အေမ႔ရင္ခြင္
ျမန္မာစကားပုံ၌ “ ခလုပ္ထိမွ အမိတသည္”ဟု ဆုိထုံးရွိသည္။ မိမိတုိ႔ခ်မ္းသာရႊင္
ပ်ေနခ်ိန္တြင္ မိခင္ကုိသတိမရ၊ တစ္စုံ တရာ ဒုကၡႏွင့္ ေတြ႔ႀကုံလာမွသာ မိမိအား ၾကင္ၾကင္နာနာ
ပုိက္ပုိက္ေထြးေထြးျဖင့္ ယုယႏွစ္သိမ့္ေလ့ရွိေသာ မိခင္ကုိတမ္းတ တတ္ၾကသည္။ သတိရတတ္ၾကသည္ဟု
ဆုိ္လုိရင္းျဖစ္ပါသည္။
အလားတူပင္ ကြ်ႏိုပ္တုိ႔သည္ ဒုကၡေ၀ဒဟနာတုိ႔ႏွင့္
ရင္ဆုိင္မေတြ႔ရေသးေသာ္ တရားတည္းဟူေသာ မိခိင္ကို ေမ့တတ္တတ္ၾကသည္။ ဒုကၡေ၀ဒနာတုိ႔ႏွင့္
နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ျဖစ္လာေသာအခါ၌ကား တရားတည္းဟူေသာ မိခင္၏ရင္ခြင္ တြင္ ခုိ၀င္လာခ်င္ၾဝကေပေတာ့သည္။
စာေရးးသူ ဤသုိ႔နိဒါန္းခ်ီရာတြင္ အေၾကာင္းရွိပါသည္။
စာေရးသူမွာ တူေတာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ရွိေပသည္။
အသက္မွာ သုံးဆယ္၀န္းက်င္သာျဖစ္၏။ အေဖာ္ေကာင္းသည့္အခါ
ယစ္ေရႊရည္ေလးတျမျမျဖင့္ ေပ်ာ္တတ္ေသး၏။ မႈထမ္းရာထမ္းဆုိလွ်င္ ဤအရည္ေသာက္တတ္မွ ေပါင္းသင္း၀င္ဆန္ံသည္ဟု
ထင္သည္လားမသိ။ အရြယ္ကလည္း ေပ်ာ္လုိ႔ပါးလုိ႔ ေကာင္းတုန္း အရြယ္တည္း။
တေလာကမူ ေခါင္းထဲ၌ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဆရာ၀န္အား သြားျပရာ
“ ေသြးတုိးရွိေၾကာင္း” ေျပာျပလုိက္၏။ ၀က္သားႏွင့္ အရက္ကုိ ေရွာင္ရန္ သတိေပး လုိက္၏။
စာေရးသ ႀကုံတုိင္းႀကုံတုိင္း အရက္မေသာက္ရန္ အာေပါက္ မတတတ္ေဟာခဲ့ ေျပာခဲ့လွျပီ၊ သုိ့ေသာ္လည္း
မရ၊ အေမာဆုိံရ ရုံသာရွိသည္။ ယခုမူ ေသြးတုိးရွိသည္၊ အရက္ေသာက္လွ်င္ ျမန္ျမန္ၾကြ လိမ့္မည္ဟု
ဆရာ၀န္က ဆုိေသာအခါ အရက္ကုိျပန္ေစာင္းလုိ႔မွ မၾကည့္ရဲရွာ ေတာ့ေခ်။
သူ႔ထံသုိ႔ စာေရးသူ ေမးအျမန္ေရာက္သြားေသာအခါ
“ဦးဇင္း- ကေန႔တပည့္ေတာ္သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆြမ္းသက္ေစ့ ေလာင္းပါတယ္၊ အိမ္မွာ လည္း သံဃာေတာ္ေတြပင့္ျပီး
ပရိတ္တရားနာခ်င္ပါေသးတယ္” ဟု ေလွ်ာက္ရာ “ အိမ္း- ေကာင္း၏ ေကာင္း၏”ဟု စာေရးသူမွာ ၀မ္းေျမာက္နုေမာ္
သာဓုေခၚခဲ့ ရေပသည္။ ဤတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔၏ ဘ၀ကုိလည္း ေတြးူလုိက္မိပါသည္။
လူတုိ႔သည္ ခလုတ္တုိက္မိေသာအခါ မိမိအခ်စ္ဆုံး အတြယ္တာ
