ေလာကဓံဆိုတာ

ေလာကဓံဆိုတာ

ေလာကဓံဆိုတာ ေလာကဓမၼဆိုတဲ့ ပါဠိမွ ျဖစ္လာတဲ့ အမည္ျဖစ္တယ္။ ေလာကဆိုတာ သတၱေလာက၊ သခၤါရေလာက၊ ၾသကာသေလာကအားျဖင့္သံုးမ်ဳိးရိွတယ္။ သတၱေလာကဆိုတာ သတၱ၀ါ အေပါင္းကို ေခၚတာပဲ၊ သတၱ၀ါ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ဟာ ေလာကတစ္ခုပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေလာကတစ္ခုပဲ။ နတ္တစ္ေယာက္လည္း ေလာကတစ္ခုပဲ။ မိန္းမ တစ္ေယာက္လည္း ေလာကတစ္ခုပဲ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လည္း ေလာကတစ္ခုပဲ။ ကၽြဲ၊ ႏြား အစရိွတဲ့ တိရစၦာန္ေတြလည္း တစ္ေကာင္တစ္ေကာင္ဟာ ေလာကတစ္ခု တစ္ခုပဲ။ အတိုခ်ဳပ္ အားျဖင့္ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ တစ္ေကာင္ဟာ ေလာကတစ္ခု တစ္ခုပဲ။ သတၱ၀ါေတြ အားလံုး ကိုလည္း ေပါငး္ၿပီး သတၱေလာကလို႕ ေခၚတယ္။

ၾသကာသေလာကဆိုတာကေတာ့ အဲဒီသတၱ၀ါတို႕ရဲ႕ တည္ေနရာဌာနေတြပါပဲ။ လူ႕ဘံု၊ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာဘံုဆိုတဲ့ တည္ရာဌာနေတြပါပဲ။ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ျပိတၱာ၊ အပါယ္သတၱ၀ါတို႕၏ တည္ရာ ဌာနေတြကလည္း ၾသကာသေလာကပဲ။ ဒါေပမယ့္ တိရစၦာန္၊ ျပိတၱာတို႕ရဲ႕ တည္ရာဌာနကေတာ့ လူတို႕၏တည္ရာ ေျမႀကီးေပၚမွာပဲ ရိွေနပါတယ္။ တစ္သီးတစ္ျခားရယ္လို႕ေတာ့ မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ရဲ႕ တည္ေနရာဟာ သူတို႕ရဲ႕ ၾသကာသေလာကေပါ့။

သခၤါရေလာကဆိုတာကေတာ့ ရုပ္-နာမ္-သခၤါရ တရားအေပါင္းပါပဲ။ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သႏၱာန္က ရုပ္-နာမ္-သခၤါရ တရားေတြလည္း သခၤါရေလာကပဲ၊ သတၱ၀ါတို႕၏ တည္ရာေျမႀကီး၊ သစ္ပင္၊ ေတာ၊ ေတာင္၊ ဘံုဗိမာန္၊ ေရ၊ ေလ၊ မီးစသည္ ဗဟိဒၶ သႏၱာန္က ရုပ္တရားေတြလည္း သခၤါရေလာကပဲ။ အတိုခ်ဳပ္အားျဖင့္ သက္ရိွ၊ သက္မဲ့၊ ရုပ္-နာမ္ တရားဟူသမွ်ဟာ သခၤါရေလာက ခ်ည္းပါပဲ။

ယခုေဟာမည့္ ေလာကဓမၼပုဒ္မွာပါ၀င္တဲ့ ေလာကဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ ေလာကသံုးပါးထဲက သတၱေလာကကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကဆိုတာက သတၱ၀ါေတြ၊ ဓမၼဆိုတာက တရား၊ ေလာကဓမၼဆိုတာ သတၱ၀ါေတြမွာ မလြဲမေရွာင္သာဘဲ အျမဲေတြ႕ထိ ခံစားေနၾကရတဲ့ တရားေတြပါပဲ။ အဲဒီ ေလာကဓမၼေခၚတဲ့ ေလာကဓံတရားကို ျမတ္စြာဘုရားက အက်ဥ္း၊ အက်ယ္ သုတ္၂-ခုအျဖစ္နဲ႕ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ေလာကဓံတရား ၈-ပါး

