မိခင္စိတ္
အေဖဟာသူ ့သမီးကို သရက္ျခံထဲေရာက္ရင္ သံုးဖို ့ေပးထားတဲ့ပစၥည္းတခ်ိဳ
့ရိွတယ္။ ကေလးေတြလြယ္တဲ့ ပလိုင္းအေသးတစ္လံုးရယ္၊ဦးထုပ္ရယ္၊ ဓာတ္မီးတစ္လက္ရယ္၊ေလးဂြန႔ဲ
ေလာက္စာလံုးရယ္၊ ရာဘာဖိနပ္တစ္ရံရယ္။ ေလာက္ေလးဂြကိုလည္း ပစ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးထားတယ္။ ေလာက္စာကိုလည္း
အျမဲလံုးထားေပးတယ္။
ျခံထဲသြားရင္ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြကမပါမျဖစ္ပဲ။ ေလာက္ေလးဂြကိုအေဖက
ပစ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးထားေပမယ့္ အေကာင္ေလးေတြကိုမပစ္ရဘူးလို ့တားထားတယ္။ ခ်ိဳးေတြ ၊ ေတာေၾကာင္ေတြ၊
ရွဥ့္ေတြ၊ ယုန္ေတြ ကို တခါတေလ ျခံထဲမွာေတြ ့ရတတ္တယ္။ အဲ့လိုအေကာင္မ်ိဳးေတြက သရက္သီးလာစားတာေတြ
့ရင္ အေဖက ေျခာက္လွန္ ့ရံုပဲပစ္ခိုင္းတယ္။
"ေတာေနတိရစာၦန္ဆိုတာ ေတာထူလို ့လာတာ။ သူတို
့ကဧည့္သည္၊ ကိုယ္ကအိမ္ရွင္ပဲ။ ဧည့္ဝတ္ေက်ရမယ္၊ သူတို ့ကရန္မမူသေရြ ့ေတာ့ ကိုယ္က ျပန္မတံု
့ျပန္နဲ ့"တဲ့။ ေျမြလို၊ ကင္းေျခမ်ားလို အေကာင္မ်ိဳးေတြဆိုရင္ေတာ့ လူေတြကိုရန္ျပဳမွာစိုးလို
့ေတြ ့တဲ့ေနရာမွာ သတ္ခိုင္းတယ္။ ့။" ကိုယ့္ ပိုင္နက္ထဲ ေရာက္လာတဲ့ သတၱဝါအားလံုးကို
ရန္ျပဳစရာမလိုသလို၊ အားလံုးကိုလည္း လႊတ္ေပးစရာမလိုဘူးသမီး။ အေရးၾကီးတာက သူဟာ ရန္သူလား
မိတ္ေဆြလားဆိုတာကိုသိျပီး ကိုယ္ကဘယ္လိုတံု ့ျပန္မလဲဆိုတာပဲအေရးၾကီးတယ္"တဲ့။
ေႏြတစ္ရက္ ေန ့လည္ခင္းမွာေတာ့ အေဖနဲ ့အလုပ္သမားေတြအကုန္
ျခံထဲသြားေနတုန္း ကိုယ္ကတဲနားမွာ ၾကက္စာေတြေကြ်းေနတယ္။ ၾကက္စာေကြ်းတယ္ဆိုတာ တလင္း ေျပာင္ေျပာင္
မွာ ဆန္ေတြ ၾကဲခ်တာပါပဲ။ ၾကက္ေတြ အစာေကာက္လို ့လြယ္ေအာင္ေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်ီ..........ဆိုတဲ့အသံနဲ
့အတူ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ငွက္အၾကီးၾကီးတစ္ေကာင္ ျဖတ္ပ်ံသြားတာကိုတလင္းျပင္မွာ အရိပ္မည္းအျဖစ္ေတြ
့လိုက္ရတယ္။ေမာ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ လားလား.........စြန္ၾကီးတစ္ေကာင္က ေခါင္းေပၚေပနွစ္ဆယ္ေလာက္မွာဝဲလို
့။
ျခံထဲက ေခြးေတြအကုန္ထိုးေဟာင္ၾကတယ္။ၾကက္ေတြကေတာ့
အကုန္ေျပးကုန္ျပီ။ ကိုယ္လည္း သစ္ပင္ေအာက္ လိုက္ေျပးရတာေပါ့။ စြန္ၾကီးက ကိုယ့္လက္တစ္ျဖန့္စာေလာက္
ရိွတယ္။ ကေလးလက္တစ္ျဖန္ ့စာေပါ့။ သူ ့အေမြးအေတာင္ေတြက မည္းနက္ျပီး ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သူဟာ ေၾကာက္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ နွဳတ္သီးေကာက္ေကာက္၊ မ်က္လံုးစူးစူးရွရွနဲ
့တခ်ကိတခ်က္ ကြ်ီ........ခနဲ ျမည္တဲ့သူ ့အသံက ေမာ့မၾကည့္ဘဲ အရိပ္ျမင္ရံုနဲ ့ကိုေၾကာက္စရာေကာင္းေနတယ္။
