ေက်းဇူးျပဳ၍ အမွ်ေ၀ပါ
တစ္ခါတုန္းက ဘုရားအေလာင္းဟာ သူေဌးမ်ဳိးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းမွာ ညီတစ္ေယာက္ လည္းရွိပါတယ္။ မိဘေတြကြယ္လြန္ေတာ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ စီးပြားေရးကို အတူတူ လုပ္ၾကပါတယ္။တစ္ေန႔မွာေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကုန္ေရာင္း ကုန္၀ယ္လုပ္ဖို႔ ေရလမ္းခရီးနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ရင္း အျပန္မွာေတာ့ ေငြတစ္ေထာင္ အျမတ္ရခဲ့ ပါတယ္။ ျမစ္ဆိပ္တစ္ခုေရာက္ေတာ့ ေလွကိုခဏဆိုက္ၿပီး ထမင္းအတူတူ စားၾကပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းက ထမင္း စားၾကြင္းေတြကို ငါးလိပ္ေတြကိုေကြ်းၿပီး "ဤငါးလိပ္ေတြကို အစာေကြ်းရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျမစ္ေစာင့္နတ္ အား အမွ်ေပးေ၀ပါ၏။ အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူပါ" လို႔ ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေပးေ၀ လိုက္ပါတယ္။ ျမစ္ေစာင့္နတ္လည္း သာဓုေခၚလိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း စည္းစိမ္ေတြ တစ္ဆင့္တိုးသြားပါတယ္။ သာဓုေခၚမႈေၾကာင့္ ဒီစည္းစိမ္ေတြ တိုးလာရတယ္ ဆိုတာလည္း သိလိုက္ရ ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း ကေတာ့ အမွ်ေ၀ၿပီးး သဲေသာင္ျပင္မွာ ပုဆိုးခင္း အိပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ညီကေတာ့ မအိပ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေကာက္က်စ္တဲ့ အၾကံကုိႀကံၿပီး အသျပာ ထုပ္နဲ႔ပုံစံတူ ေက်ာက္ခဲထုပ္ တစ္ထုပ္ကို ထုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ခရီးဆက္ၾကရင္း ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ ညီက ေလွအေစာင္းမွာ အသျပာထုပ္ ေရထဲက်တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေက်ာက္ခဲထုပ္ကို ေရထဲခ် လိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ခ်မိလိုက္တာက ေက်ာက္ခဲထုပ္ မဟုတ္ဘဲ အသျပာထုပ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကုိညီကမသိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အလန္႔တၾကား ဟန္နဲ႔ "အသျပာထုပ္ ေရထဲက်သြားၿပီ"လို႔ အစ္ကိုကို လွမ္းေျပာလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုက "ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ညီေလးရာ" ဆိုၿပီး ညီကို ေျဖသိမ့္ေပး ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါးႀကီးတစ္ေကာင္က အသျပာထုပ္ကို မ်ဳိလိုက္ပါတယ္။ ညီလုပ္သူက အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ အထုပ္ကိုျဖည္ လိုက္တာ အသျပာမေတြ႔ဘဲ ေက်ာက္ခဲေတြ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ႏွလံုးေခ်ာက္ျခားၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ေခြအိပ္ေနပါေတာ့တယ္။
တံငါသည္ေတြက ကြန္ပစ္ေတာ့ အသျပာထုပ္ကို မ်ဳိထားတဲ့ ငါးႀကီးကို မိပါတယ္။ ျမစ္ေစာင့္နတ္က "အစ္ကိုလုပ္သူ အမွ်ေ၀လို႔ ငါ့မွာ စည္းစိမ္ေတြ တိုးရတယ္။ ငါ ျပန္ေစာင့္ေရွာက္မွပဲ" ဆိုၿပီး ငါးေရာင္းတဲ့ တံငါသည္ေတြကို ဘုရားအေလာင္း အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ နတ္တန္ခိုးနဲ႔ ပို႔ေပးပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းက ငါးကို၀ယ္ၿပီး မယားကိုေပးပါတယ္။ ငါးဗိုက္ကို ခြဲလိုက္တဲ့အခါ အသျပာထုပ္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ျမစ္ေစာင့္နတ္ကလည္း
