ျပတ္က်သြားေသာ အိပ္မက္သီႀကိဳး
အေမ....အေမ....အေမ....။
ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ေခၚသံေတြဟာ....မိဘမဲ့ ကေလးေလးတေယာက္ရဲ့ လြမ္းေမာစရာ တမ္းတညည္းညူသံေလး ေတြပါ။
ဘယ္ေလာက္ ေၾကကဲြစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ဘယ္သူ့ကို ဦးတည္ရမွန္း မသိတဲ့
ငိုညည္းသံေတြနဲ့ "အေမ" လို့ စေခၚတတ္ ကတည္းက ေဘးနားမွာ
ခ်စ္ခင္္မီွတြယ္စရာဆိုလို့ တေယာက္မွ ရိွမေနတဲ့ ဘ၀ပ်က္တခုဟာ 'သူမ'
ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။
' အေဖနဲ့အေမ ဘယ္မွာလဲ' လို့ ေမးတိုင္းလည္း တေယာက္တမ်ိဳး ေျဖခ်င္သလို
ေျဖတတ္တဲ့ လူေတြၾကားမွာ ကေလးဘ၀ရဲ့ တီတီတာတာ စကားသံေတြ ဆံြ႕အခဲ့ရျပီ။
ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းရသေလာက္ ခိုင္းမယ္ဆိုျပီး ေမြးဖို့လာေခၚတဲ့
လူမွန္သမွ်ကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းခဲ့မိတာ...၊ ျငဴစူဖယ္ရွားခ်င္ေနတဲ့
လူတစုၾကားမွာ အတင္းတြယ္ကပ္ေနခဲ့မိတာ...၊ ရတတ္သမွ်ေလးနဲ့ပဲ
တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစိတ္ေမြးရင္း ၾကိဳးစားရွင္သန္ေနခဲ့မိတာ...သူမအတြက္
ကံေကာင္းမယ့္ ေန့တေန့နဲ့ၾကံဳဖို့ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။
" ညွက္စိ...အဲဒါ နင့္အေမပဲ"
ဘယ္တုန္းကမွ အိပ္မက္ေတာင္ မက္မၾကည့္ရဲတဲ့ ေခ်ာေမာလွပလြန္းတဲ့ အထက္တန္းစား
အမ်ိဳးသမီးဟာ အေမဆိုေတာ့ သူမ ယံုၾကည္ဖို့ရာ မ၀ံ့ရဲႏိုင္ပါဘူး။
သူမမ်က္၀န္းထဲက မသကၤာတဲ့အရိပ္အေငြ့ေတြကို အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ရိပ္မိသြားတယ္
ထင္ပါရဲ့။
" အေမတို့ ကဲြသြားကတည္းက လိုက္ရွာေနတာၾကာျပီ.... ခုမွျပန္ေတြ့လို့ ေမြးဖို့လာေခၚတာ...."
နူးညံ့ၾကင္နာတဲ့
မ်က္၀န္းတစံုရယ္...၊ သိမ္ေမြ႕ညံ့သက္တဲ့ စကားသံရယ္..၊ ေႏြးေထြးလိႈက္လဲွတဲ့
ေဖာ္ေရြမႈအျပံဳးေတြက သူမနွလံုးသားကို တုန္လႈပ္သြားေအာင္
ဆဲြငင္အားေကာင္းခဲ့တာ...... တသက္နဲ့တကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိုင္ေတာ့ဘူး။
" ညွက္စိရယ္...စိတ္ကူးမလဲြခ်င္ပါနဲ့ေအ။ အေမရင္းမဟုတ္ရင္ေတာင္ ဆရာ၀န္ၾကီးလင္မယားရဲ့ ေမြးစားသမီးျဖစ္ရလည္း
ညည္းက ကံေကာင္း လွပါျပီ။ လိုက္သာသြားခ်ည္စမ္းပါ။"
အမွန္က တသက္လံုး ပိုင္ရွင္မဲ့ခဲ့ရတဲ့ "အေမ" ဆိုတဲ့ ေခၚသံေလးနဲ့
ရင္ဖြင့္ခြင့္ရသြားရင္ေတာင္ သူမဘ၀က အရာအားလံုး ျပီးျပည့္စံုသြားျပီ
မဟုတ္လား။
"အေမ..အေမ" လို့ မ၀ံ့မရဲေခၚညည္းရင္း ရင္ခြင္ထဲ တိုးေ၀ွ့၀င္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ အလိုက္တသင့္ ေခါင္းေလးပြတ္သပ္ေပးတဲ့ အေမ့လက္ကေလးေတြက ခုနစ္နွစ္လံုးလံုး ရင္ခြင္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ သူမအတြက္ လံုေလာက္ခဲ့ပါျပီ။
"အေမ..အေမ" လို့ မ၀ံ့မရဲေခၚညည္းရင္း ရင္ခြင္ထဲ တိုးေ၀ွ့၀င္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ အလိုက္တသင့္ ေခါင္းေလးပြတ္သပ္ေပးတဲ့ အေမ့လက္ကေလးေတြက ခုနစ္နွစ္လံုးလံုး ရင္ခြင္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ သူမအတြက္ လံုေလာက္ခဲ့ပါျပီ။
ေစာဒက တက္ရဲတဲ့သတၱိ၊ အလဲြေခ်ာ္ခံရဲတဲ့ အေျခအေနမဟုတ္တာမို့
အေမစိတ္ေျပာင္းသြားမွာေတာင္ စိုးရံြ႕ေနမိတဲ့သူမဘ၀ပါ။
အိပ္မက္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ မနိုးေသာအိပ္ျခင္းနဲ့ အိပ္ပါရေစဦး။
မနိုးထပါရေစနဲ့ေတာ့။ အေပ်ာက္ဆံုးမခံရဲတဲ့ အိပ္မက္ကေလးမို့ ခပ္တင္းတင္းသာ
ေပြ႕ဖက္ထားပါရေစေတာ့ အေမရယ္...။
+++++++++++++++
" နန္းၾကာျဖဴ ဟုတ္လား...။ ဟား...ဟား...ဟား.. အညာဖက္ အလွဴသြားလုပ္ရင္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ရွမ္းမအေခ်ာစားေလး
ေကာက္ရလာတာေပါ့ေလ..။ ဒီအရြယ္ေလး...ဘာလုပ္တတ္မလဲ။ ထမင္းခံြ႕မေကြ်းရရင္ေတာင္ ကံေကာင္းပဲ။"
"အသက္က ရွစ္နွစ္ေလာက္ရိွပါျပီ။ အာဟာရမျပည့္၀လို့ ညွက္ေနတာပါဟယ္။
ဘယ္သူေခၚေခၚ မလိုက္တဲ့ကေလးမေလးက ၾကီးၾကီးျမင္မွ လိုက္လာရွာတာ။
ေရစက္ထင္ပါရဲ့။ ၾကီးၾကီးလည္း အရင္ဘ၀က သမီးေလး
ျပန္ေတြ့ရသလိုပဲ...သနားမိတယ္..."
