|
ပန္းမသီနဳိင္တဲ့ၾကဳိး
စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားျပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ မယ္မယ္ရရမရွိ။ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ မရွိလို႔ မေရးျဖစ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုတေလာ စာေရးခ်င္စိတ္ေတြျပန္ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ အေတြး၊ ယုံၾကည္မွဳနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံယူခ်က္ေတြကို ေျပာျပခ်င္လုိ႔ပါ။ စာေပပညာရွင္တစ္ဦးမဟုတ္ေလေတာ့ ဘယ္သူကကို ဘယ္လုိေျပာမလဲဆုိတဲ့အေတြးက ဆင့္ကဲျဖစ္ေပၚလာျပန္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာခ်င္တာကိုေတာ့့ ေျပာပါရေစ။
ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာက တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိမိျဖတ္သန္းေနတဲ့ဘဝတစ္ခုရဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႔တုိင္းမွာ မမွ်တမွဳေတြ၊ နဳိင္ထက္စီးနင္း ျပဳမွဳေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အားသာခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ဤလူ႔ေဘာင္ လူ႔ေလာကၾကီးထဲမွာ ေနစဥ္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြ။ ဒီဘဝအဖုံဖုံကို Academic (ပညာေရး) ရွဳ့ေထာင့္ကေနၾကည့္ျပီး အမည္နာမ တပ္ျပရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ Sociology လို႔ ေခၚရမွာပါ။ Sociology ဆုိတာ
လူမွဳဆက္ဆံေရးနဲ႔ လူမွဳဘဝ အေထြေထြကို ေလ့လာတဲ့ပညာရပ္တစ္ခုပါ။
တစ္ခ်ဳိ့ၾကေတာ့ ဒါထက္ပုိျပီး အဓိပၸါယ္ကိုက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔
ဖြင့္ဆုိၾကျပန္တယ္။
Sociology ဆုိတာ လူမွဴအသင္းအဖဲြ႔ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမွဳအေထြေထြႏွင့္ လူမ်ဳိးစု အသီးသီးရဲ့အမူအယာ၊အေလ့အက်င့္ေတြကို ေလ့လာတဲ့ပညာရပ္တစ္ခုတဲ့။ ( Sociology is the study of societies, cultures, and different groups of people’s behaviors).
ဒီေတာ့
လူ႔ဘဝတစ္ခုရဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလိုၾကတယ္ဆုိရင္
မွားျခင္း၊ မွန္ျခင္းကို အေျခခံျပဳျပီး ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ Ethics ( ကိုယ့္က်င့္သိကၡာႏွင့္ဆုိင္ေသာပညာရပ္ သုိ႔မဟုတ္ ျပည္သူ႔နီတိ) ရွဳ့ေထာင့္ကို အေျခမခံပဲ၊ ဆုိရွယ္ရွဳေထာင့္ကေနေျပာမွ ဘဝအဓိပၸါယ္ကို ပုိျပီးထင္ဟပ္ေစတယ္၊ ပိုၿပီးပြင့္လင္းနဳိင္တယ္လို့ စာေရးသူယူဆမိတယ္။
ေျပာရတဲ့အခ်က္အလက္ေတြမွာလဲ
ပိုျပီးေပါ့ပါးသြက္လက္ တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ မွားျခင္း၊မွန္ျခင္းကို
ခါးေတာင္းၾကိဳက္ျပီး ေျပာေနမဲ့အစား၊ ဘဝတစ္ခုရဲ့ အားနည္းခ်က္၊
အားသာခ်က္ေတြကို အေျခခံထားျပီး ေျပာရတာမ်ဳိးက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