ဆုံးျဖစ္ေသာ မိခင္ကုိ အားကုိးတႀကီး ျဖင့္တမ္းတမိၾကသလုိ တစ္စုံတစ္ရာဒုကၡႏွင့္ ေတြ႔ႀကုံ
လာေသာအခါ တရားကုိသာ မိခင္သဖြယ္ တြယ္တာၾကသည္၊ အားကုိးၾကသည္။ တရားသည္သာ မိမိတုိ႔၏ မွီခုိရာ
ထာက္တည္ရာဟု စြဲျမဲ ယုံၾကည္ေသာ လူမ်ိဳးေပတည္းဟု ေကာက္ခ်က္ခ် မိလာပါသည္။
လူ႔ဘ၀တန္ဖုိး၊ ျမန္မာျပည္၌ လူျဖစ္လာရေသာ
ျမန္မာ လူမ်ိဳးတုိ႔၏ တန္ဖုိးကုိ စဥ္းစားလုိက္လွ်င္ အလြန္ပင္ အားရေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းလွသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာေတာ္၏ ပြင့္လင္းစည္ပင္ရာ ပဋိရူပေဒသ
အစစ္ျဖစ္သည္၊ သူေတာ္ေကာင္း တရားတုိ႔ မဆိတ္မသုဥ္း အျမဲၾကားနာႏုိင္သည့္ ေနရာလည္းမွန္သည္။
လူပညာရွိ ရဟန္းပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ကုိ အျမဲဆည္းကပ္ခုိ၀င္ႏုိင္သည့္
ဌာနလည္းျဖစ္သည္။ မက်င့္ႏိုင္သည္ မလုိက္နာႏုိင္ သည္ထား၊ လူတုိင္း လူတုိင္း၌ အတန္အသင့္
“တရားအသိ” မ်ိဳးကား ရွိေန ၾက သည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤမွ် တရားအသိေလးရ်ိေနသည္ဆုိလွ်င္ပင္ လူတစ္ ေယာက္ အဖုိ႔ မဆုိး ေတာ့ျပီ။
တစ္ေန့တ္စေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္၌ သူ႔အတြက္ အားထား ဖြယ္ ေမွ်ာင္လင့္ဖြယ္ အကြ်တ္တရားရဖြယ္တုိ႔
ဧကန္ရွိေနသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အရွင္ေဒ၀ဒတတ္သာသနာအတြင္းသုိ႔
၀င္ေရာက္လာ ေသာ အခါ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ပင္လက္ခံလုိက္သည္။ဂိဇၥ်ဂုဋ္ေတာင္ေစာင္းမွ ေက်ာက္ေမာင္းဆင္၍
ဗုဒၶျမတ္စြာအား ေသေၾကာင္းႀကံမည္ကုိ မသိ၍ေလာဟု ေမးစရာရွိသည္။ မသိ၍မဟုတ္၊ ဧကန္သိေတာ္မူျပီးျဖစ္သည္။
နာဠာဂီရိ ဆင္ႀကီးကုိ အရက္ကုိးေမာင္းတုိက္၍ မိမိအားထုိး ထတ္ေစရန္ လႊတ္မည္ကုိ၄င္း၊ ဘုရားလုပ္ခ်င္ရွာသျဖင့္
မသိ၀ုိး၀ါး သံဃာ ကေလးမ်ားကုိ ေသြးေဆာင္ျဖား ေယာင္းလ်က္ သံဃာသင္းခြဲမည္ကုိ၄င္း၊ သိေတာ္မူျပီးပင္ျဖစ္သည္။
ယင္းသုိ႔ သိျပီးျဖစ္လ်က္ ေယာက္ဖေတာ္ ေဒ၀ဒတ္ကုိ အဘယ့္ေၾကာင့္သာသနာမွာ လက္ခံေတာ္မူလုိက္ပါသနည္း။
ရွင္းပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာကား သဗၺညူဗုဒၶအရာအားလုံးကုိ
အကုန္သိျမင္ ဘုရားရွင္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ အရွင္ ေဒ၀ဒတ္အတြက္ “ ေနာက္ဆုံးေန႔ကုိေျမွ်ာ္
