ဘာသာစကားမွသည္…ဘာသာတရားဆီသို႔

ဘာသာစကားမွသည္…ဘာသာတရားဆီသို႔

လူမ်ိဳးရွိပါလွ်က္ ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေပ်ာက္ျခင္းသည္ လူမ်ိဳးေပ်ာက္ျခင္းထက္ ရင္နာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနာဂါတ္မွာ ရင္မနာၾကေစဖုိ႔.....


“ဘာသာ”ဆိုတဲ့စကားလံုးကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကည့္ရင္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ဒီလိုေတြ႕ရမွာပါ။

၁။ ယုံၾကည္ကိုုးကြယ္သည့္အရာ

၂။ ေျပာဆိုသံုးစြဲေသာစကား

၃။ အေၾကာင္းအရာတခု

ဥပမာအားျဖင့္ ဟိႏၵဴဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာ။ ဗမာစကား၊ အဂၤလိပ္စကား။ သခ်ၤာဘာသာ၊ ရူပေဗဒဘာသာ။ ဒါဟာ အက်ဥ္းအားျဖင့္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုျပီး ဥပမာေပးၾကည့္တာပါ။ ဒီ့ထက္မက က်ယ္ျပန္႔နက္ ရႈိင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ ဥပမာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။



ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကမၻာမွာ လူသားတို႔ ေျပာဆိုသံုးစြဲေနတဲ့ ဘာသာစကားေပါင္း (၆၅၀၀)ခန္႔ ရွိတယ္လို႔ ဘာသာေဗဒပညာရွင္ေတြက ဆိုပါတယ္။ အဲဒီဘာသာ စကားေတြထဲက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကိုယ္ခံအား က်ဆင္းလာေနတဲ့ ဘာသာစကားေတြဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္လာေနၾကပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့ဥပမာ ႏွစ္ခုကေတာ့ အေရွ႕တိုင္းမွာ ပါဠိ (Pali) ဘာသာစကားနဲ႔ အေနာက္တိုင္းမွာ လက္တင္ (Latin) ဘာသာစကား ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။


အဲဒီဘာသာစကားႏွစ္ခုကို ပညာရွင္အခ်ိိဳ႕က Dead Language လို႔ေတာင္ ေျပာဆိုေန ၾကတာပါ။ ဒီစကားဟာ “ေ၀ါဟာရစကားလံုး အသစ္မတိုးပြားတာ၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္လူေတြ ေျပာဆိုသံုးစြဲမႈ အလြန္ကို နည္းပါးသြားတာေတြေၾကာင့္”ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အေရအတြက္အားျဖင့္ မေျပာပေလာက္ေတာ့တဲ့ ထိပ္တန္း ဘာသာေဗဒပညာရွင္ အခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ အဲဒီဘာသာ စကားႏွစ္ခုကို ဒီေန႔ကမၻာမွာ ဘယ္သူမွ မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ စာအျဖစ္နဲ႔ပဲ က်န္ရွိေတာ့တာပါ။


လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ယဥ္ေက်းမႈေတြ တိုးတက္ထြန္းကားလာတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မ်ားစြာရွိတဲ့အထဲက အဓိကအေၾကာင္းရင္း တခုကေတာ့ ဘာသာစကား (Language) တီထြင္ေပၚေပါက္လာျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားေပၚေပါက္လာပံုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အယူအဆေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့အထဲမွာ တူညီေနတဲ့အခ်က္ တခုကေတာ့ ဘာသာစကားတခုရဲ႕အစဟာ “အသံ” ပဲျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ပညာဥာဏ္ၾကီးမား ထက္ျမက္တဲ့ သူေတြက အသံရင္း (Phoneme) ေတြကို စံျပဳသတ္မွတ္ၾကျပီး အေျပာ ဘာသာစကား (Spoken Language)ကို စတင္ တည္ထြင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ “ႏႈတ္တရာ စာတလံုး” သေဘာနဲ႔ အရွည္ခ့ံျပီး တည္တံ့ေအာင္ ေရးျခစ္လို႔ရတဲ့ရုပ္ရင္း (Morpheme) ေတြကို ထပ္မံတီထြင္ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရးဘာသာစကား (Written Language) ေပၚေပါက္လာခဲ့တာပါ။


