အေမဆိုဆဲ ဝါဆိုပြဲ
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရြာအလြမ္း စိတၲဇရွိသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ဝါဆပြဲနွင္႔ တန္ေဆာင္မုန္း ကထိန္ပြဲ ကို လြမ္းရစၿမဲ။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ မေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႕အခ်ိန္သူ႕ အခါေရာက္လာလွ်င္ စိတ္အာ႐ံုထဲမွာ အလြမ္းစိတ္ေတြ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတတ္သည္။ သည္လို အလြမ္းစိတ္ေတြကို ကြယ္လြန္သူ မိဘႏွစ္ပါးက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပး ခဲ့ဟန္ တူပါသည္။ ယခုလည္း ဝါဆိုပြဲ ေရာက္ခါနီး လာ၍ အလြမ္းစိတ္က ကၽြန္ေတာ္႔ဆီသို႔ အေျပးအဖ်န္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါ ရြာအလြမ္းႏွင့္အတူ မိဘႏွစ္ပါးအား ျမင္ေယာင္လာခဲ့သည္။
အေမသည္ ဝါဆိုပြဲ ေရာက္ခ်ိန္တိုင္း ရြာသို႔ အၿမဲျပန္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ဘုရားပြဲက ရြာမွာ ရက္သတၲ တစ္ပတ္ ၾကာျမင့္ေအာင္ က်င္းပၿပီး စည္ကားသည့္ပြဲ။ ဇာတ္ပြဲေတြ ပါသည္။ ေဈးဆိုင္တန္းေတြလည္း ေပါမ်ားသည္။ ေန႔ခင္းပိုင္း ေဈးတန္းေလွ်ာက္၊ လိုခ်င္သည့္ပစၥည္းဝယ္။ ညေရာက္ေတာ႔ ဇာတ္မိုး အလင္းၾကည့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည့္ ငယ္ဘဝအေတြ႕ အႀကံဳကေလးကို မေမ့ႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပေသာ ေက်းလက္ ဘုရားပြဲမ်ားသည္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို အရပ္ေဒသ၏ တစ္ႏွစ္တာ စီးပြားေရး အတက္အက် ညြန္းကိန္းကို ေဖာ္ျပလ်က္ရွိသည္။ ရြာမွာ မိုးေလဝသမွန္ကန္၍ သီးႏွံေတြ ေအာင္ျမင္ၿပီး ေဈးေကာင္းရခဲ့လွ်င္ ဘုရားပြဲ စည္ကားသည္ႏွင့္အမွ် ပြဲေဈးတန္းက ေဈးသည္ေတြလည္း ေဈးေရာင္းေကာင္းၾကသည္။ မိုးဖ်က္ေလဖ်က္ေသာေၾကာင့္ သီးႏွံအထြက္ႏႈန္းက်ဆင္းၿပီး သီးႏွံေဈးႏႈန္းကလည္း က်ဆင္းေနလွ်င္ ေဈးသည္ေတြ ခမ်ာေမာရေလၿပီ။
ဘုရားပြဲလာၾကသူေတြလည္း ဘုရားပြဲခ်ိန္ေရာက္၍ သြားလို႔သာ သြားလိုက္ၾကသည္။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္မေပ်ာ္ႏိုင္၊ လိုအပ္သမွ် ပစၥည္းေတြကိုလည္းမဝယ္ႏိုင္၊ မျခမ္းႏိုင္၊ မသံုးႏိုင္၊မျဖဳန္းႏိုင္။ ဇာတ္ပြဲခင္းဆီက တီးလိုက္ေသာ ပတ္မႀကီးေဗထိအသံသည္ ပြဲၾကည့္သူေတြ၏ ရင္ထဲသို႔လႈပ္ခတ္သြားေအာင္ အစြမ္းမျပႏိုင္ေတာ့။ ဘုရားပြဲၿပီးေတာ့ ရြာမွ အေမ ျပန္ေရာက္ လာၾကသည္။ အေမ့မွာ ရြာအေၾကာင္း ေျပာစရာေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္။ အမွန္ေတာ့ ရြာအေၾကာင္းဟု ဆိုလိုက္ ရေသာ္လည္း တစ္ရြာလံုး ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္အမ်ိဳးေတြခ်ည္းျဖစ္၍ ရြာအေၾကာင္းသည ္ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳး အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။ အေမ့မွာ တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ရြာသို႔ သြားရျခင္းကိုက ႏိုင္ငံျခား သြားရျခင္းထက္ ပို၍ ကိန္းခန္းႀကီးလွသည္ဟု ဆုိရေပမည္။
ရြာအေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာရတာ ရက္တစ္ပတ္နွင္႔လည္းမၿပီး ၊ တစ္လႏွင့္လည္း မကုန္ႏိုင္၊ သတိရသည္႔ အခ်ိန္တိုင္း ေျပာသည္။ အေဖကေတာ့ အေမရြာအျပန္ အေတြ႕အႀကံဳ ရွင္းလင္းပြဲတြင္ တစ္ဦးတည္းေသာ ပရိသတ္ ျဖစ္သည္။ အေမ ေမ့ေလ်ာ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို စကား ေထာက္ေပး၏။ ဟဲ့...ဘယ္သူႀကီးေကာ ရွိေသးလားဟ၊ သူတို႔အိမ္ကိုေကာ ေရာက္ရဲ႕လားဟု စကားအစ ေဖာ္ေပးသည္။ ေျပာျပသူႏွင့္ နားေထာင္သူ၊ ေမးသူနွင္႔ေျဖသူ၊ အေဖႏွင့္ အေမ၏ စကားဝိုင္းသည္ အတိုင္အဖာက္ ညီလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါတေလမွအေမတို႔စကားဝိုင္းသို႔ ဝင္၍ နားေထာင္တတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဧည္သည္အျဖစ္ တက္ေရာက္ေသာ္လည္း သည္စကားဝိုင္းမွ မထႏိုင္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္၏ ရြာသည္ အေမ႔ဆီမွ တစ္ဆင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အေမက ေပ်ာ္စရာေလးေတြေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နွင္႔အေဖသည္ အေမနွင္႔ အတူ ၿပံဳးေဖာ္ရယ္ေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာစီးပြားေရး အေျခအေနေျပာေတာ့ အေမ့အသံေတြ တိုးဝင္သြားတတ္သည္။ အေဖလည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေငးေငးငိုင္ငိုင္။ ေဆြမ်ိဳးေတြ စီးပြားေရး မေကာင္းသတင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ မိဘႏွစ္ပါး၏ ႏွလံုးသားကို မီးအံုး သြားေခ်ခဲ့ေလၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေမတို႔အနားမွ တိတ္တဆိတ္ ထလာခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္အာ႐ံုထဲတြင္ ရြာကိုျပန္လည္ ျမင္ေယာင္သြားသည္။ ေနပူပူ၊ ဖုန္ထူထူ၊ သစ္ပင္ေတြက က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ၊ ထန္းသားတိုင္ထူ၊ ထရံကာ၊ ထန္းရြက္မိုးထားသည္႔ အိမ္ကေလးေတြ နွင္႔ရြာတစ္ရြာ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္႔ရြာ။ လူ႕ဘဝတြင္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာေသာအခါ စိတ္အာ႐ံုသည္ လာရာလမ္းသို႔ မွန္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္သည္။
အေမကေတာ့သူ ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ လမ္းအတိုင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ဘုရားပြဲခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ရြာသို႔ျပန္ေလ့ရွိသည္။ အဲသည္မွာ ကိုယ့္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းေတြ ရွိသည္ေကာ။ ဘုရားပြဲၿပီး မႏၱေလးသို႔ ျပန္လာေသာအခါ အေမကသည္ရနံ႔သည္ အေငြ႔အသက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ကူးဆက္ ေပးခဲ့သည္။ အေမ ကြယ္လြန္ခါနီး အခ်ိန္ ငါ့သားရယ္။ အေမရြာျပန္ခ်င္လိုက္တာ ေျပာလိုက္၍ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သက္ျပင္း႐ိႈက္ထုတ္ရင္း အေမ႔ကိုသာ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔သည္။ အေမမရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပသည့္ ရြာဘုရားပြဲနွင္႔ ရြာသတင္းေတြလည္း ေဝးသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေဖ့စိတ္အာ႐ံု ထဲမွာေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ ရွိေနဆဲပင္။
ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ဘုရားပြဲရက္က ဘယ္ေနေျပာရင္း သူ႕အလြမ္းစိတ္ကို ေျဖေလ်ာ့တတ္သည္။ မဆံုးခင္တစ္ႏွစ္က ရြာဘုရားပြဲကို အေဖသြားသည္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနၿပီးျပန္လာခဲ့၍ အံ့ဩသြားရသည္။ “ စိတ္ဆင္းရဲ စရာႀကီးပါကြာ၊ စီးပြားေရးကလည္းမေကာင္းၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း မျပည့္စံုေတာ့ သူတို႔ကို ဘာမွမကူညီႏိုင္။ ဘယ္အိမ္ပဲသြားသြား အေမာေတြပဲျမင္ရ ၾကားခဲ့ရေတာ့ အေဖလည္း ၾကာၾကာေနခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘဲ ျပန္လာခဲ့ရတာပဲကြာ” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ သည္ေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည့္ အေဖ့ကို အကဲခတ္ရင္း ရြာအေၾကာင္း သိခ်င္ေမးခ်င္တာေလးေတြ ႏႈတ္ဆိတ္ သြားခဲ့ရျပန္ေလသည္။ ယခုေတာ့ မိဘႏွစ္ပါး မရွိခဲ့ေသာ္လည္းရြာအလြမ္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စြဲၿမဲစြာ က်န္ရစ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိဘႏွစ္ပါး မရွိကတည္းက ရြာႏွင့္အဆက္ျပတ္သြား၍ ရြာက သတင္းစကားေတြ နားေထာင္ခြင့္မရေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ရြာကိုျပန္ခ်င္ပါသည္။ ရြာမွာ စီးပြားေရးေကာင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာလိႈက္လွဲႀကိဳဆိုၾကမည့္ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ျမင္ေယာင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ေမ်ာ္လင္႔ခ်က္ႏွင့္ အေတြးေတြက မေသခ်ာ။သည္တစ္ႏွစ္ အညာေဒသမွာ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္သည္။ သီးႏွံေဈးႏႈန္း ေတြကလည္း အိ(စ္)ပို႔ ဝယ္လက္မရွိ၍ က်ဆင္းေနသည္။ ရြာစီးပြားေရး မေကာင္းလွ်င္ ဘုရားပြဲလည္း စည္ကား ပါဦးမလားမသိ။
ျပကၡဒိန္ စာရြက္မွမ်က္လံုးေတြခြာ လိုက္ၿပီး ေနာက္စိတ္ကူးရာမဲ့ အေဝးဆီသို႔ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အေတြးစိတ္ကူးတို႔အဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ရြာကေလးရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိဘႏွစ္ပါးရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ငယ္ဘဝေတြ ရွိသည္။ စိတ္ကူးျဖင့္ ရြာသို႔ျပန္ရင္း သီခ်င္းကေလး တစ္ပုဒ္ကိုလႊတ္ခနဲ ဆိုလိုက္မိသည္။
"အေမ ဆိုဆဲ ဝါဆိုပြဲ လွည္းကေလးနဲ႔ သြားရေအာင္
ကုကၠိဳပင္ ျမန္ျမန္ခုတ္ လွည္းလုပ္စို႔ေမာင္။
လွည္းလုပ္ရင္ ၾကာပါ့မယ္
မဘုတ္ဆံုတင္ပဆံုႀကီး လွည္းလုပ္ လို႔စီး..."တဲ့။
ခ်စ္ခ်စ္ စဖြယ္ စေနာက္သည္႔ ဒီေတးသီခ်င္းက မည္သည့္ အခ်ိန္ ကတည္းက ေပၚလာ မွန္းမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းကသည္ ေတးသီခ်င္းကေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သီဆို ခဲ့ၾကသည္။
ယခုေတာ့ ဝါဆိုပြဲေရာက္လာခဲ့ၿပီး လွည္းကေလးႏွင့္လည္း သြားစရာမလိုပါ။ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမြန္ေန၍ အခ်ိန္တိုတိုျဖင့္ ေရာက္သြား ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ သည္တစ္ႏွစ္လည္း ရြာကို မျပန္ျဖစ္ပါ။ ရြာက အျပန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္လာသည္႔ အေဖကို ျမင္ေယာင္ရင္း ရြာကိုျပန္ခ်က္စိတ္ ေမွးမိန္းသြားခဲ႔သည္။ သည္လုိျဖင္႔ လာခ်င္လွ်င္ အနီးကေလး အလွမ္းမေဝးသည့္ရြာကို စိတ္ကူးျဖင့္သာ ကြ်န္ေတာ္ လြမ္းေနရေတာ့သည္။
ညိဳထြန္းလူ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မႏၱေလး အလင္း
