Saturday, August 31, 2013

သိၾကားမင္းပင္ ရွိခုိးထုိက္သူ

သိၾကားမင္းပင္ ရွိခုိးထုိက္သူ

ငယ္ငယ္ကထဲက ခဏခဏ ၾကားဖူးေနတဲ့ သုတၱန္တစ္ခုျဖစ္သည္၊ စာေရးသူ ေတာင္ျမိဳ႕ မဟာ ဂႏၶာရုံမွာ ေနစဥ္က ယခု နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ အရွင္ကု႑လာဘိ၀ံသသည္ မဟာ ဂႏၶာရုံ ေက်ာင္းတုိက္ရွိ သံဃာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္တုိ႔အား ဆြမ္းကပ္ရန္ ေရာက္လာၾကေသာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ဒကာ ဒကာမမ်ားအား ေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း တရားစကားမ်ား ေျပာၾကားရာ၀ယ္ “သိၾကားမင္းက လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြကို ရွိခုိးေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္း”ကုိ မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ယခု စာဖတ္ရင္း ထုိသုတၱန္ကုိ ဖတ္မိသျဖင့္ အလြမ္းေျပ အမွတ္တရ စာတုိေပတုိ မွတ္စု ျပဳစုလုိက္သည္။

သိၾကားမင္း ရွိခုိးခံရသူမ်ား

၁။ ၾကာျမင့္စြာကာလကထဲက ျမတ္ေသာ အက်င့္ရွိၾကတဲ့ ရဟန္းသူေတာ္စင္
၂။ ပရဟိတ စိတ္ရွိျပီး ဒါန၀တ္ရွိတဲ့ လူ၀တ္သူေတာ္စင္မ်ား
၃။ ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါး စသည္အားျဖင့္ အက်င့္သီလ ရွိၾကတဲ့ လူ၀တ္သူေတာ္စင္မ်ား
၄။ တရားသျဖင့္ ရွာေဖြၿပီး သား မယားကုိ ျပဳစုသူမ်ား။ (လင့္၀တ္၊ မယား၀တ္၊ သားသမီး၀တ္၊ မိဘ၀တ္၊ ေက်ပြန္သူမ်ား)

မိသားစုဘ၀ေလးကို စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဖန္တီးေပးႏုိင္သူကို သိၾကားမင္း ရွိခုိးသတဲ့။
 အျပင္ထြက္လွ်င္ မိဘကို ရွိခုိးသြားသင့္

သိၾကားမင္းက သူ၏ေနရာ ဘုံဗိမာန္ကေန အျပင္ထြက္တုိင္း ထြက္တုိင္းမွာ ရွိခုိးသင့္တဲ့သူေတြကို ရွိခုိးေလ့ရွိသတဲ့၊ ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိတာထက္ ဘာသာစိတ္ အသိစိတ္ရွိတဲ့သူေတြဆုိရင္ ပုိမွန္မည္ထင္သည္၊ သူတုိ႔တေတြဟာ ေက်ာင္းကိုပဲ သြားသြား၊ သင္တန္းကိုပဲ သြားသြား၊ အလုပ္ကုိပဲ သြားသြား၊ ခရီးကုိပဲ သြားသြား၊ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ထြက္ျပီဆုိရင္ ဘုရားခန္းက ဗုဒၶျမတ္စြာရယ္၊ အေမ အေဖတုိ႔ကိုပါ က်က်နန ရွိခုိးျပီးမွ သြားေလ့ရွိသည္။ 
 
 သိၾကားမင္းသည္လည္း ထုိနည္းတူစြာပင္ ဗုဒၶ၏တပည့္ေကာင္းမ်ားနည္းတူ အျပင္ထြက္ခါနီး လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခုိးေလ့ရွိသည္၊ ထုိသုိ႔ရွိခုိးေနတာကို ျမင္ေတာ့ တပည့္ျဖစ္သူ မာတလိနတ္သားက “အရွင္မင္းၾကီး---အရွင္မင္းၾကီးက ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရွိခုိးေနတာလဲ၊ တကယ္ဆုိ ေျမျပင္ရွိ ၀ိဇၨာသုံးပါး အဘိဥာဏ္မ်ားရရွိျပီးသူမ်ားႏွင့္ ေရေျမေတာေတာင္ကုိ အစုိးရတဲ့ ဘုရင္ေတြက အရွင္နတ္မင္းၾကီးကို ရွိခုိးၾကရပါတယ္။ ေ၀ဟင္ျပင္ရွိ နတ္မင္းၾကီး ေလးေယာက္ႏွင့္ နတ္အေပါင္းတုိ႔ကို အစုိးရေသာ တာ၀တိံသာနတ္မင္းတုိ႔ကပါ အရွင္နတ္မင္းၾကီးကို ရုိေသေပးၾကရတယ္၊ ရွိခုိးၾကရတယ္ မဟုတ္လား”ဟု ေမးေတာ့ သိၾကားမင္းက “ငါ ရွိခုိးေနတဲ့သူေတြက တျခားမဟုတ္ဘူး ရဟန္းသူေတာ္စင္ လူ သူေတာ္စင္မ်ား ျဖစ္ၾကတယ္”ဟု အထက္ပါ အရွိခုိးခံထုိက္သူမ်ားကို စာရင္းလုပ္ ထုတ္ျပေလသည္။

ကုိယ့္သား ကုိယ့္မယားကုိ သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနခ်ိန္၊ ကုိယ့္ အမိအဖကို ျပဳစုလုပ္ေကြ်းေနတဲ့အခ်ိန္သည္ ေကာင္းကင္းသိၾကားမင္း၏ ရွိခိုးမႈကုိ ထုိက္ေနသူဟု၍မွတ္။ ငါးပါးသီလ လုံတဲ့ေန႔သည္ သိၾကားမင္း၏ ရွိခိုးျခင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ထုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဟူ၍မွတ္။ ေပးကမ္းေနတဲ့အခ်ိန္၊ စြန္႔ၾကဲေနတဲ့အခ်ိန္ အလွဴဒါန ျပဳေနတဲ့အခ်ိန္တုိင္းသည္လည္း သိၾကားမင္း ရွိခုိးျခင္းကို ထုိတ္တန္တဲ့အခ်ိန္ဟူ၍မွတ္ၾကရန္ သိၾကားမင္းေျပာသည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အလုပ္မ်ိဳးကို သိၾကားရွိခုိးခံထုိက္ရုံသာ မက၊ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ကပါ ခ်ီးမြးမ္းေထာမနာျပဳၾကသည္၊ အယုံအၾကည္ရွိၾကသည္၊ ျမတ္ႏုိးၾကသည္၊ ပူေဇာ္ၾကသည္။ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တုိင္းမွာလဲ ထုိသူျပဳအပ္ေသာ အလုပ္ေတြကပဲ ျပန္လည္ ၾကိဳဆုိၾကပါလိမ့္မည္။ သိၾကားမင္းႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အရုိအေသေပးထုိက္ေသာ ထုိအလုပ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ထားသူသည္လည္း လက္ရွိဘ၀မွာလဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနရသလုိ ဘ၀တုိင္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေနၾကပါလိမ့္မည္။ ကုိယ္လုပ္ခဲ့ေသာ အလုပ္ကို ေတြးမိေလးတုိင္းလဲ ပီတိေတြ လႈိင္လႈိင္ျဖစ္ရပါလိမ့္မည္။

(ဂဟ႒၀ႏၵနာသုတ္၊ သံယုတ္)


ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ
သီတဂူစတား

Friday, August 30, 2013

"ဧဟိပႆိေကာ-လာပါ စံုစမ္းပါ တကယ္လက္ေတြ ့လုပ္ၾကည့္ပါ"

"ဧဟိပႆိေကာ-လာပါ စံုစမ္းပါ တကယ္လက္ေတြ ့လုပ္ၾကည့္ပါ"

ဗုဒၶဘာသာတရားဟာ သုတမယ၊ စိႏၱာမယေလာက္နဲ ့တင္ရပ္ထားလို ့မရဘူး။ ဘုန္းၾကီးကိုယ္တိုင္လည္း သုတမယ၊ စိႏၱာမယေလာက္နဲ ့ ရွိခဲ့တုန္းက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ္ေတာ္သိျပီလို ့ထင္ခဲ့တာ၊ တရားအားထုတ္ ၾကည့္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဥာဏ္နဲ ့ကိုယ္ သိလာတဲ့အခါမွာ သုတမယ၊ စိႏၱာမယနဲ ့ ဘာ၀နမယဥာဏ္ၾကားမွာ ျခားနားမႈ ဘယ္ေလာက္ၾကီးက်ယ္သလဲဆိုတာ ပို သိရတယ္။

စာေတြ ဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္ ရုပ္တရား နာမ္တရား ဆိုတာကို စာဖတ္ရုံနဲ ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ တရားအားထုတ္ျပီး သတိ၊ သမာဓိ ရင့္က်က္လာတဲ့အခါက်မွ ရုပ္တရား နာမ္တရားတို ့ရဲ ့သေဘာကို ပိုင္းပိုင္းျခားျခားသိတဲ့ နာမရူပပရိေစၧဒဥာဏ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာတယ္။

တဆင့္တက္ရရင္ ရုပ္တရား နာမ္တရားတို ့ရဲ ့အေၾကာင္းအက်ိဳးကို သိတဲ့ ပစၥယပရိဂၢဟဥာဏ္ ဆိုတာကို သတိ၊ သမာဓိပိုေကာင္းလာတဲ့အခါ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ပိုျပီး နက္နဲသိမ္ေမြ ့ပါတယ္။

သူ ့ထက္တဆင့္ ထပ္တက္ရရင္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဆိုတဲ ့ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို နက္နက္နဲနဲသိတဲ့ သမၼသနဥာဏ္ကို သေဘာေပါက္လာျပန္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ရႈမွတ္မႈနဲ ့ဆင္ျခင္မႈ ေရာေနတတ္တယ္။  ၀ိပႆနာဥာဏ္ ရင့္က်က္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆင္ျခင္မႈမပါေတာ့ဘဲ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ နဲ ့တိုက္ရုိက္ၾကည့္ုျပီး သိေနတဲ့ဥာဏ္ကိုေရာက္တယ္။ ဒီဥာဏ္မ်ိဳးကို ေရာက္တဲ့အခါမွ အနိစၥဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေျပာျပလို ့မျဖစ္ႏိုင္ပါလားဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။

လူတိုင္းေျပာေနတဲ့ "ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တာပဲ၊ မျမဲဘူး"ဆိုတာ အေတြးသက္သက္နဲ ့ေျပာတာပါ။ တကယ့္ ပရမတၳသဘာ၀ေတြဟာ စကားလံုးရဲ ့နယ္ပယ္ကို လြန္ေနတယ္။

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက 
(သတိဆိုတဲ့ ေနအိမ္ မွ)
"တရားထိုင္ျခင္းဟာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါေအးခ်မ္းေစပါတယ္"

တရားထိုင္လို ့ သတိ သမာဓိ နည္းနည္းေလး ေကာင္းလာျပီဆိုရင္ ဒီေ၀ဒနာကိုလည္း သည္းခံျပီး ထိုင္သြားလို ့ရွိရင္ ဒီခႏၶာကိုယ္ဟာ Endorphin လို ့ေခၚတဲ့ ဓာတ္တစ္မ်ိဳး ထုတ္ေပးလာတယ္။ သူ ့စကားက ႏွစ္လံုးကို ေပါင္းထားတာပါ။ Endogenous morphine ဆိုတဲ့စကားလံုးပဲေနာ္။ အျပင္က morphine က operation ခြဲစိတ္ကုသမႈေတြ ဘာေတြ လုပ္ရတဲ့လူကို ထိုးေပးတာေနာ္။ အင္မတန္ နာက်င္ကိုက္ခဲလြန္းရင္ သက္သာေအာင္ဆိုျပီး ထိုးေပးရတာ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ morphine က ခြဲစိတ္ခန္းမွာသံုးတဲ့ morphine နဲ ့ အာနိသင္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ပဲတူပါတယ္။ သို ့ေသာ္ Endogenous ဆိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာပဲ
သူက ထုတ္လုပ္တယ္ေနာ္။

အဲဒီေတာ့ Endorphin အင္ဒိုဖင္းဆိုတဲ့ဓာတ္က လူတိုင္းရဲ ့ခႏၶာကိုယ္မွာ သဘာ၀အတိုင္း ထုတ္တယ္။ လူတုိင္းပဲ။ အဲဒီ Endorphin ဆိုတဲ့ဓာတ္ ထုတ္လုပ္တာ နည္းသြားတယ္ဆိုလို ့ရွိရင္ အဲဒီလူဟာ ေညာင္းညာမႈ ကိုက္ခဲမႈ အင္မတန္ ခံစားရတာပဲ။ အဲဒီလုိလူဟာ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆးကို စြဲတတ္တယ္။ မူးယစ္ေဆး၀ါးလည္း ပိုျပီးစြဲတတ္တယ္တဲ့။ မူးယစ္ေဆး၀ါး စြဲတဲ့လူေတြ တခ်ိဳ ့ကို Research သုေတသန လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ အဲဒီမူးယစ္ေဆး စြဲတဲ့လူေတြရဲ ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ Endorphin Level က နိမ့္တယ္။ သူတို ့စိတ္ထဲမွာ မၾကည္မလင္ျဖစ္တယ္၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတယ္။ Endorphin Level ျမင့္လာလို ့ရွိရင္ လူဟာၾကည္လင္တယ္၊ ရႊင္လန္းတယ္။ Relax လည္း ပိုျဖစ္တယ္လို ့ဆိုတယ္။ တရားထိုင္လိုက္လို ့ရွိရင္ေတာ့
ဒီ Endorphin ဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ျမင့္တက္လာတယ္။ 

ဒါကို သုေတသနအေနနဲ ့ လုပ္ထားတဲ့ စာတမ္းေတြ က်မ္းဂန္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ တရားထိုင္လို ့ သမာဓိ အင္မတန္ ေကာင္းေနတဲ့ အခါမွာ သူ ့မွာ ေညာင္းညာျခင္း၊ ကိုက္ခဲျခင္း၊ ပူေလာင္ျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ဘာမွမရွိဘူး။ သူ ့ခႏၶာကိုယ္က အေလးခ်ိန္မရွိသလို ျဖစ္ေနတယ္။ Floating sensation (ေလထဲမွာလြင့္ေမ်ာေနသလို) ဆိုတာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးေႏွာက္ကေန ျပန္ျပီးေတာ့ ဆင္းလာတဲ့ ေသြးျပန္ေၾကာက ေေသြးကို သူတို ့ေဖာက္ယူျပီးေတာ့ ဓာတ္ခြဲၾကည့္တဲ့အခါမွ Endorphin ဓာတ္သိပ္ျမင့္ ေနတာကို ေတြ ့ရတယ္။

အဲဒီ Endorphin Level သိပ္ျမင့္ေနလို ့လည္းပဲ သူ ့မွာ ေညာင္းညာျခင္းမရွိဘူး၊ ပူေလာင္ျခင္းမရွိဘူး၊ ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္လည္း မရွိသလို ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ ဒါ Chemical ရဲ ့ Action ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္တယ္လို ့ ရုပ္ပိုင္းဆန္ဆန္ ေတြးခ်င္လည္း ေတြး မယ္ေနာ္ ။ အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါပဲ။ စိတ္ေၾကာင့္ သမာဓိေကာင္းလာျပီးေတာ့ သမာဓိရဲ ့အရွိန္ေၾကာင့္ပဲ ခႏၶာကိုယ္က သူ ့ဟာသူ ျပဳျပင္လာတယ္။ ဒီခႏၶာကိုယ္က ထြက္လာ Endorphin က စြဲတဲ့သေဘာမ်ိဳး မရွိဘူး။ Drug Addiction မူးယစ္ေဆးစြဲသလို Symptoms လကၡဏာမ်ိဳး သူ ့မွာမရွိဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလို level ကိုရေအာင္ တရားထိုင္ႏိုင္တဲ့လူဟာ ေနာက္ထိုင္လိုက္ရင္ သိပ္မၾကာဘူး။ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ၾကာရင္ Endorphin ဓာတ္ေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာတာပဲ။ တရားထိုင္လိုက္လို ့ ၁၅မိနစ္၊ မိနစ္၂၀ အလြန္ဆံုးပဲ၊ Endorphin ေတြ ထြက္လာျပီဆိုရင္ သူ ့ခႏၶာက ေပါ့ပါးၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းျပီးေတာ့ စိတ္ကလည္း နည္းနည္းေပ်ာ္လာတယ္။

အဲဒီေတာ့ ပါဠိစာေပမွာလည္း ရွိတယ္။ တရားထိုင္လို ့အေလ့အက်င့္နည္းနည္းမ်ားလာျပီဆိုရင္ သမာဓိေကာင္းလာျပီဆိုရင္ ကာယလဟုတာ၊ စိတၱလဟုတာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္၏ေပါ့ပါးျခင္း ၊ စိတ္၏ ေပါ့ပါးျခင္း ဆိုတာ ျဖစ္လာတဲ့ေနာ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေလးလံထိုင္းမႈိင္းျခင္း မရွိသလိုဘဲ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ေလးလံထိုင္းမႈိင္းမႈ မရွိဘူး။ ကာယမုဒုတာ၊ စိတၱမုဒုတာဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္။ မုဒုဆိုတာ နူးညံ့တာကို ေျပာတာ။ ခႏၶာကိုယ္က ပထမ အားထုတ္ခါစမွာ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး တင္းတင္းၾကီး ထိုင္ရတယ္၊ ဒီပံုစံအတိုင္း ၾကာၾကာထိုင္ေနက် မဟုတ္ေတာ့ အေနအထားကို မျပင္ဘဲနဲ ့ၾကာၾကာထားေလေလ တင္းလာေလေလ၊ ေညာင္းလာေလေလ ခံရခက္လာ ေလေလျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမာဓိေကာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲသည္လို မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
Stress ေတြက အကုန္လံုးေလ်ာ့က်သြားတယ္။ 

စိတ္ကလည္းပဲ အစမွာေတာ့ တင္းထားရတယ္ေနာ္။ ဒီစိတ္ တျခားကို မေရာက္ေအာင္၊ တျခားကို မေရာက္ေအာင္ဆိုျပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပဲတင္းထားရတယ္ေနာ္။ သမာဓိေကာင္းလို ့ အရွိန္နည္းနည္းရသြားျပီးဆိုရင္ စိတ္က သူ ့ဟာသူပဲ ဒီအာရုံထဲမွာ ေနျပီးေတာ့ အလိုက္သင့္ေလး၊ ပံုမွန္ေလး သူ ့ဟာသူသြားေနတယ္။ စိတ္မွာလည္း ေလ်ာ့သြားတယ္ေနာ္။ ေလ်ာ့သြားတယ္ဆိုတာက ၀ီရိယေလ်ာ့သြားတယ္လို ့မဆိုႏိုင္ဘူးေနာ္။ Tension တင္းမာမႈ ေလ်ာ့သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း Tension တင္းမာမႈ မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္မွာလည္းTension မရွိေတာ့ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း Relax ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ကလည္း Relax ျဖစ္သြားတယ္ေနာ္။ အဲဒါကိုပဲ ကာယမုဒုတာလို ့ေခၚတာပဲ။ ကိုယ္၏ႏူးညံ့ျခင္း၊ စိတ္၏ႏူးညံ့ျခင္း ဆိုတာ ျဖစ္သြားတယ္။ တျခားလည္းပဲ ျဖစ္တာေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။
အဲသည္လို သမာဓိေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္သြားေတာ့ အင္မတန္ ခ်မ္းသာလာတယ္။ ပိုျပီးေပ်ာ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပီတိ ပႆဒၶိတို ့လည္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းျပီးေနတယ္။ ကာယပႆဒၶိ၊ စိတၱပႆဒၶိ-ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလံုးရဲ့ ျငိမ္းေအးျခင္းတဲ့။ စိတ္ထဲမွာ ေအးေနတယ္ေနာ္။ တခ်ိဳ ့ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ျဖစ္သလဲဆိုရင္ Air-condition ေပးထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ ထိုင္ရသလိုပဲ ေအးေနတယ္။ 

တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္းပဲ ေဆာင္းတြင္းမွာ ႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ထိုင္ရသလိုပဲ၊ အမႈန္ေသးေသးေလးေတြ ေအးေအးေလးေတြ လာလာထိသလိုပဲျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ေအးတယ္တဲ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ တရားအားထုတ္လို ့သိပ္အဆင္ေျပသြားျပီ။ ဒီအဆင့္ေလာက္ကိုပဲ တခ်ိဳ ့အထင္ၾကီးျပီးေတာ့ စြဲလမ္းတတ္တယ္ေနာ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆိုရင္ ကာယပႆဒၶိ၊ စိတၱပႆဒၶိ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္ အဲဒါကို တရားထူးလို ့ ထင္သြားၾကတယ္။ ဒါ တရားထူး မဟုတ္ေသးဘူး။ အစပဲ ရွိေသးတယ္။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက 
(လမ္းေပ်ာက္ရာမွ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္လာသူ မွ)

Thursday, August 29, 2013

ဘုရားလက္ထက္က ႏွလံုးသား ဘုရားတည္သူ

ဘုရားလက္ထက္က ႏွလံုးသား ဘုရားတည္သူ  
ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာရတာက ရာဇၿဂိဳလ္ ၿမိဳ႕ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေပ်ာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ တုန္းက ျမန္မာနာမည္ နဲ႔ ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ဆိုတဲ့ ကေလး ခ်ာတိတ္ကေလး တစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေဟာခဲ့တာပါ။ ခ်ာတိတ္ကေလးက ေစာေစာတုန္းကေတာ့ မိစၦာဒိဌိပါ။ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကလည္း မိစၦာဒိဌိပါ။ ရတနာသံုးပါး ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို လက္မခံပါဘူး။ မယံုပါဘူး။

ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလးက ကေလးသူငယ္ေလးေတြနဲ႔ သမၼာဒိဌိ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတာ မ်ားေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အေဖာ္ကေလးေတြနဲ႔ အတူတကြ ဘုရားေရာက္လိုက္ ေက်ာင္းေရာက္လိုက္ တရားပြဲေရာက္လိုက္၊ ဒီလို ေရာက္ေရာက္သြားေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ဆုိေတာ့ အဲဒီ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြဆြဲေဆာင္ရာ ပါသြား ပါသြားနဲ႕ ပါသြားလိုက္တာ၊ တရားလည္းနာ ကုသိုလ္ေတြလည္း လုပ္ရ၊ ရတနာ သံုးပါးလည္း ၾကည္ညိဳရ၊ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ သူ႕မိဘက မိစၦာဒိဌိ ျဖစ္ေနလို႕သာ သူက မိစၦာဒိဌိ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဖိုးဉာဏ္ဆိုတဲ့အတိုင္း သူက ဉာဏ္ရွိတဲ့သူပါ၊ ခ်ာတိတ္ကေလးျဖစ္ေပမယ့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ ခ်ိန္တြယ္တတ္တဲ့ အသိဉာဏ္ရွိတယ္။


ဘုန္းႀကီးေတြဆီသြားၿပီးေတာ့
တရားနာရတာ နားေထာင္ေကာင္းလိုက္တာ၊ ထူးဆန္းလိုက္တာ ဒီလိုျဖစ္တယ္။ သူဟာ လက္ေတြ႕ တရားေတြ လုပ္လုပ္စမ္းၾကည့္တာ ႏွလံုးသြင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ၊ တရားေတြက လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြပါလား။ ယံုရံုေလးနဲ႕ ၿပီးတာမဟုတ္၊ ကိုးကြယ္ရံုေလးနဲ႕ ၿပီးတာ မဟုတ္။ လက္ေတြ႕ လုပ္ၾကည့္ လက္ေတြ႕ ခ်မ္းသာေစတဲ့ တရားပါတကား။

ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္သာ ရွိေသးတဲ့ ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလး တရားကို လက္ေတြ႕နာရင္း ႏွလံုးသြင္းရင္း နဲ႕ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တတ္လာတယ္၊ ရတနာသံုးပါး ဆည္းကပ္တတ္လာတယ္။ ျမတ္ႏိုးတတ္ လာတယ္။ ေမတၱာပို႕တတ္လာတယ္။ တရားက အေဖာ္ေတြနဲ႕ ကေလးအေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းၿပီးေတာ့ တရားကလည္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နာရသကိုး။

အဲဒါနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္တတ္လာေတာ့ တစ္ေန႕ သူ႕အေဖနဲ႕ အတူတကြ သူ႕အေဖနာမည္က ျမန္မာနာမည္နဲ႕ ဦးကံတဲ့။ သူ႕အေမနာမည္က ျမန္မာနာမည္နဲ႕ ေဒၚကံတဲ့။ သူ႕အေဖ ဦးကံႏွင့္ ေတာထဲ ထင္းခုတ္သြား၊ ထင္းေတြ လွည္းထဲထည့္ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းတစ္ခုအနား ေရာက္ေတာ့ အရိပ္လည္းေကာင္း ေရလည္းေကာင္း ျမက္လည္းေပါတာနဲ႕ လွည္းကိုခၽြတ္ၿပီး ခဏအနားယူ သူတို႕သားအဖလည္း အနားယူ၊ ႏြားေတြကိုလည္း အနားေပး ျမက္ေကၽြး ေရတိုက္ ဒီလိုေနၾကတုန္း ႏြားေတြကလည္း ႀကိဳးမခ်ည္ဘဲနဲ႕ လႊတ္ထားတာဆိုေတာ့ လွည္းသမား အရွင္သခင္ေတြ မသိဘဲ အိမ္ျပန္သြားၾက၊ အိမ္ျပန္သြားၾကေတာ့ ညေနေစာင္းလို႕ အိမ္ျပန္မယ္လို႕ ၾကည့္ေတာ့ ႏြားေတြက တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။

အဲဒါနဲ႕ ဦးကံတစ္ေယာက္က သားေလးကို လွည္းနားအေစာင့္ ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ၿပီး ႏြားယူရ၊ ႏြားယူရင္း နဲ႕ ေတာ္ေတာ္လွမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးေတာ့ မိုးခ်ဳပ္သြား၊ ႏြားႏွစ္ေကာင္က အိမ္မွာေတြ႕ပါတယ္။ အိမ္မွာ ေတြ႕လို႕ ျဖဳတ္ယူလာခဲ့ေတာ့ ေနဝင္ေတာ့ ၿမိဳ႕တံခါး ပိတ္သြား၊ တံခါးပိတ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အျပင္ထြက္လို႕ မရေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ျပန္သြားေတာ့တယ္။

ဦးကံကေတာ့ အိမ္ျပန္ေတာ့ ေနာက္မွာ လွည္းႏွင့္ က်န္ရစ္တယ္၊ ကေလးေလးက ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ခ်ာတိတ္ကေလး က်န္ရစ္တဲ့ေနရာက သခၤ်ဳိင္းကုန္း အခ်ိန္က ညအခါ၊ တစ္စတစ္စ ညဥ့္နက္လာတယ္။ အေဖလာႏိုး အေမလာႏိုး ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ အေဖကျပန္မလာ အေဖျပန္မလာေတာ့ ညဥ့္နက္လာေတာ့ သူကအိပ္၊ လွည္းေအာက္မွာ အိပ္တယ္၊ အိပ္ေတာ့ သူ အမွတ္တမဲ့ မအိပ္ဘူး ဘာသာအယူေတာ့ မိစၦာဒိဌိ လို႕သာေျပာရတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္က သမၼာဒိဌိလမ္းစဥ္ကကို အလိုလိုေရာက္ေနၿပီ၊ အိပ္ခါနီး သူက ဘုရား အာရံုျပဳလို႕ ဘုရားရွိခုိးလို႕ ေမတၱာပို႕လို႕ နေမာတႆေတြ ေသေသခ်ာခ်ာရြတ္လို႕ သူက လုပ္တာ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ထားတာ၊ လူၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တာ၊ ကေလးရယ္ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားက ရတနာႏွလံုးသား ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒါနဲ႕ ရတနာသံုးပါး ပူေဇာ္ရွိခိုး ေမတၱာပို႕ၿပီးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာက သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္၊ ဒီဘက္သစ္ပင္က ဘီလူးႀကီးနာမည္က ဖိုးခၽြန္တဲ့၊ ဟိုဘက္သစ္ပင္ေပၚက ဘီလူးႀကီးက ဖိုးလြန္တဲ့၊ ဖိုးခၽြန္က ခၽြန္ကိုခၽြန္လို႕ ဖိုးခၽြန္ေခၚတာ၊ ဖိုးလြန္က လြန္ကိုလြန္လို႕ ဖိုးလြန္ေခၚတာ၊ အဲဒါနဲ႕ ဖိုးဉာဏ္ေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ဟိုဘက္ သစ္ပင္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ဖိုးလြန္က ဖိုးခၽြန္ကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။

“ေဟ့ ဖိုးခၽြန္”
“ဘာတုန္းကြ ဖိုးလြန္”
“ဟိုဘက္က လွည္းေအာက္မွာ ကေလးေလးဟ”
“ဘီလူးႀကီး ဘာလုပ္မလို႕တုန္းဟ’
“စားမွာေပါ့ကြ”
“အဲဒီကေလးက စားရမယ့္ ကေလးမဟုတ္ဘူးကြ ဖိုးလြန္ရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း”
“ေအာ္ … ငါ အကဲခတ္ေနတယ္ကြယ့္ သူအိပ္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး အမွတ္တမဲ့မွ မေနဘဲ ပါးစပ္ကလည္း ရြတ္လိုက္တာစံုလို႕ကြာ၊ အိပ္ခါနီးလည္း ရွိခိုးလိုက္တာ ဝတ္ခ်လိုက္တာ ပို႕လိုက္တဲ့ ေမတၱာကလည္း မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ ဒီကေလးေတာ့ စားရမယ့္ ကေလးလို႕ ငါမထင္ဘူးကြာ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းမစားပါနဲ႕ကြာ မလုပ္ပါနဲ႕။”

ဒီလိုဆိုေတာ့ ဖိုးလြန္က “ဖိုးခၽြန္ရယ္ မင္းသတၱိနည္းလိုက္တာကြာ ကိုယ့္ပါးစပ္ေပၚ ေရာက္တာေတာင္ မင္း ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ တယ္ေပါပါလား။ တယ္ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းျပလွခ်ည္လား၊ ကဲ မင္းမစားလည္း ငါစားမွာေပါ့။”
ဆိုၿပီးေတာ့ တားလို႕မရဘူး၊ ဖိုးလြန္တစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚက ကဗ်ာကယာဆင္းၿပီးေတာ့ လွည္းေအာက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလး ေျခေထာက္ကို စားမလို႕ လာဆြဲ၊ လာဆြဲေတာ့ ဟိုက အမူအက်င့္ကထံုေနတဲ့ ကေလးေလး၊ လူႀကီးကေလးေပါ့၊ အရြယ္ကေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလး၊ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားက လူႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ လူႀကီးကေလးေခၚတယ္။

အဲဒါ ဘီလူးက ေျခေထာက္သြားဆြဲေတာ့ သူ႕ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ “နေမာ ဗုဒၶႆ” ကၽြႏုပ္ပ္ ျမတ္ဗုဒၶအား ရွိခိုးပါတယ္ဘုရား။ တနည္းအားျဖင့္ တပည့္ေတာ္ ႏွလံုးသားဘုရားရွိပါတယ္။ ကၽြႏု္ပ္ ႏွလံုးသား ဘုရားရွိပါတယ္။ ပါးစပ္က မေျပာေပမယ့္ ေဟ့ ဘီလူးႀကီး ကၽြႏု္ပ္ကို အထင္မေသးနဲ႕ေလ၊ က်ဳပ္ႏွလံုးသား ဘုရားရွိတယ္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေဖာ္ရွိတယ္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အားကိုးစရာရွိတယ္ ကၽြႏု္ပ္အေနနဲ႕ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲဆိုလိုက္ေတာ့ ဗုဒၶ စကားလံုး ၾကားရ၊ ၾကားတာနဲ႕ ပါးစပ္တင္ထြက္သြားတဲ့ ဗုဒၶ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွလံုးသားထဲ တည္ထားတဲ့ဘုရားဆိုေတာ့ ဘီလူးႀကီး တစ္ခါတည္း ေၾကာက္အား လန္႕အားနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။

ဒီေတာ့ ဖိုးခၽြန္က ေျပာေကာင္းတာေပါ့။ “မေတြ႕ဘူးလား ကိုယ့္လူ၊ က်ဳပ္က တားတာမရဘူး။ မင္းက ကေလးေလးကို အထင္ေသးတာကိုး။ ကဲ ေျပာတာ နားမေထာင္ေတာ့ မင္းကို ဒဏ္ေပးရမယ္။ ကဲ … ဘုရင့္ နန္းေတာ္ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးစားစရာေတြ မင္းသြားယူ ဒီကေလးကို ေကၽြးရမယ္။”

ဖိုးလြန္ကလည္း မွားမိတယ္ဆိုေတာ့ ဒဏ္ထမ္းရတာေပါ့ ခ်က္ခ်င္း ဘုရင့္နန္းေတာ္သြား၊ ေသာ့အထပ္ထပ္ ခတ္ထားတဲ့ စားဖိုေဆာင္ထဲမွာ ရွင္ဘုရင္စားတဲ့ခြက္နဲ႕ ဥစၥာကို ေရႊခြက္ထဲ က်က်နနထည့္၊ အျမန္ဆံုးယူလာခဲ့၊ ယူလာခဲ့ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဖိုးခၽြန္ေရာ၊ စားစရာယူလာတဲ့ ဖိုးလြန္ေကာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကေလးေလး ေမာင္ဖိုးဉာဏ္အတြက္ စားစရာေကၽြးၾကတယ္။

ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကေလးေလးကလည္း ဘီလူးေတြလို႕ မထင္ဘူးတဲ့။ ဟိုကလည္း အေဖအေမ ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေကၽြးၾက။ ဒီေနရာ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ေအာ္ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ လိုက္ေတာ့ အနၱရာယ္ျပဳႏိုင္တဲ့ ဘီလူးေတာင္မွ မိဘ အေယာင္ေဆာင္ေပးရပါတကား။ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ထားေတာ့ ေၾကာက္စရာ ဘီလူးလာေတာင္ ဘီလူးလို႕ေတာင္ မထင္လိုက္ရပါတကား။ သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာေတာ့ မိမိအတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္ သင္ခန္းစာ ႏွလံုးသားဘုရားတည္ပံု ဘာခက္လို႕လဲ။
အဲဒါနဲ႕ စားစရာေသာက္စရာေတြ ယူေကၽြး ကေလးေလးကလည္း အေဖအေမအမွတ္နဲ႕ပဲ မေၾကာက္ဘဲ နဲ႔စား ၿပီးေတာ့ျပန္အိပ္သြားတယ္၊ ကေလးက ျပန္အိပ္ေတာ့ ဘီလူးႏွစ္ေယာက္က ပစ္မထား ခဲ့ဘူး။  ေတာ္ၾကာ သူ႕အတြက္ အနၱရာယ္ေတြ႕ရခ်ည္ရဲ႕၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလံုး ေစာင့္ေရွာက္ ရေအာင္ မိုးလင္းခါနီးအထိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊခြက္မွာ စာေရးခဲ့တယ္။

“ဤခြက္ကို ဤကေလး ခိုးတာမဟုတ္၊ ဘီလူးေတြယူေပးတာ၊ ဤကေလး ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရတနာသံုးပါး စြမ္းအားေၾကာင့္မို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားလြန္းလို႔ ယူေကၽြးတာ၊ ကေလးမွာ ဘမွ အျပစ္မရွိ”
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေရႊခြက္မွာ စာေရး၊ “ဒီစာကိုလည္း ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မျမင္ေစသတည္း” လို႔ ဘီလူးတန္ခိုးနဲ႔ ဓိဌာန္ၿပီး ဖံုးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။

မနက္လင္းေတာ့ နန္းေတာ္မွာ ေရႊခြက္ေပ်ာက္တဲ့ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာၾက၊ ေနာက္ဆံုး ၿမိဳးျပင္ထြက္ရွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းနားက လွည္းေပၚမွာ သြားေတြ႕၊ အနားမွာ လူလိုက္ရွာေတာ့ ဖိုးဉာဏ္ေလးကို သြားေတြ႕တယ္။ ဖိုးဉာဏ္ပဲ ဖမ္းသြား။ နန္းေတာ္ေရာက္ ရွင္ဘုရင့္လက္ထဲ ေရႊခြက္ အပ္တယ္ ရွင္ဘုရင္ကလည္း ေရႊခြက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ စာကို ေတြ႕လို႔ အေၾကာင္းသိသြားၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဦးကံနဲ႔ ေဒၚကံတို႔လည္းပဲ သားေလးဆီလာရင္း သားေလး နန္းေတာ္ထဲေရာက္ေနတယ္ ၾကားေတာ့ သူတို႔လည္း နန္းေတာ္ထဲ လိုက္သြားၾက၊ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္စလံုး နန္းေတာ္ေရာက္သြားၾကတယ္။

ရွင္ဘုရင္က ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလးကို အင္မတန္ေလးစားေတာ့ ေအာ္ .. ငါစားမယ့္ အစားအေသာက္ေတြကို တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘီလူးက ယူၿပီးေတာ့ေတာင္ ေပးရပါတကား၊ ေသာ့အတန္တန္ ခပ္ထားတဲ့ ေနရာ တန္ခိုးရွိတဲ့ ဘီလူးပဲ ယူလို႔ရမွာေပါ့၊ ဤကေလးခိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္ဘုရင္က သိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ေလးစားတယ္။ ဘီလူးကေတာင္ ေလးစားရတဲ့ ကေလးပါတကားဆိုၿပီးေတာ့ ကေလးေလးကို အင္မတန္ ေလးစားတယ္။

ေလးစားေတာ့ ဘုရားဆီကို ေခၚသြားတယ္ဗ်ာ။ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တဲ့အတြက္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘီလူးေတြကလညး္ ေလးစားရတယ္။ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ၿပီးတဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ ရွင္ဘုရင္ကေသာ္မွ ေလးစားရတယ္။ လူၾကည့္ေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလး၊ ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ အရြယ္ပဲရွိေသးတယ္။ ရတနာသံုးပါး ေက်းဇူးေပါ့၊ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္လိုက္တဲ့ ေက်းဇူးေပါ့။

ႏွလံုးသား ဘုရားမတည္ဘဲနဲ႔ ဒီအတိုင္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အသက္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးႀကီး ႏွလံုးသားထဲ အမႈိက္ေတြ ရႈပ္ေနရင္ ဘယ္သူက အေရးစိုက္မွာလဲ၊ ဘယ္သူက ေလးစားမွာလဲ၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္လည္း ေလးစားမွာမဟုတ္၊ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလးကိုေတာင္ တန္ခုိးႀကီးတဲ့ ဘီလူးေတြက ေလးစားရတယ္။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ ရွင္ဘုရင္ကေတာင္ မွ ေလးစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ သားအမိသားအဖ သံုးေယာက္စလံုး ေက်ာင္းေခၚသြး၊ ဘုရားဆီေရာက္ေတာ့ ဘုရားကို ရွင္ဘုရင္ကပဲ ေလွ်ာက္တယ္။

“ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားဂုဏ္ကို ပြားမ်ားတာ အနၱရာယ္ကင္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား ဘုရား၊ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားတဲ့ စြမ္းအားသည္သာ အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္ပါသလား ဘုရား၊ အျခား အရာေတြကေကာ အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္ပါသလား ဘုရား” ေမးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဘုရားဂုဏ္ ပြားမ်ားမႈဟာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္တယ္။ ဒီျပင္ က်န္တဲ့ ငါးမ်ိဳးဟာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္မႈႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေျခာက္မ်ိဳးေဟာၾကားေတာ္မူတယ္။  ေျခာက္မ်ိဳးကေတာ့ အဇၥ်ာသယလိုက္ၿပီးေတာ့ အရာဌာနလိုက္ၿပီးေတာ့ ေဟာတာပါ။

၁) က ခုနက ပထမရြတ္လိုက္တဲ့ ဂါထာ၊ ဘုရားဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျခင္း၊
၂) က ဘုရားလို႔ေျပာရင္ တရားက မကင္းႏိုင္လို႔ တရားရဲ့ဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျခင္း၊
၃) က ဘုရားရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အရိယာသံဃာကလည္း ပါလာတယ္၊ သံဃာ့ဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျခင္း၊ တရားနဲ႔ သံဃာဟာလည္း ဘုရားရဲ႕ တရားတနဲ႔ သံဃာ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒါေတြ အာရံုျပဳလည္း ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တယ္လို႔ ဆိုရတာပဲ။
၄) က ကကာယဂတာသတိ၊ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာဌာသ ဘာဝနာကို သမာဓိရေအာင္ စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ပြားမ်ားျခင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ မိမိခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း သတိမျပတ္ ဉာဏ္နဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဟုိသာသနာအသိ ေတြအထိ တိုးျမွင့္၍ ပြားမ်ားျခင္း၊
၅) က ကရုဏာပြားမ်ားျခင္း၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါေတြ ဒုကၡမွ လြတ္ၾကပါေစလို႔ ပြားမ်ားျခင္း၊
၆) က ေမတၱာတရားပြားမ်ားျခင္းလို႔ ေျခာက္မ်ိဳး ဘုရားက ေဟာတယ္။

ေနာက္ဆံုးဂါထာက - သုပၸဗုဒၶံ ပဗုဇၥ်ႏၱိ၊ သဒါ ေဂါတမသာဝကာ၊
ေယသံ ဒိဝါစ ရေတၱာစ၊ ဘာဝနာယ ရေတာ မေနာ၊
ေယသံ- တရားခ်စ္ခင္ စိတ္ေကာင္းဝင္သည့္ အၾကင္သူေတာ္စင္ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္၊ ဒိဝါစ - ေန႔အခါ၌ လည္းေကာင္း၊ ရေတၱာ - ညဥ့္အခါ၌လည္းေကာင္း၊ ဘာဝနာယ - ေမတၱာစြမ္းအား ျမတ္တရား၌၊ ရေတာ - ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္ကာ ေကာင္းစြာမေသြ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ပါေပ၏၊

ေဂါတမသာဝကာ - ေဂါတမ ႏြယ္ဖြား ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ တပည့္သားသမီး ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ၊ ေတ - တရားခ်စ္ခင္ စိတ္ေကာင္းဝင္သည့္ ထိုသူေတာ္စင္ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္၊ သဒါ - ေန႔ေရာညပါ အခါခပ္သိမ္း၊ သုပၸဗုဒၶံ - ေကာင္းစြာထူးျခား ႏိုးၾကား တက္ၾကြ ႏွစ္သက္လိုက္ရေလေအာင္၊ ပဗုဇၥ် ႏၱိ - ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္ကာ ေကာင္းစြာမေသြ ႏိုးၾကားႏိုင္ၾကေလ ကုန္သတည္း။

ေနာက္ဆံုး ေျခာက္ခုေျမာက္က ေမတၱာတရား၊ အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ ဘုရားကို ပဓါနထား ေျပာလိုက္လို႔ ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္လို႔ ေျပာရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေျခာက္မ်ိဳးလံုး တရားအလုပ္မွန္သမွ် ဘယ္အလုပ္ လုပ္လုပ္ေပါ့၊ ဘုရားက လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ေလးေလးနက္နက္ လုပ္လုိ႔ရွိရင္ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တယ္လို႔ ေခၚရတာပါ။

အဲဒီ အေၾကာင္းအရာကို ျမတ္စြာဘုရားက ေျခာက္ဂါထာေဟာျပလိုက္ေတာ့ ဝိပႆနာအသိေတြ အထိ ျပၿပီးေတာ့ ေဟာလိုက္တဲ့အခါမွာ တရားနာ ပရိတ္သတ္ထဲမွာက ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလး ကလည္းပါတယ္၊ သူ႕အေဖျဖစ္တဲ့ ဦးကံကလည္းပါတယ္၊ သူ႕အေမျဖစ္တဲ့ ေဒၚကံကလည္းပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက ေစာေစာက မိစၦာဒိဌိ၊ သားေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ထဲ ေရာက္ေန ၾကတာ။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားအသီးသီး ေဖာ္ျပၿပီးေတာ့မွ တရားကို ေဟာျပလိုက္ တဲ့ အခါမွာ ခႏၶာမွာ ဉာဏ္စိုက္ ၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ တရားကို ေကာင္းေကာင္းေလး နာတတ္၊ နာတတ္ေတာ့ သားေလး ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ကလည္း စိတ္ပါလက္ပါ တရားနာေလ့ရွိေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ တရားနာ လိုက္တာ ေျခာက္ဂါထာလည္းၿပီးေရာ တစ္ခါတည္း ေသာတပန္ျဖစ္သြား။

သူ႔အေဖျဖစ္တဲ့ ဦးကံကလည္းပဲ ဟယ္ တရားေတြက လက္ေတြ႕ လုပ္လုိက္ေတာ့ တယ္ေအးခ်မ္းေစပါလား၊ အမွန္အတိုင္း သိေရာ တကယ့္ အမွန္တရားေတြပါလား ဆိုၿပီးေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ျပတ္ျပတ္သားသား ခႏၶာမွာ ပိုင္းျဖတ္ တရားအလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ နာလိုက္တာ ဦးကံႀကီးလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္။ မိစၦာဒိဌိျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚကံႀကီးကလည္းပဲ ဘုရားေဟာတဲ့ တရား ဝမ္းေတြသာလိုက္တာ ဉာဏ္အသိ ဖြင့္ၿပီး ေတာ့မွ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္ရင္း ပြားမ်ားရင္းနဲ႔ နာလိုက္တာ သူလည္းပဲ ေသာတာပန္ျဖစ္။ သားေလးတစ္ေယာက္ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ ျပလိုက္တဲ့အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးေသာ္မွ သမၼာဒိဌိ ျဖစ္ကုန္ ရတယ္။ သမၼာဒိဌိေတာင္မွ ကမၼႆကတာသမၼာဒိဌိ၊ ဝိပႆနာ သမၼာဒိဌိတင္ ဘယ္ကလို႔လည္း မဂ္ ဖိုလ္ သမၼာဒိဌိ အဆင့္အထိ ေရာက္သြားၾကတယ္။ နိဗၺာန္ကို တိုက္ရုိက္ မ်က္ေမွာက္ျပဳရတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။

ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးၿပီလည္းဆိုေရာ တရားကို သိပ္ယံုၾကည္ ေလးစားလြန္းလို႔ တရားကို အားထုတ္ရတာ အားမရ ႏိုင္လြန္းလို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း တုိက္ရိုက္မ်က္ေမွာက္ ျပဳရၿပီဆိုတဲ့အတြက္ အင္မတန္မွ တရားမွာ ေမြ႕ေလ်ာ္လြန္းလို႔ အဲ … တုိ႔သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္စလံုး သာသနာဝင္ၿပီးေတာ့ ရဟန္းျပဳတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သားေလးက ရွင္ျပဳ အေဖနဲ႔ အေမက ရဟန္းျပဳ သာသနာဝင္ တရားဆက္အားထုတ္၊ အားလံုး ရဟႏၱာျဖစ္ကုန္ ၾကတယ္။

ႏွလံုးသား ဘုရားတည္လိုက္ေတာ့ ဟန္က်လိုက္တာ၊ ခ်ာတိတ္ကေလးကလည္း ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သား ဝန္းက်င္ ငယ္တယ္သာဆိုရတယ္ ႏွလံုးသားဘုရားတည္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ေလးစားလိုက္ၾကရတာ၊ အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ ေနာက္လိုက္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ သားေလးက ေရွ့က အေဖနဲ႔အေမက ေနာက္က၊ သားေလးက ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ျပ လိုက္တဲ့အတြက္ အေဖႏွင့္ အေမေသာ္မွ အရိယာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ လိုက္တဲ့အတြက္ မဂ္ ဖိုလ္ ေတြအထိ ရၾကတယ္ေပါ့။

တိပိဋကဓရ အဂၢမဟာပ႑ိတ
ဘဒၵႏၱ သိရိႏၵာဘိဝံသ (ေယာ) ဆရာေတာ္

  ခ်ိဳသူ

Wednesday, August 28, 2013

ကုသုိလ္ဟူသည္ ဘဝလမ္းအတြက္


 ကုသုိလ္ဟူသည္ ဘဝလမ္းအတြက္
မ႒ကု႑လီ သည္ အိမ္ျပင္ ေညာင္ေစာင္း ထက္၌ လဲေလ်ာင္း ေနသည္။ စင္စစ္ လဲေလ်ာင္း ေနသည္ ဟူသည္ မွာလည္း မည္ကာ မတၱ မွ်သာ ျဖစ္၏။ ကုိယ္ခႏၶာ တစ္ခု ေညာင္ေစာင္း ေပၚတြင္ ပုံက် ေနသည္ ဟု ဆုိနုိင္ ရုံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ၀ါထိန္ ေျခာက္ေသြ႔ ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား ရံဖန္ ရံခါ လွုပ္ခတ္ သြားသည္ ကလြဲ၍ သူ၏ တစ္ကုိယ္လုံး သည္ ျငိမ္သက္ လ်က္ ရွိသည္။ မ႒ကု႑လီ သည္ ေခါင္းကုိ ၾကိဳးစား လွုပ္ၾကည့္ သည္။ လွုပ္၍ မရ ။ ေျခလက္ မ်ားကုိ လွုပ္ၾကည့္ ဖုိ႔ ၾကိဳးစားသည္။ လွုပ္၍ မရ။ ဆီး၀မ္း မ်ား ထြက္က်၍ အညစ္အေၾကး အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔ ကလည္း အိုင္ထြန္း ေနသည္။ သုတ္သင္ ၍ မရ။ ယင္ တစ္သုိက္ က ခႏၶာကုိယ္ အႏွ႔ံ ဆင္းတက္ က်က္စား ေနသည္။ ေျခာက္ထုတ္ ၍ မရ။

အတိတ္က ေပ်ာ္ပါးခဲ့ သည္မ်ား ကုိ စဥ္းစား ၾကည့္သည္။ စဥ္းစား၍ မရ။ စိတ္ေတြ က အဓိပၸါယ္ ေရေရ ရာရာရွိေအာင္ မေတြးနုိင္။ လြင့္ပါး ေနသည္။ အလုိလုိ ေၾကာက္ရြ႔ံ ေနသည္။ အလုိလို အားငယ္ ေနသည္။ မၾကာမီ အသူရာ နက္ေသာ ေခ်ာက္နက္ၾကီး ထဲသုိ႔ ျပဳတ္က် ေတာ့ မလုိလုိ။ ရင္မွာ လွုိက္လုိ႔ ေမာရင္း ေၾသာ္..အားကုိးရာမဲ့ လွသည္။

ေခါင္းက ကုိက္လွ ခ်ည္ရဲ႔။ ေက်ာက နာလွ ခ်ည္ရဲ႔။ ရင္က ပူလွ ခ်ည္ရဲ႔။ အုိ..အေမရဲ႔..အိုအေဖရဲ႔...သက္သာ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးၾကပါ...။ စိတ္ထဲမွာ အာေခါင္ ျခစ္၍ ေအာ္သည္။ အသံကား တစ္စက္မွ် မထြက္။ မ်က္ရည္ ေတြေတြ စီးက်၍ ေနရသည္။ ၾကာေတာ့ မ်က္ရည္ ေတြပါ ေျခာက္ခန္း လာသည္။ ေရေတြ ဆာသည္။ ၀မ္းက လည္း ဟာသည္။ ေတာင္းဆုိ ျခင္းကား မျပဳႏုိင္။ အလုိက္ တသိ လာတုိက္ လာေကၽြး လ်င္သာ မ်ိဳႏိုင္သည္။ ေၾသာ္..ဆင္းရဲတကာ့ ဆင္းရဲ ၾကီးပါ တကား။ ပင္ပန္း တကာ့ ပင္ပန္း ၾကီးပါ တကား ။

မ႒ကု႑လီ ၏ မိဘတုိ႔ကား ေယာက္ယက္ ခတ္ေနသည္။ သည္းအူ ျပတ္မွ် ပူေလာင္ ေနရသည္။ စုိးရိမ္ ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သားျဖစ္သူ ၏ ဒုကၡကုိ မိရင္း ဘရင္း တုိ႔သည္လည္း အတိအက်မသိ နုိင္။ ဖယ္ရွား ေပး၍လည္း မရ။ လက္မွုိင္ ခ်၍ ၾကည့္ေနရုံ သာ တတ္နုိင္ သည္။ စင္စစ္ ဤ ဒုကၡ မ်ားသည္ကား ခ်စ္သူ ခင္သူ မည္သူမွ် ကုိယ္စား ခံေပးလုိ႔ မရေသာ ဒုကၡ မ်ားပင္ တည္း ။ အသီး အသီး ေသာ သတၱ၀ါတုိ႔ မိမိတုိ႔ ဘာသာ ကုိယ္တုိင္ ကိုယ္က် ခံစား ေတြ႔ၾကံဳ ရမည့္ ဒုကၡမ်ား ျဖစ္ေပ၏။

မ႒ကု႑လီ ဟူသည္ ကား သာ၀တၳိ ျပည္တြင္ ေနထုိင္ ေသာ အဒိႏၷပုဗၺက သူေ႒း ေမာင္ႏွံ ၏ တစ္ဦး တည္းေသာ သား ရတနာ ျဖစ္၏။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ အရြယ္ သာ ရွိေသး သည္။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ ဆုိသည္မွာ ယခုကဲ့ သုိ႔ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း ထက္၌ လဲေလ်ာင္း ေနရမည့္ အရြယ္ မဟုတ္ ေသး ဟု အမ်ားက ဆုိၾက သည္လည္းရွိသည္။ စုတ္သပ္ ၾကသည္ လည္း ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ နာျခင္း တရား၊ ေသျခင္း တရား ဟူသည္ ကား ငယ္ရြယ္ ေသး၍ ႏုပ်ိဳ ေသး၍ မလာပါႏွင့္ မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟု ၾကဳိတင္ ညွိနွုိင္း ထားလုိ႔ မရ။ ခ်မ္းသာသူ ျဖစ္၍၊ ေခ်ာေမာ လွပသူ ျဖစ္၍၊ ပညာ တတ္သူ ျဖစ္၍ မလာ ပါႏွင့္၊ မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟုလည္း ၾကိဳတင္ ညွိႏွုိင္း ထား၍ မရ။ သတၱ၀ါ အသီး အသီး ကုိ ဒဏ္ခတ္ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ ရန္ အတြက္ တိက် ျဖတ္လတ္စြာ၊ အားရ၀မ္းသာစြာ လာၾက၊ ျဖစ္ၾက ေလ့ ရွိသည္ သာတည္း။

က်န္းမာ သန္စြမ္း ခ်ိန္ကမူ မ႒ကု႑လီ သည္ အမ်ားနည္းတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေနထုိင္ သြားလာ ခဲ့သည္ သာ ျဖစ္သည္။ ဤ ေရာဂါ ရရွိ လိမ့္မည္ ဟု အိပ္မက္ မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ ဤသုိ႔ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း ထက္တြင္ လဲေလ်ာင္း ၍ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ား ခံေန ရမည္ ဟု အိပ္မက္မွ်ပင္ မမက္ဖူးခဲ့။ ဤသုိ႔ မသိ ခဲ့၍လည္း ေပ်ာ္ပါး နုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အကယ္ ၍ အျခား သူမ်ား ေ၀ဒနာ ခံစား ေနရသည္ သုိ႔မဟုတ္ ေသအ႔ံမူးမူး ျဖစ္ေန သည္ကုိ သတင္းမွ် ၾကားရ ပါက မိမိလည္း တစ္ေန႔ ဤသုိ႔ ေ၀ဒနာ ခံစား ရမည္၊ ေသအံ႔ မူးမူး ျဖစ္ရမည္ ကုိ သိရွိျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကုိ ၾကဳိတင္ ျပဳလုပ္ ထားမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔မဟုတ္ သတင္း ၾကားရ သည္ကုိ အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနမိ ေသာ္လည္း ေ၀ဒနာ ခံစား ရေသာသူ၊ ေသအ႔ံ မူးမူး ျဖစ္ေန ေသာ သူမ်ားကုိ မ်က္စိ ေရွ႔တြင္ ေတြ႔ရပါက တစ္ေန႔ မိမိလည္း ဤသုိ႔ ျဖစ္ရ မည္ကို သိရွိျပီး ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကို ၾကိဳတင ္ျပဳလုပ္ ထားမည္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မ႒ကု႑လီ ကား ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မ်ားကုိ လည္း ျပဳခဲ့ ဖူးသည္ မရွိ။ အမွုမဲ့ အမွတ္မဲ့ ကုန္ဆုံး သြားသည္ သာ ျဖစ္သည္။ မိခင္ ဖခင္တုိ႕ ကလည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ ရမည္ဟု သင္ၾကား ေပးျခင္း မရွိ။ မိခင္ ဖခင္တုိ႔ ကုိယ္တိုင္ သည္လည္း ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာမ်ား ျပဳလုပ္ သင့္သည္ ဟု အၾကား အျမင္ ဗဟုသုတ မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ သင္ၾကားျခင္း ရွိသည္ မရွိသည္ ဆုိျခင္း ထက္ မိမိက ျပဳလုပ္ တတ္ဖုိ႔ အေရး ၾကီးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ တကယ္တမ္း ေသမင္း ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ ရမည္က မိမိ ကုိယ္တုိင္ သာ ျဖစ္ျပီး မိဘ အပါအ၀င္ မည္သည့္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ကမွ် မိမိ ကုိယ္စား အငွား ရင္ဆုိင္ ေပး၍ မရေသာေၾကာင့္ တည္း။

ေသျခင္း တရား ကုိကား သတၱ၀ါတုိင္း ရင္ဆုိင္ ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာကုိ အာစိ႑ ကံေျမာက္ ျပဳထား လ်င္ကား ေသခါနီး အခ်ိန္၌ အနည္းငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရနုိင္ ေသးသည္။ သုိ႔ႏွင့္တုိင္္ စိတ္ခ်ရျပီ ဟုကား မဆုိႏုိင္ ေသး။ ေသခါနီး၌ ျဖစ္တတ္ ေသာ အကုသုိလ္ ကံမ်ားကုိ သတိ မူရဦးမည္ ျဖစ္၏။ ငယ္တုန္း ရြယ္တုန္း အာစိ႑ကံ ေျမာက္ေအာင္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အားမထုတ္ ထားသူ တုိ႔မွာ အားအင္ ျပတ္လပ္၊ စိတ္လက္ ညစ္ညဴး၊ ေ၀ဒနာ လွုိက္ဆူ ခ်ိန္၌ အဘယ္သုိ႔လ်င္ ထုိထုိ အကုသုိလ္ ကံမ်ားကုိ ေရွာင္ရွား နုိင္စြမ္း ရွိမည္နည္း။ အဘယ္သုိ႔လ်င္ ေသခါနီး၌ ျဖစ္ေပၚ လာတတ္ ေသာ အာရုံဆုိး မ်ားကုိ အကုသုိလ္ ကံ မျဖစ္ေအာင္ ႏွလုံးသြင္း နုိင္စြမ္း ရွိမည္နည္း။ ကလ်ာဏ မိတၱ ကုိသာ အခ်ိန္မီ ရရွိခဲ့ျခင္း မရွိလ်င္ ထုိထုိ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ မွာ ေသခါနီး ျဖစ္ေသာ အကုသုိလ္ ကံမ်ားေၾကာင့္ ေသျပီး သည့္ေနာက္ အပါယ္ ေလးပါး သုိ႔သာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ သက္ဆင္း ၾကရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

