ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ (Religion) မဟုတ္
( ကိုးကြယ္ျခင္း ႏွင့္ က်င့္သံုးျခင္း )
ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ (Religion) မဟုတ္
( ကိုးကြယ္ျခင္း ႏွင့္ က်င့္သံုးျခင္း )
ဇာတံ သရဏေတာ ဘယံ-ကိုးကြယ္ရာမွ ေဘး ျဖစ္တတ္သည္-ဟူေသာ ဗုဒၶစကားေတာ္အရ သတၱ၀ါမ်ားစြာတို႔သည္ ကိုးကြယ္မွား၍ ေဘးဒုကၼမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေရာက္ေနၾကသည္။ ေရာက္ၾကလိမ့္ဦးမည္။
သတၱ၀ါမ်ားစြာတို႔သည္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ အျဖာျဖာကို လိုလားေတာင့္တေသာေၾကာင့္လည္း ကိုးကြယ္ရာ ရွာၾကသည္။ ေဘးအႏၲရာယ္တခုခုျဖင့္ ျခိမ္းေျခာက္ခံရေသာေၾကာင့္လည္း ကိုးကြယ္ရာ ရွာၾကသည္။
ကိုးကြယ္ရာ ရေသာအခါ ထိုကိုးကြယ္ရာက ခ်မ္းသာစည္းစိမ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေပးလိမ့္မည္ဟူ၍လည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။ ေဘးအႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ေပးလိမ့္မည္ဟူ၍လည္း ယံုၾကည္ၾကသည္။ သစ္သီးစားခ်င္သူသည္ သစ္ပင္ေပၚမတက္ဘဲ သစ္ပင္ေအာက္ ထိုင္၍ သစ္ပင္ကို ရွိခိုးဆုေတာင္းျခင္းျဖင့္ သစ္သီး မစားရေပ။ သစ္ပင္ေပၚတက္မွ သစ္သီးစားရမည္ ျဖစ္၏။
ဒီဘက္ကမ္းမွ ျမစ္ကို ျဖတ္၍ ဟိုဘက္ကမ္း သြားလိုသူသည္ ေလွရွာ၍ ခပ္ျမန္ျမန္ ကူးရမည္သာ ျဖစ္၏။ ဟိုဘက္ကမ္းသည္ ငါ့ဆီလာပါေစဟု ဆုေတာင္းေနရံုျဖင့္ ဟိုဘက္ကမ္း မေရာက္ေပ။ ေရာဂါ အနာ စြဲကပ္သူသည္ ဆရာ၀န္ကို ရွိခိုးရံုျဖင့္ အနာေရာဂါ မေပ်ာက္ေပ။ ဆရာ၀န္ ညႊန္ၾကားသည့္ ေဆးကို ေသာက္ရမည္သာျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ တားျမစ္သည္ကို လိုက္နာရမည္သာ ျဖစ္၏။ သို႔မွ အနာေရာဂါ ေပ်ာက္ေပမည္။
သစ္သီးစားခ်င္လ်က္ သစ္ပင္ေပၚ မတက္ဘဲ သစ္ပင္ ရွိခိုးေနသလို-ဟိုဘက္ကမ္း သြားခ်င္လ်က္ ေလွရွာ၍ မကူးဘဲ ျမစ္ႀကီးကို ရွိခိုးေနသလို-အနာေရာဂါ ေပ်ာက္လိုလ်က္ ေဆးမေသာက္ခ်င္ဘဲ ဆရာ၀န္ကို ရွိခိုးေနသလို ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္၍ ခ်မ္းသာသုခမ်ားစြာကို လိုလားၾကကုန္ေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ ကိုးကြယ္ရာ အမွန္ကို မရၾကသည့္အတြက္ ခ်မ္းသာသုခ မရသည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကသည္။
( က်င့္သံုးမႈႏွင့္ သတိတရား )
ကိုးကြယ္ရာအမွန္ကား အက်င့္တရား။(စရဏ) ပင္ ျဖစ္၏။
သစ္သီးစားခ်င္သူသည္ သစ္ပင္ေပၚတက္ရမည္သာ ျဖစ္၏။
ဟိုဘက္ကမ္း ေရာက္လိုလွ်င္ ေလွရွာ၍ ကူးရမည္သာ ျဖစ္၏။
အနာေရာဂါ ေပ်ာက္လိုလွ်င္ ေဆးေသာက္ရမည္သာ ျဖစ္၏။
ထိုနည္းတူစြာ ဆင္းရဲလြတ္လိုလွ်င္ မေကာင္းက်င့္ကို ေရွာင္ရမည္။ ခ်မ္းသာရလိုလွ်င္ အေကာင္းက်င့္ကို က်င့္ရမည္ ျဖစ္၏။ မိမိအက်င့္မေကာင္းလို႔ မိမိဆင္းရဲတာ၊ မိမိအက်င့္ေကာင္းလို႔ မိမိခ်မ္းသာတာ ထင္ရွားပါသည္။
ဒုစရိုက္ဟူသည္ အျပစ္လည္း သင့္၏။ ဒုကၡလည္း ေပးတတ္သည္။ သုစရိုက္ဟူသည္ အျပစ္လည္း ကင္း၏။ သုခကိုလည္း ေပးတတ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ခ်မ္းသာရလိုလွ်င္ သုစရိုက္ကို က်င့္သံုးရမည္သာ ျဖစ္၏။ ဆင္းရဲကင္းလိုလွ်င္ ဒုစရိုက္ကို ေရွာင္ရွားရံုသာ ျဖစ္၏။