ပုိမုိနားလည္မွဳေပးနဳိင္ျပီး၊ အမ်ားစုလက္ခံနဳိင္မဲ့အေျခအေနကိုလဲ ပုိမုိျပီး
ထင္ဟပ္ေစတယ္။
ဦးစြာပထမ Ethics ရွဳ့ေထာင့္ကို အေျခခံျပီး နဲနဲေျပာမယ္။ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ အမွားမျပဳဘူး သူဆုိတာ ဤကမၻာေလာကမွာ (ဘုရား ရဟႏၱာမ်ားမွလဲြရင္) မရွိနဳိင္ဘူး။ ဖီလိုဆုိဖာေတြရဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုကို လက္ဆင့္ကမ္းတင္ျပခ်င္တယ္။
“ဗီဒီယုိ၊
ကင္မရာမ်ားျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ သြားလာလွဳပ္ရွားမွဳ အမူအယာ အားလုံးကို
ရုိက္ကူးျပီးတင္ျပနဳိင္သလို၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္အမူအယာအားလုံးကုိ ဗီဒီယုိ၊
ကင္မရာမ်ားျဖင့္ အလားတူရုိက္ကူးျပီး၊ တင္ျပလို႔ ရနဳိင္ေကာင္းမယ္ဆုိရင္
ေလာကမွာ သူေတာ္ေကာင္းဆုိတာ ရွားမွ ရွားမယ္”တဲ့။
ဒါကေတာ့ Ethics ရွဳ့ေထာင့္ကေနၾကည့္ျပီး ေျပာျခင္းပါ။
ေလာကၾကီးထဲမွာေနၾကတဲ့
လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ မွားစရာအေၾကာင္းေတြက အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္။
ေဒါသေၾကာင့္လည္း မွားတတ္တယ္။ မာနေၾကာင့္လည္း မွားတတ္တယ္။ ေမာဟေၾကာင့္လည္း
မွားတတ္တယ္။ ဣႆာ မစၦရိယ (မနာလိုစိတ္၊ ဝန္တုိစိတ္) ေတြေၾကာင့္လည္း
မွားတတ္တယ္။ မွားစရာအေၾကာင္းေတြက အမ်ားၾကီး။ ဒါကိုပုံၾကီးခ်ဲ႔ျပီး၊
သူတစ္ပါးရဲ့ အမွားေတြကုိခ်ည္း အေၾကာင္းမရွိပဲ ေျပာေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒီလူဟာ
သူကိုယ္တုိင္ျပဳေနတဲ့ အမွားေတြကို ၾကိဳတင္ကာကြယ္ေနသူတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္တဲ့။ စဥ္းစားဆင္ျခင္နဳိင္ဖုိ႔ပါ။
ပညာဓန၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ ရုပ္ေရအဆင္းစတဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ဳိးေတြကို ပိုင္ဆုိင္ထားျခင္းမ်ဳိးဟာလဲ (သတိမထားဘူးဆုိရင္) မွားနဳိင္စရာအေၾကာင္းတရားေတြျဖစ္တယ္။
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာၾကျပီဆုိရင္ ဝမ္းသာ ခ်င္တာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တာ၊
ခ်မ္းသာခ်င္တာတုိ႔ဆုိတာေတြဟာ လူတုိင္းနီးနီးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေတာင့္တျခင္း
မ်ဳိးပါ။
လူ႔ဘဝဆုိတာ ပန္းသီတဲ့ၾကဳိးလိုပဲ။
ၾကဳိးဟာ
ၾကိဳးခ်ည္းသက္သက္ဆုိရင္ တန္ဖိုးမထုိက္လွေပမဲ့
ၾကိဳးမွာပန္းသီထားနဳိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ပုိျပီးတင့္တယ္လာတယ္။
ပုိျပီးတန္ဖုိးတက္လာတယ္။ လူအမ်ားကလဲ ပိုျပီးႏွစ္ျခဳိက္လာတယ္။
ပုိျပီးသေဘာက်လာတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝတရားပဲ။ ဒီသေဘာ၊ ဒီသဘာဝ
တရားေတြကိုဆင္ျခင္ၾကည့္မိေတာ့ ပန္းမသီနဳိင္တဲ့ၾကဳိးေလးေတြရဲ့ဘဝကို
