စတုတၳမ႑ဳိင္ ပန္းပဲဆရာ

 

စတုတၳမ႑ဳိင္ ပန္းပဲဆရာ

 

ေလာကမွာ အထူးခြၽန္ဆုံး၊ အျမင့္ျမတ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶါ စတဲ့ အာဇာနည္ပုဂၢဳိလ္ထူးေတြဟာ ဇဗၺဴဒိပ္ဆုိတဲ့ လူ႔ျပည္မွာသာ ေမြးဖြားျဖစ္ေပၚၾကတယ္။ သုဂတိဘုံထဲက ခ်မ္းသာသုခေတြ သာလြန္တယ္ဆုိတဲ့ ေျမာက္ကြၽန္းတုိ႔လုိ ေနရာေတြ၊ နတ္ျပည္  ျဗဟၼာ့ျပည္လုိ ေနရာေတြမွာ  ေမြးဖြား

ျဖစ္ေပၚေလ့ မရွိၾကပါဘူးတဲ့။ 

 

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ န၀ကနိပါတ္၊ တိဌာနသုတ္မွာ …“ဇဗၺဴဒိပ္ေတာင္ကြၽန္းသားမ်ားဟာ တျခားသုဂတိဘုံသားေတြထက္ ရဲရင့္ျခင္း၊ သတိတရားထင္ရွားျခင္း၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ က်င့္စဥ္ (မဂၢင္ရွစ္ပါး) တုိ႔ကုိ က်င့္သုံးႏုိင္ျခင္းဆုိတဲ့ အခ်က္သုံးခ်က္အားျဖင့္ သာလြတ္ၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္” လုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

 

ဒီအေၾကာင္းကုိ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ထပ္ဆင့္ရွင္းလင္းေဟာေျပာရာမွာေတာ့ “လူ႔ျပည္ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ကုသုိလ္ကံတုိ႔ ရဲ႕ အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ ခ်မ္းသာသုခမ်ားနဲ႔ အကုသုိလ္ကံတုိ႔ရဲ႕ အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ေရာေထြးအက်ဳိးေပးရာဌာနျဖစ္လုိ႔ ေကာင္းဆုိး ႏွစ္တန္ျဖစ္တဲ ေလာကဓံ တရားရွစ္ပါးတုိ႔လည္း ထင္ရွားတယ္။ ေမြးျခင္း၊ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း လကၡဏာေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ျမင္ ႏုိင္ၾကလုိ႔ ၀ိပႆနာရဲ႕ အာ႐ုံျဖစ္တဲ့ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱလကၡဏာေတြလည္း ထင္ရွားတယ္။

ေလာကဓံဆုိးတု႔ိကုိ တြန္းလွန္ၿပီး ေလာကဓံေကာင္းတုိ႔ကုိရရွိေအာင္ ဉာဏ္စြမ္း၊ လုံ႔လစြမ္းတုိ႔နဲ႔ ႀကဳိးစားအားထုတ္ၾကရတဲ့အတြက္ သူရ သတၱိနဲ႔ သတိ၀ိရိယတရားမ်ား သာလြန္ျမတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ လကၡဏာေရးသုံးပါးတုိ႔ကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္တဲ့အတြက္ အျမတ္ ဆုံးက်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးတုိ႔ကုိ က်င့္သုံးႏုိင္ေရးမွာလည္း တျခားသုဂတိဘုံမ်ားထက္ အခြင့္သာျခင္းျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပ ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သိလြယ္ျမင္သာတဲ့ ဥပမာတခုကုိလည္း ထုတ္ျပေတာ္မူပါတယ္။ ေလာကမွာရွိတဲ့သံ႐ုိင္းတုံးေတြဟာ မီးနဲ႔ခ်ည္း တဖက္သတ္ဖုတ္ထားျပန္ရင္လည္း လူတုိ႔အသုံးဝင္တဲ့ ဓားလွံလက္နက္ေတြ ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္သလုိ ေရနဲ႔ ခ်ည္းစိမ္ထားျပန္ရင္လည္း အလားတူပဲ ဘယ္လုိလူသုံးပစၥည္းမ်ဳိးမွ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူးတဲ့။

