ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေလာကီလူသားမ်ားအား သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေစျခင္း အလို႔ငွာ ေလးသေခ်ၤနွင့္ ကမာၻတသိန္းပါရမီ ျဖည့္က်င့္လ်က္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘဝတြင္ ရဟႏၱာအျဖစ္ ရယူနုိင္ေသာ္လည္း၊ သတၱဝါအေပါင္းအား ကယ္ခြ်တ္လိုေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ ဘုရားဆုပန္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ ျမင့္ျမတ္လွေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးအေပါင္းအား ရည္မွန္းလ်က္ ကိုးကြယ္ရာရတနာအျဖစ္ လူသားအေပါင္းက ပူေဇာ္ကန္ေတာ့လ်က္ ရွိၾကပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ၊ ပဋိေဝဓ တည္းဟူေသာ သာသနာသုံးရပ္ကို လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္လာသူမ်ားမွာ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူ ျပည္သူအေပါင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရား၏ သားတပည့္ သံဃာေတာ္စစ္မွန္သူဆုိပါက ပရိယတၱိသာသနာ တခုတည္းကို ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မမွန္ကန္သကဲ့သို႔၊ ပဋိပတၱိသာသနာတခုတည္းကိုသာ အားသန္ျခင္းသည္လည္း ေကာင္းေသာလကၡဏာ တရပ္မဟုတ္ေပ။ ပရိယတၱိကို နွ႔႔ံစပ္ကြ်မ္းက်င္ျခင္းနွင့္အတူ ပဋိပတၱိအက်င့္ျမတ္ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္နုိင္မွသာ ပဋိေဝဓတည္းဟူေသာ ပန္းတုိင္ကို ဆိုက္ေရာက္နုိ္င္ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔မွသာ သာသနာသုံးရပ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္နုိင္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ သားတပည့္ အစစ္အမွန္အျဖစ္ သတ္မွတ္နုိင္ေပသည္။
ပုထုဇဥ္လူသား၏စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္နွင့္ တူ၏……
လူသည္ ေမ်ာက္မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟူေသာ ဒါဝင္၏ သီအုိရီကို လက္မခံနုိင္ေသာ္လည္း၊ ပုထုဇဥ္ လူသား၏ စိတ္သည္ ေမ်ာက္စိတ္နွင့္ ဆင္ဆင္တူျခင္းကိုေတာ့ ဝန္ခံရေပမည္။ စိတ္သည္ လက္တဖ်စ္အတြင္း ကုေဋနွင့္ခ်ီျပီး ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲေလ့ရွိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္လူသားမွန္လွ်င္ ရဟန္းျဖစ္ေစ၊ လူျဖစ္ေစ၊ အသြင္အျပင္ အေဆာင္အေယာင္သာ ကြာျခားပါသည္။ စိတ္ဓာတ္အေျပာင္းအလဲျမန္တတ္ျခင္းသည္ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဟူသည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ နွစ္သက္မွဳရွိပါက ထပ္ခါတလဲလဲ လုပ္ခ်င္ေသာ သေဘာသဘာဝ ရွိတတ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကာင္းေသာအာရုံတြင္ အျမဲတမ္းက်က္စားသူသည္ ေကာင္းေသာအလုပ္ကိုသာ လုပ္ခ်င္တတ္ျပီး၊ မေကာင္းေသာအာရုံတြင္ အစဥ္က်က္စားသူသည္လည္း မေကာင္းေသာအလုပ္ကိုသာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသိတရားနွင့္ သတိကပ္ျပီး မိမိ၏စိတ္ကို အစဥ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္နုိင္မွသာလွ်င္ ေကာင္းမွဳနွင့္ မေကာင္းမွဳ၊ ကုသိုလ္နွင့္ အကုသိုလ္ကို ခြဲျခားသိရွိ ေရွာင္က်ဥ္ နုိင္ေပမည္။
ပရိယတၱိသာသနာတခုတည္းျပဳလုပ္မည္ဆုိပါက……
ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေဒသနာ ပါဠိ ပိဋကတ္သုံးပုံကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္နုိင္ျခင္း၊ ပိဋကတ္စာေပမ်ား အာဂုံေဆာင္ သင္အံျခင္း၊ စာသင္တုိက္ၾကီးမ်ား တည္ေထာင္ျခင္းသည္ သာသနာထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း၏ အဓိကက်ေသာ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ျပီးျပည့္စုံျခင္း မရွိေပ။ ပဋိပတၱိအက်င့္ျမတ္ကို မက်င့္ၾကံပဲ စာေပသင္ၾကားျခင္းကိုသာ ျပဳမည္ ဆုိပါက၊ ရဟန္းအေဆာင္အေယာင္မ်ား ျခဳံလႊမ္းထားေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားအျဖစ္ အျပစ္မ်ား က်ဴးလြန္တတ္ၾကပါသည္။ ဝိနည္း စည္းကမ္းမ်ား မည္မွ်ပင္ ခ်မွတ္ထားေသာ္ျငားလည္း၊ သတိမျမဲပါက အသိတရားလက္လြတ္တတ္ၾကပါသည္။ လူျဖစ္ရေသာဘဝတြင္ ရဟန္းအျဖစ္မွာ ရခဲျပီး ျမင့္ျမတ္လွပါသည္။ ထုိျမင့္ျမတ္လွေသာဘဝတြင္ ရဟန္းဝိနည္းစည္းကမ္းမ်ားအား တေသြမတိမ္း လုိက္နာသင့္လွပါသည္။ အေသးအဖြဲအျပစ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း၊ တခါတရံက်ဴးလြန္ျခင္းကို အာပတ္ေျဖျခင္းျဖင့္ ခြင့္လႊတ္နုိင္ေသာ္လည္း၊ ထပ္ခါထပ္ခါ က်ဴးလြန္ အာပတ္ေျဖျခင္းကိုေတာ့ နားလည္ခြင့္လႊတ္မွဳ မေပးသင့္ေတာ့ေပ။ မေကာင္းမွဳဟူသည္ ျပဳလုပ္ဖန္မ်ားလာပါက၊ ထပ္မံက်ဴးလြန္ရန္ ဝန္မေလးသကဲ့သို႔၊ ယင္းထက္ ၾကီးမားေသာ အျပစ္ကို က်ဴးလြန္နုိင္ေစျခင္း၏ အစပ်ိဳးလကၡဏာလည္း ျဖစ္လာနုိင္ပါသည္။ နည္းနည္းခ်င္း က်ဴးလြန္မွဳမွ၊ မ်ားမ်ား က်ဴးလြန္လာနုိင္သကဲ့သို႔၊ နည္းနည္းခ်င္း ထိန္းသိမ္းနုိင္မွလည္း မ်ားမ်ားထိန္းသိမ္းလာနုိင္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ တပည့္သား သံဃာေတာ္မ်ားအား အမွဳနည္းနုိင္သမွ် နည္းနုိင္ေစရန္၊ ကိေလသာမတုိးပြား ေလ်ာ့ပါးေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဝိနည္းစည္းကမ္းမ်ား သတ္မွတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ျခင္း၊ သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္း၊ တီဗီၾကည့္ျခင္း၊ အင္တာနက္ အြန္လိုင္းတက္ျပီး မလုိလားအပ္ေသာ စကားမ်ား ေျပာဆုိျခင္းမ်ားသည္၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ကိေလသာတုိးပြားေစနုိင္ျခင္းကို သာ ျဖစ္ေစနုိင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ တရားဓမၼမ်ားနားေထာင္ျခင္း၊ တပည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားအား ဆုံးမစကားေျပာဆုိ ေရးသားျခင္း၊ တရားေဟာ တရားက်င့္ျခင္းမ်ားသည္သာလွ်င္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ပိုမုိ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။
ပဋိပတၱိသာသနာတခုတည္းျပဳလုပ္မည္ဆုိပါက…..
ပရိယတၱိစာေပ မေလ့လာဘဲ ပဋိပတၱိသာသနာတခုတည္းသာ အားသန္မည္ဆုိပါကလည္း ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့ေသာ တရားစစ္တရားမွန္မ်ားနွင့္ ဗုဒၶကိုယ္ေတြ႔ ကို မသိရွိ မနားလည္နုိင္ေတာ့ဘဲ၊ ဆရာေတြ႔နွင့္ မိမိကိုယ္ေတြ႔ကိုသာ အမွန္ထင္ျပီး လမ္းလြဲ လမ္းမွားသုိ႔ ေရာက္ရွိနုိင္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ နွစ္ေပါင္း၂၅၀၀ ေက်ာ္မွ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ တရားေဟာစာေပ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို ေျခာက္ၾကိမ္တိုင္တုိင္ သဂၤါယနာတင္ခဲ့ စစ္ေဆးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပါဠိိ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို မွားယြင္းမွဳရွိပါသည္ဟု သံသယဝင္ျခင္းသည္ ဘုရား၊တရား၊သံဃာတည္းဟူေသာ ရတနာသုံးပါးအေပၚ ျပစ္မွားသည့္သေဘာ မယုံၾကည္သည့္သေဘာ သက္ေရာက္ေနပါသည္။ သာသနာဟူသည္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတည္းဟူေသာ သိကၡာသုံးရပ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ ပရိယတၱိစာေပ မသင္ၾကားပါက ျပီးျပည့္စုံေသာ သာသနာအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ မျဖစ္နုိင္သကဲ့သုိ႔၊ ပဋိပတၱိအက်င့္ျမတ္ မက်င့္ပါကလည္း ဆားမပါေသာဟင္းကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ပရိယတၱိသာသနာနွင့္ ပဋိပတၱိသာသနာ ႏွစ္မ်ိဳးစလုံးကို ကြ်မ္းက်င္နွံ႔စပ္စြာ ဟန္ခ်က္ညီညီျပဳနုိင္မွသာလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အလုိေတာ္က် ပဋိေဝဓ ပန္းတုိင္သို႔ ဆုိက္ေရာက္နုိင္ေသာ၊ သာသနာသုံးရပ္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္နုိင္ေသာ သံဃာေတာ္တပါးျဖစ္နုိင္ပါလိမ့္မည္။
ကိေလသာကုန္ခမ္းေစရန္ က်င့္ၾကံေနသူရဟန္းမ်ားအား သံဃာေတာ္ဟု သတ္မွတ္နုိင္ျပီး၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳမ်ား အခ်ိန္ျပည့္ျပဳလုပ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေနသူ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဘုန္းၾကီးဟု ေခၚဆိုနုိင္ၾကပါသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ သကၤန္းအေဆာင္အေယာင္သာရွိျပီး၊ လူ႔အက်င့္ လ႔ူအျပဳအမူ ျပဳေနသူမ်ားကို ရုိးရုိးရဟန္းအျဖစ္သာ သတ္မွတ္နုိင္ပါသည္။
ကိေလသာကုန္ခမ္းေစရန္ က်င့္ၾကံေနသူရဟန္းမ်ားအား သံဃာေတာ္ဟု သတ္မွတ္နုိင္ျပီး၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳမ်ား အခ်ိန္ျပည့္ျပဳလုပ္ျပီး ဘုန္းၾကီးေနသူ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဘုန္းၾကီးဟု ေခၚဆိုနုိင္ၾကပါသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ သကၤန္းအေဆာင္အေယာင္သာရွိျပီး၊ လူ႔အက်င့္ လ႔ူအျပဳအမူ ျပဳေနသူမ်ားကို ရုိးရုိးရဟန္းအျဖစ္သာ သတ္မွတ္နုိင္ပါသည္။
ရဟန္းႏွင့္လူ အတူတူဆုိလွ်င္…. လူတြင္ လူ႔က်င့္ဝတ္၊ လူ႔စည္းကမ္းရွိသကဲ့သို႔၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားတြင္လည္း ရဟန္းဝိနည္း၊ ရဟန္းစည္းကမ္းဟူ၍ ရွိပါသည္။ လူနွင့္မတူ ျမင့္ျမတ္ေသာအက်င့္သိကၡာနွင့္ ဝိနည္းေပါင္း ၂၂၇သြယ္ကို ေစာင့္ထိန္းနုိင္ေသာေၾကာင့္ လူအမ်ား၏ အရုိအေသေပးျခင္း၊ ၾကည္ညိဳျခင္း၊ ရွိခိုးပူေဇာ္ျခင္းကို ခံယူထုိက္သူမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထုိသို႔မဟုတ္ဘဲ လူ႔အက်င့္ လူ႔အျပဳအမူအတုိင္း က်င့္သုံးေနမည္ဆိုပါက လူလူခ်င္း အရုိအေသေပးစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ေပ။ လူအမ်ား၏ စားဦးစားဖ်ား၊ အမြန္အျမတ္ထားဖြယ္ရာ ပစၥည္းေလးပါးကို အလွဴခံထိုက္သူမ်ား ပီသေအာင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ေနထိုင္နုိင္မွသာ သံသရာအေၾကြးရွင္းနုိင္သူ၊ သံသရာစာရင္း ျပတ္နုိင္သူအျဖစ္ နတ္၊လူ သာဓု ေခၚဆုိနုိင္ပါမည္။
အမွားသိ၍ အမွန္သို႔ ျပင္နုိင္ၾကပါေစ။မိမိ၏အမွားကို အမွန္အတုိင္းဝန္ခံျပီး၊ ေနာက္ထပ္မမွားေအာင္ အမွန္သို႔ျပဳျပင္ျခင္း၊ ယခင္အမွားမ်ိဳးထပ္မံ မက်ဴးလြန္ေအာင္ ေရွာင္က်ဥ္နုိင္ျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းတဦး၏ အျပဳအမူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မွားျခင္းကို မွားမွန္းသိပါလ်က္ ဆင္ျခင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနွင့္ မမွားေလသေယာင္ေယာင္၊ အျပစ္မက်ဴးလြန္သေယာင္ေယာင္၊ မ်က္နွာေျပာင္တုိက္ျပီး ဆက္လက္မွားေနဦးမည္ဆိုပါက မည္သူမျပဳ မိမိမွဳဆိုသကဲ့၊ မိမ္ိျပဳသမွ်ကံတရား၏ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းကို မိမိသာလွ်င္ ျပန္လည္ခံစားရမည္္ ျဖစ္ပါသည္။ ။
.
.
