ဘ၀အက်ဥ္းေထာင္မွ လြတ္ဘို ့

ဘ၀အက်ဥ္းေထာင္မွ လြတ္ဘို ့

ဘုရားရွင္က “ဘဝဟူသည္ အက်ဥ္းေထာင္သာျဖစ္၏” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ မွန္၏။ မိမိတို႔တေတြသည္ ဘဝအက်ဥ္းေထာင္ထဲ၌ အက်ဥ္းခ် ခံေနရေသာ ဘဝအက်ဥ္းသားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကေလ၏။

ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔။ တဏွာထားရာေန၊ တဏွာေစရာသြား၊ တဏွာအမိန္႔နာခံ၊ တဏွာခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေနရေသာ တဏွာ၏ကၽြန္၊ ဘဝအက်ဥ္းသားေတြသာ ျဖစ္၏။

 ေလာဘ၊ ေဒါသ စေသာတစ္ေထာင္႔ငါးရာ ကိေလသာေတြ၏
အမိန္႔အာဏာေအာက္မွာ မလြတ္မလပ္ က်ဥ္းက်ပ္စြာ ေနေနရေသာ အက်ဥ္းသားေတြသာျဖစ္၏။
ဘုရားရွင္က “တဏွာဒါေသာ- သတၱဝါအားလုံးသည္ တဏွာ၏ေက်းကၽြန္ေတြခ်ည္းသာတည္း” ဟု
မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေတာင္ၿမိဳ႕ဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ဘုရားက “ တဏွာေစရာ
မေနသာ ေဖြရွာဆက္ရမည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

နံနက္မိုးလင္းက ညေန ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္သည္႔တိုင္ေအာင္ ေတာင္ကလူက ေျမာက္သြား၊ ေျမာက္ကလူကေတာင္သြား၊ အေရွ႕ကလူက အေနာက္သြား၊ အေနာက္ကလူက အေရွ႕သြား။ ကားႏွင္႔တစ္မ်ဳိး၊
ရထားႏွင္႔တစ္ဖုံ၊ စက္ဘီးႏွင္႔တစ္မ်ဳိး၊ ေျခက်င္တစ္သြယ္၊
ကိုယ္႔ေဇာႏွင္႔ကိုယ္ ေမာရမွန္းမသိ၊ ပန္းရမွန္းမသိ၊ သြားလာလႈပ္ရွား
လုပ္ကိုင္ရွာေဖြေနၾကျခင္းသည္ မည္သူက ေစခိုင္းထားပါသနည္း။ တဏွာက
ေစခုိင္းထားျခင္းေၾကာင္႔သာ ျဖစ္၏။

လူ၏ ပင္ကိုယ္သေဘာသည္ ေကာင္းေသာသေဘာရွိ၏။ ေကာင္းေသာကုသိုလ္ေၾကာင္႔ လူျဖစ္လာရသျဖင္႔ လူ၏ပင္ကိုယ္ဗီဇသည္ ေကာင္း၏။ သို႔ေသာ္ ကိေလသာ၏ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ၊ ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္မႈ၊
ကိေလသာအလိုက် ပုံသြင္းခံရမႈတို႔ေၾကာင္႔ လူအမ်ားစုသည္ ပင္ကိုယ္ဗီဇ
ေပ်ာက္သြား၏။ ပင္ကိုယ္ဗီဇ ေပ်ာက္သြားေသာအခါ လူစိတ္ေပ်ာက္သြားေတာ႔၏။

လူစိတ္ႏွင္႔သာ လူလုပ္ရပါက ေကာင္းေသာအလုပ္ကိုသာ လုပ္မည္ျဖစ္၏။ 

သို႔ေသာ္ လူသည္လူစိတ္အၿမဲရွိသည္မဟုတ္။ ကိေလသာ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေအာက္က လြတ္ေနသည္႔ အခိုက္သာ လူစိတ္ဝင္၍ ကိေလသာ

အခ်ဳပ္ခ်ယ္ေအာက္ ျပန္ေရာက္သြားေသာအခါ လူစိတ္ျပန္ေပ်ာက္သြား၏။
လူစိတ္ဝင္ေသာအခါ ေကာင္းေသာအလုပ္၊ လူ႔အလုပ္ကို လုပ္၏။ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနေသာအခါ
မေကာင္းေသာအလုပ္၊ လူ႔အလုပ္မဟုတ္သည္ကို လုပ္၏။

တစ္ပါးကၽြန္ဘဝ၊ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံဘဝမွာ ကိုယ္႔သေဘာႏွင္႔ကိုယ္ ေနရသည္မဟုတ္။ ကိုယ္႔သေဘာႏွင္႔ကိုယ္ အိပ္ရသည္မဟုတ္။ ကိုယ္႔သေဘာႏွင္႔ကိုယ္ စားရသည္မဟုတ္။ ကိုယ္႔သေဘာႏွင္႔ကိုယ္ လုပ္ရသည္မဟုတ္။

