Saturday, January 23, 2010

ေမတၱာ ပို႔ျခင္း ႏွင့္ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးျခင္း (၁)


ေမတၱာ ပို႔ျခင္း ႏွင့္ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးျခင္း

ေမတၱာ ဘာ၀နာ။ ။

ေမတၱာ ဘာ၀နာဟူသည္ သမထကမၼ႒ာန္း (၄၀)တြင္ပါ၀င္ေသာ သမာဓိ ကမၼ႒ာန္း တစ္ခုျဖစ္၏။ ဤေမတၱာ ဘာ၀နာကို ပြါးမ်ား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ စ်ာန္(၄)ဆင့္အနက္ တတိယစ်ာန္ အထိရႏိုင္၏။

ေမတၱာ ဆိုသည္မွာ။ ။

ေမတၱာ ဆိုသည္မွာ သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြါးကို လိုလားေသာစိတ္၊ သတၱ၀ါတို႔ကို ခ်မ္းသာေစလိုေသာ စိတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြါးကို လိုလားလွ်က္ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးေသာစိတ္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါ၏။ အဘိဓမၼာ၌ ေမတၱာသည္ ေစတသိတ္ျဖစ္၏။ ဤ ေမတၱာ ဘာ၀နာ အရာ၌မူ ထိုေမတၱာ ေစတသိတ္ႏွင့္ ယွဥ္ေသာစိတ္ကို ေမတၱာဟု ဆိုရသည္။

တဏွာ ရာဂသည္ ေမတၱာ မဟုတ္္။ ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္အေပၚ၌ ျငိကပ္တြယ္တာလွ်က္ ခ်စ္ခင္ေသာစိတ္ (တဏွာ ရာဂ)သည္ ေမတၱာ မဟုတ္ေပ။ ျငိကပ္တြယ္တာျခင္း ကင္းလွ်က္ ခ်မ္းသာေစလိုေသာ သေဘာ သက္သက္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေသာ စိတ္သည္သာ ေမတၱာ အစစ္ ျဖစ္ပါ၏။

ျငိကပ္တြယ္တာလွ်က္ ခ်စ္ေသာ ရာဂခ်စ္ တဏွာခ်စ္သည္ ပူေလာင္၏။

ျငိကပ္တြယ္တာမႈ ကင္းလွ်က္ ခ်စ္ေသာ ေမတၱာခ်စ္သည္ ေအးျမ၏။

တဏွာခ်စ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲရ။ ။

မိမိက တဏွာ ရာဂခ်စ္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေနသူ တစ္ေယာက္သည္ မိမိႏွင့္ ခြဲခြါ၍ တစ္ရပ္္တစ္နယ္သို႔ သြားေရာက္ ေနထိုင္သည့္အခါ ထိုသူ ထိုအရပ္၌ မည္မွ်ပင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရေစကာမႈ ထိုသူကို မေတြ႔မျမင္ရသျဖင့္ မိမိမွာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျငိကပ္ တြယ္တာလွ်က္ ခ်စ္ေသာ တဏွာခ်စ္ ရာဂခ်စ္သည္ ဆင္းရဲျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏။

ဤျငိကပ္ တြယ္တာလွ်က္ ခ်စ္ေသာ အခ်စ္မ်ိဳးသည္ မိဘ ႏွင့္ သားသမီး၊ ေမာင္ ႏွင့္ ႏွစ္မ၊ ေဆြမ်ိဳး တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး၊ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး တို႔၏ အၾကား၌ပင္ မ်ားစြာ ျဖစ္တတ္ေသး၏။ ဇနီး ခင္ပြန္း၊ ခ်စ္သူတို႔၏ အၾကား၌ကား ေျပာဖြယ္ မလိုေတာ့ေပ။

ေမတၱာခ်စ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာရ။ ။

မိမိက ျငိကပ္ တြယ္တာမႈ မရွိဘဲ၊ ခ်မ္းသာေစလိုေသာ သေဘာသက္သက္ျဖင့္ မိမိႏွင့္ ခြဲခြါ၍ တစ္ရပ္တစ္နယ္သို႔ သြားေရာက္ ေနထိုင္ေသာအခါ ထိုသူမွာ ခ်မ္းသာသည္ ျဖစ္ေစ ဆင္းရဲသည္ ျဖစ္ေစ၊ ထိုသူကို မေတြ႔မျမင္ရသျဖင့္ မိမိမွာ ဆင္းရဲျခင္း မျဖစ္ေပ။ ထိုသူကို အာရံုျပဳ၍ ထိုသူ ခ်မ္းသာေစလိုေသာ စိတ္ထားသည္ မိမိ စိတ္အစဥ္၀ယ္ စိမ့္၀င္ပ်ံ႔ႏွံ႔ေနရကား မိမိမွာ ခ်မ္းသာျမဲ ခ်မ္းသာေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျငိကပ္ တြယ္တာျခင္း ကင္းလွ်က္ ခ်စ္ခင္ေသာ ေမတၱာခ်စ္သည္ ခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္း ျဖစ္၏။

ထိုမွ်မက မိမိေမတၱာ ပြါးသည့္အတိုင္း ထိုသူခ်မ္းသာေနလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ မုဒိတာ ပြါး၍ရ၏။ မခ်မ္းသာဘဲ ဆင္းရဲေနလွ်င္လည္း ၾကင္နာ သနား ကရုဏာ ပြါးေနရံုသာ ျဖစ္၏။ စိတ္ဆင္းရဲမႈကား မိမိမွာ မျဖစ္ေပ။

