လူခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာ(၁)

 လူခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာ

တူညီေသာဆႏၵ

 

ခ်မ္းသာသုခ တစ္ခုမွ်၌ ေလာကအထု အကုန္စု၏ ဟူသည္၏။ လူလည္းခ်မ္းသာခ်င္၏၊ နတ္လည္း ခ်မ္းသာခ်င္၏၊ ရွင္လည္း ခ်မ္းသာခ်င္၏၊ ရဟန္းလည္းခ်မ္းသာခ်င္၏၊ တိရစၦာန္ေလးမ်ားေသာ္မွ ခ်မ္းသာခ်င္ၾက၏။ သက္ရွိမွန္သမွ် အားလံုးခ်မ္းသာခ်င္ၾက၏။ သက္ရွိ သတၱ၀ါလားလံုး၏ ကာယကံေျမာက္၊ ၀စီကံေျမာက္ ျပဳမူေျပာဆုိ လႈပ္ရွားေနၾကျခင္းသည္ ခ်မ္းသာဖုိ႔သာျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ပမာဏႏွင့္ကုိယ္ ခ်မ္းသာလုိသည့္အရာ၊ ခ်မ္းသာလုိမႈ ပမာဏေတာ့ ကြာျခားမည္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕သတၱ၀ါက အစားခ်မ္းသာဖုိ႔သာ လႈပ္ရွားသည္။ 

အခ်ိဳ႕သတၱ၀ါက အစားေရာ အ၀တ္ပါ ခ်မ္းသာဖုိ႔ လႈပ္ရွားသည္။ တခ်ိဳ႕သတၱ၀ါက စား၀တ္ေနေရး အားလံုး ခ်မ္းသာဖုိ႔ လႈပ္ရွားသည္။ တခ်ိဳ႕က သြားေရး၊ လာေရး ခ်မ္းသာဖုိ႔ လႈပ္ရွားသည္။ သတၱ၀ါ၏ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတ ရွိမႈအေပၚ မွီ၍ ခ်မ္းသာလုိမႈ၊ လႈပ္ရွားမႈတုိ႔ကလည္း ပုိမုိမ်ားျပားေလသည္။ ၿခံဳငံုလုိက္လွ်င္ သတၱ၀ါ အားလံုး ခ်မ္းသာရန္အတြက္သာ ဟန္ျပင္ေနၾက၊ တာစူေနၾက၊ လႈပ္ရွားေနၾက၏။ ဘာသာေရး လုပ္သူက လုပ္ၾက၏။ စီးပြားေရးလုပ္သူက လုပ္ၾက၏။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္သူက လုပ္ၾက၏။ ကုိယ့္အစြမ္းအစ၊ ကိုယ့္နည္း ကုိယ့္ဟန္ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ခ်မ္းသာဖုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ေရွးပညာရွိမ်ားက ခ်မ္းသာသုခ တစ္ခုမွ်၌ ေလာကအထု အကုန္စု၏ ဟုဆုိခဲ့၏။

သာဘာတရား၏ အရင္းအျမစ္

 

ဘာသာတရား၏ မူလအေျခခံဇာစ္ျမစ္သည္ ခ်မ္းသာသုခပင္ ျဖစ္သည္။ ကမၻာဦး စုိက္ပ်ိဳးေရးေခတ္က လူသားတုိ႔သည္ မုိးေလ၀သ ရာသီဥတု မမွန္မႈေၾကာင့္ ဆန္ေရစပါး ရွားပါးၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေသာ အခါ ယင္းဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္၍ ခ်မ္းသာသုခ ရရိွလုိသျဖင့္ ေတာကုိးကြယ္၊ ေတာင္ကုိးကြယ္၊ အင္းအုိင္ ျမစ္ေခ်ာင္းတုိ႔ကုိ ကုိးကြယ္ၾကသည္။ ထုိမွတစ္ဆင့္ စိတ္ကူးေပၚရာ ေတာေစာင့္နတ္၊