စြန္ၾကီးက တလင္းျပင္ကို ဝဲေနေတာ့ ၾကက္ေတြလည္းအကုန္
သရက္ပင္ေအာက္ေတြ ဝင္ေျပး ကုန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တလင္းျပင္အလယ္မွာ ေျခေထာက္ေထာ့နဲ ့ေထာ့နဲ
့ ၾကက္ေပါက္ အနက္ကေလး တစ္ေကာင္က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။ ေျခဦးတည့္ရာေျပးၾကရင္းကေန အေမန႔ဲ ကြဲျပီးက်န္ခဲ့ပံုေပၚတယ္။
သူ ့ခမ်ာ မေျပးနိုင္လို ့ပက်ိပက်ိေအာ္ရံုကလြဲျပီး ဘာမွမတတ္နိုင္ရွာဘူး။ ၾကက္ကေလးကိုစြန္ၾကီး
မေတြ ့ပါေစနဲ ့ဆုေတာင္းေပမယ့္ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါဘူး။
စြန္ဆိုတာ မ်က္လံုးသိပ္စူးရွတာကိုး။ စြန္ၾကီးက
ေကာင္းကင္မွာ ဝဲေနရာကေန ထိုးဆင္းလာတယ္။ ပထမတစ္ခါမွာ ၾကက္ကေလးကိုမသုတ္မိဘူး။ နည္းနည္းလြဲသြားျပီး
ေျမၾကီးကိုပဲကုတ္မိတယ္။ ျပန္တက္သြားျပီး ေနာက္တစ္ခါျပန္ထိုးဆင္းလာတယ္။ေၾကာက္လြန္းလို
့မၾကည့္ရဲေတာ့ဘဲ မ်က္စိကိုမိွတ္ထားလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကေတာ္ဆိုတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရလို
့မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ၾကက္မ မည္းမည္း ၾကီး တစ္ေကာင္ သူ ့ကေလးကို ရင္အုပ္ထဲထည့္ျပီး
စြန္ၾကီးရဲ့ ရန္ကေန ကာကြယ္ေပး ေနတာေတြ႔ လိုက္တယ္။ မေျပးနိုင္ရွာတဲ့ ၾကက္ကေလးကို ၾကက္အေမၾကီးက
ရင္အုပ္ထဲထည့္လ႔ိုေပါ့ ။ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းဟာ တစ္သက္မွာတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ျမင္ကြင္းပါပဲ။
ၾကက္ကေလးကို မခ်ီမိဘဲ လြဲသြားတဲ့စြန္ၾကီးလည္း ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္တက္သြားျပီး တတိယအၾကိမ္ထုိးဆင္းလာတယ္။
အဲ့ံအခ်ိန္မွာ ကိုယ္လည္းေၾကာက္စိတ္က ေျပစျပဳေနျပီး
စြန္ၾကီးကို ရင္ဆိုင္ဖို ့ေလာက္စာလံုးကို ပလိုင္းထဲက နိွဳက္ေနျပီ။ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက
ၾကက္အေမၾကီးဟာ ထိုးဆင္းလာတဲ့ စြန္ၾကီးကို ျပန္ခြပ္ေတာ့တာပဲ။ အင္အားျခင္းမမွ်မွန္းသိပါလ်က္ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ဆို
ရန္သူကိုေတာင္ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ မိခင္စိတ္ဟာ သိပ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းပါတယ္။ ၾကက္မၾကီးက
ျပန္ခြပ္မယ္မထင္မွတ္ထားတဲ့ စြန္ၾကီးဟာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္လြဲသြားလို ့ ျပန္တက္သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့
စြန္ၾကီးရဲ့ ဦးတည္ခ်က္က ၾကက္မၾကီးဆီေရာက္သြားျပီ။
ေနာက္စတုတၳအၾကိမ္ ထိုးဆင္းလာေတာ့ စြန္ၾကီးက ၾကက္မၾကီးကို
