သူ႔အရပ္နွင့္သူ႔ဇာတ္(၂)
“ သဗၺညဳဆိုတာ ”နာမ္ဣေႁႏၵ(၈)ပါးတို႔ကေတာ့ အတူတကြ ျဖစ္ေဖာ္ျဖစ္ဖက္ တရားေတြကို အစိုးရၾကတဲ့ အတြက္ သဟဇာတိႁႏၵိယ ပစၥည္းလို႔ ေခၚပါတယ္။
အျပားအားျဖင့္ (၂၂)ပါး၊ တရားကိုယ္အားျဖင့္ (၁၆)ပါးရွိတဲ့ ဒီဣေႁႏၵေတြထဲမွာ အစဦးဆံုးဣေႁႏၵ(၆)ပါးျဖစ္တဲ့ စကၡဳ၊ ေသာတ၊ ဃာန၊ ဇိဝွါ၊ ကာယ၊ မနဆိုတဲ့ ဣေႁႏၵ(၆)ပါးတို႔ဟာ သက္ရွိသတၲဝါ တစ္ဦးအတြက္ အေရးအပါဆံုး ဣေႁႏၵမ်ားျဖစ္လို႔ ဒီဣေႁႏၵ(၆)ပါးကို အေလးအနက္ သေဘာေပါက္ သင့္ပါတယ္။
ဒီဣေႁႏၵ(၆)ပါးတို႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ သက္ရွိသတၲဝါအားလံုး အတြက္ အေရးအပါဆံုး ဣေႁႏၵမ်ားလို႔ ေျပာရသလဲ ဆိုရင္ေတာ့လူျဖစ္ေစ၊ နတ္ျဖစ္ေစ၊ တိရစၦာန္ျဖစ္ေစ သက္ရွိသတၲဝါ မွန္သမွ်အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းမွာ ရွိသမွ် တရားအားလံုး(သဗၺ)ကို ေဖာ္ျပပါဆိုရင္ ဒီဣေႁႏၵ(၆)ပါးက လြဲလို႔ တျခား ဘာမွ်မရွိပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းပိုင္းမွာ ရွိသမွ်တရား အားလံုးဆိုတာ ျမန္မာလို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မ်က္စိရယ္၊ နားရယ္၊ ႏွာေခါင္းရယ္၊ လွ်ာရယ္၊ က်န္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးရယ္၊ အတြင္းက သိတတ္တဲ့ မန(စိတ္)ရယ္၊ ဒီ(၆)မ်ိဳးပဲရွိပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ အျပင္ဘက္မွာ သတၲဝါတစ္ဦး တစ္ေယာက္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သမွ် တရားအားလံုး(သဗၺ)ဆိုတာကလဲ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕၊ အေတြးဆိုတဲ့ ဒီအာ႐ံု(၆)မ်ိဳးကလြဲလို႔ တျခားမရွိေတာ့ပါဘူး။ (သံ၊၂၊၂၄၈။ သဠာယတနဝဂၢသံယုတ္၊ သဗၺသုတ္)
ဒါေၾကာင့္ အလံုးစံုကို သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ သဗၺညဳ ဘုရားရွင္တို႔ဆိုတာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္တို႔နဲ႔အျပင္က အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိ၊ အေတြး(ဓမၼာ႐ံု)ဆိုတဲ့ အာ႐ံု(၆)ပါးတို႔ရဲ႕ သေဘာသဘာဝ အျပည့္အစံုကိုလဲ သိတယ္၊ ဒီအတြင္းရွိသမွ် (သဗၺ)နဲ႔ အျပင္မွာရွိသမွ်(သဗၺ)တို႔ တိုက္ဆံုမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး (၁) သတၲဝါတို႔ သံသရာမွာ က်င္လည္ ၾကရျခင္းကိုလည္း သိတယ္၊ (၂) က်င္လည္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကိုလည္း သိတယ္၊ (၃) သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုလည္း သိတယ္၊ (၄) လြတ္ေျမာက္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကိုလည္း သိတယ္ ။ ေလာကမွာ ရွိတာဟူသမွ် ဆိုရင္လဲ ဒီ(၆)စံုသာရွိၿပီး သိစရာဆိုလို႔လဲ ဒီ(၄)ခ်က္ပဲရွိပါတယ္။
