ဘာဝနာ သည္သာ ဘဝရွင္သန္မႈ ပံုစံ

ဘာဝနာ သည္သာ ဘဝရွင္သန္မႈ ပံုစံ

ဘာဝနာ ဟာ အခုခဏ အတြင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုခဏမဆိုင္း – သိမွတ္ရင္း ရွင္သန္ ေနမႈ မ်ွသာ ျဖစ္တယ္။ အခု ပစၥဳပၸန္ ဒီခဏ ကလြဲလို႔ အျခားမရွိ။ ဘယ္မွ မထြက္သြားဘူး။ ဘယ္ဆီမွ မသက္ေရာက္ဘူး။ ဒီခဏအတြင္းမွာတင္ အျပည့္အဝ အသိရွိေနျခင္း သက္သက္ ကို ဆိုလိုပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က ဗုဒၶကို လူတစ္ေယာက္က ေလ်ာက္ထား တယ္။
“ဘာဝနာ ဘယ္လို ျပဳရပါမလဲ”
ဗုဒၶက ျပန္ေျဖတယ္။

“ခင္ဗ်ား ဘယ္အရာကို လုပ္လုပ္၊ လုပ္တိုင္း မျပတ္ မလပ္ သိမွတ္ေနမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒါကို ဘာဝနာ လို႔ ေခၚဆိုတယ္။ စၾကၤန္ေလ်ာက္တဲ့ ခဏ ၊ သတိ ~ အသိ နဲ႔ ေလ်ာက္တယ္။ အဲ့ခဏမွာ ေလ်ာက္ျခင္း အျပည့္အဝ ရွိတယ္။ စားေသာက္ တယ္ ဆိုတဲ့ ခဏ၊ သတိ၊ အသိ နဲ႔ စားတယ္။ အဲ့ခဏမွာ စားျခင္း အျပည့္အဝ ရွိတယ္။ အလားတူ ~ ထ၊ ထိုင္၊ ရပ္သြား အရာအားလံုးမွာ သိမႈ သတိ သာ အစဥ္ကပ္လ်က္ ရွိ ေနတယ္။ သင့္ရဲ႕ စိတ္သႏၱာန္ဟာ ဒီ ပစၥဳပၸန္ တခဏ ကေန တစ္ေနရာ တစ္ပါး ကို ေျပးမသြားဘဲ၊ ခဏခ်င္းမွာ ျမဲျမံေနတယ္။ ျပည့္ဝ ျငိမ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဒါကို ဘာဝနာလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေခၚဆို ပါတယ္”

စင္စစ္ ဘာဝနာ ဟာ က်ေနာ္တို႔ ဘဝ ျဖစ္စဥ္ လုပ္ငန္းေတြ ထဲမွာ သီးျခား လုပ္မေနရတဲ့ အရာ ပါ။ သိမႈ အသိ နဲ႔ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဘဝ ~ ဒီ ဘဝ တစ္ခုလံုးရဲ႕ အမည္ ဟာ “ဘာဝနာ” ျဖစ္ပါတယ္။ ဒ့ါေၾကာင့္ တစ္ေန႔ တစ္နာရီေလာက္ ျပဳတဲ့ ဘုရားစင္ေရွ႕ တရား ထိုင္ေန ရံုမ်ွ ေလာက္ နဲ႔ ဘာဝနာ ကို မတင္းတိမ္ ေစဖို႔ ေျပာလိုပါတယ္။

တစ္ေန႔ တစ္နာရီပဲ ဘာဝနာ ျပဳမယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲ့ဒါဟာ ~ ေနာက္ေန႔ ဆက္တိုးပြား ခ်င္မွ တိုးပြား ႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သိထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စင္စစ္ တစ္ေန႔ တစ္နာရီေလာက္သာ ဘာဝနာ ျပဳဖို႔ ၾကံရြယ္သူဟာ – တစ္ေန႔တာ ရရွိတဲ့ ႏွစ္ဆယ့္ ေလးနာရီ မွာ ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ ကို အခ်ည္းႏွီး ထားရွိျပီး – တစ္နာရီကို သာ အသံုးျပဳေန တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ – ခင္ဗ်ား တစ္ရက္ကို တနာရီစာ ဘာဝနာ ျပဳ မယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးနာရီမွာ ေနခ်င္သလိုေနမယ္။ ဒါဆို- အဖိုးတန္တဲ့ ဘာဝနာျပဳခ်ိန္ တစ္နာရီစာ ေလးဟာ အမွတ္သတိ မရွိ – အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္တဲ့ – ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ ေအာက္ မွာ တိမ္ျမဳပ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္။ အလဟႆ ျဖစ္သြား ပါလိမ့္ မယ္။ ဘာဝနာ ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ အခါ ဝင္ေရာက္လာ ေနက် သမားရိုးက် အမိႈက္ အညစ္ ေတြဟာ ~ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရရွိတဲ့ တစ္နာရီစာ အေလ့ အလာ ျဖစ္တဲ့ ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အဖိုးတန္ ဘာဝနာ အမႈ ကို ဖံုးအုပ္ ျမွဳပ္ပစ္ လိုက္ ၾကမွာပဲ။