 ေတာင္ေစာင့္နတ္ စသည္တုိ႔ကုိ စိတ္ကူးႏွင့္ ဖန္ဆင္း၍ ကုိးကြယ္ၾကသည္။ ပူေဇာ္ပသၾကသည္။

ဘုရားရွင္ ပြင့္ေပၚလာမွ ဘုရင္းရွင္က ဒီေတာကုိးကြယ္၊ ေတာင္ကုိးကြယ္၊ နတ္ကုိးကြယ္ စတဲ့ ကိုးကြယ္ရာ ေတြဟာ ကုိးကြယ္ရာ အစစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေတြကုိးကြယ္လုိ႔ ခ်မ္းသာသုခ မရႏုိင္ဘူး၊ ကုိးကြယ္ရာ အစစ္ဟာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသံုးပါးသာ ျဖစ္တယ္။ ရတနာသံုးပါးကုိ ကုိးကြယ္မွသာ ခ်မ္းသာသုခ ရႏုိင္တယ္ ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

လူအမ်ားစုသည္ ယံုၾကည္မႈ၊ ကုိးကြယ္မႈ ဘာသာတရားႏွင့္ မကင္းႏုိင္ၾက။ ဘာသာတရားႏွင့္ ဆက္စပ္၍ လုပ္ေဆာင္မႈ မွန္သမွ်ဟာ ခ်မ္းသာဖုိ႔အတြက္သာ ရည္စူးၾကသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဘာသာတရား၏ ဇာစ္ျမစ္၊ ဘာသာ တရား၏ ဦးတည္ရာသည္ ခ်မ္းသာသုခပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဒါနျပဳ၊ သီလေဆာက္တည္၊ ဘာဝနာပြား စသည္ျဖင့္ ဘာသာေရးအလုပ္ကုိ ႐ုိး႐ုိးသားသား ျဖဴျဖဴစင္စင္ လုပ္သူမ်ားလည္း ခ်မ္းသာဖုိ႔ျဖစ္သည္။ ယႀတာေခ်၊ အဓိ႒ာန္ဝင္၊ သက္သတ္လြတ္စား၊ ပုတီးလည္စြပ္၊ ဘုရားတည္ စသည္ျဖင့္ ဘာသာေရးကုိ စတန္႔ထြင္ လုပ္သူမ်ားလည္း ခ်မ္းသာဖုိ႔ပင္ျဖစ္သည္။

မိမိအလုပ္ကုိ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ ျဖင့္ လုပ္သူဟူ၍ မရွိသေလာက္ျဖစ္၏။ ဦးတည္ခ်က္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖင့္ လုပ္ၾကသူသာ မ်ားသည္။ ဘာသာေရးလုပ္သူအားလံုးတို႔၏ ဦးတည္ခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကား ခ်မ္းသာသုခ ရရွိေရးပင္ျဖစ္သည္။ မိမိဥာဏ္မီသေလာက္ မိမိသန္ရာ သန္ရာကုိ ရည္ရြယ္ေတာင့္တ၍ ျပဳၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။

လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ ေလာက္ကုိသာ ဥာဏ္မီ၍ ထုိ လူနတ္ခ်မ္းသာမ်ားကုိသာ ေတာင့္တသူမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ထုိေလာက္မွ် ဥာဏမမီသျဖင့္ ပစၥဳပၸန္ လတ္တေလာ ခ်မ္းသာကုိသာ ေတာင့္တၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထုိ႔ထက္ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ႀကီးမား၍ မဂ္၊ ဖုိလ္၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ရည္ရြယ္ေတာင့္တၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေလာကီ ခ်မ္းသာကုိ ေတာင့္တသည္ျဖစ္ေစ၊ ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာကုိ ေတာင့္တသည္ျဖစ္ေစ ခ်မ္းသာလုိစိတ္ကေတာ့ တစ္ခုတည္းပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုတည္းဟူသည္ ခ်မ္းသာလုိမႈ တူညီျခင္းကုိ ဆုိလုိသည္။ အားလံုးပင္ ခ်မ္းသာ ခ်င္ၾက၏။