သံတုံးမ်ားဟာ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ပန္းပဲဆရာမ်ားက လုိအပ္သလုိ မီးနဲ႔လည္း ဖုတ္တန္ရင္ဖုတ္ၿပီး ပုံေဖာ္ေပးရတယ္။ ေရနဲ႔ စိမ္တန္ရင္လည္း စိမ္ ေပးၿပီး အေပ်ာ့အမာသင့္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးမွသာ ထက္ျမက္တဲ့ ဓားလွံလက္နက္တုိ႔၊ လူ႔အသုံးအေဆာင္ကိရိယာ တန္ဆာပလာတုိ႔ ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ ဥပမာအတုိင္းပဲ သတၱဝါေတြထဲမွာလည္း ဒုဂၢတိဘုံသားျဖစ္တဲ့ ငရဲတိရစၧာန္ စတဲ့သတၱဝါမ်ားဟာ အကုသုိလ္ရဲ႕အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ားနဲ႔ အၿမဲတမ္းလုိလို ၾကဳံေတြ႕ေနၾကရလုိ႔ မီးနဲ႔ခ်ည္း တဖက္သတ္ဖုတ္ထားျခင္းခံရတဲ့ သံတုံးမ်ားနဲ႔တူတယ္။ 

အထက္ နတ္ဘုံ ျဗဟၼာ့ ဘုံသား သတၱဝါတုိ႔ဆုိတာေတြကလည္း ကုသိုလ္ရဲ႕အက်ဳိးျဖစ္တဲ့ အာ႐ုံငါးျဖာ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာေတြကုိသာ ၾကံဳေတြ႕ခံစားေနၾကရတဲ့ ကံ ေဟာင္းစားသက္သက္ေတြလုိျဖစ္ေနၾကလုိ႔ သံေဝဂပြားေလာက္စရာ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ဳိးတရားေတြကလည္း ႏွစ္မ်ဳိးလုံး ျပည့္စုံေအာင္ မထင္ ရွားၾကဘူး။ ဝိပႆနာရဲ႕အာ႐ုံျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေရးသုံးပါးတုိ႔လည္း မထင္မရွားမပီျပင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူရသတၱိတုိ႔၊ သတိဝီရိယတုိ႔၊ မဂၢင္ရွစ္ပါးတုိ႔လည္း ျဖစ္ေပၚႏုိင္ဖုိ႔ ခဲရင္းၾကတယ္လုိ႔ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေတာ္မူပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးေပးတဲ့ဥပမာဟာဓမၼနယ္ပယ္အတြက္သာမက ေလာကနယ္ပယ္မွာလည္း ေကာင္းမြန္ထက္ျမက္ တုိးတက္မႈကုိ လုိလားသူ တုိင္း လက္ကုိင္ျပဳၿပီး သတိမူသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သားသမီးတုိ႔ရဲ႕ ထက္ျမက္တုိးတက္မႈကုိ လုိလားတဲ့မိဖမ်ား၊ တပည့္တုိ႔ရဲ႕တုိးတက္မႈကုိလုိလားတဲ့ ဆရာသမားမ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕တုိးတက္မႈကုိလုိလားတဲ့ စတုတၴမ႑ဳိင္ပညာရွင္မ်ားေပါ့။

မိဖမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ားနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အရင္ကလည္း အခြင့္ၾကံဳတုိင္း အၾကံျပဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ သားသမီးမ်ား၊ တပည့္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အမွားကုိေထာက္ျပရာမွာ လုိအပ္သည္ထက္မပုိၾကဖုိ႔နဲ႔ အေကာင္းကုိအသိအမွတ္ျပဳရာမွာ အခါသင့္အခြင့္ၾကဳံတုိင္း မလစ္မလပ္ေအာင္ အသိအမွတ္ျပဳေပးဖုိ႔ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးမွာမဆုိ ကုိယ္မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အရာကုိ မလႊဲသာ မေရွာင္သာေလာက္သာ သေဘာ ထားဆုံးမၾကၿပီး ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အရာမ်ားကုိသာ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ အေလးထားသိမွတ္ေျပာဆုိေပးသင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ 

