နယူးေယာက္မွာ သာသနာ ေရာင္၀ါေနသုိ႔
တေန႔ေတာ့ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ ဆြမ္းခံကုိယ္ေတာ္ေတြ တန္းစီၿပီး ႂကြသြားတာကုိ အေ၀းကေန လွမ္းျမင္လုိက္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္မွာ ဆြမ္းခံကုိယ္ေတာ္ေတြကုိလွမ္းျမင္ရတာ အလြန္လြမ္းစရာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္၀င္း လုိ႔ဆုိတဲ့ စာတုိစာစ တပုိင္းတစကုိ ေျပးၿပီး သတိရလုိက္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သူ မႏၱေလးပန္းခ်ီဆရာအေက်ာ္ ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပုံ ပန္းခ်ီကားေတြကုိေရာ၊ မင္းေ၀ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြကုိေရာ သတိရလုိက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ ျပည္ပကုိထြက္လာခါနီး ေတာ့ မင္းေ၀ေအာင္ရဲ႕ ဘုန္းေတာ္ႀကီးပန္းခ်ီကားေတြ အထူးလႊမ္းမုိးေနပါၿပီ။ ေနျခည္ထဲမွာ ဆြမ္းခံႂကြေနတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ပုံကုိ ေနာက္ကေနဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ဘုန္းႀကီးေဆာင္း ထီးနီနီ၀ါ၀ါႀကီးေတြေဆာင္းၿပီး လွမ္းႂကြေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္းကုိ အနီးကပ္ေနာက္ကေန ေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္ခ်ီကားေတြ ...။
က်ေနာ္ဟာ လွမ္းျမင္မိတဲ့ ဆြမ္းခံကုိယ္ေတာ္ေတြေနာက္ကုိ အေျပးေလာက္နီးပါး ေျခလွမ္းနဲ႔ အျမန္လုိက္သြားမိပါတယ္။ လမ္းသြားရင္ ႏႈတ္ဆက္စကားေလွ်ာက္ထားဖုိ႔ မသင့္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ လမ္းဆုံးအထိလုိက္မယ္လုိ႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္ကပဲ ကပ္လုိက္သြားပါတယ္။ အတန္ၾကာေတာ့ ျခံက်ယ္ႀကီးတခုထဲကုိ ေကြ႕၀င္ႂကြသြားၾကပါတယ္။ လမ္းမွာေတာ့ ဒကာ ဒကာမ တဦးတေလမွ် ဆြမ္းေလာင္းထြက္တာ မျမင္မိပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးတန္းႀကီးေပ်ာက္သြားေတာ့ စိတ္ေမာသြားမိပါတယ္။ ေနျခည္ထဲက ဘုန္းႀကီးတန္းႀကီးဟာ ဒုိ႔ဗမာျပည္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးထူးျမတ္တဲ့ နိမိတ္ပုံတခုပါတကားလုိ႔လဲ စြဲမွတ္သြားလုိက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာ အခ်ိန္ကုိ နာရီနဲ႔မေျပာပဲ ဆြမ္းခံ၀င္ခ်ိန္၊ ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ စသျဖင့္ ေျပာခဲ့ၾကပုံေတြကုိလည္း တစဥ္တန္း အျမႇင္တန္းၿပီး ေတြးေတာလုိက္မိပါတယ္။
ဆြမ္းခံသံဃာတန္းႀကီး ေကြ႕၀င္သြားတာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႀကီးထဲကုိ ျဖစ္ေနပါကလား။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိေတြ႕ၿပီဆုိေတာ့ ပုိၿပီး၀မ္းသာ သြားမိပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပါ။ တဧကခြဲေလာက္က်ယ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အုတ္တုိက္ေက်ာင္းႀကီး ကလည္း ႀကီးမွႀကီး။ မႏၱေလးေက်ာင္းတုိက္ႀကီးလုိပါပဲ။ ေမာ္ၾကည့္မိေတာ့ အခၽြန္ အမြန္ေတြက ဗမာလက္ရာမဟုတ္ပဲ တ႐ုတ္လုိလုိ၊ ထုိင္းလုိလုိ ၀င္ေပါက္ရဲ႕အဆုံးမွာ ဗမာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ျမင္ေလ့မရွတဲ့ ပကတိလူအရြယ္ထက္ႀကီးတဲ့ အ႐ုပ္ႀကီးက မားမားမတ္မတ္။ ကြယ္ယင္မယ္ေတာ္ဆုိတာထင္ပါရဲ႕။ တ႐ုတ္တန္းဘက္မွာလား၊ ဘာလား မသိ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဗမာထုံးစံအတုိင္း၀င္သြားေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ျပဳံးၿပီးႀကိဳဆုိၾကပါတယ္။ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့မွ ဗမာဘုန္းႀကီးေတြမဟုတ္ဘဲ ထုိင္းဘုန္းႀကီးေတြျဖစ္ေနတာ သိရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သကၤန္း၀ါ၀ါနဲ႔ ဦးျပည္းနဲ႔ ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိ ဖူးျမင္ရတာ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ မိ႐ုိးဖလားအစြဲအလန္းက သံဃာ (ဘုန္းႀကီး) ဆုိတာ အနေႏၱာ၊ အနႏၱငါးပါး၀င္ ဆရာမိဘနဲ႔တန္းတူ တဂုိဏ္းတည္းပါတကားစဥ္းစားတဲ့ အျမင္အစြဲဟာ ဇာတိျပလာပါေတာ့တယ္။ ဗမာပါလုိ႔ေလွ်ာက္ထား၀တ္ခ်ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းကုိေရာက္သြားပါတယ္။ အိမ္တအိမ္ရဲ႕ အေပၚထပ္တျခမ္းမွာပါ။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းပါပဲ။ ဗမာျပည္က ရခုိင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးပါ။ ရခုိင္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဗမာစကားေျပာပါတယ္။ ပါရဂူဘြဲ႕ရထားသူပါပဲ။ ေနာက္တေက်ာင္းကေတာ့ မႏၱေလးကုိယ္ေတာ္ တပါးရဲ႕ေက်ာင္းပါ။ ေက်ာင္းရဲ႕ဘြဲ႕အမည္က ၀ိသုဒၶါ႐ုံ ဓမၼရံသီေက်ာင္းတဲ့။ ဒကာ ဒကာမေြက ပါ႒ိဘြဲ႕အမည္ကုိ ဖတ္ေလ့မွတ္လ့နည္းပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးသုံးပါး သီတင္းသုံးေနထုိင္လုိ႔ သုံးပါးေက်ာင္းလုိ႔ပဲ အမည္တြင္ပါတယ္။ မ်က္ေစာင္းထုိး တေခၚေလာက္မွာ ပအုိ႔၀္ဘုန္း ေတာ္ႀကီးတပါးတည္း သတင္းသုံးတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္း ရွိေသးသတဲ့။ ေက်ာင္းအမည္က မဟာေအာင္ေျမတဲ့။ ေျမေတာ့မရွိရွာပါဘူး။ အိမ္တအိမ္ရဲ႕ အေပၚထပ္မွာပါ။ တခါက အဆုိေတာ္ႀကီး မာမာေအး ေခတၱတည္းခုိသြားဖူးတဲ့ေနရာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီတပါးေက်ာင္း ဆရာေတာ္က အိႏၵိယက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းထြက္ပါရဂူဘြဲ႕ရလုိ႔ သတင္းၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။ အေမရိကန္မွာ သာသနာျပဳရင္ အဂၤလိပ္စာကၽြမ္းဖုိ႔လုိမွာေပါ့။ တပါးေက်ာင္းနဲ႔ သုံးပါးေက်ာင္းဆရာေတာ္မ်ားက စာေပ၀ါသနာပါၾကပါတယ္။ အေနၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာရင္း ဒကာရင္းေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
သုံးပါးေက်ာင္းဆရာေတာ္က စာေပပါမက ပန္းခ်ီပါ ၀ါသနာပါတယ္။ ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးပုံကုိ မႏၱေလး လူထုတုိက္မွာ ျမင္ေနက်ပါ။ အဲ့ဒီပုံနဲ႔ ထပ္တူက်ေအာင္ ဆရာေတာ္က ဆြဲႏုိင္ပါတယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္မွ လက္ရာမတူတာကုိေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲပါ။ ျပပြဲလုပ္ၾကမယ္ဆုိေပမယ့္ မဆြဲျဖစ္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ အာဂႏၱဳေြမ်ားလုိ႔နဲ႔တူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေက်ာဘက္က ဆြမ္းစားေဆာင္မွာ စာေပ၀ါသနာပါတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ တုိက္တြန္းမႈနဲ႔ စာၾကည့္တုိက္ကေလးတခုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ နယူးေယာက္ ဗမာေတြမွာ စာဖတ္၀ါသနာပါသူေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ဖတ္ၿပီး စာအုပ္ေတြ စာနယ္ဇင္းေတြကုိ လွဴၾကပါတယ္။ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ စာေပ၀ါသနာရွင္ အဖြား ေဒၚခင္တီဆုိတာက စာအုပ္ဘီဒုိေတြ လွဴတယ္။ ရီတာေအာင္တုိ႔လုိ စာေရးဆရာမမ်ဳိးကလဲ သူရဲ႕ မဂၢဇင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ လွဴထားပါတယ္။ စည္းကမ္းသိပ္ၾကပ္လုိ႔ေတာ့ မရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ေလာဘႀကီးတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားက သူမ်ားလက္ပါသြားမွာစုိးလုိ႔တဲ့ သူဖတ္ခ်င္တာေတြကုိ တြန္းလွဲနဲ႔ သယ္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကလဲ ေျပာခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ငွားသြားတာေတြကုိ ျပန္ေတာ့ပုိ႔ၾကပါသတဲ့။ ငွားခ်ိန္ ကန္႔သတ္လုိ႔လဲ မရပါဘူး။ ၾကံဳမွ ျပန္အပ္ၾကတာပါ။
ဒီေက်ာင္း ႏွစ္ေက်ာင္းက ကြင္းေခၚ ဘုရင္မၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတာပါ။ ဘရြတ္ကလင္းဘက္မွာလဲ ဘာကင္ေက်ာင္းတဲ့။ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းတဲ့။ ႏွစ္ေက်ာင္းရွိႏွင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ဘုရင္မၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကားနဲ႔သြားရရင္ နာရီ၀က္ေလာက္သြားရပါတယ္။ ေ၀းလုိ႔ မသြားျဖစ္ပါဘူး။ ေနာင္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ ကားၾကံဳလုိ႔ လုိက္သြားဖူးပါတယ္။ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းဆုိတာ မစုိးရိမ္စာခ်ကုိယ္ေတာ္ႀကီး သီတင္းသုံးတဲ့ေက်ာင္းပါ။ ရွစ္ေလးလုံးကာလက ဖမ္းဆီးခံ၊ ေထာင္ခ်ခံရရွာတဲ့ မေထရ္ႀကီး ၀ါႀကီးဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ တပည့္ သံဃာ ၆၀၀၀ ေလာက္ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့တယ္ဆုိေတာ့ မ်က္ရည္လည္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ထိခုိက္မိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ အျမင္အရေရာ၊ လူေလာကအျမင္အရေရာ ဒီလုိပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ဳိးကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္စစ္ဗုိလ္စစ္သားေတြက ဘယ္လုိစိတ္ဓာတ္နဲ႔မ်ား လုပ္ရက္ၾကသလဲဆုိတာ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။
ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးဆုိၿပီး ကမာၻ႔စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ဟုိးေလးတေက်ာ္ျဖစ္သြားတဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သံဃာေတာ္မ်ား ဆႏၵျပပြဲဆုိတာ မ်ဳိးကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ သမုိင္းမွာေရာ၊ ကမာၻ႔သမုိင္းမွာေရာ မၾကံစဖူး ထူးကဲလွပါတယ္။ တန္းစီလာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားဟာ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္လာၾကတာဆုိေတာ့ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာ၊ ၾကည္ညဳိစရာပါ။ ဒကာ ဒကာမေတြ အခ်ဳိရည္မ်ား၊ ေရေအးမ်ား ကပ္လွဴၿပီး လမ္းမေပၚမွာ ထုိင္ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ဒါကုိ ေသနတ္ေတြနဲ႔ပစ္သူက ပစ္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးကလဲ နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕မွာ ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္မွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားပါ နယူးေယာက္မွာ စုေ၀းၿပီး သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ ဆုိတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတခု ဖြဲ႕လုိက္ပါတယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးက ဥကၠဌ၊ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီးက နာယက၊ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္အဖြဲ႕ႀကီးက စစ္အာဏာရွင္အစုိးရကုိ ႐ႈတ္ခ်ကန္႔ကြက္ပါတယ္။ တုိက္ခန္းတခန္းကုိ ငွားၿပီး ႐ုံးခန္းလုပ္ေတာ့ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ဆုိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္းတုိးလာခဲ့ပါတယ္။ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ ႐ုံးခန္းအတြက္ အကုန္သက္သာေအာင္ တပါးေက်ာင္းကုိ ခဏေရႊ႕ေျပာင္းသြားေတာ့ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ ေက်ာင္း၀န္းေနရာကုိ ဦးဇင္းတပါးက ဆက္ခံၿပီး ဧခ်မ္းေျမ့ ဆုိတဲ့ ဘဲြ႕အမည္နဲ႔ ေက်ာင္းတေက်ာင္းေထာင္လုိက္တဲ့အခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္း ထပ္တုိးသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းလဲ တပါးေက်ာင္းပါပဲ။
ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းမွာ ထြက္ေျပးလာရတဲ့ ဘုန္းႀကီးသုံးပါးက ဘရြတ္ကလင္းဘက္ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းတေက်ာင္းေထာင္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မဟုတ္တဲ့ အေမရိကန္တဦးက ကူညီအားေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းဘြဲ႕က ေမတၱာပါရမီတဲ့။ ေထာင္ထြက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးက ဦးေဆာင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ေျပးလာၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးတခ်ဳိ႕လဲ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဒုလႅဘရဟန္းခံတာေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘရြတ္ကလင္းဘက္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုံးေက်ာင္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေမတၱာပါရီမီေက်ာင္းကုိ တပတ္တခါ ဆြမ္းဟင္းပုိ႔လွဴပါတယ္။
သုံးပါးေက်ာင္းလုိ႔တြင္တဲ့ မဟာ၀ိသုဒၶါ႐ုံေက်ာင္းကေတာ့ အာဂႏၱဳဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုံးပါးထက္ပုိခဲ့တယ္။ ခဏသီတင္းသုံးၿပီး ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ ျဖန္႔သြားၾကပါတယ္။ အာဂႏၱတပါးက နကၡတ္ေဗဒင္တတ္သတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘြဲ႕အမည္ကုိမေခၚပဲ ေဗဒင္ဘုန္းႀကီး လုိ႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ေဗဒင္ဘုန္းႀကီးမွာလည္း သူ႔နည္းနဲ႔သူ ကုိးကြယ္သူေတြမ်ားလာေတာ့ ဘုရင္မၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ ေရႊဘုန္းပြင့္ အမည္နဲ႔ ေက်ာင္းတေက်ာင္းေထာင္လုိက္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၈ ေက်ာင္းျဖစ္လာပါတယ္။
မၾကာခင္ကပဲ ႏုိင္၀င္ဘာလထဲမွာ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျမကြက္တကြက္ကို ေလာင္းအုိင္လင္း နယ္ေျမဘက္မွာ ၈ သိန္းေက်ာ္ေပးၿပီး ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ သုံးထပ္တုိက္အရွည္ႀကီးတတုိက္လဲ ပါရွိပါတယ္။ အဲဒီနားမွာက ဗမာအိမ္မရွိပါဘူး။ ကားနဲ႔ ဆယ္ေလးငါးမိနစ္ေလာက္သြားရတဲ့ေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာအိမ္တအိမ္ပဲရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက မေလးရွားမွာပဲ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတခုတည္ ေထာင္ၿပီး သီတင္းသုံးေနပါတယ္။ အသစ္၀ယ္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းႀကီးမွာ သံဃာတပါးတင္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းဘြဲ႕က