ခ်မ္းသာအမ်ိဳးမ်ိဳး

ကာလခ်မ္းသာ၊ ႐ူပခ်မ္းသာ၊ အ႐ူပခ်မ္းသာ၊ ဖုိလ္ခ်မ္းသာ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟု ခ်မ္းသာငါးမ်ိဳးခန္႔ရွိသည္။ ကာမခ်မ္းသာ ဟူသည္ အဆင္းလွလွ၊ အဆင္းေကာင္းေကာင္း၊ အသံသာသာ၊ ရနံ႔ေမႊးေမႊး၊ အစားေကာင္းေကာင္း၊ အေသာက္ေကာင္းေကာင္း၊ အထိအေတြ႕ေကာင္းေကာင္း မ်ားျဖစ္သည္။ ယင္းကာမ ခ်မ္းသာကုိ ကာမဂုဏ္ငါးပါးဟုလည္း ေခၚသည္။ လုိခ်င္ တပ္မက္စရာျဖစ္၍ ေႏွာင္ဖဲြ႕တတ္ေသာ အာ႐ံုမ်ားဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အထိအေတြ႕၊ အာ႐ံုတုိ႔သည္ သက္ရွိ သက္မဲ့ ႏွစ္ခုလံုးႏွင့္ ဆုိင္သည္။

အဆင္းလွလွဟူရာ၌ အမ်ိဳးသမီးလွလွ၊ အမ်ိဳးသားလွလွ၊ သားလွလွ၊ သမီးလွလွ မ်ားပါသလုိ၊ အိမ္လွလွ၊ တုိက္လွလွ၊ ကားလွလွ၊ အျခားအသံုးအေဆာင္ လွလွမ်ားလည္းပါဝင္သည္။ ထုိအဆင္းလွလွတုိ႔သည္ သက္ဆုိင္သူ ပိုင္ဆုိင္သူတုိ႔ကုိ ခ်မ္းသာေစသည္။

အသံသာဟူရာ၌ ဇနီးသံ၊ ခင္ပြန္းသံ၊ သာသံ၊ သမီးသံ၊ မိမိအေပၚ ၾကင္နာေသာအသံ၊ အေလးထားေသာအသံ၊ ေျမႇာက္ပင့္ေသာအသံ၊ ခ်ီးက်ဴးေသာ အသံမ်ားပါ၀င္သလုိ အျခားေတးသီခ်င္းသံ တုိ႔လည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ရနံ႔ ေမႊးေမႊးႏွင့္ စားေကာင္း၊ ေသာက္ေကာင္းမ်ား ကား အဓိပၸာယ္ ရွင္းပါသည္။

အထိအေတြ႕ေကာင္းဟူရာ၌ အမ်ိဳးသား အထိအေတြ႕၊ အမ်ဳိးသမီး အထိအေတြ႕၊ သားေလး သမီးေလး၏ အထိ အေတြ႕၊ အဝတ္အထည္ေကာင္းေကာင္း၊ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းတုိ႔၏ အထိအေတြ႕၊ တုိက္အိမ္ ေကာင္းေကာင္း၊ ကားေကာင္းေကာင္းတုိ႔၏ အထိအေတြ႕ အားလံုးပါ၀င္သည္။ ယင္းအထိအေတြ႕ အာ႐ံုတုိ႔သည္ သက္ဆုိင္သူကုိ ခ်မ္းသာေပးသည္။

