ဆရာေကာင္းကုိ ရွာေဖြျခင္း
လင္ကုန္ရႈံးေတာ့ တစ္သက္လုံးေမွာက္၊
ဆရာကုန္ရႈံးေတာ့ တစ္သံသရာလုံးေမွာက္ဟူေသာ
စကားအတုိင္း ဘာသာေရး၌ ဆရာေရႊးမွာလွ်င္ ပစၥကၡ၊ သံသရာ ႏွစ္ျဖာလုံး ဒုကၡေရာက္တတ္၏။
တစ္ဖန္ ဆရာေရြးမွန္လွ်င္လည္း မိမိေကာင္းက်ိဳး အားလုံး ျပီးတတ္ေၾကာင္း ဗုဒၵက ရွင္အာနႏၵာအား
မိန္႔ၾကားဖူး၏။ အရွင္အာနႏၵက ဗုဒၶအား မိတ္ေဆြ ေကာင္းရလွ်င္ မိမိအက်ိဳး တစ္၀က္ျပီးစီး
နိဳင္သည္ဟု ထင္ျမင္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထား၏။
ထုိအခါ ဗုဒၶက မိတ္ေဆြေကာင္းရလွ်င္ အက်ိဳး တစ္၀က္ ျပီးစီးသည္ မဟုတ္ အက်ိုးအားလုံး ျပီးစီးနိဳင္ေၾကာင္း
သင္တုိ႔သည္ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းကုိ ရေသာေၾကာင့္ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖုိလ္ဟူေသာ ေကာင္းက်ိဳး
အားလုံးျပီးစီး ၾကသည္မဟုတ္ေလာဟူ၍ မိန္႔ၾကားေတာ္ မူခဲ့ ဘူးသည္။ ဤေနရာ၌ ဆရာေကာင္းနွင့္
မိတ္ေဆြေကာင္းကုိ အတူထားျပီး ေဟာၾကားေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ သည္။
ဆရာေကာင္းကုိ မမွီ၀ဲရမႈေၾကာင့္ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္ရန္ နွစ္သေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီ
ျဖည့္ခဲ့ပါလွ်က္ မုဆုိးႀကိးျဖစ္ေနရေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိေမာရသုတ္ ပရိတ္ဇာတ္
ေၾကာင္း၌ ေတြ႔ရ၏။ ထုိအခ်ိန္က ဘုရားအေလာင္းသည္ ဟိမ၀ႏၱာေတာထဲ၌ ေရႊဥေဒါင္းမင္းႀကီး ျဖစ္ေန၏။
ဗာရဏသီမင္းသည္ ေရႊဥေဒါင္းမင္းကုိ ျမင္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ မုဆုိးႀကီးတစ္ေယာက္အား လစာ ရိကၡာ
အျပည့္အစုံေပး၍ ဖမ္းဆီးရန္ လႊတ္လုိက္၏။ ဥေဒါင္းမင္းသည္ ေမာရသုတ္ ပရိတ္ကုိ နံနက္ တစ္ႀကိမ္၊
ညတစ္ႀကိမ္ အျမဲရြတ္ေန ေသာေၾကာင့္ မုဆုိးႀကီးသည္ မည္သုိ႔မွ် ဖမ္း၍ မမိခဲ့ေခ်။
နွစ္အတန္ ၾကာေသာအခါ ဥေဒါင္းကုိဖမ္းခုိင္းေသာ ဘုရင္ေရာ ဖမ္းေသာ မုဆုိဆုိးတုိ႔သာ ေသဆုံးသြား၏။
ဥေဒါင္းမင္းကုိကာ ဖမ္းမိျခင္းမရွိေခ်။ ထုိေၾကာင့္ပင္ ဘုရင္သည္ နတ္ရြာ စံခါနီးေသာ အခါ
ဥေဒါင္းမင္းအား ဘုရင္အဆက္ဆက္ တက္တုိင္း ဒုကၡေရာက္ေစမည့္ စာတစ္ေဆာင္ကုိ ေရးသြားခဲ့၏။
ထုိစာကား ေရႊဥေဒါင္းမင္း၏ အသားကုိ စားရသူသည္ မအုိ၊ မနာ၊ မေသ အျမဲေနရရမည္ ဟူ၏။ ထုိလုပ္ႀကံစာေၾကာင့္
ေနာက္မင္း အဆက္ဆက္ တုိ႔သည္ မုဆုိးတုိ႔၏ အကူအညီျဖင့္ ေရႊဥ ေဒါင္းမင္းကုိ မရမက ဖမ္းဆီးၾက၏။
ေမာရသုတ္ ပရိတ္တန္ခုိးေၾကာင့္ ဖမ္း၍ မမိေခ်။