ေမတၱာ ပြါးျခင္း၏ ကိုယ္ေတြ႔ အက်ိဳး။ ။

တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေပၚ၌ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားအေပၚ၌ျဖစ္ေစ၊ ေမတၱာစိတ္ထားကို မ်ားမ်ားပြါးမ်ားလာလွ်င္ မိမိ သႏၱာန္၌ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္မ်ား တဖြားဖြား ျဖစ္ေပၚလာေပလိမ့္မည္။ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္မ်ား တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚလာလွ်င္ ပြါးသူ၏ စိတ္ဓာတ္သည္ တည္ၾကည္လာ၏။ ျငိမ္သက္လာ၏။ ၾကည္လင္၏။ ျငိမ္းေအး၏။ ခ်မ္းေျမ႕၏။ ႏွစ္သက္ ၀မ္းေျမာက္မႈ ပီတိ ပါေမာဇၨတို႔ စိတ္အစဥ္၀ယ္ စိမ့္၀င္ ပ်ံ႔ႏွံ႔ေနသျဖင့္ မည္သည့္ ခ်မ္းသာႏွင့္မွ် မတူေသာ ခ်မ္းသာကို ခံစားရ၏။ ရုပ္သြင္သည္လည္း တည္ၾကည္ ျငိမ္သက္ ၾကည္လင္ ျငိမ္းေအးလာ၏။ ထိုသူ႔ကို ေတြ႔ျမင္ရသူ မွန္သမွ်၊ ဆက္ဆံရသူ မွန္သမွ်တိုင္းသည္ အလိုလို စိတ္ခ်မ္းသာ၏။ မုန္းေနေသာ ရန္သူမ်ားသည္ပင္ ခ်စ္ခင္စိတ္ ၀င္လာတတ္၏။ ဤသည္မွာ ေမတၱာကို အခ်ိန္ယူ၍ ပါြးမ်ားသူတို႔ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရေသာ ေမတၱာ၏ အက်ိဳးတရားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။

ပိဋကတ္က်မ္းလာ ေမတၱာ အက်ိဳးမ်ား။ ။

ေယာက္်ား မ်ား၍ မိန္းမ နည္းေသာ အိမ္ကို သူခိုး၊ ဓါးျပတို႔ ၀င္ေရာက္ ခိုးယူ လုယက္ႏိုင္ရန္ လြန္စြာ ခဲယဥ္းသကဲ့သိုု႔ ေမတၱာ တရားျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ထံုမႊမ္းထားသူကို ဘီလူး စသည္တို႔က မေႏွာင့္ယွက္ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေပ။

ထက္လွစြာေသာ လွံသြားကို ကိုင္၍ ေကြးျခင္း၊ လိပ္ျခင္း ျပဳလုပ္လွ်င္ ျပဳသူသည္သာလွ်င္ လွံသြားရွ၍ ဆင္းရဲရသကဲ့သို႔ ေမတၱာပြါးသူ၏ စိတကို ေႏွာင့္ယွက္ ဖ်က္ဆီးရန္ ဘီလူး စသည္တို႔က ၾကိဳးစားလာလွ်င္ ထိုဘီလူး စသည္တို႔သည္သာ ကိုယ္စိတ္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈကို ခံစားၾကရ၏။ (နိဒါန၀ဂၢသံယုတ္၊ ၄၅၄-၄၅၅)

ေမတၱာ ပြါးျခင္း အက်ိဳး (၁၁)မ်ိဳး။ ။

၁။ခ်မ္းသာစြာ အိပ္ရျခင္း၊

၂။ခ်မ္းသာစြာ ႏိုးရျခင္း၊

၃။အိပ္မက္ေကာင္း ျမင္မက္ျခင္း၊

၄။လူအမ်ား ခ်စ္ခင္ျခင္း၊

၅။နတ္ ျဗဟၼာ စေသာ တစ္ျခားေသာ သတၱ၀ါတို႔ကလည္း ခ်စ္ခင္ျခင္း၊

၆။နတ္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၊

၇။လက္နက္၊ အဆိပ္၊ မီး စသည္တို႔ေၾကာင့္ မေသျခင္း၊

၈။စိတ္ တည္ၾကည္ ျငိမ္သက္ျခင္း၊

၉။မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္ ရႊင္ပ်ျခင္း၊

၁၀။မေတြေ၀ဘဲ၊ သတိရွိလွ်က္ ေသရျခင္း၊

၁၁။ေသေသာအခါ ျဗဟၼာ ျဖစ္ရျခင္း။

(အဂၤုတၱရ၊ ဧကာဒသက၊ ၄၅၁)(အံ၊၃၊၅၄၂)

ေဆာင္ပုဒ္ ကဗ်ာ

အိပ္ေသာ္ ခ်မ္းသာ၊ နိုးခါ သုခ၊ ရႊင္ပ် အိပ္မက္၊ ႏွစ္သက္ လူတို႔၊ နတ္တို႔ ခ်စ္ခင္၊ နတ္ပင္ ေစာင့္ေန၊ မီး ေရ မဖ်က္၊ ျငိမ္သက္ တည္ၾကည္၊ ရႊင္ၾကည္ မ်က္ႏွာ၊ ေသခါ မမွိဳင္၊ ျဗဟၼာ တိုင္သား၊ ဆယ့္တစ္ပါးကို၊ က်မ္းဂန္ ဆိုသည္၊ ဗိုလ္လူ အမ်ား၊ ေမတၱာပြါး။

ဒါန ႏွင့္ ေမတၱာ ဘယ္အရာက ပို အက်ိဳးၾကီးသလဲ။

တစ္ေန႔(၃)ခါ၊ အိုးုတစ္ရာျဖင့္၊ ခ်က္ကာ ထမင္း၊ ေက်ြးေမြးျခင္းထက္၊ မယြင္းစင္စစ္၊ ႏို႔တစ္ညွစ္စာ၊ ၾကိမ္(၃)ခါမွ်၊ ေမတၱာ ပါြးမ်ား၊ က်ိဳးၾကီးမားသည္၊ ဘုရားျမတ္စြာ မိန္႔ခြန္းတည္း။ ။

(နိဒါန၀ဂ္၊ ၾသပမၼသံယုတ္၊၄၅၅)

ငါးရာ ႏွစ္ဆယ္ ရွစ္သြယ္ ေမတၱာ။ ။

အေနာဓိသ ပုဂၢိဳလ္ (၅)ဦး

၁။သေဗၺ သတၱာ=(သတၱ၀ါ အားလံု)

၂။သေဗၺ ပါဏာ=(ထြက္သက္ ၀င္သက္ ရွိေသာ သတၱ၀ါ အားလံုး)

၃။သေဗၺ ဘူတာ=(ကိုယ္ထင္ရွားရွိေသာ သတၱ၀ါ အားလံုး)

၄။သေဗၺ ပုဂၢလာ=(ပုဂၢဳိလ္ အားလံုး)