တရားက်င့္သူကို တရားက ျပန္၍ ေစာင့္ေရွာက္ပါသည္။ (ဓေမၼာ ဟေ၀ ရကၡတိ ဓမၼစာရီ )
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုးကြယ္ျခင္းဟူသည္ က်င့္သံုးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ က်င့္သံုးရာ၌လည္း ယံုၾကည္မႈႏွင့္ အသိဉာဏ္ (သဒၶါႏွင့္ပညာ) ညီညြတ္စြာ ေပါင္းစပ္၍ သတိျဖင့္ က်င့္သံုးရပါသည္။
ဤက်င့္သံုးျခင္းျဖင့္ ဒုကၡႏွင့္ ဒုကၡျဖစ္ျခင္းအေၾကာင္းရင္းကိုလည္း သိရမည္။ သုခႏွင့္ သုခ၏ အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း သိရမည္။
( က်င့္ၾကံမႈႏွင့္ အမွန္တရား )
ဤအမွန္တရား ေလးပါးကို သိေစေသာ အက်င့္မ်ိဳးက္ို ဗုဒၶ၀ါဒ ေခၚသည္။
ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ယံုၾကည္မႈကိုသာ ဦးစားေပး၍ အသိဉာဏ္ မပါေသာ (Religion) မ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ အသိဉာဏ္ကိုသာ ဦးစားေပး၍ ယံုၾကည္မႈမပါေသာ (Philosophy) မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေပ။ စရဏ ေခၚ ကိုယ္တိုင္က်င့္ရသည့္ အက်င့္တရားကေတာ့ Religion ႏွင့္ Philosophy ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ မရွိေပ။ ဗုဒၶ၀ါဒမွာ စရဏ (အက်င့္) က ပဓာန ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးရေသာ ၀ါဒျဖစ္၏။
လူျဖစ္ဖို႔ ခက္၏။ သဒၶါႏွင့္ ပညာ ျပည့္စံုေသာ လူ ျဖစ္ဖို႔ ပို၍ခက္၏။ ထိုထက္ ပိုူ၍ ခက္သည္ကား စရဏ (အက်င့္) ျဖစ္၏။ သစၥာသိဖို႔ကား အခက္ဆံုးျဖစ္၏။ သစၥာမသိေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမရ၊ ဆင္းရဲေနၾကရ၏။
စရဏ ကို က်င့္ဖို႔ သစၥာကို သိဖို႔ရန္ သဒၶါ ပညာ ျပည့္စံုေသာလူတို႔ တရားမွန္ကို နာၾကားရဖို႔လည္း အခက္ႀကီးတပါးပင္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတို႔သည္ အာရွေျခာက္ႏိုင္ငံ (ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ စင္ကာပူ၊ နီေပါ၊ အိႏၵိယ၊ သီရိလကၤာ) သို႔ သံုးလႏွင့္ သံုရက္ၾကာ ခရီးထြက္၍ ဘာသာ သာသနာ အေရးမ်ားကို နား, မ်က္စိ မီသေလာက္ ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။
၁၃၄၃-ခု တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၁၂-ရက္ေန႔မွ စတင္ထြက္ခဲ့၍ ထိုႏွစ္ တပို႔တြဲလကြယ္ေန႔ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ စင္ကာပူႏွင့္ မေလးရွားမွာ ၂-ပြဲ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ၇-ပြဲ၊ နီေပါ ၅-ပြဲ၊ အိႏၵိယ ၂-ပြဲ၊ သီရိလကၤာ ၆-ပြဲ အသီးသီး တရားေဟာခဲ့ပါသည္။ မေလးရွား နီေပါ အိႏၵိယ သီရိလကၤာ တရားပြဲမ်ားမွာ တရာေဟာျပီးလွ်င္ ေမးခြန္းေတြ မ်ားစြာ ေမးၾကသည္။
( ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ဘာကို အေျခခံသလဲ )
ယေန႔ကမၻာေလာကမွာ Religion ဆိုေသာ စကားကို လူတိုင္း သံုးစြဲေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ အဓိပၸါယ္က လူသားေတြ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာတရားအားလံုး Religion လို႔ ဆိုေနၾကတာပါပဲ။ အမ်ားေျပာၾကတဲ့အတိုင္းဆိုရင္ ဗုဒၶ၀ါဒလည္း Religion အထဲ ပါ၀င္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒကို Religion မဟုတ္ဘူးလို႔ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ယံုၾကည္မႈ၊ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမႈထားျပီး ကိုးကြယ္ေနရတဲ့ စနစ္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ တစံုတေယာက္ေသာ တန္ခိုးရွင္ကို ယံုၾကည္ျပီး မွီခိုေနရတဲ့ ၀ါဒမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။
