“အာခံတြင္းကဖြားသူမ်ား”
ကေလးမ်ား အတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာ သင္တန္းနဲ႔ ေဟာေျပာပြဲ မ်ားရယ္၊ ျမန္မာ႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာ မ်ားထဲက အေရး အႀကီးဆံုးနဲ႔ အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ “သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ”တို႔ “အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ”တို႔ရယ္ ဆိုရင္ေတာ့ “ေခ်ာင္က် လြန္းတယ္၊ လမ္းၾကမ္း လြန္းတယ္၊ ရာသီျပင္း လြန္းတယ္”တို႔ဆိုတာ ဘာမွဂ်ီး(ေခ်း) မမ်ားဘူး။ လူက်န္းမာသမွ် လိုက္မယ္” လို႔ အားလံုးကို ကတိေပး ထားခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ကေလးေတြကို မႏွစ္က အေတာ္ကေလး ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား က်တဲ့ ေနရာေတြ အထိလဲ လိုက္ျဖစ္၊ ေဟာေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒီလို ေဟာေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲက ဆြာၿမိဳ႕မွာျပဳလုပ္တဲ့ “အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ” မွာ ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို နာၾကားၾကသူေတြက တျခား တပည့္တပန္းေတြ၊ လူငယ္ေတြကိုလဲ သိေစခ်င္လို႔ စာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ျပန္ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလာ တဲ့အတြက္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္ေရးေပး လိုက္ပါတယ္။
ေရွးလူႀကီးမ်ားေျပာၾကတဲ့ “ဘုန္းရွင္ ကံရွင္မ်ားဟာ အာခံတြင္းက ေမြးဖြားၾကတယ္” ဆိုတဲ့ စကားကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားရဖူးပါတယ္။ ဒီစကား ကို ၾကားရစဥ္ကေတာ့ ကေလးအေတြးနဲ႔ပဲ “လူေတြဟာ တကယ္ပဲ အာခံတြင္းက ေမြးတာလဲရွိသလား၊ ဒီလို ဆိုရင္ သြားေတြနဲ႔ ၿငိမကုန္ဘူးလား” စတဲ့ မေရမရာ အေတြးမ်ိဳးလဲ ေတြးခဲ့ထင္ခဲ့မိတယ္။
ဒီစကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဒးဒရဲၿမိဳ႕မွာ နိကာယ္သင္တန္းတက္ေတာ့လဲ သင္တန္းနာယက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕၊ နတ္မွီေတာရ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ “ဒီစကားဟာ ျဗဟၼဏ (ပုဏၰား)ေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ မႈကေန ဆင္းသက္လာဟန္တူပါတယ္။ အခုနိကာယ္သင္တန္းမွာ ဒီဃနိကာယ္၊ ပါထိကဝဂ္၊ အဂၢည သုတ္မွာတုန္းက ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
“ပုဏၰားမ်ိဳးတို႔ကသာ ျဗဟၼာရဲ႕ ရင္မွာသေႏၶတည္ၿပီး ျဗဟၼာရဲ႕ အာခံတြင္းက ေမြးဖြားခဲ့ တာျဖစ္လို႔ျဗဟၼာရဲ႕ အေမြခံေတြလဲျဖစ္၊ ျဗဟၼာရဲ႕သားေတြ လဲ ျဖစ္လို႔ျမတ္တယ္။ ဦးျပည္း (ဂတံုး=ေခါင္းတံုး) ျဖစ္တဲ့ရဟန္းေတြ ဟာ ျဗဟၼာရဲ႕ေျခဖုမိုးကဖြားျမင္ၾကတာျဖစ္လို႔ ဇာတ္နိမ့္ေတြ၊ ယုတ္ညံ့သူေတြ ျဖစ္ တယ္” ဆိုတာေလ။ (ပါထိက၊ျမန္၊၇၂ )။
