ဘဝကိုမေမ့ႏွင့္

ဘဝကိုမေမ့ႏွင့္

ကြ်ႏု္ပ္တို႕သည္ အၿမဲတမ္းသင္ၾကားေနရသူမ်ားၿဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္-အဘယ္ကိစၥမ်ိဳးမဆို သင္ၾကားမွသာ တတ္ေၿမာက္ႏုိင္သည္။ အေမေမြးကတည္းက ကိစၥၿငိမ္းတတ္ေၿမာက္ခဲ့သူဟူ၍မရွိေခ်။ လူတို႔၏သေဘာမွာ ဝင့္ခ်င္ဝါခ်င္တတ္၏။ ငါလိုလူ ဇမၺဴရွိရုိးလားဟု လက္မေထာင္ခ်င္ ေထာင္တတ္ေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ အႏွီလူအေပါင္းသည္လည္း တပည့္ခံခဲ့ရဘူးသည္သာ ၿဖစ္ေပသည္။ စာေရးဆရာၾကီး ေဂ်ာ့ဘားနဒ္ေရွာ့ကား ‘’ကြ်ႏု္ပ္အသက္ ၉၂-ႏွစ္ရွိေပမဲ့ ယေန႔တိုင္ သင္ယူေနတုန္းပါဘဲ’’ ဟု ထုတ္ေဖာ္ေၿပာၾကားခဲ့ေလသည္။ လူတို႔သည္ ဥစၥာဓနကုံလုံၾကြယ္ဝရန္ လုံးပမ္းေနရသလုိ အသိအလိမၼာ ၪာဏ္ပညာတိုးေအာင္လည္း ၾကိဳးပမ္းရေပသည္။ လူ႔ဘဝတြင္ လူလိုေနခ်င္ပါလွ်င္ ဤပညာဓနတို႕ကို မစုေဆာင္း၍လည္း မၿဖစ္ပါေခ်။ သုိ႔ရာတြင္ အကယ္ အေရးၾကီးသည္ကား မိမိရင္ဆိုုင္ရသမွ် ကိစၥရပ္တို႔ကို ယထာဘူတက်က် ရွုၿမင္သုံးသပ္၍ ဆုံးၿဖတ္လုပ္ကိုင္ သြားနိုင္ဘုိ႕ပင္ ၿဖစ္သည္။



ဤအရည္မွီေသာ လူသားတေယာက္ ၿဖစ္ဘုိ႕အေရးကား ''ဥစၥာရွာ ကံပါမွ၊ ကညာရွာ ဟန္ပါမွ၊ ပညာရွာ ႏြံနာမွ'' ဆိုသကဲ့သို႕ပင္ အရာရာတြင္ႏွိမ့္ခ်ေသာ စိတ္ထားၿဖင့္ သင္ၾကားမွသာ ၿဖစ္နိုင္ေပသည္။ ဘဝင္ေလရုိက္၍ ငါသိငါတတ္ လုပ္ေနလွ်င္ ေနရာတကာတြင္ အထက္စီးက ေနရာယူခ်င္ပါလွ်င္ လူ႔အလႊာႏွင့္ ကင္းကြာသူ ငေပါတဦးသာ ၿဖစ္ရခ်ိမ့္မည္။ ''ငါသိတာ တခုဘဲရွိတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ ငါဘာမွမသိေသးဘူး ဆုိတာဘဲ'' ဟု ဆရာၾကီး ဆိုကရားတဲစ္က မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ ဤဆရာၾကီး အဆုိအမိန္႔သုိ႔ပင္ ''ငါဘာမွ မသိေသးဘူး၊ ငါ့အဖုိ႔သိစရာေတြ ေလ့လာစရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္၊ မေသမခ်င္းငါဟာ သင္ၾကားေနရမယ္'' ဆုိတဲ့အသိ ရွိထားမွသာလွ်င္ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔အဖုိ႔ ေတာ္ရုံက်ေပမည္။ စာေရးသူကား လက္လွမ္းမွီသမွ် သင္ၾကားနာယူလွ်က္ရွိသည္။ မွတ္သားေလ့လာေနပါသည္။


