အံၾသဖြယ္ရာ အာဠ၀ီၿမိဳ႕သို႔ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ဓမၼခရီး
ဗုဒၶ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ခြင့္ ရႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါ ေ၀ေနယ်တို႔ကို ဆင္ျခင္ ရွာေဖြေတာ္မူလ်က္ ဓမၼခရီးစဥ္မ်ား ၾကြေတာ္မူူေလ႔ရွိပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တစ္ေန႔ေသာအခါ အာဠ၀ီၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေတာ္မူလာပါသည္။
ဤခရီးစဥ္မွာ အဘယ္မည္ေသာပုဂၢိဳလ္ကို ဓမၼတို႔ျဖင့္ကၽြတ္တမ္း၀င္ေစရန္လာျခင္းဟု ေသခ်ာစြာ မသိရပါ။ အာဠ၀ီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႔သားထဲက ကၽြတ္တမ္း၀င္သူမည္သူ မည္၀ါဟု မေတြ႔ရပါ။ သို႔ရာတြင္ အာဠ၀ီ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔မွာ ကုသိုလ္ရၾကသည္ကေတာ႔ ေသခ်ာပါသည္။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔က ဆြမ္းကပ္အၿပီးမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆြမ္းတရားေတာ္ ေဟာေတာ္မူ ပါသည္။ ဤတရားမ်ိဳးကို အႏုေမာဒနာ= ဆြမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ တရားဟ ုဆိုလိုပါသည္။ သကၤန္းလွဴပြဲဆိုလွ်င္လည္း သကၤန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေဟာေသာတရားပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခါက ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ခရီးစဥ္မ်ားၾကြ၍ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ အႏုေမာဒနာ ေဟာသည္ကို ေထာက္ဆ၍ ပထမေဗာဓိအတြင္း ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္(၅၅)ႏွစ္ မေရာက္မီမွာပင္ ရွိေသးေၾကာင္း မွန္းဆၾကည္ညိဳမိပါသည္။ ဆြမ္းကပ္ပြဲအၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာခဲ႔ေသာ တရားမွာ အလြန္ထူးဆန္းလွပါသည္။
ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားေတာ္
"ငါ၏ အသက္သည္ မၿမဲေခ်။ ငါ၏ေသျခင္းသည္ကား ၿမဲေပ၏။ ငါသည္မလြဲမေသြ ေသရမည္ သာတည္း။ ငါ၏ အသက္ သည္ေသျခင္းမွာ အဆံုးသတ္၏။ အသက္ကသာမၿမဲ။ ေသျခင္း ကေတာ႔ၿမဲေပ၏ ။ဤသို႔ မရဏႆတိ=ေသျခင္းႏွင့္စပ္ေသာအမွတ္ရွိျခင္းကို ပြားမ်ားၾကေလာ့။
မရဏႆတိကိုမျဖစ္ေစကုန္၊ မပြားေစကုန္ေသာသူတို႔သည္ ေနာက္ဆံုးေသခါနီးကာလမွာ ထိတ္လန္႔ျခင္းသို႔ ေရာက္လ်က္၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အသံတို႔ကို ေအာ္ျမည္လွ်က္ ေသၾကရသည္။ တုတ္မပါေသာ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္သည္ အဆိပ္ျပင္းေသာေျမြဆိုးကို ေတြ႕ေသာအခါ ေၾကာက္လန္႔လ်က ္ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္း ရသကဲ႕သို႔ပင္ျဖစ္ၾကရသည္။
