပင္ လက္နက္ စက္ကရိယာ တန္ဆာပလာမ်ား ကုိယ္တုိင္တီထြင္ျခင္း၊ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ (From country to another) တစ္ႏုိင္ငံႏွင့္တစ္ႏုိင္ငံ အလြယ္တကူ သြားလာႏုိင္ျခင္း၊ မိမိတုိ႔သင္ၾကားအပ္ေသာ အတက္ ပညာမ်ားကုိ ေလ့လာႏုိင္ျခင္း၊ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လြယ္ကူစြာ (Communication) ဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္း မ်ား လုပ္ကုိင္ႏုိင္ျခင္း၊ မိမိတုိ႔ ကုိယ္ပုိင္တက္သိေသာ အတက္ပညာမ်ားကုိ (Linking) ခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္ျခင္း၊ (Economy) စီးပြားေရး၊ (Association) လူမႈေရး၊ (Education) ပညာေရး၊ (Political item) ႏုိင္ငံေရး စသည္တုိ႔ကုိ ဘာသာမျခား သင္ယူႏုိင္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

ဟုိလြန္ခဲ့ေသာ ေခတ္မ်ားက လူသားတုိ႔သည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ (Arts) အတက္ပညာ၊ (Economy) စီးပြားေရး၊ (Association) လူမႈေရး၊ စသည္တုိ႔ကုိ သိႏုိင္ဖုိ႔ရန္ အလြန္ပင္ခဲယဥ္းလွသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေသာ္ ယေန႔ေခတ္နဲ႔ ဟုိအရင္ေခတ္မ်ားသည္ လြန္စြာကြာျခားခဲ့ေလသည္။ ဥပမာ ေမာင္ညဳိတုိ႔ရြာကုိ ေမာင္ျဖဴ မသိ သလုိ သူစိမ္းဝင္ရန္လည္း ခက္ခဲလွသည္။ ေမာင္ညဳိတုိ႔ရြာသည္ သူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ျပည္ကေလး တစ္ခုလုိ႔ထင္၍ ေမာင္ညဳိတုိ႔က သူတုိ႔ရြာကုိ သူစိမ္းဝင္လွ်င္ သူခုိးဝင္သည္ဟု ထင္၍ ဝုိင္းရုိက္သလုိမ်ဳိး လည္း ျဖစ္ခဲ့သည့္ ေခတ္လည္း ရွိသည့္အတြက္ ယေန႔ေခတ္သည္ လြန္စြာတုိးတက္သည္ဟု ဆုိရမည္ ပင္ျဖစ္သည္။

ထုိ႔အျပင္ ေခတ္ကာလသည္ ၾကာေညာင္းေလ တုိးတက္မႈက ျမန္ဆန္လာေလပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္ ကာလသည္လည္း ပုံမွန္အားျဖင့္ စီးေနေသာ ေရစီးေၾကာင္းေလးပမာပင္ ျဖစ္ျပန္သည္။ ေရစီးေၾကာင္းေလးနဲ႔ တူေသာ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ တုိးတက္ျခင္းကလည္း ဓာတ္ဆီမီးတုိ႔သလုိ ဝုန္းကနဲ႔ တုိးတက္လာျခင္းျဖစ္ သလုိ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္းလာေသာ ဖြဲမီးပမာလုိလည္း တုိးတက္လာသည္ကုိလည္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ရွိရသည္။ ထုိသုိ႔တုိးတက္လာျခင္းသည္ အေကာင္းျဖစ္ တုိးတက္ျခင္းရွိသလုိ အဆုိးျဖစ္ တုိးတက္ျခင္း လည္းရွိျပန္သည္။ အေကာင္းျဖစ္တုိးတက္လာျခင္းသည္ (Good environment) ပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္းဝုိင္း ေကာင္းျခင္း၊ (Good association) လူမူေရးေကာင္းျခင္း၊ (Well economy) စီးပြားေရးေကာင္းမြန္ျခင္း၊ (Well education) ပညာေရးေကာင္းမြန္ျခင္း စသည္ အေရးမ်ားစြာတုိ႔ျဖင့္ တည္ရွိေနသည္။

ထုိ႔ေနာက္ စည္းကမ္းေကာင္းမြန္သည့္ ဝိနယျဖင့္ တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ပညာေကာင္းမြန္သည့္ နည္း လမ္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမြန္သည့္ သီလျဖင့္ တည္ေဆာက္ျခင္း စသည္တုိ႔လည္း ရွိၾကသည္။ လူသားသည္ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၌ က်င္လည္ရေသာ အသုိင္းဝုိင္းဝန္းက်င္ တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထုိ႔သုိ႔ အသုိင္းဝုိင္း ဝန္းက်င္နဲ႔ ေနထုိင္ရသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာတုိ႔သည္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေသာ အက်င့္စည္ကမ္း ပညာေတြပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ အသုိင္းဝုိင္း ဝန္းက်င္သည္ မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေကာင္းသည္ပင္ဆုိပါေစအုန္း မိမိကုိယ္တုိင္တြင္ မွားယြင္းမႈမ်ားစြာ ရွိေသာအခါ ေကာင္း စြာတုိးတက္ျခင္းဟု ေခၚမည္မဟုတ္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္တုိင္က ေကာင္းမြန္စြာ တုိးတက္လာ၍ မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိက မေကာင္းေသာ အသုိင္းဝုိင္းျဖင့္ အက်ည္းတန္ ရုပ္ဆုိးေနမည္ဆုိလွ်င္ တုိးတက္သည္ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။

ထုိ႔နည္းအတူ မိမိတုိ႔ႏွင့္ မိမိေနထုိင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေကာင္းမြန္ေသာ အက်င့္ စိတ္ဓာတ္ စည္းကမ္း ပညာ မရွိလွ်င္ မည္သုိ႔ ေကာင္းမြန္စြာ တုိးတက္မည္နည္း။ အကယ္၍သာ မိမိကုိယ္တုိင္ႏွင့္ မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အက်င့္အာစာရ စိတ္ဓာတ္ စည္းကမ္း ပညာေတြ ေကာင္းမြန္စြာ တည္ရွိလွ်င္ မိမိကုိယ္တုိင္ လည္း တုိးတက္၍ ပတ္ဝန္းက်င္လည္း ေျပာဖုိ႔ရန္ မလုိေအာင္ တုိးတက္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေၾကာင့္ သူ႔ အလုိလုိ တုိးတက္လာၾကသည္ဆုိတာ မရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဖန္တီး၍ ေခတ္က တုိး တက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔စြမ္းႏုိင္ေသာ ေက်းရြာ ေဒသ ျမဳိ႕ရြာ ျပည္နယ္ တုိင္း ခရုိင္ ႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္ပုိင္စြမ္းရည္အျပည့္ သိႏုိင္သေလာက္ တက္ႏုိင္သေလာက္ အတက္ပညာတုိ႔ျဖင့္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ႏုိင္ ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ လုိအပ္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ လူသားတုိင္းသည္ ေကာင္းမြန္ေသာ လုိအပ္ခ်က္တုိင္းကုိ တန္ဘုိးရွိေသာ ေနရာတုိင္းမွာ အသုံးျပဳႏုိင္ဖုိ႔ရန္လည္း မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ပါသည္။ 

အခ်ဳိ႕က ဤကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ပါပဲလ်က္ မိမိလုိရာကုိ စြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ အစြန္းတစ္ဖတ္သုိ႔ ေရာက္သြား ၾကသည္ကုိလည္း ေတြ႔ရွိရပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ပင္ကုိယ္တုိးတက္ျမဲျဖစ္ေသာ အရာဝတၳဳမ်ားကုိ မလုိအပ္ ပဲလ်က္ ဒီေနရာမွ ဟုိေနရာသုိ႔ ေျပာင္းေဆြ႔ျခင္း စသည္တုိ႔ေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕က မိမိတုိ႔လုိရာကုိ မလုပ္ေဆာင္ပဲလ်က္ ပင္ကုိယ္ရွိျမဲျဖစ္ေသာ တုိးတက္မႈကုိ မည့္သုိ႔တုိးတက္ေအာင္ ထက္လုပ္ေဆာင္လွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု တုိးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းက သူ႔လုိလုိ စီးဆင္းေနသည္ကုိ မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢဳိလ္မဆုိ သိရွိႏုိင္သည္။ ထုိေခတ္ကာလသည္လည္း အတက္ အက်ရွိ ေသာ (Up and Down) ဒီလႈိင္းလုိပင္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခတ္ကာလေရစီးေၾကာင္းေတြ မည္သုိ႔ပင္ စီးဆင္းေနပါေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔ အတြက္ေတာ့ မေျပာင္းလြဲေသာ အျမဲတမ္းေတာက္ပေနေသာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ ေလာက္က ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ေသာ စည္းကမ္း နည္းလမ္း ပညာတုိ႔သည္ ဒီကေန႔ထိ ေခတ္မွီတုိးတက္ေန ဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ မည္သုိ႔ပင္ တုိးတက္စည္းကား သုိက္ျမဳိက္သည္ဟု ဆုိပါေစအုန္း စည္းကမ္း နည္းလမ္း ပညာတုိ႔ မတုိးတက္ေသးသမွ် ကာလပတ္လုံး တုိးတက္သည္ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားမ်ားတြင္ မည္သည္ကား စည္းကမ္း ဝိနယမ်ား၊ မည္သုိ႔ေသာ တရားတုိ႔သည္ ကား နည္းလမ္းေပးေသာ တရားမ်ား၊ မည္သည့္ေသာတရားမ်ားက ပညာျဖစ္ေစေသာ တရားမ်ားဟု ေဟာ ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ 

ဥပမာအားျဖင့္ (Three kinds of Documentations from Conditional relation) ပ႒ာန္းထဲက ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့သည္မွာ ကုသေလာ ဓေမၼာ ကုသလႆ ဓမၼႆ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ၊ အညမည ပစၥေယန ပစၥေယာ၊ (ပ) သမၸယုတၱ ပစၥေယန ပစၥေယာ စသည္တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။ (ကုသုိလ္ပစၥည္း တရားသည္ ကုသုိလ္ပစၥယုပၸန္တရားအား ေက်းဇူးျပဳေသာ တရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္ဆုိလွ်င္ ထုိအေၾကာင္း တရားတုိ႔သည္ သဟဇာတ ပစၥည္းျဖစ္သည္လည္းရွိသည္။ ထုိ႔အျပင္ အညမညပစၥည္းလည္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံး ကုသုိလ္ဆုိင္ရာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထုိကုသုိလ္ႏွင့္ဆုိင္ရာပစၥည္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ႔အတူ အကုသေလာ ဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ သဟဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ၊ အညမည ပစၥေယန ပစၥေယာ (ပ) သမၸယုတၱ ပစၥေယန ပစၥေယာ စသည္တုိ႔ ျဖစ္ၾက သည္။ အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ သဟဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ စသည္ ပစၥည္းတရားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ 

ထုိသုိ႔ေသာ ဥပမာလုိ ဥပမာေဇာတက ထြန္းပလုိေသာေၾကာင့္ ပ႒ာန္း ကုသလ၊ အကုသလ၊ အဗ်ာ ကတတုိ႔ကုိ ထပ္၍ ေလာကဥပမာ ထြန္းလင္းျပလုိသည္။ ကုသုိလ္ပစၥည္းတရားသည္ ကုသုိလ္ပစၥယုပၸန္မ်ား ျဖစ္ေသာ တရားမ်ားကုိ အက်ဳိးျပဳၾကသည္။ (Wholesome state can be associated with good deed.) ထုိ႔အတူ တစ္စုံတေယာက္သည္ သူတပါးက မတားျမစ္ေသာ၊ ဥပေဒလြတ္ကင္းေသာ၊ အမ်ားက လက္ခံ ထားေသာ၊ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္လည္းျဖစ္ေသာ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း လုပ္ေဆာင္ထားေသာ ေကာင္း ေသာ လုပ္ငန္းၾကီးကုိ ေကာင္းစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး မိမိကုိယ္တုိင္ ပုိင္ဆုိင္ရရွိ လုိက္ေသာ ထုိစီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေရး စသည္တုိ႔ကုိ ေအာင္ျမင္ သဟဇာတ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ျခင္းသည္ ကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ ထြန္းပျခင္း ဥပမာပင္ ျဖစ္သည္။ 

ထုိ႔ေနာက္တြင္လည္း အကုသေလာ ဓေမၼာ အကုသလႆ ဓမၼႆ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ၊ (Unwholesome can be associated with bad deed.) ၄င္းအကုသုိလ္တရားသည္ အကုသုိလ္ ပစၥယုပၸန္တရားကုိ ေက်းဇူးျပဳ၍ သဟဇာတျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ အကုသိုလ္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းတရားေတြကုိ သူတပါးက တားျမစ္ေသာ၊ ဥပေဒမလြတ္ကင္းေသာ၊ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ မဟုတ္ေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ အကုသုိလ္တရားျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္က ေနာက္ဆုံး ပုိင္ဆုိင္မႈမ်ားစြာ ရရွိလုိက္သည္။ ထုိတရားသည္ အကုသုိလ္တရားျဖင့္ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး စသည္တုိ႔၌ သဟဇာတ ျဖစ္တာ လည္းရွိၾကသည္။ 

ထုိ႔အျပင္ တရားမ်ားသည္ကား အဗ်ာကေတာ ဓေမၼာ အဗ်ာကတႆ ဓမၼႆ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ (Indeterminate consciousness can be associated with indeterminate consciousness.) အဗ်ာကတတရားသည္ အဗ်ာတကပစၥယုပၸန္တရားမ်ားကုိ ေက်းဇူးျဖစ္၍ သဟဇာတျဖစ္ၾကသည္။ ထုိအဗ်ာ တက တရားတို႔သည္လည္း ဤနည္းအတူ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး စသည္တုိ႔တြင္ သဟဇာတ ျဖစ္၍ မိမိတုိ႔ ေလွ်ာက္လမ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ျဖစ္လာၾကသည္။

ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားသည္ ကုသုိလ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အကုသုိလ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အဗ်ာကတေၾကာင့္လည္းေကာင္း မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေပၚတြင္ မူတည္၍ ဤ ကား ကုသုိလ္တရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဤကား အကုသုိလ္တရားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤကား အဗ်ာကတ တရားမ်ာျဖစ္ၾကသည္ဟု ဆုိရမည္ပင္ျဖစ္သည္။