ကတေမအ႒၊ လာေဘာ စ အလာေဘာ စ ယေသာ စ အယေသာ စ နိႏၵာ စ ပသံသာ စ သုခဥၥ ဒုကၡဥၥ။

လာေဘာ စ - လာဘ္ရျခင္းက တစ္ပါး၊ အလာေဘာစ - လာဘ္မရျခင္းက တစ္ပါး၊ ယေသာစ - အေျခြအရံမ်ားျခင္းက တစ္ပါး၊ အယေသာစ - အေျခြအရံမဲ့ျခင္းက တစ္ပါး၊ နိႏၵာစ - ကဲ့ရဲ႕ျခင္း၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းက တစ္ပါးး၊ ပ-သံသာစ-ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ အခ်ီးမြမ္းခံရျခင္းက တစ္ပါး၊ သုခဥၥ ခ်မ္းသာျခင္းက တစ္ပါး၊ ဒုကၡဥၥ-ဆင္းရဲျခင္းက တစ္ပါး။

ဒီရွစ္ပါးထဲမွာ အေကာင္းက ၄-ပါးပါတယ္။ အဆိုးကလည္း ၄-ပါးပါတယ္။  အေကာင္းနဲ႕ေတြ႕ရင္ အဆိုးလည္းပါလာတယ္ တစ္ခါတစ္ရံ ရခ်င္တာေတြကိုရမယ္။ အလိုရိွတိုင္းရၿပီး ျပည့္စံု ၾကြယ္၀ေနမယ္။ 

တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ရခ်င္တာေတြကိုမရဘဲ ရိွေနမယ္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ရခ်င္တာေတြကို မရဘဲ ရိွေနမယ္။ ရၿပီးသားေတြလည္း ပ်က္စီးဆံုးရႈံး သြားမယ္။ တစ္သက္လံုး မပ်က္စီးဘဲ တည္ေနတယ္ဆိုေတာင္မွ ေသတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီရထားတာေတြကိုစြန္႕ၿပီး သြားရမယ္။ ဒီေတာ့ အေၾကာင္းညီညြတ္လို႕ လာဘဆိုတဲ့ ရျခင္းနဲ႕ျပည့္စံုလွ်င္၊ အလာဘ မရျခင္း၊ ရၿပီးသားေတြ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးျခင္း ဆိုတာကလည္း တစ္ပါတည္းေနာက္က လိုက္ပါလာေတာ့တာပဲ။

တစ္ခါတစ္ရံ အေျခြအရံနဲ႕ ျပည့္စံုမယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေတာ့ အေျခြအရံနဲ႕ မျပည့္စံုဘဲရိွေနမယ္။ အင္မတန္ အေျခြအရံမ်ားတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ တစ္ပါးတည္း ၀ါကပ္ေနရတဲ့အခါ ရိွေသးတာပဲ။ သာမန္လူေတြမွာေတာ့ ရိွသမွ် အေျခြအရံေတြကို အကုန္လံုးစြန္႕ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ကံအားေလ်ာ္စြာ သြားရမယ္။ ဒီေတာ့ ယသဆိုတဲ့ အေျခြအရံနဲ႕ ျပည့္စံုလွ်င္ အယသ ဆိုတဲ့ အေျခြအရံမဲ့ျခင္းကလည္း တစ္ပါတည္းေနာက္က လိုက္ပါလာေတာ့တာပဲ။

ခ်ီးမြမ္းတဲ့ဂုဏ္နဲ႕ ျပည့္စံုတဲ့အတြက္ အခ်ီးမြမ္းခံရတဲ့ အခါလည္းရိွမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ ဂုဏ္နဲ႕ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရတာက လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အင္မတန္ အားထုတ္ႏိုင္မွ တကယ္အစစ္ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ဂုဏ္တစ္ခုကို ရပါတယ္။ အဲဒါထက္ အဲဒီခ်ီးမြမ္းဖြယ္ဂုဏ္မပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေနရတာက သာၿပီး၀န္ေလးပါတယ္။ 