ယင္းသုိ႕ သင္ၾကားေလ့လာေသာ အေလ့အထေၾကာင့္ပင္ ဘဝသည္ရင့္က်က္၍လာသည္ဟု စြဲယူလ်က္ ရွိပါသည္။ စာေရးသူ ၉ႏွစ္သား ၁ဝႏွစ္သားအရြယ္က ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသုိ႕သြားခါနီးတြင္ မိိခင္ၾကီးထံတြင္ ထန္းလ်က္ခဲေတာင္းသည္။ ထန္းလ်က္ခဲသည္ အညာေက်းေတာသားကေလးငယ္မ်ား၏ သြားရည္စာပင္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔ငယ္စဥ္က ယခုအခါေလာက္လည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားေသာက္ ဖြယ္ရာသြားရည္စာေတြမရွိခဲ့ေပ။ နံနက္လင္းလွ်င္ ထမင္းၾကမ္းကုိထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ ကုိက္၍စားရသည္ပင္ ျမိန္ေရ ယွက္ေရရွိလွဘိသည္။ ေကာ္ဖီဆုိ ေဝလာေဝး ေဟာလစ္၊ အုိဗာတင္းတုိ႕မွာ နာမည္္မွ်ပင္ မၾကားခဲ့ဘူးေပ။ ထမင္းၾကမ္းႏွင့္ ထန္းလ်က္ခဲစား၍ ၾကီးခဲ့ ေသာ္လည္း မည္သည့္ဗီတာမင္ဓာတ္မွ ခ်ဳိ႕တဲ့ခဲ့ သည္မထင္ပါ။


ေရးပါအုံးမည္ စာေရးသူမွာ မိခင္ၾကီးအသက္ ၄ဝ ေက်ာ္မွေမြးဖြားခဲ့ရသျဖင့္ ''ႏြာမအုိ -ေနာက္သား'' ဟုပင္ အေၿပာခံရပါသည္။ ေနာက္ဆုံးသားၿဖစ္၍ အေမ့ႏုိ႕ကိုအၾကာၾကီးစုိ႕ခဲ့ရသည္။ စာေရးသူ အထင္ ၃ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္ေရာက္သည္အထိ ထင္ပါသည္။ ေနာက္တြင္ မိခင္ၾကိးေက်ာက္ေပါက္၍ ႏုိ႕မစုိ႕ ရေတာ့ဘဲ ၿပတ္ခဲ့ ရသည္။ ထိုအခါတြင္ စာေရးသူအား ငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္းေကြ်း၍ ႏွစ္သိမ့္ၾကပါသည္။

ဆုိလိုသည္မွာ စာေရးသူသည္ ႏုိင္ငံၿခားမွလာေသာပန္းသီး၊ သစ္သီး၊ ယုိဗူးတို႔ကုိ မစားသုံးခဲ့ရပါ။ ငွက္္ေပ်ာသီး သခြားသီးစေသာ ၿမန္မာလယ္ယာထြက္ အသီးအႏွံတို႔ကိုသာ စားခဲ့ရသည္။ လက္တိုဂ်င္ ႏုိ႔ဆီတို႔ၿဖင့္ ယုယတိုက္ေကြ်းၿခင္းတို႔ကိုုလည္း မခံခဲ့ရပါ။ မိခင္၏ႏုိ႔ခ်ိဳကိုသာ တၿမိန္တဝ ေသာက္စုိ႔ ခဲ့ရပါ သည္။



ယခုကာလလို ေဆးေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆိုးထားေသာ သြားရည္စာ သြားဖတ္စာတို႕ကိုလည္း မစားခဲ့ရပါ။ မုံ႔ဖက္ထုပ္၊ မုံ႔လုံးေရေပၚ၊ မုံကတိုးဝါမွအစ ႏွမ္းဖတ္ခဲ သခြားသီးၿခမ္းအထိ ထန္းလ်က္ခဲသာ ဇာတ္လိုက္ၿဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ၿဖစ္သည့္တိုင္ေအာင္ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ၿခင္း၊ ေရာဂါေဝဒနာထူေၿပာၿခင္း မၿဖစ္ခဲ့ေပ။ စာေရးသူအရပ္မွာ ၅-ေပ ၉ လက္မရွိၿခင္း၊ အေလးခ်ိန္မွာကမၻာ့ဟဲဗီးဝိတ္ခ်န္ပီယန္ ကပ္စီးယပ္စ္ကေလး၏ ေပါင္ခ်ိန္နီးနီးမွ်ရွိၿခင္း၊ အၿမဲတန္း က်န္းမာေနၿခင္းတို႔က ေထာက္ခံလ်က္ရွိပါသည္။