စာနာမိျပန္တယ္။ လူ႔ဘဝမွာ ပညာဥစၥာဓနမ်ား မမွ်မတေတြျဖစ္ေနၾကရတာဟာ
ကံေခသူတုိ႔ရဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္လား။ (သုိ႔မဟုတ္) မွ်တဲ့စိတ္ မရွိတဲ့လူသားေတြရဲ့ က်င့္ထုံးေၾကာင့္လား။ ေဝခဲြဖုိ႔ခက္လွပါဘိ။
ပန္းဆုိတာ
ၾကိဳးကိုမွီျပီး သီရေပမဲ့ ၾကဳိးရဲ့တန္ဖုိးကို ျမင့္တက္ေစတယ္။
ပညာဆုိတဲ့အရာဟာလဲ လူကိုမွီျပီးျဖစ္ေပၚလာရေပမဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ့တန္ဘုိးကို
ျမင့္တက္ေစတယ္။ တကယ္ေတာ့ “စိန္ကို ျမရံျပီး ေရႊနဲ႔ကြပ္” ထားနဳိင္တဲ့
လူ႔ဘဝမ်ဳိးဆုိတာ ဂုဏ္ဓနရွိသူတုိ႔ရဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြပါ။ တည္ျငိမ္တဲ့၊
ေအးခ်မ္းတဲ့ဘဝမ်ဳိးကို ပိုင္ဆုိင္လိုသူတုိ႔ဟာ
ဘာသာေရးရွဳ့ေထာင့္ကေနၾကည္ျ့ပီေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘာဝနာလမ္းကို
လွမ္းရုံပဲေပါ့။
ေလာကရွဳ့ေထာင့္ကေန
ၾကည့္ျပီးေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားကို ရယူနဳိင္ေအာင္
က်ားကုပ္က်ားခဲ ပညာကို မရ၊ရေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ ထိုပညာျဖင့္
မိမိေကာင္းက်ဳိး၊ ေလာကေကာင္းက်ဳိးကိုသယ္ပုိးျပီးေနမွ ဘဝဆုိတာ
ပိုျပီးအဓိပၸါယ္ရွိလာမွာပါ။ မွ်တမွဳ၊ မမွ်တမွဳ ဒီႏွစ္ခုအနက္ မွ်တမွဳဖက္မွာ
အခ်ဳိးအစားမ်ားလာေအာင္ ပုိျပီးေဆာင္ရြက္ေပးရမွာ။ ဒါဟာလူသားတုိင္းရဲ့
တာဝန္လုိ႔ဆုိရမွာပဲ။
အေမွ်ာ္အျမင္ရွိတဲ့
မိဘႏွစ္ပါးဟာ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြျဖင့္ သာသမီးမ်ားကို အေလးထားျပီး
ဆင္ေပးျခင္းမ်ဳိးထက္ တန္ဖုိးၾကီးမားတဲ့ပညာကို သားသမီးမ်ားအား
တတ္ေျမာက္ေအာင္ ၾကဳိးစားျပီးသင္ေပးျခင္းမ်ဳိးပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘဝရဲ့အားနဲခ်က္၊
အားသာခ်က္ကိုႏွဳိင္းယွဥ္ျပီး လူ႔ဘဝရဲ့ အဆင့္ အတန္းကို
ကုိယ္ပုိင္အေတြးအျမင္နဲ႔ခ်ိန္ဆၿပီး ႀကည့္တတ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီေခတ္၊ ဒီအခါမွာ
ပညာကို ေငြေၾကးနဲ႔ ခ်ိန္စက္ျပီးမွ ဝယ္ယူနဳိင္တဲ့ေခတ္ဆုိတာ
လူတုိင္းနီးနီးသိထားျပီးျဖစ္မွာပါ။ ဒီအခါမ်ဳိးမွာ မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ား ရဲ့ဘဝ၊
ပစၥည္းမဲ့ကေလးငယ္မ်ားရဲ့ဘဝေလးမ်ားကို ပစၥည္းရွိလူတန္းစားမ်ား၊
ပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား၊ အာဏာရွိလူတန္းစားမ်ားမွ
စာနာမွဳမ်ားမေပးနဳိင္ၾကဘူးဆုိရင္ ဘဝေတြရဲ့ခ်ိ္န္ခြင္ရွာညီမွ်မွဳဆုိတာ
ဘယ္ေသာ အခါမွ ျဖစ္လာနဳိင္မည္မဟုတ္ပါ။
ေမတၱာထားသူမ်ား၊
ကရုဏာၾကီးမားသူမ်ား၌ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ ပညာဓနစသည္မ်ားကို
ပုိင္ဆုိင္ျခင္းမ်ဳိးဆုိတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီရာထူးဂုဏ္သိန္၊
ဒီပညာဓနတုိ႔ကိုအမွီျပဳျပီး လူလူခ်င္းအေပၚမွာ