ဒီသိစရာ(၄)ခ်က္ကို ထိုးထြင္း သိျမင္တာကိုလည္း သစၥာ(၄)ပါးကို ထိုးထြင္းသိျမင္တယ္လို႔ ဆိုရသလို၊ သိစရာရွိသမွ် အားလံုးကို အျပည့္အစံု သိတယ္လို႔လည္း ေခၚရပါတယ္။
ဒီစကားရပ္ကို ဒီေခတ္လူငယ္မ်ား အေလးအနက္ သိရွိသေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ၾကားဖူးနားဝနဲ႔ “သဗၺညဳဆိုတာ ဘာမဆို အကုန္လံုးကို သိတယ္ဆိုရင္ အႏုျမဴေဖာ္ျမဴလာေတြ၊ အခုေပၚေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ပညာရပ္ေတြကိုေရာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သိခဲ့ပါသလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး ခဏခဏ ႀကံဳရဖူးပါတယ္။
ဘုရားရွင္တို႔ သိရမယ့္ သဗၺ(အားလံုး)ဆိုတာ အတြင္းဣေႁႏၵ (အာယတနလို႔လဲေခၚတယ္) (၆) ခုနဲ႔ အျပင္အာ႐ံု (၆)မ်ိဳးရယ္၊ အတြင္းနဲ႔ အျပင္တိုက္ဆံုမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သိစရာ (၄)မ်ိဳးရယ္ကလြဲလို႔ တျခားဘာမွ်မရွိပါဘူး။ ေဒးဒရဲနိကာယ္သင္တန္းမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္က ဒီအေၾကာင္း ေမးဖူးစဥ္က ေတာင္တြင္းႀကီး၊ နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီး ကေတာ့ “သဗၺညဳတ ဉာဏ္ေတာ္ရဲ႕ နယ္ပယ္မွာရွိတာ အားလံုးဆိုရင္ ဒီ(၆)စံုပဲ။ သိစရာ မွန္သမွ်ကလဲ ဒီ (၄)မ်ိဳးပဲရွိတယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတြ နည္းပညာေတြ အတတ္ပညာေတြဆိုတာ သံသရာက်င္လည္ေရး တရားေတြ သာျဖစ္တယ္၊ ဘုရားရွင္တို႔ရဲ႕ အလုပ္(ဖယလုပ္) မဟုတ္ဘူး။ ေလာကသားအလုပ္နဲ႔ ဘုရားအလုပ္ကို ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ေလ့လာပါ” လို႔ မိန္႔ၾကားပါတယ္။
ဒီဣေႁႏၵ(၆)ခုဟာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ အလံုးစံု(သဗၺ)ျဖစ္သလို၊ သံသရာနဲ႔နိဗၺာန္၊ တနည္း ေျပာရင္ေတာ့ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂလမ္း၊ အတၲကိလမထာႏုေယာဂလမ္းဆိုတဲ့ အစြန္း(၂)ပါးနဲ႔ မဇၩိမပဋိပဒါလမ္းတို႔ရဲ႕ အဓိက “ဆံုမွတ္”ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာကမွာ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ “ဣေႁႏၵရွိတယ္” တို႔၊ “ဣေႁႏၵရွင္”တို႔ ဆိုတာဟာလည္း ဒီဣေႁႏၵ(၆)ပါးကိုပဲ ရည္ညႊန္းေျပာဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုလဲ နည္းနည္း သိထား သင့္ပါတယ္။
ခုေျပာခဲ့တဲ့ ဣေႁႏၵ(၆)ပါးတို႔ကို စိတ္ေစတသိက္တို႔၏ ျဖစ္ပြားရာအရပ္၊ ျဖစ္ေပၚျခင္း ရဲ႕အေၾကာင္း တရားမ်ားျဖစ္လို႔ အာယတန (ျဖစ္ေၾကာင္း) မ်ားလို႔လဲ ေခၚပါတယ္။ အဆင္း၊ အသံစတဲ့ အာ႐ံုတရားတို႔ရဲ႕ ဝင္ရာတံခါးနဲ႔ တူတဲ့အတြက္ ဒြါရ(တံခါး)မ်ားလို႔လဲ ေခၚပါေသးတယ္။
