ပုစာၦေတာ၌ …
ခုတေလာ စာမေရးျဖစ္။ အမိေျမက ႏွလံုးေနာက္က်ဳဖြယ္အာရံုေတြႏွင့္ ေမာလ်ေနခဲ့သည္။ မ်က္စိ၊
နား၊ မေနာ သံုးပါးေသာ ဒြါရတံခါးေတြကေန အလ်င္မျပတ္ဝင္လာေနသည့္ အာရံုခါးေတြ … အာရံုခါးေတြ
… ။
မအူပင္ကြင္းဆီက ေသနတ္သံေတြ၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္ရိပ္က ငိုယိုရန္ေတြ႕သံေတြ၊ မိတၳီလာက မီးခိုးေငြ႕ေတြ၊
ဗလီက်မ္းစာသင္ေက်ာင္းက ကေလးငိုသံေတြ၊ ခုေနာက္ဆံုး အင္ဒိုနီးရွား ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းက
ဗမာေရလုပ္သားေလးေတြရဲ႕ေသြးေတြ … ေတြ … ။
ထိုအေၾကာင္းအရာတို႔သည္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ေခါင္း၌ ေနရာယူၾကသည္။ ရင္၌တပ္စြဲၾကသည္။ သည္ေတာ့
စာေပေရးသားမႈကိုမဆိုထားႏွင့္။ ျပဳေနက် နိစၥဗဒ္တို႔ပင္ လစ္ဟင္းခ်င္ခ်င္၊ ေမတၱာ ကမၼ႒ာန္းပင္
အႏိုင္ႏိုင္။
တျဖည္းျဖည္း တည္ၿငိမ္စျပဳသည့္တိုင္ အကင္းမေသခ်င္။ ရင္၌ပုစာၦတို႔ ႂကြင္းခဲ့ေတာ့သည္။
ထိုပုစာၦတို႔ကို အေျဖရွာေနမိသည္။ ကိုယ့္ထက္ သုတကံုလံုေသာ၊ ပညာႂကြယ္ဝေသာ စာဖတ္ပရိသတ္
ႀကီးကိုလည္း ေျဖေဖၚညိႇၾကည့္ခ်င္သည္။
တေန႔ ဖုန္းထဲကေနၿပီး “ဘုန္းဘုန္းေရ … တပည့္ေတာ္ “၉၆၉” ကဒ္ေလးေတြမွာတာ၊ လူႀကံဳက ယူလာဖို႔
ဝန္ေလးေနတယ္၊ သူတပါးဘာသာကို ရန္စသလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔တဲ့၊ အဲဒါ တပည့္ေတာ္မ သေဘာ မတူဘူး၊
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ၊ ကိုယ္ကိုးကြယ္ရာကို ကိုယ္ႏွစ္သက္တဲ့ “သေကၤတ” နဲ႔ ကိုးကြယ္ခြင့္ ရိွတယ္
မဟုတ္လား”
ေအာ္ရီဂြန္၊ ပို႔တလန္ၿမိဳ႕က ႏွမငယ္တစ္ေယာက္။ ဟုတ္သည္၊ သေေကၤတေတြ ဘာသာအသီးသီး မွာ ရိွၾကတာပဲ။
ဟိႏၵဴမွာဆို ”ॐ“၊ ခရစ္ယာန္ေတြမွာ “လက္ဝါးကပ္တိုင္”၊ အစၥလမ္တို႔မွာ
“၇၈၆”၊ ကိုယ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ အိႏၵိယမွာ လွည္းဘီးဓမၼစက္ဝန္း၊ ျမန္မာမွာေတာ့ “အ”
ႏွင့္ “ရ” ကို “ဟ” အတြင္း ထည့္ေရးသည့္ “အရဟံ” ဆိုသည့္ သေကၤတမ်ိဳးေလးေတြ ေရွးအေဆာက္အဦတခ်ိဳ႕၏
နဖူးစည္းမွာ ေတြ႕တတ္ရဲ႕။ အခုတိမ္ေကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ
ဘာသာတရားကို နက္နဲစြာကိုးကြယ္သူ၊
ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းကြက္ျမင္သူတဦးဦးက သည္ “၉၆၉”
ဆိုသည့္ လိုိဂို (Logo) ေလးကို တီထြင္လုိက္ေပမည္။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါး၊ တရားဂုဏ္ေတာ္
