ဘုရားလက္ထက္က ႏွလံုးသား ဘုရားတည္သူ
ႏွလံုးသား
ဘုရားတည္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာရတာက ရာဇၿဂိဳလ္ ၿမိဳ႕
ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ကိန္းေအာင္းေမြ႕ေပ်ာ္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ တုန္းက
ျမန္မာနာမည္ နဲ႔ ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ဆိုတဲ့ ကေလး ခ်ာတိတ္ကေလး တစ္ေယာက္ကို
အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ေဟာခဲ့တာပါ။ ခ်ာတိတ္ကေလးက ေစာေစာတုန္းကေတာ့
မိစၦာဒိဌိပါ။ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကလည္း မိစၦာဒိဌိပါ။ ရတနာသံုးပါး ကံ
ကံ၏အက်ိဳးကို လက္မခံပါဘူး။ မယံုပါဘူး။
ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလးက ကေလးသူငယ္ေလးေတြနဲ႔ သမၼာဒိဌိ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတာ မ်ားေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အေဖာ္ကေလးေတြနဲ႔ အတူတကြ ဘုရားေရာက္လိုက္ ေက်ာင္းေရာက္လိုက္ တရားပြဲေရာက္လိုက္၊ ဒီလို ေရာက္ေရာက္သြားေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ဆုိေတာ့ အဲဒီ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြဆြဲေဆာင္ရာ ပါသြား ပါသြားနဲ႕ ပါသြားလိုက္တာ၊ တရားလည္းနာ ကုသိုလ္ေတြလည္း လုပ္ရ၊ ရတနာ သံုးပါးလည္း ၾကည္ညိဳရ၊ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ သူ႕မိဘက မိစၦာဒိဌိ ျဖစ္ေနလို႕သာ သူက မိစၦာဒိဌိ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဖိုးဉာဏ္ဆိုတဲ့အတိုင္း သူက ဉာဏ္ရွိတဲ့သူပါ၊ ခ်ာတိတ္ကေလးျဖစ္ေပမယ့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ ခ်ိန္တြယ္တတ္တဲ့ အသိဉာဏ္ရွိတယ္။
ဘုန္းႀကီးေတြဆီသြားၿပီးေတာ့
ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလးက ကေလးသူငယ္ေလးေတြနဲ႔ သမၼာဒိဌိ ကေလးေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတာ မ်ားေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အေဖာ္ကေလးေတြနဲ႔ အတူတကြ ဘုရားေရာက္လိုက္ ေက်ာင္းေရာက္လိုက္ တရားပြဲေရာက္လိုက္၊ ဒီလို ေရာက္ေရာက္သြားေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ဆုိေတာ့ အဲဒီ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြဆြဲေဆာင္ရာ ပါသြား ပါသြားနဲ႕ ပါသြားလိုက္တာ၊ တရားလည္းနာ ကုသိုလ္ေတြလည္း လုပ္ရ၊ ရတနာ သံုးပါးလည္း ၾကည္ညိဳရ၊ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ သူ႕မိဘက မိစၦာဒိဌိ ျဖစ္ေနလို႕သာ သူက မိစၦာဒိဌိ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဖိုးဉာဏ္ဆိုတဲ့အတိုင္း သူက ဉာဏ္ရွိတဲ့သူပါ၊ ခ်ာတိတ္ကေလးျဖစ္ေပမယ့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ ခ်ိန္တြယ္တတ္တဲ့ အသိဉာဏ္ရွိတယ္။
ဘုန္းႀကီးေတြဆီသြားၿပီးေတာ့
ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္သာ ရွိေသးတဲ့ ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလး တရားကို လက္ေတြ႕နာရင္း ႏွလံုးသြင္းရင္း နဲ႕ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တတ္လာတယ္၊ ရတနာသံုးပါး ဆည္းကပ္တတ္လာတယ္။ ျမတ္ႏိုးတတ္ လာတယ္။ ေမတၱာပို႕တတ္လာတယ္။ တရားက အေဖာ္ေတြနဲ႕ ကေလးအေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းၿပီးေတာ့ တရားကလည္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ နာရသကိုး။
အဲဒါနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္တတ္လာေတာ့ တစ္ေန႕ သူ႕အေဖနဲ႕ အတူတကြ သူ႕အေဖနာမည္က ျမန္မာနာမည္နဲ႕ ဦးကံတဲ့။ သူ႕အေမနာမည္က ျမန္မာနာမည္နဲ႕ ေဒၚကံတဲ့။ သူ႕အေဖ ဦးကံႏွင့္ ေတာထဲ ထင္းခုတ္သြား၊ ထင္းေတြ လွည္းထဲထည့္ ျပန္လာတဲ့အခါမွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းတစ္ခုအနား ေရာက္ေတာ့ အရိပ္လည္းေကာင္း ေရလည္းေကာင္း ျမက္လည္းေပါတာနဲ႕ လွည္းကိုခၽြတ္ၿပီး ခဏအနားယူ သူတို႕သားအဖလည္း အနားယူ၊ ႏြားေတြကိုလည္း အနားေပး ျမက္ေကၽြး ေရတိုက္ ဒီလိုေနၾကတုန္း ႏြားေတြကလည္း ႀကိဳးမခ်ည္ဘဲနဲ႕ လႊတ္ထားတာဆိုေတာ့ လွည္းသမား အရွင္သခင္ေတြ မသိဘဲ အိမ္ျပန္သြားၾက၊ အိမ္ျပန္သြားၾကေတာ့ ညေနေစာင္းလို႕ အိမ္ျပန္မယ္လို႕ ၾကည့္ေတာ့ ႏြားေတြက တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒါနဲ႕ ဦးကံတစ္ေယာက္က သားေလးကို လွည္းနားအေစာင့္ ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ၿပီး ႏြားယူရ၊ ႏြားယူရင္း နဲ႕ ေတာ္ေတာ္လွမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးေတာ့ မိုးခ်ဳပ္သြား၊ ႏြားႏွစ္ေကာင္က အိမ္မွာေတြ႕ပါတယ္။ အိမ္မွာ ေတြ႕လို႕ ျဖဳတ္ယူလာခဲ့ေတာ့ ေနဝင္ေတာ့ ၿမိဳ႕တံခါး ပိတ္သြား၊ တံခါးပိတ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အျပင္ထြက္လို႕ မရေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ျပန္သြားေတာ့တယ္။
ဦးကံကေတာ့ အိမ္ျပန္ေတာ့ ေနာက္မွာ လွည္းႏွင့္ က်န္ရစ္တယ္၊ ကေလးေလးက ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ခ်ာတိတ္ကေလး က်န္ရစ္တဲ့ေနရာက သခၤ်ဳိင္းကုန္း အခ်ိန္က ညအခါ၊ တစ္စတစ္စ ညဥ့္နက္လာတယ္။ အေဖလာႏိုး အေမလာႏိုး ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ အေဖကျပန္မလာ အေဖျပန္မလာေတာ့ ညဥ့္နက္လာေတာ့ သူကအိပ္၊ လွည္းေအာက္မွာ အိပ္တယ္၊ အိပ္ေတာ့ သူ အမွတ္တမဲ့ မအိပ္ဘူး ဘာသာအယူေတာ့ မိစၦာဒိဌိ လို႕သာေျပာရတယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္က သမၼာဒိဌိလမ္းစဥ္ကကို အလိုလိုေရာက္ေနၿပီ၊ အိပ္ခါနီး သူက ဘုရား အာရံုျပဳလို႕ ဘုရားရွိခုိးလို႕ ေမတၱာပို႕လို႕ နေမာတႆေတြ ေသေသခ်ာခ်ာရြတ္လို႕ သူက လုပ္တာ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ထားတာ၊ လူၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တာ၊ ကေလးရယ္ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားက ရတနာႏွလံုးသား ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒါနဲ႕ ရတနာသံုးပါး ပူေဇာ္ရွိခိုး ေမတၱာပို႕ၿပီးေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာက သစ္ပင္ႀကီးႏွစ္ပင္၊ ဒီဘက္သစ္ပင္က ဘီလူးႀကီးနာမည္က ဖိုးခၽြန္တဲ့၊ ဟိုဘက္သစ္ပင္ေပၚက ဘီလူးႀကီးက ဖိုးလြန္တဲ့၊ ဖိုးခၽြန္က ခၽြန္ကိုခၽြန္လို႕ ဖိုးခၽြန္ေခၚတာ၊ ဖိုးလြန္က လြန္ကိုလြန္လို႕ ဖိုးလြန္ေခၚတာ၊ အဲဒါနဲ႕ ဖိုးဉာဏ္ေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ဟိုဘက္ သစ္ပင္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ဖိုးလြန္က ဖိုးခၽြန္ကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။