မေတာ္မတရားမာနေတြၾကီးမာေနတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးဟာ ဘယ္ရွဳ့ေထာင့္ကေနၾကည့္ၾကည့္ အမ်ား
အျမင္ကပ္စရာၾကီးပါ။
ပစၥည္းရွိလုိ႔ဂုဏ္ရွိတယ္ဆိုတာ
တဒဂၤပါ။ ပစၥည္းဆုိတာ ေဖါက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့သေဘာ၊
လူ႔ဘဝဆုိတာမျမဲတဲ့သေဘာရွိတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းနီးနီး သိထားျပီးျဖစ္မွာပါ။
ေရွးဘဝကျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနကုသုိလ္ အက်ဳိးေပးေၾကာင့္ရထားတဲ့ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊
စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ဳိးဆုိတာ ယခုဘဝမွာလဲ မျမဲဘူး။ ေနာင္ဘဝ သံသရာေတြမွာလည္း
ေအာက္တန္းက်တဲ့ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြမွာ ျဖစ္နဳိင္တာမုိ႔
သတိတရားရွိၾကေစလုိေၾကာင္း ေတာင္ျမဳ့ိမဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက
ေလးေလးနက္နက္ သတိေပးစကားမ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့တယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့
သေဘာထားကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ ဥစၥာဓနေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာမ်ားတတ္
ေျမာက္လာမွဳေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွလုံးေလပင့္ျပီး
ဘဝင္မ်ားျမင့္တက္ေနမယ္ဆုိရင္၊ မာန္မာနတရားေတြနဲ႔ ေထာင္လႊား၊
ပၾကြားေနမယ္ဆုိရင္ သူတစ္ပါးတုိ႔ ျမင္ျပင္းကတ္ဖြယ္ရာသာျဖစ္ေၾကာင္း
ေထာက္ျပထားတယ္။
ပညာမာနတက္ေနသူမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့သေဘာထားက “ယခုကာလ၌
သူမ်ားထံမွ တစ္ဆင့္ သင္ယူ၍ တတ္သိရေသာ စာေပပညာလည္း
ထူးျခားေသာအတတ္မဟုတ္ေသးပါ။ အေၾကာင္း ညီညြတ္၍ ဆရာေကာင္းထံ သင္ၾကားရလွ်င္
အမ်ားပင္(စာ)တတ္နဳိင္ပါ၏။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ အေၾကာင္း မညီညြတ္သျဖင့္ (စာေပ)မသင္ၾကရသူ၊
အထူးဥာဏ္ထုိင္းသူမ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေမာက္ေမာ္ဝါၾကြား မည့္အစား
သနားၾကင္နာ ကရုဏာသက္ဖု႔ိသာ၊ သုိ႔မဟုတ္ တစ္ဆင့္သင္ျပေပးဖုိ႔သာ (သို႔မဟုတ္) တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ သင္ျပေပးနဳိင္ေအာင္ စီမံေပးဖုိ႔သာ) သင့္ပါသည္” ဟု ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ (ႏွာ၄၂-၄၃) ၌ ေရးသားထားခဲ့တယ္။ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာအတြက္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားႏွဳိင္ခ်ိန္ၾကည့္နဳိင္ေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္းပါ။
မတူညီတဲ့ဘဝမ်ားကို (အနီးစပ္ဆုံး) တူညီေအာင္
ျပဳလုပ္မေပးနဳိင္သမွ်ကာလပတ္လုံး တန္းတူရည္တူ ရပုိင္ခြင့္ဆုိတာ
အေဝးၾကီးမွာပဲ ရွိေနအုံးမွာပါ။ အရာရာကို ေငြေၾကးဓနနဲ႔စံထားျပီး