ကိုယ္ထင္ရွားျပၿပီး "သင္အမွ်ေ၀လို႔ ငါက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တာပါ။ သင္ပဲယူပါ။
ညီကို မေပးပါနဲ႔" လို႔ လာေျပာပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဘုရားအေလာင္းကေတာ့ တစ္ေထာင္ထဲက
ငါးရာကိုခြဲၿပီး ညီငယ္ဆီကို သြားေပးခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
(ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္၀တၳဳ၊ မစၧဳဒၵါနဇာတ္)
အားလံုးၾကားဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလးပါပဲ။ ဘုရားအေလာင္းက စားၾကြင္းေတြကို ဒီအတိုင္း စြန္႔မပစ္ဘဲ ငါးလိပ္ေတြကို ေကြ်းၿပီး ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေ၀လိုက္တာ ေလးက တကယ့္ကုိ အတုခိုးစရာေလးပါပဲ။ ဘုရားအေလာင္း ငါးလိပ္ေတြ ေကြ်းတဲ့ ဒါနကုသိုလ္ေရာ၊ ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေ၀တဲ့ ပတၱိဒါန ကုသိုလ္ေရာ ကုသိုလ္ႏွစ္ခုကို ေအးေအး ေဆးေဆးနဲ႔ ယူသြားတာပါ။
သာဓုေခၚလိုက္ရတဲ့ ျမစ္ေစာင့္နတ္မွာလည္း လက္ရွိစည္းစိမ္ထက္ တစ္ဆင့္ တိုးသြားတာေလး ကလည္း မွတ္သားစရာေလးပါပဲ။ ကိုယ္က မျမင္ရလို႔သာပါ။ ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ အမွ်ေ၀ပံုေလးကို အတုယူၿပီး နတ္ေတြကိုအမွ်ေ၀တဲ့ အက်င့္ေလးကို ထံုထားရမွာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕အမွ်ေပးေ၀ မႈေၾကာင့္ နတ္ေတြမွာ စည္းစိမ္ေတြ တိုးတိုးေနမွာပါ။ စည္းစိမ္ေတြ တိုးတိုးေနတဲ့ နတ္ေတြကလည္း သူတုိ႔စည္းစိမ္ တိုးတာေတြကို ေသခ်ာမွတ္ထားမွာပါ။ အခြင့္သင့္တဲ့ အခါေတြမွာ မထင္မွတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ကူညီသြားမွာပါ။
တစ္ခါတေလ ဘ၀မွာ မထင္မွတ္တဲ့ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း “ငါကံေကာင္းလုိက္တာ”လို႔ ေတြးမိခ်င္ေ တြးမိၾကမွာ ပါ။ အမွ်ရထားတဲ့နတ္ေတြက ကိုယ့္ကို ကူညီ လိုက္တာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ ေဘးရန္ေတြကို တားဆီး ေပးလိုက္တာေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားေအာင္ ကူညီလိုက္တာေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာ မထိခိုက္ေအာင္ ကူညီလိုက္တာ ေတြ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ ကုိယ္က မသိႏုိင္လုိ႔ပါ။
ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ အေလ့အက်င့္ေတြ၊ လက္ရွိမ်က္ေမွာက္ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ အေလ့အက်င့္ေတြကို ေလ့လာၿပီး အတုခိုး က်င့္ရမွာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕အရာေတြက ခက္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အရာ ေတြကေတာ့ မခက္ပါဘူး။ သူလိုငါလိုလုပ္ႏိုင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးေတြပါ။
စားၿပီးပိုတဲ့ စားၾကြင္းကို ဒီအတိုင္း စြန္႔မပစ္ဘဲ ငါးလိပ္ေတြကို ေကြ်းလိုက္ တာေလးရယ္၊ ေကြ်းရံုတင္မကဘဲ ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေပးေ၀လိုက္တာ ေလးရယ္က အတုခိုးခ်င္သူေတြ အတြက္ တကယ့္ အတုခိုးစရာေလးပါ။ ေၾကာင္းက်ဳိးျမင္ေအာင္ အနိစၥဒုကၡ အနတၱျမင္ေအာင္ က်င့္ရတာေတြသာ ခက္ခ်င္ ခက္မွာပါ။ အမွ်ေပးေ၀ လိုက္တာေလးကေတာ့ လူတိုင္းကုိယ္စီ လုပ္ႏိုင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးပါ။
