ဖန္ဆင္းရွင္ ႏွင့္ ဥစၥာရွင္
မိဘေက်းဇူး မသိတတ္ဘူး၊ မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ ေပါ့ေသးေသး မေအာက္ေမ့နဲ႔။ “ဘုန္းၾကီးလို႔ သက္မရွည္၊ သက္ရွည္လို႔ ဘုန္းမၾကီး” ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြ ျပင္းထန္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ “ဘုန္းလည္းမၾကီး အသက္လည္းမရွည္ႏိုင္ဘူး”
"အငွားအတုနဲ႔ ေပ်ာ္တာ
ကိုယ္ပိုင္မရွိတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြပဲ၊
ကာမရတိေခၚတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ကုသိုလ္တရားနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္မွ
ဥစၥာရွင္ ဓမၼရတိလို႔ ေခၚတယ္။"
ကိုယ္ပိုင္မရွိတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြပဲ၊
ကာမရတိေခၚတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ကုသိုလ္တရားနဲ႔ ေပ်ာ္တတ္မွ
ဥစၥာရွင္ ဓမၼရတိလို႔ ေခၚတယ္။"
နတ္ေမာက္ျမိဳ႕နယ္၊ ဥယ်ာဥ္ေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္
နတ္ေမာက္ျမိဳ႕၊ အေရွ႕လက္အဆံုး အလယ္ရိုးမ ေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့
ဥယ်ာဥ္ေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဘြဲ႔ေတာ္က ဘဒၵႏ ၱဇာဂရလို႔ ေခၚပါတယ္။
ငယ္ျဖဴေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ရဟန္းျပဳခဲ့တာပါ။
ရဟန္းျဖစ္ျပီးေတာ့ သူ႔အရြယ္ရွိသေလာက္ စာသင္တိုက္ကိုသြားျပီး
စာေပသင္ၾကားခဲ့တယ္။
သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုက စာခ်ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး ျဖစ္ဖို႔မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔ရပ္သူရြာကို
မ်က္လံုးပြင့္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေလေတာ့ ေလာကုတၱရာ ပညာသာမက
ေလာကီသခ်ၤာပညာနဲ႔ တိုင္းရင္းေဆးပညာတို႔ကိုပါ သင္ယူခဲ့တာမိဳ႔
ေလာကုတၱရာစာေပမွာေတာ့ အေျခခံသာသာ ေလာက္နဲ႔ ရဟန္းသိဖြယ္ ကံၾကီးကံငယ္ေလာက္ပဲ
ကြ်မ္းက်င္ပါတယ္။
သူက
ပင္ကိုဉာဏ္ေကာင္းသူျဖစ္လို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ
ပညာသင္ရကတည္းက ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႔တို႔၊ ငါးရာငါးဆယ္ တို႔အထိ
တတ္ခဲ့ရဖူးတာျဖစ္လို႔ ေျပာဆိုဆံုးမစရာရွိရင္ ပံုတိုပတ္စနဲ႔
ေဟာတတ္ေျပာတတ္တယ္။
စာသင္တိုက္က ျပန္လာျပီး ရြာမွာ ခန္းေနဦးဇင္းအျဖစ္နဲ႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး
ေက်းရြာျပဳျပင္ေရးကိစၥေတြကို သူစြမ္းႏိုင္သေလာက္
စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက နံေဘးရြာသားလည္းျဖစ္
ေရွးရိုးကလည္းဆန္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ကိုရင္ေတြ သဒၵါသျဂၤိဳဟ္
ပို႔ခ်ေပးတာကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ရပ္ေရးရြာေရး
