တန္ဖုိထားတဲ့မိဘနဲ႔ တန္ဖုိးျဖတ္တဲ့မိဘ
လူစဥ္မီ
လူတန္း၀င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႔ သတ္မွတ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ေယဘုယ်လုိအပ္တဲ့
အရည္အခ််င္းက စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ လူတုိင္း တညီတညြတ္
လက္ခံထားတဲ့ စံ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိဖုိ႔အတြက္ စိတ္ေကာင္းထာတတ္ဖုိ႔
အေရးႀကီးပါတယ္။
စိတ္ေကာင္းထာတတ္ေအာင္ အေျခခံ ခုိင္ခုိင္မာမာ တည္ေဆာက္ဖုိ႔အတြက္ ပထမဆုံး
အေရးႀကီးတာက သပၸဳရိသသံေသ၀ သူေတာ္ေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းတုိ႔နဲ႔ ေပါင္း
သင္းဆက္ဆံမိဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
အ၀ိဇၨာသုတ္(အံ.၃.၃၄၈) မွာ ေဟာညြန္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေဟာညြန္ခ်က္အတုိင္း လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကုိ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆုိရင္ လူ႔ဘ၀
ေရာက္လာတဲ့ လူကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ပထမဆုံး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံရတဲ့ လက္ဦး ဆရာ
မိဘႏွစ္ပါးတုိ႔ဟာ အဲဒီလူကေလးရဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာ္ကလုံးအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးအခန္း
က႑က ပါ၀င္ေနတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္ၾက ရမွာပါ။
မိဘမ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ပီပီျပင္ျပင္ ဆန္းစစ္ျပီး
ေမးခြန္းထုတ္ သင့္တာကေတာ့ "သားသမီးအေပၚမွာ ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္နဲ႔
တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးၾကမွာလား ကုိယ္ေရး ကုိယ္တာ ကုိယ္ေက်နပ္မႈ
ကုိယ့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ တန္ဖုိျဖတ္ျပီး အသုံးခ်ၾက မွာ လား" ဆုိတဲ့
အခ်က္ပါပဲ။ ေမတၱာသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာျပတာကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ မိဘ
ေမတၱာဆုိတာ သားသမီးအတြက္ အသက္ကုိေတာင္ ေပးစြန္႔ရဲတယ္ ဆုိတဲ့ ျဗဟၼစုိရ္
စိတ္ထား ရွိႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိ စိတ္ထားရွိတဲ့ မိဘမ်ားဟာ ျဗဟၼာနဲ႔
တစ္ဂုိဏ္းတည္း ထားေလာက္ ေအာင္ ျမင့္ျမတ္သူ ေက်းဇူးႀကီးမားသူမ်ား
ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီကေန႔ မိဘအမ်ားစုရဲ့ စိတ္ထားကုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ "မိဘဆုိတာ
ကုိယ့္ သားသမီး ကုိယ္ခ်စ္တာေပါ့။ တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးတာေပါ့"လုိ႔
မထင္ပါနဲ႔။ တကယ့္စိတ္ ထားဆုိ တာ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္မ်ားနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျပရဲ
ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္း ေျပာရရင္ေတာ့ တမင္တကာ ရုပ္ျပဟန္ေဆာင္မႈမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့
လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ဟာ လုပ္ေဆာင္ သူရဲ့ စိတ္သေဘာထား အမွန္ကုိ
ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လူတုိ႔ရဲ့ ကာယကံ ၀စီကံဆုိတာ မေနာကံရဲ့ သရုပ္ေဆာင္း
ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ အဘိဓမၼာနည္းအတုိင္း ပါပဲ။
မိမိရဲ့ အေတြ႔အႀကုံေလးတစ္ခုကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဘုိးဘြားစဥ္ဆက္ ေက်ာက္မ်က္
ရတနာလုပ္ငန္းနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုမွာ သမီးေလးက ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္ပါတယ္ ။
ဆယ္တန္းမွာ သုံးဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက
ဆရာ၀န္သင္တန္းတက္ဖုိ႔ အတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အမွတ္မီတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးမေလးက
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေလးေတြအတြက္ေဖာ္ျပီး
အေရာင္ျဖထြက္ေအာင္လုပ္ တာ ကုိ စိတ္၀င္စားခဲ့တာဆုိေတာ့ ပညာကေလး
အထုိက္အေလ်ာက္ သင္လာတဲ့အခါ ဒါဟာ ရူပေဗဒပညာရပ္ပဲဆုိတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူက ရူပေဗဒကုိ ထြန္းးထြန္း ေပါက္ေပါက္ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာခ်င္တယ္။
တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာေတြ ျဖည့္ရတဲ့အခါေတာ့ မိဘမ်ားက ေဆြထဲမ်ိဳးထဲမွာ
ဆရာ၀န္ဆုိတာ မထြန္းေပၚခဲ့ဖူးေသးတဲ့အတြက္ ဆရာ၀င္သင္တန္း တက္ေစခ်င္တယ္။ သမီး
ကလည္း သူ၀ါသနာမပါတဲ့ ဘာသာရပ္ကုိ မတက္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွ
ဂုဏ္ရွိတယ္ဆုိျပီး သမီးေလးကုိ အတင္းအက်ပ္ပဲ ေဆးတကၠသုိလ္ ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။
တုိတုိေျပာရရင္ေတာ့ ေဆးတကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္မွာ(ထင္ပါတယ္) ဖားကုိ လက္ေတြ႔
ခြဲရတဲ့အခါ ဖားလည္း မကုိင္ရဲဘူး ေနာက္ဆုံး သူမ်ားအကူအညီနဲ႔ ခြဲႏုိင္ေအာင္
စီစဥ္ေပးလုိ႔ ခြဲ မယ္လုပ္လုိက္တုန္း ဖားက ရုန္းကန္သလုိ လႈပ္တာကုိၾကည့္ျပီး
လန္႔ဖ်ပ္ သတိေမ့သြားရာက ဒီ ပညာကုိ ဘယ္လုိမွ ဆက္သင္ခုိင္းလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ ေဆးတကၠသုိလ္က ထြက္လုိက္ျပီး ဘြဲ႔ရဖုိ႔အတြက္ စာေပးစာယူ
(အေ၀းသင္)နဲ႔ျပန္္စရေတာ့ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြထက္ သုံးႏွစ္ ေလာက္ ေနာက္က်ျပီးမွ
သူဘယ္လုိမွ ၀ါသနာ မပါတဲ့ ဘာသာရပ္ (ဒႆနိက ထင္ပါတယ္)နဲ႔ ဘြဲ႔ရသြားတယ္။
အဲဒီကေလးမေလးဟာ အရင္က သြက္လက္ဖ်ပ္လက္သေလာက္ ခုေတာ့ ငူတူတူ ငုိင္
တုိင္တုိင္ကေလးကုိျဖစ္လုိ႔၊ ဘာအလုပ္မွလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ဘူး။
သူ႔ကုိေျပာလုိက္ရင္ သူဘ၀အတြက္ သူ၀ါသနာပါတဲ့ပညာကုိ မသင္ခဲ့ရလုိ႔
ဘာမွမလုပ္္တတ္ဘူး။ သူဘ၀ကုိ မိဘ ေတြက ႀကိဳက္သလုိ စီမံခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ သူ႔ဘ၀
ျပည့္စုံဖုိ႔အတြက္ မိဘမ်ားမွာသာ တာ၀န္ရွိတယ္ ဆုိျပီး တေဇာက္ကန္း တယူသန္ကေလး
ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီမိဘေတြက သားသမီးရဲ့ အက်ိဳးကုိ တကယ္လုိလားျပီး သားသမီးကုိ