ထုိ႔အျပင္ ေလာဘ၊(Greed) ေဒါသ၊(Hatred) ေမာဟ၊(Ignorance) အေလာဘ၊(Non-greed) အေဒါသ၊(Non-hatred) အေမာဟ(Non-ignorance)ဟုဆုိအပ္ေသာ ဟိတ္တရား ေျခာက္ပါးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ေလာဘေၾကာင့္ မိမိတုိ႔အသုိင္းဝုိင္း (Environment) ပတ္ဝန္းက်င္ (Association) လူမႈေရး (Economy) စီးပြားေရး (Education) ပညာေရး စသည္မ်ားတြင္ ပ်က္ဆီးဆုံးရႈံးမႈမ်ားစြာ ရွိၾကသည္ကုိလည္း မိမိတုိ႔ေနထုိင္ေသာ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ၾကရသည္။ ေဒါသေၾကာင့္လည္း မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ တည္ေဆာင္ထားေသာ (Constitution of the life of environment) ဘဝဝန္းက်င္အတြင္းက (Eco) စီးပြားေရး၊ (Association) လူမႈေရး၊ (Education) ပညာေရးစသည္မ်ားစြာ ပ်က္ဆီးဆုံးရႈံးမႈမ်ား ျဖစ္ၾကရသည္။ ေမာဟေၾကာင့္လည္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အသုိင္းအဝုိင္း ပတ္ဝန္းက်င္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး စသည္တုိ႔တြင္ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးမႈမ်ားစြာ မိမိတုိ႔ဘဝဝန္းက်င္မွာ ေတြ႔ၾကဳံရင္ဆုိင္ ၾကရသည္။ ထုိတရားမ်ားသည္ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ျဖင့္ က်င္လည္က်က္စားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကသည္။ 

အကယ္၍သာ အကုသုိလ္နယ္ပယ္ မဟုတ္ေသာ ကုသုိလ္နယ္ပယ္တြင္းက လုပ္ကုိင္ၾကမည္ဆုိ လွ်င္ အေလာဘတရားျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ျဖဴျဖဴစင္စင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လုပ္ငန္းခြင္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး စသည္မ်ားစြာတုိ႔ကုိ လုပ္ကုိင္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ရန္ နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထုိနည္း အတူ အေဒါသ ႏွင့္ အေမာဟတုိ႔ကုိလည္း မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေကာင္းမြန္စြာ တည္ေဆာက္ထားေသာ ဘဝ ဝန္းက်င္တြင္းက ေကာင္းမြန္ေသာ လုပ္ငန္းစသည္ ကိစၥတုိ႔ကုိ လုပ္စြမ္းႏုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစား၍ မိမိတုိ႔ လုိခ်င္ ေတာင္းတေသာ ပန္းတုိင္ဆီသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ သြားႏုိင္သာလွ်င္ ေအာင္ျမင္ေသာ ဘဝခရီးလမ္းကုိ ေရာက္ ရွိမည္ ျဖစ္သည္။

ထုိအျပင္ (The four Noble truths) သစၥာတရားေလးပါးတုိ႔ကုိ ပုိင္းျခားေဝဖန္ရလွ်င္ (The noble truth of suffering) ဒုကၡသစၥာ၊ (The noble truth of the cause of suffering) သမုဒယသစၥာ၊ (The noble truth of cessation of suffering) နိေရာဓသစၥာ၊ (The noble truth of the path leading to the cessation of suffering) မဂၢသစၥာဟူ၍ ေလးပါးရွိၾကသည္။ ထုိေလးပါးတုိ႔တြင္ (Field of Mundane)  ေလာကီနယ္ပယ္၊(Field of Supreme mundane) ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္ဟူ၍ ႏွစ္ပါးျဖစ္လာၾကျပန္သည္။ ေလာကီနယ္ပယ္တြင္းက တရားမ်ားသည္ ဆင္းရဲျခင္းကုိ အေျခခံ၍ ဒုကၡတရား ျဖစ္ေသာ ဒုကၡသစၥာသည္ မိမိ ငါ သူတစ္ပါး ေယာက်ာၤးမိန္းမ မခြဲျခားပဲလ်က္ အေၾကာင္းခံ သမုဒယနဲ႔ ဒြန္တြဲကာ ျဖစ္လာၾကသည္။ ထုိတရားမ်ားသည္ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာတရားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၄င္းႏွစ္ပါးတုိ႔ကုိ ေလာကီနယ္ပယ္ တြင္းက တရားမ်ားဟုလည္း ေခၚဆုိႏုိင္သည္။ 

ထုိမွတပါး ဘဝသံသာရာကုိလည္း စြဲေဆာင္ျဖားေယာင္၍ ေခၚေဆာင္သြားတက္သည္၏ အျဖစ္ ေၾကာင့္ သံသာရာ ရွည္ေစေသာ တရားမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ၄င္းသံသာရာရွည္ျခင္းမ်ားသည္လည္း မိမိ ၏ ကံၾကမၼာ အေယာင္ေဆာင္ ဖ်ားေယာင္မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ၾကသည္။ သူတစ္ပါးက ကံၾကမၼာဖန္တီးလုိ႔ အေယာင္ေဆာင္ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္မႈလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ (The noble truth of Suffering) ဒုကၡသစၥာႏွင့္ (The noble truth of the cause of suffering) သမုဒယသစၥာတုိ႔သည္ (Ignorance) အဝိဇၨာ၊ (Mental formation) သခၤါရ၊ (Consciousness) ဝိညာဏ၊ (Mind and matter) နာမရူပ၊ (Six bases) သဠာယတန၊ (Contact) ဖႆ၊ (Feeling) ေဝဒနာ၊ (Attachment) တဏွာ၊ (Clinging) ဥပါဒါန၊ (Survival of life) ဘဝ၊ (Rebirth linking consciousness) ဇာတိ၊ (Old age) ဇရာ၊ (Death) မရဏ၊ (Sorrow) ေသာက၊ (Lamentation) ပရိေဒဝ၊ (Suffering) ဒုကၡ၊ (Anger) ေဒါမနႆ၊ (Fire of distress) ဥပါယာသ အစရွိေသာ အလႊာအသီးသီးတုိ႔ ျဖစ္လာၾကသည္။ ၄င္းတရားမ်ားကုိ ဒုကၡ ျဖစ္ေၾကာင့္တရားဟုလည္း ေခၚဆုိႏုိင္သလုိ သမုဒယရွိ အေၾကာင္းခံဟု၍ ေခၚဆုိႏုိင္သည္။

အကယ္၍သာ အဝိဇၨာ ခ်ဳပ္ရာ ဝိဇၨာတရားျဖစ္ခဲ့ရင္ ထုိတရားမ်ားကုိ ေလာကုတၱရာတရားဟု ေခၚဆုိ ႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ထုိေလာကုတၱရာတရားမ်ားသည္လည္း အပုိင္အျခားအားျဖင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ရွိၾကသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ပုိင္းျခား၍ ရွိေနျခင္းသည္လည္း ပုဂၢဳိလ္ ေဝေနယ်တုိ႔ကုိ စရုိက္အားျဖင့္ ၾကည့္၍ ျဖစ္ၾကရသည္။ တဖန္ (The cessation of ignorance) အဝိဇၨာ ခ်ဳပ္ရာ၊ (The cessation of mental formation) သခၤါရတုိ႔ ခ်ဳပ္ရာ၊ (The cessation of consciousness) ဝိညာဏတုိ႔ ခ်ဳပ္ရာ၊ (The cessation of mind and matter) နာမရူပတုိ႔ ခ်ဳပ္ရာ၊ (ပ) (The cessation of distress) ဥပါယာသတုိ႔ ခ်ဳပ္ရာ ျဖစ္ေသာ တရားမ်ားသည္ နိေရာဓသစၥာျဖစ္၍ မဂၢင္လမ္းစဥ္ျဖစ္ေသာ မဂၢသစၥာလည္း ျဖစ္ၾကသည္။

ထုိတရားတုိ႔၏ ခ်ဳပ္ရာျငိမ္းရာျဖစ္ေသာ တရားေတာ္သည္ အမတေရႊျပည္မြန္ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ေရႊ ျပည္ျမတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ၄င္းတရားမ်ားကုိ မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢဳိလ္တုိ႔မွ ေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆုိဆုံးမႏုိင္ဖုိ႔ရန္ လြယ္ ကူေသာ တရားမ်ား မဟုတ္ေခ်။ ျမတ္ဗုဒၶတစ္ပါးတည္းသာ ေလာကထြဋ္ထား လူသုံးပါးတုိ႔၏သခင္ ဘုရား ရွင္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူျပီးမွ ေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆုိုဆုံးမခဲ့ႏုိင္သည့္ တရားျမတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ 

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္က သီအုိရီမ်ားသည္ မည္သုိ႔ပင္ ေကာင္းမြန္သည္ ဆုိေစအုန္းေတာ့ ေနာက္ဆုံး မ႑ဳိင္သည္ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆုိဆုံးမေသာ တရားေတာ္ေတြဆီသုိ႔ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ ခ်ိန္တြင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ အႏွစ္သာရရရွိ၍ ေတြ႔ၾကဳံခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ ထုိအျပင္ (The globalization of modern age) ယေန႔ကမၻာၾကီးမွာ သိပၸံပညာရပ္ေတြ မည္သုိ႔ပင္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားေနသည္ဟု ဆုိပါေစအုန္း ျမတ္ဗုဒၶေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆုိဆုံးမသည့္ တရားေတာ္ေတြေလာက္ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ပါ။ ဒီေခတ္ ဒီအခါတြင္းမွာ ေခတ္ၾကီးတုိးတက္လြန္းလုိ႔ အုိင္းစတုိင္လ္ (Theory) သီအုိရီ၊ နယူးတန္ (Theory) သီအုိရီ၊ ကမၻာၾကီး လုံးျခင္း၊ ကမၻာၾကီး ျပားျခင္းဆုိသည္ အယူအဆေတြ၊ သိပၸံပညာရွင္ အသီးသီးက သီအုိရီ ေတြ ကုိင္စြဲထားၾကေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးနိယာမ၏ လြင္ျပင္ေရာက္လာသည့္အခါ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာေဖာ္ ညြန္ျပထားသည့္ တရားေတာ္ေတြေလာက္ ေကာင္းမြန္သည့္ အရာဟူသမွ် မရွိႏုိင္ေခ်။

ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ အရာအားလုံးသည္ ေနရာလုိက္ တန္ဘုိးရွိၾကသည္။ ေနရာလုိက္ တန္ဘုိးကုိ ေနရာလုိက္ သုံးတက္ဖုိ႔ လုိအပ္သည္။ ေနရာလုိက္ မသုံးတက္လွ်င္ မိမိ သူတစ္ပါး စိတ္ေသာက ေရာက္မည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အသုံးခ်ဖုိ႔အတြက္ မဟုတ္သလုိ အသုံးျပဳတက္ဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ အသုံးခ်ျခင္း အသုံးျပဳခံ သူကုိ အႏုိင္ယူခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အာဏာရွိလွ်င္လည္း အာဏာကုိ အျပည့္ အသုံးခ်တက္သည္။ စီးပြားရွိလွ်င္ စီးပြားေရးမွာ မမွန္ကန္မႈမ်ား ျဖစ္လာရသည္။ လူမႈေရးမွာလည္း အသုံးမတည္လုိ႔ မိမိကုိယ္တုိင္ အသုံးျပဳခံရသည့္ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသုံးခ်ျခင္းကုိ မလုပ္ေဆာင္ အသုံးျပဳေသာ ေဆး ေကာင္း တစ္ဖုံလုိ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေဆးေကာင္းတစ္ဖုံ ျဖစ္လာဖုိ႔ရန္လည္ ေဖာ္စပ္သူအေပၚ အဓိကပါဝင္ ပတ္သက္သည့္အျပင္ သမားေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္သည္။ 

ဤအတူ ျမတ္ဗုဒၶသည္ စြယ္စုံသမားေတာ္ၾကီး လည္းျဖစ္၊ အထူးကု ဆရာဝန္ၾကီးလည္းျဖစ္၊ သိပၸံ ပညာရွင္ၾကီးလည္းျဖစ္သည္၊ ထုိသုိ႔ အတူမရွိေသာဂုဏ္နဲ႔ ျပည့္စုံေသာ အတုလပုိင္ရွင္၏ ေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆုိဆုံးမေသာ တရားေတာ္တုိ႔ကုိ ေနရာလုိက္ လုိက္နာၾကေသာ သူတုိ႔သည္ စီးပြားေရး ပညာရွင္လည္း ျဖစ္ ႏုိင္သည္၊ လူမႈေရးမွာလည္း အကၽြမ္းဝင္ေသာ အရာရွိၾကီးလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္၊ ပညာေရးတြင္လည္း ပညာ ရွင္ၾကီးလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္အျပင္ ကၽြမ္းက်င္ရာေနရာလုိက္ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာေဖာ္ညြန္ျပ ဆုိဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေသာ ပိဋကတ္သုံးပုံတုိ႔ကုိ မွတ္သား လုိက္နာၾကလွ်င္ မိမိတုိ႔ ရည္မွန္းေသာ အနာဂါတ္ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ၾကမည္ဆုိတာ လက္ဖပါး ေျမခတ္လုိ မလြဲသလုိပင္ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကဳိးစားႏုိင္ၾကပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းပတၱနာ ဆႏၵျပဳ လုိက္ပါသည္။


တကၠသုိလ္ရဟန္းကမၻာ (ပုည-ရာမည)

Wednesday, August 29, 2012

အမ်ားအက်ိဳးရြက္သယ္ပုိးက

     
အမ်ားအက်ိဳးရြက္သယ္ပုိးက

 အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကုိ ဦးတည္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနတာပါ ဆုိေသာ သူႏွစ္ဦးကုိ တစ္ေန႔တည္းတြင္ ႏွစ္ခါၾကံဳခဲ့ရပါ၏။
            ပထမေတြ႔သူက အရပ္ျမင့္ျမင့္ သြယ္သြဝ္လ်လ်ႏွင့္ စကားေျပာ ညင္သာသူ ျဖစ္ပါသည္။

            သူက ဆုိပါသည္။
           သစ္တစ္ပင္ေကာင္း၊ ငွက္တစ္ေသာင္း၊ အေပါင္းကုိယ့္ေၾကာင့္ ေအးေစေသာ၀္… ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ အမ်ားသူငါ ေကာင္းက်ိဳးရၾကတယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ရည္ေျမွာ္ၿပီး လုပ္ေပးေနတာကုိပဲ သေဘာမေပါက္၊ မသိနားမလည္တဲ့သူေတြက ရွိေနေလေတာ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ၾကံဳရတာေတြရွိတာေပါ့။ ကုိယ့္ကုိ မနာလိုျဖစ္လာတာေတြ၊ ကုိယ့္လုပ္ငန္းကုိ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္တာေတြ၊ ကဖ်က္ယဖ်က္ လုပ္တာေတြ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ရွိေနတာေပါ့။ ဒီလိုရွိေနေပမယ့္လဲ ကုိယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ရမွာပါ။

            အမ်ားအက်ိဳး ရြက္သယ္ပုုိးက ခႏုိးခနဲ႔ ဆုိကဲ့ရဲ႕လည္း မရြဲ႕မေစာင့္ မွန္လမ္းေၾကာင္းျဖင့္ စိတ္ေကာင္းႏွင့္ယွဥ္ ေရွးရႈႏွင္ေလာ့ ဆုိတဲ့ အဆံုးအမ စကားအတုိင္း ကုိယ္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ပန္းတုိင္ အေရာက္ ေလွ်ာ္မွာပါပဲ၊ သြားမွာပါပဲ။