ေလ့က်င့္ရင္းထံု၊ ထံုရင္းေလ့က်င့္ သြားရမွာပါပဲ။ ထံုလို႔စြဲသြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အထူးေၾကာင့္ၾက စိုက္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ တစ္ခုျပဳၿပီး တာနဲ႔ နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ ကုသိုလ္ေလးက တကူးတက ျပဳယူရတဲ့ ကုသိုလ္ ေလးမဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသြားရင္း ၾကံဳလာတဲ့ အရာေလးကို ၾကံဳလာတဲ့ အတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ယူသြားတာပါ။ ေက်ာင္းေတြ သိမ္ေတြေဆာက္ၿပီး အမွ်ေပးေ၀တာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ လူတန္းစားအားလံုး အလြယ္တ ကူျပဳႏုိင္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးပါ။ ကုသိုလ္ေလးက တစ္ခုေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ခုေတာင္ပါ။ ခရီးကေတာ့ လူတိုင္းသြားေနၾကတာပါပဲ။ ၾကံဳလာရင္ၾကံဳလာတဲ့အတိုင္း ယူတတ္ဖို႔ပါ။ ေလွေပၚမွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း ကိုယ့္လာေပးတဲ့ စားစရာကို ဘုရားကပ္ျပီး အမွ်ေပးေ၀ လို႔လည္းရတာပါပဲ။ ေတာလမ္းပဲသြားသြား၊ ကုန္းလမ္းပဲသြားသြား၊ ေရလမ္းပဲသြားသြား ၾကံဳလာတဲ့ခရီးမွာ ၾကံဳလာတဲ့ ကုသိုလ္ေလး ေတြကို ႀကဳံသလုိယူတတ္ဖုိ႔ပါ။
ကုသိုလ္ျပဳၿပီးလို႔ အမွ်ေ၀တဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီၿပီး "ဤငါးလိပ္ေတြ ေကြ်းရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ကိုယ္ေစာင့္နတ္၊ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္၊ သစ္ပင္ ေစာင့္နတ္တို႔အား အမွ်ေပးေ၀ပါ၏။ အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူပါ" လို႔ ေသခ်ာေပးေ၀ရမွာပါ။ လက္အုပ္ခ်ီတာက နတ္ေတြကိုခ်ီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ေလးကို ခ်ီတာပါ။ အမွ်ေ၀တာကေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသကိုၾကည့္ၿပီး အဆင္ေျပသလိုေ၀ရမွာပါပဲ။ ေတာထဲေရာက္ေနရင္ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေပၚေရာက္ ေနရင္ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ သစ္ပင္ ေအာက္ေရာက္ေနရင္ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ေပါ့။
ဒါက မျမင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အမွ်ေ၀တာပါ။ ဒီလိုပါပဲ ျမင္ရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း အမွ်ေ၀ရမွာပါ။ အမွ်ေ၀လိုက္ရင္ ကိုယ္လည္း ကုသိုလ္ထပ္ရ၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြလည္း ကုသိုလ္ရေတာ့တာပါ။
ျမင္ရတဲ့သူေတြကို အမွ်ေ၀တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူတိုင္းကေတာ့ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာနဲ႔ ေခၚခ်င္မွေခၚမွာပါ။ မ၀မ္းေျမာက္ မ၀မ္းသာနဲ႔ ေခၚတဲ့ လူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ သာဓုေခၚရတဲ့အက်ဳိးကို သိထားတဲ့သူေတြကသာ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာနဲ႔ေခၚမွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က ကိုယ္ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ကို အမွ်ေပး ေ၀ရင္ ကိုယ္ကုသိုလ္ ထပ္ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကြားတဲ့အေနနဲ႔ အမွ်မေ၀ မိဖို႔ေတာ့ အထူး သတိထားရပါမယ္။ ကိုယ္ကုသိုလ္ ထပ္ရခ်င္တဲ့စိတ္၊ သူကုသိုလ္ ရေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေ၀ရမွာပါ။ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္ သိပါတယ္။
