အေမႏွင့္ေဝးရာ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ
ဤသို႔
ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ ပရိယတ္စာေပမ်ား သင္ယူေနစဥ္ဝယ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္္ခ်ိန္တိုင္း အေမရွိရာရြာသို႔
ျပန္လာကာ အေမ့ဆႏၵကို အျမဲ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ေသာ အေမႏွင့္ သားတို႔၏ ဇာတ္လမ္းသည္ တစ္စခန္းရပ္ရန္
အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ေလျပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေဖသည္ လူ႔ေလာကၾကီးတြင္ မရွိေတာ့ျပီ။ မိမိသည္
သာာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A.(Buddhism) ဘြဲ႔ကို ရယူျပီးေနာက္ တာေမြျမိဳ႕နယ္ နတ္ေခ်ာင္းရပ္တြင္ရွိေသာ
‘မဟာ သႏၲိသုခ ဗုဒၶသာသနာျပဳ စင္တာ’ ေက်ာင္းမွွ အဂၢမဟာပ႑ိတ ပီနန္
ဆရာေတာ္ၾကီး ဦပညာဝံသက ဦးစီးကာ ‘ႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳသင္တန္း’ အတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ
သင္တန္းသားမ်ား ေခၚယူေနပါ၏။
ဘြဲ႔ရျပီးျဖစ္ျခင္း၊ အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္ျခင္း၊
အသက္မၾကီးလြန္း မငယ္လြန္းျခင္းစေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ပါရွိခဲ့ပါ၏။ ဝင္ခြင့္ ေျဖဆိုေသာအခါ
တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ သင္တန္းသား ရဟန္ေတာ္ အပါး (၅ဝဝ)ေက်ာ္မွ် လာေရာက္ ေျဖဆိုခဲ့ၾကျပီး၊
အဂၤလိပ္စာ ေရးေျဖ ႏႈတ္ေျဖ ေအာင္ျမင္ေသာ သင္တန္းသား (၂ဝ)ကိုသာ လက္ေရြးစင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ကာ
ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ သင္တန္းကို (၂)ႏွစ္မွ် တက္ေရာက္ေစျပီး၊ ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားသို႔
သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ရာတြင္ မိမိမွာ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသို႔ သာသနာျပဳရန္ တာဝန္က်ခဲ့ပါသည္။
ထိုင္ဝမ္သို႔
မၾကြခင္ ရြာျပန္၍ အေမကို ႏႈတ္ဆက္စဥ္ အေမေျပာခဲ့သည္ ကား “သားေမာင္ပဥၥင္း ႏိုင္ငံျခားကုိ
သာသနာျပဳ ၾကြသြားရင္ေတာ့ အေမေသ ေတာင္မွ ျပန္လာေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ့” တဲ့။
အေမက ဝမ္းနည္း စကား ဆိုလာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
အေမကို
မိမိျပန္ေျပာခဲ့သည္ကား “အေမေျပာသည့္အတိုင္း သားဟာ ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳ ၾကြသြားျပီဆိုလွ်င္
အကယ္၍ အေမေသခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ျပန္လာေတြ႔ဖို႔ရန္ လြယ္ကူမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အမွန္ပါဘဲေလ။
သို႔ေသာ္ လည္း ေစာေစာက အေမေတြးသလို မေတြးပါနဲ႔။ အဲလိုမ်ိဳး ေတြးခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္ သားကိုစြဲလန္းမႈ
ဆိုတဲ့ ေလာဘတဏွာစိတ္ အေမ့ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚ ေနတတ္ပါတယ္။
တကယ့္တစ္ကယ္
ေတြးရမွာက အေမေသခါနီးလို႔ သားကို သတိရခဲ့လွ်င္ ‘ေၾသာ္ ငါ့သားဟာ ဘုရားသားေတာ္ သာသနာ့ဝန္ထမ္း