            သူ႔စကားသံကုိ နားေထာင္ရင္း အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲတုိ႔ကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ တင္းထားေသာ သူ၏အားမာန္ကုိ ျမင္ေယာင္၍ရပါသည္။
            ဒုတိယေတြ႔သူကေတာ့ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ကုိယ္လံုးကုိယ္ထည္ ခုိင္ခံ့ေတာင့္တင္း၍ သူ႔စကားသံကလည္း မာေက်ာသည္။   

            သူက ဆုိပါသည္။
            ခင္ဗ်ားၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ ကယ္ရဗင္လွည္းၾကီးကေတာ့ သြားၿမဲပဲ … ဆုိတာေလ။
            သူက ဘာဆက္မေျပာမလဲ ဆုိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ၿငိမ္၍ေစာင့္သည္။

            ဟုိဗ်ာ… အေမရိကတုိက္ကုိ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူေတြလာၿပီး အေျခခ်စဥ္ ကာလကျမင္းႏွစ္ေကာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလးေကာင္ဆြဲတဲ့ ကယ္ရဗင္ (Caravan) ေပါင္းမုိးလွည္းႀကီးေတြနဲ႔ မိသားစုေတြ နယ္ေျမသစ္ရွာၾက၊ ေျပာင္းၾက၊ ေရႊ႕ၾကတယ္၊ ရြာေတြတည္ေထာင္မိၾကတဲ့ အခါမွာလဲ အဲဒီေပါင္းမုိးျမင္းတပ္ ကယ္ရဗင္ လွည္းႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာ ထြက္ လွည့္ၿပီး ေစ်းေရာင္းၾကတယ္။

            ေစ်းလွည့္ေရာင္းတဲ့ ကယ္ရဗင္ လွည္းႀကီးထဲမွာ သတၱဳပစၥည္းေတြ၊ အုိး
ခြက္ေတြေရာ၊ တျခားပစၥည္းေတြေရာ အစံုပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေစ်းလွည္းႀကီးလာရင္ လမ္းကလဲ မေကာင္းတဲ့ ေခတ္ဆုိေတာ့ လွည္းလႈပ္တုိင္း အုိးခြက္ေတြ အခ်င္းခ်င္း တုိက္လို႔ ထြက္လာတဲ့ ဂလံု ဂလြမ္အသံေတြေရာ၊ တျခားအသံေတြေရာ သံစုံျမည္ေနတာေပါ့။ သံစံုျမည္ေနတဲ့ ဒီလွည္းႀကီး ရြာထဲ၀င္လာၿပီဆုိရင္ ရြာထဲက ေခြးေတြက အဲဒီလွည္းႀကီးကုိ ၀ုိင္းၿပီး ေဟာင္ၾကတယ္တဲ့ဗ်။ ဒီလိုပုိင္းၿပီး ေဟာင္ၾကေပမယ့္ လွည္းႀကီးကေတာ့ သူသြားရမယ့္ဆီ သြားၿမဲပါပဲ။ The dogs bark, but the caravan goes on တဲ့။ 

 ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သြားမယ့္ ပန္းတုိင္ဆီ သြားၿမဲသြားေနတာပါပဲ။ အမ်ားအက်ိဳး ေရွးရႈလုပ္ေနတာျဖစ္ေပမယ့္ ဒါကုိ သေဘာမေပါက္ နားမလည္သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၿပီး အျပစ္ေျပာၾက၊ သေရာ္ေျပာင္ေလွာင္ၾက၊ အတင္းအဖ်င္းခ်ၾကနဲ႔ ေႏွာင့္ယွက္လိုက္ၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ ၀ိုင္းေဟာင္ၾကတုိင္း လွည္းႀကီးက ရပ္ရမယ္ဆုိရင္ လိုရာအရပ္ကုိ ဘယ္ေရာက္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ။ သူတုိ႔က ၀ုိင္းၿပီး သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ အျပစ္ေျပာတုိင္းသာ ကၽြန္ေတာ္သြားရမယ့္ ခရီး။ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကုိ ရပ္ရမယ္ဆုိရင္လဲ ပန္းတုိင္ကုိ ဘယ္ေရာက္ေတာ့မွာလဲ။ လွည္းႀကီးကေတာ့ သြားၿမဲပင္ ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္လဲ သြားရမယ့္ ပန္းတုိင္ဆီကုိ သြားၿမဲပါပဲ…။

           သူ႔စကားသံက မာေက်ာပါသည္။ ျပတ္သားပါသည္။ သူ႔မွာ အားမာန္အျပည့္ရွိေနပံုလည္း ေပၚေနပါသည္။
           အထက္ပါ လူႏွစ္ဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ထုိသူတုိ႔ႏွင့္စာလွ်င္ ဘာမွ်မေျပာပေလာက္သည့္အလုပ္၊ မႀကီးက်ယ္သည့္ အခက္အခဲ အေႏွာင့္အယွက္ျဖင့္ ေတြေ၀ရပ္တန္႔ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ထုိ႔ေန႔ကတည္းက စ၍ ေရွ႕သုိ႔ ဆက္သြားဖုိ႔ သြားၿမဲသြားေနဖုိ႔ ထုိသူႏွစ္ဦး၏ စကားမ်ားက လံႈ႕ေဆာ္ တုိက္တြန္းလိုက္ရာ ေရာက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

   နႏၵာသိန္းဇံ

Tuesday, August 28, 2012

ဘ၀ပညာ



ဘ၀ပညာ

ပညာဟုဆိုလိုက္လွ်င္ အတန္းပညာ၊ ေက်ာင္းပညာကိုသာ ေျပး၍ ျမင္ၾက၏။ အမႇန္စင္စစ္ ပညာဟူသည္မႇာ အလြန္တရာပင္ က်ယ္ျပန္႔လႇ၏။ ဘ၀ပညာဟူသည္မႇာ အတန္းပညာ၊ ေက်ာင္းပညာႏႇင့္ မလံုေလာက္၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြတတ္ ေျမာက္၍ မဟာဘြဲ႕၊ ပီအိပ္ခ်္ဒီ စသည္ေတြရေစဦးေတာ့ ပညာျပည့္စံုၿပီဟူ၍ မဆိုႏိုင္ေသးေခ်။ ေက်ာင္းငယ္၊ ေက်ာင္းႀကီး၊ တကၠသိုလ္အသီးသီး တို႔မႇရေသာ ပညာသည္ ဘ၀ပညာ၏
နိဒါန္းမွ်သာ ရႇိပါေသး၏။

ဘ၀မႇာ အေနတတ္ဖို႔ အေရးႀကီး၏။ အေနတတ္နည္းပညာသည္ ဘ၀ပညာပင္ျဖစ္၏။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုထူေထာင္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ ေဖာ္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲ။ ဘ၀မႇာ အႏႇစ္သာရရႇိရႇိ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လိုေသမလဲ။ ေနနည္းေသနည္း ႏႇစ္ခုလံုးကို နားလည္ေသာပညာသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။ ဘ၀ပညာသည္ ဒႆနိက ပညာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ စာေပပညာအျပင္ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ကေပးေသာ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆဟူေသာ ဒႆနိကပညာဟု ဆိုက ပို၍နီးစပ္၏။ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚဟု ဆိုေသာ္ျငား စင္စစ္အားျဖင့္ စာေတြ႕ေလ့လာ၍ ကိုယ္ေတြ႕ႏႇင့္ ညႇိႏိႈင္းၿပီးမႇ ထြက္ေပၚလာေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆပင္ ျဖစ္၏။

သိပၸံပညာ၌ေသာ္မႇ တီထြင္မႈဟူသည္ ရႇိၿပီး အေၾကာင္းအရာ ပစၥည္းပစၥယ တို႔ကို အေၾကာင္းခံ၍ ေဆာင္ရြက္မႈမွ်သာျဖစ္၏။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတို႔ကို ဆည္းပူးၿပီးမႇ မိမိ၏ ဘ၀ကေပးေသာ သင္ခန္းစာတို႔ျဖင့္ ႏိႈင္းခ်ိန္ယူရေသာ ပညာသည္ ဘ၀ ပညာျဖစ္၏။ 'မနတိ ဇာနာတီတိ မႏုေႆာ' ဟူေသာ ၀ိၿဂိဳဟ္အရ သိတတ္သူကို လူဟုေခၚသည္။ အရစၥတိုတယ္ကလည္း 'လူသည္ သဘာ၀အားျဖင့္ သိလိုေသာ ဆႏၵရႇိသည္' ဟုဆိုသည္။ လူသည္ သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ရႇိေသာ သတၲ၀ါမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္အရင္းခံေၾကာင့္ပင္ သိလာ၊ တတ္လာ သည္။ ထိုသို႔ သိလာ၊ တတ္လာျခင္းေၾကာင့္ပင္ လူေနမႈအဆင့္အတန္း တိုးတက္လာခဲ့သည္။ အသိေတြ ျမင့္ေလ၊ အတတ္ေတြ ျမင့္ေလ လူေနမႈဘ၀ေတြ ျမင့္ေလျမင့္ခဲ့သည္။



ဘ၀ကို ဘယ္လိုထူေထာင္မလဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ေဖာ္လဲ။ ဘ၀ကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲ။ ဘ၀မႇာ အႏႇစ္သာရရႇိရႇိ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ။ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္လိုေသမလဲ။ ေနနည္းေသနည္း ႏႇစ္ခုလံုးကို နားလည္ေသာ ပညာသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။



လူသားသည္ သိခ်င္စိတ္ရႇိသည့္ အေလ်ာက္ ေလ့လာစူးစမ္းေနေသာေၾကာင့္ 'အသိ' ကို ရရႇိလာသည္။ အသိရႇိလာေသာေၾကာင့္ 'အတတ္'ေတြ ရရႇိလာသည္။ အသိေၾကာင့္ အတတ္ေတြ ေပၚလာသလို အတတ္ေၾကာင့္လည္း အသိေတြ ေပၚလာသည္။ အသိကို 'အသိပညာ'၊ အတတ္ကို 'အတတ္ပညာ'ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အသိခ်ည္းလည္း ပညာ မဟုတ္ေသး။ အသိႏႇင့္အတတ္ ေပါင္းစပ္ၿပီးေနာက္ ထိုေပါင္းစပ္မႈကို အေျချပဳကာ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ၿပီးကာမႇ ရရႇိလာေသာ အဆီအႏႇစ္သည္သာ 'ပညာ' ဟု ေခၚရေလသည္။

သိပၸံပညာ၊ ၀ိဇၨာပညာ စသည္ျဖင့္ အတတ္မ်ားစြာကို ပညာတတ္၍ ေခၚၾကသည္ကို မကန္႔ကြက္လိုေသာ္လည္း အေကာင္းအဆိုး၊ အက်ဳိးအျပစ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္းရႇိေသာ ၪာဏ္သည္သာ ပညာျဖစ္သည္။ ထိုပညာသည္ ဘ၀ပညာျဖစ္သည္။
'ကြၽႏ္ုပ္၏ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဆိုရပါမူ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးသည္ သာမန္မွ်သာျဖစ္သည္။ ပို၍အေရးပါသည္မႇာ တစ္သက္ပတ္လံုး မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္လည္သင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္'ဟု အေမရိကန္ စာေရးဆရာႀကီး ဂ်ိန္းစ္ ေအမစ္ခ်နားက ဆိုခဲ့ေလသည္။ အေမရိကန္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ၀ီလ်ံေကာလ္ဟုန္းကလည္း 'ကြၽႏု္ပ္သည္ ေက်ာင္းဆရာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရႇင္၊ စစ္သား၊ ခရီးသည္၊ စာေရးဆရာဟူေသာ အလုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို လုပ္ခဲ့သည္။ထိုလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မည္သည့္ တကၠသိုလ္ကမႇ အေျခခံပညာကို မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ကြၽႏ္ုပ္ကိုကြၽႏ္ုပ္ ျပန္လည္ပညာသင္ၾကားေပးမႈျဖင့္သာ ထိုလုပ္ငန္းေဆာင္တာတို႔ကို လုပ္ခဲ့ရေလသည္'ဟု ဆိုခဲ့ေလသည္။

'လူတိုင္း၌ ပညာသင္ယူမႈ ႏႇစ္မ်ဳိးရႇိ၏။ ပထမပိုင္းက သူတစ္ပါးက မိမိကို သင္ၾကားေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ဒုတိယပိုင္းက မိမိကိုယ္ကို မိမိက သင္ၾကားေပးျခင္း ျဖစ္၏'ဟု ၿဗိတိသွ်သမိုင္းပညာရႇင္ အက္ဒြပ္ဂစ္မန္းက ဆိုခဲ့သည္။ ဘ၀ဟူသည္ သင္ခန္းစာေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ပို႔ခ်ေနေသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထိုဘ၀တကၠသိုလ္ထဲက ပညာရပ္ေတြကို ေန႔ေန႔ညည သင္ယူေနရမည္။ ထိုပညာရပ္ေတြသည္သာ ဘ၀အတြက္ လက္ေတြ႕အသံုး၀င္ေသာ ဘ၀ပညာေတြ  ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕က ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရ ေက်ာင္းၿပီးၿပီဟု ဆိုၾကသည္။ ေက်ာင္းၿပီးတာေတာ့ မႇန္ပါသည္။ ပညာေရးကေတာ့ အခုမႇ စလံုးေရစသာ ရႇိေသးသည္။ ဘ၀ပညာသည္ 'တစ္သက္တာ ပညာေရး' ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသင္ပညာေရးသည္ 'လူ႕ဘ၀ခရီးလမ္းကို အၾကမ္းသေဘာ ခင္းေပးလိုက္႐ံုမွ်သာ ရႇိေသးသည္။ လမ္းေခ်ာ မဟုတ္ေသးေပ။ လမ္းေခ်ာေအာင္ အျမဲတေစ သင္ယူ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရမည္။

ေက်ာင္းသင္ပညာကို အခြင့္မသာ၍ သင္ၾကားခြင့္ မရသူတို႔မႇာ ပညာေရးႏႇင့္စပ္၍ စိတ္ပ်က္ေနဖို႔ မလိုပါ။ စိတ္အားငယ္ေနဖို႔ မလိုပါ။ ဘြဲ႕ရမႇ ပညာတတ္သည္ဟူေသာ အယူအဆ အစြဲအလမ္းကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ အ မ်ားစု ေက်ာင္းစာမေတာ္ခဲ့ၾကပါ။ ေက်ာင္းမၿပီးခဲ့ၾကပါ။ ယခုေခတ္ သားသမီးကို ေက်ာင္းစာေမးပြဲ အဆင့္တစ္ရမႇ၊ အဆင့္ႏႇစ္ရမႇဆိုေသာ မိဘမ်ား အထူးသတိျပဳေစလိုပါသည္။ ေအာင္ျမင္မႈက ေတာင္းဆိုသည္မႇာ ပထမတန္းစား ၪာဏ္ရည္ၪာဏ္ေသြး မဟုတ္။ ပထမတန္းစား ဇြဲဟူေသာ ပညာရႇိတို႔စကား မႇတ္သားဖို႔လိုပါသည္။

ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ သိခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္၊ ဆည္းပူးခ်င္စိတ္၊ သံုးသပ္ႏႇလံုးသြင္းခ်င္စိတ္၊ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားခ်င္စိတ္ တို႔ကိုသာ ရႇင္သန္ေအာင္ ေမြးျမဴၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး 'တစ္သက္တာပညာ' ဆည္းပူးေရးတြင္ ေကာင္းစြာေဆာင္ ရြက္ပါက ေအာင္ျမင္ေသာ ဘ၀ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သင္ယူမႈကို ဘယ္ေသာအခါမႇ ရပ္မပစ္လိုက္ပါႏႇင့္ဟု ပညာရႇိတို႔က ဆိုပါသည္။

အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူတို႔၌ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသျဖင့္ ဘ၀ပညာႏႇင့္ ျပည့္စံုေနၾကသည္။ သူတို႔တစ္သက္တာ ဘ၀ပညာကို လူငယ္လူရြယ္မ်ားအား ေပးလႇဴေနေသာ လူႀကီးသူမတို႔ မ်ားစြာရႇိၾကသည္။ ဘ၀ပညာကို လိုလားသူ လူငယ္လူရြယ္ တို႔သည္ ထိုလူႀကီးသူမတို႔ထံမႇ ဘ၀ပညာကို ဆည္းပူးရယူႏိုင္သည္။ ေခါင္းသံုးလံုးရႇိေသာ အဘိုးအုိကို ဆည္းကပ္ပါဟူသည္မႇာ ဤအဓိပၸာယ္ ျဖစ္၏။ ဘ၀ပညာသည္ အလႇပညာ ျဖစ္သည္။ ဘ၀ပညာသည္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုလည္း ႐ုပ္ဆိုးက်ည္းတန္ မျဖစ္ေစရ။ သူမ်ားတကာေတြ ဘ၀ကိုလည္း ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ မျဖစ္ေစရ။ အတၲပရ ဘ၀ႏႇစ္မ်ဳိးလုံးကို အလႇဆင္ေသာ ပညာသည္ ဘ၀ ပညာ ျဖစ္သည္။

ဘ၀ပညာသည္ အတၲအတြက္လည္း ဒုကၡကို ေရႇာင္ရႇား၊ ပရအတြက္လည္း ဒုကၡေတြ ေဆာင္မထားဘဲ အတၲပရ ႏႇစ္ဦးႏႇစ္၀ သုခႏႇင့္ျပည့္စံုေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေသာ ပညာျဖစ္သည္။ ဘ၀ပညာသည္ မည္သူ႕ကိုမွ် စိတ္ကသိကေအာင့္ မျဖစ္ေစဘဲ မည္သူကိုမွ် အေႏႇာင့္အယႇက္မေပးဘဲ ကူညီ႐ိုင္းပင္းမႈကိုသာ ေပးေသာ ပညာျဖစ္သည္။ တတ္သိသူႏႇင့္ သိတတ္သူ ႏႇစ္မ်ဳိးတြင္ တတ္သိသူသာ ေပါမ်ား၍ သိတတ္သူ ရႇားပါးသတဲ့။ ဘ၀ပညာသည္ တတ္သိျခင္းမဟုတ္။ သိတတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မိဘအေပၚလည္း သိတတ္သည္။ ဆရာသမားအေပၚလည္း သိတတ္သည္။ ေက်းဇူးတရား ကိုလည္း သိတတ္သည္။ တာ၀န္ကိုလည္း သိတတ္သည္။ ၀တၲရားကိုလည္း သိတတ္သည္။ လူမႈေရးလည္း သိတတ္သည္။ ေျပာစရာ၊ ဆိုစရာ၊ သင္စရာမလိုဘဲ အသိတရားက သူ႕အလုိလုိရႇိသူ ျဖစ္သျဖင့္ အရာရာ၌ သိတတ္ျခင္းသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕စည္းကမ္းေတြသည္ သီးသန္႔သတ္မႇတ္ထားျခင္း မဟုတ္။ ကိုယ့္အသိတရားႏႇင့္ကိုယ္ လိုက္နာၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ အလိုက္သိ၊ အလိုက္တသိဟူေသာ ေ၀ါဟာရႏႇင့္ သေဘာတရားသည္ ေနရာတိုင္း၌ လိုအပ္သည္။ ထိုအလိုက္သိမႈ၊ အလိုက္ တသိ ရႇိမႈသည္ ဘ၀ပညာ ျဖစ္သည္။ ေလာကမႇာ အလိုက္သိမႈတစ္ခု မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္သည္။ အလိုက္မသိသူႏႇင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရ၊ ေနထိုင္ရတာေလာက္ ဆင္းရဲတာ ဘာမွ်မရႇိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလိုက္သိတတ္မႈေလး တစ္ခုေတာ့ လူတိုင္းမႇာ ရႇိေစခ်င္သည္။ ထိုဘ၀ပညာျဖစ္ေသာ အလိုက္သိတတ္မႈမႇေန၍ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ ေပၚလာသည္။ အားနာတတ္မႈ၊ ကူညီ႐ိုင္းပင္းတတ္မႈ၊ ေေထာက္ထားမႈ၊ စာနာမႈ၊ ငဲ့ညႇာမႈ၊ ဦးစားေပးမႈ စေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာရသည္။

တစ္ဖက္သားကို အားနာတတ္မႈသည္ ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ထား၊ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားမႇ လာသည္။ ေနရာတိုင္း၌ အားနာဖို႔ မလုိေသာ္လည္း အားနာတတ္ေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေလးတစ္ခု မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ေပ။ လူတို႔ၾကား၌ အေရးတႀကီး လိုအပ္ ေသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားသည္ အားနာမႈမႇလည္း လာသည္။ ငဲ့ညႇာမႈ၊ စာနာမႈ၊ ေထာက္ထားမႈတို႔မႇလည္း လာသည္။ ထိုေကာင္းျမတ္ေသာ အမူအက်င့္တို႔သည္ ဘ၀ပညာမႇေန၍ လာၾကသည္။

က်က္ၪာဏ္၊ မႇတ္ၪာဏ္တို႔သည္ အတတ္ပညာရပ္တို႔ႏႇင့္ ဆိုင္ေသာ္လည္း စဥ္းစားၪာဏ္၊ ဆင္ျခင္ၪာဏ္၊ ထိုးထြင္းၪာဏ္၊ သေဘာၪာဏ္၊ တခၤဏုပၸတၲိၪာဏ္၊ ဟာသၪာဏ္ စသည္တို႔ကား ဘ၀ပညာရပ္ႏႇင့္ ဆိုင္သြားသည္။ ကာလေဒသ ပုဂၢလကို ခြဲျခားနားလည္မႈ၊ ဌာနာ ဌာန ေကာသလႅၪာဏ္တို႔မႇာလည္း ဘ၀ပညာရပ္မႇသာ ရရႇိႏိုင္သည္။ ဘ၀ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားသူ ဘ၀ပိုင္ရႇင္တိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ လႇခ်င္ၾကသည္။ လႇတပတ ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ ဘ၀ေတြ လႇဖို႔အတြက္ အဓိက လိုအပ္တာကေတာ့ 'ဘ၀ပညာရပ္'သာ ျဖစ္သည္။

Written by အရႇင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

Monday, August 27, 2012

မ်က္ရည္မ်ားကို လြမ္းပါတယ္

မ်က္ရည္မ်ားကို လြမ္းပါတယ္

ဒီေန႔ ( ၁၃.၈. ၂၀၁၂ ) ေန႔မွာ ေက်း၊ဇူးရွင္ ေမြးမိခင္ မယ္ေတာ္ႀကီး ဘ၀တပါး ေျပာင္းသြားခဲ့တာ (၃) ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ ၿပီ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၀၀၉) ခုႏွစ္က မိခင္ႀကီး ဆုံးပါးခဲ့ေတာ့လဲ သီရိလကၤာနုိ္င္ငံမွာ ပညာသင္ေနဆဲ တန္းလန္းမို႔ အနားမွာ မရွိခဲ့ဘူး၊ ေနရာေဒသဓေလ့ ထုံးစံအရ ရဟန္းမယ္ေတာ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ ရုပ္အေလာင္း မီးရိႈ႕တာကိုလဲ ျမင္ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ 
 
တစ္ႏွစ္ျပည့္မွာ မျပန္နုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရမွာေတာ့ ကိုယ္တုိင္စီမံၿပီး စိတ္ႀကိဳက္လွဴေပးနုိင္ခဲ့တယ္၊ အမွ်ေ၀ ေပးနုိင္ခဲ့တယ္၊ အခု သုံးႏွစ္ျပည့္မွာေတာ့ အေ၀းကုိ ေရာက္ေနျပန္ေရာ. ဒါကပဲ ဘ၀တစ္ခုပါပဲလား..ေနာက္ဆုံး   ေတာ့ကိုယ့္ လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေနၾကရတာပဲ ဆုိၿပီး သံေ၀ဂစိတ္ေလး ျဖစ္မိပါရဲ႕..

အေမ့ရဲ႕ေမတၱာကို စတင္သတိထားမိလာတာက ငယ္ငယ္ ၇ ႏွစ္ေလာက္က ထင္တယ္၊ ဆုိးလို႔ ေပလို႔ ဂ်ီက်လို႔ ေကာင္းေန ဆဲ အရြယ္မွာ ဆုိးတုိင္း ေပတုိင္း အေဖက ရိုက္ႏွက္ဆုံးမတတ္တယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ၀င္မတားျမစ္ရင္ ကိုယ္လဲ ေသၿပီပဲ။ အဲဒီေတာ့ အေမဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္၊ အခုမွ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ နာမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးအရြယ္ ဆုိေတာ့လဲ  သိပ္နာက်င္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္မိတယ္.. ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ အသံကုန္ ကုိ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္တယ္၊ အခုမွ ေတြးမိတာ ရွက္စႀကီးျဖစ္ေနမလားပဲ။

ေနာက္ ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္မွာ မိဘနဲ႔ ေ၀းရာ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ပညာသင္သြားရမယ္ ဆုိေတာ့ အေမတစ္ေယာက္ လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ ျပန္ခါနီးမွာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ရင္း ထြက္ခြာခဲ့တဲ့ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ခံစားမိလာတယ္၊ ရင္ထဲမွာ ထိထိရွရွေလး သတိထားမိလာတယ္။ ကိုယ္တုိင္ေတာ့ မ်က္ရည္မက်ခဲ့လို႔ အေမကေတာင္ သံေယာဇဥ္ျပတ္နုိင္တဲ့ သားရယ္ လို႔ ဆုိခဲ့ဖူးတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ပုထုဇဥ္လူသားတေယာက္အေနနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ဘယ္လိုလုပ္ ျပတ္နုိင္ပါ့မလဲ အေမရယ္.. ျပတ္ခ်င္လို႔ ျပတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျပတ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တာပါ၊ ဒါကလဲ အေၾကာင္းရွိပါတယ္..

ရက္စက္တာ မုန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး

အေမက သူ႔သားရဟန္းကို သံေယာဇဥ္ျပတ္နုိင္လြန္းတယ္၊ တႏွစ္လုံးေနမွ တခါေတာင္ မေတြ႔ရဘူး၊ အေမကေတာ့ တႏွစ္ကုိ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ မေတြ႔ပဲ မေနနုိင္ပါဘူး ဆုိၿပီး အၿမဲစကားနာထုိးတတ္တယ္၊ ကိုယ္လဲ အဲဒီစကားေလး ေတြကုိ ၾကားၿပီး ရင္ထဲမွာ အေမဟာ အေတာ္ခ်စ္ရွာပါလား ဆုိၿပီး ပီတိျဖစ္ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စည္းတစ္ခု ဘရိတ္တစ္ခု ေတာ့ ထားခဲ့ဘူးတယ္၊

အေမ မေသခင္ ေနာက္ဘ၀မကူးခင္မွာ တရားအလုပ္လုပ္ၿပီး ႏွလုံးသြင္းနုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ၊ သံေယာဇဥ္ျဖတ္နုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ လို႔ သတိေပးစကား ဆုိခဲ့ဖူးတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ က်င္လည္ရတဲ့ မိသားစုေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သားသမီးေတြကုိ စြဲလန္းၿပီး ေနာင္ဘ၀အထိ မကြ်တ္မလြတ္ပဲ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေရစုန္ေမ်ာ လိုက္ေနၾက လို႔ပါပဲ၊ 

ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္က အရွင္ကုမာရကႆပ ဆုိတာရွိခဲ့တယ္၊ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၁၂)ႏွစ္   ေလာက္ၾကာမွ မိခင္ျဖစ္သူနဲ႔ ရွားရွားပါးပါးအျဖစ္ တႀကိမ္ဆုံတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိခင္ႀကီးကလဲ ဘိကၡဳနီမႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနခဲ့တဲ့ သားတစ္ေယာက္ကို ျမင္တဲ့အခါ ဣေျႏၵမဆည္နိုင္ပဲ ငိုႀကီးခ်က္မ နဲ႔ ေနာက္က ေန သားရဟန္းသြားေလရာကုိ ေတာက္ေလ်ာက္လိုက္ေနတယ္ တဲ့၊
  
သံေယာဇဥ္အားလုံးကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီးသူ နဲ႔ သံေယာဇဥ္ကုိ လုိက္လံဆက္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထားက သိပ္ကြာျခားေန ခဲ့တယ္၊ မေထရ္ျမတ္ႀကီးက ရဟႏၱာျဖစ္ေနၿပီ ဆုိေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္၊ ေအာ္- မိခင္ႀကီးဟာ ငါနဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ၁၂ ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြမ္းေနရွာမွာပဲ၊ တကယ္လို႔ ငါ့ဆီက  အေမရယ္. အေမ့ကိုလဲ သားက လြမ္းေန သတိရေနတာပါ .. ဘာညာစတဲ့  ခ်ိဳသာတဲ့စကားေတြကို ၾကားလိုက္ရင္ တခဏေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားမယ္၊ သို႔ေပမယ့္ သံသရာမွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလည္ၿပီး နစ္မြန္းအုံးေတာ့မယ္.. လို႔  ေတြးမိၿပီး - မိခင္ႀကီး..ဘာေတြျဖစ္ေနတာ လဲ. ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္၊ ရႈတ္လိုက္တာ.. ဒီေလာက္ သံေယာဇဥ္ေလးကိုေတာင္ မျဖတ္နုိင္ဘူးလား ဆုိၿပီး ေအာ္သလို ေငါက္ သလို ေျပာထည့္လိုက္တယ္။ 