ဒါကေတာ့ ပုဏၰားေတြရဲ႕ အယူအဆသက္သက္ပါ၊ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္လဲ အဲဒီသုတ္မွာ ရွင္းျပထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒီစကားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အ႒ကထာ ဆရာေတာ္ေျပာတဲ့ စကားက သိပ္ေကာင္းတယ္။ “အာခံတြင္းက ေမြးဖြားသူဆိုတာ ဆရာေကာင္း တပည့္ေတြ ကိုေျပာတာ” တဲ့။ ဒီစကားကို အ႒ကထာဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ရွင္းလင္းခ်က္ ေပးထား ပါတယ္။ ဆရာသမားဆိုတာ တပည့္တို႔ကို ႏွလံုးသားနဲ႔ လြယ္ၿပီး အာခံတြင္းကေမြးဖြားေပးၾကသူ(ပဝတၲိ မိဖ)မ်ားျဖစ္တယ္။ ဆရာေကာင္း တပည့္မ်ားဟာလဲ ဆရာတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ သေႏၶတည္ခဲ့ၿပီး အာခံတြင္းက ေမြးဖြားလာၾကသူ မ်ားျဖစ္တယ္တဲ့။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာသမားမ်ားဟာ တပည့္ေတြအေပၚ ေတာ္ေစခ်င္၊ တတ္ေစခ်င္၊ လိမၼာေစခ်င္တဲ့ ေမတၲာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ တရားေတြ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိန္းေအာင္းျဖစ္တည္ေစၿပီးေတာ့မွ ႀကီးမားတဲ့ လံု႔လေတြနဲ႔ လံႈ႔ေဆာ္ၿပီး အာခံတြင္းကေန ျမြတ္ဆိုေဟာညႊန္သင္ ျပေပးၾက တာေတြျဖစ္လို႔ ဒီလိုျြမက္ဆိုေဟာၾကားသင္ျပေပးတာေတြကို နာယူသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ လာၾကတဲ့ တပည့္ေကာင္းမ်ားသာလွ်င္ တကယ့္ “ဆရာ သမားတို႔ရဲ႕” ႏွလံုးသားမွာ သေႏၶတည္ၿပီး အာခံတြင္းက ေမြးဖြားၾက သူမ်ားလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္” လို႔ ရွင္းျပထားတယ္ေလ။
ဘယ္စာမဆို အထူးသျဖင့္ မဇၩိမေဒသက ေရးတဲ့၊ ေဟာတဲ့ စာေတြက အလကၤာဂုဏ္ေတြ အေတာ္ပါတတ္တယ္။ အလကၤာစကားေတြဆိုတာ အသံ အတိုင္း အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူရတဲ့ မုခ်စကားေတြ မဟုတ္ဘူး၊ တင္စားေျပာဆိုတဲ့ ဥပမာ စကားေတြျဖစ္လို႔မုခ်ဆိုလိုရင္း အဓိပၸာယ္ကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေလ့လာႏိုင္မွ တန္ကာက်တယ္}}ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ရွင္းျပပါတယ္။
ဒီစကားနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ပိုမိုျပည့္စံုတဲ့ ေရွးမေထရ္ျမတ္တို႔ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ကေတာ့ “လူဆိုတာ တစ္ႀကိမ္ဖြား႐ံုနဲ႔ေတာ့ လူလား ေျမာက္ (လူေကာင္ႀကီး)႐ံု ပဲရွိမယ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ဖြားသူမွ လူရာဝင္တယ္” တဲ့။ လူရာဝင္ခ်င္ရင္ အနည္းဆံုးႏွစ္ႀကိမ္ဖြားသူျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႏွစ္ႀကိမ္ဖြားသူျဖစ္ရမလဲဆိုေတာ့ - ပထမတစ္ႀကိမ္ ေမြးသမိခင္ ေမြးသဖခင္တို႔က သူလိုငါလို ဖြားျမင္ေပး တာေပါ့။ ဒီလိုတစ္ႀကိမ္သာ ဖြားၿပီး ဒီအတိုင္းပဲ ႀကီးျပင္းလာသူမ်ားဟာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ လူေကာင္ႀကီးၿပီး လူလား ေျမာက္လာသူပဲ ျဖစ္မယ္။ လူရာမဝင္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။