ရွင္ ရဟန္း ျဖစ္သည့္အတြက္ သာသနာအတြက္ ေလာကအတြက္ အမ်ားအတြက္ သာသနာျပဳေနပါလား’လို႔ သတိရ
ေအာက္ေမ့လိုက္ပါ။ အဲဒီလို သတိရလိုက္ လွ်င္ အေမ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သားကို သတိရေနျခင္း
ျဖစ္ေသာ္လည္း သားအေပၚ စြဲလန္းတဲ့ ေလာဘတဏွာ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ၊ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးအေပၚ
သဒါၶၾကည္ညိဳစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာပါ လိမ့္မယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ ေသခါနီးမွာ သားျပန္မလာႏိုင္ေပမဲ့လည္း
အေမက သားရဟန္းကုိ သတိရေန ျခင္းအတြက္ အေမ့သႏၲာန္မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈစိတ္မ်ား
ျဖစ္ေပၚလာျပီး၊ အေမ ေကာင္းရာ သုဂတိဘံုဘဝ ေရာက္ေစရန္္ အဲဒီေကာင္းမႈ ကုသိုလ္စိတ္ေတြက
အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မယ္”ဟု အေမကို တရားႏွလံုးသြင္းတတ္ရန္ သင္ၾကား ညႊန္္ျပေပးခဲ့ပါသည္။
အေမ့အလြမ္းေျပ ရြာတစ္ေခါက္
ဤသို႔ျဖင့္
မိမိသည္ ထိုင္ဝမ္ကို သာသနာျပဳၾကြလာခဲ့ျပီး (၃)ႏွစ္ၾကာ ေသာအခါ ရြာတြင္ လမ္းကူးတံတား
ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းျခင္းအတြက္ ပႏၷက္ခ် အခမ္းအနား ျပဳလုပ္ရန္ႏွင့္ သားရဟန္းကို မေတြ႔တာၾကာ၍
ေတြ႔ခ်င္လွေသာ မိခင္ၾကီး၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္အတြက္ အမိေျမသို႔ တစ္ခါ ျပန္ခဲ့ရပါ၏။
ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသား ဧည့္သည္(၁၅)ေယာက္တို႔ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သံဃာ (၅ဝဝဝ) ဆြမ္းဆပ္ကပ္
လွဴဒါန္းလိုၾကျခင္း၊ ဘုရားဖူးလိုျခင္းေၾကာင့္ မိမိႏွင့္ အတူ လိုက္ပါလာခဲ့ၾက၏။ ထိုထိုင္ဝမ္
ဧည့္သည္မ်ား ကိစၥကို ျပီးစီးေအာင္ ကူညီ လုပ္ေဆာင္ျပီးမွသာလွ်င္ အေမရွိရာရြာသို႔ ျပန္လာႏိုင္ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ရြာတြင္ အေမက ၾကာၾကာေလး ေနေစခ်င္ေသာ္လည္း
ၾကာၾကာမေနႏိုင္ခဲ့ပါ။ တစ္ပါတ္ မွ်သာေနကာ ျပန္လာခဲ့ရပါ၏။ အရင္လို မအားလပ္ေတာ့ျပီ ျဖစ္ေသာ
သားရဟန္းကို အေမ ခြင့္လႊတ္ နားလည္ပါလိမ့္မည္။ (၂ဝဝ၇)ခုႏွစ္တြင္ မိမိ ဦးေဆာင္ကာ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ေသာ
ရြာအဝင္ လမ္းကူးတံတားမွာ ျပီးဆံုးခဲ့ပါ၏။ တံတားဖြင့္ပြဲတြင္ ျပန္လာလိုေသာ္လည္း အခြင့္မသာေတာ့ျပီ။
သို႔ေသာ္ မိခင္ၾကီး၏ အလိုဆႏၵအရ တံတားထိပ္တြင္ အမ်ားသူငါ နားေန အပန္းေျဖႏိုင္ရန္အတြက္
ဇရပ္ႏွင့္ ေရခ်မ္းစင္တို႔ကိုလည္း ဆက္လက္ လွဴဒါန္း ေပးခဲ့ပါ၏။ ယခင္ကလို သားရဟန္း ရြာကို
မၾကာမၾကာ ျပန္မလာႏိုင္ ေသာ္လည္း သားရဟန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အေမျပဳလုပ္ျဖစ္ေသာ တံတား
ဇရပ္ ေရခ်မ္းစင္ အလွဴတို႔ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ မိမိႏိုင္ငံျခား သာသနာျပဳ(၈)ႏွစ္ အတြင္း မိခင္ၾကီးႏွင့္
သားရဟန္းတို႔ ျပန္ေတြ႔ၾကရသည္မွာ ထိုတစ္ၾကိမ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်းဇူးျမင္းမိုရ္ ကြယ္ေပ်ာက္ေသာေန႔
ထိုင္ဝမ္တြင္
သာသနာျပဳကာ ေနလာခဲ့သည္မွာ (၈)ႏွစ္ၾကာခဲ့ေလျပီ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ မိမိေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးေနစဥ္
ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ “အေမ မက်န္းမမာ ျဖစ္၍ ေဆးရံု တင္ထားရသည္”ဟု အေၾကာင္းၾကား
လာခဲ့ပါ၏။ ဆြမ္းစားျပီးေသာအခါ မည္သို႔ စီစဥ္ရလွ်င္ ေကာင္းမလဲဟု အထပ္ထပ္ အခါခါ စဥ္စား
ရပါေတာ့၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအခ်ိန္ဝယ္ ဤႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ခြင့္ျဖစ္ေသာ
P.R.ကဒ္သည္ သတ္တမ္းတိုးရန္ တစ္ပါတ္ သာ က်န္ေတာ့သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍သာ ထိုအခ်ိန္
ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္မည္ဆိုလွ်င္ တစ္ပါတ္အတြင္း ထိုင္ဝမ္သို႔ အေရာက္ျပန္လာရေပလိမ့္မည္။
သို႔မဟုတ္ပါက ထိုင္ဝမ္သို႔ မည္သည့္အခါမွ် ျပန္လာ၍ ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစေတာ့။
မိခင္ၾကီး၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္၍ မိမိ အေရာက္ျပန္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ျပင္ဆင္စရာရွိသည္မ်ား
ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ညေနပိုင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထပ္မံ တယ္လီဖုန္း ဆက္လာသည္ကား “အေမဆံုးျပီ”
တဲ့ေလ။
မိမိႏိုင္ငံျခား
မၾကြလာခင္က အေမၾကိဳတင္ ေျပာခဲ့သလိုပင္ အေမ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးတြင္ အေမ့အနားကို သားရဟန္း
အေရာက္္မလာႏိုင္ခဲ့ျပန္ျပီ။ သု႔ိေသာ္ တစ္ခုေတာ့ ေျဖသာပါေသး၏။ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ‘ဝိပႆနာ
ဘာဝနာ ကို ဆင္ျခင္ပြါးမ်ား ႏွလံုးသြင္းရန္’ မၾကာမၾကာ သတိေပးခဲ့မိတာ၊ ‘အကယ္၍ ေသခါနီး
သားကို သတိရလွ်င္ေသာ္မွ သားဟူေသာအသိ စြဲလမ္းမႈ တဏွာကို ဖယ္ရွားျပီး၊ သာသနာျပဳ ရဟန္းေတာ္ဟူေသာ
သတိတရားေလးကို လက္ကိုင္ ထား၍ ဘာဝနာညာဏ္မ်ား ျဖစ္ပြါးေအာင္ အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္ပါ’ဟု အျမဲသတိေပးခဲ့ေလေတာ့
မိခင္ၾကီးသည္ မိမိအျမဲသတိေပးသလို ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းမည္မွာ ဧကန္ပင္။ သို႔ဆိုလွ်င္
မိခင္ၾကီး၏ လားရာသည္လည္း ေကာင္းမြန္ရာ သုဂတိဘံုဘဝသို႔သာဟု
သားရဟန္း ယံုၾကည္ေနပါသည္။
အေမ မေသ
“အေမ ဆံုးတယ္” တဲ့၊
တယ္လီဖုန္းသံလာေတာ့၊ ကပ်ာကယာ စာသင္ရပ္ပါလို႔၊
အေလာင္းစင္ မိခင္ျမတ္ဆီသို႔၊ ဦးညြတ္လို႔
ေရာက္ခဲ့ပါ။
မၾကာေသးခင္က၊ သူ႔ေျမးေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်ီလ်က္
ေကာ္ဖီကို ေဖ်ာ္ကာတိုက္စဥ္မွ၊ မူးေမ့ကာ
အေမလဲသည္ဟု
ေၾကကြဲဖြယ္ သည္စကားကိုလ၊
ဖခင္အို မ်က္ရည္မ်ားရယ္နဲ႔၊ ေျပာၾကားခဲ့ရာ။
ရြာျပန္လွ်င္ အေမၾကိဳလို႔၊ စားလိုရာ
အေမေကြ်းပါတဲ့
ေအးျမတဲ့ မိမ်က္ႏွာ၊ ခုခါေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုး။
သို႔လည္းေလ၊ ေမ့သား သည္လိုေျဖမေပါ့
သည္ရပ္ေျမ ျမန္ေဒသဆီက၊ မိခင္ေတြ ဟူသမွ်ကိုလ
ေမြးမိခင္ ထင္ကာမွတ္မယ္ေပါ့
ျမန္မာ့ ဤေရေျမ၌၊ အေမ မေသေသးေခ်ဟု
သားလူေပ စိတ္ေျဖေတြးလို႔ရယ္၊ ေဆြးရိပ္ကိုဖံုး။
။ ( တင္မိုး)
အေမဆံုးျပီဆိုေသာ သတင္းၾကားၾကားခ်င္း
ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္၍ မ်က္ရည္ မက်မိေသာ္လည္း “ေၾသာ္ ေလာကထဲမွာ မိမိက ျပဳလုပ္ေပးစရာ၊ ေက်းဇူးဆပ္
စရာ အေမအေဖတု႔ိ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ပါလား”ဟူေသာ အသိက အဘယ္အရာနွင့္မွ် အစားထိုး၍ မရႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
အဆံုးၾကီး ဆံုးရံႈး ခဲ့ရေလျပီတည္း။ ရင္ထဲတြင္လည္း တစ္ခုခု လိုေနသလို ဟာလာဟင္းလင္း။
မိမိသည္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္၍ ရဟန္းလိုေတြးမိကာ အေမ မရွိေတာ့မွျဖင့္ မိမိသည္လည္း ျပန္ရန္
မလိုေတာ့ျပီတည္း။
အေမကား
ဆံုးသြားခဲ့ေလျပီ။ က်န္ရွိ္သည့္ သျဂိဳဟ္ရန္ကိစၥကိုမူ အစ္မ ညီမမ်ားကို အေဝးကေန တယ္လီဖုန္း
ျဖင့္သာ စီစဥ္ေပးကာ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို မိမိကပင္ မိခင္ၾကီး၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးအတြက္
လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ မိခင္ေရာ ဖခင္ပါ ေလာကထဲတြင္ မရွိၾကေတာ့၍ လူတို႔ထံုးစံ အေမြခြဲေဝျခင္း
ကိုလည္း အေဝးကေနပင္ ဖံုးျဖင့္ ဆက္သြယ္္ကာ စီစဥ္ေပးခဲ့ရပါ၏။ ပစၥည္းဥစၥာ အေမြ အတြက္ေၾကာင့္
မိသားစုအာလံုး စိတ္ဝမ္း မကြဲၾကေစရန္ “ပစၥည္းဥစၥာ သည္ လူ႔ဘဝမွာ အေရးၾကီးဆံုး ျဖစ္ေသာ
အဓိကအရာမဟုတ္။ သာမညသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိသားစု ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာသည္သာ လူ႔ဘဝမွာ အေရးၾကီးဆံုး
ျဖစ္ေသာ အဓိကအရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပစၥည္းဥစၥာဟူသည္မွာ သံုးစရာသာျဖစ္၍ မိသားစုေမတၱာသည္သာ
ခ်စ္စရာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္လူတို႔လို္ သံုးစရာကို ခ်စ္ေနၾကျပီး၊ ခ်စ္စရာကို
အသံုးျပဳမိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ လိုအပ္ ပါေၾကာင္း” တရားျပကာ ဆံုးမခဲ့ရပါ၏။ မိမိက ရဟန္းျဖစ္၍
မိဘ၏ အေမြ ပစၥည္းကို လက္ခံျခင္း မျပဳခဲ့ေပ။ အစ္မညီမတို႔ကိုသာ အညီအမွ် ခြဲေဝကာ ယူေစခဲ့ပါသည္။
ထို႔ျပင္
ရြာဦးေက်ာင္း၌ ျပန္လည္ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ေနေသာ ဓမၼာရံုတြင္ ဘုရားခန္းႏွင့္ ဘုရားရုပ္ပြါးေတာ္၊
ပဥၥဝဂီၢ(၅)ပါးရုပ္ပြါးေတာ္ စသည္တို႔အတြက္ မိမိက ဦးစီးမတည္ကာ အစ္မညီမမ်ားကို တစ္ဦးလွ်င္
တစ္သိန္းစီ ထည့္ဝင္ေစ လွ်က္ လူ႔ေလာကဝယ္ မရွိေတာ့ျပီျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားအတြက္ ရည္မွန္း၍
ကုသိုလ္ျပဳ လွဴဒါန္းကာ အမွ်ေပးေဝခဲ့ၾကပါ၏။ အကယ္၍ သားသမီးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ တြယ္မိ၍ အေမအေဖတို႔သည္
မကၽြတ္မလြတ္ၾကေသးလွ်င္ ကၽြတ္လြတ္ကာ ေကာင္းရာဘံုဘဝသို႔ ေရာက္ပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း
လည္း ေတာင္းေပးခဲ့ၾကပါသည္္။
အေမ့အတြက္ ေက်းဇူးဆပ္
မိဘ
မရွိေတာ့ေသာ ရပ္ရြာသို႔ ေျခဦး မလွည့္လိုေတာ့၍ မိမိျမန္မာျပည္ကို မျပန္ခဲ့သည္မွာ (၆)ႏွစ္
ေက်ာ္ခဲ့ေပျပီ။ ယခုမူ မိခင္ၾကီး ရွိစဥ္က လွဴဒါန္း ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ တံတားသည္ (၂ဝ၁၂)ခုႏွစ္
မုန္တိုင္းဝင္စဥ္က ေရတိုက္ စားသြား၍ ယခုအခါ သံုးမရေတာ့ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ “ေၾသာ္..