စိတ္ေကာင္းရိွျပီး ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ အေမနဲ့ေတြ႕ရတာ
ညွက္စိ...အဲေလ..နန္းၾကာျဖဴ သိတ္ကံေကာင္းတာပါလားလို့ သူမ
သက္ျပင္းခ်မိေတာ့တယ္။ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး မည္းမည္းခိ်တ္ခိ်တ္ေလးကို
ေပးတဲ့နာမည္ကလည္း နန္းၾကာျဖဴ တဲ့ေလ။
သူမကေတာ့ ေက်နပ္တာေပါ့။ မေက်နပ္ၾကတာက အိမ္မွာ ရိွေနနွင့္ျပီးသား
ထမင္းခ်က္၊ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး သံုးေယာက္နဲ့ အေမ့ရဲ့တူ၊
တူမေတြပါပဲ။ နန္းၾကာျဖဴကို ေမြးစားမယ္ဆိုေတာ့ နွာေခါင္းရံႈၾကတာေပါ့။
အေမ့မွာက သားသမီးအရင္းသာ မရိွတာ...။ ဟိုဖက္ဒီဖက္ တူ တူမေတြက
အမ်ားၾကီးရယ္...။ ေငြေၾကးဥစၥာကလည္း ခ်မ္းသာ...၊ ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ကလည္းရိွ...၊
သားသမီးက်ေတာ့ မရိွ ဆိုေတာ့.....တူ တူမေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ၀င္ၾကထြက္ၾကေပါ့။
အေမကလည္း အိမ္မွာေနျပီး ေက်ာင္းလာတက္ခ်င္တဲ့ တူ တူမမွန္သမွ် ဘယ္သူ့မွ
ျငင္းတယ္ရယ္လို့မရိွပဲ အကုန္လက္ခံတာေလ။ ေက်ာင္းစရိတ္၊ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္
အကုန္တာ၀န္ယူတယ္။ လိုအပ္တဲ့ဘာသာဆိုရင္ က်ဴရွင္စရိတ္ပါ ထုတ္ေပးေသးတာ...။
အဲ...ဒါေပမယ့္ တနွစ္က်တာနဲ့ ေက်ာင္းဆက္မထားေပးေတာ့ဘူး။ အဲဒါ သူ႕မူ၀ါဒပဲ။
" နန္းၾကာျဖဴ..သမီးက ငယ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုေတာ္ေၾကာင္းေလး ျပဦးေနာ္။ သမီးလိမၼာရင္ အေမက
ေက်ာင္းပါထားေပးမယ္...ၾကားလား။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္။ အေမ ေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္...."
ေပ်ာ္လိုက္တာ အေမရယ္။ ထီေပါက္တာထက္ေတာင္ သူမ၀မ္းသာလံုးဆို့သြားတယ္။
သူမဘ၀မွာ စိတ္ကူးယဥ္နဲ့ ျမင္မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေလး ႏွစ္ခုရိွတာ....။
ဘယ္တုန္းကမွ တကယ္ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို့ မေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့ဘူး။
အေမနဲ့ျပန္ေတြ့ခ်င္တဲ့ ပထမအိပ္မက္ ကေတာ့ အေကာင္အထည္ ေပၚခဲ့ျပီပဲ
ဆိုၾကပါစို့။ ဒုတိယအိပ္မက္တခုက ေက်ာင္းေနခ်င္တာပါ။
ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အေမ့တူမေလး ေတြကို သူမ တိတ္တခိုး အားက်ေနခဲ့ရတာ....။
အျဖဴအစိမ္း၀တ္စံုေလးနဲ့ လြယ္အိတ္ ကေလး လြယ္ျပိီးမ်ား
ေက်ာင္းသြားတက္ရမယ္ဆိုရင္....သူမဘ၀မွာ ဘာကိုပဲလုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရ
လုပ္ေပးခ်င္လွပါတယ္။
အေမ့အိမ္အလုပ္ေတြ အရမ္းႀကိဳးစားျပီးလုပ္တဲ့ နန္းၾကာျဖဴေလးကို အေမကလည္း သေဘာေတြ အရမ္းက်သြားျပီ။
"အေမ...သမီးကို
ေက်ာင္းထားေပးမယ္ ဆို....." လို့ လူလစ္တိုင္း တိုးတိုးေလး
ကပ္ကပ္ေျပာရွာတဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးကိုလည္း ဂရုဏာသက္လွျပီ ထင္ပါရဲ့။ အေမ့ဆီ
သူမေရာက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အိမ္နားက မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီ အေမ ကိုယ္တိုင္
ေက်ာင္းလိုက္အပ္ေပးေတာ့ သူမရင္ထဲမွာ ပီတိလိႈင္းေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္လို့ေတာင္
ေနေတာ့တယ္။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အေမရယ္။ အေမသာ နန္းၾကာျဖဴရဲ့ တကယ့္အေမရင္း ျဖစ္လိုက္ရင္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ အေမ့ သမီးရင္းသာ ျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ သမီးအေမဟာ
ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နတ္သမီးေလးပဲ ျဖစ္ေနပါေစဦး။
မေတြ႕ခ်င္မဆံုခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ အေမ့သမီးရင္းေလးသာ ျဖစ္လိုက္ခ်င္တာပါပဲ။
အေမကေရာ....သမီးကို သမီးအရင္းလို မခ်စ္နိုင္ဘူးလား အေမရယ္....။
+++++++++++++
"သမီးအရင္းမဟုတ္လို့ ဒီေက်ာင္းမွာ ထားတာေပါ့ဟဲ့..။ သမီးရင္းသာဆိုရင္
ၿမိဳ႕လယ္က နံပါတ္တစ္ေက်ာင္းမွာထားျပီး အေဖကိုယ္တိုင္
ကားနဲ့အၾကိဳအပို့လုပ္မွာေပါ့...."
အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ တီးတိုးစကားေတြဟာ ၾကားေစခ်င္လို့ကို တမင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာေနၾကတာေလ။
"ပညာေတြအမ်ားၾကီး သင္ေပးျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ အိမ္အလုပ္ေတြ ဘယ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မလဲ...."
စိတ္ဓါတ္ ျပည့္၀ခိုင္မာတဲ့ အေမမို႔လို႔သာ သူမအေပၚ သေဘာထားမေျပာင္းရွာတာ။
ေဆြမ်ိဳးေတြထဲကေရာ၊ တူတူမေတြထဲကေရာ၊ အိမ္နီးနားခ်င္း
မိတ္ေဆြေတြကေရာ...ယုတ္စြအဆံုး အိမ္မွာရိွတဲ့ အလုပ္သမားေတြထဲကေတာင္
ဒီလိုေလသံမို်းပဲ ၾကားရတာပါပဲ။
ေက်ာင္းထုတ္ပစ္မွာေၾကာက္တဲ့ သူမခမ်ာမွာေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာနဲ့
လြယ္အိတ္ကေလးပစ္ခ်ျပီး တညေနလံုး အိမ္အလုပ္ေတြ ၾကိဳးစားျပီး ကူညီရတာေပါ့။
အေမ့အိမ္မွာက အလုပ္သမား ဘယ္ေလာက္ရိွရိွ ျခံကလည္းက်ယ္၊ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြ
ကလည္း အမ်ားၾကီး စိုက္ထားေတာ့ အလုပ္ဆိုတာ လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္စရာေတြက
ကုန္တယ္ရယ္လို့မွမရိွတာ...။ အလုပ္ေတြဖိလုပ္ေနျပီး စာကိုလႊတ္ထားလို့လည္း
မျဖစ္ေသးဘူး။ တနွစ္ေလာက္က်တာနဲ့ အေမ့မူက သူမအေပၚမွာလည္း သက္ညွာမွာ
မဟုတ္ဘူးေလ။
ေက်ာင္းထြက္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့သူမက အလုပ္လည္း ၾကိဳးစားလုပ္...၊ ညေရာက္ေတာ့
စာလည္း ၾကိဳးစားက်က္ရေသးတယ္။ အလယ္တန္းေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြက တေျဖးေျဖး
ပိုခက္လာတယ္။
"စာေတြမ်ားလာျပီ နန္းၾကာျဖဴ...။ အိမ္အလုပ္ေလွ်ာ့လုပ္ျပီး စာက်က္ခိ်န္
ပိုယူပါလား။ သမီး စာေမးပဲြက်ရင္ေတာ့ အေမက ေက်ာင္းဆက္ မထားႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။
အေမ့ တူ တူမေတြလည္း ဒီမူ၀ါဒပဲ က်င့္သံုးလာခဲ့တာ...။ နန္းၾကာျဖဴက်မွ
မူေျပာင္းရင္ အေမဘယ္တရားေတာ့မွာလဲ"
အေမ့ ေစတနာနဲ့ သံေယာဇဥ္ကေတာ့ တကယ့္ကို ယံုမွားစရာမရိွေလာက္ေအာင္
ျမင့္ျမတ္ခိုင္မာလွပါတယ္။ အေမေျပာတာကလည္း နည္းလမ္းက်တာမို့ သူမ
စာေမးပဲြက်မွာကို ေသရမေလာက္ ေၾကာက္တတ္ခဲ့တယ္။
"သမီးဘ၀ကို သမီးျမွင့္တင္မွ ရမွာေနာ္။ အေမက လမ္းျပေပးလို့ပဲရမွာ..။
ၾကိဳးစားရမွာက သမီးကိုယ္တိုင္ပဲ။ တနွစ္တတန္း မွန္မွန္ေအာင္ရင္ေတာ့
ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတာနဲ့ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ တက္နိုင္ေအာင္ အေမကူညီေပးမယ္။
ဒါဆိုရင္ ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀မို့ သမီးဘ၀တေလွ်ာက္လံုး စိတ္ေအးရျပီ...။"
အေမကယ္တင္ခဲ့လို့ ဆရာ၀န္ၾကီးလင္မယားရဲ့ ေမြးစားသမီး၊ ေက်ာင္းသူဘ၀
ေရာက္ခဲ့ျပီးျပီမို့ အေမညႊန္ျပတဲ့ သူနာျပဳဆရာမၾကီး ဘ၀ကလည္း သူမရဲ့
တတိယအိပ္မက္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါျပီ။ အေမ အသက္ၾကီးလာရင္
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူဟာ သူနာျပဳဆရာမၾကီး နန္းၾကာျဖဴပဲျဖစ္ရမယ္။
အေျြခအရံေတြ၊ တူ တူမေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား...အခိ်န္တန္ေတာ့ သူတို့လမ္း
သူတို့ေလွ်ာက္ျပီး အေမ့နားက တေယာက္ျပီးတေယာက္ ခဲြခြာသြားၾကတာ သူမေတြ့ေန
ရတာပဲေလ။ နန္းၾကာျဖဴကေတာ့ တသက္လံုး အေမနဲ့ပဲေနမယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။
သူမဘ၀မွာ မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္မွန္သမွ်ဟာ အေမ့ေၾကာင့္သာ လက္ေတြ့ အေကာင္အထည္
