ထာဝရေမတၱာရွင္သို႔ တမ္းခ်င္း (၂)

အေဖ့ေနရာကိုလည္း အစားဝင္ႏိုင္သူ အေမ

အေမသည္ အရာအားလံုး၏ နိမိတ္ပံုျဖစ္၏။ အရာအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳ ႏိုင္၏။ ေနရာတိုင္း အရာတိုင္းတြင္ အစားထိုးကာ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူႏိုင္ပါ၏။ လိုအပ္လွ်င္ အေဖေနရာကိုေသာ္မွ အစားဝင္ကာ တာဝန္ယူႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအေမ့ ေနရာကိုမူမည္သူမွ် အစားဝင္ကာ ေနရာယူေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေပ။ ‘ေပ်ာ့လွ်င္ဖေယာင္း မာလွ်င္သံေခ်ာင္း’ဆိုေသာ စကားပံုအလား အေမသည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ သာမန္မိန္းမသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း လိုအပ္လွ်င္ သားသမီးမ်ား အတြက္ အေဖေနရာ ကိုပင္ အစားဝင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါသည္။

အေမသည္ ရာဇဝင္မွာ စာတင္ေကာင္းမွ တင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အမရာ (မေဟာ္သဓါ၏မိန္းမ)၊ ကိႏၷရီ(စႏၵကိႏၷရီ)၊ မဒၵီ(ေဝႆႏၱရာမင္းၾကီး၏မိဖုရား)၊ သမ႓ဴလ(ေသာတၱိေသနမင္းသား၏မိဖုရား) တို႔လို ‘ေတာ္ေလးဝ’ စာရင္း မသြင္း ႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း သားသမီးတိုင္း၏ ႏွလံုးသားဝယ္ ထာဝရေနရာယူႏိုင္သူမွာ အျခားမဟုတ္ အေမသာတည္း။

လူအမ်ား၏ အေတြးထဲဝယ္ အေမဆိုသည္မွာ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့သူဟု ေတြးထင္ေလ့ ရွိၾကသည္။ "သန္မာႀကံ့ခိုင္မႈ" ဆိုေသာစကားသည္ အေဖမ်ား အတြက္ဟု ထင္ထားခဲ့ၾကသည္္။ တကယ္တမ္း ဘဝထဲတြင္ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ႀကံဳလာေသာအခါ ထိုအခက္အခဲကို မတြန္႔မဆုတ္၊ ႀကံ့ႀကံ့ ခံၿပီး ရင္ဆိုင္ႏိုင္သူမ်ားသည္ အားနည္းေပ်ာ့ညံ့သူဟု လူမ်ားက ထင္ထားၾက ေသာ အေမမ်ားပင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါ၏။ အေမမ်ားသည္ အထူးသျဖင့္ သားသမီး မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေယာက္်ားမ်ားထက္ ပိုမိုၾကံ့ခံ၊ ပိုမိုသန္မာေသာ အင္အားမ်ား ရွိေနတတ္ပါသည္္။

စာေရးသူငယ္စဥ္က လူမွန္းသိတတ္္စ (၅)ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔သည္ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ လမ္းခြဲဖို႔အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့၏။ ထိုသို႔လမ္းခြဲၾကေသာအခါ သားသမီး(၇)ေယာက္လံုးက အေဖႏွင့္ တစ္ေယာက္ မွ် မေနခဲ့ခ်င္ၾကေပ။ အားလံုးပင္ အေမႏွင္သာ အတူေနလိုၾကသည္။ အေဖေရာ အေမပါ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းကာ ဤသားသမီး(၇)ေယာက္ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြး ခဲ့စဥ္ကပင္ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရံုသာ။ ယခုမူ သားသမီးမ်ား အားလံုးသည္ အေဖႏွင့္ မေနခ်င္ခဲ့။ အေမ့ေနာက္လိုက္ေနမည္ဟု သိရေသာအခါ အနာဂတ္ အေျခအေနကို ခဏေမ့ထားကာ အေမ့ရင္၌ ၾကည္ႏူးမိသည္မွာ ေျပာမျပတတ္ ေအာင္ပင္ဟု ေနာင္အခ်ိန္တြင္္ အေမျပန္ေျပာျပ၍ သိခဲ့ရသည္္။