ယခုအခါ ၿမန္မာတို႔၏ သန္မာထြားက်ိဳင္းမွု ႏွုန္းထားမွာ မတိုးဘဲ ေလ်ာ့ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယင္း ''ဂ်ပုပိစိညွပ္ေလး'' တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႔ထြားသန္စြမ္းေရးမွာ အေရးတၾကီးၿပႆနာၿဖစ္လာရေပသည္။ ေဆးဆုိး အစားအစာတို႔ကို စားသုံးၿခင္း၊ ႏုိင္ငံၿခားမွလာသမွ် အေကာင္းခ်ည္းထင္၍ စားသုံးၿခင္းႏွင့္ သြားရည္စာတို႔ကို စည္းကမ္းမဲ့စားသုံးၿခင္းတို႔မွ အထူးေရွာင္ၾကဥ္ၾကရန္ လိုပါလိမ့္မည္။ ၿမန္မာ့လယ္ယာ ထြက္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ သေဘၤာသီး၊ သရက္သီး၊ သခြားသီးစေသာ အသီးအႏွံအစားအစာတို႔သည္သာ လတ္ဆတ္ေသာ အစားအစာ တို႔ၿဖစ္ေၾကာင္း အလ်ဥ္းသင့္၍ေဖာ္ၿပရေပသည္။


ထုိသုုိ႔မိခင္ၾကီးကုိထန္းလ်က္ေတာင္းရာ မိခင္ၾကီးက မရွိေတာ့၍ ပုိက္ဆံယူသြားရန္တမူး (ေၾကးနီျပား ၈ျပား) ထုတ္ေပးပါသည္။ စာေရးသူအဖုိ႔ ပုိက္ဆံသည္ ဘာအသုံးက်မည္နည္း။ ထန္းလ်က္ သာလုိ၏။ ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ပုဆုိးကုိခြၽတ္၍ ထန္းလ်က္ထည့္ထုပ္ျပီးလ်င္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ထန္းလ်က္ေပါက္တမ္း ကစားရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထုိသုိ႔ ကစားရာတြင္ ထန္းလ်က္ခဲအရင္ကြဲသူသည္ အ႐ႈံးျဖစ္၏။ စာေရးသူသည္ အိမ္ေအာက္တြင္ ေနာက္ေခ်းသရြတ္မံလ်က္ ပိတ္ထားေသာ ထန္းလ်က္ စဥ့္အုိးၾကီးမ်ားရွိေၾကာင္းသိ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ဂ်ီတုိက္၏။ မိခင္ၾကီးကဖြင့္လုိက္လ်င္ မိုးအခါျဖစ္၍စုိကုန္မည္၊ မိႈတက္သြားလိမ့္မည္ဟုေခ်ာ့ေျပာရွာ၏။ စာေရးသူကမရ။ဇြတ္သမားျဖစ္၏။ ကေလးျဖစ္၍လည္းအက်ဳိး အေၾကာင္းႏွင့္ ေျပာျပသည္ကုိနားမဝင္။ လုိခ်င္တာေလာက္ပင္ သိသည္။


မိခင္ၾကီး မီးဖုိေခ်ာင္ဝင္သည္ႏွင့္ သေကာင့္သားက ထန္းလ်က္အုိး ဖြင့္ေတာ့သည္။ ထန္းလ်က္ခဲကို ႏွုိက္ယူၿပီးေနာက္ ''အေမ ယူခဲ့ၿပီဗ်ိဳ႕'' ဟုေအာ္ကာ မိခင္ၾကီးအနီးတြင္ ထန္းလ်က္ကို ကိုင္ကာ ေၿမွာက္ကာ ခုန္ၿပလိုက္ေသး၏။ မိခင္ၾကီးမွာ စကားနားမေထာင္္ရေကာင္းဟု စိတ္ဆုိးကာ ရုိက္ႏွက္ရန္ ထြက္လိုက္ပါေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ဘာရမည္နည္း၊ စာေရးသူကလည္း ယုန္၏လွ်င္ၿမန္ၿခင္းၿဖင့္ ဒုန္းေၿပး၏။ မိခင္ၾကီးသည္ လိုက္၍မမွီေသာ အခါ နင္ေတာ့ေနအုံးဟဲ့ ဟု အသံကုန္ဟစ္ေအာ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ (စာေရးသူတသက္တြင္ မိခင္ၾကီိး၏ ဆဲေရးတိုင္းထြာသံ မၾကားမိဘူးပါ)