ခ်စ္ခင္ျမတ္နုိး တန္ဖုိးထာၾကသူေတြလား။ သားသမီးကုိ လူသုံးကုန္၊ ရုပ္၀တၳဳလုိ
သေဘာထားျပီး ကုိယ့္ အတြက္ ဂုဏ္တူဂုဏ္ျပိဳင္ ၀ါၾကြားစရာပစၥည္းအျဖစ္နဲ႔
တန္ဖုိျဖတ္ အသုံးခ်လုိက္ၾကသူေတြ လုိပဲ ဆုိရမလား ဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ဖုိ႔
ေျပာတာပါ။
ဘယ္အရာမဆုိ တန္ဖုိးထားတတ္သူအတြက္ တန္ဖုိးထားသေလာက္ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔
မရႏုိင္ေအာင္ တန္ဖုိးတက္ေနစျမဲျဖစ္ျပီး တန္ဖုိး ျဖတ္ လုိက္တာနဲ႔
တစ္ျပိဳင္နက္ တန္ဖုိးက ျပတ္ သြားတာပါ။ တန္ဖုိး ျပတ္ တယ္ဆုိတာ
စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကုိယ့္အတြက္တန္ဖုိး ပ်က္သြားျခင္း ပါပဲ။ အဘုိးအဘြားတုိ႔
ထိမ္းျမား လက္ထပ္ခဲ့စဥ္က ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီေခတ္က မိသားစု
ဓာတ္ပုံတစ္ပု႔ဟာ ကုန္က်မႈ တန္ဖုိးအရ ဘာမွ ေျပာပေလာက္မယ္္မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ မ်ိဳးႏြယ္စဥ္ဆက္ကုိ တန္ဖုိးထားသူ အတြက္ကေတာ့
ဒီဓာတ္ပုံဟာဘာနဲ႔မွ ႏႈိင္း ယွဥ္ျပီး တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔ မရႏုိင္သလုိ ဘယ္ေလာက္
တန္ဖုိး ႀကီးပါတယ္ဆုိတဲ့ ရတနာမ်ိဳးနဲ႔မွ လဲလွယ္ႏုိင္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္လုိ႔ အဲဒီပုံဟာ ဓာတ္ပုံဆုိတာ ေပၚဦးစေခတ္ေလာက္က လက္ရာျဖစ္လုိ႔ တစ္စုံ
တစ္ေယာက္က မတန္တဆ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္လုိ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္ျပီဆုိပါစုိ႔၊ အဲဒါ
တန္ဖုိးျဖတ္ လုိက္တာပါပဲ။ ကုိယ့္အတြက္ တန္ဖုိးလည္း ျပတ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီ
ေရာင္းလုိ႔ရတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ သုံးပစ္လုိ႔ ကုန္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္အတြက္
တန္ဖုိးလုံး၀ ပ်က္စီးသြားျပီလုိ႔လည္းပဲ ဆုိရေတာ့မွာ ပါ။
တန္ဖုိးထားတတ္သူက တစ္ဖက္သား(အရာ၀တၳဳ)ကုိ တန္ဖုိးတက္ေစသူျဖစ္ျပီး တန္ဖုိး
ျဖတ္သူဟာ တန္ဖုိးျပတ္ေစသူ(တန္ဖုိးဖ်က္သူ)ျဖစ္သလုိ တတ္ဖုိးျဖတ္ျခင္းကုိ
ခံရသူူ (ခံရတဲ့ အရာ၀တၳဳ)ဟာလည္း တန္ဖုိးပ်က္သြားသူ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဆုိးဆုံးကေတာ့ တကယ့္ တန္ဖုိးအမွန္ကုိ မသိဘဲ ကုိယ့္အႀကိဳက္ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔
တန္ဖုိးျဖတ္ျခင္းနဲ႔ ကုိယ့္တန္ဖုိးကုိ ကုိယ္နားမလည္ဘဲ သူတစ္ပါး
တန္ဖုိးျဖတ္တာကုိ လက္ခံအတည္ျပဳျခင္းပါပဲ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့ တဲ့ မိန္းကေလးကုိ
ႏုိင္ထက္စီးနင္း တစ္ဖုိးျဖတ္ခံရသူမ်ားအဖုိ႔ေတာ့ ကံဆုိးမုိး ေမွာင္က် ျခင္း
လုိေတာင္ ဆုိႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
ကုိယ့္တန္ဖုိး ကုိယ္နားလည္တန္ဖုိးထားရမွန္း မသိတဲ့အတြက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က
တန္ဖုိးျဖတ္ခံရျခင္းကသာ မူလတန္ဖုိးကုိ ပ်က္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က
အထင္ ႀကီး အေလးထားတဲ့ တန္ဖုိးကုိ အဟုတ္ထင္ျပီး ေခတ္စနစ္ပတ္၀န္းက်င္