လူ ဆုိတာ အၾကဳံမ်ားရာ အႀကဳိက္ပါတတ္ၾကတယ္ဆုိတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ အေကာင္းဘက္ ေျပာင္းလဲလာပါလွ်က္ အေကာင္းကုိေတာ့ အေလးထား သိမွတ္မႈမျပဳဘဲ အဆုိးကုိသာ ထပ္တလဲလဲေျပာေနမယ္ဆုိရင္ “ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္းမထင္မွေတာ့ ဘာထူးမွာလဲ’’ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိးေပါက္ၿပီး အရြဲ႕တုိက္ရာက အဆုိးသံသရာထဲမွာ ဝဲလည္နစ္ျမဳပ္သြားၾကတဲ့ သားသမီးေတြ တပည့္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ႀကဳံရဖူးလုိ႔ အခုလုိ အႀကံျပဳလုိက္ရတာပါ။ မိဖတုိ႔၊ ဆရာသမားတုိ႔အေနနဲ႔ေတာ့ ပန္းပဲဆရာလုိမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔ထက္ ပန္းခ်ီပန္းပုဆရာတုိ႔လုိမ်ဳိး ပုိၿပီးျဖစ္သင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ညင္သာသိမ္ေမြ႕ဖုိ႔ လုိအပ္လုိ႔ပါ။

အဲ .. စတုတၴမ႑ဳိင္ဆရာမ်ားအေနနဲ႔ေတာ့ ပန္းပဲဆရာလုိမ်ဳိးျဖစ္ဖုိ႔က ပုိၿပီးသင့္ေလွ်ာ္မယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ပန္းပဲဆရာေကာင္းဆုိတာ သံ ကုိ ပူသြားမလား၊ ေအးသြားမလားဆုိတဲ့ က႐ုဏာတရားနဲ႔ ၾကည့္ရမွာ မဟုတ္ဘဲ၊ သံေခ်း စင္မစင္၊ သံသားေစ့ မေစ့၊ လုိအပ္တဲ့ပုံစံ က် မက်ဆုိတဲ့ အသိဉာဏ္တရားနဲ႔ၾကည့္ၿပီး မီးထဲမွာ ဖုတ္သင့္သမွ်လည္း ဖုတ္၊ ေရနဲ႔စိမ္သင့္ရင္လည္းစိမ္၊ သံေၾကာေစ့ေအာင္ သံေတြရဲရဲကုိ သဲျပင္မွာ ခါတန္ခါ၊ ပုံစံက်ေအာင္ တူထုတန္ထု၊ စုိ႔ႏွပ္တန္ ႏွပ္၊ ေဆာက္ျဖတ္တန္ျဖတ္၊ ကုိက္ (ဂုိက္) ဆြဲတန္ ဆြဲ၊ ေက်ာက္ခဲမွာ ေသြးတန္ ေသြးၿပီး ေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ၾကရတာပါ။