၍ ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္၊ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ကား လူ႔ဘ၀၌ေန လွ်င္လည္း ဤသုိ႔ဆုိးရြားေသာ
လုပ္ငန္း ႀကီးမ်ားကုိ အမွန္ပင္လုပ္ေပမည္။
သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္လွ်င္လည္း မလြဲမေသြ လုပ္မည္သာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္
လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ျဖင့္ မသိလုံးလုံး ဗိတ္ဗိတ္တုံး မုိက္လုံးထြားျခင္းထက္ သာသ နာမွာ ၀င္လ်က္
အထုိက္အေလ်ာက္ အသိတရား ရ၍ မုိက္မဲျခင္းကား ေတာ္ေသးသည္ဟု ျမင္ေျမာ္ေတာ္မူ၍ သာသနာ့ေဘာင္
၀င္ေရာက္လာမႈကုိ ခြင့္ ျပဳေတာ္မူခဲ့ေပသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ ဘုရားလုပ္ခ်င္လြန္း၍ ဘုရားရွင္ကုိ
နညး္မ်ိဳးစုံျဖင့္ သတ္ရာ တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာကား မေသသူသာလ်င္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်၍ ေသရာ ေညာင္
ေစာင္းထက္၌ ဗုံးဗုံးလဲေတာ့သည္။ ယင္းသုိ႔လဲေသာအခါတြင္ သူမုိက္္ မဲမႈ မ်ားအတြက္ ေနာင္တရေလေတာ့သည္။
“ငါ့အေပၚ၌၄င္း၊ သတ္မည္အားခဲ၍ ဓားဆြဲလုိက္ေသာ အဂၤုလိမာလလူဆုိးႀကီး
အေပၚ၌၄င္း၊ သားေတာ္ျဖစ္ေသာ ရာဟုလာအေပၚ၌၄င္း၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ သေဘာထားသည္ မကြဲမျပား ေၾကားသား
ရင္သား မျခား သားေတာ္အလား ကဲသုိ႔ပင္ ေမတၱာပြားလ်က္ တန္းတူညီမွ်ေသာ စိတ္ထားရွာေပသည္တကား”ဟု
ျမင္လာသည္။
ဤအသိ ဤအျမင္ေၾကာင့္ပင္ အသက္ထြက္အံ့မူးမူး၌ သူ၏အသက္ကုိ ဗုဒၶျမတ္စြာအား
ေပးဆက္လႈဒါန္း သြားခဲ့ေလသည္။ အသက္ကုိ ေပးလႈသြားသည့္ သူ၏ဒါနသည္လည္းအခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ေပ။
ဤ ဒါနေၾကာင့္ပင္ ေနာင္အခါ၌ အရွင္ေဒ၀ဒတ္“ အ႒ိႆရေပစၥကဗုဒၶါ ဘုရားငယ္တဆူ”
ျဖစ္ေတာ္မူေပလိမ့္မည္။ ဤသည္ကား မည္မွ်ပင္ မုိက္ခဲ့မုိက္ခဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္၌ အသိတရား၀င္၍
မိမိဘ၀ မိမိအမွား ျပင္ လုိက္လွ်င္ “ ဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္” မဆုံးေသးေၾကာင္း သာဓကပင္ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါကလည္း စာေရးသူ၏ ေနာင္ေတာ္တစ္ဦးသည္