ကာမခ်မ္းသာဆုိသည့္အထဲတြင္ လူခ်မ္းသာလည္းပါသည္။ နတ္ခ်မ္းသာလည္းပါ၀င္သည္။ လူလည္း ထုိအာ႐ံု ငါးပါးကုိခံစား၍ ခ်မ္းသာသည္။ နတ္လည္း ထုိအာ႐ံုငါးပါးကုိ ခံစား၍ ခ်မ္းသာသည္။ အဆင့္အတန္းကေတာ့ အတုိင္းအဆမရွိ ကြားျခား၏။ လူက ထုိအာ႐ံုငါးပါးကုိ ခံစားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အပင္ပန္းခံ၍ ေတာ္ေတာ္ဖန္တီးယူရ သည္။ နတ္က ဖန္တီးစရာမလုိ။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ံုငါးပါး အလုိအေလွ်ာက္ ေပါၾကြယ္ဝေန၏။ ကြာျခားမႈက သူေတာင္းစားစည္းစိမ္ႏွင့္ စၾကာမင္းစည္းစိမ္ကဲ့သုိ႔ အတုိင္းအဆမဲ့ ကြာျခားလွ၏။ လူခ်မ္းသာ ဟူသည္ နတ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ႏႈိင္းစာက သူေတာင္းစားအဆင့္မွ်သာ ျဖစ္သည္။

ထုိသုိ႔ သူေတာင္းစား စည္းစိမ္သမွ် ေသးႏုတ္လွေသာ လူခ်မ္းသာ အႏုတ္အဖဲြေလးအတြက္ အပင္ပန္းခံ၊ အဆင္းရဲခံ၊ အကုသုိလ္ေတြ အလြန္အကၽြံျဖစ္ခံၿပီး ဘဝတစ္ခုလံုး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံကာ ေမာေမာပန္းပန္း လုိက္စား ရွာေဖြေနရင္းျဖင့္ ဘဝတစ္ခုၿပီးဆံုးသြားျခင္း၊ ကုန္ဆံုးသြားျခင္းသည္ ႏွေျမာစရာ 

 ေကာင္းလြန္းလွသည္။

နတ္ခ်မ္းသာ

တစ္နည္းအားျဖင့္ လူ႔ခ်မ္းသာဟူသည္ နတ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက ျမက္ဖ်ားေပၚက ဆီးႏွင္းေပါက္ႏွင့္ သမဒၵရာေရပမာ ကြာျခားေပသည္။ လူသည္ ကံႏွင့္ ဝီရိယကုိ မွီ၍ အသက္ရွင္ရ၏။ အဓိပၸာယ္က ဝီရိယႏွင့္ အလုပ္လုပ္မွ ကံက အက်ိဳးေပး၏။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရ ဟူေသာ သေဘာျဖစ္သည္။ နတ္ျပည္သည္ လူ႔ျပည္မွ သူေဌးသူၾကြယ္မ်ား စုေဆာင္းထားေသာ ေငြႏွင့္ အပန္းေျဖစရာ ကမ္းေျခမ်ားသုိ႔သြား၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အပန္းေျဖရာဌာန မ်ဳိးျဖစ္သည္။ လူ႔ျပည္မွ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားျဖင့္ နတ္ျပည္သြား၍ အပန္းေျဖ ေပ်ာ္ပါးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိတုိ႔ ေရွးကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ရရွိထားေသာ ဘံုဗိမာန္မ်ားက ထူးေထြ ဆန္းျပား ခမ္းနားလွ၏။ နတ္သားတုိ႔၏ အရြယ္မွာ အသက္ထက္ဆံုး အသက္(၂၀)ခန္႔ျဖစ္၍ နတ္သမီးတုိ႔က အသက္(၁၆)ႏွစ္ခန္႔သာ ျဖစ္သည္။ သြားက်ိဳး၊ ဆံျဖဴ၊ နားအူ၊ မ်က္မြဲ၊ အေရတြန္႔ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ပင္ကုိယ္အလွမပ်က္ဘဲ တစ္သက္လံုး တည္ေနၾက သည္။ နတ္ၾသဇာ အဆီအႏွစ္ကုိသာ စားေသာက္ၾကရသျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္အတြင္း၌ အေလးအေပါ့မွစ၍ မေကာင္း သည့္အညစ္အေၾကးဟူသမွ် လံုးဝမရွိ။ အၿမဲ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္၍ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည္။ အုိျခင္း၊ နာျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ေသျခင္းသာရွိသည္။ ေသျခင္းဟူရာ၌ လူ႔ျပည္ကဲ့သုိ႔ ေရာဂါေဝဒနာခံစားရျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ မီးစာကုန္ ဆီးခမ္း၍ မီးၿငိမ္း ရျခင္းသေဘာမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။

ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္၌ မေကာင္းေသာ အနိ႒ာ႐ံု လံုးဝမရွိ။ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ ဣ႒ာ႐ံုတုိ႔ကသာ အခ်ိန္ျပည့္ လႊမ္းမုိးေနေတာ့သည္။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာလည္း စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ဆင္းရဲစရာ၊ စိတ္ဓာတ္က်စရာ ဟူ၍ လံုး၀မရွိ။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ၊ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာတုိ႔သာ အတိၿပီးေတာ့သည္။ ကို္ယ္ပင္ပန္းရျခင္း၊ စိတ္ပင္ပန္းရျခင္း အလ်ဥ္းမရွိ။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အၿမဲတမ္း ေပါ့ပါးသြတ္လက္ ခ်မ္းသာေနေတာ့သည္။ ကာမဘံုသားျခင္း အတူတူ ျဖစ္၍ ကာမခ်မ္းသာခံစားျခင္းက လူမ်ားႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ နတ္မ်ားက သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေသာ အမ်ိဳးအစားျဖစ္၍ အရာရာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ရွိၾကသည္။

နတ္သက္တမ္း

လူ႔ျပည္က အႏွစ္(၅ဝ)သည္ စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္၏ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ လ၊ ႏွစ္တုိ႔က လူ႔ျပည္ႏွင့္ အေရအတြက္ တူသည္။ သူတုိ႔ရက္၊ သူတုိ႔လ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ ျဖင့္ အႏွစ္(၅ဝဝ)သည္ သူတုိ႔နတ္သက္တမ္းျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ပါက ႏွစ္ေပါင္း(၉)သန္းသည္ စတုမဟာရာဇ္နတ္သက္

 ျဖစ္သည္။

လူ႔ျပည္က အႏွစ္(၁ဝဝ)သည္ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္၏ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ လ၊ ႏွစ္တုိ႔က လူ႔ျပည္ႏွင့္ အေရအတြက္ တူသည္။ သူတုိ႔ရက္၊ သူတုိ႔လ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ ျဖင့္ အႏွစ္(၁ဝဝဝ)သည္ သူတုိ႔နတ္သက္တမ္းျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ပါက ႏွစ္ေပါင္း(၃ ကုေဋ ၆)သန္းသည္ တာဝတိ ံသာနတ္သက္ ျဖစ္သည္။

လူ႔ျပည္က အႏွစ္(၂ဝဝ)သည္ ယာမာနတ္ျပည္၏ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ လ၊ ႏွစ္တုိ႔က လူ႔ျပည္ႏွင့္ အေရအတြက္ တူသည္။ သူတုိ႔ရက္၊ သူတုိ႔လ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ ျဖင့္ အႏွစ္(၂ဝဝဝ)သည္ သူတုိ႔နတ္သက္တမ္းျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ပါက ႏွစ္ေပါင္း(၁၄ ကုေဋ ၄)သန္းသည္ ယာမာနတ္သက္ ျဖစ္သည္။

လူ႔ျပည္က အႏွစ္(၄ဝဝ)သည္ တုသိတာနတ္ျပည္၏ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ လ၊ ႏွစ္တုိ႔က လူ႔ျပည္ႏွင့္ အေရအတြက္ တူသည္။ သူတုိ႔ရက္၊ သူတုိ႔လ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ ျဖင့္ အႏွစ္(၄ဝဝဝ)သည္ သူတုိ႔နတ္သက္တမ္းျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ပါက ႏွစ္ေပါင္း(၅၇ ကုေဋ ၆)သန္းသည္ တုသိသာနတ္သက္ ျဖစ္သည္။

