တည္ေဆာက္သူတုိ႔လမ္း
ပန္းနံ႔တင္ေလကို တဝ႐ိႈက္သြင္းလိုက္သည္။ ၿငီးစီမႈသည္ ေပါ့ပါးစျပဳၿပီ။ ဒီေန႔ဆရာ၏ သင္ၾကားမႈသည္ ၿငီးေငြ႔စိတ္ေၾကာင့္ ထင့္၊ ဖိစီးလြန္းလွသည္၊ လက္ၫိႈးနဲ႔ လက္မကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေသြးျခည္ ဥေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ ေလးၫိႈ႔ကို အႀကိမ္ မ်ားစြာ ဆြဲတင္ခဲ့ရ ျခင္းေၾကာင့္ပင္။
သင္ၾကားရေသာ အတတ္ဆယ့္ရွစ္ရပ္တို႔တြင္ ဤအတတ္ကို အၿငီးေငြ႕ဆံုးပင္ လႊဲဖယ္မရေသာ ေယာကၤ်ားတို႔တတ္အပ္သည့္ အတတ္တစ္ခု ဆို၍သာ၊ သခ်ၤာအတတ္၊ ျမင္းစီးဆင္စီး အတတ္စသည္တို႔တြင္ သူမတူေအာင္ တတ္လြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ဤအတတ္ကိုမူ သင္ၾကားရသည့္ ေန႔တိုင္း လူပန္း စိတ္ၫိႈး ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီအတတ္ကို မသင္ယူလိုပါလိမ့္ဆိုသည့္ ပုစၦာေဟာင္းသည္ အသံတိတ္ ျမည္လာတတ္ၿမဲ။
ေနာင္... နန္းရပ္ထီးျဖဴ စိုးယူမည့္ သူတိုင္း မိမိကို ကာကြယ္ဖို႔ မ်ိဳးေဆြေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ တိုင္းႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ဖို႔တတ္ထားရသည္ဟု ဆရာ သင္တိုင္းလည္း ဒါဆို ... မအုပ္စိုးလွ်င္ သင္စရာမလိုဘူးေပါ့၊ ေစာဒက ဉာဏ္ ျဖစ္မိသည္မွာအမွန္၊ ေနာက္ဆံုး အသံုးမခ်သင့္ေသာ အတတ္သာ ရွိမည္၊ မတတ္ထားသင့္ေသာ အတတ္ မရွိႏိုင္ဆိုသည့္ အယူႏွင့္ပင္ ထိုအတတ္ကို သင္ယူေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သင္ၾကား ၿပီးတိုင္း ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္သည္သာ၊ အေလ့အလာမျပဳမိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ိဳးေဆြေတြက ေလးျမားအတတ္ မတတ္ဟု ထင္ၾကသည္။ ဖ်င္းညံ့သူဟု စကားတင္း ဆိုခ်င္ၾကသည္။ သူတို႔ကို အဆိုးမဆိုသာ၊ အျခားသူေတြႏွင့္ စ႐ိုက္ျခားခဲ့သည္ကိုး၊ အျခားသူတို႔ ထိုအတတ္ကို သင္ၾကားရတိုင္းေသြးျဖၾကြၾကသည္။ ျမဴးသြက္ၾကသည္၊ သင္ၾကားၿပီးလွ်င္လည္း ေလ့က်င့္ၾက၊ စမ္းသပ္ၾကေတာ့သည္။ ဥယ်ဥ္ထဲက ပင္စည္တို႔သည္ သူတို႔၏ ေလ့က်င့္ရာ ပစ္ကြင္းမ်ား၊ ေက်းငွက္သာရကာ တို႔သည္ သူတို႔ထူးခြ်န္ျမားေသြးရာ သင္ခန္းစာမ်ား။
သူတို႔က ထိုအတတ္ႏွင့္ လံုျခံဳေစမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ မယံုၾကည္ႏိုင္၊ ငင္ထားေသာ ေလးၫိႈ႕ကို လႊတ္၍ခြ်န္ျမေသာ ျမားတံႏွင့္ တစ္ဖက္ ရင္ကို ေဖာက္ထြင္း စူးနစ္ႏိုင္ယံုနဲ႔ မိမိလံုျခံဳသြားၿပီလား ... အျခားအရာ တစ္ခုကို အသံုးျပဳလွ်င္ေကာ လံုျခံဳမႈကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူးလား ...။ ဧကန္တည္ေဆာက္ ႏိုင္ရမည္သာ... ဒါဆို အဲဒီအရာ ...ဘာလဲ ... ဘယ္မွာလဲ ...။
