Tuesday, March 31, 2015

ကယ္တင္ရွင္


ကယ္တင္ရွင္ 

ကယ္တရင္ွအင္စစ္

ဂ်ာမနီ၊ အဂၤလန္၊ ေအမရိကန္ျပည္ေထာစင္ု စသည္တို႔မွာ ပညာဆည္းကပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာမ်ားကို ႏိုငင္ံျခားသားေတြက ေမးတယ္။

“သတင္ို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာဘုရားက သတင္ို႔ကို ကယ္တင္ေပးႏိုသင္ လား” တဲ့။

“ဟာ … ဗုဒၶျမတ္စြာက ေမကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္ေတြနဲ႔ ေကာင္းမႈ သုစ႐ိုက္ေတြကို ညႊန္ျေပပးတယ္၊ ေမကာင္းမႈလု္ရပင္ ေမကာင္းမႈကံျဖစ္ၿပီး ေကာင္းမႈလု္ရပင္ ေကာင္းမႈကံ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေကာင္းကံ ေမကာင္းကံေတြက ကိုယ္နဲ႔အတူ အၿမဲလိုက္ပါၿပီး အက်ိဳးေပးတတ္တယ္၊ ေကာင္းကံေတြက ေကာင္းက်ိဳးကိုေပးၿပီး ေမကာင္းကံေတြက ေမကာင္းက်ိဳးကို ေပးတယ္၊ သတၱ၀ါေတြဟာ ကိုယ္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကံေတြ စီရထင္ားတဲ့အတိုင္း သံသရာမွာ က်လင္ည္ေနၾကရတယ္”

“အို … ဒီလိုဆိုရင္ သတင္ုိ႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာဘုရားက သတင္ို႔ကို မကယ္တင္ႏိုဘင္ူးေပါ့၊ သတင္ို႔ဟာ သနားစရာပဲ၊ တို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားသခကင္ သူ႔ကို ယံုၾကည္ၿပီး ကိုးကြယ္တဲ့လူေတြကို သူတို႔ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ ရိွရလင္ည္း ခြင့္လႊတ္ၿပီး ေကာင္းကဘင္ံုေရာက္ေအာင္ ကယ္တင္ေပးတယ္”

အင္း … ဒီလိုဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ သနားစရာျဖစ္ေနၾက ၿပီေပါ့။ ဘုရားသခကင္ပဲ ကယ္တင္ႏုိသင္လား၊ ကိုယ့္ကံကပဲ ကိုယ့္ၾကမၼာကို ဖန္တီးသလားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေပါ့။

အဂၤလန္စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဂၽြန္ေ၀ၚလ္တာ (John Walters) က ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက ေအရွ႕ေတာအင္ာရွႏိုငင္ံမ်ားမွာ သတင္းလိုက္ယူရင္း ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ The Essence of Buddhism (ဗုဒၶ၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရ) အမ္ရညိွတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးတယ္။

အဲဒီစာအုပ္မွာ သူေတာကင္ိုးရီးယားႏိုငင္ံကို ေရာက္သြားေတာ့ မဟာမိတ္ေလယာဥ္မ်ားက ဆီေအာၿမိဳ႕ေတာ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ဗံုးႀကဲေနတယ္။ သာသနာျပဳမ္ရစွင္အဖြဲ႕ရဲ႕ မိဘမဲ့ ေကလးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာမက ဦးေဆာင္ၿပီး ေကလးမ်ား အားလံုး “ဘုရားသခင္ ကယ္ေတာ္မူပါ” သီခ်င္းကို သံၿပိဳသင္ီဆိုေန ၾကတယ္။ ဗံုးတစ္လံုးက သူတို႔ေအပၚ က်လာလို႔ အားလံုးေသကုန္ၾကေရာတဲ့။

အဲဒီေတာ့ ‘ဘုရားသခင္ ကယ္တတင္ယ္’ ဆိုတာ ေအျခအျမစ္ မရွိဘူး။ အသ္ရကွင္ေနတဲ့အခိုက္မွာေတာင္ မကယ္တင္ႏိုရင္င္ ေသတဲ့အခါ ဘယ္လိုကယ္တင္ႏုိမင္ွာလည္းလို႔ သူမွတ္ခ်က္ ေရးထားပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာအရ ေကာင္းကမင္ွာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္နဲ႔ ျဗဟၼာ့ဘံု ၂၀ ေတာရင္ွိတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ‘ေကာင္းကဘင္ံု’ ဆိုတာ ဘယ္ဘံုလဲ။ အျခားသီးသန္႔တစ္ဘံုမ်ား ျဖစ္ႏိုသင္လား။ ႐ုပ္နာ္ရမွိတဲ့ဘံုလား၊ ႐ုပ္နာမ္မရွိတဲ့ဘံုလား။ ႐ုပ္နာ္ရမွိတဲ့ ဘံုဆုိရင္ ထာ၀ရ မတည္ၿမဲႏိုဘင္ူး။ ႐ုပ္နာမ္တရားေတြက ပ်က္တတ္တဲ့ တရားေတြကိုး။

ဗုဒၶဘာသာက သိထားတဲ့ ဘံုေတြဆိုတာ ဗုဒၶျမတ္စြာတစ္ဆူတည္း ျမသင္ိတာ မဟုတ္ဘူး။ အရွသင္ာရိပုတၱရာ၊ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ စတဲ့ အဘိညာဥ္ကိုရတဲ့ သာ၀ကမ်ားလည္း ျမသင္ိၾကတာ၊ အရွင္ျမတ္ေတြကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ၾေကသးတာ။

ၿပီးေတာ့ ကံ ကံ ရဲ႕အက်ိဳးရွိတာကို ျမတ္စြာဘုရားသာမက ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဥ္၊ ယထာကမၼဴပဂ အဘိညာဥ္ ရၾကတဲ့ လူမ်ားလည္း သိျမင္ၾကတာ။ ကံအက်ိဳးေပးတာရွိလို႔ အတိတ္ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀ ဆုိတာရွိတယ္။ သံသရာ ဆိုတာရွိတယ္။ ဒီေအၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ‘ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ သိပံၸနည္းက် ေအထာက္အထားမ်ား’ စာအုပ္မွာ ခိုခင္ိုလင္ံုလံု တင္ျပထားတယ္။ ဒါကို အားမရ ေမက်နပ္ေသးရင္ ဖားေအာက္ေတာရ စၾကၤ`ံေက်ာင္းမွ ာ တရားအားထုတ္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး သိရွိသြားေစရမယ္။

ကယ္တရင္ွင္ ရွိသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ ေျဖဆိုခဲ့ဖူးတယ္။

အခါတစ္ပါးမွာ ျမတ္စြာဘုရားဟာ နာဠႏၵၿမိဳ႕ ပါ၀ါရိက သူေ႒းရဲ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္မွာ သီတင္းသံုးေေနတာ္မူတယ္။ အဲဒီအခါ အဘိဗႏၶကရဲ႕သား ႐ြာသူႀကီးက ဘုရားရွထင္ံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားတယ္။

“အရွဘင္ုရား … ပစာၦဘူမိမွာေနတဲ့ ပုဏၰားေတြဟာ လူေသရင္ နတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိတင္ယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ အရွဘင္ုရားေကာ လူေသရင္ နတ္ျပည္ကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုပင္ါသလား”

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက “႐ြာသူႀကီး … သင့္ကိုပဲ ျပန္ေမးပါေရစ၊ သင္ႀကိဳက္သလို ေျဖပါ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာက္တံုးႀကီးတ စ္ခုကို ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ ‘ေဟ့ ေက်ာက္တံုး … ေပၚပါေလာ့၊ ေဟ့ … ေက်ာက္တံုး ကုန္းေပၚသို႔ တက္ခဲ့ပါေလာ့’ လို႔ လူအမ်ားက ၀ိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္တယ္၊ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းတယ္၊ ဒီလို ဆုေတာင္းတဲ့ အတြက္ ေက်ာက္တံုးက ေရထဲက ေပၚလာမည္လား၊ ကုန္းေပၚကုိ တက္လာမည္လား”

“ေမပၚလာႏိုပင္ါ၊ မတက္လာႏိုပင္ါ ဘုရား”

“႐ြာသူႀကီး … လူတစ္ေယာက္ဟာ ေထာပတ္အိုးတစ္လံုးကို ေရကန္ထဲမွာ ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး ႐ိုက္ခြဲလိုက္တယ္ ဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီအခါ အိုးျခမ္းကြဲေတြက ေအာက္ကိုက်လာၿပီး ေထာပတ္ေတြက ေေရပၚတက္လာၾကမယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအခါ လူေတြ စုေ၀းၿပီး ‘ဒီေထာပတ္ေတြ ေေရအာက္က်သြားပါေစ၊ နစ္ျမဳပ္သြားပါေစ’ လို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းၾကမယ္၊ ဒီလို ဆုေတာင္းတဲ့အတြက္ ေထာပတ္ေတြက ေေရအာက္ကို နစ္ျမဳပ္သြားပါမည္လား”

“မနစ္ျမဳပ္ႏိုင္ပါ ဘုရား”

“႐ြာသူႀကီး … ဒီဥပမာလိုပဲ လူတစ္ေယာက္က ကုသိုလ္ေတြကို မျပဳပဲ ဒုစ႐ိုက္ေတြကိုသာ က်ဴးလြန္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီလူ ေသတဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ပါေစလို႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းေတာင္း ဒီလူ ငရဲက်မွာပဲ၊ အျခားလူ တစ္ေယာေက္ကတာ့ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ေကာင္းမႈေတြကိုပဲ အမ်ားႀကီးလုပ္ထားရင္ ဒီလူေသတဲ့အခါ ဒီလူ ငရဲ က်ပါေစလို႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းေတာင္း ဒီလူ နတ္ျပည္ေရာက္ေတာ့မွာပဲ”

“ကဲ … ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ ဥပမာက သဘာ၀မက်ဘူးလား၊ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူးလား၊ ေမကာင္းမႈ လုပ္ထားတဲ့လူက နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး ေကာင္းမႈလုပ္ထားတဲ့လူက ဘုရားသခကင္ို ရွိမခိုးတဲ့အတြက္ ငရဲက်ရင္ ဒီဘုရားသခဟင္ာ တရားမွ်တပါဦးမလ ား”

စိေတၱန နိေယတ ေလာေကာ။

စိတ္က ေလာကကို ဦးေဆာင္ေနတာတဲ့။ စိတ္က ေလာကကို ဖန္တီးေနတယ္။ ကုသိုလ္စိတ္က ကုသိုလ္ကံမ်ိဳးေစ့ကို ျဖစ္ေစၿပီး ေကာင္းက်ိဳးကိုေပးမယ္။ အကုသိုလ္စိတ္က အကုသိုလ္ကံမ်ိဳးေစ့ကို ျဖစ္ေစၿပီး ေမကာင္းက်ိဳးကိုေပးမယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို ကံေသဘာ - ကမၼနိယာမ ရွိတာကို ရွင္းျပၿပီး ကုသိုလ္တရား၊ အကုသိုလ္တရားေတြကို ခြဲျခားျပထားေပးတယ္။ လူတိုင္း လူတိုင္း ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔နဲ႔ ေမကာင္းတာကို လုပ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုတင္ယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့ ကံကို ကိုယ္ေအမြခံရမယ္။ ကံရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို ဘယ္ဘုရားသခမင္ွ ေမျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး။

ဒီလို ကံေသဘာေတြကို အမွန္အတိုင္း ညႊန္ျပၿပီးေတာ့ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကိုလည္း ညႊန္ျပကာ တကယ္ ထာ၀ရခ်မ္းသာရာ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားသည္သာ တကယ့္ ကယ္တရင္ွအင္စစ္ မဟုတ္ပါလား။

(ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ ေရးသားေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဘာေၾကာင့္ကိုးကြယ္ထိုက္သလဲ စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၈၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

Monday, March 30, 2015

စိတ္၏ထြက္ေပါက္မ်ား


စိတ္၏ထြက္ေပါက္မ်ား

ထြက္ေပါက္ဆိုတာကို ပါဠိဘာသာနဲ႕ ေဖာ္ျပတဲ့အခါ ဗုဒၶျမတ္စြာက ‘နိႆရဏ’ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အသံုးျပဳထားတယ္။ ‘နိႆရဏ’ ဆိုတာ ထြက္ေပါက္ပဲ၊ တစ္စံုတစ္ခု အခက္အခဲ အၾကပ္ အတည္းေတြနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕ေနတဲ့အခါမွာ လူေတြဟာ ထြက္ေပါက္ရွာေလ့ ရိွၾကတယ္။ ေလွာင္ပိတ္မိ ေနၿပီဆိုရင္ ပိုပိုဆိုးလာၿပီး ေပါက္ကြဲသြားတတ္တယ္။ ေလေတာင္မွပဲ ေလွာင္ပိတ္ထားမယ္ဆိုရင္ ေပါက္ထြက္သြားႏိုင္တယ္။ ထို႕အတူပဲ လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ထြက္ေပါက္မေပးဘဲနဲ႕ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ခ်ဳပ္တည္းထားမယ္ဆိုရင္ ေပါက္ကဲြသြားႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ ႏွလံုးကြဲတာတို႕၊ အသဲ ကြဲတာတို႕ျဖစ္တာ။

မွန္ကန္တဲ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုရဖို႕ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက “စိတ္၏ ထြက္ေပါက္မ်ား” ဆိုတာကို ညႊန္ျပေတာ္မူထားတယ္။ ေန႕စဥ္ဘ၀မွာ စိတ္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အၾကပ္ အတည္း တစ္စံုတစ္ရာ ေတြ႕လာမယ္ဆိုရင္ ေဟာဒီ ထြက္ေပါက္မ်ားကို အသံုးခ်ၿပီး ေျဖေလ်ာ့လို႕ ရႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စိတ္ဟာ လံုး၀လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္ရိွ သြားႏိုင္တယ္။ လံုး၀လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးဟာ ဘယ္အခါကာလမွ ျပန္လည္ၿပီး အက်ဥ္းအၾကပ္ ေတြ႕တယ္ဆိုတာ မရိွဘူး၊ ဘယ္အခါကာလမွ ျပန္လည္ၿပီး ပိတ္မိတာ၊ ဖိစီးတာ မရိွေတာ့ဘူး။