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အပူသည္ မိခင္ႀကီးက - ေအာ္ ငါကေတာ့ ၁၂ ႏွစ္လုံးလုံး သံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး လြမ္းေနလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ဒီလို စကားမ်ိဳး ေျပာထြက္ရက္တယ္၊ ေတာ္ၿပီ ေရွ႔ဆက္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး သားရဟန္း သံေယာဇဥ္ကုိ ျဖတ္ၿပီး စိတ္ရွင္းရွင္း အျမင္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္လိုက္တာ မၾကာခင္မွာပဲ ရဟႏၱာေထရီ ဘိကၡဳနီမႀကီး ျဖစ္သြားသတဲ့။ ။

၀မ္းသာလို႔ က်တဲ့မ်က္ရည္မ်ား

စာေရးသူ ၁၉ ႏွစ္သားအရြယ္မွာေတာ့ အကိုရင္းတေယာက္က အလွဴေပးလို႔ ေရစက္ခ်တရားေဟာရတယ္၊ အမွ်ေ၀သံ မဆုံးခင္မွာ အေမ့မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္အမွ်မေ၀နိုင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြပဲ ထပ္ကာထပ္ကာ သုတ္ေနတာ ေတြ႔ လိုက္မိတယ္၊ ၀မ္းနည္းလို႔ က်ရတဲ့မ်က္ရည္၊ ၀မ္းသာလို႔ က်ရတဲ့မ်က္ရည္ ေတြထဲမွာ ဒီမ်က္ရည္က ေတာ့ မြန္ျမတ္ေသာ မ်က္ရည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ 

ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးလုံးကိုပါ အတတ္နုိင္ဆုံး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားနုိင္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ မိဘစိတ္ဆင္းရဲတယ္ ဆုိတာ မရွိေစရဘူး ဆုိတဲ့ခံယူခ်က္နဲ႔ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာေတြ ၊ အၾကင္နာ ေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ အားလုံး ေပးနုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

စာေရးသူ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုရတုိင္း ရတုိင္းမွာ အေမ့မ်က္ရည္ကို ျမင္ရတတ္တယ္၊ တရားေဟာၿပီးတုိင္း ပလႅင္ေပၚက မဆင္းခင္မွာ အေမ့မ်က္ရည္ကုိ ျမင္ရတယ္၊ နုိင္ငံရပ္ျခားကုိ သြားခါနီးမွာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အေမ့မ်က္ရည္ေတြကုိ ျမင္ခဲ့ရတာ မွတ္မိေနပါေသး တယ္..

အခုေတာ့ အေမ့ရဲ႕ ၀မ္းသာလို႔ က်တဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ျပန္လည္ျမင္ခ်င္ေပမယ့္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္မရေတာ့ပါဘူး၊ ျမတ္စြာ ဗုဒၶကလဲ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္မွာ ႀကိဳတင္ သတိေပးထားၿပီးသား မဟုတ္လား. မရဏမၸိ ဒုကၡံ- ေသကြဲကြဲရတာဟာ ဒုကၡ တစ္မ်ိဳး၊ ပိေယဟိ ၀ိပၸေယာေဂါ ဒုေကၡာ- ကိုယ္သံေယာဇဥ္ ရွိသူေတြနဲ႔ ရွင္ကြဲ၊ ေသကြဲတခုခုနဲ႔ ခြဲခြါရျခင္းဟာလဲ ဒုကၡ တစ္မ်ိဳးပါပဲ တဲ့၊ ဘယ္လုိအေျခအေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ေစ ခြဲခြာျခင္းမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡျဖစ္ေစတာမို႔ မေကာင္းပါဘူး..

အခုအခ်ိန္မွာ ေမြးမိခင္ႀကီး မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေကြ်းမိခင္ေတြ၊  ဘာသာသာသနာကို ၾကည္ညိဳျမတ္နုိူးသူ ေက်းဇူးရွင္ေတြ ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ ေမတၱာေတြနဲ႔ ေနတတ္ခဲ့ပါၿပီ၊ အဲဒီေမတၱာေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ ဆက္လက္ ရွင္သန္ရပါအုံးမယ္…

အေမဟာ အေမပါပဲ ဆုိတဲ့ေဆာင္းပါးကုိ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ (၂) ႏွစ္ျပည့္မွာ ေရးခဲ့ဖူးတာမို႔ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ရႈနုိင္ပါေသးတယ္။
တတ္သိနားလည္ခ်ိန္မွစ၍ ယေန႔အထိတိုင္ ျပဳလုပ္အားထုတ္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္တုိ႔၏ အဖို႔ဘာဂကုိ မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသီ ( ၇၆) ႏွစ္အား ရည္စူး၍ သုံးဆယ့္တစ္ဘုံသားအားလုံးတို႔အား အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္၊ ေရာက္ရာဘုံဘ၀မွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓု သာဓု ေခၚဆုိနိဳင္ပါေစေသာ္…

 ပန္းကမၻာ

Sunday, August 26, 2012

လက္ေတြ႔မွ ယံုပါမယ္ဆိုတဲသူေတြ အတြက္



တန္ဖိုးမျဖတ္နုိင္ေသာအလင္းမ​်ား နွင့္ ထူးျမတ္လွေသာတရားေတာ္(ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္)

က်ြန္မသည္ ရြာအ၀င္လမ္း ဟုအမည္ရွိေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုအေမက ဖတ္ခိုင္းသျဖင့္ဖတ္လိုက္မိပ​ါသည္။ထို္စာအုပ္ထဲတြင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေဗာဓိေအးျင​ိမ္းရိပ္သာတြင္ တရားအားထုတ္ျပီးတရားေတြ႔႔ပံ​ုမ်ားနွင့္ တရားအလင္းနိမိတ္ျဖင့္ ဘုရားဖူးရပံုမ်ား အတိတ္ဘ၀မ်ားကိုျမင္ခဲ့ရပံုမ​်ား ကိုဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ထိုသို႔ဖတ္ေနစဥ္ က်ြန္မကိုယ္တိုင္လည္းသူတို႔​ကဲ့သို႔ ဘုရားမ်ားဖူးခ်င္ ေတြ႔ခ်င္ခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုသူမ်ားကဲ့သို႔မေတြ႔နုိင္​ဟုထင္မိပါသည္ မိမိတြင္ပါရမီမရွိနို္င္ဟု က်ြန္မ၏ အေမကိုေျပာလိုက္ပါသည္ အေမကလညး္ ထိုတရားစခန္းသို႔၀င္ရန္တိုက​္တြန္းပါသည္။

ထိုသို႔ျဖင့္ က်ြန္မတို႔မိသားစု တရားစခန္းသို႔ စာအုပ္ထဲတြင္ပါရွိသည့္ ဖုန္းနံပါတ္အတုိင္းဆက္သြယ္စ​ံုစမ္းခဲ့ပါသည္ တရားစခန္းမွ လာေရာက္အားထုတ္နိုင္ေၾကာင္း​ကိုေျပာျပီး လိႈက္လွဲစြာဖိတ္ေခၚခဲ့ပါသည္​။
`ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ေဖေဖ၊ေမေမႏ​ွင့္က်ြန္မ အပါအ၀င္မိသားစုသံုးေယာက္ တရားရိပ္သာသို႔သြားေရာက္ စာရင္းေပးခဲ့ပါသည္။ ရိပ္သာသို႔ ၀င္လုိက္ေသာအခါ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ျပီး
 ျငိမ္းခ်မ္းေသာေနရာေလးတစ္ခု​ သို႔ေရာက္ရွိသြားသလိုခံစားခ​ဲ့ရပါသည္ တပါးေဆာင္ေလးမ်ားနွင့္ တရားအားထုတ္၇သည ္ဟု လညး္သိခဲ့ရပါသည္။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္လညး္အားထုတ္​နိုင္သည္ကိုလညး္ေတြ႔ခဲ့ရပါသ​ည္ အရ္ိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာ ၀ါးပင္ သစ္ပင္မ်ားနွင့္စိမ္းစိုေနပ​ါသည္။တရားအားထုတ္လို႔ ေကာင္းေသာ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္​။

` က်ြန္မသည္ န၀မအၾကိမ္ေျမာက္ ရက္ (၆၀) တရားစခန္းကို ၂၈-၄-၂၀၁၂ ရက္ေန႔တြင္ စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ပထမရက္တြင္ ဆရာေတာ္က(၉)ပါးသီလေပးျပီး အရဟံဂုဏ္ေတာ္ပြားခိုင္းပါသည​္။ တရားထိုင္ေသာအခါ မ်က္နွာကိုပ၀ါစီးျပီးေတာ့ထိ​ုင္ရပါတယ္။ တရားအလင္းနိမိတ္နွင့္ အျပင္အလင္း မေရာေအာင္ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယရက္တြင္ ေမတၱာပြားရပါသည္။ တတိယရက္တြင္ မရဏနုႆတိကိုပြားရပါသည္။ စတုတၳရက္မွစျပီး အာနာပါန ကိုစပြားရပါသည္။ အာနာပါနပြားျပီး ငါးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္အလင္းနိ​မိတ္ကိုစတင္ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ အရမ္းလညး္၀မ္းသာခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ကသမာဓိအားအရမ္းေကာ​င္းေနေသာေၾကာင့္အမ်ွလာျပီးေ​တာင္းသူ မ်ားရွိခဲ့ပါသည္။က်ြန္မလညး္​မိမိျပဳသမ််ေကာင္းမႈေတြကိုအ​ မ်ွေပးေ၀လိုက္ပါသည္။ က်ြန္မထိုသူမ်ားကိုေၾကာက္လည​္း ေၾကာက္ေနခဲ့မိပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ထိုသူမ်ားမွာ ေၾကာက္စရာမေကာင္းပဲ သနားစရာေကာင္းသည္မွာအမွန္ပါ​ မိမိတို႔ကုသိုလ္ေပးမွရမည့္ ထိုသူတို႔ဘ၀မွာအလြန္ပင္သနား​စရာေကာင္းလွပါသည္ ။ ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ဆရာေ​တာ္က မိမိတို႔၏အလင္းနိမိတ္ကို တစ္ေတာင္နွစ္ေတာင္စပို႔ခုိ္​င္းပါသည္။ပို႔လို႔ရခဲ့ပါသည္​။ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့မိပါသည္။ေနာက္​ေန႔တြင္ဘုရားဖူးခန္းစခဲ့ပါသ​ည္။ ဆရာေတာ္အရွင္ေကလာသ က ေက်ာင္း၀န္းထဲရွိဘုရားမ်ားက​ို စတင္ျပီးနိမိတ္ျဖင့္ဖူးခိုင​္းပါသည္။ က်ြန္မဖူးသည္မွာမရခဲ့ပါ။

က်ြန္မသည္ ဓမၼာရံုထဲမွဘုရားကိုဖူးေသာ္​လညး္ ငမိုးရိပ္ေစတီ ဘုရားကိုေရာက္သြားပါသည္။ ထိုသို႔ေရာက္သြားျခငး္ကလညး္က်ြန္မမဖူးတတ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင​့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ေရႊတိဂံု၊မဟာျမတ္မုနိ အစရွိသည့္ဘုရားမ်ားကို ဖူးခိုင္းရာ က်ြန္မဖူးရ်္မရခဲ့ပါ။ထို႔ေၾ​ကာင့္ က်ြန္မ၀မ္းနည္းျပီးငိုခဲ့မိ​ပါသည္ တျခားေယာဂီမ်ားမွာဖူးလို႔ရသ​ည္ ဟုဆရာေတာ္ကို တရားေလ်ွာက္ေသာအခါ အလြန္၀မ္းနည္းမိျပီး ငိုခဲ့မ​ိပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ အတူတရားအားထုတ္တဲ့ စခန္းအတူ၀င္ေယာဂီမေမသက္ႏြယ္​၏ ကူညီမႈ အားေပးမႈ ဆရာေတာ္ အရွင္ပညာဒီပ တို႔၏ သင္ျပမႈတို႔ေၾကာင့္ ဘုရားမ်ားကိုဖူးလို႔ရခဲ့ပါသ​ည္။ အလြန္ပင္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါသည္။​ ျမန္မာျပည္ရွိဘုရားမ်ားကို အျပင္ပန္းတင္မက အတြငး္ဓာတ္ေတာ္မ်ားကိုပါ နတ္မ်ားက ျပသ သျဖင့္ ဖူးခဲ့ရပါသည္။ အိႏိၵယနုိင္ငံရွိ မဟာေဗာဓိေစတီ ဓမၼစၾကာေဟာရာဌာနတြင္ ဘုရားရွင္သက္ရွိထင္ရွား တရားေဟာေနပံု ႏွင့္ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါန​ီးပံုတို႔ကို သက္ရွိထင္ရွားဖူးျမင္ခဲ့ရပါ​သည္။သီရိလကၤာနိုင္ငံရွိ စြယ္ေတာ္မ်ားနွင့္ဓာတ္ေတာ္မ​်ားကိုလညး္ဖူးခဲ့ရပါသည္။နတ္​မ်ား၏ကူညီမႈျဖင့္ အစံုဖူးျမင္ခဲ့ရပါသည္။