သားသမီး(၇)ေယာက္ရွိေသာ မိသားစုတစ္စုလံုးကို အေမတစ္ေယာက္ တည္းက ပုခံုးထမ္းကာ တာဝန္ယူခဲ့သည္္။ အေမသည္  မိမိခ်စ္ေသာ သား သမီးမ်ားအတြက္ မည္သို႔ေသာအရာကိုမွ် မမႈခဲ့ေပ။ ဘယ္လိုေၾကာက္ရြံ႔မႈမ်ဳိး၊ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးမွ အေမ၏ ေျခလွမ္းႏွင့္ ယံုၾကည္မႈကို ယိုင္လဲေစျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။

အေမသည္ အေဖႏွင့္လမ္းခြဲျပီး အေမ့အစ္ကိုမ်ားေနရာႏွင့္ နီးေသာ ေျမကြက္ တစ္ကြက္ကို ဝယ္ယူကာ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္ျပီး သားသမီး(၇) ေယာက္ႏွင့္ အတူေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အေဖမရွိ၍ ေတာင္သူလယ္ယာ လုပ္ငန္း ကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ေပ။ အေမသည္ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ကာ ရပ္တကာ ရြာတကာ လွည့္လည္ ေစ်းေရာင္းျပီး သားသမီးမ်ားကို ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့၏။ ေစ်းေရာင္းနားခ်ိန္တြင္လည္း အနားမယူခဲ့ေပ။ ဗိုင္း ခ်ည္ ဝါ လုပ္ငန္းမ်ားကို အစ္မၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေလသည္။

ဗိုင္း ခ်ည္ ဝါ လုပ္ငန္းဟူသည္ အဝတ္ထည္ ယက္လုပ္ရန္အတြက္ ဝါပင္မွ ဝါသီးမ်ား ေျခာက္၍ ကြဲထြက္လာ ေသာအခါ ထိုဝါတို႔ကို ခူးဆြတ္ရ၏။ ေနလွမ္းကာ ေျခာက္ေသြ႔လွ်င္ အေစ့ ထုတ္ျပီး ပြလာေအာင္ စက္အကူအညီျဖင့္ ဖြေပးရ၏။ တဖန္ ပြလာေသာ ထိုဝါကို အေတာင့္ေလးမ်ား ျဖစ္ေအာင္ လိပ္ေပးရ၏။ ထိုဝါေတာင့္ (ဗိုင္းေတာင့္) မ်ားကို ဝါခ်ည္မွ်င္မ်ားထြက္လာေအာင္ ဗိုင္းငင္ရ၏။ ထိုျခည္မွ်င္မ်ားကိုသာ အဝတ္အထည္ျဖစ္ေအာင္ ယက္လုပ္ၾကရပါ၏။ ဤသည္မွာ ဗိုင္းခ်ည္ဝါ လုပ္ငန္းစဥ္ အက်ဥ္းမွ်သာတည္း။ 

အစ္မၾကီး (၃)ေယာက္မွာမူ ေက်ာင္းစာကို တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ႏွင့္ပင္ ရပ္ထားကာ အေမကိုကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးၾကရေလသည္။ မိမိအပါအဝင္ အငယ္(၄)ေယာက္မွာမူ အေမ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းဆက္တတ္ကာ စာသင္ခဲ့ၾကသည္။ အေဖႏွင့္ေနခဲ့စဥ္္က ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ေသာ သားသမီး မ်ားသည္ ‘အေမႏွင့္ လိုက္ေနမိေသာၾကာင့္ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူး’ တဲ့ေလ။ ဤသည္ပင္ သားသမီးတို႔အေပၚထားေသာ  အေမ့ယံုၾကည္ခ်က္ အေမ့ေမတၱာမ်ားပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လည္း အေမႏွင့္အတူေနလို႔ ပညာေရးမွာ ယုတ္ေလ်ာ့ မသြားေစရဘူး၊ သား သမီးေတြ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစရမည္္။ လူ႔ေအာက္ မက်ေစရဘူး ဆိုသည့္ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ထားသင့္ေသာ မာနဟု ကင္ပြန္းတပ္မည္ဆိုက တတ္ႏိုင္ သည္သာ။

