ဓမၼႏ ၱရာယ္ အစစ္အမွန္မွာ ဒုစရိုက္သမား
အဓမၼအေပၚ ဓမၼက လႊမ္းမိုးႏိုင္ရန္ သဘာဝ၏ အာႏုေဘာ္အရ ပြင့္ထြန္းလာသည္။
အဓမၼသည္ ဒုစရိုက္တရား ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ ဟန္႔တား ဖ်က္ဆီးၿပီး မေကာင္းက်ဳိးမ်ားကိုသာ ျဖစ္ထြန္းပြားမ်ားေစသည့္ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈ ျဖစ္သည္။ အတၱလြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။
အဓမၼ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ ဓမၼ ျဖစ္သည္။ ဓမၼသည္ သုစရုိက္တရား ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ေကာင္းက်ဳိး မ်ားကိုသာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေစသည္။ ေလာကေကာင္းက်ဳိးအတြက္ မေကာင္းသည္မ်ားကို တားျမစ္သည္။
လူ႔ေလာကတြင္ အဓမၼသည္ မည္မွ်ပင္ အားေကာင္းေစကာမူ သဘာဝ၏ အာႏုေဘာ္အရ ဓမၼကတုန္႔ျပန္သည္။ လႊမ္းမိုးေအာင္ အားထုတ္သည္။ မည္သည့္အခါမွ အရွံဳးမေပး။ လူ၌ ထိုသို႔အားထုတ္တတ္ေစေသာ သဘာဝက အလိုလိုရွိေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ကာလ-ေဒသ-ပေယာဂ သံုးပါး ျပည့္စံုလွ်င္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ အႏိုင္ယူသည္။
လူတို႔သည္ မိမိတို႔ ေလ့လာတတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားအရ လႈ႔ံေဆာ္မႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တည္ေဆာက္တတ္သည့္ သဘာဝ ရွိသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္က တဖန္ လူတို႔အား လူမွန္းသိစမွပင္ သုစရိုက္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္တတ္ေအာင္ အစဥ္တစိုက္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးကို မည္သည့္အခါမွ ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တား ဖ်က္ဆီး၍မရ။ လမ္းေၾကာင္းလြဲ၍ မရ။
လူ၏အသိဥာဏ္မ်ားက ပိုမိုတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူ႔ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း ပိုမို ထြန္းကားေလရာ ပတ္ဝန္းက်င္ လႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ားလည္း ပိုမိုအားေကာင္းလာရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူတိုင္းပင္ သုစရိုက္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္မိၾကသည္။ အားထုတ္မႈေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ဒုစရိုက္တရားကို လက္မခံႏိုင္ပဲ ရွိေနေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ တန္ခိုး စြမ္းပကား ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ လူ၏ပင္ကိုယ္သေဘာအရ အတၱႀကီးမားသည္။ ယင္းသည္ ဒုစရိုက္တရားမ်ား ျဖစ္ေပၚေစရန္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။
အတၱႀကီးမားသူတို႔သည္ ငယ္စဥ္ကာလက သုစရိုက္တရားကို လႈ႔ံေဆာ္ေပးႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အေနနည္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ငယ္စဥ္ပတ္ဝန္းက်င္ ေကာင္းခဲ့လင့္ကစား ႀကီးျပင္းလာေသာ အခါ တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆိုးနားနီး မုဆိုးဘဝတြင္ က်င္လည္ေနရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို႔တည္းမဟုတ္ သုစရိုက္တရားကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ (တာဝန္ယူ)ရမွန္း မသိေသးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို႔တည္းမဟုတ္ အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ တိမ္းေခ်ာ္ေနသျဖင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ကာလ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အညီ တန္းတူမလိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အတၱႀကီးမားသူသည္ မိမိကိုယ္ကို “ေသာက” ျဖစ္ေစသူသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ၊ မနာလိုမႈ၊ သဝန္တိုမႈ၊ သဒၶါတရား ေခါင္းပါးမႈမ်ားက သူ႔ကိုယ္သူသာ “ေသာက” ျဖစ္ေစသည္။ ပရိေဒဝမီး ေတာက္ေလာင္ေနေစသည္။ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ကို မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ ရွိေနသည္။