ေတြ၍ ရပ္ေနရင္း ေတာင္ဘက္ ေကာင္းကင္ဆီ အၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ဟသၤာေတြ ပ်ံသန္းလာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏွင့္ ပန္းနံတို႕ ပူးေပါင္းမိခ်ိန္၊ ေနေရာင္ႏွင့္ ျမက္ခင္းပန္း ေရာင္တို႔ ေပ်ာ္ဝင္ၾကခ်ိန္၊ပြင့္ဖတ္ပြင့္ဆံတို႔ႏွင့္ လိပ္ျပာတို႔ အလြမ္းသင့္ ခ်ိန္။ သႏၲရသကို ကိုယ္တည္း ခံစားမိစဥ္ ရိပ္ကနဲ တစ္စံုတစ္ခု က်လာသည္ကို သတိထား လိုက္မိသည္။ ထိုအရာ၏ေျမႀကီးႏွင့္ ထိေတြ႕သံကိုလည္း “ဘုတ္” ခနဲ ၾကားလိုက္ ရသည္။ စူးစမ္းၾကည့္မိေတာ့ ...။ “အလို ... ဟသၤာေလးတစ္ေကာင္ပါလား”
အေဆာတလွ်င္ သြားၾကည့္မိေသာအခါ ျမားထုတ္ခတ္စူးလ်က္ ေသြးေတြေတြစီးလ်က္။ တိုးတိမ္ေသာ ညည္းတြားသံကို သတိထားမိမွ ... “မေသေသးဘူး ထင္ရဲ႔”
ညင္သာစြာ ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ဒဏ္ခ်က္ကို ရွာၾကည့္မိေသာအခါ ညာဘက္ေပါင္တံႏွင့္ ေတာင္ပံကိုျမားထုတ္ခတ္စူးေနတာ ေတြ႕ရသည္။ အင္း ... ကံသီေပလို႔သာ တကယ္လို႔ ျမားဟာ စဥ္းငယ္ေရွ႔နားေရာက္ခဲ့ တယ္ဆိုရင္ႏွလံုး သည္းပြတ္ဆီ ... အလိုေလး ... ကြ်တ္ ... ကြ်တ္ ...။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ၊ ဘယ္လို သူကမ်ား ... အျပစ္မဲ့ အားနည္းသူကို ခုလို ... ဝန္းက်င္ကို လွည့္ေဖြမိ စဥ္...
“ငါ ပစ္လိုက္တာ သိဒၶတၳ” “ဟင္ ... ေဒဝဒတၳ”
ညာလက္ကေလးကိုကိုင္၍ ဘယ္လက္က ခါးေထာက္လ်က္ ရပ္ေနေသာ ေဒဝဒတၳကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔သဏၭာန္က သူ႔စြမ္းရည္ကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္ ဟန္ အၾကည့္ပင္။ မ်က္ႏွာတြင္လည္း အၿပံဳးရိပ္က ေနရာယူလ်က္။ “ဟုတ္တယ္ ... ငါ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကို ခြင္းလိုက္တယ္” “ဒါ... ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ဘူး ေဒဝတၳ” “ဟုတ္တယ္... ေလးနဲ႔ ျမားကို ကိုင္ရမွာ ႐ြံ႔ေၾကာက္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ေပဘူးေပါ့” “ေနပါဦး ငွက္တစ္ေကာင္ကို ပစ္သတ္လိုက္ႏိုင္႐ံုနဲ႔ ဂုဏ္ႀကီးျမင့္သြားေရာလား” “ဒါေပါ့ ငါ့ရဲ႕ စြမ္းရည္အတြက္ ဒီငွက္က သက္ေသပဲ”
“ ျမားသင့္တဲ့ ဟသၤာေနရာမွာ သင္ ... ဒါမွမဟုတ္ သင့္မ်ိဳးေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္ ဆိုရင္ေကာ” “ဒီမယ္ ... ဒီမယ္ ... သင့္ရဲ႕ အခ်ိန္ပိုဝိတက္ ေတြကို ငါ့လာေျပာမေနပါနဲ႔၊ လက္ထဲက ဟသၤာကိုသာ ျမန္ျမန္ေပးစမ္း” “မေပးႏိုင္ဘူး” “ဘာ ... မေပးႏိုင္ဘူး ... ဒါ ငါပစ္ခြင္းလိုက္တာ” “ဟုတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ငါရတယ္” “သင္ခြင္းလို႔မွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငါ့စြမ္းရည္ေၾကာင့္သာ ငါပိုင္ရမွာေပါ့” “သင္ပစ္လိုက္တာ မွန္တယ္၊ ငါ မျငင္းဘူး ... ဒါေပမယ့္ ဟသၤာမေသေသးဘူး” “အို ... ေသေသ မေသေသ ငါနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္၊ ေပးလိုက္စမ္း သိဒၶတၳ” “မေပးႏိုင္ဘူး” “ငါ ေလးျမား ေလ့က်င့္ရဦးမယ္၊ အခ်ိန္လင့္တယ္ ကဲ ေပးမလား မေပးဘူးလား” သူ႕မ်က္လံုးတို႔ ဝင္းေတာက္ကာ မ်က္ေထာင့္တို႔ နီလာသည္။ တင္းေနေသာ ေမးေၾကာတို႔က အံက်ိတ္ထားေၾကာင္းသိသာသည္။ တည္ၿငိမ္စြာ သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ...
