ကယ္တင္ရွင္
ကယ္တရင္ွအင္စစ္
ဂ်ာမနီ၊ အဂၤလန္၊ ေအမရိကန္ျပည္ေထာစင္ု စသည္တို႔မွာ ပညာဆည္းကပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာမ်ားကို ႏိုငင္ံျခားသားေတြက ေမးတယ္။
“သတင္ို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာဘုရားက သတင္ို႔ကို ကယ္တင္ေပးႏိုသင္ လား” တဲ့။
“ဟာ … ဗုဒၶျမတ္စြာက ေမကာင္းမႈ ဒုစ႐ိုက္ေတြနဲ႔ ေကာင္းမႈ သုစ႐ိုက္ေတြကို ညႊန္ျေပပးတယ္၊ ေမကာင္းမႈလု္ရပင္ ေမကာင္းမႈကံျဖစ္ၿပီး ေကာင္းမႈလု္ရပင္ ေကာင္းမႈကံ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီေကာင္းကံ ေမကာင္းကံေတြက ကိုယ္နဲ႔အတူ အၿမဲလိုက္ပါၿပီး အက်ိဳးေပးတတ္တယ္၊ ေကာင္းကံေတြက ေကာင္းက်ိဳးကိုေပးၿပီး ေမကာင္းကံေတြက ေမကာင္းက်ိဳးကို ေပးတယ္၊ သတၱ၀ါေတြဟာ ကိုယ္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ကံေတြ စီရထင္ားတဲ့အတိုင္း သံသရာမွာ က်လင္ည္ေနၾကရတယ္”
“အို … ဒီလိုဆိုရင္ သတင္ုိ႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာဘုရားက သတင္ို႔ကို မကယ္တင္ႏိုဘင္ူးေပါ့၊ သတင္ို႔ဟာ သနားစရာပဲ၊ တို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုရားသခကင္ သူ႔ကို ယံုၾကည္ၿပီး ကိုးကြယ္တဲ့လူေတြကို သူတို႔ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ ရိွရလင္ည္း ခြင့္လႊတ္ၿပီး ေကာင္းကဘင္ံုေရာက္ေအာင္ ကယ္တင္ေပးတယ္”
အင္း … ဒီလိုဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ သနားစရာျဖစ္ေနၾက ၿပီေပါ့။ ဘုရားသခကင္ပဲ ကယ္တင္ႏုိသင္လား၊ ကိုယ့္ကံကပဲ ကိုယ့္ၾကမၼာကို ဖန္တီးသလားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေပါ့။
အဂၤလန္စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဂၽြန္ေ၀ၚလ္တာ (John Walters) က ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းက ေအရွ႕ေတာအင္ာရွႏိုငင္ံမ်ားမွာ သတင္းလိုက္ယူရင္း ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ The Essence of Buddhism (ဗုဒၶ၀ါဒ၏ အႏွစ္သာရ) အမ္ရညိွတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးတယ္။
အဲဒီစာအုပ္မွာ သူေတာကင္ိုးရီးယားႏိုငင္ံကို ေရာက္သြားေတာ့ မဟာမိတ္ေလယာဥ္မ်ားက ဆီေအာၿမိဳ႕ေတာ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ဗံုးႀကဲေနတယ္။ သာသနာျပဳမ္ရစွင္အဖြဲ႕ရဲ႕ မိဘမဲ့ ေကလးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာမက ဦးေဆာင္ၿပီး ေကလးမ်ား အားလံုး “ဘုရားသခင္ ကယ္ေတာ္မူပါ” သီခ်င္းကို သံၿပိဳသင္ီဆိုေန ၾကတယ္။ ဗံုးတစ္လံုးက သူတို႔ေအပၚ က်လာလို႔ အားလံုးေသကုန္ၾကေရာတဲ့။
