Thursday, May 31, 2012

"အေမ" လို႔ ထပ္ေခၚပါရေစ 今夜,我想再喊一聲娘

 

"အေမ" လို႔ ထပ္ေခၚပါရေစ  今夜,我想再喊一聲娘


မိုးဖဲြဖဲြေအာက္က လူေျခတိတ္တဲ့ ညအေမွာင္လမ္းမထက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ ရြက္ေၾကြေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ေနတယ္။ ဝိုးတဝါးအလင္းေရာင္က ကြၽန္ေတာ္အရိပ္ကို ပိုရွည္ေအာင္ ဆဲြဆန္႔ထားလိုက္တယ္။ ရင္ထဲက ေလးလံတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ေတာ္ရံုနဲ႔ လြင့္ျပယ္မသြားခဲ့ဘူး။

ဒါဟာ အထီးက်န္ဆန္ၿပီး သနားစရာေကာင္းတဲ့ ညတစ္ညျဖစ္တယ္။ အေမ့အရိပ္က ေပၚလိုက္၊ ေပ်ာက္လိုက္.. ကြၽန္ေတာ္ကို ခံစားေစလိုက္၊ လြင့္ေမွ်ာေစလိုက္၊ အိပ္မက္မက္ေစလိုက္နဲ႔.. ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အခ်ိန္ေနာက္လိုက္ၿပီး ကိစၥတခ်ဳိ႕ကို တေျဖးေျဖး ေမ့သြားမယ္လို႔ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဆံုးတာ (၉)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့တဲ့ ဒီေန႔မွာ အေမ့အသံ၊ အေမ့အၿပံဳးကို ကြၽန္ေတာ္ထင္ထင္ရွားရွား မွတ္မိေနခဲ့ေသးတယ္။ ဦးေႏွာက္ထဲ၊ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲ တိုးဝင္ခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္က လြယ္လြယ္ေမ့လို႔မရခဲ့ဘူး။ ေဆာင္းဦးေလက ဖုန္ေတြကို သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ ေဆာင္းဦးမိုးေတြ ရင္ကိုစိုစြတ္ေစခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေမက ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဒီေန႔ထိ အသက္ရွင္ေနဆဲျဖစ္တယ္။

အေမွာင္ေတြထဲ ရင္ဆိုင္တိုးဝင္ရင္း အေမ့ဘဝရဲ႕လိုအင္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လာတယ္။ မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေရာင္ေတြၾကားမွာ အေမ့ဘဝစာမ်က္ႏွာကို ေတြ႔ျမင္လာတယ္။ အေမနဲ႔အတူေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ေတြကို ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့မိတုိင္း အဲဒီေအာက္ေမ့ျခင္းေတြက ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲ အခန္းဆက္အျဖစ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တတ္တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကြၽန္ေတာ္တကယ္! တကယ္ပဲ လက္အုပ္ခ်ီ ဒူးေထာက္ခ်ၿပီး အေဝးတစ္ေနရာဘက္ဆီ "အေမ....... ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမ" လို႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ကို အေမခဲြသြားတာ (၉)ႏွစ္တင္းတင္းရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ အေမနဲ႔ပတ္သက္တာေလး ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတုိင္း ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ႐ႈပ္ေထြးခဲ့မိတယ္။ ခ်ေရးဖို႔ ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡေတြအတြက္ အေမေမြးဖြားခဲ့တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ကယ္တင္ဖို႔ အေမေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႔ သာမန္အေၾကာင္းေတြ ေရးခ်ႏိုင္ေပမယ့္ စာရြက္နဲ႔ေဘာလ္ပင္ထိတာနဲ႔ ဘာအေၾကာင္းအရာမွ ကြၽန္ေတာ္ေရးမထြက္ခဲ့ျပန္ဘူး။ အေမ့အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြ ျပဳျပင္ရခက္ခဲ့တယ္။

"ဘဝအေၾကာင္းမေျပာနဲ႔၊ ဘာဆင္းရဲဒုကၡအေၾကာင္းလည္း မဟနဲ႔၊ ဒီမိသားစု၊ ဒီအိမ္အတြက္ အသက္ရွင္ေနရတာကိုပဲ ငါေပ်ာ္တယ္။ ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးကို အံတုမယ့္အစား ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ပဲ အံတုမယ္။ ဘဝဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးမွရတာ"

ဒါက အေမမၾကာခဏေျပာတတ္တဲ့ အေမ့ရဲ႕ဘဝဒႆနေတြျဖစ္တယ္။ အေမေၾကာင့္ အေမ့ဒႆနေတြ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ သက္ေရာက္ခဲ့တယ္။

အေမရဲ႕ငယ္စဥ္ဘဝကမွာ ဘာပံုျပင္မွ ရွိခဲ့ပံုမေပၚဘူး။ အဘြားရဲ႕ရင္ခြင္ထက္မွာပဲ အေမႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ အေမ့ကိုေမြးၿပီးလပိုင္းမွာ အေမရဲ႕အေဖ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ခ်န္မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အဘြားက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ နပ္မွန္ေအာင္ ထမင္းဝဝလင္လင္ မစားခဲ့ရဘူး။ အေမ(၁၆)ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာ အေမ့အစ္မကို အိမ္ေထာင္ခ်ၿပီး အေမကိုအေဖနဲ႔ ေပးစားဖို႔စီစဥ္ခဲ့တယ္။

အိမ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အေမ့အစ္မ အေဒၚက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေမနဲ႔အတူ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ အဲဒီညက အေဒၚေျပာစကားကို ေျပာင္းဖူးေျခြရင္း အေမနားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ အေဒၚရဲ႕ႏွာရည္ရႈံ႕သံၾကားေတာ့ အေမေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္။ ဖရိုဖရဲဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ၿပီး အေမသက္ျပင္းခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘိုးထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေဆးလိပ္ဖက္ေတြနဲ႔ ေဆးလိပ္လိပ္ၿပီး ပါးစပ္ေပၚေတ့လိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္မီးညႇိၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဖြာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေျပာင္းဖူးေတြ ဆက္ေျခြေနလိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြက ေဆာင္းဦးရဲ႕ျမဴလို အေမ့ကိုလႊမ္းၿခံဳထားၾကတယ္။

အေဒၚက အေမ့ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး လက္ဖမိုးနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြသုတ္လိုက္တယ္။ အစာကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြလို တန္းစီထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ၾကည့္ၿပီး စကားဆက္ျပန္တယ္။

"နင္တို႔အေဖက စာအရမ္းဖတ္တယ္။ နင္တို႔ အေမကိုယူၿပီး သူအျပင္အလုပ္ထြက္လုပ္တယ္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္ပဲ အိမ္ျပန္တယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ လူႀကီးသံုးေယာက္နဲ႔ ကေလးေလးေယာက္ရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥေတြ နင့္အေမပဲ ဒိုင္ခံလုပ္ရတယ္။ တစ္ရက္မွနားရတယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ နင္တို႔ေတြ လိမၼာၾကေနာ္၊ နင့္အေမစကား နားေထာင္ၾက၊ စာႀကိဳးစားၾက၊ နင့္အေမကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔"

အေဒၚ့စကားဆံုးတာနဲ႔ အိမ္ျပင္ဘက္မွာ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ (၅)ႏွစ္အရြယ္ ညီမေလးငိုသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အေဒၚထရပ္ဖို႔ ျပင္ေတာ့ အေမက "သားႀကီး .. နင့္ညီမကိုသြားၾကည့္ ေသးေပါက္ခ်တာလား မသိဘူး။ သားငယ္ အေမ့ေဘးလာၿပီး ေျပာင္းဖူးေျခြရင္း နင့္အေဒၚေျပာတာကို နားေထာင္၊ သားေထြး ေလွ်ာက္မေဆာ့နဲ႔ အျပင္မွာသြားေဆာ့ခ်ည္။ အစ္မ .. အဲဒီစိတ္ညစ္ဝမ္းနည္းစရာေတြကို ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့... ဘဝကျဖတ္သန္းရဦးမယ္"

အေဒၚမ်က္ႏွာ ညိႇဳးက်သြားၿပီး အေမ့လိုေဆးလိပ္လိပ္ၿပီး မီးညိႇလိုက္တယ္။ စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အေမ့အနားလာၿပီး အေမ့ကို ေျပာင္းဖူးေျခြကူေနခဲ့တယ္။ ညီမေလးကို အစ္ကိုေပြ႔ခ်ီေခၚသြားခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ အေဒၚက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဒီစကားေတြ ေျပာျပေနစရာမလိုခဲ့ဘူး။ သူက တစ္ဘက္လွည့္နဲ႔ အေမ့ကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးေနတာျဖစ္တယ္။ အေဒၚေျပာတဲ့အျဖစ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲ၊ မွတ္ဥာဏ္ထဲ တံဆိပ္ခတ္ရိုက္ႏွိပ္ထားၿပီျဖစ္လို႔ ဘာစကားလံုးနဲ႔မွ ေဖာ္ထုတ္ျပစရာမလိုခဲ့ဘူး။ ဘဝရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡေတြက အေမ့ကို အစတည္းက ပြတ္တိုက္ရိုက္ႏွက္သြားခဲ့တယ္။

အေဖ့အေၾကာင္း အေဒၚဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ အေမရဲ႕ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ထပ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ သူဆက္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔က အေဖဆံုးၿပီး (၅)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။

ကေလးက(၄)ေယာက္ အႀကီးဆံုးသားက(၁၅)ႏွစ္၊ အငယ္ဆံုးသမီးက(၅)ႏွစ္ ေနာက္ၿပီးအသက္ (၈ဝ)လူအိုတစ္ဦး.. အေဖမရွိတဲ့ေကာင္းကင္က တစ္ကမာၻလံုးကို ဆံုး႐ႈံးရသလိုပဲ! အေမတစ္ေယာက္တည္း ဒီဝန္ထုပ္ေတြကို ဘယ္လိုထမ္းရမလဲ?

အဲဒီတုန္းက အေမဟာ စကားနည္းၿပီး တည္ၿငိမ္ခဲ့တယ္။ တည္ၿငိမ္လြန္းလို႔ ေၾကာက္ဖို႔ေတာင္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တည္ၿငိမ္တဲ့သူစိတ္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့ ဆင္းရဲမႈနဲ႔ လြမ္းေဆြးမႈေတြရွိေၾကာင္း လူတိုင္းသိခဲ့တယ္။ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာထားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ခါးသီးျခင္းေတြေရာပါေနခဲ့တယ္။
ညအခ်ိန္ ညီမေလးက အေဒၚရင္ခြင္ထဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ အေမက အရင္ညေတြလိုပဲ ေစာင္းေနတဲ့ ခံုစြန္းမွာထိုင္ၿပီး အပ္နဲ႔တစ္ပင္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အကၤ်ီေတြကို ဖာေထးေနတယ္။ ႀကီးတဲ့အကၤ်ီကိုငယ္ေအာင္၊ ငယ္တဲ့အက်ၤီကို စြပ္က်ယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ခ်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုရဲ႕ အကၤ်ီဝတ္နည္းေတြျဖစ္တယ္။ လံုးဝျပင္ဆင္ဖာေထးလို႔ မရေတာ့တဲ့အထိ အကၤ်ီတစ္ထည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝတ္ဆင္ခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ အကၤ်ီေတြက သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတယ္။

အဘြားက တံခါးၾကားကေနေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ ကိုယ့္အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားတယ္။ သားတစ္ေယာက္ ေသဆံုးရတဲ့ေဝဒနာက အဘြားကို အလူးအလဲခံစားေစခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕ခံစားခ်က္က အဘြားထက္ပိုမွန္း အဘြားသိတယ္။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမရွိတဲ့အိမ္မွာ အေမက ေခါင္မိုးထုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီေခြၽးမသာတစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ က်န္ခဲ့တဲ့ကေလးေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ? ဒီေခြၽးမက သူနဲ႔ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ အတူရုန္းကန္ခဲ့သူ၊ ဒီေခြၽးမကိုသားထက္ သူပိုရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ဒုကၡအခက္အခဲေတြကို အတူရင္ဆိုင္ခဲ့ရလို႔ သမီးရင္းနဲ႔ေတာင္ မျခားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

ဘဝရဲ႕ႀကီးေလးတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြက ပါးလ်ားတဲ့အေမခႏၶာေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိတင္ခဲ့ေပမယ့္ အေမ လဲၿပိဳမသြားခဲ့ဘူး။ ေသးငယ္တဲ့ သူ႔ပခံုး၊ ခိုင္မာယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မိသားစုတာဝန္ကို အေမထမ္းပိုးခဲ့တယ္။ ၿပိဳလုဆဲအိမ္ကို ပခံုးေျပာင္း တာဝန္ယူခဲ့တယ္။

ေဆာင္းဦးကာလမွာ အေဖ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ဆီ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီး အိမ္တစ္လံုး အေမေဆာက္ခဲ့တယ္။ လူအိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ လံုၿခံဳတဲ႔ေနရာတစ္ခုကို ေပးခဲ့တယ္။

ႏွင္းေတြက်တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ အေမက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိအဘြားကို အိမ္ေရွ႕တဲြေခၚခဲ့တယ္။ အစ္ကို၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ညီငယ္က အေမ့ေနာက္မွာ ကပ္လိုက္ခဲ့တယ္။ အိမ္သစ္တက္တဲ့ ေဗ်ာက္အိုးေဖာက္သံၾကားေတာ့ အေမက အဘြားလက္ကိုကိုင္ၿပီး ၿပံဳးတယ္။ ႏွင္းမႈန္ေတြ အေမကိုယ္ေပၚ၊ ဆံျဖဴေပၚ တဖဲြဖဲြက်ၿပီး အေပ်ာ္ေတြအေမ့ရင္ထဲ စီးဆင္းေပ်ာ္ဝင္ေနသလို အရည္ေပ်ာ္ကုန္တယ္။ ညီမငယ္က ခ်ဳိခ်ဥ္ေတြယူလာၿပီး အခြံမခြါဘဲ အေမ့ပါးစပ္ထဲ အတင္းထိုးထည့္ေပးေနတယ္။ ခ်ဳိခ်ဥ္ကို တစ္ငံုငံုၿပီး ညီမငယ္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ အေမျပန္ေထြးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ ညီမေလးထခုန္တယ္။

အဘြားက ပူေႏြးေနတဲ့ဆန္ျပဳတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာအယာမယူၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေပၚကျပာမႈန္ေတြကို အသာမႈတ္ထုတ္ၿပီး အေမ့ကို ကမ္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့အမိန္႔သံနဲ႔ "ကေလးအေမ.. ဒီဆန္ျပဳတ္ကို ေသာက္လိုက္ပါ။ ဒါအေမတို႔အတြက္ မဂၤလာပဲ" လို႔ ေျပာတယ္။

လူအမ်ားေရွ႕မွာဆန္ျပဳတ္ကို အေမတစ္ငံုေသာက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အဘြားကိုျပန္ကမ္းေပးၿပီး ေျပာတယ္။

"အေမ... အေမခံခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡက ကြၽန္မထက္မ်ားတယ္။ အေမပဲေသာက္လိုက္ပါ။ အေမက်န္းမာေနရင္ရၿပီ"

အေမ့စိတ္ကိုသိတဲ့ အဘြားက စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ကိုယူၿပီး အစ္ကိုကိုေပးျပန္တယ္။ အစ္ကိုက အဘြားနဲ႔အေမကို ေခါင္းခါၿပၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုကမ္းေပးျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ညီအငယ္ဆံုးကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ ညီငယ္က ဆန္ျပဳတ္ကို ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

ႏွင္းေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း က်လာခဲ့ၿပီး ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လံုးကို အျဖဴေရာင္နဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး လူေတြဆီက ႐ႈိက္သံတခ်ဳိ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။

အခ်ိန္ရာသီက စိတ္ႏွလံုးေကာင္းသူေတြကို ခါးသီးျခင္းေတြ သုတ္လိမ္းေပးခဲ့တယ္။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူေတြကို ခံစားမႈေတြ ပိုေစခဲ့တယ္။ ေကာင္းျမတ္မွန္ကန္ျခင္းက ဘဝရဲ႕ဂုဏ္ေတာ္ေတးကဗ်ာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတးကဗ်ာက ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အေမျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡၾကားမွာ ႏွလံုးသားနဲ႔ အေမသီခ်င္းဆိုခဲ့တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းက ဘဝသီခ်င္းျဖစ္တယ္။ အေကာင္းျမင္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အေမႀကံ့ႀကံ့ခံသီဆိုခဲ့တယ္။

ေရနဲ႔ကင္းကြာလို႔မရတဲ့ ငါးေတြလို အေမ့ကို ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မီွခိုရွင္သန္ခဲ့တယ္။ မနက္မိုးမလင္းခင္ အေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသြားဖို႔အတြက္ မနက္စာအဆင္သင့္လုပ္ၿပီး ၿခံထဲသြားႏွင့္ၿပီ။ ညေနမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လက္ထဲကေပါက္ျပားေတြကို ပစ္ခ်ၿပီး ညစာထမင္းခ်က္ဖို႔ အေမမီးေမြးတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္လံုး မီးခိုေတြမႊန္ထူေနေပမယ့္ အေမ့ရယ္သံကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ၾကားရတယ္။ အေမက ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္လို မိသားစုၾကားမွာ ဝန္ေတြထမ္းၿပီး မျပတ္လည္ပတ္ေနတယ္။ သူ႔ဆီက သက္ျပင္းခ်သံနဲ႔ အျပစ္တင္သံေတြ ဘယ္ေတာ့မွမၾကားခဲ့ရဘူး။

အထက္တန္းကို ကြၽန္ေတာ္တျခားၿမိဳ႕မွာတက္ရေတာ့ အေမကတစ္ပတ္စာ ဟင္းေတြလုပ္ေပးတတ္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲက ငါးေတြဖမ္း ဟင္းလုပ္ၿပီး ပုလင္းထဲထည့္ေပးတတ္တယ္။ အေမ့လက္ရာေတြ ခ်ဳိၿမိန္လြန္းခဲ့တယ္။ အေမဘဝရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡေတြက ကြၽန္ေတာ္ေတြးထင္တာထက္ပိုခ့ဲေၾကာင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္မဟုတ္တဲ့ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေန႔က စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးစ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ စာအုပ္ယူဖို႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထမင္းတစ္လုတ္အတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနတဲ့ အေမနဲ႔အဘြားကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။

"ကေလးအေမ.. သမီးဒီအစာေတြ ဆက္စားေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ေန႔တိုင္းပင္ပန္းၿပီး ဒီအစာေတြက သမီးအတြက္ အာဟာရမျဖစ္ႏိုင္ဘူး" အေမ့ထမင္းပန္းကန္ကုိ ဆဲြၿပီး အဘြားကရင္နင့္နင့္ေျပာတယ္။

"ရတယ္အေမ.. ဒီတစ္ေခါက္စပါးေတြေရာင္းၿပီးရင္ ကြၽန္မတို႔အေၾကြးေတြ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဒါေတြကို ကြၽန္မႀကိဳက္တယ္ေလ။ အေမနဲ႔ကေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ ရပါၿပီ"

"သမီးစားရင္ အေမလည္းစားမယ္" အဘြားကေျပာေျပာဆိုဆို အိုးထဲကအစာေတြကို တစ္ပန္းကန္ခပ္ၿပီး အေမနဲ႔အတူ ထိုင္စားေနခဲ့တယ္။

"အေမ......." အေမက အဘြားကိုၾကည့္ၿပီး ဆို႔ဆို႔နင္နင္ဆိုတယ္။

"ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲပါေစ။ သမီးခႏၶာကို သမီးဂရုစိုက္ရမယ္။ ဒီအိမ္မွာ သမီးမရွိလို႔မျဖစ္ဘူး။ သားသမီးေတြႀကီးလာမွ........." သြားမရွိေတာ့တဲ့အဘြား စကားလည္း ပီပီမေျပာႏိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