ရြာသူ ရြာသားမ်ား၏ ကံအက်ိဳးေပးကား နည္းလွသည္။ မိမိပင္ ကယ္မ၍ မရႏိုင္ေတာ့ ေလျပီ”ဟု ႏွလံုးသြင္းကာ
အကူအညီ မေပးေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်တ္ခ်မိပါ၏။
တဖန္
ေနာက္မွျပန္လည္ သံုးသပ္မိသည္ကား “သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ဓာတ္ ဟူသည္ တစ္ျခားသူတို႔၏ ကံအေၾကာင္းတရား
စသည္တို႔ကို စဥ္းစားေလ့ မရွိပါေပ။ မိမိလုပ္ႏိုင္သည္ကို လုပ္ေပးရန္၊ ကူညီႏိုင္သည္ကို
ကူညီေပးရန္သာ အဓိက ျဖစ္ေၾကာင္း” ဘုရားအေလာင္း သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ထံုးကို ႏွလံုးမူ ကာ
မိခင္ၾကီး မရွိေတာ့ေသာ္လည္း မိခင္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္၊ လုပ္ေစခ်င္ေသာ တံတားျဖစ္၍ မိမိဆက္လက္ကာ
ျပန္လည္ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ပါဦးမည္။ ဤသည္ပင္ မိခင္ၾကီးအတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း
ျဖစ္သလို၊ ရြာသူရြာသား လူအမ်ားအတြက္ မိမိျပဳလုပ္ေပးေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
အေမ့ကို ဖူးမဝ၊ ဦးခ်လို႔ ကန္ေတာ့မယ္
တစ္ခါတစ္ခါ
အေမ့ကို သတိရ တမ္းတမိတဲ့အခါ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုး၏ ‘လမင္းေမေမ’ ကဗ်ာေလးကို ဆိုညည္း ညည္းမိေလသည္။
“သံသရာတစ္ေကြ႔၊ ျပန္ကာေတြ႔ရင္ျဖင့္၊
အေမ့ကို ဖူးမဝ၊ ဦးခ်လို႔
ကန္ေတာ့မယ္။
နိဗၺာန္ဝင္ ေနာက္ဆံုးတံခါးအထိ၊
အေမ့အနားမွာပဲ တစ္ဖဝါးမကြာ
ေနခ်င္တယ္။
ခြင့္လႊတ္ေတာ့ အေမရယ္၊ေဝးနယ္က
ေမ့သား။
အေမက တစ္ေနရာ၊ သားရဟန္းက
အေဝးမွာ ခြဲခြါေနခဲ့ၾကရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ့ ဆႏၵကို သားရဟန္း သိေသာ္လည္း ျဖည့္စြမ္းျခင္းငွါ
မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါေပ။ ခြင့္လႊတ္ နားလည္ေပးပါေတာ့ အေမ။
မိမိသည္
ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ပါ၍ အေမ၏ အနႏၲ ေက်းဇူး တရားကို သိေသာ္လည္း
အေမ့အနားမွာေန၍ ကိုယ္ဖိရင္ဖိ မျပဳစုႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေရပူေရခ်မ္း မကမ္းလွမ္းႏိုင္ခဲ့ေပ။
အေမ၏ ရင္အပူကို ေဖးမကူႏိုင္ရွာခဲ့ေပ။ အေမေသခါနီးေသာ္မွ အနားတြင္ေနကာ အေမ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လို႔
အားမေပး ႏိုင္ရွာခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ သားရဟန္းသည္ အေမ့အတြက္ေရးေသာ၊ အေမ မေသခင္က ေရးရန္တိုက္တြန္းခဲ့ေသာ
“အေမ့ေမတၱာ ဤသည့္စာ” ျဖင့္ အေမႏွင့္ အေမမ်ားအတြက္ မိဘမ်ား၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ကို တစ္စိတ္