အဲဒီေတာ့ ‘ဘုရားသခင္ ကယ္တတင္ယ္’ ဆိုတာ ေအျခအျမစ္ မရွိဘူး။ အသ္ရကွင္ေနတဲ့အခိုက္မွာေတာင္ မကယ္တင္ႏိုရင္င္ ေသတဲ့အခါ ဘယ္လိုကယ္တင္ႏုိမင္ွာလည္းလို႔ သူမွတ္ခ်က္ ေရးထားပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာအရ ေကာင္းကမင္ွာ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္နဲ႔ ျဗဟၼာ့ဘံု ၂၀ ေတာရင္ွိတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ‘ေကာင္းကဘင္ံု’ ဆိုတာ ဘယ္ဘံုလဲ။ အျခားသီးသန္႔တစ္ဘံုမ်ား ျဖစ္ႏိုသင္လား။ ႐ုပ္နာ္ရမွိတဲ့ဘံုလား၊ ႐ုပ္နာမ္မရွိတဲ့ဘံုလား။ ႐ုပ္နာ္ရမွိတဲ့ ဘံုဆုိရင္ ထာ၀ရ မတည္ၿမဲႏိုဘင္ူး။ ႐ုပ္နာမ္တရားေတြက ပ်က္တတ္တဲ့ တရားေတြကိုး။
ဗုဒၶဘာသာက သိထားတဲ့ ဘံုေတြဆိုတာ ဗုဒၶျမတ္စြာတစ္ဆူတည္း ျမသင္ိတာ မဟုတ္ဘူး။ အရွသင္ာရိပုတၱရာ၊ အရွမင္ဟာေမာဂၢလာန္ စတဲ့ အဘိညာဥ္ကိုရတဲ့ သာ၀ကမ်ားလည္း ျမသင္ိၾကတာ၊ အရွင္ျမတ္ေတြကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ၾေကသးတာ။
ၿပီးေတာ့ ကံ ကံ ရဲ႕အက်ိဳးရွိတာကို ျမတ္စြာဘုရားသာမက ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဥ္၊ ယထာကမၼဴပဂ အဘိညာဥ္ ရၾကတဲ့ လူမ်ားလည္း သိျမင္ၾကတာ။ ကံအက်ိဳးေပးတာရွိလို႔ အတိတ္ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀ ဆုိတာရွိတယ္။ သံသရာ ဆိုတာရွိတယ္။ ဒီေအၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ‘ေရွးဘ၀ ေနာက္ဘ၀ သိပံၸနည္းက် ေအထာက္အထားမ်ား’ စာအုပ္မွာ ခိုခင္ိုလင္ံုလံု တင္ျပထားတယ္။ ဒါကို အားမရ ေမက်နပ္ေသးရင္ ဖားေအာက္ေတာရ စၾကၤ`ံေက်ာင္းမွ ာ တရားအားထုတ္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး သိရွိသြားေစရမယ္။
ကယ္တရင္ွင္ ရွိသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ ေျဖဆိုခဲ့ဖူးတယ္။
အခါတစ္ပါးမွာ ျမတ္စြာဘုရားဟာ နာဠႏၵၿမိဳ႕ ပါ၀ါရိက သူေ႒းရဲ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္မွာ သီတင္းသံုးေေနတာ္မူတယ္။ အဲဒီအခါ အဘိဗႏၶကရဲ႕သား ႐ြာသူႀကီးက ဘုရားရွထင္ံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားတယ္။
“အရွဘင္ုရား … ပစာၦဘူမိမွာေနတဲ့ ပုဏၰားေတြဟာ လူေသရင္ နတ္ျပည္ကုိ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိတင္ယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ အရွဘင္ုရားေကာ လူေသရင္ နတ္ျပည္ကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုပင္ါသလား”
ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက “႐ြာသူႀကီး … သင့္ကိုပဲ ျပန္ေမးပါေရစ၊ သင္ႀကိဳက္သလို ေျဖပါ၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာက္တံုးႀကီးတ စ္ခုကို ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ ‘ေဟ့ ေက်ာက္တံုး … ေပၚပါေလာ့၊ ေဟ့ … ေက်ာက္တံုး ကုန္းေပၚသို႔ တက္ခဲ့ပါေလာ့’ လို႔ လူအမ်ားက ၀ိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္တယ္၊ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းတယ္၊ ဒီလို ဆုေတာင္းတဲ့ အတြက္ ေက်ာက္တံုးက ေရထဲက ေပၚလာမည္လား၊ ကုန္းေပၚကုိ တက္လာမည္လား”
“ေမပၚလာႏိုပင္ါ၊ မတက္လာႏိုပင္ါ ဘုရား”