ေျခာက္ပါး၊ သံဃာဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါးတို႔ကိုရည္ရြယ္ကာ ဒီဇိုင္းဆင္ခဲ့ျခင္းပင္။ ထိုဂဏန္းေလး
သံုးလံုးကိုၾကည့္၍ ဘာသာဝင္တိုင္း ကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ၾကမည္ ဧကန္။ “ေယာနိေသာမနသီကာရ” ရိွၾကလွ်င္ေပါ့။
ေယာနိေသာမနသီကာရ မဲ့သူမ်ားအတြက္မူ အဆိုးျမင္ေကာင္းျမင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ႏွယ္ တနံတလ်ား
စဥ္းစားေနစဥ္ …
“ဘုန္းဘုန္း … ယဥ္ေက်းသူမွန္ရင္ သူမ်ားဘာသာကို ထိပါးခြင့္မရိွသလို ကိုယ့္ဘာသာကိုလည္း
ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ခြင့္ ရိွတယ္မဟုတ္လား …”
ကိုယ္မေျဖႏိုင္မီ၊ ကိုယ့္အတြက္ ပုစာၦတပုဒ္ထားခဲ့ကာ ကိုယ့္ႏွမ ဖုန္းခ်သြားခဲ့ၿပီ။
“ခုတေလာ ဒီကေမာင္ေတြ လူ႔အခြင့္အေရးစကားေတြ သိပ္ေျပာေနၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာက တျခားအခြင့္အေရးေတြ
နည္းခဲ့ေပမယ့္ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္၊ ရိွခိုးခြင့့္ေတြ တန္းတူရေနၾကတာ မဟုတ္လား၊
ဘယ္ဘာသာကမွ ပိုကိုးကြယ္ခြင့္ မရိွပါဘူး၊ ကိုယ့္ဘုရား ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ကိုးကြယ္ခြင့္
ရိွၾကတာပဲ၊ တကယ္ဆို ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကေတာင္ ႏွိပ္ကြက္ခံရတာမ်ားေသး၊ ေရႊဝါေရာင္အေရး အခင္းမ်ိဳးကိုၾကည့္ေလ၊
ဒါကို အခြင့္အေရး ခ်ိုဳးေဖါက္ခံရတယ္ဆိုေတာ့ ၾကားျပင္းကပ္တယ္၊ တဘက္ကို အခြင့္အေရးမရိွသေယာင္
ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေနၾကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေတြၾကား ပိုၿပီးေသြးကြဲတာပဲအဖတ္ တင္မယ္။ ေနာက္ၿပီး
Minority ေတြတြက္ Majority ေတြက ရိုးရာ အခြင့္အေရးေလးေတြ ေလွ်ာ႔ေပးရမွာလား၊ အခြင့္အေရး
ခ်ိဳ႕တဲ့သူခ်င္းခ်င္းအတူတူ တမူးဖိုး ပိုရွဴခြင့္ ရေစခ်င္တာလား”
စာေရးဆရာညီေတာ္တပါး၊ သူလည္း ကိုယ့္လို “ေခါင္းစား” ၍ စာမေရးျဖစ္သူ။ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္၊
လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖၚေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္ … ခြင့္ … ခြင့္ … တသီႀကီး စဥ္းစား ေနမိသည္။
သည္ႏိုင္ငံႀကီးမွာေရာ၊ တန္းတူညီမွ် အားလံုး ႁခြင္းခ်က္မရိွ ရေနၾကၿပီလား။ တေန႔က ကိစၥေလးက
ရုတ္ခ်ည္းေပၚလာသည္။ သည္ “မီေဝါကီး” ၿမိဳ႕ရဲ႕ “ဖရန္ကလင္” ရပ္ကြက္က ေရွးအိမ္ ေဟာင္းေလးတေဆာင္၊