ေဖာ္နိုင္ခဲ့တာခ်ည္းမို့ အေမသာလွ်င္ သူမဘ၀ ကယ္တင္ရွင္...။ အေမသာလွ်င္
အားကိုးရာ...။ အေမသာလွ်င္ သူမရဲ့ လမ္းျပၾကယ္...။ အေမသာလွ်င္ သူမရဲ့
အိပ္မက္သခင္ပါ။
++++++++++++++
အိပ္မက္နဲ့ လက္ေတြ႕ဟာ တကယ့္အျဖစ္မွာေတာ့
ထပ္တူမက်နိုင္တာ....နန္းၾကာျဖဴအတြက္ နာက်ည္းမုန္းတီးဖို့ ေတာ္ေတာ္
ေကာင္းခဲ့တယ္။ အလယ္တန္းကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ၾကိဳးစားေက်ာ္ျဖတ္
နိုင္ခဲ့ေပမယ့္ နဂိုကေသးေကြးတဲ့ သူမခနၶာကိုယ္ေလးကေတာ့ စကၠူျဖဴတခ်ပ္လို
ပါးလႊာေဖ်ာ့ေတာ့ ေနခဲ့ျပီ။ စာေမးပဲြအတြက္ အိမ္အလုပ္ လစ္ဟင္းမႈေတြကို အေမက
ဘယ္ေလာက္ပဲ ညွာတာ ခြင့္လႊတ္ေပမယ့္ သူမဘ၀မွာ အေမနဲ့သူမ နွစ္ေယာက္ထဲမွ
မဟုတ္ပဲေလ။
သူမ ကိုးတန္းတက္မယ့္နွစ္မွာ အေမ့ေမာင္မိသားစု တျခားျမိဳ႕က ေျပာင္းလာျပီး
အေမအိမ္မွာ လာေနခဲ့တယ္။ တူမ အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြက အေမ့မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက
မထြက္ေတာ့သလို နန္းၾကာျဖဴ တာ၀န္ယူေနက် ဒယ္ဒီနဲ့ အေမ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ ကိုပါ
တခဲြ်တနဲြ႕ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေပးလာေတာ့ တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနတဲ့ အေမ့နားကို
ကပ္ရမွာ သူမ အားငယ္လာရတယ္။
သူမကံကိုက အေမနဲ႔သူမ ဒီ့ထက္နီးစပ္တြယ္တာဖို့ အေျခအေန မေပးခ်င္ဘူး
ထင္ပါရဲ့။ ေက်ာင္းမသြားခင္ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ အေမနဲ႕အတူ
ဘုရားခန္းသန့္ရွင္းေရး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရင္း ေက်ာင္းခိ်န္ ေနာက္က်လုမတတ္
ျဖစ္သြားရတယ္။ ထမင္းဗူးထဲကို အေမကိုယ္တိုင္ ေၾကာ္ခိုင္းထားတဲ့
ၾကက္ဥေၾကာ္ထည့္ထားတာ မေတြ႕ေတာ့... အေမမသိေအာင္ပဲ ဆီဆမ္းဆားျဖဴးျပီး
ျမန္ျမန္ ထည့္ ေနတာပါပဲ။ အနားေရာက္လာတဲ့ အေမေတြ့သြားေတာ့
မီးဖိုေခ်ာင္တာ၀န္က်ေနတဲ့ တူမကို ဆူေတာ့တာေပါ့။
နန္းၾကာျဖဴဟာ အေသးအဖဲြ ျပႆနာနဲ့ အေမစိတ္ရႈပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြမွန္သမွ် အေမမသိေစရေအာင္ ၾကိတ္မိွတ္ခံေနခဲ့တာ...
ဒါ
ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္မွ မဟုတ္ပဲ။ စားစရာအတြက္ မေျပာနဲ့။ အသားနာေအာင္
လိမ္ဆဲြတာတို့၊ ေခါင္းကိုေဒါင္ကနဲ ေခါက္ပစ္တာတို႔၊ နားကို အေမဆင္ထားတဲ့
နားကြင္းေလး ျပဳတ္ေလာက္ေအာင္ ဆဲြလိမ္တာတို႔ကိုေတာင္ ဘယ္သူ့ကိုမွ
မသိေစခဲ့သူပါ။
"နန္းၾကာျဖဴ..ညည္းဗေလာင္းဗလဲ နိုင္လွခ်ည္လား။ ညည္းဖာသာ ၾကက္ဥေၾကာ္မစားခ်င္လို့ ေၾကာ္မထားနဲ့လို့ ေျပာျပီး
ဘာ ခုမွ ဂုန္းသြားေခ်ာတာလဲ။ ၾကီးၾကီး...ဒီေကာင္မက ၾကက္ဥထည့္မသြားပဲ ေက်ာင္းက်မွ တိုထားတဲ့ပိုက္ဆံနဲ့ ၀ယ္စားဦးမွာ..."
အေမ့မွာ
ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားနိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ အမ်ားတကာထက္ ပိုရိွတယ္ဆိုတာ နန္းၾကာျဖဴ
ယံုၾကည္ပါတယ္။ တူမ ေျပာစကားဟာ ယံုၾကည္ဖို့ ရာခိုင္နႈန္း
ဘယ္ေလာက္ပဲနည္းနည္း..။ တူမရဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းအားေတြက ေနာက္ဖက္မွာ
နည္းမွမနည္းတာ...။
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုတိုင္တန္းေနၾကတဲ့ စကားသံေတြၾကားမွာ သူမကေတာ့
တေယာက္တည္းမို့ ေျဖရွင္းခ်က္အတြက္ ပါးစပ္ေတာင္ မဟ၀ံ့ခဲ့ပါဘူး။
အားငယ္စိတ္နဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အားကိုးရာ အေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့....