တစ္ေဆက္ေသာ မင္းလက္ထက္တြင္ ဥေဒါင္းမင္းကုိ ဖမ္းရန္ တာ၀န္ခ်ခံရေသာ မုဆုိးႀကီး ကား အသိ
ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။ ႏွစ္အတန္ ၾကာသည္အထိ ဖမ္း၍ မမိေသာအခါ ဥေဒါင္းမင္း တြင္
မည္သည့္ စြမ္းပကား ရွိေနသနည္းဟု တေစ့တေစာင္း ေခ်ာင္းေျမာင္း ေလ့လာေသာအခါ ေမာရ သုတ္ပရိတ္
ရြတ္သည္ကုိ ေတြ့သြား၏။
ဤပရိတ္ကုိ မရြတ္မွသာ ဖမ္း၍ မိနိဳင္မည္ကုိ သိသြားေသာ မုဆုိးႀကီးသည္ ေလ့က်င့္ သင္ ၾကားေပးထားေသာ
ဥေဒါင္းမတစ္ေကာင္ကုိ ဥေဒါင္းမင္းႀကီး ပရိတ္ရြတ္မည့္ အခ်ိန္ကုိ မွန္းျပီး လႊတ္ လႊတ္ေပး၏။
ဥေဒါင္းမ၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ဥေဒါင္းမင္းႀကီးသည္ ေမာရသုတ္ ပရိတ္ကုိ မရြတ္ေတာ့ေခ်။ ထုိေၾကာင့္
တစ္ရက္တြင္ မုဆုိးေထာင္ထားေသာ သစ္ကုိင္းတြင္ ေခ်ေထာက္တစ္ေခ်ာင္း စြပ္မိ သြားျပီး ေလထဲ၌
ေဆာက္ထုိးျဖစ္လ်က္ ေနရွာ၏။
ေလထဲတြင္ ဦးေစာက္ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ကာ ဒုကၡေရာက္လွ်က္ ရွိေသာ ဥေဒါင္းမင္းကုိ ၾကည့္ကာ
သနားစိတ္၀င္သြားေသာ မုဆုိးႀကီးက သတ္ျဖတ္ျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ေက်ာ့ကြင္းမွ ျဖဳတ္ကာ လႊတ္ေပး
လုိက္၏။
မုဆုိးျဖစ္လွ်က္ သနားတတ္ျခင္းသည္ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ဓာတ္ခံ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔
သူေတာ္ေကာင္း ဓာတ္ခံရွိလွ်က္ မုဆုိးျဖစ္ေန ရျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟု ေမးစိစစ္ ၾကည့္ေသာအခါ
ဆရာမုိက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြား၏။
ကုသိုလ္ အကုသုိလ္ဟူသည္ မရွိ။ ကုသိုိလ္ အကုသိုလ္၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိုးသည္ မရွိဟူ၍
သူ၏ ဆရာသမားမ်ားက ေဟာေျပာ ဆုံးမၾက ေသာေၾကာင့္ မုဆုိးအလုပ္ကုိ လုပ္မိေၾကာင္း မုဆုိးႀကီးက
ေျပာၾကားသည္။
ထုိအခါ အေလာင္းေတာ္ ဥေဒါင္းမင္းက ကုသိုလ္၊အကုသုိလ္သည္ ရွိေၾကာင္း၊ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္၏
ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆုိးက်ိဳးသည္လည္း ရွိေၾကာင္း ေဟာျပမွ ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ အျမင္မွန္ကုိ ရသြား၏။
ထုိအျမင္မွန္ မွ တစ္ဆင့္ ၀ိပႆနာသမၼာဒိ႒ိအျမင္မွန္သုိ႔ ကူးေျပာင္းျပီး ရႈပြားလုိက္ရာ
ပေစၥက ဗုဒၶါျဖစ္သြား၏။ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သည္ႏွင့္ မုဆုိးအ၀တ္အစားနွင့္ အသုံးအေဆာင္မ်ားအစား
