ငယ္သာငယ္......
ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဟာ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြအတြက္ မြန္ျမတ္ျပီး၊ ရခဲတဲ့ ပဏၰာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကရုဏာနဲ႔ ပညာကုိ အေျခခံထားျပီး ေလာက အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ တည္ေဆာက္ ထားတာမုိ႔ လူသားေတြနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် အျဖစ္ဆုံး ဘာသာတရား တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ဗုဒၶသာသနာေတာ္ရဲ့ အႏွစ္သာရ အထည္ကုိယ္ဟာ သစၥာေလးပါးျဖစ္ျပီး ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္က နိဗၺာန္ျဖစ္ပါတယ္။ အက်င့္လမ္းစဥ္က မဂၢင္ရွစ္ပါးျဖစ္ျပီး လက္စြဲတရားကေတာ့ ျဗဟၼစုိရ္ ေလးပါးျဖစ္ပါတယ္။ သိကၡာသုံးျဖာ၊ သာသနာေတာ္သုံးရပ္ ပိဋကသုံးပုံ၊ နိကာယ္ငါးရပ္ ဓမၼကၡႏၶာ ေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္ရွိတဲ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ရဲ့ ႀကီးျမတ္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာဟာ အံ့ဖြယ္ရွစ္ျဖာနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ မဟာသမုဒၵရာႀကီးတစ္ခုလုိပါ။
စ-လယ္-ဆုံး ေကာင္းျခင္းသုံးပါးနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ သာသနာေတာ္ဟာ ဖြဲ႔စည္းပုံမွာလည္း စည္းကမ္း၊ နည္းလမ္း၊ သေဘာတရား သုံးပုိင္းလုံး ျပည့္စုံၾကြယ္၀စြာ ပါရွိပါတယ္။ စည္းကမ္းပုိင္း ျဖစ္တဲ့ ၀ိနယ ပိဋကဟာ သာသနာေတာ္ရဲ့ အသက္ျဖစ္ပါတယ္။ နည္းလမ္းပုိင္းျဖစ္တဲ့ သုတၱႏၱ ပိဋကဟာ သာနာေတာ္ရဲ့ အလွျဖစ္ပါတယ္။ သေဘာတရားပုိင္းျဖစ္တဲ့ အဘိဓမၼပိဋကဟာ သာနာေတာ္ရဲ့ အႏွစ္သာရျဖစ္ပါယ္။ အသက္- အလွ-အႏွစ္သာရ ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံ ၾကြယ္၀တဲ့ သာသနာေတာ္ဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျပီး လြန္စြာမွ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွပါတယ္။
ဗုဒၶသာသနာေတာ္ရဲ့ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွမႈကုိ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဟာ အသြင္ သ႑ာန္ေရာ၊ အႏွစ္သာရပါ ႏွစ္ဖက္လွတဲ့ ဘာသာ တရားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ စည္းကမ္းရွိမႈ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာနာ ေမတၱာထားမႈ၊ သတိဉာဏ္ယွဥ္တတ္မႈ စတာေတြဟာ ဗုဒၶသာသနာ ေတာ္ရဲ့ လွပတဲ့ အသင္သဏၭာန္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဟာ “သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္မႈနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈ”ကုိ လြန္စြာ လုိလား ျမတ္နုိးေတာ္မူ ပါတယ္။ လုိလား ျမတ္နုိး ေတာ္မူတဲ့အတုိင္း “ဘုရားရွင္တုိ႔ မည္သည္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္တဲ့ ေနရာမွာသာ ေမြ႔ ေလ်ာ္ျမဲျဖစ္တယ္”လုိ႔ မၾကာခဏ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
တစ္ႀကိမ္မွာ လက္ယာရံ အဂၢသာ၀ကျဖစ္တဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကို္ယ္ေတာ္တုိင္ သန္႔ရွင္း မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘုရားရွင္ရဲ့ သတိေပး ဆုံးမမႈကုိ ခံရပါေသးတယ္၊ ေနာက္ျပီး “၀ိနည္းအစ၊ တံျမက္လွည္းမႈက” လုိ႔ ဆုိရုိးရွိတဲ့အတုိင္း ကုေဋကုိးေထာင္ေက်ာ္ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒေတြ ပါရွိတဲ့ ၀ိနည္းပိဋကရဲ့ နိဒါန္းကုိလည္း တံျမက္လွည္းမႈ က်င့္၀တ္နဲ႔ စတင္ ထားရွိေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္တြင္းမွာ ဆူညံသံျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းငယ္၊ ရွင္ငယ္ေတြကုိလည္း “ငါးစိမ္းသည္ေတြ ရန္ျဖစ္သလုိပဲ”လုိ႔ ရႈတ္ခ်ေတာ္မူကာ ႏွင္ထုတ္ေစခဲ့ ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား စုေ၀းရာမွာလည္း ေျပာၾကားလုိရင္ တရားစကားကုိသာ တိုးတိတ္ျငင္သာစြာ ေျပာဆုိနုိင္ျပီး၊ မေျပာၾကားလုိရင္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ “သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္မႈနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္မႈ” ေတြဟာ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္ လွတဲ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီးရဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ဂုဏ္အဂၤါေတြ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သတိျပဳ ထိမ္းသိမ္းၾကရမွာပါ။ ယခုအခါမွာေတာ့ သာသနာေတာ္ရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဒီဂုဏ္ က်က္သေရ ေတြဟာ တစ္စ တစ္စ ဆုတ္ယုတ္ ေလ်ာ့ပါးလာရုံမွ်မက မယဥ္ေက်းၾကတဲ့ ေအာက္တန္းစား ဘာသာ၀င္ တခ်ိဳ႔ေၾကာင့္ လုံး၀ပ်က္စီးေနၾကပါျပီ။ မြန္ျမတ္တဲ့ အႏွစ္သာရ ေတြေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ ျမတ္နုိးတန္ဖုိးထား၊ စိတ္၀င္စားၾကတဲ့ နုိင္ငံျခားသားေတြဟာ ဗရုတ္သုတ္ခ၊ ပရမ္းပတာ၊ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာေရး အခမ္းအနား တခ်ိဳ႔ကုိ ၾကည့္ျပီး စိတ္ပ်က္ အထင္ေသး သြားတတ္ၾကပါတယ္။
စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ ကုိးကြယ္ ယုံၾကည္သူေတြဟာ စည္းကမ္းရွိသင့္ၾက ပါတယ္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔တဲ့ ဗုဒၶသာသနာ ေတာ္ေတာ္ကုိ မွီခုိေနၾကသူေတြဟာ ယဥ္ေက်းသိမ္ ေမြ႔သင့္ၾကပါတယ္။ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ ယုံၾကည္သက္၀င္ ၾကသူေတြဟာ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္သင့္လွပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္နြယ္ျပီး ပုံျပင္ ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ငယ္သာငယ္ တယ္တြယ္တဲ့ဘုရား
တစ္ခါတုန္းက အထက္အညာမွာ “သာစည္”ဆုိတဲ့ ေက်းရြာတစ္ရြာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္ေျခ (၃၀၀)ေလာက္ရွိတဲ့ အဲဒီရြာမွာ ကုိးကြယ္စရာ ေစတီ ပုထုိး မရွိေသးဘူးတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ရြာဦး ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဟာ အိပ္မက္အရ ဆုိျပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ရြာသူရြာသူးေတြ ကုိးကြယ္ဖုိ႔ရာ ေစတီငယ္တစ္ဆု တည္ေတာ္မူပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ ဘယ္ဒကာ၊ ဒကာမထံမွ အလွဴမခံဘဲ ကုိယ္ပုိင္ န၀ကမၼနဲ႔ တည္ေတာ္မူတာမုိ႔ ကုိးေတာင္ျပည့္ရုံပဲ ရွိသတဲ့။
ေစတီေတာ္တည္ျပီးသြားတဲ့အခါ ထီးေတာ္တင္ပြဲ က်င္းပဖုိ႔ရန္ ရြာလူႀကီးေတြကုိေခၚျပီး ေဆြးေႏြး တုိင္ပင္ပါတယ္။ ရြာလူႀကီးေတြကလည္း ရြာမွာ ကုိးကြယ္ဖုိ႔ရာ ေစတီေတာ္တစ္ဆူ အခုလုိျဖစ္ေတာ္မူလာတာကုိ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ၾကတာမုိ႔ ထီးတင္ပြဲကုိ စည္းကားသုိက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပႏုိင္ဖုိ႔ အလွဴေငြမ်ား ေကာက္ခံ ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလ််ာက္ထားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မႏၱေလးမွာ စာလုိက္ေနတဲ့ အာဂႏၱဳ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးလည္း ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ေရာက္ရွိ ေနတာမုိ႔ ဆရာေတာ္က “ထီးေတာ္တင္ပြဲ စည္ကားေအာင္ ဘယ္လုိက်င္းပရရင္ ေကာင္းမလဲ လုိ႔” အႀကံဉာဏ္ ေတာင္းခံပါတယ္။