အၾကြားကေတာ့ လူတိုင္းနဲ႔ နီးစပ္ေနသလိုပါပဲ။ သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာပါ။ တခါတေလ စကားေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုယ့္စကားကိုယ္ ဘရိတ္ မအုပ္ႏိုင္ဘဲ အၾကြားျဖစ္သြားတာ ေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဆို အမွ်ေ၀တာမဟုတ္ဘဲ အၾကြားေ၀တာ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ၾကြားတာကို ၀ါသနာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ စကားေျပာလိုက္တာနဲ႔ အၾကြားေလးကပါလိုက္ရမွပါ။ ၾကာလာေတာ့ နားေထာင္ေပးရတဲ့သူက နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ စကားစလိုက္တာနဲ႔ သူၾကြားေတာ ့မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိေနေတာ့တာပါ။
အၾကြားစြဲေနတဲ့ သေဘာေလးပါ။ အၾကြားစြဲ သြားရင္လည္း မေကာင္းျပန္ပါဘူး။ စကားေျပာတိုင္း ေျပာတိုင္း အၾကြားက ပါေနေတာ့မွာပါ။ ဒါတင္ မကပါဘူး။အထုံဓာတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအထိလည္း ပါသြားႏုိင္ပါတယ္။လူေတြက အမွ်ေဝတာကုိပဲ ယူခ်င္ၾကတာပါ။ အၾကြားေဝတာကုိေတာ့ မယူခ်င္ၾကပါဘူး။ ပုထုဇဥ္ေတြဆိုေတာ့ အၾကြားနဲ႔ေတာ့ မကင္းၾကပါဘူး။ စာေရးသူလည္း တခါတေလ အမွ်မေ၀ဘဲ အၾကြားေ၀မိ တတ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ၾကာတဲ့ အခါ ကိုယ္ေ၀ထားတဲ့ အၾကြားကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရက္ၾကာေလ ဘာမွမဟုတ္ေလပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူမ်ားသိတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။
တကယ္လို႔ အၾကြားေ၀တတ္တဲ့ အထံုစြဲေနရင္လည္း ေနာက္ဘ၀ အထိပါမသြားေအာင္ စကားေျပာတိုင္း ေျပာတိုင္း သတိကပ္ၿပီး ျပန္ေလ့က်င့္ ယူရပါမယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက-"စကားေျပာတဲ့အခါ အၾကြားလည္း မပါေစနဲ႔၊ အမွားလည္း မပါေစနဲ႔"လို႔ မိန္႔တာပါ။ စကားမ်ားမ်ား ေျပာရင္ အၾကြားေတြလည္း ပါတတ္သလို အမွားေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ စကားေတြ တအားေျပာေနရင္ အမွားေတြ ပါတတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း အစမွာေတာ့ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ အမွ်ေ၀တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ သတိလြတ္ၿပီး အမွ်ေ၀တာကေန အၾကြားေ၀တာ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ျပန္ေလ့က်င့္ယူရင္ ရတာပါပဲ။
အမွ်ေ၀တာလည္း ကုသိုလ္ပါပဲ။ သာဓုေခၚတာလည္း ကုသိုလ္ပါပဲ။ ကိုယ္ကဒါေလးကို အာရုံျပဳထားဖို႔ပါ။ မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက မဟာဗုဒၶ၀င္မွာ သီလေဆာက္တည္ၿပီးမွ ဒါနျပဳရင္ ပိုၿပီးအက်ဳိး ရႏိုင္တယ္လို႔ မိန္႔မွာထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ စကားေလးကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး သီလယူၿပီးမွ ဒါနျပဳရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ ေတြရွိရင္ သီလေပး မွာျဖစ္လို႔ ကိစၥမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပဳရတဲ့ဒါနေတြမွာေတာ့ ငါးပါးသီလေလးကို အရင္ယူၿပီးမွ ဒါနေလးေတြ ျပဳျပဳသြားဖို႔ပါ။ သီလယူလိုက္ရင္ပဲ စိတ္ဓာတ္က အလိုလိုျမင့္သြားသလို ခံစားရ ပါတယ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြျပဳၿပီး နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ရင္ နတ္ေတြက လူေတြကို ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆိုတာ မဟာပရိနိဗၺာန သုတ္မွာလည္း ျမတ္စြာဘုရားက ဂါထာေလးေတြနဲ႔ ေသခ်ာ ေဟာျပထားတာပါ။ နတ္ေတြကို အမွ်ေ၀ရင္ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ္က သူတို႔ကို မျမင္ရမၾကားရေပမယ့္ နတ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ျပဳေနတာေတြ ကိုယ္ေျပာေန တာေတြကို ျမင္ေနၾကားေနတာပါ။