ရဟန္း အ၀တ္ အစားနွင့္ အသုံးအေဆာင္မ်ားကုိ ဆင္ျမန္းျပီးသာျဖစ္ကာ ဂႏၶမာဒနေတာင္သုိ႔ ေကာင္းကင္မွ
ၾကြားသြားေလ၏။
ဤဇာတ္ေတာ္၌ ပေစၥကဗုဒၶါ အေလာင္းလ်ာျဖစ္ပါလ်က္ ဆရာမုိက္ကုိ မွီ၀ဲေသာေၾကာင့္ ငရဲက်လု ဆဲဆဲဘ၀သုိ႔
ေရာက္ခဲ့ရ၏။ ဥေဒါင္းမင္းနွင့္သာ မေတြ႔လွ်င္ မုဆုိးဘ၀နွင့္ေသျပီး ငရဲသုိ႔ က် မည္သာျဖစ္၏။
မုဆုိးႀကီးသည္ ဥေဒါင္းမင္း တည္းဟူေသာ ဆရာေကာင္းကုိ မွီ၀ဲဆည္းကပ္လုိက္ ရသည့္အတြက္ မဂ္ဖုိလ္ကိစၥအားလုံး
ျပီးစီးသြားခဲ့ရ၏။
ဆရာလြဲေၾကာင့္ ကုိယ္က်ိဳးနည္းခဲ့ၾကသူမ်ား
ဆရာလြဲေၾကာင့္ ကုိယ္က်ိဳးနည္းခဲ့
ၾကရေသာ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ျဖစ္ရပ္မွန္ အခ်ိဳ့ကုိ သင္ခန္းစာ ယူနိဳင္ရန္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဖၚျပအံ့။
1978 ခုနွစ္က ဂ်င္ဂ်ံး အမည္ရွိ ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ သူ၏ေနာက္လုိက္ ကုိးရာေက်ာ္တုိ႔အား
အဆိပ္ရည္မ်ား ေသာက္ခုိင္းျပီး သက္ေသေစလုိက္၏။ သူလည္း ထုိအဆိပ္ ရည္ကုိပင္ေသာက္ျပီး ေသသြား၏။
ယခုအခ်ိန္၌ေသလွ်င္ ထာ၀ရဘုရားသခင္ အလုိက်ျပီး ေကာင္းကင္ဘုံနန္းသုိ႔ ေရာက္ရမည္ ဟူေသာ
သူ၏ အားေပးစကားေၾကာင့္ ၾကည္ညိဳေသာ သဒၶါသာရွိျပီး ေ၀ဘန္ဆန္းစစ္တတ္သည့္ ပညာ မရွိေသာ လူကုိးရာေက်ာ္တုိ႔
မေသသင့္ဘဲ ေသခဲ့ၾကရ၏။
1993 ခုနွစ္ခန္႔ကလည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တကၠဆတ္ျပည္နယ္မွ ေဒးဗစ္ကုိရက္ရွိ အမည္ရွိ
ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသည္ ေနာက္လုိက္ မ်ားစြာကုိ ဆြဲေဆာင္ စည္းရုံးျပီး ဌာနခ်ဳပ္
ႀကီး တခု တည္ေထာင္၏။ ဂုိဏ္း၀င္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ေဖာက္ျပား၏. ေနာက္တစ္ဆင့္
တက္ကာ လက္နက္မ်ားပါ စုေဆာင္း ကိုင္ေဆာင္ထားသျဖင့္ လုံျခဳံေရး တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ၀င္ေရာက္
စစ္ေဆးရန္ ႀကိဳးစား၏။
ေဒးဗစ္ကုိရက္ရွ္သည္ စစ္ေဆးခြ့္မျပဳဘဲ စတင္တုိက္ခုိက္သျဖင့္ လုံျခဳံေရး တာ၀န္ရွိသူ မ်ားက
လည္း အတင္း၀င္သိမ္းရ၏။ ထုိအခါ ေဒးဗစ္ကုိရက္ရွ္က ဌာနခ်ဳပ္ႀကီး တစခုလုံးကုိ မီးတင္ရႈိ့ေစျပီး
ဂုိဏ္း၀င္အားလုံး မီးေလာင္ျပီး အေသခံၾကရန္ အမိန္႔ေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဂုိဏ္း၀င္(85)
ေယာက္ တုိ႔မွာ မီးေလာင္ျပီး ေသၾက၏။
1950 ၀န္းက်င္ခန္႔က ဦးျမတ္သိန္းထြန္းအမည္ရ်ိ ၀ိပႆနာ တရားျပဆရာ အမည္ခံ ကာမ လူလိမ္တစ္ေယာက္
ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူး၏။ သူသည္ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္ၿကီး၏ ေျမးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကား ျပီး ၀ိပႆနာ
နယ္ထဲ ၀င္ခဲ့၏။ ပုိးဖလံမ်ိဳး မီးကုိတုိး ကုိယ္က်ိဳးနည္းလွျပီ ဟူေသာ တရား သံေ၀ဂ လကၤာေလးေၾကာင့္
ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ဆုိလွ်င္ တစ္ျပည္လုံး သိေနၾက၏။
ထုိေၾကာင့္ ထြဋ္ေခါင္ဆရာေတာ္၏ အမည္ကုိ အလြဲသုံးစားျပဳျပီး ဘာသာေရး ေလာကထဲ ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ေသခ်ာ စစ္ေဆးၾကည့္ေသာအခါ အမ်ိဳးပင္ မေတာ္ေၾကာင္း သိရ၏။ နယ္ခ်င္း တူေသာ အခ်က္ေလးကိုယူျပီး
ေျမးေတာပစ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အဆုိးတကာ့ အဆုိးဆုံးကား သူသည္ ဘုရားတစ္ဆူပင္ျဖစ္ေၾကာင္း
ဂုိဏ္း၀င္မ်ားကုိ လွည္းစားလိမ္ညာျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ထုိေနာက္ ဂုိဏ္း၀င္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ မယားမ်ားကုိ လပုိင္း နွစ္ပုိင္းအေနျဖင့္ အလႈခံ၏။
ထုိသုိ႔ မယားကုိ လွဴနိဳင္လွ်င္ ေသာတာပန္ျဖစ္ျပီဟု ေဟာေျပာေသာေၾကာင့္ သဒၶါပါးျပီး ပညာပါးၾကေသာ
အမ်ိဳးသားမ်ားက မိမိတုိ႔၏ မယားမ်ားကုိ လႈဒါန္းၾက၏။ ထုိဆရာက မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္း၏။
အမ်ိဳး သမီးမ်ားကုိ တရားစစ္သည္ဟု ဆုိကာ ကာယသံသဂၢမ်ား ျပဳလုပ္၏။
ထုိသူသည္ ၀ိပႆနာစာအုပ္ သုံး ေလးအုပ္ ဖတ္ကာ တရားျပသည္ဟု ေခါင္းတပ္ျပီး လိမ္ စားေနျခင္းျဖစ္၏။
နွစ္အေတာ္ၾကာေသာအခါတြင္မွ သဒၶါႏွင္ပညာ ျပည္စုံေသာ ဥပါသကာ တစ္ေယာက္က သံဃခုံရုံးတင္ျပီး
စစ္ေဆးေသာ အခါတြင္မွ စာတစ္လုံးမွ မတတ္ေသာ လူလိမ္တစ္ ေယာက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကရ၏။ သူေရးခဲ့ေသာ
၀ိပႆနာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယခုအခ်ိန္ထိ ရွိေသး၏။ ထုိအခ်ိန္က ဘာသာေရးစာေပကုိ စိစစ္ျခင္း
မရွိေသာေၾကာင့္ ေရးခ်င္ရာေရး ထားေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္၏။
3.17.2000 ေန႔က ယူဂႏၶာနိဳင္ငံ တမ္ပါလာျမိဳ့ေတာ္၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ ကီလုိမီတာ (350)ခန့္အကြာ
ကန္ဒြန္ဂူျမိဳ့အနီးရွိ ရွိမန္ကက္သလစ္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီး ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲ မီးေလာင္သြားသျဖင့္
လူ(330)ေက်ာ္ ေသဆုံးခဲ့ရ၏။ အစပထမတြင္ မေတာ္တဆမႈဟု အမ်ားက ယူဆၾက၏။