လူ႔ျပည္က အႏွစ္(၈ဝဝ)သည္ နိမၼာနရတိနတ္ျပည္၏ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ လ၊ ႏွစ္တုိ႔က လူ႔ျပည္ႏွင့္ အေရအတြက္ တူသည္။ သူတုိ႔ရက္၊ သူတုိ႔လ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ ျဖင့္ အႏွစ္(၈ဝဝဝ)သည္ သူတုိ႔နတ္သက္တမ္းျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ပါက ႏွစ္ေပါင္း(၂၃၈ ကုေဋ ၄)သန္းသည္ နိမၼာနရတိနတ္သက္ ျဖစ္သည္။

လူ႔ျပည္က အႏွစ္(၁၆ဝဝ)သည္ ပရနိမၼိတဝသဝတၱိနတ္ျပည္၏ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ လ၊ ႏွစ္တုိ႔က လူ႔ျပည္ႏွင့္ အေရအတြက္ တူသည္။ သူတုိ႔ရက္၊ သူတုိ႔လ၊ သူတုိ႔ႏွစ္ ျဖင့္ အႏွစ္(၁၆ဝဝဝ)သည္ သူတုိ႔ နတ္သက္တမ္း ျဖစ္သည္။ လူႏွစ္ျဖင့္ ေရတြက္ပါက ႏွစ္ေပါင္း(၉၂၁ ကုေဋ ၆)သန္းသည္ ပရနိမၼိတဝသဝတၱိနတ္သက္ ျဖစ္သည္။

နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွ နတ္အမ်ားစုသည္ အထက္ပါ နတ္သက္တမ္းအတုိင္း နတ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကုိ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ပါးစြာ အျပည့္အဝ ခံစားၾကေလသည္။ ေတာင့္တမႈ၊ ေၾကာင့္ၾကမႈမရွိသလုိ၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ၊ အႏုိင္က်င့္မႈ၊ ဗုိလ္က် စုိးမုိးမႈလည္းမရွိေပ။ အတိတ္ကုသုိလ္ကံ ခ်ေပးသမွ် ခံစားခြင့္ကုိ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရရွိခံစားၾကရေလသည္။

ကုိယ္ပုိင္ဘံုဗိမာန္၊ ကုိယ္ပိုင္စည္းစိမ္ျဖင့္ အားလံုးျပည့္စံုေနၾကသျဖင့္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး မနာလုိ ဣႆာျဖစ္စရာ မလုိ။ မလုိတမာ အဘိဇၥ်ပြားစရာ မလုိ။ မေတာ္ေလာဘျဖစ္စရာ မရွိ။ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္သည့္ သက္ရွိ သက္မဲ့ ပစၥည္း ဝတၳဳ အဖံုဖံုျဖင့္ သာယာၾကည္ႏူးမႈ ရိပ္ၿမံဳထဲတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ ခုိလႈံေနၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ခ်မ္းေျမ့မႈ၊ ၾကည္ႏူးမႈ၊ သာယာမႈ တုိ႔ကသာ ဘဝဟူေသာ အခ်ိန္တုိ႔ကုိ ဝါးၿမိဳေနၾကေလသည္။

႐ူပ၊ အ႐ူပ ခ်မ္းသာ

႐ူပ၊ အ႐ူပခ်မ္းသာဟူသည္ ျဗဟၼာခ်မ္းသာေခၚ စ်ာန္ခ်မ္းသာ ပင္ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼာခ်မ္းသာဟု ဆုိသျဖင့္ ျဗဟၼာမ်ားသာ ခံစားႏုိင္သည္မဟုတ္။ စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္ဟူသမွ် ခံစား စံစားႏုိင္ေသာ ခ်မ္းသာျဖစ္သည္။

ကာမခ်မ္းသာက ျမင္၊ ၾကား၊ ေမႊးၾကဴ၊ စားေသာက္၊ ထိေတြ႕ ရမွ ခ်မ္းသာေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာမွာ ထုိသုိ႔မဟုတ္။ ၾကည့္ဖုိ႔ ျမင္ဖုိ႔မလို၊ ၾကားဖုိ႔မလုိ၊ ေမႊးဖုိ႔မလုိ၊ စားေသာက္ဖုိ႔မလုိ၊ ထိေတြ႕ဖုိ႔မလိုဘဲ စိတ္ထဲတြင္ပင္ ခ်မ္းသာေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