ေသးေသးဖြဲဖြဲ ကုသိုလ္ ေလးေတြကအစ နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ရမွာပါပဲ။ ဘုရားအေလာင္း ေပးေ၀လိုက္တဲ့ ဒါနေလးက တကယ့္ေသးေသးေလးပါ။ ေသးေပမယ့္ သာဓုေခၚရတဲ့ နတ္မွာေတာ့ ေကာင္းက်ဳိး ႀကီးႀကီးႀကီး ရသြားေတာ့တာပါ။ ကိုယ္အမွ်ေပးေ၀လို႔ စည္းစိမ္တိုးထားတဲ့ နတ္ေတြက ကိုယ့္ကို ပစ္မထားပါဘူး။ အခြင့္သင့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ျပန္ကူညီမွာပါ။
ဒီေတာ့ ဘယ္ကုသိုလ္ပဲ ျပဳျပဳ နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ တာေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဘုရားပန္းကပ္ တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်မ္းကပ္ တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆီမီး ပူေဇာ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွ်ေ၀လို႔ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္မိတ္ေဆြကို ေကာ္ဖီတိုက္တာ ေလးကိုလည္း အမွ်ေ၀လို႔ရတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ျပဳ လို႔လည္း ေကာင္းက်ဳိးေတြျဖစ္၊ နတ္ေတြကို အမွ်ေ၀လို႔လည္း ေကာင္းက်ဳိးေတြျဖစ္နဲ႔ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ဆင့္ေနေတာ့တာပါ။
"ကုသိုလ္မျပတ္ ျဖစ္ပါေစ"ဆိုတဲ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၾသ၀ါဒအတိုင္း ကုသိုလ္ေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနရင္ အကုသိုလ္ ျဖစ္ခြင့္လည္း နည္းေနေတာ့ တာပါ။ ကုသိုလ္ျပတ္ ခ်ိန္ကို အကုသိုလ္က ေခ်ာင္ထဲက ေခ်ာင္းေနတာပါ။ ကုသိုလ္ျပတ္မွ သူက၀င္လို႔ရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္ မျပတ္ျဖစ္ေနရင္ အကုသိုလ္ကို တားထားရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကုသိုလ္ေတြ မျပတ္ေစဘဲ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ တိုင္းကို နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ လိုက္ဖို႔ပါပဲေလ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)(ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္၀တၳဳ၊ မစၧဳဒၵါနဇာတ္)
အားလံုးၾကားဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလးပါပဲ။ ဘုရားအေလာင္းက စားၾကြင္းေတြကို ဒီအတိုင္း စြန္႔မပစ္ဘဲ ငါးလိပ္ေတြကို ေကြ်းၿပီး ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေ၀လိုက္တာ ေလးက တကယ့္ကုိ အတုခိုးစရာေလးပါပဲ။ ဘုရားအေလာင္း ငါးလိပ္ေတြ ေကြ်းတဲ့ ဒါနကုသိုလ္ေရာ၊ ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေ၀တဲ့ ပတၱိဒါန ကုသိုလ္ေရာ ကုသိုလ္ႏွစ္ခုကို ေအးေအး ေဆးေဆးနဲ႔ ယူသြားတာပါ။
သာဓုေခၚလိုက္ရတဲ့ ျမစ္ေစာင့္နတ္မွာလည္း လက္ရွိစည္းစိမ္ထက္ တစ္ဆင့္ တိုးသြားတာေလး ကလည္း မွတ္သားစရာေလးပါပဲ။ ကိုယ္က မျမင္ရလို႔သာပါ။ ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ အမွ်ေ၀ပံုေလးကို အတုယူၿပီး နတ္ေတြကိုအမွ်ေ၀တဲ့ အက်င့္ေလးကို ထံုထားရမွာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕အမွ်ေပးေ၀ မႈေၾကာင့္ နတ္ေတြမွာ စည္းစိမ္ေတြ တိုးတိုးေနမွာပါ။ စည္းစိမ္ေတြ တိုးတိုးေနတဲ့ နတ္ေတြကလည္း သူတုိ႔စည္းစိမ္ တိုးတာေတြကို ေသခ်ာမွတ္ထားမွာပါ။ အခြင့္သင့္တဲ့ အခါေတြမွာ မထင္မွတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ကူညီသြားမွာပါ။