“႐ြာသူႀကီး … လူတစ္ေယာက္ဟာ ေထာပတ္အိုးတစ္လံုးကို ေရကန္ထဲမွာ ႏွစ္ျမဳပ္ၿပီး ႐ိုက္ခြဲလိုက္တယ္ ဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီအခါ အိုးျခမ္းကြဲေတြက ေအာက္ကိုက်လာၿပီး ေထာပတ္ေတြက ေေရပၚတက္လာၾကမယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီအခါ လူေတြ စုေ၀းၿပီး ‘ဒီေထာပတ္ေတြ ေေရအာက္က်သြားပါေစ၊ နစ္ျမဳပ္သြားပါေစ’ လို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းၾကမယ္၊ ဒီလို ဆုေတာင္းတဲ့အတြက္ ေထာပတ္ေတြက ေေရအာက္ကို နစ္ျမဳပ္သြားပါမည္လား”
“မနစ္ျမဳပ္ႏိုင္ပါ ဘုရား”
“႐ြာသူႀကီး … ဒီဥပမာလိုပဲ လူတစ္ေယာက္က ကုသိုလ္ေတြကို မျပဳပဲ ဒုစ႐ိုက္ေတြကိုသာ က်ဴးလြန္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီလူ ေသတဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ပါေစလို႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းေတာင္း ဒီလူ ငရဲက်မွာပဲ၊ အျခားလူ တစ္ေယာေက္ကတာ့ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ေကာင္းမႈေတြကိုပဲ အမ်ားႀကီးလုပ္ထားရင္ ဒီလူေသတဲ့အခါ ဒီလူ ငရဲ က်ပါေစလို႔ ဘယ္သူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းေတာင္း ဒီလူ နတ္ျပည္ေရာက္ေတာ့မွာပဲ”
“ကဲ … ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ ဥပမာက သဘာ၀မက်ဘူးလား၊ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူးလား၊ ေမကာင္းမႈ လုပ္ထားတဲ့လူက နတ္ျပည္ေရာက္ၿပီး ေကာင္းမႈလုပ္ထားတဲ့လူက ဘုရားသခကင္ို ရွိမခိုးတဲ့အတြက္ ငရဲက်ရင္ ဒီဘုရားသခဟင္ာ တရားမွ်တပါဦးမလ ား”
စိေတၱန နိေယတ ေလာေကာ။
စိတ္က ေလာကကို ဦးေဆာင္ေနတာတဲ့။ စိတ္က ေလာကကို ဖန္တီးေနတယ္။ ကုသိုလ္စိတ္က ကုသိုလ္ကံမ်ိဳးေစ့ကို ျဖစ္ေစၿပီး ေကာင္းက်ိဳးကိုေပးမယ္။ အကုသိုလ္စိတ္က အကုသိုလ္ကံမ်ိဳးေစ့ကို ျဖစ္ေစၿပီး ေမကာင္းက်ိဳးကိုေပးမယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို ကံေသဘာ - ကမၼနိယာမ ရွိတာကို ရွင္းျပၿပီး ကုသိုလ္တရား၊ အကုသိုလ္တရားေတြကို ခြဲျခားျပထားေပးတယ္။ လူတိုင္း လူတိုင္း ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔နဲ႔ ေမကာင္းတာကို လုပ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုတင္ယ္။ ကိုယ္လုပ္တဲ့ ကံကို ကိုယ္ေအမြခံရမယ္။ ကံရဲ႕ အစြမ္းသတၱိကို ဘယ္ဘုရားသခမင္ွ ေမျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး။
ဒီလို ကံေသဘာေတြကို အမွန္အတိုင္း ညႊန္ျပၿပီးေတာ့ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းကိုလည္း ညႊန္ျပကာ တကယ္ ထာ၀ရခ်မ္းသာရာ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားသည္သာ တကယ့္ ကယ္တရင္ွအင္စစ္ မဟုတ္ပါလား။
(ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ ေရးသားေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဘာေၾကာင့္ကိုးကြယ္ထိုက္သလဲ စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၈၉ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