"အင္း.. အေမ... ေန႔သစ္ေတြက သမီးတို႔ကိုေစာင့္ေနပါတယ္"

ျပတင္းေပါက္က ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ အေမ့ကို ေျပးၿပီး ေပြ႔ဖက္လိုက္မိတယ္။

ဘဝလမ္းခရီးက ရွည္လ်ားၿပီး ၾကမ္းတမ္းခဲ့တယ္။ ဒီလိုလမ္းမွာ အေမက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုတဲြၿပီး ေရွ႕သို႔ရဲရဲတိုးခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္လမ္းတစ္ခု ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့အထိ အေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမအပါးမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။

ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားတာနဲ႔အမွ် သားသမီးေတြက အေမ့ျမင္ကြင္းထဲကေန တေျဖးေျဖး ခဲြထြက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အစ္ကို အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အေမနဲ႔အေဝးဆံုးေနရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အေမ့ခါးေတြလည္း ကုန္းေနၿပီ၊ ဆံပင္ေတြလည္း တစ္ေခါင္းလံုးျဖဴေနခဲ့ၿပီ။ သူ နားနားေနေန ေနရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေတြးထင္မထားတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုအေမရခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ခဲြၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာျဖစ္တယ္။

ကိုယ္ေရာဂါရမွန္း အေကာင္းစိတ္န႔ဲေနတတ္တဲ့ အေမ ဘယ္လိုသိခဲ့မွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္ေတြ စိတ္ခ်လက္ခ်လုပ္ႏိုင္ေအာင္ အစ္ကိုနဲ႔ သူ႔က်န္းမာေရးကို ကြယ္ဝွက္ထားေစၿပီး ခဲြစိတ္ခန္းထဲဝင္ခဲ့မွန္းလည္း ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကုိ ခါးစီးခံခဲ့တဲ့အေမ ဘဝကိုအံတုဖို႔ အင္အားရွိခဲ့သလိုမ်ဳိး ခဲြစိတ္ၿပီး (၈)ရက္အၾကာမွာ ေနအိမ္ကို ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ျပန္ခဲ့တယ္။ အေမဟာ သူ႔ေရာဂါနဲ႔ ဆရာဝန္ဆီ တိတ္တဆိတ္ကုခဲ့ေၾကာင္း၊ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားမွာစိုးလို႔ ေဆးရံုမတက္ခ်င္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အေမ့ေၾကာင္း သားသမီးေတြ ဒုကၡေရာက္မွာကို မလိုလားခဲ့ေၾကာင္း ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွ အစ္ကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့ရတယ္။

ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အေမ့ကုတင္ေရွ႕ဒူးေထာက္ခ်မိေတာ့ အေမက သစ္ကိုင္းေျခာက္လို ပိန္လွီေနတဲ့ သူ႔လက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ကို သပ္တင္ေပးေနခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ အတားအဆီးမရွိခဲ့ဘူး။ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ္လိုအပ္တာပဲသိခဲ့တယ္။ နာက်င္ရမွန္း အေမ့ရဲ႕ေသြးေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲ စီးဆင္းေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ အေမ့အေပၚ ကြၽန္ေတာ္တင္က်န္တဲ့အေၾကြးေတြ မ်ားလြန္းခဲ့တယ္။ မ်ားလြန္းလို႔ ဒီတစ္သက္ေပးဆပ္ဖို႔ေတာင္ မလံုေလာက္ခဲ့ဘူး။

အေမေသဆံုးတဲ့မနက္မွာ ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ ဝိုးတဝါးညအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုကိုင္ၿပီး ကုလားထုိင္ေပၚ အေမထိုင္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးက အေမညႊန္ျပတဲ့ ဓူဝံၾကယ္ဘက္ လိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ လိပ္ျပာေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔နံေဘးမွာ ဝဲပ်ံၿပီး အေမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ကို အေနာက္ဘက္ဆီ မသယ္ခဲ့ၿပီး တေျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ညာမ်က္ခြံ ခပ္ေလးေလးတစ္ခ်က္လႈပ္သြားတယ္။ အစ္ကို႔ဆီကဖုန္းလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေမေတြ႔ခ်င္တယ္.. အျမန္ျပန္ခဲ့ဖို႔ ငိုသံန႔ဲေျပာခဲ့တယ္။

ေဆာင္းဦးမုိးက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းကို စြတ္စိုေစခဲ့တယ္။ ေဆာင္းေလက ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ပ်က္သုန္းေစခဲ့တယ္။ စိတ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ အေမက မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ၿပီ။ အေမမဆံုးခင္ ကြၽန္ေတာ့္ငယ္နာမည္ကို ႏွစ္ခြန္းေလာက္ ေခၚလိုက္တယ္လိ႔ု အစ္ကိုကေျပာတယ္။

အေမ့ကိုသၿဂၤိဳဟ္ခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္မငိုခဲ့ဘူး။ အေမ့နာမည္ ထြင္းထားတဲ့မွတ္တိုင္ ေထာင္မတ္တဲ့အခ်ိန္ ေမြးရပ္ေျမကေျမႀကီးေပၚ ကြၽန္ေတာ္ဒူးအစံုေထာက္ခ်ၿပီး မလႈပ္မယွက္ေနေနခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚ ေမွာက္ခ်ၿပီး အေမ့ေခၚသံကို နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ၾကားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အစကတည္းက အေမ့ေျပာသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအသံကို အခုထက္ထိ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနေသးတယ္။

"သား... ကိုယ္ကိုေထာင္မတ္ၿပီး လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ။ အေဝးကေန သားကို အေမေစာင့္ေရွာက္ေနမယ္"

ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အေမခင္းတဲ့လမ္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ေလွ်ာက္ေနခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေနခဲ့ၿပီ။ ေကာင္းကင္ဘံုက အေမလည္း စိတ္ခ်ႏိုင္ေလာက္ၿပီ။

အေမဆံုးၿပီး (၉)ႏွစ္... ဒီညမွာ ေဆာင္းဦးမိုးေတြက တဖဲြဖဲြရြာေနခဲ့တယ္။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြက တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္စုစည္းၿပီး အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကိုလႈပ္ႏိႈးခဲ့တယ္။ "အေမ...." လို႔ နက္နက္နဲနဲတစ္ခြန္းေခၚၿပီး (၉)ႏွစ္ၾကာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အေမကို ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္သတိရေနခဲ့မိတယ္။

မူရင္း-- http://www.duwenzhang.com (今夜,我想再喊一声娘)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

 今夜,我想再喊一聲娘
獨步枯涼的夜街,淋著稀疏的淫雨,落葉固執地飄零在身後,如昏暗的燈光拖長了我的影子,沉重的思緒久久不能散去。
這是一個可憐又落寞的夜晚。母親的影子若有若無地跟著我,隨我沉思,隨我飄浮,隨我入夢。總認為時間的推移會讓一些事情淡忘,但是,在母親去世9年後的今天,她的音容笑貌倒越發清晰,入腦入髓的情感是不可能忘懷的,秋風吹走的是塵埃,秋雨滋潤的是心田,原來,母親一直活在我的心裡。
面對漫布的黑暗,似乎面對母親對生命的渴望;凝望搖曳的燈光,似在默讀她生活的篇章。想起與她相處的年年歲歲,我禁不住浮想聯翩,心潮澎湃。此時,我真想,真想!手捧蒼天,雙膝跪地,對著遠方真真切切地喊一聲“娘,我的親娘。”
母親離我而去整整9年頭了。這些年來,一直想寫點有關母親的文字,卻發現是散亂又困難的。很多辛酸生活的點滴中,她好像是苦難的化身,又好像是菩薩再世,哪一件事都可以寫,又都是那樣的簡單。可每每下筆,有關她的情感一古腦地竄出來,想整理一個頭緒都難。“別跟我談命,也別談什麼苦難,為家、為孩子活著是我的樂趣,與天鬥,與地鬥,不如跟自己鬥,生活靠自己去創造。”這是母親很早以前的話,也是生活的哲理,受她的影響,我也養成了類似她的個性。
應該說,母親的童年沒有故事,是在姥姥的懷抱中長大的。她剛剛出生幾個月,在抗聯當營長的姥爺夜襲鬼子據點,胸口中了鬼子的槍,倒在了秋雨中,連句話也沒有留下。姥姥帶著兩個孩子東躲西藏過日子,都頓飽飯都吃不上,早早地累跨了身體,等到把大姨嫁出去,給不滿16歲的母親訂了婚,就撒手找姥爺去了。
從外地歸家的大姨坐在我們面前,含著眼淚說著與母親的過去時,正是深秋時分的傍晚,母親正麻利地邊聽著大姨說話邊搓著玉米棒。大姨吸鼻子的聲音讓母親抬頭看了一眼,攏了攏前額散亂的頭髮,嘆一口氣,又熟悉地抓起桌子上爺爺留下的旱菸葉,卷個紙筒送到嘴裡,點上吸一口,掃一眼我們兄妹幾個,低頭又搓起了玉米,濃濃的煙,把她深深地包圍,如同深秋的霧,鎖住了夜空。
大姨看了母親一眼,擦了擦眼睛,看了看像小鳥等待餵食排在一起的兄弟三人,帶著長者的口氣繼續說著,你們爸爸是個書呆子,你娘進了家門,他就在外地工作,一年才回家一回,家裡的三個老人四個孩子地裡的活都是你娘一個人忙裡忙外,沒有享過一天的福,真讓她受罪了,你們兄弟幾個一定得聽話,好好學習,不能惹你娘生氣。
大姨說著話,在屋裡玩耍才五歲的妹妹哇地哭了起來,大姨剛要起身,母親發話了:“老大,你快去看看妹妹是不是尿褲了。老二,你坐到我身邊來,邊幹活邊聽大姨說話,老三,你別搗亂,到外面玩會去吧。”母親看看大姨苦澀地笑了笑說:“姐姐,那些傷心事就別提了,日子總得過不是?!”
大姨沉著臉,照母親的樣子捲了紙菸點上,沒有再說話,墩下身子幫母親搓起了玉米,妹妹被哥哥抱到外面去了。
其實,這些話大姨沒有必要跟我們說,她是採取另一種方式安慰母親。
這些烙在我們記憶中的碎片是不需要用語言表達的,生活的多災多難早已把母親的心磨平,她的命運一直與苦難相連。
大姨沒有再說爸爸的事,也不敢說了,因為母親脆弱的心再也無法承受,這一天是爸爸剛剛去世後的第五天。
四個孩子,三男一女,大的十五歲,小的五歲,還有一個近80歲的​​老人,沒有了男人的天空,等於失去了整個世界,又讓一個女人如何承受?
那時的母親沉默寡言,出奇的平靜,平靜的有點讓人害怕,其實,每個人都知道,她那顆看似平靜的心裡,藏著難以忍受的苦楚與掛牽;一臉看似平淡的笑容裡,記錄著無奈的蒼桑與辛酸。
是夜,妹妹依偎在大姨的懷裡睡著了,母親則像千百個夜晚一樣,半個屁股倚在炕沿斜靠著桌子角,一針一線縫補我們穿過的衣裳。大的改成小的,小的改成背心,一直是我們兄弟穿衣的傳統,儘管打了不少的補丁,但是我們兄妹的衣服從裡到外都是乾乾淨淨。奶奶挪動著小腳悄悄從門縫裡瞧了瞧,抹抹昏濁的淚水回到自己的房間。白髮人送黑髮人,失子之痛已令老人痛不欲生,可是在奶奶的心中,母親的痛苦遠遠勝過自己。爸爸走後,兒媳就是家中的頂樑柱,如果兒媳真有個三長兩短,自己好說,剩下的孩子還有什麼指望可言?在她的心中,與她相依為命十幾年的兒媳,不但勝過了閨女,比兒子也要親幾分呀!在苦難中凝聚的親情,早已超越了骨血之情,也超越了生命的本身。
生活的重擔無情地壓在了身體單薄的母親身上,可生性剛強的她並沒有被壓跨,她用她瘦小的肩膀,自強不息的信念支撐著這個家,支撐著這個快要支離破碎的家。
初冬時分,借爸爸人情的餘溫,東挪西湊借錢,曲膝彎腰求人,八間新房蓋起來了,終於有了老人居住的天地,也給了兒子們一個生活的空間。
房子上樑的那個飄著雪花的中午,母親把顫顫悠悠的奶奶扶到了房子前面,哥哥、我和弟弟站在母親的身後,劈裡啪啦的鞭炮在房樑上響起,母親拉著奶奶的手笑了。一朵朵的雪花飄飄揚揚地落在母親的身上,落在新添的白髮上,緩緩化了,如春雨般融進了母親的心裡。調皮的小妹抓起房頂上扔下的喜糖,皮也沒有剝開就迫不及待地給母親塞進了嘴裡,母親揚起頭有滋有味地嚐了嚐味道,又低下頭吐到了小妹的嘴裡,樂得小妹又蹦又跳。
奶奶哆嗦著雙手,端起敬灶神的八寶粥,吹了吹粥上的紙灰,送到母親面前,用命令的口氣說:“孩子他娘,你喝了吧,這是咱家的香火呀!”
母親在鄉親們的注視下,淺淺地喝了一口,又雙手捧給奶奶說:“娘,您受的苦比我還多,您就喝了吧,只要您身體好好地。”
奶奶知道母親的脾氣,無奈地接過來,把頭扭過去擦了擦眼,遞給了哥哥,哥哥望著奶奶和母親搖搖頭遞給我,我又不知所措地遞給弟弟,弟弟端著粥呆呆地愣在院中央。
雪花飄得更密了,遮住了整個大地,周圍傳出了稀疏的哭聲,前來幫忙的鄉親們也被感動了。
歲月給善良的人們塗抹了苦澀,也給真愛的人們增添了感動,真善美是生命真誠的讚歌,而這讚歌的源,就是我的母親。在苦難中掙扎的她用心唱出的歌,是生命之歌,是契而不捨的樂觀精神。
很長的一段時間,我們都依賴母親活著,就像河裡的魚離不開水一樣。早上,天還沒有放亮,她就準備好了我們上學的早飯,早早地下地去了。晚上,滿身疲憊的她扔下手中的工具,又點火做飯,柴火的煙瀰漫了整個家,而笑聲漸漸明朗。母親像個陀螺,在我們親人之間不停地運轉,再沒有聽到過她的嘆息與怨言。
我上高中住校,媽媽一次給我帶一周的飯,一次蒸一鍋攙了白面的窩窩頭,全放到口袋裡讓我拿走,到小河溝裡撈幾條小魚與鹹菜一起燉好,給我裝到瓶子裡,味道出奇的鮮美,把同班同學的饞虫都勾了起來。可在一個不是周末的中午,我才知道母親的日子比我想像得更加艱苦異常。
麥收後的一個中午,我回家拿課本,正碰上母親與奶奶爭奪飯碗的一幕。
“孩子他娘,你不能吃這些東西了,天天干活太累,身體受不了。”奶奶抓著母親吃飯的碗,口氣中透著關愛。
“娘,你就別管了,賣了這次公糧,我們家的債就差不多還清了,我喜歡吃這種味,別讓您和孩子受委曲就行。”母親趁奶奶不注意,奪下碗蹲在地上吃起來。
“你吃我也吃。”奶奶賭氣地抓起另一個碗從鍋裡盛出了一碗榆錢兒菜,坐在門檻上也吃了起來。
“娘……”母親欲言又止。
“再苦也不能把身子累壞,這個家沒有你不行,孩子長大了,不用愁了……”奶奶的牙都沒有了,說話也咬不清。
“……嗯,娘,好日子在等著我們呢。”
站在窗外的我,再也控制不住自己,與母親緊緊抱在一起。
生活的路漫長而艱難,在這條路上,母親一直拉著我們的手,不屈地前行,直至走出了一條屬於我們兄弟自己的路。
幾年過去了,她的孩子們逐漸走出了她的視線,哥哥結婚了,我走得離她最遠。母親的腰板彎了,頭髮幾乎全白,應該說,她享清福的時候到了,可是,天有不測風雲,在我離開家鄉不到兩年,她意外地得了不治之症。
我不知道天性樂觀的母親是如何知道自己得了病,也不知道為了讓我好好工作如何讓哥哥隱瞞自己的病情毅然走向了手術台。從苦難撐過來的母親有著超乎尋常的生命力,手術後第八天就談笑風生回家了。其實,多年後,我跟哥哥才知道,母親私下里曾求過醫生,她不想住院,不想花太多的錢,更不想讓兒子們跟著自己受累,這又是何等的高尚呀!當我從部隊載譽歸來,跪在母親的床前任她那枯瘦如柴的手撫摸我的頭髮時,眼淚涮涮地流個不停。作為兒子,作為一個只知道索取不知道心痛與體恤母親的兒子,我欠她的太多了,這輩子想補也補不上了。
母親去世的那天早上,我做了一個夢。一個星光燦爛的夜晚,母親坐在椅子上,牽著我的手,我的眼睛尋著她指的方向辨別北斗星,一隻只蝴蝶環繞在身邊,抬起我和母親向北飛行,漸漸消失。醒來的時候,我的右眼皮重重地跳了一下,哥哥的電話來了。他哭著說,娘想見你,快點回來吧。
秋雨打濕了我的眼睛,秋風吹走了我的希望,等我心急如焚趕到家中時,母親已安靜地閉上眼睛,哥哥說,母親走的時候,輕輕地喊了兩聲你的小名。
送別母親的時候,我沒有哭。當紙錢燃盡,墓碑立起時,我雙膝跪在鄉村泥濘的土地上,久久沒有動,趴在地上聽著母親的呼喊聲。
我聽到了,其實,我早就听到了,現在還仍然記得。她說,兒呀,挺起腰板做人吧,母親在遠方會保佑你的。
這麼多年,我一直沿著母親鋪就的路走著,義無反顧,以慰她的在天之靈。
今夜,秋雨紛紛,內心深處的思念情結一層層一束束積聚,把我從沉睡中喚醒,讓我用心靈,用生命呼喚著她,踏踏實實響響亮亮地喊了一聲娘,借此紀念逝去9年的母親,也平靜自己浮躁的心。


喬樵(紅袖)
(文/喬樵)
 

Wednesday, May 30, 2012

ျပဳံးခြင့္ျပဳပါ လူႀကီးမင္း

 ျပဳံးခြင့္ျပဳပါ လူႀကီးမင္း
 
ေငြေရာင္တုိယုိတာကုိ႐ုိလာကားေလးသည္ လစ္ဘာတီလမ္းတေလ်ာက္ အေရွ႕ေျမာက္သုိ႔ ဦးတည္ေျပးလွ်က္ရွိသည္။ ေမာင္းႏွင္သူက ေဒါက္တာအရွင္ၾသသဓ။ သူ႔နံေဘးတြင္မူ ေ၀ဇယႏၱာဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရ။ “အိပ္ေရး၀ရဲ႕လား’’ ဟု ေဒါက္တာ ၾသသဓ လွည့္ေမးခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကုိယ္က ခါးပတ္ကုိပတ္ေနခ်ိန္ေလ။
 
ကုိယ္တုိ႔တေတြဦးတည္ရာကား ဒလဲ၀ဲယားစတိတ္ဆီ။ Traffic ႏွင့္ မတုိးရန္ လုံ႔လထားကာ ထြက္လာၾကသည့္တုိင္ လမ္းေပၚမွာကားေတြက ဥဒဟုိ ေျပးႏွင့္ေနၾကၿပီ။ GPS ေခၚ လမ္းညႊန္ကိရိယာ၏ ဘယ္ခ်ဳိးညာေကြ႕ဆုိသည့္ လမ္းညႊန္မႈကုိနာခံရင္း တနာရီခန္႔ေမာင္းအၿပီးမွာေတာ့ ဦးတည္ရာ Newark ကုိ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ျပီ။

ၿမိဳ႕နွင့္မလုိက္ေအာင္ ထည္လွသည့္ တကၠသိုလ္အေဆာက္အဦးႀကီးနားအျဖတ္မွာေတာ့ “ဒီစတိတ္က Tax မရွိဘူး။ ေအာ္ရီဂြန္လုိပဲ’’ ဆရာ ေတာ္ ဦးဣႏၵာစာရကမိန္႔ေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္မွာ ဘယ္ပစၥည္း၀ယ္၀ယ္ ေရာင္း၀ယ္ခြန္ေဆာင္ရတာကုိ အမွတ္ရသည္။ 

