သားႏွင့္အေမ

သားႏွင့္အေမ “ေဟမာေရ၊ မင္းေတာ့ သားအစား ရၿပီေပါ့ကြယ္”  ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေသာ ဦးသိခၤသည္ အိမ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းပင္ မီးဖုိေဆာင္တြင္ အလုပ္ရႈပ္ေနဟန္ရွိေသာ ေဒၚေဟမာအား ေအာ္၍ ေျပာလုိက္ေလသည္။  “ဘယ္လိုတုံး ကုိသိခၤရဲ႕” ေဒၚေဟမာက ေနာက္သို႔ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘဲ အလုပ္ လုပ္ေနရာမွ အသံျပဳလုိက္သည္။ “အခုပဲ ငါ ေက်ာငး္ေရာက္ခ့ဲသေလ၊ ေက်ာင္းမွာ အာဂႏဳၱ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ေရာက္တယ္။ ဒီ၀ါတြငး္ ဒီေက်ာငး္မွာ ၀ါဆုိမယ္ ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ တုိက္အုပ္ကိုယ္ေတာ္က ငါေရာက္သြားေတာ့-  “ဒကာႀကီး ေက်ာငး္မွာ ဒီ၀ါတြငး္ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ဝါကပ္လိမ့္မယ္၊ ဒကာႀကီး သြားေတြ႕ပါဦး” ဆုိလုိ႔ ငါ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္ကို သြားေတြ႔ခဲ့တယ။္ အမယ္ ရွင္မေရ... တုိ႔သားဦးပဥၨင္း အရြယ္ေလာက္ပဲကြ႔ဲ။  အလံုးအရပ္လည္း တို႔သားန႔ဲ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ မင္းေတြ႔ရင္ ၾကည္ညိဳမွာပါ။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ၾကည္ညိဳစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ မင္းေတာ့ သားအစား ရၿပီေပါ့ကြယ္“           ဦးသိခၤက အားတက္သေရာ ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း ေဒၚေဟမာထံမွ စကားသံ ထြက္မလာသျဖင့္ ဦးသိခၤသည္ စကားကို ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလိုက္၏။           ဦးသိခၤ ရိပ္မိလိုက္ၿပီ။ ေဒၚေဟမာ သားဦးပဥၨင္းကို သတိရ၍ မ်က္ရည္က်ေလၿပီ။ အမွန္ ဤသို႔ပင္ ေဒၚေဟမာသည္ လြန္ခ့ဲေသာ ၁ဝ- ႏွစ္ခန္႔ ရဟန္းျဖစ္စကတည္းက ေရာဟဏၿမိဳ႕ စာသင္တိုက္ႀကီးသို႔ စာသင္ရန္ၾကြသြားေသာ သားဦးပဥၨင္းအတြက္ တစ္ေန႔မွ် မငိုေသာေန႔ မရွိ။           ဦးပဥၨင္းကလည္း ေနႏိုင္သည္။ သြားကတည္းက ၁ဝ- ႏွစ္တိုင္တိုင္ တစ္ခါတစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ မလာရံုမွ်မက သတင္းမွ်ပင္ ေပးေဖၚမရ။ သားဦးပဥၨင္းထံမွ မည္သည့္ သတင္းမွ် မၾကားရ၍ လိုက္သြားေပးရန္ မိမိအား ပူဆာခ့ဲသည္မွာ ခဏခဏ။ အလုပ္ကလည္း မအား။ လက္ခြဲမရွိရသည့္အထဲ ခရီးကလည္း ေဝးသျဖင့္ မိမိ လိုက္မသြားႏိုင္၍ သူ႔အစ္ကို ေတာ္ဘုန္းႀကီး ဦးပဥၨင္းဆရာ ေကာရ႑က ဆရာေတာ္အား လိုက္သြားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားခ့ဲသည္မွာလည္း အတန္တန္။           ေဒၚေဟမာကိုလည္း အဆိုးမဆိုသာ။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားျဖစ္၍ ခ်စ္မဝ ခင္မဝ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနရဆဲ ရဟန္းျပဳခ်င္လွေခ်ရ့ဲ ဆို၍ ေဒၚေဟမာ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္။ ဖ်က္ခ့ဲေသာ္လည္းမရ။ ေနာက္ဆံုး သားအလိုအတိုင္း ေလွ်ာ့ေပးၿပီး အစ္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ အပ္ႏွံ၍ ရဟန္းခံေပးရသည္။ ရဟန္းဘဝ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မိမိတို႔ေဆာက္ေပးေသာ ေက်ာင္းမွာ မေန၊ စာသင္သြားေတာ့မည္ဆိုကာ ေရာဟဏသို႔ ၾကြသြားခ့ဲသည္။           ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ေဒၚေဟမာ ငိုမဆံုးယိုမဆံုး အပူသည္လံုးလံုးျဖစ္ခ့ဲရသည္။ ၾကည့္ပါဦး၊ တစ္ႏွစ္လည္းမဟုတ္။ ႏွစ္ႏွစ္လည္း မဟုတ္။ ၁ဝ- ႏွစ္လံုးလံုး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေဟမာသည္ လင္သည္ကို သြားေခၚေပးရန္ တိုက္တြန္းမရေသာအခါ အစ္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အပူကပ္ျပန္ေတာ့သည္။ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္။           ယခင္ ယခင္ အႀကိမ္ေတြက ေဒၚေဟမာ ပူဆာလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ သူ႔ႏွမအား တရားေဟာ၍ မာန္မဲ၍ ျပန္လႊတ္ေလ့ရွိ၏။           ” သားတစ္ေယာက္လံုး သာသနာေတာ္ လွဴထားမွေတာ့ ဒီေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးမေနပါန႔ဲ ေဟမာရယ္” ဟု ဆိုေတာ္မူေလ့ရွိသည္။           သို႔ေသာ္ ေဒၚေဟမာ အားမေလွ်ာ့။ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ တစ္ရံတစ္ခါ ရက္ျခား ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား သြား၍ သြား၍ နားပူေလ့ရွိသည္။           ” တပည့္ေတာ္မသား ဒီေလာက္ေတာင္ သတင္းမၾကားဘဲ ၾကာေနတာ ေသမ်ား ေသေနလို႔လားဘုရား။ အသက္ရွိရင္ေတာ့ ျပန္မလာေတာင္ သတင္းၾကားမွာပါ။ ခုေတာ့ ေသလို႔ မၾကားတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေသရင္လည္း ကြဲကြဲျပားျပား သိရေအာင္ ၾကြသြားၿပီး သတင္းေလး ဘာေလးေမးပါဦး ဘုရား၊ ေသလို႔သာ သတင္းမၾကားတာပါ ဘုရား” ဟူေသာ ေဒၚေဟမာ၏ စကားကို ေကာရ႑ကဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ -           ”မေသပါဘူးဟ့ဲ” ဆိုရံုႏွင့္ မေျဖသိမ့္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ”အင္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႔၊ သူ႔သားကို ေခၚလာၿပီး ျပလိုက္မွပင္ ေအးေတာ့မယ္” ဟု စဥ္းစားမိသည္ ထင္၏။           “ကဲ... မိေဟမာ၊ ဒီ၀ါမဆိုမီ ငါကုိယ္တိုင္ ေရာဟဏကုိ လိုက္သြားေပးမယ္။ ဒီ၀ါ နင့္သား ဒီမွာ ၀ါဆိုျဖစ္ဖို႔ ငါ့တာ၀န္ ထားေပေတာ့” ဟု မိန္႔ၾကားကာ ႂကြသြားခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ါဆိုရန္ နီးကပ္ေနေလၿပီ။ သားလည္း ႂကြမလာ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ျပန္မေရာက္။ ၀ါနားနီးေလ ေဒၚေဟမာတစ္ေယာက္ ပ်ာေလာင္ခတ္ေလ၊ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ ခဏခဏကူး၍ သတင္းေမးရေလႏွင့္။            