တစ္ခ်ိဳ့ကလည္း မိမိကုိယ္မိမိ အဆုံးစီရင္ၾကျခင္းဟု ထင္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ ေရအိမ္အတြင္း ေတြ႔ရေသာ
ေျချပတ္လက္ျပတ္မ်ား၊ လည္မ်ိဳညွစ္သတ္ ခံရေသာ ရုပ္အေလာင္းမ်ားကုိ ေတြ႔ေရေသာ အခါတြင္မွ
လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈ ျဖစ္ေၾကာင္းသိလာရ၏။ ရဲက ေသခ်ာ စစ္ေဆးေသာအခါ မီးေလာင္ ေသဆုံးသြားၾကသူအားလုံးက
ဆရာအျဖစ္ ကုိးကြယ္ၾကေသာ ဂ်ိဳးဆက္ကီဗြီတာ အမည္ရွိ ဂုိဏ္း ေခါင္း ေဆာင္ကုိယ္တုိင္က လုပ္ႀကံ
သတ္ျဖတ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အမႈမွန္ေပၚလာ၏။
လိမ္ညာပုံမွာ ဂ်ိဳးဆက္ကီဗြီတာက ခရစ္နွစ္ 2000 တြင္ ကမၻာႀကီးပ်က္စီးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
ေယရႈခရစ္နွင့္ မယ္ေတာ္ေမရီတုိ႔က သူကုိ လာေျပာေၾကာင္း လိမ္ညာျပီး ဂုိဏ္း၀င္မ်ားထံမွ
ဥစၥာပစၥည္း မ်ားကုိ သိမ္းပုိက္ ရယူျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထုိစကားကုိ 1984 ခုနွစ္ ေျပာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
1999 ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလ(31)ရက္ေန႔တြင္ ကမၻာပ်က္မည္ ဟူေသာ ယင္း၏ ေဟာၾကားခ်က္ မွားယြင္းေၾကာင္း
ဂုိဏ္း၀င္မ်ားက သိရွိသြားေသာ အခါ မိမိတုိ႔ေပးထားေသာ ဥစၥာ စည္းစိမ္မ်ားကုိ ျပန္ေတာင္းရာမွစ၍
အစုလုိက္ အျပဳံလုိက္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီး ေပၚေပါက္ လာရျခင္း ျဖစ္၏။
မသင္ကာဘြယ္ရာရွိေသာ အဆုိပါ ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ေနအိမ္ျခံ၀န္းမ်ားအတြင္း တူးေဖာ္
ရွာေဖြရာ ဘူဟြန္ဂါေက်းရြာအနီးတြင္ ျမွဳပ္နွံထားေသာအေလာင္းေပါင္း 153 ေလာင္း၊ ရူဂါဇီေဒသရွိ
ဂုိဏ္းေခါင္းေဆာင္ တဦး၏ျခံ၀န္းမွ 155 ေလာင္း တုိ႔ကုိ ထပ္မံေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္။ ဂ်ိဳးဆက္
ကီဗြီတာ၏ ျခံ၀န္းအတြင္းမွလည္း အေလာင္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ ထပ္မံေတြ႔ရွိရသည္။ စုစုေပါင္း(920)
ေက်ာ္ အထိ ေသဆုံးခဲ့ရသည္။
အဇာတသတ္မင္းသည္ ယခုဘ၀တြင္ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ကုိ ရနိဳင္ေသာ ပါရမီအျပည့္ရွိ၏။
သုိ႔ပါလ်က္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္
တည္းဟူေသာ ဆရာယုတ္ကုိ ဆည္းကပ္မိသည့္အတြက္ ပိတုဃာတက ကံႀကီးထုိက္ကာ ေလာဟကုမၻီငရဲသုိ႔
က်ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
အဂုၤတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္ ကလ်ာဏမိတၱသုတ္၌ ဆရာေကာင္း၏ အဂၤါ(၇)ခ်က္ကုိ ဗုဒၶက ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့၏။
ေဖၚျပလတံေသာ အဂၤါ(၇)ခ်က္ နဲ့ညီေသာသူကုိ ဆရာေကာင္းဟု သတ္မွတ္ျပီ ဆည္းကပ္
ကုိးကြယ္ရမည္။ မညီေသာသူကုိ အေ၀းမွ ေရွာက္ၾကဥ္ရမည္။ ထုိအဂၤါ (၇)ခ်က္ကုိ
လြယ္ကူစြာ မွတ္မိ ေစရန္ မန္လည္ဆရာေတာ္က ယခုလုိ လကၤာစီျပခဲ့၏။
ရုိေသခ်စ္ထုိက္၊ ခ်ီးမြမ္းထုိက္ႏွင့္၊
လြဲမုိက္ဆုံး၊ ေမးသမွ်ခံ။
ဓမၼံနက္နဲ၊ ေဟာနိဳင္ျမဲ၍၊
က်ိဳးနည္းမတန္း၊ ခုနွစ္ခန္းနွင့္၊
့ျပည့္လွ်မ္းညီညာ၊ ဤဆရာ၊
ေဖြရွာ တပည့္ခံ။
ဆရာေကာင္း ဂုဏ္အဂၤါခုနွစ္ျဖာ
၁။ ရုိေသထုက္ေသာဂုဏ္ရွိျခင္း။
၂။ ခ်စ္ခင္ထုိက္ေသာဂုဏ္ရွိျခင္း။
၃။ ခ်ီးမြမ္းထုိက္ေသာဂုဏ္ရွိျခင္း။
၄။ တပည့္ျဖစ္သူ လမ္းလြဲေနလွ်င္
ဆုံးမျခင္း။
၅။ တပည့္ေမးသမွ်ကုိ ေျဖဆုိနိဳင္ျခင္း။
၆။ နက္နဲေသာတရားကုိ ေဟာၾကားနိဳင္ျခင္း။
၇။ အက်ိုးမ်ားေသာေနရာကုိ
ညႊန္ျပနိဳင္ျခင္း။ ဤကားဆရာေကာင္း၏ အဂၤါ(၇)ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိတြင္ ရုိေသထုိက္၊
ခ်စ္ခင္ထုိက္၊ ခ်ီးမြမ္းထုိက္ေသာ ဂုဏ္ဟူသည္ သဂၤဟတရား(၄)ပါးနွင့္ ျပည့္စုံ ျခင္းကုိ
ဆုိလုိ၏။
သဂၤဟတရား (၄)ပါးဟူသည္
၁။ ဒါန= ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲျခင္း။
၂။ ေပယ်၀ဇၹ = ခ်စ္ဖြယ္ေသာ
စကားရွိျခင္း။
၃။ အတၳစရိယ = တပည့္ အက်ိဳးရွိရာကုိက်င့္ျခင္း။
၄။ သမာနတၳတာ = တန္းတူေရတူ
ဆက္ဆံျခင္းတုိ႔ျဖစ္၏။
ေလာဘကင္းသ၊ူ
ေလာဘနည္းသူမွာ ဒါနကုိ ျပဳလုပ္နိဳင္၏။ ထုိေၾကာင့္ ေလာဘနည္းေသာ ဆရာဟုတ္ မဟုတ္ သိနိဳင္ရန္
ဒါနျပဳ မျုပဳကုိ ၾကည္ရ၏။ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ ေမတၱာစကားကုိ ေဒါသနည္းသူ ေဒါသမရွိသူသာ ေျပာနိဳင္၏။
ထုိေၾကာင့္ ေဒါသ နည္းေသာ ဆရာ ဟုတ္ မဟုတ္ သိနဳိင္ရန္ ခ်စ္ဖြယ္ေသာ စကား ရွိ မရွိကုိ ၾကည့္ရ၏။
တပည့္တုိ႔၏ အက်ိဳကုိ ၾကည့္ျခင္းဟူသည္ ပရဟိတ အလုပ္ကုိ လုပ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ မည္သည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ
မထားဘဲ ပရဟိတ အလုပ္ကုိ လုပ္ျခင္းဟူသည္ ေလာကအတြက္ မိမိကုိယ္ကုိ အသုံး ခ်ျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ ျပီးေရာ ဟူေသာ စကားအတုိင္း မိမိကုိယ္က်ိဳးတစ္ခုအတြက္ သာ ျပဳလုပ္သူသည္
ေလာက မိမိအတြက္ အသုံးခ်ျခင္းျဖစ္၏။ ေလာကအတြက္ မိမိကုိယ္ကုိ အသုံးခ် သူသည္သာ ပညာရွိ