ဝင္သုတ္ေတာ့တာပဲ။ ၾကက္ကေလးက်န္ခဲ့ျပီး ၾကက္မၾကီး ပါသြားတယ္။ ကိုယ္လည္း မေနနိုင္ေတာ့လို
့ ေလာက္စာလံုး ဆြဲျပီး စြန္ၾကီးရင္အုပ္ကို အားကုန္ ပစ္ထည့္ေတာ့တာပဲ။ စြန္ၾကီးလည္း ၾကက္မၾကီးကို
ျပန္လႊတ္ခ်သြားတယ္။
ၾကက္မၾကီးမွာေတာ့ ေခါင္းမွာေရာေသြးေတြထြက္၊ လည္ပင္းနဲ
့ကိုယ္လံုးမွာလည္း အေမြးေတြ ကြ်တ္ျပီး စုတ္ျပဲလို ့၊ အေတာင္လည္းေတာ္ေတာ္ အထိနာ သြားပံုရတယ္။
အျမင့္ကေန လႊတ္ခ်ခံရတာဆိုေတာ့ သိပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမသြားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရိွသမွ်ခြန္အားနဲ
့ သူ ့ၾကက္ေပါက္ကေလးရိွရာ တလင္းျပင္ကို ေရာက္ေအာင္သြားရွာတယ္။ ပက်ိပက်ိနဲ ့ေအာ္ျပီး
ေၾကာက္လန္ ့လြန္းတဲ့ၾကက္ကေလးမွာေတာ့ သူ ့အေမရင္အုပ္ထဲမွာေပါ့။
အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကို တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့ ကိုယ့္မွာေတာ့
အံ့ၾသမွင္သက္လို ့။ လက္ထဲက ေလးဂြကို လႊတ္ခ်ျပီး ၾကက္သားအမိဆီေရာက္ေအာင္သြားရင္း မ်က္ရည္ေတြက
အလိုလိုက်လာတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး ။ ၾကက္အေမၾကီးလည္း နွစ္ခ်က္ေလာက္ အေၾကာဆြဲျပီး ျငိမ္သက္သြားတယ္။
ကိုယ့္မွာေတာ့ ေၾကာက္လြန္းလို ့တုန္ေနတဲ့ ၾကက္ကေလးကို လက္ထဲထည့္ျပီးပဲ ငိုေနမိေတာ့တယ္။
ခဏေနေတာ့ ေနာက္ကေန အေဖေရာက္လာျပီး မ်က္ရည္ေတြလာသုတ္ေပးရင္းေျပာတယ္။
"စြန္သံၾကားကတည္းက အေဖေျပးလာတာ၊အေဖအစအဆံုး ျမင္လိုက္တယ္သမီး။ လက္ထဲမွာ ဘာမွမပါလို
့သမီး ဘာဆက္လုပ္မယ္အေဖေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ ေလာကမွာ လက္နက္ဆိုတာ အားနည္းသူကို အားၾကီးတဲ့သူ
ကအနိုင္က်င့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကူညီဖို ့ပဲျဖစ္သင့္တယ္။ သမီး လက္နက္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္မွန္းအေဖသိလိုက္ပါျပီ"တဲ့။
တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ မိဘေတြက သားသမီးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာဟာ ဘယ္ေလာက္ နက္ရိွဳင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို
သိလိုက္ ရေလရဲ့…….။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
( Shwe Eaim Si ေရႊအိမ္စည္စာၾကည့္တိုက္ - စာေပဒါနျပဳသည္)
ျခံထဲသြားရင္ အဲ့ဒီပစၥည္းေတြကမပါမျဖစ္ပဲ။ ေလာက္ေလးဂြကိုအေဖက ပစ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးထားေပမယ့္ အေကာင္ေလးေတြကိုမပစ္ရဘူးလို ့တားထားတယ္။ ခ်ိဳးေတြ ၊ ေတာေၾကာင္ေတြ၊ ရွဥ့္ေတြ၊ ယုန္ေတြ ကို တခါတေလ ျခံထဲမွာေတြ ့ရတတ္တယ္။ အဲ့လိုအေကာင္မ်ိဳးေတြက သရက္သီးလာစားတာေတြ ့ရင္ အေဖက ေျခာက္လွန္ ့ရံုပဲပစ္ခိုင္းတယ္။