ဒီေန႔ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေနသျဖင့္ သူ႔အစား မိမိကုိလႊတ္ အေမးခိုင္း၍ သြားေမးရာ သားတို႔ ဆရာတပည့္အေၾကာင္းေတာ့ မၾကားရ။ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္ ေရာက္ေၾကာင္းသာ ၾကားရ ဖူးေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဤသတင္းကုိ မိမိက အားတက္သေရာ ေျပာေသာ္လည္း ေဒၚေဟမာထံမွ စကားသံ ထြက္မလာ။ ေၾသာ္... မိေဟမာတစ္ေယာက္ေတာ့ သားအတြက္ တရားမဖက္ႏိုင္ဘဲ အလကားသက္သက္ ငိုျပန္ေခ်ဦးေတာ့မည္ေပါ့။ ဦးသိခၤသည္ ဦးေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိရာမွ ေဒၚေဟမာရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေဟမာထံမွ စကားသံတို႔အစား ႐ႈိက္သံတို႔ကသာ တံု႔ျပန္ေပးပို႔၍ ေနေပေတာ့သည္။ (၂)           “ေဟမာေရ... ထြက္ခဲ့ပါဦး ေဟ့”           ဝါေတာ္ဝင္ေန႔ ျဖစ္၏။ ဤေန႔ ဤအခ်ိန္မွာမွ သားႏွင့္ေမာင္ႀကီး ျပန္မေရာက္လွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆံုးေလၿပီဟုသာ ေဒၚေဟမာသည္ ေန႔လယ္ကတည္းက ငိုပြဲဆင္၍ ေနေလေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ငါ့သား ဦးပဥၨင္းေသလို႔သာ အေျပာရခက္လို႔ ေမာင္ႀကီး ဘုန္းႀကီးလည္း ျပန္မလာတာေပါ့။ ကံဆိုးတဲ့သားရယ္၊ ေသတာေတာင္ ေဆြေ၀းမ်ဳိးေ၀း တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ ေသရေလျခင္း၊ ငါ့သား ဦးပဥၨင္းအေလာင္းကုိမွ က်က်နန သၿဂဳႋဟ္သူ ရွိပါ့မလား။           “ေဟမာေရ... ထြက္ခဲ့ပါဦး ဆိုမွကြာ...”           အျပင္ခန္းမွ ဦးသိခၤ ခဏခဏ ေခၚေနသျဖင့္ ေဒၚေဟမာသည္ မေနသာ၍ မ်က္ရည္သုတ္ကာ အပူ႐ုပ္ကုိ မပူ႐ုပ္ဆင္လ်က္ ထြက္လာခဲ့ရသည္။           ေၾသာ္... တို႔ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုမယ္ဆိုတဲ့ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္ေလး ထင္ပါရဲ႕။ အျပင္ခန္း ေခါင္းရင္းက်က်တြင္ ဣေျႏၵရရ ထိုင္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးကို ဖူးေတြ႔လိုက္ရသည္။           “ဟုတ္ပါရဲ႕ သားအရြယ္။ နည္းနည္းပိန္တာရယ္၊ ညိဳတာရယ္ပဲ ကြာတယ္။ အားလံုး အရပ္အရြယ္တူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သားအစားရတယ္လို႔ ဟိုတစ္ေယာက္က ေျပာတာေပါ့။ ေၾသာ္... ဒီဦးပဥၨင္း ျမင္ရမွပဲ ငါ့သားကုိ ပိုၿပီး သတိရလိုက္ပါဘိ”           “ကဲ... မေဟမာ၊ လာထိုင္၊ ဒီ၀ါတြင္း တို႔ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုမယ့္ အာဂႏဳၱကုိယ္ေတာ္ေပါ့။ မေန႔ကပဲ ငါ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ေဆာက္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ၀ါကပ္ရင္ ဝတၱရားတစ္ခုကို လိုက္နာရမယ္လို႔။  ဝတၱရားကေတာ့ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး ဝါကၽြတ္လို႔ ျပန္ႂကြရင္လည္း တပည့္ေတာ္တို႔ကုိ အသိေပးၿပီးမွ ႂကြရပါတယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစၿပီး တို႔အိမ္ကုိ ေန႔တိုင္းႂကြၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္း ေပးလိမ့္မယ္ကြဲ႕၊ မင္း ႀကိဳးစားၿပီး ဆြမ္းဝတ္ျပဳေပေရာ့”           ေဒၚေဟမာသည္ မိမိသားအရြယ္ျဖစ္ေသာ အာဂႏဳၱကုိယ္ေတာ္အား ရွိခိုးဦးခ်ရင္းက-           “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုမယ္ဆိုလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒီ အရွင္ဘုရား ဝါဆိုတဲ့ေက်ာင္းဟာ တပည့္ေတာ္တို႔သား ရဟန္းခံမယ့္ႏွစ္မွာ ေဆာက္တာေပါ့ ဘုရား။ သားရဟန္းတစ္ပါးတည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနဖို႔ဆိုၿပီး ေဆာက္ပါတယ္။ သားရဟန္းက ရဟန္းျဖစ္တဲ့ဝါမွာပဲ စာသင္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဟိုေရာဟဏဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕အေ၀းႀကီးကုိ ႂကြသြားပါတယ္ ဘုရား။  အခု ၁ဝ- ႏွစ္ေတာင္ ၾကာၿပီေပါ့။ သတင္းလည္း မၾကားရ။ ျပန္လည္းမလာနဲ႔။ ဒီဒကာႀကီး လိုက္သြားပါဆိုလည္း ခိုင္းမရတာနဲ႕ တပည့္ေတာ္မမွာ သားအတြက္ တစ္ေန႔မွ မငိုရတဲ့ေန႔ မရွိပါဘူး ဘုရား။ ေမာင္ႀကီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကိုလည္း ခဏခဏ သြားပူဆာပါတယ္။ ဒီမွာမွ တပည့္ေတာ္မသား ေသလို႔သာ ျပန္မလာတာ ထင္ပါတယ္ဘုရားဆိုၿပီး ငိုေလွ်ာက္တာနဲ႕မေနသာေတာ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီႏွစ္ဝါ ဒီမွာဆိုဖို႔ သြားေခၚမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာ၊ အခု ဝါသာ ၀င္သြားပါေရာ၊ သားေရာ ေမာင္ ဘုန္းႀကီးပါ ျပန္မလာဘူးဘုရာ့။ ဧကန္ တပည့္ေတာ္မ ထင္တာ မွန္ေနၿပီနဲ႔ တူပါတယ္ဘုရား”” ဟု ေလွ်ာက္ရင္း ငိုျပန္ေလသည္။           “ဟယ္... ေဟမာရယ္၊ ဦးပဥၨင္းေရွ႕မွာ မငိုပါနဲ႕။ ဦးပဥၨင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပါ့မယ္။ ကဲ... ဆြမ္းျပင္ေခ်ပါ” ဦးသိခၤက ေဒၚေဟမာ အငိုရပ္ရန္ စကားဆက္ေပးသည္။           “ဒကာမႀကီး၊ ေလာကဓမၼတာ နာနာဘာဝ, ၀ိနာဘာဝ, အညထာဘဝ ဆိုတဲ့ တရားမ်ဳိးဆိုတာ ကင္းႏိုင္ေကာင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ သားရွိရင္ သားနဲ႔ ရွင္ကြဲ ကြဲရမယ္။ ေသကြဲ ကြဲရမယ္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ရွိရင္လည္း ပ်က္ျပား၍ မြဲေတသြားရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဓမၼတာတရားေတြပါ။ ဒီတရားေတြကုိ ျမင္ေအာင္ ႐ႈၿပီး ဒီတရားေတြကင္းရာကင္းေၾကာင္း နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိသာ ေတာင့္တၿပီး တရားအားထုတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္”           “တင္ပါ့ဘုရား၊ ေမာင္ ဘုန္းႀကီးလည္း ဒီလိုပဲ ခဏခဏေဟာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မမွာသာ သားအတြက္ တရားပ်က္တယ္လို႔ဆိုဆို ေန႔တိုင္း ငိုေနရတယ္ ဘုရား။ ေသတာေတာင္ မေတြ႕ရတဲ့သားမို႔ မေျဖႏိုင္တာပါ ဘုရား”           “ေတာ္ပါေတာ့ ေဟမာရယ္၊ နင့္မလဲ ဒီေသစကားပဲ ေျပာေျပာေန ေသတာဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ နင့္သားက ရဟန္းမို႔ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ထားတာလားမွ မသိတာ။ ကဲ-ဆြမ္းျပင္ေခ်ပါ”           အာဂႏဳၱကုိယ္ေတာ္ကား ဦးသိခၤစကားကုိ အမွတ္မထင္နားေထာင္ရင္း မ်က္လႊာကုိသာ ခ်ထားေလ၏။ ေဒၚေဟမာသည္ ေနရာမွ ထသြားၿပီး ဆြမ္းျပင္ေနေလသည္။           “ဒီလိုပါပဲ ဦးပဥၨင္းရယ္၊ ဒီဒကာမႀကီးေတာ့ သူ႔သားအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ရည္ေျခာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးပဥၨင္းလည္း ဒီ၀ါတြင္းႀကိဳးစားၿပီး တရားေဟာေပးပါဦး” ဟု ဦးသိခၤက ဆက္လက္ေလွ်ာက္ေနေလရာ ဦးပဥၨင္းမွာ ဦးေခါင္းကုိ ငံု႕လ်က္သာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး စဥ္းစားေနဟန္ ရွိေလ၏။ မဟာပ၀ါရဏာေန႔ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ ဆြမ္းခံခ်ိန္တြင္ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ႂကြေနက်အတိုင္း အာဂႏ္ၲဳကုိယ္ေတာ္သည္ ဦးသိခၤ၊ ေဒၚေဟမာတို႔အိမ္သို႔ ႂကြေရာက္လာ၏။ ေဒၚေဟမာသည္ ကိုယ္ေတာ္ကုိ ျမင္တိုင္း သား ဦးပၪ္ၥင္းကုိ အမွတ္ရ၍ မ်က္ရည္က်ေနက်ပင္ျဖစ္ရာ ယေန႔လည္း မ်က္ရည္ကုိ သုတ္၍ ရွိခိုးဦးခ်လ်က္ ဆြမ္းျပင္၍ ေနေလ၏။           “ဒကာမႀကီး၊ ဦးပဥၨင္း ဒီေန႔ ျပန္ႂကြေတာ့မယ္လုိ႔”           “ဘုရား... ျပန္ႂကြေတာ့မယ္”           ေဒၚေဟမာသည္ ဆြမ္းျပင္ေနရာမွ အလန္႔တၾကားပင္ ေမးလိုက္မိသည္။           ““ဟုတ္တယ္... ဒကာမႀကီး၊ ၀ါကၽြတ္လို႔ ပ၀ါရဏာလည္း ျပဳၿပီးသြားၿပီ။ အခု ဆြမ္းကိစၥၿပီးရင္ ဒီေကာရ႑ကက ျပန္ႂကြေတာ့မလို႔ အခု လာႏႈတ္ဆက္တာပါပဲ””           ““ေၾသာ္””           ေဒၚေဟမာသည္ မ်က္ရည္၀ိုင္း၍ သြားျပန္ေလသည္။           “ဟင္း... ငါ့သား ဦးပဥၨင္း မရွိလို႔ ငါ့သားနဲ႔ ရြယ္တူ အာဂႏဳၱဦးပဥၨင္းကုိ ငါ့သားအမွတ္နဲ႔ ျပဳစုေနရတာ၊ အခု ဦးပဥၨင္းကေတာင္ ခြဲသြားေတာ့မွာပါကလား”           ထိုစဥ္တြင္ ဦးသိခၤ ေရာက္၍လာၿပီး ဦးပဥၨင္းကို ရွိခိုးဦးခ်ရင္းက-           “ႂကြေတာ့မလို႔လား ဘုရား”” ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။           “ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး””           “ဒါျဖင့္ ပင့္ေလွ်ာက္ပါရေစ ဘုရား၊ ဒီတစ္ေန႔ ဆိုင္းေတာ္မူပါဦး၊ နက္ျဖန္ တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဦးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ သကၤန္း လွဴဒါန္းလိုပါေသးတယ္ ဘုရား” ဟု ဦးသိခၤက ေလွ်ာက္ထားေလ၏။           “ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ငါျဖင့္ ဒါေလွ်ာက္ဖို႔ သတိမရဘူး” ဟု ေဒၚေဟမာသည္ မိမိ၏ ၀မ္းနည္း စိတ္အားငယ္တတ္မႈကို အျပစ္ျမင္လိုက္ၿပီးမွ-           “ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား၊ နက္ျဖန္ သည္အိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး သကၤန္း အလွဴခံပါဦးဘုရား” ဟု ထပ္ဆင့္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလ၏။ ဦးပဥၨင္းသည္ မည္သို႔မွ်ျပန္လည္မႁမြက္ၾကားဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ၀န္ခံလိုက္ၿပီးလွ်င္ ဆြမ္းအကပ္ခံ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူေလ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဦးသိခၤ၊ ေဒၚေဟမာတို႔ အိမ္၌ ဦးပဥၨင္းအား ဆြမ္းဆက္ကပ္၍ သကၤန္းအတြက္ ပိတ္ဖ်င္ကိုးေတာင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဆးအတြက္ ထန္းလ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းဆီတို႔ကုိ လည္းေကာင္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေလသည္။           “အရွင္ဘုရား ဒီကႂကြရင္ ေရာဟဏကုိ ေရာက္မွာလား ဘုရား” ေဒၚေဟမာ၏ ေလွ်ာက္ထားသံ။           “ေရာက္မွာပါ ဒကာမႀကီး”           “ေရာက္ရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္မသား ဦးပဥၨင္းအေၾကာင္း စံုစမ္းၿပီး ေတြ႕ရင္ ဒကာမႀကီး ေန႔တိုင္း ငိုေနရေၾကာင္း၊ ဆက္ဆက္ျပန္ လာဖို႔အေၾကာင္း မိန္႕ၾကားေပးပါ ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားအရြယ္ေလာက္ ပါပဲ။ အရွင္ဘုရားထက္ နည္းနည္းျဖဴၿပီး နည္းနည္း၀တာပဲ ထူးပါတယ္။ ေကာရ႑ကက ဦးပဥၨင္းဆိုရင္ သိၾကမွာပါ။ အဲေလ ေသသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့လည္း...”            ေဒၚေဟမာ ေျပာရင္း မ်က္ရည္က်လာျပန္၏။           “အို... ေတာ္ပါေတာ့ မေဟမာ၊ ကဲ- ဆြမ္းကပ္ၿပီး ေရစက္မိုးစက္ကေလး ခ်ၾကရေအာင္ပါ””           ဦးပဥၨင္းသည္ ဆြမ္း, သကၤန္း အလွဴႏွင့္ဆိုင္ေသာ အႏုေမာဒနာ တရားကုိ အတန္ငယ္ ေဟာၾကားၿပီးမွ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ကုလပလိေဗာဓဟူေသာ ေဆြမ်ဳိးမိဘဆိုင္ရာ ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားကို ထင္ရွားေအာင္ အားထုတ္ၾကရေၾကာင္း၊ မိဘမ်က္ေမွာက္မွာ ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ပလိေဗာဓကင္းေအာင္ ေနၾကရေၾကာင္း၊ သို႔မွသာ လိုအပ္ေသာ တရားထူး၊ တရားျမတ္တို႔ကို ရႏိုင္ေၾကာင္း ေဟာေျပာ၍ ေရစက္ခ်ေပးကာ ႂကြေတာ္မူရန္ ျပင္ဆင္ေလ၏။           ဦးသိခၤသည္ ဦးပဥၨင္း သပိတ္အတြင္း၌ ထန္းလ်က္ထုပ္ႏွင့္ ဆီက်ည္ဘူး စသည္တို႔ကုိ စနစ္တက် ထည့္၍ သကၤန္းလ်ာ ပိတ္ကိုးေတာင္ကုိ ေခါက္၍ သပိတ္ေပၚ၌တင္ကာ ဦးပဥၨင္းလက္သို႔ ဆက္ကပ္လိုက္ေလ၏။           ဦးပဥၨင္းသည္ သပိတ္ကုိ ပခံုး၌ လြယ္ကာ ျဖည္းညင္းစြာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းႂကြသြားေလသည္။ ေဒၚေဟမာကား မိမိသားဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ဦးပဥၨင္း ႂကြသြားေတာ္မူရာသို႔ မ်က္စိတစ္ဆံုး လက္အုပ္ခ်ီရင္း ယိုဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို အသာအယာ သုတ္ရေလ၏။           “ဗ်ဳိ႕ ဦးသိခၤ၊ ေဒၚေဟမာ ရွိရဲ႕လားဗ်ဳိ႕၊ ဒီမွာ ေကာရ႑ကက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႂကြလာၿပီ””           အိမ္ေရွ႕မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေအာ္၍ေျပာသျဖင့္ ေဒၚေဟမာ အိမ္ေပၚအမွ အေျပးဆင္းလာ၍ ႀကိဳဆိုေလရာ ၀ါဆိုဦးက သားကိုေခၚရန္ ႂကြသြားေသာ ေမာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးတည္း အိမ္သို႔ ႂကြလာသည္ကုိ ေတြ႕ရေလ၏။           ““အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား တစ္ပါးတည္းလား ဘုရား။ သား ေကာ၊ သားေမာင္ပဥၨင္းဘယ္မွာလဲ ဘုရား””           ေဒၚေဟမာသည္ ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း တစ္ပါးတည္း ႂကြေရာက္လာေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား အငမ္းမရ ေမးေလသည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္၍ မျမင္တိုင္း တတြတ္တြတ္ ေမး၍ ေဒၚေဟမာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေႂကြးေလ၏။           “ေသၿပီ၊ ေသၿပီ။ သားဦးပဥၨင္း ေသၿပီ မဟုတ္လား ဘုရား။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ႂကြလာတာ သားဦးပဥၨင္း ေသလို႔ မဟုတ္လား ဘုရား၊ ေသၿပီလို႔သာ ရဲရဲႀကီး မိန္႔ေတာ္မူပါေတာ့ ဘုရား”           “ဟဲ့-ဟဲ့ ေဟမာ၊ သတိထားဦးေလ၊ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ နင့္ဟာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး” ဟု ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ လိွမ့္၍ငိုေနေသာ ေဒၚေဟမာအား မိန္႔ေတာ္မူ၏။           “ဟဲ့ ေဟမာရဲ႕၊ နင့္သားကုိ နင္တစ္၀ါတြင္းလံုး ဆြမ္းေကၽြးေနတာ မဟုတ္လားဟဲ့”           ”ဟင္-ဘာ ဘုရာ့၊ သားကို တစ္ဝါတြင္းလံုး ဆြမ္းေကၽြးေနတယ္”           ေဒၚေဟမာ အငိုရပ္ကာ တအံ့တၾသ ေမးေလွ်ာက္လိုက္သည္။           ”ေအးေလ၊ နင့္ေက်ာင္းမွာ နင့္သား ဦးပဥၹင္း တစ္ဝါလံုး ေနသြားၿပီး ေန႔တိုင္း နင့္အိမ္မွာ နင္ကပ္တဲ့ဆြမ္း စားသြားတာကပဲ။ ၿပီးေတာ့ နင္ပဲ ပဝါရဏာသကၤန္း ပိတ္ကိုးေတာင္ေတာင္ လွဴလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား”           ေဒၚေဟမာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၿဖစ္၍သြားသည္။           ”ဟင္ - မိန္႔ေတာ္မူပါဦး ဘုရား၊ ဝါတြင္းက အာဂႏ ၱဳကိုယ္ေတာ္က တပည့္ေတာ္မ သားလား” ေမးသာ ေမးရသည္။ စိတ္က မယံုႏိုင္ေသး။           ”ၾကည့္ပါဦး၊ ငါ့သားဆိုရင္ ဒါယိကာမႀကီး၊ ဦးပဥၹင္းဟာ ဒါယိကာမႀကီးသားေလ လို႔ ဘာေၾကာင့္ မေျပာပါလိမ့္၊ ဟုတ္ရင္ ေျပာရမွာပါ           ”ေၾသာ္- ေဟမာ၊ ေဟမာ။ ခက္ပဲ ခက္လွခ်ည့္ ေဟမာရယ္၊ ဝါဆိုဦးက ငါ ဒီကသြားေတာ့ နင့္သားကို လမ္းတစ္ဝက္မွာ ေတြ႔တယ္ဟဲ့၊ နင့္ကို