မရဏႆတိကိုျဖစ္ေစအပ္၊ ပြားေစအပ္ကုန္ေသာသူတို႔သည္ကား ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ မေၾကာက္ၾကေခ်။ တုတ္ပါရွိေသာေယာက္်ား တစ္ေယာက္သည္ အဆိပ္ျပင္းေသာေျမြဆိုးကို ေတြ႕ေသာအခါ တုတ္ျဖင့္ဖမ္းၿပီး အေ၀းသို႔ပစ္ၿပီးေအးေအးေဆးေဆးပင္ ေနထိုင္ရသကဲ႕သို႔ျဖစ္၍ မေၾကာက္မလန္႔ၾကေတာ႔ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ မရဏႆတိ ကို ျဖစ္ေစၾကကုန္ေလာ့။ ပြားေစၾက၊မ်ားေစၾကကုန္ေလာ့။" ဤသည္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာ တရားေတာ္ျဖစ္ပါသည္။
ဤတရားကို နာၾကားရသူ အာဠ၀ီသားမ်ားထဲက တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ် တရားထူး ရေၾကာင္း မေတြ႔ရပါ။ အာဠ၀ီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔သည္ မိမိတို႔အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ၾကပါသည္။ တရားေတာ္ကိုေမ႕ပစ္လုိက္ၾကပါသည္။
တရားေတာ္ကို ေမ႔မပစ္သူတစ္ဦးသာရွိပါသည္။ ထိုသူကေတာ႔၁၆-ႏွစ္မွ်သာရွိေသးေသာ သမီးပ်ိဳကေလး တစ္ဦးသာျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ရကန္းသည္တစ္ဦး၏ သမီးကေလးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။
"ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္မည္သည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေပစြ။ ငါသည္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာမိန္႔ သည့္အတိုင္း မရဏႆတိကို ျဖစ္ေစျခင္း၊ ပြားေစျခင္း၊ မ်ားေစျခင္းငွာသင့္ေပ၏"ဟု ဆင္ျခင္လ်က္မေမ႔မေပ်ာက္၊ မပ်က္မကြက္ပင္ မရဏႆတိ ကို ေန႔တိုင္း၊ ညတိုင္း ျဖစ္ေစပါသည္။ ပြားေစပါသည္။ မ်ားေစပါသည္။
အပ်ိဳစင္ကေလး တစ္ဦးသာျဖစ္ေသာ သမီးပ်ိဳကေလးသည္ ၃-ႏွစ္ဆက္တိုက္ ေန႔ေရာ၊ ညပါမရဏႆတိကိုသာ မျပတ္မလပ္ျဖစ္ပြားေစပါသည္။
အာဠ၀ီ သို႔ ဓမၼခရီး ဒုတိယအႀကိမ္
တစ္ေန႔တြင္ေတာ႔ မိုးေသာက္ယံ အရုဏ္ဦးကာလမွာ ေလာက(လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ)မ်ားကို ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က ၾကည့္ရႈဆင္ျခင္ ေတာ္မူပါသည္။ ဤသို႔ဆင္ျခင္ျခင္းမွာ ကၽြတ္တမ္း၀င္ႏိုင္ေသာ ေ၀ေနယ်တို႔ကို ရွာေဖြျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။
အရုဏ္ဦးကာလျဖစ္၍ ေဇတ၀န္ေက်ာင္္း၊ဂႏၶကုဋိေက်ာင္းေတာ္၀မွ စ၍စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းအထိ ရွိရွိသမွ်ေလာက သားတို႔ကို ကၽြတ္ထိုက္ -မကၽြတ္ထိုက္ ခြဲျခားစိစစ္လ်က္ ဉာဏ္ေတာ္ ကြန္ရက္ႀကီးက ိုျဖန္႔သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(ညေန ေျခာက္နာရီ၀န္းက်င္မွာမူ စၾက၀ဠာတံတိုင္းႀကီးမွစ၍ ဂႏၶကုဋိအထိ အျပန္ခရီး အျဖစ္ တစ္ႀကိမ္ ဆင္ျခင္ပါသည္။ ဤကိစၥမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္၏ ေန႔စဥ္အေလ႔အက်င့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္)
