အငိုရပ္ေအာင္ ခ်စ္တတ္သူ
ကေလးတုိ႔… ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ “သားေတာ္ရာဟုလာ”ဆုိတဲ့ ကုိရင္ေလးအေၾကာင္း ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္၊ သားေတာ္ ရာဟုလာေလးကုိ ရွင္သာမေဏ ျပဳေပးေတာ့ အသက္က ဘာရွိေသးလုိ႔လဲ၊ ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလးေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ သူ ရွင္သာမေဏ ျပဳတာဟာ အခု ကေလးတုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္၇က္မွာ သကၤန္းစည္း သလုိ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ ‘ဒုလႅဘ’ သေဘာမ်ိဳး စည္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အျမဲတမ္း သာသနာ့ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ အျဖစ္ ရွင္သာမေဏ ျပဳေပးတာ၊ ဒီအေၾကာင္း မသိေသးတဲ့ ကေလးေတြလည္း သိရေအာင္ အစကေန အက်ဥ္းခ်ဳပ္ နည္းနည္း ေျပာျပမယ္ေနာ္.
မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ့ အားထားကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ဘုရားျဖစ္ထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္စုံေအာင္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ပါရမီေတာ္ေတြ ျဖည့္က်င့္ အားထုတ္ခဲ့ရတယ္။ အရပ္ထဲမွာ ႏႈတ္က်ိဳးေနသလုိ “ေလးသေခၤ်” မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေလးအသေခၤ် ေရွ႔မွာ “အ” ေလးပါတယ္။ “သေခၤ်= သခ်ၤ်ာ”ဆုိတာ ေရတြက္လုိ႔ ရတာ၊ အဲဒီ ေရွ႔မွာ “အ”ေလး ထည့္လုိက္ေတာ့ “အသေခၤ်” ျဖစ္သြားရင္ မေရမတြက္ နုိင္ေတာ့တာလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။
ကမၻာႀကီးဟာ သတၱ၀ါတုိ႔ရဲ့ သက္တမ္းေတြ၊ သူတုိ႔ျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ အတုိင္း အတုိး အဆုတ္ေတြ အႀကမ္ႀကိမ္ျဖစ္ျပီး သတၱ၀ါေတြ ဒီေျမျပင္မွာ လုံး၀ဆိတ္သုဥ္းျပီး ကမၻာပ်က္သြားလုိက္၊ ျပီးေတာ့ သတၱ၀ါေတြရဲ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ျပန္ျဖစ္လာလုိက္နဲ႔ အဲဒီလုိ ကမၻာႀကီး ျပန္ျဖစ္လာတဲ့ အႀကိမ္ေတြကုိ တစ္ကမၻာ၊ ႏွစ္ကမၻာနဲ႔ ေရတြက္ရာက ေနာက္ဆုံး ေရတြက္မွတ္သားဖုိ႔ မနုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိရ ေလာက္ေအာင္ မ်ားလာတာကုိ တစ္အသေခၤ်လုိ႔ သတ္မွတ္တာေပါ့။ အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ ေလးအသေခၤ်လုိ႔ သတ္မွတ္တာေပါ့။ အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ ေလးအသေခၤ်နဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ေလာက္ ၾကာေအာင္ ပါရမီေတြ ျဖည့္ခဲ့ရတာ။