စာေရးသူကား ေအာင္နိုင္သူတို႔၏အၿပဳံးၿဖင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူူးႏူး ပီတိလူးလ်က္ရွိပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တာရွည္မခံလိုက္ပါ။ အေမာေျပသည္ႏွင့္ ေက်နပ္မႈသည္လည္း ေျပးထြက္သြားပါေတာ့သည္။ စာေရးသူ၏စိတ္တြင္ ဘယ္ကဲ့သုိ႔ျဖစ္သြားသည္မသိပါ။ တတ္ႏုိင္လွ်င္ ဤထန္းလ်က္ခဲကုိ အုိးထဲျပန္ထည့္ လုိက္ခ်င္ပါသည္။ မိခင္ၾကီး အေမာတေကာႏွင့္ လုိက္ခဲ့သည္ကုိစိတ္ထဲမ်ာသနားသြားသည္။ စုိစုိဖတ္ဖတ္ အရည္ေပ်ာ္လ်က္မႈိတက္ ထန္းလ်က္ ေတြမ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာသည္။ ငါ့ေၾကာင့္ဒီထန္းလ်က္ေတြ ပစ္လုိက္ရေတာ့မွာပါလား။ ကေလးျဖစ္၍ သုိင္းသုိင္းခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ မစဥ္းစားတတ္ေသးေသာ္လည္း ''ငါလုပ္သည္႔ အလုပ္သည္မေကာင္း ရုိင္းျပလွသည္တကား'' ဟူ၍စိတ္ထဲတြင္စြဲမွတ္သြားပါေတာ့သည္။


ညေနေက်ာင္းမွအိမ္သုိ႕ျပန္ေသာအခါ ''အေမကေတာ့ငါ့အေပၚ စိတ္ေျပမွမဟုတ္ေသးဘူး'' ထင္ခဲ့သည္။ ဤအထင္မွာလည္းလြဲခဲ့ရသည္။ မိခင္ၾကီးသည္ ေမွ်ာ္ေန-ၾကဳိေနပါသည္။ မိခင္ၾကီးကုိျမင္လုိက္ရလွ်င္ စာေရးသူ၏ေျခလွမ္းတုိ႕မွာ မဝံံ့မရဲျဖစ္ကာ တြန္႕ဆုတ္သြားသည္။ ထုိအခါ မိခင္ၾကီးကျပဳံး၍ျပရွာသည္။ ေက်နပ္ခြင့္လႊတ္ေသာအျပဳံး၊ လာသာလာခဲ့ ဟုဖိတ္ေခၚေသာအျပဳံးပါတည္း။ ထုိေန႕က ညေနစာကုိပင္ အတုံးခ်က္ (အမဲသားခ်က္)မ်ားျဖင့္ ေကြၽးလုိက္ပါေသးသည္။ စာေရးသူမွာ မိခင္ေမတၱာကုိ ယေန႔တုိင္အမွတ္တရ စြဲလမ္းၾကည္ႏုူး မိရပါေသးသည္။