ဉာဏ္ေတာ္ႀကီးကိုျဖန္႔လ်က ္ဆင္ျခင္သြားေသာအခါ သတၱ၀ါအနႏၱထဲက တစ္ဦးမွ်သာ ဉာဏ္ေတာ္အတြင္း ၀င္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။
ထိုသူမွာကား၁၉-ႏွစ္မွ်သာ ရွိသာရွိသူ၊ ရက္ကန္းသည္၏ သမီးကေလး မရဏႆတိ တရားရွင္ကေလးပင္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ဉာဏ္ေတာ္အတြင္း ၀င္လာေသာေၾကာင့္ ကၽြတ္ထိုက္- မကၽြတ္ထိုက္ ဆိုသည္ကိုေသခ်ာေအာင္ ဆင္ျခင္ေတာ္မူျပန္ပါသည္။
"ငါသည္ အာဠ၀ီသို႔ၾကြေရာက္ၿပီး ဤသမီးပ်ိဳကေလးကို ျပႆနာေလးခု ေမးလွ်င္ သမီးပ်ိဳကေလးကလည္း အေျဖေလးခု ေျဖေသာအခါ သာဓုေလးႀကိမ္ ေခၚေတာ္မူကာ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကို ေဟာျပမည္။ သမီးပ်ိဳကေလးသည္ ဂါထာဆံုးလ်င္ ေသာတပတၱိဖိုလ္၌ တည္ကာ (ပထမအဆင့္အရိယာျဖစ္၍) ကၽြတ္တမ္း၀င္ေပလိမ္႕မည္။ ထိုသမီးပ်ိဳေလးကိုအမွီျပဳရ၍ လူအမ်ား မွာလည္း အက်ိဳးရွိေသာ ဓမၼေဒသနာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာေပလိမ္႕မည္။"
ဤသို႔ေသေသခ်ာခ်ာ ဆင္ျခင္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ရဟန္းေတာ္ငါးရာတို႔ ၿခံရံေတာ္မူလ်က္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွ အာဠ၀ီၿမိဳ႕ရွိ အဂၢါဠ၀ေက်ာင္း သို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ၾကြေတာ္မူပါသည္။ အဠ၀ီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ကလည္း ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားၾကြလာေတာ္မူေၾကာင္း ၾကားသိၾက၍ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားကာ ပင့္ၾက၊ ဖိတ္ၾကပါသည္။
မရဏႆတိ တရားရွင္ကေလးလည္း ၾကားသိကာ ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လာရရွာပါသည္။
"ေၾသာ္- ငါ၏ခမည္းေတာ္၊ ငါ၏အရွင္ျမတ္ ငါ၏ဆရာသမား လျပည့္၀န္းကဲ႕သိုု႔ မ်က္ႏွာေတာ္ ရွိေတာ္မူေသာ မဟာေဂါတမဗုဒၶ ၾကြေတာ္မူလာၿပီတဲ႔လား။ လြန္ခဲ႔ေသာ သံုးႏွစ္ေျမာက္က ေရႊအဆင္းကဲ႔သို႔ ငါ၏ဆရာသမားကို ငါျမင္ဖူးခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ယခုတစ္ဖန္ ေရႊအဆင္းကဲ႕သို႔ေသာအဆင္း ေတာ္ကိုလည္းဖူးခြင့္ရေတာ႔ေပမည္။ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ၊ အရသာရွီေသာ တရားျမတ္ကိုလည္း နာယူရ ေတာ႔ေပမည္" ဟု ၀မ္းေျမာက္စြာ က်ိတ္ႀကံေနရသူကေလးမွာ မရဏႆတိ တရားရွင္ကေလး တစ္ဦးတည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မႀကံ၍ကားမျဖစ္။ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြားႏိုင္ခြင့္က သူ႔မွာမရွိေယာင္တကား။ သူ၏ဖခင္ ရက္ကန္းသမားႀကီးက ရက္ကန္းစင္ရွိရာသို႔ ထြက္သြားၿပီ။
"သမီးေရ၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ အ၀တ္ပုဆိုးကို ငါလက္ခံၿပီး စ ထားၿပီ။ တစ္ထြာေလာက္မွ မၿပီးေသးဘူး။ ယေန႔ အၿပီးသတ္ေပးရမယ္။ ရစ္လံုးကိုလ်င္ျမန္စြာ ရစ္ၿပီးယူလာခဲ႔ " ဟု မွာထားသြားခဲ႔သည္။