မ႒ကု႑လီ ႏွင့္ သူ၏ မိဘမ်ား အပါအ၀င္ သတၱ၀ါ အမ်ားအျပား မွာ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုခုက ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိ ျပဳလုပ္ခဲ့ ၾကသည့္ သူေတာ္ေကာင္း မ်ား ျဖစ္ခဲ့ ၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ ကုသုိလ္ ပါရမီ ဟူသည္ကား နိဗၺာန္ မေရာက္ မခ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္ေလ့ မရွိ။ နိဗၺာန္ ဆုိက္သည့္ တုိင္ေအာင္ အက်ိဳး ေပးသည့္ ကုသုိလ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။

ကုသုိလ္ ပါရမီ ပါလာ သည္ကား မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္ အသုံး မခ်သူမ်ား ကုိကား ပါရမီ သည္ နိဗၺာန္ ေရာက္ေအာင္ အလုိလုိ ဆြဲ မေခၚနုိင္။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ႏွင့္ အားထုတ္ ရေသးသည္ ။ အားမထုတ္ မိလ်င္ သံသရာ လည္ၾက ျပန္ပါ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ေျမာက္ျမား စြာေသာ ပါရမီရွိသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ အပါယ္ေလးပါး၌ တစ္၀ဲလည္လည္ ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ ေနျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။

ေလာက ဓမၼတာ အရ ပုထုဇဥ္ တုိ႔၏ သဒၶါတရား သည္ကား ခုိင္ျမဲျခင္း မရွိ ဟူ၍လည္း သိအပ္၏ ။ ပုထုဇဥ္ တုိ႔သည္ တစ္ဘ၀ ၌ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ တစ္ဘ၀ ၌ သူယုတ္မာ မ်ား ျဖစ္နုိင္ ေသးသည္။ ယခုဘ၀ ၌ ရတနာ သုံးပါး ကုိ ၾကည္ညိဳ ေသာ္လည္း ေနာက္ဘ၀မ်ား၌ ရတနာ သုံးပါးကုိ ရန္မူသူမ်ား လည္း ျဖစ္နုိင္ ေသးသည္။ ကလ်ာဏမိတၱ ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ မိလ်င္ သူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္ၾက၍ ေဒ၀ဒတ္ ကဲ့သုိ႕ ပါပ မိတၱႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ မိလ်င္ သူယုတ္မာ မ်ားျဖစ္ၾက ရျပန္ သည္။

မ႒ကု႑လီ ၏ အခ်ိန္သည္ကား နည္း၍ နည္း၍ သြားျပီ။ နည္းသြား သည္ဆုိသျဖင့္ လုံး၀ မရွိေတာ့ျခင္း ေတာ့ မဟုတ္။ ကုသုိလ္ မ်ိဳးေစ့ ကုိ ခ်မည္ ဆုိလ်င္ကား ခ်နုိင္ ေသးသည္။ ေသရာ ေညာင္ေစာင္း တြင္ လဲေလ်ာင္း ေနရသည့္ ယခု ကာလသည္ပင္ ကုသုိလ္ျပဳ ဖုိ႔ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေတြး၍ စိတ္ညစ္ ေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္။

မ႒ကု႑လီ သည္ ေပ်ာ့ညံ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ထဲတြင္ေတာ့ ပါဟန္မတူ။ ေသျခင္း တရားကို စြမ္းသေလာက္ ရင္ဆုိင္မည့္ သူ ျဖစ္ဟန္ တူ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ လည္း ျမတ္စြာဘုရား ၏ ကရုဏာ ဥာဏ္ကြန္ရက္ တြင္ ကယ္ခၽြတ္ အပ္သူဟူ၍ ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ အေလ်ာ့ေပး အရွဳံးေပး ထားသူကုိ မည္သည့္ ကရုဏာရွင္ ကမွ် ကူညီ၍ ၊ကယ္တင္၍ မရ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ သတၱ၀ါ ဟူသည့္ သေဘာမွာ မိမိ ကုိယ္ကုိ မိမိ အားကုိးရသည့္ သေဘာ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရား အပါအ၀င္ ကလ်ာဏ မိတၱမ်ားကား ဘ၀ကုိကယ္တင္နုိင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား မဟုတ္။ လမ္းျပေပး နုိင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာျဖစ္၏။

မ႒ကု႑လီ ကုိ အေၾကာင္း ျပဳ၍ သူ႔မိဘ မ်ား အပါအ၀င္ သတၱ၀ါ အမ်ား တရားခ်မ္းသာ ကုိ ျမည္းစမ္းခြင့္ ရမည္ ကုိ ျမတ္စြာဘုရား က သိျမင္ေတာ္ မူ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိေန႔က အိမ္စဥ္ အေလ်ာက္ ဆြမ္းခံ ၾကြသည့္ အခါ မ႒ကု႑လီ တုိ႔ အိမ္ေရွ႔ ၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကုိ လႊတ္၍ ဆြမ္းရပ္ သည္။ မ႒ကု႑လီ သည္ မ်က္၀န္း ေထာင့္စြန္း၌ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ကုိ ဖူးျမင္ရ၍ ဦးေခါင္း ကုိ ေစာင္းငဲ့၍ ေငးၾကည့္ ရွာသည္။ စင္စစ္ မ႒ကု႑လီသည္ ဗုဒၶကုိ ၾကည္ညုိ ဖူးသူ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ ကိေလသာ ကင္းစင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ထူး ကုိ ၾကည္ညုိ သည့္ စိတ္ ဟူသည္ကား အတၱမာန အတန္ငယ္ ကင္းစင္ ေနေသာ သူမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚ နုိင္စြမ္း ရွိသည္။ ေရာဂါ ေ၀ဒနာ တုိ႔ေၾကာင့္ အတၱမာန တုိ႔ ေခတၱ ငုပ္လွ်ိဳး ေနသျဖင့္ လည္း မ႒ကု႑လီ ၏ ဥာဏ္၌ ၾကည္ညုိ ထုိက္သူကုိ ၾကည္ညုိေသာ အသိဥာဏ္ သည္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ဟန္တူ၏။

ကိေလသာ ကင္းစင္ ေတာ္မူေသာ ျမတ္ဘုရားကုိ ဖူးေတြ႔ ရသျဖင့္ မ႒ကု႑လီ၏ သႏၲန္တြင္ ကာမာ၀စရ ကုသုိလ္စိတ္ ၈ ပါး၏ ပထမ ကုသုိလ္စိတ္ သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚလာ၏။ ျမတ္ဘုရား၏ ကိေလသာ ကင္းစင္ ေတာ္မူသည့္ အမူအရာကုိ စိတ္ႏွလုံး၌ ထပ္ဖန္တလဲလဲ ျမင္ေယာင္ ၍လည္း ဗုဒၶါနုႆတိ ဘာ၀နာ စိတ္သည္ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚ လာ၏။ ၾကည္ညဳိ လြန္းမက ၾကည္ညိဳသည့္ စိတ္ေၾကာင့္ လက္အုပ္ ခ်ီမိုး၍ ကန္ေတာ့ လုိက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ကုိကား ေျမွာက္၍ မရ။ စိတ္ထဲမွသာ ကန္ေတာ့ လုိက္ရ၏။ လက္အုပ္ မခ်ီရေသာ္လည္း လက္အုပ္ခ်ီ သကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေလ၏။

မ႒ကု႑လီ ၏ သႏၲန္တြင္ အကုသုိလ္ စိတ္မ်ား ကင္းေပ်ာက္၍ ကုသုိလ္စိတ္ မ်ား ျဖစ္ေပၚ လာေပျပီ။ မ႒ကု႑လီ ၏ ထြက္သက္ ၀င္သက္ သည္လည္း ျငိမ္၍ ျငိမ္၍ သက္၍ သက္၍ လာျပီ။ ေဇာစိတ္ မ်ား သည္လည္း အရင္လုိ ခုနစ္ၾကိမ္မွ် မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ငါးၾကိမ္ ေလးၾကိမ္ မွ်သာ ျဖစ္ေတာ့ သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား..မ႒ကု႑လီ ၏ စုတိစိတ္သည္ ကုသုိလ္ကံ ၏ နိမိတ္ ကုိ အာရုံျပဳ၍ ခ်ဳပ္ေလ ေတာ့၏။ စုတိ စိတ္ ခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ စကၠန္႔ မျခား ဘဲ ပ႗ိသေႏၶ စိတ္သည္ ျဖစ္ေပၚ လာ၏။ ပ႗ိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္သည့္ ေနရာကား တာ၀တိသာ နတ္ျပည္တည္း။

"ဓမၼ တို႕သည္ စိတ္လွ်င္ ေရ့ွသြား ရွိကုန္၏၊ စိတ္လွ်င္ အၾကီးအမွဴး ရွိကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ၿပီးကုန္၏၊ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ အကယ္၍ ေျပာဆို၊ ျပဳလုပ္၊ ၾကံစည္ပါက ထို (ေျပာဆို ျပဳလုပ္ ၾကံစည္) ေသာေၾကာင့္ အရိပ္သည္ (လူကို) မစြန္႔မူ၍ အစဥ္ လိုက္သကဲ့ သို႔ ထိုသူသို႔ ခ်မ္းသာသည္ အစဥ္ လိုက္ေလ၏။"

မ႒ကု႑လီ ဆုံးျပီး လပုိင္းမွ် အခ်ိန္တြင္ ျမတ္ဘုရား သည္ ဤ တရားကုိ မ႒ကု႑လီ ၏ ဖခင္ သူေ႒းၾကီး၏ ေနအိမ္တြင္ ေဟာၾကားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူေ႒းၾကီး သည္ မ႒ကု႑လီ ေသဆုံးျပီးေနာက္ သုႆာန္သုိ႔ ေန႔တုိင္း သြား၍ငိုသည္။ ထုိအခါ နတ္သား ျဖစ္ေန ေသာ သူေ႒းသား က ဖခင္ျဖစ္သူ အား ဗုဒၶါနုႆတိ ၏ ေက်းဇူးကို လာေရာက္ ေျပာျပသည္။ သူေ႒းၾကီး သည္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္၍ ျမတ္ဘုရား သာသနာ၌ သက္၀င္ ၾကည္ညိဳ ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဥပသကာ အျဖစ္ကို ေရာက္၍ ျမတ္ဘုရားကုိ တရား ေဟာေျပာ ျပသရန္ ေတာင္းပန္ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

သဒၶါတရား မရွိေသာ မိဘကို မ႒ကု႑လီ က ဤသုိ႔ ေက်းဇူး ဆပ္ခဲ့၏။ အတု ယူဖြယ္ပင္ ျဖစ္၏။ ဤသုိ႔ ျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူအေပါင္း ႏွင့္တကြ သားအမိ သားအဖသုံးဦးတုိ႕သည္ ျမတ္ဘုရား၏ တရားေတာ္ကုိ ဒါနကထာသီလကထာ သဂၢကထာ မဂၢကထာ အစဥ္အတုိင္း နာၾကားခြင့္ ရၾကျပီး၍ လူနတ္ ခ်မ္းသာ၊နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာ စသည့္ အက်ိဳးထူး မ်ားကုိ မိမိတုိ႕ ပါရမီ အားေလ်ာ္စြာ ရရွိခဲ့ ၾကေလေတာ့သည္။

ကုိးကား
ယမက၀ဂ္-မ႒ကု႑လီ-ဓမၼပဒ ဦးေရႊေအာင္

Tuesday, August 27, 2013

“ပန္းျခင္းတူတူ လူျခင္းမွ်မွ်”


“ပန္းျခင္းတူတူ လူျခင္းမွ်မွ်”

    ဓမၼေဘရီ ႐ွင္၀ီရိယက ဖုန္းဆက္ၿပီး “ရာဂ်နိ”ရဲ႕စာအုပ္ The Book (An Introduction to the Teaching of Bhangwan Shree Rajneesh) written by Bhangwan Shree Rajneesh စာမ်က္ႏွာ-၃၇၇ ကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ေပးပါဆိုတာနဲ႔ Division ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ စာပိုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္မိရာက ဒီစာကို ေရးျဖစ္ လိုက္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ အဂၤလိပ္စာတတ္ေတြလဲ မ႐ွားေတာ့တာျဖစ္လို႔ သူ႔မူရင္း အဂၤလိပ္အေရးအသားေတြ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။      The Divisions are not needed,  that is human stupidity.
    “ကြဲျပားျခားနားမႈ ဆိုတာေတြဟာ မလိုအပ္ပဲ လူသား(တို႔)ရဲ႕ မိုက္မဲမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာပါ”လို႔ ဆို ပါတယ္။


    သူဆက္ေျပာထားတာက “သင္ႏွင္းဆီပန္းကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအတြက္ သင္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦးက တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုစရာ ဘာမွမလိုအပ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က ၾကာပန္းကို ႏွစ္သက္ တယ္။ သင္က ႏွင္းဆီပန္းကို သေဘာက်တယ္။ ဒါ ဘာျပသနာ ႐ွာစရာလိုသလဲ။ သင္ေရာ က်ဳပ္ပါ ပန္းခ်စ္သူ ေတြပဲဟာ။ ဒီလို ပန္းကိုခ်စ္တာျခင္း တူညီမႈကဘဲ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ျခင္း ရဲ႕ အေျခခံတရားျဖစ္ေနတာဘဲ”။

    သူရဲ႕အဆိုဟာ ေတာ္ေတာ့ကို လွပါတယ္။ ေထာက္ခံသင့္တဲ့ အဆိုတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ လက္ခံၾကရ မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ တကယ္ေထာက္ခံႏိုင္ၾကပါ႔မလား။ ကိုယ့္အေတြး ကိုယ့္အျမင္ကို ေသခ်ာ စူးစမ္းၾကည့္ မွ သူ႔အဆိုအတိုင္း စိတ္သေဘာထား ႀကီးႏိုင္မႀကီးႏိုင္ဆိုတာ ေတြ႔လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

    လူဆိုတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗဟိုျပဳေတြးေတာ ျပဳမူ ေျပာဆိုတတ္တဲ့ ဇာတိစိတ္ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲၾကေတာ့ ငါ႔ပန္းနဲ႔ သူ႔ပန္း ယွဥ္လိုက္ရင္ ငါ႔ပန္းကပိုလွတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ ခက္ေတာ့ အခက္သား ေရတြင္း တစ္တြင္းထဲက ေရျခင္းတူတာေတာင္ ငါ႔ေရက အလယ္သားကေရလို႔ အသားယူခ်င္တတ္ၾကတာေလ။

    ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုေတာ့ “ပန္း”ဆိုတဲ့ မူလအမည္ရင္းကို ေမ့ေနတတ္ၾကၿပီး စပယ္၊ ႏွင္းဆီ ျမတ္ေလး၊ စြယ္ေတာ္ စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြက အမည္ရင္းကို ၀ိုင္းၿပီးဖံုးလႊမ္းလိုက္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။
    ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ပန္းကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္ၾကတယ္ဆိုတာ အျပစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ျမင္ေနစရာမလိုပါဘူး။ ခက္ တာက ကိုယ့္ပန္းကို အခ်စ္အစြဲ လြန္သြားၿပီဆိုရင္ သူတကာ့ပန္းကို ျငဴစူတတ္လာပါတယ္။ ျငဴစူစိတ္ျပင္းထန္ လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ တျခားသူႏွစ္သက္ရာ ပန္းေတြကို ေျပာင္က်က်ေရာ တိတ္တခိုးနည္းနဲ႔ပါ ဖ်က္ဆီးတတ္ၾကပါ တယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ အဖ်က္ဆီးခံရသူကလဲ တန္ျပန္လာမွာပါ။ စိတ္ယုတ္စိတ္မာနဲ႔ ကိုယ္ကလည္းစေသး ခံရသူ ကိုလည္း လူဆိုးျဖစ္ေအာင္ ၀ိုင္းေအာ္ခုိင္းတတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးလဲ ႐ွိတတ္ပါတယ္။

    ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မ်က္ႏွာျခင္း မဆိုင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာၾကၿပီး ၀စီကံဆိုး ေတြကတစ္ဆင့္ စိတ္မွာ အ႐ွအနာျဖစ္ရာက ကိုယ္ခႏၶာေတြပါ အရွအနာျဖစ္လာေအာင္ ကာယကံဆိုးေတြနဲ႔ ေျဖ ႐ွင္းမိၾကပါေရာ။

ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ၾကရတာလဲ မွ်တသင့္ေတာ္ေအာင္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္တတ္တဲ့ စိတ္ထားမ႐ွိၾကလို႔ ပါ။ ဒီေတာ့ အလိုႀကီးမႈေတြ အမ်က္ေဒါသႀကီးမႈေတြအထိ ေရာက္ကုန္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ငါ႔ပစၥည္း ငါခ်စ္ျမတ္ ႏိုးသလို သူ႔ပစၥည္း သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးမွာပါကလား။ ငါ႔ပစၥည္း သူဖ်က္ဆီးခံရတာ ငါမႏွစ္သက္ခဲ့ရင္၊ သူ႔ပစၥည္း ငါဖ်က္ ဆီးတာလည္း သူႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ႏွလံုးစိတ္ထားေလးနဲ႔ ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္ ပန္းခ်စ္သူေတြျခင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ႏိုင္မွာပါ။

ရာဂ်နိက ဒီလိုဆိုျပန္တယ္….. You love Chris, that is one flower, I love Buddha, that is another flower, somebody else loves Laotzu , that is another flower . We all are friends because  we love flowers.
သင္က ခရစ္ေတာ္ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ က်ဳပ္က ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ျမတ္ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ကို ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးတယ္။ တစ္ျခားသူမ်ားကလဲ လာအိုဇူဆိုတဲ့ ပန္းတစ္မ်ိဳးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ပန္းခ်စ္ တတ္သူ က်ဳပ္တို႔အားလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႔။

ျမန္မာစကားလံုး “လူ”ဆိုတာနဲ႔ အနက္တူစကားလံုးေတြ  လူမ်ိဳးတိုင္းရဲ႕ ဘာသာတိုင္းမွာ ႐ွိေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ လူဆိုတာ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲံ့ စကားလံုးမဟုတ္ပဲ ကမၻာၿဂိဳလ္ေပၚ က လူမ်ိဳးအားလံုး လူ႔အႏြယ္အားလံုးကို ရည္ၫႊန္းတဲ့ ျမန္မာစကားလံုးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔လက္႐ွိ ကမၻာေပၚက လူသားအားလံုးဟာ သူတို႔ေမြးစက “လူ”ေလးေမြးတယ္လို႔ပဲ အသိအမွတ္ျပဳ ၾကတာပါ။ ဟႏၵီေလး မူစလင္ေလး ဗုဒၶဘာသာေလး ေမြးလာတယ္ရယ္လို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ အသက္အ႐ြယ္ေလး ရလာလို႔ သိတတ္စမွာ (ဥပမာ) ဗုဒၶရဟန္းေတာ္တစ္ပါး အိမ္ကို ဆြမ္းခံႂကြလာခ်ိန္ မိခင္က ကေလးရဲ႕ လက္အုပ္ ကေလးကိုကိုင္ၿပီး “ဘုန္းဘုန္းကို ႐ွိခိုးလိုက္ …..႐ွိခိုးလိုက္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဘာသာေရး အသိအျမင္ေလး ေတြ ၀င္လာပါေရာ။