သည္စတိတ္ႏွစ္ခုသာ အခြန္လြတ္သည္တဲ့။ စတိတ္ငါးဆယ္လုံး သူ႔စတိတ္ သူ႔ဥပေဒႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲၾကၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကပုံကျဖင္႔ အတုလုိက္ဖြယ္ ပင္။
လမ္းဆုံေလးတစ္ခုကုိေကြ႕အၿပီးမွာေတာ့ အိမ္ပုံစံ၊ ပင္လုံးကြၽတ္ပြင့္ေနေသာ ပင္ျပတ္ေလးမ်ား၊ ျမက္ခင္းစိမ္းကအစ မနီးယုိးစြဲမုိ႔ အိမ္နံပါတ္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္႐ႈကာ ကားရပ္လုိက္သည့္တုိင္ ေ၀ခြဲမရ။ အရွင္ႏွစ္ပါးတုိ႔ စူးစမ္းေနစဥ္မွာပင္ တဖက္တုိက္မွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အ မ်ဳိးသားႀကီးတစ္ဦး ထြက္ႀကိဳလာသည္။ ထုိအခါမွ အိမ္မွားရပ္မိေၾကာင္းသေဘာေပါက္ကာ ရယ္ေမာမိလိုက္ၾကသည္။

မေဟာ္ဂနီေရာင္ ဂ်ပန္ေမပယ္ပင္ပုေလးနားမွာ ကားကုိရပ္လုိက္ေတာ့ တုိက္ထဲမွ ပိန္ပိန္ပါးပါးအမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ ခရီးဦးႀကိဳဆုိျပန္သည္။ ဦးထင္လတ္ႏွင့္ ေဒၚျမဟန္တဲ့။ လွဳိက္လွဲပ်ဴငွာစြာေနရာေပးရင္း ဂါရ၀ျပဳအၿပီးမွာေတာ့ ဟင္းလ်ာစီမံျခင္းကုိ လက္ စသတ္ရန္ ေဒၚျမဟန္က မီးဖုိးခန္းသုိ႔ ၀င္သြားသည္။ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္းက သူ႔ဘ၀အပုိင္းအစတခ်ဳိ႕ကုိ ေျပာျပသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ဖခင္ ကုိ ဂ်ပန္မ်ားဖမ္းသြားရာ ဒီေန႔အထိ မေတြ႔ရေတာ့ေၾကာင္း၊ သူအပါအ၀င္ မိသားစုအားလုံးကုိ လာေခၚကာ ရက္ (၁၀၀) တိတိ ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ႔ရေၾကာင္း၊ မိခင္ၾကီး၏ က်န္းမာေရး လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ပုံႏွင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ဆည္းကပ္ႏုိင္ေအာင္ ဘာသာေရး ဦးေဆာင္ေပးမႈအေၾကာင္းမ်ား။

ပုိ၍စိတ္၀င္စားဖြယ္ကား ခင္ပြန္းသည္က ကင္မရာမင္းလုပ္၍ ဇနီးသည္က အဂၤလိပ္လုိ ေနာက္ခံေျပာေပးကာ သူတို႔ေမာင္ႏွံ မွတ္တမ္းျပဳခဲ့ ေသာ ျမန္မာ႔သမုိင္းႏြယ္သည့္ Document ေလးပင္၊ ထုိစီဒီေလးကုိၾကည့္ရွဳၾကရင္း ကုိယ္႔စိတ္ေတြဟာ ေတာေတာင္ထူထပ္သည့္ အမိေျမရဲ႕ နယ္စပ္ေတြဆီ လြင့္ျပန္႔သြားေတာ့သည္။ သူတုိ႔ေမာင္ႏွံ၏ တာ၀န္ေက်ေသာ အဇၥ်တၱအလွေလးကုိလည္း ျဖတ္ခနဲေတြ႔လုိက္ရသည္။ (၁၁) နာရီခန္႔မွာေတာ့ ဆြမ္းဆက္ကပ္ၾကသည္။ 

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ ကြၽႏု္ပ္မေမ့ႏုိင္ေသာ ထမင္းတနပ္ကဲ႔သုိ႔ပင္။ ကိုယ္တုိ႔အတြက္လည္း မ ေမ့ႏုိင္သည့္ ဆြမ္းတနပ္၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေက်ာ္၊ ငါးေျခာက္အုိးႀကီးႏွပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္၊ သခြားသီးတုိ႔၊ အမဲႏွပ္၊ စြန္တန္ဟင္းခ်ဳိ၊ ၀က္ သားႏွင့္ မရမ္းျပား၊ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္၊ ဟင္းလ်ာတုိ႔ကား ကုိယ္တုိ႔သုံးပါးကုိ ေခါင္းမေဖာ္ေစေတာ့၊။

“ဟင္းခ်က္ေရာ ဟင္းစပ္ေရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ” ဆုိသည့္ ေဒါက္တာၾသသဓ၏မွတ္ခ်က္ကုိ ေနာင္ေတာ္ႀကီး အရွင္ဣႏၵာစာရက သုံးႀကိမ္ေျမာက္ဆြမ္းထပ္ထည့္ျခင္းျဖင့္ ေထာက္ခံျပလုိက္သည္။ တကယ့္ စားၿမိန္ဆြမ္းပင္။
“တပည့္ေတာ္မတုိ႔ ကုသုိလ္ထူးတာပဲဘုရား။ ခုလုိဆြမ္းကပ္ခြင့္ရတာ အရင္ကလဲ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ မျပတ္ဘူးဘုရား”
“ဟုတ္တယ္၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဦးဇင္းေရာက္ခဲ႔ဘူးတယ္ေလ” ေဒါက္တာၾသသဓ၏စကား အဆုံးမွာ “ဒကာႀကီးတုိ႔အိမ္က ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္တုိ႔ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္တုိ႔ နယူးေယာက္ႂကြတုိင္း တေထာက္နားရာ ကြန္းေထာက္ ေဆာင္ေလ” ဟု ဦးဣႏၵာစာရက ျဖည့္စြက္လုိက္သည္။ 

သားသမီးေတြ သုိက္ျမဳံခြဲေခ်ၿပီမုိ႔ ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသာေနသည့္ သပ္ယပ္ခမ္းနားေသာ သည္အိမ္ႀကီးသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ သီလေရာင္၊ သကၤန္းေရာင္တုိ႔ျဖင့္ အသေရတုိးခဲ႔ေယာင္ပင္၊ သဒၶါဗလ၀ဆုိသည့္စကားလုံးေလး ကုိ ကုိယ္စဥ္းစားေနမိသည္။
အခ်ဳိပြဲကပ္ေတာ့လည္း ေရခဲမုန္႔၊ ရာသီကလည္းေအး ဗုိက္ကလည္းေလး၍ ကုိယ္တုိ႔သုံးပါးလုံး ျငင္းလုိက္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ “ဒီအုိက္စ္က ရင္က ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၿပီဘုရာ႔။ ႏုိ႔ကုိလည္း သူတုိ႔ေမြးတဲ႔ႏြားျခံက သုံးတာ၊ ဒီမွာသိပ္နာမည္ႀကီးတာ” ဦးထင္လတ္၏စကားေၾကာင့္ စိတ္၀င္ စားသြားၾကသည္။ နည္းနည္းျမည္းၾကည့္ဦးမွဆုိသည့္စိတ္ကူးသည္ ေရခဲမုန္႔ကုန္သြားမွပင္ ရပ္ေတာ့သည္။ ေၾကျငာသင့္ေသာ အရာပါေပ။

တေအာင့္တနား နားေနၿပီးေတာ့ ကမာၻ႕အႀကီးဆုံးေသာဥယ်ာဥ္ကုိ လုိက္ပုိ႔သည္။ စတိတ္ျခင္းကပ္လ်က္ရွိေသာ ပင္ဆယ္လ္ေဗနီးယား ျပည္နယ္၊ Kennett Square သုိ႔ ကားကုိ ကြၽမ္းက်င္စြာေမာင္းႏွင္ရင္း တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ ဦးထင္လတ္က လက္ညႇဳိးညႊန္ကာ
“တပည့္ေတာ္ေျပာတဲ့ ေရခဲမုန္႔ဆုိင္က ဟုိဟာေလ၊ ေနာက္ဖက္ကဟာက ႏြားျခံေပါ့’’
Weekend မဟုတ္ပဲ ကားမ်ားတန္းစီေနသည္ကုိၾကည့္ရင္း တကယ့္ေအာင္ျမင္တဲ့လုပ္ငန္းေလးေပပဲ။ မိဘလက္ငုတ္ကုိ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေအာင္ ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းႏုိင္တာကုိက ဂုဏ္ျပဳစရာ၊ ကုိယ္တုိ႔ဆီမွာဆုိ …. အင္း ….။

တေနရာတြင္လည္း “ဟုိအေဆာက္အဦးေတြက စားမႈိစုိက္ပ်ဳိး ထုတ္လုပ္တဲ႔ ေနရာေတြေပါ့” မ်ားစြာေသာအေဆာက္အဦးေတြကုိ ကားေပၚ မွပင္ လွမ္းေငးလုိက္ၾကရသည္။
နာရီ၀က္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ Longwood garden ဆုိသည့္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးဆီ ေရာက္ၾကၿပီ။ ကားကို ေပါ႔ပါးစြာေမာင္းႏွင္သကဲ႔သုိ႔ ကား ေပၚမွ သြက္လက္စြာဆင္းလ်က္ ေရွ႕ေဆာင္သြားေနသူ ဦးထင္လတ္ကုိ အသက္ (၈၀) အရြယ္ဆုိတာ ျမင္သူတုိင္း ယုံအံ႔မထင္။ ဥတုအာ ဟာရစသည္ ဥပနိႆယပစၥည္း ေက်းဇူးျပဳပုံကြာ၍ထင့္။ သည္က (၈၀) အရြယ္က ကုိယ္႔ဇာတိက (၅၀) ေက်ာ္ရြယ္ အကုိေတြ ဦးေလးေတြ ထက္ပင္ သန္စြမ္းေနေတာ့သည္။

သူ႔လုိပင္ ပန္းအလွကုိ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသူေတြကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ စတုတၳအရြယ္အမ်ဳိးသမီးႀကီးမ်ားပင္။ ဇရာကုိ ပြင့္သစ္တုိ႔ျဖင့္ ေခတၱေမ႔ေဖ်ာက္ၾကေလသလားမသိ။ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ အရြယ္စုံ ပ်ားပန္းခတ္ စည္ကားေနမည္မွာဧကန္။
စကတည္းက ယဥ္ဆုိသလုိ အ၀င္၀မွာပင္ Tulip ပန္းေရာင္စုံေတြက ႀကိဳလင့္ေနၿပီ။ ၿပီး… ဗီဇအေလွ်ာက္ ရွင္သန္ခြင့္မရေအာင္ စီမံခံထား ရသည့္ သစ္ပင္ပ်ဳိေလးတခ်ဳိ႕ကလည္း နံရံကုိကပ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္ဆန္႔ကားထားသည့္ ေယာက်္ားတုိ႔လုိရပ္လ်က္။
အတြင္းကုိ၀င္လုိက္ေတာ့ ယာဘက္တြင္ သီေယတာႏွင့္ ၀ဲဘက္မူ လက္ေဆာင္ပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္၊ ဥယ်ာဥ္၏အေၾကာင္းကုိ မိတ္ဆက္ ေပးေသာ ႐ုပ္ရွင္ကို သီေယတာတြင္ ေခတၱ၀င္ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ ျပကြက္မ်ားကေတာ့ ႐ႈေမာဖြယ္ပင္။ 

သုိ႔ႏွင့္ တကယ့္ျပကြက္မ်ားကုိ ၀င္ၾကည့္႐ႈရန္ လက္မွတ္၀ယ္ၾကရာ တေစာင္ (၁၈) ေဒၚလာတဲ့။ ပန္းေတြကုိေငးယုံမွ်ႏွင့္ သည္မွ်ေသာတန္ဘုိးကုိ စြန္႔သင့္ပါ႔မလားဟု တြန္႔ ဆုတ္လုိက္မိသည္။
ဒါမ်ဳိးေတြ သည္ႏုိင္ငံရဲ႕စတိတ္တုိင္းလုိလုိမွာ ရွိၾကတာပဲ။ တေန႔ကပဲ ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ၀င္ၾကည့္ခဲ့ၾကေသးတာကုိ အမွတ္ရသည္။ အဲဒီမွာဆုိ ကုိယ္တုိ႔ေျမက ပန္းမာလာေတြႏွင့္ သဘာ၀ေပါက္ေရာက္ပင္ေတြကုိပင္ ေတြ႔ခဲ႔ေသး။ ျမန္မာဟုစာခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ပန္းအုိးေလးတခု ဆို လွ်င္ ကုိယ္တုိ႔ျမင္ပင္ မျမင္ဖူး။ 

တေနရာမွာေတာ့ အထက္အညာ အေလာင္းေတာ္ကႆပ သစ္ေတာဧရိယာက ေပါက္ေရာက္ပင္ေတြကုိ ျပသထားသည္မွာစုံစြ။ ကုိယ္တုိ႔တေတြက ရွိမွန္းမသိမီမွာပင္ သူတုိ႔က ထိန္းသိမ္းျပသထားႏွင့္ပါေပါ႔လားဟု မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိလုိက္ေသး။
ကုိယ့္ေနရာ ၀က္စ္ကြန္စင္က မီလ္၀ါးကီးၿမိဳ႕မွာလည္း ခြၽန္ခြၽန္ခုံးခုံး ဒုံးႀကီးသုံးခုအတြင္းမွာလည္း ျမန္မာအပါအ၀င္ ကမၻာအရပ္ရပ္က အပင္ ေတြျပသထားသည္မွာ စုံမွစုံ၊ ေခြးေတာက္ပင္၊ ကင္ပြန္းပင္တုိ႔ပင္ ေတြ႔လုိက္ေသး။ ကုိလုိရာဒုိစတိတ္ေရာက္စဥ္ကလည္း နည္းတူပင္။ ခု လည္း သိပ္ထူးမည္မထင္ဟု ေတြးေနမိသည္။ တဦးလွ်င္ (၁၈) ေဒၚလာ။ ေလးေယာက္ဆုိေတာ့ ….။

သုိ႔ေသာ္ ထုိတြန္႔ဆုတ္မႈသည္ သိပ္မခံလုိက္။ တစတစႏွင့္ ေပ်ာက္ပ်ယ္သြားလုိက္ပုံမွာ ….။
ဂိတ္အေဆာက္အဦးမွထြက္၍ ဥယ်ာဥ္တြင္းေျခခ်လုိက္သည္ႏွင့္ ရြက္သစ္ထုိးစ ေတာကုိလွမ္းျမင္ရသည္။ ေလာင္း၀ုဒ္ (Long wood) ဆုိ သည့္အတုိင္း ထင္း႐ွဴးႏြယ္၀င္ ႀကီးမားေျဖာင့္တန္းသည့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကုိ လွမ္းေတြ႔ရသည္။ ထုိေတာဆီအသြား ႏွင္းဆီႏြယ္ပင္မ်ားကုိ ကၾကီးသ႑ာန္ အခုံးအခုံးျပဳကာ၀န္းရံလွ်က္ ထုိင္ခုံေလးမ်ားႏွင့္ နားေနရာေလးကလည္း နားခ်င့္စဖြယ္။ ေရွ႕ဆက္လုိက္ေတာ့ နီညိဳ၀ါျဖဴ ခရမ္း ပန္းေရာင္ က်ဳးလစ္ပန္းခင္းမ်ားက လမ္းနံေဘး၀ဲယာ၊ အေရာင္အေသြးကစုံသလုိ အမ်ဳိးအစားကလည္းေလးမ်ဳိးေလာက္ထိ သတိ ထားလုိက္မိရဲဲ႕။ တေမ့တေမာ ကုိယ္ေငးေနတုန္း “ဒါက ဒီရာသီမုိ႔ က်ဳးလစ္ပန္းေတြ ေတြ႔ရတာ။ တခါတေလ ဂႏၶမာပန္းေတြ၊ ႏွင္းဆီေရာင္စုံေတြ သူ႔ရာသီအလုိက္ ခ်ိန္းသြားတာ။ ေလးလတႀကိမ္ေလ” ဦးထင္လတ္စကားေၾကာင့္ အံ့ၾသစိတ္၀င္စျပဳၿပီ။

တေမွ်ာ္တေခၚ ျမက္ခင္းကမၺလာႏွင့္ ေငြေရာင္ေရပန္းဥယ်ာဥ္နားကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း သဘာ၀ေရကန္ေလးက ေရေတြကုိ လုိအပ္သလုိပုံ သြင္းထားလုိက္ပုံက ေရပန္းေတြ နိမ္႔လုိက္ျမင့္လုိက္၊ ထုိင္လုိက္ ထလုိက္ႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီပင္။ “လပ္စ္ေဗးဂတ္စ္မွာဆုိ ေရပန္းေတြက တီးလုံးနဲ႔လႈပ္ရွားတာ ကေနသလုိပဲ” ဟု ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးဣႏၵာစာရကေျပာ၏။ “ေအာ္ … ဒီကလူေတြ ပန္းကုိသာလွပေစတာမဟုတ္ဘူး။ ျမက္ကုိလည္း ပန္းျဖစ္၊ သစ္ပင္ကုိလည္း ပန္းျဖစ္၊ ေရကုိလည္း ပန္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ၾကပါလား” ဟု ေတြးလုိက္မိသည္။

ေဒါက္တာၾသသဓႏွင့္ ဦးထင္လတ္တို႔ကေတာ့ ကင္မရာေတြႏွင့္ ႐ုိက္လုိ႔မဆုံး။ ဖလင္မလုိ၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္မုိ႔ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ သူ႔တုိ႔ကုိ ၾကည့္ရင္း Portland က ညီ အရွင္သီရိန္ကုိ အမွတ္ရလုိက္ေသး၊
“ခုနက ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာျမင္ခဲ့တဲ့သစ္ပင္ေတြၾကားက အိမ္ကေတာ့ ဟုိဟာေလ။ အဲဒီကုိ မသြားေတာ့ဘူး။ ပန္းဥယ်ာဥ္ဆီသြားၾကစုိ႔” ဟု ဦးထင္ လတ္ဆုိကာမွ ေအာ္ …. ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲ မေရာက္ေသးဘဲကုိး။
ထုိစဥ္ကြဲျပားေနသည့္ ကုိယ္တုိ႔အသြင္အျပင္ေၾကာင့္ စူးစမ္းမိတ္ဖြဲ႔လာေသာ အေမရိကန္မBကီးႏွစ္ဦးက ျမန္မာလူမ်ဳိးဟုသိသြားကာ အတူ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ေတာင္းလာ၍ ခြင့္ျပဳၾကရေသး။ ခုလုိေတာင္းဆုိမႈေတြ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကဳံရတာပဲေလ။ ၀ါရွင္တန္ဒီစီ အိမ္ျဖဴေတာ္ ကုိ သြားတုန္းကဆုိ …။

ပင္ႀကီးအုပ္ကအထြက္မွာေတာ့ အိမ္ႀကီးတေဆာင္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ “ဒါ ဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိလွဴသြားတဲ့ ပုိင္ရွင္ႀကီးရဲ႕အိမ္ေလ” ဦးထင္လတ္က ညႊန္ျပရင္း ၀င္ၾကည့္ခြင့္ရွိေၾကာင္းသိရေတာ့ ေျခမေႏွးခဲ႔။ အမ်ားႏွင့္အတူ ၀င္ၾကည့္ခဲ႔ၾကသည္။ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ကပင္ ေခတ္မီ ေသာလူေနမႈက ထင္ဟပ္ဆဲ။ လစ္ဗင္း႐ုဏ္း (Living room) ျဖစ္ဟန္ရွိေသာအခန္းတြင္ မစၥတာ Pierre du Pont ၏ဘ၀ အထၳဳပၸတၱိကုိ တီဗြီျဖင့္ ျပသလ်က္ရွိသည္။ ခန္႔ျငားေသာ ဥပဓိ႐ုပ္ပုိင္ရွင္ မစၥတာ Pierre du Pont သည္ ဒုိင္းနမုိက္လုပ္ငန္းျဖင့္ ခ်မ္းသာလာသူတဲ့။ ေက်ာင္းမ်ား တကၠသုိလ္မ်ားကုိ လွဴ ဒါန္း႐ုံမက ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔စံအိမ္ႏွင့္တကြ သည္ျခံႀကီးကုိ ေဖာင္ေဒးရွင္းဖြဲ႔ကာ အမ်ားၾကည့္႐ႈနားေနရာအျဖစ္ လွဴခဲ႔သည္တဲ့။ ေအာ္ … ဒုိင္းနမုိက္ကေန ပန္းပြင့္ေစခဲ႔သူပါလား။

ျမင့္ျမတ္ေသာ ႏွလုံးသြင္းကုိ သာဓုေခၚရင္း အိမ္ႀကီး၏ ခန္းေပါက္ေစ့ တက္သုတ္႐ုိက္လုိက္ၾကည့္႐ႈၿပီး အခ်ိန္လုကာ ပန္းျပတုိက္ႀကီးဆီဘက္ ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အေဆာက္အဦးႏွင့္ တင့္ဘက္စြာ လူ႔ခါးေလာက္ရွိသည့္ပန္းအုိးႀကီးေလးလုံးက ပင္လုံးေ၀ေန ေသာပန္းပင္ေလးမ်ားျဖင့္ 
 ျပတုိက္တံခါး၀မွ ႀကိဳလင့္ေနသည္။ သည္မွ်ႏွင့္ပင္ (၁၈) ေဒၚလာမက တန္ခဲ့ၿပီဟု ဘ၀င္က်လာသည္။ ၿပီး ျဖဴ နီ ညိဳ ျပာ ၀ါ စိမ္း ခရမ္း လိေမၼာ္ ေရာင္ စဥ္ ခုနစ္သြယ္မက အေသြးအေရာင္က စုံလွသလုိ အခက္၊ အႏြယ္၊ အဆုပ္၊ အခုိင္၊ ပန္းစုိင္၊ ပန္းဆြဲ ပန္းလဲ ပန္းေထာင္အသြင္ေတြကလည္း စုံလွပါဘိျခင္း။

အမ်ဳိးမသိအမည္ မၾကားဖူးေသာပန္းတုိ႔ အပင္တုိ႔ကုိေငးရင္း အံ့ၾသျခင္းကုိသာ ရသအျဖစ္ခံစားေနရေတာ့သည္။ သစ္ခြပန္းတုိ႔စံရာ အခန္း ကုိေရာက္ေတာ့ ႐ႈေမာဖြယ္ေကာင္းလွသည္မွာ ေနရာမွပင္မခြာခ်င္။ “လွလိုက္တာေနာ္” “သိပ္လွတာပဲ” “ဟာလွလုိက္တာ” ဆုိသည့္ အာ ေမဋိတ္ေတြကုိသာ ကုိယ္တုိ႔သုံးပါး အလွည့္က်ရြတ္ဆိုၿပီးရင္း ရြတ္ဆုိေနမိၾကသည္။ ကင္မရာမင္း ေဒါက္တာၾသသဓကလည္း ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ထြင္သူေတြကုိ ေက်းဇူးတင္ၿပီးရင္း ေက်းဇူးတင္ေနသည္။ ႐ႈမ၀၊ ေငးမ၀၊ မွတ္တမ္းတင္လုိ႔မ၀။

အာရွ၊ အာဖရိက၊ ဥေရာပ၊ အေမရိက၊ ၾသစေတလ် …ကမာၻအရပ္ရပ္က ပန္းမာလ္ေတြ စုေေဆာင္း စုိက္ပ်ဳိးျပသထားမႈ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းႏွင့္ စြမ္းႏုိင္ၾကပုံကုိကား ၾသခ်ရေပမည္။ “အပင္ကပြင့္လွ်င္ ပန္း၊ အႏြယ္ကပြင့္လွ်င္ မာလ္” ဟု ငယ္ငယ္ကမွတ္သားခဲ့ၾကသည့္ သုတေလးပင္ ေမ႔ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စုံလွသည္။

ဒါေတာင္ “ေတာ္၀င္သည့္သဇင္” မရွိဘူးဟု စိတ္ႀကီး၀င္အံ့လုပ္ဆဲ။ 
 ရန္ကုန္ဟုစာတမ္းဆြဲထားေသာအပင္ေလးကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ဘ၀င္ မျမင့္ႏုိင္။ ဘာပင္ေလးပါလိမ္႔ဟု ပေဟဠိႏွင္႔သာ ခြာခဲ႔ရ။ မုိးဦးက်၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားလမ္းေဘးေနရာ တခ်ဳိ႕မွာ ပန္းေရာင္ပြင့္ေလးေတြႏွင့္ ဖုံးေနသည့္ျခဳံႏြယ္မ်ားကုိ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ခုတ္ထြင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ခ်ဳံအျဖစ္ႏွင့္ မ်ဳိးျပဳန္းေရာ့မည္ထင့္။ ဒီအပင္ေလးကေတာ့ ကံေကာင္းေပ တာပဲ။

တတ္လည္း တတ္ႏုိင္ၾကပါေပစြ။ စြမ္းလည္း စြမ္းႏုိင္ၾကပါေပစြ။ အပူပုိင္း၊ အေအးပုိင္း၊ သမပုိင္း၊ ေပါက္ေရာက္ရာ ရာသီဥတုအလုိက္ အပူ အေအးကုိ ဖန္တီးေပးထားသည္မွာ ျပတိုက္ၾကမ္းခင္းပုိက္လုိင္းမ်ားမွ လုိသလုိ ထုတ္လႊတ္ေပးေနသည္။ ပန္းမ်ားအလုိက္ ခင္းက်င္းျပသရာ အခန္းဖြဲ႔စည္းထားပုံကလည္း စနစ္က်ပါဘိေတာင္း။
သည္ကလူေတြဟာ အာဂလူေတြပဲ။ သဘာ၀ကုိ ထိန္းလည္းထိ္န္းသိ္မ္းၾကသလုိ ခုိင္းလည္း ခုိင္းစားတတ္ၾကတဲ့သူေတြပဲဟု ေရရြတ္မိသည္။

“ဒါ အစုိးရနဲ႔ဆုိင္လား”
“ေဖာင္ေဒးရွင္း ရွိတယ္ေလ။ ၀န္ထမ္းသုံးရာေလာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္တယ္။ ဒါတင္မကဘူး သစ္ပင္ပန္းမာလ္နဲ႔ ပတ္သက္ တဲ႔ သင္တန္းေတြလည္း ဒီမွာေပးတယ္”
ေဒါက္တာၾသသဓႏွင့္ ဦးထင္လတ္တုိ႔၏ အေမးအေျဖကုိၾကားရေတာ့ ၾကည့္စမ္း ေဒါင့္စုံလုိက္ပါဘိ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီလူေတြ ကမာၻကုိ ေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္တာ။

ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္က တကူးတကသြားလည္ၾကသည့္ မႏၱေလးက်ဳံးနံေဘးက မန္းသီတာဥယ်ာဥ္ႏွင့္ ေမၿမိဳ႕က ႐ုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ေလးေကာ က်န္းမာေရးေကာင္းမွေကာင္းရွာၾကရဲ႕လားဟု အေတြးေရာက္မိသည္။ ရန္ကုန္က စကၠဴပန္းေတြကုိသာ ပန္းအျဖစ္ ပန္တတ္ရွာသည့္ ဗႏၶဳလ ပန္းျခံတုိ႔၊ သခင္ျမပန္းျခံတုိ႔ေကာ စကၠဴပန္းေလးမွ ေ၀ေ၀ပန္ႏုိင္ၾကေသးရဲ႕လား။ အင္း ….. ။

သစ္ပင္ေလးေတြကုိ အေဆာက္အဦးသ႑ာန္၊ သားငွက္အသြင္ျဖတ္ညႇပ္ထားသည့္ဥယ်ာဥ္ေလးကုိ ေနာက္ဆုံးျဖတ္သန္းကာ ထြက္ခဲ႔ၾက သည္။ ဧကသုံးရာေက်ာ္က်ယ္၀န္းသည့္ သည္ဥယ်ာဥ္ႀကီးကုိ ႏွစ္နာရီခန္႔မွ်ႏွင့္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈသူေတြမုိ႔၊ အဗၻဳတရသမွတပါး ေအးေအးလူလူၾကည့္႐ႈခံစားေနသူေတြလုိ အလွရသကုိ မရခဲ႔ဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ၀န္ခံရေပမည္။ ေနာင္လာဦးမည္ဆုိသည့္ မတုိင္ပင္ဘဲ တူညီေန ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္ခဲ႔ၾကရသည့္တုိင္ အေတြးကမဆုံးခ်င္။ “ခိဍပေဒါသိတ” နတ္ေတြပန္းခူးရင္း နတ္သက္ေႂကြတယ္ ဆုိ တာ ဒီလုိဥယ်ာဥ္ႀကီးလား မသိ။

ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ႔ဖူးသည့္ “ျမကန္” ကဗ်ာေလးထဲက အပုိဒ္ေလးကုိ “ပန္းမ်ဳိးဖုံဖုံ၊ ပြင့္မ်ဳိးစုံသည္၊ ဘုံ၀တႎက နႏၵာ၀န္ေလာ၊ တူစြ ဟုတြာ” ဟု ေျပာင္းကာရြတ္လုိက္မိရာ “တာ၀တႎသာက နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မယ္” ဟု ခ်လုိက္ေသာ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ဦးဣႏၵာစာ ရ၏မွတ္ခ်က္ကုိ လြယ္ကူစြာသေဘာတူလုိက္မိသည္။ သည္အတြက္ “အထင္ႀကီးလြယ္ရန္ေကာ” ဟု တစုံတဦးက ဆုိလာအံ့။ ထုိသူကုိယ္ တိုင္ ေရာက္ဖူးမည့္ေန႔ရက္ကုိ ငံ့ရင္း နားလည္စြာျပဳံးေနလုိက္႐ုံသာ။

အျပန္ခရီးတြင္ေတာ့ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္” ဆုိသည့္သီခ်င္းသံေလးက ကားကက္ဆက္မွ လႊင့္ပ်ံလာသည္။ တခ်ိန္က ေလလႈိင္းမွာ မၾကာခဏၾကားရေလ႔ရွိသည့္ အဆုိေတာ္ တကၠသုိလ္သန္းသန္းလြင္၏ မဂၤလာေတးေလး။

သည္သီခ်င္းေလးက သည္ခရီးကုိပုိ႔ေဆာင္ေပးေသာ ဦးထင္လတ္ + ေဒၚျမဟန္တုိ႔ေမာင္ႏွံကုိ ကုိယ္တုိ႔ကိုယ္စား ေျပာေနသေယာင္ပင္။

ကံထြန္းသစ္
ေမ ၅၊ ၂၀၁၂

Tuesday, May 29, 2012

အားလုံးႏွင့္အတူ ငုိဖူးခ်င္တယ္

  အားလုံးႏွင့္အတူ ငုိဖူးခ်င္တယ္

စာေရးသူအေနျဖင့္ ယခုတင္ျပမည့္ စာသားေလးက စိတ္ေကာင္းရွိၾကသူမ်ားနွင့္မရွိသူမ်ား၏
စိတ္ေနစိတ္ထားေလးေတြကုိ သိရွိသေလာက္ကေလးပဲ ေလ့လာေဖာ္ထုတ္သြားမွာပါေနာ္။
ဒီလုိေလ့လာတဲ့ေနရာမွာလည္း ဘုရားေဟာ ဓမၼအျမင္ႏွင့္ေလာကီတရားသေဘာ အျမင္တုိ႔ေပါင္းစပ္ေလ့လာသြားပါ့မယ္ေနာ္။

"ေလ့လာတယ္" ဆုိတာ ' ေလ'့ မွ 'လာ' ပါတယ္။ မေလ့ရင္ မလာပါဘူး။့ ' ေလ့' ဆုိတာ ျပဳလုပ္တာ ၊ အားထုတ္တာ ၊ သင္ယူတာ ။ 'လာ'ဆုိတာ အက်ဳိးေက်းဇူး ခံစားရတာပါ။

Layelar is combination of two words, laye and lar , meaning studying and getting benefit respectively.

အက်ဳိးေက်းဇူးခံစားတဲ့ေနရာမွာလည္း ေကာင္းေသာအက်ဳိးစားခံစားမႈ၊ မေကာင္းေသာအက်ဳိးခံစားမႈ ဆုိၿပီးႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခားသိထားရမွာပါ။ ေကာင္းေသာအက်ဳိးကုိ ခံစားလုိေသာ စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔အေနနဲ႔ ပညာေရးျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရးျဖစ္ေစ၊ ဘ၀ၿငိမ္းခ်မ္းဘုိ႔ျဖစ္ေစ မိမိဘ၀လမ္းေၾကာင္း တုိးတက္ေအာင္ျမင္ဘုိ႔တြက္ ဘုရားေဒသနာ အဂၤုတၳဳိရ္လာ သုံးမ်ဳိးကုိသိရွိရမယ္ေနာ္။ သိရွိရုံေလ့လာမႈကုိ မျဖစ္ေစခ်င္၊ တကယ္သိသြားရင္ တကယ္က်င့္သုံးေပးမွ ဘုရားေဟာတရားက ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တန္ဘုိးရွိတယ္ဆုိတာ သိၾကမွာပါ။ စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔ အထက္တန္းက်က်ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္ ..........

၁။ ကုိယ့္ထက္ သီလ ၊သမာဓိ ၊ ပညာ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ ယုတ္နိမ့္သူကုိ ေပါင္းေဖာ္လွ်င္ မိမိဘ၀ မတုိးတက္မေအာင္ျမင္ျခင္း၊
၂။ ကုိယ္ႏွင့္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ တန္းတူရွိသူကုိ ေပါင္းေဖာ္လွ်င္ မိမိဘ၀ မတုိးတက္မေအာင္ျမင္ေပမဲ့
ယုတ္နိမ့္မသြားဘဲ တန္းတူ အလယ္အလတ္ျဖစ္ျခင္း။
၃။ ကုိယ့္ထက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ သာေသာ သူမ်ားကုိေပါင္းေဖာ္လွ်င္ မိမိဘ၀ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တုိးတက္ေအာင္ျမင္နုိင္ျခင္း။

စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔ စဥ္းစားေနာ္၊ ပညာပဲသင္သင္၊ စီးပြားေရးပဲ လုပ္လုပ္ ၊ ဘ၀ၿငိမ္းခ်မ္းဘုိ႔ ေလာကုတၱရာတရားပဲ ဆည္းပူဆည္းပူ ဒီသုံးမ်ဳိးထဲက စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔ဘ၀ အထက္တန္းက်ဘို႔ နံပါတ္(၃) ကုိ က်င့္သုံးေပးနုိင္ရင္ အထက္တန္းက်ၿပီး အထက္တန္းက်တဲ့ အမ်ဳိးသားေကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းေလးေတြ မုခ်ျဖစ္မယ္ဆုိတာ စာေရးသူေဖာက္သည္ခ်လုိက္တယ္ေနာ္။

ဘုရားေဟာေဒသနာ သိဂၤါေလာ၀ါဒ သုတ္မွာလည္း မွတ္သားစရာေကာင္းလုိ႔ ေဖာ္ျပပါအုံးမယ္ေနာ္။
ဒီသုတ္မွာလည္း စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔ဘ၀အျမင့္ေရာက္ေအာင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံၿပီး လမ္းသြားတတ္ဘုိ႔ (၄) မ်ဳိးကုိညႊန္ျပထားတာပါ။

၁။ ဒုကၡေရာက္ေနေသာအခါ ကုိယ္ဖိ၊ရင္ဖိ ကူညီတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊
၂။ ခ်မ္းသာလာသည္ျဖစ္ေစ ၊ ဆင္းရဲသြားသည္ျဖစ္ေစ ဘယ္ခါမဆုိ မွ်ေ၀ခံစားတတ္ေသာသူငယ္ခ်င္း။
၃။ မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းေတြကုိသာ ညႊန္ျပလွ်က္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေပါင္းသင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း။
၄။ ကုိယ့္ရဲ႔ မိတ္ေဆြအေပၚ တကယ္စိတ္ရင္းမွန္နဲ႔ ၾကင္နာမႈအျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း။

1 The friend who is a happer,
2 The friend who is the same in happy and unhappy times.
3 The friend who shows the way that's right,
4 The friend who is full of sympathy.

ဒီသုတ္မွာပဲ ဘုရားရွင္က စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြေတြ အားလုံးကုိ မိတ္ေဆြေယာင္ ေဆာင္ၿပီး မိမိဘ၀ကုိ နိမ့္က်ေအာင္ ၊
ဒုကၡေရာက္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း (၄) မ်ဳိးကုိလည္း ညႊန္ျပထားပါေသးတယ္ေနာ္။
၁။ လုိတာကုိသာ ၾကည့္ၿပီး ရွာေပါင္းေသာ မိတ္ေဆြ၊
၂။ အက်ဳိးမရွိေသာ စကားေတြကုိသာ ေျပာၿပီး ေပါင္းေဖာ္ေပါင္းဖက္ ျပဳလုပ္ၿပီးေနေသာ မိတ္ေဆြ၊
၃။ ေျမွာက္ပင့္၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ေပါင္းေဖာ္ေပါင္းဖက္ ျပဳလုပ္ၿပီးေနေသာ မိတ္ေဆြ၊
၄။ အက်ဳိးရွိေသာ အလုပ္ကုိ ဘာမွ်မလုပ္ပဲ အခ်ိန္ေတြ အလကားျဖဳန္းတီးၿပီး ေပါင္းေဖာ္ေပါင္းဖက္ျပဳလုပ္ၿပီးေနေသာမိတ္ေဆြ၊

1 The friend who seeks what he can get ,
2 The friend who talks but empty words ,
3 The friend who merely flatters us,
4 And the friend who is fellow-wastrel.
စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြတုိ႔အေနျဖင့္ မိမိအရပ္ေဒသမွာျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူတစ္ပါးတုိင္းျပည္မွာျဖစ္ျဖစ္ ပညာသင္သြားသည္ျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရးနဲ႔သြားတာပဲျဖစ္ေစ အေပါင္းသင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ေတြ႔ၾက စုံၾကတဲ့ခါ အေပါင္းသင္းလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဒါေလးေတြကုိ လက္ကုိင္ထားလ်က္ ခြဲျခားၿပီး ေပါင္းသင္းတတ္ေစခ်င္တယ္ေနာ္။ ကုိယ္ကုိတုိင္ကလည္း ဘ၀ကုိ အထက္တန္းက်ခ်င္တယ္ ၊
တုိးတက္ခ်င္တယ္၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ အေပါင္းသင္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ေအာင္ေပါင္းသည့္အခါ......

(သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေစလုိေသာ စိတ္ကုိသာရေအာင္ေမြးပါ မိမိတကယ္ခ်မ္းသာပါလိမ့္မည္) ဟူေသာ
ေမာ္လၿမဳိင္ၿမဳိ႔နယ္၊ ေကာလွရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ၾသ၀ါဒေလးမွာလဲ တစ္သက္စာ မွတ္သားဘုိ႔ေကာင္းလွပါသည္။

စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြေတြအားလုံးအတြက္ မည္သည့္ေနရာဌာနမွာေနေန၊ မည္သည့္ေရကုိ  ေသာက္ေသာက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့့္ေတြ႔ၾကစုံၾကသည့္ခါ လူတစ္ေယာက္ကုိ အထင္ေသးၿပီး ဆက္ဆံမိလုိ႔ မိမိမွာ ဘ၀နိမ့္က်သြားသူ၊ လူ႔ေအာက္တန္းစား စိတ္ဓာတ္ ရွိေသာသူ ျဖစ္သြားလုိ႔ ေနာင္တရသြားတဲ့ပုံျပင္ေလးလည္း တြဲၿပီး ေဖာက္သည္ခ်လုိက္ပါတယ္ေနာ္။

တစ္ခါက ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ "ေခြးေရာင္းရန္ ရွိသည္" ဟူေသာ ဆိုင္းပုဒ္တစ္ခုကို ခ်ိတ္ဆဲြထားသည္။ ကေလးငယ္ တစ္ဦးက ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္ျပီး ဆိုင္ပိုင္ရွင္အား ေမးေလသည္။

"ေခြးတစ္ေကာင္ ဘယ္ေလာက္လဲ ခင္ဗ်ာ" "တစ္ေကာင္ကို ေဒၚလာ ၅၀ ကေန စေရာင္းပါတယ္"

ေကာင္ေလးမွာ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏိုက္ျပီး..."ကြ်န္ေတာ္မွာ ၃၇ေဒၚလာပဲရွိတယ္...  ေခြးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လို႔ရမလား" ဟု ခြင့္ေတာင္းေလသည္။

ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ရီျပီး ေလတစ္ခ်က္ ခြ်န္လိုက္သည္ႏွင့္ ေခြးမၾကီးတစ္ေကာင္က ေခြးကေလး ငါးေကာင္ကို ဦးေဆာင္ျပီး ထြက္လာသည္။ ေခြးငယ္ေလးမ်ားအနက္ တစ္ေကာင္မွာ ေနာက္ေကာက္ က်န္ေနခဲ့သည္။ ကေလးငယ္မွာ ထိုေနာက္ေကာက္က်န္ေနေသာ ေခြးကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္အား " အဲဒီေခြးက ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟုေမးလိုက္သည္။

ပိုင္ရွင္က "ဒီတစ္ေကာင္က ေမြးကတည္းက မသန္ဘူး။ တင္ပါးဆံု မဖြံ႔ၿဖိဳးဘူးလို႔ ဆရာ၀န္ကေျပာတယ္။ တစ္သက္လံုး ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားေတာ့မွာတဲ့"

"ဒီတစ္ေကာင္ကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းမလဲ" ကေလးငယ္မွာ ၀မ္းသာအားရ ေမးလိုက္သည္။

"ဒီမသန္တဲ့ တစ္ေကာင္ဆိုရင္ မေရာင္းဘူး... လိုခ်င္ရင္ အလကားေပးလိုက္မယ္"

ကေလးငယ္မွာ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ပိုင္ရွင္၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး.... "ကြ်န္ေတာ္ အလကား မယူခ်င္ဘူး...တစ္ျခားေခြးေတြလိုပဲ သူလည္း သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ သူရွိမွာပါ။ ၃၇ ေဒၚလာကို ကြ်န္ေတာ္ အရင္ေပးခဲ့မယ္။ တစ္လကို 50cent ဆီ ေက်တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္လာဆပ္မယ္"

"ဒီေခြးကို ပိုက္ဆံေပးျပီး ၀ယ္စရာ မလိုဘူး လူေလး...ဒီေကာင္က တစ္ျခား အေကာင္ေတြလို မေျပးတတ္ဘူး.. မေဆာ့တတ္ဘူး"

ကေလးငယ္မွာ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ခါးကိုညႊတ္ျပီး ဘယ္ဖက္ေျခေထာက္ကို လွန္ျပလိုက္သည္။
 ေျခေထာက္မွာ တြန္႔လိမ္ေနျပီး သံေခ်ာင္းျဖင့္ ေတာင့္ခံထားသည္။ ကေလးငယ္မွာ ပိုင္ရွင္ဖက္လွည့္ျပီး

"ကြ်န္ေတာ္လည္း သာမန္ကေလးေတြလို မေျပးႏိုင္ဘူး၊ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခြးေလးဟာ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ရမဲ့ လူ လိုေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္တယ္"

ပိုင္ရွင္မွာ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ "ဒီေခြးကေလးေတြ အားလံုး လူေလးလို ပိုင္ရွင္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳရပါေစလို႔
ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္" ဒီပုံျပင္ေလးမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ၊ ဘ၀ သခၤန္းစာ ယူစရာေကာင္းတယ္ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိက စာေပခင္သူ မိတ္ေဆြေတြအားလုံးကုိ လွပတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္က အရာ၀တၳဳေတြကို ခံစားတတ္မယ္။ စစ္မွန္ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ လူတိုင္းကို ဆက္ဆံတတ္မယ္။
တာ၀န္သိတတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ အလုပ္ေတြကို ျပီးေအာင္လုပ္မယ္။ မ၀င့္၀ါတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္အမွားကို စစ္ေဆးတတ္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သူတစ္ပါးကို အေပ်ာ္ေတြ မွ်ေ၀တတ္မယ္။
တက္ၾကြတဲ့ စိတ္နဲ႔ အကူအညီလိုတဲ့ လူေတြကို ကူညီတတ္မယ္ ဆုိရင္ .................
စာေပကိုခင္တ့ဲ မိတ္ေဆြတုိ႔ ဘ၀ေလးေတြဟာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး အထက္တန္းက်သည့္ အမ်ဳိးေကာင္းသား ၊ အမ်ဳိးေကာင္းသမီးေလးေတြျဖစ္ၿပီး မိမိဘ၀တုိးတက္ႏုိင္မည္မွာ မုခ်၊
ထုိ႔ေၾကာင့္ လူတိုင္းအေပၚ မေကာင္းသည့္စိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကျခင္းမွ ကင္းေ၀းၿပီး ေကာင္းသည့္စိတ္ထားေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္ျမင္တတ္၊ ျပဳလုပ္တတ္၊ ဘ၀လမ္းခရီးကုိ ေလ်ာက္လွမ္းနုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္း......................
မွန္ကန္တဲ့ ဓမၼပန္းကုိ ထာ၀ရ ဆင္ျမန္းနုိင္ၾကပါေစ........................ 
တကၠသုိလ္စာသင္သား.........

Monday, May 28, 2012

တရားသျဖင့္ ေနထုိင္သူ


တရားသျဖင့္ ေနထုိင္သူ

ကုိယ္မလုိခ်င္တာ သူမ်ားကုိ လုံး၀ မေပးပါႏွင့္Dhamma_barisayadaw

ကုိလုိခ်င္တာ သူမ်ားကုိ အကုန္လုံးေပးပါ။

ကုိိယ္ေပးတဲ့အတုိင္း ကုိယ္ျပန္ရလိမ့္မယ္။(ေတာရဆရာေတာ္ႀကီး)

ဆရာေေတာ္ႀကီးရဲ့ ဘြဲ႔ေတာ္နဲ႔ ေနရပ္ကုိေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားလုိ္က္တဲ့" ကယ္ ေပါက္ " ဆုံးမစကားေၾကာင့္ မေဖာ္ျပလုိက္ရတာပါ။(ကယ္ေပါက္ကုိ သီးျခားေရးပါဦးမယ္)

အထက္ျမန္မာျပည္က ျမိဳ႔႔တစ္ျမိဳ႔မွာ မိမိနဲ႔ ဆရာတူတပည့္လည္းဟုတ္၊ ငယ္စဥ္က စာသင္ေပး ခဲ့ရဖူးတဲ့ တပည့္လည္း ဟုတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေလးတစ္ပါးက စာခ်ဘြဲ႔ ရလုိ႔ဆုိျပီး ျပဳလုပ္တဲ့ ဂုဏ္ျပဳပြဲ တစ္ခုမွာ သက္ေတာ္ ၉၄ နွစ္ရွိျပီဆုိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိလည္း ဖူးျမင္လုိက္ရတာ စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းမႈ တစ္ခုကုိ ခံစားလုိက္ရသလုိ အေတာ္ေလး ၾကည္ညုိစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။

မိမိတည္းခုိတဲ့ တပည့္ဓမၼကထိကေလး ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီး အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ ေက်ာင္းထုိင္ ဓမၼကထိကေလးနဲ႔ သူ႔ေနာင္ေတာ္တုိ႔က သူတုိ႔လည္း အလား တူစိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚ ၾကည္ညုိတဲ့အတြက္ မၾကာမၾကာ သြားေရာက္ျပီး ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳေပးေလ့ရွိ ေၾကာင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကိးနဲ႔ ေတြ႔ႀကုံၾကဖူးတဲ့ တျခားဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ကလည္း အလားတူ မွတ္ခ်က္ခ် ၾကေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။

ဒီခရီးမွာ ေနာက္ထပ္ သာမေဏေက်ာ္ ဘြဲ႔ရဆတဲ့့တပည့္ သာမေဏတစ္ပါးရဲ့ ဂုဏ္ျပဳပြဲက ငါးရက္ေလာက္ျခားျပီး ေစာင့္ေနရဦးမွာျဖစ္လုိ႔ အေတာ္ေလး အခ်ိန္ရတဲ့အတြက္ ေနာက္ေန႔ညေန ပုိင္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး အသုံးတည့္ပုံရတဲ့ အုိဗာတင္းဘူးနဲ႔ ေဆးမ်ိဳးစု႔တုိ႔ကုိ ကပၸိယနဲ႔ စီစဥ္ခုိင္းျပီး ဓမၼကထိက ညီေနာင္နဲ႔အတူ ဆရာေတာ္ႀကီး သီတင္းသုံးေနထုိင္တဲ့ ေတာရေက်ာင္းတုိက္ကုိ သြားၾကပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက သက္ေတာ္နဲ႔ မမွ်ေလာက္ေအာင္ကုိ သြားလာလႈပ္ရာွးႏုိင္တုန္းပါပဲ။ မ်က္စိတုိ႔ နားတုိ႔၊ သြားတုိ႔ကလည္း သုံးလုိ႔ရေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတူပါလာတဲ့ တပည့္မ်ားက အက်ိဳး အေၾကာင္းေလွ်ာက္ထား မိတ္ဆက္ေပးျပီးေတာ့ အားလုံး ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ကန္ေတာ့ျပီးတဲ့အခါ ၾသ၀ါဒစကားေလး ခ်ီးျမွင့္ေပးဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ "ဘာမွ အေထြအထူး ၾသ၀ါဒ ေပးစရာရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ရဟန္းဆုိရင္ ရဟန္းနဲ႔တူေအာင္ေန၊ လူဆုိရင္ လူနဲ႔ တူေအာင္ေန၊ ဒါပဲ အေရးႀကီးဆုံးမုိ႔လား။ အဲဒီလုိ ေနၾကရုံေပါ့လုိ႔" မိန္႔ၾကားျပီး တျခား စပ္မိစပ္ရာ ေမးျမန္းေျပာဆုိ ေနပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက မ်က္ႏွာေတာ္ ၾကည္လင္ေအးေဆးသလုိ အသံကလည္း ေအးေအး၊ စကား လည္း ေအးေအးပါပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ေလး စကားစပ္မိျပီးလုိ႔ တရင္းတႏွီးလုိ ျဖစ္လာတဲ့အခါ မိမိက…

"ဆရာေတာ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဖူးျမင္လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာရင္း တစ္ပါးလုိကုိ ေတြ႔လုိက္ရသလုိ ၾကည္နူးစိတ္၊ ၾကည္ညုိစိတ္ ျဖစ္လာပါတယ္ဘုရား၊ တည္းခုိတဲ့ေက်ာင္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဟာဒီ တပည့္မ်ားနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ဖူးေတြ႔ဖူးၾကတဲ့ တျခားဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြကလည္း တပည့္ေတာ္ေျပာ သလုိပဲ ေျပာၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ နည္းယူ လုိက္နာရေအာင္ ဆရာေတာ္ အျမဲ နွလုံးသြင္းတဲ့တရားနဲ႔ ဆရာေတာ္ က်င့္သုံးေနတဲ့ စရဏ ေလးမ်ားကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ သိခြင့္ျပဳ ေပးပါဘုရား"လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခဏေလာက္ စဥ္းစားေနပါတယ္။

ျပီးေတာ့မွ ေစာေစာကေျပာတဲ့ တပည့္ေမ်ားဘက္ကုိ မ်က္နွာတစ္ခ်က္ လွည့္ျပီး "သူတုိ႔ကေတာ့ ဓမၼကထိကေတြဆုိေတာ့ ဒီလုိပဲ တစ္ဖက္သား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာၾက တာပါပဲ။ ေအးေပါ့ေလ- ဘုန္းႀကီးက တရားနည္းလမ္းကုိ လွ်ိဳ႔၀ွက္ထားတယ္လုိ႔ ထင္ေနဦးမယ္။ ေမာင္ပဥၥင္း သိခ်င္သပဆုိရင္လည္း ကုိယ္ႏွလုံးသြင္း က်င့္သုံးေနတာေလးေတာ့ ေျပာျပႏုိင္ ပါတယ္။

အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူ။ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ဆရာသမား ဆုံးမခဲ့တဲ့ စကားသုံးခြန္းရွိ တယ္။ အဲဒီအတုိင္း တတ္ႏုိင္သမွ် လုိက္နာက်င့္သုံးေနတာပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ စာသင္တုိက္ သြားခါနီးေတာ့ ဆရာသမားက ဘာမွာသလဲဆုိေတာ့….

"ကုိယ္မလုိခ်င္တာ သူမ်ားကုိ လုံး၀ မေပးပါနဲ႔။

ကုိယ္လုိခ်င္တာ သူမ်ားကုိ အကုန္လုံးေပးပါ။

ကုိယ္ေပးထားတဲ့အတုိင္း ကုိယ္ျပန္ရလိမ့္မယ္´တဲ့။

သတၱ၀ါဆုိတာ လူေတြမဆုိထားနဲ႔ တိရစၧာန္ေတာင္ ဆဲေရးတုိင္းထြာတဲ့စကား၊ ၾကမ္းတမ္း တဲ့စကားကုိ မႀကိဳက္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟားထားတာလည္း ရွိတယ္ေလ။(နနၵ၀ိသာလဇာတ္)အက်ိဳးမဲ့ေအာင္ လိမ္ညာတာတုိ႔၊ အခ်င္းခ်င္းစိတ္၀မ္းကြဲေအာင္ ကုန္းတုိက္တာတုိ႔ လည္း အတူတူပဲေပါ့။ ကုိယ္မႀကိဳက္ တာေတြ သူမ်ားကုိ လုံး၀ မေပးမိေအာင္ ေစာင့္စည္းျပီးေတာ့ ေနရမွာေပါ့။

ဘယ္သူမဆုိ ကုိယ္ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ မ်က္ႏွာၾကည္သာတာ၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္ႀကိဳ ဆုိတာကုိ ေတြ႔ရရင္ ၀မ္းသာေက်နပ္ၾကတာပဲမုိ႔လား။ ကုိယ့္ဆီေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ကုိလည္း ကုိယ္က အဲဒါမ်ိဳး ေပးရမွာေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စကားစပ္မိလုိ႔ သတိေပးရအုံးမယ္။ ခရီးေ၀းက ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္မ်ိဳးက်ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ေျပာဆုိတာေလာက္ပဲလုပ္၊ စကားေၾကာေတြ သိပ္ျပီးရွည္မေနနဲ႔ဦး။ ခရီးေရာက္ မဆုိက္မွာ အရင္ဆုံး လုိအပ္တာက ေရေသာက္စရာတုိ႔၊ အေပါ့အေလးသြားစရာတုိ႔၊ ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔ နားေနခ်င္တာတုိ႔ကလည္း လူတုိင္း လုိခ်င္တဲ့ အရာပဲ။ အဲဒါေတြကုိ အရင္ေပးရ တယ္။

စကားအရာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ပုဏားေတြကေတာင္ ခ်ီးက်ဴး ရတဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒါေတြကလည္း အတုယူစရာေတြေပါ့။

ဧဟိသြာဂတ၀ါဒီ= ေကာင္းေသာလာျခင္းပါလုိ႔ ေျပာဆုိေလ့ရွိတယ္။

သခိေလာ ခ်ိဳသာ ဧၾကည္ ေျပာဆုိတတ္တယ္။

သေမၼာဒေကာ ႏြမ္းသူကုိ လန္း၊ ပန္းသူကုိ ေျပေစေလာက္ေအာင္ ခရီးႀကိဳစကား ေျပာ ဆုိတတ္တယ္။

အဗၻာကုဋိေကာ= မ်က္ေစာင္းမထုိး၊ မက်ိဳးမ်က္ေမွာက္၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ခ်စ္ၾကည္ ၾကည့္ရ႔ႈ ေလ့ရွိတယ္။

ဥတၱာနမုေခါ= ေျပာဆုိဆက္ဆံရ လြယ္ကူတယ္။

ဗုဗၺဘာသီ= ေျပာဆုိသင့္တဲ့ စကားကုိဘုရားရွင္ကပဲ စျပီးေျပာတယ္လုိ႔ ဆုိသမုိ႔လား။

ဒီ-၁-ပါ-၁၀၉၊ဌ-၂၅၆)

ဒီ ေနာက္ဆုံးအခ်က္က အေရးႀကီးတယ္ေနာ္။ အဇာတသတ္မင္းႀကီး ဘုရားရွင္ထံ ပထမဆုံး ေရာက္လာတုန္းက သူ႔အျပစ္သူ လိပ္ျပာမလုံလုိ႔ စကားမေျပာ၀ံ့ဘူးေလ။ ဘုရားရွင္ ကစျပီး ႏႈတ္ခြန္း ဆက္လုိက္ေတာ့မွ ေမးရဲ ေလွ်ာက္ရဲျဖစ္ျပီး ရဟန္းျပဳျခင္းရဲ့ မ်က္ေမွာက္အက်ိဳး ေတြကုိ ေလွ်ာက္ထားလုိ႔ သာမညဖလသုတ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာတာမုိ႔လား။ အဲဒါေတြကုိ ကုိယ္က သူမ်ားကုိ အကုန္ေပးရ မယ္တဲ့။

ကာယကံနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း ဒီအတုိင္းပဲေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတဲ့ `အတၱာနံ ဥပမံကတြာ၊ နဟေနယ် နဃာတေယ်´ဆုိတဲ့အတုိင္း အရွင္မဟာရ႒သာရကေတာင္ လကၤာေလး စပ္ထားတာ ရွိတယ္ေလ။ "ကုိယ္နွင့္လည္းစာ၊ သတၱ၀ါကုိ၊ ၾကင္နာလွေစ၊ သူ႔အသတ္ကုိ ခ်စ္ပါေလ" ဆုိသလုိ ျပဳလုပ္ရမွာေပါ့။

မေနာကံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔လည္း ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ ထားရတာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆုိ အစာ ၀ခ်င္ တယ္၊ အနာ ကင္းခ်င္းတယ္၊ ေဘးအႏၱရယ္ ကင္းရွင္းခ်င္ၾကတယ္မုိ႔လား။ အဲဒီေတာ့" သတၱ၀ါအား လုံး စာ၀၊နာကင္း၊ ဘယာရွင္းၾကပါေစ"ဆုိတဲ႔ ေမတၱာစိတ္ အျမဲပြားေပးေပါ့။ ဒါကေတာ့ ကုိယ့္ဆရာသမား ဆုံးမခဲ့တာကုိ ကုိယ္သေဘာေပါက္သေလာက္ အဓိပၸာယ္ ေကာက္ယူတာ ေပါ့။ အဲဒီအတုိင္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုိက္နာက်င့္သုံးတာပါပဲ။

အဲ…. ေစာေစာက ဟုိေကာင္ေလးေတြေျပာသလုိ ေတြ႔ၾကျမင္ၾကသူေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚ လာၾကတယ္ဆုိတာဟာ ဟုတ္တယ္ ဆုိရင္ေပါ့ေလ( သူ႔ေျမး တပည့္ႏွစ္ပါးဘက္ကုိ မယုံၾကည္သလုိ နဲ႔ ျပဳံးျပီး ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္) အဲဒါလည္း ကုိယ္ေပးထားတဲ့အတုိင္း ကုိယ္ ျပန္ရတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့။ အဲဒါပါပဲ။ ဘာမွ အေထြအထူး မဟုတ္ပါဘူး"လုိ႔ မိန္႔ၾကား ေတာ္မူပါတယ္။