စိတ္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို emotion လို႕ ေခၚၿပီး စိတ္ဖိစီးမႈကို stress လို႕ေခၚတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အက်ဥ္းအၾကပ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနလို႕ရိွရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအၾကပ္အတည္းက ရုန္းထြက္မလဲဆိုတာ စိတ္ထဲမွာပဲ ျပန္ရွာရတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္မို႕ စိတ္၏ထြက္ေပါက္မ်ားက ထြက္ႏိုင္ဖို႕ ေလ့က်င့္ထားၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။

နိႆရဏသုတ္

အဲဒီလို ေလ့က်င့္ထားဖို႕ စိတ္၏ထြက္ေပါက္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားက “နိႆရဏသုတ္” မွာ ၆-မ်ဳိး ေဟာထားတာရိွတယ္။ စိတ္ဖိစီးလာလို႕ရိွရင္ မွန္ကန္တဲ့ နည္းနဲ႕ထြက္ေပါက္ရဖို႕ ျမတ္စြာဘုရားက လမ္းညႊန္ေပးထားတာ။ အဲဒီ လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း လိုက္နာအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ မည္သူမွ် စိတ္ေပါက္ကြဲမႈဒဏ္ေတြကို ခံရမွာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဖိစီးမႈေတြ ျဖစ္လာရင္လည္း ထြက္ေပါက္ရသြားမွာပါ။

အမုန္းစိတ္၏ထြက္ေပါက္


ရံဖန္ရံခါ စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်မႈဆိုတာျဖစ္တယ္။ ထိုအလိုမက်မႈဟာ ႀကီးထြားလာလို႕ရိွရင္ ေပါက္ကြဲလာတယ္၊ ေဒါသ ဗ်ာပါဒလို႕ေခၚတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့စိတ္ကေလး ပ်က္စီးလာတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ရဲ႕အလိုမက်တဲ့ ဗ်ာပါဒတို႕ ေဒါသတို႕ျဖစ္လာလို႕ရိွရင္ ထိုေဒါသရဲ႕ ထြက္ေပါက္ရွာတာ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့ဟာကို တျခားဟာနဲ႕ အစားထိုးတယ္၊ သို႕မဟုတ္ မေက်နပ္တဲ့လူကို တစ္ခုခုနဲ႕ အႏိုင္ယူလုိက္တယ္၊ အဲဒီ အႏိုင္ယူလိုက္တာ ထြက္ေပါက္ မဟုတ္ဘူး၊ သို႕ေသာ္ လူေတြက အဲဒါကိုပဲ ထြက္ေပါက္ထင္ၿပီး အဲဒီကေန ထြက္ၾကတယ္။ 

ထိုအခါ ျပႆနာပဲ ထပ္တက္လာတယ္ေပါ့။ ျမတ္စြာဘုရားက စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်တဲ့ ဗ်ာပါဒရဲ႕ထြက္ေပါက္အစစ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ေမတၱာပါတဲ့။ ေမတၱာပြားရမယ္တဲ့၊ ေမတၱာ ပြားျခင္းျဖင့္ ဗ်ာပါဒရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကို ရရိွႏိုင္တယ္တဲ့။ ဒါ မွန္ကန္တဲ့ နည္းစနစ္ပဲ။

ေလာကႀကီးမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာထားတယ္ - “ရန္ကိုရန္ခ်င္း မတုန္႕ႏွင့္နဲ႕၊ ရန္ကိုရန္နဲ႕ တုန္႕ျပန္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငိမ္းဘူး” တဲ့ ဥပမာေပးထားတယ္။ မစင္အညစ္အေၾကးေတြ ေပေနတဲ့ ေနရာကို ေရနဲ႕သာ ေဆးလို႕ရတယ္၊ ထို မစင္အညစ္အေၾကးနဲ႕ေဆးေၾကာလို႕ မရဘူးတဲ့၊ ပိုပိုၿပီး ေတာ့သာ ညစ္ေထးသြားမယ္။ ေရစင္ေရသန္႕နဲ႕ ေဆးေၾကာမွသာလွ်င္ စင္ၾကယ္ႏိုင္တယ္။

ထို႕အတူပဲ စိတ္အလိုမက်တဲ့, စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာတဲ့, စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသ ဗ်ာပါဒဆိုတဲ့ emotion ကို ေျဖေဖ်ာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေမတၱာဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္က သြားရမယ္တဲ့။ ေမတၱာဟာ အလိုမက်ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုပါတဲ့။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားတဲ့ စကားလံုးအတိုင္းေျပာရရင္ “နိႆရဏံ ဧတံ ဗ်ာပါဒႆ ယဒိဒံ ေမတၱာ ေစေတာ၀ိမုတၱိ” - စိတ္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈလို႕ဆိုတဲ့ ေမတၱာဟာ ဗ်ာပါဒဆိုတဲ့ စိတ္အလိုမက်မႈရဲ႕ ထြက္ေပါက္ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

ေမတၱာဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ေလ့က်င့္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ပထမ လုပ္ရမွာက ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ ေမတၱာ ဆိုတဲ့အရာကို ေတြ႕ေအာင္ရွာဖို႕လိုတယ္။ တဏွာရာဂနဲ႕ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကို ေမတၱာလို႕ အရပ္ထဲမွာ ေခၚေနၾကေပမယ့္ အဲဒါနဲ႕လံုး၀မတူဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ ေရာေထြးသြားတတ္တယ္။

ဆိုလိုတာက “ရာဂနဲ႕ေမတၱာ” ဟာ ဆင္ဆင္တူတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခင္ၿပီ ဆိုလို႕ရိွရင္ favour ေပးခ်င္လာတယ္၊ ေမတၱာကလည္း သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ favour ေပးတဲ့ သေဘာရိွတယ္။ အားလံုးအေပၚမွာ အက်ဳိးလိုလားတဲ့သေဘာရိွေတာ့ သေဘာခ်င္းက နီးေနတယ္။ 

နီးေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေမတၱာစစ္စစ္ျဖစ္ဖို႕ဆိုတာ အင္မတန္မွ ခဲယဥ္းတယ္ေပါ့။ ဘာက၀င္ၿပီး ေမတၱာ အေယာင္ေဆာင္တတ္သလဲဆိုရင္ ရာဂက ၀င္ၿပီးေတာ့ ေမတၱာ အေယာင္ေဆာင္ တတ္တယ္။ လွည့္စားမႈလို႕ေခၚတယ္။ 

“ရာေဂါ ေမတၱာယ ၀ေဥၥတိ” - တဏွာရာဂသည္ ေမတၱာအေယာင္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ လွည့္စား သြားတတ္တယ္” တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ တဏွာနဲ႕ေမတၱာ ကြဲေအာင္ အရင္ၾကည့္ဖို႕လိုတယ္။

ေမတၱာဆိုတာက သူ႕အက်ဳိးကို လိုလားတဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ တဏွာဆိုတာက ကိုယ့္အက်ဳိးကို ဦးစား ေပးတာ၊ ေမတၱာဆိုတာ စြန္႕လႊြတ္ႏိုင္တယ္, တြယ္တာမေနဘူး၊ တဏွာဆိုတာက မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ အင္မတန္မွ ကြဲျပားျခားနားမႈေတြ ရိွတယ္။

တဏွာခ်စ္နဲ႕ေမတၱာခ်စ္ - တဏွာခ်စ္က ပူေလာင္တယ္၊ ေမတၱာခ်စ္က ေအးျမတယ္၊ ေမတၱာဆိုတာ အတြယ္အတာကင္းတယ္၊ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကိုလိုလားတဲ့ စိတ္သေဘာပဲ။ ေမတၱာဆိုတာ သူ႕အတြက္၊ တဏွာဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္။

လူေတြက ဘယ္သူ႕ကို ခင္ပါတယ္ ခ်စ္ပါတယ္နဲ႕ ေျပာေနၾကတာပဲ၊ တကယ္ခ်စ္တာ ဟုတ္ရဲ႕လား လို႕ဆိုၿပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႕ကိုခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ျမင္ေနရလို႕ရိွရင္ ကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ထိုစိတ္ခ်မ္းသာမႈေလးကို ခ်စ္တာေနာ္၊ ဒါကို လူေတြမ်က္စိ လည္သြားၾကတယ္။

ေမတၱာခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး၊ အက်ဳိးစီးပြားကို လိုလားတယ္၊ ေကာင္းစားေစခ်င္တယ္၊ ႀကီးပြားေစခ်င္တယ္၊ သို႕ေသာ္ တြယ္တာမေနဘူး၊ ကိုယ့္အတြက္ မစဥ္းစားဘူး၊ သူ႕အတြက္ပဲ စဥ္းစားတယ္။

ဒီ့ထက္ရွင္းေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေမတၱာဆိုတာ “မိတ္ေဆြရဲ႕စိတ္ဓာတ္” ကို ေခၚတာပါ။ “မိတၱႆ ဧသာ ေမတၱာ” – “မိတၱႆ - မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဲ႕၊ ဧသာ - ဥစၥာျဖစ္တဲ့ စိတ္သေဘာ ထားပဲ၊ ေမတၱာ - မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စိတ္သေဘာထား စိတ္ေန စိတ္ထား” အဲဒါဟာ ေမတၱာပဲ။

ေမတၱာဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ အေဒါသ၊ အမုန္းကင္းစင္တဲ့ သေဘာတရား၊ ေကာင္းက်ဳိး ခ်မ္းသာကို လိုလားတဲ့ ႀကီးပြားေစခ်င္တဲ့ သေဘာတရား။ ေမတၱာဟာ မိမိရဲ႕သႏၱာန္မွာ ပင္ကိုယ္က ရိွေနေပမယ့္လို႕ ေလ့က်င့္ေပးမွ အစြမ္းထက္မယ္၊ မေလ့က်င့္ရင္ အစြမ္းမထက္ဘူး။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာဆိုတဲ့ သေဘာတရားကို ဘာနဲ႕ေလ့က်င့္ရမလဲ၊ အာရံုနဲ႕ပဲ ေလ့က်င့္ရမယ္။ စိတ္တစ္ခုကို ထက္ျမက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ခ်င္ရင္ အာရံုနဲ႕ေလ့က်င့္ရမယ္။ ဓားထက္ေအာင္ ဘာနဲ႕လုပ္ရလဲ၊ ေက်ာက္နဲ႕ ေသြးရတယ္၊ ေက်ာက္ေပၚတင္ၿပီးေသြးမွ ဓားထက္တယ္။ ထို႕အတူပဲ ဒီ ေမတၱာစိတ္ဓာတ္ေလးဟာ ခိုင္မာႀကီးထြားလာေအာင္ ဘာနဲ႕လုပ္ရမလဲ၊ အာရံုေပၚတင္ၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ရမယ္။

တစ္ေလာကလံုးမွာရိွတဲ့ သတၱ၀ါေတြေပၚမွာ ေမတၱာထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား။ ေနာက္ဆံုးမွာ လူ ၄-ေယာက္ - နံပါတ္တစ္က မိမိကိုယ္တိုင္၊ နံပါတ္ႏွစ္က ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ နံပါတ္သံုးက ခ်စ္လည္းမခ်စ္ မုန္းလည္းမမုန္းတဲ့ သာမာန္ပုဂၢိဳလ္၊ နံပါတ္ေလးက ရန္သူ၊ ထို ပုဂၢိဳလ္ ၄-ေယာက္သည္ အပိုင္းအျခားေတြ။

လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္တတ္တယ္၊ အဲဒီ ၄-ေယာက္ကို ရန္သူလို႕လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္လို႕လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြလို႕လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္နဲ႕မသိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႕လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ရန္သူလို႕လည္း မျမင္ေတာ့ဘူး၊ အားလံုး ဒီ ၄-ေယာက္ စလံုးဟာ တစ္မ်ဳိးတည္း တစ္ခုတည္းလို႕ ျမင္သြားၿပီဆိုရင္ ဒီလူရဲ႕ေမတၱာဟာ အစြမ္းအထက္ဆံုး အဆင့္ ေရာက္သြားၿပီ။

အဲဒါကို ဥပမာေလးတစ္ခု ေပးထားတယ္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္ ၄-ေယာက္ကို - ဆိုပါစို႕ - ေရွးတုန္းက လူကို သတ္ၿပီးေတာ့ ယဇ္ပူေဇာ္တဲ့ အေလ့အထရိွတယ္၊ ေတာထဲမွာေနတဲ့ရဟန္းေတြ ဒီလိုပဲ ယဇ္ ပူေဇာ္တာ ခံလိုက္ရတာမ်ဳိးေတြရိွတယ္။ အဲဒီမွာ လာၿပီးေတာ့ ေတာင္းမယ္၊ ယဇ္ပူေဇာ္ဖို႕အတြက္ တစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ပါေပါ့၊ တစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ပါ ဆိုလို႕ရိွရင္ အတူေနတာက မိမိကိုယ္တိုင္ရယ္, ကိုယ့္မိတ္ေဆြရယ္, သာမန္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ရယ္, ကိုယ့္ရဲ႕ရန္သူရယ္ ၄-ေယာက္ ရိွတယ္။

အဲဒီ ၄-ေယာက္ထဲက ဘယ္သူ႕ေပးမလဲ ? ဘုန္းႀကီးတို႕ စဥ္းစားၾကည့္ၾက၊ တစ္ေယာက္ ေယာက္ေတာ့ လိုက္ရမယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘယ္သူ႕ေပးမလဲ၊ ေၾသာ္ သူတို႕ ၃-ေယာက္ေတာ့ ေနရစ္ပါေစ၊ ငါပဲ အနစ္နာခံလိုက္ပါ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေပၚမွာ ေမတၱာပ်က္ရာ ေရာက္တယ္၊ သူ႕ေမတၱာက မဟုတ္ေသးဘူး, မမွ်တဘူးလို႕ ေျပာရမယ္။

အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႕ “ငါနဲ႕ မတည့္တဲ့ေကာင္လိုက္သြား” ဆိုလို႕ရိွရင္ ရန္သူေပၚမွာ အမုန္းစိတ္ မေပ်ာက္ေသးတာပဲ။ အဲဒီ ၄-ေယာက္စလံုးကို “တစ္ေယာက္မွမေပးႏိုင္ဘူး၊ အားလံုးဟာ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေရြးလို႕မရေတာ့ဘူး” ဆိုရင္ အဲဒီေမတၱာဟာ ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ့ အင္မတန္ခိုင္မာတဲ့ ေမတၱာတရား ျဖစ္သြားၿပီတဲ့ - ဒီလိုဆိုတာ။

ဒါေၾကာင့္မို႕ ျမတ္စြာဘုရားကေဟာတယ္။ “ယဒိဒံ ေမတၱာ ေစေတာ၀ိမုတၱိ - စိတ္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈလို႕ဆိုတဲ့ ဒီေမတၱာတရားဟာ၊ ဗ်ာပါဒႆ - စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်ေနတဲ့ ေဒါသရဲ႕၊ နိႆရဏံ - ထြက္ေပါက္ပါပဲ” တဲ့၊ ဒီနည္းနဲ႕သာလွ်င္ စစ္မွန္တဲ့ ထြက္ေပါက္ကို ရႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုပဲ စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္လုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးတာ မရိွေတာ့ဘူး။

ဗ်ာပါဒ ဆိုတဲ့ ေဒါသဟာ လူတိုင္းျဖစ္ဖူးၾကတယ္။ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ၊ စိတ္တည္ၿငိမ္ေနမႈေတြ လံုး၀ပ်က္စီးသြားတယ္၊ ႏွလံုးခုန္မႈေတြ ျပင္းထန္လာတယ္, မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာတယ္, ေသြးခုန္မႈေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္၊ ႏွလံုးကေန လႈံ႕ေဆာ္လာသည့္ အတြက္ ေၾကာင့္ ႏႈတ္က မဟုတ္တဲ့အသံေတြ၊ မဟုတ္တဲ့စကားေတြ ေျပာလာတယ္၊ လက္ကလည္းပဲ အႏၱရာယ္ျပဳမယ့္ အျပဳအမူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါ ေဒါသရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈ ေတြပဲ။

အဲဒီလို ေဒါသဆိုတဲ့ အမုန္းတရားဟာ ႏွလံုးသားထဲမွာ လံုး၀မက်န္ေအာင္ ေျဖရွင္းပစ္လိုက္ႏိုင္တာ ဒါဟာ ထြက္ေပါက္အစစ္ေပါ့။ ဒါကို ဆိုလိုတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့တာ။

ရက္စက္လိုစိတ္၏ ထြက္ေပါက္

ထို႕အတူပဲ ေနာက္ထပ္ထြက္ေပါက္တစ္ခု ရွာရဦးမယ္။ လူေတြမွာ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ေဒါသတင္ မကဘူး၊ ဆိုပါစို႕ - စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ရိုးရိုး စိတ္ဆိုးၾကတာပဲ၊ ကိုယ္အလိုမက်ရင္ မိဘက သားသမီးကို စိတ္ဆိုးတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆိုးၾကတယ္၊ အဲဒီလို စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ အထဲမယ္ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ဆိုတာ ပါရဲ႕လား၊ မပါဘူးေနာ္။

မိဘက သားသမီးကို စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ “ဒီေကာင္ကို ေသေအာင္လုပ္မယ္” ဆိုတဲ့စိတ္မပါဘူးေနာ္၊ ေအး အဲဒီစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ပါလာၿပီ ဆိုလို႕ရိွရင္ သူ႕ကို ဘာေခၚလဲဆိုေတာ့ “၀ိဟိ ံသာ” လို႕ ေခၚတယ္။ ၀ိဟိ ံသာ ဆိုတဲ့ ရက္စက္မႈ၊ ညွဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈ ဆိုတဲ့သေဘာတရား စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးတို႕တစ္ေတြ ေဒါသကို မထိန္းတဲ့အခါမွာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္လိုမႈဆိုတဲ့ ၀ိဟိ ံသာတရား စိတ္ဓာတ္ထဲမွာ ေပၚလာၿပီ၊ အဲဒီလိုေပၚလာလို႕ရိွရင္ စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္က ဘာနဲ႕လုပ္ရမလဲ ဆိုလို႕ရိွရင္ ကရုဏာတရားကို ပြားလိုက္ရမယ္တဲ့။

ကရုဏာဆိုတာ သူမ်ားကို ညွဥ္းဆဲလိုမႈ၊ ရက္စက္လိုမႈဆိုတဲ့ cruelty ဆိုတာရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကရုဏာတရားကိုပြားၿပီဆိုရင္ ေလာကမွာ အဆင္မေျပတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ, သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ - ဆိုပါစို႕ - ေရာဂါျဖစ္လို႕ ဒုကၡ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့ပုဂၢိဳလ္, စီးပြားေရးအဆင္မေျပလို႕ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္, စားစရာေသာက္စရာ မရိွလို႕ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္, ေလာကမွာ အဆင္မေျပလို႕ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သနားစရာပုဂၢိဳလ္ေတြပဲ။

အဲဒီလို သနားစရာပုဂၢိဳလ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး “ဒုကၡာမုစၥႏ ၱဳ” – “အေျခအေနဆိုးေတြက လြတ္ေျမာက္ၾက ပါေစ, မေကာင္းတဲ့ အေျခအေနေတြ ဆင္းရဲဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ” - ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ ကေလးနဲ႕ အဲဒီလို ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို အာရံုျပဳၿပီး ေလ့က်င့္ယူရမယ္တဲ့။

မနာလိုစိတ္၏ ထြက္ေပါက္

ေနာက္တစ္ခုက ေလာကလူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ေစ, ကိုယ့္အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္ေစ, ကိုယ့္အသိထဲကျဖစ္ေစ, မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲျဖစ္ေစ ႀကီးပြားတိုးတက္ၿပီး ကိုယ့္ထက္သာသြားလို႕ရိွရင္ ၀မ္းသာႏိုင္ခဲတယ္၊ ၀မ္းမသာၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ၀မ္းမသာတာတုန္းဆိုရင္ ဣႆာလို႕ေခၚတဲ့ jealousy ေၾကာင့္ပဲ။ အဲဒီ jealousy ဆိုတဲ့ သေဘာတရားဟာ သူတစ္ပါးေအာင္ျမင္မႈနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕မႈ မရိွဘူး၊ အဲဒါလည္း စိတ္ရဲ႕ emotion တစ္ခုပဲ။ 

အဲဒီအရာေတြ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ jealousy ေတြ ျဖစ္တယ္။ ထို jealousy ေတြ လႊမ္းမိုးလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ သူမ်ားကိုေတာင္ အႏၱရာယ္ျပဳတတ္တယ္။

အဲဒီလို jealousy ျဖစ္လာတာဟာ ေကာင္းသလားဆိုေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဟာ၊ သူမ်ားရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး မခံႏိုင္တဲ့သေဘာ။ အဲဒီ မခံႏိုင္တဲ့ emotion လို႕ေခၚတဲ့ စိတ္ရဲ႕ဖိစီးမႈ ျဖစ္လာလို႕ရိွရင္ ဘာနဲ႕ထြက္ေပါက္ရွာမလဲဆိုရင္ မုဒိတာတရားပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ထြက္ေပါက္ရွာရမယ္တဲ့။

မုဒိတာတရား ပြားမ်ားခ်င္လို႕ရိွရင္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး “ယထာလဒၶ သမၸတၱိေတာ မာ၀ိဂစၦႏ ၱဳ” “ရ,ထားတဲ့ စည္းစိမ္ အေျခအေနေတြက၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြက ဘယ္ေတာ့ မွ ဆုတ္ယုတ္ မသြားၾကပါေစနဲ႕၊ ထာ၀ရေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ၊ ထာ၀ရရႊင္လန္းႏိုင္ၾကပါေစ၊ ရရိွထားတဲ့ အေျခအေနေကာင္းေတြက ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီး မသြားၾကပါေစနဲ႕”၊ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ေလးကို ေလ့က်င့္ေပးရမယ္တဲ့။

ေလ့က်င့္ေပးလို႕ရိွရင္ ခုနေျပာတဲ့ သူမ်ားစည္းစိမ္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေကာင္းမေျပာႏိုင္တဲ့ “အရတိ” ဆိုတဲ့ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္တဲ့ မနာလိုစိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကို ရသြားမွာျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါ မုဒိတာ ဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္။

ခ်စ္စိတ္ မုန္းစိတ္၏ ထြက္ေပါက္

ေနာက္တစ္ခုက ဘာလဲလို႕ဆိုရင္ လူေတြမွာ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ဆိုတာ ရိွတယ္။ ခ်စ္ရင္ ခ်စ္မယ္, မခ်စ္ရင္ မုန္းမယ္။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ဆိုတာ အစြန္းႏွစ္ခုပဲ၊ စိတ္ဓာတ္မွာ balance မျဖစ္လို႕ အစြန္းႏွစ္ဖက္ထြက္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္။ အဲဒီ အစြန္းထြက္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္က လြတ္ေျမာက္ခ်င္လို႕ ရိွရင္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ ဥေပကၡာ ပြားရမယ္တဲ့။

ဥေပကၡာဆိုတာ ဘယ္လိုပြားရသလဲဆိုရင္ “သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ” - သတၱ၀ါဆိုတာ သူ႕ကံနဲ႕ သူလာတာ လို႕ ပြားရတယ္။ ခ်စ္ျခင္းကိုလည္း ေရွာင္မယ္, မုန္းျခင္းကိုလည္း ေရွာင္မယ္၊ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ထိုႏွစ္မ်ဳိးလံုးမပါဘဲနဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့သဘာ၀တရားတစ္ခုကို ဥေပကၡာလို႕ ေခၚတယ္။

ဒီကေန႕ အရပ္ထဲမွာေတာ့ “ဥေပကၡာ” ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕မတည့္လို႕ မေခၚတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို “ဥေပကၡာျပဳတယ္” လို႕ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီလို အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ဥေပကၡာက အလြန္ မြန္ျမတ္တယ္၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းဆိုတဲ့ အစြန္းႏွစ္ဖက္ မရိွေစဘဲ တည့္မတ္တည္ၿငိမ္တဲ့ သေဘာထား၊ ဒါေၾကာင့္မို႕ equanimity လို႕ အဂၤလိပ္လို ျပန္တယ္။ equanimity ဆိုတာ စိတ္ရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈပဲ။

အဲဒီတည္ၿငိမ္မႈဟာ စိတ္မတည္ၿငိမ္တဲ့ emotion ဆိုတဲ့ ရာဂတို႕၊ ေဒါသတို႕ရဲ႕ ထြက္ေပါက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ေစေတာ၀ိမုတၱိဟာ ရာဂရဲ႕ ထြက္ေပါက္ပါလို႕ ေဟာထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ အဲဒါကိုလည္းပဲ ေလ့က်င့္ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ မိမိတို႕ရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကို ရရိွႏိုင္မယ္။

ျမဲတယ္လို႕ထင္ျမင္စိတ္၏ ထြက္ေပါက္


ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၀ိပႆနာ က်င့္စဥ္နဲ႕ ပတ္သက္တယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႕တစ္ေတြမွာ အရာ ခပ္သိမ္းကို ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုယ္ကိုယ္ကိုပဲျဖစ္ေစ, ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ ျဖစ္ေစ နိစၥထာ၀ရလို႕ ထင္ေနၾကတယ္။ ျမဲတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ရိွေနၾကတယ္။ ၀ိပႆနာ တရားကို က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ လိုက္ၿပီဆိုရင္ စကၠန္႕မလပ္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့သေဘာေတြ, ေျပာင္းလဲပ်က္စီးေနတဲ့ အရာေတြကို ေတြ႕ျမင္လာႏိုင္တယ္။ ဒီလိုျမင္ရင္ ျမဲတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်သြားႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီ ျမဲတယ္ဆိုတဲ့ နိစၥနိမိတ္၊ ျမဲတယ္လို႕ ယူဆႏိုင္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ဟာ တစ္ခုမွမရိွဘူး။

ရင့္သန္ အားေကာင္းလာတဲ့ ၀ိပႆနာတရား (ဗလ၀၀ိပႆနာ) ဟာ ျမဲတယ္လို႕ ထင္ျမင္ ယူဆေနတဲ့ အေတြးစိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္တစ္ခုပဲတဲ့။ ၀ိပႆနာတရားကို က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ျမဲတယ္ဆိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ၿပီး မျမဲဘူးဆိုတဲ့ အမွန္အကန္ကို ျမင္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါက အလြန္အဆင့္ျမင့္တဲ့ ထြက္ေပါက္တစ္ခုပါတဲ့။ အဲဒီ ထြက္ေပါက္ ရထားၿပီဆိုရင္ ေသာကဆိုတာ နည္းသြားမယ္၊ တြယ္တာမႈေတြဆိုတာကို ေလွ်ာ့ခ်လာႏိုင္မယ္။

မာန၏ ထြက္ေပါက္

ေနာက္ဆံုး ထြက္ေပါက္တစ္ခုက ဘာလဲဆိုလို႕ရိွရင္ ငါဆိုတဲ့ မာနရဲ႕ ထြက္ေပါက္ပဲ။ ေလာကမွာ ဒီမာနဆိုတာက က်န္ေနတတ္တယ္။ မာနဆိုတာ ကုိယ့္ရဲ႕အရည္အေသြး အရည္အခ်င္းေပၚမွာ အေျခစိုက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုပဲ။ ဒါကို စာေပက “အသၼိမာန” လို႕ ေျပာတယ္။

မာနဆိုတာဟာ သူမ်ားထက္သာတယ္လို႕ေျပာမွ မာန မဟုတ္ဘူး။ လူေတြမွာ ျဖစ္တတ္တယ္ေလ၊ ဆိုပါစို႕ - အဘိဓမၼာတရားေဟာလို႕ရိွရင္ ငါ နားမလည္ပါဘူးကြာ, နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး, တို႕ ဉာဏ္မမီပါဘူးလို႕ အဲဒီလိုေတြးတာကလည္း နိမ့္က်တဲ့မာနပဲတဲ့။ ဒါကေတာ့ ငါ့အတြက္ လြယ္လြယ္ေလးပဲလို႕ သြားေတြးလို႕ ရိွရင္လည္း သူ႕အရည္အခ်င္းေပၚမွာ ေတြးေတာျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မာနပဲ။ အဲဒီလို မာနမ်ဳိးေတြဟာ တရားထူး တရားျမတ္ရဖို႕ရာအတြက္ အဟန္႕ အတားတစ္ခု ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ အဟန္႕အတားဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေပၚမွာ အားကိုးၿပီး ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ မာနအထင္ေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္ ၀ိပႆနာက်င့္စဥ္က်င့္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ဘ၀ ေရာက္သြားလို႕ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ ရသြားၿပီ ဆိုလို႕ရိွရင္ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အရည္အေသြးေပၚမွာ အထင္ေရာက္တဲ့ မာနတရားဟာ လံုး၀ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒါက မာနတရားရဲ႕ ထြက္ေပါက္ပါ။

အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က “နိႆရဏဓာတုသုတ္” မွာ စိတ္၏ ထြက္ေပါက္ မ်ား ဆိုၿပီး ေဟာထားတာရိွတယ္။ ဒီထြက္ေပါက္မ်ားသည္သာလွ်င္ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့ ထြက္ေပါက္မ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိုတရားမ်ားဟာ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဒီထြက္ေပါက္ေတြဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိရိွႏိုင္မယ့္ ထြက္ေပါက္မ်ဳိးေတြ ျဖစ္တယ္။

တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႕သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ စိတ္၏ ထြက္ေပါက္မ်ားကို လက္ေတြ႕က်က် အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ မိမိတို႕စိတ္ရဲ႕ အက်ဥ္းအၾကပ္မွ လြတ္ႏိုင္ၾကတယ္။

ေဒါသဆိုတဲ့ emotion ေတြ, ၀ိဟိ ံသာဆိုတဲ့ emotion ေတြ, အရတိဆိုတဲ့ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္မႈ emotion ေတြ, ရာဂ ဆိုတဲ့ တပ္မက္မႈ emotion ေတြ, သခၤါရ တရားေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ျမဲတယ္ဆိုတဲ့ အထင္နိမိတ္ေတြ, ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္ေနတဲ့ ကိုယ့္အရည္အေသြးေပၚမွာ အေျချပဳၿပီးေတာ့ထားတဲ့ မာနေတြ၊ အဲဒီ emotion တရားေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္ေတြဟာ ေမတၱာတို႕, ကရုဏာတို႕, မုဒိတာတို႕, ဥေပကၡာတို႕¸၀ိပႆနာနဲ႕ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္မ်ားသာ ျဖစ္တယ္လို႕ ဗုဒၶျမတ္စြာက ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္ ပရိသတ္တို႕သည္ မိမိတို႕သႏၱာန္မွာ အဆင့္ဆင့္ ေလ့က်င့္ ယူျခင္းျဖင့္ ရႏိုင္တဲ့တရားေတြ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္သိရိွနားလည္ၿပီး မိမိတို႕မွာ စိတ္၏ ထြက္ေပါက္ကို မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႕ ရေအာင္ရွာၿပီး ထာ၀ရၿငိမ္းတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေမတၱာျဖင့္
ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ


စိတ္၏ ထြက္ေပါက္မ်ား တရားေတာ္ မွ ထုတ္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္။

Sunday, March 29, 2015

မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဘ၀အရည္အေသြးမ်ား


မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဘ၀အရည္အေသြးမ်ား 

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က“မေသခင္သုတၱန္ ”လုိ႔အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ပုရာေဘဒသုတၱန္”မွာ မေသခင္ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ ဘ၀အရည္အေသြးေတြကိုတစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေဟာၾကားထားပါတယ္။

ျမင့္ျမတ္တဲ့လူသားတုိင္ းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္လုိတဲ့လူသားတုိင္း မျဖည့္မျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ စိတ္ဓာတ္အရည္အေသ ြး၊ ဘ၀အရည္အေသြးေတြျဖစ္လုိ႔ အက်ဥ္းဆံုးခ်ဳပ္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

♦မေသခင္မွာ တဏွာကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ လံုး၀မကင္းေတာင္ နည္းႏုိင္သမွ်နည္းရပါမယ္။ အစြန္းထြက္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး၊ လြန္ကဲေဖာက္ ျပန္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ရပါမယ္။

♦ျပီးဆံုးခဲ့တဲ့အတိတ္အေၾကာင္း၊ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြကို မလုိအပ္ဘဲ ေတြးေတာေနျပီး စိတ္ပင္ပန္းမေနသင့္ပါဘူး။မေသခင္ ကိုယ္တကယ္ပိုင္တ ပစၥဳပၸန္တစ္ခဏေလးမွာပဲ စိတ္ကို တည့္တည့္ခ်ထားျပီး လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။

♦မေသခင္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ "ေဒါသမီး" မေလာင္ျမိဳက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏုိင္ရပါမယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ေဒါသထြက္တာမ်ိဳး၊ ကိုယ္မေက်နပ္တဲ့လူကို ရန္ျငိဳးဖြဲ႕ ကလဲ့စားေခ်ဖို႔ ၾကိဳးစားတာမ်ိဳးမလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူလည္းတစ္ေန႔ေသ၊ ကိုယ္လည္းတစ္ေန႔ေသမယ့္ကိစၥ၊ ဘာလုိ႔ ေဒါသထြက္ေနဦးမွာလဲ။

♦ေနရာတကာမွာ စိတ္ပူပန္တတ္တဲ့သူလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တုိေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးကို စိတ္ပူေလာင္မူေတြနဲ႔ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္မွာလဲ။ စိတ္ေအးေအး၊ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို ေယာနိေသာမနသိကာရ ထားတတ္ဖုိ႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

♦ရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတတ္၀ါတတ္၊ဂုဏ္ျပိဳင္တတ္တာမ်ိဳးလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။ကိုယ္လုပ္တာ၊ ကိုယ္ပိုင္တာ လူတကာလွည့္ၾကြားေနရတဲ့ အရသာက ေသရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ားအက်ိဳးျပဳႏုိင္မွာမုိ႔လဲ။

♦လုပ္သင့္တာ မလုပ္ခဲ့မိေလျခင္း၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့မိေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရ စိတ္ပူပန္ေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသိမွန္၊သတိမွန္ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဘဲေနရင္ မေသခင္ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနပါျပီ။

♦ႏူတ္ေစာင့္စည္းသူ၊ စကားကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ေျပာသ ူလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။အပိုစကားေတြ၊အက်ိဳးမဲ့စကားေတြကို စိတ္ထင္တုိင္းေလွ်ာက္ေျပာေနလုိ႔ ကိုယ့္ပါးစပ္လည္း က်က္သေရရွိမလာႏုိင္သလုိ၊မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏုိင္ပါဘူး။

♦မေသခင္ကာလေလးက တုိတုိေလးမုိ႔ စိတ္ပ်ံ႕ လြင့္ေတြးေတာျပီးလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ပါဘူး။ ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္က ျပန္မရႏုိင္တဲ့အတြက္ လက္ထဲေရာက္လာသမွ်အခ်ိန္တုိင္းကို စိတ္တည္ျငိမ္းမူအျပည့္နဲ႔ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ရပါမယ္။

♦ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို မေက်နပ္ဘဲ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့အနာဂတ္ဘ၀ကိုပံုေဖာ္တပ္မက္ေန တာမ်ိဳးလည္းလံုး၀မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ထုိက္တန္လို႔ရလာတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံျပီးေနတတ္ေအာင္ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို ဖန္တီးေပးလုိက္တဲ့အတိတ္ကံရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀ေတြကိုလည္းစိတ္နာေနလို႔အပိုပါပဲ။

♦ကံ၊ ကံရဲ႕အက်ိဳးမရွိ၊ေရွးဘ၀၊ေနာက္ဘ၀မရွိ အစရွိတဲ့ အယူမွား မိစၦာဒိ႒ိေတြလည္းကင္းရွင္းေနရပါမယ္။ အယူမွားရင္ အလုပ္မွားမယ္၊အလုပ္မွားရင္ အက်ိဳးတရားလည္း မွားျပီ ပစၥဳပၸန္မွာေရာ၊ သံသရာမွာပါဆင္းရဲဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ရပါလိမ့္မယ္။

♦ကိေလသာျဖစ္မယ့္ကိစၥ၊ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ကိစၥေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ကိေလသာစိတ္ မျဖစ္ရဲ၊ အကုသိုလ္အလုပ္ မလုပ္ရဲတဲ့သူဟာ သူရဲေကာင္းအစစ္ပါ။

♦ကိုယ့္ကို သူတပါးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံလူံ႕ေဆာ္တာမိ်ဳးလံုး၀မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ အံ့ဖြယ္ထူးဆန္းေတြ လိမ္ညာဖန္တီးျပျပီး နာမည္ၾကီး၊ လာဘ္ေပါ၊ပရိသတ္မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အမည္းေရာင္ဆုိးေနတာပါပဲ။

♦လူသားေတြရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အရုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္ေစတဲ့ မနာလုိ၀န္တုိ၊ ၀န္တုိမူ (ဣႆာ၊ မစၦရိယ)ကိုလည္းတြန္းလွန္ႏုိင္ရ ပါမယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိတဲ့စိတ္၊ကိုယ့္လုိျပည့္စံုမွာ ၀န္တုိတဲ့စိတ္လႊမ္းမုိးေနတဲ့သူဟာ "မေသခင္က ပုပ္ေနတဲ့ သက္ရွိအေလာင္းေကာင္" ပါပဲ။

♦ကိုယ္အျပဳအမူၾကမ္းတမ္းသူ၊ ႏူတ္အေျပာအဆုိၾကမ္းတမ္းသူ၊ စိတ္ေနသေဘာထား ၾကမ္းတမ္းသူမျဖစ္ေစရဘူး။

♦ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းသူ(သီလမရွိသူ)ကို ပတ္၀န္းက်င္ကရြံရွာစက္ဆုပ္ၾကပါတယ္။ မေသခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့ "ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္သူ" မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

♦ခ်စ္ခင္ေနသူအခ်င္းခ်င္း၊ အဆင္ေျပေနသူအခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္ လူံ႕ေဆာ္သူ၊ ကုန္းတုိက္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႔ေရစက္နဲ႔သူ၊ သူ႔အေၾကာင္းဆက္နဲ႔သူ ခ်စ္ၾက၊ ခင္ၾက၊ အဆင္ေျပေနၾကတာကိုမနာလုိ၀န္တုိျဖစ္ျပီးကြဲျပားေအာင္ ကုန္းတုိက္တဲ့သူေလာက္ က်က္သေရယုတ္တဲ့သူ ေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

♦မ်က္စိ၊နား၊ႏွာ၊လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါးေျခာက္ေပါက္ကေန အဆင္း၊အသံ၊အနံ႔၊ အရသာ၊အထိအေတြ႕၊ သေဘာတရားလို႔ေခၚတဲ့ အာရုံေျခာက္ပါးဆီကို တဏွာေလာဘအစရွိတဲ့ ကိေလသာေရအလ်ဥ္ေတ စီးဆင္းမသြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ရပါမယ္။ ျမင္-ျမင္ကာမွ်၊ ၾကား-ၾကားကာမွ်နဲ႔ျပီးေအာင္ သတိပ႒ာန္းတရားကိုပြားမ်ားႏုိင္ရင္ကိေလသာေရ စီးဆင္းမူ ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။

♦မာနလြန္ကဲျပီး ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ သူလည္းမျဖစ္ေစရပါဘူး။ မာနၾကီးတယ္ဆုိတာ အထင္ၾကီးတာပါ။ ပစၥည္း၊ ရုပ္ရည္၊ပညာ၊အာဏာ၊သူမ်ားထက္သာတယ္လ ုိ႔ ထင္ေနတဲ့ “အထင္”ၾကီးေနတာပါ။ အထင္ဟာ အထင္ပါပဲ။တကယ္မဟုတ္ပါဘူး။

♦မေသခင္မွာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ဉာဏ္ပညာ ၾကီးမားသူျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရပါမယ္။ ေလာကီဉာဏ္သာမက ေလာကုတၱရာဉာဏ္ပါရမွ လူ႔ဘ၀ ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။

♦ဘယ္အရာမ်ိဳးကိုမဆုိ ကိုယ္ေတြ႕အသိမပါဘဲ သူတစ္ပါးအေျပာနဲ႔ယံုတတ္တဲ့သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။ သိသင့္သိထုိက္တာမွန္သမွ်သူတစ္ပါး အေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။ သိသင့္သိထုိက္တာမွန္သမွ်သူတစ္ပါးပါးစပ္မွာလမ္းဆံုး၊ သူတစ္ပါးေျပာတာ ယံုေနရုံေလာက္နဲ႔မျပီးဘဲ ကိုယ္တုိင္သိ၊ကိုယ္တုိင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးပမး္အားထုတ ္ရပါမယ္။

♦ဒါန၊သီလ၊သမထ၊၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ေကာင္းမူေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အခါမွာလည္း လာဘ္ေမွ်ာ္တဲ့စိတ္နဲ႔ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ လူမူေရးလာဘ္တ္လာဘလုိ႔ေခၚတဲ့ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာမူ၊ စီးပြားရာထူးတုိးတက္မူ၊ သံသရာေကာင္းစားမူေတြကို လံုး၀မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္လုိတဲ့စိတ္၊ သတၱ၀ါအမ်ားေကာင္းစားေစလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ၾကပါမယ္။

♦အေကာင္း၊အဆုိးေလာကဓံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳလာတဲ့အခါ မွာလည္းစိတ္မတက္၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ ္နဲ႔ ခံႏုိင္ရည္ရွိရပါမယ္။

♦သက္ရွိ သက္မဲ့တစ္ခုခုအေပၚတပ္မက္စြဲလမ္းတဲ တဏွာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ဘယ္သူနဲ႔မွဆန္႔က်င္ဘက္ မျဖစ္ေစရပါဘူး။တဏွာတစ္ခုခုရဲ႕ေနာက္မွာ ဆင့္ပြားအကုသိုလ္စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းမူ ဒုစရုိက္ေတြတြဲပါမလာေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ျခင္းဟာ အဆင့္ျမင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းတစ္ခုပါပဲ။