အတၱႀကီးမားေနသေရြ႕ ေလာဘေဇာ မသတ္ႏိုင္။ ရၿပီးရင္း ရခ်င္ေနသည္။ ရၿပီးသည္မ်ား ဆံုးရွံဳးရမွာကို ႏွေျမာေနသည္။ သခၤါရကို တြန္းလွန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼကို တြန္းလွန္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူခံစားရသည့္ ေသာကမ်ားေၾကာင့္ အတၱသမားသည္ ဒုစရိုက္မ်ားကို က်ဴးလြန္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တဖန္ က်ဴးလြန္ခဲ့သည္မ်ားကို တုန္႔ျပန္ခံရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ဒုစရိုက္နည္းျဖင့္ပင္ ကာကြယ္ရန္ အားထုတ္ေနမိျပန္သည္။
ဒုစရိုက္ ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္၊ တနည္းအားျဖင့္ “အဓမၼ” ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ သူ႔တြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား အလိုလို ရွိလာသည္။ သူ႔အား တိုက္ခိုက္မည့္သူမ်ား ရွိလာသည္။ တိုးတက္ယဥ္ေက်းလာေသာ လူ႔သဘာဝက ေပးသည့္ “ဓမၼ အေမြ”ေၾကာင့္ အဆိုပါ ဒုစရိုက္သမားအား ဆံုးမပဲ့ျပင္ တားဆီးထိန္းသိမ္းသူမ်ား ရွိလာရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒုစရိုက္ ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ ခ်မ္းသာျခင္းကား အစစ္အမွန္ မဟုတ္။ ဒုစရိုက္လုပ္ငန္းေၾကာင့္ ဓနအင္အား တိုးပြားႏိုင္သည္။ အေဆာင္အေယာင္၊ ရာထူး ျမင့္ျမင့္မားမား ရထားႏိုင္သည္။ အကာအကြယ္ေကာင္းေကာင္း ရထားႏိုင္သည္။
သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ “ေသာက”မ်ားကို သူကိုယ္တိုင္က ယူထားမိေနေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ကို မရႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။အဓမၼအေပၚ ဓမၼက လႊမ္းမိုးႏိုင္ရန္ သဘာဝ၏ အာႏုေဘာ္အရ ပြင့္ထြန္းလာသည္။
(ဦးေရႊေအာင္ - “ဗုဒၶ - ေလာကသားတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္” စာအုပ္)
အဓမၼသည္ ဒုစရိုက္တရား ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ ဟန္႔တား ဖ်က္ဆီးၿပီး မေကာင္းက်ဳိးမ်ားကိုသာ ျဖစ္ထြန္းပြားမ်ားေစသည့္ က်င့္ၾကံအားထုတ္မႈ ျဖစ္သည္။ အတၱလြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္။
အဓမၼ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မွာ ဓမၼ ျဖစ္သည္။ ဓမၼသည္ သုစရုိက္တရား ျဖစ္သည္။ ေလာက၏ ေကာင္းက်ဳိး မ်ားကိုသာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေစသည္။ ေလာကေကာင္းက်ဳိးအတြက္ မေကာင္းသည္မ်ားကို တားျမစ္သည္။
လူ႔ေလာကတြင္ အဓမၼသည္ မည္မွ်ပင္ အားေကာင္းေစကာမူ သဘာဝ၏ အာႏုေဘာ္အရ ဓမၼကတုန္႔ျပန္သည္။ လႊမ္းမိုးေအာင္ အားထုတ္သည္။ မည္သည့္အခါမွ အရွံဳးမေပး။ လူ၌ ထိုသို႔အားထုတ္တတ္ေစေသာ သဘာဝက အလိုလိုရွိေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ကာလ-ေဒသ-ပေယာဂ သံုးပါး ျပည့္စံုလွ်င္ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ အႏိုင္ယူသည္။
လူတို႔သည္ မိမိတို႔ ေလ့လာတတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားအရ လႈ႔ံေဆာ္မႈကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တည္ေဆာက္တတ္သည့္ သဘာဝ ရွိသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္က တဖန္ လူတို႔အား လူမွန္းသိစမွပင္ သုစရိုက္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္တတ္ေအာင္ အစဥ္တစိုက္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးသည္။ ထိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးကို မည္သည့္အခါမွ ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တား ဖ်က္ဆီး၍မရ။ လမ္းေၾကာင္းလြဲ၍ မရ။