အရာရာ သခင္အလိုက်၊ သခင္စိတ္တိုင္းက်သာျဖစ္ရေလ၏။

တဏွာေၾကာင္႔ ဥပါဒါန္ျဖစ္ရ၏။ တဏွာက တြယ္တာ၏။ သာယာ၏။ တပ္မက္၏ တဏွာ၏ ထိုသုိ႔ တြယ္တာမႈ၊ သာယာမႈ၊ တပ္မက္မႈေၾကာင္႔ အစြဲ ဥပါဒါန္ျဖစ္ရ၏။

တဏွာ မည္သူ႔ေၾကာင္႔ ျဖစ္ရသနည္းေမးလွ်င္ ေဝဒနာ ပစၥယာ တဏွာ ဟုဆိုသည္႔အတိုင္း ေဝဒနာေၾကာင္႔ တဏွာျဖစ္ရ၏။ ခံစားမႈေၾကာင္႔ တဏွာျဖစ္ရ၏။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊
စိတ္ဒြါရေျခာက္ပါးလုံးက အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ သေဘာတရားဟူေသာ
အာရုံ ေျခာက္မ်ိဳးလုံးကို ခံစား၏။ ထိုခံစားမႈေတြေၾကာင္႔ တဏွာ ျဖစ္ရ၏။

ဒုကၡီ သုခံ ဝတၳယတိ- ဆင္းရဲေတာ႔ ခ်မ္းသာကို ေတာင္႔တ၏။ ခ်မ္းသာ ခ်င္၏။ ဒုကၡေဝဒနာေၾကာင္႔ တဏွာျဖစ္ရ၏။ သုခီ ဘိေယ်ာပိ ဣစၧတိ- ခ်မ္းသာသူက ပို၍တိုး၍ ခ်မ္းသာခ်င္၏။သုခေဝဒနာေၾကာင္႔လည္း တဏွာ
ျဖစ္ရျပန္၏။

ေဝဒနာနိေရာဓာ တဏွာနိေရာေဓာ – ေဝဒနာခ်ဳပ္မွသာ တဏွာခ်ဳပ္မည္ ျဖစ္၏။ တဏွာနိေရာဓာ ဥပါဒါနာ နိေရာေဓာ – တဏွာခ်ဳပ္လွ်င္ စြဲလမ္းမႈဥပါဒါန္ေတြ ခ်ဳပ္မည္ျဖစ္၏။ စြဲလန္းမႈ
ဥပါဒါန္ေတြခ်ဳပ္လွ်င္ ကိေလသာအာသေဝါ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြမွ ကင္းလြတ္မည္ျဖစ္၏။

ကိေလသာအာသေဝါ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြက ကင္းလြတ္ဖို႔၊ ဘဝအက်ဥ္းေထာင္က လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေဝဒနာခ်ဳပ္ဖို႔ လို၏။ အာရုံေတြကို မခံစားဖို႔ လို၏။ အာရုံေတြ၏ အရသာကို မခံဖို႔လို၏။
သုံးေဆာင္ခံစား ဆိုသည္႔ေနရာမွာ သုံးေဆာင္တာက တစ္မ်ဳိး၊ ခံစားတာက
တစ္မ်ဳိးျဖစ္၏။ စားစရာ၊ဝတ္စရာ၊ ေနထိုင္စရာ၊ ေဆးဝါးဓာတ္စာ သုံးေဆာင္တာကေတာ႔
သုံးေဆာင္ရမည္ျဖစ္၏။ မသုံးေဆာင္၍ မျဖစ္။ အရသာကို မခံစားဖို႔သာ လို၏။

ထို႔ေၾကာင္႔ ဘုရားရွင္က ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱ – ျမင္လွ်င္ ျမင္ကာမွ်ထား၊ သုေတ သုတမတၱ – ၾကားလွ်င္ ၾကားကာမွ်ထား၊ မုေတ မုတမတၱ – ေမႊးလွ်င္ နံလွ်င္ ေမႊးကာမွ် နံကာမွ်၊ စားေသာက္လွ်င္
စားေသာက္ကာမွ်၊ ထိေတြ႔လွ်င္ ထိေတြ႔ကာမွ်ထား။ ေရွ႕ဆက္မခံစားႏွင္႔ဟု
မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ထိုသုိ႔ မရွိမျဖစ္၊ မသုံးေဆာင္မျဖစ္ အာရုံေတြကို သုံးေဆာင္သည္႔အခိုက္ အရသာ မခံစားဘဲႏွင္႔ ရႈမွတ္ႏိုင္လွ်င္ ေဝဒနာခ်ဳပ္၍ တဏွာျပဳတ္မည္ျဖစ္၏။ တဏွာျပဳတ္လွ်င္ အစြဲဥပါဒါန္လည္း
ျပဳတ္မည္ျဖစ္၏။ အစြဲ ဥပါဒါန္ေတြျပဳတ္လွ်င္ ကိေလသာအခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြ
လြတ္မည္ျဖစ္၏။ ကိေလသာ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ ေတြက လြတ္လွ်င္ ဘဝအက်ဥ္းေထာင္ကလည္း
လြတ္ၿပီျဖစ္၏။

အရွင္သံဝရာလကၤာရ(ဓမၼပိယ ဆရာေတာ္ )၏တရားေတာ္မွထုတ္ႏွဳတ္ေဖၚ ျပပါသည္ ။