“ေဟ့ ဖိုးခၽြန္”
“ဘာတုန္းကြ ဖိုးလြန္”
“ဟိုဘက္က လွည္းေအာက္မွာ ကေလးေလးဟ”
“ဘီလူးႀကီး ဘာလုပ္မလို႕တုန္းဟ’
“စားမွာေပါ့ကြ”
“အဲဒီကေလးက စားရမယ့္ ကေလးမဟုတ္ဘူးကြ ဖိုးလြန္ရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႕တုန္း”
“ေအာ္ … ငါ အကဲခတ္ေနတယ္ကြယ့္ သူအိပ္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး အမွတ္တမဲ့မွ မေနဘဲ ပါးစပ္ကလည္း ရြတ္လိုက္တာစံုလို႕ကြာ၊ အိပ္ခါနီးလည္း ရွိခိုးလိုက္တာ ဝတ္ခ်လိုက္တာ ပို႕လိုက္တဲ့ ေမတၱာကလည္း မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ ဒီကေလးေတာ့ စားရမယ့္ ကေလးလို႕ ငါမထင္ဘူးကြာ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းမစားပါနဲ႕ကြာ မလုပ္ပါနဲ႕။”
ဒီလိုဆိုေတာ့ ဖိုးလြန္က “ဖိုးခၽြန္ရယ္ မင္းသတၱိနည္းလိုက္တာကြာ ကိုယ့္ပါးစပ္ေပၚ ေရာက္တာေတာင္ မင္း ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြ တယ္ေပါပါလား။ တယ္ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းျပလွခ်ည္လား၊ ကဲ မင္းမစားလည္း ငါစားမွာေပါ့။”
ဆိုၿပီးေတာ့ တားလို႕မရဘူး၊ ဖိုးလြန္တစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚက ကဗ်ာကယာဆင္းၿပီးေတာ့ လွည္းေအာက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလး ေျခေထာက္ကို စားမလို႕ လာဆြဲ၊ လာဆြဲေတာ့ ဟိုက အမူအက်င့္ကထံုေနတဲ့ ကေလးေလး၊ လူႀကီးကေလးေပါ့၊ အရြယ္ကေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလး၊ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားက လူႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ လူႀကီးကေလးေခၚတယ္။
အဲဒါ ဘီလူးက ေျခေထာက္သြားဆြဲေတာ့ သူ႕ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ “နေမာ ဗုဒၶႆ” ကၽြႏုပ္ပ္ ျမတ္ဗုဒၶအား ရွိခိုးပါတယ္ဘုရား။ တနည္းအားျဖင့္ တပည့္ေတာ္ ႏွလံုးသားဘုရားရွိပါတယ္။ ကၽြႏု္ပ္ ႏွလံုးသား ဘုရားရွိပါတယ္။ ပါးစပ္က မေျပာေပမယ့္ ေဟ့ ဘီလူးႀကီး ကၽြႏု္ပ္ကို အထင္မေသးနဲ႕ေလ၊ က်ဳပ္ႏွလံုးသား ဘုရားရွိတယ္။ ကၽြႏု္ပ္မွာ အေဖာ္ရွိတယ္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အားကိုးစရာရွိတယ္ ကၽြႏု္ပ္အေနနဲ႕ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲဆိုလိုက္ေတာ့ ဗုဒၶ စကားလံုး ၾကားရ၊ ၾကားတာနဲ႕ ပါးစပ္တင္ထြက္သြားတဲ့ ဗုဒၶ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွလံုးသားထဲ တည္ထားတဲ့ဘုရားဆိုေတာ့ ဘီလူးႀကီး တစ္ခါတည္း ေၾကာက္အား လန္႕အားနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။