“ ကုိယ္ေရာင္ေရာ ဂါ” စြဲကပ္ရာ တစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မွ် ေဆးထုိးယူရသည္။ ေဆးထုိးရလြန္းသျဖင့္
တင္ပါးတြင္ အပ္သြားရာခ်င္းထပ္ ေနေသာ္လည္း(ေသမွာ ေၾကာက္ရွာလြန္း၍) မညည္းညူရဲရွာပါ။
ဆရာ၀န္က“ ဆားမစားရ”ဆုိသျဖင့္ဆားပါေသာ ဟင္းဆုိလ်င္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ်
မတုိ႔ရဲရွာေပ။ ဤ ေနာင္ေတာ္ႀကီးပင္ ကုိယ့္ေရာင္ေရာဂါ ရွင္းရွင္း ေပ်ာက္သြား ေသာအခါ ေသတြင္းမွ
ထြက္လာရသူကဲ့သုိ႔ သတိတရားရလ်က္ ဓမၼ စၾကာ မဟာသမယသုတ္တုိ႔ကုိေန႔ညမျပတ္ရြတ္ဖတ္ ပြားမ်ားလ်က္
ရွိေလေတာ့သည္။ ဆရာသမားတုိ႔မိန္႔ၾကားခဲ့ေသာ စကားေလး တစ္ခြန္းကုိ ေျပး၍ သတိရလုိက္မိ ပါ၏။
“ လူေတြဟာ လက္ေတြ႔မေတြ႔ေသးလုိ႔ဘဲ၊
လက္ေတြ႔ေတြ႔လာယင္ေတာ့ တရားက်င့္ရမွာလဲ မခက္ဘူး၊ အစားျခုံးျခံရမွာလဲ မခက္ဘူး။ စာေရးသူသည္
ေနာင္ေတာ္ႀကီး၏ အျဖစ္ကုိ၄င္း တူေတာ္ေမာင္၏ အျဖစ္ကုိ၄င္း ၾကည့္ကာ ေသြး ထြက္ေအာင္ မွန္သည့္
စပကားတစ္ခြန္းေပတကားဟု ဘ၀င္က်မိရေတာ့သည္။
လူတုိ႔သည္ တစ္စုံတစ္ရာ အၾကပ္တရားမ်ားႏွင့္ ရင္မဆုိင္ရေသးလ်င္ကား
သက္သက္သာသာ ျဖစ္သလုိပင္ ႀကံဖန္၍ ေနတတ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္ အၾကပ္အတည္းမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆုိင္တုိးရျပီ
ဆုိလွ်င္ကား သက္ေတာင့္သက္သာ ေရသာခုိ၍ မေနသာေတာ့ေခ်။ ကုိယ္ေရးႀကုံလ်င္ သက္လုံးေၾကသည္
မဟုတ္ ပါေလာ။ ဘ၀ဆုိသည္မွာလည္း ကုိယ္တုိင္ထိေတြ႔ ခံစားရမွသာ “ဘ၀နာ”သည္။ ကုိယ္တုိင္ ထိေတြ႔ခံစားရျခင္းမ်ိဳး
မရွိေသးလွ်င္ကား ဘယ္နည္းနွင့္မွ် “ဘ၀မနာ” ေသးေခ်။
ဤတြင္ အိမ္ေရွ႔စံ တိႆမင္းသားအေၾကာင္းကုိ
အနည္းငယ္မွ် ေဖၚျပခ်င္ သည္။ တိႆမင္းကား အေသာက (သီရိဓမၼာေသာက)မင္းတရား၏ ညီေတာ္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ေရွ႔ ဥပရာဇာ အျဖစ္ ေျမွာက္စားထားသည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ ေတာကစားထြက္၍ လာရာာ သမင္အုပ္တစ္အုပ္ကုိ
ေတြ႔ရေလ၏။ စိမ္းလန္းႏု ဖတ္ေသာ ျမတ္ညႊန္႔ေလးမ်ားကုိ စားလ်က္ ခုန္ေပါက္ ျမဴးေဆာ့ေနၾကသည္။
အခ်ိဳ့က