အခု ဒီပူေဇာ္ပြဲမွာ အပူေဇာ္ခံဆရာႀကီးမ်ားေရာ ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ၾကတဲ့ တပည့္လူငယ္လူရြယ္မ်ားေရာဟာ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသ မွာ ကိုယ့္အတိုင္း အတာနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ လူရာဝင္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို လူရာဝင္လာတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ေတာ့ “အသက္ေမြးမႈတစ္ခု ပညာ၊ ကိုယ္စီပါ” ဆိုတဲ့အတိုင္း အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတစ္ခုခု အနည္းဆံုး ပါၾကလို႔ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ သေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။
ဒီလို “ အသက္ေမြးမႈ၊ တစ္ခုပညာ၊ ကိုယ္စီပါ” ဖို႔ဆိုတာ မိဘတို႔က ဖြားျမင္ေပး႐ံုနဲ႔ မျပည့္စံုႏိုင္ပါဘူး၊ ပထမတစ္ႀကိမ္ ေမြးဖြားေပးတဲ့ မိဘတို႔ဆိုတာ “မာတာပိတိတ၊ မိနွင့္ဖတို႔၊ ေရၾကည္ကလလ၊ တည္ဦးစပင္၊ ခ်ိဳ၊ ခ်ဥ္၊ ပူ၊ စပ္ ၊ ရွင္းရွင္းျပတ္ေအာင္၊ မျပတ္ယုယ၊ မိဘတုိ႔မွာ ၊ စုိးရိမ္စြာႏွင့္၊ အစာ ဆိမ့္ေအး၊ ႏို႔ခ်ိဳေပး၍၊ ေမြြးးသ ည့္မိခင္၊ ေကြ်းဖခင္က္ကုိ” ဆိုတဲ့အတိုင္း အေမက ယုယ၊ အေဖက ရွာေကြ်း႐ံုေလာက္သာျဖစ္လို႔ လူလားေျမာက္႐ံုသာ စြမ္းႏိုင္ၾကတာပါ။
မိဘက ေမြးဖြားေပးလို႔ လူျဖစ္ၿပီး လူလားေျမာက္လာတဲ့ လူကေလးေတြကို လူရာဝင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ “ နယနည္းနာ၊ အျဖာျဖာကို၊ လိမၼာေစေၾကာင္္း ၊ ေမတၱာေလာင္္းး၍။ မေကာင္္းးကိုၾကဥ္၊ ေကာင္္းးရာယွဥ္လ်က္၊ ႏႈတ္ထြက္သံခ်ိဳ၊ ဆံံုုုးးမဆုိသာ၊” ဆိုတဲ့အတိုင္း ဆရာသမားတို႔က သင္ၾကားျပသေဟာ ညႊန္ေပးတာကို နည္းနာခံ သင္ယူၿပီး “တစ္ခုပညာ၊ ကိုယ္စီပါ” ေအာင္ သင္ယူခဲ့တဲ့တပည့္အျဖစ္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ (ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ) ေမြးဖြားခဲ့သူ မ်ား ျဖစ္ၾကမွသာ လူရာဝင္ႏိုင္ၾကတာပါ။
ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပထမအႀကိမ္မိဘမ်ားက ေမြးဖြားေပးရတာက လူမျဖစ္ေသးသူကို လူျဖစ္လာေအာင္ ေမြးရတာ ဆိုေတာ့ သားသေႏၶ ဖြားျမင္ခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ လြယ္ထားရတာက တကယ္ကို ဝမ္းထဲမွာ လြယ္ၿပီးထားရတာျဖစ္လို႔ မိခင္မွာ ကာယိကဒုကၡအေနနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ်ားထက္ပိုလို႔ ပင္ပန္းမွာ အမွန္ပါပဲ။
“ေယာက်ာ္းေဖာင္စီး မိန္းမ မီးေန” ဆိုတဲ့ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ အနီးဆံုးတာဝန္ႀကီးႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ေလ ေတာ့ သာမန္ကာယိကဒုကၡမ်ိဳး ထက္ အဆမတန္ႀကီးမားတဲ့ တကယ္ကို အသက္တစ္ေခ်ာင္းအတြက္ အသက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ရင္းရတဲ့ တာဝန္ႀကီးျဖစ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမား တယ္ဆိုတာလဲ စာဖြဲ႔လို႔ကို မရႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကစကားလံုးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ တိုင္းတာ မရႏိုင္လို႔လဲ “မာတာပိတု ဂုေဏာအနေႏၱာ” လို႔ အတိုင္းတာ အပိုင္းအျခား၊ အကန္႔အသတ္နယ္ကို လြန္ကဲတဲ့ “အနႏၱ” ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးရတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ အားလံုးလဲ သိမွတ္ေလးစားၾကၿပီးသားပါ။