၅။သေဗၺ အတၱဘာ၀ ပရိယာပႏၷာ =(အတၱေဘာ၌ အက်ံဳး၀င္ေသာ သတၱ၀ါ အားလံုး)ု

ၾသဓိသ ပုဂၢိဳလ္ (၇)ဦး

၁။သဗၺာ ဣတၳိေယာ=(မိန္းမ အားလံုး)

၂။သေဗၺ ပုရိသာ=(ေယာက်ား အားလံုး)

၃။သေဗၺ အရိယာ=(အရိယာ ပုဂၢဳိလ္ အားလံုး)

၄။သေဗၺ အနရိယာ=(ပုထုဇဥ္ အားလံုး)

၅။သေဗၺ ေဒ၀ါ=(နတ္ျဗဟၼာ အားလံုး)

၆။သေဗၺ မႏုႆာ=(လူသား အားလံုး)

၇။သေဗၺ ၀ိနိပါတိကာ=(အသူရာ ႏွင့္ ျပိတၱာ အားလံုး)

မွတ္ခ်တ္။ ။မရည္ရြယ္ မပိုင္းျခားဘဲ ပြါးမ်ားေသာ ေမတၱာကို အေနာဓိသ ေမတၱာ ဟုေခၚ၏။

ရည္ရြယ္ ပိုင္းျခား အမည္နာမ တပ္၍ ပြါးမ်ားေသာ ေမတၱာကို ၾသဓိသ ေမတၱာ ဟုေခၚ၏။

ႏၱဳ (၄)ပါး၊ ေမတၱာ (၄)ပါး။ ။

၁။အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ=( ေဘးရန္ကင္းၾကပါေစ)
၂။အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၱဳ=(စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းၾကပါေစ)

၃။အနီဃာ ေဟာႏၱဳ=( ကိုယ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းၾကပါေစ)

၄။သုခိအတၱာနံ ပရိဟရ ႏၱဳ =( က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖင့္ မိမိတို႔၏ခႏၶာ၀န္ကို ရြက္ေဆာင္နုိင္ၾကပါေစ )

(၅၂၈) ငါးရာ ႏွစ္ဆယ္ ရွစ္သြယ္ ေမတၱာ ေျမွာက္ပြါးပံု။ ။

(က) ပုဂၢိဳလ္ (၁၂)ေယာက္ကို တည္၊ ႏၱဳ (၄)ပါး ျဖင့္ ေျမွာက္၊ မူလ ေမတၱာ (၄၈)ပါး ျဖစ္၏။

(ခ) ေမတၱာ (၄၈) ကို တည္၊ အရပ္မ်က္ႏွာ (၁၀)ပါးျဖင့္ ေျမွာက္၊ ေမတၱာ (၄၈၀)ပါး ျဖစ္၏။

(ဂ) ေမတၱာ (၄၈၀)ကို တည္၊ အရပ္မပါေသာ ေမတၱာ(၄၈)ပါးႏွင့္ ေပါင္း၊ (၅၂၈) ေမတၱာ ျဖစ္၏။

ေမတၱာ ပို႔ျခင္း ႏွင့္ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးျခင္း။ ။

ထို ေမတၱာ စိတ္ကို မိမိသႏၱာန္၌ အထိုက္အေလွ်ာက္ ျဖစ္ပြါးရံုမွ် “သတၱ၀ါ မွန္သမွ် က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ” ဟု မိနစ္ အနည္းငယ္မွ် ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္း ပြါးမ်ားျခင္းကို ေမတၱာ ပို႔သည္ဟု ေခၚပါသည္။

မိမိသႏၱာန္၌ သာမန္ ေမတၱာစိတ္ ျဖစ္ပြါးရံုမွ် မဟုတ္ဘဲ၊ ေမတၱာ စိတ္ဓာတ္ အင္အားေကာင္းစြာ တစ္ဖြါးဖြါး ျဖစ္ေပၚလာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေမတၱာ စိတ္ဓာတ္ ရစ္ပတ္လႊမ္းျခံဳလွ်က္ စိမ့္၀င္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ “က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ” ဟု အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္ဖန္ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္း ပြါးမ်ားျခင္းကို ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးမ်ားသည္ဟု ေခၚပါသည္။

ၾသဓိသ ၊ အေနာဓိသ ႏွင့္ ၾကိဳတင္ သိထားသင့္ေသာ အခ်က္မ်ား။ ။

ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးမ်ား အားထုတ္ရာတြင္ တစ္ဦးတည္းကို ျဖစ္ေစ၊ အစုလိုက္ကို ျဖစ္ေစ ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္၍ ပါြးမ်ားလွ်င္ ၾသဓိသ ေမတၱာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္ဟု ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္မႈ မရွိဘဲ ပါြးမ်ားလွ်င္ အေနာဓိသ ေမတၱာ ျဖစ္၏။

ပုဂၢိဳလ္ ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္၍္ ၾသဓိသ ေမတၱာ ပါြးမ်ားလိုသူသည္ ပါြးရမည့္ ပုဂၢိဳလ္၊ မပါြးရမည့္ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ၾကိဳတင္သိထားဖို႔ လိုအပ္၏။

၁။ မိမိ မခ်စ္ခင္ေသာ မုန္းေသာသူကို အစဆံုး (အဦးဆံုး) ေမတၱာ မပါြးရ။ မုန္းေသာသူကို အစဆံုး (အဦးဆံုး) ေမတၱာပါြးလွ်င္ ေမတၱာစိတ္ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ေပ။

၂။ အလြန္ ခ်စ္ခင္ေသာသူကိုလည္း အစဆံုး ေမတၱာ မပါြးရ။ အလြန္ ခ်စ္ခင္ေသာသူကို အာရံုျပဴ၍ အစဆံုး ေမတၱာပါြးလွ်င္ ထိုသူ၏ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ဆင္းရဲ ဒုကၡကိုပင္ ေတြးဆင္ျခင္မိက ငိုမိမေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲရသျဖင့္ ေမတၱာစိတ္ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ေပ။