ဗုဒၶဒီပံ တဲ့။ ဗုဒၶဘာသာ ဗမာေတြကုိ အထင္မေသးရေအာင္ က်ယ္၀န္းခမ္းနားတဲ့ေက်ာင္းႀကီး၀ယ္လုိက္လုိ႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။ ဗမာေတြမ်ားတဲ့ ဘုရင္မ (ကြင္း) ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာက ေျမက်ယ္က်ယ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းကြမ္းေပါပါတယ္။ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး သာသနာျပဳပုံ ထူးျခားပါတယ္။ ဗမာလူမ်ဳိးေတြ တစုတေ၀းေရာက္ရွိေနထုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းေတြ ၀ယ္ယူတည္ေထာင္ေပးၿပီး သံဃာေတာ္မ်ာလဲ ရွာေဖြအပ္ႏွံေပးပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထုိင္သံဃာေတာ္မ်ားဟာ ဗမာစကားအျပင္ အဂၤလိပ္စကား၊ တ႐ုတ္စကားသစည္ ေျပာတတ္ရပါတယ္။ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းနဲ႔ ထုိင္းဘုန္းႀကီးပါ ေပါင္းရင္ နယူးေယာက္မွာ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းေပါင္း ၁၀ ေက်ာင္းရွိသြားပါ ၿပီ။
ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးက နယူးေယာက္ကုိ တႏွစ္တေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္ဆုိသလုိ ႂကြေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ တခါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ... ဒကာတုိ႔ ဗုိလ္ေန၀င္းကုိ ေက်းဇူးတင္ၾက။ သူလုပ္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ၊ ဒကာေတြေရာ ျပည္ပကုိ ေျပးလာၾကရတာ။ ေဟာ ခုေတာ့ အေမရိကားလုိ ႏုိင္ငံႀကီးမွာေတာင္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ စည္ကားလာၿပီ မဟုတ္လား။ ေက်းဇူးဆုိတာ ရွာၾကံတင္တတ္ၾကရမွာေပါ့ .... လုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ မိန္႔ၾကားဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္က အယ္လ္ဘန္နီပါ။ အယ္လ္ဘန္နီမွာ ႐ုံးခ်ဳပ္ေတြတည္ရွိပါတယ္။ နယူးေယာကကေနၿပီး ကားနဲ႔သြားရင္ ၃ နာရီ ျပင္းျပင္းေလာက္ၾကာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၂၀၀၃ ေလာက္ကတည္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္း ရွိေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ ဦးဣႆရိယက မုိးကုတ္ကႂကြလာတာဆုိေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြက မုိးကုတ္ဆရာေတာ္လုိ႔ပဲ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာရွိၾကတဲ့ ဗမာေတြက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကလာၾကတာမ်ားပါတယ္။ ခုေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဗမာေတြ တေန႔တျခားတုိးမ်ားေနၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းေတာင္ ထပ္ၿပီးေပၚေပါက္ေနသတဲ့။
မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ႀကီးက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ က်ေနာ္အေမရိကားကုိေရာက္စကတည္းက အဆက္အသြယ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က အုိင္အုိစာ တကၠသုိလ္ စာေပေရးသားမႈအစီအစဥ္မွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲေနကတည္းက တပတ္ တခါ ႏွစ္ခါ ဖုန္းဆက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအစီအစဥ္ကုိ ကုိသာႏုိး၊ ကုိ၀င္းေဖ၊ ခ်စ္ဦးညဳိ၊ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညဳိ၊ ႏုႏုရီ၊ ခက္မာ စတဲ့ စာေရးဆရာေတြ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာက စာေရးဆရာေတြ ေတြ႕ဆုံမိတ္ဖြဲ႔တဲ့ပြဲပါပဲ။ ႏွစ္တုိင္းရွိပါတယ္။ တႀကိမ္လုပ္ရင္ သုံးလၾကာပါတယ္။ သုံးလၿပီးရင္ က်ေနာ္က နယူးေယာက္ကုိ သားအႀကီးနဲ႔သြားေနမယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႔ဆီအရင္လာေနပါလုိ႔ ဆရာေတာ္က ဖိတ္ၾကားတာနဲ႔ တလေလာက္သြားေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူပုန္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပုိ႔ဆြမ္းကုိစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီက ေက်ာင္းသားႀကီးေတြနဲ႔လဲ တူသားအရင္လုိ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ အဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာ ကားတုိက္ခံရတဲ့ သမင္ပံ့သကူသားေတြ မျပတ္စားရတာပါပဲ။
ခုဆုိရင္ အယ္လ္ဘန္နီၿမိဳ႕မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀ ေက်ာ္ ၁၀၀ နီးပါးသက္တမ္းရွိတဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေဟာင္းေျမေနရာကုိ ေရာင္း မယ္ၾကားလုိ႔တဲ့ ၀ယ္ယူၿပီး ဗုဒၶဘာသာ သာသနာ့ေျမအျဖစ္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္နဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြ အားထုတ္ေနၾကပါတယ္။ ရန္ပုံေငြ ျပည့္စုံရင္ အျမန္၀ယ္ျဖစ္မွာပဲဆုိၿပီး အလွဴခံေနၾကေလရဲ႕။ အဲဒီေနရာကုိရရင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ တရားစခန္းတုိ႔ သင္တန္းတုိ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆာင္ရြက္လာႏုိင္မယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိေက်ာင္းမွာ သံဃာ ၃ - ၄ ပါးရွိပါတယ္။ စာတုိက္ကေလးသဖြယ္ စာအုပ္မ်ားလည္း ထားရွိပါတယ္။ ဘာသာေရး ပြဲလမ္းအခမ္းအနားေတြအျပင္ ဗမာေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ စာဆုိေတာ္ေန႔ စတဲ့အခမ္းအနားေတြ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္လဲ အယ္လ္ဘန္နီ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ သကၤန္၀တ္ဖုိ႔ စိတ္ကူး၀င္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သီလလဲ မေပးတတ္တဲ့အျပင္ သံဃာေတာ္ေတြ တန္းစီရင္ အသက္ႀကီးၿပီး ၀ါငယ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးအုိႀကီးက ေနာက္ဆုံးကေနၿပီး ေႏွးတုံ႔ ေႏွးတုံ႔ လုိက္ေနရမွာ အားနာလုိ႔ သကၤန္မစီးျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဘုရင္မၿမိဳ႕နယ္ (ကြင္းၿမိဳ႕နယ္) ထဲက တပါးကၽြန္းေခၚ မဟာေအာင္ေျမေက်ာင္းမွာ ပအုိ႔ဆရာေတာ္ ဦး၀ိလသ အမွဴးထားၿပီး ပ႒ာန္း၀တ္အသင္းတခု တည္ေထာင္ထားပါတယ္။ တနဂၤေႏြ ညေနတုိင္း ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ၿပီး ၀တ္ျပဳၾကပါတယ္။ အသင္းသား ၃၀ ၀န္းက်င္ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ၊ အေဖေန႔၊ အေမေန႔ ကန္ေတာ့ပြဲ စတဲ့ပြဲေတြ ႏွစ္စဥ္လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရားဒကာ၊ ေက်ာင္းဒကာအျဖစ္နဲ႔ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း ဆရာေတာ္က ကမၼ႒ာန္း၀ိပႆနာ အလုပ္ေပးစခန္းအျဖစ္ပါ တုိးခ်ဲ႕လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လဲ ေတာမမွီတဲ့ ေယာဂီစြမ္းျဖစ္ေနပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလုိက္ပါတယ္။ သာဓုေခၚၾကပါခင္ဗ်ား ...။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၃ ေဖေဖာ္၀ါရီ
နယူးေယာက္
သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီအား ဤေနရာမွ ကူးယူပါသည္။