“ပါရမီ”ဆုိတာကေတာ့ ကေလးတုိ႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ရွိသင့္ ရွိထုိက္တဲ့ အရည္ အခ်င္းေတြ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စုံေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ ရတာပါပဲ။ စြန္႔လႊတ္ လွဴဒါန္းတဲ့ ဒါနဆုိရင္လည္း ပစၥည္းဥစၥာက စျပီး ေျခလက္ အဂၤါတုိ႔၊ မ်က္လုံးတုိ႔၊ ေနာက္ဆုံး အသက္ခႏၶာအထိ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္စြမ္း ရွိေအာင္ေပါ့၊ ကုိယ္က်င့္သီလ ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္အသက္ကုိ စြန္႔ခ်င္ စြန္႔ရပါေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်က္ဘူးဆုိတဲ့ အဆင့္အထိေပါ့၊ အသိပညာ ဆုိရင္လည္း ဘက္စုံ အျပည့္အစုံ ျဖစ္ေအာင္ေပါ့။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့ တရားေတာ္ေတြထဲမွာ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳဖုိ႔အတြက္ ဆုိတဲ့ ၀ိပႆနာ တရားေတြ၊ မဂၢင္တရားေတြသာ မကဘဲ သားသမီး ေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ လုိက္နာ စရာေတြ၊ မိဘေကာင္း၊ ဆရာေကာင္း၊ တပည့္ေကာင္း စတဲ့ လူေကာင္း သူေကာင္းေတြ ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ လုိက္နာစရာေတြ လက္ေတြ႔အသုံးက်ေအာင္ အျပည့္အစုံ အမွန္အကန္ ေဟာေတာ္မူနုိင္တာဟာ အဲဒီေလာက္ ရွာၾကာတဲ့ ကပ္ကမၻာေတြ၊ ဘ၀ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြမွာ ဘ၀ေပါင္းစုံ က်င္လည္ျပီး အေတြ႔အႀကဳံေတြ ဆည္းပူးခဲ့လုိ႔ပဲေပါ့။ အဲဒီလုိ အဘက္ဘက္က အားထုတ္ ဆည္းပူးလုိ႔ လုိအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ အားလုံး ျပည့္စုံ လာတာကုိ ပါရမီ ျပည့္တယ္လုိ႔ ေခၚတာပါပဲ။
အဲဒီလုိ ပါရမီေတြ ျပည့္စုံျပီးလုိ႔ အခုေနာက္ဆုံး ဘုရားျဖစ္မယ့္ ဘ၀မွာေတာ့ အခုအခါ နီေပါနုိင္ငံနဲ႔ အိႏၵိယနုိင္ငံထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ မဇၥ်ိမေဒသ အရပ္က ကပိလ၀တၳဳလုိ႔ေခၚတဲ့ တုိင္း ျပည္ (ျပည္နယ္)မွာ ခမည္းေတာ္ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီးနဲ႔ မယ္ေတာ္ မာယာေဒ၀ီ မိဖုရားႀကီး တုိ႔က အဲဒီေခတ္ သတ္မွတ္တဲ့ ခုနွစ္ သေကၤတ အရ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၈ ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ ၊ ေသာၾကာေန႔မွာ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။(ခရစ္နွစ္ မေပၚခင္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးရာေက်ာ္ ေျခာက္ရာစု ေလာက္ကေပါ့)။
မင္းသားငယ္ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ တစ္ေလာကလုံးက သိသာေလာက္ေအာင္ ထူးျခားတဲ့ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ေၾကြးေၾကာ္ အသိေပးသလုိ ျဖစ္ေပၚခဲ့ျပီး မင္းသားရဲ့ ေျခ၊ လက္၊ အဂၤါ ္စတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလုံးကလည္း ေယာကၤ်ားေကာင္း၊ ေယာကၤ်ားျမတ္တုိ႔ရဲ့ အမွတ္အသား ျဖစ္တဲ့ လကၡဏာေတာ္ႀကီး ၃၂ ပါးနဲ႔ လကၡဏာေတာ္ ငယ္ေတြပါ အျပည့္အစုံ ပါရွိတဲ့ အတြက္ ရုပ္လကၡဏာကုိ ၾကည့္ရႈအကဲခတ္ တတ္သူတုိင္းက “စၾကာ၀ဠာ တစ္ခုလုံးကုိ အာဏာပုိင္စုိး အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္မယ့္ ေယာကၤ်ားေကာင္း၊ ေယာကၤ်ားျမတ္ ျဖစ္တယ္”ဆုိျပီး တုိင္းတစ္ပါး မင္းမ်ားကေရာ၊ သူေဌး သူၾကြယ္မ်ားကပါ လက္ေဆာင္ ဆက္သၾကတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရတနာေတြရယ္၊ မင္းသားရဲ့ ဘုန္းကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေရႊအုိးႀကီးေတြ၊ ရတနာေတြရယ္နဲ႔ အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံလွတာမုိ႔ မင္းသားရဲ့အမည္ကုိ “သိဒၶတၳ”လုိ႔ အမည္ေပးၾကတယ္။ ျမန္မာလုိေတာ့ “ေမာင္ျပည့္စုံ” ေပါ့။