"ရစ္လံုးကို ရစ္ၿပီးမပို႔ႏိုင္လွ်င ္အေဖကငါ့ကိုကန္ေသာ္လည္း ကန္မည္၊ ရိုက္ေသာ္လည္း ရိုက္လိမ္႔မည္။ အင္း-ငါက ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားကိုနာခ်င္လွၿပီ။ အဘယ္သို႔ျပဳရအံ့နည္း။ တရားနာဖို႔သြားရအံ့ေလာ၊ သို႔မဟုတ္ရစ္လံုးကို ရစ္ၿပီး ပို႔ရအံ့ေလာ"ဟုႀကံစည္ေနပါသည္။
အဂၢါဠ၀ ေက်ာင္းေတာ္သို႔ "ရစ္လံုးရစ္ၿပီးခ်ည္ပို႔ၿပီးမွ တရားနာသြားေတာ႔အံ့" ဟု သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။ အဠ၀ီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ကေတာ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔ကို ဆြမ္းကပ္ၿပီး တရားနာဖို႔ စုေ၀းလ်က္ ထိုင္ေနၾကၿပီျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက တရား မေဟာေသး။ ဆိတ္ဆိတ္သာထိုင္ေနေတာ္မူပါသည္။ မည္သူကမွလည္း တရားေဟာဖို႔ မေလွ်ာက္၀ံ့ဘဲ ရွိေနၾကပါသည္။
တရားရွင္ကေလးကေတာ႔ ရစ္လံုးရစ္လ်က္ အိမ္မွာပင္ရွိေနရပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္ကာ ဖခင္ထံ ရက္ကန္းရံုသို႔ လုိက္ပို႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ကန္းရံုသို႔ အေရာက္မသြားႏိုင္ေသးဘဲ ေက်ာင္းေတာ္ထဲသို႔ ၀င္လာလိုက္ပါသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကလည္း "ငါ့မွာ သမီးပ်ိဳကေလးကို အေၾကာင္းျပဳလ်က္ ယူဇနာသံုးဆယ္ခရီးကို ေျခက်င္ၾကြခဲ႔ရတယ္။ ယေန႔လည္း သမီးေလးက လာခြင့္မရေသးပါလား။ သမီးကေလးလာခြင့္ရ၍ ေရာက္မွ အႏုေမာဒနာတရားေဟာမည္"ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ေစာင့္ေတာ္မူဆဲပင္ရွိပါသည္။
တရားရွင္ကေလးကလည္း ပရိတ္သတ္၏ အစြန္အဖ်ားမွာရပ္လ်က္ ဖူးေျမာ္လိုက္ရာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားကလည္း လည္ေတာ္ကိုဆန္႔ေတာ္မူလ်က္ ငဲ႔ၾကည့္ေတာ္မူပါသည္။
"အိုဆရာအရွင္၊ ဆရာကဤသို႔ေသာ ပရိတ္သတ္တို႔အလည္မွာ ထိုင္ေတာ္မူ၍ ငါ့ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ္မူပါလား။ ငါေရာက္လာျခင္းကို အလိုရွိေတာ္မူလ်က္ပါတကား"ဟု အသိ၀င္ကာ ျခင္းေတာင္းကေလးကို ခ်ထားၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား အနီးသို႔ခ်ဥ္းကပ္သြားပါသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ ငဲ႔ၾကည့္ေတာ္မူျခင္း အမွတ္အသားႏွင့္အတူ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္ပါးတို႔လည္း ကြန္႔ျမဴးၿပိဳးျပက္ေတာ္မူၾကပါသည္။ တရားရွင္ သမီးပ်ိဳ ကေလးမွာ ေရာင္ျခည္ေတာ္တို႔အၾကားသို႔၀င္ေရာက္မိကာ ရွိခိုးလ်က္ သင့္တင့္စြာ ရပ္ေနပါသည္။
အေမး ႏွင့္ အေျဖ
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား။ ။ခ်စ္သမီးကေလး၊ အဘယ္က လာသနည္း။