၃။ မခ်စ္ မမုန္း သိကြ်မ္းရံုမွ် ျဖစ္ေသာ အလယ္အလတ္ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း အစဦးဆံုး မပါြးရ။ မခ်စ္ မမုန္း သိကြ်မ္းရံုမွ် ျဖစ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ခ်စ္ခင္သူအျဖစ္ ထား၍ ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းလွ်င္ ပင္ပန္း၏။

၄။ ရန္သူကိုလည္း အစဆံုး ေမတၱာ မပါြးရ။ ရန္သူကို အစဆံုး ေမတၱာ ပါြးလွ်င္ ေမတၱာစိတ္ မျဖစ္ဘဲ၊ ေဒါသစိတ္သာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္၏။

၅။ ေယာက်္ားက မိန္းမကို၊ မိန္းမက ေယာက္်ားကို ၾသဓိသ ေမတၱာ အေနျဖင့္ ပိုင္းျခား ကန္႔သတ္၍ မပါြးရ။ ပါြးလွ်င္ တဏွာ ရာဂ ျဖစ္တတ္သည္ဟု ၀ိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာ ဆို၏။ ဤအဆိုကို တစ္ထစ္ခ် ုမမွတ္ယူသင့္ေပ။ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပါြးမႈ အသးမက်ေသး၊ မႏိုင္နင္းေသးမီ အေျခအေနကို ရည္ရြယ္၍ ဆိုသည္ဟု မွတ္ယူသင့္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ေတြ႔ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပါြးမ်ား အားထုတ္သူမ်ားသည္ အသားက်၍ ႏိုင္နင္းေက်ပြန္စြာ ပါြးမ်ားမိေသာအခါ ၀ိသဘာဂ အာရံု (ေယာက်္ား မိန္းမ အာရံု) ကိုလည္း အခက္အခဲ မရွိဘဲ၊ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေအာင္ ပါြးမ်ား အားထုတ္၍ ရေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

၆။ ေသသူကို ေမတၱာ ပါြးလွ်င္ ဥပစာရ သမာဓိကိုလည္း မျဖစ္ေစႏိုင္၊ အပၸနာ သမာဓိကိုလည္း မျဖစ္ေစႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသသူကိုလည္း ေမတၱာ မပြြါးအပ္သည္သာတည္း။

(၀ိသုဒၶိမဂ္၊ ၁၊ ၂၈၇-၂၈၈)

ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပါြးရာ၌ ပရိကံ

(ၾကိဳတင္ ျပဳလုပ္ရမည့္ အစီအစဥ္)။ ။

ေမတၱာ ဘာ၀နာ ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို ေလ့လာ နားလည္ ျပီးေသာ ေမတၱာ ဘာ၀နာ အားထုတ္သူသည္ မိမိ ေမတၱာ ပြါးမည့္ အခ်ိန္ပိုင္း အတြင္း၌ ေၾကာင့္ၾက (ပလိေဗာဓ)မ်ား ကင္းရွင္းေအာင္ စီမံထားျပီးေနာက္ မိမိကိုယ္ကို သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ေရမိုးခ်ိဳး ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ျပီးလွ်င္ တိတ္ဆိတ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ တိတ္ဆိတ္ေသာ ေနရာ၌ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေလွ်ာ့ခ်လွ်က္ သက္ေတာင့္သက္သာစြာ ထိုင္ရမည္။ ထို႔ေနာက္ ရတနာ(၃)ပါး၊ မိဘ၊ ဆရာတို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ရမည္။

ပါြးမ်ားပံု အဆင့္ဆင့္။ ။

ေမတၱာပါြးရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေသာအခါ

ပထမ-ျမတ္ႏိုး ၾကည္ညိဳ ရိုေသ ေလးစားအပ္သူ၊

ဒုတိယ-ခ်စ္ခင္ေသာ မိတ္ေဆြ၊

တတိယ-မခ်စ္ မမုန္း သိကြ်မ္းရံုမွ် ျဖစ္သူ၊

စတုတၳ-မုန္းသူ၊

ပဥၥမ-ရန္သူ တို႔အေပၚ၌ အစဥ္အတိုင္း အဆင့္ဆင့္ ပါြးမ်ားရမည္။ ေမတၱာ စိတ္ထား တစ္ဖြါးဖြါး ျဖစ္ေပၚလာသည္အထိ အၾကိမ္ၾကိမ္ အဖန္ဖန္ ဆင္ျခင္ ပါြးမ်ားျပီးမွ ေနာက္ပုဂၢိဳလ္ကို ေျပာင္းကာ အစဥ္အတိုင္း ပါြးမ်ားရသည္။

မိမိကိုယ္ကို စပါြးပါ။ ။

ေမတၱာ ပါြးမည့္သူသည္ ပထမဆံုး “ငါ ေဘးရန္ကင္းရပါေစ၊ ငါ ေရာဂါ ကင္းပါေစ၊ ငါ ကိုယ္စိတ္(၂)ျဖာ ဆင္းရဲျခင္းမွ ကင္းပါေစ” မိမိ ကိုယ္ကို သက္ေသ အျဖစ္ထား၍ ေမတၱာ ပါြးရမည္။ ထိုသို႔ ပါြးျခင္းျဖင့္ “မိမိ ခ်မ္းသာခ်င္သလို သတၱ၀ါမ်ားလည္း ခ်မ္းသာခ်င္ၾကသည္။ မိမိ ေရာဂါကင္းခ်င္သလို သတၱ၀ါမ်ားလည္း ေရာဂါကင္းခ်င္ၾကသည္။ မိမိ ကိုယ္စိတ္(၂)ျဖာ ဆင္းရဲျခင္းမွ ကင္းခ်င္သလို သတၱ၀ါမ်ားလည္း ကိုယ္စိတ္(၂)ျဖာ ဆင္းရဲျခင္းမွ ကင္းလိုၾကသည္” ဟု ကိုယ္ခ်င္းစာကာ အျခားေသာ သတၱ၀ါမ်ား၏ အက်ိဳး စီးပါြးကို လိုလားေသာ ေမတၱာစိတ္ထား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေပသည္။ ျပီးမွ ျမတ္ႏိုး ၾကည္ညိဳ ရိုေသ ေလးစားအပ္ေသာ မိဘ ဆရာ ေဆြမ်ိဳး စေသာသူတို႔ကို အစဥ္အတိုင္း ပို႔ရပါသည္။