ခုေခတ္မွာ ေျပာၾကတဲ့ စကားတစ္ခု ရွိတယ္ မုိ႔လား။ “ သားဦး အရူး”ဆုိတာေလ၊ အဲဒီ စကားက သားဦးဟာ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ နုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ သားဦးေလး ရတဲ့အခ်ိိန္မွာ မိဘေတြ အရူးအမူး ခ်စ္တတ္ၾကတာ၊ အျဖစ္သည္းတတ္ၾက တာကုိ ေျပာတာ။ ခုလည္း သုေဒၶါဓန မင္းႀကီးမွာ အသက္ ၅၆ ႏွစ္ေက်ာ္မွ ကံေပၚျပီး ထီးညြန္႔ နန္းလ်ာျဖစ္တဲ့ သားဦးကုိ ရတယ္ ဆုိေတာ့ အရူးအမူး ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ၊ ဒါေၾကာင့္ သားေတာ္ေလးရဲ့ ေနာင္ေရးကုိ သိရေအာင္ ပုေရာဟိတ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေဗဒင္က်မ္း တတ္ပုဏၰား ဟူးရားေတြနဲ႔ ေခၚျပျပီး ေမးစစ္ၾကတယ္။ ထူးျခားတဲ့ကေလး ဆုိေတာ့ ဘာေတြမ်ား ဘယ္ေလာက္အထိ ထူးျခားမလဲ ဆုိတာ သိရေအာင္ ေဗဒင္ ေမးတယ္ပဲ ဆုိၾကပါစုိ႔။
လကၡဏာေတာ္ႀကီး ၃၂ ပါးလုိ႔ ေခၚတဲ့ အမွတ္အသားေတြက သိပ္ျပီး ထင္ထင္ ရွားရွား ႀကီးမဟုတ္ဘဲ အရိပ္အေယာင္ ေလာက္သာ ပါတယ္ ဆုိရင္ အဲဒီ ေယာကၤ်ားဟာ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္တတ္ျပီး ပီပီျပင္ျပင္ ထင္ထင္ ရွားရွားႀကီး ပါရင္ေတာ့ ေလာကီ စည္းစိမ္ေတြကုိ မေမြ႔ေလ်ာ္ေတာ့ဘဲ တရားဓမၼထဲမွာ ဘ၀ကုိ ႏွစ္ျမဳပ္ေမြ႔ေလ်ာ္ တတ္တဲ့ သဗၺညုဘုရား စင္စစ္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေ၀ဒက်မ္းေတြမွာ ပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဖခင္ျဖစ္တဲ့ သုေဒၶါဓန မင္းႀကီးက စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္ေစခ်င္ေနတဲ့ ဆႏၵျပင္းထန္ေနတယ္ ဆုိတာ သိၾကေတာ့ မင္းခစားျဖစ္တဲ့ ဟူးရား ပုဏၰားေအုိႀကီးေတြက နိမိတ္ဖတ္တဲ့အခါမွာ သိဒၶတၳ မင္းသားငယ္ရဲ့ ခႏၶာကုိယ္မွာ လကၡဏာေတာ္ႀကီးေတြ ထင္ထင္ ရ်ားရွား ျပည့္ျပည့္စုံစုံႀကီး ပါေနတာ ေတြ႔ရေပမယ့္ ေလာကုတၱရာနဲ႔ ေမြ႔ေလ်ာ္မယ္ဆုိရင္ ေလာကသုံးမွာပါးမွာ အျမင့္ျမတ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ သဗၺညုတဘုရားရွင္ ျဖစ္မယ္။ ေလာကီနယ္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္မယ္ဆုိရင္ ေတာ့ စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိျပီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္ခြ ေဟာၾကသတဲ့။
ပုဏၰားေတြထဲမွာ အသက္ အငယ္ဆုံးလည္းျဖစ္၊ ပညာလည္း အလြန္ထက္တဲ့ ေကာ႑ည ပုဏၰားကေတာ့ တျခားပုဏၰား အုိႀကီးေတြလုိ “On the other hand” ေတြ၊ ဘာေတြ လုပ္မေနဘူး။ “On the one hand” ဆုိျပီး လက္ညွုိးတစ္ေခ်ာင္းပဲ ေထာင္ျပသတဲ့။ “အဲဒါဘာလဲ”ဆုိေတာ့မွ “သဗၺညု ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္မယ္၊ တျခား ဘာမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”လုိ႔ ေဟာတာတဲ့။ ဘုရင္က အလုိမက်လုိ႔ ရာထူးက ျဖဳတ္လုိက္ေတာ့ ဘာမွ ၀မ္းနည္းမေနဘဲ ဘုရားေလာင္း အလာကုိ ဥရုေ၀လေတာက ေစာင့္မယ္ ဆုိျပီး ထြက္သြားတယ္ ဆုိကုိး။