ေရးစီးထဲ ေမွ်ာျပီး ေမ်ာေနသူမ်ားဟာလည္း ကုိယ့္တန္ဖုိး
ကုိယ္ဖ်က္ဆီးေနသူမ်ားလုိ႔ပဲ ဆုိရမွာပါ။ ဥပမာ ဒီေန႔ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ေမ်ာပါေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ဆရာ၀န္ကုိ အထင္ႀကီးမယ္ဆုိရင္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖုိ႔
ႀကိဳးစားတာတုိ႔၊ သေဘၤားကုိ အထင္ႀကီးတယ္ဆုိရင္ သဘၤားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား
တာတုိ႔ စတာမ်ိဳးေတြေပါ့။
ျပီးေတာ့ တန္ဖုိးကုိ အကဲခတ္လုိ႔မရေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကုိ ေခတ္ကာလတ္ဖုိး
ေရစီးထဲ ေမွ်ာ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသူမ်ားလည္း အလားတူ တန္ဖုိးဖ်က္သူမ်ားလုိ႔ပဲ
ဆုိရမွာပါ။ ပန္းခ်ီ ဆရာ ေပၚဦးသက္ရွိစဥ္က သူ႔ဆီမွာ သရုပ္ေဖာ္ပုံေရးေပးဖုိ႔
လာအပ္တဲ့ ကေလးကဗ်ာ ေတြထဲမွ လူေလးႀကီးရင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆရာ၀န္ႀကီးလား၊
အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလား စတဲ့ ေခတ္ ကာလမွာ လူေတြ အထင္ႀကီးတဲ့ ပညာရပ္ေတြနဲ႔
ေမးခြန္းပုံစံ ကဗ်ာတစ္ခုကုိ ဖတ္ျပီး ဒီ စာေရး ဆရာ ႏႈတ္မျငိမ္လက္မျငိမ္နဲ႔
တယ္ေဖာက္ျပန္ပါလားကြာ၊ လူေလးႀကီးရင္ သူ၀ါသနာပါရာ သူလုပ္ မွာေပါ့၊
ဘာျဖစ္လုိ႔ လူေတြ အရူးထတဲ့ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြကုိ ဖ်က္ဆီး ေနရ
တာလဲ ဆုိျပီး မည္တမ္းသတဲ့။ သူ႔သားက အဲဒါ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ေရးတာဗ်
လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီေလာက္
ေဖာက္ျပန္သြားပါလိမ့္လုိ႔ ရယ္ျပီး ညဥ္းလုိက္သတဲ့။
ကုိယ့္တန္ဖုိးကုိယ္ အစစ္အမွန္သျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တန္ဖုိးထားတဲ့
ပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က တ္ဖုိးျဖတ္တာကုိ လက္မခံဘဲ
ကုိယ့္တန္ဖုိးကုိ အမွန္အကန္ တုိးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပီး တန္ဖုိးျဖတ္သူေတြ
မခန္႔မွန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးတက္သြားႏုိင္ပါတယ္။
အထင္ရွားဆုံး သာဓကတစ္ခုကေတာ့ ဘုရားေလာင္ေတာ္ သိဒၶတၳ မင္းသားပါပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။ အေလာင္းေတာ္ မင္းသားဟာ ပဋိသေႏၶစျပီး တည္ေနကတည္းက အုံဖြယ္တူး
ျခားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လုံးကုိ ရုိက္ခတ္ေက်ာ္ၾကားခဲ့သလုိ
ေမြးဖြားလာတဲ့ အခါမွာလည္း သာမန္ေယာကၤ်ားတုိ႔ထက္ လြန္ကဲထူးျခားတဲ့
ရုပ္ဆင္းအဂၤါလကၡဏာမ်ားနဲ႔ျပည့္စုံ သူျဖစ္လုိ႔ သူ႔ခမည္းေတာ္
သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးက မင္းဆရာျဖစ္တဲ့ ဟူးရားပုဏၰားေတြကုိေခၚျပီး ေမးတဲ့အခါ
အႀကီးဆုံးပုဏၰား သုံးေလးဦးေလာက္က ေလာကနယ္မွာေနရင္ စၾက၀ေတး မင္းျဖစ္မယ္။
ဓမၼနယ္ပယ္ ေမြ႔ေလ်ာ္ျပီး ႀကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ သဗၺညုဘုရားစစ္ျဖစ္မယ္လုိ႔
ေဟာၾကားၾကပါတယ္။ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးက ဘုရင္ဆုိေတာ့ ဘုရင့္အသိအတုိင္း ဧကရာဇ္