♦အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္းဒါ မစားရ မေနႏုိင္၊ ဒါ မေသာက္ရ မေနႏုိင္ တမ္းတမ္းစြဲ မက္ေမာမူ ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ရသတဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္ေစာင့္စည္းႏုိင္ရပါမယ္။ ကိုယ္အျပဳအမူျဖစ္သမွ်၊စိတ္အေနအထားျဖစ္သမွ်ကို အျမဲသတိကပ္ရူမွတ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသမွ်အာရုံေကာင္းဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မခ်စ္၊ မမုန္းဘဲ ဥေပကၡာျပဳ အညီအမွ် ရူႏုိင္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

♦ကိုယ့္အထက္လူနဲ႔ႏူိင္းယွဥ္တဲ့မာန၊ ကိုယ့္တန္းတူလူနဲ႔ႏူိင္းယွဥ္တဲ့မာန၊ ကိုယ့္ေအာက္တန္း စားလူနဲ႔ႏူိင္းယွဥ္တဲ့မာန၊ မာန သံုးမ်ိဳးလံုးလည္းကင္းရွင္းရပါမယ္။

♦ေသျပီးရင္ အသက္ေကာင္၊၀ိညာဥ္ေကာင္ေလး ေနာက္ဘ၀လုိက္တယ္ဆုိတဲ့ သႆတဒိ႒ိ၊ ေသျပီးျပတ္တယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ ဥေစၦဒဒိ႒ိ၊ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးလည္းကင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးရွိေနရင္ မေသခင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္ျပီးသံသရာမွာ ေခ်ာက္က်ရပါလိမ့္မယ္။

♦ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္စပ္ေနတဲ့သားသမီးစတဲ့ သက္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အိမ္၊ေျမစတဲ့ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳေတြကို ငါ့သား၊ငါ့သမီး၊ငါ့အိမ္၊ငါ့ေျမးဆုိျပီးငါစြဲၾကီးၾကီး၊ ငါ့ဥစၥာအစြဲၾကီးၾကီးနဲ႔ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့စိတ္မ်ိဳး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

♦ဘာပဲလုပ္လုပ္ကိေလသာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အလုပ္၊ ကိေလသာကို ဆရာတင္တဲ့အလုပ္မ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ သတိထားရပါမယ္။

♦ကိေလသာအရင္းမခံဘဲ အလုပ္လုပ္ေနပါရက္နဲ႔ သူတစ္ပါးတုိ႔က ကိေလသာအရင္းခံတယ္လုိ႔ ထင္မွားစြပ္စြဲလာရင္လည္းမတုန္မလူပ္ သည္းခံႏုိင္ရပါမ ယ္။

♦“တစ္ေလာကလံုးမွာကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမွမရွိပါလား”ဆ ုိတဲ့ အသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနရပါမယ္။အဲဒီအသိ စြဲစြဲျမဲျမဲရွိေနျပီဆုိရင္ ရွိခ်င္တာ မရွိလုိ႔လည္းမပူပန္ေတာ့ပါဘူး။ ရွိျပီးေတာ့ မရွိလို႔လည္းမဆူညံေတာ့ပါဘူး။

♦ခ်စ္ျခင္း၊မုန္းျခင္းစတဲ့ ကိေလသာကို အရင္းခံျပီး မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တာလုပ္တဲ့ အဂတိလုိက္စားမူလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။အဂတိရဲ႕ လားရာဟာ ဒုဂၢတိပါ။

♦ေလာကမွာ လူသားေတြ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာလုပ္၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာမလုပ္ျဖစ္ေနၾကတာဟာ အရင္းခံကေတာ့ ကိေလသာပါပဲ။ ကိေလသာေခါင္းပါးလာတာနဲ႔အမွ် မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာေတြလည္းေရွာင္ၾကဥ္နုိင္လာပါလိမ့္မယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြလည္းေဆာင္ႏုိင္လာပါလ ိမ့္မယ္။

♦မလုပ္သင့္တာအားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္ႏုိင္ျပီး လုပ္သင့္တာအားလံုးအၾကြင္းမဲ့ေဆာင္ႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မူကိုရပါျပီ။ ေသျခင္းတရားက အျပီးတုိင္ လြတ္ေျမာက္ပါျပီ။ ထပ္တလဲလဲ တစ္ေသတည္းေသေနရတဲ့အျဖစ္ဆုိး၊ ဒုကၡဆုိးေတြက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္ပါျပီ။ အႏူိင္းမဲ့နိဗၺာန္မွာ အၾကြင္းမဲ့ ေပ်ာ္စံႏုိင္ပါျပီ။

♦ဒါ့ေၾကာင့္ မေသခင္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအၾကီးဆံုး၊ ပဓာနအက်ဆံုးကေတာ့ ကိေလသာေခါင္းပါးေရးအလုပ္၊ ကိေလသာအျမစ္ျပတ္ေရးအလုပ္ပါပဲ။

[ အရွင္ဆႏၵာဓိက (ေရႊပါရမီေတာရ)] (မေသခင္ဘာလုပ္ၾကမလဲစာအုပ္မွ-)

Dhamma Danã Source 

Saturday, March 28, 2015

လူသားႏွင့္ အခ်စ္


လူသားႏွင့္ အခ်စ္

ကိေလသာေတာတြင္ ႏွစ္ေမ်ာေနသူမ်ားပီပီ လိုခ်င္ရခ်င္ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္ၾကသည္။ ထိုထိုေသာ ေလာဘေစရာ ေနာက္ကိုလိုက္ရင္း ဘ၀ ေမာတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းရွင္သန္  ရွင္သန္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္ကာ  အဓိပၸါယ္တို႔က ေလးနက္ျမင့္မား ခြန္းအားေတြအျပည့္ျဖင့္ ဘ၀ ကိုခ်ီတက္ၾကသည္။
ေမွ်ာ္လင့္စရာရွိသူတို့က ထိုကဲ့သို ့ေမွ်ာ္လင့္ရွင္သန္ၾကေသာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္စရာ ဘာမွမရွိသည့္ မိန္းမသား တစ္ေယာက္၏ဘ၀  ။ ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲစဥ္းစားတိုင္း ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ေသမိန႔္ ေပးေနမိသည္။

ေနျခင္းထက္ ေသျခင္းကို  အလိုရွိခဲ့ျပီ။ သစ္ပင္ပင္စည္မွာ မ်က္စိစံုမွိတ္ အံကိ္ုၾကိတ္၍ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ မိုက္ကန္းစြာ
    ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                                 

ေသခ်င္သူကိုမွ ကယ္တင္မည့္ သူက ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လို႔လာသည္။ အသက္ကို ကယ္တင္ရံုတင္ မဟုတ္ ဘ၀ တခုလံုးကိုပါ ေစာင့္ေရွာက္ကယ္တင္မည္တဲ ့။ ခိုကိုးရာမဲ့ေနသူမို ့ ယံုၾကည္ေလးစားစြာ လက္ခံမိပါေတာ့သည္။ ခက္သည္က......ျပည္ပန္းညိဳ ခ်ိဳပါရဲ႕နဲ ့ ဆားက ဖ်က္ေနျပီ။

ေမာင့္မိခင္ က တဦးတည္းေသာသားေရွ ့မွာ ၾကည္ျဖဴ သလိုႏွင့္ ကြယ္ရာမွာ မာန္မာန္မဲမဲ။ ကံဆိုးတဲ့ သူမို့ ထင္သည္။ ေမာင္ ခရီးထြက္ေတာ့  ေမာင့္မိခင္က အိမ္ေပၚကႏွင္ခ်ျပီ။မဆင္းလို ့မရ။မရအရ ေမာင္းခ်ျပီ။ ေမာင့္ရင္ေသြးေလးကို လြယ္ပိုးျပီး ေမာင္ရွိမည္ထင္ရာအရပ္သို ့မွန္းဆကာ ထြက္လာ ခဲ့ရသည္။ တေန၀င္ တေနထြက္ တျမိဳ၀င္ တျမိဳ ့ထြက္ျဖင္ ့ ရက္ကိုလစား။ ကိုယ္၀န္က ရင့္မာလာျပီ။ လမ္းမွာေတြ႕သည့္ဇရပ္ပ်က္တစ္ခု ခဏ နားမည္။  အို ... ဗိုက္ကနာလိုက္တာ။

လူမရွိသူမရွိ ေတာထဲေတာင္ထဲ ဇရပ္ပ်က္ကေလးတြင္ မီးဖြားသန္ ့စင္လိုက္သည္။ ကူညီသူ-နတၳိ။ မီးဖြားသန့္စင္ျပီးခ်ိန္မွာ တကုိယ္လံုးညစ္ေထးနံေစာ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရမိုးသန့္ စင္လို လွသည္။ ေရလည္းဆာေနသည္။ နီတာရဲေလးကို ဇရပ္ေပၚတြင္ ခဏထားခဲ့ကာ ေရရွိမည္ထင္ရာ အရပ္သို ့ ခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းလာမိသည္။ ေရေခ်ာင္းေလးမွာ ေရကိုတ၀ၾကီး ေသာက္လိုက္သည္။ ကိုယ္လက္သန့္စင္သည္။

ကေလးကို ထားခဲ့ရသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္လာသည္။ သို ့ေသာ္ နီတာရဲ ကေလးေလး ဇရပ္ေပၚတြင္ရွိမေနေတာ့။ ဘုရား ..ဘုရား ငါ့သားေလး ဘယ္ေရာက္သြားျပန္ျပီလ ဲ။လင္ေပ်ာက္တဲ့ မယား ဘ၀။ သားေပ်ာက္တဲ့အေမ ဘ၀ အပူလံုးၾကြလို ့ လူလံုးလည္း မလွနိုင္ေတာ့။ ရင္ဘတ္ကို ထုျပီး ငိုပြဲဆင္ရေလျပီ။
     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                                 

လင္ရွာရင္းသားပါေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ေပ်ာက္ေသာသူရွာရင္ေတြ့ဆိုသည့္စကားရွိထားသျဖင့္
လင္ကိုရွာ သားကိုရွာ အပူမီးေတြႏွင့္ ကံဆိုးမ ရဲ ့ဘ၀။

  " ဟဲ့ေကာင္မ ရပ္လိုက္စမ္း..   "
ေတာလမ္းမွာ မသမာသူ ဓါးကိုင္လူဆိုးေတြႏွင့္ရင္ဆိုင္တိုးျပန္သည္။
" ခ်မ္းသာေပးပါရွင္..က်မ မွာေပးစရာေငြလည္းမရွိပါဘူး ေျပးစရာေျမလည္းမရွိပါဘူး  ဒုကၡေရာက္
ေနတဲ့ ခရီးသည္ပါရွင္..   "
 " ဟဲဟဲ ေပးစရာေငြမရွိ ေျပးစရာေျမမရွိရင္ က်ဳပ္အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့ပါ  လိုက္မယ္မလား   "
          ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                            

ဒီလိုႏွင့္ ကံဆိုးမ ဘ၀ လူဆိုးၾကီးမယား ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။ လူ ့တိရိစ ၦာန္ၾကီး၏ နိုင္ထက္စီးနင္းျပဳမူသမွ်
 ၀ဋ္ေၾကြး တခုကို ေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္ႏွင့္ပင္ ေပးဆပ္ေနရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားသန့္စင္ ခဲ့သည္။ လူဆိုးၾကီးက သူ႔သမီးေတာ ့ေသေအာင္ခ်စ္ရွာသည္။ သမီးေလးကိုသနားေသာ္လည္း ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္ေသာ လူဘီလူးၾကီးႏွင့္ မေပါင္းဖက္ လိုေတာ့သျဖင့္ လြတ္ရာကၽြတ္ရာကိုေျပးမိသည္။

သမီးကိုေတာ့ထားခဲ့ရသည္။ ဒီသမီးကို ေခၚသြားပါက မိုးေျမအႏွံလိုက္ရွာမည္မွာ ဧကန္မလြဲ။ ထို ့ေၾကာင့္ မိခင္တေယာက္ ရင္တြင္းမခ်ိစြာျဖင့္ သမီးကို ထားခဲ့ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေျပးလြတ္ခဲ့ျပန္သည္။

ေထရီအရွင္မ တို့၏ ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးတခုတြင္ မွီခိုေနထိုင္ရင္း လင္ႏွင့္သားကို ရွာေဖြမိျပန္သည္။ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိကုန္ခဲ့သည္မွာ   (၁၅)ႏွစ္ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ လွည္းကုန္သည္ေတြ ေရာက္လာ တိုင္း သားတို့အေဖကို ေတြ႔ ေလမလားဟု သတင္းအစအန ရလိုရညား ေမးျမန္း စံုစမ္းမိသည္။
           ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                          

ေပ်ာက္ေနေသာ သားႏွင့္ လင္ကိုရွာရင္းမွ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေလး တမွ်င္က ကပ္ညွိတြယ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလာျပန္သည္။ ေကာင္ေလးအသက္ ရွိလွ  (၁၆)ႏွစ္မွ်သာ ျဖစ္မည္။ သတိေလးျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ေရွာင္ေနရသည္။ ကေလးကိုမုန္ ့ေပးၾကိဳက္သည္ဟု ပတ္၀န္းက်င္က ဆိုၾကေပမည္။

အမွန္တကယ္ေတာ့ သူကေလးကို ေတြ့သည့္အခ်ိန္ကတည္းက ရင္မွာလွဴပ္ခတ္ခဲ့သည္သာ။ နွစ္သက္ျမတ္နိုးဖြယ္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္လိုျခင္းထက္ တစိမ့္စိမ္ ့အလွၾကည့္ေနခ်င္သည့္ ဆႏၵက ပိုမိုျပင္းျပေနသည္။ ဒါကိုပင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟု ေခၚဆိုမလား။  အေတြ့မခံလိုေတာ့၍ ေက်ာင္းအာရာမ္ ထဲမွာ ပုန္းေအာင္းေနလိုက္သည္။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ဟုတ္လွျပီထင္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ခ်စ္ႏွစ္သက္သူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းဆင္းရဲကို မခံစားနိုင္ျပန္။ သူကေလး ရွိတတ္သည့္ေနရာကို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ သြားေခ်ာင္း ၾကည့္မိျပန္သည္။