အသိဉာဏ္ႏွင့္ အက်င့္ မပါတဲ့ ယံုၾကည္မႈ (သဒၶါ) မ်ိဳးကို ဗုဒၶ၀ါဒက လက္မခံလိုပါဘူး။ ယံုၾကည္မႈ (သဒၶါ) ဆိုတာဟာ အသိဉာဏ္ေပၚမွာ အေျခခံရပါတယ္။ အသိဉာဏ္ေပၚမွာ အျေခခံမွ ယံုၾကည္မႈ (သဒၶါ) ဟာ အက်င့္တရား ပါတယ္။ အက်င့္တရားပါမွ ခ်မ္းသာစစ္၊ ခ်မ္းသာမွန္ကိ္ု ရႏိုင္ပါတယ္။
ဗုဒၶရဲ႔ အဆင္းေတာ္၊ အသံေတာ္၊ ဘုန္းေတာ္၊ တန္ခိုးေတာ္၊ ဉာဏ္ေတာ္ေတြကို အလြန္အမင္း ၾကည္ညိဳျပီး ဗုဒၶအနားက မခြာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ၀ကၠလိ ရဟန္းေတာ္ကို ဗုဒၶက-
အို-၀ကၠလိ၊ ငါ၏ ပူတိကာယ (အပုပ္ျပည့္တဲ့ကိုယ္ႀကီး) ကို ၾကည္ညိဳ၍ေနျခင္းဟာ ဘာအက်ိဳး ရွိမည္နည္း။ သြားေလာ့၊ က်င့္ေလာ့၊-ဟု ႏွင္ထုတ္ခဲ့ထူးပါတယ္။ ၀ကၠလိ ရဟန္းကို ႏွင္ထုတ္တာဟာ သဒၶါသာရွိျပီး ပညာႏွင့္ အက်င့္ကို အသံုးမခ်လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
( ဗုဒၶကို ဘယ္လို ယံုၾကည္အားကိုးသလဲ )
ဗုဒၶ၀ါဒမွာ သဒၶါကို လက္မခံဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သဒၶါကို အေရးႀကီးတဲ့ သဘာ၀တရားတခု အေနနဲ႔ လက္ခံပါတယ္။ ဥပမာ-အနာေရာဂါ ရေနတဲ့ လူမမာဟာ သူ႔ကို ေဆးကုတဲ့ ေဆးဆရာရဲ႔ အရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္ထားရသလိုပါပဲ။ ထို႔ျပင္ ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား တပည့္ဟာ မိမိအား ပညာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာ့အရည္အခ်င္းႏွင့္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာကို ယံုၾကည္ထားရသလိုပါပဲ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဗုဒၶအေပၚမွာ ဒုကၡအားလံုးးမွ လြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းစဥ္၊ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ ရရွိေရး လမ္းစဥ္ေတြကို ရွာေဖြေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ျဖင့္ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ အားကိုးၾကတယ္။
သို႔ေသာ္ ယံုၾကည္အားကိုးေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႔ အျပစ္ေတြ၊ အညစ္အေၾကးေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို ဗုဒၶက တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ ပယ္ေဖ်ာက္ေပးလိမ့္မယ္၊ ခ်မ္းသာသုခအားလံုး ပစ္ခ်ေပးလိမ့္မယ္၊ ခ်မ္းသာတဲ့ ဘံုဌာနႀကီးတခုသို႔ ဆြဲေခၚကယ္တင္သြားလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဗုဒၶကို ယံုၾကည္အားကိုးေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
( ဗုဒၶ ဘယ္လို ညႊန္ၾကားခဲ့သလဲ )