သမီးပ်ိဳကေလး။ ။မသိပါ အရွင္ျမတ္ဘုရား။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား။ ။ခ်စ္သမီးကေလး၊ အဘယ္သို႔ သြားမည္နည္း။
သမီးပ်ိဳကေလး။ ။မသိပါ အရွင္ျမတ္ဘုရား။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား။ ။ခ်စ္သမီး၊ မသိသေလာ။
သမီးပ်ိဳကေလး။ ။သိပါ၏။ အရွင္ျမတ္ဘုရား။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား။ ။ခ်စ္သမီး၊ သိပါ၏ေလာ။
သမီးပ်ိဳကေလး။ ။မသိပါ အရွင္ျမတ္ဘုရား။
အထက္ပါအတိုင္းဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကေမးခြန္းေလးခုေမးရာတရားရွင္ကေလးကလည္းအေျဖေလးခု ေျဖဆိုပါသည္။ အာဠ၀ီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔က ကဲ႔ရဲ႕ၾကပါသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက ကဲ႕ရဲ႕စကားသံမ်ားကို တားေတာ္မူကာ" အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤသို႔ ေျဖဆို ဘိသနည္း" ဟုဆက္လက္ စစ္ေဆးေတာ္မူပါသည္။ တရားရွင္ သမီးပ်ိဳကေလး၏ ရွင္းလင္းခ်က္ ေလးခုတို႔ကို သာဓု ေလးႀကိမ္ေခၚေတာ္မူပါသည္။ ထို႔ေနာက္ တရားနာ ပရိတ္သတ္တို႔ထံငဲ႔ကာ-
"ဤမွ်ေသာသမီးပ်ိဳကေလး၏ အေျဖမွန္ကို သင္တို႔ကမသိျခင္းေၾကာင့္ သင္တို႔ကကဲ႔ရဲ႕ၾကသည္။ ပညာမ်က္စိ ရွိသူတို႔ကသာ (တရားကို)ျမင္ႏိုင္သည္" ဟု ေဟာေတာ္မူပါသည္။
"အနည္းငယ္ေသာလူပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကသာ အနိစၥစသည္ျဖင့္ ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ျမင္ႏိုင္သူ(ပညာရွိ) လူပုဂၢိဳလ္ အနည္းစုကသာ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ျဗဟၼာ႔ဘံု ႏွင့္နိဗၺာန္တို႔သို႔ ေရာက္ရေပသည္။ လူပုဂၢိဳလ္အမ်ားစုတို႔ကားပညာမရွိ (အကန္းမ်ားျဖစ္)၍ အပါယ္ေလးဘံု သို႔သြားၾကရေပသည္" ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။
ဤဂါထာအဆံုးမွာပင္ တရားရွင္သမီးပ်ိဳကေလး ေသာတာပတၱိဖိုလ္တည္ပါသည္။ လူအမ်ားစု တို႔လည္း ပညာမ်က္စိ ရရွိၾကကာ အက်ိဳးမ်ားပါေတာ႔သည္။ ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ဓမၼပဒ အ႒ကထာ၊ ဒုတိယတြဲ(၁၁၁-၁၁၅) တို႔ ၌ ပါရွိပါသည္။
စဥ္းစား စရာေလးမ်ား
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက ဘာေၾကာင့္တရားရွင္မေလး မေရာက္မခ်င္းေစာင့္ေတာ္မူသနည္း။ တရားရွင္မေလး၏ အက်ယ္ရွင္းျပေသာ အေျဖမ်ားက ဘာေတြျဖစ္ၾကသနည္း။ တရားနာၿပီး ရက္ကန္းရံုသြားေသာအခါ တရားရွင္မေလး ဘာေတြဆက္ျဖစ္သြားသနည္း။ တရားရွင္မေလး၏ ဖခင္ႀကီးေရာ ဘာေတြျဖစ္ေသးသနည္း ဆိုတာေတြပါ အ႒ကထာမွာ လာရွိပါသည္။ စာရွည္မည္ စိုး၍ ခ်န္လိုက္ရပါသည္။
ဤ၌ အဓိက စဥ္းစားစရာရွိသည္မွာ-
(၁) ၁၆-ႏွစ္သမီးတုန္းက တရားထူးမရခဲ႔ဘဲ ၁၉-ႏွစ္သမီးေရာက္မွသာ တရားထူးရျခင္းအေၾကာင္း။