 " မမ   "
 အို ဘုရားေရ ...သူကလည္း သိေနသည္သာ။ အရြယ္ခ်င္းအဆင့္ျခင္းကြာျခားသူမို ့ မျဖစ္နိုင္ဘူးအခါခါ ျငင္းဆန္ရင္းႏွင့္ပင္ သူ႔တြင္ မိဘ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္း မရွိေတာ့ေၾကာင္း သိရေသာအခါ။ မိခင္ကဲ့သို႔့ေသာ ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာျဖင့္ မိခင္ႏွင့္တူေသာ မယားအျဖစ္ႏွင့္ သူ ့အနားတြင္ ေနမိျပန္ပါသည္။ သူ့ကို သားကေလးလို ရင္ခြင္မွာပိုက္ေထြး ထားခ်င္မိသည္။ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္သလိုျဖစ္မိသည္။
         ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                 

တေန ့...ထိုတေန ့သည္  ေမ်ာ္လင့္ျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ မြန္းၾကပ္
လြန္းလွသည္။
 " မမ..စိတ္မဆိုးနဲ့ေနာ္..စကားတစ္ခြန္းေျပာခ်င္လို ့   "
 "  ေျပာမွျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ေျပာေလ  "
 " မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ့ ေမတၱာမွ်မိတယ္။ က်ေနာ္သူ့ကိုအိမ္ေခၚလာခ်င္တယ္   "
 " ဪ   "

ရင္ထဲမွာ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲသြားသည္။ ေယာက်္ားဆိုတာ ဒါပါပဲ ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ အလွမ္းကြာလွ်င္ ၾကာရွည္လြမ္းမေနခ်င္။ သူတို့ဘ၀မွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာကြက္လပ္မထားတတ္ၾကပါ။ အေဟာင္းထက္
အသစ္ကိုျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားေလ ့ရွိျပီး အစားထိုးျခင္းကိုခံုမင္သည္။ ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳအရ မွတ္ခ်က္ ေတြပဲျဖစ္သည္။

ညိဳညိဳ ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလး ရိုးရိုးသားသားေလးျဖစ္သည္။ မိဘ ေမာင္ႏွမ မရွိသူ။ ဘ၀ တူေတြပါလား။ ဒီေန့ကစလို ့  မိခင္တစ္ေယာက္ေနရာက ေနသြားေတာ့မည္။ ကေလးေတြကို မိခင္
တစ္ေယာက္လို  ေစာင့္ေရွာက္မည္။ သမီးရင္းေလးလို သေဘာထားမည္။ သားအရင္းေလးလို သေဘာထားမည္။ သူတို့ေလးေတြစံုဖက္ၾကပါေစေေတာ့။

    အေမ ငတ္ေနေသာသူတို့ေလးေတြကလည္း မိမိကို မိခင္လိုခ်စ္ၾကသည္ ။ေနရာေပးၾကသည္။
တေန ့...သမီးေလးကို ေခါင္းဖီးေပးေတာ့
"  ဟင္..ေခါင္းမွာအမာရြတ္ၾကီးပါလား  "

 "  ဟုတ္တယ္ အေမ  သမီး ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အေဖနဲ့အေမ ရန္ျဖစ္ေတာ့ သမီးေခါင္းကို ထိမိလို ့တဲ့။ အေဖ ကျပန္ေျပာျပတာ  အဲ့ကတည္းက အေမက ထြက္ေျပးသြားတာ ဒီေန ့ထိ သမီးအေမ ကိုမျမင္ဖူးဘူး  "
 "အို  ဘုရားေရ  သမီး သမီးေလး လူဆိုး သူခိုးၾကီး အနိုင္က်င့္ေပါင္းသင္းလို႔ ့ရတဲ့သမီးေလး  အေမ ့သမီးေလး  ပါလားကြယ္    "
             +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++              

သားအမိႏွစ္ေယာက္ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္ တေယာက္ကို တေယာက္ဖက္ျပီး ငိုေနခ်ိန္  ေယာက်္ားျဖစ္သ ူျပန္လာသည္။ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ရသည္။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထဲကို လင္ေတာ္ေနမိပါလား။

 "လူတိုင္းကေတာ့ အတိတ္ဆိုတာ ရွိၾကတာပဲေလ..က်ေနာ္လည္း အေဖ အရင္း ဘယ္သူမွန္းမသိ သလို အေမ ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္းမသိဘူး။ က်ေနာ့ေမြးစားအေဖက ဇရပ္ပ်က္တစ္ခုမွာ က်ေနာ့္ကို ေတြ့လို ့ ေမြးစားခဲ့တာ    "
 "  အို ..ဘယ္လို  ဘုရားေရ...အမွားၾကီး မွားပါေပါ့လား  "
                                     

ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ သူသိသမွ် သူေျပာျပေတာ့  မိမိ လိုက္ရွာေနသည့္ သားပါလား။
ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ရွာခဲ့စဥ္က မေတြ့ခဲ့။ ခုေတြ့မယ့္ေတြ့ေတာ့လည္း သားေကာ သမီးေကာ ႏွစ္ေယာက္လံုးႏွင့္ ေတြ႔ေနသည္။
 " အေမရယ္ သားမွာ ခြင့္လႊတ္နိုင္စရာ မရွိတဲ့ အမွားကို က်ဴးလြန္မိတယ္   အေမနဲ့ ညီမကို  မယား လုပ္ခဲ့မိတယ္ ပတ္၀န္းက်င္ကသာ သိရင္ က်ေနာ္ ဘယ္လို အသက္ ဆက္ရွင္ရမလဲ   "
                                     

မိခင္တေယာက္၏ ရင္တြင္းမွာ ေလာင္ျမိဳက္ရေလျပီ။ ဘယ္လို၀ဋ္ေၾကြးမ်ားေၾကာင့္ ဒီသားဒီအမိ ဒီလိုဘ၀ေတြ ျဖစ္ရတာပါလိမ့္။ သားအမိခ်င္း ေမာင္ႏွမခ်င္း ေသြးက စကားေျပာ ၍  သံေယာဇဥ္ႏြယ္ငင္ ခင္မင္သည္ကို မသိပဲ တဏွာေပမ နယ္ထဲသို ့ သက္ဆင္းမိ ခဲ့ၾကသည္။

    " သားနဲ့သမီးတို ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္...အေမကေတာ့ ဘ၀ကို စိတ္ကုန္သြားျပီ။ ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံသြားျပီ။ သားနဲ့ သမီးလည္း သင္ခန္းစာယူျပီး သံေ၀ဂ ပြားၾကေပါ့ အမွားကို အမွန္ျပင္ၾကရေအာင္   "
သားႏွင့္သမီးကလည္း ျပိဳင္တူပင္ အေမေျပာေသာ စကားကိုေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ၾကသည္။
             +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++                         

ေသာက အပူမီးတို႔ ့ျငိမ္းေအးရာ  ဆင္းရဲျခင္းတို ့ခ်ဴပ္ျငိမ္းရာသို ့။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္ ေနလိုလလို ထြန္းလင္းေတာက္ပ ေနခ်ိန္မို ့  အေမ ႏွင့္ သမီးက ဥပၸလ၀ဏ္ ေထရီ အရွင္မတ႔ိုထံ သြားေရာက္၍ ရဟန္းျပဳလိုက္ၾကသည္။ သားျဖစ္သူကလည္း သံဃာေတာ္မ်ားထံမွာ ရဟန္းျပဳ လိုက္သည္။


သံုးဦးသား တရားေတာ္ကို နာၾကား၍ ၀ိပႆနာ အားထုတ္လိုက္ရာ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၱာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သားျဖစ္သူမွာ ဘြဲ႔ေတာ္ထင္ရွားေသာ "ဂဂၤ ါတီရိယ မေထရ္" ဟူ၍ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေလသည္။

(မေလးျငိမ္ ၏  ဂႏၳ၀င္ရသမ်ား စာအုပ္မွ ေမွာင္တကာ့ ေမွာင္ကို မွီျငမ္း ေရးသားပါသည္)

*****တတိယေျမာက္သမီးေတာ္*****

Friday, March 27, 2015

အာရံုဆိုတာ အနတၱ သဘာဝပါ


" အာရံုဆိုတာ အနတၱ သဘာဝပါ "

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဟာသူ႔ရဲ႕တပည္႔သာဝက ေတြကိုျခိဳးခ်န္စြာက်င္႔ရတဲ႔ဓူတင္ အက်င္႔ေတြကို ခြင္႔ျပဳခဲ႔ပါတယ္။ ဒါဟာကိေလသာကိုပါး ေအာင္ သိတိ ပညာ သည္းခံျခင္းဆုိတဲ႔ စိတ္အရည္အ ေသြေတြျမင္႔မားလာေအာင္ လုပ္ခိုင္းတာပါ။ သက္သက္ဒုကၡခံခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သကၤန္း သံုးထည္ သပိတ္တစ္လံုးရွိရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ လံုေလာက္ပါတယ္။ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမမ်ားတဲ႔ အတြက္ ဝတၳဳပစၥည္းေတြအေပၚေၾကာင္းၾက စိုက္ေနရတဲ႔ ဗလိေဗာဓ နည္းသြားတာေပါ႔

ဝတၳဳကာမနဲ႔ ကိေလသာကာမလို႔ရွိရာမွာ ကိေလသာကာမကိုသ ာပယ္သတ္ရမွာပါ။ တတ္ႏိုင္လို႔ ေရႊေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္လႈရင္လည္း သီတင္းသံုးေနထိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေရႊေက်ာင္းၾကီးကို မသာယာရပါဘူး။ ပုထုဇဥ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ဝတၳဳပစၥည္းစြန္႔ပယ္ျခင္းဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ႔ လိုအပ္ပါ တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဝတၳဳပစၥည္းဆိုတဲ႔အာရံု တရားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုအင္ အားႀကီး ႀကီးမားမားနဲ႔ ခ်ယ္လွယ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆြဲအားလည္း အရမ္းျပင္းပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ကို မလိုက္မိဖို႔ဆို တာေတာ္ရံုစိတ္ဓာတ္အေျခအေနနဲ႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒီအာရံုေတြေနာက္ကိုတ ေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ႔ၾကလို႔ သတၱဝါေတြဟာသံသရာမွာ ေမ်ာလိုက္ ျမဳပ္လိုက္နဲ႔ လည္လာ လိုက္ၾကတာ အစေတာင္ ရွာမရပါဘူး။

အာရံုေတြရဲ႕အျခယ္အလွယ္ကိုခံရတာဟာ အာရံု ေတြရဲ႕သဘာဝကိုအမွန္အတိုင္းမသိတဲ႔ ေမာဟ ေၾကာင္႔ပါ။ အာရံုေတြဟာ အစြဲလန္းခံတတ္တဲ႔ ဥပါဒါနကၡႏၶာပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဥပါဒါနကၡႏၶာဒုကၡာ ဆိုျပီးေဟာထားပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြကေတာ႔ ဒုကၡလို႔မျမင္ဘဲ သုခလို႔သာ ျမင္ ျပီး စြဲလမ္းေနၾကတာပါဘဲ။ ဘုရား ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ ေတြအဖို႔ေတာ့ စြဲလမ္းတတ္တဲ႔ ကိေလသာမရွိေလေတာ႔ အာရံုေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကိုမခံရ ေတာ႔ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာအာရံုဆိုတာ ေလာကီစိတ္တို႔ရဲ႕အာရံုျပဳရာ တဏွာ မာန ဒိ႒ိ တို႔ရဲ႕ အစြဲလမ္းခံရာ အာရံု ငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားျဖစ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာလည္း အာရံုတရားတစ္ခုပါဘဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေလာကီ စိတ္နဲ႔ အာရံုျပဳလို႔ရတဲ႔ တရားမ်ိဳးေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး ေလာကုတၱရာစိတ္နဲ႔မွသာ အာရံုျပဳလို႔ရတဲ႔ တရားမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေလာကီစိတ္နဲ႔အာရံုျပဳလို႔ရတဲ႔ တရားေတြကိုသာေျပာခ်င္တာပါ။ အာရံုငါးပါး ကာမဂုဏ္ တရားေတြဟာ ေဖါက္ျပန္တတ္တဲ႔ရုပ္တရားေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအာရံုေတြကို သိေနရတဲ႔စိတ္ ခံစားတဲ႔ ေဝဒနာ၊ မွတ္သားတဲ႔ သညာ၊ ျပဳျပင္ လံႈ႕ေဆာ္တတ္တဲ႔ သခၤါရ ဆိုတဲ႔ အာရမၼဏိကတရား ေတြက နာမ္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီနာမ္တရားမွာ ကုသိုလ္အုပ္စု အကုသိုလ္အုပ္စု အဗ်ာကတအုပ္စု ရယ္လို႔ရွိတယ္။ ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ႕စိတ္သႏၲာန္ေဇာ အဆင္႔မွာေတာ႔ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသိုလ္ရယ္လို႔ ႏွစ္ခုဘဲျဖစ္ခြင္႔ရွိတယ္။

ဒီေတာ႔အာရံုေတြကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေျပာင္းလည္းပစ္လို႔ မရပါဘူး။ အာရမၼဏိကျဖစ္တဲနာမ္တရားမွာသာ ကုသိုလ္အုပ္စုနဲ႔ ေနႏိုင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ ဒီလိုေနႏိုင္ဖို႔ကေတာ႔ ႏွလံုးသြင္းမွန္ဖို႔လိုပါ တယ္။

အာရံုေတြဟာတကယ္ေတာ႔ သူ႔သေဘာသူ ေဆာင္ျပီး ေဖါက္ျပန္တတ္တဲ႔ တရားေတြျဖစ္တယ္။ ဒါကို အမွန္အတိုင္းမသိၾကေလေတာ့ ပူးတြဲျပီး ပါလာတတ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ႔ ေလာဘ မႀကိဳက္ မ ေကာင္းဆိုတဲ႕ ေဒါသ ေတြျဖစ္ၾကရပါတယ္။ 