စတုတၴမ႑ဳိင္ဆရာမ်ားျပဳျပင္ေပးရမွာက သံေတြမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြပါ။ ဒါကုိလည္း အထူးသတိျပဳသင့္ပါတယ္။သံကုိ ျပဳျပင္ပုံေဖာ္ရတဲ့ ပန္းပဲဆရာမ်ားအေနနဲ႔ သံအေပၚမွာ ျဗဟၼစုိရ္မဖက္ ဉာဏ္ပညာသက္သက္နဲ႔သာ ၾကည့္ၾကတာျဖစ္ေပမဲ့လူကုိ ျပဳျပင္ရာမွာေတာ့ ျဗဟၼစုိရ္ ေလးပါးလုံးျခံရံတဲ့ ပညာမ်က္ေစ့နဲ႔ ၾကည့္ၾကရမွာပါ။ ေလာကအေပၚ ေမတၱာလႊမ္းျခံဳၿပီး က႐ုဏာသက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ မ်က္ေျခမျပတ္ ႐ႈ၊ မုဒိတာပြားႏုိင္ေရးကုိမွန္းေမွ်ာ္ၿပီး ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းကင္းတဲ့ ဥေပကၡာ စိတ္နဲ႔ ေလာကရဲ႕တုိးတက္ေရးကုိ ေရွး႐ႈတတ္တဲ့ အသိဉာဏ္တုိ႔ ေပါင္း စုေဆာင္ရြက္ၾကရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္လုိ႔ပါ။

စတုတၴမ႑ဳိင္ဆုိတဲ့အမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ေတာ္တည့္မွန္ကန္တဲ့ ပန္းပဲဆရာေကာင္းမ်ားျဖစ္ဖုိ႔ဆုိရင္ အရွင္အာဒိစၥဝံသရဲ႕နာမည္ေက်ာ္ “ခဲ ေလးခ်က္’’တုိ႔ကုိ မလြဲမေသြေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကဖုိ႔ေတာ့ လုိအပ္ ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကေတာ့ …
“မွားမွန္အျဖစ္၊ စစ္ဘိခဲတုံ
မွားအမွန္၊ ေ၀ဖန္သိခဲ့တုံ
မွားမွန္ေ၀ခြဲ၊ ေျပာခဲဘိတုံ
အမွားအလွန္၊ အမွန္ က်င့္ခဲတုံ” ဆုိတဲ့ ေလးခ်က္ပါပဲ။
အဲ့ဒီ ခဲေလးခ်က္ကုိ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၿပီဆုိရင္ သူ႔ရဲ႕ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ …
“မွားမွန္ အျဖစ္၊ စိစစ္ရဲေစ
မွား အမွန္၊ ေ၀ဖန္ သိရဲေစ
မွားမွန္ ေ၀ခြဲ၊ ေျပာရဲတတ္ေစ
အမွားအလွန္၊ အမွန္က်င့္ရဲေစ” ဆုိတဲ့ 

စတုတၴမ႑ဳိင္ရဲ႕တကယ့္ဂုဏ္သိကၡာ အစစ္ျဖစ္တဲ့ “ရဲေလးခ်က္’’ နဲ႔လည္း ျပည့္စုံဖုိ႔ လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါဟာ “ဒီေန႔ စတုတၴမ႑ဳိင္မွာ ဒီရဲေလးခ်က္ မျပည့္စုံေသးဘူး’’ လုိ႔ စြပ္စြဲလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိသတင္းစာဖတ္ခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကဳံအရ သုံးသပ္မိသမွ်ကုိသာ ေျပာလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ မိမိတုိ႔ သတင္းစာဖတ္ဖူးခါစျဖစ္တဲ့ ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၅၉-၆ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္ဆီက မိမိတုိ႔ေမြးဖြားရာ ေက်းလက္ေဒသကုိ ေရာက္လာတဲ့သတင္းစာေတြဆုိတာ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါတီႀကီးႏွစ္ခုကုိ ကုုိယ္စားျပဳတဲ့သတင္းစာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ ဆရာ ေတာ္က သတင္းစာဝါသနာပါမွန္းသလုိ႔ ပါတီႏွစ္ခုလုံးက အၿပဳိင္ပုိ႔ေပးၾကတာပါ။ 

ဆရာေတာ္ကမ်က္စိမႈန္လုိ႔ မိမိတုိ႔ကုိရင္မ်ားက အလွည့္က် ဖတ္ေပးရပါတယ္။ သတင္းစာအားလုံးကုိၾကည့္လုိက္ရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါတီရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြခ်ည္း ေရးထားတာ