ဒီေတာ့ ဖိုးခၽြန္က ေျပာေကာင္းတာေပါ့။ “မေတြ႕ဘူးလား ကိုယ့္လူ၊ က်ဳပ္က တားတာမရဘူး။ မင္းက ကေလးေလးကို အထင္ေသးတာကိုး။ ကဲ ေျပာတာ နားမေထာင္ေတာ့ မင္းကို ဒဏ္ေပးရမယ္။ ကဲ … ဘုရင့္ နန္းေတာ္ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးစားစရာေတြ မင္းသြားယူ ဒီကေလးကို ေကၽြးရမယ္။”
ဖိုးလြန္ကလည္း မွားမိတယ္ဆိုေတာ့ ဒဏ္ထမ္းရတာေပါ့ ခ်က္ခ်င္း ဘုရင့္နန္းေတာ္သြား၊ ေသာ့အထပ္ထပ္ ခတ္ထားတဲ့ စားဖိုေဆာင္ထဲမွာ ရွင္ဘုရင္စားတဲ့ခြက္နဲ႕ ဥစၥာကို ေရႊခြက္ထဲ က်က်နနထည့္၊ အျမန္ဆံုးယူလာခဲ့၊ ယူလာခဲ့ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ဖိုးခၽြန္ေရာ၊ စားစရာယူလာတဲ့ ဖိုးလြန္ေကာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကေလးေလး ေမာင္ဖိုးဉာဏ္အတြက္ စားစရာေကၽြးၾကတယ္။
ေမွာင္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကေလးေလးကလည္း ဘီလူးေတြလို႕ မထင္ဘူးတဲ့။ ဟိုကလည္း အေဖအေမ ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေကၽြးၾက။ ဒီေနရာ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ေအာ္ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ လိုက္ေတာ့ အနၱရာယ္ျပဳႏိုင္တဲ့ ဘီလူးေတာင္မွ မိဘ အေယာင္ေဆာင္ေပးရပါတကား။ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ထားေတာ့ ေၾကာက္စရာ ဘီလူးလာေတာင္ ဘီလူးလို႕ေတာင္ မထင္လိုက္ရပါတကား။ သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာေတာ့ မိမိအတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္ သင္ခန္းစာ ႏွလံုးသားဘုရားတည္ပံု ဘာခက္လို႕လဲ။
အဲဒါနဲ႕ စားစရာေသာက္စရာေတြ ယူေကၽြး ကေလးေလးကလည္း အေဖအေမအမွတ္နဲ႕ပဲ မေၾကာက္ဘဲ နဲ႔စား ၿပီးေတာ့ျပန္အိပ္သြားတယ္၊ ကေလးက ျပန္အိပ္ေတာ့ ဘီလူးႏွစ္ေယာက္က ပစ္မထား ခဲ့ဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူ႕အတြက္ အနၱရာယ္ေတြ႕ရခ်ည္ရဲ႕၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလံုး ေစာင့္ေရွာက္ ရေအာင္ မိုးလင္းခါနီးအထိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊခြက္မွာ စာေရးခဲ့တယ္။
“ဤခြက္ကို ဤကေလး ခိုးတာမဟုတ္၊ ဘီလူးေတြယူေပးတာ၊ ဤကေလး ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ထားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ရတနာသံုးပါး စြမ္းအားေၾကာင့္မို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားလြန္းလို႔ ယူေကၽြးတာ၊ ကေလးမွာ ဘမွ အျပစ္မရွိ”
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေရႊခြက္မွာ စာေရး၊ “ဒီစာကိုလည္း ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မျမင္ေစသတည္း” လို႔ ဘီလူးတန္ခိုးနဲ႔ ဓိဌာန္ၿပီး ဖံုးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။
မနက္လင္းေတာ့ နန္းေတာ္မွာ ေရႊခြက္ေပ်ာက္တဲ့ အေၾကာင္းၾကားေတာ့ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာၾက၊ ေနာက္ဆံုး ၿမိဳးျပင္ထြက္ရွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းနားက လွည္းေပၚမွာ သြားေတြ႕၊ အနားမွာ လူလိုက္ရွာေတာ့ ဖိုးဉာဏ္ေလးကို သြားေတြ႕တယ္။ ဖိုးဉာဏ္ပဲ ဖမ္းသြား။ နန္းေတာ္ေရာက္ ရွင္ဘုရင့္လက္ထဲ ေရႊခြက္ အပ္တယ္ ရွင္ဘုရင္ကလည္း ေရႊခြက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ စာကို ေတြ႕လို႔ အေၾကာင္းသိသြားၿပီ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဦးကံနဲ႔ ေဒၚကံတို႔လည္းပဲ သားေလးဆီလာရင္း သားေလး နန္းေတာ္ထဲေရာက္ေနတယ္ ၾကားေတ