ေဟာေရးေျပာေရးကိစၥအားလံုးကို သူ႔လက္ထဲ အကုန္လႊဲအပ္ထားတယ္။ သူက
ရပ္ရြာဇာတိသားလည္းျဖစ္၊ တစ္ရြာလံုးကလည္း ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္မကင္းေတြ
ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၾသဇာတိကၠမလည္း ရွိတယ္။
သူရြာျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေန႔ဘက္မွာ ေက်ာင္းသားကိုရင္ေတြကို သခ်ၤာသင္ေပးျပီး
ညပိုင္းမွာ ရြာထဲက လူငယ္လူလတ္ပိုင္းေတြကို အေျခခံသခ်ၤာကစျပီး ကုန္တြက္တို႔၊
သစ္တန္တြက္တို႔ သင္ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေတြသံုးတဲ့
ေခတ္ဆိုေတာ့ ညဘက္မွာ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေတြ တထိန္ထိန္နဲ႔ ပညာေရးေခတ္ေျပာင္း
ကာလၾကီးတစ္ခုလို တစ္ရြာလံုး တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း ရိုးရာအစြဲအလမ္း စုန္းပူး၊ နတ္ဖမ္း၊
ပြဲထိုးဆိုတာေတြ လက္မခံဘဲ တိုင္းရင္းေဆးပညာနဲ႔ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့လို႔
သူ႔ရြာမွာသာမကဘူး၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကပါ က်န္းမာေရးအတြက္ အားကိုးအားထား
ျပဳရပါတယ္။
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး ပ်ံေတာ္မူေတာ့ သူပဲ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးျဖစ္လာတယ္။
သူေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးျဖစ္တဲ့အခါ ပထမဆံုးျပဳျပင္ေရး လုပ္လိုက္တာကေတာ့
ေတာင္ရြာေျမာက္ရြာ သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္မွာ ေဗ်ာက္အိုးေတြ အျပိဳင္ေဖာက္တာကို
လံုးဝပိတ္ပင္လိုက္တယ္။
သီတင္းကြ်တ္ပြဲေတာ္ကိုလည္း ဟိုဘက္ရြာက လျပည့္ေန႔လုပ္ေတာ့ သူ႔ရြာက
လျပည့္ေက်ာ္(၈)ရက္မွ မီးထြန္းပြဲရက္ က်င္းပတယ္။ ရြာခ်င္းလည္း
ပိုျပီးရင္းႏွီးလာၾကလို႔ ရံုးျပင္ကနား အေရာက္အေပါက္လည္း နည္းသြားၾကပါတယ္။
အဲ့ဒီအရပ္ရဲ႕ ဓေလ့တစ္ခုက ရွင္ျပဳအလွဴပြဲရွိတဲ့အခါ အလွဴဝင္ေန႔
အလွဴဝတ္စံဘုရားပင့္ လွည့္လည္ပြဲလုပ္ၾကတယ္။ ဒီလွည့္လည္ပြဲက သူ႔အရပ္နဲ႔သူေတာ့
အလြန္အေရးပါတဲ့ပြဲေပါ့။ ရြာခံအမ်ဳိးသမီးမ်ားနဲ႔ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က
အမ်ဳိးသမီးမ်ားပါ ရွိသမွ်အစြမ္းကုန္ထုတ္ျပီး ဝတ္စားဆင္ျပင္ ရိႈးထုတ္တဲ့
ပြဲပါပဲ။ အလွဴရက္ သတ္မွတ္ျပီးျပီဆိုကတည္းက စုၾက၊ ေဆာင္းၾက၊ ဝယ္ၾက၊
ခ်ဳပ္ၾကေပါ့။ ျပခ်င္သူမ်ားက ျပဖို႔ စိတ္ဝင္စားၾကသလို၊ အားေပးၾကည့္ရႈမယ့္
ကာလသားမ်ားကလည္း အေလးအနက္ ထားၾကပါတယ္။ ရြာခံကာလသားမ်ားသာ မကဘူး၊
လက္လွမ္းမွီသမွ် ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကာလသားမ်ားပါ မ်က္စိပသာဒ
ခံယူတဲ့ပြဲၾကီးတစ္ခုေပါ့။ အလွဴဝင္ေန႔ ညေနပိုင္းေရာက္ျပီဆိုရင္ လယ္ထဲယာထဲမွာ
ဘာေတြ အေရးၾကီးေနေန အလွဴဝတ္စံအမွီေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာၾကတာပဲ။
အဲ..