ဒါေတြဟာ ဆရာေတာ္ႀကီး အေနနဲ႔ အေထြအထူး မဟုတ္ဘူး ဆုိေပမယ့္ မိမိတုိ႔အတြက္ ေတာ့ မထူးဘဲနဲ႔ ေထြေနၾကတုန္းပါ။

ကုိယ္ လုံး၀မလုိခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားကုိက်ေတာ့ အလွ်ံပယ္ ေပးမိၾကတာေတြ။

ကုိယ့္္အတြက္ေတာ့ အလွ်ံအပယ္ရခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားကုိေတာ့ လုံး၀ မေပးမိတာေတြ။ ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ကုိယ္ေပးထားတဲ့အတုိင္း ကုိယ္ျပန္ရလာမယ့္ အလွည့္မွာ" ေကာက္ရုိးပုံႀကီးကုိ တစ္ေနကုန္ ျဖဲရွာမွ ဆန္တစ္ေစ့ပဲ အႏုိင္ႏုိင္ရတယ္" ဆုိတာမ်ိဳးေတာင္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့မလား။

ေတာရဆရာေတာ္ႀကီးနည္းတူပဲ၊ တျခား ဆရာေတာ္တစ္ပါးကလည္း မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။

"ကုိယ္ေတြ႔ႀကဳံ ခံစားရတဲ့အခါ `ဒါကေတာ့ သက္သက္ မတရားတာပဲ၊ ေက်ကုိ မေက်နပ္ဘူး´ ဆုိတာမ်ိဳးကုိ သူမ်ား လုံး၀ မေပးမိေအာင္ေနပါ။ အဲဒါကုိ မတရားမႈကင္းျပီး အသက္ရွင္ေနထုိင္သူ ျဖစ္မယ္။

ကုိယ္ေတြ႔ႀကဳံခံစားရတဲ့အခါ`ဒါမ်ိဳးေတာ့ တရားတယ္၊ မွ်တတယ္၊ ၀မ္းသာေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္´ဆုိတာမ်ိဳး သူမ်ားကုိ ေပးႏုိင္သေလာက္ေပးပါ။ ဒါဆုိရင္ ေလာကမွာ တရားသျဖင့္ အသက္ရွင္ေနထုိင္သူျဖစ္ျပီ´တဲ့။

ျမတ္ဗုဒၶအလုိေတာ္အရ သတၱ၀ါတုိင္းမွာ တူညီတဲ့ အေျခခံအခြင့္အေရး ႏွစ္ခုစီ ရွိၾက ပါတယ္။

"ျပဳလုပ္ပုိင္ခြင့္" နဲ႔ "ခံစားခြင့္" (ကံနဲ႔ ကံ၏ အက်ိဳး) ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဳလုပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး အသုံး ခ်သူဟု ခံစားခြင့္ကုိလည္း ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး ခံယူရမယ္။ ခံစားခ်ိန္ေရာက္မွ ျငင္းပယ္ခြင့္ မရွိဘူး။ ျပဳလုပ္ ခြင့္ကုိ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ အသုံးခ်သူဟာ ခံစားခြင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရရွိမယ္။ ေတာင့္တ ေနစရာ မလုိဘူး။ ဒါဟာ ကမၼႆကတလမ္းစဥ္ မွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သတိထား အသိပြားႏုိင္ၾကပါေစ။

တရားသျဖင့္ သက္ရွင္ေနထုိင္သူမ်ား ျဖစ္ေစေသာ္။

ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)

Sunday, May 27, 2012

အရည္ေပ်ာ္သြားေသာ နာရီ စကၠန္႔လက္တံမ်ား အေၾကာင္း


အရည္ေပ်ာ္သြားေသာ နာရီ စကၠန္႔လက္တံမ်ား အေၾကာင္း

ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆုံးက ဘာလဲလို႔ေမးလာရင္ သင္ဘယ္လုိေျဖမလဲ မိတ္ေဆြ၊ ကၽြႏု္ပ္အလုိအရေတာ့ ဘ၀မွာအေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ ဘ၀ပါပဲလုိ႔ ေျဖခ်င္ပါတယ္၊ မိတ္ေဆြသေဘာတူခ်င္မွ တူမယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္ပါတယ္- လြတ္လပ္စြာသေဘာ ကြဲလြဲခြင့္ရွိတာ အမွန္ပါ၊ ကိုယ္က ဒါကိုသေဘာက်လုိ႔ သူ႔ကိုလည္း ဒီဟာကိုပဲ သေဘာက်ပါလုိ႔ေျပာလုိ႔မွမရတာ။

မိတ္ေဆြတို႔ ၾကားဘူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္၊ အခ်ိန္သည္ေငြ အခ်ိန္သည္ေရႊ ဆုိတဲ့စကားတစ္ခု။

ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ အခ်ိန္ကို ဒီထက္ပိုေျပာလုိက္ခ်င္ပါတယ္၊ အခ်ိန္သည္ အသက္၊ အခ်ိန္သည္ ဘ၀………..

 အခ်ိန္သည္ အသက္၊ အသက္သည္ ဘ၀၊ ဘ၀သည္ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆုံး၊ အခ်ိန္ႏွင့္ဘ၀သည္ တစ္ထပ္တည္း တန္ဘုိးရွိသည္၊ ဘ၀ သုိ႔မဟုတ္ အသက္သည္ ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆုံး လို႔ဆိုလိုတာကို  လက္ခံလွ်င္ျဖင့္ ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆုံး ေနာက္ထပ္တစ္ခုဟာ အခ်ိန္ပါပဲ။

အသက္ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ ဘ၀ရွိေနေသးပါတယ္၊ ဘ၀ရွိေနေသးတယ္ဆုိရင္ အခ်ိန္လည္း ရွိေနပါေသးတယ္၊ အသက္ေပ်ာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀လည္း အဆုံးသပ္သြားတာေပါ့၊ အခ်ိန္တစ္ခု အဆုံးသပ္သြားတာေပါ့၊ တစ္ခုေလ၊ ဘ၀အားလုံး အဆုံးသပ္တာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပ၊ ဘ၀က သံသရာရွိေနေသးသမွ် ရွိေနရအုံးမွာကိုးေနာ။

ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ အသက္ဆုိတာကို ဒီလုိဖြင့္ဆုိခ်င္တယ္- အသက္= ဘ၀= အခ်ိန္၊ အဲဒီလိုေလးေပါ့၊ သေဘာက်မွလက္ခံပါ၊ မတူရင္လည္း ျငင္းလုိက္ၾကေပါ့ ေနာ။

 [Live is of quail life. The Life is of quail Time.]

 ခု အဲ အေရးႀကီးဆုံး တန္ဘိုးအျမင့္ဆုံးဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ခင္ဗ်ားေရာ ကၽြႏု္ပ္ေရာ အေရေဖ်ာ္ပစ္ေနၾကတယ္၊ အခ်ိန္ေတြ အရည္ေပ်ာ္ကုန္ပီ၊ အရည္ေပ်ာ္ကုန္ပီ အခ်ိန္ေတြ၊ ဘယ္လုိ မ်ားေဖ်ာ္ပစ္ခဲ့ၾကလိမ့္ဲ။

 ခင္ဗ်ား စဥ္းစားဘူးလား၊ သတိထားမိရဲ့လား၊ ခင္ဗ်ားအခ်ိန္ေတြကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီပန္းကန္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ခင္ဗ်ားရင္ဘက္ထဲက အန္ထြက္လာတဲ့ အရည္မရ အဖတ္မရတဲ့ ေလေတြနဲ႔အတူ ေဖ်ာ္ေသာက္ ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။

 ညေနခင္းရဲ့အလွတရားေတြကိုေရာ မူးရစ္ေစတတ္တဲ့ အရက္ေသစာေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ေစေအာင္ ေဘာလုံး စကားေတြကို အျမည္းလုပ္ပီး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား မူးရစ္ေတြေ၀ေစခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီးခဲ႕ၿပီလဲ။

 တန္ဘိုးမ်ားလွတဲ့ ေနမင္းသခင္ေပးဆပ္ထားတဲ့ ေန႔လည္ခင္းရဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေရာ ဘာအလုပ္မွမပါဘဲ တစ္စုံတရာ အက်ဳိးမပါဘဲ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျဖဳန္းတီးျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။

 ပူေသးလုိ႔၊ ေအးလြန္းလုိ႔၊ ေစာေသးလုိ႔၊ ေနာက္က်သြားလုိ႔၊ ဗိုက္၀လြန္ေနလုိ႔၊ ဗိုက္ဆာေနေသးလုိ႔ဆုိၿပီးေတာ႕ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေတႊြ ကုန္လြန္ေစ ခဲ့ပါေသးသလဲ…………။

 တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ရွိေနေသးတဲ့အခါမွာ ဘ၀ဟာ လွေနေသးတာပါ၊ အသက္ မပါေတာ့တဲ့ ဘ၀မွာေေတာ့ အခ်ိန္ကုန္သြားပီမုိ႔ ေန၀င္ မုိးခ်ဳပ္ညလုိ ေမွာင္မုိက္သြား တတ္တာကိုေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား သတိထားမိခဲ့ပါ ေသးတုန္း။

 အသက္မရွိေတာ့ရင္ ဘ၀မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘ၀မရွိေတာ့ရင္ အခ်ိန္ကုန္သြားပီ၊ အခ်ိန္ကုန္သြားမွျဖင့္ ဘာမ်ားလုပ္လုိ႔ ရေတာ့မွာမုိ႔ ခုလုိအခ်ိန္ေတြကို အေရေဖ်ာ္ပစ္ေနၾက ပါလိမ့္၊ ဘယ္က အားကုိးမ်ားရွိထားလုိ႔ အဲဒီတန္ဘုိးေတြကို တန္ဘိုးမဲ့ေစေနၾကပါလိမ့္ေနာ္။

 ၾကားဘူးမိပါရဲ့- နီတိစကားတစ္ခု-

(က) ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ

(ခ) ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ

(ဂ) တတိယအရြယ္မွာ ဘာ၀နာရွာတဲ့

 နီတိဆရာကေတာ့ နီတိစကားပဲဆုိေပမွာေပါ့၊ နီတိဆရာဆုိတာကလည္း ေလာကအေၾကာင္းေလာက္ပဲ သိတတ္တာကလား၊ ေလာကရဲ့ ဟုိဘက္အလြန္ ေလာကုတၱရာဆုိတာကိုေတာ့ ဘယ္သိႏိုင္ပ။

 ေလာကရဲ့အလြန္ ဟိုမွာဘက္ ေလာကုတၱရာကိုေတာ့ ဘုရားရွင္သာလွ်င္ အကုန္အစင္သိႏုိင္တာမဟုတ္ပါေလလား၊ အကုန္သိတတ္တဲ့ ဘုရားစကား မဟုတ္ေလေတာ့ တစ္သမတ္တည္း ယူထားရင္ျဖင့္ အခ်ိန္ဆုိတာနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ အလြဲႀကီးသာလြဲေတာ့မေပါ့။

 သူက ဘ၀ကို အၾကမ္းေလးတြက္ျပထားတာ၊ အႏုမစိပ္ပါဘူး၊ ဘုရားကေတာ့ အႏုစိတ္ပီး ဘ၀ကုိ အေကာင္ထည္ေပၚတည္ေဆာက္ေပးထားခဲ့တယ္၊ အခ်ိန္ကို ကိုယ္မပိုင္ေသးသမွ် အခ်ိန္ေတြဟာ သတၱ၀ါေတြကို မနက္ ေန႔ ည အခါမလပ္ ၀ါးမ်ဳိေနတယ္တဲ့၊ ဘယ္အရာေတြကမ်ား အခ်ိန္ကို ၀ါးမ်ဳိေနပါလိမ့္။

 အုိျခင္းတရားကလည္း အခ်ိန္ကုိ နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြနဲ႔အမွ် ၀ါးမ်ဳိေနတယ္၊ နာျခင္းတရားကလည္း အခ်ိန္ကို နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြနဲ႔အမွ် ၀ါးမ်ဳိေနတယ္၊ ေသခ်င္းတရားကလည္း အခ်ိန္ကို နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြနဲ႔အမွ် ၀ါးမ်ဳိေနတယ္တဲ့။

 မအိုခ်င္ေသးပါဘူးဆုိၿပီး နားေနလို႔ရၾကပါရဲ့လား။

မနာခ်င္ေသးပါဘူးဆုိၿပီးေရာ အေစာင့္ခုိင္းထားလုိ႔ ရပါ့မလား။

မေသခ်င္ေသးပါဘူးဆုိၿပီးေရာ ျငင္းပစ္လုိက္လုိ႔ ရၾကပါရဲ့လား။

 ခက္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႔မ်ား အခ်ိန္ကို ကိုယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့ အခိုင္းအေစတစ္ေယာက္လုိ ကန္႔သတ္ ထားၾကတာမ်ား အဲ့ကုိၾသကုန္ေရာဆုိသလုိပါပဲ။

 ၾကည့္ ဘုရားစကား-

၁။ ဘယ္အသက္အရြယ္မွာ ေသမယ္ဆုိတာကို ဒို႔ႀကဳိမသိ

၂။ ဘယ္အနာနဲ႔ ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆုိတာကို ဒုိ႔ႀကဳိမသိ

၃။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္နာရီ ဘယ္စကၠန္႔မွာ ေသမယ္ဆုိတာကို ဒို႔ႀကဳိမသိ

၄။ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသ ဘယ္သခ်ႋဳင္း ေသမယ္ဆုိတာကို ဒုိ႔ႀကဳိမသိ

၅။ ေသပီးရင္ ဘယ္အရပ္ ဘယ္ေဒသ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ၾကမယ္ဆုိတာကို ဒုိ႔ႀကဳိမသိ တဲ့…

 ကဲ ဒီလုိဆုိ ဘာလုိ႔မ်ား အခ်ိန္ကို အသက္ကို ဘ၀ကို သုံးပိုင္းပုိင္းၿပီးေနရာေပး သတ္မွတ္ထားၾကပါလိမ့္။

 ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ဘ၀ဟာ ေၾကာက္စရာ ၿငီးေငြ႔ဘြယ္ရာ မလုိခ်င္ မေတာင့္စရာပါပဲ။

 ဒါေပမယ့္ အသုံးခ်တတ္ရင္လည္း ဘ၀က ေပ်ာ္စရာ ေနေပ်ာ္ေမြ႔ႀကီး ျဖစ္ျပန္ေရာ။

 အတိတ္ကိုမေတြးနဲ႔တဲ့ သကၤန္းစာယူပီး ေရွာင္သင့္တာေရွာင္၊ ေဆာင္သင့္တာ ေဆာင္ပီး အလုပ္လုပ္တဲ့၊ အနာဂတ္ကိုလည္း ေမွ်ာ္ေတြးမေန႔နဲ႔တဲ့၊ မေရာက္ လာေသးဘူး၊ လုပ္စရာရွိတာ ခုလုပ္တဲ့။

 ေဟာ ဆက္ၿပီး ျမတ္ဘုရားက မွတ္သားလုိက္နာဘြယ္ရာ ေဟာထားျပန္ေရာ- ပစၥဳပၸန္ဆုိတာ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္လုိပဲတဲ့၊ ခုေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကိုၾကည့္ အတိတ္က ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကို ျမင္ႏိုင္တယ္တဲ့၊ ထပ္ၾကည့္တဲ့ ခု ငါဘာေတြလုပ္သလဲ၊ အဲဒါဟာ အနာဂတ္အတြက္တဲ့။

 ေရွးကေကာင္းလုိ႔ ခုေကာင္းတယ္၊ ခုေကာင္းရင္ ေနာင္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္တဲ့ ဒါလညး္ ဘုရားစကား။

တရားရွာတဲ့အလုပ္ ဘာ၀နာပြားတဲ့အလုပ္ကို တတိယအရြယ္မွာ လုပ္ရမယ္တဲ့၊ နီတိဆရာစကားပါ၊ အဲဒီအလုပ္က တကယ္လြယ္လုိ႔လား၊ အသက္ရြယ္ႀကီး၊ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္၊ ခါးကိုင္း နားထုိင္း၊ ဆံျဖဴ၊ သြားေၾကြ၊ ပါးေရ နားေရ တြန္႔၊ အဲဒီခါမ်ားမွပဲ တရားရွာမယ္တဲ့၊ ဟုတ္ၾကပါရဲ့လား။

 အဲဒီအလုပ္သာ အဲသေလာက္ လြယ္လြယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေလာကမွာ အပူသည္ေတြ ဒုကၡႏြံတြင္းက သူေတြရွိေတာ့မယ္မဟုတ္၊ အားလုံး ဒုကၡဇာတ္သိမ္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္း နိဗၺာန္ ၀င္စံကုန္ၾကၿပီးၿပီေပါ့၊ ဘာမွလုပ္စရာလုိေတာ့။

 ေသမင္းနဲ႔မ်ား အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူ ဘယ္သူမ်ား ရွိေနပါလိမ့္၊ ငါမအား ေသး၊ ဒီေန႔ မေသႏိုင္ဘူး၊ မနက္ဖန္မွလာေခၚ၊ မနက္ဖန္ လုပ္စရာ ေတြရွိေသးတယ္၊ သဘက္ခါမွလာခဲ့၊ ေနာက္ႏွစ္မွာ ငါကထိန္အလွဴ လွဴမယ္ စိတ္ကူးတယ္၊ ဟိုး ေနာက္ႏွစ္မွ လာေခၚပါ၊ စသျဖင့္ ဒီေန႔မနက္ျဖန္ ေသမင္းကို အခ်ိန္းခ်က္လုပ္၊ အမိန္႔ေပးႏုိင္တဲ့သူ ဒီေလာက ဘယ္သူမ်ားရွိႏိုင္ပ။

 ေဟ့ ငါမအုိခ်င္ဘူးကြ၊ ေတာ္ၿပီ ဒီအသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္၊ ဒီမွာပဲရပ္ထား၊ ဒီလုိေလးပဲ ငါေနခ်င္တယ္၊ အုိခ်င္းတရား မင္းငါ့အနား မကပ္နဲ႔၊ ငါနဲ႔ ေ၀းေ၀း ေန၊ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီမလာခဲ့နဲ႔ အဲလုိေရာ ေျပာႏိုင္စြမ္းသူ ဘယ္သူရွိပ။

 ေဟ့ ငါကေတာ့ မနာခ်င္ဘူးကြ၊ နာတာနဲ႔ ငါနဲ႔မတည္႕ဘူး၊ နာရင္ အမ်ားႀကီး ငါက နာတတ္တာ၊ ဘယ္ေရာဂါမွ ငါမလိုခ်င္ဘူး၊ အေၾကာက္ဆုံးက ကင္ဆာေဟ့၊ ေသြးတိုးလည္း အလုိမရွိဘူး၊ ဆီးခ်ဳိဆုိ ငါကအလြန္မုန္းတယ္၊ ဘယ္အနာေရာဂါ မွ ငါ့ဆီမလာခဲ့နဲ႔၊ ေျပာလုိ႔ရပါရဲ့လား၊ ေရနစ္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ငါက မြန္းတတ္တယ္၊ ကားတုိက္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ငါက အလွမက္တယ္၊ ေခြးရူးကိုက္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ငါက ရူးမွာကို အလြန္ေၾကာက္တဲ့သူ၊ ေလျဖတ္မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ေနရခက္လြန္းလုိ႔၊ ဘယ္ဟာမွ ကိုယ္တကယ္ မပိုင္ပါဘူးေနာ္။

