လူကို လူလိုျမင္တတ္ျခင္းႏွင္႔ ဓမၼႀကီးစိုးျခင္း

လူကို လူလိုျမင္တတ္ျခင္းႏွင္႔ ဓမၼႀကီးစိုးျခင္း

          ငါးပါးသီလတြင္ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္သည္ အစဆုံးျဖစ္၏ ။ ပါဏာတိပါတ ဟူသည္ တိုက္ရိုက္အားျဖင္႔ သူတပါး၏ အသက္ကို သတ္ျခင္းျဖစ္၏ ။  သြယ္ဝိုက္အနက္အားျဖင္႔ ဆိုရလွ်င္ သူတပါးကို နစ္နာေအာင္ျပဳျခင္သည္လည္း ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္၏ အနက္၌ ပါဝင္သည္ပင္ ျဖစ္၏ ။

ထို႔ေၾကာင္႔ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို မက်ဴးလြန္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ရာ၌ သူတပါး အသက္ကို မသတ္မိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ရသည္႔အျပင္ သူတပါးကို မနစ္နာေအာင္လည္း ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ရ၏ ။

သို႔မွသာ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာပိုင္း၌ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္၏ မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ပို၍ျပည္႔စုံမည္ ျဖစ္၏ ။ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္၏ အနက္သည္ ပို၍ျပည္႔စုံေလ ပို၍ပို၍ ကိုယ္က်င္႔ျမင္႔မားေလ ျဖစ္၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ပါဏာတိပါတသိကၡာပုဒ္၏ အနက္ကို ေအာက္သို႔သက္၍သက္၍လည္း ယူရ၏ ။ အထက္သို႔ တက္၍တက္၍လည္း ယူရ၏ ။ အေလ်ာ္အားျဖင္႔လည္း ယူရ၏ ။ ဆန္႔က်င္ဘက္အားျဖင္႔လည္း ယူရ၏ ။ ဤသို႔ ယူျခင္းမွာ ေနတၳိက်မ္းလာ စာဖတ္နည္း အရ ယူျခင္းျဖစ္၏ ။

          လူဟူသည္မွာ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ေန၍ရသည္မဟုတ္။ ပတ္ဝန္းက်င္၌ ေနမွ ရသူျဖစ္၏ ။ မိမိ၏ အိမ္တြင္း၌ပင္ မိမိအျပင္ အျခားအိမ္သူအိမ္သားမ်ား လည္း ရွိၾကေသး၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ မိမိအေနျဖင္႔ အျခားေသာအိမ္သူအိမ္သားမ်ား အေပၚ စိတ္မခ်မ္းမသာ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဆက္ဆံဖို႔လို၏ ။ အကယ္၍ မိမိ၏ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားအေပၚ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားေအာင္ ဆက္ဆံမိမည္ ဆိုပါလ်ွင္ ဤသိကၡာပုဒ္အရ မိမိကိုယ္က်င္႔သိကၡာ ညစ္ႏြမ္းသြားႏိုင္၏ ။

အလားတူပင္ မိမိအိမ္၏ ျပင္ပ၌လည္း အျခားသူမ်ား ရွိၾကေသး၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ထိုသူမ်ားႏွင္႔ဆက္ဆံရေသာအခါ ထိုသူမ်ား စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မသြားရေလေအာင္ ဆက္ဆံဖို႔ လို၏ ။ အကယ္၍ ထိုသူမ်ားစိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားေအာင္ ဆက္ဆံမိမည္ ဆိုပါလ်ွင္ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာ ရႈေထာင္႔အရ မိမိသည္ လူညံ႔သာျဖစ္၏ ။

          ငါးပါးသီလ ဆိုသည္မွာ အရိယာသူေတာ္စင္တို႔ ျမတ္ႏိုးေသာ သီလ ျဖစ္၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ငါးပါးသီလ ကို တကယ္တမ္း ျပည္႔ဝသည္ထက္ ျပည္႔ဝေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းသည္ ဆိုပါလွ်င္ ထိုသို႔ ေစာင္႔ထိန္းေသာ သူကိုလည္း အရိယာသူေတာ္စင္တို႔က ျမတ္ႏိုးမည္ပင္ျဖစ္၏ ။ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္သည္ ငါးပါးသီလတြင္ ပါဝင္သည္ျဖစ္ေလရာ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို တကယ္တမ္းျပည္႔ျပည္႔ဝဝ ေစာင္႔ထိန္းလွ်င္လည္း ထိုသူကို အရိယာ သူေတာ္စင္တို႔က
 ျမတ္ႏိုး မည္ပင္ျဖစ္၏။