မွတ္မွတ္ရရ မိန္းကေလးေတြေဆာင္းတဲ့ "ေခါက္ထီး"ဆိုတာေတြ
စျပီးေခတ္စားခါစကေပါ့။ အဲဒီနယ္မွာ ေခါက္ထီးေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ ထလိုက္ၾကတယ္။
အလွဴဝတ္စံအမွီ ေခါက္ထီးဝယ္ရတဲ့ကိစၥက သမီးမ်ားတဲ့ မိဘမ်ားမွာ
ဝန္ထုပ္ၾကီးတစ္ခုလုိ ျဖစ္လာတယ္။
အနီးအနားက ရြာတစ္ရြာမွာ ေခါက္ထီးေဆာင္းျပီး အလွဴဝတ္စံ မလိုက္ရလို႔ အင္ဒလင္း
ပိုးသတ္ေဆးေသာက္ျပီး မိုက္တြင္း နက္ျပလိုက္တယ္ဆိုတာလည္း ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔
ေက်ာင္းဘုန္းၾကီးက တစ္ရြာလံုးေခၚျပီး အိမ္မွာ ပိုးသတ္ေဆးဝယ္ေဆာင္ထားတဲ့
ဝါေတာင္ သူေတြ႕ို ေဆးဘူးေတြ ေဆးဖ်န္းပံုးေတြ အိမ္မွာမထားရ၊
ေက်ာင္းေအာက္ထပ္ေျမတိုက္ထဲမွာ ကိုယ့္သေကၤတနဲ႔ကိုယ္ လာအပ္ရမယ္။
ခန္းေနဦးဇင္းက စာရင္းနဲ႔မွတ္ျပီး လက္ခံေသာ့ခတ္ထား၊ ေဆးဖ်န္းမယ့္
လူၾကီးကိုယ္တိုင္လာယူမွ ထုတ္ေပးရမယ္ဆိုျပီး အမိန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ေရာဂါက တက္ခါစဆိုေတာ့ အရွိန္မေသဘူး။ ရြာထဲမွာ
သမီးအပ်ဳိငါးေယာက္ေလာက္ရွိတဲ့ မိသားစုမွာ ေခါက္ထီးေရာဂါ ကူးစက္ျပင္း
ထန္ၾကလို႔ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ထားတဲ့ မ်ဳိးပဲ မ်ဳိးႏွမ္းေလးေတြေရာင္းျပီး
ကုသလိုက္ရတာ ကုန္ေရာတဲ့။ မိဘဆိုေတာ့လည္း "နင္တို႔ အလွဴမွာၾကြားျပီးရင္
အိမ္မွာ ထမင္းမစားဘဲေနၾက" ဘာညာနဲ႔ ဆူပူရံုကလြဲလို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊
ဝယ္ေပးရေတာ့တာေပါ့။ တျခားအလားတူ မိသားစု သံုးေလးစုေလာက္မွာလည္း
ဒီေခါက္ထီးေရာဂါအတြက္ မရွဴသာမရိႈက္သာ
ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ရိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၾကားေနရတယ္။ တစ္ရြာလံုးမွာေတာ့
ဒီေရာဂါက မ်က္ေျမႇးေရာင္တို႔၊ တုပ္ေကြးတို႔ထက္ ကူးစက္မႈျမန္သလို ေဝဒနာကလည္း
ျပင္းထန္ပံုရပါတယ္။ မိဘတိုင္း ေျပာဆိုျငီးျငဴေနၾကတာ ဒီအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ။
အဲ
ေပ်ာ္ပါးတဲ့ေနရာမွာ ကာမဂုဏ္ဆိုတဲ့ အာရံုေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔တာလည္း ရွိတယ္။
စာလိုေတာ့ ကာမရတိလို႔ ေခၚတာေပါ့။ တရားနဲ႔ေပ်ာ္ တာလည္း ရွိတယ္၊ ဓမၼရတိလို႔
ေခၚတယ္။
“သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကတာ = သတၱဝါအားလံုးဟာ ကံသာကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွိတယ္”
ဆိုတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူမဆို ကိုယ္ျပဳထားတဲ့ကံ၊ ကိုယ္က်င့္ သံုးေဆာက္တည္ထားတဲ့
ကံတရားကသာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာျဖစ္တယ္။ ဒီကံတရားဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ကုသိုလ္ကံကသာ
ကိုယ္လို လားတဲ့ေကာင္းက်ဳိးကို ေပးႏိုင္တာျဖစ္လို႔ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာအစစ္
ေခၚတယ္။ ဒီလို ကုသိုလ္ကံရွိတဲ့အေလ်ာက္ ရရွိတဲ့အာရံုငါးပါးေတြနဲ႔
ေပ်ာ္ေမြ႔ၾကတာကို ကာမရတိလို႔ ေခၚတယ္။ ေလာကီအာရံုေတြနဲ႔
ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတာေတြေပါ့။
ကာမရတိဆိုတာ စာသံေပသံပါေနတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ နားလည္လြယ္ေအာင္ေျပာရရႈ္
အာရံုငါးပါး ကာမဂုဏ္တရားေတြကို တပ္မက္ျပီး ေပ်ာ္ပါးတာပါပဲ။
ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ရရွိတဲ့ ေကာင္းက်ဳိးေတြဆိုေပမဲ့ ဒီလို ကုသိုလ္တရားကို
တားဆီးပိတ္ပင္တတ္တဲ့ေလာဘ အကုသိုလ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔မႈဟာ
ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္တဲ့အတြက္ အငွားအတုေတြ ဖန္တီးထားတာေတြပဲ။
နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ထဲမွာ နိမၼာနရတိနတ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ သူတို႔မွာ
ကိုယ္အလိုရွိရာကို ဖန္ဆင္းျပီး ေပ်ာ္ေမြ႔ႏိုင္တဲ့ ကမၼဇိဒၶိဆိုတာ ရွိတယ္။
အတိတ္ကံရဲ႕ အစြမ္းသတၱိေတြေပါ့။ အဲဒီနတ္ေတြက ကိုယ္အလိုရွိရာကို ဖန္ဆင္းျပီး
ေပ်ာ္ၾကတာတဲ့။ ဖန္ဆင္းျပီးေပ်ာ္တယ္ဆိုကတည္းက ကိုယ္ပိုင္အစစ္နဲ႔
မေပ်ာ္တတ္ၾကလို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အခုပစၥဳပၸန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ေပ်ာ္စရာအစစ္
မရွိလို႔ အတုေတြ ဖန္ဆင္းေပ်ာ္ရတာေပါ့။ ဒီအေပ်ာ္မ်ဳိးကို ကာမရတိေခၚတာပဲ။
အကုသိုလ္ေပ်ာ္နဲ႔ ေပ်ာ္ၾကတာလို႔ ေျပာတာ။
တခ်ဳိ႕
အေပ်ာ္လြန္တဲ့နတ္ေတြဟာ ကုသိုလ္တရားကို ေမ့ေလ်ာ့ရံုမကဘူး၊
အစာစားခ်ိန္ေတာင္ေမ့ျပီးး အေပ်ာ္လြန္လို႔ ေသရတာလည္းရွိတယ္။ နတ္ျပည္ဆိုတာ
ေပ်ာ္စရာအတုေတြ ေပါမ်ားျပီး ကုသိုလ္တရားကို ေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့အတြက္
ကိုယ္ပိုင္ေပ်ာ္စရာ ကုသိုလ္တရားရွားပါးတဲ့ ေဒသမ်ဳိး။ ဒါေၾကာင့္လည္း
အဲဒီဘံုေတြမွာ ဘုရားမပြင့္ၾကတာပဲ။
လူ႔ျပည္မွာ ဘုရားရွင္ေတြပြင့္ၾကလို႔ သရဏဂံုသံုးပါး (ရတနာသံုးပါး)
ထင္ရွားရွိေပမဲ့လည္း အတုျဖစ္တဲ့ ကာမဂုဏ္ေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူေတြသႏာၱန္မွာ
သရဏဂံု ရွိမေနဘူး။ ကုသိုလ္တရားလည္း ရွိမေနဘူး။ ဒီအေပ်ာ္တု အေပ်ာ္ငွားေတြက
သရဏံဂုံကိုေရာ ကုသိုလ္ေတြကိုေရာ ဖံုးကြယ္ပါတယ္။