ခ်ီးေျမွာက္ရင္း ဝါဆိုရေအာင္ ၿပန္လာတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါကလည္း ေကာင္းသကြယ္၊ သြား သြား၊ မယ္ေတာ္ကို တရားေလး ဘာေလး ေဟာၿပီး ခ်ီးေၿမွာက္ေခ်ဦးေတာ့ လို႔ လႊတ္လိုက္သေလ           ”ေၾသာ-ေၾသာ္.. သားဦးပဥၹင္းကိုး”           ”ေအးေလ၊ နင့္သား နင့္ေက်ာင္းမွ ေနၿပီး နင့္အိမ္ တစ္ဝါတြင္းလံုး ဆြမ္းစားေနတာ မဟုတ္လား။ အခု ငါျပန္လာေတာ့ လမ္းတစ္ဝက္မွာ ေတြ႔ျပန္ေရာ။  ”ေဟာ- ေမာင္ပဥၹင္း၊ မင္းျပန္လာပလား။ မင္း မယ္ေတာ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရဲ႔လား” လို႔ ေမးေတာ့ ”ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ဝါတြင္းလံုးလည္း ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့ပါတယ္” လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး နင္တို႔လွဴလိုက္တဲ့ ထန္းလ်က္နဲ႔ အေဖ်ာ္ရည္ေတာင္ လုပ္ကပ္ၿပီး ပိတ္ကိုးေတာင္ကို ငါ့ျပန္လွဴလိုက္လို႔ အလွဴခံလာရေသးတယ္။ ဟိုမွာ ၿမင္ရဲ႔လား၊ ၿပီးေတာ့မွ ”တပည့္ေတာ္ ေရာဟဏမွာပဲ ဆက္ေနပါရေစေတာ့” လို႔ ငါ့ကိုေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းခြဲသြားတယ္ေလ”            ဆရာေတာ္ႀကီး စကားကား အဆံုးသတ္၍ သြားေလ၏ ။ ေဒၚေဟမာကား စကားျပန္ၾကား ေလွ်ာက္ထားျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ဦးပဥၹင္း ဆင္းသက္ၾကြသြားရာ လမ္းဆီသို႔သာ ေငးေမာ ေမွ်ာ္ရည္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ်ေလ၏။ မ်က္ရည္မ်ားမွာ ယိုစီးျမဲ ယိုစီး၍ ေနေသာ္လည္း ငိုယိုေနျခင္းကာ မရွိ။ ပကတိ ၾကည္လင္၍ ေနကာ ႏႈတ္မွလည္း-            ”ေၾသာ္- င့ါသား၊ ငါ့သား။ ငါ့သားလို ရဟန္းမ်ိဳး ဒီဘုရား သာသနာမွာ မ်ားစြာ ရွိေနေသးကလား။ ကုလပလိေဗာဓကို ျဖတ္ၿပီး မိဘရပ္ထံကို မျပန္ဘဲ ေနႏိုင္ရံုမက မိဘမ်က္ေမွာက္ တစ္ဝါတြင္းလံုး ေနသြားတာေတာင္မွ ဦးပဥၹင္းက သားဦးပဥၹင္းပဲ လို႔မွ အသိမေပး၊ ေအးေအးျမျမ သီတင္းသံုးႏိုင္ပါေလရဲ့၊ သားေတာ္ျမတ္ ဦးပဥၹင္းဘုရား၊ အေမ ေမြးရက်ိဳးနပ္ပါေပရဲ႔။ အရေတာ္ပါေပရဲ႔။  သားလို ရဟန္းမ်ိဳးေတြကိုပဲ သက္ေသျပဳၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ရထဝိနိတသုတ္မွာ လာတ့ဲ အက်င့္ေတြ၊ ေမာေနယ်အက်င့္ေတြ၊ တုဝ႗ကသုတ္မွာလာတဲ့ အက်င့္ေတြ၊ မဟာအရိယာဝံသအက်င့္ေတြကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့ေပတာပဲ။ ေၾသာ္-သား... သား၊ အံ့ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားျမတ္ပါေပတကား” ဟု တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုရင္း သြားရာသို႔ ေမွ်ာ္မွန္းကာ ပူေဇာ္႐ိုက်ဳိး ရွိခိုးဦးခ်၍ပင္ မဝႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေလသတည္း။ (ဝိသုဒိၶမဂ္ အဌကထာ ၁- ၈ဝ)                                                 ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)