သူမကိုၾကည့္တဲ့ အေမ့မ်က္၀န္းေတြဟာ သံသယေၾကာင့္လား...၊
သနားစိတ္ေၾကာင့္ပဲလား.. အေရာင္မိွန္ေနခဲ့တယ္။
ဆူပူၾကိမ္းေမာင္း ခံရလြန္းလို့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲလည္း မ၀င္ရဲ...။ မလိုလားတဲ့
မ်က္၀န္းေတြနဲ့ အေမ့နားမွာ အျမဲလိုလို ရိွေနတတ္တဲ့ သူေတြကိုလည္း
ရင္မဆိုင္ခ်င္တာနဲ့ ျခံအလုပ္ေတြပဲ သူမ ဖိလုပ္ေနမိေတာ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...အျမင္ေစာင္းမသြားတဲ့၊ နားလည္မႈျပည့္၀တဲ့
အေမ့ေက်းဇူးေတြကိုေတာ့ ဒီတသက္ ဆပ္နိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားဆပ္ရမယ္။ အထူးသျဖင့္
ေက်းဇူးကန္းတဲ့လူ မျဖစ္ေစရဘူး။ အေမစိတ္ဆင္းရဲရမယ့္ ကိစၥမွန္သမွ် သူမ
ဘယ္ေတာ့မွ
မလုပ္မိေစရဘူး။
ဥပမာ.. စာေမးပဲြမက်ေစရဘူး။ အေမ့ေက်းဇူးမဆပ္နိုင္ခင္ ရည္းစားမထားဘူး။
အေမ့ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ့ ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ရမယ္။ သူတို့ အနိုင္က်င့္တာေတြ၊
နိွမ္တာေတြ... အေမမသိေအာင္ ျမိဳသိပ္ထားရမယ္။ ယုတ္စြအဆံုး လူလစ္ရင္လစ္သလို
ရိသဲ့သဲ့လုပ္ခ်င္တဲ့ တဖက္ျခံက အေမ့တူကိစၥကိုလည္း
အေမစိတ္ရႈပ္ေထြးရမွာစိုးလို့ မေျပာျပေတာ့ပါဘူးေလ...။
+++++++++++++++
ေနာင္တအေတြးနဲ့ ရွက္ရံြ့အားငယ္စိတ္ေတြ အလံုးအရင္း ျပင္းထန္စြာ
ပူးေပါင္းထိုးနွက္ၾကတဲ့အခါ သူမ ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးမိေတာ့တယ္။ အမွန္က
အေမ့ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာျပဖို့ေတာင္ ၀န္ေလးခဲ့မိတာ သူမ အမွားပါပဲ။
ခုလို ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ အရွက္တကဲြျဖစ္သြားရေတာ့ သူမ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို
ဆင္ျခင္ခဲ့သမွ်ေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ရျပီ။
ဒါေပမယ့္...ဒီလိုမွ မေအာ္ရင္လည္း အခါတိုင္းကလို သူမ ျငိမ္ေနလို့ျဖစ္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာေလ...။
" အပိုေတြ သည္းျပမေနနဲ့ နန္းၾကာျဖဴ။ ေရခို်းခန္းတံခါးဆိုတာ အထဲက
ဂ်က္ထိုးထားရင္ အျပင္ကလူက ဘယ္လိုလုပ္၀င္လို့ရမွာလဲ။ ညည္းကိုယ္တိုင္
ဖြင့္ေပးရင္ဖြင့္ေပးမွပဲ။ ခုလည္း...ကို၀င္းက လက္ေဆးခ်င္လို့
လူရိွသလားဆိုျပီး တံခါးေခါက္ရံု ေခါက္တာ လို့ ေျပာတာပဲ။ ညည္းကိုယ္ညည္း
ဘာထင္ေနသလဲ။ သက္သက္ အကဲပါျပမေနနဲ့။"
တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္ငင္ေနမိတဲ့ သူမကိုယ္သူမ ၾကိဳးစားထိန္းေပမယ့္
၀မ္းနည္းေၾကကဲြစိတ္ေတြက တားဆီးမရေအာင္ကို ျပင္းထန္ လိႈက္စား ကုန္ျပီ။
နန္းၾကာျဖဴ ေရခ်ိဳးခန္းအ၀င္မွာ ေနာက္က ထပ္ၾကပ္မခြာ လိုက္၀င္ျပီး
တံခါးခ်က္ခ်ပစ္လိုက္တာ လ်င္ျမန္လြန္းလို့ ဘယ္သူမွ မျမင္လိုက္ၾကတာ....။
ဆဲြလားရမ္းလားနဲ့ ၾကမ္းတမ္းလြန္းတာမို့ ေၾကာက္လန့္ျပီးေအာ္ဟစ္မိတာ....။
လူစံုတက္စံု ေရာက္လာေတာ့ ဦးေအာင္တိုင္္ဖို့ နႈတ္ထြက္မျမန္ခဲ့တာ....။
ဘယ္ကိစၥမဆို အေမ စိတ္ရႈပ္ရမွာကိုသာ စိုးရိမ္တတ္ခဲ့တာ...။
အားလံုးဟာ သူမရဲ့အမွားေတြပဲ ထင္ပါရဲ့။ ဘာလို့
အေမ့ရဲ့သမီးရင္းမျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ ဘာလို့ ေရခ်ိဳးခန္းနား လူရွင္းခိ်န္မွ
ေရခ်ိဳးဖို့၀င္မိတာလဲ။ ဘာလို့ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မေျဖရွင္းဘဲ လန့္ေအာ္ရတာလဲ။
ဘာလို႔ ထံုးစံအတိုင္း ၾကိတ္မိွတ္ျပီး ျငိမ္ခံမေနရတာလဲ။
အို.....ဒီတခါကိစၥကေတာ့ ျငိမ္ခံေနလို့ရတဲ့ အနိုင္က်င့္နည္းမို်ုး
မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္မိန္းကေလးမွ ျငိမ္မခံသင့္တဲ့ အႏိုင္က်င့္နည္း...။ ဘယ္မေအမွ
မေက်နပ္ႏိုင္တဲ့ ေစာ္ကားမႈ...။
အေမ့ကို အားကိုးတၾကီးၾကည့္မိေတာ့ ေငးငိုင္ေနတဲ့ အေမ့ပံုသ႑ာန္ဟာ သူမအတြက္ စိတ္ထိခိုက္ေနတာလား။
စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့ေနတာလား။ ေ၀ခဲြမရ ေတြေ၀ေနတာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္....နန္းၾကာျဖဴဆိုတာ လက္တည့္စမ္းစရာ မဟုတ္ဘူးလို့....အေမကေတာ့ ခပ္တင္းတင္း ေၾကျငာေပးလိုက္ျပီ။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အေမရယ္။ သမီး စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိတယ္။ အေမကေတာ့ အေမတေယာက္ရဲ့ တာ၀န္ေတြ
ေက်ခဲ့သူပါ။
သမီးကို ဆင္းရဲတြင္းက ကယ္တင္ခဲ့တယ္။ ပညာသင္ေပးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ
ေမြးစားသမီးဆိုတဲ့ လံုျခံဳေႏြးထြးမႈေပးခဲ့တယ္။ စား၀တ္ေနေရး၊ ေက်ာင္းစရိတ္
မပူပင္ မေၾကာင့္က်ေစခဲ့ဘူး။ ဘ၀ေရွ့ေရးကို ေျမာ္ျမင္တတ္ေစခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး...မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ့ အိေျနၵသိကၡာကို လံုျခံဳမႈေပးခဲ့ျပန္တယ္။
သူမကေတာ့ အေမ စိတ္ရႈပ္ေထြးရေအာင္ပဲ လုပ္တတ္တယ္။ အိမ္ဗာဟီရလည္း ဘာမွမယ္မယ္ရရ မကူညီနိုင္ဘူး။
အေမနဲ့ ေဆြမ်ိဳးတြၾကားက ဆက္ဆံေရးကို အက္ေၾကာင္းလိုက္ေစခဲ့တယ္။ သမီးတေယာက္ရဲ့တာ၀န္ေတြ သူမ မေက်ခဲ့ပါဘူး။
တေျဖးေျဖးနဲ့....ေတြေ၀ေငးေမာျပီး အခိ်န္ကုန္မွန္းမသိေအာင္
လြင့္ေမ်ာေနတတ္တဲ့သူမကို အေမက စိတ္ေသာက ေရာက္စရာေတြ ဘာမွမေတြးဖို့
အားေပးနွစ္သိမ့္ရွာတယ္။ အေရးၾကီးတဲ့ ဆယ္တန္းနွစ္မို့လို့လည္း
လိုအပ္တဲ့ဘာသာေတြမွာ အထူးထုတ္ကအစ
ဆရာအိမ္ေခၚ
သင္ေပးတာအဆံုး လိုေလေသးမရိွေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္...သူမ
စာက်က္တိုင္း ေခါင္းထဲမ၀င္ေတာ့ ဘူး။ ရျပီးသား စာေတြလည္း အလြယ္တကူ
ေမ့တတ္လာျပီ။ စာေမးပဲြနီးလာေလ ရင္ေတြပူျပီး ေခါင္းကမေထာင္နိုင္ေအာင္ ေလးလာ
တယ္။ ဘာဆိုဘာမွ စားမ၀င္ပဲ ညေတြလည္း
စာအုပ္ၾကီးေရွ့ခ်ထိုင္မိတာ...မိုးလင္းတာေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ညေပါင္း မနည္းဘူး။
အေမကစိတ္ပူျပီး အိပ္ေရး၀ေအာင္အိပ္ဖို့ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလည္း အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္မယ့္အတူတူ ဘာထူးေသးလဲ။
နန္းၾကာျဖဴက စာေမးပဲြက်လို့ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူမ စာေမးပဲြက်ရင္ အေမက ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ေတာ့မွာ...။ သူမ်ားေတြက ၀မ္းသာၾကမွာ....။
ေက်ာင္းထြက္ျပီးရင္ေရာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာပဲ ဘ၀ကို
နွစ္ျမုပ္ပစ္ရေတာ့မွာလား။ အေမ့မွာ ဆယ္နွစ္လံုးလံုး အကုန္အက်ခံခဲ့ရတာ...။
ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္နီးကာမွ လဲျပိဳက်သြားရင္...အေမဟာ အားလံုးထဲမွာ
၀မ္းအနည္းဆံုးျဖစ္မွာပဲ.....။
+++++++++++++++
တကယ္တမ္း ၀မ္းနည္းစရာ အေကာင္းဆံုးေန့တေန့ဟာ ျခံဳခိုတိုက္ခိုက္ေရးသမား
တေယာက္လို မထင္မွတ္တဲ့ေနရာက ျဖဳန္းကနဲ ထြက္ေပၚလာျပီး သူမကိုအလဲထိုးေတာ့တယ္။
အေမက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဆိုျပီး အေမ့မိတ္ေဆြအိမ္ကို အေဖာ္ေခၚသြားေတာ့
စိတ္မပါေပမယ့္ အေမ့ကိုအားနာျပီး လိုက္သြားမိတာ...။ နန္းၾကာျဖဴဘ၀
ခံယူခ်က္ေတြ ဂြ်မ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္ရေတာ့တယ္။
အထက္ေအာက္ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္နဲ့ အေမ့မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ေရာက္ေနနွင့္တာ....ဘိုးေတာ္ဆိုတာနဲ့ တူပါရဲ့။ သူမကို လွမ္းၾကည့္
လိုက္တဲ့
မ်က္လံုးေတြက စူးေတာက္လြန္းတာမို့ ၾကက္သီးျဖန္းကနဲ ထသြားရျပီး
အေမ့ေနာက္ကို ၀င္ကြယ္ေနလိုက္မိတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း မၾကံုဖူးေလာက္ေအာင္
ပူေလာင္ျပီး ေခါင္းေတြမူးေ၀လာေတာ့ လိုက္ခဲ့မိတာမွားျပီလို့ ေနာင္တရမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ။ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ စကားသံေတြေရာ....၊ အံ့ၾသသလို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အေမ့ကိုေရာ...၊
တေျဖးေျဖး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပိဳက်လာတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ...သူမအာရံုထဲမွာ အေရာေရာ အေထြးေထြး ေ၀၀ါးေနရတယ္။
' ညီမ အငယ္ဆံုးဆိုေပမယ့္ နင္တို့နဲ့ ဘ၀ခ်င္းက ျခားေနျပီ။ အေနွာင့္အယွက္
မေပးၾကနဲ့ေတာ့။ ခုဘ၀မွာ သူလည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။ သူ့အေမကလည္း
သိတ္ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား... '
' ေမြးစားသမီးပဲ....ဘယ္ေလာက္ခ်စ္နိုင္မွာလဲ... '
သူမပါးစပ္က ထြက္သြားတဲ့စကားကို သူမအံ့ၾသသြားရတယ္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတဲ့ အေမ့ကိုလည္း အားနာလိုက္တာ။
' ေမြးစားသမီးဆိုေပမယ့္ သမီးရင္းေလးလို ထားတာပါ..။ ဆင္ထားတာလည္း ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ..လက္၀တ္လက္စား အစံုပဲေလ...'