အခု
ဒီနယ္တဝိုက္က မိန္းကေလးေတြကိုပဲ ၾကည့္ပါလား။ အလွဴပြဲတစ္ခု ခုၾကံဳမွ
ဘုရားပင့္ အလွဴဝတ္စံခ်ိန္ကေလး တခဏေလာက္မွာ ေဆာင္းရမည့္ “ေခါက္ထီး”နဲ႔
ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတဲ့အတြက္ မိဘေတြကို အပူကပ္ၾက၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ၾကသတဲ့၊
မိဘေက်းဇူးကို ေမ့ပစ္ထားၾက တယ္။ ဒါဟာ ကုသိုလ္ကို ပိတ္ပင္ျပီး အကုသိုလ္ေတြ
တိုးေနတာပဲ။ အဲဒါအငွားေပ်ာ္ ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတဲ့ ကာမရတိေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ။
မိဘေက်းဇူး မသိတတ္ဘူး၊ မိဘကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ ေပါ့ေသးေသး
မေအာက္ေမ့နဲ႔။ “ဘုန္းၾကီးလို႔ သက္မရွည္၊ သက္ရွည္လို႔ ဘုန္းမၾကီး”
ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္တတ္တယ္။ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြ ျပင္းထန္လာျပီဆိုရင္ေတာ့
“ဘုန္းလည္းမၾကီး အသက္လည္းမရွည္ႏိုင္ဘူး” နင္တို႔ ၾကားၾကတယ္မို႔လား။
ဟိုဘက္ရြာက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ “ေခါက္ထီး” ဝယ္မေပးလို႔ဆိုျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္
ေဆးရည္ေသာက္ျပီး ေသေၾကာင္းၾကံသတဲ့။ အ့ဲဒါ မိဘအေပၚရန္လိုတဲ့စိတ္ ထားခဲ့လို႔
ကံတရားက စီမံလိုက္တာေပါ့။ ဘုန္းမၾကီး သက္မရွည္ ျဖစ္သြားတယ္။
“နိမၼာနရတိ”
နတ္ေတြ အတုကိုဖန္ဆင္းျပီး ေပ်ာ္ရတာဆိုတာ ခုဘဝမွာ ကိုယ္ပိုင္အစစ္ျဖစ္တဲ့
ကုသိုလ္တရားေတြ ရွားပါးလို႔ ဒါမွမဟုတ္ မသိၾကလို႔၊ အစစ္မရွိတဲ့အတြက္
အတုနဲ႔ေပ်ာ္ၾကတာ၊ ဖန္ဆင္းႏိုင္တယ္ဆိုလို႔မ်ား အားမက်လိုက္ၾကနဲ႔၊
ဖန္ဆင္းတာမွန္သမွ် အတုေတြခ်ည္းပဲ၊ ျပီးေတာ့ အကုသိုလ္အားေပးတဲ့ ကာမရတိ
အာရံုေတြခ်ည္းပဲ။
ျမန္မာစကားပံု
ရွိတယ္မို႔လား။ “အက်ည္းတန္ မွန္ၾကိဳက္ ဆိုတာေလ။ ပင္ကိုယ္ရုပ္မလွေတာ့
ကိုယ္ပိုင္မရွိတဲ့အတြက္ မွန္ထဲမွာၾကည့္ျပီး အတုေတြနဲ႔
ဖန္တီးျပဳျပင္ေနရတာကိုေျပာတာ။ မ်ားမ်ားဖန္တီးထားေလ ပင္ကိုရုပ္
အက်ည္းတန္ေလဆိုတာ သိသာတယ္။ နတ္ေတြက ဖန္ဆင္းတယ္၊ လူေတြက ဖန္တီးတယ္။
ဒါပဲကြာတယ္။ အတုကေတာ့ အတုခ်ည္းပဲ။
တို႔လူ႔ျပည္မွာ
ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အစစ္ေတြေပါတယ္။ ဗုဒၶအဆံုးအမ လိုက္နာသူတိုင္း၊ မိဘကို
ရိုေသတဲ့ ကုသိုလ္ေတြ၊ ေက်းဇူးသိျပီး ကူညီတဲ့ကုသိုလ္ေတြ၊ ဒါန၊ သီလကုသိုလ္ေတြ
အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္အစစ္ေတြပဲ။ ဒါေတြကိုသိျပီး တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း
ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆိုရင္ အႏုႆတိဘာဝနာ ကုသိုလ္ေတာင္ ထပ္တိုးလိုက္ေသး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီအေပ်ာ္မ်ဳိးကို “ဓမၼရတိ = တရားနဲ႔ေပ်ာ္တယ္” လို႔ေခၚတာ။
ေပ်ာ္ႏိုင္ေလ ကုသိုလ္တိုးေလပဲ။ ဓမၼရတိနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔သူဟာ
ကိုယ္ပိုင္တရားအစစ္နဲ႔ ေပ်ာ္တာျဖစ္လို႔ ဥစၥာရွင္စစ္စစ္လည္း ျဖစ္တယ္။
လူ႔ေလာကမွာ
ဒါကို ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိပ္ကြာျခားပါတယ္။ အငွားအတုေတြနဲ႔
ၾကြားတဲ့လူရယ္၊ ကိုယ္ပိုင္အစစ္နဲ႔ ရိုးရိုးသန္႔သန္႔ေနတဲ့ လူရယ္ဟာ
အေၾကာင္းသိတဲ့ ပရိသတ္ၾကားေရာက္ရင္ ဣေျႏၵရတာခ်င္းကို မတူဘူး။ အတုအငွားသမားက
အျမဲတမ္း မလံုမလဲ ျဖစ္ေနရတာမ်ဳိး။ ျပီးေတာ့ အငွားအတုေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတဲ့
အလွဆိုတာ သူမ်ားၾကည့္ေကာင္းေအာင္လို႔၊ သူမ်ားအတြက္ ျပင္တဲ့အလွ၊
ကိုယ့္ကုသိုလ္နဲ႔ကိုယ္ အလွဆင္ျပီး ေပ်ာ္တာကမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္ဖို႔
ျပင္တဲ့အလွ ေခၚတယ္။ ျပန္ၾကည့္လိုက္တိုင္းလည္း ကုသိုလ္တိုးတယ္။ ကဲ..
ကေလးမေလးေတြ ေျပာၾကစမ္း၊ နင္တို႔ သူမ်ားအတြက္ပဲ ျပင္ေနၾကမွာလား၊
ကိုယ့္အတြက္ကိုုယ္ ျပင္ဆင္ၾကမွာလား။
ျပီးေတာ့မွပဲ
ကဲ.. ေျပာၾကစမ္း ကေလးမေလးေတြ၊ နင္တို႔အငွားနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ အတုအေယာင္ေတြ
ျဖစ္ခ်င္ၾကသလား၊ ကိုယ္ပိုင္အစစ္နဲ႔ ေပ်ာ္တဲ့ ဥစၥာရွင္ေတြ ျဖစ္ခ်င္ၾကသလား။
(ကေလးမမ်ားက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾက) နင္တို႔ အေသအခ်ာ မစဥ္းစားၾကလို႔ပါ။
အတုအေယာင္ဆိုတာ လူအလြန္ေအာက္တန္းက်တာ။ ထီးေကာင္းေဆာင္းသြားလို႔ “ဟယ္
ထီးကေလးက လွလိုက္တာ” ဆိုရင္ လူတစ္ကိုယ္ လံုးက ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ ထီးေလာက္မွ
တန္ဖိုးမရွိတာ ျဖစ္မသြားဘူးလား၊ ဒီထက္ေအာက္တန္းက်တာ ဘာရွိေသးတုံး။
ေအး.. အငွားအတုေတြဆိုတာ ခဏပဲခံတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အစစ္ကေတာ့ တစ္ဘဝမကဘူး၊ နိဗၺာန္အထိခံတယ္။ ျမဲျမဲမွတ္ထားၾက။
“အငွားအတုနဲ႔ေပ်ာ္တာ
ကိုယ္ပိုင္မရွိတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြ၊ ကာမရတိေခၚတယ္။ သူမ်ားၾကည့္ဖို႔အတြက္
သက္သက္ပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လို႔ ကုသိုလ္မတုိးဘူး။ အကုသိုလ္ပဲ
တိုးလာတဲ့အတြက္ ဆိုးက်ဳိးဒုကၡကိုပဲ ေပးႏိုင္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္ကုသိုလ္တရားနဲ႔ေပ်ာ္တတ္မွ ဥစၥာရွင္ ဓမၼရတိေခၚတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ
ေနာင္တပူပန္ေနရတယ္လို႔လည္း မရွိဘူး။ နိဗၺာန္အထိလည္း ေကာင္းက်ဳိးေပးမယ္။
ကိုင္း. အခု.. လိုရင္းကို ေျပာလိုက္မယ္၊။
ဘုရားပင့္တယ္ဆိုတာ
ျမတ္စြာဘုရား ၾကြေတာ္မူတဲ့ေနာက္က လိုက္ၾကရတာ။ ဘုရားရွင္ေနာက္က
ျခံရံျပီးလိုက္ၾကတဲ့အခါ ရဟႏာၱအရွင္ျမတ္ၾကီး ေတြေတာင္ ဖိနပ္မစီး၊
ထီးမေဆာင္းၾကဘူး၊ ရိုရိုေသေသ လိုက္ၾကတယ္။ အခု အလွဴဝတ္စံဘုရားပင့္ေတာ့လည္း
ဒီအတိုင္းပဲ ျခံရံျပီး လိုက္ရမွာ။
ဒီကေရွ႕ ဒီဘုရားပင့္ လွည့္လည္ပြဲကို လိုက္တဲ့သူမွန္သမွ် ေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္၊
မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ အက်ႌအျဖဴေရာင္ကိုသာ ဝတ္ရမယ္၊ ရိုးရိုးတဘက္တစ္ထည္ကို
လက္ကန္ေတာ့တင္ထားရမယ္။ လံုခ်ည္က ေယာဂီေရာင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ အားလံုး
အသစ္ဝယ္လို႔ မလြယ္ကူလို႔ ရွိတာကိုပဲ ရိုးရိုးဝတ္ခဲ့ရမယ္။
ျပီး..
လက္ထဲမွာ ထီးဖိနပ္ လံုးဝမယူခဲ့ရဘူး၊ လွဴရန္ဝတၳဳျဖစ္ျဖစ္၊ တံခြန္ကုကၠားနဲ႔
ၾကက္လွ်ာတစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ လက္အုပ္ၾကားမွာထည့္ျပီး လက္အုပ္ခ်ီလုိက္ရမယ္။
ဘုရားဂုဏ္ကို မၾကည္ညိဳဘူး၊ ဘုရားကို မၾကည္ညိဳဘူးဆိုတဲ့လူ ဘယ္သူမဆို
ရြာခံျဖစ္ျဖစ္ ဧည့္သည္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားပင့္လွည့္လည္ပြဲမွာ မလိုက္ေစနဲ႔၊ ဒါဟာ
ဒီရြာရဲ႕ အစဥ္အဆက္ စည္းကမ္းအျဖစ္သတ္မွတ္ျပီး လက္ခံရမယ္၊ ဒီစည္းကမ္းအတိုင္း
မလိုက္နာ ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီေက်ာင္းကို အလွဴဝတ္စံဘုရားပင့္ မလာၾကနဲ႔”
လို႔ ပညတ္ခ်က္ ထုတ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး အဲဒီရြာမွာ “ေခါက္ထီး”ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္သြားသလို ေနာက္ထပ္ ကာလေပၚ ေရာဂါဆိုးေတြလည္း ကူးစက္လာမႈ အေတာ္နည္းပါးသြားပါတယ္။
ေၾသာ္..
ေက်းလက္ေဒသမွာ စရိုးဆိုးေတြဖယ္ရွားျပီး စရိုက္ေကာင္းေတြ ထြန္းကားဖို႔ဆိုတာ
ရြာဦးရြာထိပ္က “ရြာဦးေခါင္း” လို႔ဆိုရမည့္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ားက
အမုန္းခံ၊ အေမာခံ၊ အနစ္နာခံ၊ ၾသဇာတိကၠမကို ထူေထာင္ျပီး ေမတၱာစိတ္ထားနဲ႔
ျပဳျပင္ေပးမႈအေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား တည္ေနပါကလားလို႔ေတြးရင္း ဆရာေတာ္ကို
အမွတ္တရ ေလးစားစိတ္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းျပဳလုိက္ပါတယ္။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ (ေတာင္စြန္း)