(လက္ေတြ႔ ေမတၱာ ဘာ၀နာ ပြါးျခင္း တြင္္ ဆက္လက္ ဖတ္ရွဳပါရန္)

အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ (၂)


အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ (၂)

လူတိုင္းသည္ မိမိတု႔ိ၏ အန်ိဳးကို ေစာင့္အပ္၏။ မိမိတို႔ သာသနာကို ျမတ္ႏိုးအပ္၏။ မိမိတို႔၏ သာသနာကို ထိန္းသိမ္းအပ္၏။ ဤသည္မွာ နိယာမ ျဖစ္၏။ နိယာမကို ဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ လိုက္နာၾကေစာ လူမ်ိဳးတို႔သည္ ဤကမၻာ ေျမျပင္၌ ရွိၾကကုန္၏။ အဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ လိုက္နာၾကေစာ လူမ်ိဳးတို႔သည္ ဤကမၻာ ေျမျပင္၌ ရွိၾကကုန္၏။

အဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ လိုက္နာၾကေသာအခါ မိမိတို႔၏ အမ်ိဳးမွ အမ်ိဳး၊ မိမိတို႔၏ ဘာသာမွ ဘာသာ၊ မိမိတို႔၏ သာသနာမွ သာသနာ ဟူ၍ ျမင္ၾက၏။ ဤသို႔ေသာ အျမင္ကို ဗုဒၶဘာသာ အျမင္အရဆိုလွ်င္ “ဣဒေမ၀ သစၥံ၊ ေမာဃ မညံ” ဟု ဆိုအပ္၏။ “ငါ့ လူမ်ိဳးသည္သာ အမွန္တရား သစၥာႏွင့္ ယွဥ္၏။ အျခားေသာ လူမ်ိဳးတို႔သည္ အမွန္တရား သစၥာႏွင့္ မယွဥ္။ အခ်ည္းႏွီး လူမ်ိဳး” ျဖစ္၏။ “ငါ့ ဘာသာ သည္သာ အမွန္တရား သစၥာႏွင့္ ယွဥ္၏။ အျခားေသာ ဘာသာတို႔သည္ အမွန္တရား သစၥာႏွင့္ မယွဥ္ေသာ အခ်ည္းႏွီး ဘာသာ” ျဖစ္၏။ “ငါ့ သာသနာ သည္သာ အမွန္တရား သစၥာႏွင့္ ယွဥ္၏။ အျခားေသာ သာသနာ တို႔သည္ အမွန္တရား သစၥာႏွင့္ မယွဥ္ေသာ အခ်ည္းႏွီး သာသနာ” ျဖစ္၏။ ဤသို႔ ယူပါက မိစၦာ ဒိ႒ိ အယူကို ယူျခင္းႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ လူမ်ိဳး၊ မိမိတို႔၏ ဘာသာ၊ မိမိတို႔၏ သာသနာကို ဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ ေစာင့္ထိန္း၏။ ဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ ျမတ္ႏိုး၏။ ဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ ပ်ိဳးေထာင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ လိုက္နာၾကေသာ လူမ်ိဳးတို႔၏ စာရင္း၌ ပါ၀င္ၾက၏။ အဓမၼက်င့္စဥ္ျဖင့္ လိုက္နာၾကေသာ လူမ်ိဳးတို႔၏ စာရင္း၌ မပါ၀င္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုိုရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ဓမၼ၀ိဒီ အုပ္စု၌သာ ပါ၀င္၏။ အဓမၼ၀ါဒီ အုပ္စု၌ မပါ၀င္။

ဤအစဥ္အလာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမက သင္ေပးထားသျဖင့္ ထိုသင္ၾကားခ်က္အတိုင္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုက္နာခဲ့ၾကေသာ အစဥ္အလာ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာ မွန္လွ်င္ ဤအစဥ္အလာအတိုင္း လိုက္နာၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ထိုသေဘာကို အေသာကမင္းၾကီး၏ သတၱမ ေက်ာက္စာ၌ ဤသို႔ ေတြ႔ရ၏။

ေဒ၀ါနံ ပိေယာ ပိယဒသိ ရာဇမ သ၀ၾတံ ဣဆတိ သေ၀ ပါသံဍာ ၀ေသယံုဟိ”

သေ၀၊ အလံုးစံုကုန္ေသာ။ ပါသံဍာ၊ အယူအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိကုန္သူတို႔သည္။ ၀ေသယံု၊ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။ ဣတိ၊ ဤသို႔။ ေဒ၀ါနံ၊ နတ္တို႔သည္။ ပိေယာ၊ ခ်စ္အပါေသာ။ ပိယဒသိ၊ ခ်စ္စရာကိုသာ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ေသာ။ ရာဇာ၊ အေသာက မင္းၾကီးသည္။ သ၀ၾတံ၊ ေနရာတိုင္း၌။ ဣဆတိ၊ အလိုရွိ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဓမၼ၀ါဒီ အုပ္စု၌ ပါ၀င္ၾကသည္ မွန္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဓမၼကား အျခားသူမ်ား၏ ဓမၼႏွင့္ မတူပါေခ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဓမၼကား ဗုဒၶ ဓမၼ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဓမၼကား ဗုဒၶ ဓမၼ ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေလာက အျမင္သည္လည္း ဗုဒၶ ဓမၼ ႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေလာက အျမင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေလာက အျမင္သည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ မတူ ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

လူတို႔သည္ ေလာကကို ၾကည့္ရာတြင္ အျမင္ ္သံုးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္တတ္ ၾက၏။ အျမင္(၃) မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္တတ ္ၾကျခင္းမွာလည္း မ်က္စိ သံုးမ်ိဳး ရွိေေသာၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ မ်က္စိ သံုးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ အျမင္သံုးမ်ိဳးျဖင့္ ေလာကကို ျမင္မည္မွာ ေသခ်ာ၏။

