ရွင္ေဒ၀ဒတ္
လူတုိ႔၏ မတူကြဲျပားျခားနားျခင္းတြင္
အသြင္သ႑ာန္ပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းႏွင့္ အႏွစ္သာရပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းဟူ၍
ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အသြင္သ႑ာန္ပုိင္းအရ ျခားနားျခင္း ဟူသည္မွာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊
အသားအေရာင္၊ ေငြေၾကး၊ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ အျခံအရံ၊ ၾသဇာအာဏာ စသည္တုိ႔အရ
ျခားနားျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရပုိင္းအရ ျခားနားျခင္းမွာမူ
စိတ္ေနစိတ္ထားႏွင့္ ကုိယ္က်င့္တရားအရာတြင္ ျခားနားျခင္း ျဖစ္သည္။
ကုိယ္က်င့္တရားကုိ အႏွစ္သာရပုိင္းဟူ၍ ဆုိရေသာ္လည္း မိမိ၏မေကာင္းေသာ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ေကာင္းသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေသာ၊ မိမိ၏ မရွိေသာ ဂုဏ္သိကၡာကုိ အရွိလုပ္တတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည္း ရွိပါသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္တြင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလးစားခ်ီးက်ဴးအပ္ဖြယ္ တစ္စုံတစ္ရာသည္ မရွိေသာ္လည္း ထုိသူႏွင့္ စရုိက္၊ ညဥ္တူေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္မူ ထုိသူတုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အားလုံးကုိ "မွန္သည္"ဟူ၍ ထင္ျမင္တတ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ိဳးကုိ "ပါရိဘာသိကသစၥာ" ဟူ၍ ေခၚဆုိရ၏။ သူ႔အရပ္သူ႔ဇာတ္ "လက္၀ါးခ်င္းကုိက္"ေသာ၊ သူ႔လူႏွင့္သူ"ဟုတ္"ေသာတရားမ်ိဳး ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ ရႏုိင္ေကာင္းပါသည္။ ဤသည္မွာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ၀ဇၨီတုိင္းသားမ်ားက မွန္သည္ဟူ၍ ထင္ျမင္တတ္သည့္ အတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္က ဤသုိ႔ထုတ္ျပန္ ေၾကညာဖူးသည္။
(၁)ရဟန္းအားလုံး ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနၾကရန္။
(၂)ရဟန္းအားလုံး ပင့္ဆြမ္းကုိ လက္မခံဘဲ ဆြမ္းခံ၍သာ ဘုဥ္းေပးရန္။
(၃)ပံသကူသကၤန္းကုိသာ သုံးၾကရန္။
(၄)သစ္ပင္ရင္း၌သာ သီတင္းသုံးၾကရန္။
(၅)သတ္သတ္လြတ္သာ ဘုဥ္းေပးၾကရန္။
ဤထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္အရ ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာရွိေသာ္လည္း အႏွစ္သာရပုိင္းအရၾကည့္လွ်င္မူ တန္ဘုိးမဲ့ေလ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ တန္ဘုိးမဲ့ရသနည္း ဟူမူ ထုတ္ျပန္ေၾကညာသူ၏ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ တန္ဘုိးမဲ့ရေလသည္။ ဤေၾကညာခ်က္သည္ကား မရုိးမသားၾကံစည္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ခံသမုိင္းကုိ သိၾကသူမ်ားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ကြယ္က အၾကံအစည္ကုိ ထြင္းေဖာက္၍ ျမင္ၾကသည္။ ျမင္ၾကသျဖင့္ ကရုဏာသက္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္ပညာရွိမ်ားကမူ သေရာ္ျပဳံးျပဳံးၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ အေၾကာင္းကုိလည္း မိမိတုိ႔နီးစပ္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ဤသုိ႔အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပၾကကုန္သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အနားယူရန္ေလွ်ာက္ၾကားျပီး သူ႔ကုိ ဘုရား ရာထူးလႊဲအပ္ေပးရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးသည္။ ဤေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပုထုဇဥ္စစ္စစ္ၾကီးျဖစ္မွန္းသိသာ၏။ စင္စစ္ သဗၺညဳတဥာဏ္သည္ ေပးအပ္၍ရေသာ တရားမဟုတ္။ ပါရမီျဖည့္မွရေသာ တရားျဖစ္၏။ အရိယာပုဂၢိဳလ္သာျဖစ္လွ်င္ ဤကဲ့သုိ႔ မအပ္ေသာ အေတြးအၾကံမ်ားကုိ ေတြးမိမည္ မဟုတ္။ မဂ္ဥာဏ္ရေအာင္ အားထုတ္ရသကဲ့သုိ႔ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရွိေအာင္ အားထုတ္ရမည္ဟူ၍သာ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကုိ မယုံၾကည္သူ၊ နားမလည္သူလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူ၏စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ခဲ့သူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ အတုိင္းအရွည္ကုိ မသိျခင္းကား မုိက္မဲသူတုိ႔၏ ဗီဇ ျဖစ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ား ရခဲ့ဖူးသည္ မွန္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိစ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိသတ္၍ ဘုရားရာထူးကုိ ယူမည္ဟူေသာ စိတ္ရုိင္းအၾကံအစည္ ၀င္သည္မွစ၍ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသည္။ ကိေလသာဆင္ရိုင္းမ်ားကုိ စ်ာန္တရားက ေခတၱမွ် ခၽြန္းအုပ္ထားႏုိင္သျဖင့္ ပညာမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိသႏၲန္တြင္ အလုံးစုံေသာ ကိေလသာကင္းျပီဟု ထင္တတ္သည္။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ ကိေလသာမ်ား ျပန္လည္ေပၚေပါက္ထၾကြလာမွ မိမိ၏အေျခအေနကုိ အမွန္အတုိင္း သိတတ္သည္။ ေနာက္မက်ခင္ သိရွိရမွေကာင္းပါသည္။ ေနာက္က်ျခင္းသည္ အ၀ီစိငရဲတြင္ ကမာၻေပါင္းမ်ားစြာ ခံေနရေစရန္အတြက္ လုံေလာက္ေသာ "အမွားလုပ္ခ်ိန္"ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရားရာထူးကုိ ရယူရန္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သတ္ရန္ၾကံစည္အားထုတ္သည္။ ဤၾကံစည္အားထုတ္မႈ သည္ပင္လွ်င္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ယုတ္မာမႈကုိ ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဥာဏ္ၾကီးသူျဖစ္သည္။ စ်ာန္အဘိဥာဥ္ရွင္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးဇာတ္ေကာင္းသူ ျဖစ္၏။ အျခံအရံေပါသူ ျဖစ္သည္။ ၾသဇာရွိသူျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤအရာမ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္မ်ားတည္း။ တကယ့္အႏွစ္သာရအပုိင္းမဟုတ္။ တကယ့္အႏွစ္သာရပုိင္းသည္ အျခံအရံ၊ ဗဟုသုတ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္သည္ဟု ထင္ရေသာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ စကားလုံးမ်ားမဟုတ္။ သီလဟု ေခၚရေသာ ကုိယ္က်င့္တရား သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
ဤၾကံစည္မႈကုိ ၾကံစည္သည္ဟု ၾကားသိရသည္ႏွင့္ပင္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အႏွစ္ကင္းမဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက သိၾကသည္။ အျမစ္အေျခမရွိေတာ့ေသာ အကုိင္းအဖ်ားသက္သက္ႏွင့္ ကုိယ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကသည္။ ပညာရွိမ်ားအတြက္ ကုိယ္က်င့္တရားမရွိေတာ့ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာလ်ဥ္းမရွိေတာ့ေပ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ဘုရားရာထူးလႊဲအပ္ရန္ ေတာင္းဆုိသံကုိ ျမတ္စြာဘုရားက သုံးၾကိမ္တုိင္တုိင္ တားျမစ္သည္။ တားျမစ္၍ မရသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက "ေဒ၀ဒတ္...ငါသည္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလႅန္ တုိ႔ကုိေသာ္မွ သံဃာအား လႊဲအပ္မည္မဟုတ္။ တံေတြးႏွင့္တူေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သုံးစြဲေနသူ သင့္အား အဘယ္ေၾကာင့္ လႊဲအပ္ရမည္နည္း"ဟု သံေ၀ဂရဖြယ္ မိန္႔ၾကားသည္။
မွန္၏။ မိမိႏွင့္မထိုက္တန္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ ကုိယ္က်င့္တရားအား အပြန္းပဲ့ခံ၍ သုံးစြဲေနျခင္းကား တံေတြးႏွင့္တူေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သုံးစြဲေနျခင္းေပတည္း။ တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ အပြန္းပဲ့ခံ၍ရလာေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ကား တံေတြးမစင္ကဲ့သုိ႔ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကား သံေ၀ဂရေလာက္ေအာင္ ပညာမရွိ။ တလြဲမာနသာရွိသည္။ တလြဲမာနေၾကာင့္ ဆုံးမခံရျခင္းကုိ ၀မ္းမသာတတ္။ ၀မ္းမသာတတ္သျဖင့္ ပရိတ္သတ္အလယ္မွ ထြက္သြားသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ "ပကာသနိယကံ" ကုိ ျပဳေစ၏။ ပကာသနိယကံ၏သေဘာကား ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ သာသနာမွ ၾကဥ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ သာသနာႏွင့္ မပတ္သက္ဟူ၍ သေဘာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေနနွင့္ အားကိုးရာသည္ မရွိေတာ့ေပ။ အျခံအရံကုိ အငတ္မြတ္ဆုံးသူျဖစ္ပါမွ အျခံအရံ ပရိသတ္သည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။ လာဘ္လာဘကုိ အျမတ္ႏုိးဆုံးသူျဖစ္ေနပါမွ လာဘ္လာဘသည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ မာယာ ၊သာေ႒ယ် အတတ္၌ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ဟန္တူ၏။ ေကာက္က်စ္ေသာ အရာတြင္လည္း ထုိေခတ္က အေတာ္ဆုံးျဖစ္ဟန္တူ၏။ ပရိသတ္စုေဆာင္းရန္အတြက္ စဥ္းစားပုံကုိ ၾကည့္ပါ။ လူတုိ႔သည္ ရုပ္ကုိအေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူ သုံးပုံႏွစ္ပုံရွိ၏။ ေက်ာ္ေစာသံကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူက ငါးပုံေလးပုံရွိ၏။ ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ကုိ ၾကည္ညိဳသူက ဆယ္ပုံတြင္ ကိုးပုံရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဆြဲေဆာင္စည္းရုံးရလွ်င္ ငါ့ေနာက္လုိက္မ်ား ျဖစ္လာၾကမည္ဟူ၍ စဥ္းစားသည္ ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေၾကညာခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့၏။
အႏွစ္သာရပုိင္းကုိ သိသူမ်ားကမူ ျပဳံး၍ကရုဏာသက္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္အခ်ိဳ႔ကမူ ေတြေ၀ကုန္ၾကသည္။ ဟုတ္ႏုိးဟုတ္ႏုိးထင္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ ေလယူရာတိမ္းေသာ၀ါးပင္မ်ားႏွင့္ တူသည္။ မိမိကုိယ္တုိင္သိေသာ တရားဟူ၍ ဘာတစ္ခုမွ် မယ္မယ္ရရ မရွိေသးသျဖင့္ သူတစ္ပါးက မုန္းစရာေျပာလွ်င္ မုန္း၍၊ ခ်စ္ေအာင္ေျပာလွ်င္ ခ်စ္ၾကသည္။ ယုံေအာင္ေျပာလွ်င္ ယုံၾကည္ၾက၍ ေျမွာက္ေျပာလွ်င္ ေက်နပ္ၾကသည္။ အက်င့္ေကာင္းလ်က္ အေျပာမတတ္သူကုိ မၾကည္ညိဳတတ္ဘဲ အေျပာေကာင္းလ်က္ အက်င့္မတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေနာက္သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားခ်င္တတ္သည္။
အေျပာေကာင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အလုပ္လည္းမွန္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ လိမ္ညာသည္လည္း ရွိတတ္ပါသည္။ အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္ ထုိအလိမ္အညာမ်ားကုိ ေရွာင္ရွားရန္မွာ မလြယ္ကူပါ။ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ၀ိပႆနာ ပညာဥာဏ္ အားေကာင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကမူ ကုိယ္တုိင္သိေသာပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ အလိမ္အညာကုိ အလိမ္အညာဟူ၍ သိၾကေပသည္။ သိၾကသည့္အေလ်ာက္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ၏ အလိမ္အညာတရားမ်ားကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာသင့္သည့္အေလ်ာက္ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားရေပသည္။ ထုိသုိ႔ ရွင္းျပထားၾကသျဖင့္ ပရိသတ္အမ်ားစုက ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ စကားကုိ မယုံၾကည္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္လုိက္လည္း မျဖစ္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ မွားသလုိလည္း အမ်ားစုက မမွားၾက။
သုိ႔ရာတြင္ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားကမူ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ တရားအဆန္းကုိ ယုံၾကည္မိၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ သစၥာရွင္ဟု ထင္မွတ္မိခဲ့ၾကသည္။ အတိတ္သမုိင္းႏွင့္ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏တရားမ်ားကုိ သစၥာတရားမ်ား အျဖစ္လက္ခံမိခဲ့ေတာ့၏။ ဤ သစၥာတရားမ်ိဳးသည္ကား အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ စရုိက္တူညဥ္တူခ်င္း ခ်ီးမြမ္းေသာ အေယာင္ေဆာင္ သစၥာတရားသာ ျဖစ္ေလသည္။