သက္ရွိသတၲဝါ တစ္ဦးဆိုတာ အဘိဓမၼာဆန္ဆန္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒြါရ၊ အာယတန၊ ဣေႁႏၵလို႔ သံုးမည္ရတဲ့ ဒီစကၡဳ ၊ ေသာတ၊ဃာန၊ ဇိဝွါ၊ ကာယ၊ မန ဆိုတဲ့ (၆)ပါးနဲ႔ အျပင္မွာရွိတဲ့ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႔အထိ၊ အေတြးဆိုတဲ့ အာ႐ံု(၆)ပါးတို႔ ေတြ႕ဆံုမိတဲ့အခါ အာ႐ံုေတြကို သိတတ္၊ မွတ္တတ္၊ ခံစားတတ္၊ ၾကံစည္စိတ္ကူးတတ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစုအေဝးတစ္ခုပါပဲ။ ေလာကဥပမာနဲ႔ ထင္လြယ္ ျမင္လြယ္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အျပင္ပိုင္းမွာ ျပင္ပအာ႐ံုေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ဆိုတဲ့ စက္ယႏၱရားငါးခုရယ္၊ အတြင္းဆံုးမွာ အျပင္ယႏၱရား ငါးခုကေန ဝင္ေရာက္လာတဲ့ အာ႐ံုေတြကို သိမွတ္ ခံစားၾကံစည္ေပးဖို႔အတြက္ မန(စိတ္) ဆိုတဲ့ ယႏၱရားတစ္ခုရယ္၊ အားလံုးေပါင္း ယႏၱရား(၆)ခု တပ္ဆင္ထားတဲ့ ႐ုပ္နာမ္အစု အေဝးႀကီးပါပဲ။
အတြင္းဣေႁႏၵတို႔နဲ႔ အျပင္အာ႐ံုတို႔ တိုက္ဆံုမိတဲ့အခါ၊ ဥပမာဆိုပါေတာ့ မ်က္စိလို႔ေခၚတဲ့ စကၡဳေႁႏၵနဲ႔ အျပင္က အဆင္းအာ႐ံုတို႔တိုက္ ဆံုမိတဲ့အခါ အဆင္းသိစိတ္ စကၡဳဝိဉာဏ္ပါဝင္တဲ့ စိတ္ျဖစ္စဥ္ (ဝီထိစိတ္)ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ေဇာစိတ္ေတြက (၇)ႀကိမ္ ေလာက္ ဆက္တိုက္ျဖစ္ၿပီး အဆင္းအာ႐ံုရဲ႕ ေက်နပ္စရာ မေက်နပ္စရာဆိုတဲ့ ရသကိုခံစားပါတယ္၊ စကၡဳဝိညာဏဝီထိစိတ္ အစဥ္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာလည္း ဒီအာ႐ံုကိုပဲ အထပ္ထပ္ ေတြးေတာ စဥ္းစား ၾကံစည္တဲ့ ေနာက္လိုက္ စိတ္ျဖစ္စဥ္(တဒႏုဝတၲကမေနာဒြါရဝီထိ)ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ေက်နပ္မႈ မေက်နပ္မႈအားေလ်ာ္စြာ ေလာဘတို႔ ေဒါသတို႔စတဲ့ ကိေလသာ တရားစုေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ပီပီျပင္ျပင္ ႀကီး ျဖစ္လာ ၾကပါတယ္။ အာ႐ံုကို သတိနဲ႔ အသိနဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကသူ မ်ားမွာေတာ့ သတိဦးေဆာင္တဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
တိုတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ အတြင္းဣေႁႏၵနဲ႔ အျပင္အာ႐ံုတို႔ တိုက္ဆံုမိၾကတဲ့အခါ သတိတရား အေစာင့္အၾကပ္ရွိရင္ ကုသိုလ္ တရားေတြျဖစ္တယ္၊ သတိတရား အေစာင့္အၾကပ္ မရွိရင္ေတာ့ ေက်နပ္မႈ မေက်နပ္မႈအားေလ်ာ္စြာ ေလာဘ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာတရား (အကုသိုလ္ တရား )ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
သတိမဲ့ အသိမဲ့လို႔ ေလာဘ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာေတြဝင္ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေက်နပ္စရာအာ႐ံုကို အထပ္ထပ္ျပန္ၿပီး ရွာေဖြဖို႔တို႔၊ မေက်နပ္စရာ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေဝးေအာင္ ေရွာင္ရွားဖို႔တို႔စတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ တာဝန္ေတြက တသီတတန္းႀကီး