အေမသည္ အငယ္သားသမီးမ်ားကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခဲ့သလို အစ္မၾကီးမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းပညာေရးကို ျပီးဆံုးေအာင္ ဆက္လက္ သင္ၾကား မေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ဘဝပညာေရးအတြက္မူ မလစ္ဟင္းေစခဲ့ပါေပ။ ဗိုင္း ခ်ည္ ဝါ ယက္ကန္းလုပ္ငန္းကို တစ္ဖက္ကန္းခတ္ တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ျပီး လက္ေတြ႔လည္း ထိုလုပ္ငန္းျဖင့္ပင္ မိသားစု၏ စီးပြါးေရးကို တစ္ ဖက္တစ္လမ္းမွ ဖာေထးႏိုင္၊ ကူညီႏိုင္ခဲ့သည္သာတည္း။ ထိုစဥ္က မိမိတို႔ ဝတ္ဆင္ခဲ့ေသာ လံုျခည္၊ အကၤ်ီ၊ ျခံဳေသာေစာင္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ၊ လက္သုပ္ ပုဝါႏွင့္ ေက်ာင္လြယ္အိတ္အားလုံးတို႔သည္ အေမယက္လုပ္ခဲ့ေသာ အေမ့ လက္ျဖစ္မ်ားခ်ည္းပင္တည္း။ ဤသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ အေမသည္ လိုအပ္လာ လွ်င္ အေဖ့ေနရာကိုလည္း အစားထိုးဝင္ေရာက္ တာဝန္ယူႏိုင္ေၾကာင္း အထူး တလည္ ခ်ဲ႕ေျပာဖြယ္လိုမည္ မထင္ပါေပ။

မိသားစု ထမင္းစားသည့္အခါ မိသားစုအားလံုး စံုညီီမွသာ စားေလ့ရွိပါ၏။ ထိုသို႔ထမင္းလက္ဆံု စားျခင္းျဖင့္ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ကို တိုးပြါးႏိုင္သလို ညီတူညီမွ် ေနထိုင္တတ္လာေစရန္လည္လည္း အေထာက္အကူျပဳေၾကာင္း သိႏိုင္ပါ၏။ ထို႔ထက္အေရးၾကီးဆံုးကား ထမင္း ဟင္း မေလာက္ငမႈမွလည္း ကင္းေဝးေစပါသည္။ မေလာက္ငလွ်င္ ရွိအတူ မရွိအတူ သာတူညီမွ် စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေဝငွစားခဲ့ၾကရသည္သာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေမသည္ သား သမီးမ်ားကို ဦးစားေပးကာ စားေစခဲ့သည္သာ။ သူကိုယ္တိုင္ကမူ အိုးၾကြင္း အိုးက်န္ေလးမ်ားကို ထမင္းျဖင့္လူးကာ စားခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဟင္းမေလာက္ငမွန္းသိလွ်င္ "သားတုိ႔စားပါ။ သမီးတို႔ပဲ စားပါ။ အေမက ခုနက မွ ထမင္းခ်က္ရင္း ထမင္းၾကမ္းေလးစားထားလုိ႔ သိပ္မဆာဘူး"ဟု အေမသည္ သားသမီးမ်ားကို ငဲ့ကာ မုသားစကားလည္း ေျပာတတ္ပါ၏။