စၾကာမင္းႀကီး ျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ သားေတာ္ကုိ တန္ဖုိးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
သူတန္ဖုိးျဖတ္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္လာေစဖုိ႔အတြက္ သားေတာ္ေလးကုိ
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဇိမ္ခံစရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ
ဖန္တီးေပးရုံမက သံေယာဇဥ္ အျမစ္တြယ္ေအာင္ဆုိ ျပီး အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္မွာ
ယေသာဓရာ ဆုိတဲ့ အလွမယ္မင္းသမီးေလးနဲ႔ လက္ထပ္ေပးပါ တယ္။ တျခားျငိတြယ္စရာ
ေခ်ာလွငယ္ရြယ္တဲ့ ေမာင္းမ မိႆံေတြနဲ႔ပါ ၀န္းရံျပီး သံေယာဇဥ္ အထပ္ထပ္နဲ႔
တုတ္ခ်ည္ျပီး သူ႔အလုိက် ျဖစ္ေလာေအာင္ ႀကိဳးစားတာပါ။
အမွန္ကေတာ့ သုေဒၶါဒနမင္းႀကီးက သားေတာ္ကုိ မခ်စ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္
ခ်စ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘ၀ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာက ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးမားတဲ့
ရွင္ဘုရင္ဆုိတာ သူ႔ ေခတ္သူ႔အခါမွာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ အႀကီးမားဆုံးဆုိေတာ့ သူ
သိသေလာက္ တန္ဖုိးအႀကီးဆုံး ဆုိျပီး တန္ဖုိးျဖတ္လုိက္တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေလာကသားတုိ႔ ကံေကာင္းတာက သိဒၶတၳမင္းသားဟာ သူတုိ႔ထင္သလုိ
တန္ဖုိးအျဖတ္ခံတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့အမ်ိဳးအစားထဲက မဟုတ္ဘဲ ပါရမီဓာတ္ခံ
အျပည့္ရွိတဲ့ ေယာကၤ်ား ေကာင္း ေယာကၤ်ားျမတ္ပီပီ ပတ္၀န္းက်င္က
ျဖတ္တဲ့တန္ဖုိးကုိ လက္မခံဘဲ သူ႔တန္ဖုိးသူ အေလးထား ရုန္းထြက္ခဲ့လုိ႔သာ
ေလာကအားလုံးမွာ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ ဗုဒၶအျဖစ္
ေရာက္ရွိခဲ့ျပီး ဒီေန႔အထိ သံသရာခရီးသြား ဒုကၡနယ္သားအားလုံးရဲ့
ကုိးကြယ္အားထားရာ အျဖစ္ ရပ္တည္ေနႏုိင္တာပါ။
ေျပာလုိရင္းကေတာ့ မိဘဆုိတာ သားသမီးတုိ႔ ပတမဆုံး ေတြ႔ဆုံေပါင္းသင္းရတဲ့
ပုဂၢိဳလ္ မ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ သပၸဳရိသ ဆုိတဲ့ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းရွိသူ၊
ေမတၱာတရားအစစ္ အမွန္ ႀကီးမားသူ၊ သားသမီးတုိ႔ရဲ့ အက်ိဳးစီးပြားစစ္စစ္ကုိ
လုိလားသူေတြ ျဖစ္ၾကဖုိ႔ပါ။ သားသမီး ကုိ အသုံးခ်ပစၥည္းလုိ သေဘာထားျပီး
တန္ဖုိးမျဖတ္မိၾကေစဖုိ႔ အထူးသတိျပဳမွာပါ။
ဒီေန႔
လူအသုိင္းအ၀န္းမ်ာ ဒီထက္ပုိျပီး အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ဆုိး၀ါးမႈေတြကေတာ့
သားသမီး တုိ႔ကုိ ကုန္သြယ္ပစၥည္းလုိ သေဘာထားျပီး ကုိယ္က်ိဳးစီးပြား
ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ စီးပြား ျဖစ္ ဇြက္အတင္း ထိမ္းျမားလက္ထပ္ေပးၾကတဲ့
ကိစၥမ်ိဳးပါပဲ။
တစ္သက္မွာတစ္ခါသာ ဆုံးျဖတ္ရမယ့္ အိမ္ေထာင္ရးလုိ ကိစၥမ်ိဳးမွာ တစ္သက္လုံး
အတူလက္တြဲေနထုိင္သြားၾကရမယ့္ သားသမီးတုိ႔ရဲ့ စိတ္ဆႏၵကုိ လုံး၀ ထည့္မတြက္ဘဲ
ကုိယ္ က်ိဳးကုိယ္စီးပြားနဲ႔ ကုိယ့္ဂုဏ္သိကၡာအတြက္သာ ၾကည့္ျပီး တန္ဖုိးျဖတ္