လူ႔ဘဝစံႏွဳံးကို တုိင္းတာ ေနသမွ် ကာလပတ္လုံး၊ ပညာကုိေငြနဲ႔ဝယ္ယူနဳိင္မွ
ရနဳိင္သမွ်ကာလပတ္လုံး လူတန္းစားညီမွ်မွဳဆုိတာ ဘယ္ေသာအခါမွ
ျဖစ္လာနဳိင္မည္မဟုတ္ပါ။
အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာလုိ႔ ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုကုိ တင္ျပပါရေစ။ ပညာသင္ႏွစ္ ၂၀၁၀-၂၀၁၁
ခုႏွစ္မွာ က်င္းပသြားတဲ့ဆယ္တန္းစာေမးပဲြမွာ ေအာင္ျမင္မွဳရာႏွဳံးမ်ားရဲ့
ကဲြျပားျခားနားမွဳေလးပါ။ မႏၱေလးျမဳိ့က နာမည္ၾကီးက်ဴရွင္တစ္ခုမွာ
ဆယ္တန္းစာေမးပဲြကို ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း (၄၅၅)ေယာက္ ဝင္ေရာက္ေျဖဆုိၾကတယ္။ စာေမးပဲြေဂဇက္ထြက္ေတြထြက္လာေတာ့ အဲဒီ က်ဴရွင္မွာ က်ရွဳံးသူက ငါးေယာက္သာရွိျပီး၊ ေျခာက္ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္က (၃၀)ေက်ာ္၊ (၅)ဘာသာဂုဏ္ ထူးရွင္က (၆၀)ေက်ာ္၊ (၄)ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္က (၁၀၀)ေက်ာ္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္သူေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအမ်ားစုဟာလဲ ဂုဏ္ထူးရွင္မ်ားသာျဖစ္ၾကတယ္။
ဒီအေျခအေနမ်ားကိုၾကားရေတာ့
ျမန္မာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ့ ပညာေရးအတြက္ ဝမ္းေျမာက္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္က လြဳိင္ေမြစာေျဖ ဌာနႏွင့္ ျပည္နယ္အခ်ဳ႔ိက
စာေျဖဌာနမ်ားမွာေတာ့ ဝင္ေရာက္ေျဖဆုိသူမ်ားမွ ေအာင္ျမင္သူတစ္ေယာက္မွ
မရွိေၾကာင္း ၾကားသိရျပန္ေတာ့ မွ်တမွဳမရွိနဳိင္ေသးတဲ့ ပညာေရးအပါအဝင္
လူ႔ဘဝရဲ့အခ်ိဳးအစား မညီမွ်မွဳ ေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းမိျပန္တယ္။
ခံစားမိရင္း အေတြးေတြတသီခ်ည္းဝင္လာတယ္။ ပညာမတတ္တဲ့လူမ်ဳိး (သုိ႔မဟုတ္) ပညာတတ္
နည္းတဲ့လူမ်ဳိးဆုိတာ က်ြန္ဘဝမွလြတ္ဖုိ႔ခက္တယ္။ အခုေခတ္မွာ ေရွးတုန္းကလို
ေငြဝယ္က်ြန္ ဘဝမ်ဳိးေတြ မရွိေတာ့ေပမဲ့
က်ြန္ဆုိတာရွိေနေသးတာပဲလို႔ခံစားမိတယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းသြားလို႔ (ေငြဝယ္) က်ြန္ဆုိတာ မ်ဳိးကေတာ့ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္နဲ႔တူတဲ့ဘဝမ်ဳိးေတြကေတာ့ရွိေနဆဲပဲ။
ဥစၥာေၾကာင့္
ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ စစ္ရွဳံး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ခုေၾကာင့္
အေႏွာင့္အဖဲြ႔ခံရျပီး၊ လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္မရွိသူမ်ားကို
က်ြန္လို႔ေခၚခဲ့မယ္ဆုိရင္ ဥစၥာအေႏွာင္အဖြဲ႔၊ အာဏာအေႏွာင္အဖဲြ႔စတဲ့ အေႏွာင္
အဖြဲ႔ေတြေၾကာင့္ လတ္လပ္စြာသြားလာခြင့္မရွိသူေတြ၊
လတ္လပ္စြာေပ်ာ္ပါးခြင့္မရွိသူေတြ၊ လြပ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္မရွိသူေတြရဲ့
ဘဝမ်ဳိးေတြဟာ က်ြန္ဘဝကိုေရာက္ေနသူေတြနဲ႔ ဘာမ်ားထူးျခားေနေသးလို႔လဲ။
ဥစၥာဓနေၾကာင့္
အေႏွာင္အဖဲြ႔မ်ဳိးနဲ႔ ေနရသူေတြ၊
ၾသဇာအာဏာၾကီးသူတုိ႔ရဲ့ဖိႏွိပ္ကြပ္မွဳေတြေၾကာင့္ အေႏွာင္
အဖဲြ႔ဘဝမ်ဳိးနဲ႔ေနရသူေတြ၊ လူ႔အဆင္႔အတန္းကို ညီမွ်ေအာင္ျပဳနဳိင္တဲ့
ပညာရပ္မ်ဳိးေတြကို သင္ၾကားခြင့္ မရနဳိင္သူေတြ၊
ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြရွိေနသမွ်ကာလပတ္လုံး က်ြန္ဘဝမ်ဳိးေတြကို
ေရာက္ေနတာနဲ႔တူတဲ့ လူ႔ဘဝ မ်ဳိးေတြဆုိတာ ရွိေနဦးမွာပါ။
မေလးရွားနဳိင္ငံေရာက္၊
ထုိင္းနဳိင္ငံေရာက္ အခ်ဳိ႔အလုပ္သမ ေလးေတြးရဲ့ ဘဝမ်ဳိးေတြဟာ သနာစရားပါ။
သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ သြားလုိ႔မရ၊ စားခ်င္တဲ့ေနရာမွာ စားလုိ႔မရ။ ေနခ်င္တဲ့
ေနရာမွာ ေနလို႔မရ။ သူတို႔ဘဝေတြဟာ အေႏွာင္အဖဲြ႔ေတြနဲ႔
လုံျခဳံမွဳမရွိတဲ့ဘဝမ်ဳိးထဲမွာပဲ ရွိေနဆဲပါ။ ျမန္မာျပည္မွာလဲ
ဒီလိုဘဝမ်ဳိးေတြးေတြနဲ႔ေနၾကရသူေတြဟာ အမ်ားၾကီးပဲ ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့
ပညာေရး အားနည္းတဲ့လူမ်ဳိးအတြက္ ပညာေရးဟာ လူ႔ဘဝမွာဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာ
အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ပစၥည္းဥစၥာရွိသူမ်ား
သိထားနဳိင္ဖုိ႔ပါ။
“ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္”တဲ့
ဒီအဆုိကို လူတုိင္းနီးနီးၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဂရုမထားသူေတြက
မ်ားေနပါေသးတယ္။ ပညာေရးဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲဆုိတာ နမူနာ
တစ္ခုကို ေျပာပါရေစ။ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့မိသားစုမွ
ေပါက္ဖြားလာခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ထဲမွာ
ကားရွိဖုိ႔ဆုိတာ၊ အိမ္ရွိဖုိ႔ဆုိတာ သူ႔တစ္သက္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ
မစဥ္းစားရဲတဲ့အိမ္မက္မ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ ထုိဆင္းရဲတဲ့ကေလးဟာ ကံေကာင္းေထာက္မ၍
ပညာသင္ခြင့္ရျပီး၊ သက္ေမြးမွဳပညာမ်ားျဖစ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔၊ ဆရာဝန္ဘဲြ႔ (သုိ႔မဟုတ္) စီးပြားေရးဘဲြ႔
တစ္ခုခုကို ရခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကားလဲဝယ္လာနဳိင္မယ္၊
အိမ္လဲပိုင္ဆုိင္လာနဳိင္မယ္။ သူမ်ားေတြမွာရွိတဲ့ အရာမွန္သမွ်ေတြဆုိလဲ
သူလဲၾကဳိးစားရင္ရနဳိင္တယ္ဆုိတာ ယုံၾကည္စိတ္ေတြ အျပည့္အဝရရွိလာနဳိင္တယ္။
ဘဝရဲ့ညီမွ်ျခင္းဆုိတာ
ဆင္းရဲခ်မ္းသာမွဳေၾကာင့္ေတာ့ အဟန္႔အတားမျဖစ္ေစသင့္ပါ။ တန္းတူရတည္တူ
ၾကဳိးစားအားထုတ္မွဳေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ဳးိရလာဒ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေစသင့္တယ္။
ဤကဲ့သုိ႔လူတိုင္းနီးနီး သေဘာေပါက္ထားနဳိင္ပါမွ ပညာရဲ့တန္ဖုိးဟာ
ဘယ္ေလာက္ၾကီးမားသလဲဆုိတာ သိနဳိင္မယ္။ “ ပညာရဲရင့္ ပဲြလယ္တင့္” ဆုိတဲ့အတုိင္း