ဒီအေရးဘာသာစကားေၾကာင့္ပဲ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းရာ ေထာင္မ်ားစြာက ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို မွတ္တမ္းတင္ ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့ၾက တာပါ။ ႏွစ္ဆယ့္တရာစုကာလေရာက္စမွာ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ၊ ယူနီဆက္အဖြဲ႔အစည္းၾကီးက အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ ကမၻာ့လူငယ္ေတြအတြက္ ဘာသာစကားဆိုင္ရာ လမ္းညႊန္ခ်က္ တခုကို ထုတ္ျပန္ျပ႒ာန္းေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလမ္းညႊန္ခ်က္ကေတာ့ ေခတ္လူငယ္ေတြဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ ဘာသာစကားေလးမ်ိဳးကို သင္ယူ တတ္ေျမာက္ ထားသင့္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေလးမ်ိဳးကေတာ့…


(၁) မိခင္ဘာသာစကား (Native Language)

(၂) ႏိုင္ငံတကာသံုးဘာသာစကား (International Language)

(၃) ေဒသဆိုင္ရာဘာသာစကား (Regional Language)

(၄) ကြန္ပ်ဴတာဘာသာစကား (Computer Language) တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။


ျမန္မာလူငယ္တေယာက္အဖို႔ မိခင္ဘာသာစကားက ျမန္မာစကားပါပဲ။ ႏိုင္ငံတကာသံုးဘာသာစကား အေနနဲ႔ကေတာ့ အားလံုးလက္ခံထားၾကတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္ စကားပါ။ ေဒသဆိုင္ရာဘာသာ စကားဆိုတာကေတာ့ ေဒသတြင္းမွာအသံုးမ်ားတဲ့ ဘာသာစကား တမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပါ။ ဥပမာ အာရွမွာဆိုရင္ တရုတ္၊ ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုးရီးယားဘာသာ စကားေတြပါ။ ဒီေန႔ေခတ္ဟာ အိုင္တီေခတ္၊ အင္တာနက္ေခတ္ဆိုေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီသြားႏိုင္ဖို႔ ေခတ္ကိုအမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာစကား ကိုလည္း တတ္ထားသင့္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ေခတ္နဲ႔အညီသြားႏိုင္မွ၊ ေခတ္ကိုအမီလိုက္ႏိုင္မွ ေခတ္ရဲ႕သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွာပါ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေခတ္ရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္သြား ႏိုင္ပါတယ္။


ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ မိခင္ဘာသာ စကားျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစကားကို အထူးေၾကာင့္ၾကစိုုက္ျပီး တကူးတက ေလ့လာေနစရာ မလိုပါဘူး၊ သူ႔အလိုလိုတတ္ ေျမာက္လာမွာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္အားလံုးက ဒီစကားကိုပဲ ေန႔စဥ္ေျပာဆိုသံုးစဲြေနၾကတာကိုး။ စကား အတြက္အားမစိုက္ရေပမဲ့ စာေပအတြက္ေတာ့ တကူးတကေလ့လာမွ တကယ္တတ္ေျမာက္မွာပါ။


“ျမန္မာစာသည္ ဒို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ ဒို႔စကား”ဆိုေပမဲ့ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ မေလ့လာဘဲေနရင္ တကယ္တတ္ကြ်မ္းနားလည္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ရွင္သန္လႈပ္ရွား ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာ့လူငယ္ေတြ ၀ီရိယစိုက္ျပီး ေလ့လာေနၾကတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကား တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပညာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားမ်ားစြာထဲကမွ အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္း ႏိုင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကားကို လူငယ္တိုင္းနီးပါး ေလ့လာေနၾကတာပါ။

ဘာသာစကားေျပာသင္တန္းေတြနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေတြကိုလည္း ေနရာတိုင္း နီးပါးမွာ ေတြ႕ေနၾကရပါျပီ။ ဒါဟာ အနာဂတ္ျမန္မာ့လူငယ္ေတြအတြက္ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ တရပ္ပါပဲ။ အရင္တုန္းက ေတာရြာေတြနဲ႔ျမိဳ႕ျပေတြက ေႏြရာသီ ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းေတြမွာ “ယဥ္ေက်းလိမၼာဗုဒၶဘာသာသင္တန္း”ေတြကို အစဥ္အလာ အတိုင္း သမားရိုးက် သင္ၾကားပို႔ခ် လာခဲ့ၾကေပမဲ့ ခုေခတ္မွာေတာ့ “ယဥ္ေက်းလိမၼာ ဗုဒၶသာသာ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း”ဆိုျပီး ေခတ္နဲ႔အညီေျပာင္းလဲကာ ေလ့လာသင္ ၾကားပို႔ခ် ေပးေနၾကပါျပီ။ ေခတ္လူငယ္ေတြ ဒီလိုသင္တန္းမ်ိဳးေတြကို အားတက္သေရာနဲ႔ လာတက္ခ်င္ေအာင္ သူတို႔စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာစကားကိုပါ ထည့္သြင္း သင္ၾကားေပးတဲ့သေဘာ၊ ေခတ္နဲ႔အညီ ေရွ႕သို႔ခ်ီႏိုင္ေအာင္ လူငယ္ေတြအတြက္ ေစတနာေတြ ေ၀ျဖာေစတဲ့သေဘာလည္းပါသလို ဘာသာတရားနဲ႔ ရင္းႏွီးလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္တဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာဒါန သင္ၾကားေပးၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္ကိုပါ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးေနၾကပါျပီ။