အသုံးခ်သြားၾကတဲ့ မိဘ တုိ႔ရဲ့ ေမတၱာဆုိတာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ျဗဟၼာ နဲ႔
ႏႈိင္းျပီး ခ်ိဳးက်ဴးခဲ့တဲ့ ေမတၱာမ်ိဳး ဟုတ္ပါရဲ့ လား။ မိေကာင္းဖခင္ ဆုိတဲ့
ဂုဏ္နဲ႔ စည္းစိမ္း ဥစၥရွင္ ဆုိတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာႏွစ္မ်ိဳးမွာ မိဘတုိ႔ အေလးထား
ေရြးခ်ယ္ ရမယ့္ဂုဏ္ဟာ ဘယ္ဂုဏ္လဲဆုိတာ အေလးအနက္ စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ ၾကဖုိ႔ပါ။
ဒီလုိေျပာလုိက္တဲ့အတြက္ သားသမီးတုိ႔အေရးမွာ မိဘတုိ႔က ဘာမွ ၀င္ေရာက္စြပ္ဖက္
ျခင္း မျပဳရဘူးလုိ႔ေတာ့ မယူဆသင့္ပါဘူး။ မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာညႊန္လတ္
စတဲ့ မိဘ၀တၱရားေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ အားလုံးသိျပီးသားပါပဲ။ ေကာင္းရာကုိညႊန္လတ္
ဆုိတဲ့ ေနရာ မွာ အဲဒီ ေကာင္းရာ ဆုိတာ ကုိယ္ေကာင္းဖုိ႔ ကုိယ္ေက်နပ္ဖုိ႔
ဆုိတဲ့ စိတ္မထားဘဲ သူတုိ႔အတြက္ ေကာင္းဖုိ႔ဆုိတဲ့ ေမတၱာစိတ္ သန္႔သန္႔ကေလး
မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ထားၾကဖုိ႔ပါ။ ေကာင္း ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလည္း တစ္ကုိယ္ေရ
စိတ္ခ်မ္းသာေရး ေလာကေရး ဓမၼေရး ဘက္စုံေကာင္း ျဖစ္ဖုိ႔ မွ်မွ် တတ
ညႊန္ျပႏုိင္ဖုိ႔အေရးႀကီးပါတယ္။
အဲဒီလုိညႊန္ျပႏုိင္မွသာ သူေတာ္ေကာင္းနဲ႔ ေပါင္းသင္းမွီ၀ဲမႈ ျပည့္စုံသူမွာ
သူေတာ္ေကာင္း စကား ၾကားနာခြင့္ရတယ္ဆုိတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား အဆုံးအမေတာ္နဲ႔
ကုိက္ညီမွာပါ။ သူေတာ္ ေကာင္းဆုိတာ သူေတာ္လာေစဖုိ႔အတြက္ ကုိယ္ဘက္က
စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း ထားတတ္သူကုိ ေခၚတာပါ။ သူတုိ႔ရဲ့ ပါရမီဓာတ္ခံ
မ်ိဳးေစ့ကေလးေတြ ေလာင္းရိပ္မဲ့ ေႏွာင္ႀကိုးမဲ့ ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ခြင့္
ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္မွ ကုိယ္ေကာင္းမယ္ဆုိတဲ့ အတၱသမား မ်ိဳး
မျဖစ္ေစရပါဘူး။
သူေတာ္ေကာင္းစစ္ရဲ့စကားကုိ ၾကားနာရမႈျပည့္စုံရင္ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရား
ခုိင္ျမဲတယ္ လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ယုံၾကည္တယ္ဆုိတာ ေလာကေရးရာအရ အေလးထား
ေလးစားထုိက္တဲ့ မိဘဆရာသမားတုိ႔ရဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ယုံၾကည္ျခင္း၊
ရတနာသုံးပါးနဲ႔ ကံကံရဲ့ အက်ိဳးကုိ ယုံ ၾကည္ျခင္း၊ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႔
ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စတုိ႔ကုိ ယုံၾကည္ျခင္းစတဲ့ ယုံၾကည္သင့္၊
ယုံၾကည္ထုိက္သမွ်ကုိ ယုံၾကည္တဲ့စိတ္ ထက္သန္လာမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။
ယုံၾကည္မႈနဲ႔ ျပည့္စုံသူမ်ားဟာ အရာရာကုိ ေယာနိေသာမနသိကာရနဲ႔ စိတ္ေကာင္းထား
တတ္တဲ့ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသတဲ့။ အဲဒါ ျမတ္ဗုဒၶအလုိေတာ္က်
မိဘတုိင္းက သားသမီးတုိ႔ရဲ့ အျမင့္ဆုံးဘ၀ကုိ တည္ေဆာက္ေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မိေကာင္းဖခင္ ပီသၾကပါေစ
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