၁၈၈၅ ခုကတည္းက အေဆာက္အအံုေလး၊ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း လုပ္ရန္ ကိုယ္တို႔သြားဝယ္ၾကသည္။
မရ၊ ေရာင္းထြက္သြားၿပီတဲ့၊ ေအးဂ်င့္၏စကား၊ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္၊ မေရာင္းလို၍သာ၊ အျဖဴေတာမွာ
အာရွသားေတြ မဝင္ေစလို၍သာတဲ့၊
” အဲဒါပဲ ဘုန္းဘုန္း၊ တပည့္ေတာ္တုန္းကလဲ ႀကိဳးစားလိုက္ရတာ၊ ဒီကဘြဲ႕လည္းရေရာ အျဖဴေတြမလုပ္ခ်င္တဲ့
အလုပ္မ်ိဳးပဲရတာ” အတူပါလာေသာေမာင္ရင္ေလး၏ ႏွဳိင္းယွဥ္သံ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ၿခံဝန္းႏွင့္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြ၊
ကေလးကစားကြင္း အသီးသီးပါသည့္ ဝန္းက်င္ကအိမ္ေတြကို ေငးၾကည့္ကာ သီးျခားေနတတ္သည့္ သူတို႔ဗီဇကို
အသိအမွတ္ျပဳရင္း “သူ႔ပစၥည္း သူမေရာင္းဘဲ ေနပိုင္ခြင့္ရိွတာပဲေလ၊ ေနာက္ၿပီး က်ရာမွာ
ပိန္းရိုင္းေတြလိုေတာထၿပီး ေညာင္ပင္လိုၿမိဳတတ္တဲ့ အာရွမ်ိဳးေတြကလည္း ရိွေနေလေတာ့ …
အင္း … ” ဟု၊ ဟင္းခ်ကာ ျပန္ခဲ့ၾကရ။ ခုေတာ့ သည္ကလူေတြပဲ လူ႔အခြင့္ေရးစကားေတြ အမိေျမဆီ
လွမ္းေျပာေနျပန္ၿပီေလ။ ဒါကလည္း သည္ဇာတိသားစစ္စစ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ပါ၊ “မယ္ေဘာ္” ေတြကသာ
… ။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က အျဖစ္ေလးတခုကိုလည္း အမွတ္ရသည္။ သည္နိုင္ငံမွာပင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့၊
အေမႏွင့္ သမီး ဇာတ္လမ္း၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္သမီးကို အခ်ိန္မေတာ္ ေယာက္်ားေလး မိတ္ေဆြအခန္းကို မသြားရန္တားျမစ္ရာမွ ျပႆနာစခဲ့၊ အေမ့စကား
သမီးကလက္မခံ၊ ဒါလူ႔အခြင့္ အေရးတဲ့၊ သြားၿမဲ လာၿမဲလုပ္သည္၊ သည္ေတာ့ စိတ္ဆိုးကာ အေမက
ပါးကို ရိုက္လို္က္သည္၊ သမီးက တရားစြဲေတာ့ အေမကတရားခံ၊ သမီးကတရားလို၊ အမွဳဆိုင္ရသည္၊
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားစီရင္ေရးဂ်ဴရီအဖြဲ႔ဝင္ငါးဦးတြင္ ႏွစ္ဦးကသမီးကိုအႏိုင္ေပးကာ သံုးဦးက
အေမကိုအႏိုင္ေပးခဲ့သည္။
အေမလြတ္ခဲ့သည္၊ ထိုအမွဳကို ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာသူေတြထဲမွ
အမ်ိဳးသမီးဂ်ဴရီ၏ ေမးခြန္းေလးက ခုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ရင္ကို ရိုက္ခတ္လာေတာ့သည္။ “လူ႔အခြင့္အေရး
… လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ … အဲဒီလူ႔အခြင့္အေရးက ကၽြန္မတို႔ ယဥ္ေက်းမွဳ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြနဲ႔
