“ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဂုဏ္ရည္”
ေလာကထဲမွာေတာ့ “ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ႕ဘူး”လို႔ မွတ္ခ်က္ဆို႐ိုးစကား ရွိတယ္။ သာသနာေတာ္မွာ ေတာ့ အဲဒီ ဆို႐ိုးစကားကို ဆန္႔က်င္ေျပာင္းျပန္ျပဳရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
ေလာကနဲ႔ သာသနာဆိုတာကလဲ အေျခခံတရားခ်င္းေရာ ဦးတည္ခ်က္ခ်င္းေရာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ ၾကတာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ၾကပါတယ္။ ျဖစ္ရပ္ေတြဆန္႔က်င္ေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြ အေပၚမွာ ေကာက္ ခ်က္ခ်တဲ့ ဆို႐ိုးစကားေတြလည္း ေျပာင္းျပန္ဆန္႔က်င္တာဟာ ဓမၼတာပဲေပါ့။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ေလာကဆိုတာက ေလာဘကို အရင္းတည္ၿပီး သံသရာကို ေရစုန္လိုက္ေနၾကတာ
မဟုတ္လား။ သာသနာ ဆိုတာကေတာ့ “ပဋိေသာတဂါမႎ = ေရဆန္ကို ဦးတည္တယ္”လို႔
ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ မိန္႔ၾကားခဲ့သလိုပဲ၊ သဒၶါ,ပညာတို႔ကို အရင္းတည္ၿပီး
သံသရာေရဆန္ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ဆီကို ဦးတည္က်င့္သံုးရတာကိုး။
ဒီလို
က်င့္သံုးဦးတည္မႈေတြက ဆန္႔က်င္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ျဖစ္ရပ္ေတြမ်ားဆိုရင္
မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ကို ဆန္႔က်င္ၾက တယ္။ ဥပမာဆိုရင္ ေလာကထဲမွာက
အေမွာင္ထဲေနသူကသာ အလင္းေရာင္ရွိရာမွာ ေနသူကို ျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။ အလင္း
ေရာင္ထဲေနသူက အေမွာင္ထဲ ေနသူကို မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။
သာသနာေတာ္ မွာက်ေတာ့ ဝိဇၨာဥာဏ္အလင္း ေရာင္ေအာက္ ေရာက္သူကသာ
အဝိဇၨာအေမွာင္ထဲမွာေနသူေတြရဲ႕ စိတ္ေန စိတ္ထားကိုပါမက်န္ အရာရာကို
ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိၾကၿပီး အဝိဇၨာအေမွာင္ထဲေနသူက ဝိဇၨာအလင္းေအာက္ ေနသူေတြကို
က်ေတာ့ ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိၾကဘူးမို႔လား။
အခုလည္း အေၾကာင္းအက်ိဳး ေက်းဇူးျပဳမႈကို ေကာက္ခ်က္ခ်တဲ့ဆို႐ိုးစကားမွာ ေလာကထဲမွာေတာ့ မွဴးမတ္နဲ႔ေနာက္လိုက္ ဗိုလ္ပါဆိုတဲ့ ကိုယ္လံုးႀကီးေကာင္းပါမွ ဦးေခါင္းျဖစ္တဲ့ ဘုရင္က ရာဇပလႅင္ၿမဲမွာျဖစ္လို႔ “ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မွ မေရြ႕ဘူး”လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ဆို႐ိုးျပဳၾကေပမယ့္ သာသနာေတာ္မွာက်ေတာ့ ပထမဆံုး သာသနာေတာ္ရဲ႕ အာဒိကမၼိကဘုရားရွင္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းက ေကာင္းခဲ့လို႔ ေနာက္လိုက္တပည့္သားဆိုတဲ့ ကိုယ္လံုးႀကီးက မတိမ္ေကာ မေပ်ာက္ပ်က္၊ မေရြ႕ေလ်ာဘဲ အရွည္ခန္႔ တည္တံ့ေနတာဆိုေတာ့ ေလာကဆို႐ိုးနဲ႔ဆန္႔က်င္စြာပဲ “ေခါင္းေကာင္းရင္ ကိုယ္မေရြ႕”လို႔ မွတ္ခ်က္ဆို႐ိုး ျပဳၾကရမွာပါ။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ “ေခါင္းေကာင္းရင္ ကိုယ္မေရြ႕”ဆိုတဲ့ ေၾကာင္းက်ိဳးျဖစ္စဥ္နဲ႔ စတည္ၿပီး ေပၚေပါက္ႀကီးထြား တည္တံ့လာသလိုပဲ သာသနာဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းတို႔ရဲ႕ သာသနာျပဳ(ပရိယတ္၊ပဋိပတ္) လုပ္ငန္းစဥ္မွာ စာသင္တိုက္ႀကီးေတြ၊ ရိပ္သာႀကီးေတြရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ေတြမွာလည္း ေခါင္းေကာင္းရင္ ကိုယ္မေရြ႕ပံုစံနဲ႔ပဲ ႀကီးထြားေအာင္ျမင္ လာၾကတာပါပဲ။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္ ပရိယတၲိစာသင္တိုက္ႀကီးေတြထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္နာယက ဆရာေတာ္ ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ေနာက္လိုက္သံဃာဆိုတဲ့ ကိုယ္လံုးအေရအတြက္ ပမာဏအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အရည္ အခ်င္းေရာ၊ အေရအတြက္ပါ အႀကီးအက်ယ္ဆံုးလို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္စာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ ကိုၾကည့္ရင္ ဒီ“ေခါင္းေကာင္းရင္ ကိုယ္မေရြ႕”ဆိုတဲ့ျဖစ္စဥ္ဟာ ပိုၿပီးထင္ရွားတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
အာဒိကမၼိကတိုက္တည္ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားဆိုတဲ့ ေခါင္းေရာ၊ သာသနာေတာ္
တိုးတက္ေရးအတြက္ ေလာက ေဆြေရး မ်ိဳးေရးမဖက္ ပရိယတၲိသာသနာ့အရည္အခ်င္းဆိုတဲ့
ဓမၼေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္ေရး သက္သက္ကိုသာၾကည့္ၿပီး ဦးေဆာင္နာယက (ေက်ာင္းထိုင္)
အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ တိုက္စည္းကမ္းဆိုတဲ့ ေခါင္းပါ ေကာင္းခဲ့ၾကလို႔ အခုအထိ
တိုက္မ တိုက္ခြဲေတြပါ တည္တန္႔ျပန္႔ပြားတိုးတက္ ေအာင္ျမင္ေနၾကတာပါ။
အခု ဒီဂုဏပူဇာစာတမ္းဟာလည္း မစိုးရိမ္တိုက္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မ်ားရဲ႕ ပဓာနမဟာ နာယက ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိဝံသမေထရ္ျမတ္ရဲ႕ သက္ေတာ္(၈၀)ျပည့္ ဝိဇာတမဂၤလာကို အေၾကာင္းျပဳ ပူေဇာ္ေရးသား မွာျဖစ္လို႔ ဒီစာစုရဲ႕ ေခါင္းစည္းကိုလည္း “ေခါင္းေကာင္းရင္ ကိုယ္မေရြ႕”လို႔ပဲ အမည္တပ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီေခါင္းစဥ္မွာပါတဲ့ “ေခါင္း”ဆိုတာကေတာ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ဦးေခါင္းျဖစ္တဲ့ ပဓာနမဟာနာယကဆရာေတာ္ တစ္ပါးကိုသာ ရည္ညႊန္းလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မစိုးရိမ္တိုက္မ်ားရဲ႕ အာဒိကမၼိကတိုက္တည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ မစိုးရိမ္တိုက္မ်ားမွာ နာယကအျဖစ္ ဦးေဆာင္သာသနာျပဳေတာ္မူေနၾကတဲ့ “ေခါင္း”အားလံုးကို ရည္ညႊန္း ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အေမမ်ားေန႔ကို ေျပာသလို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သ႐ုပ္တူ ေခါင္းအားလံုးကို ဧကသိသ္ျပဳထားတဲ့ သ႐ူေပကသိသ္ စကားပါ။
ေခါင္းအားလံုးကို ဧကသိသ္ျပဳထားေပမယ့္ အဓိကဦးတည္ပူေဇာ္မွာက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္မ်ားရဲ႕ ပဓာနမဟာ နာယက ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိဝံသကိုျဖစ္လို႔ ဆရာေတာ္အေၾကာင္းမ်ားကိုပဲ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေရးသား ပူေဇာ္ပါရေစ။ ေရးသားပူေဇာ္မယ္ဆိုတဲ့ အခါ အခု ဆရာေတာ္ရဲ႕ သက္ေတာ္က(၈၀)ရွိၿပီဆိုေတာ့ ေလာကအလိုဆိုရင္ ဘာရတုေခၚမလဲ မသိဘူး။ ပတၲျမားရတုလို႔ ေခၚၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ေတာ့ အဲဒီအမည္အတိုင္းပဲ ေခၚၾကေပါ့ေလ။
သာသနာ
ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ မေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြ အတြက္ကေတာ့ သက္ေတာ္(၈၀)ဆိုတာ ျမတ္စြာ
ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ ထင္ရွား ေနေတာ္မူခဲ့တဲ့ အသက္ပမာဏျဖစ္လို႔ အျမတ္ဆံုး
ရတနာျဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သက္ေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး “ရတနာ ရတု”လို႔ေတာင္
ေခၚဆို သတ္မွတ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။
မိမိက ဆရာေတာ္ထံမွာ စာဝါရယ္လို႔ မလိုက္ခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္မ်ားနဲ႔ စာဝါပို႔ခ်ခ်က္ မွတ္စု မ်ားကို အားက်အတုယူခဲ့ရတဲ့ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာအျဖစ္ပဲ ေလးစားရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာေပလက္ရာျဖစ္တဲ့ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး(ဘဒၵႏၱ သူရိယာဘိဝံသ)ရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၲိစာအုပ္နဲ႔ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္ ဩဝါဒတရားေတာ္မ်ား စာအုပ္တို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကို ေလာကုတၲရာအရာမွာသာမက ေလာကီေရးမွာပါ ေလးစား အားက်ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာေပလက္ရာမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မိမိမွာ ေျပာစရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္လံုးကိုပဲသေဘာက်လြန္းလို႔ ဓမၼာဓိပတိေက်ာင္း အရွင္ဣႏၵကာလကၤာရာဘိဝံသကို အပူကပ္ၿပီး ဆယ္စံု ေလာက္ ပူေဇာ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြကို စာသင္တိုက္ေတြမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတဲ့ မိမိရဲ႕ တပည့္ေတြဆီကိုလည္း ပို႔ေပးၿပီး ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ခင္မင္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြဆီကိုလည္း ပို႔ေပးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းဆီ ကိုယ္တိုင္သြားပို႔ေပးခဲ့တယ္။ “အလုပ္အၾကံမပါတဲ့ သ႐ုပ္မွန္အတၳဳပၸတၲိနဲ႔ ဩဝါဒစကားမ်ားကို ႏွစ္သက္မယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္က က်ဳပ္ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲက စံျပပဲ၊ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ”လို႔ တိုက္တြန္းခဲ့လိုက္တယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ “ေထ႐ုပၸတၲိစာအုပ္ကို လက္ကမခ် ဖတ္မိလိုက္တယ္၊ အရွင္ဘုရားေျပာတာ နဲေတာင္နဲ ေသးဘုရား၊ တကယ့္ကို သ႐ုပ္လည္း မွန္၊ ဘဝကလည္း အတုယူ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ အတၳဳပၸတၲိေကာင္း တစ္ပုဒ္ပါပဲ” ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။
ဩဝါဒမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေဈးကြက္ဂ်ာနယ္ “မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ တိုးတက္ရစ္ဖို႔” က႑မွာ သံုးပတ္ ဆက္ၿပီးေရးတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆရာႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ “ဆရာလဲ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဩဝါဒေတြကို အေတာ္သေဘာက်ပံုရတယ္။ ဦးဇင္းလဲ သေဘာက်လြန္းလို႔ အဲဒီစာအုပ္ကို ေခါင္းအံုးေဘးမွာ အၿမဲထားတယ္။ ခုရက္ ပိုင္းမွာ ပ်င္းပ်င္းရွိတိုင္း ဒီစာအုပ္ ကိုပဲ လွန္ဖတ္ေနမိတယ္”ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့။
“အရွင္ဘုရားက ပ်င္းပ်င္းရွိမွ လွန္ဖတ္ၿပီး ေခါင္းအံုးေဘးမွာပဲ ခ်ထားတာကိုးဘုရာ့၊ တပည့္ေတာ္က စိတ္ပါလက္ပါ ဖတ္ၿပီး ေခါင္းထဲကို ထည့္ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားက ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမေရးျဖစ္ဘဲ တပည့္ေတာ္က သံုးပုဒ္ေတာင္ ဆက္ေရးျဖစ္တာေပါ့။ အရွင္ဘုရား အရင္က ေျပာဖူးသလိုေပါ့ ရင္ထဲမွာ မဆန္႔ေတာ့လို႔ ႏႈတ္ကေန ထုတ္ဟ ျမြက္ၾကားတဲ့ ဝမ္းေျမာက္စကားကို ဥဒါန္းလို႔ ေခၚတယ္ဆို။ အခု ေဈးကြက္ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ တပည့္ေတာ္ စာသံုးပုဒ္ကလည္း ဒီစာအုပ္ဖတ္ၿပီး တပည့္ေတာ္လက္နဲ႔ က်ဴးလိုက္တဲ့ ဥဒါန္းပဲ ဘုရား”လို႔ ေျပာပါတယ္။
စာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စပ္မိစပ္ရာ ေျပာဆိုရင္းက “ဒီေလာက္စာေရးေကာင္းတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက တစ္ဖက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ စာခ်ရတဲ့ကိစၥ၊ တိုက္တာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥေတြမ်ားတာလည္း ဆရာေတာ္ဩဝါဒေတြကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေတာ္မ်ားတာပဲ ဘုရာ့၊ ဟိုစကားပံုလိုေပါ့ “တံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္း လွည္းေကာင္းတိုင္း လွည္းလိုက္တာ၊ ဘုရားစင္ကစၿပီး ေခြးကတက္ ေရာက္ကေရာ” ဆိုသလိုျဖစ္ေနေတာ့ မအားလပ္တာလည္း မွန္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရသေလာက္အခ်ိန္ကေလးလုၿပီး ဒီထက္ ပိုေရးေစခ်င္ေသးတယ္။ အရွင္ဘုရားလည္း ဒီလို ဆႏၵမ်ိဳးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္”တဲ့။
မိမိက “က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာျဖစ္တဲ့ ဆႏၵကေတာ့ - ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းဆိုရင္ဗ်ာ သူ႔ရဲ႕ “တစ္သက္တာမွတ္တမ္းနဲ႔ အေတြး အေခၚမ်ား”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ႀကီးကို ေရးခဲ့တာ၊ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းသာမကဘူး သူက်င္လည္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္နဲ႔ ပတ္ဝန္း က်င္အေၾကာင္း ေနာင္လာေနာင္သားေတြ အမ်ားႀကီး သိခြင့္ရၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွတ္တမ္းထဲမွာ ေလာက အေၾကာင္းေတြပဲ မ်ားတယ္၊ သာသနာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မပါလွဘူး။ ဒါကလည္း သူထဲထဲဝင္ဝင္ က်င္လည္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘဲကိုး။ သာသနာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေခတ္နဲ႔ဝန္းက်င္အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီဆရာေတာ္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက “တစ္ဘဝတာ အေတြ႔အၾကံဳ အေတြးအျမင္”ဆိုတာမ်ိဳး ေရးခဲ့မယ္ဆိုရင္ သာသနာေတာ္အတြက္လည္း တန္ဖိုးရွိမယ္။ ေလာကအတြက္ ၾကည့္ရင္လည္း အတုယူစရာ မွတ္သားလိုက္နာစရာ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးရမယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလို စာအုပ္ႀကီးေရးခဲ့ေစခ်င္တာ”ဆိုေတာ့ “ ဟာ ... ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာပါလိမ့္ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့ဘုရား”လို႔ ေထာက္ခံခဲ့ပါ တယ္။
ဆရာေတာ္ကို ခုခ်ိန္က်မွ ဒီအေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ “ဘာလဲ မင္းတို႔က ငါအရြယ္ရွိတုန္းက လည္း ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းဟူသမွ်ကို ညႇစ္ယူခဲ့ၾကၿပီ၊ အခု အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ အရြယ္ႀကီးေရာက္ေတာ့လည္း အ႐ိုးကိုညႇစ္ၿပီး အဆီထုတ္ယူခ်င္ၾကတုန္းပဲလား”လို႔မ်ား မိန္႔ၾကားေလမလားပဲ။ အဲလို မိန္႔ၾကားရင္လည္း “အ႐ိုးနဲ႔ အေရပဲ က်န္ေတာ ့တယ္ဆိုလည္း ျပာမျဖစ္ေသးသမွ် အဆီေတာ့ ညႇစ္လို႔ရေလာက္ပါေသးတယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္လိုက္ ခ်င္စမ္း ပါဘိ”ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ားလည္း ေပၚခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ေပၚေနဆဲပါပဲ။ ေနာင္လည္း ေပၚေန ေမွ်ာ္ေနမိမွာပါပဲ။ ေလွ်ာက္ေတာ့ မေလွ်ာက္ထားဝံ့ပါဘူး။
ဆရာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မိမိစိတ္မွာ အာ႐ံုျပဳၾကည္ညိဳမိတဲ့ ေနာက္ထပ္ အမွတ္ထင္ထင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ဆိုတဲ့”အေၾကာင္းပါ။ မႏွစ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ေဘး(ပင္လင္ေကြ႕)ဧရိယာထဲက ေဟးဝပ္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ မစိုးရိမ္စာသင္ သားေဟာင္း အရွင္ဥာဏိကာ ဘိဝံသ တည္ေထာင္တဲ့ မုဒိတာေရႊေက်ာင္း ဖြင့္ပြဲမွာ ဆရာေတာ္နဲ႔ ဆံုမိခဲ့ပါေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက မိမိက ညစဥ္ညတိုင္း အဲဒီေဘးဧရိယာထဲမွာ ပါဝင္တဲ့
ေဒးလီစီးတီးၿမိဳ႕က ေထရဝါဒဓမၼအသင္းမွာ ဓမၼစၾကာ သင္တန္းစၿပီး
သင္ျပေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔တိုက္ဆိုင္လို႔ ဓမၼစၾကာရဲ႕နိဒါန္းပိုင္းက ဘုရားရွင္ရဲ႕
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ဂုဏ္ရည္ အေၾကာင္း ေျပာခဲ့စဥ္ကလည္း
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ အေၾကာင္းတို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး
နည္းနည္း ေျပာခဲ့ျဖစ္ ပါေသးတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို အခုလည္း ထပ္ၿပီး
ေျပာပါရေစ။
ဓမၼစကၠပဝတၲနသုတ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ႀကီး စတင္ေပၚေပါက္လာေစတဲ့ အဦးဆံုးေဒသနာ ေတာ္ႀကီးျဖစ္လို႔ ဓမၼစၾကာရဲ႕နိဒါန္းကို ဘာဝတၳဆိုက္ေအာင္ သေဘာေပါက္ၾကရင္ သာသနာေတာ္ရဲ႕ နိဒါန္းကိုလည္း သေဘာေပါက္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုသေဘာေပါက္ခဲ့ရင္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕သာသနာေတာ္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိ အရွည္ၾကံ့ တည္တံ့ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို လည္း သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။
ဓမၼစၾကာမွာ “ဒုကၡလြတ္ၿငိမ္းရာကို ဦးတည္ရည္မွန္းၿပီး က်င့္ၾကံၾကမယ့္ တပည့္သားမ်ားအေနနဲ႔ အဦးဆံုးလိုက္နာရမွာ ကေတာ့ - အရိယာတို႔ရဲ႕ လက္သံုးလည္း မဟုတ္၊ ရည္မွန္းတဲ့ အက်ိဳးကိုလည္း မၿပီးေစတဲ့ အစြန္းတရားႏွစ္ပါးကို ပယ္စြန္႔ရမယ္” ဆိုတဲ့ နိဒါန္းစကားနဲ႔ တရားဦးေဒသနာကို စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီပယ္စြန္႔ရမယ့္ အစြန္းတရား ႏွစ္ပါးဆိုတာကေတာ့ -
(၁) ေလာကီအာ႐ံု ကာမဂုဏ္ေတြကို ႀကိဳးစားရွာေဖြခံစားေနရျခင္းဟာ တကယ့္ခ်မ္းသာသုခႀကီးပဲလို႔ ခံယူက်င့္သံုး အားထုတ္ ေနၾကတဲ့ “ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ”ဆိုတဲ့ အစြန္းတရားရယ္။
(၂) အာ႐ံုခံစားမႈ မွန္သမွ်ကို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ဘက္ေပါင္းစံုက ညႇဥ္းဆဲက်င့္ၾကံ အပင္ပန္းခံေနမွသာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္(နိဗၺာန္)ကို ရမယ္လို႔ ခံယူက်င့္သံုးေနတဲ့ “အတၲကိလမထာႏုေယာဂ”ဆိုတဲ့ အစြန္းတရား ရယ္တ ို႔ပါပဲတဲ့။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အခုေနာက္ဆံုးဘဝမွာ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းႏွစ္ခုနဲ႔ အခုအပယ္ခိုင္းတဲ့ ဒီအစြန္းတရား ႏွစ္ပါးတို႔ကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ရင္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဂုဏ္ရည္ကို အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။
ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ သိဒၶတၳမင္းသားဟာ ကပိလဝတ္နန္းေတာ္ထဲမွာ အသက္(၂၉)ႏွစ္အထိ ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ဘဝဟာ ေလာကအျမင္အရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ကို နတ္တို႔ရဲ႕ စည္းစိမ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ေလာက္တယ္။ ဥတုသံုးလီနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္စီမံထားတဲ့ ထီးနန္းသံုးေဆာင္ရယ္၊ အေခ်ာဆံုး အလွဆံုးဆိုတဲ့ ေမာင္းမမိႆံေတြရယ္ (စာထဲမွာေတာ့ ေလးေသာင္းေလာက္လို႔ေတာင္ ဆိုတယ္)။ မင္းအာဏာကို အသံုးခ်ၿပီး ရွာလို႔ရႏိုင္သမွ် ကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္ ေတြရယ္နဲ႔ ခံစားစံစား ေနရတာကိုး။
ဒါေပမယ့္ အသက္(၂၉)ႏွစ္ အရြယ္ေရာက္လို႔ သားဦးေလး ရာဟုလာဖြားတဲ့ေန႔မွာပဲ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲ လွည့္လည္ရင္း ေလာကႀကီးရဲ႕ နိဂံုးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဒါေတြ အားလံုးဟာ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကၿပီး ဝမ္းနည္းပူေဆြး ငိုေၾကြးရင္း ဇာတ္သိမ္းၾကရမွာပဲဆိုတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ျမင္သိရွိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ထီးနန္း စည္းစိမ္အပါအဝင္ ကာမသုခလႅိက မွန္သမွ်ကို စြန္႔ပစ္ၿပီး ဥ႐ုေဝလေတာဆီ ထြက္ခြါသြားခဲ့တာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂအစြန္းတရားကို ပယ္ရမယ္ဆိုတဲ့စကားဟာ ဟိုပံုျပင္ထဲကလို စပ်စ္သီးမွည့္ကို မမွီတဲ့ အတြက္ ခ်ဥ္တယ္ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်တဲ့ စကားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ေတြ႕ ကိုယ္ႀကံဳ အေသအခ်ာ သိၿပီးလို႔ အက်ိဳးမရွိတာ ေသခ်ာတဲ့ အတြက္ အစြန္႔ခိုင္းတာပါ။
အဲဒီေနာက္ ဥ႐ုေဝလေတာထဲမွာ အတၲကိလမထာႏုေယာဂဆိုတဲ့ အစြန္းကိုလည္း ေနာက္ထပ္သာ တစ္လွမ္းေလာက္ ဆက္တိုးလိုက္ရင္ မရဏေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ျပဳတ္က်ေသဆံုးဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္ လွမ္းခဲ့ၿပီးလို႔ ပင္ပန္း႐ံုကလြဲၿပီး ဘာအက်ိဳးမွ မရွိဘူးဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ကိုယ္ႀကံဳသိခဲ့ၿပီးသားပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအစြန္း တရားကိုလည္း စြန္႔ပယ္ပစ္ရ မယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူတာပါ။
ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်မွတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ သေဘာတရားအတြက္ ေနာက္လိုက္တပည့္သားေတြကို အစမ္းသပ္ခံ သားေကာင္အျဖစ္နဲ႔ အသံုးမခ်ဘူး၊ အမွား အမွန္ မကြဲျပားေသးတဲ့ သေဘာတရားမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္က အစမ္းသပ္ခံ သားေကာင္ အျဖစ္နဲ႔ က်င့္သံုး ၾကည့္ရမယ္။
ေသခ်ာေပါက္ အမွားအယြင္း မရွိဘဲ ရည္မွန္းတဲ့ ပန္းတိုင္ကို အမွန္အကန္
ေရာက္ေစတယ္ဆိုတာ သိရွိၿပီးမွသာ ေနာက္လိုက္တပည့္သားေတြကို အမွားအယြင္းမရွိ
လမ္းညႊန္ျပသႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
သာသနာေတာ္ကို စတင္ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ ျမတ္ဗုဒၶက အခုလိုေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဂုဏ္ရည္အျပည့္ရွိၿပီး တည္ေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္လို႔လည္း ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ သာသနာေတာ္ျမတ္ႀကီး ဒီေလာက္အထိ အရွည္ၾကံ့ တည္တံ့ေနႏိုင္တာပါ။
ျမတ္ဗုဒၶနည္းတူပဲ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ရည္အျပည့္နဲ႔ တပည့္သားေတြကို ဦးေဆာင္ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္း ေတြဆိုတာ ဒီေန႔အထိလည္း သာသနာေတာ္မွာ ရွိေနဆဲပါပဲ။
အထင္ရွားဆံုး သာဓကအျဖစ္နဲ႔ ျပရရင္ေတာ့ အခု အေမရိကန္ကို ေခတၲေရာက္ရွိေနတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ ပဓာနနာယကဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိဝံသကို ၾကည့္ရင္လည္း သိသာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အခ်က္အလက္ေတြကို ျခံဳငံုသေဘာ ေပါက္ဖို႔အတြက္ မစိုးရိမ္တိုက္မ်ားနဲ႔ မစိုးရိမ္သံဃာတို႔နဲ႔ မစိုးရိမ္ စိတ္ဓာတ္ တို႔ကိုေတာ့ နည္းနည္း သေဘာ ေပါက္ထားရပါလိမ့္မယ္။
မစိုးရိမ္တိုက္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္က “ဓမၼေရးလည္း မဖ်င္းနဲ႔ ေလာကေရးလည္း မကင္းနဲ႔”ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ပရိယတၲိစာေပအရာမွာ အနည္းဆံုး “သက်သီဟ”လို႔ေခၚတဲ့ ပရိယတၲိဓမၼာစရိယ ဘြဲ႕ေလာက္မွ ရမထားရင္ မစိုးရိမ္တိုက္ေတြမွာ နာယကစာခ်(ေက်ာင္းထိုင္)အျဖစ္ မသတ္မွတ္ပါဘူး။
အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးတို႔၊
စာခ်ဘုန္းႀကီးတို႔ဆိုရင္ ပညာအရည္အခ်င္းကေရာ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ ေမးဖို႔လိုေကာင္း
လိုတတ္ပါတယ္။ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ေတြမွာ နာယကစာခ်တဲ့ဆိုလိုက္ရင္ ပညာ
အရည္အခ်င္းက ေမးစရာမလိုဘူး အားလံုးသိၾကၿပီးသားပါ။ ဓမၼေရးဘက္မွာ အဲဒီလို
မဖ်င္းရေအာင္ စည္းကမ္း ခ်မွတ္ၿပီး ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။
ေလာကေရးဘက္မွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပန္းခဲ့စဥ္ကစၿပီး ေနာက္ပိုင္းေခတ္ အဆက္ ဆက္မွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡလြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပန္းမႈတိုင္းမွာ မစိုးရိမ္သံဃာမ်ားက တတပ္တအား ပါဝင္ၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါကလည္း ေျပာသလို လုပ္၊ လုပ္သလို ေျပာ ဆိုတဲ့အတိုင္း မစိုးရိမ္ရဲ႕ ပကတိသ႐ုပ္မွန္ စိတ္ဓာတ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္ ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ၊ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားအေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ပရိတ္ေမတၲာဘာဝနာ ပြားခါနီးမွာေတာ့ “သာသနႆ စ ေလာကႆ၊ ဝုၯိုဘဝတု သဗၺဒါ = သာသနာေရာ ေလာကပါ စဥ္ဆက္မျပတ္ ႀကီးပြားတိုးတက္ပါေစ”လို႔ ေျပာဆို ရြတ္ဖတ္ေတာ္မူၾကၿပီး ေလာကႀကီး ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ “ေဒဝါ ရကၡႏၱဳ သဗၺဒါ = နတ္ေတြက မျပတ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေစ”ေလာက္နဲ႔ မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳေနမယ္ဆိုရင္ အေျပာနဲ႔အလုပ္က မကိုက္ညီသလို ျဖစ္ေနမယ္။
မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္မ်ားကေတာ့ မသိက်ိဳးကြ်ံ ျပဳမေနၾကပါဘူး။ ေလာကေရးနဲ႔
မကင္းၾကပဲ ဒုကၡကို မွ်ေဝခံစား တတ္ၾက ပါတယ္။ ဒါဟာ ေျပာသလို လုပ္၊ လုပ္သလို
ေျပာတတ္တဲ့ မစိုးရိမ္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို မွ်ေဝခံစားရာမွာလည္း စာသင္သားသံဃာငယ္ေတြခ်ည္းသာ အစေတးခံေစခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာယက ဆရာေတာ္ မ်ားကိုယ္တိုင္လည္း ပါဝင္တန္သမွ် ပါဝင္ၿပီး မွ်ေဝခံစားၾကတာပါ။ အခုျြကလာတဲ့ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱ ရာဇဓမၼာဘိဝံသ ဆိုတာလည္း အရင္ဒီမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၱ ေကာဝိဒါဘိဝံသနဲ႔အတူ ရွစ္ေလးလံုး မွ်ေဝခံစားပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္နဲ႔ နန္းတြင္း မဆိတ္ၿငိမ္ ေတာရမွာ မွ်ေဝခံစား သီတင္းသံုးခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ၁၃၆၅-ခုႏွစ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္းေလာက္မွာ ဒုကၡေတြကို သည္းမခံႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုျဖစ္ျပန္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သံဃာေတြကလည္း ျပည္သူနဲ႔အတူ မွ်ေဝခံစားၾကတာပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း(၄)ရက္ေန႔မွာေတာ့ တစ္ေက်ာင္းတိုက္လံုး သံဃာေတြ ခါထုတ္(ႏွင္ထုတ္)လိုက္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္လိုက္တယ္။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ၁၃၆၇-ခု၊ ဝါေခါင္လကြယ္ေန႔မွာ ဩဝါဒေပးတဲ့အခါ-
“အဲ ..ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၃၆၅ ခုႏွစ္တုန္းက ငါက တိုက္ခါပစ္လိုက္တယ္။ မခါရင္ ငါကသိတယ္၊ အဲဒီည ဦးဇင္းေတြ တစ္ပါး ႏွစ္ပါး အနည္းဆံုး ေသဦးမယ္၊ အပစ္ခံရဦးမယ္၊ အဲဒါသိတယ္။ အဲဒါသိေတာ့ ဘာမွ နားမလည္တဲ့ ဦးဇင္းေတြ ကိုရင္ေတြ အလကား သက္သက္ အသက္ အဆံုးအ႐ံႈးမခံႏိုင္ဘူး။ ေအး .. ဒီေတာ့ နံနက္ပိုင္း ငါ လဘက္ရည္ေသာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ တိုက္ထဲရွိတဲ့ နာယကေတြ အကုန္ေခၚ၊ အကုန္ေခၚၿပီးေတာ့ “မင္းတို႔ ေက်ာင္းခါပစ္မွ ျဖစ္မယ္၊ မခါရင္ မျဖစ္ဘူး၊ မခါရင္ အလကား ဒဏ္ရာ အနာတရေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္”ဆိုၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းခါ ပစ္လိုက္တယ္။
ဒီလို ေက်ာင္းခါပစ္လိုက္ေတာ့ ငါေတာ့ နာမည္ပ်က္မွာေပါ့။ ပ်က္ပါေစ၊ နာမည္ပ်က္တာ ငါ အေရးမစိုက္ဘူး။ သူႏိုင္နင္း ေအာင္ မအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာမွာေပါ့။ ေျပာပါေစ၊ ႏိုင္နင္းေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္လို႔ ဂုဏ္ျပဳျပဳ၊ ျပစ္တင္ ကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕၊ ဘာမွ နားမလည္တဲ့ ဒီကိုရင္ ဦးဇင္းေတြ အလကား အသက္မဆံုး႐ံႈးဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အဲ လူ႔အသက္ တစ္ေခ်ာင္းဆိုတာ ဘုရားရွင္ ကလည္း “မႏုႆတၲ ဘာေဝါ ဒုလႅေဘာ”တဲ့။ လူ႕ဘဝရခဲတယ္လို႔ ေဟာထား ၿပီးသား။ ဒီေတာ့ ရခဲတဲ့ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ အေသမခံေစရဘူးဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္း ပိတ္ခဲ့တာ”လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။ (ဩဝါဒတရားေတာ္မ်ား၊၇၆)
ဒီလို တိုက္ပိတ္လိုက္တာဟာ ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ အသိမဲ့ အေၾကာက္ႀကီးၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ေထာင္က်ခံရတဲ့အထိ အစမ္းသပ္ခံ၊ အစေတးခံခဲ့ၿပီးတဲ့အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳအရ ေရာက္လာမည့္ေဘးကို ႀကိဳတင္သိျမင္လို႔သာ ကာကြယ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီပြဲမ်ိဳး ႏႊဲဖူး ႀကံဳဖူးသူတိုင္း သိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ရဲ႕ ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ ပဓာနမဟာနာယကဆရာေတာ္ဘုရားဟာလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္သားပီပီ ဘုရားရွင္တို႔ ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး တပည့္သားတို႔ကို အစမ္းသပ္ခံ၊ အစေတးခံမ်ား မျဖစ္ေစဘဲ ကိုယ္တိုင္သာ အစမ္းသပ္ အစေတးခံၿပီး တပည့္သားမ်ားကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ ဂုဏ္ရည္ျပည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးလို႔ ဆိုရပါ လိမ့္မယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ရဲ႕ သာသနာေတာ္ႀကီး ဒီေန႔အထိ အရည္ၾကံ့ တည္တံ့ေနသလို
မစိုးရိမ္စာသင္တိုက္ေတြဟာလည္း စတင္တည္ေထာင္ ခ်ိန္ကစၿပီး ဒီေန႔အထိ
စဥ္ဆက္မျပတ္ တိုးတက္ျပန္႔ပြား တည္တံ့ေနတာဟာ ဒီလို ဂုဏ္ရည္ျပည့္စံုတဲ့
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေၾကာင့္ပဲဆိုတာ မွန္းဆၿပီး သေဘာေပါက္ ေလာက္ပါတယ္
ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သင္တန္းသား မ်ားကို ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဆရာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဩဝါဒတရားမ်ား အဖြင့္က်မ္းတစ္ေဆာင္ေလာက္မ်ား ျဖစ္သြား မလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ တျခားတပည့္ေတြကလည္း ေရးသားပူေဇာ္ၾကဦးမွာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္နားသင့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ သက္ေတာ္(၈၀)ျပည့္ ဝိဇာတမဂၤလာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ႕ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဂုဏ္၊ ပရိယတၲိဂုဏ္၊ ေခါင္းေဆာင္နာယကဂုဏ္ရည္တို႔ကို ဒီစာတမ္းနဲ႔ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား။ ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