ကမၻာကိုလႊမ္းမုိး၊ အုပ္စုိးနဳိင္တဲ့သတၱိဆုိတာ ဒီပညာအရည္းအခ်င္းမ်ားသာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထင္ရွားသလဲဆုိရင္ အေသးအဖြဲ ရန္ပဲြေလးကအစ
တုိင္းနဳိင္ငံအခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းရသည္အထိ
ျပႆနာၾကီးက်ယ္လာတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာလဲ ပညာရွိတုိ႔ဘက္က ေအာင္ပဲြရစျမဲျဖစ္တယ္။
ဒီအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္
ေလာကီပညာရပ္မ်ားဟာ အဘိဓမၼာသေဘာအရ ပညာအတုမ်ားပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
ေလာကီၾကီးပြားခ်မ္းသာေရး၌ ဒီပညာအတုမ်ားကလဲ မ်ားစြာအသုံးဝင္ေၾကာင္း
ေတာင္ျမဳိ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ေထာက္ျပေတာ္မူတယ္။
ျမန္မာျပည္ဖြား
အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးမ်ားကို ေတာင္ျမဳိ႔မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္
ဘုရားၾကီးက ၾကီးပြားခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။ လူ႔ဘဝ၌ အထက္တန္းက်က်
ေနထုိင္ေနတာမ်ဳိးကို သူျမင္လိုတဲ့ ဆႏၵရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက
ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္(ႏွာ ၁၀၂)မွာ ေရးသားထား
ခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာရဲ့ အက်ဳိးစီးပြားကို အျမဲတမ္းလိုလားေတာ္မူတဲ့
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအား စာေရးသူ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ရွိခုိးေနမိပါ၏ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက -
"ယခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္မွဳ၌ ဥာဏ္မ်က္စိစူးရွေသာ နဳိင္ငံျခားသားတုိ႔က ငါတုိ႔အမ်ဳးိသား အမ်ဳိးသမီးေတြကို ကေလးလို႔ သေဘာထား၍ ပစၥည္းေရာ လူပါ အညႊန္႔ခူးခ်င္တုိင္း ခူးေနၾကသည့္အျပင္ ေအာက္တန္းစားဟုထင္ရေသာ နဳိင္ငံျခားသားလက္လီ ကုန္သည္ေလးမ်ားကလည္း ထထၾကြၾကြ ဝိရိယျဖင့္ စားေပါက္စားလမး္ကို အစြမ္းကုန္ ႏွဳိက္ေနၾကသည္။ ငါတုိ႔အမ်ဳိးသားေတြက “ဖုိးသူေတာ္ က်ပ္တစ္လုံးႏွင့္ ေညာင္ပင္ကုန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတုန္းပင္”
“အုိ……. အမ်ဳိးသားတုိ႔ ပညာတတ္နည္းပါးေသာ နဳိင္ငံဟူသမွ်သည္ အဘက္ဘက္က ေအာက္တန္းက်ရမည္မွာ ေဗဒင္ေမးေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ အမ်ဳိးကိုခ်စ္ခင္ၾကေသာ ေက်ာင္းဆရာၾကီးမ်ားကလည္း စြမ္းနဳိင္သမွ် နည္းေကာင္းလမ္းမွန္မ်ားကို ညႊန္ျပၾကပါ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတုိ႔ကလည္း စိတ္ပါးလက္ပါ ၾကိဳးစားၾကပါ။ ဓနရွင္ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား (အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးလူေကာင္းမ်ား)ႏွင့္ သံဃာေတာ္အေပါင္းကလည္း ပညာေရး တုိးတက္ေအာင္ အဘက္ဘက္က အားေပးၾကပါ။ ဤသုိ႔ တစ္နဳိင္ငံလုံးၾကဳိးစားမွသာ ယခုဘဝ၌ နာလန္ထူျပီးလွ်င္ သံသရာ အဆက္ဆက္လည္း ထက္ျမက္ေသာ ဇာတိပညာရွင္မ်ား ျဖစ္နဳိင္ၾကပါလိမ့္မည္” တဲ့။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ေမတၱာ၊ေစတနာတုိ႔ဟာ တုိင္းသား၊