တစ္ခါတေလ ဘ၀မွာ မထင္မွတ္တဲ့ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း “ငါကံေကာင္းလုိက္တာ”လို႔ ေတြးမိခ်င္ေ တြးမိၾကမွာ ပါ။ အမွ်ရထားတဲ့နတ္ေတြက ကိုယ့္ကို ကူညီ လိုက္တာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ ေဘးရန္ေတြကို တားဆီး ေပးလိုက္တာေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားေအာင္ ကူညီလိုက္တာေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာ မထိခိုက္ေအာင္ ကူညီလိုက္တာ ေတြ စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ ကုိယ္က မသိႏုိင္လုိ႔ပါ။
ေရွးေရွးသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ အေလ့အက်င့္ေတြ၊ လက္ရွိမ်က္ေမွာက္ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ႕ အေလ့အက်င့္ေတြကို ေလ့လာၿပီး အတုခိုး က်င့္ရမွာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕အရာေတြက ခက္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အရာ ေတြကေတာ့ မခက္ပါဘူး။ သူလိုငါလိုလုပ္ႏိုင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးေတြပါ။
စားၿပီးပိုတဲ့ စားၾကြင္းကို ဒီအတိုင္း စြန္႔မပစ္ဘဲ ငါးလိပ္ေတြကို ေကြ်းလိုက္ တာေလးရယ္၊ ေကြ်းရံုတင္မကဘဲ ျမစ္ေစာင့္နတ္ကို အမွ်ေပးေ၀လိုက္တာ ေလးရယ္က အတုခိုးခ်င္သူေတြ အတြက္ တကယ့္ အတုခိုးစရာေလးပါ။ ေၾကာင္းက်ဳိးျမင္ေအာင္ အနိစၥဒုကၡ အနတၱျမင္ေအာင္ က်င့္ရတာေတြသာ ခက္ခ်င္ ခက္မွာပါ။ အမွ်ေပးေ၀ လိုက္တာေလးကေတာ့ လူတိုင္းကုိယ္စီ လုပ္ႏိုင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေလးပါ။
ေလ့က်င့္ရင္းထံု၊ ထံုရင္းေလ့က်င့္ သြားရမွာပါပဲ။ ထံုလို႔စြဲသြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အထူးေၾကာင့္ၾက စိုက္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ တစ္ခုျပဳၿပီး တာနဲ႔ နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ၿပီးသား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ဘုရားအေလာင္းရဲ႕ ကုသိုလ္ေလးက တကူးတက ျပဳယူရတဲ့ ကုသိုလ္ ေလးမဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသြားရင္း ၾကံဳလာတဲ့ အရာေလးကို ၾကံဳလာတဲ့ အတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ယူသြားတာပါ။ ေက်ာင္းေတြ သိမ္ေတြေဆာက္ၿပီး အမွ်ေပးေ၀တာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ လူတန္းစားအားလံုး အလြယ္တ ကူျပဳႏုိင္တဲ့ ကုသိုလ္ေလးပါ။ ကုသိုလ္ေလးက တစ္ခုေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ခုေတာင္ပါ။ ခရီးကေတာ့ လူတိုင္းသြားေနၾကတာပါပဲ။ ၾကံဳလာရင္ၾကံဳလာတဲ့အတိုင္း ယူတတ္ဖို႔ပါ။ ေလွေပၚမွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း ကိုယ့္လာေပးတဲ့ စားစရာကို ဘုရားကပ္ျပီး အမွ်ေပးေ၀ လို႔လည္းရတာပါပဲ။ ေတာလမ္းပဲသြားသြား၊ ကုန္းလမ္းပဲသြားသြား၊ ေရလမ္းပဲသြားသြား ၾကံဳလာတဲ့ခရီးမွာ ၾကံဳလာတဲ့ ကုသိုလ္ေလး ေတြကို ႀကဳံသလုိယူတတ္ဖုိ႔ပါ။
ကုသိုလ္ျပဳၿပီးလို႔ အမွ်ေ၀တဲ့အခါ မတ္တပ္ရပ္ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီၿပီး "ဤငါးလိပ္ေတြ ေကြ်းရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ကိုယ္ေစာင့္နတ္၊ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္၊ သစ္ပင္ ေစာင့္နတ္တို႔အား အမွ်ေပးေ၀ပါ၏။ အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူပါ" လို႔ ေသခ်ာေပးေ၀ရမွာပါ။ လက္အုပ္ခ်ီတာက နတ္ေတြကိုခ်ီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ေလးကို ခ်ီတာပါ။ အမွ်ေ၀တာကေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသကိုၾကည့္ၿပီး အဆင္ေျပသလိုေ၀ရမွာပါပဲ။ ေတာထဲေရာက္ေနရင္ ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေပၚေရာက္ ေနရင္ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ သစ္ပင္ ေအာက္ေရာက္ေနရင္ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္ေပါ့။