ထိုသို႔ေျပာျခင္းမွာ လိမ္ေျပာခ်င္လို႔ ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ မုဆိုးမ မိခင္ၾကီးက ဦးေဆာင္ေနရေသာ  ႏြမ္းပါးလွသည့္ွ  မိသားစုဝယ္ မေလာက္မင တုိင္းကာခ်က္ရ၍ သားသမီးမ်ား စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖင့္ စားႏုိင္ေစရန္ ‘အေမက သိပ္မဆာဘူးရယ္’ဟု တမင္ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အေမကိုယ္တိုင္ကမူ ဟင္းက်န္ ထမင္းက်န္ေလးျဖင့္သာ စားကာ သားသမီးမ်ား စားသည္ကို ၾကည့္ရင္း ဝမ္းသာမႈပီတိမ်ားျဖင့္သာ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲႏိုင္ေသာ အေမ့ေမတၱာ။ ထိုသို႔ေသာ အေမ့ ေမတၱာကုိ သားသမီးတိုင္းက ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾက။ သေဘာမေပါက္ၾကေပ။

ဤသို႔ျဖင့္ (၅)ႏွစ္ၾကာမွ် သားသမီး(၇)ေယာက္အတြက္ အေဖ့ေနရာကို ယူကာ မိသားစု တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရသည့္ အေမ့အျဖစ္ကို မၾကည့္ရက္ ေသာ အေဖသည္ သူ႔အမွားကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ကာ ရြာလူၾကီးမ်ားကို သက္ေသထားျပီး အေမႏွင့္ သားသမီးမ်ားအားလံုး အိမ္ျပန္လာကာ အတူေန ေစရန္ ေစ့စပ္ကာ ရန္မီးျငိမ္းေစခဲ့ပါ၏။ ဤအခ်ိန္တြင္္ အေမသည္လည္း မာနကို ခဝါခ်လို႔ သားသမီးမ်ား၏ ေနာင္ေရး၊ မိသားစုမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့ သာယာေစေရးကိုသာ အဓိကထား စဥ္းစားခ့ဲေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါ၏။

“ႀကံ့ခိုင္ေသာ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြကို အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရ ေသာအခါ တြန္႔ဆုတ္မသြားေစရန္ သင္ေပးႏိုင္သည္္။ သေဘာထားႀကီးျမတ္ ေသာ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးမ်ား၏ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြႏွင့္ ျပည့္ေစႏိုင္သည္။ ၾကင္နာတတ္ေသာ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးေတြကို ေမတၱာ ကရုဏာႏွင့္ စာနာရိုင္းပင္းမႈကို ရရွိေစသည္္။ တည္ၿငိမ္ေသာ မိခင္ တစ္ဦးက သားသမီးမ်ားကို ၾကိဳးစားမႈ ဝီရိယရွိေစသည္္။

ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ေသာ မိခင္တစ္ဦး က သားသမီးမ်ား၏ ဘဝဝယ္ သူတစ္ပါးကို ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳမႈကို ကင္းေဝး ေစကာ လူလူခ်င္း ကူညီတတ္သည့္ အရည္အေသြးကို အရိပ္ထင္ေစသည္။ ပညာဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝေသာ မိခင္တစ္ဦးက သားသမီးမ်ားကို နက္နဲေသာ ေတြးေတာႀကံဆမႈတို႔ကို ရေစသည္္” တဲ့။ တရုတ္စာေရးဆရာ (ping zhong sha) ၏ အေမ့ေမတၱာအေပၚ ခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ အမွန္တကယ္လည္း မိဘေမတၱာကို တကယ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ နားလည္သူတိုင္း ထိုအဆိုသည္ မိဘေမတၱာ၏ ေလးနက္မႈ၊ က်ယ္ဝန္း နက္ရိႈင္းမႈကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ေၾကာင္း လက္ခံၾက နားလည္ၾက သေဘာေပါက္ၾကမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