အဲဒီအခါ ဦးပဥၥင္းက “ဘုရားရွင္ကုိ ပူေဇာ္ရာမွာ အာမိသပူဇာလုိ႔ေခၚတဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳနဲ႔ ပူေဖာ္တာထက္ ဓမၼပူဇာလုိ႔ေခၚတဲ့ တရားနဲ႔ ပူေဇာ္တာက ပုိမုိေကာင္းျမတ္ျပီး ဘုရားရွင္လည္း နွစ္သက္ေတာ္မူတာမုိ႔ ဓမၼစၾကာ၊ ပ႒ာန္းစတဲ့ တရားမ်ားနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ နုိင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိကမ်ားကုိ ပင့္ဖိတ္ျပီး ညတရားပြဲမ်ား က်င္းပ ပူေဇာ္ျခင္းေတြကုိ ေဆာင္ရြက္သင့္ ေၾကာင္း” အႀကံေပးေတာ္မူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္နဲ႔ ရြာလူႀကီးေတြက “တရားပြဲဆုိရင္ လူစည္းကားမွာ မဟုတ္”လုိ႔ အေၾကာင္းျပျပီး ဦးပဥၥင္းရဲ့ အႀကံေပးခ်က္ကုိ ျငိင္းပယ္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆုံး အမ်ားဆႏၵအရဆုိျပီး ဇာတ္ပြဲထည့္ရန္ ဆုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ပြဲကုိ မႏၱေလးျမိဳ႔ အထိတက္ျပီး ငွားရမ္းၾကတာမုိ႔ ေငြေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီျပီး ကုန္ပါတယ္။ ထီးတင္ပြဲ မက်င္းပမီ ရက္တစ္ပတ္ေလာက္ ကတည္းက ေစတီေတာ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ကြင္းျပင္ က်ယ္ထဲမွာ ဇာတ္စင္ႀကီးကုိ ဟည္းေနေအာင္ ေဆာက္းၾကတာမုိ႔ ဘုရားက ငယ္ငယ္ ဇာတ္စင္က ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ထီးတင္ပြဲေန႔ ေရာက္တဲ့အခါ မနက္ေစာေစာမွာပဲ ေရႊထီးေတာ္ကုိ တင္လွဴၾကပါတယ္။ ပင့္သံဃာေတာ္(၁၀)ပါးနဲ႔ ရြာလူႀကီးေတြသာ ပါ၀င္ၾကတာမုိ႔ သိပ္စည္စည္ ကားကားႀကီး မျဖစ္ေသးပါဘူး
ဒါေပမယ့္ ညေနခင္းမွာေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဧည္းသည္ေတြေရာ ရြာထဲရွိ လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳ ကာလသား အဘုိးႀကီး အမယ္အုိပါမက်န္ ထြက္လာၾကတာမုိ႔ ဇာတ္စင္ေရွ႔မွာ စည္ကားေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဟာ တုိးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားသတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ တည္ထားတဲ့ ကုိးေတာင္ျပည့္ ေစတီေတာ္ကေလး နံေဘးမွာေတာ့ လုပ္လီလုပ္လဲ့ လင္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ ေလး တစ္တုိင္ ႏွစ္တုိင္ကလြဲလုိ႔ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိပါဘူး။
အဲဒီလုိနဲ႔ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ပြဲႀကီး ကျပ အသုံးေတာ္ခံတာ တစ္နာရီေလာက္သာ ရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြာခံလူေတြနဲ႔ တျခားရြာကလူေတြဟာ ပြဲခင္းထဲမွာ ေနရာလုရာကေန ရန္ျဖစ္ၾကလုိ႔ ရုိက္ပြဲျဖစ္ၾကသတဲ့။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေတြ႔ကရာ သစ္သားေခ်ာင္း၊ အုတ္ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ ရုိက္ႏွက္ၾကတာမုိ႔ ေခါင္းကြဲသူကြဲ၊ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳနဲ႔ လူသုံးဆယ္ေလာက္ ဒဏ္ရာရ ၾကတယ္။ အဲဒီ လူေတြကုိ ရာလူႀကီးက ဖမ္းေခၚသြားျပီး ရဲဌာနမွာ အမႈတုိင္ခ်က္ဖြင့္ရတယ္။ ရဟန္းငယ္ေတြနဲ႔ လုံျခဳံေရး တာ၀န္ရွိသူေတြဟာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ပြဲခင္းရွိ လူအုပ္ကုိ ျငိမ္ျငိမ္ ဆိမ္ဆိမ္ ျဖစ္ေအာင္ မနည္းထိန္း ၾကရတယ္။
အဲဒီ အျခင္းအရာေတြကုိ ပြဲခင္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ မႏၱေလးက ဦးပဥၥင္းက ေတြ႔ျမင္ သြားတဲ့အခါ “ အင္း.. ငါအႀကံေပး သလုိသာ တရားနဲ႔ ပူေဇာ္ၾကရင္ အခုလုိ ျဖစ္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ဘုရားကုိ မတရားနဲ႔ ပူေဇာ္ၾကလုိ႔ မဟုတ္မဟတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ ထီးတင္ပြဲ၊ ဘာပြဲ၊ ညာပြဲေတြ လုပ္္ေနၾကတာပါ။ ဘုရားကုိ ပူေဇာ္ရာ မေရာက္ဘဲ “ ေစာ္ကားရာေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္”လုိ႔ ေတြးမိျပီး မခ်င့္မရဲျဖစ္လာရာက “ေဒြးခ်ိဳၚ” တစ္ပုဒ္ စပ္ဆုိလုိက္ပါတယ္။