ဒါေပမယ့္ ေစတသိက ဒုကၡပိုင္းအေနနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ အမိဝမ္းထဲက ကေလးငယ္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ အတုျမင္ အတတ္သင္ အေကာင္းအဆိုးေတြဆိုတာ ဘာမွမပါေသးတဲ့ တကယ့္ကိုမွ “ပီဘိသန္႔ သန္႔ကေလး” ျဖစ္လို႔ သာမန္ အာေဝဏိက ဒုကၡထက္ပိုၿပီး မိဘကို ဘာမွဒုကၡမေပးတတ္ေသးဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။
အဲ .. မိဘမ်ားက ေမြးဖြားၿပီးလို႔ လူလားေျမာက္လာတဲ့ လူကေလးေတြကို ဆရာသမားမ်ားက ဒုတိယအႀကိမ္ဖြားျမင္ေပးဖို႔ ႏွလံုးသားနဲ႔ လြယ္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ “တပည့္”ဆိုတဲ့ လူကေလးေတြမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အဆိုးအေကာင္းစ႐ိုက္စံုေတြက အတုျမင္အတတ္သင္ ထားၾကၿပီးျဖစ္လို႔ ေမတၲာႏွလံုး သား ကိုယ္ခံစြမ္းအား အေတာ္ႀကီးေကာင္းေကာင္းထားၿပီးေတာ့ကို လြယ္ယူပိုက္ေထြးၾကရတယ္ဆိုတာ ဆရာ ဆရာမမ်ား အသိဆံုးပါပဲ။
မိမိနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးေရးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရဖူးတယ္၊ သူ႕ကဗ်ာက “ သူငယ္ခ်င္းေရ၊ ေက်ာင္းဆရာ ဆိုတာ၊ “ ေစတနာ၊ စာနာ၊ ဝါသနာ-ရယ္လို႔ “နာ” သံုးနာ ရွိရမယ္တဲ့ကြာ။ တကယ္တန္း ငါတို႔ဘဝကေတာ့ “နာ” သံုးနာမကပါဘူး၊ အသံနာ၊ လည္ေခ်ာင္း နာရတဲ့အျပင္ “တစ္ခါတစ္ခါ ရင္ပါနာရ” လို႔ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္နာမကပါဘူးကြာ တဲ့ေလ။ ဒီကဗ်ာေလးကိုဖတ္ၿပီး “ေအာ္.. ဒီဆရာ့ရင္ကို ဘယ္လိုတပည့္က ဘယ္လိုမ်ားေဆာင့္ကန္ တြန္းထိုးလုပ္လိုက္လို႔ပါလိမ့္” လို႔ ေတြးခဲ့မိေသးတယ္။
ဟုတ္တယ္၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဆရာတို႔ဘဝက ငါးနာ ေျခာက္နာ မကတတ္ပါဘူး။ ေက်းလက္ေက်ာင္းဆရာေတြဆိုရင္ ခေရာင္းလမ္းခရီး မွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရ၊ စက္ဘီးစီးရ၊ လွည္းစီးရနဲ႔ ေျခနာ၊ ခါးနာ၊ တစ္ကိုယ္လံုးနာတာကို ႀကိတ္မွိတ္ခံၿပီး တပည့္ေတြကို ႏွလံုးနဲ႔လဲ လြယ္၊ ခံတြင္းကလဲ ဖြားျမင္ေပးေနၾကရတာပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ “ ရင္ပါနာၾကရတယ္” ဆိုရင္ေတာ့ တပည့္မ်ားအေနနဲ႔ အလြန္စဥ္းစားသင့္ ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဆရာအားလံုးတို႔ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က တပည့္ေတြကို ေျပာတဲ့စကား ေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ မဟာသုညတသုတ္မွာပါ။ အဲဒီသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အရွင္အာနႏၵာကို “ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔က တပည့္သား တို႔အတြက္ တရားေဟာ ညႊန္ဆံုးမတယ္ဆိုတာ တပည့္သားတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႔ ခ်မ္းသာ သုခ ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ တပည့္သားတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ရွာမွီးတဲ့အေနနဲ႔ သနားေစာင့္ေရွာက္မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာညႊန္ ဆံုးမျခင္း ျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးေတာ့မွ အရွင္အာနႏၵာကို မိန္႔ၾကားလိုက္တာကေတာ့-
“ တသၼာတိဟာနႏၵ မိတၲဝတာယ သမုဒါစရထ = အာနႏၵာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သင္ခ်စ္သားတို႔အေနနဲ႔ ငါဘုရားရွင္အေပၚမွာ
မိတ္ေဆြတို႔ က်င့္သံုးသလို က်င့္သံုးၾကပါ။”
“ မာပသတၲဝတာယ = ရန္သူတို႔ က်င့္သံုးသလိုေတာ့ မက်င့္သံုးၾကပါနဲ႔” တဲ့။ (မ-ဥ-၁၅၈)။
မိတ္ေဆြလို က်င့္သံုးတယ္ဆိုတာ “ ဆရာေဟာေျပာတဲ့စကားကို (၁) ေလးေလးစားစားလဲနာယူ။ (၂) အဓိပၸါယ္သိေအာင္လဲ စဥ္းစား။ (၃) ဆံုးမသင္ၾကားတဲ့အတိုင္းလဲ လိုက္နာက်င့္သံုးတာပါ”လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။
ရန္သူလို က်င့္သံုးတယ္ဆိုတာကေတာ့ (၁) ၾကားေအာင္လဲ နားမေထာင္၊ (၂) သိေအာင္လဲ မစဥ္းစား။ (၃) ဆရားအဆံုးမကိုလဲ လြန္က်ဴးဆန္႔က်င္ၿပီး က်င့္သံုးတာပါ။ “ဒီလို တိုက္တြန္းရတာကလဲ သင္ခ်စ္သားတို႔အတြက္ ကာလရွည္ၾကာ စီးပြားခ်မ္းသာၾကဖို႔ အတြက္ပါ” လို႔ အဆံုးမွာပါလိုက္ေသးတယ္။
ဒီစကားရပ္ကို ေျဖးေျဖးေလးစဥ္းစား နားေထာင္ၾကည့္ပါ။ “ငါ့အေပၚမွာ မိတ္ေဆြလို က်င့္ၾကပါ၊ ရန္သူလို မက်င့္ၾကပါနဲ႔”တဲ့။
“ဒါဟာ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၲဝါအားလံုးတို႔ရဲ႕ ကိုးကြယ္ရာျဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက မိန္႔လိုက္တဲ့စကားမွ ဟုတ္ရဲ႕လား”လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသံ ေပါက္ေနတာကို ၾကားေယာင္မိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒီစကားကို မိမိအနားမွာလာၿပီး ဘုရားရွင္က မိန္႔ၾကားေနသလို အာ႐ံုျပဳ နာယူၾကည့္မိတိုင္းလဲ ၾကက္သီးေမြးညင္းထၿပီး ရင္ထဲမွာ နာက်င္သ လို ေဝဒနာ ကို ခံစားခဲ့ရ ပါတယ္၊ “တို႔တေတြဟာ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္အေပၚမွာ မိတ္ေဆြလိုမွ သေဘာထား က်င့္သံုးေနၾကတာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ရန္သူလိုမ်ား သေဘာထား က်င့္ေနမိၾကေလသလား” ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါ တပည့္ေတြကို “ ေအာ္မယ္၊ ေငါက္မယ္၊ နာက်င္ေအာင္ ႐ိုက္ပစ္ခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္႐ိုင္းမ်ား ေပၚလာခဲ့ရင္လဲ၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီစကားေတာ္ကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာေအာင္ စဥ္းစားမိ လိုက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ရွက္၊ ဘုရားရွင္အေပၚ လဲ အေတာ္ႀကီးကို ရွက္ႏိုးအားနာ ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ဘုရားရွင္ ပံုေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ရမွာကိုေတာင္ မ်က္ႏွာပူသလိုလို ျဖစ္လာမိပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ပုထုဇဥ္လူသားျဖစ္တဲ့ ဆရာသမားမ်ားဆိုတာလဲ ျမတ္ဗုဒၶလို မဟာက႐ုဏာရွင္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လဲ ပုထုဇဥ္ေတြ ထဲမွာေတာ့ အမ်ားထက္ သာတဲ့ က႐ုဏာတရားထားၿပီး ကားစီး တိုက္ေဆာက္ ဂုဏ္ေျမာက္ဖို႔မေတြးဘဲ လွည္းစီး ဗိုက္ေမွာက္ အူေျခာက္တဲ့ၾကားကပဲ မနည္းတဲ့ ေစတနာ ေမတၱာ ေတြနဲ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္လို႔ သာမန္လူေတြထက္ က႐ုဏာႀကီးမားၾကသူေတြ အမွန္ပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္ “ဘုန္းႀကီး”တို႔ “ဆရာ” တို႔ဆိုတဲ့ အမည္ေတြဟာ ခိုင္းေကာင္းေအာင္လိုမ်ား တမင္ ေျမႇာက္ၿပီး အမည္ေပး ထားၾက သလားလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ အမည္ကေတာ့ ဘုရားနဲ႔တစ္တန္းတည္းထားတဲ့ အနႏၱဂိုဏ္းဝင္ အမည္ေတြပဲ။ အလုပ္လုပ္ရတာကေတာ့ တကယ့္ကိုမွ “ဘံုကြ်န္” ပါ။ မိေပါင္းသာစံုက ေမြးဖြားထားသမွ်ေတြရဲ႕အေရးကို ကိုယ့္အေရးထက္ အေလးထား လုပ္ကိုင္ေနၾကရသူေတြ မဟုတ္လား။
အဲဒီလိုဆရာသမားေတြက က႐ုဏာဆိုတဲ့ “ဏာ” တစ္လံုးကို “အမေတ” လိုငံုၿပီး “နာ” မ်ိဳးစံုကို အံတုရင္း တပည့္သား ေတြကို ႏွလံုးသားနဲ႔လြယ္ၿပီး အာခံတြင္းက ဖြားေပးၾကလို႔သာ တပည့္ေတြမွာ အသက္ေမြးမႈ တစ္ခုပညာ၊ ကိုယ္စီပါၿပီး လူလားေျမာက္ေနၾကတာပါ။
ဒီလိုဆရာတို႔ရဲ႕ အာခံတြင္းက ဖြားလာသူတပည့္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ၾကမွသာ “ဘုန္းရွင္ကံရွင္ အျဖစ္” ေပၚလြင္ ထင္ရွားႏိုင္ၾကပါ တယ္။ တကယ္လို႔သာ ဆရာတိုရဲ႕ အာခံတြင္းက ဖြားခဲ့တဲ့ “ ႏွစ္ႀကိမ္ဖြား” မ်ားမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အတိတ္ကံက ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးမားေနေန “ဘုန္းရွင္ကံရွင္” အျဖစ္မေပၚလြင္ မထင္ရွားႏိုင္ၾကပါဘူး။
ဒါနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ျမန္မာတို႔ အသိမ်ားၾကတဲ့ “ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေ႒းသား” ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ဟာ အလြန္ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပါပဲ။ ဒီသူေ႒းသားဟာ အတိတ္ကံနဲ႔ ပါရမီက လူ႔စီးပြားရွာရင္ ပထမတန္းစား သူေ႒းႀကီးျဖစ္ႏိုင္သလို တရားရွာခဲ့မယ္ဆိုရင္လဲ ရဟႏၱာအထိျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကံလဲႀကီးမား ပါရမီလဲ အားေကာင္းေပမယ့္ သူ႔မိဘရဲ႕ အျမင္တိုမႈေၾကာင့္ “တို႔မွာ ကုေဋရွစ္ဆယ္ၾကြယ္ဝတာပဲ၊ တို႔ေသရင္ ဒီသားတစ္ေယာက္ပဲ အေမြရမွာ၊ ဒီအသျပာေတြဟာ သူ႔တစ္သက္ စားမကုန္ေလာက္ ပါဘူး။ ဘာစီးပြားမွ ရွာဖို႔မလိုတဲ့အတြက္ ဘာပညာမွ သင္စရာမလိုဘူး”ဆိုၿပီး ဆရာသမားထံ မအပ္ႏွံခဲ့တဲ့အတြက္ တစ္ႀကိမ္ဖြား နဲ႔ပဲ လူလားေျမာက္ခဲ့ရတယ္။
အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔လိုပဲ ကုေဋရွစ္ဆယ္ျြကယ္ဝတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူေ႒းသမီးနဲ႔ လက္ထပ္ၾကလို႔ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ား ဆံုးပါးတဲ့အခါ ကုေဋတစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ ျြကယ္ဝတဲ့ သူေ႒းလင္မယားျဖစ္ၾကေပမယ့္ အာခံတြင္းမွဖြားသူမ်ား မျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာကို ဘယ္လိုသိမ္း ဆည္းရမယ္၊ ဘယ္လိုတိုးပြားေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ဘာမွ်မသိၾကဘဲ သံုးျဖဳန္းေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးရင္းလံုးပါးပါးၿပီးေနာက္ဆံုးမွာ ခြက္လက္ စြဲေတာင္းစားရင္း ေျမာင္းၾကားမွာ ဘဝဆံုးၾကရတယ္ဆိုတာ အားလံုး သိၾကၿပီးသားပါ။
ဒါေၾကာင့္ “ အာခံတြင္းက ဖြားျမင္သူမ်ားသာ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကတယ္” လို႔ဆိုရတာပါ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ အရာဝင္ေရး အတြက္ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႔ အာေငြ႕စြမ္းအားတို႔ အေရးပါမႈနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သံယုတၲနိကာယ္၊ ကလ်ာဏမိတၲသုတ္မွာ အရွင္အာနႏၵာ က ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို “ အရာကိစၥအားလံုး ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေရးမွာ ဆရာသမား (ကလ်ာဏမိတၲ)တို႔ရဲ႕ စြမ္းအားအေထာက္အကူဟာ ထက္ဝက္ေလာက္ အေရးပုါတယ္လို႔ မွတ္ထင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားတဲ့ အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ အာနႏၵာ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ အာနႏၵာ .... ဒီလိုမေျပာနဲ႔” လို႔ ႏွစ္ခြန္းဆက္ တားျမစ္ၿပီးေတာ့မွ “ အာနႏၵာ ... ကိစၥအားလံုးၿပီးေျမာက္ေရးမွာ ဆရာသမား (ကလ်ာဏမိတၲ)တို႔ရဲ႕ အေထာက္ အကူဟာ ရာႏႈန္း ျပည့္ေလာက္ အေရးပါ တယ္။
သင္တပည့္သားတို႔ အေနနဲ႔ ပါရမီေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိေနေန၊ ငါဘုရားရွင္ဆို တဲ့ ဆရာသမား (ကလ်ာဏမိတၲ)နဲ႔ မေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေတြ ဘယ္လိုလုပ္က်င့္သံုးႏိုင္မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္တပည့္အားလံုးရဲ႕ ေအာင္ျမင္ေရးမွာ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ အေထာက္အကူ ဟာ ရာႏႈန္းျပည့္ေလာက္ အေရးပါတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။