 သို႔ျဖစ္ေလရာ မိမိအေနျဖင္႔ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ ကိုတကယ္တမ္း ျပည္႔ျပည္႕ဝဝေစာင္႔ထိန္းသည္ မထိန္းသည္ကို မိမိ ႏွင္႔ဆက္ဆံသူမ်ားက အဆုံး အျဖတ္ ေပးၾကမည္ျဖစ္၏ ။ မိမိႏွင္႔ဆက္ဆံေသာသူမ်ားက မိမိႏွင္႔ဆက္ဆံရျခင္းကို ျမတ္ႏိုးၾကသည္ ဆိုပါလွ်င္ မိမိသည္ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္အရ မိမိကိုယ္က်င္႔သိကၡာကို ျပည္႔ဝစြာ ေစာင္႔ေရွာက္သူ  ျဖစ္၏ ။ သို႔မဟုတ္ပါက မိမိသည္ မိမိကိုယ္က်င္႔သိကၡာကို ျပည္႔ဝစြာ ေစာင္႔ေရွာက္သူ မျဖစ္ေသး ။

          ပါဏာတိပါတ၏ တရားကိုယ္မွာ ေဒါသျဖစ္၏ ။  သို႔ျဖစ္လ်ွင္ ယင္း၏ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ အေဒါသျဖစ္၏ ။ ေဒါသသည္ သူတပါးကို နစ္နာေအာင္ ျပဳတတ္၏ ။ အေဒါသသည္ သူတပါးကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳတတ္၏ ။ လူဟူသည္မွာ ဓမၼတာအားျဖင္႔ အႏိုင္ရခ်င္သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔လူသည္ မိမိႏွင္႔ ဆက္ဆံရသူမ်ားအေပၚ အႏိုင္ရေလေအာင္ ေဒါသကို အသုံးျပဳသည္လည္း ရွိ၏ ။ အေဒါသကို အသုံးျပဳသည္လည္း ရွိ၏ ။ အေဒါသဟူသည္မွာ အဘိဓမၼာ တရားကိုယ္အားျဖင္႔ အသုံးျပဳေသာ အမည္ျဖစ္၏ ။ ေလာက ေဝါဟာရအားျဖင္႔ဆိုရလွ်င္ ယင္းကို ေမတၱာဟူ၍ဆို၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ သူတပါးအေပၚ အႏိုင္ရေအာင္ အားထုတ္ရာတြင္ ေဒါသျဖင္႔လည္း ႏိုင္ေအာင္အားထုတ္၍ရ၏ ။

 ေမတၱာျဖင္႔လည္း ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္၍ရ၏ ။ ေဒါသျဖင္႔ အႏိုင္ရေအာင္အားထုတ္ျခင္းကို အသူရာတို႔က အသုံးျပဳ၏ ။ ေမတၱာျဖင္႔ အႏိုင္ရေအာင္ အားထုတ္ျခင္းကို သိၾကားမင္းအ အသုံးျပဳ၏ ။ ေဒသနာေတာ္အရဆိုလ်ွင္ ေဒါသျဖင္႔ အႏိုင္ရျခင္းသည္ အဓမၼ၏ ျပယုဂ္ ျဖစ္၏ ။ ေမတၱာျဖင္႔ အႏိုင္ရျခင္းသည္ ဓမၼ၏ ျပယုဂ္ ျဖစ္၏ ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အာဠာဝက ဘီလူးကိုလည္း ႏိုင္ခဲ႔၏ ။ နာဠာဂီရိဆင္ ကိုလည္း ႏိုင္ခဲ႔၏ ။ ထိုသို႔ ႏိုင္ေအာင္အားထုတ္ရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဒါသကို မသုံး၊ ေမတၱာကိုသာ သုံးေတာ္မူခဲ႔၏ ။ အမွန္အားျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဒါသကို ဝါသနာႏွင္႔တကြ ပယ္ေတာ္မူၿပီး ျဖစ္ပါ၏ ။

          ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို လုံၿခံဳေအာင္ေစာင္႔ထိန္းမည္ဆိုပါလ်ွင္ ေမတၱာရွိမွ ျဖစ္၏ ။ ကရုဏာရွိမွျဖစ္၏ ။ ဥပကၡာရွိမွ ျဖစ္၏ ။ အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ဆိုရလွ်င္ ျဗမာၼစိုရ္တရားရွိမွ ျဖစ္၏ ။ ျဗဟၼစိုရ္တရားဆိုသည္မွာ အထူးအဆန္းေတာ႔မဟုတ္ ။ လူကို လူလိုျမင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။ လူကို လူလို ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔တတ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ တကယ္ေတာ႔လြယ္သည္မဟုတ္။ က်င္႔ယူမွ ျဖစ္၏ ။ လက္ေတြ႔အျမင္အားျဖင္႔ ဆိုရလွ်င္ လူကိုေတြ႔ျမင္ေသာအခါ လူဟု မျမင္ဘဲ ကုလား၊ တရုတ္ ဟူ၍လည္း ျမင္တတ္၏ ။  အရာရွိ ရုံးအကူ ဟူ၍လည္း ျမင္တတ္၏ ။

အမွန္အားျဖင္႔ မိမိေရွ႕ေမွာက္၌ လူစစ္စ္ႀကီးရွိပါလ်က္ႏွင္႔ လူကို လူဟူ၍ မျမင္ဘဲ လူမ်ဳိးအလိုက္ခြဲျခား၍ ျမင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ အဆင္႔အတန္းအလိုက္ခြဲျခား၍ ျမင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ရာထူး ဌာနႏၲရ အလိုက္ ခြဲျခား၍ျမင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း ေကာင္းေသာျမင္ျခင္းမဟုတ္ ။ မေကာင္းေသာျမင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏ ။ လူကို လူအျဖစ္ ျမင္မွသာ ေကာင္းေသာ ျမင္ျခင္း ျဖစ္၏ ။ ေကာင္းေသာျမင္ျခင္း ဆိုသည္မွာလည္း ေလာက ရႈေဒါင္႔အရ ေကာင္းေသာျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။

 ဓမၼရႈေထာင္႔အရ ေကာင္းေသာျမင္ျခင္းဆိုသည္မွာ လူကိုေတြ႕လ်ွင္ လူဟူ၍မျမင္ဘဲ ရုပ္နာမ္ ဟူ၍သာ ျမင္ျခင္းျဖစ္၏ ။ လူကိုေတြ႕လွ်င္ တရုတ္ ကုလားစသည္ အားျဖင္႔လည္း ေကာင္း၊ သူေဌး ဆင္းရဲသား စသည္အားျဖင္႔လည္းေကာင္းျမင္ျခင္းသည္ သာသနာပ ကာလ၌လည္း ရွိ၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ထိုအျမင္မ်ဳိးသည္ ဘဝအျမင္ေဟာင္းသာ ျဖစ္၏ ။ ဘဝ အျမင္သစ္ မဟုတ္။ ယင္းအျမင္မ်ဳိးသည္ ပပဥၥ အျမင္မ်ဳိး ျဖစ္ေလေသာေၾကာင္႔ ယင္းအျမင္မ်ဳိးတြင္ တဏွာ သေဘာလည္းပါ၏၊ မာနသေဘာလည္းပါ၏၊ ဒိဌိသေဘာလည္းပါ၏ ။

          ပပဥၥ ဟူသည္မွာ တဏွာ မာန ဒိဌိ တို႔၏ အမည္ျဖစ္၏ ။ တပ္မက္ျခင္းသည္ တဏွာျဖစ္၏ ။ ေမာက္မာျခင္းသည္ မာန ျဖစ္၏ ။ အခိုင္အမာ ယူျခင္းသည္ ဒိဌိ ျဖစ္၏ ။ အမွန္အားျဖင္႔ ပပဥၥ ဟူသည္မွာ ေလာက၏ အတြင္းသရုပ္ျဖစ္၏ ။ သုံးဆယ္႔တစ္ဘုံ သည္ ေလာက၏ အျပင္ပုံသဏၭန္ ျဖစ္၏ ။ လူကို လူအျဖစ္ျမင္ျခင္းသည္ သာသနာပ သာသနာတြင္း ႏွစ္မ်ဳိးလုံး၌ ရွိ၏ ။