ထို မ်က္စိ သံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ပထမ မ်က္စိကို “ပပဥၥ မ်က္စိ”ဟူ၍ ဆိုရ၏။ “ပပဥၥ မ်က္စိ”ဟူသည္မွာ တဏွာ မ်က္စိ၊ မာန မ်က္စိ၊ ဒိ႒ိ မ်က္စိ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကို “ပပဥၥ မ်က္စိ” ျဖင့္ ၾကည့္ေသညအခါ တဏွာ အျမင္၊ မာန အျမင္၊ ဒိ႒ိ အျမင္တို႔ျဖင့္သာ ျမင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။ တဏွာ အျမင္၊ မာန အျမင္၊ ဒိ႒ိ အျမင္ ဟူသည္မွာ ပင္ရင္း ဇာစ္ျမစ္ကို မျမင္ဘဲ၊ လူသား စင္ိစစ္ကို ေတြ႔ပါလွ်က္ ယင္း၏ ဂုဏ္ထူး ၀ိေသသ ျဖစ္ေသာ “ဥပါဓိ” ကို ျမင္ေသာ အျမင္ ျဖစ္ပါ၏။

ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ကတ္သက္လွ်င္ မိမိေရွ့၌ လူကို ေတြ႔ပါလွ်က္ လူသား စင္စစ္ကို မျမင္ဘဲ၊ ယင္း၏ ဂုဏ္ထူး ၀ိေသသ ျဖစ္ေသာ “ဥပါဓိ” ကိုသာ ျမင္ေလ၏။ ဤသူကား ၀န္ၾကီး၊ ဤသူကား ရံုးလုလင္၊ ဤသူကား သူေ႒း၊ ဤသူကား ဆင္းရဲသား စေသာ အျမင္မ်ားျဖင့္သာ ျမင္ၾက၏။ ဤသို႔ ျမင္ေသာအခါ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳေသြးလိုေသာ စိတ္၊ ေမာက္မာလိုေသာ စိတ္၊ တပည့္ခံလိုေသာ စိတ္၊ ဆရာ လုပ္လိုေသာ စိတ္္ တို႔သည္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ၾက၏။ ဤစိတ္မ်ားမွာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တို႔အေပၚ အေျခခံေသာ စိတ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။

ႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္လည္း ပပဥၥ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ပါက ေၾကာက္ရမည့္ ႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ရမည့္ ႏိုင္ငံ၊ ဆရာ တင္ရမည့္ ႏိုင္ငံ၊ တပည့္အျဖစ္ ေမြးံရမည့္ ႏိုင္ငံ၊ ရန္သူ အျဖစ္ ဆန္႔က်င္ရမည့္ ႏိုင္ငံ စေသာ အျမင္မ်ားျဖင့္ ျမင္ၾက၏။ ဘာသာ ႏွင့္ ပတ္သက္ရာ၌ လည္းေကာင္း၊ သာသနာ ႏွင့္ ပတ္သက္ရာ၌ လည္းေကာင္း ပပဥၥ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ပါက ထိုနည္းတူ ျမင္ရမည္ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ အမ်ားက ကပ္ထားေသာ အမွတ္တံဆိပ္ကိုသာ ၾကည့္တတ္ေသာ အျမင္ ျဖစ္၏။ အမွတ္တံဆိပ္ ဟူသည္မွာ ထာ၀ရ မတည္၊ ကြာက်တတ္ေသာ သေဘာ ရွိသည္ကို သူတို႔ အေလးမထားၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအျမင္မ်ိဳးျဖင့္ ေလာကကို မၾကည့္မိေအာင္ ျမတ္စြာဘုရားက သြန္သင္ ေဟာျပေတာ္ မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဒုတိယ မ်က္စိကို “ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိ”ဟုဆိုရ၏။ “ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိ” ျဖင့္ ေလာကကို ၾကည့္ေသာအခါ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ခ်စ္စရာ မ်ားကိုသာ ျမင္တတ္၏။ ၾကင္နာစရာ မ်ားကိုသာ ျမင္တတ္၏။ ၀မ္းသာစရာ မ်ားကိုသာ ျမင္တတ္၏။ ခြင့္လြတ္စရာ မ်ားကိုသာ ျမင္တတ္၏။ အေသာက မင္းၾကီးသည္လည္း ေလာကကို ၾကည့္ေသာအခါ “ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိ” ျဖင့္သာ ၾကည့္ေလ့ရွိေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာက အေသာကမင္းၾကီးကို “ပိယ ဒႆိ” ဘြဲ႔ အမည္ ေပးခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ “ပိယ ဒႆိ” ဟူသည္မွာ ခ်စ္စရာ အခ်က္အလတ္မ်ား၊ ခ်စ္ကြက္မ်ားကိုသာ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္သူ ဟု အဓိပၸါယ္ ရ၏။ ခ်စ္စရာ အကြက္မ်ားကိုပင္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္လွ်င္ ၾကင္နာစရာ အကြက္မ်ား၊ ၀မ္းသာစရာ အကြက္မ်ား၊ ခြင့္လြတ္စရာ အကြက္မ်ားကိုလည္း ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္မည္မွာ ေသခ်ာ၏။

“ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိ” ျဖင့္ ၾကည့္မည္ဆိုပါလွ်င္ အသား အေရာင္ အဆင္း အမွတ္တံဆိပ္ကို ေက်ာ္လြန္၍ ၾကည့္တတ္ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ “ျဗဟၼစိုရ္ ိ” ကို “အပၸ မညာ” ဟုလည္းေခၚ၏။ “အပၸ မညာ”၏ အနက္မွာ အကန္႔အသတ္ ပမာဏ မခြဲျခားဘဲ၊ သတၱ၀ါမ်ား အားလံုး အေပၚ၌ တစ္သားတည္း သေဘာထားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဘုရင့္ သားမွ ခ်စ္သည္၊ သူေတာင္းစား သားကို မခ်စ္ ဟူ၍ မခြဲျခားဘဲ၊ ထပ္တူ ခ်စ္သည့္ သေဘာမ်ိဳးကို ဆိုလို၏။ ေၾကာင္းက်ိဳး နိယာမ သေဘာအားျဖင့္ အာရုံထင္ ထပ္တူျဖစ္မွ သိစိတ္ ထပ္တူ ျဖစ္ႏိုင္၏။ ထို နိယာမအရ အားလံုး လူခ်ည္းပင္ ျဖစ္၏။ လူစာရင္း၌ အားလံုးပါ၀င္၏။ အားလံုးပင္ “မႏုႆတၱ ဘာေ၀ါ ဒုလႅေဘာ” အရ ရခဲေသာ လူ႔ဘ၀ကို ရၾကသူခ်ည္းပင္ ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ အမည္ နာမ ဘြဲ႔ တံဆိပ္ ဟူသည္…..