ဒါက မျမင္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အမွ်ေ၀တာပါ။ ဒီလိုပါပဲ ျမင္ရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း အမွ်ေ၀ရမွာပါ။ အမွ်ေ၀လိုက္ရင္ ကိုယ္လည္း ကုသိုလ္ထပ္ရ၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြလည္း ကုသိုလ္ရေတာ့တာပါ။
ျမင္ရတဲ့သူေတြကို အမွ်ေ၀တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူတိုင္းကေတာ့ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာနဲ႔ ေခၚခ်င္မွေခၚမွာပါ။ မ၀မ္းေျမာက္ မ၀မ္းသာနဲ႔ ေခၚတဲ့ လူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ သာဓုေခၚရတဲ့အက်ဳိးကို သိထားတဲ့သူေတြကသာ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာနဲ႔ေခၚမွာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က ကိုယ္ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ကို အမွ်ေပး ေ၀ရင္ ကိုယ္ကုသိုလ္ ထပ္ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၾကြားတဲ့အေနနဲ႔ အမွ်မေ၀ မိဖို႔ေတာ့ အထူး သတိထားရပါမယ္။ ကိုယ္ကုသိုလ္ ထပ္ရခ်င္တဲ့စိတ္၊ သူကုသိုလ္ ရေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေ၀ရမွာပါ။ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္ သိပါတယ္။
အၾကြားကေတာ့ လူတိုင္းနဲ႔ နီးစပ္ေနသလိုပါပဲ။ သတိထားႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာပါ။ တခါတေလ စကားေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုယ့္စကားကိုယ္ ဘရိတ္ မအုပ္ႏိုင္ဘဲ အၾကြားျဖစ္သြားတာ ေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါဆို အမွ်ေ၀တာမဟုတ္ဘဲ အၾကြားေ၀တာ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ၾကြားတာကို ၀ါသနာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာပါ။ စကားေျပာလိုက္တာနဲ႔ အၾကြားေလးကပါလိုက္ရမွပါ။ ၾကာလာေတာ့ နားေထာင္ေပးရတဲ့သူက နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ စကားစလိုက္တာနဲ႔ သူၾကြားေတာ ့မယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိေနေတာ့တာပါ။
အၾကြားစြဲေနတဲ့ သေဘာေလးပါ။ အၾကြားစြဲ သြားရင္လည္း မေကာင္းျပန္ပါဘူး။ စကားေျပာတိုင္း ေျပာတိုင္း အၾကြားက ပါေနေတာ့မွာပါ။ ဒါတင္ မကပါဘူး။အထုံဓာတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအထိလည္း ပါသြားႏုိင္ပါတယ္။လူေတြက အမွ်ေဝတာကုိပဲ ယူခ်င္ၾကတာပါ။ အၾကြားေဝတာကုိေတာ့ မယူခ်င္ၾကပါဘူး။ ပုထုဇဥ္ေတြဆိုေတာ့ အၾကြားနဲ႔ေတာ့ မကင္းၾကပါဘူး။ စာေရးသူလည္း တခါတေလ အမွ်မေ၀ဘဲ အၾကြားေ၀မိ တတ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ၾကာတဲ့ အခါ ကိုယ္ေ၀ထားတဲ့ အၾကြားကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ရက္ၾကာေလ ဘာမွမဟုတ္ေလပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူမ်ားသိတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။
တကယ္လို႔ အၾကြားေ၀တတ္တဲ့ အထံုစြဲေနရင္လည္း ေနာက္ဘ၀ အထိပါမသြားေအာင္ စကားေျပာတိုင္း ေျပာတိုင္း သတိကပ္ၿပီး ျပန္ေလ့က်င့္ ယူရပါမယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက-"စကားေျပာတဲ့အခါ အၾကြားလည္း မပါေစနဲ႔၊ အမွားလည္း မပါေစနဲ႔"လို႔ မိန္႔တာပါ။ စကားမ်ားမ်ား ေျပာရင္ အၾကြားေတြလည္း ပါတတ္သလို အမွားေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ စကားေတြ တအားေျပာေနရင္ အမွားေတြ ပါတတ္တာ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း အစမွာေတာ့ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ အမွ်ေ၀တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ သတိလြတ္ၿပီး အမွ်ေ၀တာကေန အၾကြားေ၀တာ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ျပန္ေလ့က်င့္ယူရင္ ရတာပါပဲ။