ထို႔ေၾကာင္႔ ထိုအျမင္မ်ဳိးသည္လည္း ဘဝ အျမင္ေဟာင္းသာျဖစ္၏ ။ ဘဝ အျမင္သစ္ မဟုတ္ေသး ။ လူကို ရုပ္နာမ္အျဖစ္ျမင္မွသာ ဘဝ အျမင္သစ္ ျဖစ္၏။ ထိုအျမင္မ်ဳိးသည္ သာသနာပ၌မရွိဘဲ သာသနာတြင္း၌သာ ရွိ၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ လူကို လူဟု မျမင္ဘဲ ရုပ္နာမ္ အျဖစ္ျမင္ျခင္းသည္ ဘဝ အျမင္သစ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္၏ ။ လူကို လူအျဖစ္ ျမင္ျခင္းသည္ ျဗဟၼစိုရ္အျမင္မည္၏ ။ လူကို ရုပ္နာမ္အျဖစ္ ျမင္ျခင္းသည္ ဒိ႒ိဝိသုဒၶိ အျမင္မည္၏ ။

          သာသနာတြင္း၌ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို လုံျခဳံေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းရာ၌ သီလ အဆင္႔မွာ အဓိသီလ အဆင္႔ သို႔ တုိင္ေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းရ၏ ။ သီလ အဆင္႔သာ ေစာင္႔ထိန္းပါက သံသရာတြင္းခ်မ္းသာကို သာ ေပးႏိုင္၏ ။ အဓိသီလ အဆင္႔သို႔ေရာက္ေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းမွသာ သံသရာလြန္ခ်မ္းသာ ကိုလည္း ေပးႏိုင္၏ ။ သံသရာတြင္းခ်မ္းသာကိုလည္း ေပးႏိုင္၏ ။ ခ်မ္းသာ ႏွစ္မ်ဳိးလုံးကို ေပးႏိုင္၏ ။

ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို အဓိသီလ အဆင္႔သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းမည္ ဆိုပါလ်ွင္ ပါရမီသေဘာပါဖုိ႔လို၏ ။ ပါရမီသေဘာ ဟူသည္မွာ အနစ္နာခံသည္႔ဘက္မွ ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္း ျဖစ္၏ ။ အနစ္နာခံသည္႔ဘက္မွ ေနႏိုင္ျခင္းဟူသည္ လူသာမာန္တို႔ လုပ္ႏုိင္ေသာ အလုပ္မဟုတ္။ တကယ္တန္းျမင္႔ျမတ္သူမ်ားသာ လုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္၏ ။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ပါရမီဟူ၍ ဆိုျခင္းျဖစ္၏ ။ ပါရမီ၏ အနက္မွာလည္း ျမင္႔ျမတ္သူတို႔၏ အလုပ္ ဟူ၍ ျဖစ္၏ ။ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို ေစာင္႔ထိန္းရာ၌ ပါရမီသေဘာ ပါဝင္သည္ႏွင္႔ တျပိဳင္နက္ ယင္းသီလသည္ အရိယ သစၥာကို သိဖို႔အတြက္ အားႀကီးေသာ အေၾကာင္း  ျဖစ္လာ၏ ။ အားႀကီးေသာ အေၾကာင္းကို ဥပနိႆယ ဟူ၍ဆို၏ ။

       
  ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ႔သည္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္၌ ဘုရားျဖစ္ရန္ ဆုေတာင္းေတာ္မူခဲ႔၏ ။ ဤသည္မွာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား၌ ေဖာ္ျပေသာ တုိက္ရိုက္အနက္ျဖစ္၏ ။  ယင္းအနက္ကို ဆန္႔၍ၾကည္႔လ်ွင္ သုေမဓာရွင္ရေသ႔သည္ ကိေလသာမ်ားကို ဝါသနာနဲ႔တကြ ပယ္ႏိုင္ေသာ အရဟတၱ မဂ္ ဥာဏ္ေတာ္ကိုလည္း ရလို၏ ။ အလုံးစုံကို သိေတာ္မူႏိုင္ေသာ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကိုလည္း ရလို၏ ။ ဤႏွစ္မ်ဳိးသည္သာလွ်င္ အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ႔ေတာင္းေသာ ဆု ျဖစ္၏ ။ အျခားဆုမ်ားကို သုေမဓာရွင္ရေသ႔မေတာင္းခဲ႔ ။