ထုိေန႔မွစ၍ စာေရးသူမမုိက္ေတာ့ေခ်။ မိမိေၾကာင့္ သူတထူးစိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရလွ်င္ မိမိလည္း ေနမထိ ထုိင္မထိျဖစ္ရသည္။ တဖက္သားလည္းအက်ဳိးမရွိ၊ မိမိလည္းမခ်မ္းသာေသာ အလုပ္ကုိ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရမည္နည္း။ ဘဝေပးအသိက စာေရးသူကုိတတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားေပးလုိက္ျပီ တကား။ စာေရးသူ၏ဥာဥ္မွာ ‘’ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္မဆုတ္’’ ဟူသကဲ့သုိ႕တခါတရံ ေဟာေဟာ ဒုိင္းဒုိင္းဇြတ္ပင္ လုပ္ပစ္ခ်င္တတ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိငယ္စဥ္ကျဖစ္ရပ္ကေလးသည္ အျမဲတမ္း တပ္လွန္႔သတိေပးလ်က္သာ ရွိေနပါသည္။ မွားယြင္းတိမ္းမွားမွဳမရွိရေလေအာင္ အစဥ္သျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏူိင္သည္႔ အေလ့အထမွာ ကိန္းေအာင္းလ်က္ရွိပါသည္။ လူတုိ႔သည္ သာမန္ အဆင့္တြင္ဆုိလွ်င္ ဘဝမွန္သူမ်ားျဖစ္ေနပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူတကာထက္ဓနအင္အားျဖင့္၄င္း၊ ပညာဂုဏ္အားၿဖင့္၄င္း၊ ရာထူးအာဏာၿဖင့္၄င္း၊ လြန္တက္သြားၿပီ ဆုိလွ်င္ကား ''ဘဝမမွန္သူမ်ား-ေဖာက္ျပန္ေရးသမားမ်ား'' ျဖစ္၍သြားတတ္ၾကပါသည္။ ထုိအခါ၌၄င္းတုိ႔သည္ ႏုိင္ငံတြင္ အၾကီၤးမားဆုံးေသာ အဖ်က္သမားၾကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကေပသည္။


ဥပမာ-အရင္းရွင္အျမတ္ၾကီးစားမ်ားကုိေတြ႕ၿမင္ႏုိင္ပါသည္။ အလားတူပင္ ဘဝမမွန္ေသာ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ပညာရွင္မ်ား၊ ရာထူးအာဏာရေနသူမ်ားသည္လည္း ထုိေသြးစုတ္ ဓနရွင္ၾကီးမ်ား ကဲ့သုိ႔ပင္ ႏူိင္ငံကုိဒုကၡ ေပးႏူိင္ေၾကာင္း ေမ့ထား၍မျဖစ္ပါေပ။ ဤကဲ့သုိ႕ ဓန-ပညာ-အာဏာ-ရာထူးတုိ႔ ေၾကာင့္ ဘဝမမွန္ ေဖာက္ျပန္သြား တတ္ၾကသည္မွာမိမိတုိ႔ ဘဝကိုတတ္ေၿမာက္ေအာင္မသင္ၾကား မေလ့လာၾကေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ တနည္းအားၿဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကုိ ေက်ာခုိင္း၍ အတၱပရမွ်တစြာ မၿမင္နုိင္ေတာ့ေသာ ‘’အကန္း စိတ္‘’ ေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္ရပါသည္။


တခါက သခင္သန္းထြန္၏ ၿဖစ္ရပ္ကေလးတခုကို ဖတ္လိုက္ရဘူးသည္။ ၁၉၄၅-ခုႏွစ္အတြင္း အဂၤလိပ္မ်ား ၿပန္တက္လာစဥ္ကၿဖစ္သည္။ ေရႊဘုိၿမိဳ႕ဘက္ရွိ ရြာတရြာတြင္ ေရာက္ေနခုိက္ ရြာခံလူမ်ားႏွင့္ အတူ ရြာၿပင္ဘက္ ထြက္လာသည္။ မေၿမွာ္လင့္ပဲ မဟာမိတ္စစ္တပ္မွ ကင္းေထာက္အဖြဲ႕ႏွင့္ ဝင္တိုးမိသည္။ အၾကီးအကဲ အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္က ''ေဟ့....မင္းတို႕ ဘာလုပ္တဲ့လူေတြလဲ'' ဟု ၿမန္မာလို ပီပီသသ ေမးလိုက္သည္။ ထိုအခါ သခင္သန္းထြန္းက ခ်က္ခ်င္္းပင္ ''ဝီအာ ကာလာတိဗိတ္(တ္)စ္'' (ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေတာင္သူလယ္ သမားေတြပါ)ဟု အဂၤလိပ္လို ၿပန္လည္ေၿဖၾကားလိုက္ေလသည္။ ''ေကာင္ၿပီ---ဒါၿဖင့္ မင္းတို႕အားလုံးလာၾက၊ ဗမာေတာင္သူလယ္ သမားက ဝီအာကာလာတိဗိတ္(တ္)စ္လုိ႕ ေၿပာတတ္သလား'' ဟုေၿပာဆိုကာ ထိုစစ္ဗိုလ္ က သခင္သန္းထြန္းတို႔ကိို ဖမ္းဆီးေလေတာ့သည္။


အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္၏ ေတြးေခၚပုံမွာ မမွားေပ။ တကယ္မွားသူကား သခင္သန္းထြန္းသာၿဖစ္ပါသည္။ သူသည္ မင္းသားေခါင္းစြတ္ထားပါလ်က္ ဘီလူးစကားေၿပာခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုစဥ္အခါက ၿမန္မာၿပည္မွာ အရင္းရွင္နယ္ခ်ဲ႕ႏွင့္ စစ္ဘီလူးတို႕ေအာက္ အလူးအလိမ့္ ခံေနရေပရာ ပညာေရးမွာ မထြန္းကားခဲ့ေသးေခ်။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္မွသာ ေက်းရြာမ်ား၌ပါ အထက္တန္းႏွင့္ အလယ္တန္း မ်ားဖြင့္လာ၍ လယ္သမားသားသမီးတို႕မွာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ နီးစပ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကြ်န္ပညာေရး ေခတ္က အဂၤလိပ္စာသည္ စင္စစ္ဓနရွင္တို႕၏ အေဆာင္အေယာင္လိုသာ ၿဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ဤသခင္သန္းထြန္း၏ ၿဖစ္ရပ္ကေလးကုုိ ဖတ္မိရေသာအခါ အသိတိုးခဲ့ရၿပန္ပါသည္။ ''လူတို႕သည္ အံေခ်ာ္တတ္သည္။ ကာလ ေဒသႏွင့္ အညီမၿပဳလုပ္တတ္လွ်င္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္တၿခား ဖင္တၿခား ၿဖစ္ရတတ္သည္'' ဟူ၏။


စာေရးသူသည္ ယခုစာေပပုိ႔ခ်ေပးေနပါသည္။ မူလတန္းမွ အထက္တန္း(စာၾကီးေပၾကီး)မ်ား အထိပါဝင္သည္။ ဤသို႔သင္ၾကားေပးရာတြင္ ငယ္ငယ္က မိမိနားမလည္ခဲ့ေသာအရာ ခက္ခဲေသာ ေနရာမ်ားကို ၿပန္ေတြးၾကည့္ သည္။ ၄င္းအခ်က္အလက္ကေလးမ်ား ဆုိင္ရာေရာက္လ်င္ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေၿပာၿပရွင္းၿပသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးသည္။ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြကိုမေဟာက္ပါ၊ မေခ်ာက္ပါ။ ေရလာဘို႔ေၿမာင္းသြယ္သူသည္ သူ၏ေၿမာင္းကေလးမွ ေရစီးသြားလွ်င္ အလြန္ႏွစ္လိုေက်နပ္သည္။ အလားတူပင္ စာေပပုိ႔ခ်ၿခင္းသည္ ''ငါေတာ္-ငါတတ္-ငါသိ'' သမားဂုဏ္ၿပ-ဆရာဂုဏ္ၿပေတြ လုပ္ရန္မဟုတ္ေပ။ တပည့္ငယ္မ်ား ထိမိပိုင္နုိင္စြာ သေဘာေပါက္ နားလည္ဘို႔သာၿဖစ္သည္။ သူတို႔တေတြ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အဓိပၸါယ္သေဘာေပါက္ၾကသည္ဆိုလွ်င္ အလြန္ပင္ ေက်နပ္႐ႊင္ပ်ရေပသည္။


