ဘာေတြဘဲျဖစ္ေနေန..အေဖလာမယ္စိတ္ခ်
၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္၌ ရစ္ခ်တာစေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္သြားၿပီး ၄ မိနစ္ပင္ မျပည့္သည့္အခ်ိန္ အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့သည္။အပ်က္အစီးေတြ ဖ႐ိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကို အိမ္မွာ ေဘးမသီ ရန္မခ ထားခဲ့ကာ သူ႔သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေျမမွာ ျပားခ်ပ္ေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ သူ႔ရင္ထဲ ဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကို သူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ျပန္၍ သတိရသည္။ “ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးၾကံဳၾကံဳ သား ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်” ဆိုေသာစကား။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခု ရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္စရာ မရွိေအာင္ ပိျပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္ သားထံေပးခဲ့သည့္ ကတိစကားကို သူ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၾကားေနသည္။
စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သူ႔သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦ၏ လက္ယာဘက္အပိုင္း ေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။
သည္ေနရာသို႔ သူ ေျပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြ ဖယ္ရွားျခင္း ျပဳေလသည္။
သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာၾကသည္။ “ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ” ။ “င့ါသမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး” စသျဖင့္ ေသာကမီး၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းၾကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြး႐ူးေသြးတန္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႔အား က႐ုဏာသက္ကာ ေက်ာင္းပ်က္ အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ် ေခၚယူၾကသည္။
“မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
“ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
“အဲဒီလို လုပ္ေနလို႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာ ျပန္ပါဗ်ာ”
“စိတ္ထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လို႔ ရဦးမွာလဲ” စသျဖင့္ ေျပာၾကသည္။
တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္
”ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦမယ္” ဟု ျပစ္တင္ၾကသည္။
သည္လိုလာေျပာသည့္ မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲ ျပန္ေျပာသည္။
“ဒီမွာ…ခင္ဗ်ား အခု ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ” ဟူ၍။
သည္ေနာက္ အံသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ သူ႔သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္ အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္လံုးခ်င္း တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူဖယ္႐ွားသည္။
သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
“မီးေတြ ေလာင္ေနၿပီ၊ ဘယ္ေနရာကမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏိုင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ပါ” ဟု ဆိုသည္။
သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား၊ မကူညီဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာပါ” ဟုပဲ ျပန္ေျပာသည္။
ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ား ေသြး႐ူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ့မယ္”
ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီမွာလားပဲ သူျပန္ေမးသည္။
မည္သူကမွ် မကူညီ။
သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနပဲႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႔မွာ အေရးႀကီးေနတာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ “ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါ ေသခ်ာဖို႔ လိုသည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳးအုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈ နာရီၾကာၿပီ၊ …၁၂ နာရီ၊ …၂၄ နာရီ၊ …၃၆ နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈ နာရီေျမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူ သံကုန္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“အာမန္း…”
ျပန္ေအာ္သံ ၾကားရသည္။
“ေဖေဖ…ေဖေဖလား၊ သားပါ ေဖေဖရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သားေျပာထားတယ္၊ ‘ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔၊ ငါ့အေဖ မေသေသးရင္ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လည္း လြတ္မယ္’ လို႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ‘ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးၾကံဳၾကံဳ သား မစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်’ ဆိုတာေလ၊ အခု အေဖေျပာထားတဲ့အတိုင္း ေရာက္လာၿပီေပါ့”
“အဲဒီ ေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လို အေျခအေနရွိလဲ သား” အေဖက ေမးသည္။
“သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ အေဖ၊ သားတို႔ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္၊ ဆာလည္း ဆာတယ္၊ ေရလည္း ငတ္တယ္၊ အေဖေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလးကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမႇာင့္ေလးတစ္ေျမႇာင့္ မပိဘဲ က်န္ေနတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သားတို႔ မေသတာ”
“ကဲ…ထြက္ခဲ့ေတာ့ သားေရ”
“ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊ သားမွာက ေဖေဖ ရွိေနတာပဲ၊ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳးၾကံဳၾကံဳ သားက မစိုးရိမ္ဘူး၊ အေဖ လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္”
[မူရင္း။ ။ Mark V.Hansen ၏ Are You Going To Help Me?]
(ေဖျမင့္ဘာသာျပန္သည္)