ျပည္တြင္းကလူငယ္ေတြနဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာ့လူငယ္ေတြဟာ ေျပာင္းျပန္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံတာကာသံုး ဘာသာစကားန႔ဲ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာစကားကို မိခင္ဘာသာ စကားထက္ေတာင္ တတ္ကြ်မ္းေနၾကပါျပီ။ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္လာတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာပဲေမြးဖြားလာၾကတဲ့ ျမန္မာ့ ကေလးသူငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာစကားေျပာဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ အေတာ္ကို နည္းပါး သြားၾက ပါတယ္။


စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္အားလံုးက အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာၾကေတာ့ မိခင္ဘာသာ ျမန္မာစကားကို ကိုယ့္အိမ္ဆိုတဲ့ ေဘာင္က်ဥ္း က်ဥ္းေလး ထဲမွာပဲ ေျပာရ, ၾကားရ ေတာ့တာပါ။ ျပည္တြင္း ကလူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားကို ေလ့လာသင္ယူ သလိုမ်ိဳး မိခင္ဘာသာ စကားကို ေလ့လာ သင္ယူႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်မွာပါ။


တခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ကာလံ ေဒသံ၊ အဂၣံ ဓနံ။ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလိုက်င့္ရတာေပါ့။ ႏိုင္ငံျခား မွာေနတာပဲ၊ ဗမာစကားမတတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ဗမာစကားမတတ္တာ ဘ၀မွာ ဘာမ်ားအေရး ၾကီးလို႔လဲ”လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္သားသမီးေတြ ဗမာစကားမေျပာ တတ္တာကိုပဲ တလႊဲဂုဏ္ယူေနၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြကေတာ့ “မတတ္ႏိုင္ဘူးေဟ့၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ ဒီလိုပဲ ပစ္ထားလိုက္ရေတာ့တာပဲ”ဆိုျပီး အေၾကာင္းျပတတ္ၾကပါတယ္။ အမ်ားစုက လူ ၾကီးေတြ၊ မိဘေတြေျပာတာကို ကေလးေတြက နားလည္ရုံသာနားလည္ျပီး ျပန္မေျပာတတ္ၾကေတာ့ပါ ဘူး။ အဲဒီလိုျဖစ္သြားတာဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဆံုးရႈံးမွန္းမသိ ဆံုးရုံးလာေနတာပါ။ မိဘနဲ႔သားသမီး ေ၀းမွန္းမသိ ေ၀းလာေနတာပါ။


ဘာသာစကားမတတ္ရင္ အဲဒီဘာသာစကားေျပာသူေတြရဲ႕ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ အစဥ္အလာေတြ၊ တန္ဖိုးေတြကို ထဲထဲ၀င္၀င္သိႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းမွာေန၊ အဂၤလိပ္လိုပဲေျပာ၊ အဂၤလိပ္လူငယ္ေတြနဲ႔ပဲ ေပါင္းသင္းျပီး အဂၤလိပ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ပဲ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရင္ မိဘေတြကို တန္ဖိုး ထားေလးစားရမွန္းမသိ၊ မိဘေက်းဇူးကို သိျပီးေတာ့ ျပန္ဆပ္ရေကာင္းမွန္း မသိျဖစ္လာျပီး ေနာက္ဆံုး မိဘေတြ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါမွာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ လူအိုရုံေတြကို ပို႔တဲ့အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္ အသက္ၾကီးလာတဲ့အခါမွာ လူအိုရုံေတြကိုမေရာက္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္သား သမီးေတြကို ငယ္စဥ္အခါကတည္းက ျမန္မာစကားေျပာ တတ္ေအာင္၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ျမန္မာ့ ဘာသာတရားနဲ႔ နီးစပ္ေနေအာင္ သင္ေပးထားဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ အျခားလူမ်ိဳး ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကို မေကာင္းျမင္နဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။


အဓိကေျပာလုိရင္းကေတာ့ ျမန္မာ့ဘဝ၊ ျမန္မာ့ဓေလ့နဲ႔ကုိက္ညီျပီး၊ ျမန္မာတုိ႔ သိထားသင့္တဲ့ ဗုဒၶဝါဒနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ အျပည့္အစုံဆုံး ေရးသားႏုိင္ တာက ျမန္မာ ဘုန္း ေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ျမန္မာပညာရွင္ႀကီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာပညာရွင္တုိ႔ ေရးသားတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဆုိင္ရာ စာအုပ္မ်ားက လည္း ျမန္မာဘာသာနဲ႔သာ အျပည့္ အစုံဆုံးရွိၾက တာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားမတတ္တဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာကေလးငယ္မ်ား အတြက္ မိမိတုိ႔ရဲ့ ကုိးကြယ္ရာ ဘာသာတရားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ တျဖည္းျဖည္း အလွမ္းေဝးျပီး အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာတုိ႔နဲ႔ပါ ေဝးကြာသြားၾကရမည့္အေရးကုိ အခ်ိန္မီ ႀကိဳတင္တားဆီး ႏိုင္ၾကဖုိ႔ပါ။


သူတို႔ယဥ္ေက်း မႈမွာလည္း ေကာင္းတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ ယူသင့္တာကို ယူျပီး ပယ္သင့္တာကို ပယ္တတ္ဖို႔ ဆိုလိုတာပါ။ တကယ္ေတာ့ လူမ်ိဳးတိုင္းက ကိုယ့္ဘာသာ စကား၊ ကိုယ့္ဘာသာတရားနဲ႔ ကိုယ့္ရိုးရာယဥ္ ေက်းမႈအစဥ္အလာေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စနစ္တက်နဲ႔ ဘယ္လို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္၊ ဘယ္လိုလက္ဆင့္ကမ္း မွ်ေ၀ေပးရမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သိတဲ့သူ နည္း ပါလိမ့္မယ္။ မိခင္ဘာသာျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို တန္ဖိုးမထားတတ္ သူေတြအတြက္ ဆရာၾကီး ဦးလင္းက


“ျမန္မာစာ ေဈးမရွိတာမို႔၊ ေဆြးမခ်ိ ေနာက္ဘြယ္၊

ေရွးက၀ိ ေပ်ာက္ကြယ္သည္၊ အေထာက္၀ယ္ အိုခ်ိဳ႕၊

စာကံုးမူ ဘိုးမတန္သည္၊ က်ိဳးမသန္ ၾကပ္တဲ့ခါမို႔၊

ေရွးျမန္မာ ထံုးမထြင္သည္၊ ခ်ဳံးမရႊင္ ေသြညိဳ႕၊

သံုးမ၀င္ အေျခရို႕တာမို႔၊ ကေ၀တို႔ ႏြမ္းနယ္၊

ေအ ဘီ စီ အေျခစားေလာက္မွ၊ ေနအထား ေျဖာင့္ဘုတကယ္၊

ေခတ္အလိုက္ အရိုးကြယ္သည္၊ မ်ိဳးအႏြယ္ တိမ္ခဲ့ေပါ့၊

ႏွိမ္ဖဲ့လို႔ ေအာင္ခ်တာ၊ ေၾကာက္ဘြဲ႕အခါ၊

မ်ိဳးျမန္မာ အသံုးစာႏွယ္၊ ႏွလံုးနာ ေခတ္ၾကီးမို႔ေလး။” ဆုိတဲ့ ေတးထပ္နဲ႔ေရးစပ္ကာ ဒီလိုေလးသတိေပးခဲ့ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ေလး,ငါးႏွစ္ေလာက္ကစျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကဆရာေတာ္မ်ား ျပည္ပႏိုင္ငံ ေတြကိုၾကြ ေရာက္ကာ တရားဓမၼေဟာေျပာမႈေတြ မ်ားျပားလာခဲ့ပါတယ္။ မသိေသးတဲ့ တရားေတြ သိရ နာရ ၾကားရ၊ သိျပီးသားတရားေတြ ပိုျပီးခိုင္မာစြာသိရ၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အသစ္ေတြ ျပဳခြင့္ရတဲ့အတြက္ အလြန္ပဲ အက်ိဳးေက်းဇူး ၾကီးမားပါတယ္။ အဲဒီလို ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ၾကြေရာက္တရားေဟာႏိုင္ၾကတာဟာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အျမဲမျပတ္ ေျပာင္းေရြ႕လာၾကတဲ့ ေရြ႕ေျပာင္းအေျခခ် ေနထိုင္သူေတြေၾကာင့္ပါ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီေရြ႕ေျပာင္း အေျခခ် ေနထိုင္သူေတြက ေမြးဖြားလာၾကတဲ့ ကေလးေတြကို မိခင္ ဘာသာ စကားမသင္ေပးဘူး၊ မေျပာေစဘူးဆိုရင္ ေနာင္လာမဲ့အႏွစ္, ႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွာ ဆရာေတာ္ေတြ အခုလိုၾကြေရာက္ျပီး ျမန္မာဘာသာစကားနဲ႔ တရားေဟာဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္သြားႏိုင္ ပါတယ္။


ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ မိခင္ဘာသာစကား, မိခင္ဘာသာ တရားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ လာဖို႔ အေကာင္းဆံုး ကူညီေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းေတြပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာရွိ ၾကတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအမ်ားစုဟာ “ယဥ္ေက်းလိမၼာ ျမန္မာစာသင္တန္း”ေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေန ၾကပါတယ္။


ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြကလည္း လစဥ္ရာသီအလိုက္ ရိုးရာယဥ္ ေက်းမႈပြဲေတာ္ ေတြ၊ တရားပြဲေတြ က်င္းပရုံတင္မကဘဲ အနာဂတ္ကို ကမ္းလင့္ၾကိဳ မ်ိဳးဆက္သစ္ ကို ေနရာလႊဲ လိမၼာယဥ္ေက်းတဲ့ ရင္ေသြးရတနာေလးေတြျဖစ္လာေစဖို႔ အခ်ိန္ေပးၾကရမွာပါ။ အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္သစ္စီမံကိန္း ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တိုင္းဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ျပီး က်ရႈံးမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရ တတ္ပါတယ္။


မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္စကားကို ေလးစားျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားျပီး ကိုယ့္သားသမီးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း အေမြေပးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မိခင္ဘာသာ စကားတတ္ရင္ မိခင္ဘာသာ တရားနဲ႔လည္း ပိုျပီးနီးစပ္ႏိုင္ပါတယ္။


ဘယ္ဘာသာ၀င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္စဥ္အခါကတည္းက စာသင္ေက်ာင္း ကေန ျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရးေက်ာင္းကေနျဖစ္ေစ၊ မိဘဘိုးဘြားေတြဆီက ေနျဖစ္ေစ ဘာသာ တရားရဲ႕အဆံုး အမေတြကို မနာၾကားခဲ့ရဘူးဆိုရင္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င့္ တရားေတြမွာ အားနည္း သြားတတ္ပါတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က မိမိတို႔ရဲ႕ရင္ေသြး ရတနာ ေလးေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို သြားတိုင္း ေခၚသြားသင့္ပါတယ္။


ဒါဟာ ဘာသာစကား၊ ဘာသာတရားနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ဖို႔ အေကာင္း ဆံုးနည္းလမ္းတစ္ခုပါ။ “ရင္း”မွ “နီး”မွာပါ။ “ကြ်မ္း”မွ “၀င္”မွာပါ။ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ ၾကတဲ့ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေပးဖို႔ အေကာင္းဆံုးအေမြေတြထဲမွာ မိခင္ဘာသာ စကားနဲ႔ မိခင္ဘာသာတရားတုိ႔ဟာလည္း မပါမျပီး ဆုိတာကုိ အေလးထား တတ္ၾကဖုိ႔ ေျပာေန ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာသာစကားနဲ႔ စာေပဆိုတာ ေရွးပညာရွိပုဂၢိဳလ္ အစဥ္အဆက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ကာထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ၾကတဲ့ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ပညာရပ္ ျဖစ္ပါ တယ္။ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စာေပနဲ႔ စကားအသံုး အႏံႈးေတြက ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗုဒၶသာသနာနဲ႔ မကင္းတာေၾကာင့္ တရားနဲ႔ရင္းနွီးလုိရင္ ဒီတရားကုိ အျပည့္စုံဆုံးေဖၚျပ တဲ့ ဘာသာ စကားကုိ အရင္ တတ္ေျမာက္ဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ ဆုိတာကုိ အေလးအနက္ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ…..။

လင္း၀ံသ

၈- ၅ -၂၀၁၁