“ဟသၤာမေသေသးဘူး ... ေဒဝတၲ ဆံျခည္တစ္ဗီဇနာျဖစ္ေစ သူရွင္သန္ခြင့္ ရွိတယ္၊ အဲဒီ ရွင္သန္ခြင့္ကို ငါကူညီရမယ္၊ ေဆးကုေပးရမယ္၊ တကယ္လို႔ ေသဆံုးသြားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ငါ သင့္ထံ အေရာက္ပို႔လိုက္မယ္” “အို ... စကားတံရွည္တယ္၊ ေပးမလား ... မေပးဘူးလား”
“ေျပာၿပီးၿပီပဲ မေပးႏိုင္ဘူး” သူ ေရွ႕တိုးလာသည္။ ေနာက္ဆုတ္မေပးမိ၊ အၾကည့္တို႔ အဟုန္ျပင္းစြာ ဆံုၾကစဥ္ .... “ေဟ့ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ?
“ဟင္ ... ေနာင္ေတာ္ မဟာနာမ” ႏွစ္ဦးစလံုး သံၿပိဳင္ ထြက္လာၾကသည္။ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကို ရွင္းျပဖို႔ လက္ဦးမႈ ယူသူကေတာ့ ေဒဝဒတၲပင္။
“ ဒီလိုပါ ေနာင္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္ ပစ္လိုက္တဲ့ ဟသၤာကို အေခ်ာင္ေကာက္ယူထားၿပီး ျပန္ေတာင္းေတာ့ ျငင္းဆိုေနတယ္” “ဟုတ္လား ... သိဒၶတၳ” “ဟုတ္တယ္ ေနာင္ေတာ္ ...” “ ကြ်န္ေတာ္ ဟသၤာကို ေကာက္ယူထားတယ္” “သင္ပစ္ခ်တာလား သိဒၶတၳ”
“မဟုတ္ဘူး ေဒဝဒတၳပါ” “ဒါျဖင့္ မေပးႏိုင္ျခင္းအေၾကာင္းက ...” “ဟသၤာမေသေသးဘူး ေနာင္ေတာ္” “ေသမွ ေပးမယ္ ဆိုပါေတာ့”
“ဟုတ္တယ္ ... မည္သူမဆို အသက္ရွင္သန္ခြင့္ ရွိတယ္၊ ဒီအခြင့္ကို ဘယ္သူကမွ မဖ်က္ဆီးသင့္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဆံျခည္ျဖစ္ေစ တစ္ဗီဇနာျဖစ္ေစ၊ သူ ရွင္သန္ခြင့္ ရွိတယ္၊ ဒီအခြင့္ကို ကြ်ႏု္ပ္ေလးစားတယ္၊ ဟသၤာကို ေဆးကုေပးမယ္..အဲ ... အေၾကာင္း မသင့္လို႔ ဟသၤာေသခဲ့လွ်င္ေတာ့ ေဒဝဒတၳရဲ႕ အလိုအတိုင္းရွိေစ”
မဟာနာမ ဆိတ္ဆိတ္ေနသည္၊ ေလးနက္ တည္ၿငိမ္ဟန္က ျပႆနာရဲ႕အေျဖ တစ္ခုကို ရွာေနဟန္၊ စဥ္းငယ္ၾကာမွ..။ “ငါ ဆံုးျဖတ္မယ္၊ ႏွစ္ဦးစလံုး နာယူမလား”
ႀကီးသူကို ႐ိုေသျခင္း၊ နာခံျခင္းဆိုတာ “သက်” တို႔ရဲ႕ ထံုးစံတစ္ခုေပပဲ၊ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေဒဝဒတၳကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
“သေဘာတူတယ္” ခက္ထန္တဲ့ သူ႕ အမူအရာႏွင့္ မာေၾကာသည့္ သူ႕အသံကို တစ္ထပ္တည္း က်သည္ကို မဟာနာမလည္း ရိပ္မိမည္သာ။
ဟသၤာကို ရင္မွာပိုက္ရင္း မဟာနာမ စကားစသည္။
“ေဟာဒီ ... ေလာကႀကီး စည္ပင္တာနဲ႔ ဆုတ္ယုတ္တာ ဘယ္ဟာ ပိုျမတ္သလဲ ေျဖၾကပါ”
“ စည္ပင္ျခင္းက ျမတ္ပါတယ္၊ ေနာင္ေတာ္ မဟာနာမ”
“ဒါဆို ရွင္သန္ျခင္းဟာ စည္ပင္ျခင္းကို တိုးျမႇင့္ေစၿပီး ေသဆံုးျခင္းကေတာ့ ဆုတ္ယုတ္ ျခင္းကို ျဖစ္ေစတာထင္ရွားတယ္၊
ဒီေတာ့ ရွင္သန္ေစသူဟာ ေလာကကို တည္ေဆာက္သူျဖစ္ၿပီး ေသေစသူက ေလာကကို ဖ်က္ဆီးသူသာျဖစ္တယ္၊
အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဟသၤာကိုတည္ေဆာက္သူျဖစ္တဲ့ သိဒၶတၳ ပိုင္ဆိုင္သင့္တယ္၊ အကယ္လို႔