          ေလာကတြင္ အသာစံျခင္းႏွင္႔ အနာခံျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိေလရာ အနာခံျခင္းဟူသည္မွာ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မဟုတ္။ ေလာဘ အမွဴးျပဳေသာ ကိေလသာမ်ားကို ပါးေအာင္က်င္႔ႏိုင္မွ ျဖစ္၏ ။ ကိေလသာ ပါးလာသည္ႏွင္႔ အမွ် အနာခံျခင္းသည္ ပြားလာမည္ ျဖစ္၏ ။ ကိေလသာမ်ား အကုန္အစင္ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြား လ်ွင္ကား အနာခံျခင္းဟူသည္ အျပည္႔ အစုံ ျဖစ္လာမည္ ျဖစ္၏ ။ ဝါသနာႏွင္႔တကြ ကိေလသာမ်ားကို ပယ္သတ္ႏိုင္ပါမူ ေလာကတြင္ အႏႈိင္းမဲ႔ အနစ္နာ ခံႏိုင္သူ ျဖစ္လာ၏ ။ ထိုေၾကာင္႔ ဝါသနာႏွင္႔တကြ ကိေလသာမ်ားကို ပယ္သတ္ႏိုင္ေသာ အရဟတၱမဂ္ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရျခင္း ဟူသည္မွာ ေလာကတြင္ အႏႈိင္းမဲ႔ အနစ္နာ ခံႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။ ေဝါဟာရျခင္းသာ ျခားနား၏ ။ အနက္ျခင္းကား အတူတူပင္ျဖစ္၏ ။

ထိုေၾကာင္႔ အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ႔ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရားထံေတာ္၌ ဘုရားျဖစ္ရန္ အရဟတၱမဂ္ ဥာဏ္ေတာ္ေတာင္းျခင္း ဟူသည္မွာ ေလာကတြင္ အႏႈိင္းမဲ႔ အနစ္နာ ခံႏိုင္သူဘဝကို ေတာင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏ ။ သုေမဓာရွင္ရေသ႔သည္ ေဗာဓိမ႑ဳိင္၌ အရဟတၱ မဂ္ဥာဏ္ေတာ္ကို ရေတာ္မူေသာအခါ သူ၏ သႏာၱန္၌ ကိန္းေနေသာ ကိေလသာ ဟူသမ်ွကို ဝါသနာႏွင္႔တကြ ပယ္သတ္လိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ သူသည္ ေလာကတြင္ အႏႈိင္းမဲ႔ အနစ္နာခံႏိုင္သူ ျဖစ္လာေလ၏ ။

သုေမဓာရွင္ရေသ႔သည္ ေလာကတြင္ အနစ္နာခံႏိုင္ရုံမ်ွႏွင္႔ ေက်နပ္သူမဟုတ္။ သူတပါးအက်ဳိးကို အေဆာင္ရြက္ႏိုင္ဆုံးလည္း ျဖစ္လိုေသးသည္။ အမွန္အားျဖင္႔ အနစ္နာခံဖို႔ အျပင္ သူတပါးအက်ဳိးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုေသး၏ ။ သူတပါးအက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အသိဥာဏ္ထက္ေလ ပို၍ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေလျဖစ္၏ ။ ထိုေၾကာင္႔ သုေမဓာ ရွင္ရေသ႔သည္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ထံေတာ္၌ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိရန္ဆုေတာင္းျခင္း ျဖစ္၏ ။ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရပါမွ ေလာကတြင္ သူတပါး၏ အက်ဳိးကို အႏိႈင္းမဲ႔ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏ ၊ ထိုေၾကာင္႔ သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရျခင္းဟူသည္မွာ ေလာကတြင္ သူတစ္ပါး၏ အက်ဳိးကို အႏႈိင္းမဲ႔ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏ ။

           အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ႔သည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူေသာ အခါ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါ အေပါင္းတို႔၏ ဆရာျဖစ္လာ၏ ။ ထိုအခါ “သတၳာေဒဝ မႏုႆာနံ ” ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ကို ရေတာ္မူ၏ ။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ဘဝ က်င္႔စဥ္ကို ေလ႔လာျခင္းအားျဖင္႔ ေလာကတြင္ အေရးအႀကီးဆုံးႏွင္႔ အေတာင္႔တ ထိုက္ဆုံးမွာ အနစ္နာခံျခင္းႏွင္႔ သူတပါးအက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္၏ ။

တကယ္တမ္းအနစ္နာခံၿပီး တကယ္တမ္း သူတပါး၏ အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္မည္ ဆိုပါလ်ွင္ အျခားအျခားေသာ အက်ဳိးတရားမ်ားကို အထူးေတာင္႔တဖို႔ မလို။ သူ႔အလိုေလ်ွာက္ “ ေျခေပါက္ ” ၍လာၾကမည္ ျဖစ္၏ ၊ ယုံမွားဖြယ္မရွိ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က သက္ေသခံပါ၏ ။ ယင္းတုိ႔ေနာက္ မလိုက္ပါဖိုိ႔ အေရးႀကီး၏ ။ အမွန္အားျဖင္႔ အနစ္နာခံျခင္းသည္ အေျပာမဟုတ္ဘဲ အလုပ္ျဖင္႔ အရဟတၱမဂ္ဥာဏ္ေတာ္ကို ေတာင္းျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။ သူတစ္ပါး အက်ဳးိေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္လည္း  သဗၺညဳတ ဥာဏ္ေတာ္ မဟုတ္ေစကာမူ ထက္ျမက္ေသာ ဥာဏ္ေတာ္ကို အေျပာျဖင္႔မဟုတ္ဘဲ အလုပ္ျဖင္႔ ေတာင္းျခင္းျဖစ္၏ ။

          သို႔ျဖစ္၍ ပါဏာတိပါတ သိကၡာပုဒ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ရာ၌ သူတစ္ပါး အသက္ကို မသတ္မိေအာင္ ေရွာင္က်ဥ္ယုံမ်ွ ႏွင္႔ မေက်နပ္ေသးဘဲ သူတစ္ပါး အသက္ကို ရွည္ေအာင္၊ သူတစ္ပါး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ရ၏ ၊ ဒုစရိုက္ႏွင္႔ သုစရိုက္ ဟူ၍ ရွိေလရာ ဒုစရုိက္ကို မက်ဴးလြန္လ်ွင္ သုစရိုက္ ျဖစ္၏ ။ သို႔ရာတြင္ သုစရိုက္ျဖစ္ရုံမ်ွႏွင္႔ မေက်နပ္ေသးဘဲ ပုညကိရိယာ အဆင္႔ ေရာက္ေအာင္ပါ ႀကိဳးစားရ၏ ။ သီလသည္ ပုညကိရိယာ၌ ပါဝင္ပါ၏ ။

သခၤ်ာေဝါဟာရျဖင္႔ ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္ ဒုစရိုက္သည္ “ အႏုတ္ ” ျဖစ္၏ ။ သုစရိုက္သည္ “ သုည ” ျဖစ္၏ ။ ပုည ကိရိယာသည္ “ အေပါင္း ” ျဖစ္၏ ။ အႏုတ္ ႏွင္႔ အေပါင္းသည္ သုညကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ရရွိျခင္း ျဖစ္သျဖင္႔ သုညသည္ မ်ားစြာ တန္ဘိုး ႀကီးပါ၏ ။ ထုိ႔နည္း အတူ အႏုတ္ ျဖစ္ေသာ ဒုစရိုက္ ႏွင္႔ အေပါင္း ျဖစ္ေသာ ပုညကိရိယာတို႔သည္ သုည ျဖစ္ေသာ သုစရိုက္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚရျခင္း ျဖစ္သျဖင္႔ သုစရိုက္သည္ မ်ားစြာ တန္ဘိုးႀကီးေလ၏ ။

          ျမတ္စြာဘုရား၏ က်င္႔ထုံးကို ၾကည္႔မည္ဆိုပါလ်ွင္ သုစရိုက္သည္ အနစ္နာခံျခင္း သေဘာကိုေဆာင္၍ ပုညကိရိယာသည္ သူတစ္ပါး၏ အက်ဳိးကို ေဆာင္၏ ။ အမွန္အားျဖင္႔ ျမတ္စြာဘုရား၏ အလိုေတာ္ အရ လူတိုင္းတြင္ အနစ္နာခံဖို႔ တာဝန္လည္း ရွိ၏ ၊ သူတစ္ပါး အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ တာဝန္လည္း ရွိ၏ ။ ထိုတာဝန္ႏွစ္ရပ္ကို မိမိတို႔ စြမ္းႏိုင္သမ်ွ ေဆာင္ရြက္မွသာ ေလာက၌ “ ဓမၼ ” ႀကီးစိုး၍ ေလာကသည္ ျငိမ္းခ်မ္းမည္ ျဖစ္၏ ။

 ေလာက၌ ဓမၼ ႀကီးစိုးျခင္းဟူသည္မွာ မိမိတို႔၏ ကိုယ္က်င္႔ သိကၡာကို စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔ ႏွင္႔ လည္းေကာင္း၊ ရာထူး ဌာနႏၲရတို႔ႏွင္႔ လည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္ပကာသန တို႔ႏွင္႔လည္း ေကာင္း မလဲ ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

(ဦးေရႊေအာင္ ၊ ဘဝအျမင္သစ္၊ အခန္း ၃ )