ေျမျပင္တြင္ ၀ပ္လဲွ၍ တေရးတေမွးေလာက္ မွိန္းေနၾကသည္။ ဤျုမင္ကြင္းကုိ ေတြ႔လုိက္ရေသာ္
သူ၏ ေနာင္ေတာ္ ဘုရင္ႀကီးကုိ လွမ္းျမင္ လုိက္၏။ အကုန္အက်မ်ားစြာျဖင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြအတြက္
ေန႔စဥ္ ဆြမ္းကြမ္းျဖင့္ ၀တ္ျပဳေနသည္ကုိ မခ်င့္မရ ျဖစ္လုိက္၏။
ၾကည့္စမ္း… စိမ္းလန္းႏုဖတ္ေသာ ျမက္ပင္ေလးမ်ားကုိစားရေသာ
တိရစၦာန္မ်ားပင္ ဤမွ်ျမဴးေပွ်ာ္ခုန္လႊား ေဆာ့ကစားေနၾကလ်င္ ေနာင္ေတာ္ႀကီး လွဴလုိက္သည့္
ဆြမ္းကြမ္းေဘာဇဥ္တုိ႔ကုိ မ်ိဳးမ်ိဳးမ်က္မ်က္ကေလး စားသုံးေနၾက ရေသာ ရဟန္းတုိ႔သည္ မည္သုိ႔ရွိေခမည္နည္း၊
ဤ တိရစၦာန္ေတြ ႏွင္နွင္ပင္ ျမဴး ေပ််ာ္အိပ္စားေနၾကမည္သာတကား” ဟု ေတြးလုိက္သည္၊ နန္းေတာ္သုိ႔
ေရာက္ ေသာ အခါ ေနာင္ေတာ္ အေသာကဘုရင္ ႀကီးအား သူ၏ ေတြးထင္ခ်က္ကုိ ေျပာ ၾကားေလ၏။
သာသနာေတာ္ကုိ လြန္စြာ ခ်စ္ျမတ္နိဳးေသာ
အေသာကမင္းၾကီးခမ်ာ ဘ၀က္ႏွလုံး မရႊင္ျပဳံးႏုိင္ရွာေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲ၌ ထိထိခုိက္ခုိက္ျဖစ္သြားရေလ
သည္။ ညီေတာ္ကုိ အလြန္းလည္းခ်စ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မသတ္ရက္၊ အျခား တစ္စုံတစ္ေယာက္သာ ဆုိလ်င္
လက္စြဲေတာ္ သံလ်က္ျဖင့္ ထ၍ ခုတ္ပုိင္းလုိက္မည္လားမသိ။ ညီေတာ္ကုိ မွတ္သား ေလာက္အာင္ေတာ့
ဆုံးမလုိက္ရမည္ဟုကား သိလုိက္သည္။ ထုိေၾကာင့္ စိတ္ဆုိးဟန္ျပဳ၍----
“ဒီမွာ ညီေတာ္ ၇-ရက္တိတိ နန္းရပ္ကုိ
လႊဲအပ္ထားမည္၊ စိတ္တုိင္းက် ခံစားေလာ့၊ ၇ ရက္ လြန္ေျမာက္လွ်င္ သင့္ကုိ သတ္ရမည္” ဟု
ျငိမ္းေခ်ာက္လုိက္ ပါသည္။ အိမ္ေရွ႔ စံေတာ္ ညီေတာ္ တိႆခမ်ာ နန္းရပ္ကုိ လႊဲအပ္ထားေသာ္
လည္း ၇ ရက္ေက်ာ္လ်င္ အသတ္ခံရေတာ့မည္ အေရးကုိသာ ေတြးလ်က္ နန္း စည္းစိမ္တုိ႔ကုိ စုိးစဥ္းမွ်
မခံစားႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ ေသရမည့္အေရးကုိ ေတြးလ်က္ တညိဳးညိဳး တမွိန္မွိန္ တလိမ္တလိမ္ လူးလြန္႔၍
သာေနရွာ ေလ၏။ အေသာက မင္းတရားသည္ ၇-ရက္ေစ့ေျမာက္ေသာအခါ ညီေတာ္ကုိ ေရွ့ေတာ္သုိ႔သြင္း၍
“ ဘယ္ႏွယ္လဲ ညီေတာ္ နန္းစည္းစိမ္ကုိ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ႀကီး ခံစားႏုိင္ပါရဲ့လား” ဟု ေမးရာ
“ေသရမည့္ အေရးကုိသာ ေတြးျမင္ေနပါေသာ ေၾကာင့္တစက္ကေလးမွ် မခံစား ႏုိင္ပါ” ဟု ျပန္လည္