နတ္ျပည္ရွိဘုရားကိုလညး္သြား​ေရာက္ဖူးခဲ့ရပါသည္။ ငရဲျပည္သို႔လညး္အလည္သြားျပီ​း ငရဲသားမ်ား ငရဲခံေနပံုကို သံေ၀ဂယူခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္ရွိဘုရားမ်ားဖူးရ​ာတြင္လညး္လူကိုယ္တုိင္သြားေ​ရာက္ သကဲ့သို႔ဖူးခဲ့ရပါသည္။ မိမိေရာက္ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးေသးေသာ ဘုရားမ်ားကုိ ဖူးျမင္ခဲ့ရ သျဖင့္ က်ြန္မဘ၀မွာ အလြန္ပင္ ၀မ္းသာမဆံုးျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ဒီလိုဖူးရတာဟာ က်ြန္မရဲ႕ပါရမီ၊သီလနဲ႔သမာဓိ​ ေၾကာင္႔ လုိ႔က်ြန္မသိရပါတယ္ ။နတ္ျပည္မွာရွိတဲ့ စူဠာမဏိေစတီကိုလညး္သြားေရာက​္ ဖူးျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ နတ္ျပည္ဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္လုိမ်ိဳးပဲ​သတ္မွတ္ခဲ့မိပါတယ္။ ယခုတရားနမိတ္နဲ႔ ဖူးလိုက္ရေတာ့မွ နတ္ျပည္ဆိုတာတကယ္ရွိပါလားလု​ိ႔ သိလုိက္ရပါတယ္။ ငရဲျပည္ဆိုလညး္ဒီအတိုင္းပါပ​ဲ တကယ္မရွိပါဘူးလုိ႔ထင္ခဲ့မိပ​ါတယ္ (ပံုျပင္လုိမ်ုိဳးေပါ့) ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ျမင္ျပီးမွ ငရဲကိုအလြန္ပင္ေၾကာက္လန္႔မိ​ပါတယ္ ငရဲသားမ်ား အလူးအလဲေျပးလႊားျပီး ငရဲခံေနရပံုမွာ အလြန္ပင္သနားစရာေကာင္းလွပါသ​ည္ အလြန္လညး္သံေ၀ဂရစရာေကာင္းလွ​ပါသည္။
သာဓုေတာင္ေခၚဖို႔အခ်ိန္မရပဲ​ မိမိတို႔ျပဳခဲ့သမ်ွကို ခံေနရပါတယ္။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔လညး္မေသခင္ မွာျပဳျပင္သင့္တာကိုျပဳျပင္​ျပီးေနၾကပါ လို႔အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ ထိုေနာက္ဘာသာတရားကို ေစာ္ကားတဲ့ လူေတြခံေနရတဲ့ငရဲ (သာသနာဂိုဏ္းခြဲတဲ့ငရဲ) ကိုလညး္ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မကိုးကြယ္ခ်င္ေ​နပါ မေစာ္ကားမိဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ အခုေျပာရရင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္နဲ႔သားေတာ္ေတြ​ကို ေစာ္ကားမႈျပဳျပီး ေရးသားထားတာေတြကို အင္တာနက္ေပၚမွာတင္ထားတာေတြက​ိုျမင္ေနရပါတယ္၊ အဲ့လုိမလုပ္ဖုိ႔လညး္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဒီလုိေျပာတာကိုမယံုဘူးဆိုရင​္ ကိုယ္တုိင္ တရားကို သြားအားထုတ္ လု႔ိရပါတယ္။ ကိုယ္တုိ္င္ငရဲျပည္နဲ႔နတ္ျပ​ည္ကိုသြားၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မဟုတ္ပါဘူး ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ေတြ႔ျမင္ျပ​ီးသိခဲ့ရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္မွန္ေတြပါ။ အတိတ္ဘ၀မ်ားနွင့္ အနာဂါတ္မ်ားကိုပါ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ လက္ေတြ႔က်ြန္မတရားစခန္းအတြင​္းတြင္ ေနစဥ္တုန္းက က်ြန္မတို႔နွင့္အတူအားထုတ္ေ​သာ ေယာဂီတစ္ပါးသည္ ဆယ္တန္းေအာင္မည္ကို တရားနိမိတ္ျဖင့္ ၾကိဳသိေနပါသည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္လာ ေသာအခါ အမွန္ပင္ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့က်ြန္မေသမဲ့​နွစ္ကိုလညး္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရျပီ​း က်ြန္မခင္ပြန္းေလာင္းေသမဲ့န​ွစ္ကိုလည္း ေတြ႔သိခဲ့ရပါသည္။ လွီးစားျဖတ္စား နားထြက္ပါးထြက္သင္ခန္းစာတြင​္ ေျခေထာက္အရိုးစုကိုျမင္ျပီး​ ထုိင္ေနေသာ ေနာက္ထပ္မိမိ၏ပံုရိပ္တစ္ခုက​ို ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ဒီသင္ခန္းစာ​မွာလညး္ တရားအားထုတ္ျပီးသည္နွင့္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ျငိမ္းေစမည္ သင္ခန္းစာျဖင့္ သမထကိုသိမ္းျပီး ၀ိပႆနာသို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ပါသည္။

 ဒီလိုမ်ိုဳး သမထကို ရက္ေပါင္း (၃၀) လုပ္ခုိင္းသည္မွာလညး္ သမာဓိအားေကာင္းျပီး တရားျမန္ျမန္ေတြ႔ေအာင္ လုပ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပစၥယပရိဂၢဟဥာဏ္တြင္လညး္ အတိတ္ဘ၀မ်ားကိုေတြ႔ျမင္ခဲ့ရ​ပါသည္။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ (၁၀)ဘ၀ေလာက္ကိုျပန္ၾကည့္ခုိ​င္းတာပါ။က်ြန္မကေတာ့ လူသံုးဘ၀ နဲ႔တိရိစာၦန္ သံုးဘ၀ စုစုေပါင္းေျခာက္ဘ၀ကိုပဲၾကည​့္လုိ႔ရခဲ့ပါတယ္။လူတစ္ဘ၀မွာ​ေတာ့ လူအမ်ားစုကို မနိုင္၀န္မ်ားထမ္းခိုင္းခဲ့​သည့္အတြက္ တိရိစာၦန္ နွစ္ဘ၀ျဖင့္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ခဲ့ရပါသည္။ အလြန္ပင္ သံေ၀ဂရျပီးေၾကာက္လန္႔မိပါသည​္။ ယခုဘ၀တြင္က်ြန္မနွင့္ လက္တြဲရမည့္သူမွာ အတိတ္ဘ၀တုန္းကလညး္ က်ြန္မ၏လက္တြဲေဖာ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကိုလညး​္သိခဲ့ရပါသည္။ လူေတြမွာ တစ္ေနရာမဟုတ္တစ္ေနရာေတာ့ေတြ​႔ၾကံဳ ဆံုကြဲျဖစ္ေနရတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။
၀ိပႆနာပိုင္းေရာက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွ ေသြးေၾကာမ်ား နွလံုးမ်ား အစာအိမ္မ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္၇ပါသည္။ က်ြန္မတို႔ကိုယ္ထဲမွာ ပိုးေကာင္ေတြသြားလာေနတာကိုလ​ညး္ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္ ပိုးေကာင္ေတြအမ်ားၾကီးသြားလ​ာေနတာပါ။ က်ြန္မရဲ႕မ်က္နွာဟာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ပံုေပၚလာ​ျပီးေတာ့ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ပ်က္စီးသြားတာ​ကိုလညး္ေတြ႔ျမင္ေအာင္တရားကျ​ပခဲ့ပါသည္။ အခုလွတယ္လို႔ထင္ေနတဲ့အရာေတြ​ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ပ်ုက္စီးတာကိုျပသ​ြားပါတယ္္။

 ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကေတာ့ ေျပာျပလို႔ေတာင္မကုန္နုိင္ပ​ါဘူး။ အလြန္ပင္တန္ဖိုးမျဖတ္နိုင္ေ​သာ တရားေတာ္နွင္႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ အလြန္ပင္၀မ္းသာပီတိျဖစ္ခဲ့ရ​ပါသည္။ က်ြန္မေတြ႕ခဲ့သလို တျခား တျခားေသာ သူမ်ားကိုလညး္ ေတြ႔ေစခ်င္ပါသည္။ သြားေရာက္အားထုတ္ၾကည့္ၾကပါ တကယ္ေတြ႔နုိင္ေရာက္နုိ္င္ပါ​တယ္။ သံသယစိတ္မထားပါနဲ႔ မယံုၾကည္စိတ္မထားပါနဲ႔။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္တ​စ္ခုပဲလုိပါတယ္။
က်ြန္မတို႔တရားစခန္း၀င္တဲ့အ​ပတ္စဥ္မွာ အတူအားထုတ္တဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္အေဆာင္ကေယာဂီ တစ္ပါးဆိုလွ်င္ ဒီလုိေတြ႔ျမင္ရတာစိတ္ကူးယဥ္​တာလုိ႔သူကေျပာပါတယ။္ သူမက အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကတရားမေတြ႔​ေသးဘူးေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်ြန္မက အဲ့ဒါစိတ္ကူးယဥ္တာမဟုတ္ဘူးတ​ကယ္ေတြ႔တာလုိ႔ သူ႔ကိုရွင္းျပ ျပီးေတာ့ တရားထုိင္တာဘယ္လုိ စိတ္ပို႔တာဘယ္လိုလုိ႔ လမ္းညြန္ေပးလိုက္ေတာ့ သူအဲ့လိုလုပ္တာ ေတြ႔ျမင္၇တဲ့အခါ စိတ္ကူးယဥ္တာမဟုတ္ဘူး တကယ္ေတြ႔တာဆိုျပီး ေပ်ာ္ျပီးထခုန္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ တရားကိုကိုယ္ကမေတြ႔လို႔ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ မေျပာမိပါေစနဲ႔ ကိုယ္ပဲငရဲရလိမ္႔မယ္။ တကယ္လုပ္ရင္အဟုတ္ေတြ႔နုိင္ပ​ါတယ္။

ဒီဘ၀မွာပင္ေအးခ်မ္းတဲ့တရားေ​တာ္နဲ႔ေတြ႔ေအာင္ မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာမွ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းေတာရဆရာေ​တာ္ဘုရားၾကီးအားလညး္ေကာင္း၊​ ေဗာဓိေအးျငိမ္းရိပ္သာ ဆရာေတာ္ အရွင္ေကလာသအားလညး္ေကာင္း၊ ဆရာေတာ္အရွင္ပညာဒီပ အားလညး္ေကာင္း၊ မသိသည္မ်ားကို သင္ျပ အားေပးေသာ မေမသက္ႏြယ္အားလညး္ေကာငး္၊ ထိုတရားစခန္းသို႔ေရာက္ေအာင္​ ပို႔ေဆာင္ေပးေသာ ကူညီေပးေသာ ေထာက္ပံ့ေပးေသာ ေဖေဖ ဦးတင္ေအး၊ ေမေမေဒၚတင္ရီတို႔အားလညး္ေကာ​င္း၊ အကိုၾကီးေအာင္နိုင္လင္း၊ အကိုၾကီးေက်ာ္ေဌး ၊အမၾကီး နွင္းအိျဖဴ တို႔အားလည္းေကာင္း၊ ဘ၀အဆက္ဆက္ ပါရမီျဖည့္ေပးေသာ ခင္ပြန္းေလာင္း ကိုသန္းထြန္းလင္း အား လညး္ေကာင္း၊ အတူအားထုတ္ၾကေသာေယာဂီမ်ားအာ​းလည္းေကာင္း၊ ေ၀ယာ၀စၥကုသိုလ္ရွင္မ်ားနွင္​့ အလွဴရွင္မ်ားအားလည္းေကာင္း အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။​
ေနာင္တြင္လညး္ဆက္လတ္ၾကိဳးစာ​းသြားပါအံုးမည္။ ကၽြန္မအသက္မေသသေရႊ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္သြားပါမည္။ ဆရာသမားမ်ားနွင့္ မိဘမ်ားကိုတရားနွင့္သာေက်းဇ​ူးဆပ္သြားပါေတာ့မည္။
သူငယ္ခ်င္းတို႔ ဟုတ္လုိ႔လား ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ မေမးပါနဲ႔ မယံုဘူးဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္သြားလုိ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မ တရားစခန္း၏လိပ္စာေကာဖုန္းနံ​ပါတ္ပါေရးေပးပါမယ္ ကိုယ္တိုင္သြားျပီးၾကိဳးစား​ေလ႔လာၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေဗာဓိေအးျင​ိမ္းရိပ္သာ(ေမာင္းေထာင္ေျမဇ​င္းေတာရတိုက္ခြဲ)
ျမိဳ႕ၾကီးကုန္းရိပ္သာ၇ပ္ကြက​္၊
လွညး္ကူးျမိဳ႕နယ္၊
ရန္ကုန္တိုင္းေဒသၾကီး။
Phone: 0973035757

သတၱ၀ါခပ္သိမ္း တရားကိန္း ေအးျငိမ္းၾကပါေစ။
နိုင္ငံခပ္သိမ္း တရားကိန္း ေအးျငိမ္းၾကပါေစ။
“ ၾကိဳးစားပြားၾက”
ကိုယ့္ေန႔တြက္ ကိုယ္ရတာ
ကိုယ့္လုပ္အားခ ကုိယ္ရတာ
ကိုယ္အားထုတ္ရင္ ကုိယ္႔ေ၀စုကို ရေအာင္ယူၾက
ကဲ…….ကဲ…… ၾကိဳးစားၾကဗ်ာ။
(ေမာင္းေထာင္ေျမဇင္းေတာရဆရာ​ေတာ္ၾကီး)

— with Aisha Bi and Zaw Zaw Tin Win.

ထိုေနရာမွာမွ်ေဝပါသည္ http://www.facebook.com/messages/100002373899006#!/photo.php?fbid=340034906080267&set=p.340034906080267&type=1&theater

Saturday, August 25, 2012

စာမကြဲေသာ္လည္း ဖတ္နည္းကြဲက – အသိကြဲ၏


စာက မကြဲျပားေသာ္လည္း စာဖတ္နည္း ကြဲျပားသည္ႏွင့္ အမ်ွ စာ၏ အဓိပၸာယ္ သိနည္းလည္း ကြဲျပား၏။

လူ႕ေလာက တြင္ စာေပ ေပၚသည္မွ စ၍ လူတို႔သည္ စာဖတ္ၾကသည္။ စာကို ဖတ္ေသာအခါ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိဟာရ အရ ဖတ္လ်ွင္ စာ၏ အဓိပၸာယ္ကို တစ္မ်ိဳး သိ၏။ အျခားနည္း မ်ားအရ ဖတ္လ်ွင္ စာ၏ အဓိပၸာယ္ကို တစ္မ်ိဳး သိ၏။ အမွန္အားျဖင့္ စာက မကြဲျပားေသာ္လည္း စာဖတ္နည္း ကြဲျပား သည္ႏွင့္ အမ်ွ စာ၏ အဓိပၸာယ္ သိနည္းလည္း ကြဲျပား၏။ ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိက်မ္း အရ စာဖတ္နည္း ႏွင့္ ပတ္သက္လ်ွင္ ဩတရဏဟာရ သည္ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္း၏။

ဩတရဏဟာရ ဟူသည္မွာ ေနတၱိ က်မ္းလာ စာဖတ္နည္း တစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ ယင္းနည္း အရ စာကို ဖတ္ေသာအခါ မိမိ ဖတ္ေသာစာ၏ အနက္ကို ရုပ္နာမ္ ခႏၶာ စသျဖင့္ ခြဲျခား၍ သိေအာင္ ဖတ္ရ၏။ ထိုသို႔ သိေအာင္ ဖတ္ပါမွလည္း သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၱ သစၥာ ကို ဆင္ျခင္ ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။
ဤေလာက၌ ျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူ လာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိဝံသ က ဤသို႔ ဆိုထားေတာ္ မူသည္ကို ေတြ႕ရပါ၏။

“အကယ္၍သာ၊ ျမတ္ဗုဒၶသည္၊ လူ႕ရြာထင္ရွား၊ မပြင့္ျငားက၊ ဤကား ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ႏွင့္၊ ထိုထိုဘံုဘဝ၊ မသိရ၊ မ်ားလွ အျပစ္ေတြ။”

ထို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္လာ ေနတၱိက်မ္း ဩတရဏဟာရ အရ စာကို ဖတ္ေသာအခါ စာ၏ အနက္ကို ကုသိုလ္လား၊ အကုသိုလ္ လား ဟူ၍လည္း ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ရုပ္လား၊ နာမ္လား ဟုလည္း ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ပညတ္လား၊ ပရမတ္လား ဟူ၍လည္း ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ခႏၶာလား၊ အာယတနလား စသည္ အားျဖင့္လည္း ခြဲျခားျပီး သိ၏။ ဤသို႔ သိရျခင္းသည္ သာမည အက်ိဳးေက်းဇူး မဟုတ္၊ ဝိေသသ အက်ိဳး ေက်းဇူး ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိဝံသ မိန္႔ေတာ္မူသည့္ အတိုင္း စာဖတ္သူမ်ားသည္ စာ၏ အနက္ကို ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ ခြဲ၍ မသိခဲ့ပါလ်ွင္ သံသရာ၌ နစ္နာ သြားႏိုင္သည္ကို မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏိုင္ပါ၏။