ရွင္ဘုရင္က ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလးကို အင္မတန္ေလးစားေတာ့ ေအာ္ .. ငါစားမယ့္ အစားအေသာက္ေတြကို တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘီလူးက ယူၿပီးေတာ့ေတာင္ ေပးရပါတကား၊ ေသာ့အတန္တန္ ခပ္ထားတဲ့ ေနရာ တန္ခိုးရွိတဲ့ ဘီလူးပဲ ယူလို႔ရမွာေပါ့၊ ဤကေလးခိုးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင္ဘုရင္က သိသြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ေလးစားတယ္။ ဘီလူးကေတာင္ ေလးစားရတဲ့ ကေလးပါတကားဆိုၿပီးေတာ့ ကေလးေလးကို အင္မတန္ ေလးစားတယ္။
ေလးစားေတာ့ ဘုရားဆီကို ေခၚသြားတယ္ဗ်ာ။ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တဲ့အတြက္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘီလူးေတြကလညး္ ေလးစားရတယ္။ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ၿပီးတဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ ရွင္ဘုရင္ကေသာ္မွ ေလးစားရတယ္။ လူၾကည့္ေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလး၊ ကိုးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ အရြယ္ပဲရွိေသးတယ္။ ရတနာသံုးပါး ေက်းဇူးေပါ့၊ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္လိုက္တဲ့ ေက်းဇူးေပါ့။
ႏွလံုးသား ဘုရားမတည္ဘဲနဲ႔ ဒီအတိုင္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ အသက္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးႀကီး ႏွလံုးသားထဲ အမႈိက္ေတြ ရႈပ္ေနရင္ ဘယ္သူက အေရးစိုက္မွာလဲ၊ ဘယ္သူက ေလးစားမွာလဲ၊ ကိုယ္ဟာကိုယ္လည္း ေလးစားမွာမဟုတ္၊ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေလးကိုေတာင္ တန္ခုိးႀကီးတဲ့ ဘီလူးေတြက ေလးစားရတယ္။ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္တဲ့ ရွင္ဘုရင္ကေတာင္ မွ ေလးစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ သားအမိသားအဖ သံုးေယာက္စလံုး ေက်ာင္းေခၚသြး၊ ဘုရားဆီေရာက္ေတာ့ ဘုရားကို ရွင္ဘုရင္ကပဲ ေလွ်ာက္တယ္။
“ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားဂုဏ္ကို ပြားမ်ားတာ အနၱရာယ္ကင္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလား ဘုရား၊ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားတဲ့ စြမ္းအားသည္သာ အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္ပါသလား ဘုရား၊ အျခား အရာေတြကေကာ အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္ပါသလား ဘုရား” ေမးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဘုရားဂုဏ္ ပြားမ်ားမႈဟာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္တယ္။ ဒီျပင္ က်န္တဲ့ ငါးမ်ိဳးဟာလည္း အႏၱရာယ္ကင္းေစႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္မႈႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေျခာက္မ်ိဳးေဟာၾကားေတာ္မူတယ္။