သူေတာ္ေကာင္း အစစ္ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္း ဟုတ္ မဟုတ္ သိနိဳင္ရန္ အတၳစရိတာ
ဟူေသာအခ်က္ကုိ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္၏။
မာနကင္းသူ မာနနည္းသူသာလွ်င္ သူတစ္ပါးကုိ မိမိကဲ့သုိ့ တန္းတူ ရည္တူ ဆက္ဆံနိဳင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္
မိမိကုိယ္းကြယ္မည့္ ဆရာသည္ မာနကင္းသူ နည္းသူ ဟုတ္မဟုတ္ စစ္ေဆးနိဳင္ရန္ သမာနတၳတာ အဂၤါကုိ
ထည့္သြင္းထားျခင္း ျဖစ္၏။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ပဥၥဂၢဒါယကပ ပုဏၰားအိမ္ေရွ့၌ ဆြမ္းရပ္၇ာတြင္ ပုဏၰား က
အဦးခ်န္ ထားေသာ ဆြမ္းမရွိေတာ့သျဖင့္ စားဆဲပန္းကန္မွ ဆြမ္းက်န္ကုိ လႈလုိ႔ရမရ ေမးျမန္းရာ
ရေၾကာင္း မိန္႔ၾကား၍ အလွဴခံကာ ဘုန္းေပးသုံးေဆာင္ျခင္းသည္ မာနကင္းေသာေၾကာင့္ သမာနတၳတာ
အဂၤါကုိ က်င့္သုံးျခင္းျဖစ္၏။
`
တစ္ခါက ရန္ကုန္ျမိ႔တြင္ ၀ိဇၹာအမည္ခံ ဘုိးေတာ္တစ္ဦးက ကုိးကြယ္သူ တပည့္မ်ား စားမည့္
မုန္႔ဟင္းခါးအုိးႀကီးထဲသုိ႔ အမ်ားေရွ႔တြင္ တံေတြးမ်ား ေထြးထည့္ျပီး စားေစ၏။ သဒၶါသာရွိျပီး
ပညာ မရွိ ၾကေသာ သူေဌး သူၾကြယ္ဆုိသူမ်ားသည္ ရြံရွာဖြယ္ မုန္႔ဟင္းခါးကုိ မရြံမရွာ စားေသာက္ၾက၏။
ထုိသုိ႔စားလွ်င္ ၀ိဇၹာကဲ့သုိ႔ သိဒၶိျပီးစီး မည္ဟု ယုံၾကည္ေနေသာေၾကင့္ ျဖစ္၏။ ဤ အျပဳအမူ
မ်ားသည္ သမာနတၳတာ အဂၤါခ်ိဳ့ယြင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဆရာစစ္ ဆရာမွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ စစ္ေဆးနည္း
ကုိ တင္ျပျပီးေနာက္ ထုိဆရာဆုိသူ ေဟာၾကားသည့္ တရားသည္ တရားစစ္တရားမွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ စစ္ေဆးနည္းကုိ
ျပဦးအံ့။
အဂုၤတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္ နွစ္ေနရာတြင္ တရားစစ္ တရားမွန္ ဟုတ္ မဟုတ္ စစ္ေဆးနည္း နွစ္မ်ိဳးကုိ
ေတြ့ရ၏။ ကာလမသုတ္တြင္ မိမိနာယူေသာ တ၇ားသည္။
အကုသိုလ္လည္းျဖစ္မည္။ အျပစ္လည္း
ရွိမည္။ ပညာရွိမ်ားလည္း ကဲ့ရဲ့မည္။ အက်ိဳးလည္း မဲ့မည္။ ဆင္းရဲျခင္းငွာလည္း ျဖစ္မည္
ဆုိလွ်င္ တရားတုတရား ေယာင္သာ ျဖစ္၍ ပယ္ရမည္။
မိမိနာယူေသာတရားသည္ ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္မည္။ အျပစ္လည္း ကင္းမည္။ ပညာရ်ိတုိ႔လည္း ခ်ီးမြမ္းမည္။
ေကာင္းက်ိဳးလည္း ရွိမည္။ ခ်မ္းသာျခင္း ငွာလည္း ျဖစ္မည္ ဆုိလွ်င္ တရားစစ္ တရားမွန္ျဖစ္၍
က်င့္သုံးေဆာက္တည္ ရမည္။
အဂၤုတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္ အ႒ကနိပါတ္