ဗုဒၶကလည္း-သင္တို႔ရဲ႔ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ ငါ အားလံုး ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေပးမယ္၊ အျပစ္ႏွင့္ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေစျပီး ခ်မ္းသာတဲ့ ဘံုဌာနႀကီးတခုသို႔ ငါ ပို႔ေဆာင္ေပးမယ္-လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္တုန္းကမွ အာမခံခ်က္ မေပးပါဘူး။ ဒီအာမခံခ်က္မ်ိဳး ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွလည္း မေပးႏိုင္ပါဘူး။
တစံုတေယာက္ရဲ႔ ျပစ္မႈေတြကို ပယ္ရွားေပးႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးသတၱိဟာ ဗုဒၶမွာ မရွိပါဘူး။ တကယ္စင္စစ္ေတာ့ တစံုတေယာက္သည္ အျခားတစံုတေယာက္ကို သန္႔ရွင္းေအာင္လည္း လုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ညစ္ႏြမ္းေအာင္လည္း လုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ မိမိသည္သာလွ်င္ မိမိကုိယ္ကို ညစ္ႏြမ္းေစႏိုင္ျပီး မိမိသည္ပင္ မိမိ၏ သန္႔ရွင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။ တေယာက္က တေယာက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာ တေယာက္ဟာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို သင္ၾကားျပသသလို ပါပဲ။ ဗုဒၶသည္ ဆရာႏွင့္တူစြာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကို ညႊန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို မိမိတို႔ အားကိုးၾကပါ။ ကိုယ္က်င့္ထားတဲ့ တရားကို အားကိုးၾကပါ။ ကိုယ္က်င့္ထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားက လြဲလို႔ တျခား အားကိုးစရာ မရွိပါဘူး-တဲ့။
( လြတ္လပ္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ )
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္သည္ ဗုဒၶကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနေပမယ့္ စစ္ရႈံုးလို႔ လက္နက္ခ် အရႈံးေပး၊ အညံ႔ခံ လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္ ျဖစ္လာတာနဲ႔ပဲ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာၾကံစည္ စဥ္းစား ေ၀ဖန္ျခင္းတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ မိမိစိတ္ထဲမွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မရွိ လြတ္လပ္စြာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ လြတ္လပ္ပါသလဲဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဗုဒၶ ျဖစ္လာသည္အထိ မိမိရဲ႔ အသိဉာဏ္မ်ားကို ပြားမ်ားႏိုင္ပါတယ္။ တို႔ခ်ဲ႔ႏိုင္ပါတယ္။
ဗုဒၶ၀ါဒရဲ႔ အစကေတာ့ သမၼာဒိ႒ိ ပါပဲ။ သမၼာဒိ႒ိ ဆိုတာ အသိဉာဏ္ မွန္ကန္ဖို႔၊ အယူအဆ မွန္ကန္ဖို႔ ပါပဲ။ ဒုကၡ ႏွင့္ ဒုကၡအေၾကာင္းမွန္ကို သိရွိနားလည္ရမယ္။ ဤအခ်က္တို႔ကို သိရွိနားလည္ဖို႔ရန္ မိမိတို႔၏ စိတ္၊ ေစတသိက္ တို႔ရဲ စြမ္းရည္သတၱိကို လြတ္လပ္စြာ အသံုးခ်ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ထိုသစၥာတရားတုိ႔ကို ရွာေဖြေပးခဲ့တဲ့ ဗုဒၶက ေကာသလတိုင္း ေကသမုတၱိရြာသား ကာလာမလူမ်ိဳးတို႔အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာထားခဲ့ပါတယ္။
( ဗုဒၶရဲ႔ စကားႀကီး ၁၀-ခြန္း )
ကာလာမတို႔-