“ဘုရားကေလး ငယ္ငယ္၊ ကုိးေထာင္ျပည့္တယ္၊ ငယ္သာငယ္ တယ္တြယ္တဲ့ဘုရား။
လူသုံးဆယ္ ေခါင္းေတြ ကြဲသြားတယ္။ ရဲဌာနသြား။”
ပုံျပင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အျပင္မွာလည္း တကယ္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီထက္သာ ဆုိးရင္ ဆုိးမယ္၊ ဒီထက္ေတာ့ မေလ်ာ့နည္းနုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိ အျဖစ္ဆုိးေတြကုိ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းေတြက မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ျပဳျပင္လုိၾကေပမယ့္ အမ်ားနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းမုိ႔ “ သံဃာအား ဘုရားမလြန္ဆန္သာ” ဆုိသလုိ လက္ေလွ်ာ့ ေနၾကရတာပါ။ ဒါေတာင္ တတ္နုိင္သေလာက္ ျပဳျပင္ေပး ၾကပါေသးတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးက “ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ၊ ငရဲရွာ၊ လူ႔ရြာ ဘုရားပြဲ”လုိ႔ သံေပါက္ ေရးခဲ့သလုိ၊ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကလည္း “ ပြက္ေလာဆူညံ၊ လူသံပြဲတုိ႔၊ ေက်ာင္းဘုရားထဲ လုပ္ၾကသည္။ ဗုဒၶအယူ၊ အတြင္းလူဖ်က္လုိ႔။ ဘာသာပ်က္၍ ခက္လိမ့္မည္” ဟု ကဗ်ာေရးစပ္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်င္းခ်င္း မသင့္မေတာ္ မေလ်ာ္တာေတြ ေတြ႔ရင္ ဆုံးမသြန္သင္ ျပဳျပင္ေပးျခင္းဟာ မြန္ျမတ္တဲ့ သာသနာ့ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ ေရွ႔ထားျပီး အခ်င္းခ်င္း အမွားျပင္ေပးျခင္းဟာ ႀကီးပြား တုိးတက္ေၾကာင္း၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ မဂၤလာတစ္ပါးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသာသနာေတာ္ဟာ အေလးအျမတ္ျပဳအပ္ ရင္နဲ႔ကပ္ထားရမယ့္ သာနာေတာ္၊ ရုိေသ ျမတ္နုိး၊ ဦးနွိမ္ခ်ိဳးရမယ့္ သာသနာေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ သာသနာေတာ္အတြက္ ေခြ်းနဲ႔ရင္း၊ ေသြးနဲ႔ရင္း၊ အသက္နဲ႔ရင္းခဲ့ရတဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ့ စြန္႔ျခင္းႀကီးေတြ ျပန္လည္ေတြးဆ သတိရမိရင္ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ ကရုဏာေတာ္ကုိ ေစာ္ကားဖုိ႔ဆုိ ေ၀းစြ၊ မ်က္ရည္ ေပါက္ေတာင္ က်လာ နုိင္တယ္။
ဘုရားရွင္ကုိ ရုိေသတာ၊ တရားေတာ္ကုိ ျမတ္နုိးတာ၊ သံဃာေတာ္ကုိ ရုိက်ိဳးတာ၊ သာသနာ ေတာ္ကုိ ေလးစားတာ၊ မိမိကုိယ္ကုိ တန္ဖုိး ထားတာေတြဟာ ေလာက၊ သာသနာႀကီးပြား ေၾကာင္းေတြပါ။ ဆရာ၊ မိဘ စသူေတြကုိ ကုိယ္ကမွ မေလးစားရင္ တျခားသူေတြက အရုိအေသ တန္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိပါပဲ။ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကုိ မိမိတုိ႔ကမွ မျမတ္နုိးရင္ တျခား ဘာသာ၀င္ေတြက တန္ဖုိးထားၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဗုဒၶသာသနာေတာ္နဲ႔ စပ္တဲ့ အခမ္းအနားႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္မွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္သုံးပါးရဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကုိ ဦးထိပ္တင္ ပန္ဆင္ျပီး ရုိေသေလးျမတ္ ျပဳလုပ္အပ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ “ ေရျမင့္ရင္ၾကာတင့္” သလုိ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ရဲ့ ဂုဏ္က်က္သေရဟာ မိမိတုိ႔ရဲ့ ဂုဏ္က်က္သေရပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္၀င္ႏြယ္