(၂)တရားတစ္ခုခုကိုသင္ယူရြတ္ဖတ္၍လည္းေကာင္း၊လိုက္နာေလ႔က်င့္၍လည္းေကာင္း၊ပြားမ်ားျခင္းေၾကာင့္အ က်ိဳးထူးမ်ား ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း။
(၃) ယခုေခတ္တြင္ အမ်ားဘုရားဖူးရာ ေစတီေတာ္ရွိ ရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕၌ "အမ်ိဳးသမီးမ်ား မသြားရ"ဟု စည္းတား ထားျခင္းမွာ ဓမၼေဒသနာေတာ္ႏွင့္ ညီညႊတ္မႈ မရွိ- ဟူေသာအခ်က္။
(၄) အိမ္အသီးသီးမွာ ကိုးကြယ္အပ္ေသာ ရုပ္ပြားေတာ္အသီးသီးႏွင့္ အမ်ားအဖို႔ကိုးကြယ္အပ္ေသာ ရုပ္ပြားေတာ္တို႔မွာ ဘုရားခ်င္းမတူေသာ(တန္ခိုးႀကီး၊တန္ခိုးငယ္) ျခားနားခ်က္မရွိ - ဆိုေသာအခ်က္။
(၅)ဘုရားကိုတစ္ႀကိမ္ေတြ႔၍တရားထူးရသူ၊ႏွစ္ႀကိမ္၊သံုးႀကိမ္အႀကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႔ရ၍ တရားထူးရသူ၊ (သို႔မဟုတ္)တစ္သက္လံုးေတြ႕ရလ်က္ တရားထူး မရသူတို႕၏ ကြာဟခ်က္။ စသည္တို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(၁)(၂)(၃) တို႔၏အေျဖမ်ားမွာ အထက္ပါ တင္ျပခ်က္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။
(၄) ႏွင့္ပတ္သက္၍မူ- ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အဓိ႒ာန္၊ တန္ခိုးႀကီးနတ္ျဗဟၼာတို႔၏ အေစာင့္ အေရွာက္ႏွင့္ အဓိ႒ာန္၊ လူသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အဓိ႒ာန္ဆုေတာင္းေၾကာင့္ ေစတီေတာ္မ်ားက တန္ခိုးႀကီးတန္ခိုးငယ္။ ေက်ာ္ၾကားမေက်ာ္ၾကားစသည္ျဖင့္ ျခားနားရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း "မိလိႏၵ ပဉွာက်မ္း" မွာလာရွိပါသည္။
(၅) ႏွင့္ပတ္သက္၍မူ- အတိအက်မေျပာ၀ံ့ပါ။
ဤ၀တၳဳပါ တရားရွင္ ရက္ကန္းသည္ သမီးကေလးကဲ႔သို႔ ဥပကတကၠတြန္း ႀကီးသည္လည္း ႏွစ္ႀကိမ္ေတြ႕ရမွ တရားထူးရပါသည္။(ဗုဒၶ၀င္က်မ္း)
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုကဲ႕သို႔ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ပင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ိဳးမရေသာ ခရီးစဥ္မ်ားကိုပါ ၾကြေတာ္မူခဲ႔ေၾကာင္း သိရ၍ ပို ၾကည္ညိဳမိပါသည္။
အကယ္၍ပထမအႀကိမ္က အက်ိဳးထူးမရ၍မၾကြခဲ႔လွ်င္ ရက္ကန္းသည္၏ သမီးကေလးမွာ ဒုတိယ အႀကိမ္ၾကြ လာေသာအခါ တရားထူး မရႏိုင္ဟုသာ သေဘာေပါက္မိပါသည္။
ဤသည္ကိုၾကည္ညိဳလွ၍ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ ျမတ္ေသာခရီးစဥ္ ၊ျမတ္ေသာဆြမ္းအႏုေမာဒနာ၊ ျမတ္ေသာဂုဏ္တို႔ကို ပူေဇာ္လိုက္ပါသည္။
(၂၀၀၉ခုႏွစ္၊ဒီဇင္္ဘာလ၊ အနႏၱဂုဏ္ရည္မဂၢဇင္း၊မွ "မစိုးရိမ္စာသင္သား"၏ "ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရား" အမည္ရေဆာင္းပါးကို (မစိုးရိမ္စာသင္သား-၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္) မွီျငမ္း၍ ,ျပန္လည္,မွ်ေ၀,ဓမၼဒါနျပဳျခင္းျဖစ္ပါသည္)
မူရင္းလင့္သို႔ //http://buddhismworld.ning.com/