လိုက္လာေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို ဣေႁႏၵေတြကို အမွီျပဳၿပီး သိရွိလာတဲ့ အာ႐ံုေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ရွာေဖြ ေပးဆက္ ေနရတာကိုပဲ ဣေႁႏၵတို႔ရဲ႕ေက်းကြ်န္အျဖစ္ ခံရတယ္ လို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ လူေတြ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ “ဣေႁႏၵမဲ့တယ္” တို႔ “ဣေႁႏၵရွိတယ္” တို႔၊ “ဣေႁႏၵရွင္”တို႔ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို နည္းနည္း စဥ္းစားၾကည့္ၾက ရေအာင္ပါ။
မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာစတဲ့ ဣေႁႏၵေတြဟာ လူတိုင္းေလာက္နီးပါးမွာ ကိုယ္စီပါေနၾကပါတယ္။ ဣေႁႏၵရွိတယ္ မရွိဘူးဆိုတဲ့စကားက ဒီဣေႁႏၵေတြ ေမြးရာပါ အေနနဲ႔ပါတယ္ မပါဘူးဆိုတာကို ရည္ညႊန္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ဣေႁႏၵေတြမွာ သတိတရား အေစာင့္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတာကို ရည္ညႊန္းတာပါ၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဗုဒၶသာသနာသမိုင္းမွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ သာဓကတစ္ခု ရွိခဲ့ ဖူးပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ အပါအဝင္ ကိုးတိုင္းကိုးဌာနကို သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ဖို႔ သာသနာ့ဒါယကာ ခံယူတယ္ဆိုတဲ့ သီရိဓမၼာ ေသာကမင္းႀကီးဆိုတာ၊ ဇမၺဴဒိပ္ တစ္ကြ်န္းလံုးကို ပိုင္စိုးတဲ့ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ခါစမွာ ဘယ္ဘာသာရယ္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေသးပါဘူး။
မိဘလက္ငုတ္ ကိုးကြယ္ရင္းရွိခဲ့တဲ့ ဂိုဏ္းဝင္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုပဲ အစဥ္အလာမပ်က္ လုပ္ေကြ်း လွဴဒါန္းေနတာပါ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သူ႔နန္းတြင္းကို လာေရာက္ အလွဴခံေနၾကတဲ့ ဘာသာေရး ဂိုဏ္းသားေတြဟာ သြားတာလာတာ၊ ေနတာထိုင္တာကလည္း ကိုး႐ိုးကားရား၊ မ်က္ႏွာက လည္း ျပဴးျပဴး ၿပဲၿပဲ၊ ဟိုေငးဒီေမာ့၊ ေဟာ့ေဟာ့ ရမ္းရမ္း၊ ေျပာပံုဆိုပံုကလည္း ပရမ္းပတာ ေဟာင္ဖြာ ေအာ္က်ယ္ဆိုေတာ့ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေန႔စဥ္ပဲ လွဴဒါန္းဆက္ကပ္ လုပ္ေနရတာကို ၾကာေတာ့စက္ဆုပ္ၿငီးေငြ႕လာတယ္။
ဘာသာတရား ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ တယ္ဆိုတာ စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေအးခ်မ္းေစရမွာ၊ အခုလို ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေတြ႕ေန ရတာ ဟာ ေအးခ်မ္းဖို႔ ေနေနသာသာ ၾကည္ႏူးမႈကို မရဘူးဆိုတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေနရလို႔ ၾကည္ႏူး ေအးခ်မ္းေစမယ့္ ကိုးကြယ္ရာကို အၿမဲပဲ ေတာင့္တေနပါ သတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဝတ္႐ံုထားတဲ့ အဝတ္သကၤန္းကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ သြားပံုလာပံုကလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္၊ မ်က္ႏွာအမူအရာကလည္း ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ နိေျဂာဓ သာမေဏကိုေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါ ေနပူထဲက ေျပးလာရသူတစ္ဦးက စိမ္းစို ေအးျမတဲ့ ပေညာင္ပင္ႀကီး ကို ေတြ႕လိုက္ရသလို (နိေျဂာဓဆိုတာ ပေညာင္ပင္လို အရပ္အဝန္း ညီမွ် တင့္တယ္သူလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္)။
အေသာကမင္းႀကီးစိတ္ထဲမွာ အခုခ်က္ခ်င္း မဖူးရမေနႏိုင္ ဆိုသလိုကို ၾကည္ညိဳစိတ္ေတြ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီၾကည္ညိဳမႈက စၿပီးေတာ့ပဲ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ၿပီး သာသနာျပဳမင္းႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ မင္းႀကီးရဲ႕စိတ္ကို ၿငီးေငြ႕ စက္ဆုပ္ေစတဲ့ ဘာသာေရး ဂိုဏ္းသားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဣေႁႏၵကို သတိနဲ႔ ေစာင့္စည္းမႈ မရွိတဲ့အတြက္ ဣေႁႏၵမဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။
နိေျဂာဓ သာမေဏကေတာ့ ဣေႁႏၵတို႔ကို သတိနဲ႔ ေစာင့္ထိန္းမႈရွိတဲ့အတြက္ ဣေႁႏၵရွိတယ္လို႔ဆိုရပါတယ္၊ သတိေစာင့္ထိန္းမႈအလြန္ အထူးရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ဣေႁႏၵႀကီးသူလို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုၾကပါတယ္။(အမွန္ကေတာ့ သတိမမဲ့တာ၊ သတိရွိတာ၊ သတိႀကီး တာပါပဲ)။ ဒီေနရာမွာ ထပ္ၿပီး သေဘာေပါက္စရာ တစ္ခုကေတာ့- “သဒၶါ”ဆိုတဲ့ စကားကို “ယံုၾကည္မႈ”လို႔ ျမန္မာလို ေျပာၾကပါတယ္။
ဒီစကားရပ္ထဲမွာ “ယံု”ဆိုတာရယ္၊ “ၾကည္” ဆိုတာရယ္ ႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ “ယံု”တာက လကၡဏာသဒၶါ၊ “ၾကည္”ဆိုတာက ကိစၥသဒၶါျဖစ္ပါတယ္ (သဒၶဟနလကၡဏာ ပသာဒကိစၥံ)။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့ ျဖစ္ရပ္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အစဥ္အလာရ လွဴဒါန္းေနရတဲ့ ဘာသာေရး ဂိုဏ္းဝင္ေတြဟာ ဣေႁႏၵမဲ့ သူေတြျဖစ္လို႔ ယံုသာ ယံုေနရတယ္၊ မၾကည္ေစႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သိရီဓမၼာေသာက မင္းႀကီးရဲ႕ သဒၶါတရားကို မခိုင္ၿမဲေစႏိုင္ပါဘူး၊ ဣေႁႏၵရွင္ျဖစ္တဲ့ နိေျဂာဓသာမေဏကေတာ့ ယံုလဲယံု၊ ၾကည္လဲ ၾကည္ေစတဲ့အတြက္ သဒၶါတရားကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ခိုင္ၿမဲေစပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔ တာဝန္ယူ ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ သာသနာအေပၚ ၾကည္ညိဳၾကသူေတြ သဒၶါတရားခိုင္ၿမဲၿပီး အရွည္ခန္႔ တည္တန္႔ေရး၊ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးမွာ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းတို႔ရဲ႕ ဣႁႏၵိယသံဝရ သီလဟာ အလြန္ကိုမွ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ သင့္ၾကပါတယ္။