လူ၏အသိဥာဏ္မ်ားက ပိုမိုတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူ႔ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း ပိုမို ထြန္းကားေလရာ ပတ္ဝန္းက်င္ လႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ားလည္း ပိုမိုအားေကာင္းလာရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူတိုင္းပင္ သုစရိုက္တရားကို က်င့္ၾကံအားထုတ္မိၾကသည္။ အားထုတ္မႈေကာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ဒုစရိုက္တရားကို လက္မခံႏိုင္ပဲ ရွိေနေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ လူ႔သဘာဝ၏ တန္ခိုး စြမ္းပကား ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ လူ၏ပင္ကိုယ္သေဘာအရ အတၱႀကီးမားသည္။ ယင္းသည္ ဒုစရိုက္တရားမ်ား ျဖစ္ေပၚေစရန္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။
အတၱႀကီးမားသူတို႔သည္ ငယ္စဥ္ကာလက သုစရိုက္တရားကို လႈ႔ံေဆာ္ေပးႏိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အေနနည္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ငယ္စဥ္ပတ္ဝန္းက်င္ ေကာင္းခဲ့လင့္ကစား ႀကီးျပင္းလာေသာ အခါ တံငါနားနီး တံငါ၊ မုဆိုးနားနီး မုဆိုးဘဝတြင္ က်င္လည္ေနရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို႔တည္းမဟုတ္ သုစရိုက္တရားကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း၊ က်င့္ၾကံအားထုတ္ (တာဝန္ယူ)ရမွန္း မသိေသးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို႔တည္းမဟုတ္ အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ တိမ္းေခ်ာ္ေနသျဖင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနေသာ ေခတ္ကာလ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အညီ တန္းတူမလိုက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အတၱႀကီးမားသူသည္ မိမိကိုယ္ကို “ေသာက” ျဖစ္ေစသူသာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈ၊ မနာလိုမႈ၊ သဝန္တိုမႈ၊ သဒၶါတရား ေခါင္းပါးမႈမ်ားက သူ႔ကိုယ္သူသာ “ေသာက” ျဖစ္ေစသည္။ ပရိေဒဝမီး ေတာက္ေလာင္ေနေစသည္။ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ကို မျဖစ္ေစႏိုင္ပဲ ရွိေနသည္။
အတၱႀကီးမားေနသေရြ႕ ေလာဘေဇာ မသတ္ႏိုင္။ ရၿပီးရင္း ရခ်င္ေနသည္။ ရၿပီးသည္မ်ား ဆံုးရွံဳးရမွာကို ႏွေျမာေနသည္။ သခၤါရကို တြန္းလွန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤသည္မွာ ဓမၼကို တြန္းလွန္ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူခံစားရသည့္ ေသာကမ်ားေၾကာင့္ အတၱသမားသည္ ဒုစရိုက္မ်ားကို က်ဴးလြန္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တဖန္ က်ဴးလြန္ခဲ့သည္မ်ားကို တုန္႔ျပန္ခံရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ဒုစရိုက္နည္းျဖင့္ပင္ ကာကြယ္ရန္ အားထုတ္ေနမိျပန္သည္။
ဒုစရိုက္ ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္၊ တနည္းအားျဖင့္ “အဓမၼ” ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ သူ႔တြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ား အလိုလို ရွိလာသည္။ သူ႔အား တိုက္ခိုက္မည့္သူမ်ား ရွိလာသည္။ တိုးတက္ယဥ္ေက်းလာေသာ လူ႔သဘာဝက ေပးသည့္ “ဓမၼ အေမြ”ေၾကာင့္ အဆိုပါ ဒုစရိုက္သမားအား ဆံုးမပဲ့ျပင္ တားဆီးထိန္းသိမ္းသူမ်ား ရွိလာရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒုစရိုက္ ျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ ခ်မ္းသာျခင္းကား အစစ္အမွန္ မဟုတ္။ ဒုစရိုက္လုပ္ငန္းေၾကာင့္ ဓနအင္အား တိုးပြားႏိုင္သည္။ အေဆာင္အေယာင္၊ ရာထူး ျမင့္ျမင့္မားမား ရထားႏိုင္သည္။ အကာအကြယ္ေကာင္းေကာင္း ရထားႏိုင္သည္။
သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ “ေသာက”မ်ားကို သူကိုယ္တိုင္က ယူထားမိေနေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ကို မရႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။
ဦးေရႊေအာင္ -
“ဗုဒၶ - ေလာကသားတို႔၏ အႏိႈင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္” စာအုပ္မွ