အာရံုဆိုတဲ႔ရုပ္တရားေတြဟာ အျမဲရွိေနတဲံ႔တရား ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ အေဟာင္းခ်ဳပ္ အသစ္အ စားထိုးေနတဲ႔ ျဖစ္စဥ္ၾကီးတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕နိယာမနဲ႔သူ ျဖစ္ပ်က္ သဘာဝအေနနဲ႔ တည္ ရွိေနတဲ႔ အနတၱတရားေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုဝိပႆနာဥာဏ္နဲ႔မွ ျမင္ႏိုင္ ပါတယ္။ အနတၱတရားျဖစ္တဲ႔ အတြက္သူ႔ကို ကိုယ္က သိမ္းပိုက္ထားခ်င္ေပမဲ႔ တနည္းနည္းနဲ႔ သူက ကိုယ္႔ကို စြန္႔ရင္ စြန္႔။ မစြန္႔ရင္ ကိုယ္က သူ႔ကိုစြန္ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ျမတ္စြာဘုရားက ဒုကၡ လို႔ေဟာသြားတာ။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားလို႔ ဒုကၡတရားအျဖစ္ လက္ခံထားေပမဲ႔ သုခ အျဖစ္ျမင္ ေနၾကတဲ႔ သူေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါဟာ ဝိပလႅာသတရား ေတြေၾကာင္႔ပါ။ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္းမသိဘဲ ေဖါက္ျပန္မွားယြင္းေနတဲ႔ ဝိပလႅာသတရားေတြဟာ အာရမၼဏိက ဆိုတဲ႔ နာမ္တရားမွာျဖစ္ ေပၚၾကတယ္။ ဝိပလႅာသရဲ႕ဖံုးလႊမ္းမႈေၾကာင့္ အာရံုရဲ႕သဘာဝကို အမွန္အတိုင္း မသိတဲ႔အခါ ေလာဘ ေဒါသ ျဖစ္တိုင္း အာရံုကို အျပစ္ပံုခ်ၾကတယ္။

မိဘေတြဟာ သားသမီး ေတြေၾကာင့္ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ ရတိုင္း နင္တိူ႔ေၾကာင္႔ဆိုျပီး သားသမီးေတြ အေပၚ အျပစ္ ပံုခ်တတ္ၾကပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ပ်က္စီး ေပ်ာက္ရွတိုင္း ေသာကေတြျဖစ္ ၾကရတယ္။ အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ေတာ႔ ေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳတိုင္းေလာဘ ေဒါသ ေတြျဖစ္ၾကရ တယ္။ ဒါဟာအမွန္အတိုင္း မသိတဲ႔ ေမာဟေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္တယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မွာသိဒၶတၳမင္းသားဘဝမွာ ၾကင္ယာေတာ္ သားေတာ္ ခမည္းေတာ္ ထီးနန္း စတာေတြရွိေပမဲ႔ ဘုရားရွင္ ဘဝမွာဒီအရာေတြဟာ ဘုရားရွင္ကို ေလာဘ ေဒါသျဖစ္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ဟာ အာရံုေတြကို မသတ္ဘဲ ကိေလသာကိုသာ သတ္လိုက္တာပါ။

သာသနာပ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ေလာဘ ေဒါသေတြ အျဖစ္မ်ားပံုကို သိေပမဲ႔ ဒီစိတ္ေတြကို ပယ္သတ္ ရမဲ႔နည္းကိုေတာ႔ မသိၾကပါဘူး။  ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ဥာဏ္မွီသေလာက္ ဝတၳဳပစၥည္း ေတြကို စြန္႔ျပီး က်င္႔ေနၾကတာေပါ႔။ ဒီသာသနာမွာ ကိေလသာကို အျမစ္ျပတ္ ပယ္သတ္ႏိုင္တဲ႔ နည္းေတြကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာထားျပီးသားပါ။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဟာ သတိပ႒ာန္နည္းလမ္းအတိုင္း အာရံုကို အာရံုပါဘဲလားလို႔ သေဘာထားႏိုင္ေအာင္ ရႈမွတ္ၾကရပါမယ္။ သဒၶါ ဝီရိယ သတိ သမာဓိ ပညာေတြ အားေကာင္းလာရင္ အာရံုရဲ႕ ျဖစ္မႈ ပ်က္မႈ သဘာဝေတြကို ထိုးထြင္းျပီး သိလာပါတယ္။ မျမဲမႈသေဘာ အစိုးမရမႈ သေဘာ အႏွစ္သာရ မရွိမႈသ ေဘာေတြကို ေတြ႕ဖန္မ်ားလာရင္ အာရံုေတြအေပၚ တက္မက္တဲ႔ တဏွာေတြ မေက်နပ္တဲ႔ေဒါသ ေတြ အာရံုကို အမွန္အတိုင္းမသိတဲ႔ ေမာဟေတြ တျဖည္းျဖည္းနည္းပါး ကုန္ေပ်ာက္လာပါ တယ္။

**ကိုယ္တြင္းရုပ္ကို အသုဘရႈတဲ႔သူဟာ တင္႔တယ္တယ္လို႔ထင္ ေနတဲ႔ ဝိပလႅာသကို ပယ္ပါတယ္။ အလုပ္အေၾကြးျပဳ၍ စားအပ္ေသာ အာဟာရကို ပိုင္းျခားသိပါတယ္။ ကာေမာဃကို ေက်ာ္လြန္ တယ္။ ကမရာဂနဲ႔ မယွဥ္ေတာ႔ဘူး။ ကာမာသဝယိုစီးမႈအာသဝကင္းတယ္။ အဘိဇၩာကာယဂႏၴကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ ကာမုပါဒါန္ မစြဲမွီ ေတာ့ပါ။

*ခံစားေနရတဲ႔ ေဝဒနာကို ဒုကၡဟုရႈတဲ႔သူဟာ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ ဝိပလႅာသကို ပယ္တယ္။ ဖႆဟူေသာ အာဟာရကို ပိုင္းျခားသိတယ္။ ဘေဝါဃကို ေက်ာ္လြန္တယ္။ ဘဝရာဂနဲ႔ မယွဥ္ေတာ႔ဘူး။ ဘဝါသဝ ယိုစီးမႈအာသ ေဝါကင္းတယ္။ ဗ်ာပါရ ကာယဂႏၴကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ သီလဗၺတုပါဒါန္ကို မစြဲမွီေတာ႔ပါ။

*ဝိညာဏ္ကို အနိစၥဟုရႈတဲ႔သူဟာ ျမဲတယ္လို ထင္မွားေနတဲ႔ ဝိပလႅသကို ပယ္တယ္။ စိတ္ဟူေသာ ဝိညာဏာအာဟာရကိ ပိုိုင္းျခားသိတယ္။ အဝိေဇၨာဃကို ေက်ာ္လြန္တယ္။ အဝိဇၨာေယာဂနဲ႔ မယွဥ္ေတာ႔ဘူး။ အဝိဇၨာသဝယိုစီးမႈ အာသေဝါကင္းတယ္။ သီလဗၺတပရာမာသ ကာယ ဂႏၴကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ ဒိ႒ဳပါဒါန္မစြဲမွီေတာ့ပါ။

*သညာနဲ႔သခၤါရကို အနတၱရႈေသာသူဟာ အတၱဟု ထင္မွတ္ေနေသာ ဝိပလႅာသကို ပယ္တယ္။ ေစတနာ ဟူေသာ မေနာသေဥၥတနာ အာဟာရကို ပိုင္းျခားျပီးသိတယ္။ ဒိေ႒ာဃကို ေက်ာ္လြန္တယ္။ ဒိ႒ိေယာဂနဲ႔ မယွဥ္ေတာ႔။ ဒိ႒ာသဝ ယိုစီးမႈ အာသေဝါကင္းတယ္။ ဣဒံသစၥာဘိနိေဝသ ကာယဂႏၴကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ အတၱဝါဒုပါဒါန္ မစြဲမွီေတာ့ပါ။

ဒါဟာခႏၶာငါးပါးကို အရႈခံအာရံုအျဖစ္ စြဲျပီးရႈတာျဖစ္တယ္ တကယ္ေတာ႔ဘယ္ခႏၶာျဖစ္ျဖစ္ အရႈခံ ပရမတ္ဟာအာရံုတရားေတြပါ။ အာရံုတရားေတြရဲ႕ သဘာဝဟာျဖစ္ျပီးပ်က္ၾကတယ္။ ဘယ္ခႏၶာ ဘယ္ ရုပ္ ဘယ္နာမ္ကိုမဆို အာရံုအျဖစ္ သေဘာထားႏိုင္ရင္ ဝိပႆနာရႈတဲ႔အခါ အာရံုေရြးစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူး။ အာရံုမႀကိဳက္စရာလာလည္း မေဖ်ာက္ဖ်က္ ၾကိဳက္စရာလာလည္း စြဲထားစရာ မလိုေတာ႔ပါဘူး။

မိမိဆိုတဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကအစ တစ္ေလာကလံုးမွာရွိတဲ႔ ရုပ္ နာမ္ေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ လည္းမဟုတ္ အခိုင္အမာ အႏွစ္သာရ အစြမ္းအစရွိတဲ႔ အတၱလည္းမဟုတ္ဘူးလို႔ နက္နက္ ရိႈင္းရိႈင္း သိလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေလာကၾကီးကို ျမင္ေနရတာ အရမ္းလြတ္လပ္ေပါ႔ပါးပါ တယ္။ ေလာကဓံ ဆိုတာလည္း ဘာမွအႏွစ္မရွိတဲ႔ သဘာဝတစ္ခုအျဖစ္သာ ျမင္ေနပါတယ္။ ဒိအခ်ိန္မွာ အာရံုေတြရဲ႕ ခ်ယ္လွယ္မႈကိုလည္း မခံရေတာ႔ဘူး။


ေရႊဥမင္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆံုးမသလို "သူမွားရင္လည္း သည္းခံလာႏိုင္သလို သူမွန္ရင္ လည္း ဝမ္းေျမာက္ႏိုင္တယ္။ ပစၥည္းဥစၥာ ဆံုးရႈံးျပီး အနာေရာဂါက် ေရာက္လာရင္လည္း ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ၾကီး မတုန္လႈပ္ေတာ႔ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ႔ မိမိကိုယ္တိုင္က မိမိကိုယ္ကို အာရံုတရားအျဖစ္ သေဘာေပါက္လိုက္မိလို႔ပါဘဲ။

ဒီသာသနာမွာ အနတၱအသိဟာဘ ယ္လိုမွ တန္ဘိုး မျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ အသိပါလားလို႔ ခံစားမိလာျပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုလည္း အလြန္႔အလြန္ ၾကည္ျငိဳမိလာပါလိမ္႔မယ္။ ဥေပကၡာတရားရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ ကိုလည္း နားလည္ခံစားမိလာပါလိမ့္မယ္။ ဥေပကၡာစိတ္ အနတၱအသိေလးနဲ႔ အ ျမဲေနခ်င္ေပမဲ႔ ဒီစိတ္ ဒီအသိဟာလည္း အျမဲတန္းေတာ႔ ျဖစ္မေနပါဘူး။ သတိရွိေနခ်ိန္မွသာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ ကြ်န္ုပ္တို႔ဟာ အာရံုမွန္သမွ်ရဲ႕ သဘာဝကို အမွန္အတိုင္း သိေနတဲ႔ သတိေလးနဲ႔ အျမဲေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖို႔ အမွန္တကယ္ လိုအပ္လွပါတယ္။

အရွင္ ပညာသီရိ - ရမၼာကြ်န္း

(အပၸမာဒ ဓမၼရသမဂၢဇင္းမွ ကူးယူပူေဇာ္၍ ဓမၼဒါန ျပဳရပါသည္)

Thursday, March 26, 2015

ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ ရပုိင္ခြင့္


ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ ရပုိင္ခြင့္


ဗုုဒၶဘာသာဟာ တကယ္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိတဲ့ ဘာသာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈကုိလည္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ရယူခံစားႏုုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ အမိန္႔ေပးၿပီး ျပ႒ာန္း သတ္မွတ္ ထားတာ မရွိပါဘူး။ ေၾကာင္းက်ိဳး ဆက္စပ္ျပထားတာပဲ ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ကုိယ္တုိင္လည္း ဘာလုပ္ေပးမယ္၊ ဘယ္လုိကယ္တင္ေပးမယ္၊ ဘယ္လုုိ ဖန္တီးေပးမယ္ဆုိတဲ့ ကယ္တင္ရွင္မ်ိဳး မဟုုတ္ဘဲ ဒီလုိလမ္းမ်ိဳးရွိတယ္၊ ဒါကုိေရြးခ်ယ္ရင္ ဒီလုိဆုိးက်ိဳးရွိၿပီး ဒါကုိ ေရြးခ်ယ္ရင္ေတာ့ ဒီလုိေကာင္းက်ိဳးေတြ ရႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းကုိညြန္ျပေပးေတာ္မူတဲ့ လမ္းညြန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လမ္းညြန္မႈကို ခံယူၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈ အပုိင္းကေတာ့ ကုိယ္ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ၿပီးရင္လည္း ဒီသက္ေရာက္မႈကေတာ့ ကုိယ့္ထံကုုိပဲ ေရာက္ရွိ လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ဘယ္သူကမွ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ေပးလုိ႔ မဟုုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုုိင္ ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ သိပ္ကုုိ အေရးႀကီးတယ္လုုိ႔ ဆုုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုုိေရြးခ်ယ္မႈဟာ အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ကန္ဖုုိ႔လည္း လုုိလာျပန္ပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္မႈမွန္ကန္ဖုုိ႔အတြက္ အမွန္ကုုိ ျမင္တတ္ဖုုိ႔လည္း လုုိလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကုုိ ဗုုဒၶဘာသာမွာေတာ့ သမၼာဒိ႒ိလုုိ႔ ေခၚပါတယ္။ မွန္ကန္တဲ့ အျမင္ရွိဖုုိ႔အတြက္ ပညာရွိဖုုိ႔လည္း လုုိပါတယ္။ အဲဒီပညာက သစၥာကုုိ သိႏုုိင္တဲ့ ပညာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါကုုိ ျမတ္ဗုုဒၶက ဆင္းရဲေၾကာင္း အမွန္တရားကုိ သိႏုုိင္တဲ့ ပညာ၊ ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္တရားကုိ သိႏုုိင္တဲ့ ပညာ၊ ဆင္းရဲ ခ်ဳပ္ရာ အမွန္တရားကုိ သိႏုုိင္တဲ့ ပညာနဲ႔ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာသုုိ႔ သြားရာလမ္းမွန္ကုုိ သိႏုိင္တဲ့ ပညာလုုိ႔ ညြန္ျပေတာ္မူပါတယ္။ ဒီလုုိ ပညာမ်ိဳးရွိမွပဲ စစ္မွန္တဲ့ အျမင္မွန္မႈလုုိ႔ ဆုုိႏုုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအျမင္ဟာ ေရြးခ်ယ္မႈအတြက္ အေရးႀကီးဆုုံးနဲ႔ အေျခခံအက်ဆုုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ေရြးခ်ယ္မႈအပုိင္းမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုုက ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္ေတြမွာ တာဝန္ယူႏုိင္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ အေကာင္းအဆုိး အလုုပ္ေတြဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ ပုံေဖာ္မႈပဲဆုုိတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ စာလုုိေျပာေတာ့ ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိပါပဲ။ ကံသာလွ်င္ မိမိရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ျဖစ္တယ္လုုိ႔ အမွန္အတုုိင္း ျမင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစကားရပ္က ကုိယ္လုုပ္တဲ့ အလုုပ္၊ ကုုိယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြဟာ ကုိယ္အေပၚမွာပဲ သက္ေရာက္ေစၿပီး အေကာင္းအဆုိး ခံစားမႈကုိ ျဖစ္ေစေၾကာင္း ေဖာ္ညြန္းခ်က္ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိေရြးခ်ယ္ၿပီးလုုပ္တဲ့ အလုုပ္ဟာ မွားရင္လည္း အဲဒီအမွားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈ၊ မွန္ရင္လည္း အဲဒီအမွန္ရဲ႕ သက္ေရာက္မႈကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုုိင္ပဲ ရပုုိင္ခံစားခြင့္ ရွိတဲ့သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိေတာ့ကား ဗုုဒၶဘာသာ ႐ႈေထာင့္က ေျပာရင္ သတၱဝါတုိင္းဟာ လြတ္လပ္တဲ့ ေရြးခ်ယ္ပုိင္ခြင့္ရွိၿပီး အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈရဲ႕ သက္ေရာက္မႈကုုိလည္း ကုိယ္ကုုိယ္တုုိင္ ရရွိခံစားႏုုိင္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းေရြးမလား၊ အဆုိးေရြးမလား ဆုုိတာဟာ ကုိယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ ေရြးခ်ယ္ၿပီးရင္လည္း တာဝန္ယူမႈကုိ ကုုိယ္ကပဲ ျပဳလုုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