ဒီလို ေစာင့္ေရွာက္ေနႏိုင္ေပမယ့္ သူတစ္ပါးက အထင္လြဲလို႕ျဖစ္ေစ၊ သက္သက္မုန္းလို႕ျဖစ္ေစ၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရတာလည္း ရိွတတ္ေသးတယ္။ အျပစ္ေဒါသ လံုး၀ ကင္းစင္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကိုေတာင္မွ ကဲ့ရဲ႕သူေတြ ရိွေသးတာပဲ။ သာမန္ လူေတြမွာေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး။ ဒီေတာ့ အခ်ီးမြမ္းခံရတယ္ဆိုရင္ မလုိလားတဲ့သူေတြက ဖန္တီးတဲ့ ကဲ့ရဲ႕မႈကလည္း လိုက္ပါလာတတ္ပါတယ္။

သုခနဲ႕-ဒုကၡဆိုတာကေတာ့ အျမဲမျပတ္ ဒြန္တြဲေနပါတယ္။ အေၾကာင္းညီညြတ္တဲ့အခါ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ခ်မ္းသာေနမယ္ အေၾကာင္းမညီညြတ္တဲ့အခါ ဆင္းရဲေနမယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့အခါ ေျခတစ္ဖက္က ေျမႀကီးေပၚမွာ ရပ္တည္ေနသလိုပဲ။ ညာဘက္ေျခက ၾကြလွမ္းေနတဲ့အခါမွာ ဘယ္ဘက္က ေျမေပၚမွာ ရပ္တည္ေနမယ္။ ဘယ္ဘက္ေျခက ၾကြလွမ္းေနတဲ့အခါမွာ ညာဘက္ေျခက ရပ္တည္ေနမယ္။

အဲဒါလိုပဲ ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ အေကာင္းေတြျဖစ္ေပၚေနတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတယ္၊ ဆင္းရဲဆိုတဲ့ မေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ ခ်မ္းသာမရိွဘူး။ တစ္လွည့္စီ၊ တစ္ျပန္စီ ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့ တရားေတြပဲ။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာေနတယ္ဆိုရင္ ဆင္းရဲဆိုတာကလည္း တပါတည္းေနာက္က လိုက္ပါလာတာပဲ။

အဲဒီလို အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ လူတိုင္းလူတိုင္း ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့ ဒီေလာကဓံတရားေတြကို ဉာဏ္ျဖင့္ အသင့္အသင့္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ၿပီး သည္းခံႏိုင္ဖို႕လိုပါတယ္။ 

ဘုရားရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ေတြမွာေတာ့ ဒီေလာကဓံတရားေတြကို သည္းခံေတာ္မူႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ေလာကဓံ၄-မ်ဳိးနဲ႕ေတြ႕လို႕လည္း မတက္ၾကြမတုန္လႈပ္ဘူး။ ဆိုးတဲ့ ေလာကဓံ ေလးမ်ဳိးေတြ႕လို႕လည္းစိတ္မပ်က္မတုန္လႈပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက -
ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼတိ၊ စိတၱံ ယႆ န ကမၸတိ၊ အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ ဧတ မဂၤလ မုတၱမံ - လို႕ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ေလာကဓေမၼဟိ-ေလာကဓံတရား ရွစ္ပါးတို႕ႏွင့္ ဖု႒ႆ-ေတြ႕ေသာ-အၾကင္ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္၏-လို႕၊ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္လည္း ဒီေလာကဓံတရားေတြကို ေတြ႕ရတာပဲ။ 

သူ႕အမည္ကိုက ေလာကဓမၼ ေလာကႏွင့္ဆိုင္တဲ့ တရားဆိုေတာ့ ေလာကထဲအတြင္း၀င္ေနရင္ ဒီေလာကဓံ တရားေတြနဲ႕ ေတြ႕ရတာပဲ။ ရဟႏၱာမ်ားလည္း ပရိနိဗၺာန္မစံမ၀င္ခင္မွာဆိုရင္ ေလာက ထဲမွာ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ ေလာကဆိုတဲ့ သူ႕ႏိုင္ငံနယ္ပယ္ထဲမွာ ၀င္ေနေတာ့ ေလာကဓမၼဆိုတဲ့ သူ႕တရားနဲ႕လည္း ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ေတြ႕ရတာပဲ။ သတၱေလာကဆိုတဲ့ သူ႕နယ္ပယ္မွာေနရင္ ဘယ္သူမွ မေရွာင္ႏိုင္ဘူး။ ေတြ႕ရတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကဓမၼ၊ ေရွာင္မရ၊ မုခ်ေတြ႕စျမဲ။ လို႕ ဆိုပါတယ္။