အေတာ္ေလး အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဒို႔က မူစလင္၊ ဒို႔က ခရစ္ယာန္၊ ဒို႔က ဗုဒၶဘာသာ စတာေတြ ျဖစ္ ကုန္ေတာ့ မူလ“လူ”ဆိုတဲ့တန္ဘိုးက ခတ္မွိန္မွိန္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒီကစလို႔ ျခားနားျခင္းေတြေပၚလာရာက မေနာကမ္ လက္နက္တိုက္ကထုတ္ၿပီး ၀စီကမ္ လက္နက္ေတြနဲ႔ ထိုးၾက ခုတ္ၾက ပစ္ၾက ခတ္ၾကနဲ႔ တစ္ဆင့္ တက္ၿပီး ကာယကမ္ေတြနဲ႔ပါ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။

တစ္ခ်ိဳ႕ဘာသာေတြဆို ဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္း ဂိုဏ္းကြဲၿပီး အၿငိဳးေတးေတြနဲ႔ တိုက္ၾကခိုက္ၾကတာေတြ ႐ွိေနတာကို သိေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ဳပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဂိုဏ္းကြဲေတြ႐ွိၾကေပမယ့္ ကာယကမ္ ေျမာက္ အတိုက္အခိုက္ေတြ မ႐ွိၾကဘူး။ ႏႈတ္နဲ႔ စာနဲ႔ေတာ့ အနည္းငယ္ ႐ွိခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလို ဘာသာႀကီးေတြ ကြဲျပားေနတဲ့ကိစၥနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ နတ္မွီေတာရဆရာေတာ္ သွ်င္ဥကၠ႒ အိႏၵိယ မွာ ေနစဥ္က တစ္ျခားဘာသာက ပညာ႐ွင္ေတြနဲ႔အတူ တစ္ကမၻာလံုးကလူေတြ ဘာသာတစ္ခုတည္း သက္၀င္ ကိုးကြယ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ လူတစ္ဦးဘ၀ရဲ႕အသက္ကို ေလးပိုင္း ပိုင္းၿပီး ဘာသာေလးမ်ိဳးလံုး က်င့္သံုးႏိုင္ရင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္ႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဘူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေကာင္အထည္ ေတာ့ မေပၚခဲ့ပါဘူး။

အမွန္ကေတာ့ ဘာသာတရားတိုင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြ “လူဦးေရ” လုပြဲႀကီး လုပ္ေနၾကတာျဖစ္ပါ တယ္။ ဘာသာကိုးကြယ္မႈကို အေရာင္ေတြနဲ႔ ခြဲျပထားတဲ့ ကမၻာ့ေျမပံုမွာ ဧရိယာက်ယ္ၿပီး ဘာသာ၀င္ဦးေရမ်ား မ ႀကိဳးစားေနၾကရာမွာ တစ္ဖက္အိမ္ေျမပိုင္နက္ကို က်ဴးေက်ာ္ၿပီး ျခံစည္း႐ိုးခတ္တာမ်ိဳးေတြကစလို႔ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဦးေရမ်ားေအာင္ လုပ္တာေတြ “႐ွိႏိုင္ပါတယ္”။ “႐ွိႏိုင္ပါတယ္”လို႔ အေသမခ်ာ မသဲမကြဲ ဆိုမိတာက“မ႐ွိၾကရင္ ေကာင္းမွဘဲ”လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိလို႔ပါ။

ဗုဒၶဘာသာက လူကိုစုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားကို စည္း႐ံုးတာပါ။ (တစ္နည္း) အသိ ပညာနဲ႔ က႐ုဏာ ေမတၱာတရားေတြ အားေကာင္းလာေအာင္ ေဟာၾက ေျပာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတိုင္း ျဖစ္ ေအာင္လဲ ဗုဒၶဘိကၡဳေတြအေနနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ရာနီးပါးက K.J.Saunders ဆိုတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဓမၼဆရာတစ္ဦး (၁၉၁၆-ခုႏွစ္တြင္ Y.M.C.A အသင္း ေဘာ္ဒါအုပ္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကို ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ အ ျဖစ္ ကူေျပာင္းေစရန္ နည္းလမ္း႐ွာၾကံေရးအတြက္ ေလ့လာသုေတသနျပဳခဲ့သူ) ေရးခဲ့တဲ့ "The Story of Budd –hism" စာအုပ္ပါ ေရးသားထားပံုကို ထုတ္ျပပါရေစ။ Pure Buddhism is only to be found among the well educated people. စင္ၾကယ္တဲ့ ဗုဒၶ၀ါဒကို ပညာေကာင္ေကာင္း တတ္သူေတြထဲမွာဘဲ ေတြ႔ရတယ္လို႔ ဆို ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အသိဥာဏ္နည္းသူေတြအတြက္ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ နားလည္ဖို႔ ခက္ခဲလြန္းလို႔ပါတဲ့။

ဒီေတာ့ ဘာသာတရားေခါင္းေဆာင္ ဘိကၡဳတို႔ရဲ႕ တာ၀န္က (ဗဟုဇန ဟိတာယ၊ ဗဟုဇန သုခါယ)လူ အမ်ား အက်ိဳးအတြက္ အသိပညာတိုးတက္ေရး၊ လူအမ်ားခ်မ္းသာဖို႔အတြက္ ေမတၱာ က႐ုဏာတရားေတြ ပြားမ်ားေရးကို အသိပညာ နည္းၾကတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသဲႏွလံုးထဲကို ေရာက္ဘို႔ ႀကိဳးစားၾကရ မွာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အသိပညာနဲ႔ ေမတၱာတရားေတြ ပြားမ်ားလာေအာင္ ျပဳလုပ္ ျခင္းက ခိုင္မာတဲ့ ခံတပ္ကို တည္ေဆာက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ကမ္သံုးပါး ခံတပ္ကို ခိုင္ခံ့ေအာင္ တည္ ေဆာက္ပါ။ အေကာင္းဆံုးခံစစ္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးတိုက္စစ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶ၀ါဒက (Atheisim) ဖန္ဆင္း႐ွင္ ဘုရားသခင္ (God) ဆိုတာကို မယံုၾကည္တဲ့ ၀ါဒျဖစ္သလို လက္လဲ မခံပါဘူး။ “အတၱသမာ ပဏီဓိ” ကိုယ့္အရည္အေသြးကို ကိုယ္တိုင္ျပည့္စံုလံုေလာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး (ခႏၲီ) ကို္ယ္ခံစြမ္းအား ေကာင္းေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သတင္းေခတ္ႀကီးမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားေတြကို ေမတၱာလမ္းေၾကာင္းကလြဲသြားေစ ဘို႔ လြတ္လပ္စျပဳလာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ လူမႈေရးကြန္ယက္ေတြ ဘေလာ့ခ္ေတြကေန အတင္းသ တင္း အတင္းေၾကျငာခ်က္ အတင္းေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ ဖြေနၾကမွာပါ။ ဒါေတြဖတ္ၿပီး ကိုယ္ကမပြဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ္ကပြလိုက္ရင္ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္ တစ္တန္းစားတည္း ျဖစ္သြားမွာပါ။

ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္က အဆဲသန္တဲ့ ပုဏၰားႀကီးတစ္ဦးက ဗုဒၶကို တစ္ေန႔လံုးနီးပါးဆဲေနလိုက္တာတဲ့။ သူျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ဗုဒၶက “ဟဲ့….ပုဏၰားႀကီး သင့္အဆဲေတြ ငါမယူဘူး သင္ျပန္ယူသြားေတာ့”လို႔ ဆိုလိုက္ခ်ိန္ မွာ ပုဏၰားႀကီး သေဘာေပါက္ၿပီး ဗုဒၶကို ၾကည္ညိဳသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ဗုဒၶရဲ႕ အေကာင္းဆံုးခံစစ္ ျဖစ္သလို ပုဏၰားႀကီး အ႐ံႈးေပးလိုက္ရတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕ အေကာင္းဆံုးတိုက္စစ္ပဲ မဟုတ္ပါလား။

ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာကို အားနာလို႔ အဆံုးသတ္ပါေတာ့မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာေနၾကတဲ့ မည္သည့္ ဘာသာ၀င္ ပုဂၢိဳလ္မဆို အားလံုးဟာ လူသားေတြပါ။ လူအခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေစရင္ ဒီဘာသာအေနနဲ႔ တန္ဖိုးနိမ့္ သြားမွာပါ။ ဦးေဆာင္သူေတြက ဘယ္ဘာသာ၀င္နဲ႔မဆို ညီၫြတ္ေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္ႏိုင္ၾကမယ္၊ ေနာက္လိုက္ ေတြကလဲ ဘယ္ဘာသာ၀င္နဲ႔မဆို ညီၫြတ္ေအာင္ေနႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဘာသာတရားေတြ တန္ဖိုးတက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို “ရာဂ်နိ”ရဲ႕ အဆိုနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါရေစ။

The divisions come from men's political mind, it has nothing to do with religions.
    (အထက္ပါအဆိုကို စာေရးသူကေတာ့ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ျပန္ဆိုႏိုင္ဘို႔အတြက္ စဥ္းစား လိုက္ပါဦးမယ္။ ဂ်ာနယ္တိုက္က ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဘာသာျပန္လိုက ျပန္ေပးႏိုင္ပါတယ္။)

ေမတၱာမ်ားျဖင့္
႐ွင္ဆႏၵာဓိက-ေပေလးပင္နတ္မွီေတာရ

Monday, August 26, 2013

ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား


 ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား
အ႐ုဏ္က်င္း၍ အလင္းေရာင္ မိွန္ျပျပကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အ႐ုဏ္ဦး၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ လုပ္ေနက် လုပ္ငန္းမ်ားကို အသီးသီးလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ တရားထိုင္ျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္းႏွင့္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျခင္းမ်ားကို ဣေျႏၵရရ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကရင္း အ႐ုဏ္က်င္း၍ မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား ဦးေဆာင္လွ်က္ ဥတၱရကာမည္ေသာ နိဂံုးရြာေလးသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။

နံနက္ခင္းေနေရာင္ႏုႏုေလး ေနာက္ခံျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားဦးေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ နံနက္ခင္းကို ပိုလို႔ က်က္သေရရွိေနေစခဲ့သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း လွဴဖြယ္၀တၳဳကိုယ္စီျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔ အိမ္တံခါး၀မွ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး လွဴဒါန္းပူေဇာ္ေနၾကေလသည္။ နံနက္ခင္း၏ ေတြ႕ျမင္ရသမွ် ျမင္ကြင္းတိုင္းမွာ က်က္သေရရွိလွသည္။ နံနက္ခင္း၏ တည္ၿငိမ္ေအးျမမႈႏွင့္ ျမင္ကြင္းတို႔၏ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ေနပံုတို႔မွာ ပဏာရေနခဲ့ေလသည္။

တစ္ခုေသာ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ျမင္ရသူတို႔အတြက္ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ “ေတာင္းမွာ အကြတ္၊ လူမွာ အ၀တ္”ဆိုေသာ စကားမွာ သူ႕အတြက္ မည္သည့္သက္ေရာက္မႈမွ မရွိ။ ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးေနျခင္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အ၀တ္အစားကိုမွ် မခင္တြယ္သူ၊ မည္သည့္အရာကိုမွ် မတြယ္တာသူျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အဆင့္အတန္းမီွမွီျဖစ္ေနဖို႔အတြက္ အစားအေသာက္မ်ားကို လူ႕ထံုးစံအတိုင္း ျပဳျပင္ဖန္တီးၿပီး လုပ္ေဆာင္စားေသာက္ၾကသည္။

လူျဖစ္၍ လူလို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူလို အသက္ရွင္ေနၾက၏။ သူ႕အတြက္ကား ထိုအျခင္းအရာမ်ားလည္း မရွိ။ သူသည္ ေခြးမ်ားကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီးသာ သြားေလ့ရွိသည္။ ပန္းကန္၊ ခြက္စေသာ ထည့္စရာမ်ားျဖင့္ ေပးေသာ စားစရာေသာက္စရာမ်ားကို လက္မခံ၊ မစားေသာက္။ အသံုးမျပဳ။ သူသည္ ေျမၾကီးေပၚ၌ ပံုထားေပးေသာ အစားအစာကိုသာ ေခြးကဲ့သို႔ ပါးစပ္ျဖင့္ ဟပ္၍ စားေသာက္၏။ သူဆိုသည္မွာ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က အဆိုပါ တကၠဒြန္းကဲ့သို႔ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနထိုင္ျခင္း၊ အစာအငတ္ခံ၍ က်င့္ျခင္း၊ အိမ္တံခါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယူလာေသာ အစားအေသာက္ကို လက္မခံျခင္း၊ ဆံပင္ခ်ည္ကိုသာ ၀တ္၍ေနျခင္း၊ ေရေအးကို မသံုးေဆာင္ျခင္း….စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အက်င့္ထူးအက်င့္ဆန္းမ်ားကို က်င့္ၾကသူ ရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္မ်ား အလြန္ေပါမ်ားခဲ့ေလသည္။ မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတို႔သည္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာလမ္းစဥ္အတိုင္း သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ခ်င္လြန္း၍ အားထုတ္ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ိဳ႕မွာ အက်င့္က မွားေနေသာ္လည္း သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္မွာ လြတ္ေျမာက္လိုမႈျဖင့္ ျဖဴစင္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လူတို႔ထံမွ လာဘ္လာဘမ်ားကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်င့္ၾကျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ မည္သည့္ရလိုမႈမွ် မရွိဘဲ ပကတိ က်င့္လိုေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ က်င့္ေနၾကေလသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ေကာရခတၱိယကား လူအမ်ား၏ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ၊ အထင္ၾကီးမႈကို ရယူလိုေသာေၾကာင့္ လူျမင္ကြင္းတြင္ အ၀တ္အစားဗလာျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ားကို ေျမၾကီးေပၚပံုၿပီး ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ စားေနခဲ့ေလသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္ဒကာဒကာမမ်ားအတြက္ကား ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း သူ၏ မွားယြင္းေသာအက်င့္ကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး က႐ုဏာသက္ေနခဲ့ၾကသည္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုသကဲ့သို႔ အမ်ားစုက ရွက္ဖြယ္အက်င့္ဟု ယူဆေနၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ေသာသူကား “အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနႏိုင္ေလစြ၊ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး စားေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ၊ ထိုသူကမွ တကယ့္ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု အထင္ၾကီး ေလးစားေသာစိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ေနသူ တစ္ဦး ရွိေလသည္။ ထိုသူမွာ လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သူမည္မွ်ပင္ ဆိုးသြမ္းေနေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕အေပၚတြင္ ေစတနာေမတၱာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပ ျပဳလုပ္ေပးေနခဲ့သည္။ အရင္တစ္ခါကလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ယခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးတြင္ လိုက္ပါလာရေသာ္လည္း အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာအစစ္ဟု ၾကံစည္ယူဆေနခဲ့သည္။

ေလာကတြင္ ေစတနာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပေပးျခင္းသည္ အခ်ိဳ႕သူတို႔အတြက္ လမ္းမွန္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားေစႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အတြက္မူကား အက်ိဳးမထူးလွေခ်။ “ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မထိုက္တန္”ဆိုေသာစကားမွာ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဖူး၍ ဆိုၾကေသာစကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေလာကလူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူေကာင္းျဖစ္ေစ၊ လူဆိုးျဖစ္ေစ မိမိအေပၚ ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရတတ္သည္။ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားျဖစ္၍ မိမိအေပၚတြင္ အၿမဲတမ္း တစ္သက္တာလံုး ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ် ယူဆထား၍ မရေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိအေပၚ ေစတနာထားခ်ိန္တြင္ မိမိက အက်ိဳးရွိရွိ လက္ခံထားႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးေလသည္။

သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေစတနာေမတၱာျဖင့္ လမ္းညႊန္ဆံုးမမႈကို မည္သည့္အခါမွ် လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့။ အားလံုးကို ဆန္႔က်င္ပယ္ခ်ပစ္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

အခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လိုက္ပါေနရေသာ္လည္း “အို အေဆြတို႔…. ေလးဘက္ေထာက္လွ်က္ ေျမ၌ခ်ထားေသာ အစာကို ပါးစပ္ျဖင့္သာ ဟပ္၍စားေနေသာ ထိုရဟန္းကား ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသဖြယ္ရွိေလစြတကား”ဟု ၾကံစည္ေနခဲ့၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုအၾကံကို သိသျဖင့္ လမ္းမွားမေရာက္ေစလိုသျဖင့္ “အလကားေကာင္ သုနကၡတ္၊ ဒီလို ေတြးေနၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀ကလုပ္ေနေသးတယ္”ဟု ခပ္နာနာ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

“အရွင္ဘုရား…ဘာျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္ကို အဲဒီလို ေျပာရတာလဲ”

“သင္ပဲ ေခြးတစ္ေကာင္လို က်င့္ေနတဲ့ ေကာရခတၱိယကို သင့္စိတ္ထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအာ္…ခ်ီးမြမ္းထိုက္လို႔ ခ်ီးမြမ္းတာေလ၊ ဘာလဲ အရွင္ဘုရားက သူ႕တရားကို မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”

လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္း၏ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုပံုမွာ အလြန္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါသည္။ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေစခ်င္လို႔ လမ္းမမွားေစခ်င္လို႔ လမ္းညႊန္ေနသူကို “အရွင္ဘုရားက မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”ဟု တုန္႔ျပန္သည္။ “ေအာ္ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ဒီလို အေျပာခံရပါလား”ဟု ေတြးမိေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ့္ကို အေျပာခံရစဥ္က နာက်င္မႈေလးမ်ားမွာ ျပယ္လြင့္ကုန္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုအေျပာမ်ိဳးမွာ လူတိုင္းလိုလို အေျပာခံခဲ့ၾကရဖူးပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္တိုင္အေတြးျဖင့္ မွန္သည္ဟု လုပ္ေဆာင္ေနေသာအရာမ်ားသည္ လက္တေလာေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွားယြင္းေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က ထိုမွားယြင္းမႈကို သတိမျပဳမိ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ ေစတနာထားသူက ျမင္ေနတတ္သည္။

အခုလည္း သုနကၡတ္က ျမတ္စြာဘုရားကို ေဘးမွာထားၿပီး ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာဟု ထင္မွတ္ေနခဲ့သည္။ ထိုအမွားကို ေထာက္ျပဖို႔ အားထုတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို “မနာလို”လို႔ေျပာသည္ဟု ထပ္ၿပီး မွားယြင္းခဲ့ေလသည္။

“သုနကၡတ္…..ေကာရခတၱိယရဲ႕ အရဟတၱဖိုလ္ကို ငါ မနာလိုလို႔ ေျပာတာမဟုတ္၊ သင့္မွာ အယူမွား ၀င္ေနလို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ သင္ကသာ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ အဲဒီ ေကာရခတၱိယဟာ ဒီေန႔ကေန ၇-ရက္ေျမာက္ရင္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသလိမ့္မယ္၊ ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ”

“ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ၾကီးေသတာဆုိေတာ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာကို ေရာက္မွာေပါ့”

“မဟုတ္ဘူး သုနကၡတ္….အသုရာဘံုထဲက အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာအသုရာၾကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္”

“အရွင္ဘုရားေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မယံုပါဘူး”

“မယံုရင္ေတာ့ သင္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေပါ့”

ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ထိုစကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ သုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားယြင္းေစဖို႔ ၾကံစည္အားထုတ္ေလေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးထံသို႔ သြားေလသည္။

“အရွင္ေကာရခတၱိယ….သင့္ကို ေဂါတမက ၇-ရက္ေျမာက္လွ်င္ စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း ကာလကဥၥိက အသုရာဘံုမွာ ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာေနတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“က်ဳပ္တို႔ ေဂါတမရဲ႕စကားမွားေအာင္ လုပ္ရမယ္”

“ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ”

“စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာတာဆုိေတာ့ သင္က အစားကို ေလွ်ာ့စားေပါ့၊ ေရကိုလည္း ေလွ်ာ့ေသာက္ေပါ့၊ အဲဒီလိုသာေနရင္ သင္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသပါ့မလဲ”

“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ေလွ်ာ့စားမယ္၊ ေလွ်ာ့ေသာက္မယ္”

သုနကၡတ္သည္ “ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားေတာ့မယ္”ဟု ေတြးၿပီး ၾကိတ္ပီတိေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ စိတ္ကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၇-ရက္ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ၇-ရက္ျပည့္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ေကာရခတၱိယသည္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ေလသည္။

သုနကၡတ္သည္ ေကာရခတၱိယ စားပိုးနင့္ၿပီးေသသည့္သတင္းကို ရသည့္တိုင္ ျမတ္စြာဘုရားကို အထင္မၾကီးခဲ့ေပ။ “စားပိုးနင့္ၿပီး ေသတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အသုရာဘံုမွာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ”ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေကာရခတၱိယေသဆံုးေသာေနရာသို႔ သြားခဲ့သည္။ အေလာင္းကို ေတြ႕ေသာအခါ လက္ျဖင့္ပုတ္ၿပီး “သင္ မည္သည့္ဘံုမွာ ေရာက္ေနသနည္း”ဟု ေမးသည္။

အေလာင္းေကာင္ၾကီးသည္ ထလာၿပီး “အသုရာဘံုရဲ႕ အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာဘံုမွာ ေရာက္ေနပါတယ္”ဟုေျပာၿပီး ျပန္လဲက်သြားခဲ့ေလသည္။ သုနကၡတ္လည္း သူ႕အၾကံအစည္မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္ကို သိျမင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သုနကၡတ္ရဟန္း အျမင္မွန္ ရလိုရျငားျဖင့္ “သုနကၡတ္….ငါဘုရား ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မွန္ရဲ႕လား ဒါမွမဟုတ္ တလဲြျဖစ္ေနလား”ဟု ေမးေလသည္။

“မွန္ပါတယ္၊ တလဲြမျဖစ္ပါ”

“ကဲ….ငါဘုရား ဒီလိုေျပာတာဟာ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား” (ေရွ႕ေဆာင္းပါးတြင္ တန္ခိုးမျပလို႔ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ဆရာအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္)။

“ဆိုႏိုင္ပါတယ္”

“ကဲ…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းေနသလဲဆိုတာ သိပါေတာ့၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ”ဟု ဆံုးမေလသည္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္ၾကေသာအခါ “ဘဂၢ၀ေရ…ငရဲသြားမယ့္ ဒီသုနကၡတ္ကို ငါဘုရားလည္း တားလို႔ မရပါဘူးကြယ္”ဟု က႐ုဏာသက္သက္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ဤ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပည့္လွ်ံေနေသာ ေစတနာေမတၱာမ်ားႏွင့္ ထိုေစတနာေမတၱာမ်ားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္စြမ္းေသာ သုနကၡတ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားမွာ ထင္ရွားလာေနခဲ့ၿပီး “ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား”ဟူေသာ စကားေလးကို ၾကားေယာင္ေနမိခဲ့ေလသည္။


Sunday, August 25, 2013

အနာမဲ့သူ ရွင္ဗာကူ (သုိ႔မဟုတ္) အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္စုံသူ


အရွင္ဗာကုလမေထရ္ (သုိ႔မဟုတ္) အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္စုံသူ

သူေတာ္ေကာင္း အစားစားေတြထဲမွာ အားက်ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆုံး လုိလားနွစ္သက္ဖြယ္အျဖစ္ဆုံး၊ အတူယူျမတ္ႏုိးဖုိ႔အသင့္ေတာ္ဆုံး ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကုိ ေရြးခ်ယ္ျပပါ ဆုိလွ်င္ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ကုိ ညြန္းဆုိမိမွာပါ။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ  ကူးခတ္လြန္ေျမာက္ဖုိ႔ ခက္ခဲလွတဲ့ဘ၀သံသရာ ပင္လယ္ခရီးၾကမ္းကုိ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာတဲ့ မာလိန္မွဴး တစ္ဦးလုိ သက္ေသာင့္သက္သာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာ ကူးျဖတ္ျပခဲ့သလုိ အစုိးမရတဲ့ လူ႔ဘ၀ကုိလည္း အစုိးရတဲ့ နတ္ေဒ၀တာတစ္ဦးလုိ ေနျပသြား ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

         အရွင္ဗာကုလမေထရ္အေလာင္းအလ်ာဟာ အေနာမဒႆီ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ ေလနာေရာဂါကုိ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးျပီး "ဘ၀သံသရာမွာ တပည့္ေတာ္ရဲ့ခႏၶာဟာ ႏြားနုိ႔တစ္ညွစ္စာ အခ်ိန္ကေလးေတာင္မွ အနာေရာဂါမျဖစ္ပါေစသား"လုိ႔ ဆုေတာင္းခဲ့သူျဖစ္သလုိ  ပဒုမုတၱရ ရွင္ေတာ္ဘုရားထံမွာလည္း "အနာေရာဂါကင္းတဲ့အရာမွာ အသာဆုံး အျမတ္ဆုံး=ဧတဒဂ္ဘြဲ႔ကုိ ရပါလုိ၏"လုိ႔ ဆုထူးပန္ဆင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ လက္ထက္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္အသစ္ေတြကုိ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပီး  ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကုိ ေဆးပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မပင္မပန္း ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

undefined

           အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးဘ၀ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ လြန္စြာမွ သည္းထိတ္ရင္ဖုိ ဆန္လွသလုိ အင္မတန္မွလည္း ထူးေထြဆန္းၾကယ္လွပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္အေလာင္းသူေတာ္ေကာင္းဟာ စာေရးသူတုိ႔ကုိးကြယ္ရာရွင္ေတာ္ဘုရား ပြင့္ ထြန္းေတာ္ မမူေသးမီမွာပဲ ေကာသမၻီျပည္ သူေဌးႀကီးရဲ့အိမ္ေတာ္မွာ ပဋိသေႏၶ ေနပါ တယ္။ပဋိသေႏၶတည္ေနခ်ိန္ကစျပီး သူေဌးႀကီးရဲ့ အိမ္ေတာ္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ၾကြယ္ ၀မႈ၊ ေက်ာ္ေစာမႈေတြနဲ႔ ျပည့္စုံျပီး အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဖြားျမင္ျပီးတဲ့ ေနာက္  ငါးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မိခင္သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ဘုန္းကံႀကီးမားတဲ့ သား ရတနာေလးကုိ အသက္ရွည္ၾကာ အနာကင္းဖုိ႔ ရည္ရြယ္ျပီး ယမုံနာျဖစ္အတြင္းကုိ ေရခ်ိဳးဆင္းဖုိ႔ အခမ္းအနားနဲ႔ ပုိ႔ေစပါတယ္။

         ယမုံနာျမစ္အတြင္းမွာ အထိန္းေတာ္ႀကီးဟာ သားရတနာေလးကုိ ငုပ္ခ်ည္းေပၚ ခ်ည္လုပ္ကာ ေရခ်ိဳးေပးေနတုန္း ငါးႀကီးတစ္ေကာင္ဟာ သူငယ္ကုိ အစာအမွတ္နဲ႔  ေျပးဟပက္ဖုိ႔ ပါးစပ္ႀကီးဟလာပါတယ္။ အထိန္းေတာ္ႀကီးက ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးတဲ့အခါ ငါးႀကီးက သူငယ္ကုိ မ်ိဳခ်လုိက္ပါတယ္။ သူငယ္ေလးဟာ ဘုန္းကံ ႀကီးမားသူ ျဖစ္တဲ့အေလွ်ာက္ ငါးဗုိက္ထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡမေရာက္ဘဲ အိပ္ရာပုခက္ထဲမွာ အိပ္စက္လဲေလ်ာင္းရသလုိ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ ေတာ္ရဲ့ တန္ခုိးရွိန္ေၾကာင့္ အဲဒီငါးႀကီးဟာ တံငါသည္ေတြရဲ့ လက္ထဲက တစ္ဆင့္ ဗာရာဏသီျမိဳံက ကုေဋရွစ္ဆယ္ၾကြယ္၀ျပီး သားသမီးမရတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီး လက္ထဲကုိ ေရာက္သြားရပါတယ္။

         တစ္ခါမွ သားငါးမကုိင္တြယ္ဖူးတဲ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီးဟာ ငါးႀကီးရဲ့ ေက်ာဘက္ ကုိ ဓားနဲ႔ ခြဲျခမ္းလုိက္တဲ့အခါ ငါး၀မ္းဗုိက္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေရႊအဆင္းလုိ ၀ါ၀င္းျပီး ခ်စ္စဖြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ၀မ္းသာအားရ ေပြ႔ခ်ီျပီး သူေဌး ႀကီးကုိ သားအျဖစ္နဲ႔ ျပသပါတယ္။သူေဌးႀကီးက ခ်က္ခ်င္း ဗာရာဏသီျမိဳ႔ထဲကုိ စည္လည္ေစျပီး ဘုရင္ျမင္းျမတ္ထံကုိလည္း သံေတာ္ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဗာရာဏသီမင္းႀကီးက "ငါး၀မ္းထဲမွာ အနာမဲ့စြာ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏုိင္တဲံ ဒီကေလးဟာ ဧကႏၱဘုန္းကံ ႀကီးမားသူျဖစ္တယ္။ သင္သူေဌးႀကီး သားအျဖစ္နဲ႔ ေမြးစားေစ"လုိ႔ အမိန္႔ ေတာ္ျမတ္ ခ်မွတ္တဲ့အခါ သူေဌးႀကီးတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သားအျဖစ္နဲ႔ အိမ္ေတာ္မွာ ျပဳစုေကြ်းေမြးၾကပါတယ္။

         ဒီအေၾကာင္းကုိ မိဘအရင္းျဖစ္တဲ့ ေကာသမၻီျပည္က သူေဌးႀကီးေတြက ၾကား သိရတဲ့အခါ ေမြးမယ္ေတာ္နဲ႔ ေကြ်းမယ္ေတာ္တုိ႔ဟာ သူ့သား ငါ့သား အျငင္းပြားျပီး ဗာရဏသီမင္းႀကီးထံ အဆုံးအျဖတ္ခံဖုိ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ မင္းႀကီးလည္း ဘယ္ဘက္ ကုိမွ အသာေပးျပီး မဆုံးျဖတ္ႏုိင္တာမုိ႔ ဒီသူငယ္ဟာ ေကာသမၻီသူေဌးအိမ္၊ ဗာရဏသီ သူေဌးအိမ္ ႏွစ္လုံးလုံးရဲ့ အေမြခံသာျဖစ္ေစ"လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ေတာ္ မူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး သူငယ္ေတာ္ဟာ သူေဌးႀကီးႏွစ္ဦးရဲ့ အိမ္ေတာ္ေတြမွာပဲ အလွည့္က် ေနထုိင္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသလုိ သူငယ္ေတာ္ရဲ့ နာမည္ဟာလည္း"ဗာကုလ သူေဌးသား " လုိ႔ အမည္ တြင္ခဲ့ပါတယ္။ (ဗာ=ႏွစ္ခုေသာ၊ ကုလ=မိသားစု၊ အမ်ိဳး။ ဗာကုလ=မိသားစု အမ်ိဳးႏွစ္ခုရွိသူ)

        ဗာကုလသူေဌးသားရဲ့ လူဘဘ၀စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြဟာ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသား အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေကာသမၻီျပည္၊ ဗာရဏသီျပည္ ႏွစ္ခုလုံးမွာရွိတဲ့ မယ္ေတာ္ ခမည္းေတာ္ေတြက ေႏြ မုိး ေဆာင္း ရာသီ သုံးမ်ိဳးအတြက္ စံအိမ္ေတာ္ ၃-ခုစီ တည္ေဆာက္ၾကျပီး ကေခ်သည္ ေမာင္းမ မိႆံ   အေျခြအရံ မ်ားစြာေတြကုိ ျပဳစုေဖ်ာ္ေျဖ ခစားေစၾကပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသားဟာ တစ္ျမိဳ႔ တစ္ျမိဳ့မွာ ေလးလ ေလးလပဲ စံေနပါတယ္။ ေကာသမၻီျပည္မွာ ေလးလပတ္လုံး သူေဌးစည္းစိမ္ကုိ ခံစားသုံးေဆာင္ေနထုိင္ျပီးတဲ့အခါ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ နန္းေတာ္ ေဆာင္ပါတဲ့ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွာ ကေခ်သည္ ေမာင္းမမိႆံေတြနဲ႔တကြ ဗာကုလသူေဌးသားကုိ သယ္ေဆာင္ျပီး ဗာရာဏသီျပည္ကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ဗာကုလသူေဌးသားဟာ ေဖာင္ေတာ္ေပၚမွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ သူေဌးစည္းစိမ္ကုိ ေပွ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စြာ ခံစားသုံးေဆာင္ရင္း ေလးလၾကာမွ ဗာရဏသီကုိ ဆုိက္ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိနည္းနဲံ ေကာသမၻီမွာ ေလးလ၊ လမ္းခရီးမွာ ေလးလ၊ ဗာရဏသီမွာ ေလးလ စသည္ျဖင့္ တစ္ႏွစ္တာကုိ ကုန္လြန္ေစျပီး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနလာခဲ့တာ ႏွးစ္ေပါင္း ရွစ္ဆယ္တုိင္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။

        ဗာကုလသူေဌးသား အသက္(၈၀)အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ ေကာသမၻီျပည္ကုိ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာခဲ့ပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ့ တရားေတာ္ကုိ နာယူရတဲ့အခါ ဗာကုလသေဌးသားဟာ သဒၶါတရား ႀကီးမားစြာျဖစ္ျပီး သာသနာ့၀န္ ထမ္း ရွင္ရဟန္းျပဳပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျပဳေတာ္မူျပီးတဲ့ေနာက္ (၇)ရက္မွ်သာ ပုထုဇဥ္ဘ၀နဲ႔ ေနရျပီး (ဂ)ရက္ေျမာက္အရုဏ္မွာ "ဆ႒ာဘိည၊ ပိဋိသမၻီဒါ ပတၱ ရဟႏၱာ"အရွင္ျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

         အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ၊ အရွင္ေမာဂၢလာန္၊ အရွင္မ ေခမာေထရီတုိ႔နဲ႔အတူ မဟာအဘိညဥ္ရ ပုဂၢိဳလ္(၄)ဦးထဲမွာ အ၀င္အပါျဖစ္သလုိ ႏွစ္ သတ္မွတ္ခ်က္အလုိက္ မက်ိန္းစက္ မအိပ္ေတာ္မူၾကတဲ့ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္း အာဇာနည္မေထရ္(၁၁)ပါးထဲမွာလည္း တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္ဗာာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ေတာ္မူခ်ိန္ကစျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၈၀)ကာလပတ္လုံး တံကဲပ်ဥ္၊ နံရံ၊ တုိင္ကုိမွီျပီး တစ္ခါမွ မက်ိန္းစက္ဘူး၊ အိပ္ရာ၀င္ကာ လဲေလ်ာင္းျပီး တစ္ခါမွ မအိပ္ခဲ့ဘူးပါ။

         အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ရဟန္းျပဳခ်ိန္ကစျပီး ေကာသမၻီျပည္၊ ဗာရဏသီျပည္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ေရွးလူျဖစ္စဥ္ သူေဌးသားဘ၀က အလုပ္အေကြ်း အေဖ်ာ္အေျဖ ကေခ် သည္ ေမာင္းမမိႆံေတြဟာ မိမိတုိ႔ရဲ့ မိဘအိမ္သုိ႔ ျပန္ၾကကာ မိမိတုိ႔ရဲ့ မိဘအိမ္မွာ ေနထုိင္ၾကရင္းက သကၤန္း၊ ဆြမ္း စတာေတြကုိ စီရင္ျပီး အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ျမတ္ထံ သုိ႔သလွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ လ၀က္=(၁၅-ရက္) ပတ္လုံး  ေကာသမၻီေနသူေတြက ေပးပုိ႔လွဴဒါန္းတဲ့ သကၤန္း၊ ဆြမ္းတုိ႔ကုိ သုံးေဆာင္ေတာ္မူျပီး ၊ ေနာက္လ၀က္(၁၅-ရက္)ပတ္လုံး ဗာရာဏသီေန သူေတြက ပုိ႔သလွဴဒါန္းတဲ့ဆြမ္း၊ သကၤန္းတုိ႔ကုိ ဘုဥ္းေပးသုံး ေဆာင္ေတာ္မူပါတယ္။

         အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျပဳခ်ိန္ကစျပီး ႏွစ္ေပါင္း(၈၀)ကာလအတြင္း ဒါယကာေတြ ပင့္ဖိတ္တဲ့ဆြမ္းကုိ တစ္ႀကိမ္မွ လက္မခံဖူးသလုိ၊ "ဒါယကာတစ္ဦးဦးက ငါ့ကုိ ပင့္ဖိတ္ပါမူ ေကာင္းေလစြ"လုိ႔ စိတ္ေတာင္မွ မကူးမိဖူးသူ ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။ ရြာနီးေက်ာင္းမွာ ၀ါမဆုိဘဲ အျမဲေတာရေဆာက္တည္ေတာ္မူကာ ျမိဳ႔ရြာအတြင္း အိမ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ဆြမ္းမစားဖူးသူလည္း ျဖစ္ေတာ္မူပါ တယ္။

        ရဟန္း၀ါေတာ္နဲ႔အမွ် အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ပစၥည္းေလးပါးကိစၥမွာ တစ္စုံတစ္ရာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္မႈ တစ္ခုမွ်မရွိဘဲ ပံ့သကူသကၤန္း၊ ပ႑ပတ္ဆြမ္း၊ေတရာေက်ာင္းနဲ့ပဲ ေပွ်ာ္ေမြ႔ေတာ္မူပါတယ္။ လူဘ၀ အႏွစ္(၈၀)ရဟန္း ဘ၀အႏွစ္(၈၀)သက္တမ္း(၁၆၀)အတြင္း နြားနုိ့တစ္ညွစ္စာ အခ်ိန္ကေလးေလာက္ ေတာင္မွ အနာေရာဂါ မျဖစ္ပြားဘူးဘဲ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္ဆုိရင္ သွ်ိသွ်ားသီးတစ္စိတ္စာကုိ ေတာင္မွ ဘုဥ္းေပးသုံးေဆာင္ရဖူးျဖင္း ရွိေတာ္မမူပါဘူး။ တစ္သက္တာပတ္လုံး ေညာင္း ညာကုိက္ခဲျခင္းမွ် မျဖစ္ေပၚဘူးတာေၾကာင့္ သီတင္းသုံးေဖာ္ တစ္ဦးဦးကုိ တစ္ခါမွ် နွိပ္ နယ္ခုိင္းျခင္းလည္း ရွိေတာ္မမူပါ။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ၀င္ျပီး ေရမခ်ိဳးဖူးသလုိ၊ ဆပ္ျပာအသုံးျပဳ


းေတာ့့လည္း ေရးခ်ိဳးေတာ္မမူဘူးပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္ကုိ က်န္းမာျခင္းအရာမွာ အသာလြန္ဆုံး ဧတဒဂ္ဘြဲ့ထူးကုိ ေပးအပ္ေတာ္မူခဲ့ တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပီးေ

        အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ ရဟန္းျဖစ္ျပီးခ်ိန္ကစျပီး ၀ါေတာ္(၈၀) အတြင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် တရားမေဟာဖူးသလုိ"မိန္းမဆုိတဲ့ အမွတ္ လကၡဏာ နဲ႔ လည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် ၾကည့္ျေတာ္မမူဖူးပါဘူး။ ရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ ေနစဥ္ကာလပတ္ လုံး ကာမဂုဏ္အာရုံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စိတ္ကူး အႀကံအစည္ အမွတ္ သညာ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွလည္း ျဖစ္ဖူးျခင္း လုံး၀ရွိေတာ္မမူပါ။ အမ်က္ေဒါသနဲ႔ စပ္ျပီးေတာ့လည္း သူတစ္ပါးကုိ ပ်က္စီးေစလုိတဲ့ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းလုိတဲ့ စိတ္ကူး၊ အႀကံအစည္၊ အမွတ္သညာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ျဖစ္ေပၚဖူးျခင္း ရွိေတာ္မမူခဲ့ပါ။   ဒီအခ်က္ေတြဟာ သူတစ္ပါးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မတူညီႏုိင္တဲ့ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ အံ့ဖြယ္ရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

        အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ကင္းရွင္းရုံမွ်မကဘဲ ရဟန္း၀တ္ ဘိကၡဳနီ၊ သိကၡမာန္၊ သာမေဏမေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ဆုံဆက္ဆံျခင္း အလ်ဥ္း ရွိေတာ္မူပါဘူး။ အမိ်ဳးသားေတြကုိလည္း ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာအျဖစ္နဲ့ ရွင္ျပဳေပးျခင္း၊ရဟန္း ခံေပးျခင္း၊ တပည့္အျဖစ္ လက္ခံျခင္း လုံး၀ ျပဳေတာ္မူသလုိ ရွင္ငယ္၊ ရဟန္းငယ္ေတြ ကုိလည္း အလုပ္အေကြ်းအျဖစ္ အနီးအပါးမွာ လုံး၀ထားေတာ္မမူပါ။ ၀ါေတာ္(၈၀) သက္ေတာ္(၁၆၀) ပရိနိဗၺာန္၀င္စံခ်ိန္အထိ ကုိယ့္ဘ၀၊ ကုိယ့္ခႏၶာ၀န္ကုိ ကုိယ့္ဘာသာ ထမ္းရြက္ေတာ္မူသြားတဲ့ အံ့ဖြယ္မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူပါတယ္။

        သက္ေတာ္(၁၆၀)ျပည့္လုိ႔ သက္တမ္းကုန္ဆုံးလုနီးတဲ့အခါ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ဟာ တစ္ေက်ာင္း၀င္ တစ္ေက်ာင္းထြက္ လွည့္လည္ေတာ္မူကာ"အရွင္ဘုရားတုိ႔ ညီမူရာတန္ေစာင္းအတြင္းသုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကပါ။ ယေန႔ တပည့္ေတာ္ရဲ့ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမႈ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အရွင္ဘုရားတုိ႔ ၾကြေတာ္မူၾကပါ"လုိ႔ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေလွ်ာက္ထားဖိတ္ၾကားျပီး သံဃာစုေ၀းေစပါတယ္။သီတင္းသုံးေဖာ္ သံဃာေတာ္မ်ား စုရုံးစည္းေ၀းမိတဲ့အခါ "ငါဟာ အသက္ရွင္စဥ္မွာ ငါ့ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္အတြက္ သူတစ္ပါး ေတြကုိ တာ၀န္မတက္ေစခဲ့သလုိ ယခုလုိ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံခ်ိန္မွာလည္း ငါ့ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္ ဟာ သီတင္းသုံးေဖာ္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္  ပလိေဗာဓ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ မျဖစ္ ေပၚပါေစနဲ႔"လုိ႔ နွလုံးသြင္းဆင္ျခင္ေတာ္မူကာ စ်ာန္အဘိညာဥ္ကုိ ၀င္စားေတာ္မူျပီး ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ့ အလယ္မွာ ထုိင္ေတာ္မူလ်က္ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူပါတယ္။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူတာနဲ႔တစ္ျပိဳင္နက္ ထုိင္ေတာ္မူဆဲ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ဟာ သူအလုိလုိ မီးထေတာက္ျပီး ေလာင္ကြ်မ္းကာ မုေလးပန္းရုံအဆင္းရွိတဲ့ ဓာတ္ေတာ္ ေတြသာ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေတာ္မူပါတယ္။

        အရွင္ဗာကုလမေထရဟာ လက္၀ဲေတာ္ရံ မဟာသာ၀ကအပါး(၄၀)ထဲမွာ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္သလုိ က်န္းမာျခင္း အရာမွာ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူျပီး တန္ခုိးႀကီးေတာ္မူတဲ့ သက္ေတာ္ရွည္ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ႀကီးတစ္ပါးလည္း ျဖစ္ေတယ္မူပါတယ္။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ျမတ္ရဲ့ ပါရမီခရီးမွာ အားက်ၾကည္ညုိဖြယ္ရာေကာင္းသလုိ ကုိယ့္ဘ၀ ကုိယ့္ကံၾကမၼာကုိ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပုံစံအတုိင္း ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေအာင္ အကြက္ခ်စီမံေတာ္မူပုံဟာလည္း အတုယူ လုိက္နာဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ အရွင္ျမတ္ ဟာ သာသနာေတာ္နဲ႔ ႀကဳံတုန္းဆုံခုိ္က လူ့ဘ၀ရဲ့ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရး အရင္းအျမစ္ အသီးအပြင့္အားလုံးကုိ သိမ္းက်ံဳးေထြးပုိက္ ရယူေတာ္မူလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။

         အရွင္ျမတ္ရဲ့ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ဘ၀ႏွစ္ခုစလုံးဟာ ေအာင္ျမင္ၾကြယ္၀ မႈေတြ ျပည့္လွ်ံေနတာပါ။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ၂-အုပ္စုရဲ့ၾကား အေျခြအရံ ပရိသတ္ေတြ ရဲ့ အလယ္မွာ အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ လုိတုိင္းရ၊ တတုိင္း ျဖစ္ေနတဲံ အေျခအေနဟာ ေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ရာျဖစ္သလုိ ရက္သတၱပတ္မွ်နဲ႔ ဆ႒ာဘိည၊ ပဋိသမၻီဒါပတၱ၊ ဧတဒဂ္ရ၊ မဟာသာ၀က ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ဘ၀ကုိ တက္လွမ္းေတာ္မူ ႏုိင္ခဲ့တာကလည္း အင္မတန္ အားရေက်နပ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ့ကငေတာ့ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ႏုိင္မႈ ရႈေထာင့္ကၾကည့္ကာ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ရဲ့ အံ့ခ်ီးဖြယ္ရာေတြဟာ ပုဂၢလိကအရာ၀င္ျပီး၊ တသီးတသန္႔ ဆန္တာမုိ႔ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ျမတ္ကုိ"သူေတာ္ေကာင္း"ဆုိတဲ့ နာမ၀ိေသသနအစား "သူေတာစင္"ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ပူေဇာ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။

         စာေရးသူအေနနဲ႔ကေတာ့ "အလွတြင္၊ အယဥ္ဆင့္၊ပင္ျမင့္ထက္က ပန္းပမာ" ဆုိတာလုိ အေၾကာင္းေကာင္းခဲ့လုိ႔ အက်ိဳးေပး လွေတာ္မူတဲ့ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ ျမတ္ရဲ့ နွလုံးသားဥယ်ာဥ္အတြင္းမွာ "မိမိအတြက္ သူတစ္ပါးတုိ႔ တာ၀န္တက္မွာ စုိးလွတယ္"ဆုိတဲ့ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစရာ အၾကင္နာပန္းတစ္ပြင့္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ဖူးပြင့္ေနတာကုိ သူေတာ္ေကာင္းရာဇ၀င္မွာ ကမၸည္းတင္ျပီး ပူေဇာ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူေတာ္ ေကာင္းပဲဆုိဆုိ၊ သူေတာ္စင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကကုိ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ အတူတူပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြရွိမွ ေလာႀကီးလွပႏုိင္သလုိ သူေတာ္စင္ေတြရွိမွလည္း ေလာက ႀကီး ေအးခ်မ္းႏုိင္မွာပါ။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံခ်ဳပ္ျငိမ္းေတာ္မူသြားတဲ့ အရွင္ဗာကုလ မေထရ္ ျမတ္ႀကီးကုိ ဒီေဆာင္းပါးတုိကေလးနဲ႔ပဲ ရုိေသစြာ ဦးနွိပ္ခ်ိဳးျပီး ရွိခုိးကန္ေတာ့ လုိက္ပါ တယ္။

                                                                                  ေတာ္၀င္ႏြယ္

        က်န္းကုိး

၁။ အဂၤတၳိဳရ္ အ႒ကထာ (ပထမတြဲ)

၂။ အပါဒါန္ အ႒ကထာ (ဒုတိယတြဲ)

၃။ ေထရဂါထာ အ႒ကထာ(ပထမတြဲ)

၄။ ဥပရိပဏာသ အ႒ကထာ

၅။ သုတ္မဟာ၀ါ အ႒ကထာ

၆။ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္း (ဆ႒မတြဲ)

Saturday, August 24, 2013

မေသေဆး


မေသေဆး
ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က-
ကိသာေဂါတမီ ဆိုတဲ့ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ဆင္းရဲသူမေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ဘ၀အေၾကာင္းကံ ဖန္လာပံုဆန္းၾကယ္ေလေတာ့ ကုေဋၾကြယ္သူေဌးမဘ၀ ေရာက္ခဲ့ပံုက ဒီလိုပါ။

သူတို႕ျမိဳ႕မွာ ကုေဋေလးဆယ္ၾကြယ္၀တဲ့ သူေဌးၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူေဌးၾကီးရဲ႕ ေနာက္ခံအေၾကာင္း အတိတ္ကုသိုလ္ မစင္ၾကယ္လို႕ပဲထင္ပါရဲ႕။ သူ႕မွာရွိသမွ် ေရႊ၊ ေငြေတြအားလံုးဟာ မီးေသြးခဲေတြ ျဖစ္ကုန္္ပါေရာ တဲ့။ ရွိရွိသမွ်ေတြ မီးေသြးခဲျဖစ္ကုန္တယ္ဆိုေတာ့ ခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ေသာက ေရာက္ရွာမလဲ။ ဒါကို မျမင္ရက္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ က ဒီလိုအၾကံေပးတယ္။

ခင္ဗ်ား မီးေသြးခဲေတြ ေစ်းထဲသြားပံုထား၊ မီးေသြးခဲေတြကို…. ဟာ….ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ ေဟ့လို႕ ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကံစပ္တယ္။ သူက အမွန္ျမင္လို႕ အမွန္ဘ၀ ျပန္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္သူပဲ။ အဲဒီလူဟာ ေယာက်္ားမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ ေရႊေငြေတြ တစ္၀က္ေပးျပီး ေက်းဇူးဆပ္လိုက္ပါ။ မိန္းမျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ သားနဲ႕ေပးစား၊ ေခြၽးမအျဖစ္ ေျမွာက္စားလိုက္ပါ...။

ေစ်းအတြင္းသြားလာသူေတြရႈပ္ရွက္ခတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ။ သူ႕မီးေသြးပံုၾကီးကို ဘယ္သူမွ ေရႊ၊ ေငြလို႕ မေျပာဘူး။ အဲဒီမွာ ကိသာေဂါတမီ ဆိုတဲ့ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ သူဆင္းရဲမေလး ကေတာ့….ဟယ္…ေရႊပံုၾကီးေတာ့၊ ေငြပံုၾကီးေတာ့္ တဲ့၊ တအံတၾသ အာေမဋိတ္ျပဳရွာတယ္။ သူေဌးၾကီးလည္း အလြန္အမင္းအံ့ၾသျခင္းျဖစ္ကာ ဟဲ့ ဘယ္မလဲ…ေရႊေတြ ေငြေတြ လို႕ေမးတာေပါ့။ ဒီမွာေလ ဒီမွာ… ကိသာေဂါတမီရဲ႕ လက္ထဲမွာ မီးေသြးခဲေတြဟာ ပကတိ ေရႊေတြေငြေတြျပန္ျဖစ္လာတာကို သူေဌးၾကီးျမင္ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႕ သူေဌးၾကီးလည္း ကိသာေဂါတမီကို အိမ္ေခၚသြားျပီး သားနဲ႕ေပးစား ေခြၽးမ အျဖစ္ေျမွာက္စားေတာ့တယ္။

လူဆိုတာ ျပည့္စံုလာတဲ့အခါ ေတာင့္တမႈေတြ ပိုမ်ားလာတတ္ပါတယ္။ ကိသာေဂါတမီ လည္း ကုေဋၾကြယ္သူေဌးမ ျဖစ္လာခါမွ သားဆုကို ေတာင့္တတယ္။ ေတာင့္တတဲ့အတိုင္းလည္း သားကေလးရပါတယ္။ သားကေလးၾကီးရင္ ဘယ္လို… ဘယ္ႏွယ့္ …ေတာင့္တေမွ်ာ္လင့္စိတ္ေတြ မဆံုးခင္မွာပဲ သားကေလး ဆံုးသြားရွာတယ္။ မပီကလာ တီတီတာတာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ သားကေလးဆံုးရေလျခင္းေနာ္။ ကိသာေဂါတမီကေတာ့ သားကေလး ေသတယ္ ဆိုတာကို ယံုကို မယံုဘူး။ သူ႕သားကို သခၤ်ဳိင္း အပို႕အခံပါဘူး။ သားကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါ ၊ ေသတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ျပန္ရွင္ေအာင္ အသက္သြင္းေပးၾကပါလို႕ ေဆးဆရာၾကီး ေတြကို ပူဆာပါတယ္။ သားဆံုးေပမယ့္ အေမ့ေသာက မဆံုးေသးပါဘူး သားကျဖင့္ ပုပ္ပြလာျပီ ျမင္လို႔ ေတာင္ မေကာင္းေတာပါ့ဘူး၊ ဒီမွာ ေဆးဆရာၾကီး တစ္ဦးက အၾကံေပးပါတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ဆီမွာ ေဆးရွိတယ္…တဲ့။

ကိသာေဂါတမီလည္း လူးလဲငိုယိုျပီး ဘုရားရွင္ဆီ ေဆးသြားေတာင္းတာေပါ့။ ဘုရားရွင္က လူမေသဖူးတဲ့အိမ္က မုန္႕ညင္းေစ့ရွာခဲ့၊ ေဆးေဖာ္ေပးမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႕ ကိသာေဂါတမီလည္း တငိုငိုတယိုယိုနဲ႕ လူမေသဖူးတဲ့ အိမ္က မုန္႕ညင္းေစ့ရွာသတဲ့။ ျမိဳ႕လံုးသာ ႏွံ႕တယ္ မေသဖူးတဲ့အိမ္ မေတြ႕ပါ။ ဒီမွာ ကိသာေဂါတမီ သတိ၀င္လာပါျပီ။ ေၾသာ္ငါ့သားေလး မွ ေရြးျပီးေသရတာ မဟုတ္ပါလား။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပါလား တဲ့။ ဒါနဲ႕ ပုပ္ပြေနတဲ့ သားကေလးကိုလည္း သခၤ်ဳိင္းပို႕ခဲ့ျပီး ဘုရားရွင္ထံေမွာက္ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဤတြင္ဘုရားရွင္က....

ၾကီးစြာေသာေရအလ်ဥ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ရြာသူရြာသားအေပါင္းကို တိုက္ယူ၍သြားသကဲ့သို႕ ထိုအတူ ေသမင္းသည္ လြန္စြာေမ့ေလ်ာ့၍ ကပ္ျငိစိတ္ရွိေသာ သတၱ၀ါတို႕ကို ေခၚေဆာင္၍သြားေလ၏ ဟူေသာ ေဒသနာေတာ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။

ထိုေဒသနာအဆံုးတြင္ ကိသာေဂါတမီ ေသာတပန္ ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက စိုးရိမ္ပူေဆြးရေသာ ေသာက၊ ငိုေၾကြးရေသာ ပရိေဒ၀တို႕ မွ ေက်ာ္လြန္ရန္အလိုငွာ သတိျဖင့္ ရႈမွတ္ရ ေသာလမ္းသည္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္း၊ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းတည္းလို႕ ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ေသာကဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ပူေဆြးရျခင္း၊ ပရိေဒ၀ဆိုတဲ့ ငိုေၾကြးရျခင္း တို႕မွာ ဒီခႏၶာရေနသ၍ကာလ ပတ္လံုး ဘယ္သူမွ မကင္းနိုင္ၾကပါ။ အဲဒီလို မကင္းနိုင္ၾက ေသာ္လည္း ေသာကပရိေဒ၀ေတြကို ေက်ာ္လြန္နိုင္တဲ့ နည္းေကာင္းလမ္းမွန္ ကိုရွာၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။အတၱနယ္ပယ္မွာ က်င္လည္ေနသေရြ႕ေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာေတြ ကပ္ျပီးႏွိပ္စက္တာခံေနရမွာပဲ။ ဒီဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္ရာကို သြားခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပၸမာဒ လက္နက္ အသင့္ ရွိၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သတိ၊ အသိ၊ ၀ီရိယ ဆိုတာကေတာ့ ဒီလက္နက္ကို ထက္သထက္ ထက္ေအာင္ ေသြးေပးေနတာေတြပါပဲ…


အရႈးပမာ
၀ိပႆနာ ကင္းက မိုက္ေမာဟ
အရႈးထ၍ေနေလသည္။
ခႏၶာအနိစၥ ယူနိစၥ အရႈးထ၍ေနေလသည္။
ခႏၶာဒုကၡ ယူသုခ အရႈးထ၍ေနေလသည္။
ခႏၶာအနတၱ ယူအတၱ အရႈးထ၍ေနေလသည္။
ခႏၶာအသုဘ ယူသုဘ အရႈးထ၍ေနေလသည္။
မွတ္မွား သိမွား အယူမွား
အမွား သံုးမွား ရွိေလသည္။
၀ိပႆနာရႈက တစ္ခဏ
အရႈးထ ေပ်ာက္ကင္းရေလသည္။
၀ိပႆနာ မပါ မဂ္ မလာ
အရႈးသာ ထ၍ေနေလသည္။
၀ိပႆနာပါမွ မဂ္လာရ
အရႈးထ ေပ်ာက္ကင္းရေလသည္။

ညခင္း ႏွင့္ လမင္း

Friday, August 23, 2013

အမ်ားအက်ိဳးနဲ႔ တရားသူခိုး


 အမ်ားအက်ိဳးနဲ႔ တရားသူခိုး 

"ဘုရား" "ဘုရား" "ဘုရား"
ဟုတ္ကဲ့။ ကိုအလကၤာ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ဘုရားတမိေနပါတယ္ခင္ဗ်။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီးလည္း ဘုရားတမိပါတယ္ခင္ဗ်။ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးကို လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေျခစံုရပ္ၿပီး ဦးၫြတ္ကန္ေတာ့ေနမိပါတယ္ခင္ဗ်။ ကိုအလကၤာတို႔က ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပါ။ ေရွး႐ိုးစဥ္လာကတည္းက ေစတီပုထိုးဆင္းတုေတာ္မ်ားကိုျမင္ရင္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္အမွတ္နဲ႔  လက္အုပ္ခ်ီဖို႔၊ တရားစာအုပ္ေတြျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီဂါရ၀ျပဳဖို႔၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ လမ္းမွာႀကံဳေတြ႔ရင္ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ဖို႔ လူႀကီးမိဘဆရာသမားေတြက သြန္သင္ထားတာမို႔ အက်င့္ကပါေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေစတီကိုျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ တရားစာျမင္ရင္ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ဆံုေတြ႔ရင္ လက္အုပ္ခ်ီရပါတယ္။ ဒါက ကုိအလကၤာတို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာပါ။

ကိုအလကၤာရဲ႕ေနအိမ္က ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ လမ္း (၄၀) မွာ ခင္ဗ်။ ကုိအလကၤာ႐ံုးခန္းက ပန္းဆိုးတန္းမွာပါခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ မနက္တိုင္း (၉)နာရီထိုးရင္ အိမ္ကေန ႐ံုးကို ကုန္သည္လမ္းအတုိင္း အေရွ႕ကအေနာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကုန္သည္လမ္း ၀ဲယာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ လူသြားလမ္း ပလက္ေဖာင္းလမ္းေပၚမွာ ေစ်းဗန္းခင္းၿပီး ေရာင္းေနၾကတဲ့ ေစ်းသည္မ်ားနဲ႔ အလြန္ စည္းကားလွတယ္ခင္ဗ်။