က်ေနာ္တို႔ အားလံုး – တစ္ရက္ ကို ႏွစ္ဆယ့္ ေလးနာရီ ကိုယ္ စီ ရၾကပါတယ္။ ~ အဲ့ဒီ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ လံုးလံုး ဟာ သိမွတ္မႈ မျပတ္ ထံုမႊမ္း ထား ဖို႔ပဲ။

တစ္ေန႔ တစ္နာရီ ( ဝါ ) နာရီပိုင္း စသျဖင့္သာ ပြားမ်ားေနမယ္ ဆုိရင္ ~ ဒါဟာ – ဘာဝနာရဲ႕ အဓိပၸာယ္ ကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ ေသး ဘူး လို႔ပဲ ေျပာရပါ လိမ့္မယ္။ ႏွစ္ဆယ့္ေလး နာရီ ရွိတဲ့ အထဲ မွာ တစ္နာရီ ေလာက္သာ လုပ္ယူျပီး ~ ခင္ဗ်ား စိတ္က – ဘဝ သံသရာ ဒုကၡ အေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး ၾကီးၾကီး – ၾကံစည္ခ်က္ – အၾကီးၾကီး ေမ်ွာ္မွန္း ရင္ – ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ က ေလာဘၾကီးရာ က်ပါတယ္။ နည္းနည္း လုပ္ျပီး မ်ားမ်ား လိုခ်င္ေနတာပဲ ေျပာရမွာပဲ။

 တစ္နာရီ စာေလာက္ သာ အသိနဲ႔ ေနမယ္ – ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ ဘာမွ သိစရာ မွတ္စရာ မလိုဘဲ ေနသြားၾကမယ္ လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ တစ္ရက္ ကို တစ္နာရီ သာ အသက္ ရွဴျပီး၊ ေနာက္ ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ – အသက္မရွဴေတာ့မယ့္ လူနဲ႔ အတူတူ ပါပဲ။ တစ္နာရီစာ သာ ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာ ေအာင္ ေနျပီး၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ ဖ်ားနာ မက်န္းမမာ ေနထိုင္သြားၾက မယ္ လို႔ ေျပာတာနဲ႔လည္း အတူတူပါပဲ။

တကယ္မွာ ~ က်န္းမာ ေနတာ နဲ႔ ေရာဂါျဖစ္ေနတာ ဟာ အတြင္း

သႏၱာန္ရဲ႕ ညီညြတ္မႈ အေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ တစ္ရက္ ႏွစ္ဆယ့္ ေလး နာရီ အျပည့္ က်န္းမာေနသူ ကို က်န္းမာေရး ေကာင္းသူ လို႔ ေခၚမယ္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ထ ေဖာက္ တတ္ ေန ရင္ အဲ့ဒီ လူဟာ – က်န္းမာေနသူ မဟုတ္ဘူးပဲ။ ေရာဂါ ျမဳပ္ေနသူသာ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ စင္စစ္ က်န္းမာေနတယ္ ဆိုတဲ့ သူဟာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ အတြင္း ဘယ္အခ်ိန္ မွာမွ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္း မေနတဲ့သူ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူ မိမိ ရဲ႕ ဘဝ အသက္ ရွင္သန္မႈ အေပၚ တခဏခ်င္း မျပတ္ သိမွတ္ေနႏိုင္သူသာ စင္စစ္ အသက္ရွင္ေနသူ ျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ တစ္နာရီ ဘာဝနာျပဳျပီး သိမွတ္ေနမယ္ ~ က်န္ႏွစ္ဆယ့္သံုး နာရီ အလဟႆ ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုရင္ – သူဟာ တစ္နာရီသာ ႏိုးေနျပီး က်န္ ႏွစ္ဆယ့္ သံုးနာရီ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာဝနာရဲ႕ မူရင္း အဓိပၸာယ္ ကိုယ္၌က – မိမိရဲ႕ နိစၥဓူဝ ခဏတိုင္း အေပၚ – စဥ္ကာ ဆက္ကာ သိမႈ သက္သက္ အျပည့္အဝ ရွိေနဖို႔ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကန္ ဘုရား၊ တရားတိုက္၊ ဗုဒၶဂါယာ သြားမွ၊ ဘုန္းၾကီးစာခ်မွ တရားရတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားစခန္း ဝင္မွ ၊ ဘုရားစင္ေရွ႕ ေရာက္မွ – ဘာဝနာ ျပဳႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။