အမွ်ေ၀တာလည္း ကုသိုလ္ပါပဲ။ သာဓုေခၚတာလည္း ကုသိုလ္ပါပဲ။ ကိုယ္ကဒါေလးကို အာရုံျပဳထားဖို႔ပါ။ မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက မဟာဗုဒၶ၀င္မွာ သီလေဆာက္တည္ၿပီးမွ ဒါနျပဳရင္ ပိုၿပီးအက်ဳိး ရႏိုင္တယ္လို႔ မိန္႔မွာထားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ စကားေလးကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး သီလယူၿပီးမွ ဒါနျပဳရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ ေတြရွိရင္ သီလေပး မွာျဖစ္လို႔ ကိစၥမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ျပဳရတဲ့ဒါနေတြမွာေတာ့ ငါးပါးသီလေလးကို အရင္ယူၿပီးမွ ဒါနေလးေတြ ျပဳျပဳသြားဖို႔ပါ။ သီလယူလိုက္ရင္ပဲ စိတ္ဓာတ္က အလိုလိုျမင့္သြားသလို ခံစားရ ပါတယ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ေတြျပဳၿပီး နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ရင္ နတ္ေတြက လူေတြကို ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆိုတာ မဟာပရိနိဗၺာန သုတ္မွာလည္း ျမတ္စြာဘုရားက ဂါထာေလးေတြနဲ႔ ေသခ်ာ ေဟာျပထားတာပါ။ နတ္ေတြကို အမွ်ေ၀ရင္ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ္က သူတို႔ကို မျမင္ရမၾကားရေပမယ့္ နတ္ေတြကေတာ့ ကိုယ္ျပဳေနတာေတြ ကိုယ္ေျပာေန တာေတြကို ျမင္ေနၾကားေနတာပါ။
ေသးေသးဖြဲဖြဲ ကုသိုလ္ ေလးေတြကအစ နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ရမွာပါပဲ။ ဘုရားအေလာင္း ေပးေ၀လိုက္တဲ့ ဒါနေလးက တကယ့္ေသးေသးေလးပါ။ ေသးေပမယ့္ သာဓုေခၚရတဲ့ နတ္မွာေတာ့ ေကာင္းက်ဳိး ႀကီးႀကီးႀကီး ရသြားေတာ့တာပါ။ ကိုယ္အမွ်ေပးေ၀လို႔ စည္းစိမ္တိုးထားတဲ့ နတ္ေတြက ကိုယ့္ကို ပစ္မထားပါဘူး။ အခြင့္သင့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ျပန္ကူညီမွာပါ။
ဒီေတာ့ ဘယ္ကုသိုလ္ပဲ ျပဳျပဳ နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ တာေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဘုရားပန္းကပ္ တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခ်မ္းကပ္ တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆီမီး ပူေဇာ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အမွ်ေ၀လို႔ ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္မိတ္ေဆြကို ေကာ္ဖီတိုက္တာ ေလးကိုလည္း အမွ်ေ၀လို႔ရတာပါပဲ။ ကုသိုလ္ျပဳ လို႔လည္း ေကာင္းက်ဳိးေတြျဖစ္၊ နတ္ေတြကို အမွ်ေ၀လို႔လည္း ေကာင္းက်ဳိးေတြျဖစ္နဲ႔ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ဆင့္ေနေတာ့တာပါ။
"ကုသိုလ္မျပတ္ ျဖစ္ပါေစ"ဆိုတဲ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ၾသ၀ါဒအတိုင္း ကုသိုလ္ေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနရင္ အကုသိုလ္ ျဖစ္ခြင့္လည္း နည္းေနေတာ့ တာပါ။ ကုသိုလ္ျပတ္ ခ်ိန္ကို အကုသိုလ္က ေခ်ာင္ထဲက ေခ်ာင္းေနတာပါ။ ကုသိုလ္ျပတ္မွ သူက၀င္လို႔ရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္ မျပတ္ျဖစ္ေနရင္ အကုသိုလ္ကို တားထားရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကုသိုလ္ေတြ မျပတ္ေစဘဲ ျပဳတဲ့ကုသိုလ္ တိုင္းကို နတ္ေတြကို အမွ်ေပးေ၀ လိုက္ဖို႔ပါပဲေလ။
က်မ္းကိုး
ပဏိဏၰက၀ိသဇၨနာက်မ္း (ပထမတြဲ)
လံုးေတာ္ဆရာေတာ္