အေမ၏ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈေအာက္ဝယ္ ငယ္ရာကေန ႀကီးျပင္းလာေသာ  မိမိ၏ ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အခက္အခဲၾကံဳလာလွ်င္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ တတ္ရန္၊ မဆုတ္မနစ္ၾကိဳးစားတတ္ရန္၊  အေမ၏ အျပဳအမႈ၊ အေမ၏ အေတြး၊ အေမ၏ ကိုယ္က်င့္တရား၊ အေမ၏ ေမတၱာ၊ အေမ၏ အၾကင္နာ စသည္တို႔က သားသမီးမ်ားအေပၚ မ်ားစြာအက်ိဳး သက္ေရာက္ေစႏိုင္ေၾကာင္းကို ကိုယ္ ေတြ႔ၾကံဳတိုင္း သိလာရ၊ သေဘာေပါက္လာခဲ့ရပါသည္။

‘ဟယ္ရီထရူမင္း’ က ေျပာခဲ့ဘူးသည္္။ “အေမ့ေနရာကုိ ဘယ္သူ တစ္ဦးေယာက္နဲ႔မွ အစားထုိးလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ သင္မွားခ်င္ မွားမယ္၊ မွန္ခ်င္ မွန္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရဲ့အျမင္မွာေတာ့ သင့္ဖက္က အၿမဲမွန္တယ္လုိ႔ ျမင္တယ္။ အေမဆုိတာ သားသမီးေတြရဲ့ ေသးေသးငယ္ငယ္ အျပစ္ေလးေတြ အတြက္ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးေကာင္း ေတာက္တီးမယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ေတြအတြက္ေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပစ္တင္စကား ဆုိမယ္ မဟုတ္ပါ။

အေမဆုိတာ ခြင့္လႊတ္အနစ္နာခံတတ္မႈရဲ့ ဥပမာတစ္ခုပါ”တဲ့။ မိမိငယ္စဥ္က တစ္ခုခု လုပ္စဥ္ အမွားယြင္းျဖစ္ကာ အေဖႏွင့္ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရတိုင္း၊ အထူးသျဖင့္ အေဖက သားကို အျပစ္ဆိုတိုင္း၊ ဆူေငါက္တိုင္း မွားမွားမွန္မွန္ သားဘက္က ၾကံ့ၾကံ့ခံကာ အျမဲ ရပ္တည္ေပးသူမွာ အျခားသူ မဟုတ္။ အေမပင္တည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမဆုိသည္ကို ႏႈိင္းျပစရာအတြက္ စကားလုံး ဥပမာ ရွာ၍ မရႏုိင္ပါေပ။

‘ဆုိဖီယာေလာရင္’ ဆုိေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးက ေျပာဘူး၏။ "သင္ဟာ မိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ သင့္အေတြးထဲမွာ ဘယ္ေသာ အခါမွ တစ္ေယာက္ထဲ အတြက္ ဆုိတာ မရွိႏုိင္ပါဘူးတဲ့။ မိခင္ဆုိတာ အၿမဲတမ္း ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေတြးတတ္တယ္။ တစ္ေယာက္က သူကုိယ္တုိင္အတြက္နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ သားသမီးမ်ားအတြက္ပါ"တဲ့။

မိမိတို႔ သား သမီးမ်ားကေရာ ထိုသို႔ေတြးဘူးပါသလား။ အေမမ်ား ေတြးသလို ႏွစ္ေယာက္ အတြက္မ်ား ေတြးခဲ့ဘူးပါသလား။ ျမတ္ႏုိးႏွစ္သက္ေသာ အရာတစ္ခုကုိ ကိုယ့္အတြက္ စဥ္းစားေသာအခါ "ဒါေလးကုိေတာ့ ဒုိ႔အေမလည္း ႏွစ္သက္ မွာပဲ။ ဒီအစားအစာေတာ့ အေမ အရမ္းၾကိဳက္မွာပဲ"ဟု အေမ့အတြက္ဆုိေသာ အေတြး ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား သားသမီးမ်ားက ေတြးခဲ့ဖူးပါသလဲ။ ျပန္လည္ စဥ္းစား ကာ မိဘေမတၱာ၏ အေရးပါမႈကို အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ နားလည္သင့္ပါ၏။