ေျဖၾကားေလသည္။
“ဒီလုိဘဲ ညီေတာ္၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားဟာလဲ
ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္္ရႈပြား ေနသူမ်ား ျဖစ္တယ္၊ မေျပာပေလာက္တဲ့
ဆြမ္းကြမ္းအာဟာရေလး၌ မက္ေမာ ခင္တြယ္ျခင္းမရွိၾကပါဘူး”လုိ႔ မိန္႔ၾကား လုိက္မွ ( ကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္၍
ဘ၀နာလာျပီျဖစ္ရာ) ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည္ ညုိ၍ သြားေလေတာ့သည္။
သူသည္ အိမ္ေရွ့ ဥပရာဇာဘ၀ကုိ စြန္႔ပယ္၍ ေနာင္ေတာ္ အေသာက မင္းႀကီးအား
ခြင့္ပန္လ်က္ တစ္ခါတည္းပင္ ရဟန္းဘ၀သုိ႔ ကူးေျပာင္းလုိက္ ေပသည္။ တိႆမင္းသားကား
အလြန္ခ်ီးမြမ္းထုိက္သည့္ ျပင္ အားက်အတုယူ ဖြယ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္အမွားကုိ မွားမွန္းသိသည္ႏွင့္
အမွန္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ လွမ္းထြက္ ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔၏ ပညာ ဥစၥာ
အာဏာတုိ႔ကုိမွီ၍ မာန္မာန ေမာက္ၾကြားတတ္ၾကသည္။ မုိက္လုံးထြား တတ္ၾကသည္။ မူးယစ္ေသာက္စား
အေပ်ာ္အပါး၌ ခုံမင္တ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ “ရြယ္ဖ်က္အုိျခင္း၊ ေသမင္းသက္ဖဲ့၊ သနားမဲ့ကုိ၊
မိတ္ဖြဲ့မရ” ဆုိသကဲ့သုိ႔ပင္ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသရျခင္းတရားတုိ႔ႏွင့္ မိတ္ဖြဲ့မရေခ်။
တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ ထုိ အုိ.နာ.ေသ ဟူေသာ ခလုတ္တုိ႔ျဖင့္ တုိးမိတုိက္မိ ရမည္မလြဲေပ။
ထုိအခါမ်ိဳးက်မွ မရႈႏုိင္ဘ၀ျဖင့္ ခလုတ္ထိမွ အမိတ ေန၍ အခ်ည္းနွီးသာ ျဖစ္ရေပမည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ ခလုတ္မထိ ဆူးမျငိ” မီ အခ်ိန္ ေကာင္း အရြယ္ေကာင္း
စဥ္မွာပင္ မိမိတုိ႔၏ ေဒါသစြန္း မာနစြန္းတုိ႔ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ လ်က္ သူေတာ္ေကာင္း တရားတည္းဟူေသာ
“ အမိရင္ခြင္” ၌ ခုိ၀င္ေမွးစက္ႏုိင္ ၾကပါေစသတည္း။
“ရန္သူ၀ုိင္းထား၊ ထုိေယာကၤ်ားကား၊
ေျပးသြားဘုိ႔ရာ၊ လမ္းေပါက္သာလ်က္၊
ေျပးမထြက္၊ လမ္းတြက္မဟုတ္ေခ်။
။
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