ကာမခ်မ္းသာသည္ ေလာဘ၊ ေဒါသမ်ား ေရာေထြး၍ ပူစပ္ ပူေလာင္ခ်မ္းသာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေလာဘ ေဒါသ စေသာ ကိေလသာ အပူမ်ားကင္းသျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

ပထမစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈ ထိနမိဒၶ၊ ယံုမွားမႈ ဝိစိကိစၦာ၊ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းမႈ ဗ်ာပါဒ၊ ပ်ံ႕လႊင့္မႈ ဥဒၶစၥ၊ ပူပန္မႈ ကုကၠဳစၥ၊ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ ကမစၦႏၵ စေသာ အပိတ္အဆုိ႔ အတားအဆီးမ်ား ကင္းစင္သျဖင့္ လြန္စြာမွ ခ်မ္းသာလွသည္။

ဒုတိယစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ေဖာ္ျပပါ နီဝရဏတုိ႔မွ ကင္းသည့္အျပင္ ေတြးႀကံမႈ၊ စိတ္ကုိ တြန္းတင္မႈ ဝိတက္ပါ ကင္းစင္သြား၏။ တတိယစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ နီဝရဏ၊ ဝိတက္ တုိ႔အျပင္ သံုးသပ္မႈ ဝိစာရပါ ကင္းသြားသည္။ စတုတၳစ်ာန္က နီဝရ၊ ဝိတက္၊ ဝိစာရ တုိ႔အျပင္ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိပါကင္းသြားသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိ ေလးျဖစ္ေနေသးသည္ကုိကား ဆင္းရဲေသး၏။

သုိ႔ျဖစ္၍ စတုတၳစ်ာန္ခ်မ္းသာသည္ ပီတိကုိပါ ပယ္လုိက္၏။ သုခခ်မ္းသာမႈေလးႏွင့္ ဧကဂၢတာ တည္ၾကည္မႈေလး ႏွစ္မ်ိဳးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာအေနျဖင့္ စိတ္ထဲမွ သုခေလးျဖစ္ ခ်မ္းသာေနသည္ကုိက ဆင္းရဲ ေသးသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာက သုခကုိပါ ထပ္ပယ္ကာ ဥေပကၡာႏွင့္ ဧကဂၢတာ သေဘာႏွစ္မ်ဳိးသာ က်န္ေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈႏွင့္ တည္ၿငိမ္မႈ၊ တည္ၾကည္မႈ စိတ္အစဥ္ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။ အ႐ူပခ်မ္းသာသည္ ဤ ပဥၥမစ်ာန္ခ်မ္းသာထဲ တြင္ပါဝင္သည္။ စ်ာန္ခ်မ္းသာတုိ႔သည္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ အလြန္သိမ္ေမြ႕သည့္ ခ်မ္းသာ မ်ားျဖစ္သည္။

ကမၻာ့သက္တမ္း ေလးပံုတစ္ပံုမွ် အသက္ရွည္ၾကေသာ ပထမစ်ာန္ ျဗဟၼာဘံုက ျဗဟၼာမ်ားသည္ ပထမ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။ သူတုိ႔၏ အဟာရသည္ ပီတိသာျဖစ္သည္။ စ်ာန္စိတ္ႏွင့္သာ အသက္ထက္ဆံုး တည္ၾကသည္။

ဒုတိယစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ သူတို႔သက္တမ္း ႏွစ္ကမၻာ၊ ေလးကမၻာ၊ ရွစ္ကမၻာပတ္လံုး ဒုတိယ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။ တတိယစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာမ်ားသည္ သူတုိ႔သက္တမ္း (၁၆)ကမၻာ၊ (၃၂)ကမၻာ၊ (၆၄)ကမၻာပတ္လံုး တတိယစ်ာန္ ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾက၏။