အဓမၼသည္ ဓမၼကုိ ေရရွည္၌ အံမတုႏုိင္။ သစၥာတရားကုိ အမွန္တကယ္ရွာေဖြေနသူကုိ အ၀ိဇၨာတရားသည္ ၾကာရွည္ ဖုံးပိတ္ထားလုိ႔မရ။ ပါရမီျပည့္စုံေသာအခါ ဖြင့္လွစ္ျပရသည္သာျဖစ္သည္။ ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းတုိ႔သည္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ အနားယူေနခုိက္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလႅန္တုိ႔၏ တရားမ်ားကုိ နာယူၾကရသည္။ တရားကုိနာယူသျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ၾကသည္။ ေသာတာပန္၏ ဂုဏ္သတၱိတစ္ခုတြင္ ရတနာသုံးပါးကုိ မမွိတ္မသုံယုံၾကည္ျခင္း ဟူ၍ ပါ၀င္သည္။ ေသာတာပန္သည္ အသိႏွင့္ပတ္သက္၍၊ အက်င့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ယုံမွားသံသယမရွိေတာ့။ အသိအက်င့္အရာမွာ ဘယ္သူမွားသနည္း ဘယ္သူမွန္သနည္းဟူ၍ ျငင္းခုန္စရာမလုိေတာ့။
ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္ အမွန္တရားကုိ သိခဲ့ေသာ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားအတြက္ မသိခင္က ၾကည္ညိဳခဲ့ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္မရွိေတာ့။ မသိခင္က အထင္ၾကီးခဲ့ေသာ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ ေၾကညာခ်က္ သည္ အထင္ၾကီးဖြယ္မရွိေတာ့။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ ဥာဏ္ၾကီးမႈႏွင့္ အမ်ိဳးျမတ္မႈတုိ႔သည္ အခြံ၊အကာသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။ အႏွစ္သာရသည္ကား ေသာတာပန္စေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ပုိင္ဆိုင္ေသာ သီလဂုဏ္သာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။
ဤသုိ႔အမွန္အတုိင္းသိၾကသျဖင့္ ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ျပန္ၾကြသြားၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ နိဂုံးကား ေသြးပြက္ပြက္အံျခင္းႏွင့္ အ၀ီစိငရဲျဖစ္ေလ၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသုိ႔ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
ဤေဒသနာ၏အဆုံးတြင္ ေသာတာပန္ျဖစ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ကံကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ၾကသူမ်ားက ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ကား အ၀ီစိငရဲမက်ခင္ သူ၏အမွားကုိ သိျမင္ခဲ့ေဖာ္ရေသးသည္။ သရဏဂုံတည္ရုံမက အလြန္ေလးျမတ္စြာ ရွိခုိးခဲ့ေသးသည္။ ဤကားကုသုိလ္တည္း။ ကုသုိလ္သည္ ကုသုိလ္၏အက်ိဳးကုိသာ ေပးျမဲျဖစ္သျဖင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္ျဖင့္ ကမာၻတစ္သိန္းအထက္တြင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ သူတစ္ပါး၏ အကုသုိလ္အမႈကံႏွင့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေပးမ်ားကုိ ၾကည့္၍ သံေ၀ဂယူ ထိတ္လန္႔ရသလုိ ကုသုိလ္အမႈကံအတြက္ သာဓုေခၚဆုိ ၀မ္းေျမာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အသြင္သ႑ာန္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကုိ ခြဲျခား၍မသိၾကလွ်င္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားသည္ အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားကို ပုိင္ဆုိင္ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေလသည္။
ကုိယ္က်င့္တရားတည္းဟူေသာ စံႏႈန္းႏွင့္တုိင္းတာမွသာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ပုဂၢိဳလ္အစစ္အမွန္ကုိ သိျမင္ရာသည္။ တန္ဘုိးထားအပ္ေသာ စကားအစစ္အမွန္၊ တရားအစစ္အမွန္ကုိ သိျမင္ရာသည္။
ဆင္းရဲဒုကၡ၏ အေၾကာင္းကား စင္စစ္ အကုသုိလ္ကံပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အကုသုိလ္ကံအမႈကုိ ျပဳ၍ ယခုဘ၀ႏွင့္တမလြန္ဘ၀တြင္ ဆင္းရဲပူပန္မႈကုိ ၾကံဳရသည္ကုိ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က သာဓက ျပသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္မ်ားစြာအနက္ ျဖစ္သင့္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခ်က္ သည္ကား အကုသုိလ္အမႈမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္၍ ကုသုိလ္အမႈမ်ားကုိကား "နည္းနည္းအမည္ခံ မ်ားမ်ားလုပ္ၾကရန္"သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