ရဟႏၱာသာမဟုတ္ဘူး။ အနာဂါမ္ဆိုရင္လည္း ေတာ္ေတာ္သည္းခံႏိုင္ပါၿပီ။ တုန္လႈပ္ျခင္း မရိွသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္မ်ားမွာေတာ့ ကာမရာဂမကင္းေသးတဲ့အတြက္ ေလာကဓံအေကာင္းေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ ႏွစ္သက္သာယာၿပီး ၀မ္းေျမာက္ တက္ၾကြ တန္သေလာက္ေတာ့ တက္ၾကြေပလိမ့္ဦးမယ္။ ဗ်ာပါဒ ေဒါသ မကင္းေသးတဲ့အတြက္ ေလာကဓံ အဆိုးေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ ႏွလံုးမသာမႈ၊ စိတ္ပ်က္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈလည္း ျဖစ္တန္သေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ေပလိမ့္ဦးမယ္။

ဒါေၾကာင့္ အနာထပိဏ္ သူေ႒းႀကီးမွာ သုမနာေဒ၀ီဆိုတဲ့ သမီးငယ္ ေသဆံုးသြားတာ အေၾကာင့္ျပဳၿပီး ႏွလံုးမသာျခင္း ျဖစ္ရတယ္။ အရွင္အာနႏၵာမွာလည္း ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ ငိုေၾကြးျမည္တမ္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသာတာပန္ သကဒါဂါမ္မ်ားမွာ တရားက သိတန္သေလာက္ သိၿပီးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သည္းခံႏိုင္ေနပါၿပီ။ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေသာကပရိေဒ၀ေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္ဖို႕ရာ လြယ္ကူေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကဓံတရားဆိုးေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ အားထုတ္ထားတဲ့တရားနဲ႕ ေျဖေဖ်ာက္ရတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ တရားမွတစ္ပါး အားကိုးစရာ မရိွဘူး။

အကယ္၍ ေလာကဖက္ကအားထုတ္လို႕ ေလာကဓံအဆိုးမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းရိွ ေသးရင္ေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ်နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႕ အားထုတ္ကာကြယ္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုေလာကဖက္က နည္းလမ္းေတြနဲ႕ မကာကြယ္၊ မတားျမစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္တရားကိုပဲ အားကိုးရတယ္။ ကိုယ့္တရားနဲ႕ ႏွလံုးသြင္းၿပီး စိတ္ႏွလံုးမသာမႈေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္ရတယ္။

အယံ မေဂၢါ-ကာယ ေ၀ဒနာ စိတၱ ဓမၼတို႕ကို အမွတ္ရမႈ-သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးဟူေသာ ဤလမ္း ခရီးသည္ ေသာကပရိေဒ၀ါနံ သမတိကၠမာယ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္းတို႕ကို လြန္ေျမာက္ရန္ အလို႕ငွါ၊ ဧကာယေနာ မေဂၢါ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာလမ္း တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းပါေပတည္း။ ဒုကၡေဒါမနႆာနံ အတၳဂၤမာယ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲတို႕၏ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းကြယ္ေပ်ာက္ရန္ အလို႕ငွါ၊ ဧကာယေနာ မေဂၢါ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာလမ္း တခုတည္းေသာ လမ္းပါေပတည္းလို႕ ေဟာထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အမွတ္ရမႈ သတိတရားနဲ႕ ရႈမွတ္ေနတဲ့ အလုပ္ဟာ ေသာကကင္းေ၀း ေနႏိုင္ေရးဆိုတဲ့ နည္းေတြထဲမွာ အေကာင္းဆံုး နည္းပါပဲ၊ ဒီလို ရႈမွတ္ေနျခင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ အရဟတၱ မဂ္ဖိုလ္ေရာက္ၿပီး ဆင္းရဲဟူသမွ်မွ လံုး၀လြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ “ပရိမုစၥတိ ဒုကၡသၼာတိ၀ဒါမိ ဆင္းရဲဟူသမွ်မွ လြတ္ေျမာက္သည္ဟု ငါဘုရားဧကန္ေဟာေတာ္မူတယ္” လို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ၀န္ခံေတာ္မူပါတယ္။