ခင္ဗ်ား ဆိုင္ထဲမွာ၊ ခင္ဗ်ား အလုပ္မွာ၊ ခင္ဗ်ား အမ်ိဳးသမီးနားမွာ၊ မိသားစု ေရွ႕မွာ၊ ခင္ဗ်ား ေမထုန္ျ ပဳတဲ့ အခ်ိန္ ~ စသျဖင့္တို႔မွာ လည္း ဘာဝနာ အျပည့္အဝ ရွိေနႏိုင္ ပါတယ္။ မိမိ ရွင္သန္မႈ အေပၚ အျမဲ မျပတ္- ဘာဝနာ မစြဲကပ္ ထားႏိုင္သေရြ႕ ~ တရားတိုက္၊တရားစခန္း အတြင္း သြားျပီး- ရုတ္ျခည္း အသိဥာဏ္ လင္းပြင့္ လာဖို႔ ဆိုတာ မေမ်ွာ္မွန္း ႏိုင္ဘူးရယ္။ ေဗာဓိဥာဏ္ အလင္းဟာ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆ ထ မျဖစ္ဘူး။ တစ္နာရီေလာက္ေလး ရုတ္ျခည္း ထိုင္ျပီး – အေၾကာင္းမဲ့ မေပၚေပါက္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘာဝနာကို ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ပတ္လံုး ပြားမ်ားဖို႔ ဗုဒၶက တိုက္တြန္းခဲ့ တာ ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာရပါမယ္။

မဟာ ဝီရ ကို လူတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ “ဆာဒူး ဆိုတာ ဘာကို ေခၚတာလဲ”

ဒီ ေမးခြန္း ကို အမ်ားစု ေျဖဆိုတတ္ၾကေပမယ့္ – မဟာဝီရ ျပန္လည္ ေျဖဆိုတဲ့ စကား ဟာ အမ်ားနဲ႔ မတူ၊ တမူထူးျခား ပါတယ္။ “Asutta muni, sutta amuni” မအိပ္သူ ဟာ ဆာဒူး ျဖစ္ျပီး၊ အိပ္သူဟာ ဆာဒူး မဟုတ္ဘူး -လို႔ ဆိုတယ္။ ဘယ္သူက မအိပ္တဲ့ သူ ျဖစ္ပါသလဲ။ စင္စစ္ မအိပ္တဲ့သူ ဆိုတာ – မိမိ လႈပ္ရွားမႈ၊ မိမိ သႏၱာန္ ျဖစ္ေပၚမႈ တိုင္းကို သတိမျပတ္ ဘာဝနာ ထံုမႊမ္းႏိုင္သူ ကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီလို သတိမျပတ္ျပဳႏိုင္သူ၊ ဘာဝနာေကာင္းေကာင္း ထံုမႊမ္းႏိုင္သူသာလ်ွင္ လြတ္ေျမာက္မႈ အစစ္ ကို ရရွိတယ္။ ဘာသာ အစစ္ကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္း ရွိတယ္။

………………….

Meditation means being in the moment, not leaving this moment. Someone asked Buddha, ”How shall we meditate?”

Buddha replied, ”Whatsoever you do, do it with awareness; this is meditation. Walking, walk attentively, as if walking is everything; eating, eat with awareness, as if eating is everything; rising, rise with awareness; sitting, sit with awareness; all your actions become conscious, your mind does not travel beyond this moment, it remains in the moment, settles in the moment – this is meditation.”

Meditation is not a separate process. Meditation is simply the name for life lived with awareness. Meditation is not an hour-a-day affair where you sit for one hour and then it is over till tomorrow. No, if twenty-three hours are empty of meditation and only one hour is meditative, then it is certain that the twenty-three hours will defeat the single hour. Non-meditation will win, meditation will lose. If you are living twenty-three hours a day without awareness, and only one hour with awareness, then you will never attain to the state of buddhahood. How can this single hour triumph over the other twenty-three hours?

There is something else that also has to be understood. How can one be aware for one hour if in the remaining twenty-three hours one is not aware? How can you be healthy for one hour if you are sick the other twenty-three hours of the day? Health and sickness are the result of an internal flow. If you are healthy for twenty-three hours of the day, you will be healthy for all twenty-four hours, because the internal flow cannot suddenly be broken for just one of those hours. The current that is flowing goes on flowing.

Meditation cannot come about just because you visit a temple or mosque or gurudwara.. If you were not awake in the shop, in the marketplace, or at home, how can you all of a sudden be awake in the temple? Nothing is going to come about suddenly, when it is not part of an internal flowing. This is why Buddha has said that meditation can happen only if you are meditative for twenty-four hours a day.

So understand well that meditation is not just one of life’s innumerable activities. It is not just one link in the chain of man’s endless doings. It is like the thread on which all the flowers of a garland have been strung. Meditation is a lifestyle, not an activity. If one is meditative in everything one is doing, if the thread is running through each of the flowers, only then a garland is created. The thread is not even visible, it is hidden underneath the flowers. Nor can the meditator be seen; he is present, but hidden behind all the activities being done through him. An individual is awakened the day when he begins to live meditatively. While he lives nonmeditatively, he sleeps.

Someone asked Mahavira what was the definition of a sadhu. Nobody else has ever given the answer that Mahavira gave. He said, Asutta muni, sutta amuni – the one who is not asleep is a sadhu, the one who is asleep is no sadhu”. Who is not asleep? The one whose every action is meditative is not asleep. Religion, liberation, is an experience that happens in such a wakeful consciousness.

……………………
ပါရဂူ
May 3rd 2012 at 3:00 AM