၁) က ခုနက ပထမရြတ္လိုက္တဲ့ ဂါထာ၊ ဘုရားဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျခင္း၊
၂) က ဘုရားလို႔ေျပာရင္ တရားက မကင္းႏိုင္လို႔ တရားရဲ့ဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျခင္း၊
၃) က ဘုရားရယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အရိယာသံဃာကလည္း ပါလာတယ္၊ သံဃာ့ဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျခင္း၊ တရားနဲ႔ သံဃာဟာလည္း ဘုရားရဲ႕ တရားတနဲ႔ သံဃာ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒါေတြ အာရံုျပဳလည္း ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တယ္လို႔ ဆိုရတာပဲ။
၄) က ကကာယဂတာသတိ၊ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာဌာသ ဘာဝနာကို သမာဓိရေအာင္ စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ ပြားမ်ားျခင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ မိမိခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း သတိမျပတ္ ဉာဏ္နဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့မွ ဟုိသာသနာအသိ ေတြအထိ တိုးျမွင့္၍ ပြားမ်ားျခင္း၊
၅) က ကရုဏာပြားမ်ားျခင္း၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါေတြ ဒုကၡမွ လြတ္ၾကပါေစလို႔ ပြားမ်ားျခင္း၊
၆) က ေမတၱာတရားပြားမ်ားျခင္းလို႔
ေနာက္ဆံုးဂါထာက - သုပၸဗုဒၶံ ပဗုဇၥ်ႏၱိ၊ သဒါ ေဂါတမသာဝကာ၊
ေယသံ ဒိဝါစ ရေတၱာစ၊ ဘာဝနာယ ရေတာ မေနာ၊
ေယသံ- တရားခ်စ္ခင္ စိတ္ေကာင္းဝင္သည့္ အၾကင္သူေတာ္စင္ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္၊ ဒိဝါစ - ေန႔အခါ၌ လည္းေကာင္း၊ ရေတၱာ - ညဥ့္အခါ၌လည္းေကာင္း၊ ဘာဝနာယ - ေမတၱာစြမ္းအား ျမတ္တရား၌၊ ရေတာ - ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္ကာ ေကာင္းစြာမေသြ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ပါေပ၏၊
ေဂါတမသာဝကာ - ေဂါတမ ႏြယ္ဖြား ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ တပည့္သားသမီး ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ၊ ေတ - တရားခ်စ္ခင္ စိတ္ေကာင္းဝင္သည့္ ထိုသူေတာ္စင္ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္၊ သဒါ - ေန႔ေရာညပါ အခါခပ္သိမ္း၊ သုပၸဗုဒၶံ - ေကာင္းစြာထူးျခား ႏိုးၾကား တက္ၾကြ ႏွစ္သက္လိုက္ရေလေအာင္၊ ပဗုဇၥ် ႏၱိ - ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္ကာ ေကာင္းစြာမေသြ ႏိုးၾကားႏိုင္ၾကေလ ကုန္သတည္း။
ေနာက္ဆံုး ေျခာက္ခုေျမာက္က ေမတၱာတရား၊ အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ ဘုရားကို ပဓါနထား ေျပာလိုက္လို႔ ႏွလံုးသားဝယ္ ဘုရားတည္လို႔ ေျပာရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေျခာက္မ်ိဳးလံုး တရားအလုပ္မွန္သမွ် ဘယ္အလုပ္ လုပ္လုပ္ေပါ့၊ ဘုရားက လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း ေလးေလးနက္နက္ လုပ္လုိ႔ရွိရင္ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္တယ္လို႔ ေခၚရတာပါ။