ကုန္သည္လမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတုိင္း ကုိအလကၤာ လက္အုပ္ခ်ီ၊ ဘုရားတၿပီး ေလွ်ာက္ရပါတယ္ခင္ဗ်။ ဟုတ္ကဲ့။ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေရာင္းခ်ေနတဲ့ ဗီဒီယို၊ ဗီစီဒီ၊ ဒီဗီဒီဆိုတဲ့ ပြားေခြ၊ ခိုးကူးေခြဆိုင္ေတြမွာ သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆိုင္ သာသနာျပဳေနၾကတာျမင္ရလို႔ လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး ဂါရ၀ျပဳေလွ်ာက္လွမ္းရတာပါခင္ဗ်။ ညပလက္ေဖာင္း ေစ်းသည္ေတြက သာသနာျပဳပံုမ်ားတယ္။ သာဓုေခၚထိုက္တာကိုး။ သာဓု.... သာဓု.... သာဓုပါခင္ဗ်ာ။ ပလက္ေဖာင္းကဆိုင္ေတြမွာ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဓာတ္ပံုပိုစတာေတြ၊ ဗီႏုိင္းေတြကို အစီအရီအၿပိဳင္အဆိုင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာဖူးရေတာ့ လက္အုပ္ခ်ီရပါသဗ်။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို ဖူးျမင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွတ္လို႔။ အခုေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေျခစံုရပ္ၿပီး ဖူးခြင့္ရသဗ်။ ဒါဟာ ပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္မ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေဘးမွာခင္ထားတဲ့ ဗန္းေပၚမွာလည္း တရားေခြေတြက အစံုခင္ဗ်။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာ ေဟာခဲ့တဲ့ ဓမၼကထိက အေက်ာ္အေမာ္ေတြရဲ႕ တရားစံုကို တစ္ခ်ပ္ကို (၅၀၀၊ ၁၀၀၀) က်ပ္နဲ႔ လြယ္လင့္တကူ ၀ယ္ႏုိင္တာခင္ဗ်။ ဟုတ္ကဲ့ ဘုရားေဟာပိဋကတ္ေတာ္အစံုကို က်ပ္တစ္ေထာင္နဲ႔ ပူေဇာ္ခြင့္ရေတာ့ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ အေနာ္ရထာလမ္းမႀကီးကိုပဲ သနားရမလိုလို၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ပဲ အထင္ႀကီးရမလိုလို။

ဟုတ္ကဲ့... ကုိအလကၤာတို႔ အခုအခ်ိန္မွာ လူျဖစ္ရတာ နည္းတဲ့ကုသိုလ္မွ မဟုတ္တာ။ ကိုအလကၤာတို႔ကေတာ့ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေငြတစ္ေထာင္ေပး႐ံုနဲ႔ ႀကိဳက္တာေရြးၿပီး ပူေဇာ္ႏုိင္တာခင္ဗ်။ ဒါဟာ ပြားေခြေရာင္းတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူးလားခင္ဗ်။ မလိုသူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခိုးကူးေခြေတြ ေသာင္းၾကမ္းတာ၊ ဘုရားတရားေတာင္ မခ်န္ေတာ့ဘူး။ တရားေတြပါ ခိုးကူးကုန္ၾကၿပီလို႔ ဆိုခ်င္ေျပာခ်င္ၾကတယ္ခင္ဗ်။

ကုိအလကၤာစဥ္းစားၾကည့္ပါတယ္။ သူမ်ားပစၥည္းခိုးတာ မခိုးေကာင္းဘူး။ အဒိႏၵဒါနကံ ထိုက္တယ္။ ငါးပါးသီလနဲ႔ မညီဘူး။ တရားေတြကို အေခြနဲ႔ခိုးရင္ တရားသူခိုး။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ခိုးကူးေခြေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြဟာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ တရားေတာ္ေတြရဲ႕ တရားေတြနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ သာသနာျပဳေနၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေစ်းသည္ေတြလို႔ မဆိုႏုိင္ဘူးလားခင္ဗ်။ စဥ္းစားၾကည့္ပါခင္ဗ်။ သူေတာ္ေကာင္း လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေစ်းသည္ေတြမို႔ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမွ မဟန္႔တား၊ မပိတ္ပင္၊ မတားဆီးႏုိင္ဘဲ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ပါးစြာ ေရာင္း၀ယ္ခြင့္ရေနတာပဲ မဟုတ္လားခင္ဗ်။ အားက်မယ္ဆို အားက်ထိုက္တဲ့ ခိုးကူးေခြစီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးပါခင္ဗ်။ ကုိအလကၤာကေတာ့ ေခါင္း႐ႈပ္ခံၿပီး မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ထူးေတြရေအာင္ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းခိုးကူးေခြေတြနဲ႔ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို အာ႐ံုျပဳရွိခိုးရင္း ဘုရား တ တေနကာ ေန႔စဥ္ကုသိုလ္ ယူေနမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

(လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၇၀ မွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

ကိုအလကၤာ

Thursday, August 22, 2013

အတုကိုခြါ အစစ္ရွာ


အတုကိုခြါ အစစ္ရွာ 

ဣဓ၀ါ- ဤလူ႔ျပည္၌လည္းေကာင္း၊ ဟုရံ၀ါ- နဂါးျပည္၊ ဂဠဳန္ျပည္၌လည္းေကာင္း၊ သေဂၢသု၀ါ- နတ္ျပည္တို႔၌လည္းေကာင္း၊ ယံကိဥ္ၥိ- အမွတ္မရွိေသာ၊ ၀ိတၱံ- ႏွစ္သက္အပ္ေသာ၊ ပဏီတံ- ေတာင့္တအပ္ေသာ၊ ယံ ရတနံ- အၾကင္ရတနာသည္၊ အတ္ၳိ- ရွိ၏။ တံ ရတနံ- ထိုရတနာတို႔တြင္၊ တထာဂေတန- ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္၊ သမံ- တူေသာရတနာသည္၊ နေနာအတ္ၳိ- မရွိသည္သာလွ်င္တည္း၊ ဤသို႔ ရတနာအစစ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအား တပည့္ေတာ္ ရိုေသစြာရွိခိုးပါ၏။

ခုတေလာသတင္းေတြထဲမွာ အတုေတြအေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကားေနရတာနဲ႔ အတုေတြအေၾကာင္းကို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေနခဲ့ပါတယ္။ အတုဆိုတာကို ၾကားဖူးခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမဟင္းခ်က္ တာကိုၾကည့္ၿပီး ဘာေတြလဲေမးၾကည့္ေတာ့ အသားတုေတြျဖစ္ေနတယ္။ အစားအစာဆိုတာလည္း အတုရွိေနတာပါပဲ။ အဖြားကလည္း အသားတုေတြကို သြားတုေတြနဲ႔၀ါးေနျပန္ပါတယ္။ စားမေကာင္းမွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုကို ျမင္ခဲ့တယ္။ အျပံဳးတုႀကီးမ်ားျဖစ္ေနေရာလားလို႔ ခုေနအခါေတြးၾကည့္မိပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အတုေတြၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးျပင္းခဲ့ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု ေတာင္ေက်ာ္ေနခဲ့ပါၿပီ။

လူေတြအားလံုး အတုနဲ႔အစစ္ ဘယ္ဟာကိုႀကိဳက္လဲေမးရင္ အစစ္ကိုပဲႀကိဳက္တယ္ ေျပာၾကမွာပါ။ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ညာေနၾကတာ။ သူတို႔ေတြ အတုကိုႀကိဳက္တာမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အတုရွိမွလည္း အဆင္ေျပမယ္ထင္ေနၾကတယ္လ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ အတုေတြတစ္ကယ္အသံုး၀င္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ အတုဆိုတာ မေကာင္းတာေတြပါ။ ကြန္ပ်ဳတာမွာ မွတ္ဉာဏ္တုဆိုတာက အလြန္အသံုး၀င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုတစ္ေလာၾကားေနရသလို ႏို႔မႈန္႔အတုေတြ၊ ေဆးတုေတြ၊ အျပံဳးတုေတြဆိုတာကေတာ့ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့အထဲမွာ သူတို႔ေတြပါပါတယ္။ မေကာင္းတာေတြကိုမွ လုပ္တတ္တ့ဲသူေတြကလည္း လူေတြအေပၚမွာ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့ စိတ္ထားအတုပိုင္ရွင္ေတြ၊ ႏွလံုးသားအတု ပိုင္ရွင္ေတြပဲ ျဖစ္ေနမလားလို႔ မေရးမရာဆက္ေတြးေနလိုက္ျပန္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ရွမ္းအဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္းနဲ႔ အုန္းသီးဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူကဆိုင္မွာရွိတဲ့ အရာကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီး ဒါက ဘာႀကီးလဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ရတာႀကီးလဲဆိုၿပီးေမးပါေတာ့တယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူေမးတာက အုန္သီးႀကီးပါ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း အုန္းသီးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဒီလိုအသီးမ်ိဳးဆိုတာက ေတာ္၀င္နန္းသံုး မင္းမ်ိဳးေတြသာစားသံုးေၾကာင္း အစစ္ထည့္ေျပာလိုက္သတဲ့။ သူလည္းဘာမသိညာမသိ ဒီအသီးႀကီးကို ၀ယ္သြားၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခြဲစားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေစ်းကိုသူလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အုန္းသီး၀ယ္ခဲ့တဲ့ဆိုင္ကိုသြားၿပီး မင္းတို႔အသီးကလည္းကြာ မင္းသံုးေဆာင္တဲ့ဟာမုိလို႔သာ ၀ယ္စားရတယ္။ အရသာကေတာ့ ဖန္းတြတြပဲ လို႔ဆိုလိုက္ပါတယ္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ သူစားပံုကလည္း သာမာန္အသီးေတြစားသလိုပဲ အေစ့ကိုလႊင့္ပစ္ၿပီး အခြံကိုစားလိုက္တာကိုး။ အုန္းသီးမွာက အခြံကိုလႊင့္ပစ္ၿပီး အေစ့ကိုခြဲစားရတာ ရွမ္းႀကီးမသိလိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူဖန္တြတြႀကီးလို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ခုလည္းဒီလိုပဲ လူေတြအမ်ားစုက အေနာက္တုိင္းကို အတုခိုးၾကပါတယ္တဲ့။ သူတို႔လုပ္ေနပံုက သူတို႔ဘယ္လို၀တ္တယ္။ သူတို႔တီးသလို လိုက္တီးတယ္။ သူတို႔ဆိုသလို လိုက္ဆိုတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရတာ ေခတ္မီတယ္၊ ေခတ္ဆန္တယ္ ထင္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ ဘာေတြစားတယ္။ သူတို႔ဘယ္လိုနားတယ္ဆိုတာေတြကို လိုက္ၿပီးအတုယူေနၾကတယ္။

တို႔ေတြအတုမယူတာ၊ လိုက္မလုပ္တာေတြက သူတို႔တတ္တဲ့ပညာေတြ၊ နည္းပညာေတြ၊ သုေတသနလုပ္ပံုေတြ၊ ႀကိဳးစား ပံုေတြ၊ ေနာက္ဆံုးယာဥ္စည္းကမ္းလိုက္နာတာ၊ လမ္းေဘးအမႈိက္ခ်တာကအစ သူတို႔ေတြဆီက သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ စည္းကမ္းရွိတယ္။ လိုက္ၿပီးအတုခိုးသင့္တာေတြက်ေတာ့ ခုနက ႏုံလိုက္အလိုက္တဲ့ ရွမ္းအဖိုးႀကီးလိုပဲ အႏွစ္ကို လႊင့္ပစ္ၿပီး အကာေတြကို ယူေနၾကေတာ့လည္း တို႔ေတြ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရသမွ်ေတြက ဖန္းတြတြေတြျဖစ္ေနတာ မဆန္းေတာ့သလိုပဲ။
အစစ္မဟုတ္ေသးရင္ အတုလိုက္ရင္းနဲ႔ တူၿပီး အစစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာင္းတာကို အတုလိုက္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္။ ဒါကိုနားလည္ရင္ မေကာင္းတာကို အတုမလိုက္နဲ႔။
(ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ)

တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းေလးမွာ ဒုန္းစိုင္းေျပးလာတဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ မရပ္မနားသြားေနတဲ့ ပက္က်ိတစ္ေကာင္တို႔ လမ္းမွာ အမွတ္မထင္ ဆံုခဲ့ၾကပါတယ္။ အေျပးသန္လွတဲ့ ျမင္းကမာနႀကီးတစ္ခြဲသားန႔ဲ ေဟ့ ပက္က်ိ၊ ငါလိုအေျပးသန္တဲ့သူေျပးတဲ့ လမ္းမွာ မင္းဘာလာ႐ႈပ္တာလဲေပါ့။ ရန္လိုတဲ့စကားနဲ႔ စလိုက္တယ္။ ပက္က်ိကလည္း အားက်မခံ မင္းဘယ္ေလာက္မ်ား အေျပးသန္ေနလို႔လဲ။ ငါလိုပက္က်ိနဲပေရာ အေျပးၿပိဳင္၀ံ့လို႔လားလို႔ မေၾကာက္မရြံ႕စိန္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ျမင္းကလည္း ဒီလိုမေလာက္ေလး မေလာက္စားက စိန္ေခၚရမလားဆိုၿပီး ေလာင္းေၾကးအေနနဲ႔ အသက္ခ်င္းထပ္လိုက္မယ္ေပါ့။ ရံႈးတဲ့သူရဲ႕ အသားကိုစားေၾကးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ခ်ိန္းမဲ့ေနကို အတိအက်သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါတယ္။

ၿပိဳင္ပြဲမွာစည္းကမ္းအေနနဲ႔က တစ္ဦးကတစ္ဦးကို ေက်ာ္ႏိုင္မွႏိုင္တယ္လို႔ေျပာရမွာပါ။ အဲ့ဒိေနာက္ သူတို႔ၿပိဳင္ပြဲကို စတင္ပါေတာ့တယ္။ ျမင္ကတစ္ဖာလံုေလာက္ေျပးၿပီးတိုင္း ပက္က်ိေရလို႔ ေခၚေခၚၾကည့္တယ္။ ေခၚၾကည့္တိုင္းလည္း ပက္က်ိက ငါေျပးေနတုန္းေဟ့လို႔ ျပန္ျပန္ေျပာသတဲ့။ တစ္ကယ္ေတာ့ ပက္က်ိက အေျပးမၿပိဳင္ခင္ကတည္းက သူ႕အေပါင္းေဖာ္ေတြကို သူေခၚၿပီးေတာ့ ႀကိဳတင္မွားထားသတဲ့။ တစ္ဖာလံုေရာက္တိုင္း ျမင္းကေအာ္ေခၚတဲ့အခါ မင္းတို႔က ေျပးေနတုန္းပဲလို႔ေျပာ ဆိုတာကို တိုင္ပင္ထားၾကတာပါ။ ဒါကို ဘာမွမသိတဲ့ ျမင္းခမ်ာမွာ ေအာ္ ပက္က်ိက ေတာ္ေတာ္အေျပးသန္တဲ့ ေကာင္ပဲလို႔ သူထင္ေနခဲ့တယ္ေလ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ႏံုရ၊ အရ သလားလို႔ စိတ္ထဲကအျပစ္တင္ေနမိပါတယ္။ တစ္ဖာလံုေရာက္တိုင္း ေအာ္ေခၚလိုက္၊ ပက္က်ိက ထူးလိုက္နဲ႔ ျမင္းႀကီးမွာ ပက္က်ိကုိေက်ာ္ေအာင္ေျပးရင္ပဲ လမ္းခုလပ္မွာ အေမာဆို႔ၿပီး ေသပြဲ၀င္ ခဲ့ရွာပါတယ္။

ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၿပီး အတုေတြကို အစစ္ထင္ၿပီး ဖက္တြယ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေနမိတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္က ကလာပ္စည္းေတြဟာ မရပ္မနားကို ပ်က္စီးေနတာပါ။ ဆဲလ္ေဟာင္းေတြပ်က္ေနသလို ဆဲလ္သစ္ေတြဟာလည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲ့ဒီျဖစ္ေနပ်က္ေနတဲ့ အစဥ္(သႏၱတိ)ကို တစ္ကယ္ရွိေနတည္ေနတဲ့ အစုအေ၀းခႏၶာ ကိုယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကထင္တယ္။ ငါပဲ၊ ငါ့ခႏၶာပဲလို႔ထင္တယ္။ ကလာပ္စည္းေတြရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ႏႈန္းဟာ ျမန္လြန္းတဲ့အတြက္ သာမာန္အျမင္နဲ႔ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ေစာေစာက ကလာပ္စည္းဆဲလ္ေတြဟာ ခုကလာပ္စည္းဆဲလ္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခုနကခႏၶာကိုယ္ဟာ၊ ခုခႏၶာကိုယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို မသိခဲ့ဘူး။ သူပဲ၊ ငါပဲ၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမပဲ စသျဖင့္ ထင္ေနၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ခုနကျမင္းလိုပဲ တစ္ဖာလံုေရာက္တိုင္း၊ ေရာက္တိုင္း သူေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့အခါ ထူးလိုက္တဲ့ ပက္က်ိဟာ က်န္ခဲ့တဲ့ တစ္ဖာလံုးက ပက္က်ိမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သူမသိခဲ့ဘူး။ ေနာင္တစ္ဖာလံုက ပက္က်ိဟာ အေယာင္ေဆာင္ ပက္က်ိ၊ ပက္က်ိအတုဆိုတာကို သူမသိဘူး။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒါကိုကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္ခဲ့မိပါေသးတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ႏံုရ၊ အရ သလားေပါ့။ ခုေတာ့ အျပစ္မတင္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က အ.ရံုမက၊ မိုက္မဲေနတာေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ငါဟာ ငါမဟုတ္ပါလား။ ငါဆိုတာ မရွိပါလားဆိုတာကို ခုအထိမသိေသးပါဘူး။ ငါ ၿပီးရင္း ငါ ရင္းက ငါစြဲတန္းလန္းနဲ႔ သံသရာမွာ ေျပးေနရဦးမဲ့ အျဖစ္နဲ႔၊ ေျပးရင္န႔ဲ အေမာဆို႔ေသရတဲ့ ျမင္းရဲ႕အျဖစ္ေတြကို ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ေနမိပါတယ္။

ေလာကမွာ အတုဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ အစစ္ဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ အတုေတြ၊ အစစ္ေတြခဏထားလို႔ အတုဆိုတာ ကို အတုမွန္းသိဖို႔ အေရးႀကီးသလို၊ အစစ္ဆိုတာကိုလည္း အစစ္မွန္းသိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အတုန႔ဲ အစစ္ကို ခြဲျခားတတ္ဖို႔ ကလည္းအေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ကထင္ခ်င္တာထင္ၿပီး အတုကို အစစ္ထင္၊ အစစ္ကို အတုထင္ေနတတ္ တာကိုလည္းသတိျပဳ သင့္တယ္။

ေျပာရင္းဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္နားထဲမွာ အတုယူၾကပါ၊ အတုယူၾကပါလို႔ အျမဲေျပာတဲ့ အလယ္ တန္းတုန္းက သခ်ၤာဆရာႀကီးရဲ႕ အသံကို ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္သလိုပဲ။

အားလံုးေသာ သတၱ၀ါေတြ ေဘးကင္းရန္ကြာ၍ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္းမာရွိၾကပါေစ။

ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံ၏ ေဆာင္းပါမ်ားကုိ မွီျငမ္းပါသည္။

ေသာ္ဇင္(စိန္ပန္းေျမ)