ခုလိုဣေႁႏၵတို႔ကို သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ ကိုယ့္ဣေႁႏၵကိုယ္ ႏိုင္နင္း ပိုင္စိုးတဲ့အတြက္ ဣေႁႏၵရွင္ (ဣေႁႏၵတို႔ရဲ႕သခင္)လို႔လဲ တေလးတစား သတ္မွတ္ ေျပာဆိုေလ့ ရွိပါတယ္။
မွန္ပါတယ္ ဣေႁႏၵတို႔ရဲ႕အရွင္သခင္ “ဣေႁႏၵရွင္” မျဖစ္သူမ်ားဟာ ဣေႁႏၵတို႔ရဲ႕ေက်းကြ်န္ (ဣေႁႏၵကြ်န္)မ်ား ျဖစ္ေနၾကရမွာ မလြဲပါဘူး၊ မ်က္စိအတြက္ အဆင္းအာ႐ံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာေဖြေပးဆက္ ေနၾကရတာ၊ နားအတြက္ အသံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ႏွာေခါင္းအတြက္အေမႊးနံ႔သာ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လွ်ာအတြက္ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ကိုယ္အတြက္ ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္တဲ့ အဝတ္အ႐ံု အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ရွာေဖြဆက္သရင္း အားခ်ိန္ နားခ်ိန္ရယ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသူေတြဟာ ဣေႁႏၵတို႔ရဲ႕ ကြ်န္အျဖစ္ ခံေနရတဲ့ “ဣေႁႏၵကြ်န္”မ်ား ျဖစ္ေနၾကရတာပါပဲ။
ေလာကလူသား အမ်ားစုတို႔ ညည္းညဴေနၾကတဲ့ “ဒုကၡ”ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ ဣေႁႏၵတို႔ရဲ႕ ကြ်န္အျဖစ္ ခံေနရတာပါပဲ။
သတိတရား အသိတရား မဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဣေႁႏၵရဲ႕ကြ်န္အျဖစ္ ကိုယ္ျပန္ခံေနရတာကိုပဲ၊ အမွန္အတိုင္း မသိႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ၾကလို႔ ေခတ္စနစ္တို႔ရဲ႕ ေက်းကြ်န္၊ ေခတ္ေပၚပစၥည္း ဝတၳဳတို႔ရဲ႕ေက်းကြ်န္ ခံေနရတယ္လို႔ အထင္မွားေနၾကတာပါ၊ အဓိကလက္သည္ အစစ္ကို မသိမျမင္ဘဲ လက္သည္ သတ္မွတ္မႈ လြဲမွားသြားၿပီဆိုကတည္းက အေျဖရွာမႈေတြ၊ ေျဖရွင္းမႈေတြဟာလည္း လြဲမွားလို႔မဆံုးႏိုင္ေအာင္ အလြဲအမွား သံသရာႀကီး လည္ေနရဦးမွာ မလြဲပါဘူ။
“စကၡဳနာ သံဝေရာ သာဓု၊ သာဓု ေသာေတန သံဝေရာ - စသျဖင့္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာစတဲ့ ဣေႁႏၵတို႔ကို သတိနဲ႔ေစာင့္စည္းႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုး”လို႔ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာညႊန္ခဲ့တာဟာလဲ ဒီလို ဣေႁႏၵကြ်န္ အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး ဣေႁႏၵရွင္မ်ားျဖစ္ေစဖို႔ပါပဲ။
မွတ္ခ်က္။ ဆက္လက္ေဖၚျပေပးသြားပါမည္။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