အဲဒီ အေၾကာင္းအရာကို ျမတ္စြာဘုရားက ေျခာက္ဂါထာေဟာျပလိုက္ေတာ့ ဝိပႆနာအသိေတြ အထိ ျပၿပီးေတာ့ ေဟာလိုက္တဲ့အခါမွာ တရားနာ ပရိတ္သတ္ထဲမွာက ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ေလး ကလည္းပါတယ္၊ သူ႕အေဖျဖစ္တဲ့ ဦးကံကလည္းပါတယ္၊ သူ႕အေမျဖစ္တဲ့ ေဒၚကံကလည္းပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက ေစာေစာက မိစၦာဒိဌိ၊ သားေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ထဲ ေရာက္ေန ၾကတာ။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားအသီးသီး ေဖာ္ျပၿပီးေတာ့မွ တရားကို ေဟာျပလိုက္ တဲ့ အခါမွာ ခႏၶာမွာ ဉာဏ္စိုက္ ၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ တရားကို ေကာင္းေကာင္းေလး နာတတ္၊ နာတတ္ေတာ့ သားေလး ေမာင္ဖိုးဉာဏ္ကလည္း စိတ္ပါလက္ပါ တရားနာေလ့ရွိေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ တရားနာ လိုက္တာ ေျခာက္ဂါထာလည္းၿပီးေရာ တစ္ခါတည္း ေသာတပန္ျဖစ္သြား။
သူ႔အေဖျဖစ္တဲ့ ဦးကံကလည္းပဲ ဟယ္ တရားေတြက လက္ေတြ႕ လုပ္လုိက္ေတာ့ တယ္ေအးခ်မ္းေစပါလား၊ အမွန္အတိုင္း သိေရာ တကယ့္ အမွန္တရားေတြပါလား ဆိုၿပီးေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ျပတ္ျပတ္သားသား ခႏၶာမွာ ပိုင္းျဖတ္ တရားအလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ နာလိုက္တာ ဦးကံႀကီးလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္။ မိစၦာဒိဌိျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚကံႀကီးကလည္းပဲ ဘုရားေဟာတဲ့ တရား ဝမ္းေတြသာလိုက္တာ ဉာဏ္အသိ ဖြင့္ၿပီး ေတာ့မွ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္ရင္း ပြားမ်ားရင္းနဲ႔ နာလိုက္တာ သူလည္းပဲ ေသာတာပန္ျဖစ္။ သားေလးတစ္ေယာက္ ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ ျပလိုက္တဲ့အတြက္ မိဘႏွစ္ပါးေသာ္မွ သမၼာဒိဌိ ျဖစ္ကုန္ ရတယ္။ သမၼာဒိဌိေတာင္မွ ကမၼႆကတာသမၼာဒိဌိ၊ ဝိပႆနာ သမၼာဒိဌိတင္ ဘယ္ကလို႔လည္း မဂ္ ဖိုလ္ သမၼာဒိဌိ အဆင့္အထိ ေရာက္သြားၾကတယ္။ နိဗၺာန္ကို တိုက္ရုိက္ မ်က္ေမွာက္ျပဳရတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။
ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီးၿပီလည္းဆို
ႏွလံုးသား ဘုရားတည္လိုက္ေတာ့ ဟန္က်လိုက္တာ၊ ခ်ာတိတ္ကေလးကလည္း ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သား ဝန္းက်င္ ငယ္တယ္သာဆိုရတယ္ ႏွလံုးသားဘုရားတည္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ေလးစားလိုက္ၾကရတာ၊ အေဖနဲ႔ အေမေတာင္ ေနာက္လိုက္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ သားေလးက ေရွ့က အေဖနဲ႔အေမက ေနာက္က၊ သားေလးက ႏွလံုးသားမွာ ဘုရားတည္ျပ လိုက္တဲ့အတြက္ အေဖႏွင့္ အေမေသာ္မွ အရိယာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ ႏွလံုးသား ဘုရားတည္ လိုက္တဲ့အတြက္ မဂ္ ဖိုလ္ ေတြအထိ ရၾကတယ္ေပါ့။
တိပိဋကဓရ အဂၢမဟာပ႑ိတ
ဘဒၵႏၱ သိရိႏၵာဘိဝံသ (ေယာ) ဆရာေတာ္
ခ်ိဳသူ