အကုသိုလ္ လုပ္ငနး္ကို ကုသိုလ္လုပ္ငန္း ဟူ၍ လြဲမွားစြာ မွတ္ယူျပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးမိက က်င့္သံုးသူသည္ အပါယ္ေလးပါးမွ အထက္သို႔ တက္ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ မိမိကိုယ္တိုင္က အကုသိုလ္ လုပ္ငန္းကို အကုသိုလ္ လုပ္ငန္းမွန္း သိျပီး လိုက္နာ က်င့္သံုးလ်ွင္မူ သူ႕ဆႏၵ အတိုင္း သူ ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျဖစ္၍ အထူး ေျပာစရာ မလိုေခ်။ အထူး ေျပာစရာ လိုေသာ အခ်က္ကား ဆႏၵႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မညီညြတ္မႈ ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိ လုပ္ခ်င္သည္က ကုသိုလ္၊ လုပ္မိသည္က အကုသိုလ္ ျဖစ္ေနလ်ွင္သာ အထူး ေျပာစရာ လိုလာျခင္း ျဖစ္၏။

ဤသို႔ ဆႏၵႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မညီညြတ္ျခင္း သည္ စာကို ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိက်မ္း ဩတရဏ ဟာရ အရ မဖတ္ျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ဗုဒၶေဒသနာေတာ္ လာ ေနတၱိက်မ္း ဩတရဏဟာရ အရ စာကို ဖတ္မည္ ဆိုပါလ်ွင္ ကုသိုလ္ လုပ္ငန္းကို လည္း ကုသိုလ္ လုပ္ငန္းမွန္း သိ၏။ အကုသိုလ္ လုပ္ငန္း ဟူ၍ မွားယြင္းၿပီး မယူမွတ္။ အကုသိုလ္ လုပ္ငန္း ကိုလည္း အကုသိုလ္ လုပ္ငန္းမွန္း သိ၏။ ကုသိုလ္ လုပ္ငန္းဟူ၍ မွားယြင္း ၿပီး မယူမွတ္။

အမွန္အားျဖင့္ သံသရာတြင္ ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ သည္သာ မိမိ တို႔၏ အားကိုးရာ ျဖစ္၏။ မိမိ တို႔၏ မိတ္ေဆြ ျဖစ္၏။ ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ မွ လြဲ၍ အျခား အားကိုးစရာ လည္း မရွိ။ အျခား မိတ္ေဆြ လည္း မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ တို႔သည္ အသက္ရွင္ ေနသေရြ႕ ကာလ ပတ္လံုး ကာယကံမႈ ကို ျဖစ္ေစ၊ ဝစီကံမႈကို ျဖစ္ေစ၊ မေနာကံမႈ ကို ျဖစ္ေစ၊ “ကံ” သံုးမ်ိဳး တို႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္၊ တစ္မ်ိဳး ကို ခဏ မလပ္ လုပ္ေနၾကရသည္ ျဖစ္ေလရာ ထိုသို႔ လုပ္သမ်ွ ကံမ်ားသည္ အဘိဓမၼာ တရားကိုယ္ အားျဖင့္ ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳး တို႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး သာ ျဖစ္ရ၏။ အျခား ျဖစ္စရာ ဟူ၍ မရွိပါေခ်။

သို႔ ျဖစ္ေလရာ စာဖတ္သူမ်ားသည္ စာကို ဖတ္တိုင္း စာ၏ အနက္သည္ ကုသိုလ္ ျဖစ္သည္၊ သို႔မဟုတ္ အကုသိုလ္ ျဖစ္သည္ ဟူ၍ ခြဲျခား သိဖို႔ လိုပါ၏။ ထိုသို႔ သိပါမွလည္း အျဖစ္ကို အျဖစ္ အတိုင္း၊ အရွိကုိ အရွိအတိုင္း သိသည္ မည္၏။ ထိုသို႔ သိျခင္းကို ယထာဘူတ ဥာဏ္ ဟူ၍ ဆို၏။ ေဒသနာေတာ္ အရ ဆိုလ်ွင္ ယထာဘူတ ဥာဏ္ကို ရျခင္းသည္ သစၥၪာဏ္ကို ရဖို႔အတြက္ ေလွကားပင္ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဘဝတြင္ ပန္းတိုင္ ဟူ၍ ရွိပါ၏။ ဘဝ ၏ ပန္းတိုင္ ကား သစၥဥာဏ္ ကို ေရာက္ဖို႔ ရန္ အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ မွန္ကန္ေသာ စာဖတ္နည္းျဖင့္ စာဖတ္ ဖို႔ ပင္ ျဖစ္၏။

စာေရးဆရာ သည္ စာ ကို ေရး၏။ သူေရးေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ စီးပြားေရး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ စီးပြားေရး တြင္လည္း စားေရး သို႔မဟုတ္ ေနေရး၊ သို႔မဟုတ္၊ ဝတ္ေရး သို႔မဟုတ္ က်န္းမာေရး ဤေလးမ်ိဳး တို႔တြင္ တစ္ခုခု ျဖစ္မည္။ ဤေလးမ်ိဳးကို က်မ္းဂန္ မ်ား၌ ပစၥည္းေလးပါး ဟူ၍ ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္း ေလးပါးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို စီးပြားေရး ဟူ၍ ေခၚျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လူ႔ဘဝတြင္ ဤအေရး ေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုရံုမ်ွ ႏွင့္ အားလံုး ျပည့္စံုပါျပီလား။ ဤအေရး ေလးပါး ကို ျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရံုမ်ွ လူ႕ဘဝ၏ လူ႔တာဝန္ ေက်ပါျပီလား။ ဤသည္မွာ ေမးသင့္ ေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္း ျဖစ္၏။ အျခား စာဖတ္နည္း မ်ားျဖင့္ စာဖတ္သူမ်ား က မည္သို႔ ေျဖမည္ မသိေသာ္လည္း ဗုဒၶ ေဒသနာေတာ္လာ ေနတၱိက်မ္း ဩတရဏ ဟာရ နည္းအရ စာဖတ္သူမ်ား ကမူ ေလာကတြင္ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုရံုမ်ွ ျဖင့္ အားလံုး ျပည့္စံုသည္ မဟုတ္။ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရံုမ်ွျဖင့္ လူ႕ဘဝ၏ လူ႔တာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္ မမည္။ ဤသို႔သာ ေျဖေပ လိမ့္မည္။

ဩတရဏ ဟာရ နည္းအရ ဆိုလ်ွင္ ပစၥည္းေလးပါး သည္ ခႏၶာ ဖြဲ႕စည္းမႈ အရ ရူပကၡႏၶာ ႏွင့္ ပတ္သက္၏။ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ေပၚမႈ သေဘာ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္း ေလးပါး ျပည့္စံုမႈသည္ လည္းေကာင္း၊ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္မႈ သည္ လည္းေကာင္း ေလာဘကို ျဖစ္ေစ၏။ မာနကို ေထာင္ေစ၏။ ဒိ႒ိကို ၾကီးခိုင္ ေစ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္း ေလးပါး ျပည့္စံုမႈ သည္ လည္းေကာင္း၊ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္မႈ သည္ လည္းေကာင္း သူ႔ခ်ည္း သက္သက္ လႊတ္ေပး ထားလ်ွင္ အႏၱရာယ္ ရွိ၏။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္း၏။ ဘဝ ကို ပ်က္ဆီး ေစ၏။ ဘဝ၏ တာဝန္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေအာင္ လုပ္တတ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ရုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ အရ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုမႈ၌ လည္းေကာင္း၊ ပစၥည္းေလးပါး ကို ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ မႈ၌ လည္းေကာင္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ လို၏။ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း ဟူသည္မွာ အသက္ေမြးမႈ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမၼာ အာဇီဝ သေဘာ သက္ဝင္လာေအာင္ အားထုတ္ျခင္း ပင္ ျဖစ္၏။ သမၼာအာဇီဝ ဟူသည္မွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္၊ မဂၢသစၥာ ထိုက္သည္ ဆိုကတည္းကပင္ ပစၥည္းေလးပါး ျပည့္စံုျခင္း အေပၚ၌ အေျခတည္ေသာ ေလာဘ၊ မာန၊ ဒိ႒တို႔ကို သတ္ႏိုင္ေသာ သမၼာအာဇီဝ မဂၢင္ ျဖစ္၏။ အမည္ခံ သက္သက္မ်ွ မဟုတ္ ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္ စီးပြား ေရး စာေပ မ်ား ကို ဖတ္ေလေသာ အခါ ဩတရဏ ဟာရ နည္းျဖင့္ ဖတ္ပါက ေလာဘ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ ပါး၍၊ အျခားနည္းျဖင့္ ဖတ္ပါက ေလာဘ၊ မာ၊ ဒိ႒ိတို႔ ပြားလာမည္ ျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာ၌ ေလာဘ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တို႔ကို ပါးေအာင္ လုပ္ျခင္း ဟူသည္မွာ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို ရားသျဖင့္ ရႏိုင္သမ်ွ ရေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေဖြ၍ ေလာက၏ အက်ိဳး စီးပြား အတြက္ ရက္ရက္ေရာေရာ အသံုးခ်ျခင္း ပင္ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ အသံုးခ် ႏိုင္မွလည္း ေလာဘကို သတ္ရာေရာက္၏။ မာနကုိ ႏွိပ္ကြပ္ရာ ေရာက္၏။ ဒိ႒ိကို ၿဖိဳခြဲရာ ေရာက္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ပစၥည္း ဥစၥာမ်ားကို မိမိ အတြက္ ဖက္တြယ္ထားျခင္း သည္ ယုတ္ညံ့ျခင္း ၏ အမွတ္အသား ျဖစ္၍၊ ေလာက အတြက္ ရက္ရက္ေရာေရာ စြန္႔လႊတ္ျခင္း သည္သာလ်ွင္ ျမင့္ျမတ္ျခင္း ၏ သေကၤတ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသို႔ေသာ ေဆာင္ရြက္မႈ မ်ိဳးကို ဩတရဏ ဟာရ စာဖတ္နည္းျဖင့္ စာကို ဖတ္ပါမွ ရႏိုင္ပါ၏။

ဒုတိယ အေၾကာင္းအရာမွာ ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ ရသစာေပ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ေျပာေနက် ေဝါဟာရ ျဖင့္ ေျပာရလ်ွင္ ရသစာေပကို ဖတ္ရွဳေလ့လာ ပါက အလကၤာရ က်မ္းလာ ရသကိုးပါး တို႔တြင္ တစ္ပါးပါးကို ခံစားႏိုင္သည္ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ေျပာရိုး ေျပာစဥ္ အရ ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ရသ စာေပ ကုိပင္ ေနတၱိက်မ္းလာ ဩတရဏဟာရ အရ ဖတ္လ်ွင္ အလကၤာရ က်မ္းလာ ရသကိုးပါးသည္ပင္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ ရသ ဟူသည္မွာ ခံစားမႈ ေဝဒနာ ျပ႒ာန္း၏။ ေဝဒနာ ျပ႒ာန္းလ်ွင္ ခႏၶာ ဖြဲ႕စည္း အရ ေဝဒနကၡႏၶာ ႏွင့္ ပတ္သက္ ၏။ ေဝဒနာသည္ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ေဒသနာေတာ္ အရ ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးတရား ျဖစ္၏။ ပစၥဳပၸန္ အက်ိဳးတရား မွ ပစၥဳပၸန္ အေၾကာင္းတရား သည္ ျဖစ္လာရ၏။ ယင္းသို႔ ျဖစ္လာျခင္း ကို ေဝဒနာပစၥယာ တဏွာဟူ၍ ဆိုႏိုင္၏။ ဤ၌ ေဝဒနာ ဟူသည္ ရသစာေပ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံစားမႈ ျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ရသ စာေပကို အျခား စာဖတ္နည္းျဖင့္ ဖတ္မည္ ဆိုပါက ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အႏုေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ဩတရဏ ဟာရ အရ ရသစာေပ ကို ဖတ္ပါက ခံစားမႈ ေဝဒနာ ေၾကာင့္ ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာ အရ ေလာဘ ျဖစ္ႏိုင္ ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ေဝဒနာ ေၾကာင့္ တဏွာ ျဖစ္လ်ွင္ အႏုေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ပဋိေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ဩတရဏ ဟာရ အရ ရသ စာေပကို ဖတ္ပါလ်ွင္ ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာ ဟူ၍ မျဖစ္ဘဲ၊ ေဝဒနာ ပစၥယာ ဉာဏံ ဟူ၍သာ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္လ်ွင္ ေဝဒနာ ေၾကာင့္ မဂ္ဉာဏ္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဝိပႆနာ ဉာဏ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္း မွာ ရသ စာေပကို ပဋိေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ လာ ဩတရဏ ဟာရ အရ ဖတ္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။

သို႔ျဖစ္ေလရာ ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ ရသစာေပ ကို ဩတရဏ ဟာရ အရ ဖတ္ပါက အႏုေလာမ နည္းအရ ဖတ္လ်ွင္ တဏွာ ျဖစ္၏။ ပဋိေလာမ နည္းအရ ဖတ္လ်ွင္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ အျခား စာဖတ္နည္း ျဖင့္သာ ဖတ္ပါက မုခ်မေသြ တဏွာ တစ္မ်ိဳး တည္း ျဖစ္ ၏။ ရသ စာေပကို ပဋိေလာမ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ဩတရဏ ဟာရ အရ ဖတ္ေသာ အခါ ေဝဒနာ နိေရာဓာ တဏွာ နိေရာေဓာ အရ တဏွာ မျဖစ္ဘဲ ဉာဏ္ ျဖစ္ပါက ယင္းဉာဏ္သည္ တဏွာကို သတ္ပါ၏။ တဏွာကို သတ္လ်ွင္ မာနကို လည္း သတ္ရာ ေရာက္၏။ ဒိ႒ိကိုလည္း သတ္ရာ ေရာက္၏။ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔ ေသလ်ွင္ အတၱလည္း ေသေလ၏။ အတၱသာ ေသပါက ရသစာေပမွ တကယ့္တကယ္ ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းေသာ ရသကို လက္ေတြ႕အေနျဖင့္ ခံစားရပါ၏။