' နည္းေသးတယ္....'
' ဟဲ့...စကားကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာစမ္း။ ဒါ နင့္ညီမရဲ့ ေက်းဇူးရွင္မိခင္ပဲ...'
သူမပါးစပ္က ထြက္က်လာတဲ့ စကားေတြဟာ သူမစိတ္ထဲကနဲ့ ဆန့္က်င္ဖက္ေတြလို႔ သူမသိေနတယ္။
ျပီးေတာ့... သူမကိုယ္တိုင္ေျပာေနတာ မဟုတ္သလိုပဲ။ စိတ္နဲ႔လူနဲ႔
လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ တခုကိုတခုမေစးကပ္ပဲ ေလဟာနယ္ထဲလြင့္ေနသလိုလို....။
အိပ္မက္ထဲမွာေရာက္ေနသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးနဲ့...။
' သူတို႔က ဘာလို႔ အေမြစားအေမြခံ စာခ်ဳပ္နဲ့ မေမြးသလဲ...'
ဟယ္...ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ထြက္သြားတာပါလိမ့္။ ဒါ...ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြ
ေျပာေနက်စကားပဲ။ သူမနဲ့ ျငင္းခံုေနက် အမုန္းဆံုးစကားေတြပဲ။
အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ျပီး ေနာက္ထပ္စကားသံေတြ ထပ္ထြက္မလာေအာင္
စိတ္တင္းထားမိတယ္။
မေျပာနဲ့..။
ေနာက္ထပ္မေျပာနဲ့...။ အေမစိတ္ညစ္သြားလိမ့္မယ္။ ထင္မွတ္မထားတဲ့ စကားေတြမို့
၀မ္းလည္းနည္းလိမ့္မယ္။ ကံမေကာင္းရင္ သူမအေပၚ အေမမုန္းသြားနိုင္ေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခိ်န္မွ မေျပာရင္လည္း ဒီလိုအခြင့္အေရးမို်း ေနာက္ထပ္ရမွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေျပာခ်င္လြန္းလို့ မဟုတ္ေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့
ေျပာသင့္တယ္ထင္တာပဲ။ ဒါမွ အေမက သူမအေပၚ ပိုဂရုစိုက္လာမွာ။
အေမကသာ နန္းၾကာျဖဴကို စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ့ ေမြးစားလိုက္ရင္ ဒီတူ
တူမေတြအားလံုး သူမေနာက္ကို ေရာက္သြားၾကမွာေပါ့။ အေမ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြဟာလည္း
သူမနဲ့ထိုက္သင့္သေလာက္ သက္ဆိုင္သြားမယ္။
အို...ဒါေပမယ့္...ဒါေတြဟာ အဓိကမက်ပါဘူး။ အဓိကက အေမ့ကိုသူမ ၀ံ့၀ံ့စားစားပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။
အေမ့မ်က္နွာကို ခိုးၾကည့္မိေတာ့ စိတ္ေသာကေရာက္ေနတဲ့ ညိႇဳးႏြမ္းတဲ့သ႑ာန္ဟာ
သူမရင္ကို နာက်ဥ္ေစျပန္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း နားမလည္ေတာ့ဘူး။
ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ေမးခြန္းေတြ ခ်ားရဟတ္လို ခ်ာခ်ာလည္ေနျပီ။
' သမီး.....သမီးေလး နန္းၾကာျဖဴ...၊ သတိထားပါကြယ္...'
ေအးျမၾကည္လင္တဲ့ အေမ့အသံဟာ....မူးရစ္နစ္ေမ်ာမလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူမအတြက္ ေကာက္ရိုးမွ်င္ေလးတမွ်င္ပါပဲ။
' အေမ.....အေမ.....သမီးေၾကာက္တယ္....'
+++++++++++++++
တကယ္တမ္း ေၾကာက္ဖို့ေကာင္းတာ သူမကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္လို့ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့မိဘူး။
' မယံုနဲ့ၾကီးၾကီး...။ ဒီလို ဘိုးေတာ္အေယာင္ေဆာင္ေတြ ခဏခဏ ဖမ္းမိေနတာ
မၾကားဖူးဘူးလား။ သူကလည္းေခ်ာလဲေရာထိုင္ျပီး အခြင့္အေရးယူတာ ေနမွာေပါ့....။
ဘာနဂါးသိုက္လဲ။ ဘာဥစၥာေစာင့္လဲ။ ေခတ္မရိွေတာ့ပါဘူး....ဒါေတြ...'
' အသိအိမ္မွာ ခိ်န္းမထားပဲ သြားဆံုတယ္ဆိုေပမယ့္ မမၾကီးပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ..။
သူတို့နွစ္ေယာက္ စကားအေပးအယူ အခိ်တ္အဆက္ေတြက မယံုခ်င္စရာဆိုေတာ့
ဒီေကာင္မေလး သက္သက္ပလီတာမ်ားလား...လို့...'