မိသားစု ေမတၱာနယ္ပယ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ထိုးေဖာက္ေနရာယူခြင့္ေပးမလဲဆိုတာ ေမးခ်င္တယ္” တဲ့။
ကိုယ္လည္း “မစၥတာဗီေဂ်း နံဘီးယား” ကိုေမးခြင့္မသာေတာ့ အဲဒီပုစာၦေလးကို ဘာသာပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္
ေမးေနမိ။
ေနာက္ … မိတၳီလာအေရး၊ လူေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ပင္ ေသေက်ဆံုးပါးခဲ့ရသတဲ့။ တိုက္တာ အိုးအိမ္ေတြက
အစားထိုးႏိုင္ေပမင့္၊ အသက္ေတြ ခႏၶာေတြကမူ … ေၾကကြဲဖြယ္ျဖစ္ရပ္၊ အမွိဳက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္ရသည့္
သာဓက၊ အမွိဳက္ကိုမရွင္းဘဲ ျပႆဒ္ကိုၿငိႇမ္းေနရံုႏွင့္ မီးမေသႏိုင္၊ မီးႂကြင္း မီးက်န္တို႔က
ထေတာက္ႏိုင္သည္သာ၊ ေရာင္းသူဝယ္သူတို႔နယ္တြင္ “ဝယ္သူအၿမဲမွန္ ( Customer is always
right. )”၊ “ဝယ္သူသာ နတ္ဘုရား ( Customer is god. )” ဆိုသည့္ ယဥ္ေက်းမွဳသည္ အမိေျမကတခ်ိဳ႕ေစ်းသည္ေတြထံမွာ
မထြန္းကားေသးဘူးထင္ရဲ႕၊ ၾကားပင္ ၾကားဖူးၾကရဲ႕လား … ၾကားဖူးလ်က္ႏွင့္ မက်င့္သံုးခ်င္လို႔လား
… ။
ေနာက္ၿပီး ရခိုင္အေရး၏ေနာက္ဆက္တြဲသည္ ေကာ့စ္ဘဇား၊ မိတၳီလာ၏ေနာက္ဆက္တြဲသည္ ဂ်ာဗားကၽြန္း၊
သည္မွ်ႏွင့္ ေအးေအာင္ စြမ္းႏိုင္ၾကပါ့မလား၊ ဟူး … ၊ စြမ္းႏိုင္ၾကပါေစ … ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ
…၊ မုန္းစတို၍ ခ်စ္စ ရွည္ႏိုင္ၾကပါေစ … ။
ေနာက္တခါ လာျပန္ေခ်ေသး။
“ဦးဇင္းကံ … တပည့္ေတာ္ကိုယ္စား ေရးလိုက္စမ္းပါ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြေအာက္မွာတုန္း ကေတာ့
ပါးစပ္ေတာင္မဟရဲတဲ့သူေတြက ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္လည္းရေရာ၊ ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ရေအာင္ ပါးစပ္ေတြ
ဖြင့္ေပးတဲ့သူကို ကိုယ့္အလိုမက်တာနဲ႔ အရင္ျပန္ဆဲၾကတာ၊ ရန္ေတြ႕ၾကတာ ေကာင္းသလားလို႔
…”
အမိေျမက စာေရးဆရာေနာင္ေတာ္၊ သူ႔ပုစာၦက လက္ပံေတာင္းေတာင္နံရံကို မေဖာက္၊ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာသာ
ေကာင္းသလား … မေကာင္းဘူးလား … ေကာင္းသလား … မေကာင္းဘူးလား … ၊ အင္း … လူဆိုတာကလည္း
မိမိကိုယ္ကို ဗဟိုျပဳစဥ္းစားၾကတာဆိုေတာ့ … ၊ ဟူး … ၊
အခ်ိဳ႕သူေတြက “ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ဘာမဆိုဖန္ဆင္းေပးႏိုင္သည့္တန္ခိုးရွင္” ကို