ဟသၤာေသဆံုးရခဲ့ရင္ေတာ့...။
မဟာနာမ၏ စီရင္ခ်က္ မဆံုးမီမွာပင္ ေဒဝဒတၳ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူ႕အတြက္ ျမားတစ္စင္းဟာ အခါမေရြး ဟသၤာတစ္ေကာင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ ထားဟန္ပင္။
အဟာနာမ ကမ္းလိုက္ေသာ ျမားခç ဟသၤာကို ညင္သာစြာ ခံယူလိုက္သည္၊ ၿပီး ... စူးေသာ ျမားကို အသာအယာ...။
ခုဆိုလွ်င္ ဟသၤာငယ္ ခန္႔က်န္းစျုပၿပီ။ အ႐ိုင္းဆန္မႈကေတာ့ ေပ်ာက္ေနၿပီ။ လူရိပ္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ အသံေပးကာ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတတ္သည္။ သူျုပစုခဲ့ေသာ ကာလအပိုင္းအျခားသည္ သူ႔ကို အယဥ္ဆန္ေစခဲ့ၿပီတည့္။
သို႔ေသာ္ ဗီဇကိုေတာ့ မစြန္႔၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းကင္ဆီမွ အမ်ိဳးအေဆြေတြ ပ်ံသန္းလာလွ်င္ မဖိုေခၚထူးသံၾကားလွ်င္ လည္တဆံ့ဆံ့၊ အေတာင္တျဖန္႔ျဖန္႔ ရွိေတာ့သည္။ မပူနဲ႔ဟသၤာေရ ... မင္းပ်ံသန္းႏိုင္တဲ့ေန႔ဟာ မင္းေဆြမ်ိဳးဆီ ေရာက္မည့္ေန႔ပဲ။
ထိုစဥ္ စားဆဲအစာကိုရပ္ကာ ဟသၤာလည္ကိုဆံ့သည္။ အေတာင္တို႔ကို ခတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပီသေသာအသံကိုျုပသည္။ သူေမွ်ာ္ရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...။
“အလို ... ေတာင္ဘက္ဆီက သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ ပ်ံသန္းလာလို႔ကိုး”
“ကဲ ... ဟသၤာေရ ... ဒီေန႔ကစၿပီး ဘဝတူေတြနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ေကာင္းကင္မွာ လွည့္လည္ေလေတာ့၊ ေအးျမတဲ့ေရ ကန္မွာ ကူးခတ္ေပေတာ့ ... ေဟာ ... ဟိုမွာ ... မင္းေဆြမ်ိဳးေတြ ...” လက္မွ လႊတ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ဟသၤာ အုပ္ေနာက္ ဦးတည္ ေနရာမွ ျမည္သံ တစ္ခ်က္ေပးကာ ျပန္လွည့္လာၿပီး ပခံုးထက္ နားသက္လာျပန္သည္။ ဪ ေၾသာ္ ... ဟသၤာငယ္ရယ္ “ရဲရဲပ်ံလိုက္ ဟသၤာေလး ... မင္းအတြက္ အဆင္ေျပဆံုးဝန္းက်င္ဟာ အဲဒီမွာ ရွိေလရဲ႕ ... အေဖာ္ေတြ ေဝးမသြားခင္ ပ်ံေပေတာ့။ ဒုတိယအႀကိမ္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဟသၤာငယ္ ခြန္းဆက္ျမည္က်ဴးရင္း ေကာင္းကင္ထဲ တိုးဝင္သြားေတာ့သည္။ ပ်ပ်ထင္ေနေသးေသာ ဟသၤာငယ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း .ေလးျမား လက္နက္နဲ႔ တည္ေဆာက္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ အရာကို အျခား အရာတစ္ခုနဲ႔ တည္ေဆာက္လို႔ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေဒဝဒတၳကို ေျပာျပခ်င္စမ္းပါဘိ။
ကံထြန္းသစ္
[သုခခ်မ္းသာ။ ။ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၉၉၉]