အလုပ္မလုပ္သည္ႏွင့္စာလွ်င္ အလုပ္လုပ္္ၿခင္းသည္ ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ခံယူခ်က္မရွိလွ်င္ အခ်ည္းႏွီး ခရီးမေရာက္ၿဖစ္ရေပမည္။ အခ်ိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရေသာ္လည္း ေလးနက္ေသာခံယူခ်က္ မရွိေပ။ ဘာအတြက္ လုပ္ေနသည္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လုပ္ေနရသည္ကိုပင္ သေဘာမေပါက္ပဲၿဖစ္ေနတတ္သည္။ စာေရသူစာေပပုိ႔ခ်ေနသည္မွာ တစိတ္တေဒသ အနည္းငယ္မွ်သာၿဖစ္၍ အုတ္ၾကားၿမက္ေပါက္ စာမဖြဲ႕ ေလာက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဤအနည္းငယ္စုေလးကိုပင္ အံေခ်ာ္မွုမၿဖစ္ရေလေအာင္ မည္မွ်အေရးစို္က္ ရပါသနည္း။ ပုံမွန္ၿဖစ္ေအာင္ အၿမဲတမ္း စိစစ္ေလ့လာေနရသည္။ ၾကိဳးပမ္းေနရေပသည္။ ႏုိင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနရသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံတာဝန္ ထမ္းရြက္ေနေသာ ပညာရွင္မ်ားအဖုိ႔ကား မည္မွ်တာဝန္ၾကီးေလး မည္ၿဖစ္ေၾကာင္း သိနုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ငါတုိ႔သည္ မဟာတာဝန္ၾကီးေတြ ထမ္းရြက္ေန သည္ဟူ၍ အခြင့္ထူးခံမ်ားအၿဖစ္ ရပ္တည္ရန္မဟုတ္ေပ။ တနည္းအားၿဖင့္ သမားဂုဏ္ၿပရန္မဟုတ္ေပ။ မွ်တေသာ အသိၿဖင့္ မွွ်မွ်တတ ၾကည့္ၿမင္တတ္ရန္ အမွန္ပင္လိုအပ္ေပသည္။ ဤသို႔ၿမင္နုိင္ရန္မွာလည္း မိမိတို႔က ဘဝမွန္ေနရာမွန္ကိုေရာက္ေနမွ ၿဖစ္နိုင္ေပသည္။


ေအာက္ပါၿဖစ္ရပ္ကေလးသည္ ဒ႑ာရီပဲဆုိပါစို႔။ တခါက လူငယ္တစ္ဦးသည္ ႏုိင္ငံၿခားသို႔ သုံးေလး ႏွစ္မွွ်ပညာသင္သြားၿပီးေနာက္ၿပန္လာသည္။ သူသည္ အိမ္ေပၚသုိ႔ပင္ ဖိနပ္ၾကီးတလႊားလႊား-ေဘာင္ဘီၾကီး တကားကားႏွင့္ တက္လာသည္။ ''ဟင္း.....ေမာလိုက္တာမာမီရယ္ သားဖုိ႔ေရခ်မ္းခ်မ္းတခြက္ေပးပါ'' ဟုေတာင္း၏။ မိခင္ၾကီးရင္တြင္ ေအာင့္၍သြား၏။ သေကာင့္သားက ဤမွွ်ၿဖင့္ မတန္ေသးပါ။ ေရေသာက္ၿပီး ေသာအခါ ''အုိ....မာမီနဲ႔ကြဲသြားတာ ၃-ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ မာမီ သိပ္ေဟာင္းသြားၿပီေနာ္'' ဟု ဆင့္လိုက္ရာ မိခင္ၾကီးမွာ မမ်ိဳသိပ္နုိင္ေတာ့ပဲ အိမ္မွ ေမာင္းခ်ရေလာက္ေအာင္ ေဒါသူပုန္ ထေတာ့သည္ဟူ၏။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဘဝကိုေမ့ႏုိင္လြန္းေသာ အမိႏိုင္ငံကိုပင္ ေစာ္ကားခ်င္သည့္ ဘဝင္ေကာင္တို႔သည္ မရွိဟု မည္သူေၿပာႏိုင္ပါမည္နည္း။ အို---စာ႐ွုသူ၊ ထိုသို႔မၿဖစ္ရေအာင္ အၿမဲတမ္း သင္ၾကားနာယူသည့္ အေလ့အထကို ေမြးေလာ့။ မိမိဘဝကို အံမေခ်ာ္ေစပဲ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေလာ့။ သင္၏ေစတနာမွန္ႏွင့္ လုပ္အားကိုတိုင္းၿပည္က ငံ့လင့္ၾကိဳဆိုေနသည္ တကား။
အရွင္မေဟာသဓ ပ႑ိတာ

၁၈-၇-၇ဝ

ဓမၼဗ်ဴဟာ (အတြဲ ၉၊ ) အမွတ္ ၃