တစ္ေဒသ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပ၍ အေမ အေဖ၏ အႏႈိင္းမဲ့ဂုဏ္ကို အာရံုျပဳျပီး၊ ဦးႏွိမ္မာန္ေလွ်ာ့
ကာ ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္။
အေမႏွင့္ အေမမ်ားသို႔
အေမအေၾကာင္းကို
ၾကားရ၊ ဖတ္ရလွ်င္ သားရဟန္းသည္ ေလာကထဲ ဝယ္ အေမမရွိေတာ့ေသာ္လည္း အေမကို သတိရျမဲ။ မည္သို႔ေသာ
အေၾကာင္း ႏွင့္မွ် မ်က္ရည္က်ေလ့မရွိေသာ သားရဟန္းသည္ပင္ အေမဇာတ္လမ္း ၾကည့္မိ တိုင္း၊
အေမ့ေမတၱာဘြဲ႔ ဇာတ္လမ္း ဖတ္္မိတိုင္း ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္ လည္ရ ျမဲပင္။ ထိုေၾကာင့္ အေမ
မေသခင္က အေမ ေရးေစခ်င္ေသာ အေမ့ေမတၱာ အေၾကာင္းကို အေမ့အတြက္ ေရးမိျပန္ပါေကာေလ။ ဒါေပမဲ့
သားရဟန္း ေရးေသာ “အေမ့ေမတၱာ ဤသည့္စာ”ကို တမလြန္ဘဝသို႔ ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ အေမကေတာ့
ျမင္ႏိုင္၊ သိႏိုင္၊ ဖတ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါေပ။
သို႔ေသာ္လည္း
မျပီးဆံုးေသးေသာ အေမ့ေမတၱာဘြဲ႔ကို ေလာကထဲရွိ အေမမ်ားႏွင့္ အေမကိုခ်စ္ေသာ သားသမီးမ်ားအတြက္
သားရဟန္း ဆက္ လတ္ကာ ေရးေနပါဦးမည္။ အေမအတြက္ သားရဟန္း လုပ္ရမည့္ တာဝန္တစ္ ရပ္ဟု ခံယူကာ
လုပ္ေနပါဦးမည္္။ ရွိပါေစေတာ့ အေမအတြက္ သားရဟန္း၏ ႏွွလံုးေသြးႏွင့္ ေရးေသာ အေမ့ေမတၱာ
ဤသည့္စာကို အေမ မဖတ္ႏိုင္လွ်င္ ေသာ္မွ ေလာကထဲမွာ ရွိေနၾကေသာ သူ႔အေမ၊ ခင္ဗ်ားအေမ၊ တစ္ျခားသတို႔၏
အေမ စသည့္စသည့္ အေမမ်ားစြာ က်န္ရွိေနၾကပါေသး၏။ ထိုအေမမ်ားသည္ ဤစာကို ဖတ္မိ သိရွိလွ်င္လည္း
အေမကိုယ္တိုင္ ဖတ္သလို၊ အေမကိုယ္တိုင္ သားရဟန္း၏ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ကာ အသိအမွတ္ျပဳသလို
အတူတူပင္ ခံစားရပါလိမ့္မည္္။
သားရဟန္းသည္လည္း
အေမကေမြး၍ လူ႔ေလာကထဲသို႔ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ အေမက ေကၽြးး၍ လူလားေျမာက္ခဲ့ရ၏။ အေမ၏ ညႊန္ျပမႈျဖင့္
လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ အေမ၏လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ ခေရာင္းလမ္းကို ေက်ာ္လႊား၍ ပန္းခင္းလမ္းကို
ေလွ်ာက္လွမ္းကာ ပန္းေလေမႊးကို ရွဴရႈိက္ခဲ့ရသလို စမ္းေရေအးကို ေသာက္သံုးခြင့္ ရခဲ့၏။
အေမျမႇင့္၍ သားရဟန္းဘဝ တင့္တယ္ ထယ္ဝါခဲ့ရ၏။
သားရဟန္းသည္ အေမ့ေျခရင္းတြင္ ေနထိုင္ကာ ၾကားနာ မွတ္သားခဲ့ရေသာ ဇာတ္၊ နိပါတ္ေတာ္၊ ပံုျပင္
သာဓက အဆံုးအမမ်ားသည္ လည္း သားရဟန္း ႏွလံုးသားတြင္ ထာဝစဥ္ စြဲထင္ လ်က္ ရွိခဲ့ပါျပီ။