 ငါက ေတာမွာ မေသခ်င္ဘူးကြ၊ ပ်င္းတယ္၊ ၿမဳိ ႔မွာပဲေသမယ္၊ ငါက ေတာမွာပဲ ေသခ်င္တာကြ၊ ၿမဳိ႕မွာ ရွဳပ္ရွဳပ္ရွက္ရွက္ မႀကဳိက္ဘူး၊ ေဟ့ လမ္းမွာေတာ့ မေသခ်င္ပါဘူးကြာ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ေဒသမွာပဲ နားေအးပါးေအး ေသပါရေစ၊ သူမ်ားရြာေတြမွာ သူမ်ားအရပ္ေတြမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ မေသခ်င္ပါဘူး၊ ကုိယ့္ေဒသ ကိုယ့္အရပ္မွာပဲ ကိုယ့္ရြာေလးမွာပဲ ေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြ စုံစုံလင္လင္နဲ႔ လွလွေလး ေသပါရေစတဲ့၊ အဲလိုေရာ ေတာင့္တလုိ႔ ရပါ့မလား။

 တကယ္ မပိုင္ပါဘူး၊ အပိုင္မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔လုိ႔မ်ားေျပာရင္  ေျပာတဲ့သူကိုမ်ား အမုန္းပြားၾကမလားမသိ၊ ဘ၀အသိကုိ ဘ၀ေလး ရွိေနတုန္း သိေနေစခ်င္လုိက္တာ…

 ေဟာ ေသသြားၿပီ၊ ဘ၀တစ္ခုကုန္သြားၿပီ၊ အခ်ိန္တစ္ခု အဆုံးသတ္သြားၿပီ၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္၊ ေနာက္ဘ၀ ဘယ္နားမ်ား နားပ၊ ဘယ္နားမ်ား ျဖစ္ပ၊ ဘယ္လုိပုံဟန္နဲ႔မ်ား ေနရပါ႕၊ ေခြးလား၊ လူလား၊ ႏြားလား၊ ၾကက္လား၊ ငွက္လား၊ ၿပိတၱာလား၊ သရဲလား၊ နတ္လား၊ ျဗဟၼာလား၊ လားလားလား ေပါ့…

 အခုဘာျဖစ္ေနလဲ၊ အဲဒါက အတိတ္က အက်ဳိး၊ ေနာက္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ အဲဒါဟာ ခုရဲ့ ပုံရိပ္။ ေရွးကေကာင္းလုိ႔ ခုေကာင္းတယ္၊ ခုေကာင္းရင္ ေနာင္ေကာင္း ပါလိမ့္မယ္တဲ့…

 အခ်ိန္ကုိ ဘယ္လုိသုံးခဲ့ၾကပါလိမ့္၊ အရည္ေပ်ာ္ေနခဲ့လား၊ အရည္ေဖ်ာ္ခဲ့ေလ သလား၊ ဘ၀ကို တန္ဘုိးထားသလား၊ အသက္ကုိ တန္ဘုိးထားသလား၊ ဘ၀နဲ႔အသက္ကို တန္ဘိုးထားတယ္ဆုိရင္ အခ်ိန္ကုိ အက်ဳိးရွိရွိ အသုံးခ်ေစခ်င္ပါသည္၊ အဲဒီအခ်ိန္ဆိုတဲ့ နာရီ စကၠန္႔ လက္တံေတြကို အရည္မေပ်ာ္သြားေအာင္၊ အရည္မေဖ်ာ္မိေအာင္ ႀကဳိးစားၾကေစခ်င္ပါသည္။

ဘုရားက တရားကို ဒီလုိအခ်ိန္မွာ အားထုတ္ၾကတဲ့-

၁။ ငယ္ရြယ္ ပ်ဳိမ်စ္ ႏုနယ္တဲ့အခ်ိန္

၂။ အနာေရာဂါကင္းတဲ့အခ်ိန္

၃။ အစာေရစာ ေပါမ်ားတဲ့အခ်ိန္

၄။ တုိင္းျပည္ေအးခ်မ္းခ်ိန္

၅။ သံဃာေတာ္မ်ား အျငင္းမပြား၊ အခ်င္းမမ်ားဘဲ ညီညြတ္တဲ့အခ်ိန္တဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရားအလုပ္ အားထုတ္လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့

 တရား အားမထုတ္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါပဲ-

၁။ အိုးမင္းမစြမ္းခ်ိန္

၂။ အနာေရာဂါမ်ားျပား ထူေျပာတဲ့အခ်ိန္

၃။ အစာေရစာရွားပါးၿပီး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့အခ်ိန္

၄။ တိုင္းျပည္မေအးခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္

၅။ သံဃာေတာ္မ်ား မညီညြတ္ဘဲ အသင္းကြဲေနတဲ့အခ်ိန္ပါတဲ့…

 ဒီေတာ့ အခ်ိန္သည္ အသက္၊ အခ်ိန္သည္ ဘ၀၊ အသက္နဲ႔ ဘ၀ျပတ္ခ်ိန္သည္ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး ေန၀င္မုိးခ်ဳပ္ ေမွာင္မုိက္သြားေလၿပီ…..

အရွင္သာဓိန

ေခတၱ(ဘံုေဘ)

Saturday, May 26, 2012

အထူးသတင္း

ေထရ၀ါဒ တကၠသိုလ္ ပါဠိပါေမာကၡ မိုးကုတ္ရိပ္သာဌာနခ်ဳပ္ နာယက

က်ိဳက္ကေလာ့ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာစႏၵာဝရာဘိဝံသ
(ပထမေက်ာ္၊ သ၊ စ၊ အ ဓမၼာစရိယ)
တရားပြဲ

- ၂၆.၅.၂၀၁၂ (စေနေန႔) ည - ၇ နာရီ
- ၂၇.၅.၂၀၁၂ (တနဂၤေႏြေန႔) ေန႔လည္ - ၁ နာရီ
- ၂၇.၅.၂၀၁၂ (တနဂၤေႏြေန႔) ည - ၇ နာရီ


တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္မႈ
> တရားပြဲ စတင္ပါက UStream သုိ႔ LiveStream တြင္ Play ႏွိပ္ၿပီး တိုက္ရိုက္ နာယူႏိုင္ပါသည္။


က်ဳိက္ကေလာ့ဆရာေတာ္ ေထရုပၸတၱိအက်ဥ္း

ေဒါက္တာ ဘဒၵႏၲစႏၵာဝရာဘိဝံသ(သ၊စ၊အ )ဓမၼာစရိယ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ဧရာဝတီတိုင္း ဇလြန္ျမဳိ႕ ျမစ္ဝရြာခမည္း ေတာ္ဦးသာဟန္ +မယ္ေတာ္ ေဒၚျမ တို႔မွ ေကာဇာ သကၠရာဇ္ 1311 တန္ေဆာင္မုန္းလၦန္း၅-ရက္25,10,1949အဂၤါေန႔တြက္ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။

ဆရာေတာ္ ငယ္စဥ္ကပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာေက်ာင္းမ်ားမွာ ဟသၤာတျမိဳ႕မိုးေကာင္းစာသင္တုိက္၊ ျပည္ျမိဳ႕ေဇာတိကာရံုပရိယတၱိစာသင္တိုက္ ၊ ပဲခူးျမိဳ႕ ၾကခတ္ဝုိင္းစာသင္တိုက္၊  မႏၲေလးျမဳိ႕ အေနာက္ဝိသုဒၶါရံုစာသင္တုိက္ တို႔တြင္ ပညာ သင္ၾကားခဲ့ပါသည္။

ေအာင္ျမင္ျပီးေျမာက္ခဲ့ေသာအတန္းမ်ားမွာ သက်သီဟ ဓမၼာစရိယ ေစတီယဂၤဏ ဓမၼာစရိယ အစိုးရဓမၼာစရိယ ပထမေက်ာ္ အျဖစ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။  သီရိလကၤာနုိင္ငံမွ M.A  အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ  Ph.D  ေဒါက္တာဘဲြ႕ရရိွခဲ့ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္မွ အဂၢမဟာဂႏၴ ဝါစက ပ႑ိတ ဘြဲ႕ကိုလည္းအပူေဇာ္ခံရရိွခဲ့ပါသည္။

ယခုအခါတြင္ က်ဳိက္ကေလာ့ေက်ာင္းတုိက္ၾကီး၏ ဦးစီပဓာန နာယက အျဖစ္လည္းေကာင္းမိုးကုတ္ဝိပႆနာတရားစဥ္ႏွင့္လုပ္ငန္းစဥ္ျပန္႔ပြားေရးအဖြဲ႕ ခ်ဳပ္ၾကီး ၏ နာယကဆရာေတာ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ကမၼ႒ာနာစရိယဆရာေတာ္အျဖစ္လည္း ေကာင္း၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေထရဝါဒဗုဒၶသာသနုာျပဳတကၠသိုလ္ဒုတိယပါေမာကၡခ်ဳပ္အျဖစ္လည္း ေကာင္း၊မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးနည္းျဖင့္တရားေဟာတရားျပျခင္းျပည္တြင္းျပည္ပ စာသင္သားမ်ားအားစာေပပိုခ်ျခင္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္လွ်က္ရိွပါသည္။

တစ္ခုတည္းရဲ႕ ႏွစ္ဖက္ မ်က္ႏွာစာ

 တစ္ခုတည္းရဲ႕ ႏွစ္ဖက္ မ်က္ႏွာစာ

အခုတေလာ သတင္းေတြမွာ တရုတ္ေတြရဲ႕ “ဘယ္သူေသေသ ငေတမာ ျပီးေရာ” ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကာခဏ ၾကားေန မိပါ တယ္။ ျမစ္ဆံု ဆည္ ကိစၥက စလို႔ – ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ကိစၥ အပါအဝင္ တိဗက္ အေရးအခင္း မ်ား အထိ – ျမင္ေန ရတယ္။ တိုးတက္ လာတဲ့ သိပၸံ အျမင္ေတြ မွာ တရုတ္ျပည္ဟာ Crisis ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ လူမ်ိဳးကို အသည္း အသန္ ကာကြယ္ ဖို႔ အျခား လူမ်ိဳး ကို ဂရုမစိုက္ဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အထင္သာဆံုး နဲ႔ အျမင္သာဆံုး ရွိတယ္။ ဝင္ေရာက္ ခ်ယ္လွယ္ သမ်ွ ေပၚေပၚထင္ထင္ ျမင္ရတယ္။ သတ္ျဖတ္ ဖို႔ လက္မတြံ႕တဲ့ စိတ္ အျပည့္အဝ ရွိတယ္။ ကလိမ္က် ေသြးစုတ္ ဖို႔ စိတ္ေရာ မာန္ပါ ရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာတာ လြန္မ်ား လြန္ေနသလား။

စင္စစ္ ဒါဟာ သူတို႔ လူမ်ိဳး မွ မဟုတ္ဘူး။ အျခား လူမ်ိဳးေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ဟာ သိသိသာသာ ေပၚလြင္ ေနတာ သက္သက္။ စင္စစ္ က်ေနာ္ ဒီလူမ်ိဳးေရး အေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေတြ ေျပာဖို႔ မဟုတ္ဘူး ရယ္။ သူတို႔ ဘာလို႔ ဒီလို စိတ္ေရာ မာန္ပါ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနၾကရပါသလဲ။

အဓိက အေၾကာင္းရင္းကို စိစစ္ရင္ သူရို႕ မ်ိဳးႏြယ္ ပ်က္ဆီးမွာ၊ သူရို႕မ်ိဳးႏြယ္ မတည္တံ့မွာ၊ သူတို႔ စည္းစိမ္ ပ်က္ယြင္း မွာ ေၾကာက္ရြံ႕ လို႔ ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ အဲ့ဒီ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ကပဲ သူတို႔အတြက္ ကိုယ္က်င့္တရား အျမင္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားေစပါတယ္။ ယုတၱိေဗဒ အေတြးစဥ္ ကို ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အမ်ားျပည္သူ တို႔ အျမင္ ပံုဆိုး ပန္းဆိုး ျဖစ္ေန ပါလိမ့္ မယ္။ အလားတူ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံ အတြင္းမွာ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပည္တြင္း ပဋိပကၡေပါင္းစံုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ အခ်င္းခ်င္း မေက်လည္မႈ အျငင္းပြားမႈ၊ သတ္ျဖတ္ အျပစ္ပံုခ်မႈ ေတြ ဟာလည္း အဲ့ဒီ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ေတြ ကပဲ အရင္းခံ လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ စင္စစ္ အဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ အားလံုးဟာ ပ်က္သုဥ္ျခင္း တရား (ဝါ) ေသျခင္းတရားကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ လိုစိတ္မွာ အရင္းခံ ေနတယ္ မဟုတ္လား။ လူအရွင္လတ္လတ္ ေသဆံုးမွ “ေသတယ္” လို႔ က်ေနာ္ မယူဆဘူး။ ေသျခင္း တရား ရဲ႕ အနက္ဟာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ပ်က္သုဥ္းျခင္း ကိုလည္း ညႊန္းဆိုပါတယ္။ လူကိုယ္တိုင္ ေသခ်င္မွ ေသသြားလိမ့္မယ္။ ပ်က္ဆီး ပ်က္သုဥ္း သြားတာ ကိုက ေသျခင္း တရား ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီေသျခင္းတရား အေၾကာင္း ေျပာခ်င္လို႔ ဒီနိဒါန္းကို အစပ်ိဳးတယ္။

ဒါဆို – ေသျခင္းတရား ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဒီ ေမးခြန္း ကို လူတိုင္း ေမးတယ္။ လူတိုင္း အေျဖရွာ ပါတယ္။ အသိရွိတဲ့ လူတိုင္း ေသျခင္း တရား အေပၚ ဆင္ျခင္မႈ အျပည့္ ရွိတယ္။ ကေလးက အစ သိႏိုင္တဲ့ အရာက – ေသျခင္းတရား ၊ မရဏ ဆိုတာ ေရွာင္လႊဲ မရတဲ့ အရာ ျဖစ္တယ္။ ေသျခင္းတရား ကိုယ္၌က ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ ၊ က်ေနာ့ သႏၱာန္မွာ ျပ႒ာန္းျပီး ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ျပ႒ာန္း ျပီး ျဖစ္ရ သလဲ။ ေသျခင္း တရား ဟာ က်ေနာ္ တို ႔အတြက္ ဘာလဲ ။ အဲ့ဒါေတြ ကို ေကာင္းေကာင္း အေျဖရွာေန ၾကဆဲပဲ။

အေျဖေတြ႕ပါျပီ ဆိုသူ ပုဂၢိဳလ္ အမ်ားကလည္း အေျဖကို ထုတ္ခ်ျပသည့္တိုင္ ဒီ ေမးခြန္း အမ်ားက ဒီကေန႔ ထိ ရွိေနဆဲ၊ ဆင္ျခင္ ေနရ ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ဆင္ျခင္ရင္း ကေန႔ အထက္ပါ တရုတ္၊ ျမန္မာ၊ အျခား ႏိုင္ငံတကာ၊ တစ္ကမၻာလံုး အဖြဲ႕အစည္း ေတြရဲ႕ Crisis အရင္း အျမစ္ – အဲ့ဒီ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္း ကို က်ေနာ္ လက္ဖ်စ္တတြက္ ဥာဏ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ မယ္။
ေသျခင္းတရား ဟာ ဘာလို႔ ျပ႒ာန္းျပီး ျဖစ္ရသလဲ။ – သဘာဝ ျဖစ္လို႔၊ ဓမၼတာ ျဖစ္လို႔ ဆိုတဲ့ အေျဖ က ရိုးရွင္းပါတယ္။ က်ေနာ့ အေနနဲ႔ ေနာက္ တစ္နည္း ဆိုရင္ ေသျခင္းတရား ကိုယ္တိုင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မူလဌာေန ျဖစ္ပါတယ္။

မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဘဝ တစ္ခု ျဖစ္တည္မႈ အစျပဳ ေရာက္ရွိ လာျပီ ဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႔ သႏၱာန္မွာ ေသျခင္းတရားက ကပ္ညိ ပါဝင္လာျပီးသား ျဖစ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ယခု ရွင္သန္ ေနသမ်ွ အခ်ိန္ ဟာ အမည္မသိ ဗလာ သက္သက္ ႏွစ္ခု ၾကား ကာလေလး မ်ွသာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါ ကလည္း ဟိုဝါဒ ၊ ဒီဝါဒ မပါ – လူျဗိန္း အေတြးနဲ႔လည္း ရွင္းေနပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ စင္စစ္ ဘဝ ဟာ ေတာင္ပံ တစ္ဖက္ဖ်ား က တစ္ဖက္ဖ်ားဆီ ငွက္တစ္ေကာင္ ပ်ံသန္း ေနရသလိုပဲ။

ေသျခင္းတရား ဟာ အားလံုး အေပၚ ဒီလို ျပ႒ာန္းျပီးသား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လည္း ကမၻာတစ္ဝွမ္းလံုး အဲ့အတြက္ ျပင္ဆင္ ေနရ၊ လံုးပမ္း ေနရတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ ဘယ္လို ေသဆံုး ရမလဲ – ေသျခင္းတရား ကို္ ဘယ္လို ၾကံၾကံခံ ရင္ဆိုင္ရ ႏိုင္မလဲ – စသျဖင့္ ဒီေမးခြန္းေတြ အတြက္ ခင္ဗ်ား ေရာ၊ က်ေနာ္တို႔ ေရာ တစ္ဘဝ စာလံုး ျဖည့္ဆည္း ေနၾက ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘဝ ရွင္သန္ေန သမ်ွ အခ်ိန္ ရွိသမ်ွ၊ တစ္ခုလံုး ဟာ စင္စစ္ “How to die” ဘယ္လို ေသဆံုးရမလဲ ဆိုတာကို သင္ယူ ေနတာ သာ ျဖစ္တယ္ ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။

ဘာသာေရး ေတြ၊ အေတြးအေခၚ ပညာ ေတြ၊ ဝါဒေတြ နဲ႔ ဘယ္လုိပဲ အေျဖရွာ ၾကိဳးပမ္း ၾကပါေစ – လူ႕အဖြဲ႕အစည္း အတြင္း ေသျခင္း တရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျမင္မွား ျဖစ္ေနတာတစ္ခု ရွိေနတယ္ ။ အဲ့ဒါကေတာ့ “ေသျခင္းတရား ဟာ ရွင္သန္မႈ ဘဝရဲ႕ ရန္သူ ျဖစ္ တယ္” ဆိုတဲ့ အျမင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီ အယူအဆ ကို မွားယြင္းေနတယ္ လို႔ ျမင္မိၾက ပါသလား ။ က်ေနာ္ ့အေနနဲ႔ ဒါဟာ အျမင္ မွား ျဖစ္တယ္ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္ ။ ဒီ အျမင္ အမွား ေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တဲြ အေတြး အျမင္၊ ၾကံရြယ္ လုပ္ကိုင္ခ်က္ အားလံုး ဟာလည္း လိုက္လံ မွားယြင္း ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီ အျမင္မွား ေၾကာင့္ ျငိမ္းေအးမႈ ဓမၼ အေၾကာင္း ကို သိျမင္ဖို႔ ရာ ခက္္ခဲေနဦးမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ လား။

ခင္ဗ်ား ဆိုပါေတာ့ – ေသျခင္းတရား ဟာ ခင္ဗ်ား ဘဝရွင္သန္မႈကို ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္ – ေသျခင္းတရားဟာ ခင္ဗ်ား ဘဝ ရွင္သန္မႈ ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္တဲ့ အခါ ခင္ဗ်ားလည္း ေသျခင္းတရားကို ရန္သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္မွာပဲ။ ဒီ သတ္မွတ္ ခ်က္ ေၾကာင့္ ေသျခင္း တရား ကို ခင္ဗ်ား ရင္ဆိုင္မယ္ – တိုက္ခိုက္ ယွဥ္ျပိဳင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ၾကည့္ ပါ။ ေသျခင္း တရားဟာ က်ေနာ္တို႔ နဲ႔ မလြဲမေသြ ေတြ႕ရတဲ့ အရာ၊ က်ေနာ္ တို႔ရဲ႕ မူလ ဌာေနသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ခင္ဗ်ား တကယ္ မႏိုင္တဲ့သူ၊ ခင္ဗ်ား တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ရမယ့္ သူ ကို ခင္ဗ်ား အျမဲ တိုက္ခိုက္ ျငင္းဆန္ဖို႔ ၾကိဳးစား ေနပါသလား ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယွဥ္ျပိဳင္ တိုက္ခိုက္ျပီး ျငင္းဆန္ ေနပါေစ – ခင္ဗ်ား ေသမွာက ေသမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေသျခင္း တရား အေပၚ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ တိုက္ခိုက္မႈ ဟာ အခ်ည္းႏွီး သာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာလို႔ ဆို ေသျခင္းတရားကို ခင္ဗ်ား ေရွာင္လဲြ လို႔ မရ ႏိုင္ဘူးရယ္။

ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျပင္ပမွာ အရာတစ္ခု ရွိမယ္ ဆိုပါေတာ့- ဒါဆိုရင္ အဲ့အရာကို ခင္ဗ်ား ေရွာင္လႊဲသြား လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသျခင္းတရား ကေတာ့ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ အတြင္းမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ထပ္ၾကပ္ ရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေရွာင္လႊဲ မလဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေမြးဖြား လာတဲ့ မဆြကတည္းက သူက ကပ္ညိ ပါလာျပီးသား ျဖစ္ပါတယ္ ။ ခင္ဗ်ား စစခ်င္း ျဖစ္တည္ ရွင္သန္ လာကာစ အသက္ေငြ႕ေငြ႕ စရွဴခ်ိန္ကတည္းက ေသဖို႔ အေၾကာင္း – ေသျခင္းတရား ဟာ အရိပ္လို တြဲကပ္ ပါရွိျပီးသား ျဖစ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားလို႔ က်ေနာ္ သံုးစြဲ တဲ့အခါ စင္စစ္ “ဒီခႏၶာ ခ်ဳပ္ပ်က္၊ တကယ္ ေသဆံုး သြားတဲ့ ေန႔ မွ ေသတာ ျဖစ္ တယ္၊ ေသျခင္းတရား ျဖစ္တယ္” လို႔ က်ေနာ္ မဆိုလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား ဟိုးအစကတည္းက ေသျခင္း တရား နဲ႔ အတူတူ ရွိေနျပီးသားပဲ ။ ေသျခင္း တရား ဟာ ခင္ဗ်ား ဘဝ ရဲ႕ တစိတ္ တစ္ပိုင္း ပဲ ။ တနည္း – ခင္ဗ်ားရဲ႕ အတြင္း အႏွစ္သႏၱာန္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္။ ခင္ဗ်ား ရွင္သန္ ၾကီးထြား လာ သလို သူလည္း ၾကီးထြား လာတယ္။ ခင္ဗ်ား သြားရာ တေကာက္ေကာက္ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ပါ လာေန တယ္။ သူဟာ တစ္ေန႔ တစ္ခ်ိန္မွာ အျပည့္အဝ ဖူးပြင့္ သြားပါ လိမ့္မယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ တကယ္ ေသတဲ့ ေန႔မွ – ေသျခင္းတရား က ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူး လို႔ က်ေနာ္ ဆိုပါတယ္ ။ တကယ္ေသ တဲ့ ေန႔ ဟာ ေသျခင္း တရား စြင့္ကား ဖူးပြင့္သြားခ်ိန္သာ ျဖစ္တယ္။ ေသျခင္း တရားဟာ ခင္ဗ်ား နဲ႔ အတူ ယွဥ္တြဲျပီး ၾကီးထြား လာလိုက္တာ – အဲ့ အခ်ိန္ အခါ မွာ အထြဋ္ အထိပ္ကို ေရာက္ရွိ ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ဌာေန ခင္ဗ်ား ျပန္ေရာက္ သြားတာလို မ်ိဳးပဲ။

ဒါေပမယ့္ လူဟာ ေသျခင္းတရားကို ျငင္းဆန္ တယ္။ ဘဝ ရွင္သန္မႈ ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ တစ္ခုလို ျမင္တယ္။ ေသျခင္း တရား ဟာ သူ႕အတြက္ ရန္သူ သာ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ေၾကာင့္ ဘဝ တစ္ခုလံုး မွာ အဲ့ဒါကို တြန္းလွန္ဖို႔ အေၾကာက္ အကန္ စိတ္အား ျပင္းထန္ တယ္။ တြန္းထိုး တိုက္ခိုက္ရင္း တစ္ခ်က္ ကေလးမွ အနားမေနႏိုင္ ဘူးပဲ။ ေသျခင္း တရားဟာ ဘဝရွင္သန္မႈ ရဲ႕ ရန္သူ ျဖစ္တယ္ လို႔ ျမင္ထားသူ – သူ႕ အတြက္ ဘယ္လို ေအးေအး နားေန ႏိုင္မလဲ။ ဘယ္လို မွ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးရယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ လား။ မိမိ မလြဲမေသြ ေတြ႕ၾကံဳရမယ့္ သူ ဟာ ရန္သူ ျဖစ္တယ္ လို႔ ျမင္ထားသူ ဟာ သက္ေတာင့္သက္သာ ဘယ္လို မွ မေနႏိုင္ဘူး မဟုတ္ လား။

ခင္ဗ်ား ရဲ႕ ခဏတိုင္းမွာ ခင္ဗ်ား ရန္သူ က ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ အခါ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနႏိုင္မလဲ ။ သူက ခင္ဗ်ား ဆီ အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာမယ္ – ခင္ဗ်ား ကို ခုန္အုပ္ျပီး ဒီေလာကကေန အျပီးအပိုင္ ဆြဲေခၚယူသြားမယ္ – သူ႕အရိပ္ၾကီး မိုးေနတဲ့ ခင္ဗ်ား အတြက္ တစ္ရံတစ္ဆစ္ နားေနဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ တကယ္စင္စစ္ ေသျခင္းတရား ကို ရန္သူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားတဲ့ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အေတြးဟာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ နားေနမႈ မေပး ႏိုင္ဘူးရယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ဘဝ တစ္ေလ်ာက္လံုး တင္းအား ေတြရွိ ေနရပါ တယ္။ စိတ္ျပင္းအားေတြ ရွိလာေတာ့ တယ္။ စိတ္ေဇာ ေတြနဲ႔ ေရွ႕ကို – ေရွ႕ျပီးရင္ ေရွ႕ကို- ဦးတည္ ေနရေတာ့ တယ္။
 မိမိ သႏၱာန္ ကို မိမိဘာသာ ျပန္ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ပါ။ ေသျခင္းတရား ကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ဖို႔ လုပ္ေလ – ခင္ဗ်ား သႏၱာန္ မွာ ေဇာေခၽြးျပန္လာဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္း မ်ားလာ ေလပဲ။ 

ဘာလို႔ ဆို – ဒါကလည္း သဘာဝ က်ပါတယ္ – ခင္ဗ်ား ရင္ဆိုင္ ျငင္းဆန္ မယ့္ ေသျခင္း တရား ဟာ ခင္ဗ်ား ေရွာင္လႊဲလို႔ မရႏိုင္ဘူး ဆိုတာ၊ ခင္ဗ်ား မေသဘဲ မေနႏိုင္ဘူး ဆိုတာ မိမိ ဘာသာ အသိသား ပဲရယ္။ ခင္ဗ်ား ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အဆံုးသတ္မွာ – ရန္သူ အျဖစ္သတ္မွတ္ထားသူ ေျခဖဝါးေအာက္ အရွံဳးေပး ရေတာ့မွာ – ဝပ္ဆင္း သြားရေတာ့ မွာ ။ ဒါကို သိတဲ့ ေနာက္ – ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေပ်ာ္ရႊင္ ႏိုင္မလဲ။ မိမိ ၾကိဳးပမ္းျပီး ေရွာင္လဲႊၾကည့္ သမ်ွ ဘယ္လို မွ မရဘူး ဆိုတာ သိတဲ့ ေနာက္ ခင္ဗ်ား ဘဝကို ဘယ္လို ေနေပ်ာ္မလဲ။ ခင္ဗ်ား အေပၚယံ အေတြးနဲ႔ – ေသျခင္းတရား ကို ရန္သူ အျဖစ္၊ ေရွာင္လႊဲဖို႔ ဘယ္ေလာက္ အသည္းအသန္ ျငင္းဆန္ေနပါေစ – ဟိုး အတြင္း သႏၱာန္ထဲ ဝင္ၾကည့္တဲ့ အခါ – ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ အက်ိန္းေသဆံုး အရာဟာ သူတစ္ခု တည္း။

ခင္ဗ်ား ဘဝမွာ အျခား အရာေတြ ဘာေတြ ဘယ္လို ရွိရွိ – ေသျခင္းတရားေလာက္ က်ိန္းေသတဲ့ အရာ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားက -
“In life, everything else is uncertain, only death is certain. There is only one thing and in that certainty you have an enemy.”
ဒီလို က်ိန္းေသ ၾကံဳဆံုရမယ့္ အရာ ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ရန္သူ ျဖစ္ေန တယ္ လို႔ ျမင္တဲ ့ အခါ အဲ့ဒီ လူအတြက္ ဘယ္မွာ ေအးခ်မ္း ႏိုင္ ပါဦးမလဲ။ မိမိ မႏိုင္တဲ့ ရန္သူကို ရြံ႕မုန္း ေရွာင္လႊဲေနျပီး၊ မက်ိန္းေသ တဲ့ အပရိက အရာေတြ ကိုသာ ေမ်ွာ္လင့္ေန မိတဲ့ စိတ္ ခင္ဗ်ား မွာ ရွိေနတဲ့ အခါ – ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား ျငိမ္းေအး ေအာင္ ဘယ္လို အေျဖ ရွာေပးမလဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ တည္ျငိမ္ျပီး ၊ ကမၼ႒ာန္း ဘာဝနာ ကို ေအးေအး လူလူ ျပဳႏိုင္လဲ။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး ပဲ။

ကေန႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ – “To fight to survive” ရွင္သန္က်န္ရစ္ဖို႔ တြန္းထိုး တိုက္ခိုက္ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ အျမစ္တြယ္လ်က္ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ ေျပာေလ့ ရွိတာက -
  • “Survival of the Fittest” အစြမ္းႏိုင္ဆံုး၊ အသင့္ေတာ္ဆံုး သူသာ ရွင္သန္ က်န္ရစ္တယ္။
  • “Life is a struggle.” ဘဝဆိုတာ တိုက္ပြဲ ျဖစ္တယ္။
စသျဖင့္ ဒီစကားေတြ အျမစ္တြယ္ ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီစကားေတြ မၾကာခဏ သြန္သင္ခံရမႈ ေၾကာင့္ ကေန႔ ကမၻာမွာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး၊ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔ တစ္ဖြဲ႕၊ တစ္ပါတီနဲ႔ တစ္ပါတီ၊ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးနဲ ႔တစ္မ်ိဳး တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံ သတ္ျဖတ္၊ ညွင္းပန္း၊ ေခါင္းပံုျဖတ္၊ ကလိန္က်၊ တြန္းထိုး ရုန္းကန္ စတာေတြသာ အႏွံ႕အျပား ေပၚေပါက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆို ဘာလို႔ ဘဝဟာ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ရသလဲ။ အေၾကာင္း က ေသျခင္းတရားကို ဘဝရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရာတစ္ခုလို ယူဆ ထားၾက လို႔ပဲ လို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။

အခ်ိဳ႕လူေတြ ေျပာတာ ရွိတယ္။ “သူတို႔ ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္။ ျငိမ္းေအး ေနခ်င္တယ္။ မိမိ သႏၱာန္မွာ ေအးျငိမ္းမႈနဲ႔ သူတို႔ အိမ္မွာ၊ ဒီကမၻာ မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနခ်င္တယ္။ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းတဲ ့ဘဝကို လိုခ်င္တယ္။” – စသျဖင့္ ဒီစကားေတြ ေျပာေနသည့္ တိုင္ သူတို႔ မ်က္ဝန္း တြင္းမွာ ေသျခင္းတရား အေပၚ ေၾကာက္ရြံ႕မႈက အျပင္းအထန္ ရွိေနတယ္။ သူတို႔ အတြက္ ေသျခင္းတရား ဟာ ရန္သူ ျဖစ္ေန ပါတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လို ျငိမ္းေအးရင္း သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိေနႏိုင္မလဲ။ သူတို႔ အေတြးမွာ – ေသျခင္းတရားကို လြယ္လြယ္ ကူကူ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ ႏိုင္မလဲ။ ေသျခင္းတရားကို ဘယ္လို လြယ္လြယ္ကူကူ ေရွာင္လႊဲသြားလို႔ ရမလဲ။ — အဲ့ဒါကိုသာ သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပ ေနပါတယ္။ –

ၾကည့္ၾကည့္ပါ – ေသျခင္းတရား က က်ိန္းေသ ရွိေနတယ္ – ခင္ဗ်ား ဘယ္လို နားေနႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဘယ္လို တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းေနမလဲ။ အိမ္မွာ ဘယ္လို သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိေနမလဲ။ ေသျခင္းတရား ဟာ ခင္ဗ်ား ရန္သူ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါ ခင္ဗ်ား အခု ရွင္သန္ ေနတဲ့ ဘဝကိုယ္တိုင္က ေနလို႔ မရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ရွင္သန္ မႈ ကိုယ္တိုင္က ခင္ဗ်ား ရန္သူ ျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္တိုင္း ေနရာ တိုင္း မွာ ေသျခင္းတရား ရဲ႕ အရိပ္သာ ၾကီးစိုး ေနရင္း – ခဏတိုင္း မစဲ သူ႕ရဲ႕ အသံဝါၾကီးသာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ အဲ့အခါ ခင္ဗ်ား အခု ရွင္သန္ ေန တဲ ့ဘဝမွာ ခင္ဗ်ား မျငိမ္းေအး ေနႏိုင္ဘူး။ တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ဖို႔ တာစူ ေနပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ဘဝမ်ိဳး မဆို ေသျခင္းတရားဆီ ဦးတည္သြားေနတယ္ မဟုတ္လား။ လူခ်မ္းသာရဲ႕ ဘဝ၊ လူဆင္းရဲ ရဲ႕ ဘဝ၊ ေအာင္ျမင္သူ ရဲ႕ ဘဝ၊ က်ရွံဳးသူရဲ႕ ဘဝ၊ ပညာရွိရဲ႕ ဘဝ၊ ပညာမဲ့ ရဲ႕ ဘဝ၊ သူယုတ္မာရဲ႕ ဘဝ၊ သူေတာ္စင္ရဲ႕ ဘဝ — စသျဖင့္ ဘယ္လို ဘဝ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေန ပါေစ – အဆံုးသတ္ မွာ ေသျခင္းတရား ဆီသာ ျဖစ္တယ္။

ဒါဆို ေသျခင္း တရား ကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ျပီး ခင္ဗ်ား အခု ရွင္သန္ေနတဲ ့ဘဝကို ဘယ္လို ခ်စ္ႏိုင္မလဲ။ ေသျခင္းတရားကို ရွင္သန္မႈ ဘဝရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ တစ္ခု အျဖစ္ ျမင္ထားမယ့္ ခင္ဗ်ား က ဘဝရွင္သန္မႈ ကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာမယ္။ တနည္း – ေသျခင္း တရား ကို ပစ္ပယ္ျပီး ဘဝရွင္သန္မႈ ကို ခ်စ္ေနမယ္ လို႔ ဆႏၵ ရွိတဲ့ အခါ – ခင္ဗ်ား ဘဝကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာဟာ ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး ရယ္။ ေသျခင္းတရားကို ျငင္းဆန္ရင္း လက္ရွိ ရွင္သန္မႈကို တြယ္တာ ေနတာ သာ ျဖစ္တယ္။ ဘဝရွင္သန္ ေနလိုစိတ္ သက္သက္ သာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။

ခင္ဗ်ား ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနတဲ့ ဘဝ ရွင္သန္မႈကို ျမတ္ျမတ္ ႏိုးႏိုး ေစ့ငွ ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ား ခ်စ္တဲ့ ဘဝ ဟာ တစ္ေန႔ တစ္ျခား ေသျခင္း တရား ဆီသာ ဦးတည္သြားေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ရန္သူ ဆီကိုသာ ဆြဲေခၚယူသြားေနတယ္ ။ ဒါကို ခင္ဗ်ား ျမင္ရမွာ အမွန္ပဲ မဟုတ္လား ။

အဲ့ဒီ အခါ ခင္ဗ်ား အခု ရွင္သန္ေနတဲ ့ဘဝကိုေရာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ခ်စ္ခင္ ေနပါဦးမလဲ။ ခင္ဗ်ား စိတ္ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ရင္း ရုန္းကန္ အားထုတ္သမႈ စတင္ ပါေတာ့တယ္။ ခင္ဗ်ား သႏၱာန္မွာ စိတ္ေဇာေတြသာ ေခၽြးျပန္ေအာင္ က်ဆင္းလာေတာ့ တယ္။ ခင္ဗ်ား ဘဝ ရွင္သန္မႈ တစ္ခုလံုး တုန္ခါ လိႈက္ေမာေနမယ္။ မခံႏိုင္တဲ ့အဆံုးမွာ ခင္ဗ်ား ရူးသြပ္သြားဖို႔သာ ရွိပါတယ္။
ဘဝကို ရုန္းကန္ ယွဥ္ျပိဳင္ေနရတဲ ့တိုက္ပြဲ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုလို ယူဆမယ္ ဆိုရင္ အဲ့လို ယူဆတဲ ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ -
  • တစ္ေန႔တစ္ျခား ရူးသြပ္သူေတြ မ်ားျပား လာပါလိမ့္မယ္။
  • တစ္ေန႔တစ္ျခား မိမိကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္သူေတြ ျမင္ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
  • လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈေတြ တစ္မႈျပီး တစ္မႈ ေပါက္ဖြား လာပါလိမ့္မယ္။
စင္စစ္ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈ ဘဝဟာ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုတည္းရဲ႕ မ်က္ႏွာစာ ႏွစ္ဖက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ေသျခင္း တရား ကို ရန္သူ လို႔ သတ္မွတ္တဲ ့အခါ – ခင္ဗ်ား ရွင္သန္ေနတဲ ့ဘဝဟာလည္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ ရန္သူ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒီ စကားဟာ ယံုတမ္း လို ျဖစ္ေန မလား – ယံုတမ္း ျဖစ္ေနဟန္သာ ရွိပါတယ္။ တကယ့္ အျဖစ္ က အဲ့အတိုင္းပဲ ။ ေသျခင္းတရားကို ေကာင္းေကာင္း လက္မခံႏိုင္ဘဲ – အခု လက္ရွိ ဘဝကို ခင္ဗ်ား ေကာင္းေကာင္း လက္မခံႏိုင္ဘူးရယ္။ သူ႕ကို ရန္သူ လို ရြံ႕မုန္း ေနရင္ – သူ႕ဆီ ေခၚေဆာင္ သြားေနတဲ့ ခင္ဗ်ား ဘဝ ကိုလည္း ခင္ဗ်ား ရြံ႕မုန္း လာမွာပဲ။

စင္စစ္ ေသျခင္းတရား ကို မိတ္ေဆြ အျဖစ္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံ ၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲ့ဒီ အခါ အခု ရွင္သန္ေနတဲ့ အျဖစ္ဟာ အျပည့္အဝ ႏွစ္လို ဖြယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ႏိုင္တယ္။ အခု ရွင္သန္ေနတဲ့ မိမိ အျဖစ္ကို ေပါ့ပါး လန္းဆန္းမႈ အျပည့္ ရွိ ေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိရွိသမ်ွ အရင္က အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ သမ်ွ အရာရာ ဟာ ခင္ဗ်ား အတြက္ လွပေနပါလိမ့္မယ္။ နားေနလိုတဲ ့စိတ္ဆႏၵ ရွိေနမလား – ဒီဆႏၵကို အဲ့အခါမွာ အျပည့္ အဝ ျဖည့္ဆည္း ႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္ ။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ လိုလားခဲ့တဲ့ ျငိမ္းေအးမႈ ကိုလည္း ရရွိလာ သလို – ခင္ဗ်ား အျမင္အေတြးဟာ အဲ့အခ်ိန္ မွာ ေကာင္းေကာင္း ပြင့္လန္း ေနမွာပဲ လို႔ က်ေနာ္ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ေဇယ်