အေမက နူးညံ့ေစ၊ အေဖက က်ားက်ားယားယားျဖစ္ေစ

အေမကာ သားကို နူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေအာင္၊ ညွာတာ သနားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့၏။ အေဖက ေယာက္်ားပီပီ က်ားက်ားယားယား ျဖစ္ေစေအာင္ သင္ေပး၏။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္တြင္ အေဖကို ကူညီကာ ေတာင္သူလယ္ယာ လုပ္ငန္းကိုလည္း ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ရ၏။ ေတာင္သူ လုပ္ငန္းျဖစ္၍ ႏြားမ်ားႏွင့္ အျမဲအတူတကြ လုပ္ကိုင္ရေသာအခါ မိမိ၏ ေမတၱာ ကရုဏာထား သနားတတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္္ေၾကာင့္ ႏြားမ်ားအေပၚတြင္လည္း ညွာတာ သနားစိတ္ ဝင္မိတတ္၏။ ထိုသ႔ိုျဖစ္ေနေသာ မိမိကို အေဖရႈျမင္သည္ကား ေပ်ာ့ညံ့သည္တဲ့။ ေယာက္်ာဆိုတား က်ားက်ားယားယား ရွိရမည္၊ ၾကမ္းသင့္က ၾကမ္းရမည္တဲ့။ အေဖ၏ ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ေသာ္လည္း မိမိသည္ ထိထိုညွာတာ သနားေသာစိတ္ကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ပါေပ။ အေမက ေမတၱာ ကရုဏာထား သနားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့၏။

အေဖက လိုအပ္လွ်င္ ၾကမ္းသင့္က ၾကမ္းရမည္ဟုဆို၏။ ထိုမတူညီေသာ နည္းလမ္း (၂)မ်ိဳးတြင္ မိမိ လိုက္နာက်င့္သံုးမိသည္ကား အေမ၏ အယူအဆသာတည္း။ အေဖ့ကို အားနာ မိေသာ္လည္း ထိုကိစၥအတြက္ မိမိေနာင္တ မရမိပါေပ။ ထိုနည္းလမ္း(၂)မ်ိဳး သည္ တစ္ျပိဳင္နက္ လိုက္နာလုပ္ကိုင္၍ ရနိုင္သည္မဟုတ္္ပါေပ။ တစ္ခုလို ခ်င္လွ်င္ က်န္တစ္ခုကို စြန္႔လႊတ္ရမည္သာတည္း။ ထို(၂)မ်ိဳးတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္ သေဘာက်ႏွစ္ျခိဳက္ေသာ အေမသင္ေပးသည့္ လမ္းကိုသာ ေရြးခဲ့မိပါသည္။ အေဖက ေလာကအေၾကာင္း၊ လူေတြအေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ ေတာင္ သူလယ္သမားဘဝအေၾကာင္း စသည္တို႔ကို စနစ္တက် သိေစရန္ ငယ္စဥ္က ပင္ ေလ့လာေစခဲ့၏။ သင္ယူေစခဲ့၏။ လက္ေတြ႔လုပ္ေစခဲ့ပါသည္။

ဤသည္ပင္ မိမိဘဝ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းကာ လူ႔ေဘာင္ကို ခြါေရွာင္၍ ရဟန္းဘဝကို ေရာက္ေစျခင္း၏ အေျခခံ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိ သာသနာ့ေဘာင္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားေသာအခါ ရြာသူရြာသားတို႔ၾကားဝယ္ “ဒီကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ လူျပန္ထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူ႔ဘဝအေၾကာင္း၊ ေတာင္သူလယ္ယာ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိျပီး ထြန္ေထာင္ျပီးမွ သာသနာ့ေဘာင္ ဝင္သြားလို႔” ဟူ၍ ေျပာစရာ စကားတစ္ခု က်န္ရစ္ခဲ့ပါသတဲ့။