ျပည့္ျပည့္စံုစံုတရားအားမထုတ္ႏိုင္ေသးလို႕ တရားအားထုတ္မႈျဖင့္ မပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေယာနိေသာမနသိကာနဲ႕ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး ပယ္ေဖ်ာက္ရတယ္။ ေလာကဓံတရားဆိုတာ ဘုရားရဟႏၱာမ်ားေတာင္မွ မေရွာင္ႏိုင္ဘူး။ ေတြ႕ၾကေသးတာပဲ။ ငါလိုလူ ဘယ္မွာမေတြ႕ဘဲရိွမွာလဲ ဘုရားရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္ ေတြဟာ ဒီေလာကဓံတရားေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ မတုန္မလႈပ္ သည္းခံေတာ္မူႏိုင္ၾကတယ္။ ငါလည္း ဘုရားရဟႏၱာမ်ားလို သည္းခံမယ္။ စိတ္ႏွလံုးမသာျခင္းကို မျဖစ္ေစရေအာင္ ျဖစ္ရင္လည္း ၾကာရွည္စြာ မျဖစ္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္မယ္။ 

ဒီလိုေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ဘုရားရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႕၏ ဂုဏ္တစ္စိတ္တစ္ေဒသႏွင့္ ျပည့္စံု ေစရမယ္၊ စသည္ျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ၿပီး ႏွလံုးမသာမႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ရတယ္။ အဲဒီလို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေလာကထဲမွာေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုရင္ ဒီေလာကဓံတရားေတြနဲ႕ ေတြ႕ၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ဘယ္သူမွ မေရွာင္ႏိုင္ဘူး၊ ကံေကာင္းတဲ့ သူေတြမွာ ကုသုိလ္ကံက အက်ဳိးေပးတဲ့အခါ ေကာင္းတဲ့ေလာကဓံ ၄-ပါးနဲ႕ ေတြ႕ေနၾကရပါတယ္၊ ကံမေကာင္းတဲ့သူေတြမွာ အကုသိုလ္ကံက အက်ဳိးေပးတဲ့အခါ ဆိုးတဲ့ေလာကဓံ ၄-ပါးနဲ႕ ေတြ႕ေနၾကရတယ္။

အဲဒီမွာ ေကာင္းတဲ့ေလာကဓံေတြကိုေတာ့ အမ်ားကႀကိဳက္ၾကတယ္။ ဆိုးတဲ့ေလာကဓံေတြကိုေတာ့ အလိုမရိွၾကဘူး၊ ေၾကာက္ၾကတယ္၊ ေရွာင္ပါေစ၊ လြဲပါေစ၊ ဖယ္ပါေစလို႕ ေတာင့္တေနၾကတယ္၊ မေတြ႕ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လံုးလံုးေတာ့မလြတ္ႏိုင္ၾကပါဘူး၊ ေတြ႕ၾကရ ေသးတာပဲ၊ အနည္းနဲ႕အမ်ားသာ ကြာျခားပါတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေတာင္မွ နည္းနည္းေတာ့ ေတြ႕ရေသးတာပဲ၊ အဲဒါကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ “ငါတို႕လို သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ မေတြ႕ရဘဲ ေနပါ့မလား” လို႕ဆင္ျခင္ၿပီး အေတာ္အတန္ေတာ့ သည္းခံႏိုင္စရာ အေၾကာင္း ရိွပါတယ္။

ေလာကဓံတရားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရေသာအခါ ထိုေလာကဓံတရားတို႕ေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ျခင္း မရိွဘဲ သည္းခံႏိုင္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ ရႈမွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္ၾက၍ ေလာကဓံခပ္သိမ္းတို႕၏ ကင္းၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသို႕ လ်င္ျမန္စြာဆိုက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္ -
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေလာကဓံတရားေတာ္ မွ ထုတ္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္။