ျပည္သူမ်ားအေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္ၾကီးမားတယ္ဆုိတာ ေဖၚညႊန္းျပေနတယ္။
မွန္ေပတယ္။ လူနည္းစုမွာရွိတဲ့ ဥစၥာဓနႏွင့္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားဟာ
နဳိင္ငံရဲ့အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲသားဦးေရကို ကိုယ္စားမျပဳနဳိင္၍
ဥစၥာဓနႏွင့္ေရာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားျဖင့္ပါ အမ်ားစုကို
ကုိယ္စားျပဳနဳိင္မွသာ နဳိင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးသည္ ကမၻာ့အလယ္မွာ
ထယ္ဝါလာနဳိင္မည္ျဖစ္တယ္။
ပန္းမသီနဳိင္တဲ့ၾကဳိးကို
လွပေမႊးၾကဴတဲ့ေရာက္စုံပန္းေလးမ်ားျဖင့္ ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊
အၾကင္နာတုိ႔ကိုအရင္းခံလ်က္ ၾကင္နာယုယစြာ သီကုံးေပးျခင္းျဖင့္
အခ်ဳိးညီမွ်တဲ့လူ႔ဘဝႏွင့္ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ ျပည္ေထာင္စုနဳိင္ငံေတာ္ၾကီးကုိ
ဖန္းတီးနဳိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ထားလို႔ပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္
တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၊ စီးပြားဥစၥာရွိသူမ်ားႏွင့္
ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ပန္းမဲ့ေနတဲ့ၾကဳးိေလးေတြကို ပန္းသီေပးျခင္းျဖင့္
အမ်ဳိးဘာသာသာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္နဳိင္ၾကပါေစ။ အမ်ဳိးသားေရးကုိ
ျမတ္နဳိးသူတုိင္း၊ တုိင္းက်ဳိး၊ ျပည္က်ဳိးကို သယ္ပုိးလုိသူတုိင္း အလားတူ
ေဆာင္ရြက္နဳိင္ၾကပါေစ။ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ တုိင္းက်ဳိး၊ ျပည္က်ဳိးမ်ားကို
အျမဲတမ္းသတိတရရွိေတာ္မူတဲ့ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့
ေမတၱာေစတနာတုိ႔ကို ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ရင္း ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ့ပုံရိပ္လႊာကို
တမ္းတမ္းတတရည္ေမွ်ာ္လွ်က္ ဆရာေတာ္ၾကီးေရးခဲ့တဲ့ လကၤာေလးနဲ႔
နိဂုံးခ်ဳပ္ပါရေစ။
ကုိယ္တည္းတစ္ေယာက္၊ ခ်မ္းသာေရာက္ဖုိ႔၊ ခုေလာက္ၾကဳိးကုတ္၊ အားမထုတ္ဘူး၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊သာသနာ၏၊ ေရွးခါဘုိးဘ၊ လက္ထက္ကလွ်င္၊ ရသည့္တန္ခုိး၊ ထပ္မညွဳိးေအာင္၊ အားၾကဳိးမာန္တက္၊ ငါေဆာင္ရြက္သည္၊ ဆက္လက္တည္တံရုံသာတည္း။ (တစ္ဘဝသံသရာ ႏွာ ၃၀၉)
ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္နဳိင္ၾကပါေစ။
ဘိကၡဳဓမၼပိယ (USA)
08-25-2011.
|