ထပ္တူ ျမင္ၾကပံုပင္၊ ဟိုအေရးမွာေျပာမေပးလို႔ … ဒီအေရးမွာ ဆိုမေပးလို႔ … ႏွင့္ စကားတင္းဆိုၾက၊
မေန႔ကပင္ ဓာတ္ပံုပါသည့္ တီရွပ္ေတြ မီးရိွဳ႕ၾကသတဲ့၊ ေအာ္ … ။
ပို၍ပို၍ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းသည္က အင္ဒိုနီးရွား လူဝင္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးထိန္းသိမ္းေရးစခန္းမွ
ျမန္မာေရလုပ္သားေလး ရွစ္ေယာက္ပင္၊ “ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္ျခင္း” ဆိုသည့္အခ်က္ႏွင့္ အသက္ဆံုးခဲ့ရ သည္ေလ၊ ကိုးကြယ္ရာမတူသူေတြၾကားမွာ
“ဘာသာဝင္” ဆိုတာ ရန္စည္းတခုအျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ထိ တည္ေနမွာပါလိမ့္ … ၊ ဟူး … ။
” ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ခြင့္” တဲ့၊ သက္ရိွသက္မဲ့တိုင္း လိုလားအပ္သည့္ ဓမၼ၊
“သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ” တဲ့၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘီစီ(၆) ရာစုကပင္ ေဟာၾကားခဲ့၊ “ရံွဳးသူမွိဳင္၊
ႏိုင္သူရန္ပြား” တဲ့၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္တို႔ငယ္စဥ္က အေမ မၾကာခဏ သြန္သင္ေလ့ရိွသည့္ ” ရန္မလိုမွ
ရန္ၿပိဳသည္၊ ရန္လိုက ရန္ပိုသည္” တဲ့၊ သည္ဓမၼေတြ လူ႕နယ္ပယ္တိုင္းတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ေစခ်င္ခဲ့၊
ခုေတာ့ … အင္အားနည္းခုိက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာယွဥ္တြဲေနလိုၿပီး အင္အားႀကီးလာလွ်င္ တဘက္ကိုမင္းမူလိုေသာ
“ဉာဥ္ဆိုး” ကိုမေဖ်ာက္ ႏိုင္သည့္ “မိုးခိုလာေသာ ကုလားအုပ္” ေတြက ေနရာအႏွံ႔။
လြတ္လပ္ေရးကို ယွဥ္တြဲကာ အသက္ေပး၍ ယူေပးသြားခဲ့ၾကေသာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္
ဦးရာဇတ္တို႔ကို လွမ္း၍အားနာလိုက္မိသည္။ သည္အေရးေတြအတြက္ သုခဘုံ တေနရာက မ်က္ရည္ ေတြေတြမ်ား
က်ေနၾကေလမလား …၊ ဟူး … ။
သို႔ႏွယ္ ပုစာၦေဟာင္း မေျပမီ ပုစာၦသစ္တို႔ ဆင့္ရင္းဆင့္ရင္း ဧၿပီ (၁၃) ရက္၊ ကိုယ့္ေမြးေန႔သို႔ပင္
ခ်ဥ္းခဲ့ပါေပါ့လား။ သည့္အတြက္လည္း ဝတ္မပ်က္ ဆုေတာင္းရေပဦးမည္။
“အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီ တစိုးတစိ မရိွ၊ ခ်စ္ေသာ မ်က္ေစ့ျဖင့္ ၾကည့္ၾကရေစ” ဆိုသည့္ ပုဂံ
ေက်ာက္စာက အာမနာေက်ာင္းအမရဲ႕ ဆုေတာင္းေလးငွားၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ရဲ႕။
။
ကံထြန္းသစ္
08-04-2013
1:30
A.M