' မင္းလည္း ေခတ္ပညာတတ္ပဲ မိန္းမရာ...။ အရာရာကို ခ်င့္ခိ်န္ စဥ္းစားေပါ့။
ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုဆီ ေခၚသြားျပေစခ်င္တယ္။ စာေမးပဲြလည္း
နီးေနျပီမဟုတ္လား။ မနိုင္၀န္ထမ္းရင္ လွည္းက်ိဳးတတ္တယ္ေနာ္.. သတိလည္းထားဦး'
အားလံုးက ဒီလိုေတြေျပာမွေတာ့ 'နန္းၾကာျဖဴ ဘာလဲ....ဘာေၾကာင့္လဲ..' လို့
သူမကိုယ္သူမ ေမးခြန္းေတြ တန္းစီေနရေတာ့တယ္။ အေမကေတာ့ တိုင္းရင္းကု၊
အဂၤလိပ္ကု ရိုးရာကုေရာ ယၾတာကုပါမက်န္ ဂရုစိုက္လြန္းလွလို့ အားနာစရာ
ေကာင္းလိုက္တာ.....။
နန္းၾကာျဖဴကေတာ့ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ့ ျဖစ္ခ်င္တာရယ္..၊ ျဖစ္သင့္တာရယ္...၊
ျဖစ္ေနတာရယ္.... အားလံုးကိုေရာေမႊျပီး စိတ္ကူးထဲမွာ တိမ္ေလွ
လုပ္စီးပစ္လိုက္တယ္။ ေလနွင္ရာ လြင့္ခ်င္တိုင္းလြင့္ေနတဲ့ တိမ္ေလွေလးေပၚမွာ
ၾကယ္နွင္တံေလး ကိုင္ထားတဲ့ နတ္သမီးေလးဟာ သူမကိုယ္တိုင္ပဲေပါ့။
လူးလူးလြန့္လြန့္ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ေနတဲ့ ၀တ္ရံုျဖဴလြလြနဲ့အတူ
ျပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လွပလြန္းတဲ့ လည္ဆဲြတန္ဆာဟာ သူမလည္တိုင္မွာ
ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ ေနလိုက္တာ... အရမ္းကိုပဲ...။
ထူးဆန္းလြန္းလို့ ေသခ်ာအားစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ လည္ဆဲြဟာ အိပ္မက္ကေလးေတြ
သီထားတာျဖစ္ေနတယ္။ အေမရယ္...၊ ေက်ာင္းသူမေလးရယ္...၊
သူနာျပဳဆရာမၾကီးရယ္....။ လွလိုက္တာ......။ အေမက သိပ္လွလိုက္တာ....။
ေဟာ... အေမကိုယ္တိုင္ သီထားတဲ့လည္ဆဲြကို နန္းၾကာျဖဴလည္မွာ ဆဲြေပးဖို႔ လက္လွမ္းေနေတာ့ သူမေပ်ာ္လိုက္တာ....။
အေမဟာ သမီး အေမရင္းပဲမဟုတ္လား။ ေမြးျပီးကတည္းက အေမ့ရဲ့မိဘေတြ စီမံမႈနဲ့
ရက္ရက္စက္စက္ စြန့္ပစ္ခံခဲ့ရတဲ့ သမီးေလး မဟုတ္လား။ ဟို
ဗီြဒီယိုကားထဲကလိုေလ..။ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းကို မေၾကျငာရဲလို့
ေမြးစားသမီး ဟန္ေဆာင္ျပီး ေခၚေမြးထားတာ မဟုတ္လား။ အေမ...သမီးကို သိပ္ခ်စ္တာ
သမီးသိတယ္။ ေဘးလူေတြ အျမင္မွာ မွ်တေအာင္ လုပ္ေနရတာ သမီးသိတယ္။
မနာလိုသူေတြ မ်ားလြန္းလို့ဟန္ေဆာင္ေနရတာ သမီးသိိတယ္။
ခု... ဘယ္သူမွမရိွတုန္း အေမ့ေမတၱာနဲ့သီထားတဲ့ လည္ဆဲြေလး
သမီးကိုဆဲြေပးမလို့ မဟုတ္လား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ။ ဘယ္သူ့မွ မေၾကာက္ပါနဲ့။
ဘယ္သူမွလည္း မရိွပါဘူး။ သမီးနဲ့အေမ နွစ္ေယာက္ထဲ...။ အေမ့ဆီ
သမီးကိုယ္တိုင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ တိမ္ေလွေလးစီးျပီး လာခဲ့မယ္။ အေမ့လက္ထဲက
လည္ဆဲြေလး သမီးကိုဆဲြေပးပါေနာ္။ သမီးလာျပီ အေမေရ...။
ေဟာ.... ဘယ္ကေပၚလာမွန္း မသိတဲ့ ပိန္ပိန္မဲမဲ ညွက္စိမေလးတေယာက္ အေမ့လက္ထဲက
လည္ဆဲြကိုလုေနျပီ။ မေပးနဲ့အေမ..။ မေပးနဲ့...။ သမီးတသက္လံုး
ေတာင့္တစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေလးေတြ...။
ဟင္... ဘုရားေရ..။ နန္းၾကာျဖဴ စာေမးပဲြ မေျဖရေသးပါလား။ စာေမးပဲြက
ျပီးသြားခဲ့ျပီဆို...။ လမ္းေပၚက စာေမးပဲြေျဖျပီးျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
ေျပာေနသံၾကားတယ္။ ဒါဆို... သူမက ဘယ္မွာသြားျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာလဲ။
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးေတြက အိပ္ယာေဘးမွာ ျပန္႔ကဲ်ေနတုန္းပဲ။
ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ... အေမ့ကိုေမးၾကည့္ဦးမွပါပဲ။ ခုနက လည္ဆဲြကိုင္ထားတဲ့ အေမကေရာ... ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ အလန့္တၾကား ရွာေဖြမိေတာ့.. သူမေျခရင္းမွာ ျပန့္ကဲ်ေနတာ အိပ္မက္ကေလးေတြ.....။ ညွက္စိလို့ေခၚတဲ့ ကေလးမေလးလက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ျပီးက်န္ေနတာ..... အိပ္မက္ေလးေတြ သီထားတဲ့ၾကိဳး...။
ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ... အေမ့ကိုေမးၾကည့္ဦးမွပါပဲ။ ခုနက လည္ဆဲြကိုင္ထားတဲ့ အေမကေရာ... ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ အလန့္တၾကား ရွာေဖြမိေတာ့.. သူမေျခရင္းမွာ ျပန့္ကဲ်ေနတာ အိပ္မက္ကေလးေတြ.....။ ညွက္စိလို့ေခၚတဲ့ ကေလးမေလးလက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ျပီးက်န္ေနတာ..... အိပ္မက္ေလးေတြ သီထားတဲ့ၾကိဳး...။
နန္းၾကာျဖဴ....နန္းၾကာျဖဴ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ သူနာျပဳဆရာမၾကီး နန္းၾကာျဖဴေလ.....။
အေမ.....အေမ....အေမ.....။
ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ ေခၚသံေတြဟာ ျပတ္က်သြားခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေလးေတြရဲ့ ညည္းတြားရိႈက္သံေလးေတြပါ....။
++++++++++++++++
ေ၀(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)