၁။ အဆင့္ဆင့္ေျပာဆိုလာခဲ့တဲ့ ေရွးစကား ၾကားရံုမွ်နဲ႔လဲ ၀ါဒတခု လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၂။ အစဥ္အဆက္က က်င့္သံုးလာတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံအားလံုးလဲ မွန္တယ္လို႔ သိမ္းက်ံဳး လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၃။ သူတပါး ေျပာတိုင္းလဲ မစံုစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲ လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၄။ စာနဲ႔ ေရးထားတိုင္းလဲ အားလံုးမွန္ျပီလို႔ လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၅။ မိမိေတြးေတာၾကံဆလို႔ ေပၚလာတဲ့ မိမိရဲ႔ အေတြးအၾကံေတြအားလံုး မွန္ျပီလို႔ လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၆။ မွီရာနည္းနိႆယေတြ ရွိသားပဲဆိုျပီး အဲဒီနည္းေတြကို မွန္ျပီလို႔ လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၇။ မိမိအၾကံအစည္ အေတြးအေခၚကို မိမိဘာသာ အေၾကာင္း အေထာက္အထားေပးျပီး ခိုင္လံုလွျပီလို႔ မယူလိုက္နဲ႔ဦး။
၈။ မိမိၾကိဳတင္ စဥ္းစား ေတြးေတာ လက္ခံထားေသာ အယူအဆႏွင့္ တစံုတေယာက္ ေဟာေျပာခ်က္၊ ေရးသားခ်က္၊ အယူအဆတို႔ ကိုက္ညီပါေပတယ္ဆိုျပီး လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၉။ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားျပီး လူအမ်ား ေလးစားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေျပာတဲ့စကားပဲဆိုျပီးေတာ့လဲ လက္မခံလိုက္နဲ႔ဦး။
၁၀။ ငါတို႔ ေလးစားတဲ့ ငါတုိ႔ ဆရာ့စကားဆိုျပီးေတာ့လဲ အျပီးသတ္ လက္မခံလိုက္ပါနဲ႔ဦး။
( ေကာင္းဆိုးႏွစ္ျဖာ ခြဲျခားပါ )
ကာလာမတို႔-ဤတရားကား စက္ဆုပ္ဖြယ္ တရားတို႔ပါတကား။ ဤအက်င့္တို႔ကား မေကာင္းေသာ အက်င့္တို႔ပါတကား။ ဤအက်င့္တို႔ကား သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ကဲ့ရဲ႔ေသာ အက်င့္တို႔ပါတကားလို႔ သင္တို႔ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ သိႏိုင္ၾကသားပဲ။
အဲဒီလို သိတဲ့အခါ အဲဒီမေကာင္းတဲ့ အက်င့္တရားေတြကို ပယ္လိုက္ၾက၊ စြန္႔လိုက္ၾကရံုပဲေပါ့။ အဲဒီအက်င့္ တစံုတခုကို က်င့္လို႔ အက်ိဳးမဲ့ ျဖစ္မယ္၊ ဆင္းရဲမယ္ဆိုရင္ ဘာျပဳလို႔ က်င့္ေနရမွာလဲ ပယ္လိုက္ၾကေပါ့။
ကာလာမတို႔-သင္တို႔သည္ သင္တို႔၏ က္ုိယ္ပိုင္ဉာဏ္ျဖင့္ ဤအက်င့္တရားတို႔သည္ အျပစ္ကင္း၍ သန္႔ရွင္းေသာ တရားမ်ား၊ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာျဖစ္၍ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ခ်ီးမြမ္းေသာ အက်င့္တရားေတြပဲလို႔ သိေသာအခါ ဒီအက်င့္တရားမ်ိဳးကို လိုက္နာက်င့္သံုးၾကေပါ့။ သင္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ သိႏိုင္ၾကသားပဲ။ ဘာျပဳလို႔ မ်က္စိမွိတ္ေနၾကတာလဲ။ ကိုယ္ပိုင္ထားေသာ စိတ္၊ ေစတသိက္တို႔ရဲ႔ ထက္ျမက္လွစြာေသာ စြမ္းရည္သတၱိေတြကို အသံုးခ်လိုက္ာကပါ။
ဤသုတၱန္လာ ဗုဒၶ၏ မိန္႔ခြန္းသံမ်ားဟာ ဘာသာေရးမွာ မ်က္စိမွိတ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို မ်က္စိပြင့္ေစတဲ့ စြမ္းအားတမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈ၌ ေတြေ၀ ေငးငိုင္ေနသူေတြကို ၾကည္လင္တက္ၾကြလာေစတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတာ္မ်ားလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
( ေရွ႔လ ဆက္ရန္ )
သီတဂူ ဆရာေတာ္
( ျမတ္မဂၤလာ ၁၉၉၉-ခု ေမလ )