စကားအသုံးအႏႈန္းမ်ားႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားအတြက္ ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္ကို ၾကည္ညိဳရန္ ျဖစ္ပါသည္။
ကုိယ္က်င့္တရားကုိ အႏွစ္သာရပုိင္းဟူ၍ ဆုိရေသာ္လည္း မိမိ၏မေကာင္းေသာ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ေကာင္းသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေသာ၊ မိမိ၏ မရွိေသာ ဂုဏ္သိကၡာကုိ အရွိလုပ္တတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးလည္း ရွိပါသည္။ ထုိပုဂၢိဳလ္တြင္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလးစားခ်ီးက်ဴးအပ္ဖြယ္ တစ္စုံတစ္ရာသည္ မရွိေသာ္လည္း ထုိသူႏွင့္ စရုိက္၊ ညဥ္တူေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္မူ ထုိသူတုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အားလုံးကုိ "မွန္သည္"ဟူ၍ ထင္ျမင္တတ္သည္။ ဤအျဖစ္မ်ိဳးကုိ "ပါရိဘာသိကသစၥာ" ဟူ၍ ေခၚဆုိရ၏။ သူ႔အရပ္သူ႔ဇာတ္ "လက္၀ါးခ်င္းကုိက္"ေသာ၊ သူ႔လူႏွင့္သူ"ဟုတ္"ေသာတရားမ်ိဳး ဟု အနက္အဓိပၸါယ္ ရႏုိင္ေကာင္းပါသည္။ ဤသည္မွာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ ၀ဇၨီတုိင္းသားမ်ားက မွန္သည္ဟူ၍ ထင္ျမင္တတ္သည့္ အတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္က ဤသုိ႔ထုတ္ျပန္ ေၾကညာဖူးသည္။
(၁)ရဟန္းအားလုံး ေတာေက်ာင္း၌သာ ေနၾကရန္။
(၂)ရဟန္းအားလုံး ပင့္ဆြမ္းကုိ လက္မခံဘဲ ဆြမ္းခံ၍သာ ဘုဥ္းေပးရန္။
(၃)ပံသကူသကၤန္းကုိသာ သုံးၾကရန္။
(၄)သစ္ပင္ရင္း၌သာ သီတင္းသုံးၾကရန္။
(၅)သတ္သတ္လြတ္သာ ဘုဥ္းေပးၾကရန္။
ဤထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္အရ ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာရွိေသာ္လည္း အႏွစ္သာရပုိင္းအရၾကည့္လွ်င္မူ တန္ဘုိးမဲ့ေလ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ တန္ဘုိးမဲ့ရသနည္း ဟူမူ ထုတ္ျပန္ေၾကညာသူ၏ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ တန္ဘုိးမဲ့ရေလသည္။ ဤေၾကညာခ်က္သည္ကား မရုိးမသားၾကံစည္မႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ မွန္၏။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ခံသမုိင္းကုိ သိၾကသူမ်ားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္ကြယ္က အၾကံအစည္ကုိ ထြင္းေဖာက္၍ ျမင္ၾကသည္။ ျမင္ၾကသျဖင့္ ကရုဏာသက္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္ပညာရွိမ်ားကမူ သေရာ္ျပဳံးျပဳံးၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ အေၾကာင္းကုိလည္း မိမိတုိ႔နီးစပ္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ဤသုိ႔အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပၾကကုန္သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ အနားယူရန္ေလွ်ာက္ၾကားျပီး သူ႔ကုိ ဘုရား ရာထူးလႊဲအပ္ေပးရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့ဖူးသည္။ ဤေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပုထုဇဥ္စစ္စစ္ၾကီးျဖစ္မွန္းသိသာ၏။ စင္စစ္ သဗၺညဳတဥာဏ္သည္ ေပးအပ္၍ရေသာ တရားမဟုတ္။ ပါရမီျဖည့္မွရေသာ တရားျဖစ္၏။ အရိယာပုဂၢိဳလ္သာျဖစ္လွ်င္ ဤကဲ့သုိ႔ မအပ္ေသာ အေတြးအၾကံမ်ားကုိ ေတြးမိမည္ မဟုတ္။ မဂ္ဥာဏ္ရေအာင္ အားထုတ္ရသကဲ့သုိ႔ သဗၺညဳတဥာဏ္ရရွိေအာင္ အားထုတ္ရမည္ဟူ၍သာ နားလည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကုိ မယုံၾကည္သူ၊ နားမလည္သူလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သူ၏စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဥာဏ္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ခဲ့သူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ အတုိင္းအရွည္ကုိ မသိျခင္းကား မုိက္မဲသူတုိ႔၏ ဗီဇ ျဖစ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ စ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ား ရခဲ့ဖူးသည္ မွန္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိစ်ာန္အဘိဥာဥ္မ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကုိသတ္၍ ဘုရားရာထူးကုိ ယူမည္ဟူေသာ စိတ္ရုိင္းအၾကံအစည္ ၀င္သည္မွစ၍ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါသည္။ ကိေလသာဆင္ရိုင္းမ်ားကုိ စ်ာန္တရားက ေခတၱမွ် ခၽြန္းအုပ္ထားႏုိင္သျဖင့္ ပညာမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိသႏၲန္တြင္ အလုံးစုံေသာ ကိေလသာကင္းျပီဟု ထင္တတ္သည္။ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ ကိေလသာမ်ား ျပန္လည္ေပၚေပါက္ထၾကြလာမွ မိမိ၏အေျခအေနကုိ အမွန္အတုိင္း သိတတ္သည္။ ေနာက္မက်ခင္ သိရွိရမွေကာင္းပါသည္။ ေနာက္က်ျခင္းသည္ အ၀ီစိငရဲတြင္ ကမာၻေပါင္းမ်ားစြာ ခံေနရေစရန္အတြက္ လုံေလာက္ေသာ "အမွားလုပ္ခ်ိန္"ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ပါသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဘုရားရာထူးကုိ ရယူရန္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သတ္ရန္ၾကံစည္အားထုတ္သည္။ ဤၾကံစည္အားထုတ္မႈ သည္ပင္လွ်င္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ယုတ္မာမႈကုိ ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ဥာဏ္ၾကီးသူျဖစ္သည္။ စ်ာန္အဘိဥာဥ္ရွင္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးဇာတ္ေကာင္းသူ ျဖစ္၏။ အျခံအရံေပါသူ ျဖစ္သည္။ ၾသဇာရွိသူျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဤအရာမ်ားသည္ကား အသြင္သ႑ာန္မ်ားတည္း။ တကယ့္အႏွစ္သာရအပုိင္းမဟုတ္။ တကယ့္အႏွစ္သာရပုိင္းသည္ အျခံအရံ၊ ဗဟုသုတ ဥာဏ္ပညာႏွင့္ ေၾကာင္းက်ိဳး ညီညြတ္သည္ဟု ထင္ရေသာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ စကားလုံးမ်ားမဟုတ္။ သီလဟု ေခၚရေသာ ကုိယ္က်င့္တရား သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
ဤၾကံစည္မႈကုိ ၾကံစည္သည္ဟု ၾကားသိရသည္ႏွင့္ပင္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ အႏွစ္ကင္းမဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက သိၾကသည္။ အျမစ္အေျခမရွိေတာ့ေသာ အကုိင္းအဖ်ားသက္သက္ႏွင့္ ကုိယ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကသည္။ ပညာရွိမ်ားအတြက္ ကုိယ္က်င့္တရားမရွိေတာ့ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာလ်ဥ္းမရွိေတာ့ေပ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ဘုရားရာထူးလႊဲအပ္ရန္ ေတာင္းဆုိသံကုိ ျမတ္စြာဘုရားက သုံးၾကိမ္တုိင္တုိင္ တားျမစ္သည္။ တားျမစ္၍ မရသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက "ေဒ၀ဒတ္...ငါသည္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလႅန္ တုိ႔ကုိေသာ္မွ သံဃာအား လႊဲအပ္မည္မဟုတ္။ တံေတြးႏွင့္တူေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ သုံးစြဲေနသူ သင့္အား အဘယ္ေၾကာင့္ လႊဲအပ္ရမည္နည္း"ဟု သံေ၀ဂရဖြယ္ မိန္႔ၾကားသည္။
မွန္၏။ မိမိႏွင့္မထိုက္တန္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကုိ ကုိယ္က်င့္တရားအား အပြန္းပဲ့ခံ၍ သုံးစြဲေနျခင္းကား တံေတြးႏွင့္တူေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သုံးစြဲေနျခင္းေပတည္း။ တနည္းအားျဖင့္ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ အပြန္းပဲ့ခံ၍ရလာေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ကား တံေတြးမစင္ကဲ့သုိ႔ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကား သံေ၀ဂရေလာက္ေအာင္ ပညာမရွိ။ တလြဲမာနသာရွိသည္။ တလြဲမာနေၾကာင့္ ဆုံးမခံရျခင္းကုိ ၀မ္းမသာတတ္။ ၀မ္းမသာတတ္သျဖင့္ ပရိတ္သတ္အလယ္မွ ထြက္သြားသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ "ပကာသနိယကံ" ကုိ ျပဳေစ၏။ ပကာသနိယကံ၏သေဘာကား ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ သာသနာမွ ၾကဥ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ သာသနာႏွင့္ မပတ္သက္ဟူ၍ သေဘာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေနနွင့္ အားကိုးရာသည္ မရွိေတာ့ေပ။ အျခံအရံကုိ အငတ္မြတ္ဆုံးသူျဖစ္ပါမွ အျခံအရံ ပရိသတ္သည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။ လာဘ္လာဘကုိ အျမတ္ႏုိးဆုံးသူျဖစ္ေနပါမွ လာဘ္လာဘသည္လည္း မရွိေတာ့ေပ။
ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ မာယာ ၊သာေ႒ယ် အတတ္၌ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ဟန္တူ၏။ ေကာက္က်စ္ေသာ အရာတြင္လည္း ထုိေခတ္က အေတာ္ဆုံးျဖစ္ဟန္တူ၏။ ပရိသတ္စုေဆာင္းရန္အတြက္ စဥ္းစားပုံကုိ ၾကည့္ပါ။ လူတုိ႔သည္ ရုပ္ကုိအေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူ သုံးပုံႏွစ္ပုံရွိ၏။ ေက်ာ္ေစာသံကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ၾကည္ညိဳသူက ငါးပုံေလးပုံရွိ၏။ ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ကုိ ၾကည္ညိဳသူက ဆယ္ပုံတြင္ ကိုးပုံရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာ အက်င့္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဆြဲေဆာင္စည္းရုံးရလွ်င္ ငါ့ေနာက္လုိက္မ်ား ျဖစ္လာၾကမည္ဟူ၍ စဥ္းစားသည္ ဆုိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေၾကညာခ်က္ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့၏။
အႏွစ္သာရပုိင္းကုိ သိသူမ်ားကမူ ျပဳံး၍ကရုဏာသက္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္အခ်ိဳ႔ကမူ ေတြေ၀ကုန္ၾကသည္။ ဟုတ္ႏုိးဟုတ္ႏုိးထင္ၾကသည္။ ပုထုဇဥ္တုိ႔သည္ ေလယူရာတိမ္းေသာ၀ါးပင္မ်ားႏွင့္ တူသည္။ မိမိကုိယ္တုိင္သိေသာ တရားဟူ၍ ဘာတစ္ခုမွ် မယ္မယ္ရရ မရွိေသးသျဖင့္ သူတစ္ပါးက မုန္းစရာေျပာလွ်င္ မုန္း၍၊ ခ်စ္ေအာင္ေျပာလွ်င္ ခ်စ္ၾကသည္။ ယုံေအာင္ေျပာလွ်င္ ယုံၾကည္ၾက၍ ေျမွာက္ေျပာလွ်င္ ေက်နပ္ၾကသည္။ အက်င့္ေကာင္းလ်က္ အေျပာမတတ္သူကုိ မၾကည္ညိဳတတ္ဘဲ အေျပာေကာင္းလ်က္ အက်င့္မတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေနာက္သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္သြားခ်င္တတ္သည္။
အေျပာေကာင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အလုပ္လည္းမွန္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ လိမ္ညာသည္လည္း ရွိတတ္ပါသည္။ အႏၶပုထုဇဥ္မ်ားအတြက္ ထုိအလိမ္အညာမ်ားကုိ ေရွာင္ရွားရန္မွာ မလြယ္ကူပါ။ အရိယာပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ၀ိပႆနာ ပညာဥာဏ္ အားေကာင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကမူ ကုိယ္တုိင္သိေသာပညာ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ အလိမ္အညာကုိ အလိမ္အညာဟူ၍ သိၾကေပသည္။ သိၾကသည့္အေလ်ာက္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ ၏ အလိမ္အညာတရားမ်ားကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာသင့္သည့္အေလ်ာက္ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားရေပသည္။ ထုိသုိ႔ ရွင္းျပထားၾကသျဖင့္ ပရိသတ္အမ်ားစုက ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ စကားကုိ မယုံၾကည္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေနာက္လုိက္လည္း မျဖစ္ၾက။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ မွားသလုိလည္း အမ်ားစုက မမွားၾက။
သုိ႔ရာတြင္ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားကမူ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ တရားအဆန္းကုိ ယုံၾကည္မိၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ကုိ သစၥာရွင္ဟု ထင္မွတ္မိခဲ့ၾကသည္။ အတိတ္သမုိင္းႏွင့္ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏တရားမ်ားကုိ သစၥာတရားမ်ား အျဖစ္လက္ခံမိခဲ့ေတာ့၏။ ဤ သစၥာတရားမ်ိဳးသည္ကား အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ စရုိက္တူညဥ္တူခ်င္း ခ်ီးမြမ္းေသာ အေယာင္ေဆာင္ သစၥာတရားသာ ျဖစ္ေလသည္။
အဓမၼသည္ ဓမၼကုိ ေရရွည္၌ အံမတုႏုိင္။ သစၥာတရားကုိ အမွန္တကယ္ရွာေဖြေနသူကုိ အ၀ိဇၨာတရားသည္ ၾကာရွည္ ဖုံးပိတ္ထားလုိ႔မရ။ ပါရမီျပည့္စုံေသာအခါ ဖြင့္လွစ္ျပရသည္သာျဖစ္သည္။ ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းတုိ႔သည္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ အနားယူေနခုိက္ ရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ရွင္ေမာဂၢလႅန္တုိ႔၏ တရားမ်ားကုိ နာယူၾကရသည္။ တရားကုိနာယူသျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ၾကသည္။ ေသာတာပန္၏ ဂုဏ္သတၱိတစ္ခုတြင္ ရတနာသုံးပါးကုိ မမွိတ္မသုံယုံၾကည္ျခင္း ဟူ၍ ပါ၀င္သည္။ ေသာတာပန္သည္ အသိႏွင့္ပတ္သက္၍၊ အက်င့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ယုံမွားသံသယမရွိေတာ့။ အသိအက်င့္အရာမွာ ဘယ္သူမွားသနည္း ဘယ္သူမွန္သနည္းဟူ၍ ျငင္းခုန္စရာမလုိေတာ့။
ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္ အမွန္တရားကုိ သိခဲ့ေသာ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းမ်ားအတြက္ မသိခင္က ၾကည္ညိဳခဲ့ေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ၾကည္ညိဳဖြယ္မရွိေတာ့။ မသိခင္က အထင္ၾကီးခဲ့ေသာ ေခါင္းပါးေသာအက်င့္ ေၾကညာခ်က္ သည္ အထင္ၾကီးဖြယ္မရွိေတာ့။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ ဥာဏ္ၾကီးမႈႏွင့္ အမ်ိဳးျမတ္မႈတုိ႔သည္ အခြံ၊အကာသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။ အႏွစ္သာရသည္ကား ေသာတာပန္စေသာ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ပုိင္ဆိုင္ေသာ သီလဂုဏ္သာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ၾကသည္။
ဤသုိ႔အမွန္အတုိင္းသိၾကသျဖင့္ ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ျပန္ၾကြသြားၾကသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္၏ နိဂုံးကား ေသြးပြက္ပြက္အံျခင္းႏွင့္ အ၀ီစိငရဲျဖစ္ေလ၏။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသုိ႔ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။
"မေကာင္းမႈကုိျပဳသူအတြက္
ယခုဘ၀တြင္လည္း ပူပန္ရသည္။ တမလြန္ဘ၀တြင္လည္း ပူပန္ရ၏။ မေကာင္းမႈကုိ
ျပဳမိသည္ဟု သိသည္ႏွင့္ ပူပန္ရ၏။ တမလြန္ဘ၀တြင္ကား ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ပူပန္ရ၏။
ဤေဒသနာ၏အဆုံးတြင္ ေသာတာပန္ျဖစ္သူမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ကံကံ၏အက်ိဳးကုိ ယုံၾကည္ၾကသူမ်ားက ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ကား အ၀ီစိငရဲမက်ခင္ သူ၏အမွားကုိ သိျမင္ခဲ့ေဖာ္ရေသးသည္။ သရဏဂုံတည္ရုံမက အလြန္ေလးျမတ္စြာ ရွိခုိးခဲ့ေသးသည္။ ဤကားကုသုိလ္တည္း။ ကုသုိလ္သည္ ကုသုိလ္၏အက်ိဳးကုိသာ ေပးျမဲျဖစ္သျဖင့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္သည္ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္ျဖင့္ ကမာၻတစ္သိန္းအထက္တြင္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔သည္ သူတစ္ပါး၏ အကုသုိလ္အမႈကံႏွင့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေပးမ်ားကုိ ၾကည့္၍ သံေ၀ဂယူ ထိတ္လန္႔ရသလုိ ကုသုိလ္အမႈကံအတြက္ သာဓုေခၚဆုိ ၀မ္းေျမာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အသြင္သ႑ာန္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကုိ ခြဲျခား၍မသိၾကလွ်င္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းမ်ားသည္ အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားကို ပုိင္ဆုိင္ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ျဖစ္ေလသည္။
ကုိယ္က်င့္တရားတည္းဟူေသာ စံႏႈန္းႏွင့္တုိင္းတာမွသာ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ပုဂၢိဳလ္အစစ္အမွန္ကုိ သိျမင္ရာသည္။ တန္ဘုိးထားအပ္ေသာ စကားအစစ္အမွန္၊ တရားအစစ္အမွန္ကုိ သိျမင္ရာသည္။
ဆင္းရဲဒုကၡ၏ အေၾကာင္းကား စင္စစ္ အကုသုိလ္ကံပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အကုသုိလ္ကံအမႈကုိ ျပဳ၍ ယခုဘ၀ႏွင့္တမလြန္ဘ၀တြင္ ဆင္းရဲပူပန္မႈကုိ ၾကံဳရသည္ကုိ ရွင္ေဒ၀ဒတ္က သာဓက ျပသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္မ်ားစြာအနက္ ျဖစ္သင့္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခ်က္ သည္ကား အကုသုိလ္အမႈမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္၍ ကုသုိလ္အမႈမ်ားကုိကား "နည္းနည္းအမည္ခံ မ်ားမ်ားလုပ္ၾကရန္"သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
စကားအသုံးအႏႈန္းမ်ားႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ားအတြက္ ဆရာၾကီးဦးေရႊေအာင္ကို ၾကည္ညိဳရန္ ျဖစ္ပါသည္။