အေမရည္မွန္း ရွင္ရဟန္း

ထိုသို႔ေသာ သားသည္ ေလာကလူ႔ေဘာင္ကို ခြါေရွာင္၍ ရွင္ရဟန္းျပဳကာ သာသနာ့ေဘာင္ကို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေသာအခါ အေမအေဖ အစ္မညီမမ်ား၏ မိမိအေပၚထားေသာ ေမတၱာတရားကို မ်ားစြာ နားလည္ခဲ့ရပါ၏။ အထူးသျဖင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာ ထားရွိခဲ့ေသာ အေဖ့ ေမတၱာကို မ်ားစြာအားနာရသလို၊ အျမဲတမ္း သားကို အရိပ္တစ္ၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ဝမ္းသာျခင္းပီတိျဖင့္ တင္းတိမ္ေနခဲ့ေသာ အေမကိုလည္း ခြဲခြါလာရသည္မွာ အမွန္ပင္ စိတ္မခ်ႏိုင္ခဲ့ပါေပ။

သို႔ျဖစ္၍ ရွင္ရဟန္းဘဝျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ အင္းစိန္ျမိဳ႕နယ္၊ ဣစၦာသယ ေက်ာင္းတိုက္၊ ရြာမပရိယတၱိ စာသင္တိုက္မ်ားတြင္ ပထမငယ္တန္း၊ ပထမလတ္တန္း၊ ပထမၾကီးတန္း တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိ သာသနာ့တကၠသိုလ္တြင္ သာာသနတကၠသီလ ဓမၼာစရိယ B.A. (Buddhism) ဘြဲ႔၊ သာာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A.(Buddhism)ဘြဲ႔ တို႔ကို လည္းေကာင္း ရယူစဥ္က စားေမးပြဲေျဖျပီးတိုင္း ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္စဥ္ဝယ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတို႔ရပ္ သူတို႔ေဒသဆီသို႔ အလည္ေခၚသည္ကိုပင္ မလိုက္ႏိုင္ဘဲ၊ အေမ့ေမတၱာ နားလည္ေသာသားျဖစ္၍ အေမ့ဆႏၵကို ျဖည့္ဆီး ေပးေသာအေနျဖင့္ အေမေတြ႔ျမင္ခ်င္ေသာ သားရဟန္း တစ္ျခား ဘယ္အရပ္ ကိုမွ် မသြားဘဲ အေမ့ရြာ အညာေဒသကိုသာ အျမဲ ျပန္လာခဲ့သည္မွာလည္း မိသားစု အားလံုးလည္းအသိပါ။ အေမလည္း ပီတိျဖစ္ကာ ဝမ္းသာခဲ့တာ ျမင္ရေတာ့ သားရဟန္း ရြာျပန္လာရက်ိဳး နပ္တယ္လို႔ မွတ္ယူခဲ့ပါတယ္အေမ။

ေဒသ အကြာအေဝးကို ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေသာ အေမ့ေမတၱာ

မိမိသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းတက္စဥ္က ျဖစ္စဥ္ သာဓက ေလးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ေန႔တြင္ အစားမွား၍ထင့္၊ တစ္ညလံုး အထက္လွန္ ေအာက္ေရွာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ အန္လိုက္ ဝမ္းသြားလိုက္ျဖစ္ကာ (၅)ၾကိမ္ ေျမာက္ေသာအခါတြင္ ခႏၶာကိုယ္လည္း ေမွ်ာ့ေမွ်ာ့သာ က်န္ေတာ့သည္။ မနက္ လင္းလွ်င္ သူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္၏ ပခံုးေပၚကို တြဲကာမွီခိုလွ်က္ တကၠသိုလ္ ေဆးရံုသို႔ ေျပးရေတာ့သည္။ ဆရာဝန္က အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးျမန္းကာ “စိုရိမ္စရာ မလိုေၾကာင္း၊ ေဆးသြင္းျပီး တစ္ရက္ေလာက္ အနားယူလိုက္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ေျပာ၍ ထိုေဆးရုံတြင္ တစ္ရက္တစ္ည ေနကာ ေဆးကုသခံခဲ့ရပါ၏။