“ေပ်ာ္စံရိပ္ျငိမ္၊ စည္းစိမ္ မကြာ၊ မင္း ခ်မ္းသာကား၊ သမုဒၵရာ၊ ေရ မ်က္ႏွာထက္၊ ခဏ တတ္သည့္၊ ေရပြက္ ပမာ၊ တစ္သက္ လ်ာတည္္း။”

ဟူေသာ အနႏၱသူရိယ အမတ္ၾကီး၏ အဆိုအမိန္႔အတိုင္း ယေန႔ ၀န္ၾကီးသည္ မနက္ဖန္ အရပ္သား ျဖစ္ႏိုင္၏။ ယေန႔ သူေ႒းသည္ မနက္ဖန္ ဆင္းရဲသား ျဖစ္ႏိုင္၏။ ဘာမွ် ခိုင္မာ တည္ျမဲေသာ အရာ၀တၳဳမ်ား မဟုတ္ၾက။ အမွန္အားျဖင္း “ပပဥၥ မ်က္စိ” ဟူသည္ မခိုင္ျမဲေသာ ဘြဲ႔ ဂုဏ္ထူး အမွတ္ တံဆိပ္ကိုသာ ျမင္လို၏။ သို႔မွသာ တဏွာ ၀င္ႏိုင္မည္။ မာန ၀င္ႏိုင္မည္။ ဒိ႒ိ ၀င္ႏိုင္မည္။

ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိျဖင့္ လူမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ။ ဘာသာကို ျဖစ္ေစ၊ သာသနာကို ျဖစိေစ ၾကည့္မည္ဆိုပါလွ်င္ အားလံုး လူသားတည္းဟူေသာ မူရင္းဇာစ္ျမစ္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္မွ ျဖစ္၏။ မူရင္းဇာစ္ျမစ္ကို ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ဘဲ၊ တရုတ္၊ ျမန္မာ၊ ကုလား ဟု လူမ်ိဳး အလိုက္ ခြဲျခား၍ ၾကည့္လွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ သူေ႒း၊ ဆင္းရဲသား ဟု ဥစၥာ ဓန အလိုက္ ခြဲျခား၍ ၾကည့္လွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ ၀န္ၾကီး၊ ရုံးလုလင္ ဟု ရာထူး အဆင့္ အလိုက္ ခြဲျခား၍ ၾကည့္လွ်င္ ျဖစ္ေစ၊ ခ်စ္ကြက္ကို ျမင္ဖို႔ ခက္ခဲ၏။ ၾကင္နာကြက္ကို ျမင္ဖို႔ ခက္ခဲ၏။ ၀မ္းသာကြက္ကို ျမင္ဖို႔ ခက္ခဲ၏။ ခြင့္လြတ္ကြက္ကို ျမင္ဖို႔ ခက္ခဲ၏။ တဏွာကြက္၊ မာနကြက္၊ ဒိ႒ိကြက္ မ်ားကိုသာ ျမင္ဖို႔ မ်ား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိျဖင့္သာ ေလာကကို ၾကည့္ရန္ ျမတ္စြညဘုရားက ေဟာျပ ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

တတိယ မ်က္စိ ဟူသည္မွာ ေလာကကို ေက်းဇူးတင္တတ္ေသာ မ်က္စိ ျဖစ္ပါ၏။ ယင္းကို “ကတညဳတ မ်က္စိ” ဟု ဆိုႏိုင္၏။ လူကို လူအျဖစ္သာ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္လွ်င္ မိမိႏွင့္ ထပ္တူ အားလံုး ခ်စ္စရာ၊ ၾကင္နာစရာ၊ ၀မ္းသာစရာ၊ ခါင့္လြတ္စရာ ခ်ည္းကိုသာ ျမင္မည္ျဖစ္၏။ မိမိသည္လည္း လူပင္ျဖစ္၏။ မိမိကုိိယ္ကို မိမိ ခ်စ္ႏိုင္၊ ၾကင္နာႏိုင္၊ ၀မ္းသာနိုင္၊ ခြင့္လြတ္ႏိုင္ပါလွ်င္ မိမိႏွင့္ မူရင္းဇာစ္ျမစ္အားျဖင့္ တစ္ခုတည္းျဖစ္ေသာ အျခား လူမ်ားကို ဘာ့ေၾကာင့္ မခ်စ္ႏိုင္၊ မၾကင္နာႏိုင္၊ ၀မ္းမသာနိုင္၊ ခြင့္မ့္လြတ္ႏိုင္ရမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိျဖင့္ ေလာကကို ၾကည့္ေသာအခါ အားလံုး ခ်စ္စရာ၊ ၾကင္နာစရာ၊ ၀မ္းသာစရာ၊ ခြင့္လြတ္စရာ ခ်ည္းကိုသာ ျမင္ရသည္ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါ၏။

အားလံုး ခ်စ္စရာ၊ ၾကင္နာစရာ၊ ၀မ္းသာစရာ၊ ခြင့္လြတ္စရာမ်ားထဲမွ ေက်းဇူးတင္စရာကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ဖို႔ လိုေသး၏။ ေက်းဇူးတင္စရာကို “ကတညဳတ မ်က္စိ” ျဖင့္ ၾကည့္မွ ျမင္၏။ ေလာက အေပၚ ေက်းဇူး တင္တတ္လွ်င္ ထိုေက်းဇူးကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ျပန္လည္ ေပးဆပ္မည္သာ ျဖစ္၏။ အျခား တစ္စံုတစ္ရာ တုန္႔ျပန္မႈကိုမွ် ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မရွိဘဲ၊ ေက်းဇူးရွင္ ေက်နပ္ျခင္းကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္း၏ အနက္ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္ပါ၏။ ေလာကတြင္ ဤနည္းျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းသည္သာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္်တာ္တို႔သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကပါ၏။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္အားေလွ်ာ္စြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ အတြက္ ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတတ္ေအာင္ အားထုတ္ရာ၌ ဤ “ကတညဳတ” အျမင္မ်ိဳးျဖင့္သာ အားထုတ္အပ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ၾက၏။ ကမၻာ ေပၚရွိ အျခားေသာ လူမ်ိဳးမ်ားကိုလည္း ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္၍ ခ်စ္သည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကတညဳတ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ပ႒ာန္း ပါဠိေတာ္ ဥပနိႆယ ပစၥည္းအရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚ၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးက ပို၍ ေက်းဖူးၾကီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားေသာ လူမ်ိဳးမ်ားထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးမ်ား အေပၚ ပို၍ ေက်းဇူးဆပ္ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသို႔ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းကို စရဏက်မ္း မ်ားကလည္း “နရ ယည” ဟုဆို၏။ “နရ ယည” ဟူသည္မွာ မိမိတို႔၏ လူမ်ိဳးမ်ားကို ၾကီးျမတ္စြာ ပူေဇာ္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။

အလားတူပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ဘာသာကို ျမတ္ႏိုး္ၾက၏။ ကမၻာ ေပၚရွိ အျခားေသာ ဘာသာမ်ားကိုလည္း ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္၍ ျမတ္ႏိုးသည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကတညဳတ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ပ႒ာန္း ပါဠိေတာ္ ဥပနိႆယ ပစၥည္းအရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚ၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာသာက ပို၍ ေက်းဖူးၾကီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားေသာ ဘာသာမ်ားထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာသာ အေပၚ ပို၍ ေက်းဇူးဆပ္ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသို႔ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းကို စရဏက်မ္း မ်ားကလည္း “ျဗဟၼ ယည” ဟုဆို၏။ “ျဗဟၼ ယည” ဟူသည္မွာ မိမိတို႔၏ ဘာသာ စေပမ်ားကို ၾကီးျမတ္စြာ ပူေဇာ္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။

ထိုနည္းတူပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ သာသနာေတာ္ကို ျမတ္ႏိုး္ၾက၏။ ကမၻာ ေပၚရွိ အျခားေသာ သာသနာမ်ားကိုလည္း ျဗဟၼစိုရ္ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္၍ ျမတ္ႏိုးသည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကတညဳတ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ပ႒ာန္း ပါဠိေတာ္ ဥပနိႆယ ပစၥည္းအရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေပၚ၌ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သာသနာေတာ္က ပို၍ ေက်းဖူးၾကီး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားေသာ သာသနာမ်ားထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သာသနာေတာ္ အေပၚ ပို၍ ေက်းဇူးဆပ္ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသို႔ ေက်းဇူးဆပ္ျခင္းကို စရဏက်မ္း မ်ားကလည္း “ေဒ၀ ယည” ဟုဆို၏။ “ေဒ၀ ယည” ဟူသည္မွာ မိမိတို႔၏ ဘုရား ႏွင့္ သာသနာေတာ္ကို ၾကီးျမတ္စြာ ပူေဇာ္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။

သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဘုရားကား အျခားသူမ်ား၏ ဘုရားႏွင့္ မတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ သာသနာေတာ္မွာလည္း အျခာူသူမ်ား၏ သာသနာႏွင့္ မတူပါေခ်။ ဤသည္မွာ ကတညဳတ မ်က္စိျဖင့္ ေလာကကို ၾကည့္ေသာအခါ ျမင္ရေသာ အျမင္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဤအျမင္မ်ိဳးျဖင့္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာေတာ္ကို တိုးတက္သည္ထက္ တိုးတတ္ေအာင္၊ သန္႔ရွင္းသည္ထက္ သန္႔ရွင္းေအာင္၊ ျပန္႔ပါြးသည္ထက္ ျပန္႔ပြါးေအာင္ အားထုတ္အပ္ပါ၏။

အမွန္အားျဖင့္ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းသည္ ျပ႒ာန္း၏။ အေရအတြက္သည္ အားသစ္ကို မျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ဘဲ၊ အရည္အခ်င္းသည္သာ အားသစ္ကို ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ပါ၏။ ဒႆန က်မ္းမ်ား၌ အေရအတြက္အရ ဖြဲ႔စည္းျခင္းကို “သံေယာဟ သမၺႏၶ” ဟုေခၚ၏။ အရည္အခ်င္း အရ ဖြဲ႔စည္းျခင္းကို “သမ၀ါယ သမၺႏၶ” ဟုေခၚ၏။ ထိုတြင္ အရည္အခ်င္း အရ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ပါမွသညလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာေတာ္သည္ အမွန္တကယ္ တိုးတတ္နိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာေတာ္ကို အမွန္တကယ္ တိုးတတ္ေစလိုပါလွ်င္ ေလာကကို ကတညဳတ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ျပီး၊ အေရအတြက္ အရ ဖြဲ႔စည္မႈ ို “သံေယာဟ သမၺႏၶ” နည္းထက္ အရည္အခ်င္း အရ ဖြဲ႔စည္းမႈ “သမ၀ါယ သမၺႏၶ” နည္းလမ္းျဖင့္သာ လပ္ေဆာင္သင့္ပါ၏။ ဤနည္းမွာ ဗုဒၶ အလိုက် နည္းလမ္းလည္း ျဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ (၃၁) ဘံုသည္ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ထားျခင္း ျဖစ္ေလရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လွဳပ္သလို (၃၁)ဘံုကလည္း လိုက္၍ လွဳပ္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က “ဓမၼ” အရ လွဳပ္လွ်င္ (၃၁) ဘံုကလည္း “ဓမၼ” အရ လိုက္၍ လွဳပ္မည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က “အဓမၼ” အရ လွဳပ္လွ်င္ (၃၁) ဘံုကလည္း “အဓမၼ” အရ လိုက္၍ လွဳပ္မည္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာေတာ္ တိုးတတ္ ျပန္႔ပြါးေရး လုပ္ငန္းမ်ား၌ “ကတညဳတ မ်က္စိ” အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္၍ “ဓမၼ” အရ လွဳပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္း အားထုတ္သင့္ပါသည္။

ဦးေရႊေအာင္

[ဓမၼဂီရိ စာေစာင္၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၉၉၃]