ဒီေန႔ လူရာဝင္ေနၾကသူေတြ အားလံုးဟာလဲ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ အာခံတြင္းက ေမြးဖြားသူမ်ားျဖစ္ခြင့္ရၾကလို႔သာ အခုလို အသက္ေမြးမႈတစ္ခုပညာ၊ ကိုယ္စီပါၿပီး လူရာဝင္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို အေလးအနက္ ခံယူတတ္ၾကရမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ျပဳလုပ္တဲ့ ပူေဇာ္ပြဲဟာ မိမိတို႔ လည္းေလွ်ာင္းခိုမွီးခဲ့ရာ ႏွလံုးသားမ်ားနဲ႔ ဖြားျမင္ခဲ့ရာ အာခံတြင္းတို႔ကို ေက်းဇူးတံု႔ေပးဆပ္ ပူေဇာ္တဲ့ပြဲလဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုပူေဇာ္ၾကတဲ့အတြက္ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္လဲ ေလာကအလယ္မွာ လူရာဝင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ “အာခံတြင္းက ဖြားသူမ်ား” ျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ားကသိသာေစတဲ့ ဂုဏ္ယူပြဲႀကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အပူေဇာ္ထိုက္သူမ်ားကို ပူေဇာ္တဲ့ ပူဇေနယ်မဂၤလာ ပြဲလဲမည္ပါတယ္။
“ ေမတၲာေရွးဦး၊ ျပဳေပးဖူးကို၊ ေက်းဇူးသိမႈ၊ ကတညဳတည့္။ ထိုသူထက္ပင္၊ ေက်းဇူးရွင္ကို၊ ထင္ထင္မခြ်တ္၊ ေျပာဆိုတတ္က၊ သူျမတ္မွန္လွ၊ ကတေဝဒီ၊ ဟူတံုၿပီရွင့္။ ေလာကီလူစု၊ ဉာဏ္ျမင္ႏုတို႔ ၊ သူျပဳအထူး၊ သူ႔ေက်းဇူးကို၊ ၾကည့့္္ႏူးဝမ္္းးေျမာက္၊ မေခါက္မရက္ ၊ ႏွစ္သက္အင္ရႊဲ၊ သိတတ္ခဲ၏”ဆိုတဲ့ မဃေဒဝလကၤာ (၂၅၅)အရ၊ ေက်းဇူးတံု႔ ပူေဇာ္ပြဲႀကီး ျပဳလုပ္ၾကတာျဖစ္လို႔ ေလာကမွာ အလြန္ေတြ႕ရ ႀကံဳရခဲတဲ့ “ကတညဳတ ကတေဝဒီ” မဂၤလာပြဲႀကီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အားလံုးကို အထူးေျပာခ်င္တာကေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶက တပည့္သားမ်ားကို တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံနဲ႔ မဟာက႐ုဏာ တရားႀကီးမားစြာ မွာၾကားခဲ့သလိုပဲ၊ “ယေန႔ကစၿပီး သံသရာခရီးဆံုးရာ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ - ေက်းဇူးရွင္ဆရာသမားတို႔ အေပၚမွာ (အနည္းဆံုး) မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းေလာက္ေတာ့ သေဘာထားၿပီးက်င့္သံုးၾကပါ။
ရန္သူလို သေဘာထားတဲ့ အမူအက်င့္မ်ားကိုေတာ့ လံုးဝ မက်င့္မွားမိၾကပါေစနဲ႔” ဆိုတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဒါကို အထူး ေျပာရသလဲဆိုရင္ေတာ့ ဆရာသမားမ်ားကို မိတ္ေဆြလို သေဘာ ထားၿပီး က်င့္သံုးၾကသူမ်ားသာ ေလာကီေလာကုတၲရာ ေကာင္းက်ိဳးႏွစ္ျဖာကို ရႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ၿပီး ရန္သူလိုသေဘာထား က်င့္သံုးၾကရင္ျဖင့္ ရွည္လ်ားလွတဲ့ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳေနၾကရမွာ ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒီအတြက္ မဃေဒဝက်မ္းမွာလာတဲ့ -
“ ကတညဳတ၊ ကတေဝဒိ၊ မသိတတ္သူ၊ လူမသမာ၊ ထိုမ်ားစြာတို႔၊ ဥစၥာစည္းပြား၊ ေလ်ာ့ပါးယိမ္းယိုင္၊ ၿမဲမခိုင္ဘူး၊ ဓမၼက႐ိုဏ္စစ္ေရ၊ က်ဖ်ားေရသို႔၊ သေရမတိုး၊ ဘုန္းေရာင္ညႇိဳးလွ်က္၊ တန္ခိုးေန႔ည၊ ဆုတ္လပမာ၊ ယုတ္တတ္စြာ၏”ဆိုတဲ့ စကားေလးနဲ႔ပဲ သတိေပး နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါရေစ။ ။
အားလံုး အာခံတြင္းက ဖြားသူမ်ား ပီသၾကပါေစ။
ဓမၼေဘရီအရွင္ဝီရိယ(ေတာင္စြန္း)
ေမတၱာမ်ားျဖင့္