သားရဟန္း ဘဝ တစ္ခုလံုးသည္ပင္ အေမေက်းဇူးတရားႏွင့္ ကင္းေသာအရာ၊ အေမ့ ေမတၱာမွ ကြက္က်န္ခဲ့ေသာအရာ
တစ္ခုမွ် ရွိမည္ မထင္ပါေလ။
ထာဝရေမတၱာရွင္
ေလာကထဲတြင္
လူသားဟူ၍ တည္ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အေမမ်ား သည္လည္း ဆက္လက္တည္ရိွ ေနဦးမည္သာ။ အေမမ်ားရွိေနသ၍
သား သမီးမ်ား အေပၚထားေသာ အေမ့ေမတၱာတို႔သည္လည္း ဆက္လက္ ရွင္သန္ တည္ရွိ ေနဦးမည္သာတည္း။
ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အေမ့ေမတၱာသည္ ကမ႓ာေလာက ထဲတြင္ ထာဝရတည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ထာဝရေမတၱာဟု
ေခၚဆိုႏိုင္သလို ထိုေမတၱာမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ေသာ အေမမ်ားကိုလည္း ထာဝရ ေမတၱာရွင္မ်ားဟု
ေခၚဆိုႏိုင္သည္သာတည္း။
သားရဟန္း၏
အေမသည္ ေလာကထဲတြင္ မရွိ ေတာ့ေသာ္လည္း ေလာကထဲတြင္ ထိုသို႔ေသာ ထာဝရ ေမတၱာရွင္ အေမမ်ား
ဆက္လက္ကာ တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အေမ ေသေသာ္လည္း အေမ၏ ေမတၱာ ကရုဏာတရားတို႔သည္
သားသမီးမ်ားအေပၚ ဆက္လက္ လႊမ္းျခံဳေနဆဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္ေကာင္း၊ သားသမီးတို႔၏ ရင္ထဲ
ႏွလံုးသားထဲဝယ္ အေမႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အရာအားလံုးတို႔သည္ မည္သည့္ အခါမွ် ေပ်ာက္ပ်က္၍ မသြားဘဲ၊
ထာဝရ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း “အေမ ဘယ္ေတာ့မွွ မေသ”ဟု ဆိုႏိုင္သည္သာတည္း။
ထိုထိုသို႔ေသာ
ထာဝရ ေမတၱာရွင္ အေမႏွင့္ ေလာကထဲရွိ အေမမ်ား အားလံုးအတြက္ သားရဟန္းသည္လည္း ဓမၼ တရားနည္းလမ္းအားျဖင့္
ေက်းဇူး ဆပ္ျခင္းဟူေသာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလ ပတ္လံုး ကိုယ္အား
ညာဏ္အားရွိသမွ် ၾကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ရင္း အေမ၏ ေက်းဇူးေၾကြးကို ဆက္လက္ကာ ေပးဆပ္ေနဦးမည္သာ။
သားရဟန္း၏ ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲတြင္ အေမ့ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာ ဥေပကၡာ တရားတို႔သည္ လည္း ဆက္လက္
ရွင္သန္ေနဦးမည္သာ။ သားရဟန္း ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ျပဳလုပ္သမွ် ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈတို႔၏ အဖို႔ဘာဂကိုလည္း
အေမ အေဖႏွင့္ ေလာကထဲမွ ထြက္ခြါ သြားၾကေသာ အေမ အေဖအားလံုးအတြက္ အမွ်ေပးေဝ ေနဦးမည္ သာတည္း။
အရွင္ဥကၠံသ
သာသနတကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ M.A. (Buddhism)