စတုတၳစ်ာန္ဘံုမွ ျဗဟၼာတုိ႔သည္ သူတုိ႔သက္တမ္းကမၻာ ငါးရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္၊ ေလးေထာင္၊ ရွစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ပတ္လံုး စတုတၳစ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားၾကသည္။

အ႐ူပျဗဟၼာတုိ႔သည္ သူတုိ႔သက္တမ္း ကမၻာႏွစ္ေသာင္း၊ ေလးေသာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္း၊ ရွစ္ေသာင္း ပတ္လံုး သူတုိ႔ဆုိင္ရာ စ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ခံစားေနၾကသည္။

အသညသတ္ျဗဟၼာတို႔သည္ ႐ုပ္တရားသာရွိ၍ နာမ္တရား မရွိၾက။ အ႐ူပျဗဟၼာတုိ႔သည္ နာမ္တရားသာရွိ၍ ႐ုပ္တရားမရွိၾက။ ယင္းျဗဟၼာႏွစ္မ်ိဳးလံုးသည္ တရားမနာႏိုင္။ တရားထူးမရႏုိင္ၾကသျဖင့္ မျပစ္ရွိေသာ အရပ္ေဒသ ကုိေရာက္ေနၾကရသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳး ဆုေတာင္းခန္း၌ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးဆုိရာတြင္ အသညသတ္ျဗဟၼာဘံုႏွင့္ အ႐ူပျဗဟၼာဘံုတုိ႔ ပါ၀င္ေလသည္။

ဘုရားရွင္သည္ ဓမၼစၾကာတရားဦးေဟာရန္ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုး ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ရွာေသာအခါ ေလာကီစ်ာန္ သမာပတ္ရွစ္ပါးရေအာင္ ညႊန္ျပခဲ့ၾကေသာ အာဠရ ရေသ့ ႏွင့္ ဥဒကရေသ့ တို႔ကုိ ေတြ႕ရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအခ်ိန္၌ ရေသ့ႏွစ္ပါးစလံုး အ႐ူပဘံုသုိ႔ ေရာက္သြားၾကသျဖင့္ ဘုရားရွင္က (မဟာဇာနိေယာ ဝတ) အဆံုး႐ႈံးႀကီး ဆံုး႐ႈံးရေလၿပီ ဟု ၿငီးထြားေတာ္မူခဲ့၏။

ဖုိလ္ခ်မ္းသာ

ဖုိလ္ခ်မ္းသာဟူသည္ အရိယာပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ စည္းစိမ္ျဖစ္သည္။ မိမိရရွိၿပီးေသာ ဖုိလ္စိတ္ ထပ္ကာထပ္ကာ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ေနေအာင္ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ၀င္ေရာက္ခံစားျခင္းကုိ ဖုိလ္၀င္စားျခင္း၊ ဖလသမာပတ္ ဝင္စားျခင္း ဟုေခၚ၏။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္ကို ဝင္စားႏုိင္သည္။ ထုိ႔အတူ အထက္အထက္ဖုိလ္ ရရွိ ထားေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ မိမိတို႔ရရွိထားေသာ ဖုိလ္မ်ားကုိ ၀င္စားႏုိင္သည္။ ဖုိလ္၀င္စားခ်ိန္၌ နိဗၺာန္ တစ္ခုတည္းသာရွိသည္။ စိတ္ႏွင့္ နိဗၺာန္ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း တစ္သားတည္း ျဖစ္ေန၏။ ေႏြအခါ ပူအုိက္ေသာ အခ်ိန္ ေရေအးေအးေလး ခ်ိဳးလုိက္ရသကဲ့သုိ႔ အလြန္ပင္ ေအးခ်မ္းလွ၏။ လက္ေတြ႕ ခံစားဖူးမွ သိႏိုင္ေသာ ခ်မ္းသာမ်ိဳးျဖစ္သည္။

 ဆက္လက္တင္ျပပါမည္။

(ဓမၼပိယဆရာေတာ္၊ အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ)