သားႏွင့္အေမ

သားႏွင့္အေမ “ေဟမာေရ၊ မင္းေတာ့ သားအစား ရၿပီေပါ့ကြယ္”  ေက်ာင္းမွ ျပန္လာေသာ ဦးသိခၤသည္ အိမ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းပင္ မီးဖုိေဆာင္တြင္ အလုပ္ရႈပ္ေနဟန္ရွိေသာ ေဒၚေဟမာအား ေအာ္၍ ေျပာလုိက္ေလသည္။  “ဘယ္လိုတုံး ကုိသိခၤရဲ႕” ေဒၚေဟမာက ေနာက္သို႔ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘဲ အလုပ္ လုပ္ေနရာမွ အသံျပဳလုိက္သည္။ “အခုပဲ ငါ ေက်ာငး္ေရာက္ခ့ဲသေလ၊ ေက်ာင္းမွာ အာဂႏဳၱ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ေရာက္တယ္။ ဒီ၀ါတြငး္ ဒီေက်ာငး္မွာ ၀ါဆုိမယ္ ဆုိပဲ။ ဒါနဲ႔ တုိက္အုပ္ကိုယ္ေတာ္က ငါေရာက္သြားေတာ့-  “ဒကာႀကီး ေက်ာငး္မွာ ဒီ၀ါတြငး္ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ဝါကပ္လိမ့္မယ္၊ ဒကာႀကီး သြားေတြ႕ပါဦး” ဆုိလုိ႔ ငါ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္ကို သြားေတြ႔ခဲ့တယ။္ အမယ္ ရွင္မေရ... တုိ႔သားဦးပဥၨင္း အရြယ္ေလာက္ပဲကြ႔ဲ။  အလံုးအရပ္လည္း တို႔သားန႔ဲ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ မင္းေတြ႔ရင္ ၾကည္ညိဳမွာပါ။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ၾကည္ညိဳစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ မင္းေတာ့ သားအစား ရၿပီေပါ့ကြယ္“           ဦးသိခၤက အားတက္သေရာ ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း ေဒၚေဟမာထံမွ စကားသံ ထြက္မလာသျဖင့္ ဦးသိခၤသည္ စကားကို ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္ထားလိုက္၏။           ဦးသိခၤ ရိပ္မိလိုက္ၿပီ။ ေဒၚေဟမာ သားဦးပဥၨင္းကို သတိရ၍ မ်က္ရည္က်ေလၿပီ။ အမွန္ ဤသို႔ပင္ ေဒၚေဟမာသည္ လြန္ခ့ဲေသာ ၁ဝ- ႏွစ္ခန္႔ ရဟန္းျဖစ္စကတည္းက ေရာဟဏၿမိဳ႕ စာသင္တိုက္ႀကီးသို႔ စာသင္ရန္ၾကြသြားေသာ သားဦးပဥၨင္းအတြက္ တစ္ေန႔မွ် မငိုေသာေန႔ မရွိ။           ဦးပဥၨင္းကလည္း ေနႏိုင္သည္။ သြားကတည္းက ၁ဝ- ႏွစ္တိုင္တိုင္ တစ္ခါတစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ မလာရံုမွ်မက သတင္းမွ်ပင္ ေပးေဖၚမရ။ သားဦးပဥၨင္းထံမွ မည္သည့္ သတင္းမွ် မၾကားရ၍ လိုက္သြားေပးရန္ မိမိအား ပူဆာခ့ဲသည္မွာ ခဏခဏ။ အလုပ္ကလည္း မအား။ လက္ခြဲမရွိရသည့္အထဲ ခရီးကလည္း ေဝးသျဖင့္ မိမိ လိုက္မသြားႏိုင္၍ သူ႔အစ္ကို ေတာ္ဘုန္းႀကီး ဦးပဥၨင္းဆရာ ေကာရ႑က ဆရာေတာ္အား လိုက္သြားေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားခ့ဲသည္မွာလည္း အတန္တန္။           ေဒၚေဟမာကိုလည္း အဆိုးမဆိုသာ။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားျဖစ္၍ ခ်စ္မဝ ခင္မဝ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနရဆဲ ရဟန္းျပဳခ်င္လွေခ်ရ့ဲ ဆို၍ ေဒၚေဟမာ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္။ ဖ်က္ခ့ဲေသာ္လည္းမရ။ ေနာက္ဆံုး သားအလိုအတိုင္း ေလွ်ာ့ေပးၿပီး အစ္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ အပ္ႏွံ၍ ရဟန္းခံေပးရသည္။ ရဟန္းဘဝ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မိမိတို႔ေဆာက္ေပးေသာ ေက်ာင္းမွာ မေန၊ စာသင္သြားေတာ့မည္ဆိုကာ ေရာဟဏသို႔ ၾကြသြားခ့ဲသည္။           ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ေဒၚေဟမာ ငိုမဆံုးယိုမဆံုး အပူသည္လံုးလံုးျဖစ္ခ့ဲရသည္။ ၾကည့္ပါဦး၊ တစ္ႏွစ္လည္းမဟုတ္။ ႏွစ္ႏွစ္လည္း မဟုတ္။ ၁ဝ- ႏွစ္လံုးလံုး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေဟမာသည္ လင္သည္ကို သြားေခၚေပးရန္ တိုက္တြန္းမရေသာအခါ အစ္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို အပူကပ္ျပန္ေတာ့သည္။ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္မဟုတ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္။           ယခင္ ယခင္ အႀကိမ္ေတြက ေဒၚေဟမာ ပူဆာလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ သူ႔ႏွမအား တရားေဟာ၍ မာန္မဲ၍ ျပန္လႊတ္ေလ့ရွိ၏။           ” သားတစ္ေယာက္လံုး သာသနာေတာ္ လွဴထားမွေတာ့ ဒီေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးမေနပါန႔ဲ ေဟမာရယ္” ဟု ဆိုေတာ္မူေလ့ရွိသည္။           သို႔ေသာ္ ေဒၚေဟမာ အားမေလွ်ာ့။ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ တစ္ရံတစ္ခါ ရက္ျခား ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား သြား၍ သြား၍ နားပူေလ့ရွိသည္။           ” တပည့္ေတာ္မသား ဒီေလာက္ေတာင္ သတင္းမၾကားဘဲ ၾကာေနတာ ေသမ်ား ေသေနလို႔လားဘုရား။ အသက္ရွိရင္ေတာ့ ျပန္မလာေတာင္ သတင္းၾကားမွာပါ။ ခုေတာ့ ေသလို႔ မၾကားတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေသရင္လည္း ကြဲကြဲျပားျပား သိရေအာင္ ၾကြသြားၿပီး သတင္းေလး ဘာေလးေမးပါဦး ဘုရား၊ ေသလို႔သာ သတင္းမၾကားတာပါ ဘုရား” ဟူေသာ ေဒၚေဟမာ၏ စကားကို ေကာရ႑ကဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ -           ”မေသပါဘူးဟ့ဲ” ဆိုရံုႏွင့္ မေျဖသိမ့္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ”အင္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႔၊ သူ႔သားကို ေခၚလာၿပီး ျပလိုက္မွပင္ ေအးေတာ့မယ္” ဟု စဥ္းစားမိသည္ ထင္၏။           “ကဲ... မိေဟမာ၊ ဒီ၀ါမဆိုမီ ငါကုိယ္တိုင္ ေရာဟဏကုိ လိုက္သြားေပးမယ္။ ဒီ၀ါ နင့္သား ဒီမွာ ၀ါဆိုျဖစ္ဖို႔ ငါ့တာ၀န္ ထားေပေတာ့” ဟု မိန္႔ၾကားကာ ႂကြသြားခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ါဆိုရန္ နီးကပ္ေနေလၿပီ။ သားလည္း ႂကြမလာ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ျပန္မေရာက္။ ၀ါနားနီးေလ ေဒၚေဟမာတစ္ေယာက္ ပ်ာေလာင္ခတ္ေလ၊ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္ ခဏခဏကူး၍ သတင္းေမးရေလႏွင့္။            ဒီေန႔ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေနသျဖင့္ သူ႔အစား မိမိကုိလႊတ္ အေမးခိုင္း၍ သြားေမးရာ သားတို႔ ဆရာတပည့္အေၾကာင္းေတာ့ မၾကားရ။ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္ ေရာက္ေၾကာင္းသာ ၾကားရ ဖူးေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဤသတင္းကုိ မိမိက အားတက္သေရာ ေျပာေသာ္လည္း ေဒၚေဟမာထံမွ စကားသံ ထြက္မလာ။ ေၾသာ္... မိေဟမာတစ္ေယာက္ေတာ့ သားအတြက္ တရားမဖက္ႏိုင္ဘဲ အလကားသက္သက္ ငိုျပန္ေခ်ဦးေတာ့မည္ေပါ့။ ဦးသိခၤသည္ ဦးေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိရာမွ ေဒၚေဟမာရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေဟမာထံမွ စကားသံတို႔အစား ႐ႈိက္သံတို႔ကသာ တံု႔ျပန္ေပးပို႔၍ ေနေပေတာ့သည္။ (၂)           “ေဟမာေရ... ထြက္ခဲ့ပါဦး ေဟ့”           ဝါေတာ္ဝင္ေန႔ ျဖစ္၏။ ဤေန႔ ဤအခ်ိန္မွာမွ သားႏွင့္ေမာင္ႀကီး ျပန္မေရာက္လွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆံုးေလၿပီဟုသာ ေဒၚေဟမာသည္ ေန႔လယ္ကတည္းက ငိုပြဲဆင္၍ ေနေလေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ ငါ့သား ဦးပဥၨင္းေသလို႔သာ အေျပာရခက္လို႔ ေမာင္ႀကီး ဘုန္းႀကီးလည္း ျပန္မလာတာေပါ့။ ကံဆိုးတဲ့သားရယ္၊ ေသတာေတာင္ ေဆြေ၀းမ်ဳိးေ၀း တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာမွာ ေသရေလျခင္း၊ ငါ့သား ဦးပဥၨင္းအေလာင္းကုိမွ က်က်နန သၿဂဳႋဟ္သူ ရွိပါ့မလား။           “ေဟမာေရ... ထြက္ခဲ့ပါဦး ဆိုမွကြာ...”           အျပင္ခန္းမွ ဦးသိခၤ ခဏခဏ ေခၚေနသျဖင့္ ေဒၚေဟမာသည္ မေနသာ၍ မ်က္ရည္သုတ္ကာ အပူ႐ုပ္ကုိ မပူ႐ုပ္ဆင္လ်က္ ထြက္လာခဲ့ရသည္။           ေၾသာ္... တို႔ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုမယ္ဆိုတဲ့ အာဂႏဳၱကိုယ္ေတာ္ေလး ထင္ပါရဲ႕။ အျပင္ခန္း ေခါင္းရင္းက်က်တြင္ ဣေျႏၵရရ ထိုင္ေနေသာ ရဟန္းေတာ္ တစ္ပါးကို ဖူးေတြ႔လိုက္ရသည္။           “ဟုတ္ပါရဲ႕ သားအရြယ္။ နည္းနည္းပိန္တာရယ္၊ ညိဳတာရယ္ပဲ ကြာတယ္။ အားလံုး အရပ္အရြယ္တူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သားအစားရတယ္လို႔ ဟိုတစ္ေယာက္က ေျပာတာေပါ့။ ေၾသာ္... ဒီဦးပဥၨင္း ျမင္ရမွပဲ ငါ့သားကုိ ပိုၿပီး သတိရလိုက္ပါဘိ”           “ကဲ... မေဟမာ၊ လာထိုင္၊ ဒီ၀ါတြင္း တို႔ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုမယ့္ အာဂႏဳၱကုိယ္ေတာ္ေပါ့။ မေန႔ကပဲ ငါ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ ေဆာက္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ၀ါကပ္ရင္ ဝတၱရားတစ္ခုကို လိုက္နာရမယ္လို႔။  ဝတၱရားကေတာ့ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး ဝါကၽြတ္လို႔ ျပန္ႂကြရင္လည္း တပည့္ေတာ္တို႔ကုိ အသိေပးၿပီးမွ ႂကြရပါတယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစၿပီး တို႔အိမ္ကုိ ေန႔တိုင္းႂကြၿပီး ဆြမ္းဘုဥ္း ေပးလိမ့္မယ္ကြဲ႕၊ မင္း ႀကိဳးစားၿပီး ဆြမ္းဝတ္ျပဳေပေရာ့”           ေဒၚေဟမာသည္ မိမိသားအရြယ္ျဖစ္ေသာ အာဂႏဳၱကုိယ္ေတာ္အား ရွိခိုးဦးခ်ရင္းက-           “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ၀ါဆိုမယ္ဆိုလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္ဘုရား၊ အဲဒီ အရွင္ဘုရား ဝါဆိုတဲ့ေက်ာင္းဟာ တပည့္ေတာ္တို႔သား ရဟန္းခံမယ့္ႏွစ္မွာ ေဆာက္တာေပါ့ ဘုရား။ သားရဟန္းတစ္ပါးတည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနဖို႔ဆိုၿပီး ေဆာက္ပါတယ္။ သားရဟန္းက ရဟန္းျဖစ္တဲ့ဝါမွာပဲ စာသင္ရေအာင္ဆိုၿပီး ဟိုေရာဟဏဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕အေ၀းႀကီးကုိ ႂကြသြားပါတယ္ ဘုရား။  အခု ၁ဝ- ႏွစ္ေတာင္ ၾကာၿပီေပါ့။ သတင္းလည္း မၾကားရ။ ျပန္လည္းမလာနဲ႔။ ဒီဒကာႀကီး လိုက္သြားပါဆိုလည္း ခိုင္းမရတာနဲ႕ တပည့္ေတာ္မမွာ သားအတြက္ တစ္ေန႔မွ မငိုရတဲ့ေန႔ မရွိပါဘူး ဘုရား။ ေမာင္ႀကီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကိုလည္း ခဏခဏ သြားပူဆာပါတယ္။ ဒီမွာမွ တပည့္ေတာ္မသား ေသလို႔သာ ျပန္မလာတာ ထင္ပါတယ္ဘုရားဆိုၿပီး ငိုေလွ်ာက္တာနဲ႕မေနသာေတာ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီႏွစ္ဝါ ဒီမွာဆိုဖို႔ သြားေခၚမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာ၊ အခု ဝါသာ ၀င္သြားပါေရာ၊ သားေရာ ေမာင္ ဘုန္းႀကီးပါ ျပန္မလာဘူးဘုရာ့။ ဧကန္ တပည့္ေတာ္မ ထင္တာ မွန္ေနၿပီနဲ႔ တူပါတယ္ဘုရား”” ဟု ေလွ်ာက္ရင္း ငိုျပန္ေလသည္။           “ဟယ္... ေဟမာရယ္၊ ဦးပဥၨင္းေရွ႕မွာ မငိုပါနဲ႕။ ဦးပဥၨင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပါ့မယ္။ ကဲ... ဆြမ္းျပင္ေခ်ပါ” ဦးသိခၤက ေဒၚေဟမာ အငိုရပ္ရန္ စကားဆက္ေပးသည္။           “ဒကာမႀကီး၊ ေလာကဓမၼတာ နာနာဘာဝ, ၀ိနာဘာဝ, အညထာဘဝ ဆိုတဲ့ တရားမ်ဳိးဆိုတာ ကင္းႏိုင္ေကာင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ သားရွိရင္ သားနဲ႔ ရွင္ကြဲ ကြဲရမယ္။ ေသကြဲ ကြဲရမယ္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ရွိရင္လည္း ပ်က္ျပား၍ မြဲေတသြားရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဓမၼတာတရားေတြပါ။ ဒီတရားေတြကုိ ျမင္ေအာင္ ႐ႈၿပီး ဒီတရားေတြကင္းရာကင္းေၾကာင္း နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိသာ ေတာင့္တၿပီး တရားအားထုတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္”           “တင္ပါ့ဘုရား၊ ေမာင္ ဘုန္းႀကီးလည္း ဒီလိုပဲ ခဏခဏေဟာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မမွာသာ သားအတြက္ တရားပ်က္တယ္လို႔ဆိုဆို ေန႔တိုင္း ငိုေနရတယ္ ဘုရား။ ေသတာေတာင္ မေတြ႕ရတဲ့သားမို႔ မေျဖႏိုင္တာပါ ဘုရား”           “ေတာ္ပါေတာ့ ေဟမာရယ္၊ နင့္မလဲ ဒီေသစကားပဲ ေျပာေျပာေန ေသတာဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ နင့္သားက ရဟန္းမို႔ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ထားတာလားမွ မသိတာ။ ကဲ-ဆြမ္းျပင္ေခ်ပါ”           အာဂႏဳၱကုိယ္ေတာ္ကား ဦးသိခၤစကားကုိ အမွတ္မထင္နားေထာင္ရင္း မ်က္လႊာကုိသာ ခ်ထားေလ၏။ ေဒၚေဟမာသည္ ေနရာမွ ထသြားၿပီး ဆြမ္းျပင္ေနေလသည္။           “ဒီလိုပါပဲ ဦးပဥၨင္းရယ္၊ ဒီဒကာမႀကီးေတာ့ သူ႔သားအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ရည္ေျခာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးပဥၨင္းလည္း ဒီ၀ါတြင္းႀကိဳးစားၿပီး တရားေဟာေပးပါဦး” ဟု ဦးသိခၤက ဆက္လက္ေလွ်ာက္ေနေလရာ ဦးပဥၨင္းမွာ ဦးေခါင္းကုိ ငံု႕လ်က္သာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး စဥ္းစားေနဟန္ ရွိေလ၏။ မဟာပ၀ါရဏာေန႔ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ ဆြမ္းခံခ်ိန္တြင္ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ႂကြေနက်အတိုင္း အာဂႏ္ၲဳကုိယ္ေတာ္သည္ ဦးသိခၤ၊ ေဒၚေဟမာတို႔အိမ္သို႔ ႂကြေရာက္လာ၏။ ေဒၚေဟမာသည္ ကိုယ္ေတာ္ကုိ ျမင္တိုင္း သား ဦးပၪ္ၥင္းကုိ အမွတ္ရ၍ မ်က္ရည္က်ေနက်ပင္ျဖစ္ရာ ယေန႔လည္း မ်က္ရည္ကုိ သုတ္၍ ရွိခိုးဦးခ်လ်က္ ဆြမ္းျပင္၍ ေနေလ၏။           “ဒကာမႀကီး၊ ဦးပဥၨင္း ဒီေန႔ ျပန္ႂကြေတာ့မယ္လုိ႔”           “ဘုရား... ျပန္ႂကြေတာ့မယ္”           ေဒၚေဟမာသည္ ဆြမ္းျပင္ေနရာမွ အလန္႔တၾကားပင္ ေမးလိုက္မိသည္။           ““ဟုတ္တယ္... ဒကာမႀကီး၊ ၀ါကၽြတ္လို႔ ပ၀ါရဏာလည္း ျပဳၿပီးသြားၿပီ။ အခု ဆြမ္းကိစၥၿပီးရင္ ဒီေကာရ႑ကက ျပန္ႂကြေတာ့မလို႔ အခု လာႏႈတ္ဆက္တာပါပဲ””           ““ေၾသာ္””           ေဒၚေဟမာသည္ မ်က္ရည္၀ိုင္း၍ သြားျပန္ေလသည္။           “ဟင္း... ငါ့သား ဦးပဥၨင္း မရွိလို႔ ငါ့သားနဲ႔ ရြယ္တူ အာဂႏဳၱဦးပဥၨင္းကုိ ငါ့သားအမွတ္နဲ႔ ျပဳစုေနရတာ၊ အခု ဦးပဥၨင္းကေတာင္ ခြဲသြားေတာ့မွာပါကလား”           ထိုစဥ္တြင္ ဦးသိခၤ ေရာက္၍လာၿပီး ဦးပဥၨင္းကို ရွိခိုးဦးခ်ရင္းက-           “ႂကြေတာ့မလို႔လား ဘုရား”” ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။           “ဟုတ္တယ္ ဒကာႀကီး””           “ဒါျဖင့္ ပင့္ေလွ်ာက္ပါရေစ ဘုရား၊ ဒီတစ္ေန႔ ဆိုင္းေတာ္မူပါဦး၊ နက္ျဖန္ တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူပါဦးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ သကၤန္း လွဴဒါန္းလိုပါေသးတယ္ ဘုရား” ဟု ဦးသိခၤက ေလွ်ာက္ထားေလ၏။           “ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ငါျဖင့္ ဒါေလွ်ာက္ဖို႔ သတိမရဘူး” ဟု ေဒၚေဟမာသည္ မိမိ၏ ၀မ္းနည္း စိတ္အားငယ္တတ္မႈကို အျပစ္ျမင္လိုက္ၿပီးမွ-           “ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား၊ နက္ျဖန္ သည္အိမ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး သကၤန္း အလွဴခံပါဦးဘုရား” ဟု ထပ္ဆင့္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလ၏။ ဦးပဥၨင္းသည္ မည္သို႔မွ်ျပန္လည္မႁမြက္ၾကားဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ ၀န္ခံလိုက္ၿပီးလွ်င္ ဆြမ္းအကပ္ခံ၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေတာ္မူေလ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဦးသိခၤ၊ ေဒၚေဟမာတို႔ အိမ္၌ ဦးပဥၨင္းအား ဆြမ္းဆက္ကပ္၍ သကၤန္းအတြက္ ပိတ္ဖ်င္ကိုးေတာင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဆးအတြက္ ထန္းလ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းဆီတို႔ကုိ လည္းေကာင္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေလသည္။           “အရွင္ဘုရား ဒီကႂကြရင္ ေရာဟဏကုိ ေရာက္မွာလား ဘုရား” ေဒၚေဟမာ၏ ေလွ်ာက္ထားသံ။           “ေရာက္မွာပါ ဒကာမႀကီး”           “ေရာက္ရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္မသား ဦးပဥၨင္းအေၾကာင္း စံုစမ္းၿပီး ေတြ႕ရင္ ဒကာမႀကီး ေန႔တိုင္း ငိုေနရေၾကာင္း၊ ဆက္ဆက္ျပန္ လာဖို႔အေၾကာင္း မိန္႕ၾကားေပးပါ ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားအရြယ္ေလာက္ ပါပဲ။ အရွင္ဘုရားထက္ နည္းနည္းျဖဴၿပီး နည္းနည္း၀တာပဲ ထူးပါတယ္။ ေကာရ႑ကက ဦးပဥၨင္းဆိုရင္ သိၾကမွာပါ။ အဲေလ ေသသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့လည္း...”            ေဒၚေဟမာ ေျပာရင္း မ်က္ရည္က်လာျပန္၏။           “အို... ေတာ္ပါေတာ့ မေဟမာ၊ ကဲ- ဆြမ္းကပ္ၿပီး ေရစက္မိုးစက္ကေလး ခ်ၾကရေအာင္ပါ””           ဦးပဥၨင္းသည္ ဆြမ္း, သကၤန္း အလွဴႏွင့္ဆိုင္ေသာ အႏုေမာဒနာ တရားကုိ အတန္ငယ္ ေဟာၾကားၿပီးမွ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ကုလပလိေဗာဓဟူေသာ ေဆြမ်ဳိးမိဘဆိုင္ရာ ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားကို ထင္ရွားေအာင္ အားထုတ္ၾကရေၾကာင္း၊ မိဘမ်က္ေမွာက္မွာ ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ပလိေဗာဓကင္းေအာင္ ေနၾကရေၾကာင္း၊ သို႔မွသာ လိုအပ္ေသာ တရားထူး၊ တရားျမတ္တို႔ကို ရႏိုင္ေၾကာင္း ေဟာေျပာ၍ ေရစက္ခ်ေပးကာ ႂကြေတာ္မူရန္ ျပင္ဆင္ေလ၏။           ဦးသိခၤသည္ ဦးပဥၨင္း သပိတ္အတြင္း၌ ထန္းလ်က္ထုပ္ႏွင့္ ဆီက်ည္ဘူး စသည္တို႔ကုိ စနစ္တက် ထည့္၍ သကၤန္းလ်ာ ပိတ္ကိုးေတာင္ကုိ ေခါက္၍ သပိတ္ေပၚ၌တင္ကာ ဦးပဥၨင္းလက္သို႔ ဆက္ကပ္လိုက္ေလ၏။           ဦးပဥၨင္းသည္ သပိတ္ကုိ ပခံုး၌ လြယ္ကာ ျဖည္းညင္းစြာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းႂကြသြားေလသည္။ ေဒၚေဟမာကား မိမိသားဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ဦးပဥၨင္း ႂကြသြားေတာ္မူရာသို႔ မ်က္စိတစ္ဆံုး လက္အုပ္ခ်ီရင္း ယိုဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို အသာအယာ သုတ္ရေလ၏။           “ဗ်ဳိ႕ ဦးသိခၤ၊ ေဒၚေဟမာ ရွိရဲ႕လားဗ်ဳိ႕၊ ဒီမွာ ေကာရ႑ကက ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႂကြလာၿပီ””           အိမ္ေရွ႕မွ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေအာ္၍ေျပာသျဖင့္ ေဒၚေဟမာ အိမ္ေပၚအမွ အေျပးဆင္းလာ၍ ႀကိဳဆိုေလရာ ၀ါဆိုဦးက သားကိုေခၚရန္ ႂကြသြားေသာ ေမာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးတည္း အိမ္သို႔ ႂကြလာသည္ကုိ ေတြ႕ရေလ၏။           ““အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား တစ္ပါးတည္းလား ဘုရား။ သား ေကာ၊ သားေမာင္ပဥၨင္းဘယ္မွာလဲ ဘုရား””           ေဒၚေဟမာသည္ ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္း တစ္ပါးတည္း ႂကြေရာက္လာေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား အငမ္းမရ ေမးေလသည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္၍ မျမင္တိုင္း တတြတ္တြတ္ ေမး၍ ေဒၚေဟမာ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေႂကြးေလ၏။           “ေသၿပီ၊ ေသၿပီ။ သားဦးပဥၨင္း ေသၿပီ မဟုတ္လား ဘုရား။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးတည္း ႂကြလာတာ သားဦးပဥၨင္း ေသလို႔ မဟုတ္လား ဘုရား၊ ေသၿပီလို႔သာ ရဲရဲႀကီး မိန္႔ေတာ္မူပါေတာ့ ဘုရား”           “ဟဲ့-ဟဲ့ ေဟမာ၊ သတိထားဦးေလ၊ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ နင့္ဟာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး” ဟု ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ လိွမ့္၍ငိုေနေသာ ေဒၚေဟမာအား မိန္႔ေတာ္မူ၏။           “ဟဲ့ ေဟမာရဲ႕၊ နင့္သားကုိ နင္တစ္၀ါတြင္းလံုး ဆြမ္းေကၽြးေနတာ မဟုတ္လားဟဲ့”           ”ဟင္-ဘာ ဘုရာ့၊ သားကို တစ္ဝါတြင္းလံုး ဆြမ္းေကၽြးေနတယ္”           ေဒၚေဟမာ အငိုရပ္ကာ တအံ့တၾသ ေမးေလွ်ာက္လိုက္သည္။           ”ေအးေလ၊ နင့္ေက်ာင္းမွာ နင့္သား ဦးပဥၹင္း တစ္ဝါလံုး ေနသြားၿပီး ေန႔တိုင္း နင့္အိမ္မွာ နင္ကပ္တဲ့ဆြမ္း စားသြားတာကပဲ။ ၿပီးေတာ့ နင္ပဲ ပဝါရဏာသကၤန္း ပိတ္ကိုးေတာင္ေတာင္ လွဴလိုက္ေသးတယ္ မဟုတ္လား”           ေဒၚေဟမာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၿဖစ္၍သြားသည္။           ”ဟင္ - မိန္႔ေတာ္မူပါဦး ဘုရား၊ ဝါတြင္းက အာဂႏ ၱဳကိုယ္ေတာ္က တပည့္ေတာ္မ သားလား” ေမးသာ ေမးရသည္။ စိတ္က မယံုႏိုင္ေသး။           ”ၾကည့္ပါဦး၊ ငါ့သားဆိုရင္ ဒါယိကာမႀကီး၊ ဦးပဥၹင္းဟာ ဒါယိကာမႀကီးသားေလ လို႔ ဘာေၾကာင့္ မေျပာပါလိမ့္၊ ဟုတ္ရင္ ေျပာရမွာပါ           ”ေၾသာ္- ေဟမာ၊ ေဟမာ။ ခက္ပဲ ခက္လွခ်ည့္ ေဟမာရယ္၊ ဝါဆိုဦးက ငါ ဒီကသြားေတာ့ နင့္သားကို လမ္းတစ္ဝက္မွာ ေတြ႔တယ္ဟဲ့၊ နင့္ကို ခ်ီးေျမွာက္ရင္း ဝါဆိုရေအာင္ ၿပန္လာတာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါကလည္း ေကာင္းသကြယ္၊ သြား သြား၊ မယ္ေတာ္ကို တရားေလး ဘာေလး ေဟာၿပီး ခ်ီးေၿမွာက္ေခ်ဦးေတာ့ လို႔ လႊတ္လိုက္သေလ           ”ေၾသာ-ေၾသာ္.. သားဦးပဥၹင္းကိုး”           ”ေအးေလ၊ နင့္သား နင့္ေက်ာင္းမွ ေနၿပီး နင့္အိမ္ တစ္ဝါတြင္းလံုး ဆြမ္းစားေနတာ မဟုတ္လား။ အခု ငါျပန္လာေတာ့ လမ္းတစ္ဝက္မွာ ေတြ႔ျပန္ေရာ။  ”ေဟာ- ေမာင္ပဥၹင္း၊ မင္းျပန္လာပလား။ မင္း မယ္ေတာ္ကို ေတြ႔ခဲ့ရဲ႔လား” လို႔ ေမးေတာ့ ”ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ဝါတြင္းလံုးလည္း ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့ပါတယ္” လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး နင္တို႔လွဴလိုက္တဲ့ ထန္းလ်က္နဲ႔ အေဖ်ာ္ရည္ေတာင္ လုပ္ကပ္ၿပီး ပိတ္ကိုးေတာင္ကို ငါ့ျပန္လွဴလိုက္လို႔ အလွဴခံလာရေသးတယ္။ ဟိုမွာ ၿမင္ရဲ႔လား၊ ၿပီးေတာ့မွ ”တပည့္ေတာ္ ေရာဟဏမွာပဲ ဆက္ေနပါရေစေတာ့” လို႔ ငါ့ကိုေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းခြဲသြားတယ္ေလ”            ဆရာေတာ္ႀကီး စကားကား အဆံုးသတ္၍ သြားေလ၏ ။ ေဒၚေဟမာကား စကားျပန္ၾကား ေလွ်ာက္ထားျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ဦးပဥၹင္း ဆင္းသက္ၾကြသြားရာ လမ္းဆီသို႔သာ ေငးေမာ ေမွ်ာ္ရည္လ်က္ လက္အုပ္ခ်ီ၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ်ေလ၏။ မ်က္ရည္မ်ားမွာ ယိုစီးျမဲ ယိုစီး၍ ေနေသာ္လည္း ငိုယိုေနျခင္းကာ မရွိ။ ပကတိ ၾကည္လင္၍ ေနကာ ႏႈတ္မွလည္း-            ”ေၾသာ္- င့ါသား၊ ငါ့သား။ ငါ့သားလို ရဟန္းမ်ိဳး ဒီဘုရား သာသနာမွာ မ်ားစြာ ရွိေနေသးကလား။ ကုလပလိေဗာဓကို ျဖတ္ၿပီး မိဘရပ္ထံကို မျပန္ဘဲ ေနႏိုင္ရံုမက မိဘမ်က္ေမွာက္ တစ္ဝါတြင္းလံုး ေနသြားတာေတာင္မွ ဦးပဥၹင္းက သားဦးပဥၹင္းပဲ လို႔မွ အသိမေပး၊ ေအးေအးျမျမ သီတင္းသံုးႏိုင္ပါေလရဲ့၊ သားေတာ္ျမတ္ ဦးပဥၹင္းဘုရား၊ အေမ ေမြးရက်ိဳးနပ္ပါေပရဲ႔။ အရေတာ္ပါေပရဲ႔။  သားလို ရဟန္းမ်ိဳးေတြကိုပဲ သက္ေသျပဳၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးက ရထဝိနိတသုတ္မွာ လာတ့ဲ အက်င့္ေတြ၊ ေမာေနယ်အက်င့္ေတြ၊ တုဝ႗ကသုတ္မွာလာတဲ့ အက်င့္ေတြ၊ မဟာအရိယာဝံသအက်င့္ေတြကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့ေပတာပဲ။ ေၾသာ္-သား... သား၊ အံ့ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားျမတ္ပါေပတကား” ဟု တတြတ္တြတ္ ေျပာဆိုရင္း သြားရာသို႔ ေမွ်ာ္မွန္းကာ ပူေဇာ္႐ိုက်ဳိး ရွိခိုးဦးခ်၍ပင္ မဝႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေလသတည္း။ (ဝိသုဒိၶမဂ္ အဌကထာ ၁- ၈ဝ)                                                 ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)

အခ်စ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တေစာင္း

အခ်စ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တေစာင္း   ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ၊ အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍၊ အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍၊ ေမတၱာႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္၊ အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား၊ အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္၊ မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။ ( အရွင္၀ိစိတၱ - မနာပဒါယီ )

အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ေယာက္က ေမးဖူးပါတယ္။ အမ်ားႀကီး မသိေပမယ့္ သဘာဝဓမၼအရ ေျပာရရင္ ေမတၱာ မဟုုတ္တဲ့ အခ်စ္ဟာ တဏွာေပမနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အတြက္ ပူေလာင္မႈကုုိ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ္ကခ်စ္လုုိက္ရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုုိယ့္ကုုိ အခ်စ္ခံလုုိက္ရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကာေတာ့ အဲဒီအခ်စ္ေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းမလာဘဲ ပူေလာင္မႈေတြသာ ျဖစ္လာေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိဆုုိးတာက ကုုိယ့္ကုုိ မခ်စ္တဲ့သူေတြကုုိ ကုုိယ္က ခ်စ္မိတဲ့အခါ၊ ကုုိယ္မခ်စ္ေတြသူရဲ႕ အခ်စ္ကုုိ ခံရတဲ့အခါေတြမွာ ဒီအခ်စ္ရဲ႕ ပူေလာင္မႈ သေဘာကုုိ ေကာင္းေကာင္းခံစားၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္က

 “အခ်စ္ေတြနဲ႔ လဲြရျခင္း၊ အမုုန္းေတြနဲ႔ တဲြရျခင္းဟာ ဆင္းရဲျခင္းပဲ” လုုိ႔ ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

တစ္ခ်ိဳ႕က အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ဆုုိတာ ရယူလုုိမႈ မရွိဘူးလုုိ႔ ဆုုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္လုုိ႔ ေျပာရင္ေတာ့ ရယူခ်င္တာ၊ ပုုိင္ဆုုိင္ခ်င္တာကေတာ့ ရွိေနၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရယူခ်င္မႈ၊ ပုုိင္ဆုုိင္ခ်င္မႈ ရွိေနသမွ် ဒီအခ်စ္ဟာ ဘယ္လုုိမွကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းႏုုိင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ အဲ ရယူပုုိင္ဆုုိင္မႈ မရွိဘဲ အက်ိဳးလုုိလားျခင္း သက္သက္ပဲဆုုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ အခ်စ္ထက္ေက်ာ္လြန္သြားတဲ့ ေမတၱာ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာဆုုိရင္ေတာ့ သူ႔အက်ိဳးကုုိ လုုိလားျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူခ်မ္းသာေလ ကုုိယ္ဝမ္းသာေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုုိ အခ်စ္မဟုုတ္တဲ့ ေမတၱာသေဘာမ်ိဳး ဆုုိရင္ေတာ့ ေမတၱာမ်ားေလ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အားေကာင္းေလပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ခက္တာက ပုထုဇဥ္ သဘာဝ ေမတၱာထားဖုုိ႔ထက္ ခ်စ္စရာပြားဖုုိ႔ပဲ လုုိလားၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သားသမီးအေပၚ အခ်စ္ႀကီးတဲ့ မိဘေတြ၊ မိဘအေပၚ အခ်စ္မ်ားတဲ့ သားသမီးေတြ၊ ဇနီးမယားအေပၚ အခ်စ္ပုုိတဲ့ လင္ေယာက်္ားေတြ၊ လင္ေယာက္်ားအေပၚ အခ်စ္လုုိတဲ့ ဇနီးမယားေတြ၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အခ်စ္ႀကီးတဲ့ သမီးရည္းစားေတြ စသျဖင့္ ဘယ္လုုိအသုုိင္းအဝုုိင္းမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္ႀကီးေလအျပစ္ႀကီးေလ၊ အခ်စ္မ်ားေလ အျပစ္မ်ားေလ၊ အခ်စ္ႀကီးေလ အမ်က္ႀကီးေလ ျဖစ္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္ေတြမ်ားေတာ့ ကုုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြအေပၚမွာ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ စသျဖင့္ မ်ားေနၿပီး အဲဒီအတုုိင္း ျဖစ္မလာတဲ့အခါမွာလည္း အျပစ္ေတြ၊ အမ်က္ေတြအထိ ပြားလာေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္ကုုိ အေျခခံရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းဖုုိ႔ထက္ ပူေလာင္ဖုုိ႔က ပုိမ်ားေနတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုုိေတာ့ကား အေကာင္းဆုုံးကေတာ့ အခ်စ္ေတြ မကင္းေသးတဲ့ ပုထုုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ အခ်စ္ေတြကေန ေမတၱာအျဖစ္ မေျပာင္းႏုုိင္ေသးရင္လည္း ပူေလာင္ခံစားမႈေတြ သက္သာေအာင္ အခ်စ္ေတြကုိ ေလ်ာ့ခ်ၾကည့္ဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္အစား ေမတၱာထားလာႏုုိင္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ေလ့က်င့္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လုုိအရာ၊ ဘယ္လုုိ ပုုဂၢိဳလ္မ်ိဳးအေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးေစတာထက္ အက်ိဳးလုုိလားတဲ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ေႏြးေထြးႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဆုုိရင္ေတာ့ ေနရတဲ့အခုုိက္မွာ အထုုိက္အေလ်ာက္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလာၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ဆုိရင္ ကုုိယ္ကခ်စ္လုုိက္ရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုုိယ့္ကုုိ အခ်စ္ခံရတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလုုံးဟာ ၿငိမ္းေအးမႈထက္ ပူေလာင္မူကုိသာ ျဖစ္ေစတတ္တဲ့အတြက္ အခ်စ္အစား ေမတၱာမထားႏုုိင္ေသးေတာင္မွ ကုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစဖုုိ႔ အခ်စ္ေတြကုုိ ေလ်ာ့ႏုုိင္သမွ် ေလ်ာ့ခ်စ္ၾကၿပီး အခ်စ္အစား အမုုန္းမပြားႏုုိင္ေအာင္လည္း ေမတၱာတရား၊ ဥေပကၡာတရားေလးထားၿပီး ေနထုုိင္ႏုုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အခ်စ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တေစာင္း အသိေပးတင္ျပလုုိက္ရပါတယ္။

 ( အရွင္၀ိစိတၱ - မနာပဒါယီ )

အခ်စ္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တေစာင္း  

ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ၊ အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍၊ အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍၊ ေမတၱာႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္၊ အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား၊ အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္၊ မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။

( အရွင္၀ိစိတၱ - မနာပဒါယီ )

ၾကည္ညိဳထိုက္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား

                                          ၾကည္ညိဳထိုက္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား

 

ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းေတာ္မ်ား မ်ားစြာရွိပါသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္မ်ားအနက္ ဘယ္လိုရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳရမလဲ ဆိုတာကို အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေျပာျပရလွ်င္ ဓုရႏွစ္ပါးကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္ေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳၾကရမယ္။

 

( ရဟန္းအလုပ္ - ဓုရ ၂-ပါး )

ျမတ္စြာဘုရားက မိမိ၏ သာ၀ကရဟန္းေတာ္မ်ား အားထုတ္ဖြယ္

ရဟန္းတို႔အလုပ္=ရဟန္းတို႔တာ၀န္ကို
(၁) ဂႏၳဓုရ 
(၂) ၀ိပႆနာဓုရ လို႔ ၂-မ်ိဳး ေဟာေတာ္မူခဲ့တယ္။

ဂႏၳဓုရဆိုတာ= စာေပက်မ္းဂန္ သင္အံပို႔ခ်မႈဟူေသာ ရဟန္းတို႔အလုပ္=ရဟန္းတို႔တာ၀န္ျဖစ္တယ္။
၀ိပႆနာဓုရဆိုတာ=၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းက်င့္သံုးမႈဟူေသာ ရဟန္းတို႔အလုပ္= ရဟန္းတို႔တာ၀န္ျဖစ္တယ္။
ဂႏၳဓုရကို ပရိယတၱိဓုရ၊ ၀ိပႆနာဓုရကို ပဋိပတၱိဓုရလို႔လဲ ေခၚတယ္။
ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားေပးခဲ့တဲ့ ရဟန္းတို႔အလုပ္=ရဟန္းတို႔တာ၀န္ပဲ။ 

 

အဲဒီရဟန္းတုိ႔အလုပ္=ရဟန္းတို႔တာ၀န္ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကိုျဖစ္ေစ၊ တမ်ိဳးမ်ိဳးကိုျဖစ္ေစ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ သီလရွိေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳၾကရမယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ အမွန္တကယ္ သာသနာျပဳေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကတယ္။

အခ်ိဳ႔က ဂႏၳဓုရ၊ ၀ိပႆနာဓုရ ဆိုတဲ့ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ အလုပ္၊ ရဟန္းေတာ္၏ တာ၀န္ႏွစ္မ်ိဳးတို႔အနက္ တမ်ိဳးမ်ိဳးကိုမွ် အားမထုတ္ပါဘဲ သာသနာျပဳဆိုတဲ့အမည္ကို ခံယူေနၾကတာကိုေတာ့ စဥ္းစားစရာေကာင္းပါတယ္။

 

သာသန၀ံသပၸဒီပိကာ၊ သာသနာလကၤာရစာတမ္း၊ သီလ၀ိေသာဓနီက်မ္းမ်ားကို ၾကည့္ရႈလွ်င္ ေရွးေရွးက ဆရာေတာ္ၾကီီးေတြဟာ အလြန္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းတာပဲ။ ေရွးေရွးက သူေတာ္ေကာင္းေတြ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုၾကည္ညိဳပံုကိုလဲ သိပ္အတုယူဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။

 

( ေဆးေပးျခင္း၊ ပန္း၊ သစ္သီးေပးျခင္း ေရွာင္ေတာ္မူၾကပံု )

အင္း၀ေခတ္က အရွင္၀ရဓမၼ ဆရာေတာ္ထံ ေက်ာင္းအမကိုယ္တိုင္လာျပီး ေဆးေတာင္းသတဲ့ ဆရာေတာ္က-ေဆးမေပးေကာင္းဘူး-လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ပစၥည္းေလးပါး ဒါယိကာမပါဘုရား-လို႔ထပ္ျပီးေလွ်ာက္ေတာ့ ပစၥည္းေလးပါးဒါယိကာမ ျဖစ္ေလ မေပးေကာင္းေလ-လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါသတဲ့။

နံေမာ္ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းဒကာ သမီးက ကံႀကီးဆရာေတာ္ထံ ဆြမ္းသြားပို႔တယ္။ ကံႀကီးဆရာေတာ္က ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ မုန္႔ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းဒကာႀကီး သိသြားေတာ့ ငါတို႔ဆရာေတာ္ႏွင့္ မတူ-လို႔ေျပာျပီး ေနာက္ ဆြမ္းမပို႔ရေတာ့ဘူးတဲ့။
ဘုန္းႀကီးေပးလိုက္တဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ မုန္႔ကိုလည္း စြန္႔ပစ္ေစပါသတဲ့။

 

( ေဗဒင္မေဟာေသာ ဆရာေတာ္ )

မဂၤလာဘံုေက်ာ္ ဆရာေတာ္ထံ ၀န္ကေတာ္ကိုယ္တိုင္ လွဴဖြယ္ပစၥည္းျဖင့္ လာျပီး ၀န္ႀကီး၏ ဇာတာကို ေဗဒင္ေမးပါသတဲ့။ ဆရာေတာ္က ရဟန္းေတာ္မ်ား ေဗဒင္မေဟာေကာင္းဘူး-လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္ျပီး ၀န္ကေတာ္ျပန္သြားေတာ့ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကို စြန္႔ပစ္ေစတယ္။ ၀န္ကေတာ္ကို ေခၚလာတဲ့သူကိုလည္း ေနာင္-မေခၚလာ၀ံ႔ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေငါက္ငမ္းေတာ္မူသတဲ့။

အရွင္အဂၢဓမၼ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ေဆးကုတဲ့ဘုန္းႀကီးက လွဴတဲ့ ပစၥည္းကို အကုန္စြန္႔ပစ္ျပီး အဲဒီဘုန္းႀကီးထိုင္တဲ့ ေနရာကိုေတာင္ ေရေဆးပစ္ခိုင္းသတဲ့။

 

( ေရွးဆရာေတာ္မ်ား ၀ိနည္းေလးစားပံု )

နံေမာ္ဆရာေတာ္ အရွင္သာရမဥၨဴ-ဟာ မိမိ၏ ဇာတိျဖစ္တဲ့ မိတၳီလာျမိဳ႔ အုတ္ရွစ္ကုန္းသို႔ ၾကြလာတဲ့အခါ ရြာက လွည္းအႀကိဳလာတယ္။ ဆရာေတာ္က မသြားႏိုင္ေတာ့မွ ငါေျပာမယ္-လို႔ မိန္႔ေတာ္မူျပီး လွည္းမစီးဘဲ ရြာေရာက္ေအာင္ ၾကြေတာ္မူသတဲ့။

ဒုတိယ နံေမာ္ဆရာေတာ္ အရွင္ဓမၼပါလလည္း မိုးမရြာလွ်င္ ဘယ္အခါမွ် ထီးမေဆာင္းဘူးတဲ့၊ မိုးရြာလို႔ ထီးေဆာင္းရလွ်င္လည္း သူတပါးကို ထီးမမိုးခိုင္းဘဲ ကိုယ္တိုင္ေဆာင္းေတာ္မူသတဲ့။

 

( သာလြန္မင္း ၾကည္ညိဳပံု )

သာလြန္မင္းတရားကို အျမင့္ျမိဳ႔စား သားေတာ္ ရွင္တရုတ္က လုပ္ၾကံတဲ့အခါ ေလးထပ္ေက်ာင္းဘက္သို႔ မင္းႀကီးထြက္ေျပးလာျပီး ေလးထပ္ဆရာေတာ္ကို အေၾကာင္းစံုေလွ်ာက္ထား၍ လူဆိုးလူသြမ္းမ်ား မ၀င္လာေအာင္ ထီးရိုး ေတာင္ေ၀ွးဆြဲကိုင္ျပီး တားျမစ္ေပးပါ-ဟု ေလွ်ာက္တယ္။ ဆရာေတာ္က ငါ ရဟန္းသားျဖစ္တယ္၊ ဘယ္လိုမွ် မၾကံသာ၊ စံေက်ာင္းသူေတာ္ကို ပင့္ပါရေစဦး-ဟု မိန္႔ေတာ္မူျပီး စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ပင့္ခိုင္းလို႔ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ ေရာက္တဲ့အခါ မင္းႀကီးက ေလးထပ္ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္သလို ေလွ်ာက္တယ္။

 

 စံေက်ာင္းဆရာေတာ္က မင္းႀကီးကို က်က္သေရတိုက္မွာ ေနခိုင္းျပီး ရဟန္းသာမေဏမ်ားကိုေခၚကာ ထီးရိုး ေတာင္ေ၀ွး ဆြဲကိုင္ျပီး ေက်ာင္းတြင္းသို႔ လူတေယာက္မွ် မ၀င္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တလေလာက္ ေနရတယ္။

အေရးေတာ္ ေအာင္ျမင္ျပီးစီးလို႔ နန္းေတာ္ျပန္ေရာက္ျပီးတဲ့အခါ မင္းတရားႀကီးက-ေလးထပ္ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းပီသပါေပသည္။ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ စစ္သူႀကီး ပီသပါေပသည္-လို႔ မိန္႔ဆိုေၾကာင္း ဆရာစဥ္ စာမ်ားရွိပါတယ္။ ေလးထပ္ဆရာေတာ္သည္ သံသရာ ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ပစၥဳပၸန္ ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္-လို႔ မိန္႔ဆိုေၾကာင္း ရာဇ၀င္မွာဆိုပါတယ္။

 

ေနာင္ေတာ္၏ သားေတာ္ သခင္ပုကို ညီေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ စံုဖက္တဲ့ မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲမွာ ေလးထပ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ကိုသာ တပည့္ သံဃာမ်ားႏွင့္တကြ ပင့္ျပီး ပရိတ္တရားနာတယ္။ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို မပင့္ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးသူေဟာင္းတို႔ကို - သာလကာ တလင္ပန္း ပင္ပန္းကာ တေယာက္မ-လို႔ စကားပံုဆိုၾကသတဲ့။

တရားနာပရိတ္သတ္မ်ား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳတတ္ေအာင္ သာသနာလကၤာရစာတမ္း စသည္မွာလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အနည္းငယ္ကို ထုတ္ျပီး ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းေကာင္း ရဟန္းျမတ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္၍ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကပါေစ။

( ဘဒၵႏၲ ကုမာရ-အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု )

အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာဝင္

  အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာဝင္ 

 

 ဗုဒၶဘာသာဝင္တို ့သည္ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃတည္းဟူေသာ အၿမတ္ဆံုးေသာရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ၾကသူမ်ား ၿဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ အၿမတ္ဆံုးရတနာသံုးပါးကလည္း ကိုးကြယ္သူတို ့အား အၿမတ္ဆံုးေသာအက်ိဳးမ်ားကို ရေစႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ သို ့ေသာ္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ၾကသူခ်င္း တူေစကာမူ၊ အက်ိဳးေပးမွုအနည္း၊ အမ်ားကြာဟတဲ့အေလ်ာက္ ကိုးကြယ္သူတို ့ရဲ့ ဘဝအနိမ့္အၿမင့္ ၿခားနားလ်က္ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ “ကိုးကြယ္ပံု” ၿခင္း၊ ရတနာသံုးပါးကို “ၾကည္ညိဳပံု” ၿခင္း မတူညီၾကလို ့သာ ၿဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားၿဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အၿဖစ္ ခံယူပံုနညး္လမ္းၿခင္း ကြဲၿပားေနလို ့သာၿဖစ္ပါတယ္…

စင္စစ္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဟူသည္မွာ ဗုဒၶ၏အဆံုးအမမ်ားကို ဘဝလမ္းညႊန္အၿဖစ္ လုိက္နာခံယူက်င့္သံုးသူမ်ားပင္ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုလိုက္နာက်င့္သံုးရာမွာ ဗုုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦးနဲ ့တစ္ဦး ဗုဒၶ၊ ဓမၼေပၚ သိရွိပံုပမာဏၿခင္း၊ လိုက္နာက်င့္သံုးပံု ပမာဏၿခင္း မတူညီၾကပါဘူး။ ဗုဒၶအဆုံးအမမ်ားကို အႏွစ္သာရပိုင္းထိ ထိုးထြင္းသိၿမင္သူမ်ားရွိသလို၊ သာမန္ကာလွ်ံကာ သိသူမ်ားလည္းရွိပါတယ္။ ပါရမီအႏုအရင့္၊ ဝိရိယအၿပင္း အေပ်ာ့အရ ကြဲၿပားၿခားနားခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါတယ္။


“ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ” လို ့ သရဏဂံု တင္ထားေပမဲ့လည္း အၿခားေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို သရဏံ ဂစာၦမိခ်င္သူမ်ားဆုိလွ်င္ ရတနာသံုးပါးကိုးကြယ္သူရယ္လို ့ ဆိုရန္ပင္ခက္လွပါတယ္။ ဘုရားစင္အနီးအပါးမွာ အာသေဝါမကုန္ခမ္းေသးတဲ့ ၿပည္တြင္းၿဖစ္ ဘုိးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ ၿပည္ပမွ ဘိုးေတာ္၊ မယ္ေတာ္ရဲ့ ပံုမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲသူမ်ားဟာ ရတနာသံုးပါးမွတပါး အားထားစရာမရွိၿပီလို ့ ခံယူထားတဲ့သူမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာက္တရားနဲ ့ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမွုေပၚ အေၿခခံၿပီး ဓါတ္ရိုက္ဓါတ္ဆင္၊ ယၾတာေခ်၊ ဂါထာမႏၱန္ ရြတ္သူမ်ားဟာ(ဗုဒၶဘာသာဝင္တို ့အဖို ့ အေရးၾကီးဆံုးၿဖစ္တဲ့) ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို မမိွတ္မသုန္ ယံုၾကည္သူမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အတၱႏွင့္ အတၱနိယအေပၚ အေၿခစိုက္တဲ့ ၎အၿပဳအမူေတြဟာ ၿမတ္ဗုဒၶရဲ့ ဓမၼလမ္းေၾကာင္းနဲ ့ ဖီလာဆန္ ့က်င္လွ်က္ရွိၿပီး၊ ဥံဳ မဏိပေဒၼဟံု ကဲ့သို ့ မဟာယနဂိုဏ္းရဲ့ထိုးေဖာက္မွုေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို ့မွာ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ ကိုယ္ခံအားနည္းပါးရွာသူေတြ ၿဖစ္လာၾကပါတယ္။

ၿမတ္ဗုဒၶရဲ့ဓမၼမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို ့ကို ၿငိမ္းေစေသာ နညး္လမ္းမ်ားညႊန္ၿပထားသလို၊ ေသာက၊ ပရိေဒဝ၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆတို ့မွ လြတ္ေၿမာက္ေစတဲ့က်င့္စဥ္္ေတြလည္း အေၿမာက္အၿမားရွိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္အၿဖစ္ခံယူၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ထူေၿပာေနပါလွ်င္၊ ေသာက၊ ပရိေဒဝ၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆတို ့ ပူေလာင္ဆူပြက္ေနပါလွ်င္ (အေၿဖကားရွင္းပါတယ္။) ဗုဒၶ၏ ဓမၼကို လိုက္နာက်င့္သံုးမွုမွာ အားနည္းလို ့သာ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဘုရားရွင္က ရတနာသံုးပါးအေပၚ ၾကည္ညိုမွုသဒၶါတရား အနညး္အမ်ားေပၚအမွီၿပုၿပီး အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာဝင္ႏွင့္ အညံ့စားဗုဒၶဘာသာဝင္လို ့ႏွစ္မ်ိဳးကြဲၿပားေၾကာင္းနဲ ့ ၎တို ့ရဲ့လကၡဏာမ်ားကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

အထက္တန္းစားဗုဒၶဘာသာဝင္တို ့ရဲ့ လကၡဏာမ်ား

• ၁။ရတနာသံုးပါးအေပၚ၌ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာယံုၾကည္ၿခင္း
• ၂။ကိုယ္က်င့္သီလႏွင့္ၿပည့္စံုၿခင္း
• ၃။ေကာတုဟလ မဂၤလာကိုမယံုၾကည္ၿခင္း
• ၄။ေလာကီမဂၤလာတို ့ကို မယံုၾကည္ဘဲ ကံကိုသာအႏွစ္သာရအားၿဖင့္ ယံုၾကည္ၿခင္း
• ၅။ဗုဒၶသာသနာေတာ္အတြင္း၌သာ ၿမတ္ေသာအလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ေရြးခ်ယ္စိစစ္၍ ဦးစြားေပးလွဴ ၾကည္ၿဖူ၊ ၿမတ္ႏိုးၿခင္းတို့ၿဖစ္၏။

ဤလကၡဏာမ်ားႏွင့္ၿပည့္စံုသူကို ဘုရားရွင္က ဗုဒၶဘာသာဝင္ ရတနာ၊ဗုဒၶဘာသာဝင္ ပဒုမာ၊ဗုဒၶဘာသာဝင္ ပုဏၰရိ္က္ လို ့ဂုဏ္ၿပဳေတာ္မူပါတယ္။

အညံ့စားဗုဒၶဘာသာဝင္တို ့ရဲ့ လကၡဏာမ်ား

• ၁။ရတနာသံုးပါးအေပၚ၌ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာမယံုၾကည္ၿခင္း
• ၂။ကိုယ္က်င့္သီလမရွိၿခင္း
• ၃။ေကာတုဟလ မဂၤလာကိုယံုၾကည္ၿခင္း
• ၄။ကံကိုမယံုၾကည္ဘဲ ေလာကီမဂၤလာကိုသာ အႏွစ္သာရအားၿဖင့္ ယံုၾကည္ၿခင္း
• ၅။အၿခားဘာသာ၌ၿမတ္ေသာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိႏိုး ေမွ်ာ္ကို္းရွာမွီးလ်က္ ဦးစားေပးလွဴ ၾကည္ၿဖူ၊ ၿမတ္ႏုိးၿခင္းတို ့ၿဖစ္သည္။

ယင္းလကၡဏာတို ့ႏွင့္ ၿပည့္စံုေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ိဳးကို ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေအာက္တန္းစား၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အညစ္အေၾကး၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဒြန္းစ႑ားဟု ဘုရားရွင္ကမိန့္ဆိုေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဤသို့လ်င္ မိမိသည္ အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာဝင္လား၊ အညံ့စားဗုဒၶဘာသာဝင္လား ဟူသည္ကို ဘုရားရွင္၏ အထက္ပါစံညႊန္းမ်ားကို အမွီၿပဳ၍ ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကို ၾကည္ညိုမွုသဒၶါ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခိုင္မာလွ်င္ ေလာကီမဂၤလာ၊ ေကာတုဟတမဂၤလာတို ့မွာ စိတ္ညႊတ္မွုမရွိႏိုင္ပါ။

ေဗဒင္၊ ယၾတာ၊ အင္း၊ လက္ဖြဲ့၊ ဂါထာ၊ မႏၱန္တို ့ကို ယံုၾကည္ၿခင္း၊ မည္သည့္ရုပ္ပြားေတာ္ကို ကိုးကြယ္လွ်င္မည္သို ့ စီးပြားတက္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿခင္းတို့သည္ ေကာတုဟလမဂၤလာကို ယံုၾကည္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုယၾတာေခ်လွ်င္ ဒီလိုေအာင္ၿမင္သတဲ့၊ ဒီအေဆာင္ေၾကာင့္ ဒီလိုၾကီးပြားသတဲ့၊ ဒီရုပ္ပြားမ်ိဳးကိုးကြယ္လွ်င္ အႏၱရယ္ကင္းသတဲ့ စတဲ့ ရုတ္တရက္ေပၚထြက္လာတဲ့ ေလာကီစီးပြား တက္ေၾကာင္းမ်ားကို (ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမမ်ားႏွင့္ ေလ်ာ္ညီမွုရွိ၊မရွိ) မစစ္ေဆးဘဲ မ်က္ကန္းယံုၾကည္လက္ခံၿခင္းတုိ ့ဟာ အေတြးအေခၚသူေတာင္းစားတို့ရဲ့ အမူအက်င့္သာၿဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ့ ကမၼနိယာမႏွင့္ ဆန္ ့က်င္ဘက္ ဤအမူအေလ့မ်ိဳးကား ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ ့မွာ မရွိသင့္၊ မရွိအပ္သင့္ပါ။

စင္စစ္ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဥပါသကာဟူသည္မွာ အတိတ္၊ နိမိတ္၊ ကိန္းခန္း၊ တေဘာင္၊ နကၡတ္၊ ေဗဒင္၊ ယၾတာ၊ လကၡဏာ၊ အိပ္မက္တိတၱံဳ၊ ရက္ရာဇာ ၊ၿပႆဒါးစတဲ့ ဒိ႒၊ သုတ၊ မုတ မဂၤလာမ်ားကို မယံုၾကည္ပါ။ ၎ေလာကီမဂၤလာတို ့ကို ယံုၾကည္လိုက္တဲ့ ဥပါသကာကို ဥပသကာအည့ံစား၊ ဒြန္းစ႑းဥပသကာလို့ ေခၚေဝၚပါတယ္။

(ပဥၥက အဂုၤတၱရ စ႑ာလသုတ္ကို ေလ့လာပါ။)

"ရဟန္းတို ့၊ အၾကင္သတၱဝါတို ့သည္ နံနက္အခါ ကိုယ္ၿဖင့္သုစရိုက္ကို က်င့္ၾကကုန္၏။ ႏွုတ္ၿဖင့္ သုစရိုက္ကို က်င့္ၾကကုန္၏။

စိတ္ၿဖင့္သုစရိုက္ကိုက်င့္ၾကကုန္၏။
ထိုသတၱဝါတို ့အား ေကာင္းေသာနံနက္ၿဖစ္၏။

ထို ့အတူမြန္းတည့္ ညခ်မ္းအခါတို ့၌ သုစရိုက္က်င့္သူတို ့အား ေကာင္းေသာမြန္းတည့္အခါ၊

 ေကာင္းေသာညခ်မ္းအခါ ၿဖစ္၏" 

ဟု ဘုရားရွင္ဟာ (တိအဂုၤတၱရပါဠိေတာ္-၂၉၈) မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဆိုလိုရင္းမွာ သုစရိုက္တရားက်င့္သူတို ့အား နကၡတ္ေကာင္း၊ မဂၤလာေကာင္း၊ အခါေကာင္း၊ ခဏေကာင္း အားလံုးအေကာင္းခ်ည္းၿဖစ္၍ မေကာင္းေသာ နကၡတ္၊ မဂၤလာမရွိ။ နကၡတ္မဂၤလာ အေကာင္းၾကံုရန္ ဓါတ္ရိုက္၊ ဓါတ္ဆင္၊ ယၾတာ စသည္တို့ကိုၿပဳလုပ္ရန္မလိုပါ။ ကိုယ္က်င့္တရားၿမဲၿမံရန္ႏွင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ပြားမ်ားရန္သာလိုသည္ဟု ဆိုလိုရင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ကမၼနိယာမ ခ်ည္မွ်င္ရွည္ၾကီးမွာ သီတန္းထားတဲ့ လူသားတို ့ရဲ့ သုခ၊ ဒုကၡမ်ားကို မည္သည့္ဂါထာ၊ မႏၱန္၊ အင္း၊ ယၾတာ၊ အေဆာင္လက္ဖြဲ ့၊ သဒၶိဆိုင္ရာအစီအမံကမွ် ကေၿပာင္းကၿပန္လုပ္လို ့မရပါ။

ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးေသာအပင္ကို ကိုယ္ပဲရိတ္သိမ္းရပါတယ္။အဆိပ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးထားပါလ်က္ ဂါထာ၊မႏၱန္၊ ယၾတာအားကိုးနဲ ့ ဩဇာပင္ရိတ္သိမ္းခ်င္၍မရပါ။ ကမၼနိယာမၿမစ္ေၾကာင္း အတိုင္းသာ ဘဝစီးေၾကာင္း ေရအလ်ဥ္ဟာ စီးဆင္းေနပါတယ္။ 

ဗုဒၶဘာသာဝင္ ၿဖစ္ပါလွ်က္ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကိုမယံုၾကည္ဘဲ၊ ေလာကီမဂၤလာမ်ားႏွင့္ အေပၚယံအကာအလြာ ကိုးကြယ္မွုအမ်ိဳးမ်ိဳးေနာက္လိုက္ေနသူမ်ားဟာ အညံစား ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ၿဖစ္ၾကပါတယ္။

အလ်ဥ္းသင့္၍ သီတဂူဆရာေတာ္ အရွင္ဉာဏိႆရ၏ “ဗုဒၶဝါဒ အေၿခခံသေဘာတရား” စာအုပ္မွ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို တင္ၿပလိုက္ပါတယ္။

“ ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့အတိုင္း၊သင္ထားတဲ့အတိုင္း၊ဆံုးမထားတဲ့အတိုင္း က်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို တစ္ခါတည္း ေအာက္တန္းမက်၊ အထက္တန္းေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူကေခၚေဆာင္သြားမွာလဲ၊အဲဒီက်င့္တဲ့တရားက ေခၚေဆာင္သြားမွာ။ ဗုဒၶကေခၚေဆာင္သြားမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က်င့္တဲ့တရားက ကိုယ့္ကိုေခၚေဆာင္သြားမွာ။ အဲဒါကိုယံုၾကည္ထားဖို့ပါဘဲ။ ဗုဒၶဝါဒအရ ကိုးကြယ္ၿခင္းဟာ အဲဒီအထိေရာက္ရမယ္္၊ ဒါမွအဆင့္အတန္းၿမင့္တာ။ ကိုယ့္ကိုေခၚသြားမယ့္ပုဂၢိဳလ္၊ သယ္ေဆာင္သြားမယ့္ပုဂၢိဳလ္၊ ကယ္တင္သြာမယ့္ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာ အၿခားမွာမရွိပါဘူး။ ကုိယ့္ကိုအထက္ေရာက္ေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားမွာ၊ ေခၚေဆာင္သြားမွာ၊ အဆင့္အတန္းၿမွင့္ေပးလိုက္မွာ ဘယ္သူတုန္းဆိုရင္ ကုိယ္က်င့္သံုးထားတဲ့ တရားပါပဲ ”

ဗုဒၶဘာသာမွာ ကိုးကြယ္ၿခင္းဆုိတာ အက်င့္စရဏ ၿပ႒ာန္းပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကို အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာဝင္အၿဖစ္ခံယူလိုလ်င္ ဗုဒၶ၏ဓမၼနဲ ့ေလ်ာ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ ကိုတည္ေဆာက္ဖို ့လိုပါတယ္။ ရတနာသံုးတန္ႏွင့္ ကံ-ကံ၏အက်ိဳးကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္၊ စဥ္းငယ္မွ်ပင္ အယိမ္းအယိုင္မရွိ၊ ပကတိငုတ္စိုက္ေက်ာက္ခ်ထားသည့္ႏွယ္ ယံုၾကည္ဖို့လိုပါတယ္။ ၎ယံုၾကည္မွုကို ထိပါးတိမ္းေစာငး္ေစတဲ့ ေကာတုဟတ မဂၤလာ၊ ေလာကီမဂၤလာတို့မွာ အားကိုးရွာၿခင္းမ်ိဳးကို အတြင္းအဇၥ်တၱမွာ လံုးဝ ဝင္ေရာက္ခြင့္မၿပုသင့္ပါဘူး။

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ၏ ဟုိဘက္မွာ အၿခားေသာ သရဏံ ဂစာၦမိ ရွိမေနသင့္ပါ။ ဓမၼံ သရဏံ ဂစာၦမိ၏ ဟိုဘက္မွာလည္း အၿခားေသာ သရဏံ ဂစာၦမိ ရွိမေနသင့္ပါ။ သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ၏ ဟိုဘက္မွာလည္း အၿခားေသာ သရဏံ ဂစာၦမိ ရွိမေနသင့္ပါ။

ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ၿမတ္၏ အညစ္အေၾကးၿဖစ္တဲ့၊ အတြင္းရန္သူၿဖစ္တဲ့ တႏၱရယာန၊ မႏၱရယာန၊ ယႏၱရယာနမ်ား၏ အႏၱရယ္စက္ကြင္းမွလြတ္ေအာင္ေရွာင္ၿပီး ၿမင့္ၿမတ္သန့္စင္ေသာ အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာဝင္ အၿဖစ္(အက်င့္စရဏ)ၿဖင့္ခံယူႏိုင္ၾကပါေစ။ ။

၁၉၉၁ ဧၿပီလထုတ္၊ အမွတ္-၁၆ ဓမၼရံသီေပါင္းခ်ဳပ္မွ

မင္းနန္(ေမာ္ကြၽန္း)

107歲人瑞彌留病危 親友請緬甸法師誦經「吵活」

107歲人瑞彌留病危　親友請緬甸法師誦經「吵活」ပ႒ာန္အစြမ္း အံ့မခမ္း ေသရြာျပန္ ၁၀၇ႏွစ္ အဖြား谷氏၏ ျဖစ္ရပ္ဆန္း

(အရင္က ဒီအျဖစ္အပ်က္ ဇာတ္လမ္းကို ေဖၚျပခဲ့ဘူးပါျပီ။ ခုတစ္ဖန္ ထိုင္၀မ္ သတင္း႒ာနတစ္ခုက အံ့ၾသဖြယ္ရာ အစီစဥ္တစ္ခုအျဖစ္ ထပ္မံ ေဖၚျပခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ား၏ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ တစ္ခု ျဖစ္၍ ျပန္လည္ မွ်ေ၀လိုက္ျခင္းပါ။ ယခင္ သတင္းေဟာင္းကို ၾကည့္လိုပါက ေအာက္ပါလင့္ကို ႏွိပ္ကာ ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။)
 
http://yatanavasa.blogspot.tw/2012/11/blog-post.html

အိမ္-အျပန္လမ္း

အိမ္-အျပန္လမ္း

… အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာသြင္နဲ႔ တစ္ကိုုယ္လုံး ဇရာတရားေတြက အလိပ္လိပ္ အထပ္ထပ္ ဖုံးထားၾကေပမဲ့ ၿပံဳးၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာသြင္နဲ႔ အေမရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေမတၱာေတြ ဂရုဏာေတြ မုဒိတာေတြ ဥေပကၡာေတြက အျပည့္ဖုုံးထားတာ၊ သားေတြ႔လိုက္ရတယ္ အေမ …

ျမန္မာႏိုင္ငံ မျပန္ျဖစ္တာ ႏွစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ရွစ္ႏွစ္တာထဲ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊ မိတ္ေဆြမ်ား အရႈိအရႈိ ျပန္ေနၾကေပမဲ့ ျပန္လိုတဲ့စိတ္က တြန္းအားအျဖစ္ မေပးခဲ့ေလဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ေလးႏွစ္တာ စြန္းေလၿပီျဖစ္တဲ့ ေမြးေမေမကို “မယ္ေတာ္ႀကီး”လို႔ မေခၚခဲ့ရတာလဲၾကာ၊ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ေရႊမ်က္ႏွာကိုလဲ ျမင္လိုလွတဲ့စိတ္က ျပင္းျပင္းထန္ တြန္းအားအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေမြးရာဇာတိေျမမွာ ရသမွ် ေငြသျပာမ်ားနဲ႔ ျမွဳပ္ထားတဲ့ ေရႊအိုးက ရွိေနေသးေလေတာ့ ဘယ္အတိုင္းတာ ဘယ္အဆင့္ထိ ရွိေနၾကၿပီလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္ ျမင္ခ်င္စိတ္က ခ်ိဳးႏွိမ္လို႔ ထားမရတာလဲ ပါပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အမိေျမကို ျပန္ဖို႔ရက္က ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာသြားပါတယ္။ ၂၇.  ၀၁.  ၂၀၁၂ ေန႔မွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ျဖတ္ထားၿပီး မေရာက္တာၾကာေနတဲ့ စင္ကာပူ- မေလးရွားကို တစ္ခါတည္း ၀င္သြားလို႔      မေတြ႔တာၾကာတဲ့ မိတ္ရင္းမ်ားနဲ႔ တစ္ဆယ့္သုံးရက္တာ ေနလာခဲ့ပါတယ္။ ၉.  ၀၂.  ၂၀၁၂  ေန႔မွာ အမိေျမ ေရႊျမန္မာကို ရင္ထိတ္စြာနဲ႔ ထြက္ခဲ့တာ ေျမျပင္ကို ေလယဥ္-ဆင္းသက္သည္အထိပါပဲ။ ေလယဥ္ကြင္း အေဆာက္အဦးထဲ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အမ်ားနည္းတူ တန္းစီေနရာမွာ- အရွင္ဘုရား ဒီကိုၾကြပါဆိုတဲ့ အသံက စိုးမိုးစြာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံလာရာကို စိုးရြံ႕စြာၾကည့္လို႔ အသံပိုင္ရွင္ကို ျမင္လိုက္မွ ရင္ထဲမွာ ေအးသြားပါတယ္၊ ၿပံဳးရႊင္တဲ့မ်က္ႏွာ ဂါရ၀ပါတဲ့အေနအထားနဲ႔မို႔ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္အျပည့္ရွိေနတာ သိလိုက္ရလို႔ပါပဲ။ ေအာ္…  ဒို႔ေရႊျမန္မာေတြ ဒို႔ေရႊျမန္မာေတြ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးပဲ ရွိေနပါေစ   သံဃာေတာ္မ်ား ေတြ႔ရရင္ ဒီအသြင္ ဒီသေဘာ မေျပာင္းလဲၾကတာ အလြန္ကို ၀မ္းသာစရာပါလားရယ္လို႔ ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ရင္ႏွီးစြာ ပင့္ေဆာင္ရာကိုသြားလိုက္ပါတယ္။

လိုအပ္တဲ့ ေဆာင္ရြက္ဘြယ္ေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီး ပစၥည္းေရြးလို႔ အျပင္ထြက္လာေပမဲ့ လာႀကိဳသူ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ရလို႔ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ၀မ္းနဲမေနအားပါဘူး၊ လိုရာသြားဖို႔အတြက္Taxi  ကားေတြ ရွိေနတာပဲလို႔။ အဲဒီမွာ တစ္ေနရာက ၿပံဳးရႊင္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြ ေပၚလာၾကတယ္ အရွင္ဘုရားကို လာႀကိဳၾကတာပါတဲ့၊ ကိုယ္ကလဲ အလိုက္သိစြာ ၿပံဳးလို႔ ျပလိုက္ပါတယ္၊ သိေနတယ္ေလ…လို႔။

တည္းခိုမည့္ရမည့္ မဟာစည္ရိပ္သာႀကီးကို ေရာက္လာလို႔ မိတ္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ သုံးေလးရက္ေလာက္ ငယ္မူခဏ ျပန္ခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။

ၾကာၾကာလဲ မေနအားပါဘူး အဂၤလန္က လက္ေဆာင္ ပါးလိုက္ၾကတာေလးေတြ ဆိုင္ရာေတြကို ေခၚေပးလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ အေတာ္ေ၀းလွတဲ့ ေျမလတ္ပိုင္းက မုံရြာဆိုတဲ့ အညာၿမိဳ႕ဆီကို အျမန္ေျပးခဲ့ရပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာကို မ၀တမ္း ၾကည့္လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ အေမက ၿမိဳ႕မွာမေပ်ာ္ ေတာကိုသာ ေပ်ာ္သတဲ့၊ ၿမိဳ႕ကိုမခင္ ေတာကိုသာ ေနခ်င္သတဲ့။ ဟုတ္မွာပါေလ အေမက ေတာမွာေမြးၿပီး ေတာမွာႀကီးျပင္း အသက္(၈၀)ေက်ာ္ ေနလာခဲ့ရေလေတာ့ အေမ့စိတ္က ေတာကိုပဲ ခင္ေပမွာေပါ့၊ အေမ့ကို အျပစ္မဆိုရက္ပါဘူး၊ 

ကိုယ္သည္ပင္လွ်င္ေပ်ာ္ရႊင္လွတယ္မဟုတ္ပါပဲ သမိုင္းေပးအရ အထင္ကရ ႏိုင္ငံႀကီးမွာ ေနေနရတာ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၾကာၾကာမေနအားပါ၊ အေမရွိရာကို ဒီကေန႔ပဲ အေရာက္သြားမယ္လို႔ ႏွလုံးသြင္းၿပီး ၿမိဳ႕က ညီအကိုေတြ တားေနတဲ့ၾကားက ထြက္လာမိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ အားနာမိပါရဲ႕၊ ဒီအခ်ိန္မွာ သိၾကားမင္းႀကီး လာလို႔ တားရင္ေတာင္ ေရာက္ေအာင္သြားမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို သူတို႔မွ မသိၾကေလပဲကိုး၊ ကိုယ့္စိတ္က အေမမွ အေမ- ျဖစ္ေနတဲ့ အခါေလ၊ အေမ့ေရႊမ်က္ႏွာ ၾကည့္လိုုလွေတြ႔လိုုလွ ျမင္လိုုလွတာ ကိုုယ္ပဲသိပါတယ္။

အေမရွိေနတဲ့ ကုိယ့္ေမြးရာ ဇာတ္ိရြာေလးက ကိုယ္မေရာက္လာတဲ့ ရွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အေတာ္ကို ေျပာင္းလဲလို႔ ေနခဲ့တယ္။ ရြာကိုအလာ ေဘး၀ဲယာ လယ္ကြင္း ယာကြင္းႀကီးေတြက ေရသြယ္ေျမာင္း ေရႏႈတ္ေျမာင္းေတြနဲ႔ ခရီးသြားေတြ အေမာေျပ နားေနစရာ အေဆာင္ကေလးေတြနဲ႔ စိမ္းလမ္းစိုေျပလို႔ေပါ့။ ယခင္တုန္းကနဲ႔ မတူတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ၿမိဳ႕ကို တက္လာၾကတဲ့ သူေတြက ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႏႈတ္ဆက္ၾက ေမးျမန္းၾကနဲ႔ ကိုယ့္ကို မေမ့ၾကေသးပါလားလို႔ ၀မ္းသာေက်နပ္မႈ ျဖစ္မိလိုက္ပါတယ္။ ရြာအ၀င္လမ္းမွာလဲ ရြာတံခါးေတြ ရြာစည္းရိုးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရြာကို ကိုယ္တိုင္ ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ တာ၀န္နဲ႔ စည္းလုံးမႈရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္ေနၾကလို႔ ရြာကလူေတြ အေတြးအျမင္ ေျပာင္းလဲေနၾကၿပီ ဆိုတာ ရြာကို- ၀င္လိုက္တာနဲ႔ သိလိုက္ပါတယ္၊ ေကာင္းတဲ့ေျပာင္းလဲမႈတစ္ရပ္ေပါ့ေလ။

အေမရွိေနတဲ့ အေမ့အိမ္ကို ၀င္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘယ္အရာေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း မေျပာင္းလဲေသးတာက    အေမရဲ႕ ေရႊမ်က္ႏွာပါ၊ သားကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔  အေမရဲ႕ အၿပံဳးရိပ္ေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ အေမရဲ႕ႏႈတ္ကလဲ ဦးဇင္းလို႔ ေခၚလိုက္တဲ့ အေမရဲ႕အသံ၊ ခ်ိဳၿမိန္လိုုက္တာ အေမရယ္၊ သားကိုျမင္လို႔ အေမအိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အေမ့အသြင္က သားအထင္ေတာ့ အေမရယ္… ဟုိ… ေကာင္းကင္ထက္က ျဗဟၼာမင္းႀကီး ဆင္းလာတာလို႔ပဲသားထင္လိုက္မိပါတယ္။ အေမရဲ႕ မ်က္ႏွာသြင္နဲ႔ တစ္ကိုုယ္လုံး ဇရာတရားေတြက အလိပ္လိပ္ အထပ္ထပ္ ဖုံးထားၾကေပမဲ့ ၿပံဳးၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာသြင္နဲ႔ အေမရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေမတၱာေတြ ဂရုဏာေတြ မုဒိတာေတြ ဥေပကၡာေတြက အျပည့္ဖုုံးထားတာ၊ သားေတြ႔လိုက္ရတယ္ အေမ။

အေမကို မေတြ႔ရတဲ့ ရွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလက သားအဖို႔မွာ ရွစ္ကမၻာေလာက္ ၾကာလိမ့္မယ္လို႔ သားထင္ထားတယ္အေမ၊ ဘယ္သူေတြ ယုံယုံ မယုံယုံ အေမ့ႏွလုံးသားက သားကိုသိေနသလို သားႏွလုံးသားကလဲ အေမ့ကို သိေနတယ္ေလ။ အေမကလဲ သားမွသားျဖစ္သလို၊ သားကလဲ အေမမွအေမပါပဲ အေမရယ္။

အေမက သားကို စကားလက္ေဆာင္ ပါးခဲ့တယ္ေလ၊ အေမ မေသခင္ သားရဟန္းကို ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာဆိုတဲ့ အေမရဲ႕ မဟာဆႏၵ အခုျပည့္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုပါရင္ သားလဲအေမရဲ႕ အသက္အရြယ္အထိ ေနရလို႔ သားရဲ႕ အသက္ရွည္ေနသမ်ွ အေမကို အသက္ရွင္လွ်က္ ေတြ႔ေနခ်င္သူပါ။ အေမနဲ႔သား ကမၻာမျခားေပမဲ့ ေရေျမ ေတာေတာင္ေတြက အထပ္ထပ္ ျခားေနတယ္ အေမရယ္။ သားဆီကို အေမ မလာေရာက္ႏိုင္ေပမဲ့ အေမရဲ႕ ေမတၱာေတြက သားဆီမွာ ေန႔တိုင္းေရာက္ေနခဲ့တာ သားသိတယ္အေမ။ သားက ကမၻာႀကီးရဲ႕ အျပင္ကိုေရာက္ေနခဲ့ရင္လဲ အေမရဲ႕ေမတၱာတရားေတြက ေရာက္ေအာင္လာမွာပဲ မဟုတ္လား။   

အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနတဲ့အေမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္နယ္လို႕အေမလို႔ေခၚလိုက္ရတာ သားႏွလုံးသားမွာ ပီတိအျဖစ္ဆုံးပါပဲ အေမ၊ ဘယ္အရသာနဲ႔မွ မတူဘူးအေမ။ အရသာထူးျခားတဲ့ နတ္သုဒၶါေတြက တစ္ခါစားထားရင္ ရက္တစ္ရာေလာက္ ဘာမွမစားပဲ ေနႏိုင္သတဲ့ အေမ၊ စားဘူးတဲ့သူကလဲ တသက္လုံး အရသာကို ေမ့လို႔ မရဘူးတဲ့။ အခုအေမကို အေမလို႔ ေခၚလိုက္ရတဲ့ အရသာကလဲ သားႏွလုံးသားမွာ နတ္သုဒၶါထက္သာလိမ့္မယ္အေမ။ နတ္သုဒၶါက တစ္ခါစားရရင္ ရက္တစ္ရာေလာက္ ဘာမွမစားပဲ ေနႏိုင္တာေလ၊ အခုသားက ဟို… လြန္လာခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္က အေမလို႔ ေခၚခဲ့ရတဲ့ အရာသာကို အာရုံခံလို႔    ေနလာခဲ့တာ ရက္ေပါင္း  တစ္ေထာင္ေက်ာ္ႀကီးေတာင္ မေခၚပဲ ေနခဲ့ရတာပါအေမ၊ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ကြာတယ္ေနာ္။

အေမကိုအတိုးခ်လို႔အႀကိမ္ႀကိမ္အေမလို႔ေခၚထားပါရေစ အေမရယ္။

ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္တဲ့အေမရဲ႕စကား၊ ၾကားလို႔မ၀ႏိုင္တဲ့အေမရဲ႕အသံ၊ ရႈၾကည့္လို႔ အားမရတဲ့ အေမရဲ႕မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္း မသိပါဘူး၊ ေနေတာ္ေတာ္ႀကီး ေစာင္းသြားမွ ရြာေက်ာင္းကိုု သြားရဦးမွာ အမွတ္ရမိပါတယ္။ 

အေမကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ျမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ အႏုဂါမိက ေရႊအိုးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ျဖည့္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လုိေနပါေသးလား။ ငါမွန္းထားသမ်ွ ငါရထားသမွ် ျဖည့္ဆည္း ေပးလာခဲ့တာ ေခတ္ကာလ နဲ႔ဆိုေတာ့အတိုင္းအတာ တစ္ခုေတာ့လိုေနဥိီးမွာေပါ။႔ မၿပီးျပတ္မျပည့္၀ေသးတဲ့ တစ္ထပ္ေက်ာင္း အႏုဂါမိက ေရႊအိုးကေလးရဲ႕ အ၀င္၀မွာေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “က်န္ပါေစ”  ဆိုတဲ့ အလကၤာ ပန္းကုန္းကေလးက ေအာက္ပါအတိုုင္း ဆီးႀကိဳလွ်က္………

“က်န္ပါေစ”

သင္ေသသြားေသာ္၊ သင္ဖြားရာေျမ၊

သင္တိုု႔ေျမသည္၊ အေျခတိုုးျမွင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏၊

သင္၏မ်ိဳးသား၊ စာစကားလည္း၊ ႀကီးပြားတက္ျမင့္၊ က်န္ေကာင္းသင့္၏၊

သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေဝရာ၊ ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္၊

ဉာဏ္တစ္ေဆာင္လည္း၊ ေျပာင္လ်ွက္ဝင္းလွ်က္၊ က်န္သင့္၏။- တဲ့။

သတၱဝါ မွန္သေရြ႕  တရားေတြ႔ခ်မ္းေျမ့သာယာ ရွိၾကပါေစ…..

ဘုုန္းသွ်ံ{လန္ဒန္ဝိဟာရ}

           ၂၃.၀၁.၂၀၁၃။

"ဘဝအတြက္ အဖုိးမျဖတ္နုိင္တဲ့ ဥပမာေကာင္းေလးတစ္ခု"

"ဘဝအတြက္ အဖုိးမျဖတ္နုိင္တဲ့ ဥပမာေကာင္းေလးတစ္ခု"

တစ္ေန႔မွာ လယ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ ၿမည္းတစ္ေကာင္ဟာ ေရတြင္းတစ္ခုထဲ ၿပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္ ။ ၿမည္းဟာ သနားစဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္ ။ လယ္သမားဟာ ၿမည္းရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားရၿပီးေတာ့ သူဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔စဥ္းစားတယ္ ။


ဒါနဲ႔ပဲ ၿမည္းဟာလည္းအသက္ၾကီးပါၿပီ ဒီေရတြင္းကိုလည္း ဖို႔ပစ္ဖို႔ သင့္ပါၿပီေလ ဒီၿမည္းအိုကိုလည္း ေရတြင္းထဲက ဘယ္လိုမွ ဆယ္ယူလို႔မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး စဥ္းစားတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ လယ္သမားဟာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုေခၚၿပီး သူ႔ကို ကူဖို႔ေၿပာတယ္ ။ သူတို႔အားလံုးဟာ တူရြင္းငန္းၿပားေတြယူၿပီး ေၿမၾကီးေတြတူးလို႔ ေရတြင္းကို စတင္ၿပီးဖို႔ၾကပါတယ္ ။
ပထမမွာေတာ့ ၿမည္းဟာ သူဘာၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိၿပီး ေၾကာက္လန္႔ ထိတ္ရြံ႕စြာ ငိုေၾကြးပါတယ္ ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လူေတြရဲ႕ အံ့ၾသဖြယ္ရာ (သူ႔ကို ေၿမၿမွဳပ္တဲ့လုပ္ရပ္) ရဲ႕ေအာက္မွာ သူ႔အသံဟာ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ရတယ္။

ေၿမၾကီးအနည္းငယ္ဖို႔ၿပီးတဲ့အခါမွာ လယ္သမားဟာ ေရတြင္းထဲကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ သူ ၿမင္လိုက္ရတာကိုၾကည့္ၿပီး လယ္သမားဟာ အလြန္အမင္း အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားခဲ့ရတယ္ ။ ေၿမၾကီးေတြ ေရတြင္းထဲ ဖို႔ဖို႔ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့အခါတိုင္း ၿမည္းဟာ သူ႔ေက်ာေပၚတင္လာတဲ့ ေၿမၾကီးေတြကိုခါထုတ္ၿပီး အဲဒီေၿမၾကီးေတြေပၚကို နင္းလို႔ အေပၚကို တက္တက္လာတာကိုေတြ႔လိုက္ရလို႔ၿဖစ္ပါတယ္ ။ လယ္သမားဟာ တုန္လႈပ္သြားၿပီးေၿမၾကီးေတြကို ဆက္ဖို႔ေစခဲ့တယ္ ။

လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ေက်ာေပၚတင္လာတဲ့ေၿမၾကီးေတြကို ခါထုတ္ၿပီး အေပၚကို တၿဖည္းၿဖည္း ၿမင့္တက္လာႏိုင္တဲ့ ၿမည္းရဲ႕လုပ္ရပ္ကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္ေနခဲ့ရပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမည္းဟာ သူ႔ေက်ာေပၚေရာက္လာတဲ့ ေၿမၾကီးေတြကို ခါထုတ္ အဲဒီေၿမၾကီးေတြအေပၚ နင္းလို႔ တြင္းႏွုတ္ခမ္း၀ကေန အၿပင္ကို ေအာင္ေအာင္ၿမင္ၿမင္နဲ႔ေရာက္ရွိသြားပါတယ္ ။
#####################################

ဘ၀ကို ၿဖတ္သန္းတဲ့အခါ ေၿမၾကီးလိုမ်ိဳး ဒုကၡ ေတြ အခက္အခဲေတြ နဲ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေလာကဓံေတြ ကိုယ့္ေက်ာေပၚမွာ ခါးဆီးခံရတာ အမွန္တရားပါပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ဖို႔က ကိုယ့္ေက်ာေပၚ တင္လာတဲ့ ေလာကဓံနဲ႔ ဒုကၡေတြကို ခါခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ ။ ဒုကၡတစ္ခုခ်င္းဆီကို ၿဖတ္နင္းၿပီး ေအာင္ၿမင္မႈ တြင္းႏွုတ္ခမ္း၀ဆီကို လွမ္းတက္ႏိုင္ဖို႔ပဲလိုတယ္ ။

ဘယ္ေလာက္ၾကီးပဲ ဆိုးရြားတဲ့ ဒုကၡေတြ ၿဖစ္ပါေစ လက္ေလ်ာ့လိုက္ဖို႔ ဘ၀ကို ရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ မဆံုးၿဖတ္ပါနဲ႔ ။ အရာရာတိုင္းမွာ ထြက္ေပါက္ဆိုတာ ရွိပါတယ္ ။ ဘယ္ေတာ့မွ အရွံုးမေပးပါနဲ႔ ။ အရာအားလံုးကို ကိုယ့္ေက်ာေပၚကေန ခါထုတ္လိုက္ၿပီးတဆင့္ခ်င္းစီ လွမ္းတက္သြားလိုက္ပါ။

(သက္တန္႔ခ်ဳိ)

၀စီပိတ္ အက်င့္ဟူသည္

၀စီပိတ္ အက်င့္ဟူသည္

 

ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုသည္ ၀စီပိတ္က်င့္သူကို သူေတာ္စင္၊ သူေတာ္ျမတ္ဟု ထင္မွတ္တတ္ၾက၏။ ၀စီပိတ္က်င့္သူ ပုဂၢိဳလ္ထံသို႕ သူ႕ထက္ငါအလ်င္အျမန္ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္။ ၀စီပိတ္က်င့္သူကို လွဴေသာ္ ပို၍အက်ိဳးရွိသည္၊ ပို၍ကုသိုလ္ရသည္ဟု ယံုၾကည္လ်က္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလွဴတတ္ၾက၏။ ထိုသို႕ေသာ အေျခအေနတြင္
"၀စီပိတ္က်င့္သူမ်ား"၊ "၀စီပိတ္က်င့္သူဟု ဆိုသူမ်ား" တိုးပြားလာေတာ့၏။
၀စီပိတ္အက်င့္သည္ လာဘ္လာဘတို႕ စုျပံဳတည္မွီရာ ဟူ၍ျဖစ္လာေသာအခါ
"၀စီပိတ္အက်င့္" ကို သာသနာေတာ္အက်င့္ပမာ သေဘာထားျပီး က်င့္ၾကံသူမ်ား ေပၚေပါက္လာေခ်ေတာ့သည္။

၀စီပိတ္အက်င့္ဟူသည္ -

• (၁) သာသနာေတာ္ဆုိင္ရာ က်င့္စဥ္ေလာ။
• (၂) ျမတ္စြာဘုရားက "၀စီပိတ္" က်င့္ရန္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါ၏ေလာ၊
• (၃) ၀စီပိတ္အက်င့္သည္ သာသနာေတာ္အတြက္

အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္စံုတစ္ရာကို ေပးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိပါ၏ေလာ။

၀ဇီပိတ္အက်င့္ကို အထင္ၾကီးသူမ်ား၊ ၀စီပိတ္က်င့္သူကို
ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ဟု ထင္မွတ္ေနသူမ်ားအေနျဖင့္
အထက္ပါ အတိုင္း ေ၀ဖန္စိစစ္ခဲ့ျခင္း ရွိဟန္မတူပါ။

ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္ကပင္ "၀စီပိတ္ဇာတ္လမ္း" တစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
၀ိနည္းမဟာ၀ါ ပါဠိေတာ္၊ ပဝါရဏာကၡႏၶကသုတ္တြင္ ပါရွိေသာ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါ၏။

ေကာသလတိုင္းရွိ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ အတူတကြ ၀ါဆိုေတာ္မူေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ျမတ္စြာဘုရားက- "သင္တို႕ခ်မ္းသာစြာ ေနခဲ့ၾကပါရဲ႕လား" ဟုေမးေတာ္မူပါသည္။

 
ရဟန္းေတာ္မ်ားက -
"၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး စကားမေျပာဘဲ ခ်မ္းသာစြာ ေနခဲ့ၾကပါတယ္ ဘုရား" ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္တင္ထားခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက-
"အို ေမာဃပုရိသတို႕ အဲဒီႏႈတ္ပိတ္၀စီပိတ္အက်င့္ဆိုတာ အ-အက်င့္၊ အရုးက်င့္၊ တိရိစၧာန္က်င့္၊ တိတၳက်င့္ပဲ၊ သင္တို႕ မခ်မ္းသာတဲ့အက်င့္ကို က်င့္ခဲ့ျပီး ခ်မ္းသာတယ္လို႕ ၀န္ခံေနၾကတယ္။ အို ေမာဃပုရိသ၊ မဂ္ဖိုလ္မနီး အခ်ည္ႏွီးေသာ ေယာက္်ားတို႕၊
ဒီကေန႕ကေနစျပီး ရဟန္းျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္သည္ အဲဒီ အ-အက်င့္၊ အရုးက်င့္၊ တိရိစၧာန္က်င့္၊
တိတၳက်င့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မက်င့္ရ၊ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မက်င့္ရ၊ က်င့္တဲ့ရဟန္း ဒုကၠဋ္ အာပတ္သင့္ေစ" ဟူ၍မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

ဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႕အား "၀စီပိတ္အက်င့္"ကို မက်င့္သံုးရန္
အာဏာေဒသနာေတာ္ျဖင့္ပင္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။

ဤ၀စီပိတ္အက်င့္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဘဒၵႏၲ တိေလာကသာရ ဆရာေတာ္ဘုရားကလည္း
ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႕ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။
"ဤေခတ္တြင္ စကားမေျပာဘဲေနေသာ ၀စီပိတ္က်င့္စဥ္ဟုဆိုေသာ
က်င့္စဥ္မ်ားရွိေၾကာင္း ၾကားရပါသည္။ ေခတ္အားေလ်ာ္စြာ အဆန္းထြင္၍
က်င့္ၾကျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ထိုကဲ့သို႕ က်င့္သူမ်ားရွိရာ
ျမတ္စြာဘုရားက ပသုသံ၀ါသ သားေကာင္(ကၽြဲႏြား)တို႕၏ ေပါင္းေဖာ္ေနထိုင္ျခင္း၊
မုဂဗၺတ-သူအတို႕၏အက်င့္၊ တတိၳယ သမာဒါန- တိတိၳဂိုဏ္း၀င္တို႕၏ က်င့္သံုးျခင္း ဟု ေျပာဆိုရႈတ္ခ်ေတာ္မူကာ ရဟန္းတို႕၏ အညွမညနေလာမဏ အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုဆက္ဆံ က်င့္သံုးၾကျခင္းကိုသာ အလိုရွိေတာ္မူပါသည္(၀ိဠ-ခ၊ ၃၅၆)။
ထို႕ေၾကာင့္ ထိုသို႕ေသာစကား မေျပာေသာ ၀စီပိတ္အက်င့္မ်ားကို အထင္ၾကီးကာ အတုယူက်င့္သံုးျခင္းမျပဳရန္လိုေၾကာင္း ေျဖၾကားလိုပါသည္။"

 
သူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ "ပါးစပ္" သည္ "ပိတ္" ေနျခင္းအားျဖင့္ မည္သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ထြန္းပါမည္ေလာ။ ပါးစပ္ကို ပိတ္ေနျခင္းသည္ ပါးစပ္ကို ေကာင္းစြာ အသံုးခ်ျခင္း မဟုတ္ပါ။

သူေတာ္ေကာင္းတို႕၏ပါးစပ္ဟူသည္ ... ျမတ္ဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားကို ထပ္ဆင့္ေဟာၾကားရမည္။ အကုသိုလ္၏ ဆိုးက်ိဳးကို ေဟာေျပာရမည္။
ကုသိုလ္၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေျပာၾကားရမည္။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာပြားမ်ားနည္းမ်ားကို ညႊန္ျပေျပာၾကားရမည္။ သို႕မွသာလွ်င္ သာသနာေတာ္၏ အက်ိဳး၊အမ်ား၏ အက်ိဳးကို "၀စီကံ" ျဖင့္ သယ္ပိုးစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျခင္းရွိေပလိမ့္မည္။ ဆိတ္ဆိတ္ေနေသာ ၀စီကံသည္ ဘာတစ္ခုမွ်၊ ေကာင္းက်ိဳးမေဆာင္၊ စားေသာက္ဘုဥ္းေပးရာတြင္ ပါးစပ္ကို အသံုးခ်ျပီး မေကာင္းျမစ္ထာ ေကာင္းရာညႊန္လတ္ႏိုင္ဖို႕မူ ပါးစပ္ကို အသံုးခ်ရမွန္းမသိသူသည္ တာ၀န္မဲ့သူသာျဖစ္ပါသည္။ဤမွ်ဆိုလွ်င္ ၀စီပိတ္က်င့္စဥ္အေပၚ မွန္ကန္စြာ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ျပီ ထင္ပါသည္။

 

  ၀စီပိတ္အက်င့္ကို က်င့္သံုးသူမ်ားအား အားေပးျခင္း၊ လွဴဒါန္းျခင္းမ်ားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအားဆန္႕က်င္ျခားနားရာ ေရာက္ေၾကာင္းကိုလည္း ထင္ရွားျပတ္သားစြာ သိျမင္သေဘာေပါက္ျပီ ထင္ပါသည္။
 

မင္းနန္ ေမာ္ကၽြန္း - အယူအျမင္မွန္ကန္ေရးမွ
Credit: mmcybermedia