ရသ စာေပကို လူတိုင္း ဖတ္ဖူးပါ၏။ ဖတ္ဖူးသည့္ အေလ်ာက္လည္း ခ်မ္းေျမ့ရ၏။ အျငင္းပြားဖြယ္ မရွိ။ အားလံုး ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္၏။ ရသ စာေပကို ဖတ္ရျခင္း ေၾကာင့္ ဖတ္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္သက္ ခ်မ္းေျမ့မႈ ခံစားရျခင္းကုိ ဒႆန ေဝါဟာရ ျဖင့္ သယံသိဒၶ ဟူ၍ ေခၚ၏။ သယံ သိဒၶ ဟူသည္မွာ သူတစ္ပါး ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိ ဘာသာ မိမိ ခံစားမႈ အရ ထင္ရွားသည့္ သေဘာ ဟူ၍ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသ စာေပကို လူတို႔ စြဲလမ္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ရသ စာေပကို ဖတ္ရာ၌ ႏွစ္သက္ စြဲလမ္းၾကျခင္း မွာ ဗုဒၶဘာသာ ေဝါဟာရျဖင့္ ဆိုလ်ွင္ အတၱကို ပယ္သတ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ရသစာေပကုိ ဖတ္ေသာ အခါ စာဖတ္သူ သည္ မိမိ ဘဝ ေပ်ာက္သြားျပီး ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္သြားသည္ကို ၾကံဳရ၏။ ဤေနရာ၌ ဇာတ္လိုက္ ဟူသည္မွာ သက္ရွိ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သက္မဲ့ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အေၾကာင္းအရာ အလိုက္ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ႏိုင္၏။ သို႔ရာတြင္ သက္ရွိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စာဖတ္သူမ်ား အေနျဖင့္ အတၱ ေပ်ာက္ျပီး ႏွစ္သက္ ခ်မ္းေျမ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။ ဖတ္သူ အေနျဖင့္ မိမိ ဘဝ ေပ်ာက္သြားျပီး ရသ စာေပပါ အေၾကာင္းအရာ အလိုက္ ဇာတ္လိုက္ ျဖစ္သြားရျခင္း ကိုပင္ မိမိ အတၱ ေပ်ာက္သြားျခင္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မိမိ ၏ အတၱကို ပယ္ျခင္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း ဆိုရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အတၱကို ပယ္သတ္ႏိုင္သည္ ႏွင့္ အမ်ွ ခ်မ္းသာ ၏ ဟူသည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္ မရွိေသာ မွန္ကန္ခ်က္ ျဖစ္ပါ၏။

ထို႔အျပင္ စာဖတ္သူ ကိုယ္တိုင္က မိမိ ၏ အတၱ ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳလ်ွင္ ေလာက၌ အတၱ ဟူသည္ တကယ္တမ္း အခိုင္အမာ မရွိ ေၾကာင္း၊ ပယ္သတ္၍ ရႏိုင္ေၾကာင္း အလိုလို လက္ခံျပီးသား ျဖစ္ေလ၏။ ဤသို႔ လက္ခံႏိုင္ျခင္း သည္ ယထာဘူတ ႏွင့္ သံေဝဂ ကို ျဖစ္ေစမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ယထာဘူတ ႏွင့္ သံေဝဂ ျဖစ္လ်ွင္ ဝိပႆနာ ဉာဏ္ လည္း ျဖစ္ဖို႔ ရွိ၏။ မဂ္ဉာဏ္လည္း ျဖစ္ဖို႔ ရွိ၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္လ်ွင္ ရသ စာေပ ကို ဖတ္ျခင္း ေၾကာင့္ ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာ မျဖစ္ ေတာ့ဘဲ ေဝဒနာ ပစၥယာ ဉာဏံ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသစာေပ ကို ဖတ္ရာတြင္ စာဖတ္နည္း ကို လိုက္၍ အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏ ကုသိုလ္ လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ကိုလည္း သိဖို႔ လို၏။ ထိုသို႔ သိပါမွလည္း သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၳ တိုင္ေအာင္ သိရာ ေရာက္၏။

ေနာက္ စာပါ အေၾကာင္း အရာ တစ္မ်ိဳးမွာ သိမႈ ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ သိမႈဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာ ဟူသည္မွာ “အသိ ဗဟုသုတ” ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္၊ “အတတ္ ဗဟုသုတ” ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ မည္သည့္ ဗဟုသု တ မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ဗဟုသုတ ဟူသမ်ွ သည္ သညကၡႏၶာ ႏွင့္ ပတ္သက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗဟုသုတ ဟူသမ်ွ ကို သမၼဳတိ သစၥာ အားျဖင့္ ဗဟုသုတ ဟူေသာ ပညတ္ အဆင့္တြင္ အသိမရပ္ဘဲ ပရမတၳ သစၥာ အားျဖင့္ ရုပ္၊ နာမ္၊ ခႏၶာ၊ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ဟူ၍ ပရမတ္ အဆင့္တိုင္ေအာင္ အသိကုိ ျမွင့္တင္ အပ္၏။ ထိုအခါမွ စာဖတ္သူ ၏ အသိသည္ သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္ျပီး ပရမတၳ သစၥာကို ေရာက္မည္ ျဖစ္၏။ ပရမတၳ သစၥာတိုင္ေအာင္ အသိ ေရာက္ပါမွလည္း ေလာက၌ ဘုရား ပြင့္ရက်ိဳး နပ္မည္ ျဖစ္၏။

ျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္ မမူမီ ကာလက ဆိုပါလ်ွင္ လူတို႔သည္ ပရမတၳ တရားတို႔၏ အမည္မ်ွ ကိုပင္ သိစြမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္ မူလာေသာ အခါမွသာ ပရမတၳတရား တို႔၏ အမည္ႏွင့္ တကြ သစၥာေလးပါး တိုင္ေအာင္ သိစြမ္းႏိုင္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ သိစြမ္းႏိုင္လာျခင္း ဟူသည္မွာ ဩတရဏ ဟာရ အရ စာကို ဖတ္ပါမွသာ မိမိ ဖတ္ေသာ စာ၏ အနက္ကို ပရမတၳ တို႔၏ အမည္ႏွင့္ တကြ သစၥာေလးပါး တိုင္ေအာင္ သိစြမ္းႏိုင္လာျခင္း ျဖစ္၏။ ဤေနရာ၌ တရား နာၾကားျခင္း ကိုလည္း စာဖတ္ျခင္း ၌ပင္ ထည့္သြင္း ပါ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အတတ္ ပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ႏွင့္ အသိပညာပိုင္း ဆိုင္ရာမ်ားကို ဖတ္ရာတြင္ ျဖစ္ေစ၊ နာၾကား ရာတြင္ ျဖစ္ေစ သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၳ သစၥာ တိုင္ေအာင္ သိလိုပါက စာဖတ္သူ မ်ားသည္ ဩတရဏ ဟာရ နည္းျဖင့္ ဖတ္ဖို႔ လိုပါ၏။ သို႔မဟုတ္ ပါက စာဖတ္သူ မ်ား၏ အသိသည္ သမၼဳတိ သစၥာ တြင္သာ အဆံုးသတ္ ေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍သာ စာဖတ္သူ မ်ား၏ အသိသည္ သမၼဳတိ သစၥာ တြင္သာ အဆံုးသတ္ ပါက ထိုသူမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူျခင္း မရွိေသာ ကာလ၌ ေနရသည္ ႏွင့္ ဘာမ်ွ ထူးျခား လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

သို႔ျဖင္လ်ွင္ ထိုသူမ်ားသည္ ဘုရားပြင့္ ရက်ိဳးလည္း ဘာမ်ွ နပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ အမွန္အားျဖင့္ ေနမင္း ႏွင့္ လမင္းတို႔၏ မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္မ်ား ထြန္းပလ်က္ ရွိပါ၏။ မိမိတို႔ ၏ မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္ဖို႔ သာ လိုပါ၏။ သာသနာေတာ္ သည္လည္း ထက္ဝက္ က်ိဳး၍ မြန္းတည့္ျပီးျပီ။ အလင္းေရာင္ လည္း ထြန္းပလ်က္ ရွိၿပီ။ ဩတရဏဟာရ ျဖင့္ မ်က္စိဖြင့္ ထားလိုက္ဖို႔ လိုေတာ့၏။

စတုတၳေျမာက္ အေၾကာင္းအရာမွာ တီထြင္ၾကံဆမႈ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္၏။ ယင္းအေၾကာင္းအရာ သည္ သခၤါရကၡႏၶာ ႏွင့္ ပတ္သက္၏။ အမွန္အားျဖင့္ စီးပြားေရး စာေပ၌ ျဖစ္ေစ၊ ရသ စာေပ၌ ျဖစ္ေစ၊ ဗဟုသုတ စာေပ၌ ျဖစ္ေစ လူတို႔သည္ အျမဲတမ္း ၾကံဆ ေနၾကသည္ ျဖစ္၏။ တီထြင္ ေနၾကသည္ ျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ စာေပတို႔သည္ ေခတ္တစ္ေခတ္ျပီး တစ္ေခတ္ တိုးတက္လာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ တိုးတက္လာရာတြင္လည္း တိုးတက္မႈ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမၼဳတိသစၥာ သေဘာကိုသာ မက ပရမတၳ သစၥာ သေဘာ တိုင္ေအာင္ သိဖို႔ လို၏။

ထိုသို႔ သိဖို႔ ဆိုသည္မွာလည္း စာကို ဖတ္ရာ၌ ဩတရဏဟာရ နည္းအရ ဖတ္ပါမွသာ ပရမတၳ တိုင္ေအာင္ သိႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ ပါက “ဇာတံ သရဏေတာ ဘယံ” ဟူသည္ႏွင့္ အညီ ကိုးကြယ္ရာမွ ေဘး ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္၏။ ေလာကသည္ တီထြင္ ၾကံဆမႈမ်ား ေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း မလာဘဲ အႏၱရာယ္ ေပၚ၌ ေလ်ွာက္ေနမိလ်က္သား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တီထြင္ ၾကံဆမႈ ဆိုင္ရာ စာေပ မ်ားကို ဖတ္ေလ ေသာ အခါ သမၼဳတိ သစၥာကို ေက်ာ္၍ ပရမတၳ သစၥာ တိုင္ေအာင္ သိႏိုင္ေရး အတြက္ ဩတရဏဟာရ နည္း အရ ဖတ္သင့္ပါ၏။ ပရမတၳ သစၥာတိုင္ေအာင္ နည္းအရ ဖတ္သင့္ပါ၏။ ပရမတၳ သစၥာ တိုင္ေအာင္ သိပါမွသာ စာေပပါ ျဖစ္ရပ္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကုသိုလ္ ႏွင့္ အကုသိုလ္ ကို ခြဲျခား ၍ သိမည္ ျဖစ္၏။ ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ ကို ခြဲျခား သိလ်ွင္ ယင္းတို႔၏ ဆိုင္ရာ အက်ိဳးမ်ားကို လည္း ခြဲျခားၿပီး သိမည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ဘဲ အျခား စာဖတ္နည္း မ်ားျဖင့္သာ တီထြင္ ၾကံဆမႈ ဆိုင္ရာ စာေပမ်ားကို ဖတ္ရွဳပါက စာဖတ္ျခင္း ၏ အက်ိဳးကို ရသည္က တျခား၊ လိုခ်င္သည္က တျခား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

စာေပ၏ ပဥၥမ အေၾကာင္းအရာသည္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္၏။ “ပဘႆရ မိဒံ ဘိကၡေဝ စိတၱံ” ဟူသည္ ႏွင့္ အညီ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဝိညာဏၡႏၶာ ႏွင့္ ဆိုင္၏။ ဘဝတြင္ အေရးအႀကီး ဆံုးမွာ ကိုယ္က်င့္ သိကၡာ ေကာင္းဖို႔ပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာ ငါးပါး ဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားတြင္လည္း ဝိညာဏၡႏၶာ ဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ သည္ အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ရူပကၡႏၶာ အရ စီးပြားေရးသည္ အေရးႀကီးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယင္းအေပၚ၌ တရား သျဖင့္ ျဖစ္ရေလေအာင္ မိမိ ၏ ေလာဘ ရမၼက္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ လို၏။ ထိုနည္း အတူ ေဝဒနကၡႏၶာ အရ ရသသည္ လည္းေကာင္း၊ သညကၡႏၶာ အရ ဗဟုသုတ သည္ လည္းေကာင္း၊ တီထြင္ ၾကံဆမႈ သည္ ေကာင္း ေလာက ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာ ေရး အတြက္ အေရးႀကီးသည္ မွန္ေသာ္လည္း ဝိညာဏၡႏၶာ အရ ယင္းတို႔ အေပၚ တရားသျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႔က ပို၍ အေရးႀကီးပါ၏။ ယင္းတို႔ အေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓာတ္ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းမွ ျဖစ္၏။ မိမိ စိတ္ဓာတ္ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေအာင္ မိမိ ၏ စိတ္၌ အာဂႏၱဳက ျဖစ္ေသာ အကုသိုလ္ အညစ္အေၾကးမ်ား မကပ္ႏိုင္၊ မေရာက္ ေစႏိုင္ရန္ အပၸမာဒ တရား ျဖင့္ မေမ့မေလ်ာ့ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါ၏။

“အလိမၼာ စာမွာရွိ” ဟူ၍ ဆိုပါေသာ္လည္း စာကို ဩတရဏဟာရ နည္းျဖင့္ ဖတ္ပါမွ ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္ကို လည္းေကာင္း၊ ရုပ္နာမ္ ကို လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ ဣေႁႏၵ သစၥာ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ ႏွင့္ ေဗာဓိပကၡိယ သေဘာတို႔ကို လည္းေကာင္း သိႏိုင္ မည္ ျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္ ပါက စာေပပါ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ပရမတ္ ဆိုက္ေအာင္ မသိဘဲ ပညတ္တြင္သာ လမ္းဆံုး ေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ တရားကို သိ႐ံုသိျပီး တရားမရွိ ပါကလည္း မိမိ ဖတ္ေသာ စာေပမွ အကာကိုသာ ရၿပီး အႏွစ္ကို မရသည့္ သေဘာ မ်ိဳး ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ 

ထို႔ေၾကာင့္ စာေပကို ဖတ္ရာတြင္ အလိမၼာကို သိလည္း သိရေလေအာင္၊ သိ႐ံု သာမက ထိုအလိမၼာ သည္ မိမိ၌လည္း ရွိရေလေအာင္ စာေပကို ေနတၱိက်မ္းလာ ဩတရဏဟာရ အရ ဖတ္သင့္ေၾကာင္း တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔အျပင္ စာ၏ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ငါးမ်ိဳး ခြဲျခားျခင္း မွာလည္း ခႏၶာ ငါးပါးတို႔၏ ေစ့ေဆာ္မႈ အရ အုပ္စု အားျဖင့္ ငါးမ်ိဳးသာ ရွိႏိုင္ျခင္း ေၾကာင့္ ငါးမ်ိဳးသာ ခြဲျခား ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ ေဖာ္ျပအပ္ပါ၏။ ။

စာဖတ္သူမ်ား – ၂၀ ။
ဦးေရႊေအာင္
by zayya