သံခိတၱသုတ္တြင္ မည္သည့္တရားမဆုိ ကပ္ျငိမႈ ရာဂႏွင့္ ယွဥ္တြဲ ဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္၊ သံေယာဇဥ္တုိးပြားဖုိ႔သာ
ျဖစ္ေစမည္။ ၀ဋ္ဆင္းရဲ၌ နစ္မြန္းဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္။ အလုိရမၼက္ႀကီူဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္။ မေရာင့္ရဲ၊
မတင္းတိမ္ျခင္းကုိသာ ျဖစ္ေစမည္၊ ကိေလသာတရားမ်ားနွင့္ ေပါင္းေဖာ္ စုေ၀းဖုိ႔ သာျဖစ္ေစမည္။
တရားအလုပ္ ေနာက္ဖုတ္ပ်င္းရိဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္။ သူတစ္ပါးက လုပ္ေကြ်းေမြးျမဴဖုိ႔ ခံယဥ္း
ျခင္းကုိသာ ျဖစ္ေစမည္ ဆုိလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ေသာ တရားမ်ိဳးသည္ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ မက်ေအာင္
ရြတ္ ေဆာင္တ္ေသာ သေဘာ (ဓမၼ) မဟုတ္။ ကိေလသာအပူကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေၾကာင္း(၀ိနယ) မဟုတ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏
အဆုံးအမ(သတၳဳသနန)မဟုတ္ဟု ဆုံးျဖတ္အပ္၏။ ထုိနွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္အား ျဖင့္ မည္သည့္တရားမဆုိ---
ကပ္ျငိမွဳရာဂကင္းဖုိ့သာ ျဖစ္ေစမည္ ။ သံေယာဇဥ္ ကင္းဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္။ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္
ေျမာက္ဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္။ အလုိရမၼက္နည္းဖုိ႔သာ ျဖစ္ေစမည္ ။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မႈကုိသာ
ျဖစ္ေစ မည္။ ကိေလသာတရားမ်ားနွင့္ ကင္းေ၀းမႈကုိသာ ျဖစ္ေစမည္။ တရားအလုပ္ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ
ကုိသာ ျဖစ္ေစမည္။ သူတစ္ပါးတုိ႔က လုပ္ေကြ်းေမြးျမဴဖုိ႔ လြယ္ကူျခင္းကုိသာ ျဖစ္ေစမည္ ဆုိလွ်င္---
ဤကဲ့သုိ႔ေသာ တရားမ်ိဳးသည္ အပါယ္ေလးပါး မက်ေအာင္ ရြတ္ေဆာင္တတ္ေသာ သေဘာ(ဓမၼ)ဟုတ္၏။ ကိေလသာ
အပူကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ေၾကာင္း (၀ိနယ)ဟုတ္၏။ ျမတ္စြာဘုရား ရွင္၏ အဆုံးအမ (သတၳဳသာသန)ဟုတ္၏ဟု
ဆုံးျဖတ္အပ္၏။
စာရႈသူအားလုံး ဆရာမွန္ႏွင့္ တရားစစ္၊ တရားမွန္ကုိ ရွာေဖြေေတြ႔ရွိၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။ ကန္ဦးေဇတ၀န္စာသင္တုိက္
ေရႊရတုမဂၢဇင္းမွတင္ျပသည္။
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)