      ေနာက္တစ္ေန႔ ေဆးရံုကုတင္ေပၚတြင္ အနားယူေနရာမွ မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္ ေသာအခါ ေတြ႔လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကား မယံုႏိုင္ေအာင္ပါတည္း။ မိိမိအိပ္ ေနေသာ ေဆးရံုကုတင္ေဘးတြင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသူကား အျခားမဟုတ္ ပါေပ။ ရြာမွ လိုက္လာေသာ အေမပင္တည္း။

“အေမ ဘယ္လိုလုပ္ သား ေဆးရံုတတ္ေနတာ သိသလဲ” ဟူေသာ အေမးကို အေမ အေျဖေပးသည္ကား “အိပ္မက္ထဲတြင္ သားေဆးရံု တတ္ေနရ သည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္မက္၍ လိုက္လာခဲ့ျခင္းပါ”တဲ့။

မိမိသည္ အေမ့ရြာမွ ထြက္လာကာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္စဥ္ (၁ဝ)ႏွစ္ ေက်ာ္ ကာလအတြင္း တစ္ခါမွ် ေဆးရံု ေဆးခန္း မေရာက္ဘူးခဲ့ေပ။ ယခုမူ သားေဆးရံု တတ္ရ၍ အေမရန္ကုန္လိုက္လာျခင္းသည္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ဟု ဆိုေသာ္ ဆိုႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိ ေဆးရံုတတ္ရသည္မွာလည္း ခဏသာျဖစ္၍ မည္သူ႔ကိုမွ် အေၾကာင္းမၾကား၊ အသိ မေပးခဲ့ပါေပ။ ခရီးမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေသာ ရြာမွ အေမကို အေၾကာင္းၾကားရန္မွာမူ သာ၍ပင္ မစဥ္းစားမိ ေသာ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္္ ထိုမိုင္(၄ဝဝ)ေက်ာ္မွ် ကြာေဝးေသာရြာမွ အေမက မည္သူကမွ အေၾကာင္း မၾကားေသာ္ျငားလည္း သိရွိကာ သားထံ အေျပးေရာက္လာခဲ့ျပီေကာေလ။

ဤေနရာတြင္ ဘာေၾကာင့္ ညာေၾကာင့္ စသည္ျဖင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သံုးသပ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိအျမင္အရ ေျပာရလွ်င္ သားအေပၚထားေသာ အေမ့ေမတၱာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ပါတည္း။ အေမ့ေမတၱာသည္ အလွမ္းေဝးကြာ ေနေသာ္လည္း သားအေပၚတြင္ အျမဲတမ္း အက်ိဳးသက္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ သား၏အေျခအေနကို အေမျဖစ္သူက အစစအရာရာ သိရွိႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိခင္ေမတၱာသည္ သားႏွင့္ မိုင္(၄ဝဝ)ေက်ာ္ ကြာေဝးေနေစကာမူ မိမိသား ဘာျဖစ္ေနသည္ ဆိုသည္ကို သိရွိႏိုင္သည္သာတည္း။ ဤသည္ပင္ မိခင္ေမတၱာ၏ ေနရာေဒသ အကြာ အေဝးကိုလည္း ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေၾကာင္းကို ျပဆိုေသာ သက္ေသသာဓကပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဆက္ပါဦးမည္...............

အရွင္ဥကၠံသ သာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A. (Buddhism)