 ဒါေၾကာင့္ ကုုိယ္ဘာေရြးၿပီး ဘာယူမယ္ဆုုိတာကုိ သိဖုုိ႔အတြက္ ပညာကုုိ အသုုံးခ်ရင္း အမွန္ေရြးၿပီး အမွန္ယူႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရြးမွားရင္ နိဗၺာန္ကေန အေဝးသြားတတ္ၿပီး အေရြးမွန္မွ နိဗၺာန္ကုုိ မေႏွးအျမန္ နီးေစႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ ရယူမႈကုုိ အမွန္အသိ ဉာဏ္နဲ႔ညွိၾကဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)


Wednesday, March 25, 2015

ပါးစပ္ထဲက ဓါးမတစ္ေခ်ာင္း


ပါးစပ္ထဲက ဓါးမတစ္ေခ်ာင္း

 ေအာ္.. ပါးစပ္.. ပါးစပ္..။ ေတာ္ေတာ္ ထိန္းရခက္တဲ့ ပါးစပ္ပါပဲ။
ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ပါတယ္..။ လူေတြကို အကုသုိလ္အေပးဆံုးဟာ စိတ္ၿပီးရင္ ႏႈတ္ဆိုတဲ ပါးစပ္ပါပဲတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္..။ မုန္းေစခ်င္ရင္လည္း ဒီပါးစပ္.. ခ်စ္ေစခ်င္ ရင္လည္း ဒီပါးစပ္ပါပဲ..။ ဒီပါးစပ္ေၾကာင့္ အမ်ားသူငါကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္သလို.. အမ်ားသူငါကို အကုသုိလ္ေတြ ပြားေစေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ေနာ္။ ဒီႏႈတ္ေၾကာင့္ အကုသုိလ္ေတြ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေစႏုိင္ၿပီးေတာ့ အပါယ္သုိ႕ ဆင္းသြားရတဲ့ သာဓကေတြ.. သံသာရာ တေလ်ာက္ လံုးမွာ ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ေအာင္ ေပးဆပ္သြားရတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ၀စီဆိုတဲ့ ႏႈတ္ေလးကို ထိန္းေစခ်င္တာပါ။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ (၅)စကၠန္႕ေလာက္ေတာင္ မၾကာလိုက္ေပမယ့္ ေပးဆပ္လိုက္ရာတာေတြက ဘ၀(၅၀၀)မကေအာင္ ပါပဲေနာ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ပါးစပ္ထဲက ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းလို႕ ေျပာလိုက္ရတာပါ။ ဓါးမဆိုတဲ့ စကားေလးက ေသးမ်ားေသးသြားမလားေတာင္ မသိပါဘူးေနာ္။ ဓါးမနဲ႕တူတဲ့ ပါးစပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ေပးဆပ္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

အရင္ဆံုး ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ ေ၀သာလီရဲ႕ အလွဧကရီ အမၺပါလီရဲ႕ အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ ဘ၀တစ္ခုမွာ ပါလီဟာ ဘိကၡဴနီမ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေျမေတြမွာ သန္႕ရွင္း ေရးအၿမဲလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူေပါ့။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ ေနရာကို အရိယာဘိကၡဴနီမတစ္ေယာက္ တံေတြးေထြးလိုက္တဲ့ တံေတြးက်န္ခဲ့တာကို ၾကည့္ၿပီး သန္႕ရွင္းရင္း ပါးစပ္ကေျပာလိုက္ပါတယ္.. ဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမေထြးသြားတာလဲ ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းပါ။ ဒီစကားေလးေျပာလိုက္တာက (၉)လံုးထဲပါ ပဲ။

ဒါေပမယ့္ ျပန္ၿပီးေပးဆပ္လိုက္ရတာကေတာ့ ဘ၀ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဘုရားရင္ ျပင္မွာ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ရုပ္အဆင္းရူပါဟာ သူမ်ားနဲ႕ မတူ ေအာင္ လွပေခ်ာေမာေပမယ့္.. အရိယာကို ေစာ္ကားမိတဲ့ စကားေလး(၉)လံုးေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀ အမ်ားစုဟာ ျပည့္တန္ဆာမဘ၀နဲ႕ပဲ ျဖစ္ရၿပီးေတာ့ ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ေအာင္ ေပးဆပ္သြား ရတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရမဲ့ ဘ၀ထိပါပဲေနာ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ အေျဖရွာၾကည့္ ေတာ့ ႏႈတ္မေစာင့္ခဲ့တဲ့ စကားေလး တစ္ခုေၾကာင့္ပါပဲေနာ္။ 

ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက လက္သမားတစ္ဦးရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ သူ႕မွာ ဘုရား၊ တရားကို ၾကည္ညိဳယံုၾကည္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႕ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကႆဖဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကို သြားေရာက္နာၾကားဖို႕ သူနဲ႕ အတူလိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚပါ တယ္။ တကယ္ဆိုရင္ သူအေနနဲ႕ မလိုက္လိုက မလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆန္လိုက္လွ်င္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အျပစ္လည္း မျဖစ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားကို ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ ေျပာလိုလို႕ စကားေလး ျပန္ေျပာမိတယ္.. ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းရဲ႕ဘုရားေဟာမယ့္ တရားေတြ လိုက္နာလို႕ ငါ့အတြက္ ဘာေတြ မ်ား အက်ိဳးရွိ လာမွာတဲ့လဲ.. မင္းရဲ႕ဘုရားက ငါ့လယ္ကို လာထြန္ေပးမွာတဲ့လား ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ပါေနာ္။ သူ႕ႏႈတ္ထြက္စကားက ဘယ္ေလာက္ထိ ကံႀကီးထိုက္သြားမွန္း သူမသိလိုက္ပါဘူး။

အဲ့ဒီ့ ဘုရား၊ ရဟႏၲာကို ျပစ္မွားမိတဲ့ ကံေၾကာင့္ပဲ ေသလြန္တဲ့အခါမွာ လယ္သမားၿပိတၱာဘ၀နဲ႕ ဘုရားရွင္ႏွစ္ဆူပြင့္ေတာ္ မူၿပီးတုိင္ေအာင္ မကၽြတ္မလြတ္ႏုိင္ခဲ့ရပါဘူး။ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလး (၃)စကၠန္႕ေလာက္ဟာ ကမၻာေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေပးဆပ္သြားရတာပါေနာ္။ သတိထား သံေ၀ဂယူစရာေလးပါပဲ။ 

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုအေနနဲ႕ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူတုန္းက အခ်ိန္အခါပါ။ ပေစၥကာဗုဒၶ ဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ဥစၥာပစၥည္းခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀တဲ့ သေဌးသား တစ္ဦး ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ သေဌးသားဟာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၿပီး ရြာထဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာသူရြာသားမ်ားက သူ႕လိုလွပၿပီး ၀တ္ေကာင္းစားလွ၀တ္ထားတဲ့ သူကိုမၾကည့္ပဲ အ၀တ္အစား ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ၿပီး အရွက္လံုရံု လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶရဲ႕ ေအးေဆးတည္ၾကည္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ညိဳေနၾကပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့.. ေတာက္.. ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့လူေတြပဲ.. ဘယ့္ႏွယ့္.. ငါ့လို ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ သူကိုက်ေတာ့ မၾကည့္ပဲ ကူ႒ႏူနာ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ သူကိုမွ အာသာငမ္းငမ္း ၾကည့္ေနလိုက္တာဗ်ာ ဆိုတဲ့ စကားေလး တစ္ခြန္း ပါပဲ။ အရိယာကို ေစာ္ကားမိတဲ့ အဲ့စကား တစ္ခြန္းကပဲ ေသလြန္တဲ့ အခါမွာ အ၀ီစိထိ က်သြားေစၿပီး အ၀ီစိမွ ကၽြတ္လြတ္တဲ့အခါမွာ ဘ၀ ဆက္တုိင္း ကု႒ႏူနာသည္ သူေတာင္းစားဘ၀ခ်ည္းျဖစ္ခဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီး ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေရာက္မွ ကၽြတ္လြတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၀စီကံမ်ား ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ေကာင္းလွပါဘိ။

အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးမွာ အမၺပါလီရဲ႕ အေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ေနရဲ႕သားနဲ႕ အကုသိုလ္ေတြ ၀င္လာရတာဟာ ဒီမေစာင့္စီးမိတဲ့ ႏႈတ္ေၾကာင့္ ပါေနာ္။ လယ္သမားရဲ႕ဘ၀ဇတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း မလိုအပ္မေျပာသင့္တဲ့ စကားကို ေျပာမိလို႕ပါပဲ။

ေနာက္ဆံုး သေဌးသားကေတာ့ သူမ်ားအျပစ္ကို မိမိကိုယ္ကို အထင္ႀကီးစိတ္၀င္ၿပီး သူတစ္ပါးကို အထင္ေသးတတ္တဲ့ အတြက္ပါ။ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ အဓိကျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ကေတာ့ သူမ်ားအျပစ္ကုိ ဆီလို အေပါက္ရွာတတ္တဲ့ သူေတြ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ရတာပါ။ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူဟာ အရိယာဟုတ္မဟုတ္ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ပါဘူး။ အရိယာဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္လည္း ခ်ိတ္မထားပါဘူး ေနာ္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ သူ႕ဘာသာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကိုယ့္အေနနဲ႕ ၀စီကံနဲ႕ မျပစ္မွား မေျပာ ဆိုမိဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။ 

ဒါ့ေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ မေျပာခင္စဥ္းစားပါ.. ေျပာေနတုန္းမွာလည္း စဥ္းစားပါ.. ေျပာၿပီးရင္လည္း စဥ္းစားပါ ဆုိတဲ့ အခ်က္သံုးခ်က္နဲ႕ မွန္မမွန္ အရင္ဆံုး စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဆံုးမထားတဲ့ စကား(၆)ခြန္းထဲက (၂)ခြန္းကိုပဲ ေျပာဆိုႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

အဲ့ဒါေတြကေတာ့ (၁) ဟုတ္တယ္.. မွန္တယ္ အက်ိဳးရွိတယ္.. သူတစ္ပါးနာလိုတယ္၊
(၂) ဟုတ္တယ္.. မွန္တယ္.. အက်ိဳးရွိတယ္.. သူတစ္ပါးမနာလိုဘူး
(ဒါေပမယ့္ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါၾကည့္ေျပာ) ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းပါပဲ။

ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး အဓိကဆံုးမထားတာကေတာ့ ဟုတ္တိုင္းလည္း မေျပာနဲ႕ မွန္တုိင္းလည္း မေျပာနဲ႕ မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိမွ ေျပာဆိုတဲ့ စကားပါပဲေနာ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္း လည္း.. ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွာ ေလာဘသံေတြ ေဒါသသံေတြ ေမာဟသံေတြ မပါေအာင္ ေျပာႏိုင္ၾက ပါေစလို႕ အဓိက ေျပာၾကားလိုပါတယ္။

ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း.. ပါးစပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဓါးမတစ္ ေခ်ာင္းကို မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးမဲ့ေစမယ့္ စကားေတြနဲ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခုတ္မခံပဲနဲ႕.. ကိုယ့္ကို ေႏွာက္ ယွက္ လာမယ့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ျဖစ္ေစမယ့္ စကားေတြကျိုပန္ၿပီး ခုတ္ထြန္ရွင္းလင္းႏုိင္မဲ့ ဓါးမမ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ႏုိင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း ကိုယ္စိတ္ႏွျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ..။

ဓမၼေမတၱာ


“ျပႆနာအစ ပါးစပ္က”

ပါးစပ္မွာဓါး၊ သတိထား
စကားဆင္ျခင္ေျပာ။
အက်ိဳး ရွိ မရွိ၊ ဆင္ျခင္ၾကည့္
အက်ိဳးရွိမွေျပာ။
ေျပာသင့္ မသင့္၊ အခါခ်င့္
ေျပာသင့္ခါမွေျပာ။

(ထိုင္၀မ္ ဆရာေတာ္ဦနႏၵ၀ံသ)