ေကာ႑ည ပုဏၰားငယ္ ေဟာတဲ့ အထဲမွာ အသက္ေတြ၊ ရက္ေတြပါ အတိအက်နဲ႔၊ အသက္အရြယ္ ဘယ္ေလာက္မွာ “သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ၊ ရဟန္း”ဆုိတဲ့ နိမိတ္ႀကီးေလးပါး ျမင္ျပီး ေတာထြက္ေတာ္မူလိမ့္မယ္ ဆုိတာလည္း ပါေသးသတဲ့။ ဒီလုိ ေျပာလုိက္လုိ႔ ေဗဒင္ပညာက တယ္ဟုတ္ပါလား လုိ႔ေတာ့ အထင္မႀကီး လုိက္ၾကပါနဲ႔ဦး ေနာ္၊ အဲဒီ ေကာ႑ည ပုဏၰားဟာ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီး ေရွ႔မွာသာ အာေပါင္ အာရင္း သန္ သန္ နဲ႔ လက္ညႈိး တစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပီး ေဟာခဲ့တာ၊ တကယ္တမ္း ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူ တဲ့အခါ တရားဦးေဟာဖုိ႔ အတြက္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာကုိ ၾကြသြားေတာ့ အဲဒီ ေကာ႑ည ကုိယ္တုိင္ကပဲ “သဗၺညုဘုရား ျဖစ္ျပီဆုိတာ မယုံၾကည္နုိင္ပါဘူး”ဆုိျပီး တရားနာဖုိ႔ ျငင္း ဆန္ခဲ့ေသးတယ္။ ကေလးတုိ႔လည္း မွတ္ထားေနာ္၊ “ေဗဒင္ဆရာဆုိတာ သူမ်ားကုိသာ အေျပာသန္တာ၊ ကုိယ္တုိင္ ဘ၀ကုိ ပုံျပီး လက္ခံရမွာက်ေတာ့ ကုိယ့္ေဗဒင္ ကုိယ္မယုံဘူး ဆုိတာ ေက႑ညပုဏၰားကုိ ၾကည့္ရင္ သိသာတယ္”။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားအတြက္ ရတက္မေအးနုိင္တဲ့ သုေဒၶါဒန မင္းႀကီးကေတာ့ သားေတာ္ရဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ ဆုိတာ မေတြ႔မျမင္ရေအာင္ အမိန္႔ ေပး စီမံထားသတဲ့။ သူကုိယ္တုိင္က သားေတာ္ထက္ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ ဆယ္နီးပါး ႀကီးရင့္ အုိမင္းေနတဲ့ ကိစၥကုိေတာ့ ဘယ္လုိ မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔ ဖန္တီး ကာကြယ္ ထားတယ္ဆုိတာ စာထဲမွာ မေတြ႔ရေသးကြ။
ျပီးေတာ့ သားေတာ္ကုိ ဓမၼနယ္ပယ္ဘက္ ပါမသြားေအာင္ ေစာေစာစီးစီး ကာမဂုဏ္ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားမွပဲ ဆုိျပီး ၁၆ ႏွစ္အရြယ္မွာပဲ ယေသာ္ဓရာ မင္းသမီးနဲ႔ ထိမ္းျမား လက္ထပ္ေပးျပီး ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း ရာသီအလုိက္ စံျမန္းစရာ နန္းမ သုံး ေဆာင္မွာ ေမာင္းမမိႆံ အေျခြအရံမ်ားနဲ႔ ခံစားေပ်ာ္ေမြ႔ေအာင္ စီမံေပးထားတာတဲ့။
သဘာ၀တရားတုိ႔၊ အမွန္တရားတုိ႔ ဆုိတာ ၾကာၾကာဖုံးကြယ္ လွည့္ျဖားထားလုိ႔ ရတဲ့ အရာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အျပင္ သိဒၶတၳမင္းသား ဆုိတာကလည္း ပါရမီရင့္က်က္ ထက္ျမက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူကုိ လိမ္ညာလွည့္ျဖားလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ၊ အသက္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲ လွည့္လည္ ရႈစားဖုိ႔သြားရင္း သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသ ေတြကုိ ေတြ႔ျမင္သြားပါေတာ့တယ္။ မင္းသားရဲ့ အပါးေတာ္ျမဲ ျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဆန္က”ဒါဟာ သက္ရွိေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးရဲ့ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ႀကီး ျဖစ္ပါ တယ္။ ဘယ္သူမွ ျငင္းဆန္လုိ႔ မရတဲ့ ပုံေသ ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါ” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္တဲ့အခါ သိဒၶတၳမင္းသားက “ဒီ ေမြး အုိ နာ ေသ ဆုိတဲ့ ပုံေသ ေဖာ္ျမဴ လာႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲ ပစ္ရမယ္၊ မအုိ မနာ မေသရာကုိ ငါရွာမယ္၊ ေနရုိး ေနစဥ္ အိမ္ေထာင္ သားေမြးဆုိတဲ့ ဓေလ့ေဟာင္းႀကီးအတုိင္း ေနေနၾကသမွ်ေတာ့ ဒီပုံေသ ျဖစ္စဥ္ေဟာင္းႀကီးအတုိင္း သြားေနရမွာပဲ။ ပုံေသ ျဖစ္စဥ္ ေဟာင္းႀကီးက လြတ္ဖုိ႔ အတြက္ ေနရုိးေနစဥ္ အိမ္ေထာင္ သားေမြး အာရုံငါးပါးနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ အျဖစ္ကုိလည္း စြန္႔လႊတ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာထြက္ျပီး တရားဓမၼ ရွာေဖြမယ္”လုိ႔ အခုိင္အမာ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီေန႔မွာပဲ ယေသာ္ဓရာ မိဖုရားက သားဦး ရတနာ ေလးကုိ ဖြားျမင္ပါတယ္။ ဒီသတင္းကုိ သိဒၶတၳမင္းသား ၾကားသိရတဲ့အခါ “လကုိ ရာဟုဖမ္းသလုိ ငါ့ဘ၀ကုိ ဖမ္းမယ့္ သံေယာဇဥ္တစ္ခု တုိးတာပဲ၊ အျမန္ ရုန္းထြက္မွ ျဖစ္မယ္”လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ျပီး အဲဒီည သန္းေခါင္ယံမွာဘဲ ထီးနန္း စည္းစိမ္ေတြေကာ၊ မိဖုရားနဲ႔ သားေတာ္တုိ႔ကုိပါ စြန္႔လႊတ္ျပီး ေတာထြက္ခဲ့တယ္။ “လကုိ ရာဟု ဖမ္းသလုိပဲ” ဆုိတဲ့ စကားကုိ အေၾကာင္းျပဳျပီး သားေတာ္ရဲ့ အမည္ကုိလည္း “ရာဟုလာ”လုိ႔ မွည့္ၾကသတဲ့။
ကေလးတို႔ စိတ္ထဲမွာ “သားေတာ္ေလး ဖြားျမင္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ဖေအျဖစ္တဲ့ ဘုရား ေလာင္းက စြန္ပစ္ျပီး ေတာထြက္သြားတယ္”ဆုိေတာ့ “သားေလးကုိ မခ်စ္ဖူး”လုိ႔မ်ား ထင္ၾကမလားပဲေနာ္။ ခုေခတ္မွာလည္း တခ်ိဳ႔အေဖေတြ မိသားစုကုိ စြန္႔ခြာျပီး နုိင္ငံျခားေတြ ဘာေတြ ထြက္သြားၾကတာ ရွိတယ္မုိ႔လား၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိရင္ “သားတုိ႔ကုိ ခ်စ္လုိ႔၊ ဘာမဆုိ မခ်ိဳ႔မတဲ့ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔”လုိ႔ ေျပာၾကမွာပဲမုိ႔လား၊ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ရွာေပးနုိင္သမွ်ဟာ သူတုိ႔ ထင္ထားသလုိ “အရာရာ မေတာင့္တ မပူပင္ရေအာင္”ဆုိတာေတာ့ မျဖစ္ၾကဘူး။ ရသမွ်ဟာ စုိးရိမ္ပူပန္စရာေတြနဲ႔ အျမဲယွဥ္တြဲေနတာျဖစ္လုိ႔ ပစၥည္းနဲ႔ ပုိင္ဆုိင္သူ ဆုိတာ ဦးရာက အရင္ ပ်က္ျပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ မ်က္ရည္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြာ ရတာမ်ိဳး ခ်ည္းပါပဲ။
အေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ လွည့္လည္စဥ္က ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတဲ့ သူအုိ သူနာ သူေသ တုိ႔နဲ႔ အခ်စ္ခင္ အတြယ္တာဆုံးေတြကုိ စြန္႔လႊတ္ဆုံးရႈံး ရတဲ့ အတြက္ ငုိေၾကြးေနၾကသူေတြ အေၾကာင္းကုိ ေတြးႀကံရင္း “တစ္ကုိယ္ေကာင္း အာရုံ ခံစားမႈအတြက္ တြယ္တာတဲ့ အခ်စ္ဆုိတာ တကယ့္ အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ ဆြဲေဆာင္မႈ ျပင္းထန္ သေလာက္ ခံနုိင္ရည္ ခ်ည့္နဲ႔တဲ့ အတြက္ ေသးငယ္(ေသးသိမ္)လွတယ္။ တစ္ခဏ အတြက္ အင္အား ျပင္ထန္ေပမယ့္ ထာ၀ရအတြက္ အင္အားခ်ည့္နဲ႔တဲ့ အရာဆုိတာ အတုအေယာင္သာ ျဖစ္တယ္၊ တစ္ေအာင့္ တစ္ခဏ ေက်နပ္သာယာမႈ အတြက္ ေပးဆပ္ရတဲ့ မ်က္ရည္နဲ႔ ငိုေၾကြးရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ မတန္မရာ အတုိးႀကီး လွမယ္၊ တစ္ေလာကလုံး အငုိရပ္ဖုိ႔အတြက္ မအုိ မနာ မေသရာ တရာျမတ္ကုိ ရွာ ေတာ့မယ္၊ ျမင့္ျမတ္မႈ အတြက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အရာအားလုံးကုိ စြန္႔ေတာ့မယ္”လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပါ။
မင္းသားရဲ့ ႀကံေတြး စဥ္းစားေနတဲ့ အမူအရာေတြကုိ ေတြ႔ျမင္ျပီး ခမည္းေတာ္ အပါအ၀င္ အားလုံးကပဲ သိေနၾကလုိ႔ ငုိေၾကြး တားျမစ္တဲ့ ၾကားကပဲ အားလုံးကုိ စြန္႔ခြာျပီး ေတာထြက္ခဲ့တာပါ။ ေတာထြက္ခါနီးမွာ ယေသာ္ဓရာ မိဖုရားကုိ ေျပာဆုိပုံနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေရးဖြဲ႔ပူေဇာ္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ကဗ်ာ(အာရွတုိက္ရဲ့ အလင္းေရာင္) မွာေတာ့ “ အားလုံးထက္ အစြန္႔ရခက္တဲ့ အပယ္မိဖုရား၊ သတၱ၀ါ အားလုံးကုိ ခ်စ္သမုိ႔ ငါဟာ မင္းကုိ အခ်စ္ဆုံး ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိပါ၊ ပူေဆြးစရာ ႀကဳံရင္ ‘ငါတုိ႔ အခု ပူေဆြးရျခင္းဟာ ကမၻာေပၚမွာ ျငိမ္းေအးဖုိ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ၊ ေသာကေၾကာင့္ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ေလာကရဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိ ေဆးေၾကာေပးမဲ့ ကမၻာျပဳမုိးႀကီး ျဖစ္လာမယ္”လုိ႔ ယုံၾကည္ျပီး မင္း ေျဖေတာ့။ ကမၻာႀကီး မ်က္ရည္စဲျပီး ငုိပြဲရပ္တဲ့ အခါမွာ အခ်စ္ဆုံးမ်ားဟာ ေရွ႔ဆုံးက ပါၾကမယ္” လုိ႔ ေဖ်ာင္းဖ်ပါသတဲ့။
“ဒီေန႔…. ခ်စ္သူတုိ႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ဟာ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေလာကလုံးရဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိ ေဆးေၾကာေပးနုိင္တဲ့ ကမၻာျပဳမုိးႀကီး ျဖစ္ေစမယ္”လုိ႔ ကတိေပးလုိက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ေငြကုိ လုိခ်င္သူဟာ ေငြကုိ စြန္႔လႊတ္ရင္းႏွီး ျမွဳပ္ႏွံရသလုိ မ်က္ရည္စဲေစမည့္ တရားကုိ ရွာေဖြဖုိ႔အတြက္ မ်က္ရည္ေတြကုိ စြန္႔ပစ္ ရင္းနွီး ျမွဳပ္နွံခဲ့ျပီး ေတာထြက္ခဲ့တာပါ။ အခ်စ္စစ္(ေမတၱာ)ကုိ ျပဳဖုိ႔အတြက္ အခ်စ္တုကုိ ခြဲခြာခဲ့တာလုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့။
ဓမၼေဘရီအရွင္ ၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