ျဖစ္လုိ႔ ငရဲျပည္ က သံတုံးမ်ားလုိ႔ပဲဆုိရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မိမိအသက္က ဆယ့္သုံးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဆရာေတာ္က သ တင္းစာဖတ္ေပးရတဲ့ မိမိတုိ႔ကုိ “ကဲ ..မင္းတုိ႔က ဘယ္ပါတီကုိသေဘာက်သလဲ’’ လုိ႔ ေမးပါတယ္။ မိမိက “ဘယ္ပါတီမွ သေဘာက်စရာ မရွိပါဘူးဘုရား’’ ဆိုေတာ့ “ဟ .. ကုိရင္ေလးရ ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း’’ တဲ့။ “ဒီသတင္းစာေတြထဲမွာ ေရးထားတဲ့အတုိင္းဆုိရင္ ဘယ္ပါတီမွအ ေကာင္းမရွိေတာ့လုိ႔ပါဘုရား’’ ဆုိေတာ့ “ေအး .. ဒါလဲ ဟုတ္သားဟ’’ တဲ့။

မိမိၿမဳိ႕ကုိ စာသင္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မဆလေခတ္ဆုိတာကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ စတုတၴမ႑ဳိင္တုိ႔ရဲ႕အေျခအေနကေတာ့ ဟံသာဝတီသတင္းစာ အယ္ဒီတာကေတာင္ ေခါင္းႀကီးပုိင္းက

ေနၿပီး “ေဗာင္းေတာ္သိမ့္ေအာင္ ေခါင္းေတာ္ညိတ္’’ လုပ္မေနၾကဖုိ႔တုိ႔၊ “ေမွး လုိက္ မွိန္းတုတ္ ပင္းခုတ္ ေပါင္းစား’’ မလုပ္ၾကဖုိ႔တုိ႔၊ “တံခါးမႀကီးကုိ ဖြင့္သူဖြင့္၊ ျပတင္းေပါက္ကုိ ပိတ္သူပိတ္’’ မလုပ္ၾကဖုိ႔တုိ႔၊ “ေျပာမွား ၾကားလြဲျဖစ္မႈႀကီး’’ ေတြ မက်ဴးလြန္ၾကဖုိ႔တုိ႔ သတိေပးေနရတာကုိၾကည့္ရင္ အရွင္အာဒိစၥဝံသေျပာတဲ့ “ခဲ’’ဆိပ္မိေနၾကတာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္လုိ႔ ေရနဲ႔အစိမ္မ်ားၿပီး အေအးမိႏွာေစး

ေနၾကတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ဒီအစြန္းတရားႏွစ္မ်ဳိးလုံးကုိ လုံးဝ စြန္႔ လႊတ္သင့္ၾကပါၿပီ။ 

မီးနဲ႔ခ်ည္းဖုတ္ေနဖို႔ ေခတ္လဲမဟုတ္သလုိ၊ ေရနဲ႔စိမ္ထားသလုိ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္လုပ္ေနဖုိ႔လည္း မလုိအပ္ေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းတာမွန္တာကုိ မုဒိတာအျပည့္နဲ႔ အသိမွတ္ျပဳသင့္ၾကသလုိ ဆုိးတာ မွားတာမ်ားကုိလည္း ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ စကားျပန္မ်ားပီပီ ေျပာဆုိေပး ရမည့္ေခတ္ကုိ ေရာက္လာၿပီလုိ႔ 

 ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ခဲေလးခ်က္ခဲ အဆိပ္ေဘးကင္းေဝးၿပီး ရဲေလးခ်က္ အားေဆးမ်ားနဲ႔ စတုတၴမ႑ဳိင္ႀကီး ပန္းပဲဆရာေကာင္းပီသစြာ က်န္းမာပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းတုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

ဓမၼေဘရီ အရွင္၀ီရိယ (ေတာင္စြန္း)
မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၂